| dbo:abstract
|
- إسقاط التكاليف أو تعطيل الفرائض وباللاتينية «أنتينوميزم» (antinomism, antinomianism) مصطلح أوجده مارتن لوثر في حقبة الإصلاح البروتستانتي يُرادُ بالمصطلح أنّه لا ضرورة تقتضي بالقيام بالفرائض (الواجبات) الدينيّة التي تنصّ عليها التوراة، لأنّه حسب البشارة المسيحية فإنّ الإيمان وحده هو ما يحتاجه الإنسان كي ينال الخلاص. أصل المصطلح من اللغة اليونانية «أنتي» وتعني «ضد»، «ونوموس» وتعني: قانون، ولا يجب الخلط بين هذا الاصطلاح وبين مصطلح «أنوميا» الذي يعود إلى نفس الجذر ولكنه ينتمي إلى مجال الفلسفة وعلم المنطق. (ar)
- Antinomismus (z řeckého anti = proti a nomos = zákon), česky protizákonnictví, znamená neuznávání a popírání obecně uznávaných předpisů, právních, etických a jiných norem i hodnot a porušování sociálního tabu, resp. gnozeologický směr hlásající stálé rozpory mezi ideálnem a reálnem, poznáním a jsoucnem a jsoucnem a povinováním. (cs)
- Der Begriff Antinomismus (altgriechisch ἀντί anti ‚gegen‘, νόμος nomos ‚Gesetz‘; sinngemäß „Unvereinbarkeit von Gesetzen“) steht in der Philosophie für eine grundsätzliche, anarchistische Gegnerschaft zu Gesetz und Gesetzlichkeit bzw. den Widerspruch zwischen zwei Prinzipien oder Gesetzen, die sich zwar gleich gut begründen lassen, einander aber ausschließen. Das Problem der Antinomie wurde von den Sophisten, Platon, Immanuel Kant und von der modernen Logik behandelt. In der Theologie bezeichnet Antinomismus eine Lehre, die die Bindung an das alttestamentliche Gesetz – besonders das Mosaische Sittengesetz – leugnet und die menschliche Glaubensfreiheit und die göttliche Gnade betont. Im Allgemeinen kann Antinomismus auch als gezielte Verletzung eines gesellschaftlichen Tabus bezeichnet werden. (de)
- Antinomianism (Ancient Greek: ἀντί [anti] "against" and νόμος [nomos] "law") is any view which rejects laws or legalism and argues against moral, religious or social norms (Latin: mores), or is at least considered to do so. The term has both religious and secular meanings. In some Christian belief systems, an antinomian is one who takes the principle of salvation by faith and divine grace to the point of asserting that the saved are not bound to follow the moral law contained in the Ten Commandments. The distinction between antinomian and other Christian views on moral law is that antinomians believe that obedience to the law is motivated by an internal principle flowing from belief rather than from any external compulsion. John Eaton, a leader in the antinomian underground during the 1630s, interpreted Revelation 12:1 with a quote recorded by Giles Firmin: "I saw a Woman Clothed with the Sun [That is, the Church Clothed with the righteousness of Christ, to her Justification] and the Moon, [that is, Sanctification] under her Feet." Scholars have speculated that the "sun" and "light" may have been code-words used to surreptitiously reveal antinomian sympathies. Examples of antinomians being confronted by the religious establishment include Martin Luther's critique of antinomianism and the Antinomian Controversy of the seventeenth-century Massachusetts Bay Colony. In Lutheranism and Methodism, antinomianism is a heresy. By extension, the word "antinomian" is used to describe views in religions other than Christianity:
* the 10th century Sufi mystic al-Hallaj was accused of antinomianism
* the term is also used to describe certain practices or traditions in Frankism
* aspects of Vajrayana and Tantra that include sexual rituals are sometimes described as "antinomian" for Buddhism and Hinduism (en)
- Antinomismo (el la grekaj ἀντί, "kontraŭ" + νόμος, "leĝo"), en teologio komunikas la ideon laŭ la membroj de aparta religia komunumo ne estas devigataj obei la etikajn aŭ moralajn preceptojn. Antinomismo randas la precizan kontraŭon de la , nome doktrino laŭ kiu la obeo al kodo de preceptoj aŭ religiaj normoj kondukas al la savo. La latina lokucio sola fide ("pere de la sola fido") referencas al la origina protestanto doktrino de la savo pere de la sola fido, koncepto intense predikata de Marteno Lutero, sed kiu estis ankaŭ vibranta kritiko kontraŭ la antinomismo, kiel ekzemple en li tratado Kontraŭ la Antinomistoj (1539). Se Jesuo kritikis la rigidan obeon al precepton de fariseoj, tio okazis kiel okazis pro formalismon kaj hipokritecon de iuj fariseoj. Vidu: Mt 12, 1-8; Mr .2, 23-28; Lk 6, 1-5, “La sabato estas por la homo kaj la homo por la sabato.” Laŭ Paŭlo apostolo la paganoj kristanigitaj ne endas ĉar hebreismo apartenas al la pedagogia figuro nun anstataŭata de la Majstro Jesuo. Vidu: judkristana sinagogo. Sed tio en Paŭlo ne estis antinomismo ĉar temis pri normoj ne devigitaj de kristanoj, eĉ devenantaj el la sinagogo. Iuj subtenantoj de gnostikismo, inklinis al fakta antinomismo ĉar forigantaj parton aŭ tutan, kiel Marciono, la malnovan testamenton. Kritiko kontraŭ "Nikolaismo", unu el la unuaj gnostikaj sektoj, troviĝas en Ap 2, 6-15. Blaise Pascal akuzas pri antinomismo, en siaj lettres provinciales (provincaj leteroj), la jezuitan kazistikon kiu febligus la moralajn principojn. (eo)
- El antinomismo (del griego άντί, "contra", y νόμος, "ley") es, propiamente, un movimiento cristiano del siglo XVI considerado herético que defendía que la fe lo llenaba todo y era lo único necesario, y que como la ley de Moisés era inútil para la salvación, es indiferente que un creyente peque ya que no es juzgado por su pecado. Esta doctrina fue propagada por su fundador Johannes Agricola, quien comenzó a desarrollar sus doctrinas en el año 1537, hallándose en Wittenberg como profesor, por lo cual a sus partidarios se les conoce también con el nombre de los reformadores de Wittenberg. Aquí fue donde tuvo controversias con Lutero y Melanchton, huyendo luego a Berlín donde escribió una retractación. (es)
- Antinomisme (du grec αντι, « contre » et νομος, « loi ») désigne une doctrine hostile à la loi. L’antinomie désigne une contradiction dans les lois, ou par extension une contradiction. (fr)
- Antinomianisme adalah kata yang berasal dari bahasa Yunani anti dan nomos. Anti berarti melawan. Nomos berarti hukum. Antinomianisme berarti anti terhadap hukum. Ajaran ini mengajarkan bahwa orang-orang Kristen telah dibebaskan dari hukum Taurat dan tidak perlu melakukan hukum Taurat lagi karena orang-orang Kristen telah mendapat kasih . Selain itu, di dalam Teologi, Antinomianisme diartikan sebagai seseorang yang yakin bahwa hanya iman, bukan hukum moral yang diperlukan untuk mendapatkan keselamatan. Dalam suatu arti teologis, seseorang juga cenderung memandang rendah, dan memandang dirinya sendiri di atas semua hukum dan aturan-aturan sosial yang disebabkan iman, atau suatu pengetahuan khusus yang memungkinkan keselamatan. (in)
- 율법폐기론(Anitinomianism)은 율법주의(Legalism)의 정반대 되는 이단사상으로 구원받은 자가 구약에 나오는 즉, 십계명을 지키지 않아도 된다는 가르침이다. 하이퍼-칼뱅주의에서 발견되는 가르침으로 성화의 과정, 즉 칭의만으로 구원을 얻는 데 전혀 문제가 되지 않는다는 사상이다. 리차드 백스터와 같은 청교도들은 이런 사상에 대해 많은 경각심을 갖도록 가르쳤으며, 칼빈의 경건이나 웨슬리의 성화론은 이런 사상에 대해 경계할 것을 말한다. 포스트모더니즘은 강력한 율법폐기론적이다. 그 이유는 사람들이 실수 하는 것이 인정 또는 용납되기 때문이다. 그래서, 죄가 거의 언급되지 않고, 하나님 앞에 죄를 짓는 다는 표현이 잘 사용되지 않는다. (ko)
- L'antinomismo (dal greco ἀντί, "contro" + νόμος, "legge"), in teologia, è la dottrina secondo la quale i membri di una particolare comunità religiosa sono liberi di non osservare determinati precetti etici o morali. Antinomismo è l'esatto opposto di legalismo, la dottrina secondo cui l'obbedienza a un codice di precetti o di regole religiose sia imprescindibile per la salvezza. La locuzione latina sola fide (per sola fede) si riferisce all'originaria dottrina luterana della salvezza attraverso la sola fede, una dottrina propugnata intensamente da Martin Lutero, che tuttavia criticò vibrantemente l'antinomismo, come ad esempio nel suo trattato Contro gli Antinomisti (1539). (it)
- Antynomizm (gr. αντι 'przeciwko' i νομος 'reguła, zasada, prawo') to pojęcie filozoficzne oznaczające wewnętrzną sprzeczność. W teologii antynomizm naucza, że Dekalog nie powinien być normą dla chrześcijan, gdyż skoro jedynym motywem postępowania chrześcijanina ma być miłość do Chrystusa, wobec tego prawo jest niepotrzebne. Antynomizm zwalczali zarówno Luter (słynny spór Lutra z Janem Agrikolą), Kalwin, inni reformatorzy, purytanie oraz Kościół rzymskokatolicki (Sobór w Trydencie - Dekret o usprawiedliwieniu, kanony 19, 20 i 21). Postuluje się występowanie antynomizmu, jako cechy tantryzmu. (pl)
- O antinomianismo, termo cunhado por Martinho Lutero, do grego ἀντί, "contra" + νόμος, "lei", é definido como uma declaração que, sob a dispensação do evangelho da graça, a lei moral é de nenhum uso ou obrigação, porque somente a fé é necessária para a salvação. Apesar de esse não ser o pensamento teológico de Lutero com relação a lei moral. A lei moral para Lutero é o princípio que permanece da lei mosaica, a qual pode ser dividida em lei cerimonial, lei civil e lei moral. As duas primeiras, segundo Martinho Lutero, referiam-se apenas a nação de Israel na Antiga Aliança, portanto, transitórias; não devem ser mais obedecidas. A terceira e última, segundo o grande reformador, é o princípio de toda a lei de Deus, é permanente e se resume aos dez mandamentos. Portanto, por ser identificada como a Lei de Cristo (Gálatas 5, 14), pois toda lei se resume nos dois maiores mandamentos, descritos por Jesus Cristo nos evangelhos, lei moral deve ser observada. Embora o conceito seja relacionado com a crença fundamental da sola fide, onde a justificação é exclusivamente pela fé em Cristo, é levada ao extremo em antinomianismo. Ela é vista por alguns como o oposto da ideia de que a obediência a um código de lei religiosa recebe a salvação: ou obras de justiça. (pt)
- Antinomism (av grekiska αντι ’emot’ och νομος ’lag’), opposition mot lagen, är inom teologi en riktning som förnekar det som inom en religion allmänt anses eller absolut betraktas som gudomliga lagar. Inom kristendomen hänvisar man ofta till Paulus. Ett exempel är den unga kristendomens tidiga avståndstagande från en rad gammaltestamentliga bud (till exempel kring kvinnor och deras månadsblödningar och förbudet att äta svinkött), även om termen antinomism inte fanns då. I den tidiga kyrkan företrädde Markion (död cirka 160) en form av antinomism, men termen sammankopplas vanligen med de teologiska diskussioner som förekom under protestantismens uppkomst. Begreppet antinomism kan tillämpas även inom andra religioner. Ett exempel är Bábs upphävande och omtolkningar av nästan hela Koranen i 1840-talets Iran. Johannes Agricola angrep Melanchthon för att han hävdat att man måste undervisa om den gammaltestamentliga morallagen om man vill åstadkomma bot och ånger som förberedelse för evangeliet. Agricola menade att fruktan för straff får för stor roll i Melanchthons lära. Luther medverkade till en försoning mellan Agricola och Melanchthon, men när Agricola senare som lärare i Wittenberg hävdade att tio Guds bud över huvud taget inte bör predikas för kristna människor, tog Luther avstånd från honom. Enligt Luther är en kristen både rättfärdig och syndare och behöver som syndare lagförkunnelsen. Den diskussion som har sin utgångspunkt i motsättningen mellan Agricola och Melanchthon brukar i reformationshistorien kallas den första antinomistiska striden. I den andra antinomistiska striden var de olika parterna överens om att lagen behöver förkunnas för både omvända och oomvända för att åstadkomma ordning i samhället och driva människan till Kristus (lagens första och andra bruk). Däremot var man oense om huruvida den kristne i egenskap av ny människa behöver en särskild vägledning av lagen för sitt liv (lagens tredje bruk). De som förnekade lagens tredje bruk kallas i denna diskussion antinomister, och både de och deras motståndare åberopade sig på Luthers teologi. Det finns under lutherdomens utveckling flera teologer som har liknande antinomistiska tendenser som Agricola, till exempel Zinzendorf, och frågan om lagens tredje bruk har blivit mycket diskuterad in i nutiden. Ordet antinomism är ursprungligen enbart ett kristet begrepp, och uttrycker språkligt ett teoretiskt bekämpande av (judendomens) moral och har sitt upphov i Luthers strid mot Agricolas hyperevangeliska ensidighet. I gängse språkbruk (i alla fall under tidigt 1900-tal) betyder ordet ett praktiskt kränkande av traditionalistisk morallära. En sådan kristendomens djupa moralkrav motsatt, antinomistisk strömning har från apostolisk tid än smygande, än uppenbart, funnits i den kristna historien. Redan Paulus hävdande av den kristna friheten och kritik av bokstavstrogen lydnad under lagen var utsatt för missförstånd i antinomistisk riktning (Galaterbrevet 5) och de nytestamentliga författarna motsätter sig på flera textställen dessa rörelser, till exempel (Uppenbarelseboken 2:14–15), som i den kristliga friheten sökte en köttets frihet. Gnostikernas dualism mellan ande och materia kulminerade i en antinomism, som gav flera av deras partier rykte om sig att vara fiender till varje dygd. Manikeiskt färgade riktningar förde antinomismen in i medeltiden och den vann en avsevärd utbredning bland dess spiritualistiska sekter. Även reformationstidens vederdöpare, den nyare tidens med flera, har representerat en antinomisk subjektivism. (sv)
- Антиноми́зм, антиномиани́зм (др.-греч. ἀντι- «против» + νόμος «закон») — чрезмерное пренебрежение законами Ветхого Завета, проявлявшееся или практически, под видом мнения, что возрождённый человек не нуждается ни в каком внешнем законе, так как все его поступки хороши, или же теоретически, в учении, что человек евангельским учением приведён к покаянию и поэтому ему не нужно изучение закона Ветхого Завета. Антиномизм первого рода является уже во время Нового Завета (2Пет. 2:18−19), позже между гностиками, у спиритуалистических сект в Средние века, например, у амальриканцев, братьев свободного духа, во время Реформации, например, у некоторых анабаптистов, и в новое время, например, у антонианцев. Второй род антиномизма был предметом антиномистического спора во время Реформации. (ru)
- 反律法論（英語：Antinomianism），又譯為廢棄道德律論、唯信仰論，一種基督教神學觀點，是指拒絕律法或，且反對道德、宗教或社會規範的論點。Antinomianism這個單字由古希臘語：ἀντ（anti，反對的意思）與古希臘語：νόμος（nomos，律法）所組成。此詞語有宗教上的意涵，也有世俗層面的意涵。在一些基督教的信仰系統中，反律法論是只考慮信徒因為相信和恩典而蒙救贖，認為蒙救贖的人不需要遵守十誡中的道德律。 反律法論和其他基督教神學在道德律觀點上有差異，反律法論者認為遵守道德律是因信仰而來的內在原則所驅動，不是因外在強制力而遵守。 馬丁·路德強調因信稱義，但他也回應過當時的反律法論人士。其他基督教歷史中的反律法論例子包括在17世紀馬薩諸塞灣殖民地，安妮·哈钦森等人的。在信義會和循道宗教會中，反律法論屬於。 (zh)
- Антиномізм — богословський принцип, за яким суперечності Святого Писання існують лише в розумі людини через недосконалість її пізнання. У значенні єресі антиномізм — це надмірне нехтування законами Старого Завіту. Може виражатися практично через твердження, що відроджена воскресінням Христа людина не має потреби в жодному зовнішньому законі, позаяк всі його вчинки гарні; або ж теоретично, у вченні, що людина приведена до покаяння євангельським вченням і тому їй не потрібно вивчення закону Старого Завіту. Антиномізм першого роду існував уже під час укладення Нового Завіту (2 Пет. 2: 18-19). Пізніше між гностиками, серед спіритуалістичних сект в Середні століття, наприклад, у амальріканців, братів вільного духу, під час Реформації, наприклад, у деяких анабаптистів, і в новий час, наприклад, у антоніанців (XIX століття). Другий рід антиномізму був предметом антиномістичного спору під час Реформації. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- إسقاط التكاليف أو تعطيل الفرائض وباللاتينية «أنتينوميزم» (antinomism, antinomianism) مصطلح أوجده مارتن لوثر في حقبة الإصلاح البروتستانتي يُرادُ بالمصطلح أنّه لا ضرورة تقتضي بالقيام بالفرائض (الواجبات) الدينيّة التي تنصّ عليها التوراة، لأنّه حسب البشارة المسيحية فإنّ الإيمان وحده هو ما يحتاجه الإنسان كي ينال الخلاص. أصل المصطلح من اللغة اليونانية «أنتي» وتعني «ضد»، «ونوموس» وتعني: قانون، ولا يجب الخلط بين هذا الاصطلاح وبين مصطلح «أنوميا» الذي يعود إلى نفس الجذر ولكنه ينتمي إلى مجال الفلسفة وعلم المنطق. (ar)
- Antinomismus (z řeckého anti = proti a nomos = zákon), česky protizákonnictví, znamená neuznávání a popírání obecně uznávaných předpisů, právních, etických a jiných norem i hodnot a porušování sociálního tabu, resp. gnozeologický směr hlásající stálé rozpory mezi ideálnem a reálnem, poznáním a jsoucnem a jsoucnem a povinováním. (cs)
- Antinomisme (du grec αντι, « contre » et νομος, « loi ») désigne une doctrine hostile à la loi. L’antinomie désigne une contradiction dans les lois, ou par extension une contradiction. (fr)
- Antinomianisme adalah kata yang berasal dari bahasa Yunani anti dan nomos. Anti berarti melawan. Nomos berarti hukum. Antinomianisme berarti anti terhadap hukum. Ajaran ini mengajarkan bahwa orang-orang Kristen telah dibebaskan dari hukum Taurat dan tidak perlu melakukan hukum Taurat lagi karena orang-orang Kristen telah mendapat kasih . Selain itu, di dalam Teologi, Antinomianisme diartikan sebagai seseorang yang yakin bahwa hanya iman, bukan hukum moral yang diperlukan untuk mendapatkan keselamatan. Dalam suatu arti teologis, seseorang juga cenderung memandang rendah, dan memandang dirinya sendiri di atas semua hukum dan aturan-aturan sosial yang disebabkan iman, atau suatu pengetahuan khusus yang memungkinkan keselamatan. (in)
- 율법폐기론(Anitinomianism)은 율법주의(Legalism)의 정반대 되는 이단사상으로 구원받은 자가 구약에 나오는 즉, 십계명을 지키지 않아도 된다는 가르침이다. 하이퍼-칼뱅주의에서 발견되는 가르침으로 성화의 과정, 즉 칭의만으로 구원을 얻는 데 전혀 문제가 되지 않는다는 사상이다. 리차드 백스터와 같은 청교도들은 이런 사상에 대해 많은 경각심을 갖도록 가르쳤으며, 칼빈의 경건이나 웨슬리의 성화론은 이런 사상에 대해 경계할 것을 말한다. 포스트모더니즘은 강력한 율법폐기론적이다. 그 이유는 사람들이 실수 하는 것이 인정 또는 용납되기 때문이다. 그래서, 죄가 거의 언급되지 않고, 하나님 앞에 죄를 짓는 다는 표현이 잘 사용되지 않는다. (ko)
- Antynomizm (gr. αντι 'przeciwko' i νομος 'reguła, zasada, prawo') to pojęcie filozoficzne oznaczające wewnętrzną sprzeczność. W teologii antynomizm naucza, że Dekalog nie powinien być normą dla chrześcijan, gdyż skoro jedynym motywem postępowania chrześcijanina ma być miłość do Chrystusa, wobec tego prawo jest niepotrzebne. Antynomizm zwalczali zarówno Luter (słynny spór Lutra z Janem Agrikolą), Kalwin, inni reformatorzy, purytanie oraz Kościół rzymskokatolicki (Sobór w Trydencie - Dekret o usprawiedliwieniu, kanony 19, 20 i 21). Postuluje się występowanie antynomizmu, jako cechy tantryzmu. (pl)
- 反律法論（英語：Antinomianism），又譯為廢棄道德律論、唯信仰論，一種基督教神學觀點，是指拒絕律法或，且反對道德、宗教或社會規範的論點。Antinomianism這個單字由古希臘語：ἀντ（anti，反對的意思）與古希臘語：νόμος（nomos，律法）所組成。此詞語有宗教上的意涵，也有世俗層面的意涵。在一些基督教的信仰系統中，反律法論是只考慮信徒因為相信和恩典而蒙救贖，認為蒙救贖的人不需要遵守十誡中的道德律。 反律法論和其他基督教神學在道德律觀點上有差異，反律法論者認為遵守道德律是因信仰而來的內在原則所驅動，不是因外在強制力而遵守。 馬丁·路德強調因信稱義，但他也回應過當時的反律法論人士。其他基督教歷史中的反律法論例子包括在17世紀馬薩諸塞灣殖民地，安妮·哈钦森等人的。在信義會和循道宗教會中，反律法論屬於。 (zh)
- Antinomianism (Ancient Greek: ἀντί [anti] "against" and νόμος [nomos] "law") is any view which rejects laws or legalism and argues against moral, religious or social norms (Latin: mores), or is at least considered to do so. The term has both religious and secular meanings. In some Christian belief systems, an antinomian is one who takes the principle of salvation by faith and divine grace to the point of asserting that the saved are not bound to follow the moral law contained in the Ten Commandments. (en)
- Antinomismo (el la grekaj ἀντί, "kontraŭ" + νόμος, "leĝo"), en teologio komunikas la ideon laŭ la membroj de aparta religia komunumo ne estas devigataj obei la etikajn aŭ moralajn preceptojn. Antinomismo randas la precizan kontraŭon de la , nome doktrino laŭ kiu la obeo al kodo de preceptoj aŭ religiaj normoj kondukas al la savo. Se Jesuo kritikis la rigidan obeon al precepton de fariseoj, tio okazis kiel okazis pro formalismon kaj hipokritecon de iuj fariseoj. Vidu: Mt 12, 1-8; Mr .2, 23-28; Lk 6, 1-5, “La sabato estas por la homo kaj la homo por la sabato.” (eo)
- Der Begriff Antinomismus (altgriechisch ἀντί anti ‚gegen‘, νόμος nomos ‚Gesetz‘; sinngemäß „Unvereinbarkeit von Gesetzen“) steht in der Philosophie für eine grundsätzliche, anarchistische Gegnerschaft zu Gesetz und Gesetzlichkeit bzw. den Widerspruch zwischen zwei Prinzipien oder Gesetzen, die sich zwar gleich gut begründen lassen, einander aber ausschließen. Das Problem der Antinomie wurde von den Sophisten, Platon, Immanuel Kant und von der modernen Logik behandelt. Im Allgemeinen kann Antinomismus auch als gezielte Verletzung eines gesellschaftlichen Tabus bezeichnet werden. (de)
- El antinomismo (del griego άντί, "contra", y νόμος, "ley") es, propiamente, un movimiento cristiano del siglo XVI considerado herético que defendía que la fe lo llenaba todo y era lo único necesario, y que como la ley de Moisés era inútil para la salvación, es indiferente que un creyente peque ya que no es juzgado por su pecado. (es)
- L'antinomismo (dal greco ἀντί, "contro" + νόμος, "legge"), in teologia, è la dottrina secondo la quale i membri di una particolare comunità religiosa sono liberi di non osservare determinati precetti etici o morali. Antinomismo è l'esatto opposto di legalismo, la dottrina secondo cui l'obbedienza a un codice di precetti o di regole religiose sia imprescindibile per la salvezza. (it)
- O antinomianismo, termo cunhado por Martinho Lutero, do grego ἀντί, "contra" + νόμος, "lei", é definido como uma declaração que, sob a dispensação do evangelho da graça, a lei moral é de nenhum uso ou obrigação, porque somente a fé é necessária para a salvação. Apesar de esse não ser o pensamento teológico de Lutero com relação a lei moral. A lei moral para Lutero é o princípio que permanece da lei mosaica, a qual pode ser dividida em lei cerimonial, lei civil e lei moral. As duas primeiras, segundo Martinho Lutero, referiam-se apenas a nação de Israel na Antiga Aliança, portanto, transitórias; não devem ser mais obedecidas. A terceira e última, segundo o grande reformador, é o princípio de toda a lei de Deus, é permanente e se resume aos dez mandamentos. Portanto, por ser identificada com (pt)
- Антиноми́зм, антиномиани́зм (др.-греч. ἀντι- «против» + νόμος «закон») — чрезмерное пренебрежение законами Ветхого Завета, проявлявшееся или практически, под видом мнения, что возрождённый человек не нуждается ни в каком внешнем законе, так как все его поступки хороши, или же теоретически, в учении, что человек евангельским учением приведён к покаянию и поэтому ему не нужно изучение закона Ветхого Завета. Второй род антиномизма был предметом антиномистического спора во время Реформации. (ru)
- Антиномізм — богословський принцип, за яким суперечності Святого Писання існують лише в розумі людини через недосконалість її пізнання. У значенні єресі антиномізм — це надмірне нехтування законами Старого Завіту. Може виражатися практично через твердження, що відроджена воскресінням Христа людина не має потреби в жодному зовнішньому законі, позаяк всі його вчинки гарні; або ж теоретично, у вченні, що людина приведена до покаяння євангельським вченням і тому їй не потрібно вивчення закону Старого Завіту. Другий рід антиномізму був предметом антиномістичного спору під час Реформації. (uk)
- Antinomism (av grekiska αντι ’emot’ och νομος ’lag’), opposition mot lagen, är inom teologi en riktning som förnekar det som inom en religion allmänt anses eller absolut betraktas som gudomliga lagar. Inom kristendomen hänvisar man ofta till Paulus. Ett exempel är den unga kristendomens tidiga avståndstagande från en rad gammaltestamentliga bud (till exempel kring kvinnor och deras månadsblödningar och förbudet att äta svinkött), även om termen antinomism inte fanns då. I den tidiga kyrkan företrädde Markion (död cirka 160) en form av antinomism, men termen sammankopplas vanligen med de teologiska diskussioner som förekom under protestantismens uppkomst. Begreppet antinomism kan tillämpas även inom andra religioner. Ett exempel är Bábs upphävande och omtolkningar av nästan hela Koranen i 1 (sv)
|
