Giuseppe Guarneri

Giuseppe Guarneri
Gebore	Bartolomeo Giuseppe Guarneri 21 Augustus 1698 Cremona, Lombardye, Graafskap van Milaan (teenswoordige Italië)
Sterf	17 Oktober 1744 Cremona, Lombardye

Bartolomeo Giuseppe "del Gesù" Guarneri Italiaans: [dʒuˈzɛppe ɡwarˈnɛːri]; 21 Augustus 1698 – 17 Oktober 1744) was 'n Italiaanse maker van strykinstrumente van die beroemde Guarneri-familie van Cremona. Hy word beskou as Antonio Stradivari (1644–1737) se konkurrent wat betref die kwaliteit van sy instrumente. Vir baie prominente violiste en versamelaars is sy instrumente die gesogste van alle instrumente. Instrumente deur Guarneri word dikwels na verwys as Del Gesùs.

Guarneri is bekend as del Gesù (letterlik: "van Jesus") omdat sy etikette na 1731 die nomen sacrum, IHS (iota-eta-sigma) en 'n lilienkreuz insluit. Sy instrumente het aansienlik afgewyk van die familietradisie en sy eie unieke styl gedra. Hulle word beskou as ewe gesog as dié van Stradivari, en sommige beweer dat hulle inderdaad meer voortreflik is as die van Stradivari. Guarneri se viole het dikwels 'n donkerder, meer robuuste en sonore toon as die van Stradivari. Minder as 200 van Guarneri se instrumente bestaan tans nog. Die instrumente is almal viole, hoewel een tjello met sy vader se etiket, gedateer 1731, blykbaar deur del Gesù voltooi is. Die kwaliteit en skaarsheid van sy instrumente het gelei tot verkooppryse van meer as $10 miljoen.

'n asteroïed (19185 Guarneri) is na hom vernoem.

Vioolmaker

Die mees roemryke lid van die huis van Guarneri, Bartolomeo, was die seun van Giuseppe Giovanni Battista, dus die kleinseun van Andrea Guarneri, wat beide self bekende vioolmakers was. Andrea het sy vak geleer as vakleerling van Nicolò Amati, by wie Stradivari ook in vakleerling was. Giuseppe het ongetwyfeld die vioolmaak-ambag in sy vader se winkel geleer.

Giuseppe Guarneri se styl is sedert die 19de eeu wyd deur makers van strykinstrumente gekopieer. Guarneri se loopbaan staan in groot kontras met dié van Stradivari, wat stilisties konsekwent was, baie versigtig was oor vakmanskap en afwerking, en die ontwerp van sy instrumente op 'n doelbewuste manier oor sewe dekades ontwikkel het. Guarneri se loopbaan was kort, van die laat 1720's tot sy dood in 1744. Aanvanklik is daar gedink dat hy 'n man van rustelose kreatiwiteit was, te oordeel aan sy konstante eksperimentering met f-gate, boogvorming, diktes van die bokant en rug en ander ontwerpbesonderhede. Wat egter duidelik geword het, is dat hy, soos ander lede van sy familie, op so 'n wyse kommersieel oorskadu is deur sy roemryke en besigheidsvaardige buurman, Antonio Stradivari, dat hy nie in staat daartoe was om pryse neer te lê wat ooreen gestem het met dié van sy mededinger nie, en daarom meer moes maak en haastiger te werk moes gaan. Inderdaad, twee van die vyf vioolmakers van die Guarneri-familie, die twee Pietros - van verskillende generasies - het Cremona verlaat, die eerste vir Mantua, die tweede vir Venesië, blykbaar omdat sakevooruitsigte in Cremona so belemmer is deur die teenwoordigheid van Stradivari. Vanaf die 1720's tot ongeveer 1737 was Guarneri se werk vinnig en akkuraat, hoewel hy nie te veel besorg was oor die kwaliteit van die afwerking nie. Van die laat 1730's tot sy dood toon sy werk egter tekens van toenemende haas en ongeduld met die hoeveelheid tyd wat nodig was om 'n hoë kwaliteit afwerking te bereik. Sommige van sy instrumente uit ongeveer 1742 tot 1744 het rolle wat kru gekerf is en die f-gate daarvan is onsimmetries en gekartel.

Nietemin besit baie van hierdie viole, ten spyte van die skynbare haas en sorgeloosheid van hul konstruksie, 'n pragtige toon en is dit veral gesog onder soliste. Sy uitset val taamlik dramaties af in die laat 1730's, en die eksentrisiteit van die werke na daardie tydperk het aanleiding gegee tot die romantiese idee dat hy gevange geneem is vir die moord op 'n mededinger (eintlik was dit een van die Lavazza-broers in Milaan met wie dit gebeur het), en selfs dat hy viole in die tronk gemaak het. Sulke verhale is gedurende die negentiende eeu opgemaak en is herhaal deur die biograwe van die Guarneri-familie, W.E. Hill & Sons, in hul 1931-werk; terwyl die Hills die bespiegelinge nie op sigwaarde geneem het nie, het dit wel in hul idee gevoed dat Giuseppe Guarneri del Gesù humeurig was, eerder as bloot net oorwerk. Meer onlangse data toon dat sake in sy latere lewe so onrusbarend was dat hy vioolmaak na die kantlyn afgeskuif het en sy brood en botter as herbergier verdien het (wat die "tronk"-mite weerlê).

Die Il Cannone Guarnerius-viool, wat eens op 'n tyd in die besit was van Paganini

Dit het ook bekend geword dat van die viole wat uit sy winkel kom en wat sy etiket dra eintlik die werk was van sy Duitse vrou, Katarina Rota, wat blykbaar na Duitsland teruggekeer het na haar man se dood in 1744. Terwyl elke ander lid van sy familie, die Stradivari-familie, Nicolò Amati, en 'n besondere groot aantal vervaardigers, lang lewens geleef het - Stradivari het tot die ouderdom van 93 geleef en gewerk - is Guarneri op slegs 46 oorlede. Daar is dus die moontlikheid dat die vreemde afwerking wat in sy latere instrumente te bespeur is – ironies genoeg, die mees gewaardeerde en duurste – nie net te wyte was aan ongeduld en haas nie, maar ook aan swak gesondheid. Dit is ook opmerklik dat die toon van beide Stradivari en Guarneri se instrumente eers laat in die 18de eeu tot hul reg gekom het. Alhoewel dit waar is dat spelers destyds net soos vandag, ou instrumente verkies het, het Stradivari gedurende sy leeftyd 'n gemaklike bestaan gemaak, in teenstelling tot ander vioolmakers.

Beroemde violiste soos Salvatore Accardo, Sarah Chang, Nikki Chooi, Timothy Chooi, Kyung-Wha Chung, Eugene Fodor, Augustin Hadelich, Jascha Heifetz, Yi-Jia Susanne Hou, Joseph Joachim, Leila Josefowicz, Nigel Kennedy, Leonid Kogan, Henning Kraggerud, Fritz Kreisler, Gidon Kremer, Yang Liu, Kerson Leong, Robert McDuffie, Anne Akiko Meyers, Midori Gotō, Elmar Oliveira, Ruth Palmer, Itzhak Perlman, Rachel Barton Pine, Maud Powell, Michael Rabin, Aaron Rosand, Charlie Siem, Marie Soldat, Isaac Stern, Henryk Szeryng, Arve Tellefsen, Richard Tognetti, Uto Ughi, Henri Vieuxtemps, Tianwa Yang, Eugène Ysaÿe, Zvi Zeitlin, en Pinchas Zukerman het op een stadium in hul loopbaan, of selfs eksklusief, gebruik gemaak van 'n Guarneri del Gesù viool.

Die virtuoos Niccolò Paganini se gunsteling viool, die Il Cannone Guarnerius uit 1743, en die Lord Wilton uit 1742, wat eens in die besit was van Yehudi Menuhin, is del Gesù-instrumente. Boonop is die Vieuxtemps Guarneri—eens in besit van Henri Vieuxtemps—in 2013 verkoop naby sy gevraagde prys van $18 miljoen, wat dit die duurste instrument ter wêreld maak. Jascha Heifetz het vanaf die 1920's tot sy dood in 1987 'n Guarneri del Gesù (uit omstreeks 1740) besit. Dit was sy gunsteling instrument, al het hy verskeie Stradivari besit. Een van die Noorse virtuoos Ole Bull se gunsteling instrumente was die del Gesù-viool uit 1744 (sedertdien vernoem na Bull), wat glo Guarneri del Gesù se laaste instrument was.

Bronne

• Hill, William Henry; Hill, Arthur F.; Hill, Alfred Ebsworth (1965). "Hoofstukke IV en V: Giuseppe Guarneri del Gesù". The Violin Makers of the Guarneri family, Their Life and Work. Londen: W.E. Hill & Sons. OCLC 857499. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Augustus 2009. Besoek op 17 Januarie 2009.
• Vannes, Rene (1985) [1951]. Dictionnaire Universel del Luthiers (vol. 3). Brussel: Les Amis de la musique. OCLC 53749830.
• Wibberley, Leonard (1976). Guarneri: Violin Maker of Genius. Londen; Engeland: Macdonald & Jane's. ISBN 0-356-08377-2.
• William, Henley (1969). Universal Dictionary of Violin & Bow Makers. Brighton; Engeland: Amati. ISBN 0-901424-00-5.
• Walter Hamma, Meister Italienischer Geigenbaukunst, Wilhelmshaven 1993, ISBN 3-7959-0537-0
• Lys van Guarneri instrumente, cozio.com
• Lys van Guarneri instrumente, guarneri.net
• "The Henry Hottinger Collection", The Strad, Oktober, 1965.
• Capolavori di Antonio Stradivari, Charles Beare, Arnoldo Mondadori S.p.A., Milaan, 1987.
• A Thousand Mornings of Music, Arnold Gingrich, Crown Publishers, New York, 1970.
• Antonius Stradivarius, Dirk J. Balfoort, The Continental Book Company, Stockholm, 1945.
• Berühmte Geigen und ihre Schicksale, P. J. Tonger, Köln, 1919.
• Die Geigen und Lautenmacher vom Mitteralter bis zur Gegenwart, Willibald Leo von Lütgendorff, Frankfurter Verlags-Anstalt, Frankfurt am Main, 1922.
• Italian Violin Makers, Karel Jalovec, Paul Hamlyn, Londen, 1964.
• Italian Violin-Makers, Karel Jalovec, Orbis, Praag, 1952.
• Italienische Geigenbauer (1957), Karel Jalovec, Artia, Praag, 1957.
• Loan Exhibition of Stringed Instruments and Bows Commemorating the 70th Birthday of Simone Fernando Sacconi, Schuler Verlagsgesellschaft, Stuttgart, 1966.
• Meisterwerke Italienischer Geigenbaukunst, Fridolin Hamma, Hamma & Co., 1932.
• The Violin: Its physical and acoustic principles, Paolo Peterlongo, Paul Elek, Londen, 1979.
• "Eighteenth-Century Connections Through Musical Instruments", Gary Sturm, Journal of The Violin Society of America, Vol. IX, No. 2, 1988.
• "Exhibition of Violins and Bows in the Smithsonian Collection", Gary Sturm, Journal of The Violin Society of America, Vol. V, No. 2, Spring, 1979.
• "Guided Tour of the Library of Congress Collection of Stringed Instruments", Robert Bein, Journal of The Violin Society of America, Volume XVII, No. 2, 4-7 November 1999.
• "Ne Plus Ultra", John Dilworth, The Strad, Desember 1987.
• 36 Famous Italian Violins, Alex Wasinski, Herman Gordon, New York, 1975.
• Evelyn & Herbert Axelrod Stringed Instrument Collection, Herbert Axelrod, 2002.
• Italian Violin-Makers, Karel Jalovec, Orbis, Praag, 1952.
• Beautiful Italian Violins, Karel Jalovec, Paul Hamlyn, Londen, 1963.
• The Miracle Makers, Bein & Fushi, Chicago, 1998.