| dbo:abstract
|
- Občanská válka v Libyi začala demonstracemi a protesty v návaznosti na protesty v jiných arabských zemích. Libyjci protestovali od 13. ledna 2011 hlavně proti vůdci Muammaru Kaddáfímu. Režim reagoval střílením do demonstrantů a nasazením armády včetně letadel k potlačení protestů. Počty mrtvých se různí, samotná Libye 23. února přiznávala 300, Itálie odhadovala až tisíc. Demonstrovalo se především v největších městech (Tripolis, Benghází, Al Bayda), ale i jinde. Demonstrující podpalovali policejní stanice, dostaly se jim do rukou i vojenské zbraně a situace dospěla až k otevřenému povstání. Na stranu odpůrců režimu se postupně přidaly i části pravidelných ozbrojených sil. Režim pak postupně přišel o celý východ Libye, libyjsko-egyptskou hranici začali hlídat vzbouřenci. Spekulovalo se o tom, že plukovník Kaddáfí zemi opustil. Ten však dne 22. února vystoupil v televizi a prohlásil, že „vůdcem revoluce“, kterou vede již déle jak 40 let, zůstane. Zároveň pohrozil, že začnou jatka. Vyzval také své příznivce k veřejné podpoře, den na to se jich však sešlo jen asi 150. 28. února poskytl západním médiím rozhovor, ve kterém odmítl rezignaci, protože nezastává žádnou oficiální funkci a postěžoval si na to, že jej západní země opustily a nerozumí politickému systému Libye. Také se vyjádřil v tom smyslu, že všichni jeho lidé jej „milují“ a zemřeli by, aby ho ochránili. Poté, co režim ztratil kontrolu nad východem země, kde se nachází mj. druhé největší libyjské město Benghází, začali tamní lidé oslavovat a odevzdávat ukořistěné zbraně. Při oslavách začali používat červeno-zeleno-černé vlajky, připomínku období před Kaddáfím. Pod kontrolou Kaddáfího zůstalo jen několik měst na západě země a především hlavní město Tripolis, o které média předpokládaly nejtěžší boje, protože Kaddáfí se nemínil vzdát a opřít se mohl minimálně o svou elitní prezidentskou gardu, kterou tvořilo 3 000 dobře vyzbrojených a vycvičených mužů. Podle zpráv z místa byli v ulicích hlavního města tanky a žoldáci z cizích zemí, které Kaddáfí najal a kteří stříleli i po těch, co se snažili pomoci zraněným. Jako vedoucí složka povstání se zformovala Dočasná národní přechodná rada (arabsky: الجمهورية الليبية al-Jumhūriyya al-Lībiyya), též označovaná jako Národní rada. Tato rada uskutečnila svoje ustavující setkání 5. března 2011 v Benghází, kdy se také označila za „jediného představitele celé Libye“ a zemi začala označovat pojmenováním Libyjská republika. První zemí, která Radu oficiálně uznala jako představitele libyjského státu, byla Francie 10. března 2011. Z arabských států jako první uznal rebely ustavenou vládu Katar, který také jako první z arabských zemí vojensky podpořil vytvoření bezletové zóny nad Libyí. (cs)
- الحرب الأهلية الليبية هي ثورة اندلعت وتحولت إلى نزاع مسلح إثر احتجاجات شعبية بداية في بعض المدن الليبية ضد نظام العقيد معمر القذافي، حيث انطلقت في يوم 15 فبراير اثر اعتقال محامي ضحايا سجن بوسليم فتحي تربل في مدينة بنغازي فخرج أهالي الضحايا ومناصريهم لتخليصه وذلك لعدم وجود سبب لاعتقاله، وارتفعت الأصوات مطالبة بإسقاط النظام وإسقاط العقيد القذافي شخصيا مما دعا الشرطة إلى استخدام العنف ضد المتظاهرين واستمرت المظاهرات حتى صباح اليوم التالي.. وفي اليوم التالي انتفضت الرقدالين و الجميل و العحيلات في غرب البلاد لكن البيضاء شهدت سقوط أول شهداء في الثورة يوم السادس عشر من فبراير وتلتها يوم 16 فبراير مظاهرات للمطالبة باسقاط النظام بمدينة البيضاء فاطلق رجال الأمن الرصاص الحي وقتلوا بعض رالمتظاهرين، كما خرجت مدن جبل نفوسه الزنتان ويفرن ونالوت والرجبان في نفس اليوم وقام المتظاهرون في العجيلات بحرق مقر اللجان الثورية، وكذلك مركز الشرطة المحلي، ومبني المصرف العقاري بالمدينة، وازدادت الاحتجاجات اليوم التالي وسقط المزيد من الضحايا وجاء يوم الخميس 17 فبراير/شباط عام 2011 م على شكل انتفاضة شعبية شملت بعض المدن الليبية في المنطقة الشرقية فكبرت الاحتجاجات بعد سقوط أكثر من 400 ما بين قتيل وجريح برصاص قوات الأمن ومرتزقة تم جلبهم من قبل النظام. وقد تأثرت هذه الاحتجاجات بموجة الاحتجاجات العارمة التي اندلعت في الوطن العربي مطلع عام 2011 م وبخاصة الثورة التونسية وثورة 25 يناير المصرية اللتين أطاحتا بالرئيس التونسي زين العابدين بن علي والرئيس المصري حسني مبارك. قاد هذه الثورة الشبان الليبيون الذين طالبوا بإصلاحات سياسية واقتصادية واجتماعية. كانت الثورة في البداية عبارة عن تظاهرات واحتجاجات سلمية، لكن مع تطور الأحداث وقيام الكتائب التابعة لمعمر القذافي باستخدام الأسلحة النارية الثقيلة والقصف الجوي لقمع المتظاهرين العزّل، تحولت إلى ثورة مسلحة تسعى للإطاحة بمعمر القذافي الذي قرر القتال حتى اللحظة الأخيرة. وبعد أن أتم المعارضون سيطرتهم على الشرق الليبي أعلنوا فيه قيام الجمهورية الليبية بقيادة المجلس الوطني الانتقالي، وفي يوم 20 أنتفضت مدينة طرابلس وهي العاصمة الليبية وقد افلح شباب العاصمة بإسقاط العاصمة ونظام القذافي في تسع ساعات وكان ذلك بسبب رفض الكتيبة المسيطرة على طرابلس القتال ورغبتها في حقن الدماء وبعدها في يومي 21 و22 أغسطس دخل الثوار إلى العاصمة طرابلس المحررة من شبابها بالاحتفال وقامو جميع الثوار بسيطرة على آخر معاقل القذافي وقتل الأخير في سرت بحلول يوم 20 أكتوبر. (ar)
- La Guerra Civil de Líbia o Revolució líbia del 2011 va començar com una sèrie de protestes i confrontacions a l'estat de Líbia, al nord d'Àfrica, contra Muammar al-Gaddafi, qui portava 42 anys com a home fort del govern de Líbia. Va ser un conflicte internacional en territori libi que va començar al febrer del 2011. Va enfrontar al govern de Muammar al-Gadaffi contra els seus opositors, i va tenir com a context històric la Primavera Àrab. La guerra té els seus orígens en la repressió de manifestacions i protestes, en la qual el règim de Gaddafi va arribar a fer ús de l'aviació. La revolta i el control d'algunes ciutats pels manifestants, va derivar en un enfrontament armat. Posteriorment, després de la confirmació que les mesures preses pel govern libi per recuperar el control del país atemptaven contra els drets civils i la seguretat de la població civil, va intervenir una aliança de països emparats en una resolució de les Nacions Unides. Aquesta intervenció va acabar el 31 d'octubre de 2011, tan bon punt el Consell de Seguretat de l'ONU per unanimitat anul·lés la resolució que permetia la intervenció a causa de la victòria rebel. En els primers quatre mesos de guerra civil, segons el cap d'una delegació del Consell de Drets Humans de les Nacions Unides, s'haurien produït entre deu i quinze mil morts en tots dos bàndols, constatant-se casos de violència sexual i crims de guerra comesos principalment per les forces lleials a Gaddafi. La guerra va finalitzar amb la derrota del règim de Gaddafi, la seva mort, i el control total del país per part dels rebels i revolucionaris del Consell Nacional de Transició fins a dissoldre's a l'agost de 2012; tanmateix, això no va significar la fi de la violència al país. (ca)
- Ο Λιβυκός Εμφύλιος Πόλεμος του 2011 ήταν μια σειρά από ταραχές και συγκρούσεις που συνέβησαν στο βορειοαφρικανικό κράτος της Λιβύης κατά της κυβέρνησης και του αρχηγού του κράτους Μουαμάρ Καντάφι. Ήδη από τα μέσα Ιανουαρίου του 2011, και ενώ ήταν σε εξέλιξη οι διαδηλώσεις και οι ταραχές που οδήγησαν στην πτώση του Μπεν Αλί στην Τυνησία, αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις είχαν ξεκινήσει και σε διάφορες άλλες, αραβικές κυρίως, χώρες, μεταξύ των οποίων και στη Λιβύη. Στις 27 Ιανουαρίου το καθεστώς του Μουαμάρ αλ-Καντάφι, ο οποίος κυβερνά τη χώρα (με τον τίτλο Ηγέτης και Οδηγός της Επανάστασης από το 1969, οπότε επικεφαλής πραξικοπήματος κατέλυσε τη μοναρχία, για να αποτρέψει την επιδείνωση της κατάστασης ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα 24 εκατομμυρίων δολαρίων για την αντιμετώπιση του στεγαστικού προβλήματος στη χώρα. Στα τέλη του μήνα ο συγγραφέας Τζαμάλ αλ-Χατζί κάλεσε μέσω του διαδικτύου τον κόσμο να διαδηλώσει για μεγαλύτερες ελευθερίες στη Λιβύη όπως συνέβαινε στην Τυνησία και στην Αίγυπτο. Λίγες ημέρες αργότερα ο Τζαμάλ αλ-Χατζί συνελήφθη από αστυνομικούς με πολιτική περιβολή και του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για τραυματισμό ενός ανθρώπου με το αυτοκίνητό του. Οι αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις της χώρας άρχισαν να έχουν μεγαλύτερη συμμετοχή και να γίνονται πιο δυναμικές από τα μέσα Φεβρουαρίου. Επίκεντρο των διαδηλώσεων είναι η Βεγγάζη. Στις 15 Φεβρουαρίου έγινε διαδήλωση μπροστά στο αρχηγείο της αστυνομίας στην πόλη ενάντια στη σύλληψη του δικηγόρου και υποστηρικτή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Fethi Tarbel. Ο Tarbel ήταν δικηγόρος των οικογενειών των θυμάτων της σφαγής στις φυλακές Abu Salim το 1996, όπου περισσότεροι από 1.000 κρατούμενοι υπολογίζεται πως έχασαν τη ζωή τους. Η διαδήλωση διαλύθηκε βίαια από την αστυνομία. Αντίστοιχες διαδηλώσεις έγιναν στις πόλεις Αλ Μπάυντα και με συνθήματα εναντίον του καθεστώτος. Την επομένη νέα διαδήλωση, που έγινε στην πλατεία Maydan al-Shajara στη Βεγγάζη διαλύθηκε από τις αρχές με αντλίες νερού. Σύμφωνα με διαδηλωτές πολλοί από τους αστυνομικούς που χρησιμοποιήθηκαν για τη διάλυση της διαδήλωσης δεν ήταν, όπως πρόδιδε η προφορά τους, από τη Βεγγάζη. Διαδηλώσεις και συγκρούσεις με νεκρούς και τραυματίες σημειώθηκαν επίσης στις πόλεις Al Bayda και Al-Quba. Το καθεστώς αρχικά επέβαλε περιορισμούς και στη συνέχεια μπλόκαρε εντελώς την πρόσβαση στο διαδίκτυο. Η δε κρατική τηλεόραση της Λιβύης στην αρχή δεν έκανε καμία αναφορά στις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις. Στις 16η Φεβρουαρίου έδειξε πλάνα από φιλοκαθεστωτικές διαδηλώσεις και το ίδιο απόγευμα μετέδωσε απευθείας την ομιλία του Καντάφι στην οποία κατάγγειλε τις Η.Π.Α και τους σιωνιστές συμμάχους της ενώπιον πλήθους που τον επευφημούσε. Η κυβέρνηση του Καντάφι ανακοίνωσε κατάπαυση του πυρός, την οποία όμως απέτυχε να τηρήσει. Τον Αύγουστο, οι δυνάμεις των ανταρτών κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών που είχαν απολέσει και το μεγαλύτερο μέρος της Τρίπολης. Στις 23 Αυγούστου, οι Λίβυοι αντάρτες βομβάρδισαν το κατάλυμα του Καντάφι στην στην Τρίπολη και μπήκαν στο εσωτερικό του. Παρά τις αρχικές πληροφορίες που έφεραν τον Καντάφι να είναι μέσα, δεν βρέθηκε εντός του κτηρίου ούτε ο Μοαμάρ, ούτε κάποιο μέλος της οικογένειάς του ή των στρατιωτικών του δυνάμεων. (el)
- Der Bürgerkrieg in Libyen 2011, auch als Revolution des 17. Februar bekannt, brach im Februar des Jahres im Zuge des Arabischen Frühlings aus. Er begann mit Demonstrationen gegen die Herrschaft Muammar al-Gaddafis und nahm nach den Unruhen in Tunesien, Ägypten und Algerien an Schärfe zu. Als offizieller Tag des Revolutionsbeginns gilt der 17. Februar 2011. Der politische Konflikt eskalierte zur militärischen Auseinandersetzung und spaltete die Führung des Landes. Teile des diplomatischen Korps und der Streitkräfte schlossen sich der Opposition an. Es entstand ein Nationaler Übergangsrat, der im Osten des Landes die Kontrolle übernahm. Nachdem die Vereinten Nationen in der Resolution 1973 die internationale Gemeinschaft zu militärischen Maßnahmen zum Schutz von Zivilisten in Libyen ermächtigten, begannen die USA, Großbritannien und Frankreich am 19. März 2011 im Rahmen des Internationalen Militäreinsatzes in Libyen mit einer Luft- und Seeblockade sowie Luftangriffen auf Regierungstruppen und Militäreinrichtungen. Die Luftangriffe unterstützten die Bodenstreitkräfte der Opposition bei der Einnahme der Städte im Westen des Landes. Einige Tage nachdem die oppositionellen Streitkräfte im August 2011 Tripolis erobert hatten, wurde der Übergangsrat in die Hauptstadt verlegt. Am 20. Oktober, nach wochenlangen Kämpfen, wurde Gaddafis Geburtsstadt Sirte eingenommen. Dabei wurde Gaddafi, dessen Aufenthaltsort seit dem Fall von Tripolis unbekannt gewesen war, gefangen genommen und unter ungeklärten Umständen getötet. Nach Darstellung des Übergangsrats starb Gaddafi in den Stunden danach durch einen Kopfschuss, der ihn im Kreuzfeuer zwischen Anhängern und Gegnern auf dem Transport ins Krankenhaus traf. Das Obduktionsergebnis lässt Fragen offen, eine zweifelsfreie Darstellung der Todesumstände ist bisher nicht erfolgt. Die Aufklärung der Todesumstände Gaddafis fordern sowohl der UN-Menschenrechtsrat als auch der Internationale Strafgerichtshof. Am 23. Oktober erklärte der Übergangsrat das Land für vollständig befreit. Am Ende des Kriegs wurde die Zahl der Kriegstoten auf 10.000 bis 50.000 geschätzt. Nach Angaben der libyschen Regierung aus dem Jahr 2013 kamen während des Bürgerkriegs in Libyen etwa 10.000 Menschen ums Leben, je rund 5.000 Gaddafi-Anhänger und Rebellen. Die Zahlen sind deutlich geringer, als die bisher durch das neue Gesundheitsministerium (30.000 Tote allein auf Seiten der Rebellen) angegebenen. Rund 60.000 Libyer wurden verletzt und müssen medizinisch behandelt werden. Seit dem Ende des Bürgerkrieges stehen weite Teile des Landes unter der Kontrolle von Revolutionsbrigaden, die sich nicht dem Nationalen Übergangsrat unterstellen. Politische Beobachter sprechen von einem Machtkampf zwischen Revolutionsbrigaden und Übergangsrat.Im Februar 2012 kam es zu Kämpfen zwischen den Revolutionsbrigaden, gegen die niemand einschritt. Im Januar 2012 wurde von Folterungen in Gefängnissen berichtet, die jedoch überwiegend nicht unter Kontrolle des Übergangsrats sind. Nach einem Bericht der United Nations Support Mission in Libya (UNSMIL) waren im September 2013 noch etwa 8000 Menschen infolge des Krieges inhaftiert, meist in Haftanstalten ohne Kontrolle der Regierung, in denen häufig gefoltert wird. Einziger Haftgrund ist oft die Zugehörigkeit zu einer Ethnie oder einem Stamm, denen Loyalität zu Gaddafi unterstellt wird. Mit dem Jahr 2014 begann die Fortsetzung der kriegerischen Auseinandersetzungen zwischen dem Abgeordnetenrat und dem Neuen Allgemeinen Nationalkongress. (de)
- Okazis revolucio en Libio ekde la 15-a de februaro 2011, kiam la protestoj kiuj jam okazis en aliaj arabaj landoj ĉefe kiaj la najbaraj Tunizio kaj Egiptio, sed ankaŭ en aliaj landoj, kontaĝiĝis al Libio, kie kunfluis malakcepto de la diktatoreco de Muamar al Kadafi, malamikeco de kelkaj triboj, protestoj kontraŭ la koruptado familia (multaj gefiloj de Kadafi estas gravuloj de la reĝimo) kaj eĉ timo pri eksterlandaj solduloj subsaharaj. La unuaj fortaj protestoj okazis en la nordorienta regiono ĉe Bengazi kaj Tobruk kie ĉirkaŭ la 23-a de februaro hegemoniis la protestantoj kaj policanoj kaj militistoj aŭ malaperis aŭ unuiĝis al tiuj. El aviadiloj kaj helikopteroj oni estis pafinta kontraŭ ribeluloj. La 24-an de februaro jam estis fortaj la protestantoj de kelkaj areoj nordokcidentaj. Tiutage oni parolis pri 300 mortoj laŭ la reĝimo, 1.000 laŭ itala ministro pri eksterlandaj aferoj, 10.000 laŭ televidkanalo Al Arabija. Samtempe oni diskonigis, ke kelkaj ministroj kaj eksministroj de Kadafi demisiis kaj aliris al la kontraŭstara flanko. Preskaŭ 80 000 eksterlandaj loĝantoj klopodas foriri el Libio. Turkoj eliris per ŝipo. Eŭropanoj amasiĝis ĉe flughavenoj. De la 24-a ĝis la 25-a de februaro okazis batalo en la urbo de Zaŭija je 50 km de Tripolo. Laŭ la televidkanalo Al-Ĝazira mortis almenaŭ 100 personoj kaj 400 estis vunditaj. La iama kolonelo Al Mahdi al Arbi estris la ribelantojn. La 26-an de februaro okazis la jenaj eventoj:
* La Konsilio de Sekureco de Unuiĝintaj Nacioj aprobis sankciojn kontraŭ la libia reĝimo. Al 22 ties superuloj, inkluzive de Muamar Kadafi kaj ties familianoj, estas malpermesite forlasi la landon. Same malpermesita estas vendado de armiloj al Libio. Al la Internacia puna kortumo oni ordonis enketi cirkonstancojn de pereo de civiluloj en Libio, kiun oni povas konsideri krimo kontraŭ homeco.
* La eksa libia ministro pri justico deklaris pri establo de la provizora registaro, kiu dum tri monatoj preparu novan balotadon. Li ankaŭ konfirmis, ke la ĉefurbo daŭre estos Tripolo kaj pri ĉiuj krimoj kulpas nur Muamar Kadafi.
* Potenculoj de Libio komencis disdonadon de armiloj al subtenantoj de Muamar Kadafi. Ili surportas verdajn bandaĝojn. La 27-an de februaro la ribelantoj alproksimiĝas al Tripolo kaj en Bengazi oni organizis provizoran registaron, kies nomo estas Nacia Transira Konsilio. En la limo al Tunizio okazas humana katastrofo pro multaj miloj de fuĝintoj. Usono apogas klare la ribelintojn. (eo)
- The First Libyan Civil War was an armed conflict in 2011 in the North African country of Libya which was fought between forces which were loyal to Colonel Muammar Gaddafi and rebel groups that were seeking to oust his government. It erupted with the Libyan Revolution, also known as the 17 February Revolution. The war was preceded by protests in Zawiya on 8 August 2009 and finally ignited by protests in Benghazi beginning on Tuesday, 15 February 2011, which led to clashes with security forces that fired on the crowd. The protests escalated into a rebellion that spread across the country, with the forces opposing Gaddafi establishing an interim governing body, the National Transitional Council. The United Nations Security Council passed an initial resolution on 26 February, freezing the assets of Gaddafi and his inner circle and restricting their travel, and referred the matter to the International Criminal Court for investigation. In early March, Gaddafi's forces rallied, pushed eastwards and re-took several coastal cities before reaching Benghazi. A further UN resolution authorised member states to establish and enforce a no-fly zone over Libya, and to use "all necessary measures" to prevent attacks on civilians, which turned into a bombing campaign by the forces of NATO against Libyan military installations and vehicles. The Gaddafi government then announced a ceasefire, but fighting and bombing continued. Throughout the conflict, rebels rejected government offers of a ceasefire and efforts by the African Union to end the fighting because the plans set forth did not include the removal of Gaddafi. In August, rebel forces launched an offensive on the government-held coast of Libya, backed by a wide-reaching NATO bombing campaign, taking back territory lost months before and ultimately capturing the capital city of Tripoli, while Gaddafi evaded capture and loyalists engaged in a rearguard campaign. On 16 September 2011, the National Transitional Council was recognised by the United Nations as the legal representative of Libya, replacing the Gaddafi government. Muammar Gaddafi evaded capture until 20 October 2011, when he was captured and killed in Sirte. The National Transitional Council declared "the liberation of Libya" and the official end of the war on 23 October 2011. In the aftermath of the civil war, a low-level insurgency by former Gaddafi loyalists continued. There was various disagreements and strife between local militias and tribes, including fighting on 23 January 2012 in the former Gaddafi stronghold of Bani Walid, leading to an alternative town council being established and later recognized by the National Transitional Council (NTC). A much greater issue had been the role of militias which fought in the civil war and their role in the new Libya. Some refused to disarm, and cooperation with the NTC had been strained, leading to demonstrations against militias and government action to disband such groups or integrate them into the Libyan military. These unresolved issues led directly to a second civil war in Libya. (en)
- 2011ko Libiako Gerra Zibila edo 2011ko Libiako Iraultza Iparraldeko Afrikan dagoen Libian Muammar al Kadafi boteretik kentzeko egindako matxinadaren ondorioz hasitako gerra da. 2011ko martxoaren 15ean, aurkariek manifestaldi baketsu egin eta gobernuak militarren bidez itoarazi zituen. Honek herrialde osoan matxinada eragin eta Benghazin Trantsiziozko Kontseilu Nazionala sortu zuten, Kadafi boteretik egozteko eta hauteskunde demokratikoak egiteko helburuekin. Martxoaren hasieran, Kadafiren armadak ekialderantz jo eta matxinoen zenbait hiri okupatu zituen Benghazi eraso baino lehen. Baina Nazio Batuen Segurtasun Kontseiluko 1973 ebazpenak bere kideek hegan ez egiteko eskualdea sortu zezaten eskatu eta Kadafik su-etena adierazi zuen, gero errespetatuko ez zuen su-eten bat hain zuzen ere. Abuztuan, matxinoek jada herrialdeko eskualde gehienak konprolpean zituzten eta baita Tripoli hiriburua ere. NATOren laguntzarekin Trantsiziozko Kontseilu Nazionala (TKN) Tripoliraino iritsi zen eta bertatik Kadafi eta bere familia bota. 2011ko irailaren 1ean Sirte hiria erasotzeko saiakera egingo zutela adierazi zuten. Munduko hainbat herrialdek TKN Libiako gobernu legitimoa dela adierazi zuten irailaren hasierarako eta Kafadi gobernuan zegoela kongelatutako dirua itzultzen hasi ziren. Beste batzuk, adibidez Afrikako Batasunak, uko egin zion TKN onartzeari herrialde guztia kontrolpean eduki arte. Azkenean, errebeldeek 2011ko urriaren 20ean Muammar al Kadafi atzeman eta exekutatu zuten, Sirte hiritik ihes egiten saiatzen ari zela. Trantsiziozko Kontseilu Nazionalak urriaren 23an Libiaren askapena aldarrikatu zuen eta gerra zibilaren amaiera. (eu)
- La primera guerra civil libia fue un conflicto bélico internacional en territorio libio que comenzó en febrero de 2011. Enfrentó al gobierno libio de Muamar el Gadafi contra diferentes grupos opositores organizados en el llamado Consejo Nacional de Transición apoyados estos por diferentes países extranjeros, principalmente Francia y los países de la OTAN, y tuvo como contexto histórico la llamada Primavera Árabe. El conflicto comenzó mediante manifestaciones y protestas populares contra el gobierno de Muamar el Gadafi, poco después de los conflictos que se habían producido en el vecino Túnez. Los grupos sublevados armados llegaron a tomar el control de algunas ciudades haciendo que el gobierno libio, llamado ‘’yamahiriya’’, perdiera el control sobre áreas importantes del país lo que derivó en un enfrentamiento armado. La respuesta armada que dio la ‘’yamahiriya’’ fue calificada por algunos países como un atentado contra los derechos civiles y la seguridad de la población civil. Esos países, principalmente pertenecientes a la OTAN y liderados por Francia, poniendo como argumento una resolución de las Naciones Unidas, decidieron realizar una intervención que calificaron de intervención humanitaria. El 31 de octubre de 2011, el Consejo de Seguridad de la ONU determinó por unanimidad anular la resolución que había permitido la intervención debido a la victoria rebelde. En los primeros cuatro meses de guerra civil, según el jefe de una delegación del Consejo de Derechos Humanos de la ONU, se habrían producido entre diez y quince mil muertos en ambos bandos, constatándose casos de violencia sexual y crímenes de guerra cometidos principalmente, según fuentes de los gobiernos que apoyaban a los opositores, por las fuerzas leales a Gadafi. La guerra finalizó con la derrota de los partidarios de Muamar el Gadafi, su muerte, y el control total del país por parte de los rebeldes del Consejo Nacional de Transición. En agosto de 2012 se disuelve el Consejo Nacional de Transición, iniciando la transición democrática con el Congreso General de la Nación y la fundación de la República Libia. En 2014 estalla un nuevo conflicto quedando el país dividido en diferentes zonas de influencia y sumido en la violencia en la cual los grupos yihadistas tienen una relevancia creciente. (es)
- Cogadh ab ea an chéad Cogadh Cathartha na Libia nó "Réabhlóid an 17 Feabhra" a fearadh sa Libia sa bhliain 2011. Troideadh choinbhleacht idir fórsaí dílis do Coirnéal Muammar Gaddafi agus na dreamanna a bhí ag iarraidh an ruaig a chur ar an rialtas. (ga)
- La première guerre civile libyenne, ou révolution libyenne, est un conflit armé issu d'un mouvement de contestation populaire, assorti de revendications sociales et politiques, qui s'est déroulé entre le 15 février et le 23 octobre 2011 en Libye. Il s'inscrit dans un contexte de protestations dans les pays arabes et est à l'origine de l'intervention militaire internationale de 2011 en Libye. Comme les révolutions tunisienne et égyptienne, le mouvement trouve son origine dans un mouvement de protestations, réclamant plus de libertés et de démocratie, un meilleur respect des droits de l'homme, une meilleure répartition des richesses ainsi que l'arrêt de la corruption au sein de l'État et de ses institutions. Après 42 ans au pouvoir (depuis le 1er septembre 1969), Mouammar Kadhafi, le « Guide de la Révolution » de la Jamahiriya arabe libyenne, est d'ailleurs au début de 2011 le plus ancien dirigeant du monde arabe en fonction. En revanche, contrairement aux autres révolutions arabes, la révolution libyenne, en raison de l’absence d’une véritable société civile et partis politiques organisés, ce sont les alliances tribales et claniques qui ont servi de vecteurs à la mobilisation populaire. Les principaux mouvements ont d'abord eu lieu dans des villes de Cyrénaïque (à l'est) : à El Beïda, Darnah et surtout Benghazi, puis s'étendent dans pratiquement toutes les grandes villes du pays et à Tripoli, la capitale. Plusieurs intellectuels qui s'étaient rangés aux côtés des manifestants ont été arrêtés et pour la plupart jugés. De hauts dignitaires religieux appellent dès février à la fin du régime. La répression des opposants prend un tour sanglant entre le 15 et le 17 février à Benghazi, le pouvoir durcissant la répression des manifestants. Les manifestations se muent alors en révolte armée : le régime de Kadhafi est abandonné par une partie de ses cadres et les insurgés forment un Conseil national de transition. Les troupes de Kadhafi reprennent cependant le terrain face aux insurgés. Le 10 mars 2011, le président français Nicolas Sarkozy reçoit à Paris les représentants du conseil national de transition et est le premier chef d'État à reconnaître officiellement cet organe de l'insurrection comme seul représentant de la Libye. Il lance une bataille diplomatique avec l'aide du Premier ministre britannique David Cameron dont l'issue victorieuse se traduira par l'adoption de la résolution 1973 du Conseil de sécurité des Nations unies, autorisant des frappes aériennes contre les forces de Kadhafi pour la protection du peuple libyen. Elle est mise en œuvre par une coalition internationale le 19 mars 2011. Le 23 mars 2011, le président Nicolas Sarkozy déclare : « Si Kadhafi était entré dans Bengazhi, Srebrenica à côté serait passé pour un non-événement […]. L'Europe, elle, n'avance pas sans l'Allemagne ; mais pour la défense, on avance avec les Anglais […]. Le deuxième objectif de cette opération en Libye, c'est toute la question de nos relations avec les pays arabes réussissant leur marche vers la démocratie […] et puis la troisième chose, ce sont les valeurs de la France. Si nous n'avions pas fait ça, ç'aurait été une honte. » Durant plusieurs mois, pro et anti-kadhafistes prennent à tour de rôle l'avantage au gré d'offensives et de contre-offensives. Fin août 2011, une offensive décisive permet la prise de Tripoli, ce qui entraîne la fuite de Mouhammar Kadhafi et de ses proches et l'accélération de la reconnaissance internationale de la légitimité du CNT. Les combats se poursuivent ensuite autour des derniers bastions kadhafistes. Le 20 octobre 2011, Syrte, le dernier d'entre eux, tombe aux mains des forces du Conseil national de transition et Mouammar Kadhafi est tué. Le 19 novembre suivant, son fils, Saïf al-Islam, est arrêté au sud de la Libye par des combattants du CNT. Le 23 octobre 2011 à Benghazi, le président du CNT Moustafa Abdel Jalil proclame la « libération » de la Libye, mettant officiellement fin à la guerre civile qui durait depuis huit mois. (fr)
- Perang Saudara Libya Pertama adalah konflik yang merupakan bagian dari Musim Semi Arab. Perang ini diawali oleh di Benghazi pada tanggal 15 Februari 2011, untuk menuntut pengunduran diri pemimpin Libya, Muammar al-Qaddafi, yang sudah lama berkuasa. Akibat tindakan represif pemerintah dalam mengatasi pemrotes, protes ini mengalami eskalasi menjadi sebuah pemberontakan dan perang saudara. Pasukan oposisi dan pemerintah bertempur satu sama lain dalam perang yang dimulai kurang lebih akhir Februari silam. Perang ini juga mengakibatkan banyak warga Libya mengungsi ke tempat yang lebih aman. (in)
- La prima guerra civile in Libia ha avuto luogo tra il febbraio e l'ottobre del 2011 e ha visto opposte le forze lealiste di Muʿammar Gheddafi e quelle dei rivoltosi, riunite nel Consiglio nazionale di transizione. Il paese, dopo aver vissuto una prima fase di insurrezione popolare (anche nota come rivoluzione del 17 febbraio), sull'onda della cosiddetta primavera araba (e specialmente dei coevi eventi relativi: la rivoluzione tunisina del 2010-2011 e quella egiziana), ha conosciuto in poche settimane lo sbocco della rivolta in conflitto civile. La sommossa libica, in particolare, è stata innescata dal desiderio di rinnovamento politico contro il regime ultraquarantennale della "guida" della "Giamahiria" (in arabo Ǧamāhīriyya) Muʿammar Gheddafi, salito al potere il 1º settembre 1969 dopo un colpo di Stato che condusse alla caduta della monarchia filo-occidentale del re Idris. Dopo quasi un mese di scontro il Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite ha deciso, con la risoluzione 1973, di istituire una zona d'interdizione al volo sulla Libia a protezione della popolazione civile, legittimando l'intervento militare ad opera di diversi paesi avviato il 19 marzo 2011. (it)
- 리비아 내전(Libyan civil war, الحرب الأهلية في ليبيا عام)은 2011년 2월 15일부터 발생한 북아프리카의 국가 리비아에서 무아마르 카다피의 지지 세력과 카다피에 반대하는 반카다피 세력 간에 벌어진 무장 충돌이다. 리비아 혁명(Libyan Revolution)으로도 불린다. 이러한 상황은 2011년 2월 15일, 리비아를 42년 동안 통치해 온 강압적인 카다피 정권에 대한 일련의 평화적인 반정부 시위로 시작되었다. 반정부 시위의 물결은 리비아 전역으로 확대되며 봉기 수준으로 격화되었고, 반카다피 세력은 벵가지에 카다피 세력의 축출, 민주적인 선거를 목표로 하는 국가과도위원회를 설립하였다. 국제 연합 안전 보장 이사회는 초기에 카다피와 그의 측근 인사 열 명의 자산을 동결하고 여행을 제한하는 결의를 통과시켰다. 이 결의에는 또한 카다피 정부가 벌인 행각에 대한 국제 형사 재판소의 조사가 언급되었으며, 이후 카다피 체포영장이 발부되었다. 2011년 3월부터 본격적으로 전쟁 상태에 들어갔으며, 그 후 치열한 공방전이 전개되다가, 2011년 8월 반카다피 세력이 수도 트리폴리를 장악하였고, 2011년 10월 카다피의 고향인 시르테를 공격하여 10월 20일에 그를 사살하였다. (ko)
- 2011年リビア内戦（2011ねんリビアないせん）は、リビアにおいて2011年に起こった政治社会的要求を掲げた大規模な反政府デモを発端とする武装闘争である。アラブ圏に於いては「2月17日革命」(ثورة 17 فبراير)と呼ばれる。 2月15日に開始され、同年8月に首都トリポリが北大西洋条約機構軍の支援を受けた反体制派のリビア国民評議会の攻勢によって陥落し、事実上の最高権力者として40年以上政権の座にあったムアンマル・アル＝カダフィ（以下カダフィ大佐）革命指導者が率いる大リビア・アラブ社会主義人民ジャマーヒリーヤ国は事実上崩壊した。その後もカダフィ大佐は抗戦を続けたが10月20日に最後の拠点スルトで身柄を拘束され、その際に受けた攻撃でカダフィ大佐は死亡した。10月23日に国民評議会によりリビア全土の解放が唱えられ内戦終結が宣言されたが、その後、親カダフィ勢力およびイスラム国の台頭を招き内戦は現在まで継続している。 (ja)
- De Opstand in Libië of de Eerste Libische Burgeroorlog van 2011 was een gewapend conflict in Libië, gevochten tussen troepen van kolonel Moammar al-Qadhafi en degenen die tegen zijn regering zijn. De protesten begonnen op 15 februari 2011 en waren mede geïnspireerd door de Arabische Lente, de protesten in de Arabische wereld: door de Egyptische Revolutie en de Jasmijnrevolutie in Tunesië. De demonstranten eisten het vertrek van Qadhafi en het instellen van democratische verkiezingen. Na aanvankelijk succes van de rebellen ontstond al snel een patstelling, waarbij de rebellen, die zich in de Nationale Overgangsraad hadden verenigd, Benghazi en andere steden in het oosten van het land onder controle hadden. Qadhafi behield zijn macht in de westelijke helft van het land, ook in de hoofdstad Tripoli, niet in Misratah. Sinds begin maart voerden de troepen van Qadhafi een oostwaartse campagne, waarbij onder meer de steden Bin Jawad, Ra's Lanoef en Brega veroverd werden. Geweld tegen de bevolking werd door Qadhafi niet geschuwd, hetgeen hem op veel kritiek van de internationale gemeenschap kwam te staan. Eind februari kondigde de VN-Veiligheidsraad in een resolutie al maatregelen, zoals een wapenembargo aan. Op 17 maart werd in een tweede resolutie een vliegverbod boven Libië afgekondigd. De regering-Qadhafi stelde kort daarop een wapenstilstand in. Beide zijden in het conflict gingen echter door met militaire acties. In augustus 2011 keerden de kansen toen rebellen, geholpen door luchtbombardementen door NAVO-vliegtuigen, steeds verder naar Tripoli oprukten en de stad ten slotte binnentrokken. De reden, dat de NAVO ingreep, was dat het regeringsleger van Qadhafi dreigde Benghazi in te nemen en daar de burgers te vermoorden. Het was Frankrijk, dat het initiatief nam om in te grijpen. De rebellen veroverden Qadhafi's hoofdkwartier en op 28 augustus hadden zij controle over de hele stad. Op 20 oktober werd de laatste stad in Libië veroverd door de rebellen waarbij Qadhafi door hen werd gedood. De Nationale Overgangsraad, die eerder al vrije verkiezingen had aangekondigd, verklaarde Libië op 23 oktober 'bevrijd' en de strijd voorbij. De NAVO beëindigde de missie officieel op 31 oktober 2011. In de nasleep van de burgeroorlog hebben er nog , die zou bestaan uit 90.000 strijders. 7000 pro-Qadhafi militairen, burgers en Afrikanen worden vastgehouden in de gevangenissen van de regering. Volgens Amnesty International vinden er op grote schaal martelingen en executies plaats van personen die als vijanden van de nieuwe regering worden gezien. (nl)
- Wojna domowa w Libii (zwana również rewolucją libijską) – wojna domowa rozpoczęta po wystąpieniu opozycji przeciwko złej sytuacji materialnej, bezrobociu, korupcji, ograniczaniu swobód obywatelskich oraz długoletnim rządom Mu’ammara al-Kaddafiego. Protesty zapoczątkowane 15 lutego pod wpływem udanych rewolucji w Tunezji i Egipcie przerodziły się w wojnę domową i interwencję zbrojną NATO. Do pierwszych wystąpień pod wpływem sytuacji w innych krajach arabskich doszło w styczniu 2011 roku. Libijska sytuacja społeczno-polityczna przedstawiała się na niekorzyść rządu, podobnie jak w krajach objętymi rewolucją. Wówczas rząd, obawiając się wzmocnienia protestów, obniżył podatki i cła na krajowe oraz importowane produkty żywnościowe. Protesty wznowiono jednak 15 lutego, po obaleniu prezydenta Egiptu, Husniego Mubaraka. 17 lutego zorganizowano tzw. Dzień Gniewu – masowe antyrządowe wystąpienia w całym kraju. Doszło wówczas do pierwszych walk zbrojnych. Do walki przeciwko rebeliantom Muammar Kaddafi zaciągnął zagranicznych najemników. 21 lutego w Trypolisie doszło do masakry protestujących, w której zginęło ok. 300 osób. Tego samego dnia rebelianci zajęli miasto Bengazi, które później stało się siedzibą władz powstańczych. 22 lutego Kaddafi przemówił do narodu, grożąc śmiercią każdemu, kto wykaże się nielojalnością i przystąpi do walki z siłami rządowymi. 24 lutego rozpoczęła się ofensywa rebeliantów na obu frontach – zachodnim (trypolitańskim) i wschodnim (cyrenajskim). W wyniku sukcesów rebeliantów na frontach i buntów kolejnych miast, rząd ogłosił podwyżkę płac. 26 lutego Mustafa Muhammad Abd al-Dżalil, minister sprawiedliwości w rządzie Muammara Kaddafiego, który ustąpił ze stanowiska 21 lutego, w Bengazi powołał Narodową Radę Tymczasową. Tego samego dnia RB ONZ wprowadziła rezolucję nr 1970, która zamroziła wszelkie aktywa Kaddafiego. W reakcji na bunt miast w górach Dżabal Nafusa na froncie trypolitańskim, siły rządowe rozpoczęły tam 1 marca ofensywę, w której wyniku jeszcze tego samego dnia odbiły największe miasto w regionie – Gharjan. W kolejnych dniach walki wygasały i opierały się na oblężeniu miast – Az-Zintanu, Jafranu oraz Nalutu. Na początku marca rebelianci kontrolowali cały wschód kraju i zapowiedzieli marsz na Trypolis. Wówczas zarządzono mobilizację w wojsku narodowym i 6 marca ruszyła rządowa ofensywa. Rebelianci tracili kolejne miasta – Bin Dżawwad (6 marca), Ras al-Unuf (10 marca), Zuwara (14 marca), Marsa al-Burajka (15 marca), Adżdabija (17 marca). Rebelianci zostali zepchnięci do Bengazi. Podczas prowadzenia militarnej operacji przez wojska Kaddafiego, arena międzynarodowa debatowała nad wprowadzeniem strefy zakazu lotów nad Libią i ewentualną interwencją wojskową. Gdy wojska Kaddafiego stanęły u bram Bengazi, RB ONZ wprowadziła rezolucję nr 1973, która zakazywała lotów libijskich samolotów bojowych bombardujących zarówno pozycje rebeliantów, jak i cywilów. Dzień po tym, 18 marca, rząd ogłosił jednostronne zawieszenie broni, którego jednak nie zamierzał przestrzegać. Realizując postanowienia rezolucji ONZ nr 1973, 19 marca 2011 roku, kilka państw rozpoczęło militarną „operację reagowania kryzysowego”, mającą na celu egzekucję zakazu lotów nad Libią. W wyniku ataków za pomocą pocisków manewrujących i uderzeń powietrznych lotnictwa, zniszczeniu uległa większość libijskiego systemu przeciwlotniczego. 20 marca libijskie władze ogłosiły kolejne zawieszenie broni, które także nie było przestrzegane. W czasie kiedy siły koalicji bombardowały kolejne cele w Libii, siły powstańcze prowadziły z Bengazi kontrnatarcie na zachód. W dniach 26–27 marca rebelianci zajęli wszystkie miasta portowe we wschodniej Libii, które siły rządowe odbiły podczas swojej ofensywy – Adżdabija i Marsa al-Burajka (26 marca), Ras al-Unuf i Bin Dżawad (27 marca). Tym samym sytuacja na froncie wschodnim powróciła do stanu sprzed 6 marca. Jednak 28 marca kontrofensywa została zatrzymana pod Syrtą, rodzinnym miastem Muammara Kaddafiego. Dzień później lojaliści rozpoczęli uderzenie na wschód. Wojsko zajęło Bin Dżawad (29 marca) i Ras al-Unuf (30 marca). 31 marca NATO przejęło dowództwo nad operacją międzynarodową od koalicji państw zachodnich. Wraz z początkiem kwietnia sytuacja na froncie cyrenajskim stabilizowała się. Ofensywa sił rządowych została wyhamowana w Marsa al-Burajce, która została ostatecznie zdobyta przez lojalistów 6 kwietnia. Następnie wojsko atakowało Adżdabiję, jednak szturm został odparty 11 kwietnia. Po tym dochodziło do pojedynczych potyczek na pustyni między Marsa al-Burajką i Adżdabiją. Z kolei na froncie zachodnim wojsko oblegało cztery miasta: Nalut, Zintan, Jafran oraz Misratę. W tym ostatnim trwały nieustanne krwawe walki i katastrofalny kryzys humanitarny. 21 kwietnia rebelianci przejęli kontrolę na przejściem granicznym z Tunezją w Wazin. 23 kwietnia siły rządowe odbiły oblegany Jafran, rozpoczęły oblężenie utraconego Wazzinu, który został przejęty przez nich 28 kwietnia. 29 kwietnia siły Kaddafiego przekroczyły granicę z Tunezją. Tam doszło do bitwy z armią tunezyjską, która pokonała wojsko libijskie. Po tym wydarzeniu przejście w Wazzinie było ponownie kontrolowane przez rebeliantów. Siły NATO oprócz codziennych bombardowań infrastruktury wojska atakowały rezydencje samego Muammara Kaddafiego. Do pierwszego nalotu na kompleks budynków rządowych w Trypolisie doszło 25 kwietnia. Kolejne podobne uderzenie miało miejsce 30 kwietnia. Zginął w nim syn libijskiego przywódcy – Saif al-Arab Kaddafi. Na początku maja rozpoczęła się ostatnia fazy bitwy o Misratę. Po wielomiesięcznym oblężeniu rebelianci 11 maja ogłosili zwycięstwa w mieście i jednocześnie ruszyli z natarciem na zachód w kierunku stolicy. Mimo powietrznej pomocy NATO marsz na zachód został przez siły Kaddafiego przerwany już w połowie maja. Tym samym walki toczyły się na przedpolach Misraty, co pozwoliło lojalistom na wyprowadzanie pojedynczych ataków na miasto, które zostało w znacznym stopniu zniszczone podczas oblężenia. Pod koniec maja alianci zintensyfikowali naloty na Trypolis. Każdą noc atakowano kompleks rezydencji i biur rządu libijskiego, bunkry oraz infrastrukturę wojskową sił libijskich. 1 czerwca Sojusz przedłużył mandat misji do września. 4 czerwca NATO po raz pierwszy użyło w akcji militarnej w Libii śmigłowców bojowych. W maju aktywność lojalistów na froncie Dżabal Nafusa spadła. Armia jednak nadal ostrzeliwała za pomocą rakiet oblegane miasta. W czerwcu inicjatywę przejęli rebelianci. Zabezpieczali elektrownie i pola naftowe. 6 czerwca po ciężkich walkach zdobyli kontrolę nad Jafranem. W dniach 11-12 czerwca opozycjoniści dokonali szturmu na Az-Zawiję leżącą 50 km od stolicy, jednak zostali pokonani przez wojsko narodowe. Tymczasem sytuacja pod Misratą stała się patowa. Obie strony dokonywały bezskutecznych ataków na tyły wroga. Do końca czerwca rebelianci zdobyli kontrolę nad niemal całym regionem gór Dżabal Nafusa. 27 czerwca Międzynarodowy Trybunał Karny (MTK) w Hadze wydał nakaz aresztowania Muammara Kaddafiego, oraz jego syna Kadafiego Saifa Al-Islama, a także szefa libijskiego wywiadu Abdullaha Al-Senussiego. Wniosek o aresztowanie Libijczyków za podejrzenie o popełnienie zbrodni przeciwko ludzkości został wystosowany w maju przez głównego prokuratora trybunału Luisa Moreno-Ocampo. W połowie lipca rebelianci ruszyli z ofensywą na froncie wschodnim oraz południowym. Po kilku dniach ciężkich walk o Marsę al-Burajkę, rebelianci co prawda dostali się do miasta, jednak zostało ono silnie zaminowane i pod wpływem nieustannych ataków ze strony wroga zostali 21 lipca zmuszeni do odwrotu. Dokładnie tydzień po bitwie zamordowano dowódcę rebeliantów – generała Abdula Fataha Junisa. Natomiast na froncie południowym rebelianci zabezpieczyli kilka miast, poruszając się ze wschodu na zachód. Tymczasem Narodowa Rada Tymczasowa z Bengazi uzyskiwała coraz większe uznanie na arenie międzynarodowej. Pod koniec lipca rebelianci rozpoczęli ofensywę w Dżabal Nafusa, w której wyniku opanowali cały górzysty region. Po zajęciu miasta Bir al-Ghanem (6 sierpnia), bojownicy ruszyli na Az-Zawiję, do której dotarli 13 sierpnia. Tymczasem, kiedy bojownicy walczyli o Az-Zawiję i prowadzili kampanię na wybrzeżu, oddział z Dżabal Nafusa zajął największe miasto tego regionu – Gharjan (15 sierpnia). 17 sierpnia rebelianci weszli do Sabraty, dzień później do Zuwary. 19 sierpnia padł Zalitan oraz Marsa al-Burajka na froncie wschodnim. 20 sierpnia rebelianci zwyciężyli w Az-Zawiji, a jedna z brygad powstańczych dotarła do Trypolisu, gdzie rozpoczęła się bitwa o kontrolę nad stolicą kraju. Rebelianci opanowali całkowicie miasto 28 sierpnia. Dwa dni wcześniej przeniosła tam swoją siedzibę Narodowa Rada Tymczasowa. Powstańcy rozpoczęli operacje przejmowania pozostałych części kraju i poszukiwania Muammara Kaddafiego. W połowie września siły lojalistów kontrolowały ok. 10–15% powierzchni kraju. Na północy rebelianci odizolowali i otoczyli miasta Bani Walid oraz Syrtę. 21 września powstańcy zdobyli Sabhę, największe miasto w południowej Libii. W Fazzanie ostatnim bastionem sił Kaddafiego była gmina Ghat, która została opanowana do końca września. W październiku ciężkie walki trwały o dwa ostatnie bastiony rządu Muammara al-Kaddafiego – Bani Walid oraz Syrtę. Pierwsze z tych miast zostało zdobyte przez siły rebeliantów 17 października, natomiast Syrta 20 października. Tego samego dnia, po ataku lotniczym NATO na konwój kilkudziesięciu pojazdów opuszczających miasto i późniejszej wymianie ognia pomiędzy rebeliantami a ocalałymi lojalistami, zabity został pojmany wcześniej Mu’ammar al-Kaddafi. Oficjalnie nowe władze wyzwolenie Libii ogłosiły w Bengazi 23 października 2011. Ten dzień uznaje się za zakończenie wojny domowej. (pl)
- Гражда́нская война́ в Ли́вии 2011 года, также известная как Пе́рвая гражда́нская война́ в Ли́вии (араб. الحرب الأهلية الليبية) — гражданская война разгоревшаяся на территории Ливии в 2011 году между правительством Ливийской джамахирии во главе с её бессменным лидером Муаммаром Каддафи правившего государством с 1969 года и вооружёнными отрядами революционеров во главе с Переходным национальным советом Ливии (ПНС), поддерживаемыми США, ЛАГ, ЕС, другими государствами и межгосударственными организациями. Конфликт начался с волнений в феврале 2011 года, которые произошли после череды революций в соседних Тунисе и Египте и быстро приняли форму гражданской войны. Противники Каддафи, заняв ряд городов преимущественно на востоке страны, вели ожесточённые бои с армией Джамахирии, в том числе с наёмниками из разных стран (преимущественно из стран Чёрной Африки — Чада, Гвинеи, Нигерии, Кот-д’Ивуара и др.). Войне предшествовали протесты в Эз-Завии 8 августа 2009 года, а позже протесты в Бенгази, начавшиеся во вторник 15 февраля 2011 года, что привело к столкновениям с правохранительными органами, которые подавили данные протесты с особой жестокостью. Протесты переросли в восстание, которое распространилось по всей стране, когда силы противостоящие Каддафи 5 марта создали временный руководящий орган Национальный переходный совет (ПНС) и провозгласили его единственным легитимным правительством страны. Международное сообщество, в большинстве своём, осудило действия Каддафи и верных ему войск. 26 февраля Совет Безопасности ООН принял Резолюцию 1970, которая заморозила активы Каддафи и его ближайшего окружения, ограничила их поездки и передала этот вопрос в Международный уголовный суд для расследования. Международный уголовный суд в свою очередь заявил, что действия Каддафи могут быть квалифицированы как преступления против человечности. Позже, в ночь на 18 марта 2011 года, Совет Безопасности принял резолюцию 1973 (2011), установившую над Ливией бесполётную зону и разрешившую применение любых средств для защиты мирного населения, за исключением «возможности пребывания иностранных оккупационных сил в любой форме на любой части ливийской территории». После этого различные объекты, контролируемые правительством Джамахирии, были подвергнуты ударам с воздуха. Затем правительство Каддафи объявило о желании прекратить огонь, но боевые действия и бомбардировки продолжались. На протяжении всего конфликта революционеры отвергали предложения правительства о прекращении огня и усилия Африканского союза по прекращению боевых действий, поскольку изложенные планы не включали уход Каддафи. В августе силы революционеров начали наступление на удерживаемое правительством побережье Ливии, поддержанное широкомасштабным военным вмешательством НАТО, которое переломило ход гражданской войны в пользу революционеров, благодаря чему революционеры вернули территорию, потерянную месяцами ранее, в конечном итоге захватив столицу Триполи, в то время как Каддафи избежал пленения, а лоялисты участвовали в арьергардной кампании. 16 сентября 2011 года Переходный национальный совет был признан ООН единственным легитимным правительством Ливии, заменившим правительство Джамахирии. Муаммар Каддафи избегал пленения до 20 октября 2011 года, 23 октября пал последний бастион сил Каддафи — Сирт. Сам Муаммар Каддафи был пленён при попытке бегства и жестоко убит без суда и следствия близ Сирта. После чего Переходный национальный совет «объявил об освобождении Ливии» и «официальном окончании войны» 23 октября 2011 года. Однако после декларированного окончания гражданской войны, боевые действия фактически продолжались остатками сил Джамахирии. Между местными ополченцами и племенами имели место различные разногласия и раздоры, в том числе боевые действия 23 января 2012 года в бывшем оплоте Каддафи Бени-Валиде, что привело к созданию альтернативного органа власти. Гораздо более серьёзной проблемой была роль ополченцев, участвовавших в гражданской войне, и их роль в новой Ливии. Некоторые отказались разоружаться, и сотрудничество с ПНС было напряжённым, что привело к демонстрациям против ополченцев и действиям нового правительства по роспуску таких группировок или их интеграции в новые ливийские вооружённые силы. Эти нерешённые проблемы в итоге привели непосредственно ко второй гражданской войне в Ливии. (ru)
- Libyska inbördeskriget (arabiska: الحرب الأهليّة في ليبيّا عام / ALA-LC: al-ḥarb al-ahlīyah fī Lībiyā ‘ām) var ett inbördeskrig som pågick mellan 19 mars och 23 oktober 2011. Kriget började, likt flera andra folkliga uppror i arabvärlden våren 2011, med demonstrationer som snabbt utvecklades till ett uppror, inspirerade av den tunisiska jasminrevolutionen och den egyptiska revolutionen 2011. I Libyen hade demonstranterna försett sig med vapen, varpå stridigheter brutit ut och en motståndsorganisation bildats av de demonstrerande massorna. Landet blev de facto uppdelat i två delar efter strider mellan Muammar Gaddafis militära styrkor och det Nationella övergångsrådets stridande enheter. FN fattade beslut om en flygförbudszon och framförde andra krav för att skydda civilbefolkningen. En koalition delvis ledd av Nato upprätthöll flygförbudszonen och attackerade regeringstrupper. I samband med att Gaddafi dödades den 20 oktober 2011 kunde Nationella övergångsrådet tre dagar senare förklara landet "befriat". (sv)
- A Guerra Civil Líbia (em árabe: الحرب الأهليّة في ليبيّا), também conhecida como Revolução Líbia, foi um conflito bélico que ocorreu neste país do norte africano. Começou com uma onda de protestos populares contra a ditadura de Muammar al-Gaddafi, com reivindicações sociais e políticas, iniciada em 13 de fevereiro de 2011 na Líbia. Fez parte do movimento de protestos nos países árabes em 2010 e 2011. Tal como na revolução na Tunísia e na revolução no Egito, os manifestantes exigiam mais liberdade e democracia, mais respeito pelos direitos humanos, uma melhor distribuição da riqueza e a redução da corrupção no seio do Estado e das suas instituições. O chefe de Estado líbio, Muammar al-Gaddafi, também conhecido pelos nomes Gaddafi, Kadhafi e Qaddafi, era o chefe de Estado árabe no cargo há mais tempo: liderou a Líbia durante 42 anos. A luta começou em fevereiro de 2011 após o início de uma série de protestos na cidade litorânea de Bengasi pedindo a derrocada do regime de Gaddafi. Forças de segurança teriam aberto fogo contra a multidão para tentar dispersa-la. As manifestações, contudo, acabaram se espalhando pelo país e grupos de civis e militares desertores iniciaram uma resistência armada contra o governo. Boa parte das diferentes facções da oposição líbia se uniram formando então o chamado Conselho Nacional de Transição. Em março, as tropas de Gaddafi se reagruparam e começaram a avançar pela costa em direção ao leste, em áreas sob controle dos rebeldes, avançando contra Bengasi, a maior cidade em mãos da oposição. Frente a escalada da violência no país, a ONU autorizou, através da Resolução 1973, o estabelecimento de uma zona de exclusão aérea sobre a Líbia, marcando o início de uma intervenção armada estrangeira (liderada pela OTAN) para "proteger os civis" e, em última análise, remover Muammar Gaddafi do poder. Propostas de cessar-fogo foram feitas tanto pelo governo, quanto por organizações estrangeiras (como a União Africana). Contudo a oposição recusou praticamente todas afirmando que seu objetivo era 'derrubar a ditadura de Gaddafi'. Após meses de combates violentos, a intervenção estrangeira acabou por virar a maré da guerra em favor dos rebeldes. Com as forças do regime recuando, militantes da oposição lançaram avanços coordenados pela costa em direção ao oeste do país. Em agosto, a capital da Líbia (o município de Trípoli) foi atacada pelos rebeldes que, após apenas uma semana de lutas, conseguiram tomar a cidade. Gaddafi conseguiu escapar a captura e fugiu para o oeste, em zonas ainda sob controle de forças leais a ele. Em setembro de 2011, o Conselho Nacional de Transição líbio foi reconhecido pela comunidade internacional como os novos representantes legais do povo do país. Muammar Gaddafi permaneceu em fuga até que os rebeldes convergiram sobre a cidade de Sirte, em outubro de 2011, onde o ex líder líbio estava se escondendo. Na violenta batalha que se seguiu, Gaddafi acabou sendo preso por militantes da oposição e foi morto logo em seguida sob circunstâncias estranhas. A Líbia foi declarada oficialmente "libertada" em 23 de outubro de 2011. No período posterior a guerra civil, uma pequena insurgência pró Gaddafi começou. A queda do ditador do poder acabou não trazendo estabilidade a Líbia. Velhas rivalidades tribais, sectárias e religiosas voltaram à tona. A oposição líbia estabeleceu em Trípoli um novo governo, empossando um parlamento para liderar a nação mas mesmo isso acabou não trazendo a paz. As milícias que lutaram juntas para derrubar Gaddafi acabaram se voltando umas contras outras, em busca de poder e dominação. Manifestações pedindo um governo mais firme e paz se alastraram por centros urbanos, mas o Parlamento não conseguiu controlar a situação. A Líbia afundou em profunda desestabilidade política nos anos seguintes e várias regiões foram entregues ao caos e a anarquia. (pt)
- Перша громадянська війна у Лівії — збройний конфлікт 2011 року в Лівії між силами, лояльними до полковника Муаммара Каддафі, що керував країною з 1969 року, та повстанськими групами, що прагнули повалити його уряд. Розпочалася з масових протестів 15 лютого 2011 під впливом революцій в сусідніх Тунісі та Єгипті. Криваве придушення протестів поліцією та армією спричинило повстання і початок громадянської війни із застосуванням важкого озброєння та авіації. Війна закінчилася в жовтні 2011, коли Каддафі було схоплено та вбито, втім боротьба між різними групами впливу продовжилася й у 2014 році переросла в другу громадянську війну у Лівії. Супротивники Каддафі, основні сили яких розташовані на сході країни, 18 лютого — 4 березня зайняли Бенгазі, Місурату та більшість міст узбережжя Середземного моря. Повстанці проводять збройні сутички з урядовими прихильниками, регулярною армією та найманцями. Єгипет, який за двосторонньою угодою отримує значні постачання зброї з боку США, у березні почав постачання зброї повстанцям Лівії. Поставки здійснюються з відома офіційного Вашингтона. Під контролем Каддафі станом на початок березня залишилися столиця Триполі, а також Сирт, Злітен (Zliten), Сабха та ряд міст на заході і півдні країни. На стороні Каддафі виступають елітне лівійське військо (Бригада Хаміса), урядова армія, поліцейські підрозділи та кілька сотень іноземних найманців з різних країн (переважно з країн Субсахарської Африки — Чаду, Гвінеї, Нігерії, Кот-д'Івуару). Деякі з офіційних державних осіб та частина офіцерського складу лівійської армії перейшли на бік повстанців. В результаті контрнаступу 5—17 березня сили Каддафі витіснили повстанців з більшості міст на заході країни. Урядова армія наступала на схід узбережжям Середземного моря і відбила міста , Рас-Лануф, Брегу, зайняла південну частину Адждабії. Обійшовши непокірне місто, головні сили армії з боями 18 березня дійшли до Бенгазі та зайняли його передмістя. Суттєво уповільнили наступ бронетанкового війська авіаудари міжнародних сил ООН. Тривають бої за Бенгазі та Місурату, які розділені повстанцями і армією приблизно навпіл. Більшість країн світу засудили Каддафі за використання сили проти цивільних осіб. Сполучені Штати ввели санкції проти уряду Каддафі. Рада Безпеки Організації Об'єднаних Націй прийняла резолюцію про заморожування активів Каддафі і 10 членів його родини та 6 осіб найближчого оточення. Резолюцією введена заборона на пересування для вказаних осіб, а справа Лівії передана в Міжнародний кримінальний суд для проведення розслідування. 18 березня Рада Безпеки ООН прийняла резолюцію 1973 про встановлення , над Лівією. Вважається, що рішення про інтервенцію не ухвалено. Протягом 18—21 березня сили міжнародної коаліції встановлювали та завдавали ракетно-бомбові удари на засобах ППО Лівії, а з 22 березня авіація ООН зосередилася на підтримці наземних сил повстанців і завдавала удари по скупченнях урядового війська та по військових базах Каддафі. Ряд лідерів держав Латинської Америки висловили свою підтримку режиму Каддафі. Стриману позицію зайняли Росія, Китай, Бразилія, Індія та Німеччина. (uk)
- 第一次利比亞內戰，又称利比亚战争，在利比亞國內常稱為「2月17日革命」（阿拉伯语：ثورة 17 فبراير），是利比亚在2011年發生的武裝政變，交戰雙方為穆阿邁爾·卡達菲領導的政府和反抗卡達菲的勢力。受鄰國的「阿拉伯之春」浪潮影響，2011年2月15日开始，利比亚国内开始出现和平的反政府示威，但活动遭到政府军的武力镇压。因而引发武裝反抗，演變成為內戰。 最初的示威抗议从利比亚第二大城市班加西开始，并逐渐向全国蔓延，民众要求从1969年就已经上台统治长达42年的革命领导人穆阿迈尔·卡扎菲上校下台和进行民主变革。反對卡達菲的勢力組成“全國過渡委員會”，以推翻卡達菲的独裁统治和建立民主政体為宗旨。2月26日，聯合國安理會通過首項決議，凍結卡達菲資產，並把事件交由國際刑事法院處理。3月初，卡達菲軍進攻反对派在東部的據點班加西。3月17日，聯合國安理會再度通過決議，授權成員國在利比亞設置禁飛區，英法美等国开始武装干涉利比亚。 8月，反对派在西部發起進攻，奪取首都的黎波里，“全國過渡委員會”逐漸得到國際和聯合國承認。穆阿邁爾·卡達菲一度逃避追捕，直至10月20日在蘇爾特被殺。10月23日，“全國過渡委員會”宣告全國解放，戰鬥結束。然而利比亞隨後陷入軍閥割據和第二次內戰。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Cogadh ab ea an chéad Cogadh Cathartha na Libia nó "Réabhlóid an 17 Feabhra" a fearadh sa Libia sa bhliain 2011. Troideadh choinbhleacht idir fórsaí dílis do Coirnéal Muammar Gaddafi agus na dreamanna a bhí ag iarraidh an ruaig a chur ar an rialtas. (ga)
- Perang Saudara Libya Pertama adalah konflik yang merupakan bagian dari Musim Semi Arab. Perang ini diawali oleh di Benghazi pada tanggal 15 Februari 2011, untuk menuntut pengunduran diri pemimpin Libya, Muammar al-Qaddafi, yang sudah lama berkuasa. Akibat tindakan represif pemerintah dalam mengatasi pemrotes, protes ini mengalami eskalasi menjadi sebuah pemberontakan dan perang saudara. Pasukan oposisi dan pemerintah bertempur satu sama lain dalam perang yang dimulai kurang lebih akhir Februari silam. Perang ini juga mengakibatkan banyak warga Libya mengungsi ke tempat yang lebih aman. (in)
- 2011年リビア内戦（2011ねんリビアないせん）は、リビアにおいて2011年に起こった政治社会的要求を掲げた大規模な反政府デモを発端とする武装闘争である。アラブ圏に於いては「2月17日革命」(ثورة 17 فبراير)と呼ばれる。 2月15日に開始され、同年8月に首都トリポリが北大西洋条約機構軍の支援を受けた反体制派のリビア国民評議会の攻勢によって陥落し、事実上の最高権力者として40年以上政権の座にあったムアンマル・アル＝カダフィ（以下カダフィ大佐）革命指導者が率いる大リビア・アラブ社会主義人民ジャマーヒリーヤ国は事実上崩壊した。その後もカダフィ大佐は抗戦を続けたが10月20日に最後の拠点スルトで身柄を拘束され、その際に受けた攻撃でカダフィ大佐は死亡した。10月23日に国民評議会によりリビア全土の解放が唱えられ内戦終結が宣言されたが、その後、親カダフィ勢力およびイスラム国の台頭を招き内戦は現在まで継続している。 (ja)
- 第一次利比亞內戰，又称利比亚战争，在利比亞國內常稱為「2月17日革命」（阿拉伯语：ثورة 17 فبراير），是利比亚在2011年發生的武裝政變，交戰雙方為穆阿邁爾·卡達菲領導的政府和反抗卡達菲的勢力。受鄰國的「阿拉伯之春」浪潮影響，2011年2月15日开始，利比亚国内开始出现和平的反政府示威，但活动遭到政府军的武力镇压。因而引发武裝反抗，演變成為內戰。 最初的示威抗议从利比亚第二大城市班加西开始，并逐渐向全国蔓延，民众要求从1969年就已经上台统治长达42年的革命领导人穆阿迈尔·卡扎菲上校下台和进行民主变革。反對卡達菲的勢力組成“全國過渡委員會”，以推翻卡達菲的独裁统治和建立民主政体為宗旨。2月26日，聯合國安理會通過首項決議，凍結卡達菲資產，並把事件交由國際刑事法院處理。3月初，卡達菲軍進攻反对派在東部的據點班加西。3月17日，聯合國安理會再度通過決議，授權成員國在利比亞設置禁飛區，英法美等国开始武装干涉利比亚。 8月，反对派在西部發起進攻，奪取首都的黎波里，“全國過渡委員會”逐漸得到國際和聯合國承認。穆阿邁爾·卡達菲一度逃避追捕，直至10月20日在蘇爾特被殺。10月23日，“全國過渡委員會”宣告全國解放，戰鬥結束。然而利比亞隨後陷入軍閥割據和第二次內戰。 (zh)
- الحرب الأهلية الليبية هي ثورة اندلعت وتحولت إلى نزاع مسلح إثر احتجاجات شعبية بداية في بعض المدن الليبية ضد نظام العقيد معمر القذافي، حيث انطلقت في يوم 15 فبراير اثر اعتقال محامي ضحايا سجن بوسليم فتحي تربل في مدينة بنغازي فخرج أهالي الضحايا ومناصريهم لتخليصه وذلك لعدم وجود سبب لاعتقاله، وارتفعت الأصوات مطالبة بإسقاط النظام وإسقاط العقيد القذافي شخصيا مما دعا الشرطة إلى استخدام العنف ضد المتظاهرين واستمرت المظاهرات حتى صباح اليوم التالي.. وفي اليوم التالي انتفضت الرقدالين و الجميل و العحيلات في غرب البلاد لكن البيضاء شهدت سقوط أول شهداء في الثورة يوم السادس عشر من فبراير وتلتها يوم 16 فبراير مظاهرات للمطالبة باسقاط النظام بمدينة البيضاء فاطلق رجال الأمن الرصاص الحي وقتلوا بعض رالمتظاهرين، كما خرجت مدن جبل نفوسه الزنتان ويفرن ونالوت والرجبان في نفس اليوم وقام المتظاهرون في العجيلات بحرق مقر ا (ar)
- La Guerra Civil de Líbia o Revolució líbia del 2011 va començar com una sèrie de protestes i confrontacions a l'estat de Líbia, al nord d'Àfrica, contra Muammar al-Gaddafi, qui portava 42 anys com a home fort del govern de Líbia. Va ser un conflicte internacional en territori libi que va començar al febrer del 2011. Va enfrontar al govern de Muammar al-Gadaffi contra els seus opositors, i va tenir com a context històric la Primavera Àrab. La guerra té els seus orígens en la repressió de manifestacions i protestes, en la qual el règim de Gaddafi va arribar a fer ús de l'aviació. (ca)
- Občanská válka v Libyi začala demonstracemi a protesty v návaznosti na protesty v jiných arabských zemích. Libyjci protestovali od 13. ledna 2011 hlavně proti vůdci Muammaru Kaddáfímu. Režim reagoval střílením do demonstrantů a nasazením armády včetně letadel k potlačení protestů. Počty mrtvých se různí, samotná Libye 23. února přiznávala 300, Itálie odhadovala až tisíc. Demonstrovalo se především v největších městech (Tripolis, Benghází, Al Bayda), ale i jinde. Demonstrující podpalovali policejní stanice, dostaly se jim do rukou i vojenské zbraně a situace dospěla až k otevřenému povstání. Na stranu odpůrců režimu se postupně přidaly i části pravidelných ozbrojených sil. Režim pak postupně přišel o celý východ Libye, libyjsko-egyptskou hranici začali hlídat vzbouřenci. (cs)
- Der Bürgerkrieg in Libyen 2011, auch als Revolution des 17. Februar bekannt, brach im Februar des Jahres im Zuge des Arabischen Frühlings aus. Er begann mit Demonstrationen gegen die Herrschaft Muammar al-Gaddafis und nahm nach den Unruhen in Tunesien, Ägypten und Algerien an Schärfe zu. Als offizieller Tag des Revolutionsbeginns gilt der 17. Februar 2011. Der politische Konflikt eskalierte zur militärischen Auseinandersetzung und spaltete die Führung des Landes. Teile des diplomatischen Korps und der Streitkräfte schlossen sich der Opposition an. Es entstand ein Nationaler Übergangsrat, der im Osten des Landes die Kontrolle übernahm. (de)
- Ο Λιβυκός Εμφύλιος Πόλεμος του 2011 ήταν μια σειρά από ταραχές και συγκρούσεις που συνέβησαν στο βορειοαφρικανικό κράτος της Λιβύης κατά της κυβέρνησης και του αρχηγού του κράτους Μουαμάρ Καντάφι. Ήδη από τα μέσα Ιανουαρίου του 2011, και ενώ ήταν σε εξέλιξη οι διαδηλώσεις και οι ταραχές που οδήγησαν στην πτώση του Μπεν Αλί στην Τυνησία, αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις είχαν ξεκινήσει και σε διάφορες άλλες, αραβικές κυρίως, χώρες, μεταξύ των οποίων και στη Λιβύη. Στις 27 Ιανουαρίου το καθεστώς του Μουαμάρ αλ-Καντάφι, ο οποίος κυβερνά τη χώρα (με τον τίτλο Ηγέτης και Οδηγός της Επανάστασης από το 1969, οπότε επικεφαλής πραξικοπήματος κατέλυσε τη μοναρχία, για να αποτρέψει την επιδείνωση της κατάστασης ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα 24 εκατομμυρίων δολαρίων για την αντιμετώπιση του στεγαστικού προβλήμ (el)
- Okazis revolucio en Libio ekde la 15-a de februaro 2011, kiam la protestoj kiuj jam okazis en aliaj arabaj landoj ĉefe kiaj la najbaraj Tunizio kaj Egiptio, sed ankaŭ en aliaj landoj, kontaĝiĝis al Libio, kie kunfluis malakcepto de la diktatoreco de Muamar al Kadafi, malamikeco de kelkaj triboj, protestoj kontraŭ la koruptado familia (multaj gefiloj de Kadafi estas gravuloj de la reĝimo) kaj eĉ timo pri eksterlandaj solduloj subsaharaj. Preskaŭ 80 000 eksterlandaj loĝantoj klopodas foriri el Libio. Turkoj eliris per ŝipo. Eŭropanoj amasiĝis ĉe flughavenoj. (eo)
- The First Libyan Civil War was an armed conflict in 2011 in the North African country of Libya which was fought between forces which were loyal to Colonel Muammar Gaddafi and rebel groups that were seeking to oust his government. It erupted with the Libyan Revolution, also known as the 17 February Revolution. The war was preceded by protests in Zawiya on 8 August 2009 and finally ignited by protests in Benghazi beginning on Tuesday, 15 February 2011, which led to clashes with security forces that fired on the crowd. The protests escalated into a rebellion that spread across the country, with the forces opposing Gaddafi establishing an interim governing body, the National Transitional Council. (en)
- La primera guerra civil libia fue un conflicto bélico internacional en territorio libio que comenzó en febrero de 2011. Enfrentó al gobierno libio de Muamar el Gadafi contra diferentes grupos opositores organizados en el llamado Consejo Nacional de Transición apoyados estos por diferentes países extranjeros, principalmente Francia y los países de la OTAN, y tuvo como contexto histórico la llamada Primavera Árabe. (es)
- 2011ko Libiako Gerra Zibila edo 2011ko Libiako Iraultza Iparraldeko Afrikan dagoen Libian Muammar al Kadafi boteretik kentzeko egindako matxinadaren ondorioz hasitako gerra da. 2011ko martxoaren 15ean, aurkariek manifestaldi baketsu egin eta gobernuak militarren bidez itoarazi zituen. Honek herrialde osoan matxinada eragin eta Benghazin Trantsiziozko Kontseilu Nazionala sortu zuten, Kadafi boteretik egozteko eta hauteskunde demokratikoak egiteko helburuekin. (eu)
- La première guerre civile libyenne, ou révolution libyenne, est un conflit armé issu d'un mouvement de contestation populaire, assorti de revendications sociales et politiques, qui s'est déroulé entre le 15 février et le 23 octobre 2011 en Libye. Il s'inscrit dans un contexte de protestations dans les pays arabes et est à l'origine de l'intervention militaire internationale de 2011 en Libye. Le 23 octobre 2011 à Benghazi, le président du CNT Moustafa Abdel Jalil proclame la « libération » de la Libye, mettant officiellement fin à la guerre civile qui durait depuis huit mois. (fr)
- La prima guerra civile in Libia ha avuto luogo tra il febbraio e l'ottobre del 2011 e ha visto opposte le forze lealiste di Muʿammar Gheddafi e quelle dei rivoltosi, riunite nel Consiglio nazionale di transizione. Dopo quasi un mese di scontro il Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite ha deciso, con la risoluzione 1973, di istituire una zona d'interdizione al volo sulla Libia a protezione della popolazione civile, legittimando l'intervento militare ad opera di diversi paesi avviato il 19 marzo 2011. (it)
- 리비아 내전(Libyan civil war, الحرب الأهلية في ليبيا عام)은 2011년 2월 15일부터 발생한 북아프리카의 국가 리비아에서 무아마르 카다피의 지지 세력과 카다피에 반대하는 반카다피 세력 간에 벌어진 무장 충돌이다. 리비아 혁명(Libyan Revolution)으로도 불린다. 이러한 상황은 2011년 2월 15일, 리비아를 42년 동안 통치해 온 강압적인 카다피 정권에 대한 일련의 평화적인 반정부 시위로 시작되었다. 반정부 시위의 물결은 리비아 전역으로 확대되며 봉기 수준으로 격화되었고, 반카다피 세력은 벵가지에 카다피 세력의 축출, 민주적인 선거를 목표로 하는 국가과도위원회를 설립하였다. 국제 연합 안전 보장 이사회는 초기에 카다피와 그의 측근 인사 열 명의 자산을 동결하고 여행을 제한하는 결의를 통과시켰다. 이 결의에는 또한 카다피 정부가 벌인 행각에 대한 국제 형사 재판소의 조사가 언급되었으며, 이후 카다피 체포영장이 발부되었다. (ko)
- Wojna domowa w Libii (zwana również rewolucją libijską) – wojna domowa rozpoczęta po wystąpieniu opozycji przeciwko złej sytuacji materialnej, bezrobociu, korupcji, ograniczaniu swobód obywatelskich oraz długoletnim rządom Mu’ammara al-Kaddafiego. Protesty zapoczątkowane 15 lutego pod wpływem udanych rewolucji w Tunezji i Egipcie przerodziły się w wojnę domową i interwencję zbrojną NATO. (pl)
- De Opstand in Libië of de Eerste Libische Burgeroorlog van 2011 was een gewapend conflict in Libië, gevochten tussen troepen van kolonel Moammar al-Qadhafi en degenen die tegen zijn regering zijn. De protesten begonnen op 15 februari 2011 en waren mede geïnspireerd door de Arabische Lente, de protesten in de Arabische wereld: door de Egyptische Revolutie en de Jasmijnrevolutie in Tunesië. De demonstranten eisten het vertrek van Qadhafi en het instellen van democratische verkiezingen. Na aanvankelijk succes van de rebellen ontstond al snel een patstelling, waarbij de rebellen, die zich in de Nationale Overgangsraad hadden verenigd, Benghazi en andere steden in het oosten van het land onder controle hadden. Qadhafi behield zijn macht in de westelijke helft van het land, ook in de hoofdstad T (nl)
- A Guerra Civil Líbia (em árabe: الحرب الأهليّة في ليبيّا), também conhecida como Revolução Líbia, foi um conflito bélico que ocorreu neste país do norte africano. Começou com uma onda de protestos populares contra a ditadura de Muammar al-Gaddafi, com reivindicações sociais e políticas, iniciada em 13 de fevereiro de 2011 na Líbia. Fez parte do movimento de protestos nos países árabes em 2010 e 2011. Tal como na revolução na Tunísia e na revolução no Egito, os manifestantes exigiam mais liberdade e democracia, mais respeito pelos direitos humanos, uma melhor distribuição da riqueza e a redução da corrupção no seio do Estado e das suas instituições. O chefe de Estado líbio, Muammar al-Gaddafi, também conhecido pelos nomes Gaddafi, Kadhafi e Qaddafi, era o chefe de Estado árabe no cargo há m (pt)
- Libyska inbördeskriget (arabiska: الحرب الأهليّة في ليبيّا عام / ALA-LC: al-ḥarb al-ahlīyah fī Lībiyā ‘ām) var ett inbördeskrig som pågick mellan 19 mars och 23 oktober 2011. Kriget började, likt flera andra folkliga uppror i arabvärlden våren 2011, med demonstrationer som snabbt utvecklades till ett uppror, inspirerade av den tunisiska jasminrevolutionen och den egyptiska revolutionen 2011. I Libyen hade demonstranterna försett sig med vapen, varpå stridigheter brutit ut och en motståndsorganisation bildats av de demonstrerande massorna. Landet blev de facto uppdelat i två delar efter strider mellan Muammar Gaddafis militära styrkor och det Nationella övergångsrådets stridande enheter. FN fattade beslut om en flygförbudszon och framförde andra krav för att skydda civilbefolkningen. En koa (sv)
- Перша громадянська війна у Лівії — збройний конфлікт 2011 року в Лівії між силами, лояльними до полковника Муаммара Каддафі, що керував країною з 1969 року, та повстанськими групами, що прагнули повалити його уряд. Розпочалася з масових протестів 15 лютого 2011 під впливом революцій в сусідніх Тунісі та Єгипті. Криваве придушення протестів поліцією та армією спричинило повстання і початок громадянської війни із застосуванням важкого озброєння та авіації. Війна закінчилася в жовтні 2011, коли Каддафі було схоплено та вбито, втім боротьба між різними групами впливу продовжилася й у 2014 році переросла в другу громадянську війну у Лівії. (uk)
- Гражда́нская война́ в Ли́вии 2011 года, также известная как Пе́рвая гражда́нская война́ в Ли́вии (араб. الحرب الأهلية الليبية) — гражданская война разгоревшаяся на территории Ливии в 2011 году между правительством Ливийской джамахирии во главе с её бессменным лидером Муаммаром Каддафи правившего государством с 1969 года и вооружёнными отрядами революционеров во главе с Переходным национальным советом Ливии (ПНС), поддерживаемыми США, ЛАГ, ЕС, другими государствами и межгосударственными организациями. Конфликт начался с волнений в феврале 2011 года, которые произошли после череды революций в соседних Тунисе и Египте и быстро приняли форму гражданской войны. Противники Каддафи, заняв ряд городов преимущественно на востоке страны, вели ожесточённые бои с армией Джамахирии, в том числе с наём (ru)
|
_(8288579409).jpg?width=300)
.svg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.svg){kind=link}
.svg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
_(8288579409).jpg){kind=link}
