Rolls-Royce Merlin

Die Rolls-Royce Merlin is 'n Britsvervaardigde vloeistofverkoelde V12-enjin met 'n kapasiteit van 27 liter. Die enjin is ontwerp deur Rolls-Royce en die eerste prototipes is reeds in 1933 voltooi. Die enjin was aanvanklik bekend as die PV-12 maar is later hernoem na die Merlin, soos die konvensie van Rolls-Royce was om hulle enjins na roofvoëls te vernoem.

Na verskeie modifikasies is die eerste produksiemodel in 1936 voltooi. Die eerste vliegtuie waarin die enjins geïnstalleer is, was die Fairey Battle, Hawker Hurricane en die Supermarine Spitfire. Die meeste van die enjins is ontwikkel vir die viermotorige Avro Lancaster bomwerper; tog het die Merlin bekend geword tydens die ontwikkeling van die Spitfire. As gevolg van die veranderende en dringende behoeftes van die Tweede Wêreldoorlog het die enjin drastiese ontwikkeling ondergaan wat sy vermoë en betroubaarheid aansienlik verbeter het.

Dit was een van die suksesvolste vliegtuigenjins uit die Tweede Wêreldoorlog-era, daar 50 verskillende weergawes deur Rolls-Royce gebou is in Derby, Crewe en Glasgow. Ford Brittanje het ook Merlinenjins in hulle fabriek, Trafford Park, naby Manchester gebou. Ná die oorlog is die Merlin vervang deur die Rolls-Royce Griffinenjin vir militêre gebruik, maar steeds vir gebruik in passasiers- en militêre vragvliegtuie vervaardig. Enjinproduksie is in 1950 gestaak nadat 160 000 eenhede afgelewer is. In die Verenigde State is die enjin ook onder lisensie gebou, waar dit as die Packard V-1650 bekend gestaan het, met 55 000 eenhede geproduseer. Die Packard was die voorkeurenjin vir die Amerikaanse P-51 Mustang-vegvliegtuig.

Enjinontwikkeling

Aanvanklik het die enjin heelwat probleme ondervind, soos faling van die ratte en verkoelingseëls. Verskeie vervaardigingsmetodes is beproef alvorens op die basiese ontwerp van die enjin besluit is.^[1] Die eerste enjins was onbetroubaar; silinderkoppe het gekraak, verkoeling het gelek en die slytasie van die nokasse, krukas en hooflaers was buitensporig hoog.^[2]

Die prototipe, ontwikkeling- en eerste produksie-enjins het bekend gestaan as:

PV-12

Die aanvanklike ontwerp het 'n verdamptipe verkoelingstelsel gebruik. Twee protoptipes het die dinamometertoets voltooi en is gesertifiseer in Julie 1934 vir 740 perdekrag (552 kW) op 12 000 voet. Hierdie enjin het op 21 Februarie 1935 sy eerste vlug onderneem.^[3]^{:p. 203}

Merlin B

Weereens is twee prototipes gebou. Hulle het 'n vloeibare etileenglikoolverkoelingstelsel gebruik. Die inlaatkleppe was teen 'n hoek van 45 grade met die silinders. Dit het bekend gestaan as 'n skuinssilinderkop. Die sertifiseringstoets is in Februarie 1935 deurgaan en die enjin het 950 perdekrag (708 kW) opgewek op 11 000 voet.^[3]^{:p. 203}

Merlin C

Hierdie model is 'n ontwikkeling van die Merlin B-enjin; die krukas en silinderblokke word in drie afsonderlike stukke gegiet met die silinderkop wat bo-op vasgebout word.^[3]^{:p. 203} Die model het sy eerste vlug op 21 Desember 1935 voltooi en was gesertifiseer vir 950 perdekrag (708 kW) op 11 000 voet.^[4]^{:p. 607}

Merlin E

Hierdie enjin was soortgelyk as die Merlin C. Dit het 'n 50-uur siviele toets op Desember 1935 voltooi en het konstant 955 perdekrag (712 kW) opgewek met 'n piek van 1 045 (779 kW). Dit het egter nie die militêre 100-uur toets in Maart 1936 geslaag nie. Dié enjin het die Supermarine Spitfire prototipe aangedryf.^[3]^{:p. 204}

Merlin F (Merlin I)

Dit was soortgelyk aan modelle C en E en het hul eerste vlug op 16 Julie 1936 te Horsley voltooi.^[4] Hierdie model het die eerste produksieënjin geword en is bekend as die Merlin I. Rolls-Royce het aangehou om die skuinssilinderkop te gebruik maar dit was onsuksesvol en slegs 172 enjins is gebou. Die Fairey Battle was die eerste produksievliegtuig wat deur die Merlin I aangedryf is en het op 10 Maart 1936 gevlieg.^[3]^{:p. 204}

Merlin G (Merlin II)

Hier is die skuinssilinderkopontwerp nie gebruik nie en die kleppe was nou parallel met die silinders, 'n verbeterde weergawe van die Kestrel-enjin. Gedurende Julie 1937 het die enjin sy 400-uur uithoutoets suksesvol voltooi te Royal Aircraft Establishment. Die enjin het sy aanvaardingstoets op 22 September 1937 geslaag.^[4] Dit is beskikbaar gestel in 1938 en was wyd afgelewer met 'n vermoë van 1 030 perdekrag (770 kW). Produksie het hierna versnel.^[3]^{:p. 204}

Merlin III

Die Merlin III was toegerus met die de Havilland/Rotol SABC skroefskag. Dit lewer 1 030 perdekrag (770 kW) teen 3000 rpm op 10 250 voet met 'n +6.5 lb aanjaging. ^[5]

Merlin IV

Die enjin is toegerus met vloeistofverkoeling onder druk vir gebruik in die Armstrong Whitworth Whitley IV.

Merlin VIII

Hierdie enjin was toegerus met 'n medium superaanjaer en was spesifiek ontwikkel vir die Fairey Fulmar. Dit kon 1 010 perdekrag (754 kW) opwek teen 2850 rpm op 6 750 voet en 1 080 perdekrag (805 kW) teen 3000 rpm vir opstyg en deur 100-oktaanbrandstof te gebruik.^[5]

Merlin X

Dit is die eerste Merlin wat toegerus was met 'n tweespoedsuperaanjaer en het 1 145 perdekrag (853 kW) op 5 250 voet teen die laer rat gelewer, en 1 010 perdekrag (754 kW) teen die hoër rat op 17 750 voet. Hierdie enjin is gebruik in die Handley Page Halifax I en Vickers Wellington II asook die Armstrong Whitworth Whitley V en VII.

Merlin XII

Dié enjin is toegerus met 'n 0,477:1 reduksierat wat in sommige Spitfire II's geïnstalleer is tesame met 'n drieblad-Rotol konstantespoedskroef. Dit het 1 150 perdekrag gelewer teen 3 000 rpm op 14 000 voet.^[5]

Merlin XX

Die Merlin XX is in wese 'n Merlin X toegerus met 'n herontwerpte Stanley Hooker superaanjaer^[6] asook herontwerpte inlate. Dit is ook van groter SU tweekeelvergassers voorsien. Hierdie model kon net so Model X vervang en lewer 1 240 perdekrag (924 kW) teen 2 850 rpm in laer rat op 10 000 voet en +9 lb aanjaging. In die hoër rat het die enjin 1 175 perdekrag gelewer (876 kW) teen 2,850 rpm op 17 500 voet en +9 lb aanjaging. Hierdie enjin het die Bristol Beaufighter II, Boulton Paul Defiant II, Handley Page Halifax II en V, Hawker Hurricane II en IV en die Avro Lancaster I en III aangedryf. Dit was ook die eerste enjin wat deur Packard vervaardig is.

Verwysings

↑ Rubbra 1990, pp. 64–117.
↑ Rubbra 1990, pp. 82–92.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 ^3,5 (en) Alec, Lumsden (2003). British Piston Engines and their Aircraft. Marlborough, Wiltshire:: Airlife Publishing,. ISBN 1-85310-294-6.{{cite book}}: AS1-onderhoud: ekstra leestekens (link)
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 (en) Eric B, Morgan; Shacklady, Edward. (2000). Spitfire: The History. London: Key Publishing. ISBN 0-946219-48-6.
↑ ^5,0 ^5,1 ^5,2 King, HF (7 Mei 1954). "The Two Rs: A Commemorative History of Rolls-Royce Aero Emgines". Flight: 571–584.
↑ "World Encyclopedia of Aero Engines - 5th edition" by Bill Gunston, Sutton Publishing, 2006, p.190

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.

[1] Rubbra 1990, pp. 64–117.

[2] Rubbra 1990, pp. 82–92.

[Lumsden-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 ^3,5 (en) Alec, Lumsden (2003). British Piston Engines and their Aircraft. Marlborough, Wiltshire:: Airlife Publishing,. ISBN 1-85310-294-6.{{cite book}}: AS1-onderhoud: ekstra leestekens (link)

[MoSh610-4] 4,0 ^4,1 ^4,2 (en) Eric B, Morgan; Shacklady, Edward. (2000). Spitfire: The History. London: Key Publishing. ISBN 0-946219-48-6.

[flightglobal.com-5] 5,0 ^5,1 ^5,2 King, HF (7 Mei 1954). "The Two Rs: A Commemorative History of Rolls-Royce Aero Emgines". Flight: 571–584.

[6] "World Encyclopedia of Aero Engines - 5th edition" by Bill Gunston, Sutton Publishing, 2006, p.190

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]