| dbo:abstract
|
- الفعل المسند هو شكل من الفعل له فاعل (ظاهر أو مستتر) وهو يسند إلى فاعله في التصريف من حيث المفرد والجمع، والمذكر والمؤنث. وفي بعض اللغات الأجنبية، وفي الجملة التي تحوي أكثر من فعل يكون الفعل المسند هو الذي يتوافق مع الفاعل أو يسند إليه من حيث التصريف، والأفعال الأخرى غالباً ما تكون مصدرية. (ar)
- Určitý slovesný tvar, určitý tvar slovesa, latinsky verbum finitum, zkráceně určité sloveso nebo finitní sloveso je tvar slovesa, který vyjadřuje osobu a číslo a který je základem věty slovesné. Určitý tvar slovesný může být jednoduchý (syntetický, tvořený jedním slovem) – např. přečtu, nebo složený (analytický, tvořený více slovy) – např. rozhodla by se. (cs)
- Als finite Verbform (Gegenbegriff: Infinite Verbform) bezeichnet man Wortformen eines Verbs, die bestimmte grammatische Merkmale ausdrücken und dies mit besonderen syntaktischen Eigenschaften verbinden; im Deutschen besteht die wichtigste Besonderheit finiter Verbformen darin, dass nur sie ein Nominativsubjekt bei sich haben können. Die finiten Merkmale in der Grammatik des Deutschen sind:
* Person und Numerus (die beim Verb immer gekoppelt auftreten)
* Tempus: Präsens oder Präteritum
* Modus (Indikativ, Konjunktiv oder Imperativ) Den Gegensatz dazu bilden die nicht-finiten Verbformen, im Deutschen Infinitive und Partizipien, die diese Merkmale nicht tragen (jedoch immer noch mit den grammatischen Kategorien Aktiv/Passiv oder Perfekt verbunden sein können). Nicht alle Sprachen haben Verbformen, die Tempus oder Personen-Merkmale markieren. Die als finit anzusehenden Verbformen können daher durch andere Merkmalskombinationen als im Deutschen ausgezeichnet sein, daneben zeigen viele Sprachen von vornherein keine deutliche Finit-Infinit-Unterscheidung. (de)
- Traditionally, a finite verb (from Latin: fīnītus, past participle of fīnīre – to put an end to, bound, limit) is the form "to which number and person appertain", in other words, those inflected for number and person. Verbs were originally said to be finite if their form limited the possible person and number of the subject. A more recent concept treats a finite verb as any verb that heads a simple declarative sentence. Under that newer articulation, finite verbs often constitute the locus of grammatical information regarding gender, person, number, tense, aspect, mood, and voice. Finite verbs are distinguished from non-finite verbs, such as infinitives, participles, gerunds etc., which generally mark these grammatical categories to a lesser degree or not at all, and which appear below the finite verb in the hierarchy of syntactic structure. (en)
- De persoonsvorm (verbum finitum) is in de redekundige ontleding een vorm van het werkwoord die in persoon en getal (enkelvoud vs. meervoud) met het onderwerp overeenstemt en in een andere tijd kan worden overgebracht. De persoonsvorm is een onderdeel van het gezegde. Samen met het onderwerp vormt de persoonsvorm nog een syntactische eenheid, de zinskern. Een hoofdzin en een niet-beknopte bijzin bevatten vrijwel altijd een persoonsvorm. (nl)
- Ett finit verb är ett verb som är böjt för att (bland annat i svenskan) uttrycka tempus och modus: (indikativ, konjunktiv eller imperativ) och/eller för att ange personen som utför verbhandlingen. Observera att verbet i svenskan endast har böjningsformer för presens och preteritum. Exempel: Jag har inte ringt mamma än. "Har" är det finita verbet. Övriga tempusformer kräver användning av temporala hjälpverb (liksom av pronomen som han, du m.m. eftersom verbet inte längre personböjs i svenskan). Motsatsen är infinita verb, till exempel infinitiv som inte böjs enligt verbets former utan fungerar som ett substantiv i satsen (verbets substantivform) såsom objekt, subjekt etc. Den infinita formen particip är verbets adjektivform. En finit verbform kan ensamt utgöra predikatsledet i en fullständig sats. I praktiken innebär det för svenskans del att verb som står i presens, preteritum eller imperativ är finita. (sv)
- 限定動詞（英語：finite verb）是一種動詞的形式，与句子中主语的人称、数等的一致，并体现在时态上。限定动词与非限定动词（不定式、分词、动名词等）的区别在于，不限定动词不需要与主语的人称、数等语法范畴一致。 更为现代的语法定义限定动词为任何起整个句子中心作用的动词，这包括：性、人稱、數、時態、體貌、語氣和語態。在中，限定动词为獨立子句的根。 汉语因为没有屈折变化，所以不存在限定与不限定的区分。 (zh)
- Фини́тность — одна из важнейших и вместе с тем трудных для определения лингвистических категорий. Часто определяется как способность глагола приписывать падеж субъекту предложения и иметь показатели согласования, однако данное определение касается только синтаксической стороны вопроса. Что же касается семантической части, то иногда утверждается, что понятие финитности тождественно понятию предикативности, или сказуемости. В целом, признаётся[кем?], что данное понятие довольно сложно сформулировать: как гласит известный афоризм, его «все используют, но никто не знает, что это такое». (ru)
|
| rdfs:comment
|
- الفعل المسند هو شكل من الفعل له فاعل (ظاهر أو مستتر) وهو يسند إلى فاعله في التصريف من حيث المفرد والجمع، والمذكر والمؤنث. وفي بعض اللغات الأجنبية، وفي الجملة التي تحوي أكثر من فعل يكون الفعل المسند هو الذي يتوافق مع الفاعل أو يسند إليه من حيث التصريف، والأفعال الأخرى غالباً ما تكون مصدرية. (ar)
- Určitý slovesný tvar, určitý tvar slovesa, latinsky verbum finitum, zkráceně určité sloveso nebo finitní sloveso je tvar slovesa, který vyjadřuje osobu a číslo a který je základem věty slovesné. Určitý tvar slovesný může být jednoduchý (syntetický, tvořený jedním slovem) – např. přečtu, nebo složený (analytický, tvořený více slovy) – např. rozhodla by se. (cs)
- De persoonsvorm (verbum finitum) is in de redekundige ontleding een vorm van het werkwoord die in persoon en getal (enkelvoud vs. meervoud) met het onderwerp overeenstemt en in een andere tijd kan worden overgebracht. De persoonsvorm is een onderdeel van het gezegde. Samen met het onderwerp vormt de persoonsvorm nog een syntactische eenheid, de zinskern. Een hoofdzin en een niet-beknopte bijzin bevatten vrijwel altijd een persoonsvorm. (nl)
- 限定動詞（英語：finite verb）是一種動詞的形式，与句子中主语的人称、数等的一致，并体现在时态上。限定动词与非限定动词（不定式、分词、动名词等）的区别在于，不限定动词不需要与主语的人称、数等语法范畴一致。 更为现代的语法定义限定动词为任何起整个句子中心作用的动词，这包括：性、人稱、數、時態、體貌、語氣和語態。在中，限定动词为獨立子句的根。 汉语因为没有屈折变化，所以不存在限定与不限定的区分。 (zh)
- Фини́тность — одна из важнейших и вместе с тем трудных для определения лингвистических категорий. Часто определяется как способность глагола приписывать падеж субъекту предложения и иметь показатели согласования, однако данное определение касается только синтаксической стороны вопроса. Что же касается семантической части, то иногда утверждается, что понятие финитности тождественно понятию предикативности, или сказуемости. В целом, признаётся[кем?], что данное понятие довольно сложно сформулировать: как гласит известный афоризм, его «все используют, но никто не знает, что это такое». (ru)
- Als finite Verbform (Gegenbegriff: Infinite Verbform) bezeichnet man Wortformen eines Verbs, die bestimmte grammatische Merkmale ausdrücken und dies mit besonderen syntaktischen Eigenschaften verbinden; im Deutschen besteht die wichtigste Besonderheit finiter Verbformen darin, dass nur sie ein Nominativsubjekt bei sich haben können. Die finiten Merkmale in der Grammatik des Deutschen sind:
* Person und Numerus (die beim Verb immer gekoppelt auftreten)
* Tempus: Präsens oder Präteritum
* Modus (Indikativ, Konjunktiv oder Imperativ) (de)
- Traditionally, a finite verb (from Latin: fīnītus, past participle of fīnīre – to put an end to, bound, limit) is the form "to which number and person appertain", in other words, those inflected for number and person. Verbs were originally said to be finite if their form limited the possible person and number of the subject. (en)
- Ett finit verb är ett verb som är böjt för att (bland annat i svenskan) uttrycka tempus och modus: (indikativ, konjunktiv eller imperativ) och/eller för att ange personen som utför verbhandlingen. Observera att verbet i svenskan endast har böjningsformer för presens och preteritum. Exempel: Jag har inte ringt mamma än. "Har" är det finita verbet. Övriga tempusformer kräver användning av temporala hjälpverb (liksom av pronomen som han, du m.m. eftersom verbet inte längre personböjs i svenskan). Motsatsen är infinita verb, till exempel infinitiv som inte böjs enligt verbets former utan fungerar som ett substantiv i satsen (verbets substantivform) såsom objekt, subjekt etc. Den infinita formen particip är verbets adjektivform. (sv)
|
