Εξωτερική πολιτική
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Η εξωτερική πολιτική μιας χώρας γνωστή και ως πολιτική εξωτερικών σχέσεων ή εξωτερικών υποθέσεων, αποτελείται από στρατηγικές συμφερόντων που επιλέγει το κράτος για να διαφυλάξει τα εθνικά του συμφέροντα και να επιτύχει στόχους στο περιβάλλον των διεθνών σχέσεών του. Οι προσεγγίσεις χρησιμοποιούνται στρατηγικά για να αλληλεπιδράσουν με άλλες χώρες. Η μελέτη τέτοιων στρατηγικών ονομάζεται ανάλυση εξωτερικής πολιτικής. Τον τελευταίο καιρό, λόγω του βαθύτερου βαθμού της παγκοσμιοποίησης και των διακρατικών δραστηριοτήτων, τα κράτη θα πρέπει επίσης να αλληλεπιδρούν με μη κρατικούς φορείς. Η προαναφερθείσα αλληλεπίδραση αξιολογείται και παρακολουθείται σε προσπάθειες μεγιστοποίησης των οφελών της πολυμερούς διεθνούς συνεργασίας. Δεδομένου ότι τα εθνικά συμφέροντα είναι υψίστης σημασίας, η εξωτερική πολιτική σχεδιάζεται από την κυβέρνηση μέσω διαδικασιών λήψης αποφάσεων υψηλού επιπέδου. Η επίτευξη των εθνικών συμφερόντων μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμα ειρηνικής συνεργασίας με άλλα έθνη ή μέσω εκμετάλλευσης. Συνήθως, η δημιουργία εξωτερικής πολιτικής είναι η δουλειά του πρωθυπουργού και του υπουργού εξωτερικών. Σ Οι εξωτερικές πολιτικές των χωρών έχουν ποικίλους ρυθμούς αλλαγής και πεδία σκοπιμότητας, τα οποία μπορούν να επηρεαστούν από παράγοντες που αλλάζουν τα αντιληπτά εθνικά συμφέροντα ή ακόμη και επηρεάζουν τη σταθερότητα της ίδιας της χώρας. Η εξωτερική πολιτική μιας χώρας μπορεί να έχει βαθιές και μακροχρόνιες επιπτώσεις σε πολλές άλλες χώρες και στην πορεία των διεθνών σχέσεων στο σύνολό της, όπως το δόγμα του Monroe που έρχεται σε αντίθεση με τις πολιτικές μερκαντιλισμού των ευρωπαϊκών χωρών του 19ου αιώνα και τους στόχους ανεξαρτησίας νεοσύστατες χώρες της Κεντρικής Αμερικής και της Νότιας Αμερικής.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης περιέγραψε τους ανθρώπους ως κοινωνικά ζώα. Επομένως, οι φιλίες και οι σχέσεις υπήρξαν μεταξύ των ανθρώπων από την αρχή της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης. Καθώς ο οργανισμός αναπτύχθηκε στις ανθρώπινες υποθέσεις, οργανώθηκαν και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η εξωτερική πολιτική επανέρχεται έτσι στους πρωτόγονους χρόνους. Η έναρξη των εξωτερικών σχέσεων στις ανθρώπινες υποθέσεις και η ανάγκη εξωτερικής πολιτικής για την αντιμετώπισή τους είναι τόσο παλιά όσο και η οργάνωση της ανθρώπινης ζωής σε ομάδες. Πριν από τη συγγραφή, οι περισσότερες από αυτές τις σχέσεις έγιναν από στόμα σε στόμα και άφηναν λίγα απευθείας αρχαιολογικά στοιχεία.
Οι ιστορίες του Ηρόδοτου και του Θουκυδίδη και πολλών άλλων δείχνουν μια συσσώρευση εμπειρίας στην αντιμετώπιση αλλοδαπών. Τα αρχαία κινεζικά και ινδικά γραπτά δίνουν πολλές αποδείξεις σκέψης που ασχολούνται με τη διαχείριση των σχέσεων μεταξύ λαών με τη μορφή διπλωματικής αλληλογραφίας μεταξύ κυβερνώντων και αξιωματούχων διαφορετικών κρατών και εντός συστημάτων πολυεπίπεδων πολιτικών σχέσεων όπως η δυναστεία των Χαν και οι υποκείμενοι βασιλιάδες της, οι πιο ισχυροί από τους οποίους διεξήγαγαν τις δικές τους περιορισμένες ξένες σχέσεις, να μην παρεμβαίνουν στις πρωταρχικές υποχρεώσεις τους προς την κεντρική κυβέρνηση, στα γραπτά του Chanakya και σε άλλους μελετητές και στο διατηρημένο κείμενο των αρχαίων συνθηκών, καθώς και στις συχνές αναφορές των γνωστών αρχαίων συγγραφέων σε άλλες, ακόμη και παλιότερες πηγές, που έχουν χαθεί από τότε ή παραμένουν μόνο σε αποσπασματική μορφή.