| dbo:abstract
|
- A la teologia cristiana, justificació és l'acte de Déu de declarar o fer un pecador justos davant de Déu. Justificació, del grec δικαιόω (dikaioō), "per declarar / fer justos", és una paraula que ix en els llibres de Romans, Gàlates, Titus, i Sant Jaume, entre altres llocs, el nom d'arrel δικαιοσ,-η,-ον justos ix tant com en tot l'Antic i tot el Nou Testament. El concepte de justificació es dona també en molts llibres de l'Antic i Nou Testament. (ca)
- Pravigo, aŭ ankaŭ justigo, ĉi tie estas vorto pritrakta laŭ ĝia teologia senco; fakte per ĝi oni intencas, en kristanismo, pensigi al sperte neverifebla kaj nekonstatebla spirita evento per kiu homo laŭrevelacia ekkredanto estas igita justa antaŭ Dio kaj en si mem. Tiu stato, supernature donita de Dio, faras la homon prave atendanta la finan enkorpiĝon al Kristo kaj eniron en la dian spiritan dimension. Pravigo (latine justificatio, france justification, angle justification, germane Rechtfertigung, hispane Justificación), tial estas nura kaj tute senmerita dia dono. (eo)
- Rechtfertigung ist ein zentraler Begriff der christlichen Theologie innerhalb der Gnadenlehre. Die Rechtfertigungslehre fragt danach, was geschehen muss, damit das Verhältnis zwischen Mensch und Gott, das durch Sünden des Menschen belastet worden ist, wieder in Ordnung kommen kann. Die jahrhundertelange Kontroverse, was eine angemessene Rechtfertigungslehre zu vermitteln habe, hatte ihren Schwerpunkt in der Zeit der Reformation und der Katholischen Reform. Die Hauptkontrahenten von einst – die römisch-katholische Kirche und die evangelisch-lutherischen Kirchen – haben am Reformationstag 1999 ihren Streit beigelegt. Dennoch sind Teilaspekte weiterhin strittig, deren Diskussion von Nichtbeteiligten oder im Streit Unterlegenen angemahnt wird. (de)
- La doctrina de la justificación (del latín justificatio, en griego dikaiosis δικαιοσις), en teología dogmática, es el evento o proceso por el cual los pecadores son hechos o declarados justos a la vista de Dios. Es un punto central dentro de la teología del cristianismo. Las diferentes versiones de tal doctrina, según el papel que se les dé a la fe y a las obras, a la voluntad del hombre y a la de Dios, al libre albedrío y a la predestinación, son algunas de las principales causas doctrinales de la separación entre protestantes y católicos y entre las distintas ramas del protestantismo (luteranos y calvinistas, y dentro de estos, entre arminianos y gomaristas, etc.). La consecución de un cierto grado de acercamiento entre la Iglesia católica y la Federación Luterana Mundial permitió la firma de una Declaración conjunta sobre la doctrina de la justificación el 31 de octubre de 1999, lo que fue considerado un importante avance en el ecumenismo. (es)
- In Christian theology, justification is the event or process by which sinners are made or declared to be righteous in the sight of God. The means of justification is an area of significant difference amongst the diverse theories of atonement defended within Roman Catholic, Eastern Orthodox, Oriental Orthodox and Protestant theologies. Justification is often seen as being the theological fault line that divided Roman Catholicism from the Lutheran and Reformed traditions of Protestantism during the Reformation. Broadly speaking, Catholic and Orthodox Christians believe that justification, which in their view initially occurs at Baptism, partaking of the Sacraments and the resulting grace of cooperation with God's will (sanctification) are an organic whole of one act of reconciliation brought to completeness in glorification. In Catholic doctrine, righteousness is infused, i.e., God "pours" grace into one's soul or, "fills" one with his grace more and more over time; faith as is shown through charity and good works (fides caritate formata) justifies sinners. In Protestant doctrine, righteousness is imputed (λογίζομαι, "logizomai") to the inherently ungodly, by grace, through faith in the cross of Christ. These traditions teach the concept of fiduciary faith, that is, that "faith alone suffices for justification, and that consequently the observance of the moral law is not necessary either as a prerequisite for obtaining justification or as a means for preserving it." Therefore, a righteousness from God is viewed as being credited to the sinner's account through faith alone, apart from works, being based solely on the blood of Christ. Growth in personal holiness is considered distinct from justification, belonging rather to sanctification. In Roman Catholic, Orthodox, and most Protestant theology, anyone who has been justified will produce good works as a product of faith, as a result of God's grace in sanctification. Notable exceptions to the idea that sanctification and good works always accompany justification are found in Free Grace Theology and many within the Independent Baptist movement. For Lutherans, justification can be lost with the loss of faith; for Catholics and Orthodox Christians, justification can be lost by sin. For Methodists along with other groups belonging to the Holiness Movement, salvation can be lost with the loss of faith or through sinning (cf. conditional security). The Reformed tradition generally holds that justification can never truly be lost: for those who have been justified by grace, will certainly persevere through faith until the return of Christ himself. (en)
- Dans la théologie chrétienne, la justification est la transformation du pécheur en serviteur juste de Dieu. La doctrine de la justification de l'homme par Dieu exprime en même temps l'exigence radicale que Dieu a envers l'homme et le salut radical que Dieu donne à l'homme qui ne répond pas à cette exigence. La justification annonce le retournement de la condamnation en une grâce, quand Jésus-Christ meurt en tant que rédempteur pour racheter les péchés de l'homme. Le thème de la justification est au cœur de la sotériologie issue de la Bible chrétienne. La doctrine de la justification par la foi a joué un grand rôle au moment de la Réforme protestante, lorsque Martin Luther, préoccupé par son salut et insatisfait des réponses de l'Église, a réévalué l'importance de l'Écriture en lisant l'épître de Paul aux Romains. (fr)
- Pembenaran atau justifikasi, dalam teologi Kristen, adalah tindakan Allah menghapuskan kebersalahan dan hukuman dari dosa sementara pada saat bersamaan menyatakan benar seorang berdosa melalui pengurbanan Kristus yang mendamaikan. Dalam Protestanisme, kebenaran dari Allah dipandang sebagai sesuatu yang diperhitungkan kepada orang berdosa melalui iman saja, tanpa . Sarana atau cara memperoleh pembenaran merupakan ranah perbedaan yang signifikan antara Katolik/Ortodoks Timur dengan Protestan. Secara garis besar, Kristen Katolik dan Ortodoks membedakan antara pembenaran awal, yang dipandang terjadi pada saat baptisan, dengan pembenaran permanen, yang dicapai setelah seumur hidup berjuang melakukan . Kebanyakan kalangan Protestan meyakini bahwa pembenaran adalah suatu tindakan tunggal yang di dalamnya Allah menyatakan seorang individu yang tidak benar menjadi benar, suatu tindakan yang dipandang dimungkinkan karena Kristus "dibuat-Nya menjadi dosa" secara hukum ketika tergantung di atas kayu salib (2 Korintus 5:21). Pembenaran diberikan kepada semua orang yang beriman, dan dianggap sebagai suatu anugerah dari Allah tanpa melihat jasa atau kelayakan, menurut kalangan Lutheran dan Calvinis, yang menggunakan Efesus 2:8, Kisah 16:14, dan Filipi 1:29 untuk mendukung keyakinan tersebut. Kalangan Katolik dan Ortodoks Timur menggunakan Yakobus 2:14-26, Galatia 5:19-21, dan Matius 19:17-19 untuk mendukung keyakinan bahwa pembenaran dipertahankan dengan menghindari dosa-dosa berat. Kalangan Protestan melihat pembenaran sebagai 'garis patahan' teologis yang memisahkan Katolik dengan Protestan selama Reformasi Protestan. (in)
- 칭의(稱義, 히브리어: צדקה (tsedeq), 고대 그리스어: δικαίωσις (dikaíōsis), 라틴어: justificatio, iustisia, 영어: justification, 독일어: Rechtfertigung) 또는 의화(義化, 의롭게 되다)는 웹스터 사전에 따르면 하나님에 의해 의로워진 행위, 과정, 상태(the act, process, or state of being justified by God)이며,인간이 죄의 책임과 처벌로부터 의롭고 자유롭게 여겨지는(made or accounted just, or free) 하나님의 행위이다.‘의롭게 됨’ 또는 ‘의롭다고 인정을 받음’을 뜻하며, 기독교 신학에서 속죄을 통해 죄의 용서와 내면적 쇄신과 동시에 죄인들이 의로워졌다고 선언받는 것이다. 개신교에서는 행위없이 의롭다함을 얻는다고 주장한다. 마르틴 루터에 의해서 칭의 개념이 명확하게 되었다. (ko)
- Nella teologia cristiana la questione riguardante la giustificazione parte dal presupposto biblico che la creatura umana non è, nella sua attuale condizione, "a posto", "in linea", "giusta", rispetto ai criteri di giustizia stabiliti e rivelati da Dio stesso, perché essa è caratterizzata dal peccato. La creatura umana, così come essa si trova, non è "accettabile" agli occhi di Dio. Ci si pone quindi il problema di come essa possa tornare a diventare giusta di fronte a Dio, come essa possa essere "riabilitata". La risposta a questa domanda nasce dalla Bibbia e va cercata e trovata nella Bibbia stessa, considerata dai cristiani regola ultima della fede e della condotta, in quanto Parola di Dio. Il perchè lo indica il Genesi. San Paolo ne parla nella prima lettera ai Corinzi, in cui afferma che i peccatori non erediteranno il regno dei cieli se non per mezzo della giustificazione, accettando Cristo. Nel corso della storia della Chiesa, questo tema è stato ampiamente dibattuto, specialmente nella Chiesa occidentale (in oriente non ha mai avuto particolare rilievo), a partire soprattutto da Agostino di Ippona e il suo antagonista Pelagio, forse come effetto della mentalità latina più portata ad una visione giuridica della fede. In particolare nella controversia protestante la dottrina della giustificazione è vista come fondamentale per il carattere del Cristianesimo come religione di grazia e di fede, al cuore dell'Evangelo. Martin Lutero, ex monaco agostiniano (che riteneva alquanto pelagiana la Chiesa istituzionale), definisce questa dottrina articulus stantis vel cadentis ecclesiae, tanto che una Chiesa che la rinneghi nella forma o nella sostanza potrebbe a malapena definirsi cristiana. Questa dottrina:
* Definisce il significato salvifico della vita e della morte di Cristo collegandole alla Legge di Dio (Romani 3:24ss; 5:16ss.).
* Manifesta la giustizia di Dio nel condannare e punire il peccato, la Sua misericordia nel perdonare ed accogliere i peccatori, e la Sua sapienza nell'esercizio armonioso di entrambi gli attributi (giustizia e misericordia) attraverso il Cristo/Messia (Romani 3:23ss.), come Redentore.
* Rende chiaro che cosa sia la fede, cioè l'affidarsi fiduciosi alla morte espiatrice e alla risurrezione giustificante di Cristo (Romani 4:23ss; 10:8ss.), e fiducia in Lui solo per la giustizia (Filippesi 3:8,9).
* Rende chiaro che cosa sia la morale cristiana: l'osservanza della Legge di Dio per gratitudine verso il Salvatore, rendendo superflua l'osservanza meritoria della legge da parte nostra per essere accolti da Dio (Romani 7:1-6; 12:1,2).
* Spiega ogni accenno, profezia e caso di salvezza nell'Antico Testamento (Romani 1:17; 3:21; 4:1ss).
* Sovverte l'esclusivismo israelita (Galati 2:15) e fornisce la base su cui la fede cristiana diventa una religione per il mondo (Romani 1:16; 3:29,30). Gran parte dei problemi che lo concernono sono di carattere etimologico. Il verbo latino justificare da cui deriva questo termine ha indubbiamente un carattere "forense", connota cioè un tribunale che dichiara un imputato "innocente", vale a dire "che non ha commesso il fatto". Se il carattere del termine è "forense", ci si pone quindi il problema su che base questo "tribunale" lo dichiari giusto, in particolare:
* Lo è di fatto?
* È stato reso, fatto, giusto? Oppure viene dichiarato giusto come se lo fosse veramente, ma di fatto non lo è?
* Il termine "giustificazione" va preso, però, solo nel suo significato etimologico, cioè "rendere giusto"? (it)
- 義認（ぎにん、ラテン語: Justificatio, 英語: Justification）とは、キリスト教で、神によって人が義と認められることである。ただし、教派によって相違がある。カトリック教会の伝統では義化（ぎか）と表現されるが、義認とも読み替えられる。 ビザンティン神学（正教会）は、ローマの信徒への手紙とガラテヤの信徒への手紙において表明されたパウロの義認論に対し、意義をもつ洗練化をしていない。 「神成 (正教会)」も参照 (ja)
- A Justificação é um conceito teológico presente no cristianismo que trata da condição do ser humano em relação à justiça de Deus. A "Justificação pela fé", também conhecida como sola fide, é um dos conceitos basilares do luteranismo e de todas as denominações cristãs que advém da Reforma Protestante. Pode-se dizer que esse conceito religioso foi um dos catalisadores da Reforma. Lutero inspirou-se na afirmação do apóstolo São Paulo de que "o justo viverá pela fé" (Romanos 1:17), contrariando assim a afirmação da Igreja Católica, que defendia que à fé se deviam acrescentar as boas obras a fim de se poder alcançar a salvação. Apesar destas diferenças teológicas, as várias tradições cristãs acham que a fé não é a base para a justificação, mas simplesmente o meio, o órgão de apropriação, ou o instrumento dela. Pela fé somente o pecador toma posse de todas as bênçãos da justificação. (pt)
- Rättfärdiggörelse (på latin iustificatio) är i kristen teologi en process där Gud, som en oförtjänt gåva, befriar människan från följderna av hennes synd, så kallad negativ imputation (som bland andra den romersk-katolska kyrkan lär). I evangelisk-luthersk teologi innefattar rättfärdiggörandet även en positiv imputation. Det vill säga tillräknandet av Jesu helighet till den enskilda människan. En förutsättning för detta är att Kristus tagit på sig straffet för människans onda handlingar. Andra viktiga förutsättningar är att människan inser att hon behöver rättfärdiggörelsen, tror på att den är möjlig och tar emot den som en gåva från Gud. Rättfärdiggörelse är besläktat med förlåtelse, och innefattar förlåtelse som en viktig del; ändå bör de två begreppen hållas isär, emedan rättfärdiggörelsen innebär mycket mer. Gud låter sin egen fulländade rättfärdighet räknas en människa till godo, trots att hon inte förtjänar det. Denna gåva bryter mot många mänskliga föreställningar om rättvisa, eftersom människan fortsätter att synda. Man kan dock säga, att rättfärdiggörelsen förebådar det slutliga resultatet av Guds omvandling av människans sinnelag: den kristuslikhet som ska komma till stånd i den himmelska världen. För en människa som söker frälsning ligger det nära till hands att vilja förbättra sitt beteende, för att sedan kunna se sin egen moraliska hållning som en grund för frälsningen. Men budskapet om rättfärdighet från Gud är att det bara finns en punkt där människan kan förankra sitt evighetshopp: Jesus och hans död på korset. (sv)
- Usprawiedliwienie – uczynienie człowieka grzesznego sprawiedliwym w oczach Bożych, takim, jak gdyby wypełnił obowiązujące go przykazania. Termin "usprawiedliwienie" (gr. δικαιοω, w transkrypcji łacińskiej dikaioō – uczynić sprawiedliwym) występuje w Liście do Rzymian, Galacjan, Liście do Tytusa oraz w Liście Jakuba, zaś sama koncepcja usprawiedliwienia występuje w wielu księgach Starego i Nowego Testamentu. Nauka o usprawiedliwieniu została najpełniej opisana przez Apostoła Pawła w jego listach, głównie w Liście do Rzymian. Według apostoła usprawiedliwienie wynika z następujących założeń:
* doskonałość zakonu (prawa) Bożego oraz konieczność jego doskonałego przestrzegania by osiągnąć zbawienie dzięki niemu,
* powszechność grzechu – wszyscy rodzą się w grzechu oraz popełniają wiele grzechów uczynkowych, zasługując tym samym na potępienie.
* niemożliwość doskonałego przestrzegania zakonu wskutek powszechności grzechu – stąd konieczność uzyskania darmowej łaski usprawiedliwienia z wiary w Jezusa Chrystusa. W Kościele Zachodnim dyskusje i polemiki na temat usprawiedliwienia rozpoczęły się na początku V wieku za sprawą św. Augustyna i Pelagiusza. Katolicką naukę o usprawiedliwieniu z łaski przez wiarę omówił, wraz z kwestiami kontrowersyjnymi, w poł XIII wieku, św. Tomasz z Akwinu w Sumie Teologicznej. Także według Marcina Lutra, który był zwolennikiem skrajnego augustynizmu, usprawiedliwienie jest łaską niezasłużoną, otrzymywaną przez wiarę, dlatego dobre uczynki chrześcijanina powinny wypływać z wdzięczności Bogu za otrzymaną łaskę, a nie z pragnienia zasłużenia sobie na tę łaskę. Przeciwko Lutrowi wystąpili polemiści tacy jak: Johann Eck czy Albert Pighiusz, dowodząc na podstawie pism scholastyków, że łaska usprawiedliwienia jest wypracowywana uczynkowo. Ich opinie były uważane za stanowisko Kościoła rzymskiego aż do roku 1541, kiedy to na sejmie w Ratyzbonie teologowie katoliccy przedstawili po raz pierwszy katolicką koncepcję o usprawiedliwieniu przez wiarę. Sobór trydencki nie sformułował jednoznacznie pełnej nauki o usprawiedliwieniu, dlatego też wewnątrz Kościoła rzymskiego dyskusje na ten temat ciągnęły się przez dość długi okres. Różnice w rozumieniu usprawiedliwienia widoczne były przede wszystkim w odmiennych interpretacjach dekretu o usprawiedliwieniu przez franciszkanów (np. Vega) i dominikanów (np. Piotr Soto). Dodatkowe doprecyzowanie nauki o usprawiedliwieniu wniosły kolejne ważne dokumenty dogmatyczne Kościoła katolickiego:
* Konstytucja Ex omnibus afflictionibus Piusa V z 1567 r. przeciwko nauce Bajusa, jednego z ojców Soboru Trydenckiego;
* Konstytucja In eminenti Urbana VIII z 1642 r., skierowanej przeciwko nauce Janseniusza wyrażonej w jego dziele Augustinus,
* Konstytucja Unigenitus Klemensa XI z 1713 przeciw Quesnelowi. Dalsze prace teologów katolickich zaowocowały podpisaniem wraz z przedstawicielami większości Kościołów luterańskich wspólnej deklaracji o usprawiedliwieniu w 1999 w Augsburgu. Deklaracja ta nie jest jednak dokumentem dogmatycznym Kościoła katolickiego, ani nie jest wiążąca dla niektórych nurtów luteranizmu. W ujęciu reformatorów usprawiedliwienie uzyskuje się przez wiarę. Wiara jest narzędziem do uzyskania usprawiedliwienia, ponieważ dzięki niej zostaje nam przypisana doskonała sprawiedliwość Chrystusa, do której człowiek sam nic nie może dodać. Dobre uczynki odrodzonego duchowo człowieka zostają przyjęte przez Boga jedynie dzięki Jego łaskawości, a nie dzięki ich wartości zasługującej. W ujęciu Kościoła rzymskiego usprawiedliwienie jest łaską otrzymywaną automatycznie podczas chrztu, która może wzrastać bądź może zostać utracona po popełnieniu grzechu ciężkiego. Odnowienie zyskuje się dzięki przystępowaniu do sakramentu pokuty i Eucharystii. Różnice w pojmowaniu usprawiedliwienia wynikają przede wszystkim z odmiennego pojmowania zakresu skażenia bądź zranienia woli po upadku Adama, a przez to możliwości woli. Według reformatorów wola człowieka po upadku jest tak głęboko zraniona, że właściwym działaniem Boga jest jej odnowienie przez proces przemiany umysłowej człowieka – pokutę i nowe narodzenie. W ujęciu katolickim wola jest jedynie zraniona i po chrzcie odzyskuje zdolność samodzielnego wyboru dobra. Na podstawie tych dwóch odmiennych założeń zbudowano dwa systemy nauki o usprawiedliwieniu, które są niemożliwe do pogodzenia ze sobą. (pl)
- Оправдание (лат. iustificatio) — в христианском богословии учение о приобретении грешником праведности, тесно связанное с понятиями искупления и спасения. В Православии оправдание понимается как реальное освобождение человека от греха. В ряде других конфессий оправдание понимается преимущественно в юридическом смысле, как объявление человека праведником. (ru)
- 称义（英語：Justification）是指在基督宗教、犹太教和伊斯兰教的神学理论中，上帝使一个有罪的人具有“公义”、“無罪”（righteous）的身份。“称义”意为「被上帝判為無罪」。“称义”的概念出自于基督宗教的《新约圣经》、犹太教的《塔纳赫》和伊斯兰教的《古兰经》。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- A la teologia cristiana, justificació és l'acte de Déu de declarar o fer un pecador justos davant de Déu. Justificació, del grec δικαιόω (dikaioō), "per declarar / fer justos", és una paraula que ix en els llibres de Romans, Gàlates, Titus, i Sant Jaume, entre altres llocs, el nom d'arrel δικαιοσ,-η,-ον justos ix tant com en tot l'Antic i tot el Nou Testament. El concepte de justificació es dona també en molts llibres de l'Antic i Nou Testament. (ca)
- Pravigo, aŭ ankaŭ justigo, ĉi tie estas vorto pritrakta laŭ ĝia teologia senco; fakte per ĝi oni intencas, en kristanismo, pensigi al sperte neverifebla kaj nekonstatebla spirita evento per kiu homo laŭrevelacia ekkredanto estas igita justa antaŭ Dio kaj en si mem. Tiu stato, supernature donita de Dio, faras la homon prave atendanta la finan enkorpiĝon al Kristo kaj eniron en la dian spiritan dimension. Pravigo (latine justificatio, france justification, angle justification, germane Rechtfertigung, hispane Justificación), tial estas nura kaj tute senmerita dia dono. (eo)
- 칭의(稱義, 히브리어: צדקה (tsedeq), 고대 그리스어: δικαίωσις (dikaíōsis), 라틴어: justificatio, iustisia, 영어: justification, 독일어: Rechtfertigung) 또는 의화(義化, 의롭게 되다)는 웹스터 사전에 따르면 하나님에 의해 의로워진 행위, 과정, 상태(the act, process, or state of being justified by God)이며,인간이 죄의 책임과 처벌로부터 의롭고 자유롭게 여겨지는(made or accounted just, or free) 하나님의 행위이다.‘의롭게 됨’ 또는 ‘의롭다고 인정을 받음’을 뜻하며, 기독교 신학에서 속죄을 통해 죄의 용서와 내면적 쇄신과 동시에 죄인들이 의로워졌다고 선언받는 것이다. 개신교에서는 행위없이 의롭다함을 얻는다고 주장한다. 마르틴 루터에 의해서 칭의 개념이 명확하게 되었다. (ko)
- 義認（ぎにん、ラテン語: Justificatio, 英語: Justification）とは、キリスト教で、神によって人が義と認められることである。ただし、教派によって相違がある。カトリック教会の伝統では義化（ぎか）と表現されるが、義認とも読み替えられる。 ビザンティン神学（正教会）は、ローマの信徒への手紙とガラテヤの信徒への手紙において表明されたパウロの義認論に対し、意義をもつ洗練化をしていない。 「神成 (正教会)」も参照 (ja)
- Оправдание (лат. iustificatio) — в христианском богословии учение о приобретении грешником праведности, тесно связанное с понятиями искупления и спасения. В Православии оправдание понимается как реальное освобождение человека от греха. В ряде других конфессий оправдание понимается преимущественно в юридическом смысле, как объявление человека праведником. (ru)
- 称义（英語：Justification）是指在基督宗教、犹太教和伊斯兰教的神学理论中，上帝使一个有罪的人具有“公义”、“無罪”（righteous）的身份。“称义”意为「被上帝判為無罪」。“称义”的概念出自于基督宗教的《新约圣经》、犹太教的《塔纳赫》和伊斯兰教的《古兰经》。 (zh)
- Rechtfertigung ist ein zentraler Begriff der christlichen Theologie innerhalb der Gnadenlehre. Die Rechtfertigungslehre fragt danach, was geschehen muss, damit das Verhältnis zwischen Mensch und Gott, das durch Sünden des Menschen belastet worden ist, wieder in Ordnung kommen kann. Die jahrhundertelange Kontroverse, was eine angemessene Rechtfertigungslehre zu vermitteln habe, hatte ihren Schwerpunkt in der Zeit der Reformation und der Katholischen Reform. (de)
- La doctrina de la justificación (del latín justificatio, en griego dikaiosis δικαιοσις), en teología dogmática, es el evento o proceso por el cual los pecadores son hechos o declarados justos a la vista de Dios. Es un punto central dentro de la teología del cristianismo. Las diferentes versiones de tal doctrina, según el papel que se les dé a la fe y a las obras, a la voluntad del hombre y a la de Dios, al libre albedrío y a la predestinación, son algunas de las principales causas doctrinales de la separación entre protestantes y católicos y entre las distintas ramas del protestantismo (luteranos y calvinistas, y dentro de estos, entre arminianos y gomaristas, etc.). La consecución de un cierto grado de acercamiento entre la Iglesia católica y la Federación Luterana Mundial permitió la f (es)
- In Christian theology, justification is the event or process by which sinners are made or declared to be righteous in the sight of God. The means of justification is an area of significant difference amongst the diverse theories of atonement defended within Roman Catholic, Eastern Orthodox, Oriental Orthodox and Protestant theologies. Justification is often seen as being the theological fault line that divided Roman Catholicism from the Lutheran and Reformed traditions of Protestantism during the Reformation. (en)
- Dans la théologie chrétienne, la justification est la transformation du pécheur en serviteur juste de Dieu. La doctrine de la justification de l'homme par Dieu exprime en même temps l'exigence radicale que Dieu a envers l'homme et le salut radical que Dieu donne à l'homme qui ne répond pas à cette exigence. La justification annonce le retournement de la condamnation en une grâce, quand Jésus-Christ meurt en tant que rédempteur pour racheter les péchés de l'homme. Le thème de la justification est au cœur de la sotériologie issue de la Bible chrétienne. (fr)
- Pembenaran atau justifikasi, dalam teologi Kristen, adalah tindakan Allah menghapuskan kebersalahan dan hukuman dari dosa sementara pada saat bersamaan menyatakan benar seorang berdosa melalui pengurbanan Kristus yang mendamaikan. Dalam Protestanisme, kebenaran dari Allah dipandang sebagai sesuatu yang diperhitungkan kepada orang berdosa melalui iman saja, tanpa . (in)
- Nella teologia cristiana la questione riguardante la giustificazione parte dal presupposto biblico che la creatura umana non è, nella sua attuale condizione, "a posto", "in linea", "giusta", rispetto ai criteri di giustizia stabiliti e rivelati da Dio stesso, perché essa è caratterizzata dal peccato. La creatura umana, così come essa si trova, non è "accettabile" agli occhi di Dio. Ci si pone quindi il problema di come essa possa tornare a diventare giusta di fronte a Dio, come essa possa essere "riabilitata". Questa dottrina: (it)
- Usprawiedliwienie – uczynienie człowieka grzesznego sprawiedliwym w oczach Bożych, takim, jak gdyby wypełnił obowiązujące go przykazania. Termin "usprawiedliwienie" (gr. δικαιοω, w transkrypcji łacińskiej dikaioō – uczynić sprawiedliwym) występuje w Liście do Rzymian, Galacjan, Liście do Tytusa oraz w Liście Jakuba, zaś sama koncepcja usprawiedliwienia występuje w wielu księgach Starego i Nowego Testamentu. Nauka o usprawiedliwieniu została najpełniej opisana przez Apostoła Pawła w jego listach, głównie w Liście do Rzymian. Według apostoła usprawiedliwienie wynika z następujących założeń: (pl)
- A Justificação é um conceito teológico presente no cristianismo que trata da condição do ser humano em relação à justiça de Deus. A "Justificação pela fé", também conhecida como sola fide, é um dos conceitos basilares do luteranismo e de todas as denominações cristãs que advém da Reforma Protestante. Pode-se dizer que esse conceito religioso foi um dos catalisadores da Reforma. Lutero inspirou-se na afirmação do apóstolo São Paulo de que "o justo viverá pela fé" (Romanos 1:17), contrariando assim a afirmação da Igreja Católica, que defendia que à fé se deviam acrescentar as boas obras a fim de se poder alcançar a salvação. (pt)
- Rättfärdiggörelse (på latin iustificatio) är i kristen teologi en process där Gud, som en oförtjänt gåva, befriar människan från följderna av hennes synd, så kallad negativ imputation (som bland andra den romersk-katolska kyrkan lär). I evangelisk-luthersk teologi innefattar rättfärdiggörandet även en positiv imputation. Det vill säga tillräknandet av Jesu helighet till den enskilda människan. En förutsättning för detta är att Kristus tagit på sig straffet för människans onda handlingar. Andra viktiga förutsättningar är att människan inser att hon behöver rättfärdiggörelsen, tror på att den är möjlig och tar emot den som en gåva från Gud. (sv)
|
