Ιστορία της Λιθουανίας

Η ιστορία της Λιθουανίας χρονολογείται από οικισμούς πριν από περίπου 10.000 χρόνια, αλλά η πρώτη γραπτή καταγραφή του ονόματος χρονολογείται από το 1009 ΜΚΕ.

Οι Λιθουανοί, λαός της Βαλτικής, κατέκτησαν γειτονικά εδάφη και ίδρυσαν το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας τον 13ο αιώνα (και επίσης ένα βραχύβιο Βασίλειο της Λιθουανίας). Το Μεγάλο Δουκάτο παρέμεινε ανεξάρτητο και ήταν μια από τις τελευταίες περιοχές της Ευρώπης που υιοθέτησαν τον Χριστιανισμό (αρχές του 14ου αιώνα). Έγινε το μεγαλύτερο κράτος στην Ευρώπη τον 15ο αιώνα. Εξαπλωνόταν από τη Βαλτική στη Μαύρη Θάλασσα μέσω της κατάκτησης Ανατολικών Σλάβων που διέμεναν στη Ρουθηνία.

Το 1385, το Μεγάλο Δουκάτο σχημάτισε μια δυναστική ένωση με την Πολωνία. Αργότερα, η Ένωση του Λούμπλιν (1569) δημιούργησε την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Βόρειου Πολέμου, το Μεγάλο Δουκάτο αναζήτησε προστασία υπό τη Σουηδική Αυτοκρατορία το 1655. Ωστόσο, σύντομα επέστρεψε ως μέρος του Πολωνο-Λιθουανικού κράτους, το οποίο παρέμεινε μέχρι το 1795, όταν ο τελευταίος από τους χωρισμούς της Πολωνίας διέγραψε και την ανεξάρτητη Λιθουανία και την Πολωνία από τον πολιτικό χάρτη. Μετά τη διάλυση, οι Λιθουανοί ζούσαν υπό την κυριαρχία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας μέχρι τον 20ό αιώνα, αν και υπήρξαν αρκετές μεγάλες εξεγέρσεις, ειδικά το 1830-1831 και το 1863.

Στις 16 Φεβρουαρίου 1918, η Λιθουανία επανιδρύθηκε ως δημοκρατικό κράτος. Παρέμεινε ανεξάρτητο μέχρι την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν καταλήφθηκε από τη Σοβιετική Ένωση. Μετά από μια σύντομη κατοχή από τη Ναζιστική Γερμανία, η Λιθουανία απορροφήθηκε και πάλι από τη Σοβιετική Ένωση για σχεδόν 50 χρόνια. Το 1990–1991, η Λιθουανία αποκατέστησε την εθνική κυριαρχία της. Η Λιθουανία προσχώρησε στη συμμαχία του ΝΑΤΟ το 2004 και στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως μέρος της διεύρυνσής της.

Πριν την ίδρυση κράτους

Πρώιμος οικισμός

Άποψη κοιλάδας

Οι πρώτοι άνθρωποι έφτασαν στα εδάφη της σύγχρονης Λιθουανίας στο δεύτερο μισό της 10ης χιλιετίας ΠΚΕ μετά την υποχώρηση των παγετώνων στο τέλος της τελευταίας περιόδου των παγετώνων. Σύμφωνα με την ιστορικό Μαρίγια Γκιμπούτας, αυτοί οι άνθρωποι προέρχονταν από δύο κατευθύνσεις: τη χερσόνησο της Γιουτλάνδης και τη σημερινή Πολωνία. Έφεραν δύο διαφορετικούς πολιτισμούς, όπως αποδεικνύεται από τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν. Ήταν ταξιδιώτες κυνηγοί και δεν σχημάτιζαν σταθερούς οικισμούς. Την 8η χιλιετία ΠΚΕ, το κλίμα έγινε πολύ θερμότερο και αναπτύχθηκαν τα δάση. Οι κάτοικοι της σημερινής Λιθουανίας ταξίδευαν τότε λιγότερο και ασχολούνταν με το τοπικό κυνήγι, τη συλλογή και το ψάρεμα στο γλυκό νερό. Κατά την 6η–5η χιλιετία ΠΚΕ, διάφορα ζώα εξημερώθηκαν και οι κατοικίες έγιναν πιο περίπλοκες για μεγαλύτερες οικογένειες. Η γεωργία εμφανίστηκε μόλις την 3η χιλιετία ΠΚΕ λόγω του σκληρού κλίματος και του εδάφους και της έλλειψης κατάλληλων εργαλείων καλλιέργειας της γης. Την εποχή αυτή άρχισαν να διαμορφώνονται και οι βιοτεχνίες και το εμπόριο.

Οι ομιλητές της βορειοδυτικής Ινδοευρωπαϊκής μπορεί να έφτασαν με τον πολιτισμό της σχοινοειδούς κεραμεικής γύρω στο 3200/3100 π.Χ.

Φυλές της Βαλτικής

Χάρτης των αρχαίων πατρίδων της Βαλτικής την εποχή των Ουννικών εισβολών (3ος-4ος αι. μ.Χ.). Οι πολιτιστικές περιοχές της Βαλτικής (που προσδιορίζονται αρχαιολογικά) είναι μωβ. Η σφαίρα της Βαλτικής κάλυπτε αρχικά την Ανατολική Ευρώπη από τη Βαλτική Θάλασσα έως τη σύγχρονη Μόσχα.

Φυλές της Βαλτικής γύρω στο 1200, στη γειτονιά που έμελλε να αντιμετωπίσουν τη μεταστροφή και τις κατακτήσεις των Τεύτονων Ιπποτών. Η επικράτεια της Βαλτικής εκτεινόταν πολύ στην ενδοχώρα.

Ο πρώτος λιθουανικός λαός ήταν ένας κλάδος μιας αρχαίας ομάδας γνωστών ως Βαλτικοί. Οι κύριες φυλετικές διαιρέσεις των Βαλτικών ήταν οι Παλαιοί Πρώσοι και οι Γιοτβίγγοι της Δυτικής Βαλτικής και οι Λιθουανοί και οι Λετονοί της Ανατολικής Βαλτικής. Οι Βαλτικοί μιλούσαν μορφές των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών. Σήμερα, οι μόνες βαλτικές εθνικότητες που έχουν απομείνει είναι οι Λιθουανοί και οι Λετονοί, αλλά υπήρχαν περισσότερες βαλτικές ομάδες ή φυλές στο παρελθόν. Μερικά από αυτά συγχωνεύτηκαν σε Λιθουανούς και Λετονούς ( Σαμογιτιανοί, Σελόνιοι, Κουρόνιοι, Σεμιγάλλοι), ενώ άλλα δεν υπήρχαν πλέον, αφού κατακτήθηκαν και αφομοιώθηκαν από το Κράτος του Τευτονικού Τάγματος (παλαιοί Πρώσοι, Γιοτβίγγοι, Σάμπιοι, Σκάλβοι και Γαλίνδιοι).

Οι βαλτικές φυλές δεν διατήρησαν στενές πολιτιστικές ή πολιτικές επαφές με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά διατήρησαν εμπορικές επαφές (βλ. Δρόμος του κεχριμπαριού). Ο Τάκιτος, στη μελέτη του Germania, περιέγραψε τους Αεστούς, κατοίκους των ακτών της νοτιοανατολικής Βαλτικής Θάλασσας, γύρω στο έτος 97 μ.Χ. Οι Δυτικοί Βαλτικοί διαφοροποιήθηκαν και έγιναν γνωστοί πρώτα στους εξωτερικούς χρονικογράφους. Ο Πτολεμαίος τον 2ο αιώνα μ.Χ. γνώριζε για τους Γαλίνδιους και τους Γιοτβίγγους και οι χρονογράφοι του πρώιμου Μεσαίωνα ανέφεραν τους Πρώσους, τους Κουρόνιους και τους Σεμιγάλλους.

Η Λιθουανία, κατά μήκος της κάτω και μέσης λεκάνης του ποταμού Νέμαν, περιελάμβανε κυρίως τις πολιτιστικά διαφορετικές περιοχές της Σαμογιτίας, γνωστών για πρώιμες μεσαιωνικές σκελετικές ταφές, και πιο ανατολικά της Αουκστάιτια ή της Λιθουανίας, γνωστών για πρώιμες μεσαιωνικές ταφές αποτέφρωσης. Η περιοχή ήταν απομακρυσμένη και μη ελκυστική για τους ξένους, γεγονός που οφείλεται στη χωριστή γλωσσική, πολιτιστική και θρησκευτική ταυτότητα και στην καθυστερημένη ενσωμάτωση στα γενικά ευρωπαϊκά πρότυπα και τάσεις.

Το όνομα της Λιθουανίας γράφτηκε για πρώτη φορά το 1009, στα χρονικά του Αβαείου Κουέντλινμπουργκ, Γερμανία.

Η λιθουανική γλώσσα θεωρείται πολύ συντηρητική για τη στενή της σχέση με τις ινδοευρωπαϊκές ρίζες. Πιστεύεται ότι διαφοροποιήθηκε από τη λετονική γλώσσα, την πιο στενά συγγενή, γύρω στον 7ο αιώνα. Παραδοσιακά λιθουανικά παγανιστικά έθιμα και μυθολογία, με πολλά αρχαϊκά στοιχεία, διατηρήθηκαν για πολύ καιρό. Τα σώματα των ηγεμόνων αποτεφρώνονταν μέχρι τον εκχριστιανισμό της Λιθουανίας: έχουν διασωθεί οι περιγραφές των τελετών καύσης των μεγάλων δουκών Αλγκίρντας και Κεστούτις.

Η λιθουανική φυλή πιστεύεται ότι αναπτύχθηκε πιο αναγνωρίσιμα προς το τέλος της πρώτης χιλιετίας. Η πρώτη γνωστή αναφορά στη Λιθουανία ως έθνος ("Λίθουα") προέρχεται από τα Χρονικά της Μονής Κουέντλινμπουργκ, με ημερομηνία 9 Μαρτίου 1009. Το 1009, ο ιεραπόστολος Μπρούνο έφτασε στη Λιθουανία και βάφτισε τον Λιθουανό ηγεμόνα «Βασιλιά Νέθιμερ».

Δημιουργία λιθουανικού κράτους

Ανατολικά των φυλών της Βαλτικής: Ρως του Κιέβου

Από τον 9ο έως τον 11ο αιώνα, οι παράκτιοι Βαλτικοί είχαν επιδρομές από τους Βίκινγκς και οι βασιλιάδες της Δανίας συνέλεγαν φόρο τιμής. Κατά τη διάρκεια του 10ου και 11ου αιώνα, τα λιθουανικά εδάφη πλήρωναν φόρο τιμής στη Ρωσία του Κιέβου και ο Γιαροσλάβ ο Σοφός ήταν μεταξύ των Ρουθήνιων ηγεμόνων που εισέβαλαν στη Λιθουανία (από το 1040). Από τα μέσα του 12ου αιώνα, οι Λιθουανοί εισέβαλαν σε ρουθηνιακά εδάφη. Το 1183, το Πόλοτσκ και το Πσκοφ καταστράφηκαν και ακόμη και η μακρινή και ισχυρή Δημοκρατία του Νόβγκοροντ απειλήθηκε επανειλημμένα από επιδρομές της αναδυόμενης πολεμικής μηχανής της Λιθουανίας προς το τέλος του 12ου αιώνα.

Τον 12ο αιώνα και μετά, αλληλοεπιδρομές με δυνάμεις της Λιθουανίας και της Πολωνίας πραγματοποιήθηκαν σποραδικά, αλλά οι δύο χώρες χωρίζονταν από τα εδάφη των Γιοτβίγγιων. Τα τέλη του 12ου αιώνα έφεραν μια ανατολική επέκταση των Γερμανών αποίκων (το Όστζιντλουνγκ) στις εκβολές της περιοχής του ποταμού Νταουγκάβα. Ακολούθησαν στρατιωτικές αντιπαραθέσεις με Λιθουανούς εκείνη την εποχή και στην αλλαγή του αιώνα, αλλά προς το παρόν οι Λιθουανοί είχαν το πάνω χέρι.

Από τα τέλη του 12ου αιώνα, υπήρχε οργανωμένη λιθουανική στρατιωτική δύναμη για εξωτερικές επιδρομές, λεηλασίες και συγκέντρωση σκλάβων. Τέτοιες στρατιωτικές και χρηματικές δραστηριότητες ενθάρρυναν την κοινωνική διαφοροποίηση και πυροδότησαν αγώνα για την εξουσία στη Λιθουανία. Αυτό ξεκίνησε το σχηματισμό του πρώιμου κράτους, από το οποίο αναπτύχθηκε το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας. Το 1231, το Δανικό Βιβλίο Απογραφής αναφέρει τις χώρες της Βαλτικής, που αποτίουν φόρο τιμής στους Δανούς, συμπεριλαμβανομένης της Λιθουανίας (Λιτονία).

Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας (13ος αιώνας–1569)

Λιθουανικό κράτος 13ος–14ος αιώνας

Ο Μιντάουγκας και το βασίλειό του

Η βούλα του Πάπα Ιννοκεντίου Δ ' σχετικά με την τοποθέτηση της Λιθουανίας υπό τη δικαιοδοσία του Επισκόπου Ρώμης, τη βάπτιση και τη στέψη του Μιντάουγκας

Από τις αρχές του 13ου αιώνα, οι συχνές ξένες στρατιωτικές επιδρομές έγιναν δυνατές λόγω αυξημένης συνεργασίας και συντονισμού μεταξύ των φυλών της Βαλτικής. Σαράντα τέτοιες αποστολές πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 1201-1236 εναντίον Ρουθηνίας, Πολωνίας, Λετονίας και Εσθονίας, που τότε κατακτήθηκαν από το Λιβονικό Τάγμα. Το Πσκοφ λεηλατήθηκε και κάηκε το 1213. Το 1219, 21 Λιθουανοί αρχηγοί υπέγραψαν συνθήκη ειρήνης με το κράτος της Γαλικίας-Βολυνίας. Είναι η πρώτη απόδειξη ότι οι φυλές της Βαλτικής ενώθηκαν και εδραιώθηκαν.

Από τις αρχές του 13ου αιώνα, δύο γερμανικά σταυροφορικά στρατιωτικά τάγματα, το Λιβονιανό Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους και οι Τεύτονες Ιππότες, καθιερώθηκαν στις εκβολές του ποταμού Νταουγκάβα και στη Γη Χέουμνο αντίστοιχα. Με το πρόσχημα του εκχριστιανισμού του πληθυσμού, προχώρησαν στην κατάκτηση μεγάλου μέρους της περιοχής που είναι τώρα η Λετονία και η Εσθονία, εκτός από τμήματα της Λιθουανίας. Σε απάντηση, ένας αριθμός μικρών φυλετικών ομάδων της Βαλτικής ενώθηκαν υπό την κυριαρχία του Μιντάουγκας. Ο Μιντάουγκας, αρχικά kunigas ή αρχηγός, ένας από τους πέντε ανώτερους δούκες που απαριθμούνται στη συνθήκη του 1219, αναφέρεται ως ηγεμόνας όλης της Λιθουανίας από το 1236 στο Λιβονικό Ομοιοκατάληκτο Χρονικό.

Κατάσταση του Τευτονικού Τάγματος το 1260

Το 1236 ο πάπας κήρυξε σταυροφορία κατά των Λιθουανών. Οι Σαμογιτιανοί, με επικεφαλής τον Βικίντας, αντίπαλο του Μιντάουγκας, νίκησαν σφοδρά τους Λιβονιανούς Αδελφούς και τους συμμάχους τους στη μάχη του Σιαουλάι το 1236, γεγονός που ανάγκασε τους Αδελφούς να συγχωνευθούν με τους Τεύτονες Ιππότες το 1237. Όμως η Λιθουανία παγιδεύτηκε ανάμεσα στους δύο κλάδους του Τάγματος.

Γύρω στο 1240, ο Μιντάουγκας κυβέρνησε όλη την Αουκστάιτια. Στη συνέχεια, κατέκτησε την περιοχή της Μαύρης Ρουθηνίας, η οποία αποτελούνταν από το Γκρόντνο, την Μπρεστ, το Ναβαχρούντακ και τις γύρω περιοχές. Ο Μιντάουγκας επέκτεινε τον έλεγχό του σε άλλες περιοχές σκοτώνοντας αντιπάλους ή στέλνοντας συγγενείς και μέλη αντίπαλων φυλών ανατολικά στη Ρουθηνία για να κατακτήσουν και να εγκατασταθούν εκεί. Ο Ρουθήνιος δούκας Ντανίλο της Γαλικίας ένιωσε την ευκαιρία να ανακτήσει τη Μαύρη Ρουθηνία και το 1249–1250 οργάνωσε έναν ισχυρό «αντι-ειδωλολατρικό» συνασπισμό, που περιλάμβανε τους αντιπάλους του Μιντάουγκας, τους Γιοτβίγγιους, τους Σαμογιτιανούς και τους Λιβονικούς Τεύτονες Ιππότες. Ο Μιντάουγκας, ωστόσο, εκμεταλλεύτηκε τα αποκλίνοντα συμφέροντα στον συνασπισμό που αντιμετώπισε.

Σφραγίδα του Μιντάουγκας

Το 1250, ο Μιντάουγκας συνήψε συμφωνία με το Τευτονικό Τάγμα. Συναίνεσε να βαπτιστεί το 1251 και να παραιτηθεί από την αξίωσή του για ορισμένα εδάφη στη δυτική Λιθουανία, για τα οποία επρόκειτο να λάβει βασιλικό στέμμα σε αντάλλαγμα. Ο Μιντάουγκας μπόρεσε τότε να αντέξει στρατιωτική επίθεση από τον υπόλοιπο συνασπισμό το 1251 και, με την υποστήριξη των Ιπποτών, αναδείχθηκε νικητής για να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του στη Λιθουανία.

Στις 17 Ιουλίου 1251, ο Πάπας Ιννοκέντιος Δ' υπέγραψε δύο παπικές βούλες, που διέταξαν τον επίσκοπο του Χέουμνο να στέψει τον Μιντάουγκας ως βασιλιά της Λιθουανίας, να διορίσει έναν επίσκοπο για τη Λιθουανία και να χτίσει έναν καθεδρικό ναό. Το 1253, ο Μιντάουγκας στέφθηκε και ένα Βασίλειο της Λιθουανίας ιδρύθηκε για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία της Λιθουανίας . Ο Μιντάουγκας «παραχώρησε» τμήματα της Γιοτβιγγίας και της Σαμογίτιας, που δεν ήλεγχε, στους Ιππότες το 1253–1259. Η ειρήνη με τον Ντανίλο της Γαλικίας το 1254 εδραιώθηκε από μια γαμήλια συμφωνία, που αφορούσε την κόρη του Μιντάουγκας και τον γιο του Ντανίλο, Σβαρν. Ο ανιψιός του Μιντάουγκας, Ταουτβίλας, επέστρεψε στο Δουκάτο του Πόλοτσκ και η Σαμογιτία σύντομα χωρίστηκε και κυβερνιόταν από έναν άλλο ανιψιό, τον Τρενιότα.

Το 1260, οι Σαμογιτιανοί, νικητές εναντίον των Τευτόνων Ιπποτών στη Μάχη του Ντούρμπε, συμφώνησαν να υποταχθούν στην εξουσία του Μιντάουγκας υπό τον όρο ότι θα εγκαταλείψει τη χριστιανική θρησκεία. Ο βασιλιάς συμμορφώθηκε τερματίζοντας την αναδυόμενη μεταστροφή της χώρας του, ανανέωσε τον αντι-Τευτονικό πόλεμο (στον αγώνα για τη Σαμογιτία) και επέκτεινε περαιτέρω τις ρουθηνιανές του κατοχές. Δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτό συνοδευόταν από την προσωπική του αποστασία . Ο Μιντάουγκας καθιέρωσε έτσι τις βασικές αρχές της μεσαιωνικής λιθουανικής πολιτικής: άμυνα ενάντια στην επέκταση του γερμανικού τάγματος από τα δυτικά και τα βόρεια και την κατάκτηση της Ρουθηνίας στα νότια και τα ανατολικά.

Ο Μιντάουγκας ήταν ο κύριος ιδρυτής του λιθουανικού κράτους. Ίδρυσε για λίγο ένα χριστιανικό βασίλειο υπό τον Πάπα αντί για την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, σε μια εποχή που οι εναπομείναντες ειδωλολατρικοί λαοί της Ευρώπης δεν προσηλυτίζονταν πλέον ειρηνικά, αλλά κατακτούνταν.

Τραϊντένις, τευτονικές κατακτήσεις φυλών της Βαλτικής

Ο Νταουμάντας του Πσκοφ σκότωσε τον Μιντάουγκας σε εκδίκηση για την κατάληψη της συζύγου του Νταουμάντας από τον βασιλιά

Ο Μιντάουγκας δολοφονήθηκε το 1263 από τον Νταουμάντας του Πσκοφ και τον Τρενιότα, γεγονός που οδήγησε σε μεγάλη αναταραχή και εμφύλιο πόλεμο. Ο Τρενιότα, ο οποίος ανέλαβε την κυριαρχία των λιθουανικών εδαφών, δολοφόνησε τον Ταουτβίλας, αλλά αυτοκτόνησε το 1264. Ακολούθησε η κυριαρχία του γιου του Μιντάουγκας, του Βαϊσβίλκας. Ήταν ο πρώτος Λιθουανός δούκας που ήταν γνωστός ότι έγινε Ορθόδοξος Χριστιανός και εγκαταστάθηκε στη Ρουθηνία, καθιερώνοντας ένα πρότυπο που θα ακολουθούσαν πολλοί άλλοι. Ο Βαϊσβίλκας σκοτώθηκε το 1267. Προέκυψε διαμάχη για την εξουσία μεταξύ του Σβαρν και του Τραϊντένις, που έληξε με νίκη του τελευταίου. Η βασιλεία του Τραϊντένις (1269–1282) ήταν η μεγαλύτερη και πιο σταθερή κατά την περίοδο των αναταραχών. Ο Τραϊντένις επανένωσε όλα τα λιθουανικά εδάφη, επιτέθηκε επανειλημμένα στη Ρουθηνία και την Πολωνία με επιτυχία και νίκησε τους Τεύτονες Ιππότες στην Πρωσία και στη Λιβονία στη μάχη του Αϊζκράουκλε το 1279. Έγινε επίσης ηγεμόνας της Γιοτβιγγίας, της Σεμιγαλλίας και της ανατολικής Πρωσίας. Ακολούθησαν φιλικές σχέσεις με την Πολωνία και το 1279 η κόρη του Τραντένις, η Γκαουντεμούντα, παντρεύτηκε τον Μπολέσλαβ Β' της Μασοβίας, έναν δούκα των Πιαστ.

Η παγανιστική Λιθουανία ήταν στόχος των βορειοχριστιανικών σταυροφοριών των Τευτόνων Ιπποτών και του Λιβονικού Τάγματος. Το 1241, το 1259 και το 1275, η Λιθουανία καταστράφηκε επίσης από επιδρομές από τη Χρυσή Ορδή, η οποία νωρίτερα (1237–1240) εξουθένωσε τους Ρως του Κιέβου . Μετά τον θάνατο του Τραϊντένις, οι Γερμανοί Ιππότες οριστικοποίησαν τις κατακτήσεις τους σε φυλές της Δυτικής Βαλτικής και μπορούσαν να επικεντρωθούν στη Λιθουανία, ιδιαίτερα στη Σαμογιτία, για να συνδέσουν τους δύο κλάδους του Τάγματος. Μια ιδιαίτερη ευκαιρία προέκυψε το 1274 μετά την ολοκλήρωση της Μεγάλης Πρωσικής Εξέγερσης και την κατάκτηση της φυλής των Παλαιοπρώσων. Οι Τεύτονες Ιππότες προχώρησαν στη συνέχεια στην κατάκτηση και άλλων φυλών της Βαλτικής: των Ναδρούβιων και των Σκάλβων το 1274–1277 και των Γιοτβίγγιων το 1283. Το Λιβονικό Τάγμα ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Σεμιγαλλίας το 1291 .

Βυτένις, η μεγάλη επέκταση της Λιθουανίας υπό τον Γκεντιμίνας

Ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ του Γκεντιμίνας και του Τευτονικού Τάγματος

Η οικογένεια Γκεντιμίνας, τα μέλη της οποίας επρόκειτο να σχηματίσουν τη μεγάλη ιθαγενή δυναστεία της Λιθουανίας, ανέλαβε την κυριαρχία του Μεγάλου Δουκάτου το 1285 υπό τον Μπουτιγκέιντις. Ο Βυτένις και ο Γκεντιμίνας, από τον οποίο ονομάστηκε η δυναστεία των Γεντιμινιδών, έπρεπε να αντιμετωπίσουν συνεχείς επιδρομές και επιδρομές από τα Τευτονικά τάγματα. Ο Βυτένις τους πολέμησε αποτελεσματικά γύρω στο 1298 και την ίδια περίπου εποχή μπόρεσε να συμμαχήσει τη Λιθουανία με τους Γερμανούς ηγέτες της Ρίγας. Από την πλευρά τους, οι Πρώσοι Ιππότες υποκίνησαν μια εξέγερση στη Σαμογιτία κατά του Λιθουανού ηγεμόνα το 1299–1300, ακολουθούμενη από είκοσι επιδρομές εκεί το 1300–15. Ο Γκεντιμίνας πολέμησε επίσης τους Τεύτονες Ιππότες και εκτός αυτού έκανε οξυδερκείς διπλωματικές κινήσεις συνεργαζόμενος με την κυβέρνηση της Ρίγας το 1322-23 και εκμεταλλευόμενος τη σύγκρουση μεταξύ των Ιπποτών και του Αρχιεπισκόπου Φρίντριχ φον Πέρνσταϊν της Ρίγας.

Ο Γκεντιμίνας επέκτεινε τις διεθνείς διασυνδέσεις της Λιθουανίας πραγματοποιώντας αλληλογραφία με τον Πάπα Ιωάννη ΚΒ', καθώς και με ηγεμόνες και άλλα κέντρα εξουσίας στη Δυτική Ευρώπη. Κάλεσε και Γερμανούς αποίκους να εγκατασταθούν στη Λιθουανία. Απαντώντας στα παράπονα του Γκεντιμίνας για την επιθετικότητα από το Τευτονικό Τάγμα, ο πάπας τους ανάγκασε να τηρήσουν τετραετή ειρήνη με τη Λιθουανία το 1324–1327. Διερευνήθηκαν ευκαιρίες για τον εκχριστιανισμό της Λιθουανίας, αλλά δεν είχαν επιτυχία. Από την εποχή του Μιντάουγκας, οι ηγέτες της χώρας προσπάθησαν να σπάσουν την πολιτιστική απομόνωση της Λιθουανίας, να ενταχθούν στον Δυτικό Χριστιανισμό και έτσι να προστατευτούν από τους Ιππότες, αλλά οι Ιππότες και άλλα συμφέροντα κατάφεραν να εμποδίσουν τη διαδικασία.

Τον 14ο αιώνα, οι προσπάθειες του Γκεντιμίνας να βαπτιστεί (1323–1324) και να εγκαθιδρύσει τον Καθολικό Χριστιανισμό στη χώρα του ματαιώθηκαν από τους Σαμογιτιανούς και τους Ορθόδοξους αυλικούς του Γκεντιμίνας. Το 1325, ο Καζίμιρ, γιος του Πολωνού Βλαδισλάβου Α', παντρεύτηκε την κόρη του Γκεντιμίνας, Αλντόνα, η οποία έγινε βασίλισσα της Πολωνίας, όταν ο Καζίμιρ ανέβηκε στον πολωνικό θρόνο το 1333. Ο γάμος επιβεβαίωσε το κύρος του λιθουανικού κράτους υπό τον Γκεντιμίνας και συνήφθη την ίδια χρονιά αμυντική συμμαχία με την Πολωνία. Οι ετήσιες επιδρομές των Ιπποτών ξεκίνησαν ξανά το 1328-1340, στις οποίες οι Λιθουανοί απάντησαν με επιδρομές σε Πρωσία και Λετονία.

Επέκταση του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας τον 13ο-15ο αιώνα

Η βασιλεία του Μεγάλου Δούκα Γκεντιμίνας αποτέλεσε την πρώτη περίοδο στην ιστορία της Λιθουανίας, κατά την οποία η χώρα αναγνωρίστηκε ως μεγάλη δύναμη, κυρίως λόγω της εδαφικής της επέκτασης στη Ρουθηνία. Η Λιθουανία ήταν μοναδική στην Ευρώπη ως ένα «βασίλειο» με ειδωλολατρικές αρχές και ταχέως αναπτυσσόμενη στρατιωτική δύναμη, που αιωρούνταν μεταξύ βυζαντινού και λατινικού χριστιανισμού. Για να μπορέσει να αντέξει οικονομικά την εξαιρετικά δαπανηρή άμυνα ενάντια στους Τεύτονες Ιππότες, έπρεπε να επεκταθεί προς τα ανατολικά.

Ο Γκεντιμίνας πέτυχε την ανατολική επέκταση της Λιθουανίας προκαλώντας τους Μογγόλους, οι οποίοι από τη δεκαετία του 1230 υποστήριξαν εισβολή στη Ρωσία. Η κατάρρευση της πολιτικής δομής της Ρωσίας του Κιέβου δημιούργησε ένα μερικό περιφερειακό κενό ισχύος, που μπόρεσε να εκμεταλλευτεί η Λιθουανία. Μέσω συμμαχιών και κατακτήσεων, σε ανταγωνισμό με το Πριγκιπάτο της Μόσχας , οι Λιθουανοί απέκτησαν τελικά τον έλεγχο των τεράστιων εκτάσεων των δυτικών και νότιων τμημάτων της πρώην Ρωσίας του Κιέβου. Οι κατακτήσεις του Γκεντιμίνας περιλάμβαναν τη δυτική περιοχή Σμολένσκ, τη νότια Πολεσία και (προσωρινά) το Κίεβο, το οποίο κυβερνήθηκε γύρω στο 1330 από τον αδελφό του Γκεντιμίνας, Φιόντορ. Η ελεγχόμενη από τη Λιθουανία περιοχή της Ρουθηνίας μεγάλωσε για να συμπεριλάβει το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης Λευκορωσίας και της Ουκρανίας (τη λεκάνη του ποταμού Δνείπερου ) και αποτελούσε ένα τεράστιο κράτος από τη Βαλτική Θάλασσα έως τη Μαύρη Θάλασσα τον 14ο και τον 15ο αιώνα.

Τον 14ο αιώνα, πολλοί Λιθουανοί πρίγκιπες, που εγκαταστάθηκαν για να κυβερνήσουν τα εδάφη της Ρουθηνίας, αποδέχθηκαν τον Ανατολικό Χριστιανισμό και έλαβαν ρουθηναϊκά έθιμα και ονόματα για να προσελκύσουν τον πολιτισμό των υπηκόων τους. Μέσω αυτού του μέσου, η ενσωμάτωση στην κρατική δομή της Λιθουανίας επιτεύχθηκε χωρίς να διαταραχθούν οι τοπικοί τρόποι ζωής. Τα ρουθηνικά εδάφη που αποκτήθηκαν ήταν πολύ μεγαλύτερα, πιο πυκνοκατοικημένα και πιο ανεπτυγμένα από άποψη εκκλησιαστικής οργάνωσης και γραμματισμού από τα εδάφη του πυρήνα της Λιθουανίας. Έτσι το λιθουανικό κράτος μπόρεσε να λειτουργήσει χάρη στις συνεισφορές των εκπροσώπων του Ρουθηναϊκού πολιτισμού. Ιστορικά εδάφη των πρώην Ρουθηναίων δουκών διατηρήθηκαν υπό τη λιθουανική κυριαρχία και όσο πιο μακριά ήταν από το Βίλνιους, τόσο πιο αυτόνομες έτειναν να είναι οι τοποθεσίες. Λιθουανοί στρατιώτες και Ρουθήνιοι μαζί υπερασπίστηκαν τα οχυρά της Ρουθηνίας, αποτίοντας κατά καιρούς φόρο τιμής στη Χρυσή Ορδή για ορισμένες από τις απομακρυσμένες τοποθεσίες. Ρουθηνικά εδάφη διοικούνταν από κοινού από τη Λιθουανία και τη Χρυσή Ορδή ως συγκυριαρχίες μέχρι την εποχή του Βυτάουτας, ο οποίος σταμάτησε να πληρώνει φόρους. Το κράτος του Γκεντιμίνας παρείχε ένα αντίβαρο στην επιρροή της Μόσχας και είχε καλές σχέσεις με τα πριγκιπάτα του Πσκοφ, του Νόβγκοροντ και του Τβερ. Άμεσες στρατιωτικές αντιπαραθέσεις με το Πριγκιπάτο της Μόσχας υπό τον Ιβάν Α' σημειώθηκαν γύρω στο 1335 .

Αλγκίρντας και Κεστούτις

Εικόνα του 16ου αιώνα του Αλγκίρντας, ενός από τους μεγάλους ηγεμόνες της Ευρώπης του 14ου αιώνα

Γύρω στο 1318, ο μεγαλύτερος γιος του Γκεντιμίνας, ο Αλγκίρντας,παντρεύτηκε την Μαρία του Βίτσεμπσκ, κόρη του πρίγκιπα Γιάροσλαβ του Βίτσεμπσκ, και εγκαταστάθηκε στο Βίτσεμπσκ για να κυβερνήσει το πριγκιπάτο. Από τους επτά γιους του Γκεντιμίνας, τέσσερις παρέμειναν ειδωλολάτρες και τρεις προσηλυτίστηκαν στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Μετά το θάνατό του, ο Γκεντιμίνας μοίρασε τις επικράτειές του στους επτά γιους, αλλά η επισφαλής στρατιωτική κατάσταση της Λιθουανίας, ειδικά στα τευτονικά σύνορα, ανάγκασε τους αδελφούς να κρατήσουν τη χώρα ενωμένη. Από το 1345, ο Αλγκίρντας ανέλαβε τη θέση του Μεγάλου Δούκα της Λιθουανίας. Στην πράξη, κυβέρνησε μόνο τη Λιθουανική Ρουθηνία, ενώ η Λιθουανία ήταν το κτήμα του εξίσου ικανού αδελφού του, Κεστούτις. Ο Αλγκίρντας πολέμησε τους Τατάρους της Χρυσής Ορδής και το Πριγκιπάτο της Μόσχας. Ο Κεστούτις ανέλαβε τον απαιτητικό αγώνα με το Τευτονικό Τάγμα.

Ο πόλεμος με το Τευτονικό Τάγμα συνεχίστηκε από το 1345 και το 1348, οι Ιππότες νίκησαν τους Λιθουανούς στη Μάχη της Στρέβα. Ο Κεστούτις ζήτησε από τον Καζίμιρ της Πολωνίας να μεσολαβήσει με τον Πάπα με την ελπίδα να μεταστρέψει τη Λιθουανία στον Χριστιανισμό, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό και η Πολωνία πήρε από τη Λιθουανία το 1349 την περιοχή της Γαλικίας στην ανατολική Ευρώπη και ορισμένες ρουθηνικές εκτάσεις βορειότερα. Η κατάσταση της Λιθουανίας βελτιώθηκε από το 1350, όταν ο Αλγκίρντας συνήψε συμμαχία με το Πριγκιπάτο του Τβερ. Η Γαλικία παραχωρήθηκε από τη Λιθουανία, η οποία έφερε ειρήνη με την Πολωνία το 1352. Ασφαλισμένοι από αυτές τις συμμαχίες, οι Αλγκίρντας και Κεστούτις ξεκίνησαν την εφαρμογή πολιτικών για την περαιτέρω επέκταση των εδαφών της Λιθουανίας.

Σφραγίδα του Κεστούτις

Το Μπριάνσκ καταλήφθηκε το 1359 και το 1362, ο Αλγκίρντας κατέλαβε το Κίεβο αφού νίκησε τους Μογγόλους στη Μάχη των Μπλε Νερών. Η Βολυνία, η Ποδολία και η αριστερή όχθη της Ουκρανίας ενσωματώθηκαν επίσης. Ο Κεστούτις πολέμησε ηρωικά για την επιβίωση των Λιθουανών προσπαθώντας να αποκρούσει περίπου τριάντα επιδρομές Τεύτονων Ιπποτών και Ευρωπαίων μαχητών τους. Ο Κεστούτις επιτέθηκε επίσης στις κτήσεις των Τευτόνων στην Πρωσία σε πολλές περιπτώσεις, αλλά οι Ιππότες κατέλαβαν το Κάουνας το 1362. Η διαμάχη με την Πολωνία ανανεώθηκε και διευθετήθηκε με την ειρήνη του 1366, όταν η Λιθουανία εγκατέλειψε ένα τμήμα της Βολυνίας συμπεριλαμβανομένου του Βολοντίμιρ. Μια ειρήνη με τους Λιβονικούς Ιππότες επιτεύχθηκε επίσης το 1367. Το 1368, το 1370 και το 1372, ο Αλγκίρντας εισέβαλε στο Μεγάλο Δουκάτο της Μόσχας και κάθε φορά πλησίαζε την ίδια τη Μόσχα. Μια «αιώνια» ειρήνη (η Συνθήκη του Λιουμπούτσκ ) συνήφθη μετά την τελευταία προσπάθεια και την χρειαζόταν πολύ η Λιθουανία λόγω της συμμετοχής της σε σκληρές μάχες με τους Ιππότες ξανά μεταξύ 1373–1377.

Τα δύο αδέρφια και ο άλλος απόγονος του Γκεντιμίνας άφησαν πολλούς φιλόδοξους γιους. Ο ανταγωνισμός τους αποδυνάμωσε τη χώρα μπροστά στην επέκταση των Τευτόνων και στο πρόσφατα διεκδικητικό Μεγάλο Δουκάτο της Μόσχας, ενισχυμένο από τη νίκη του 1380 επί της Χρυσής Ορδής στη Μάχη του Κουλίκοβο και την πρόθεση για την ενοποίηση όλων των ρωσικών εδαφών υπό την κυριαρχία του.

Η σύγκρουση του Γιαγκέλο με Κεστούτις και Βυτάουτας

Η συνθήκη του Γιαγκέλο με τους Τεύτονες Ιππότες επιτάχυνε την πτώση του Κεστούτις.

Ο Αλγκίρντας πέθανε το 1377 και ο γιος του, ο Γιαγκέλο, έγινε μεγάλος δούκας, ενώ ο Κεστούτις ήταν ακόμη ζωντανός. Η τευτονική πίεση βρισκόταν στο αποκορύφωμά της και ο Γιαγκέλο έτεινε να πάψει να υπερασπίζεται τη Σαμογιτία για να επικεντρωθεί στη διατήρηση της Ρουθηναϊκής αυτοκρατορίας της Λιθουανίας. Οι Ιππότες εκμεταλλεύτηκαν τις διαφορές μεταξύ Γιαγκέλο και Κεστούτις και προχώρησαν σε ξεχωριστή ανακωχή με τον παλαιότερο δούκα το 1379. Στη συνέχεια, ο Γιαγκέλο έκανε άνοιγμα στο Τευτονικό Τάγμα και συνήψε τη μυστική Συνθήκη του Νταουντίσκε μαζί τους το 1380. Ο Κεστούτις ένιωσε ότι δεν μπορούσε πλέον να υποστηρίξει τον ανιψιό του και το 1381, όταν οι δυνάμεις του Γιαγκέλο ήταν απασχολημένες με την κατάσβεση μιας εξέγερσης στο Πόλοτσκ, μπήκε στο Βίλνιους για να απομακρύνει τον Γιαγκέλο από τον θρόνο. Ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος στη Λιθουανία. Οι δύο επιδρομές του Κεστούτις κατά των τευτονικών κτήσεων το 1382 επανέφεραν την παράδοση των προηγούμενων κατορθωμάτων του, αλλά ο Γιαγκέλο ανέκτησε το Βίλνιους κατά την απουσία του θείου του. Ο Κεστούτις συνελήφθη και πέθανε υπό κράτηση. Ο γιος του Κεστούτις, ο Βυτάουτας, δραπέτευσε.

Ο Γιαγκέλο συμφώνησε με τη Συνθήκη της Ντουμπίσα με το Τάγμα το 1382, ένδειξη της αδυναμίας του. Μια τετραετής ανακωχή προέβλεπε τον προσηλυτισμό του Γιαγκέλο στον Καθολικισμό και την εκχώρηση της μισής Σαμογίτιας στους Τεύτονες Ιππότες. Ο Βυτάουτας πήγε στην Πρωσία αναζητώντας την υποστήριξη των Ιπποτών για τις αξιώσεις του, συμπεριλαμβανομένου του Δουκάτου του Τρακάι, το οποίο θεωρούσε κληρονομημένο από τον πατέρα του. Η άρνηση του Γιαγκέλο να υποταχθεί στις απαιτήσεις του ξαδέλφου του και των Ιπποτών είχε ως αποτέλεσμα την από κοινού εισβολή τους στη Λιθουανία το 1383. Ο Βυτάουτας, ωστόσο, έχοντας αποτύχει να κερδίσει ολόκληρο το δουκάτο, δημιούργησε επαφές με τον μεγάλο δούκα. Όταν έλαβε από αυτόν τις περιοχές Γκρόντνο, Ποντλάχια και Μπρεστ, ο Βυτάουτας άλλαξε πλευρά το 1384 και κατέστρεψε τα συνοριακά οχυρά που του εμπιστεύτηκε το Τάγμα. Το 1384, οι δύο Λιθουανοί δούκες, ενεργώντας μαζί, πραγματοποίησαν μια επιτυχημένη εκστρατεία ενάντια στα εδάφη που διοικούσε το Τάγμα.

Μέχρι τότε, για χάρη της μακροπρόθεσμης επιβίωσής του, το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας είχε ξεκινήσει τις διαδικασίες για επικείμενη αποδοχή του Ευρωπαϊκού Χριστιανικού κόσμου. Οι Τεύτονες Ιππότες στόχευαν σε εδαφική ενοποίηση των πρωσικών και λιβονικών κλάδων τους κατακτώντας τη Σαμογιτία και ολόκληρη τη Λιθουανία. Για να κυριαρχήσουν σε γειτονικούς βαλτικούς και σλαβικούς λαούς και να επεκταθούν σε μια μεγάλη βαλτική δύναμη, οι Ιππότες χρησιμοποίησαν Γερμανούς και άλλους εθελοντές μαχητές. Εξαπέλυσαν 96 επιθέσεις στη Λιθουανία κατά την περίοδο 1345–1382, κατά των οποίων οι Λιθουανοί μπόρεσαν να απαντήσουν με μόνο 42 δικές τους επιδρομές. Η Ρουθηναϊκή αυτοκρατορία της Λιθουανίας στα ανατολικά απειλήθηκε επίσης τόσο από την ενοποίηση των φιλοδοξιών της Ρωσίας για τη Μόσχα όσο και από τις φυγόκεντρες δραστηριότητες που επιδίωκαν ηγεμόνες πιο απομακρυσμένων επαρχιών.

Λιθουανική κοινωνία 13ου-14ου αιώνα

Ο Πύργος του Γκεντιμίνας στο Βίλνιους, χτισμένος υπό τον Βυτάουτας

Στο λιθουανικό κράτος στο τέλος του 14ου αιώνα, από τη συνολική έκταση των 800.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, το 10% αποτελούσε την εθνική Λιθουανία, που πιθανώς κατοικείται από όχι περισσότερους από 300.000 κατοίκους. Η Λιθουανία εξαρτιόταν για την επιβίωσή της από τους ανθρώπινους και υλικούς πόρους των ρουθηνικών εδαφών.

Η ολοένα και πιο διαφοροποιημένη λιθουανική κοινωνία καθοδηγούνταν από πρίγκιπες των δυναστείων Γεντιμινιδών και Ρουρικιδών και απόγονους πρώην αρχηγών kunigas από οικογένειες όπως οι Γκιεντράιτις, Ολσάνσκι και Σβίρσκι. Κάτω από αυτούς ήταν οι τακτικοί λιθουανοί ευγενείς (ή βογιάροι ), αυστηρά υποταγμένοι στους πρίγκιπες και σε μέτρια οικογενειακά αγροκτήματα, καθένα από τα οποία φρόντιζε λίγους υπηκόους ή, πιο συχνά, σκλάβους εργάτες, αν ο βογιάρος μπορούσε να τα αντέξει οικονομικά. Για τις στρατιωτικές και διοικητικές τους υπηρεσίες, οι βογιάροι αποζημιώνονταν με απαλλαγές από δημόσιες εισφορές, πληρωμές και επιχορηγήσεις γης από τη Ρουθηνία. Η πλειοψηφία των απλών εργατών της υπαίθρου ήταν ελεύθεροι. Ήταν υποχρεωμένοι να παρέχουν εργασία και πολυάριθμες εισφορές και υπηρεσίες. Αν δεν πλήρωνε κάποιος χρέη, μπορούσε να εξαναγκαστεί σε σκλαβιά.

Οι Ρουθήνιοι πρίγκιπες ήταν Ορθόδοξοι και πολλοί Λιθουανοί πρίγκιπες προσηλυτίστηκαν επίσης στην Ανατολική Ορθοδοξία, ακόμη και μερικοί που διέμεναν στην ίδια τη Λιθουανία, ή τουλάχιστον οι γυναίκες τους. Οι Ρουθηναϊκές εκκλησίες και μοναστήρια στέγαζαν μορφωμένους μοναχούς, τα γραπτά τους (συμπεριλαμβανομένων των μεταφράσεων των Ευαγγελίων όπως τα Ευαγγέλια του Όστρομιρ ) και συλλογές θρησκευτικής τέχνης. Ρουθηναϊκή συνοικία που κατοικείται από Ορθόδοξους υπηκόους της Λιθουανίας και περιείχε την εκκλησία τους, υπήρχε στο Βίλνιους από τον 14ο αιώνα. Η καγκελαρία του μεγάλου δούκα στο Βίλνιους στελεχώθηκε από ορθόδοξους εκκλησιαστικούς, οι οποίοι, εκπαιδευμένοι στην εκκλησιαστική σλαβική γλώσσα, ανέπτυξαν τα ρουθενιανά, μια ρουθηναϊκή γραπτή γλώσσα χρήσιμη για την τήρηση επίσημων αρχείων. Τα πιο σημαντικά από τα έγγραφα του Μεγάλου Δουκάτου, τα λιθουανικά Metrica, τα Λιθουανικά Χρονικά και τα Καταστατικά της Λιθουανίας, γράφτηκαν όλα σε αυτή τη γλώσσα.

Γερμανοί, Εβραίοι και Αρμένιοι έποικοι προσκλήθηκαν να ζήσουν στη Λιθουανία. Οι δύο τελευταίες ομάδες ίδρυσαν τις δικές τους θρησκευτικές κοινότητες απευθείας υπό τους άρχοντες δούκες. Οι Τάταροι και οι Καραΐτες της Κριμαίας έγιναν στρατιώτες της προσωπικής φρουράς των δουκών.

Οι πόλεις αναπτύχθηκαν σε πολύ μικρότερο βαθμό από ό,τι στην κοντινή Πρωσία ή Λιβονία . Εκτός της Ρουθηνίας, οι μόνες πόλεις ήταν το Βίλνιους , η παλιά πρωτεύουσα του Τρακάι και το Κάουνας . H Κερνάβ και η Κρέβα ήταν τα άλλα παλιά πολιτικά κέντρα.

Το Βίλνιους τον 14ο αιώνα ήταν ένα σημαντικό κοινωνικό, πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο. Συνέδεε οικονομικά την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη με την περιοχή της Βαλτικής. Οι έμποροι του Βίλνιους απολάμβαναν προνόμια, που τους επέτρεπαν να εμπορεύονται τα περισσότερα εδάφη του λιθουανικού κράτους. Από τους διερχόμενους Ρουθηναίους, Πολωνούς και Γερμανούς εμπόρους (πολλοί από τη Ρίγα), πολλοί εγκαταστάθηκαν στο Βίλνιους και μερικοί έχτισαν κατοικίες. Η πόλη διοικούνταν από έναν κυβερνήτη, που οριζόταν από τον μεγάλο δούκα, και το σύστημα οχύρωσής της περιελάμβανε τρία κάστρα. Χρησιμοποιούνταν ευρέως ξένα νομίσματα και το λιθουανικό νόμισμα (από τον 13ο αιώνα).

Το λιθουανικό κράτος διατήρησε πατρογονική δομή εξουσίας. Η διακυβέρνηση των Γεντιμινιδών ήταν κληρονομική, αλλά ο ηγεμόνας διάλεγε τον γιο που θεωρούσε πιο ικανό διάδοχό του. Συμβούλια υπήρχαν, αλλά μπορούσαν μόνο να συμβουλεύουν τον δούκα. Το τεράστιο κράτος χωρίστηκε σε μια ιεραρχία εδαφικών μονάδων, που διοικούνταν από ορισμένους αξιωματούχους με εξουσιοδότηση σε δικαστικά και στρατιωτικά θέματα.

Οι Λιθουανοί μιλούσαν σε μια σειρά από αουκσταϊτικές και σαμογιτιανές δυτικοβαλτικές διαλέκτους. Οι φυλετικές ιδιαιτερότητες εξαφανίζονταν και η αυξανόμενη χρήση του ονόματος Lietuva ήταν μια μαρτυρία της αναπτυσσόμενης λιθουανικής αίσθησης ξεχωριστής ταυτότητας. Το διαμορφούμενο λιθουανικό φεουδαρχικό σύστημα διατήρησε πολλές πτυχές της προηγούμενης κοινωνικής οργάνωσης, όπως η δομή της οικογένειας, η ελεύθερη αγροτιά και κάποια σκλαβιά. Η γη ανήκε πλέον στον ηγεμόνα και στους ευγενείς.

Μετά την εγκαθίδρυση του δυτικού χριστιανισμού στα τέλη του 14ου αιώνα, μειώθηκε αισθητά η εμφάνιση ειδωλολατρικών τελετών ταφής αποτέφρωσης.

Δυναστική ένωση με την Πολωνία, εκχριστιανισμός του κράτους

Η μεταστροφή στον Καθολικισμό και η διακυβέρνηση του Γιαγκέλο

Ο Άγιος Νικόλαος στο Βίλνιους, η παλαιότερη εκκλησία στη Λιθουανία

Καθώς η δύναμη των Λιθουανών πολέμαρχων δουκών επεκτεινόταν προς νότια και ανατολικά, οι καλλιεργημένοι Ανατολικοσλάβοι Ρουθηναίοι άσκησαν επιρροή στη Λιθουανική άρχουσα τάξη. Έφεραν μαζί τους το εκκλησιαστικό σλαβικό τελετουργικό της ανατολικής ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας, μια γραπτή γλώσσα για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες παραγωγής εγγράφων της λιθουανικής αυλής για μερικούς αιώνες, και ένα σύστημα νόμων. Με αυτά τα μέσα, οι Ρουθηναίοι μετέτρεψαν το Βίλνιους σε σημαντικό κέντρο του πολιτισμού των Ρως του Κιέβου. Μέχρι την αποδοχή του καθολικισμού από τον Γιαγκέλο στην Ένωση του Κρέβο το 1385, πολλά μέλη της οικογένειάς του είχαν ήδη αφομοιωθεί σε μεγάλο βαθμό στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και ρωσικοποιήθηκαν, εν μέρει λόγω εσκεμμένης πολιτικής του οίκου των Γκεντιμινιδών.

Ρουθηναϊκή απεικόνιση του Χριστιανού Γιαγκέλο

Η καθολική επιρροή και οι επαφές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προέρχονταν από Γερμανούς αποίκους, εμπόρους και ιεραποστόλους από τη Ρίγα, είχαν αυξηθεί για κάποιο διάστημα γύρω από τη βορειοδυτική περιοχή της αυτοκρατορίας. Τάγματα Φραγκισκανών και Δομινικανών μοναχών υπήρχαν στο Βίλνιους από την εποχή του Γκεντιμίνας. Ο Κεστούτις το 1349 και ο Αλγκίρντας το 1358 διαπραγματεύτηκαν τον εκχριστιανισμό με τον πάπα, την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Πολωνό βασιλιά. Έτσι, ο εκχριστιανισμός της Λιθουανίας περιλάμβανε τόσο την Καθολική όσο και την Ορθόδοξη πτυχή. Η μεταστροφή με τη βία ήταν στην πραγματικότητα ένα εμπόδιο στην πρόοδο του δυτικού χριστιανισμού στο μεγάλο δουκάτο.

Ο Γιαγκέλο, μεγάλος δούκας από το 1377, ήταν ακόμα ειδωλολάτρης στην αρχή της βασιλείας του. Το 1386, συμφώνησε με την προσφορά του πολωνικού στέμματος από κορυφαίους Πολωνούς ευγενείς, πρόθυμοι να επωφεληθούν από την επέκταση της Λιθουανίας, εάν γινόταν καθολικός και παντρευόταν τη 13χρονη εστεμμένη "βασιλιά" (όχι βασίλισσα) Γιαντβίγκα. Για το εγγύς μέλλον, η Πολωνία έδωσε στη Λιθουανία έναν πολύτιμο σύμμαχο ενάντια στις αυξανόμενες απειλές από τους Τεύτονες Ιππότες και το Μεγάλο Δουκάτο της Μόσχας . Η Λιθουανία, στην οποία οι Ρουθηναίοι υπερτερούσαν αριθμητικά των Λιθουανών, μπορούσε να συμμαχήσει είτε με το Μεγάλο Δουκάτο της Μόσχας είτε με την Πολωνία. Διαπραγματεύτηκε επίσης ρωσική συμφωνία με τον Ντμίτρι Ντονσκόι το 1383–1384, αλλά η Μόσχα ήταν πολύ μακριά για να βοηθήσει με τα προβλήματα που δημιουργούσαν οι Τεύτονες.

Ένωση του Κρέβο, υπογράφηκε στις 14 Αυγούστου 1385

Ο Γιαγκέλο βαφτίστηκε, του δόθηκε το βαπτιστικό όνομα Βλαδισλάβος, παντρεύτηκε τη βασίλισσα Γιαντβίγκα και στέφθηκε βασιλιάς της Πολωνίας τον Φεβρουάριο του 1386 .

Τη βάπτιση και στέψη του Γιαγκέλο ακολούθησε ο οριστικός και επίσημος εκχριστιανισμός της Λιθουανίας. Το φθινόπωρο του 1386, ο βασιλιάς επέστρεψε στη Λιθουανία και την επόμενη άνοιξη και καλοκαίρι συμμετείχε σε μαζικές τελετές προσηλυτισμού και βαπτίσματος για τον πληθυσμό. Η ίδρυση επισκοπής στο Βίλνιους το 1387 συνοδεύτηκε από εξαιρετικά γενναιόδωρη παραχώρηση γης στην Εκκλησία από τον Γιαγκέλο και απαλλαγή από κρατικές υποχρεώσεις και έλεγχο. Αυτό μετέτρεψε αμέσως τη Λιθουανική Εκκλησία στον πιο ισχυρό θεσμό της χώρας. Οι Λιθουανοί βογιάροι ανταμείφθηκαν με ένα πιο περιορισμένο προνόμιο βελτιώνοντας τα νόμιμα δικαιώματά τους. Στους κατοίκους του Βίλνιους χορηγήθηκε αυτοδιοίκηση. Η Εκκλησία προχώρησε στην εκπολιτιστική της εκπαιδευτική αποστολή και κτήματα του βασιλείου άρχισαν να αναδύονται με δικές τους ξεχωριστές ταυτότητες.

Οι εντολές του Γιαγκέλο για την αυλή και τους οπαδούς του να προσηλυτισθούν στον Καθολικισμό είχαν σκοπό να στερήσουν από τους Τεύτονες Ιππότες τη δικαιολόγηση για την πρακτική τους της αναγκαστικής μεταστροφής μέσω στρατιωτικών επιθέσεων. Το 1403 ο πάπας απαγόρευσε στο Τάγμα να διεξάγει πόλεμο εναντίον της Λιθουανίας και η απειλή για την ύπαρξη της Λιθουανίας (η οποία είχε αντέξει για δύο αιώνες) πράγματι εξουδετερώθηκε. Βραχυπρόθεσμα, ο Γιαγκέλο χρειαζόταν την πολωνική υποστήριξη στον αγώνα του με τον ξάδερφό του, Βυτάουτας.

Η Λιθουανία στο απόγειό της υπό τον Βυτάουτας

Ο μεγάλος δούκας Βυτάουτας, ένας Λιθουανός ήρωας, ήταν ο πρώτος ξάδερφος και αντίπαλος του Γιαγκέλο

Ο Λιθουανικός Εμφύλιος Πόλεμος του 1389–1392 περιελάμβανε Τεύτονες Ιππότες, Πολωνούς και ανταγωνιστικές φατρίες πιστές στους Γιαγκέλο και Βυτάουτας στη Λιθουανία. Εν μέσω αδίστακτου πολέμου, το μεγάλο δουκάτο ερημώθηκε και απειλούνταν με κατάρρευση. Ο Γιαγκέλο αποφάσισε ότι η διέξοδος ήταν να επανορθώσει και να αναγνωρίσει τα δικαιώματα του Βυτάουτας, του οποίου αρχικός στόχος ήταν να ανακτήσει τα εδάφη που θεωρούσε κληρονομιά του. Μετά από διαπραγματεύσεις, ο Βυτάουτας κατέληξε να κερδίσει πολύ περισσότερα. Από το 1392 έγινε ουσιαστικά ηγεμόνας της Λιθουανίας, αυτοαποκαλούμενος «Δούκας της Λιθουανίας», στο πλαίσιο ενός συμβιβασμού με τον Γιαγκέλο, γνωστού ως Συμφωνία του Όστροφ. Τεχνικά, ήταν απλώς ο αντιβασιλέας του Γιαγκέλο με εκτεταμένη εξουσία. Ο Γιαγκέλο συνειδητοποίησε ότι η συνεργασία με τον ικανό ξάδερφό του ήταν προτιμότερη από το να κυβερνήσει (και να υπερασπιστεί) τη Λιθουανία απευθείας από την Κρακοβία.

Ο Βυτάουτας είχε απογοητευτεί από τις πολωνικές ρυθμίσεις του Γιαγκέλο και απέρριψε την προοπτική υποταγής της Λιθουανίας στην Πολωνία. Υπό τον Βυτάουτας, έλαβε χώρα σημαντικός συγκεντρωτισμός του κράτους και η καθολική λιθουανική αριστοκρατία έγινε ολοένα και πιο σημαντική στην κρατική πολιτική. Οι προσπάθειες συγκεντρωτισμού ξεκίνησαν το 1393–1395, όταν ο Βυτάουτας οικειοποιήθηκε επαρχίες από αρκετούς ισχυρούς περιφερειακούς δούκες στη Ρουθηνία. Αρκετές εισβολές στη Λιθουανία από τους Τεύτονες Ιππότες σημειώθηκαν μεταξύ 1392 και 1394, αλλά απωθήθηκαν με τη βοήθεια των πολωνικών δυνάμεων. Στη συνέχεια, οι Ιππότες εγκατέλειψαν τον στόχο τους για την κατάκτηση της Λιθουανίας και επικεντρώθηκαν στην υποταγή και διατήρηση της Σαμογίτιας. Το 1395, ο Βεντσεσλάβος Δ' της Βοημίας, ο επίσημος ανώτερος του Τάγματος, απαγόρευσε στους Ιππότες να κάνουν επιδρομές στη Λιθουανία.

Το 1395, ο Βιτάουτας κατέλαβε το Σμολένσκ και το 1397 διεξήγαγε μια νικηφόρα αποστολή εναντίον ενός κλάδου της Χρυσής Ορδής. Τώρα ένιωθε ότι μπορούσε να αντέξει οικονομικά την ανεξαρτησία από την Πολωνία και το 1398 αρνήθηκε να αποτίσει φόρο τιμής λόγω της βασίλισσας Γιαντβίγκα. Αναζητώντας την ελευθερία να επιδιώξει τους εσωτερικούς και τους ρουθηνιανούς του στόχους, ο Βυτάουτας έπρεπε να παραχωρήσει στο Τευτονικό Τάγμα ένα μεγάλο μέρος της Σαμογιτίας στη Συνθήκη του Σαλίνας του 1398. Η κατάκτηση της Σαμογιτίας από το Τευτονικό Τάγμα βελτίωσε σημαντικά τη στρατιωτική της θέση. Ο Βυτάουτας συνέχισε σύντομα τις προσπάθειες να ανακαταλάβει το έδαφος, μια επιχείρηση για την οποία χρειαζόταν τη βοήθεια του Πολωνού βασιλιά.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βυτάουτας, η Λιθουανία έφτασε στο απόγειο της εδαφικής της επέκτασης, αλλά τα φιλόδοξα σχέδιά του να υποτάξει όλη τη Ρουθηνία ματαιώθηκαν από την καταστροφική ήττα του το 1399 στη μάχη του ποταμού Βόρσκλα. Ο Βυτάουτας επέζησε φεύγοντας από το πεδίο της μάχης με μια μικρή μονάδα και συνειδητοποίησε την αναγκαιότητα μόνιμης συμμαχίας με την Πολωνία.

Το παλαιότερο σωζόμενο χειρόγραφο στη λιθουανική γλώσσα (αρχές 16ου αιώνα), ξαναγραμμένο από πρωτότυπο κείμενο του 15ου αιώνα

Η αρχική Ένωση του Κρέβο του 1385 ανανεώθηκε και επαναπροσδιορίστηκε, αλλά κάθε φορά με μικρή σαφήνεια λόγω ανταγωνιστικών συμφερόντων Πολωνίας και Λιθουανίας. Νέες ρυθμίσεις συμφωνήθηκαν στις «ενώσεις» του Βίλνιους (1401), του Χορόντλο (1413), του Γκρόντνο (1432) και του Βίλνιους (1499) . Στην Ένωση του Βίλνιους, ο Γιαγκέλο παραχώρησε στον Βυτάουτας ισόβια κυριαρχία στο μεγάλο δουκάτο. Σε αντάλλαγμα, ο Γιαγκέλο διατήρησε την επίσημη υπεροχή του και ο Βυτάουτας υποσχέθηκε να «σταθεί πιστός στο Στέμμα και τον Βασιλιά». Ο πόλεμος με το Τάγμα ξανάρχισε. Το 1403, ο Πάπας Βονιφάτιος Θ' απαγόρευσε στους Ιππότες να επιτεθούν στη Λιθουανία, αλλά την ίδια χρονιά η Λιθουανία έπρεπε να συμφωνήσει με την Ειρήνη του Ρατσιάζεκ, η οποία όριζε τους ίδιους όρους με τη Συνθήκη του Σαλίνας.

Ασφαλής στη δύση, ο Βυτάουτας στράφηκε προς τα ανατολικά. Οι εκστρατείες μεταξύ 1401 και 1408 αφορούσαν το Σμολένσκ, το Πσκοφ, τη Μόσχα και το Βελίκι Νόβγκοροντ . Το Σμολένσκ διατηρήθηκε, το Πσκοφ και το Νόβγκοροντ κατέληξαν λιθουανικές εξαρτήσεις και μια μόνιμη εδαφική διαίρεση μεταξύ του Μεγάλου Δουκάτου και της Μόσχας συμφωνήθηκε το 1408 στη συνθήκη του Ούγγρα, όπου μια μεγάλη μάχη απέτυχε να υλοποιηθεί.

Η μάχη του Γκρούνβαλντ ήταν μια από τις μεγαλύτερες μάχες στη μεσαιωνική Ευρώπη και θεωρείται ως μια από τις πιο σημαντικές νίκες στην ιστορία της Λιθουανίας.

Του αποφασιστικού πολέμου με τους Τεύτονες Ιππότες προηγήθηκε το 1409 με μια εξέγερση των Σαμογιτιανών, που υποστηρίχθηκε από τον Βυτάουτας. Τελικά, η συμμαχία Λιθουανίας-Πολωνίας μπόρεσε να νικήσει τους Ιππότες στη Μάχη του Γκρούνβαλντ στις 15 Ιουλίου 1410, αλλά οι συμμαχικοί στρατοί απέτυχαν να καταλάβουν το Μάριενμπουργκ, το φρούριο-πρωτεύουσα των Ιπποτών. Ωστόσο, η άνευ προηγουμένου συνολική νίκη στο πεδίο της μάχης κατά των Ιπποτών αφαίρεσε οριστικά την απειλή για την ύπαρξη της Λιθουανίας. Η Ειρήνη του Θορν (1411) επέτρεψε στη Λιθουανία να ανακτήσει τη Σαμογιτία, αλλά μόνο μέχρι τον θάνατο του Γιαγκέλο και του Βυτάουτας, και οι Ιππότες έπρεπε να πληρώσουν μεγάλη χρηματική αποζημίωση.

Η Ένωση του Χορόντλο (1413) ενσωμάτωσε τη Λιθουανία ξανά στην Πολωνία, αλλά μόνο τυπικά. Πρακτικά, η Λιθουανία έγινε ισότιμος εταίρος με την Πολωνία, επειδή κάθε χώρα ήταν υποχρεωμένη να επιλέξει τον μελλοντικό ηγεμόνα της μόνο με τη συγκατάθεση της άλλης. Οι Καθολικοί Λιθουανοί βογιάροι επρόκειτο να απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια με τους Πολωνούς ευγενείς (σλάχτα). 47 κορυφαίες λιθουανικές φυλές συνενώθηκαν με 47 πολωνικές οικογένειες ευγενών για να ξεκινήσουν μια μελλοντική αδελφότητα και να διευκολύνουν την αναμενόμενη πλήρη ενότητα. Δύο διοικητικά τμήματα (Βίλνιους και Τρακάι) ιδρύθηκαν στη Λιθουανία.

Ο Βυτάουτας άσκησε θρησκευτική ανοχή και τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του περιελάμβαναν επίσης προσπάθειες να επηρεάσει την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, την οποία ήθελε να εργαλειοποιήσει για έλεγχο της Μόσχας και άλλων μερών της Ρουθηνίας. Το 1416, ανέδειξε τον Γρηγόριο Τσαμπλάκ ως τον εκλεκτό του Ορθόδοξο πατριάρχη για όλη τη Ρουθηνία (ο καθιερωμένος Ορθόδοξος Μητροπολίτης παρέμεινε στο Βίλνιους μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα). Αυτές οι προσπάθειες είχαν επίσης σκοπό την ενοποίηση Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας. Ο Τσαμπλάκ ηγήθηκε ορθόδοξης αντιπροσωπείας στη Σύνοδο της Κωνσταντίας το 1418. Η Ορθόδοξη σύνοδος όμως δεν αναγνώριζε τον Τσαμπλάκ. Ο μεγάλος δούκας ίδρυσε επίσης νέες καθολικές επισκοπές στη Σαμογιτία (1417) και στη Λιθουανική Ρουθηνία ( Λουτσκ και Κίεβο).

Ακολούθησε ο Πόλεμος των Γκολούμπ με τους Τεύτονες Ιππότες και το 1422, στη Συνθήκη του Μέλνο, το Μεγάλο Δουκάτο ανέκτησε οριστικά τη Σαμογιτία, η οποία τερμάτισε τη συμμετοχή του στους πολέμους με το Τάγμα. Οι μεταβαλλόμενες πολιτικές του Βυτάουτας και η απροθυμία του να επιδιώξει το Τάγμα κατέστησαν δυνατή την επιβίωση της Γερμανικής Ανατολικής Πρωσίας για τους επόμενους αιώνες. Η Σαμογιτεία ήταν η τελευταία περιοχή της Ευρώπης που εκχριστιανίστηκε (από το 1413). Αργότερα, διαφορετικές εξωτερικές πολιτικές διώχθηκαν από τη Λιθουανία και την Πολωνία, συνοδευόμενες από συγκρούσεις για την Ποδολία και τη Βολυνία, τα εδάφη του Μεγάλου Δουκάτου στα νοτιοανατολικά.

Οι μεγαλύτερες επιτυχίες και η αναγνώριση του Βυτάουτας σημειώθηκαν στο τέλος της ζωής του, όταν το Χανάτο της Κριμαίας και οι Τάταροι του Βόλγα τέθηκαν υπό την επιρροή του. Ο πρίγκιπας Βασίλειος Α΄ της Μόσχας πέθανε το 1425 και ο Βυτάουτας διοικούσε στη συνέχεια το Μεγάλο Δουκάτο της Μόσχας μαζί με την κόρη του, τη χήρα του Βασίλειου, Σοφία της Λιθουανίας . Το 1426–1428 ο Βυτάουτας περιόδευσε θριαμβευτικά στις ανατολικές περιοχές της αυτοκρατορίας του και συγκέντρωσε τεράστια αφιερώματα από τους τοπικούς πρίγκιπες. Το Πσκοφ και το Βέλικι Νόβγκοροντ ενσωματώθηκαν στο μεγάλο δουκάτο το 1426 και το 1428 . Στο Συνέδριο του Λουτσκ το 1429, ο Βυτάουτας διαπραγματεύτηκε το θέμα της στέψης του ως Βασιλιάς της Λιθουανίας με τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Σιγισμούνδο και τον Γιαγκέλο. Αυτή η φιλοδοξία κόντευε να εκπληρωθεί, αλλά στο τέλος ματαιώθηκε από ίντριγκες της τελευταίας στιγμής και τον θάνατο του Βυτάουτας. Η λατρεία και ο θρύλος του Βυτάουτας προήλθαν από τα τελευταία του χρόνια και συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Οι εξελίξεις στη Λιθουανία γύρω στο πρώτο μισό του 15ου αιώνα

Παλάτι των Μεγάλων Δουκών της Λιθουανίας στο Βίλνιους, Λιθουανία

Ο δυναστικός δεσμός με την Πολωνία είχε ως αποτέλεσμα θρησκευτικούς, πολιτικούς και πολιτιστικούς δεσμούς και αύξηση της δυτικής επιρροής μεταξύ των γηγενών λιθουανών ευγενών, και σε μικρότερο βαθμό μεταξύ των Ρουθηναίων βογιάρων από την Ανατολή, Λιθουανών υπηκόων. Παραχωρήθηκε στους Καθολικούς προνομιακή μεταχείριση και πρόσβαση σε αξιώματα λόγω των πολιτικών του Βυτάουτας, που διατυπώθηκε επίσημα το 1413 στην Ένωση του Χορόντλο, και ακόμη περισσότερο των διαδόχων του, με στόχο την επιβολή της κυριαρχίας της καθολικής λιθουανικής ελίτ στα ρουθηνικά εδάφη. Τέτοιες πολιτικές αύξησαν την πίεση στους ευγενείς να ασπαστούν τον καθολικισμό. Η εθνική Λιθουανία αποτελούσε το 10% της περιοχής και το 20% του πληθυσμού του Μεγάλου Δουκάτου. Από τις Ρουθηνικές επαρχίες, η Βολυνία ήταν πιο στενά ενοποιημένη με τη Λιθουανία. Οι κλάδοι της οικογένειας των Γκεντιμινιδών καθώς και άλλες φυλές μεγιστάνων της Λιθουανίας και της Ρουθηνίας εγκαταστάθηκαν τελικά εκεί.

Κατά την περίοδο αυτή, εμφανίστηκε ένα στρώμα πλούσιων γαιοκτημόνων, σημαντικό και ως στρατιωτική δύναμη, συνοδευόμενο από την αναδυόμενη τάξη των φεουδαρχών δουλοπάροικων. Το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας προς το παρόν διατηρούνταν σε μεγάλο βαθμό ως χωριστό κράτος με χωριστούς θεσμούς, αλλά έγιναν προσπάθειες, για να έρθουν πιο κοντά οι πολωνικές και λιθουανικές ελίτ. Στο Βίλνιους και σε άλλες πόλεις εφαρμόστηκε το γερμανικό σύστημα νόμων ( δικαιώματα του Μαγδεμβούργου ). Η βιοτεχνία και το εμπόριο αναπτύχθηκαν γρήγορα. Επί Βυτάουτας λειτούργησε δίκτυο καγκελαρίων, ιδρύθηκαν τα πρώτα σχολεία και γράφτηκαν χρονικά. Εκμεταλλευόμενος τις ιστορικές ευκαιρίες, ο ηγεμόνας άνοιξε τη Λιθουανία προς τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και ενσωμάτωσε στη χώρα του τον δυτικό χριστιανισμό .

Υπό τους Γιαγκελόνιους ηγεμόνες

Το πρώτο νομικό καθεστώς της Λιθουανίας, που εφαρμόστηκε το 1522-1529

Βασιλικά διακριτικά των ηγεμόνων της Λιθουανίας στον καθεδρικό ναό του Βίλνιους, 1931

Η δυναστεία των Γιαγκελόνων κυβέρνησε την Πολωνία και τη Λιθουανία συνεχώς μεταξύ 1386 και 1572.

Μετά το θάνατο του Βυτάουτας το 1430, ακολούθησε άλλος εμφύλιος πόλεμος και η Λιθουανία κυβερνήθηκε από αντίπαλους διαδόχους. Στη συνέχεια, οι Λιθουανοί ευγενείς διέλυσαν τεχνικά την ένωση μεταξύ Πολωνίας και Λιθουανίας επιλέγοντας μονομερώς μεγάλους δούκες από τη δυναστεία των Γιαγκελόνων . Το 1440, οι Λιθουανοί μεγάλοι άρχοντες ανέβασαν τον Καζίμιρ, τον δεύτερο γιο του Γιαγκέλο, στην εξουσία του μεγάλου δουκάτου. Το 1492, ο εγγονός του Γιαγκέλο, Ιωάννης Αλβέρτος, έγινε βασιλιάς της Πολωνίας, ενώ ο εγγονός του, Αλέξανδρος, έγινε ο μεγάλος δούκας της Λιθουανίας. Το 1501 ο Αλέξανδρος διαδέχθηκε τον Ιωάννη ως βασιλιάς της Πολωνίας, ο οποίος έλυσε τη δυσκολία με τον ίδιο τρόπο όπως πριν. Μια διαρκής σύνδεση μεταξύ των δύο κρατών ήταν επωφελής για τους Πολωνούς, τους Λιθουανούς και τους Ρουθηναίους, καθώς και για τους ίδιους τους Γιαγκελόνους ηγεμόνες, των οποίων τα κληρονομικά δικαιώματα διαδοχής στη Λιθουανία εγγυήθηκαν ουσιαστικά την εκλογή τους ως βασιλιάδες.

Η Πολωνία συνέχισε τον αγώνα της, ο οποίος το 1466 οδήγησε στην Ειρήνη του Θορν και στην ανάκτηση μεγάλου μέρους των εδαφικών απωλειών της δυναστείας των Πιαστ. Το 1525 ιδρύθηκε κοσμικό Δουκάτο της Πρωσίας. Η παρουσία του θα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον Λιθουανίας και Πολωνίας.

Το Ταταρικό Χανάτο της Κριμαίας είχε αναγνωρίσει την επικυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 1475. Αναζητώντας σκλάβους και λάφυρα, οι Τάταροι εισέβαλαν σε τμήματα του μεγάλου δουκάτου της Λιθουανίας καίγοντας το Κίεβο το 1482 και πλησιάζοντας το Βίλνιους το 1505. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια από τη Λιθουανία απομακρυσμένων εδαφών της στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας κατά τις δεκαετίες 1480 και 1490. Οι δύο τελευταίοι Γιαγκελόνοι βασιλιάδες ήταν ο Σιγισμούνδος Α' και ο Σιγισμούνδος Β' Αύγουστος της Πολωνίας, κατά τη διάρκεια της βασιλείας των οποίων μειώθηκε η ένταση των επιδρομών των Τατάρων λόγω εμφάνισης των Κοζάκων στα νοτιοανατολικά εδάφη και αυξανόμενης ισχύος του Δουκάτου της Μόσχας.

Η Κατήχηση του Μαρτίνας Μαζβίντας δημοσιεύτηκε στα λιθουανικά στο Κένιγκσμπεργκ (1547)

Η Λιθουανία χρειαζόταν στενή συμμαχία με την Πολωνία όταν, στα τέλη του 15ου αιώνα, το ολοένα και πιο διεκδικητικό Μεγάλο Δουκάτο της Μόσχας απείλησε πριγκιπάτα της Ρωσίας της Λιθουανίας για «ανάκτηση» των εδαφών που διοικούσαν πρώην Ορθόδοξοι. Το 1492, ο Ιβάν Γ' της Ρωσίας εξαπέλυσε μια σειρά από Μοσχο-Λιθουανικούς Πολέμους και Λιβονικούς Πολέμους .

Το 1492, τα σύνορα της χαλαρά ελεγχόμενης ανατολικής Ρουθηναϊκής επικράτειας της Λιθουανίας απείχαν λίγο από τη Μόσχα . Αλλά ως αποτέλεσμα του πολέμου, το ένα τρίτο της έκτασης του Μεγάλου Δουκάτου παραχωρήθηκε στο ρωσικό κράτος το 1503. Στη συνέχεια, η απώλεια του Σμολένσκ τον Ιούλιο του 1514 ήταν ιδιαίτερα καταστροφική, παρόλο που ακολούθησε η επιτυχημένη Μάχη της Όρσα τον Σεπτέμβριο, καθώς τα πολωνικά συμφέροντα αναγνώριζαν διστακτικά την αναγκαιότητα της δικής τους ανάμειξης στην άμυνα της Λιθουανίας. Η ειρήνη του 1537 άφησε το Γόμελ ως την ανατολική άκρη του μεγάλου δουκάτου.

Στο βορρά, ο Λιβονικός Πόλεμος έλαβε χώρα στην κρίσιμη περιοχή της Λιβονίας. Η Λιβονική Συνομοσπονδία σχημάτισε συμμαχία με την Πολωνο-Λιθουανική πλευρά το 1557 με τη Συνθήκη του Ποζβόλ. Επιθυμητή από Λιθουανία και Πολωνία, η Λιβονία ενσωματώθηκε στο Πολωνικό Στέμμα από τον Σιγισμόνδο Β'. Αυτές οι εξελίξεις έκαναν τον Ιβάν τον Τρομερό της Ρωσίας να εξαπολύσει επιθέσεις στη Λιβονία από το 1558 και αργότερα στη Λιθουανία. Το φρούριο του Μεγάλου Δουκάτου του Πόλοτσκ έπεσε το 1563. Ακολούθησε νίκη της Λιθουανίας στη μάχη της Ούλα το 1564. Η ρωσική, η σουηδική και η πολωνική-λιθουανική κατοχή υποδιαίρεσαν τη Λιβονία.

Προς μια πιο ολοκληρωμένη ένωση

Το Καταστατικό του Τρίτου Μεγάλου Δουκάτου (νόμιμος κώδικας 1588) ήταν ακόμα γραμμένο στη Ρουθηναϊκή γλώσσα . Το οικόσημο της Λιθουανίας εμφανίζεται στη σελίδα τίτλου

Το πολωνικό κατεστημένο είχε ως στόχο την ενσωμάτωση του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας στην Πολωνία. Οι Λιθουανοί μπόρεσαν να αποκρούσουν αυτήν την απειλή τον 14ο και 15ο αιώνα, αλλά η δυναμική άλλαξε τον 16ο αιώνα. Το 1508, το Πολωνικό Σέιμ ψήφισε για πρώτη φορά χρηματοδότηση για την άμυνα της Λιθουανίας κατά της Μοσχοβίας. Το εκτελεστικό κίνημα των Πολωνών ευγενών ζήτησε πλήρη ενσωμάτωση του Μεγάλου Δουκάτου λόγω αυξανόμενης εξάρτησής του από την υποστήριξη του Πολωνικού Στέμματος στις καταπατήσεις της Μόσχας. Αυτό το πρόβλημα έγινε εντονότερο κατά την βασιλεία του Σιγισμούνδου Β', ο οποίος δεν είχε κληρονόμο που θα συνέχιζε την προσωπική ένωση μεταξύ Πολωνίας και Λιθουανίας. Η διατήρηση της Πολωνο-Λιθουανικής διευθέτησης εξουσίας φάνηκε να απαιτεί από τον μονάρχη μια αποφασιστική λύση. Η αντίσταση σε μια στενότερη και πιο μόνιμη ένωση προερχόταν από τις άρχουσες οικογένειες της Λιθουανίας, ολοένα και πιο πολωνοποιημένες πολιτιστικά, αλλά προσκολλημένες στη λιθουανική κληρονομιά και την πατρογονική κυριαρχία.

Ωστόσο, στη Λιθουανία έλαβε χώρα πρόσφατα νομική εξέλιξη. Ο Σιγισμούνδος αποκατέστησε πλήρη πολιτικά δικαιώματα στους Ορθόδοξους βογιάρους του Μεγάλου Δουκάτου, τα οποία είχαν περιοριστεί μέχρι εκείνη την εποχή από τον Βυτάουτας και τους διαδόχους του. Εκλογικά δικαστήρια ιδρύθηκαν το 1565–66 και το Δεύτερο Καταστατικό της Λιθουανίας του 1566 δημιούργησε μια ιεραρχία τοπικών γραφείων με μοτίβο στο πολωνικό σύστημα. Η λιθουανική νομοθετική συνέλευση ανέλαβε τις ίδιες επίσημες εξουσίες με το πολωνικό Σέιμ.

Ο Σιγισμούνδος Β' Αύγουστος έλαβε αποφασιστικά μέτρα για να εξασφαλίσει τη διατήρηση της ένωσης μετά το θάνατό του

Στο Πολωνικό Σέιμ του Ιανουαρίου 1569 στο Λούμπλιν παρευρέθηκαν Λιθουανοί άρχοντες μετά από επιμονή του Σιγισμούνδου. Οι περισσότεροι έφυγαν από την πόλη την 1η Μαρτίου, δυσαρεστημένοι με τις προτάσεις των Πολωνών για τη θέσπιση δικαιωμάτων απόκτησης ιδιοκτησίας στη Λιθουανία και με άλλα θέματα. Ο Σιγισμούνδος αντέδρασε ανακοινώνοντας την ενσωμάτωση των βοεβοδάτων Βολυνίας και Ποντλάχιας στο Πολωνικό Στέμμα. Σύντομα, προσαρτήθηκαν και το μεγάλο βοεβοδάτο του Κιέβου και το βοεβοδάτο του Μπράτσλαβ.

Οι Ρουθηναίοι βογιάροι στο πρώην νοτιοανατολικό Μεγάλο Δουκάτο ενέκριναν ως επί το πλείστον τις εδαφικές μεταβιβάσεις, καθώς έτσι θα γίνονταν μέλη των προνομιούχων Πολωνών ευγενών. Αλλά ο βασιλιάς πίεσε επίσης να συμφωνήσουν σε συμβιβασμούς σημαντικούς για τη λιθουανική πλευρά. Σε συνδυασμό με αμοιβαίες εγγυήσεις για τα δικαιώματα των Λιθουανών ευγενών, οδήγησε στο «εθελοντικό» πέρασμα της Ένωσης του Λούμπλιν την 1η Ιουλίου. Η συνδυασμένη πολιτεία θα διοικείται από ένα κοινό Σέιμ, αλλά οι χωριστές ιεραρχίες των μεγάλων κρατικών αξιωμάτων θα διατηρούνταν. Πολλοί στο λιθουανικό κατεστημένο το βρήκαν απαράδεκτο, αλλά τελικά ήταν συνετοί να συμμορφωθούν. Προς το παρόν, ο Σιγισμούνδος κατάφερε να διατηρήσει το πολωνο-λιθουανικό κράτος ως μεγάλη δύναμη. Οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την προστασία της μακροπρόθεσμης επιτυχίας και επιβίωσής του δεν πραγματοποιήθηκαν.

Λιθουανική Αναγέννηση

Πολωνία και Λιθουανία το 1526, πριν από την Ένωση του Λούμπλιν

Από τον 16ο έως τα μέσα του 17ου αιώνα, ο πολιτισμός, οι τέχνες και η εκπαίδευση άκμασαν στη Λιθουανία, τροφοδοτούμενοι από την Αναγέννηση και την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση . Οι λουθηρανικές ιδέες της Μεταρρύθμισης εισήλθαν στη Λιβονική Συνομοσπονδία μέχρι τη δεκαετία του 1520 και ο λουθηρανισμός έγινε σύντομα η επικρατούσα θρησκεία στις αστικές περιοχές της περιοχής, ενώ η Λιθουανία παρέμεινε καθολική.

Έμπορος βιβλίων με επιρροή ήταν ο ανθρωπιστής και βιβλιόφιλος Φραγκίσκος Σκάρινα (περίπου 1485-1540), ο οποίος ήταν ο ιδρυτής των λευκορωσικών γραμμάτων. Έγραψε στη μητρική του ρουθενιανή γλώσσα, όπως ήταν τυπικό για τους γραμματικούς στην προηγούμενη φάση της Αναγέννησης στο Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας. Μετά τα μέσα του 16ου αιώνα, η πολωνική κυριαρχία στις λογοτεχνικές παραγωγές. Πολλοί μορφωμένοι Λιθουανοί επέστρεψαν από σπουδές στο εξωτερικό για να βοηθήσουν στην οικοδόμηση της ενεργού πολιτιστικής ζωής που διέκρινε τη Λιθουανία του 16ου αιώνα, που μερικές φορές αναφέρεται ως Λιθουανική Αναγέννηση (δεν πρέπει να συγχέεται με την Λιθουανική Εθνική Αναγέννηση τον 19ο αιώνα).

Εκείνη την εποχή, η ιταλική αρχιτεκτονική εισήχθη στις λιθουανικές πόλεις και άκμασε η λιθουανική λογοτεχνία γραμμένη στα λατινικά. Επίσης εκείνη την εποχή, εμφανίστηκαν τα πρώτα έντυπα κείμενα στη λιθουανική γλώσσα και άρχισε ο σχηματισμός της γραπτής λιθουανικής γλώσσας. Τη διαδικασία ηγήθηκαν οι Λιθουανοί μελετητές Αμπράομας Κουλβιέτις, Στανισλόβας Ραπαλιόνις, Μαρτίνας Μαζβίντας και Μικαλόγιους Ντάουκσα.

Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία (1569-1795)

Δημιουργία νέας ένωσης με την Πολωνία

Η Πολωνία και η Λιθουανία μετά την Ένωση του Λούμπλιν (1569)

Με την Ένωση του Λούμπλιν το 1569, Πολωνία και Λιθουανία σχημάτισαν ένα νέο κράτος κοινώς γνωστό ως Πολωνία-Λιθουανία ή Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία. Η Κοινοπολιτεία αποτελούνταν από το Στέμμα του Βασιλείου της Πολωνίας και το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας και διοικούνταν από Πολωνούς και Λιθουανούς ευγενείς, μαζί με βασιλιάδες εκλεγμένους από τους ευγενείς. Η Ένωση σχεδιάστηκε για να έχει κοινή εξωτερική πολιτική, έθιμα και νόμισμα. Διατηρήθηκαν χωριστοί πολωνικοί και λιθουανικοί στρατοί, αλλά ιδρύθηκαν παράλληλα υπουργικά και κεντρικά γραφεία. Το Λιθουανικό Δικαστήριο, ένα ανώτατο δικαστήριο για τις υποθέσεις των ευγενών, δημιουργήθηκε το 1581.

Γλώσσες

Η λιθουανική γλώσσα έπεσε σε αχρηστία στους κύκλους της μεγάλης δουκικής αυλής το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα υπέρ της πολωνικής. Έναν αιώνα αργότερα, τα πολωνικά χρησιμοποιούνταν ακόμη και από τους απλούς Λιθουανούς ευγενείς. Μετά την Ένωση του Λούμπλιν, η Πολωνοποίηση επηρέασε όλο και περισσότερο όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής της Λιθουανίας, αλλά χρειάστηκε πάνω από έναν αιώνα για να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Το Καταστατικό της Λιθουανίας του 1588 ήταν ακόμα γραμμένο στη σλαβονική γλώσσα της Ρουθηναϊκής Καγκελαρίας. Από το 1700 περίπου, η πολωνική γλώσσα χρησιμοποιούνταν στα επίσημα έγγραφα του Μεγάλου Δουκάτου αντικαθιστώντας την ρουθηναϊκή και λατινική. Η λιθουανική αριστοκρατία πολωνοποιήθηκε γλωσσικά και πολιτιστικά, διατηρώντας παράλληλα λιθουανική ταυτότητα. Η διαδικασία ενσωμάτωσης των ευγενών της Κοινοπολιτείας δεν θεωρήθηκε ως πολωνοποίηση, αλλά μάλλον ως συμμετοχή στο πολιτιστικό-ιδεολογικό ρεύμα του Σαρματισμού, που εσφαλμένα εννοείται ότι συνεπάγεται επίσης μια κοινή ( σαρματική ) καταγωγή όλων των ευγενών. Η λιθουανική γλώσσα επέζησε, ωστόσο, ως αγροτική γλώσσα και από το 1547 σε γραπτή θρησκευτική χρήση.

Η Δυτική Λιθουανία είχε σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της λιθουανικής γλώσσας και του πολιτισμού της. Στη Σαμογιτία, πολλοί ευγενείς δεν σταμάτησαν ποτέ να μιλούν λιθουανικά. Η βορειοανατολική Ανατολική Πρωσία, που μερικές φορές αναφέρεται ως Μικρή Λιθουανία, κατοικούνταν κυρίως από Λιθουανούς και κυρίως Λουθηρανούς . Οι Λουθηρανοί προώθησαν την έκδοση θρησκευτικών βιβλίων στις τοπικές γλώσσες, γι' αυτό και η Κατήχηση του Μαρτίνας Μαζβίντας τυπώθηκε το 1547 στο Κένιγκσμπεργκ της Ανατολικής Πρωσίας.

Θρησκεία

Χετμάνος Κρίστουπας Ραντβίλα ή Κρζίστοφ Ρατζίβιλ (1585–1640), Λιθουανός Καλβινιστής και καταξιωμένος στρατιωτικός διοικητής

Ο κατ' εξοχήν ανατολικοσλαβικός πληθυσμός του Μεγάλου Δουκάτου ήταν ως επί το πλείστον Ανατολικοί Ορθόδοξοι, και μεγάλο μέρος της αριστοκρατίας του λιθουανικού κράτους παρέμεινε επίσης ορθόδοξο. Σε αντίθεση με τους απλούς ανθρώπους του λιθουανικού βασιλείου, περίπου την εποχή της Ένωσης του Λούμπλιν το 1569, μεγάλα τμήματα των ευγενών προσηλυτίστηκαν στον δυτικό χριστιανισμό . Μετά το κίνημα της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης, πολλές οικογένειες ευγενών μεταστράφηκαν στον Καλβινισμό στις δεκαετίες του 1550 και του 1560, και συνήθως μια γενιά αργότερα, σύμφωνα με τις τάσεις της Αντιμεταρρύθμισης στην Κοινοπολιτεία, στον Ρωμαιοκαθολικισμό . Η προτεσταντική και ορθόδοξη παρουσία πρέπει να ήταν πολύ έντονη, γιατί σύμφωνα με μια αναμφίβολα υπερβολική πηγή των αρχών του 17ου αιώνα, «μόνο ένας στους χίλιους παρέμενε καθολικός» στη Λιθουανία εκείνη την εποχή. Στην πρώιμη Κοινοπολιτεία, η θρησκευτική ανοχή ήταν ο κανόνας και θεσπίστηκε επίσημα από τη Συνομοσπονδία της Βαρσοβίας το 1573.

Μέχρι το 1750, οι κατ' όνομα Καθολικοί αποτελούσαν περίπου το 80% του πληθυσμού της Κοινοπολιτείας, τη συντριπτική πλειοψηφία των ευγενών πολιτών και ολόκληρο το νομοθετικό σώμα. Στα ανατολικά, υπήρχαν επίσης οπαδοί της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ωστόσο, οι Καθολικοί στο ίδιο το Μεγάλο Δουκάτο ήταν διχασμένοι. Κάτω από τους μισούς ήταν Λατινική Εκκλησία με ισχυρή πίστη στη Ρώμη, λατρεία σύμφωνα με το ρωμαϊκό τελετουργικό. Οι άλλοι (κυρίως μη ευγενείς Ρουθηναίοι) ακολούθησαν το Βυζαντινό Τελετουργικό . Ήταν οι λεγόμενοι Ουνίτες, των οποίων η εκκλησία ιδρύθηκε στην Ένωση του Μπρεστ το 1596 και αναγνώρισαν μόνο ονομαστική υπακοή στη Ρώμη. Μετά την πρώτη διχοτόμηση της Κοινοπολιτείας το 1772, οι Ορθόδοξοι είχαν την υποστήριξη της κυβέρνησης και κέρδισαν το πάνω χέρι. Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στους Ουνίτες (που κάποτε ήταν Ορθόδοξοι) και προσπάθησε να τους επαναφέρει. Ο διαγωνισμός ήταν πολιτικός και πνευματικός, χρησιμοποιώντας ιεραπόστολους, σχολεία και πίεση που άσκησαν ισχυροί ευγενείς και γαιοκτήμονες. Μέχρι το 1800, πάνω από 2 εκατομμύρια Ουνίτες είχαν γίνει Ορθόδοξοι και άλλα 1,6 εκατομμύρια μέχρι το 1839 .

Μεγάλο Δουκάτο, το μεγαλείο και η παρακμή του

Διοικητικές διαιρέσεις του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας τον 17ο αιώνα

Παρά την Ένωση του Λούμπλιν και την ενοποίηση των δύο χωρών, η Λιθουανία συνέχισε να υπάρχει ως μεγάλο δουκάτο εντός της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας για πάνω από δύο αιώνες. Διατήρησε χωριστούς νόμους καθώς και στρατό και θησαυροφυλάκιο. Την εποχή της Ένωσης του Λούμπλιν, ο βασιλιάς Σιγισμούνδος Β' Αύγουστος αφαίρεσε την Ουκρανία και άλλα εδάφη από τη Λιθουανία και τα ενσωμάτωσε απευθείας στο Πολωνικό Στέμμα. Στο μεγάλο δουκάτο έμεινε η σημερινή Λευκορωσία και τμήματα της ευρωπαϊκής Ρωσίας, εκτός από τα βασικά λιθουανικά εδάφη. Από το 1573, οι βασιλιάδες της Πολωνίας και οι μεγάλοι δούκες της Λιθουανίας ήταν πάντα το ίδιο πρόσωπο και εκλέγονταν από τους ευγενείς, στους οποίους χορηγούνταν συνεχώς αυξανόμενα προνόμια σε ένα μοναδικό αριστοκρατικό πολιτικό σύστημα γνωστό ως Χρυσή Ελευθερία . Αυτά τα προνόμια, ειδικά το liberum veto, οδήγησαν σε πολιτική αναρχία και τελική διάλυση του κράτους.

Εντός της Κοινοπολιτείας, το Μεγάλο Δουκάτο συνέβαλε σημαντικά στην ευρωπαϊκή οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ζωή: η Δυτική Ευρώπη προμηθεύτηκε σιτηρά, κατά μήκος της θαλάσσιας οδού Ντάντσιχ προς Άμστερνταμ . Η θρησκευτική ανοχή και η δημοκρατία της πρώιμης Κοινοπολιτείας μεταξύ της άρχουσας τάξης των ευγενών ήταν μοναδικές στην Ευρώπη. Το Βίλνιους ήταν η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που βρισκόταν στα σύνορα του κόσμου του δυτικού και ανατολικού χριστιανισμού και εκεί ασκούνταν πολλές θρησκευτικές θρησκείες. Για τους Εβραίους, ήταν η « Ιερουσαλήμ του Βορρά» και η πόλη του Βίλνα Γκαόν, του μεγάλου θρησκευτικού τους ηγέτη. Το Πανεπιστήμιο του Βίλνιους παρήγαγε πολλούς επιφανείς αποφοίτους και ήταν ένα από τα κέντρα μάθησης με τη μεγαλύτερη επιρροή στο τμήμα της Ευρώπης. Η σχολή του Βίλνιους συνέβαλε σημαντικά στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική σε στυλ μπαρόκ . Η λιθουανική νομική παράδοση οδήγησε σε προηγμένους νομικούς κώδικες γνωστούς ως καταστατικό της Λιθουανίας. Στο τέλος της ύπαρξης της Κοινοπολιτείας, το Σύνταγμα της 3ης Μαΐου 1791 ήταν το πρώτο ολοκληρωμένο γραπτό σύνταγμα που εκδόθηκε στην Ευρώπη. Μετά τους χωρισμούς της Πολωνίας, η σχολή του ρομαντισμού του Βίλνιους δημιούργησε τους δύο μεγάλους ποιητές: τον Άνταμ Μιτσκιέβιτς και τον Γιούλιους Σουοβάτσκι.

Παραδοσιακές εθνογραφικές περιοχές της Λιθουανίας

Η Κοινοπολιτεία αποδυναμώθηκε σε μεγάλο βαθμό από μια σειρά πολέμων, ξεκινώντας με την εξέγερση του Χμελνίτσκι στην Ουκρανία το 1648 Κατά τους Βόρειους Πολέμους του 1655-1661, η λιθουανική επικράτεια και η οικονομία καταστράφηκαν από τον σουηδικό στρατό σε μια εισβολή γνωστή ως Κατακλυσμός, και το Βίλνιους κάηκε και λεηλατήθηκε από τις ρωσικές δυνάμεις. Πριν μπορέσει να ανακάμψει πλήρως, η Λιθουανία ερημώθηκε ξανά κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Βόρειου Πολέμου του 1700–1721.

Εκτός από τον πόλεμο, η Κοινοπολιτεία υπέστη το ξέσπασμα της πανώλης και της πείνας του Μεγάλου Βορείου Πολέμου (το χειρότερο που προκλήθηκε από τον Μεγάλο Παγετό του 1709 ). Αυτές οι καταστροφές είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια περίπου 40% των κατοίκων της χώρας. Οι ξένες δυνάμεις, ιδιαίτερα η Ρωσία, έγιναν κυρίαρχοι παίκτες στην εσωτερική πολιτική της Κοινοπολιτείας. Πολυάριθμες φατρίες μεταξύ των ευγενών, που ελέγχονται και χειραγωγούνται από τους ισχυρούς Μεγιστάνες της Πολωνίας και της Λιθουανίας, οι ίδιοι συχνά σε σύγκρουση, χρησιμοποίησαν τη «Χρυσή Ελευθερία» τους για να αποτρέψουν τις μεταρρυθμίσεις. Ορισμένες λιθουανικές φυλές, όπως οι Ρατζίβιλ, συγκαταλέγονταν μεταξύ των πιο ισχυρών ευγενών της Κοινοπολιτείας.

Το Σύνταγμα της 3ης Μαΐου 1791 ήταν το επιστέγασμα της καθυστερημένης μεταρρυθμιστικής διαδικασίας της Κοινοπολιτείας. Προσπάθησε να ενσωματώσει στενότερα τη Λιθουανία και την Πολωνία, αν και ο διαχωρισμός διατηρήθηκε από την προστιθέμενη Αμοιβαία Εγγύηση δύο Εθνών . Οι διαμερίσεις της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας το 1772, 1793 και 1795 τερμάτισαν την ύπαρξή της και είδαν το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας να χωρίζεται μεταξύ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, η οποία κατέλαβε το 90% της επικράτειας του Δουκάτου, και του Βασιλείου της Πρωσίας . Η Τρίτη Διαίρεση του 1795 έλαβε χώρα μετά την αποτυχία της εξέγερσης του Κοστσιούσκο, του τελευταίου πολέμου που διεξήχθη από Πολωνούς και Λιθουανούς για να διατηρήσουν την κρατικότητά τους. Η Λιθουανία έπαψε να υπάρχει ως ξεχωριστή οντότητα για περισσότερο από έναν αιώνα.

Υπό την Αυτοκρατορική Ρωσία, Α' Παγκόσμιος Πόλεμος (1795-1918)

Μετά την Κοινοπολιτεία (1795–1864). Θεμέλια του λιθουανικού εθνικισμού

Ο Άνταμ Μιτσκιέβιτς ήταν Πολωνο-Λιθουανός ποιητής όταν το πολωνο-λιθουανικό κράτος δεν υπήρχε πλέον

Μετά τη διάσπαση της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, η Ρωσική Αυτοκρατορία ήλεγχε την πλειοψηφία της Λιθουανίας, συμπεριλαμβανομένου του Βίλνιους, το οποίο ήταν μέρος του Κυβερνείου Βίλνα. Το 1803, ο Τσάρος Αλέξανδρος Α' αναβίωσε και αναβάθμισε την παλιά ακαδημία των Ιησουιτών ως το αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Βίλνιους, το μεγαλύτερο στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Το πανεπιστήμιο και το περιφερειακό εκπαιδευτικό σύστημα διηύθυνε για λογαριασμό του τσάρου ο πρίγκιπας Άνταμ Τσαρτορίσκι. Στα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα, υπήρχαν ενδείξεις ότι μπορεί να επιτραπεί στη Λιθουανία κάποια ξεχωριστή αναγνώριση από την Αυτοκρατορία, ωστόσο αυτό δεν συνέβη ποτέ.

Σίμονας Νταουκάντας

Το 1812, οι Λιθουανοί καλωσόρισαν με ανυπομονησία τη Μεγάλη Αρμάδα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη ως απελευθερωτές, με πολλούς να συμμετάσχουν στη γαλλική εισβολή στη Ρωσία. Μετά την ήττα και την αποχώρηση του γαλλικού στρατού, ο Τσάρος Αλέξανδρος Α' αποφάσισε να κρατήσει ανοιχτό το Πανεπιστήμιο του Βίλνιους και ο πολωνόφωνος ποιητής Άνταμ Μιτσκιέβιτς, κάτοικος Βίλνιους το 1815-1824, μπόρεσε να λάβει την εκπαίδευσή του εκεί. Το νοτιοδυτικό τμήμα της Λιθουανίας που καταλήφθηκε από την Πρωσία το 1795, στη συνέχεια ενσωματώθηκε στο Δουκάτο της Βαρσοβίας (ένα γαλλικό κράτος-μαριονέτα που υπήρχε μεταξύ 1807 και 1815), έγινε μέρος του ελεγχόμενου από τη Ρωσία Βασιλείου της Πολωνίας το 1815. Η υπόλοιπη Λιθουανία συνέχισε να διοικείται ως ρωσική επαρχία.

Οι Πολωνοί και οι Λιθουανοί επαναστάτησαν κατά της ρωσικής κυριαρχίας δύο φορές, το 1830-31 (η εξέγερση του Νοεμβρίου ) και το 1863-64 (η εξέγερση του Ιανουαρίου ), αλλά και οι δύο προσπάθειες απέτυχαν και οδήγησαν σε αυξημένη καταστολή από τις ρωσικές αρχές. Μετά την εξέγερση του Νοεμβρίου, ο Τσάρος Νικόλαος Α' ξεκίνησε ένα εντατικό πρόγραμμα ρωσικοποίησης και το Πανεπιστήμιο του Βίλνιους έκλεισε. Η Λιθουανία έγινε μέρος μιας νέας διοικητικής περιοχής που ονομάζεται Βορειοδυτικό Κράι . Παρά την καταστολή, η εκπαίδευση στην πολωνική γλώσσα και η πολιτιστική ζωή μπόρεσαν σε μεγάλο βαθμό να συνεχιστούν στο πρώην Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας μέχρι την αποτυχία της εξέγερσης του Ιανουαρίου . Το Καταστατικό της Λιθουανίας ακυρώθηκε από τη Ρωσική Αυτοκρατορία μόνο το 1840 και η δουλοπαροικία καταργήθηκε ως μέρος της γενικής μεταρρύθμισης της Χειραφέτησης του 1861 που ίσχυε για ολόκληρη τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Η Ουνιτική Εκκλησία, σημαντική στο Λευκορωσικό τμήμα του πρώην Μεγάλου Δουκάτου, ενσωματώθηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία το 1839 .

Κονστάντι Καλινόφσκι

Η πολωνική ποίηση του Μιτσκιέβιτς, συναισθηματικά συνδεδεμένου με τη λιθουανική ύπαιθρο, επηρέασε τα ιδεολογικά θεμέλια του αναδυόμενου λιθουανικού εθνικού κινήματος. Ο Σίμονας Νταουκάντας, ο οποίος σπούδασε με τον Μιτσκιέβιτς στο Πανεπιστήμιο του Βίλνιους, προώθησε την επιστροφή στις παραδόσεις της Λιθουανίας και την ανανέωση του τοπικού πολιτισμού, με βάση τη λιθουανική γλώσσα . Έγραψε το 1822 μια ιστορία της Λιθουανίας στα λιθουανικά (αν και δεν είχε ακόμη δημοσιευθεί εκείνη την εποχή). Ο Τέοντορ Νάρμπουτ έγραψε στα πολωνικά μια ογκώδη Αρχαία Ιστορία του Λιθουανικού Έθνους (1835–1841), όπου εξέθεσε και επέκτεινε περαιτέρω την έννοια της ιστορικής Λιθουανίας, της οποίας οι μέρες δόξας είχαν τελειώσει με την Ένωση του Λούμπλιν το 1569. Ο Νάρμπουτ επεσήμανε τη σχέση ανάμεσα στη λιθουανική και τη σανσκριτική γλώσσα. Έδειχνε την εγγύτητα της λιθουανικής γλώσσας με τις αρχαίες ινδοευρωπαϊκές ρίζες της και αργότερα παρείχε το επιχείρημα της «αρχαιότητας» για τους ακτιβιστές της Λιθουανικής Εθνικής Αναγέννησης. Στα μέσα του 19ου αιώνα, η βασική ιδεολογία του μελλοντικού εθνικιστικού κινήματος της Λιθουανίας καθορίστηκε με γνώμονα τη γλωσσική ταυτότητα. Για μια σύγχρονη λιθουανική ταυτότητα, χρειάστηκε ρήξη με την παραδοσιακή εξάρτηση από την πολωνική κουλτούρα και γλώσσα.

Γύρω στην εποχή της Ιανουριανής Εξέγερσης, υπήρχε μια γενιά Λιθουανών ηγετών της μεταβατικής περιόδου μεταξύ ενός πολιτικού κινήματος που συνδέθηκε με την Πολωνία και του σύγχρονου λιθουανικού εθνικιστικού κινήματος. Ο Γιακόμπ Γκιέιστορ, ο Κονστάντι Καλινόφσκι και ο Αντάνας Ματσκεβίσιους ήθελαν να συνάψουν συμμαχίες με ντόπιους αγρότες, οι οποίοι, ενδυναμωμένοι, πιθανώς θα βοηθούσαν στην ήττα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ενεργώντας για το δικό τους συμφέρον. Αυτό δημιούργησε νέα διλήμματα με τις γλώσσες που χρησιμοποιούνται για μια τέτοια διαταξική επικοινωνία και αργότερα οδήγησαν στην έννοια του έθνους ως το «άθροισμα των ομιλητών μιας δημοτικής γλώσσας».

Διαμόρφωση σύγχρονης εθνικής ταυτότητας και ώθηση για αυτοδιοίκηση (1864–1918)

Η σύγχρονη Λιθουανία με τις διοικητικές διαιρέσεις ( κυβερνήσεις ) της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας που εμφανίζονται (1867–1914).

Η αποτυχία της εξέγερσης του Ιανουαρίου το 1864 έκανε τη σύνδεση με την Πολωνία να φαίνεται ξεπερασμένη σε πολλούς Λιθουανούς και ταυτόχρονα οδήγησε στη δημιουργία μιας τάξης χειραφετημένων και συχνά ευημερούντων αγροτών που, σε αντίθεση με τους συχνά πολωνοποιημένους κατοίκους των πόλεων, ήταν ουσιαστικά θεματοφύλακες της λιθουανικής γλώσσας. Οι ευκαιρίες εκπαίδευσης, οι οποίες πλέον είναι ευρύτερα διαθέσιμες σε νέους με τέτοια κοινή καταγωγή, ήταν ένας από τους κρίσιμους παράγοντες που ευθύνονται για την εθνική αναγέννηση της Λιθουανίας. Καθώς τα σχολεία αποπολωνίζονταν και οι Λιθουανοί φοιτητές του πανεπιστημίου στέλνονταν στην Αγία Πετρούπολη ή τη Μόσχα και όχι στη Βαρσοβία, προέκυψε ένα πολιτιστικό κενό και δεν καλύφθηκε επιτυχώς από τις επιχειρούμενες πολιτικές ρωσικοποίησης .

Οι Ρώσοι εθνικιστές θεωρούσαν τα εδάφη του πρώην Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας ως ένα ανατολικοσλαβικό βασίλειο, που έπρεπε να «επανενωθεί» με τη Ρωσία. Τις επόμενες δεκαετίες, ωστόσο, εμφανίστηκε ένα λιθουανικό εθνικό κίνημα, αποτελούμενο από ακτιβιστές διαφορετικών κοινωνικών καταβολών και πεποιθήσεων, συχνά κυρίως πολωνόφωνων, αλλά ενωμένοι από την προθυμία τους να προωθήσουν τον λιθουανικό πολιτισμό και τη γλώσσα ως στρατηγική για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου έθνους. Η αποκατάσταση του πρώην Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας δεν ήταν πλέον ο στόχος αυτού του κινήματος και οι εδαφικές φιλοδοξίες των ηγετών του περιορίζονταν στα εδάφη που θεωρούσαν ιστορικά Λιθουανικά.

1864 Λιθουανικό βιβλίο προσευχής, τυπωμένο με λατινικούς χαρακτήρες και ως εκ τούτου απαγορευμένο.

Το 1864, λιθουανική γλώσσα και λατινικό αλφάβητο απαγορεύτηκαν στα σχολεία. Η απαγόρευση της εκτύπωσης στη λιθουανική γλώσσα αντανακλούσε τη ρωσική εθνικιστική πολιτική «αποκατάστασης» των υποτιθέμενων ρωσικών απαρχών της Λιθουανίας. Οι τσαρικές Αρχές εφάρμοσαν μια σειρά από πολιτικές ρωσικοποίησης, συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης του Τύπου της Λιθουανίας και του κλεισίματος πολιτιστικών και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Σε αυτούς αντιστάθηκαν οι Λιθουανοί κανονίζοντας εκτυπώσεις στο εξωτερικό και λαθρεμπόριο των βιβλίων από τη γειτονική Ανατολική Πρωσία .

Τα λιθουανικά δεν θεωρούνταν γλώσσα κύρους. Υπήρχαν ακόμη και προσδοκίες ότι η γλώσσα θα εξαφανιζόταν, καθώς όλο και περισσότερα εδάφη στα ανατολικά σλαβοποιούνταν και περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τα πολωνικά ή τα ρωσικά στην καθημερινή ζωή. Το μόνο μέρος όπου οι Λιθουανοί θεωρούνταν πιο διάσημο και άξιο βιβλίων και σπουδών ήταν η Ανατολική Πρωσία, που μερικές φορές αναφέρεται από τους Λιθουανούς εθνικιστές ως «Μικρά Λιθουανία». Εκείνη την εποχή, η βορειοανατολική Ανατολική Πρωσία ήταν πατρίδα πολλών Λιθουανών, αλλά ακόμη και εκεί η πίεση του γερμανισμού απειλούσε την πολιτιστική τους ταυτότητα.

Η γλωσσική αναβίωση εξαπλώθηκε σε πιο εύπορα στρώματα, ξεκινώντας με την κυκλοφορία των λιθουανικών εφημερίδων Aušra και Varpas, στη συνέχεια με τη συγγραφή ποιημάτων και βιβλίων στα λιθουανικά, πολλά από τα οποία δόξασαν το ιστορικό Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας.

Η Aušra, που αρχικά γραφόταν Auszra, διατύπωσε τις ιδέες του λιθουανικού εθνικισμού

Οι δύο εξέχουσες προσωπικότητες του κινήματος της αναγέννησης, ο Γιόνας Μπασαναβίτσιους και ο Βίνκας Κουντίρκα, προέρχονταν και οι δύο από την εύπορη λιθουανική αγροτιά και φοίτησαν στο γυμνάσιο Μαριαμπόλ στο Κυβερνείο Σουβάουκι. Το σχολείο ήταν ένα πολωνικό εκπαιδευτικό κέντρο, ρωσικοποιημένο μετά την εξέγερση του Ιανουαρίου, με μαθήματα λιθουανικής γλώσσας που καθιερώθηκαν εκείνη την εποχή.

Ο Μπασαναβίτσιους σπούδασε ιατρική στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, όπου ανέπτυξε διεθνείς διασυνδέσεις, δημοσίευσε (στα πολωνικά) για την ιστορία της Λιθουανίας και αποφοίτησε το 1879. Από εκεί πήγε στη Βουλγαρία και το 1882 μετακόμισε στην Πράγα. Εκεί γνώρισε και επηρεάστηκε από το κίνημα της Τσεχικής Εθνικής Αναγέννησης . Το 1883, ο Μπασαναβίτσιους άρχισε να εργάζεται σε μια λιθουανική γλωσσική επιθεώρηση, η οποία πήρε τη μορφή μιας εφημερίδας με το όνομα Aušra ( Η Αυγή ). Τυπωνόταν με λατινικούς χαρακτήρες, που απαγορεύονταν σύμφωνα με τη ρωσική νομοθεσία, η οποία επέβαλλε το κυριλλικό αλφάβητο για την εκτύπωση των λιθουανικών. Μεταφερόταν λαθραία στη Λιθουανία, μαζί με άλλες λιθουανικές εκδόσεις και βιβλία που τυπώνονταν στην Ανατολική Πρωσία. Η εφημερίδα (σαράντα τεύχη συνολικά), βασισμένη στο έργο των προηγούμενων συγγραφέων, προσπάθησε να επιδείξει τις συνέχειες με το μεσαιωνικό Μεγάλο Δουκάτο.

Γιόνας Μπασαναβίτσιους, μια εξέχουσα προσωπικότητα στο κίνημα της Λιθουανικής Εθνικής Αναγέννησης

Ο Κουντίρκα συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας, όπου επηρεάστηκε από τους Πολωνούς σοσιαλιστές. Το 1889, επέστρεψε στη Λιθουανία και εργάστηκε για την ενσωμάτωση της λιθουανικής αγροτιάς στην κυρίαρχη πολιτική σκηνή ως το κύριο δομικό στοιχείο ενός σύγχρονου έθνους. Το 1898, έγραψε ένα ποίημα εμπνευσμένο από την εναρκτήρια στροφή του επικού ποιήματος του Μίτσκιεβιτς Pan Tadeusz : «Λιθουανία, πατρίδα μου! Είσαι σαν την υγεία». Το ποίημα έγινε ο εθνικός ύμνος της Λιθουανίας, Tautiška giesmė : ("Λιθουανία, η πατρίδα μας").

Καθώς η αναγέννηση μεγάλωνε, η ρωσική πολιτική έγινε πιο σκληρή. Έγιναν επιθέσεις εναντίον καθολικών εκκλησιών, ενώ συνεχίστηκε η απαγόρευση του λιθουανικού Τύπου. Ωστόσο, στα τέλη του 19ου αιώνα, άρθηκε η απαγόρευση της γλώσσας και περίπου 2.500 βιβλία εκδόθηκαν στο λιθουανικό λατινικό αλφάβητο. Τα περισσότερα από αυτά δημοσιεύτηκαν στο Τίλσιτ στο Βασίλειο της Πρωσίας (νυν Σοβιέτσκ), αν και ορισμένες εκδόσεις έφτασαν στη Λιθουανία από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέχρι το 1900, επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό μια τυποποιημένη γραπτή γλώσσα. Τα γράμματα -č-, -š- και -v- ελήφθησαν από τη σύγχρονη (επανασχεδιασμένη) τσέχικη ορθογραφία, για να αποφευχθεί η πολωνική χρήση για αντίστοιχους ήχους. Η ευρέως αποδεκτή λιθουανική γραμματική, του Γιόνας Γιαμπλόνσκις, εμφανίστηκε το 1901.

Βίνκας Κουντίρκα

Μεγάλος αριθμός Λιθουανών είχε μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1867–1868 μετά από λιμό στη Λιθουανία. Μεταξύ 1868-1914, περίπου 635.000 άνθρωποι, σχεδόν το 20% του πληθυσμού, εγκατέλειψαν τη Λιθουανία. Λιθουανικές πόλεις και κωμοπόλεις αυξάνονταν υπό τη ρωσική κυριαρχία, αλλά η χώρα παρέμενε υπανάπτυκτη σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και οι ευκαιρίες απασχόλησης ήταν περιορισμένες. Πολλοί Λιθουανοί έφυγαν επίσης για τα βιομηχανικά κέντρα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, όπως η Ρίγα και η Αγία Πετρούπολη. Σε πολλές από τις πόλεις της Λιθουανίας κυριαρχούσαν Εβραίοι και Πολωνοί που δεν μιλούσαν λιθουανικά.

Το εθνικιστικό κίνημα της Λιθουανίας συνέχισε να αναπτύσσεται. Κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης του 1905, ένα μεγάλο συνέδριο Λιθουανών αντιπροσώπων στο Βίλνιους απαίτησε επαρχιακή αυτονομία για τη Λιθουανία (με την οποία εννοούσαν το βορειοδυτικό τμήμα του πρώην Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας) στις 5 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Το τσαρικό καθεστώς έκανε μια σειρά από παραχωρήσεις ως αποτέλεσμα της εξέγερσης του 1905. Τα κράτη της Βαλτικής επετράπη για άλλη μια φορά να χρησιμοποιούν τις μητρικές τους γλώσσες στο σχολείο και στο δημόσιο λόγο, και καθολικές εκκλησίες χτίστηκαν στη Λιθουανία. Οι λατινικοί χαρακτήρες αντικατέστησαν το κυριλλικό αλφάβητο που είχε επιβληθεί στους Λιθουανούς για τέσσερις δεκαετίες. Αλλά ούτε καν οι Ρώσοι φιλελεύθεροι ήταν διατεθειμένοι να παραχωρήσουν αυτονομία παρόμοια με αυτή που υπήρχε ήδη στην Εσθονία και τη Λετονία, αν και υπό τη Βαλτική Γερμανική ηγεμονία. Πολλοί Γερμανοί της Βαλτικής προσβλέπουν στην ευθυγράμμιση της Βαλτικής (ιδιαίτερα Λιθουανίας και Κουρλάνδης) με τη Γερμανία.

Μετά την είσοδο της Ρωσίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανική Αυτοκρατορία κατέλαβε τη Λιθουανία και την Κουρλάνδη το 1915. Το Βίλνιους έπεσε στον Αυτοκρατορικό Γερμανικό Στρατό στις 19 Σεπτεμβρίου 1915. Μια συμμαχία με τη Γερμανία σε αντίθεση τόσο με την τσαρική Ρωσία όσο και με τον λιθουανικό εθνικισμό έγινε για τους Γερμανούς της Βαλτικής μια πραγματική πιθανότητα. Η Λιθουανία ενσωματώθηκε υπό γερμανική κυβέρνηση κατοχής. Καθώς η ανοιχτή προσάρτηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε αντιδράσεις στις δημόσιες σχέσεις, οι Γερμανοί σχεδίαζαν να σχηματίσουν ένα δίκτυο επίσημα ανεξάρτητων κρατών, που στην πραγματικότητα θα εξαρτώνται από τη Γερμανία.

Ανεξαρτησία (1918-1940)

Διακήρυξη ανεξαρτησίας

Προεδρείο και γραμματεία της Διάσκεψης του Βίλνιους

Η γερμανική κατοχική κυβέρνηση επέτρεψε να συγκληθεί μια Διάσκεψη του Βίλνιους μεταξύ 18 και 22 Σεπτεμβρίου 1917, με την απαίτηση από τους Λιθουανούς να δηλώσουν πίστη στη Γερμανία και να συμφωνήσουν σε μια προσάρτηση. Η πρόθεση των συνέδρων ήταν να ξεκινήσουν τη διαδικασία ίδρυσης ενός λιθουανικού κράτους βασισμένου στην εθνική ταυτότητα και γλώσσα που θα ήταν ανεξάρτητο από τη Ρωσική Αυτοκρατορία, την Πολωνία και τη Γερμανική Αυτοκρατορία. Ο μηχανισμός αυτής της διαδικασίας επρόκειτο να αποφασιστεί από μια συντακτική συνέλευση, αλλά η γερμανική κυβέρνηση δεν θα επέτρεπε εκλογές. Επιπλέον, δεν επιτρεπόταν η δημοσίευση του ψηφίσματος της διάσκεψης που ζητούσε τη δημιουργία λιθουανικού κράτους και εκλογές για συντακτική συνέλευση. Ωστόσο, η Διάσκεψη εξέλεξε ένα 20μελές Συμβούλιο της Λιθουανίας και το εξουσιοδότησε να ενεργεί ως η εκτελεστική αρχή του λιθουανικού λαού. Το Συμβούλιο, με επικεφαλής τον Γιόνας Μπασαναβίτσιους, κήρυξε την ανεξαρτησία της Λιθουανίας ως γερμανικό προτεκτοράτο στις 11 Δεκεμβρίου 1917 και στη συνέχεια υιοθέτησε την πλήρη Πράξη Ανεξαρτησίας της Λιθουανίας στις 16 Φεβρουαρίου 1918 Διακήρυξε τη Λιθουανία ως ανεξάρτητη δημοκρατία, οργανωμένη σύμφωνα με τις δημοκρατικές αρχές. Οι Γερμανοί, αποδυναμωμένοι από τις απώλειες στο Δυτικό Μέτωπο, αλλά εξακολουθούν να είναι παρόντες στη χώρα, δεν υποστήριξαν μια τέτοια δήλωση και εμπόδισαν τις προσπάθειες να εδραιωθεί η πραγματική ανεξαρτησία. Για να αποφευχθεί η ενσωμάτωσή τους στη Γερμανική Αυτοκρατορία, οι Λιθουανοί εξέλεξαν τον γεννημένο στο Μονακό βασιλιά Μιντάουγκας Β' ως τιτουλάριο μονάρχη του Βασιλείου της Λιθουανίας τον Ιούλιο του 1918. Ωστόσο, δεν ανέλαβε ποτέ τον θρόνο.

Τα αρχικά είκοσι μέλη του Συμβουλίου της Λιθουανίας

Στο μεταξύ, μια προσπάθεια αναβίωσης του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας ως σοσιαλιστικής πολυεθνικής ομοσπονδιακής δημοκρατίας γινόταν επίσης υπό τη γερμανική κατοχή. Τον Μάρτιο του 1918, ο Άντον Λούτσκιεβιτς και το Εθνικό Συμβούλιο της Λευκορωσίας ανακήρυξαν μια Λαϊκή Δημοκρατία της Λευκορωσίας που θα περιλάμβανε το Βίλνιους. Ο Λούκιεβιτς και το Συμβούλιο διέφυγαν από τον Κόκκινο Στρατό πλησιάζοντας από τη Ρωσία και έφυγαν από το Μινσκ πριν καταληφθεί από τους Μπολσεβίκους τον Δεκέμβριο του 1918. Κατά την άφιξή τους στο Βίλνιους, πρότειναν μια Λευκορωσο-Λιθουανική ομοσπονδία, η οποία ωστόσο δεν προκάλεσε ενδιαφέρον από την πλευρά των Λιθουανών ηγετών, οι οποίοι βρίσκονταν σε προχωρημένα στάδια προώθησης των δικών τους εθνικών σχεδίων. Οι Λιθουανοί ενδιαφερόντουσαν κυρίως μόνο για ένα κράτος «εντός εθνογραφικών συνόρων», όπως το αντιλαμβάνονταν.

Στρατιωτική Διοίκηση του Γκρόντνο, πιστή στη Λιθουανία, διακοσμημένη με τρεις σημαίες της Λιθουανίας, της Λευκορωσίας και με το Εθνόσημο της Λιθουανίας, Ιανουάριος 1919

Ωστόσο, μια λευκορωσική μονάδα με το όνομα 1ο Λευκορωσικό Σύνταγμα με διοικητή τον Αλαξάνταρ Ρουζάντσοου σχηματίστηκε κυρίως από τους κατοίκους του Γκρόντνο το 1919 εντός των Λιθουανικών Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίες αργότερα συμμετείχαν επίσης στην υποστήριξη της Ανεξαρτησίας της Λιθουανίας κατά τους Λιθουανικούς Πολέμους της Ανεξαρτησίας. Πολλά μέλη αυτής της μονάδας βραβεύτηκαν με το ανώτατο κρατικό βραβείο της Λιθουανίας – Τάγμα του Σταυρού του Βύτις. Επιπλέον, ένα Λιθουανικό Υπουργείο Λευκορωσικών Υποθέσεων ιδρύθηκε στο πλαίσιο της κυβέρνησης της Λιθουανίας, η οποία λειτούργησε το 1918-1924, και καθοδηγούνταν από Λευκορώσους υπουργούς. Λευκορώσοι συμπεριλήφθηκαν επίσης στο Συμβούλιο της Λιθουανίας και οι Λευκορώσοι πολιτικοί ηγέτες ζήτησαν αρχικά μια πολιτική αυτονομία των λευκορωσικών εδαφών με τη λευκορωσική γλώσσα ως επίσημη γλώσσα στην αποκατεστημένη Λιθουανία πριν χάσουν κάθε έλεγχο επί της Λευκορωσικά εδάφη στους Πολωνούς και τους Σοβιετικούς.

Παρά την επιτυχία της να βγάλει τη Ρωσία από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο με τους όρους της Συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ στις αρχές του 1918, η Γερμανία έχασε τον πόλεμο και υπέγραψε την ανακωχή της Κομπιέν στις 11 Νοεμβρίου 1918. Οι Λιθουανοί σχημάτισαν γρήγορα την πρώτη τους κυβέρνηση, υιοθέτησαν ένα προσωρινό σύνταγμα και άρχισαν να οργανώνουν βασικές διοικητικές δομές. Πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ήταν ο Αουγκουστίνας Βολντεμάρας . Καθώς ο γερμανικός στρατός αποχωρούσε από το Ανατολικό Μέτωπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, τον ακολούθησαν σοβιετικές δυνάμεις των οποίων η πρόθεση ήταν να διαδώσουν την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση . Δημιούργησαν μια σειρά από κράτη-μαριονέτες, συμπεριλαμβανομένης της Λιθουανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας στις 16 Δεκεμβρίου 1918. Στα τέλη Δεκεμβρίου, ο Κόκκινος Στρατός έφτασε στα λιθουανικά σύνορα και ξεκίνησε τον Λιθουανο-Σοβιετικό Πόλεμο .

Αουγκουστίνας Βολντεμάρας, ο πρώτος πρωθυπουργός της Λιθουανίας

Την 1η Ιανουαρίου 1919, ο γερμανικός στρατός κατοχής αποσύρθηκε από το Βίλνιους και παρέδωσε την πόλη στις τοπικές πολωνικές δυνάμεις αυτοάμυνας. Η λιθουανική κυβέρνηση εκκένωσε το Βίλνιους και μετακινήθηκε δυτικά στο Κάουνας, το οποίο έγινε η προσωρινή πρωτεύουσα της Λιθουανίας. Το Βίλνιους καταλήφθηκε από τον Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό στις 5 Ιανουαρίου 1919. Καθώς ο λιθουανικός στρατός βρισκόταν στα νηπιακά του στάδια, οι σοβιετικές δυνάμεις κινήθηκαν σε μεγάλο βαθμό χωρίς αντίπαλο και μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου 1919 έλεγχαν περίπου τα δύο τρίτα της λιθουανικής επικράτειας. Το Βίλνιους ήταν τώρα η πρωτεύουσα της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Λιθουανίας και σύντομα της συνδυασμένης Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας Λιθουανίας-Λευκορωσίας .

Από τον Απρίλιο του 1919, ο Λιθουανοσοβιετικός πόλεμος διήρκεσε παράλληλα με τον Πολωνο-Σοβιετικό Πόλεμο . Τα πολωνικά στρατεύματα κατέλαβαν το Βίλνιους από τους Σοβιετικούς στις 21 Απριλίου 1919. Η Πολωνία είχε εδαφικές διεκδικήσεις επί της Λιθουανίας, ιδιαίτερα της Περιφέρειας του Βίλνιους, και αυτές οι εντάσεις επεκτάθηκαν στον Πολωνο-Λιθουανικό Πόλεμο . Ο Γιούζεφ Πιουσούτσκι της Πολωνίας, επιδιώκοντας Πολωνο-Λιθουανική ομοσπονδία, αλλά μη μπορώντας να βρει κοινό έδαφος με τους Λιθουανούς πολιτικούς, τον Αύγουστο του 1919 έκανε ανεπιτυχή προσπάθεια να ανατρέψει τη λιθουανική κυβέρνηση στο Κάουνας. Σύμφωνα με δημοσίευση του Λιθουανού Προέδρου Αντάνας Σμετόνα του 1924, μετά από επιτυχημένη ανακατάληψη της λιθουανικής πρωτεύουσας Βίλνιους από την Πολωνία, οι Λιθουανοί σχεδίαζαν να επεκταθούν περαιτέρω στα λευκορωσικά εδάφη και σκέφτηκαν να παραχωρήσουν αυτονομία σε αυτά, όπως ζητήθηκε από τη Λευκορωσική πλευρά. Επιπλέον, ο Σμετόνα σημείωσε ότι υπήρχαν πολλές φιλολιθουανικές συμπάθειες μεταξύ των Λευκορώσων.

Η Λευκορωσική μονάδα των Λιθουανικών Ενόπλων Δυνάμεων στο Γκρόντνο διαλύθηκε από τους Πολωνούς μετά την προσάρτησή της από τις Πολωνικές Ένοπλες Δυνάμεις τον Απρίλιο του 1919, ενώ οι στρατιώτες αυτής της μονάδας αφοπλίστηκαν, λεηλατήθηκαν και ταπεινώθηκαν δημόσια από τους Πολωνούς στρατιώτες, οι οποίοι μάλιστα αφαίρεσαν τα διακριτικά των Λευκορώσων αξιωματικών από τις στολές τους και πάτησαν αυτά τα σύμβολα με τα πόδια τους δημόσια, όπως τεκμηριώνεται στα ιστορικά έγγραφα που έστειλαν οι Λευκορώσοι στην προσωρινή πρωτεύουσα της Λιθουανίας Κάουνας, επειδή αυτή η μονάδα αρνήθηκε να εκτελέσει τις πολωνικές διαταγές και έμεινε πιστή στη Λιθουανία . Μετά την προσάρτηση του Γκρόντνο, οι λιθουανικές κίτρινες-πράσινες-κόκκινες, λευκορωσικές λευκές-κόκκινες-λευκές σημαίες και πινακίδες με το Εθνόσημο της Λιθουανίας σκίστηκαν και οι Πολωνοί χωροφύλακες τους έσυραν στους σκονισμένους δρόμους για γελοιοποίηση. αντί γι' αυτά, οι πολωνικές πινακίδες και σημαίες υψώνονταν στη θέση τους παντού στην πόλη. Στρατιώτες και καθολικοί αξιωματικοί του λευκορωσικού συντάγματος στο Γκρόντνο προσφέρθηκαν να ενταχθούν στον Πολωνικό Στρατό, ενώ σε όσους αρνήθηκαν προσφέρθηκε να φύγουν ή συνελήφθησαν, τέθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή απελάθηκαν από την πατρίδα τους από τους Πολωνούς, μέρος των Λευκορώσων στρατιωτών και αξιωματικοί αυτού του συντάγματος εκκενώθηκαν στο Κάουνας και συνέχισαν να υπηρετούν για τη Λιθουανία.

Ο Λιθουανικός Στρατός με τον στρατηγό Σιλβέστρας Ζουκάουσκας άντεξε την προέλαση του Κόκκινου Στρατού κοντά στο Κεντάινιαϊ και την άνοιξη του 1919 οι Λιθουανοί ανακατέλαβαν Σιαουλιάι, Ραντβιλίσκις, Πανεβεζίς, Ουκμεργκέ. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου 1919, οι Σοβιετικοί απωθήθηκαν και οι λιθουανικές μονάδες έφτασαν στον Νταουγκάβα . Στη συνέχεια, ο Λιθουανικός Στρατός αναπτύχθηκε ενάντια στον παραστρατιωτικό Εθελοντικό Στρατό της Δυτικής Ρωσίας, ο οποίος εισέβαλε στη βόρεια Λιθουανία. Υπήρχαν περίπου 50.000 καλά οπλισμένοι από τη Γερμανία και υποστήριζαν Γερμανούς και Ρώσους στρατιώτες που προσπάθησαν να διατηρήσουν τον γερμανικό έλεγχο στο πρώην Όμπερ Οστ. Οι δυτικοί Ρώσοι εθελοντές ηττήθηκαν και εκδιώχθηκαν μέχρι τα τέλη του 1919. Έτσι, η πρώτη φάση των Λιθουανικών Πολέμων της Ανεξαρτησίας είχε τελειώσει και οι Λιθουανοί μπορούσαν να ασχοληθούν με εσωτερικές υποθέσεις.

Δημοκρατική περίοδος

Γραμμές οριοθέτησης μεταξύ Πολωνίας και Λιθουανίας 1919–1939

Η Συντακτική Συνέλευση της Λιθουανίας εξελέγη τον Απρίλιο του 1920 και συνήλθε για πρώτη φορά τον επόμενο Μάιο. Τον Ιούνιο υιοθέτησε το τρίτο προσωρινό σύνταγμα και στις 12 Ιουλίου 1920 υπέγραψε τη Σοβιετική-Λιθουανική Συνθήκη Ειρήνης . Στη συνθήκη η Σοβιετική Ένωση αναγνώρισε την πλήρως ανεξάρτητη Λιθουανία και τις αξιώσεις της στην αμφισβητούμενη περιοχή του Βίλνιους . Η Λιθουανία επέτρεψε κρυφά στις σοβιετικές δυνάμεις να περάσουν από το έδαφός της καθώς κινούνταν εναντίον της Πολωνίας. Στις 14 Ιουλίου 1920, ο προελαύνοντας σοβιετικός στρατός κατέλαβε το Βίλνιους για δεύτερη φορά από τις πολωνικές δυνάμεις. Η πόλη παραδόθηκε πίσω στους Λιθουανούς στις 26 Αυγούστου 1920, μετά την ήττα της σοβιετικής επίθεσης. Ο νικηφόρος πολωνικός στρατός επέστρεψε και η Σοβιετο-Λιθουανική Συνθήκη αύξησε τις εχθροπραξίες μεταξύ Πολωνίας και Λιθουανίας. Για να αποφευχθούν περαιτέρω μάχες, η συμφωνία του Σουβάουκι υπογράφηκε με την Πολωνία στις 7 Οκτωβρίου 1920. άφησε το Βίλνιους στη λιθουανική πλευρά της γραμμής ανακωχής. Δεν τέθηκε ποτέ σε ισχύ, ωστόσο, επειδή ο Πολωνός στρατηγός Λουτσιάν Ζελιγκόφσκι, ενεργώντας κατόπιν διαταγών του Γιούζεφ Πιουσούτσκι, οργάνωσε την Ανταρσία του Ζελιγκόφσκι, μια στρατιωτική ενέργεια που παρουσιάστηκε ως ανταρσία. Εισέβαλε στη Λιθουανία στις 8 Οκτωβρίου 1920, κατέλαβε το Βίλνιους την επόμενη μέρα και ίδρυσε μια βραχύβια Δημοκρατία της Κεντρικής Λιθουανίας στην ανατολική Λιθουανία στις 12 Οκτωβρίου 1920. Η δημοκρατία ήταν μέρος του φεντεραλιστικού σχήματος του Πιουσούτσκι, το οποίο δεν υλοποιήθηκε ποτέ λόγω της αντίθεσης τόσο από τους Πολωνούς όσο και από τους Λιθουανούς εθνικιστές.

Εδαφικές διαφορές Λιθουανίας-Πολωνίας στις αρχές της δεκαετίας του 1920, συμπεριλαμβανομένης της Δημοκρατίας της Κεντρικής Λιθουανίας .

Για 19 χρόνια, το Κάουνας ήταν η προσωρινή πρωτεύουσα της Λιθουανίας, ενώ η περιοχή του Βίλνιους παρέμεινε υπό πολωνική διοίκηση. Η Κοινωνία των Εθνών προσπάθησε να μεσολαβήσει στη διαμάχη, αλλά οι διαπραγματεύσεις κατέρρευσαν καθώς καμία πλευρά δεν μπορούσε να συμφωνήσει σε συμβιβασμό. Η Κεντρική Λιθουανία διεξήγαγε κοινοβουλευτικές εκλογές το 1922 που μποϊκοτάρονταν από τους Εβραίους, τους Λιθουανούς και τους Λευκορώσους και στη συνέχεια προσαρτήθηκε στην Πολωνία στις 24 Μαρτίου 1922 . Η Διάσκεψη των Πρέσβεων έδωσε το Βίλνιους στην Πολωνία τον Μάρτιο του 1923. Η Λιθουανία δεν αποδέχθηκε αυτή την απόφαση και διέκοψε κάθε σχέση με την Πολωνία. Οι δύο χώρες βρίσκονταν επίσημα σε πόλεμο για το Βίλνιους, την ιστορική πρωτεύουσα της Λιθουανίας, που κατοικούνταν εκείνη την εποχή σε μεγάλο βαθμό από πολωνόφωνους και εβραϊκούς πληθυσμούς μεταξύ 1920 και 1938 Η διαμάχη συνέχισε να κυριαρχεί στην εσωτερική πολιτική και την εξωτερική πολιτική της Λιθουανίας και καταδίκασε τις σχέσεις με την Πολωνία για όλη την περίοδο του Μεσοπολέμου.

Κομητείες της Λιθουανίας 1920–1939

Για διοικητικούς λόγους, το de facto έδαφος της χώρας χωρίστηκε σε 23 κομητείες (apskritis). Άλλες 11 κομητείες (συμπεριλαμβανομένου του Βίλνιους) κατανεμήθηκαν για την επικράτεια που κατείχε η Πολωνία.

Λιθουανοί αντάρτες κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Κλάιπεντα

Η Συντακτική Συνέλευση, η οποία διέκοψε τον Οκτώβριο του 1920 λόγω απειλών από την Πολωνία, συγκεντρώθηκε ξανά και ξεκίνησε πολλές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνταν στο νέο κράτος. Η Λιθουανία κέρδισε διεθνή αναγνώριση και ένταξη στην Κοινωνία των Εθνών, ψήφισε νόμο για τη μεταρρύθμιση της γης, εισήγαγε ένα εθνικό νόμισμα (το λίτας ) και υιοθέτησε ένα τελικό σύνταγμα τον Αύγουστο του 1922. Η Λιθουανία έγινε δημοκρατικό κράτος, με το Σέιμας (κοινοβούλιο) να εκλέγεται από άνδρες και γυναίκες για τριετή θητεία. Το Πρώτο Σέιμας της Λιθουανίας εξελέγη τον Οκτώβριο του 1922, αλλά δεν μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση καθώς οι ψήφοι μοιράστηκαν εξίσου (38–38) και αναγκάστηκε να διαλυθεί. Το μόνο επίτευγμα ήταν η εξέγερση της Κλάιπεντα από τις 10 Ιανουαρίου έως τις 15 Ιανουαρίου 1923. Η εξέγερση αφορούσε τη Μικρά Λιθουανία, μια περιοχή που παραδοσιακά επιζητούσαν οι Λιθουανοί εθνικιστές που παρέμεινε υπό γερμανική κυριαρχία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, εκτός από την περιοχή Κλάιπεντα με τη μεγάλη λιθουανική μειονότητα.

Η Λιθουανία εκμεταλλεύτηκε την κρίση του Ρουρ στη δυτική Ευρώπη και κατέλαβε την περιοχή Κλάιπεντα, μια περιοχή που αποσπάστηκε από την Ανατολική Πρωσία με τους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών και τέθηκε υπό γαλλική διοίκηση που χρηματοδοτείται από την Κοινωνία των Εθνών. Η περιοχή ενσωματώθηκε ως αυτόνομη περιφέρεια της Λιθουανίας τον Μάιο του 1924. Για τη Λιθουανία, παρείχε τη μοναδική πρόσβαση της χώρας στη Βαλτική Θάλασσα και ήταν ένα σημαντικό βιομηχανικό κέντρο, αλλά οι πολυάριθμοι Γερμανοί κάτοικοι της περιοχής αντιστάθηκαν στην κυριαρχία της Λιθουανίας κατά τη δεκαετία του 1930. Η εξέγερση της Κλάιπεντα ήταν η τελευταία ένοπλη σύγκρουση στη Λιθουανία πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το δεύτερο Σέιμας της Λιθουανίας, που εξελέγη τον Μάιο του 1923, ήταν το μόνο στην ανεξάρτητη Λιθουανία που υπηρέτησε ολόκληρη τη θητεία του. Το Σέιμας συνέχισε τη μεταρρύθμιση της γης, εισήγαγε συστήματα κοινωνικής στήριξης και άρχισε να αποπληρώνει το εξωτερικό χρέος. Η πρώτη εθνική απογραφή της Λιθουανίας πραγματοποιήθηκε το 1923.

Αυταρχική περίοδος

Αντάνας Σμετόνα, ο πρώτος και τελευταίος πρόεδρος της ανεξάρτητης Λιθουανίας κατά τα χρόνια του μεσοπολέμου . Η περίοδος 1918–1939 είναι συχνά γνωστή ως «η εποχή του Σμετόνα».

Το Τρίτο Σέιμας της Λιθουανίας εξελέγη τον Μάιο του 1926. Για πρώτη φορά, το μπλοκ υπό την ηγεσία του Λιθουανικού Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος έχασε την πλειοψηφία του και πήγε στην αντιπολίτευση. Επικρίθηκε έντονα για την υπογραφή του Σοβιετικού-Λιθουανικού Συμφώνου Μη Επίθεσης (παρόλο που επιβεβαίωνε τη σοβιετική αναγνώριση των λιθουανικών αξιώσεων στο Βίλνιους που ελέγχεται από την Πολωνία) και κατηγορήθηκε για «μπολσεβικοποίηση» της Λιθουανίας. Ως αποτέλεσμα των αυξανόμενων εντάσεων, η κυβέρνηση καθαιρέθηκε κατά τη διάρκεια του λιθουανικού πραξικοπήματος του 1926 τον Δεκέμβριο. Το πραξικόπημα, που οργανώθηκε από τον στρατό, υποστηρίχθηκε από τη Λιθουανική Εθνικιστική Ένωση ( tautininkai ) και τους Λιθουανούς Χριστιανοδημοκράτες. Τοποθέτησαν πρόεδρο τον Αντάνας Σμετόνα και πρωθυπουργό τον Αουγκουστίνας Βολντεμάρα. Ο Σμετόνα κατέστειλε την αντιπολίτευση και παρέμεινε ως αυταρχικός ηγέτης μέχρι τον Ιούνιο του 1940.

Το Σέιμας θεώρησε ότι το πραξικόπημα ήταν απλώς ένα προσωρινό μέτρο και ότι θα προκηρύσσονταν νέες εκλογές για να επιστρέψει η Λιθουανία στη δημοκρατία. Αντίθετα, το νομοθετικό σώμα διαλύθηκε τον Μάιο του 1927. Αργότερα την ίδια χρονιά, μέλη των Σοσιαλδημοκρατών και άλλων αριστερών κομμάτων προσπάθησαν να οργανώσουν μια εξέγερση εναντίον του Σμετόνα, αλλά γρήγορα υποτάχθηκαν. Ο Βολντεμάρας γινόταν όλο και πιο ανεξάρτητος από τον Σμετόνα και αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 1929. Τρεις φορές το 1930 και μία το 1934, επιχείρησε ανεπιτυχώς να επιστρέψει στην εξουσία. Τον Μάιο του 1928, ο Σμετόνα ανακοίνωσε το πέμπτο προσωρινό σύνταγμα χωρίς να ζητήσει τη γνώμη του Σέιμας. Το σύνταγμα συνέχισε να ισχυρίζεται ότι η Λιθουανία ήταν ένα δημοκρατικό κράτος ενώ οι εξουσίες του προέδρου αυξήθηκαν κατά πολύ. Το κόμμα του Σμετόνα, η Λιθουανική Εθνικιστική Ένωση, αυξανόταν σταθερά σε μέγεθος και σημασία. Υιοθέτησε τον τίτλο "tautos vadas" (αρχηγός του έθνους) και άρχισε σιγά σιγά να χτίζει μια προσωπολατρία. Πολλές εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες παντρεύτηκαν με την οικογένεια του Σμετόνα.

Όταν το Ναζιστικό Κόμμα ανέβηκε στην εξουσία στη Γερμανία, οι σχέσεις Γερμανίας-Λιθουανίας επιδεινώθηκαν σημαντικά καθώς οι Ναζί δεν ήθελαν να αποδεχτούν την απώλεια της περιοχής Κλάιπεντα. Οι Ναζί υποστήριξαν αντι-λιθουανικές οργανώσεις στην περιοχή. Το 1934, η Λιθουανία δίκασε τους ακτιβιστές και καταδίκασε περίπου 100 άτομα σε ποινές φυλάκισης. Αυτό ώθησε τη Γερμανία, έναν από τους κύριους εμπορικούς εταίρους της Λιθουανίας, να κηρύξει εμπάργκο λιθουανικών προϊόντων. Σε απάντηση, η Λιθουανία μετέφερε τις εξαγωγές της στο Ηνωμένο Βασίλειο . Αυτό το μέτρο δεν έφτασε αρκετά μακριά για να ικανοποιήσει πολλές ομάδες, και οι αγρότες στη Σουβαλκίγια οργάνωσαν απεργίες, οι οποίες κατεστάλησαν βίαια. Το κύρος του Σμετόνα καταστράφηκε και τον Σεπτέμβριο του 1936, συμφώνησε να προκηρύξει τις πρώτες εκλογές για το Σέιμας από το πραξικόπημα του 1926. Πριν από τις εκλογές, όλα τα πολιτικά κόμματα είχαν αποκλειστεί εκτός από την Εθνική Ένωση. Έτσι, 42 από τα 49 μέλη του Τέταρτου Σέιμας της Λιθουανίας ήταν από την Εθνική Ένωση. Αυτή η συνέλευση λειτούργησε ως συμβουλευτικό συμβούλιο του προέδρου και τον Φεβρουάριο του 1938, υιοθέτησε ένα νέο σύνταγμα που παρείχε στον πρόεδρο ακόμη μεγαλύτερες εξουσίες.

Λιθουανικά εδαφικά ζητήματα 1939–1940

Καθώς οι εντάσεις αυξάνονταν στην Ευρώπη μετά την προσάρτηση του Ομοσπονδιακού Κράτους της Αυστρίας από τη Ναζιστική Γερμανία (Άνσλους), η Πολωνία παρουσίασε το Πολωνικό τελεσίγραφο του 1938 στη Λιθουανία τον Μάρτιο του ίδιου έτους. Η Πολωνία απαίτησε την αποκατάσταση των κανονικών διπλωματικών σχέσεων που διακόπηκαν μετά την Ανταρσία του Ζελιγκόφσκι το 1920 και απείλησε με στρατιωτικές ενέργειες σε περίπτωση άρνησης. Η Λιθουανία, έχοντας έναν αδύναμο στρατό και ανίκανη να ζητήσει διεθνή υποστήριξη για τον σκοπό της, αποδέχθηκε το τελεσίγραφο. Σε περίπτωση πολωνικής στρατιωτικής δράσης, ο Αδόλφος Χίτλερ διέταξε μια γερμανική στρατιωτική κατάληψη της νοτιοδυτικής Λιθουανίας μέχρι τον ποταμό Ντουμπίσα και οι ένοπλες δυνάμεις του κινητοποιούνταν πλήρως μέχρι τα νέα της λιθουανικής αποδοχής. Οι σχέσεις μεταξύ Πολωνίας και Λιθουανίας εξομαλύνθηκαν κάπως μετά την αποδοχή του τελεσίγραφου και τα μέρη συνήψαν συνθήκες σχετικά με τις σιδηροδρομικές μεταφορές, τις ταχυδρομικές συναλλαγές και άλλα μέσα επικοινωνίας.

Παρέλαση του Λιθουανικού Στρατού στο Βίλνιους (1939)

Η Λιθουανία προσέφερε διπλωματική υποστήριξη στη Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση σε αντίθεση με δυνάμεις όπως η Γαλλία και η Εσθονία που υποστήριξαν την Πολωνία στη σύγκρουση για το Βίλνιους, αλλά τόσο η Γερμανία όσο και η Σοβιετική Ένωση θεώρησαν σκόπιμο να καταπατήσουν το έδαφος και την ανεξαρτησία της Λιθουανίας ούτως ή άλλως. Μετά την εκλογική επιτυχία των Ναζί στην Κλάιπεντα τον Δεκέμβριο του 1938, η Γερμανία αποφάσισε να αναλάβει δράση για να εξασφαλίσει τον έλεγχο ολόκληρης της περιοχής. Στις 20 Μαρτίου 1939, λίγες μόλις ημέρες μετά τη γερμανική κατοχή της Τσεχοσλοβακίας στις 15 Μαρτίου, η Λιθουανία έλαβε το γερμανικό τελεσίγραφο του 1939 προς τη Λιθουανία από τον υπουργό Εξωτερικών Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ. Απαίτησε την άμεση παραχώρηση της περιοχής Κλάιπεντα στη Γερμανία. Η λιθουανική κυβέρνηση αποδέχθηκε το τελεσίγραφο για αποφυγή ένοπλης επέμβασης. Η περιοχή Κλάιπεντα ενσωματώθηκε απευθείας στην Γκάου Ανατολική Πρωσία του Γερμανικού Ράιχ . Αυτό πυροδότησε μια πολιτική κρίση στη Λιθουανία και ανάγκασε τον Σμετόνα να σχηματίσει μια νέα κυβέρνηση που περιλάμβανε μέλη της αντιπολίτευσης για πρώτη φορά από το 1926. Η απώλεια της Κλάιπεντα ήταν ένα σημαντικό πλήγμα για τη λιθουανική οικονομία και η χώρα μετατοπίστηκε στη σφαίρα της γερμανικής επιρροής.

Ο Αδόλφος Χίτλερ αρχικά σχεδίαζε να μετατρέψει τη Λιθουανία σε κράτος δορυφόρο που θα συμμετείχε στις σχεδιαζόμενες στρατιωτικές κατακτήσεις με αντάλλαγμα εδαφικές διευρύνσεις. Όταν η Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση συνήψαν το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ τον Αύγουστο του 1939 και χώρισαν την Ανατολική Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής, η Λιθουανία ανατέθηκε αρχικά στη Γερμανία, αλλά αυτό άλλαξε μετά την άρνηση του Σμετόνα να συμμετάσχει στη γερμανική εισβολή στην Πολωνία. Ο Ιωσήφ Στάλιν συμφώνησε να παραχωρήσει τις πολωνικές περιοχές που προσαρτήθηκαν αρχικά από τη Σοβιετική Ένωση στο Μεγάλο Γερμανικό Ράιχ με αντάλλαγμα την είσοδο της Λιθουανίας στη σοβιετική σφαίρα επιρροής.

Η περίοδος της ανεξαρτησίας του μεσοπολέμου γέννησε την ανάπτυξη του λιθουανικού Τύπου, της λογοτεχνίας, της μουσικής, των τεχνών και του θεάτρου καθώς και ένα ολοκληρωμένο σύστημα εκπαίδευσης με γλώσσα διδασκαλίας τα Λιθουανικά. Το δίκτυο των σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης επεκτάθηκε και ιδρύθηκαν ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο Κάουνας. Η λιθουανική κοινωνία παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό γεωργική με μόνο το 20% των ανθρώπων να ζουν στις πόλεις. Η επιρροή της Καθολικής Εκκλησίας ήταν ισχυρή και τα ποσοστά γεννήσεων υψηλά: ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά 22% σε πάνω από τρία εκατομμύρια κατά την περίοδο 1923-1939, παρά τη μετανάστευση στη Νότια Αμερική και αλλού. Σε όλες σχεδόν τις πόλεις και κωμοπόλεις, όπου παραδοσιακά κυριαρχούσαν Εβραίοι, Πολωνοί, Ρώσοι και Γερμανοί, οι Λιθουανοί έγιναν η πλειοψηφία. Οι Λιθουανοί, για παράδειγμα, αποτελούσαν το 59% των κατοίκων του Κάουνας το 1923, σε αντίθεση με το 7% το 1897. Η δεξιά δικτατορία του 1926-1940 είχε παράξενα σταθεροποιητικά κοινωνικά αποτελέσματα, καθώς απέτρεψε τις χειρότερες αντισημιτικές υπερβολές καθώς και την άνοδο του αριστερού και δεξιού πολιτικού εξτρεμισμού.

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος (1939-1945)

Πρώτη σοβιετική κατοχή

Ιωσήφ Στάλιν, Γιόακιμ φον Ρίμπεντροπ και άλλοι κατά την υπογραφή της συνθήκης γερμανοσοβιετικών συνόρων και φιλίας

Τα μυστικά πρωτόκολλα του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, προσαρμοσμένα από τη γερμανοσοβιετική συνθήκη για τα σύνορα, χώρισαν την Ανατολική Ευρώπη σε σοβιετικές και ναζιστικές σφαίρες επιρροής . Τα τρία κράτη της Βαλτικής πέρασαν στη σοβιετική σφαίρα. Κατά τη διάρκεια της επακόλουθης εισβολής στην Πολωνία, ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε το Βίλνιους, το οποίο οι Λιθουανοί θεωρούσαν πρωτεύουσά τους. Σύμφωνα με το Σοβιετικό-Λιθουανικό Σύμφωνο Αμοιβαίας Βοήθειας της 10ης Οκτωβρίου 1939, η Σοβιετική Ένωση μετέφερε το Βίλνιους και τα γύρω εδάφη στη Λιθουανία με αντάλλαγμα την εγκατάσταση 20.000 σοβιετικών στρατευμάτων στη χώρα. Ήταν μια εικονική θυσία ανεξαρτησίας, όπως αντικατοπτρίζεται σε ένα γνωστό σύνθημα «Vilnius – mūsų, Lietuva – rusų» (το Βίλνιους είναι δικό μας, αλλά η Λιθουανία είναι της Ρωσίας). Παρόμοια σύμφωνα αμοιβαίας βοήθειας υπογράφηκαν με τη Λετονία και την Εσθονία . Όταν η Φινλανδία αρνήθηκε να υπογράψει το σύμφωνό της, ξέσπασε ο Χειμερινός Πόλεμος .

Λιθουανοί μαχητές της αντίστασης, με διοικητή την Προσωρινή Κυβέρνηση, οδηγούν τους αφοπλισμένους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού στο Κάουνας κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Ιουνίου το 1941.

Την άνοιξη του 1940, όταν τελείωσε ο Χειμερινός Πόλεμος στη Φινλανδία, οι Σοβιετικοί αύξησαν τη διπλωματική τους πίεση στη Λιθουανία και εξέδωσαν το σοβιετικό τελεσίγραφο του 1940 στη Λιθουανία στις 14 Ιουνίου . Το τελεσίγραφο απαιτούσε τον σχηματισμό μιας νέας φιλοσοβιετικής κυβέρνησης και την αποδοχή απροσδιόριστου αριθμού στρατευμάτων του Κόκκινου Στρατού . Με τα σοβιετικά στρατεύματα να βρίσκονται ήδη στη χώρα, η Λιθουανία δεν μπόρεσε να αντισταθεί και αποδέχθηκε το τελεσίγραφο. Ο πρόεδρος Αντάνας Σμετόνα έφυγε από τη Λιθουανία καθώς 150.000 σοβιετικοί στρατιώτες διέσχισαν τα λιθουανικά σύνορα. Ο σοβιετικός εκπρόσωπος Βλαντιμίρ Ντεκανόζοφ σχημάτισε τη νέα φιλοσοβιετική κυβέρνηση-μαριονέτα, γνωστή ως Λαϊκή Κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Τζούστας Παλέκις, και οργάνωσε εκλογές για το λεγόμενο Λαϊκό Σέιμας. Κατά την πρώτη συνεδρίασή του στις 21 Ιουλίου, το Λαϊκό Σέιμας ψήφισε ομόφωνα τη μετατροπή της Λιθουανίας σε Λιθουανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία και υπέβαλε αίτηση για ένταξη στη Σοβιετική Ένωση. Η αίτηση εγκρίθηκε από το Ανώτατο Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης στις 3 Αυγούστου 1940, το οποίο ολοκλήρωσε την επισημοποίηση της προσάρτησης.

Αμέσως μετά την κατοχή, οι σοβιετικές αρχές ξεκίνησαν την ταχεία σοβιετοποίηση της Λιθουανίας . Όλη η γη κρατικοποιήθηκε . Για να κερδίσουν υποστήριξη για το νέο καθεστώς μεταξύ των φτωχότερων αγροτών, μεγάλες φάρμες διανεμήθηκαν σε μικρούς γαιοκτήμονες. Ωστόσο, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την ενδεχόμενη κολεκτιβοποίηση, οι αγροτικοί φόροι αυξήθηκαν δραματικά σε μια προσπάθεια να χρεοκοπήσουν όλους τους αγρότες. Η κρατικοποίηση των τραπεζών, των μεγαλύτερων επιχειρήσεων και των ακινήτων οδήγησε σε διαταραχές στην παραγωγή που προκάλεσαν μαζικές ελλείψεις αγαθών. Το λιθουανικό λίτας υποτιμήθηκε τεχνητά και αποσύρθηκε την άνοιξη του 1941. Το βιοτικό επίπεδο έπεσε κατακόρυφα. Όλες οι θρησκευτικές, πολιτιστικές και πολιτικές οργανώσεις απαγορεύτηκαν, αφήνοντας μόνο το Κομουνιστικό Κόμμα Λιθουανίας και το τμήμα νεολαίας του. Υπολογίζεται ότι 12.000 « εχθροί του λαού » συνελήφθησαν. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας απέλασης του Ιουνίου του 1941, περίπου 12.600 άτομα (κυρίως πρώην στρατιωτικοί, αστυνομικοί, πολιτικές προσωπικότητες, διανόηση και οι οικογένειές τους) εκτοπίστηκαν στα γκουλάγκ στη Σιβηρία υπό την πολιτική εξάλειψης των εθνικών ελίτ. Πολλοί εκτοπισμένοι χάθηκαν λόγω απάνθρωπων συνθηκών. 3.600 φυλακίστηκαν και πάνω από 1.000 σκοτώθηκαν.

Κατοχή της Λιθουανίας από τη Ναζιστική Γερμανία (1941–1944)

Γερμανοί στρατιώτες και ντόπιοι παρακολουθούν μια λιθουανική συναγωγή να καίγεται το 1941.

Στις 22 Ιουνίου 1941, η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση στην επιχείρηση Μπαρμπαρόσα . Στην αναφορά του Φραντς Γουόλτερ Στάλεκερ στις 15 Οκτωβρίου προς τον Χάινριχ Χίμλερ, ο Στάλεκερ έγραψε ότι είχε καταφέρει να συγκαλύψει τις ενέργειες του Vorkommando (γερμανική μονάδα πρωτοπορίας) και το έκανε να μοιάζει με πρωτοβουλία του τοπικού πληθυσμού να πραγματοποιήσει το πογκρόμ του Κάουνας . Οι γερμανικές δυνάμεις κινήθηκαν γρήγορα και συνάντησαν μόνο σποραδική σοβιετική αντίσταση. Το Βίλνιους καταλήφθηκε στις 24 Ιουνίου 1941, και η Γερμανία έλεγχε όλη τη Λιθουανία μέσα σε μια εβδομάδα. Οι σοβιετικές δυνάμεις που υποχωρούσαν δολοφόνησαν μεταξύ 1.000 και 1.500 ανθρώπων, κυρίως Λιθουανούς (βλ. σφαγή του Ραϊνιάι ). Οι Λιθουανοί γενικά δέχτηκαν τους Γερμανούς ως απελευθερωτές από το καταπιεστικό σοβιετικό καθεστώς και ήλπιζαν ότι η Γερμανία θα αποκαθιστούσε κάποια αυτονομία στη χώρα τους. Το Λιθουανικό Ακτιβιστικό Μέτωπο οργάνωσε μια αντισοβιετική εξέγερση γνωστή ως Εξέγερση του Ιουνίου στη Λιθουανία, κήρυξε την ανεξαρτησία και σχημάτισε μια Προσωρινή Κυβέρνηση της Λιθουανίας με πρωθυπουργό τον Γιουόζας Αμπραζεβίτσιους. Η Προσωρινή Κυβέρνηση δεν διαλύθηκε βίαια. Απογυμνωμένη από τους Γερμανούς από κάθε πραγματική εξουσία, παραιτήθηκε στις 5 Αυγούστου 1941 Η Γερμανία ίδρυσε την πολιτική διοίκηση γνωστή ως Ραϊχσκομισαριάτ Όστλαντ.

Αρχικά, υπήρξε ουσιαστική συνεργασία γερμανικών δυνάμεων και ορισμένων Λιθουανών. Οι Λιθουανοί εντάχθηκαν στα τάγματα TDA και βοηθητικά αστυνομικά τάγματα, με την ελπίδα ότι αυτές οι μονάδες θα μετατρέπονταν στον τακτικό στρατό της ανεξάρτητης Λιθουανίας. Αντίθετα, ορισμένες μονάδες χρησιμοποιήθηκαν από τους Γερμανούς ως βοηθοί στη διάπραξη του Ολοκαυτώματος . Ωστόσο, σύντομα οι Λιθουανοί απογοητεύτηκαν από τις σκληρές γερμανικές πολιτικές της συλλογής μεγάλων πολεμικών προμηθειών, της συγκέντρωσης ανθρώπων για καταναγκαστική εργασία στη Γερμανία, της στρατολόγησης ανδρών στη Βέρμαχτ και της έλλειψης πραγματικής αυτονομίας. Αυτά τα συναισθήματα οδήγησαν φυσικά στη δημιουργία ενός κινήματος αντίστασης. Η πιο αξιοσημείωτη αντιστασιακή οργάνωση, η Ανώτατη Επιτροπή για την Απελευθέρωση της Λιθουανίας, ιδρύθηκε το 1943. Λόγω παθητικής αντίστασης, δεν εγκαταστάθηκε τμήμα Βάφεν Ες Ες στη Λιθουανία. Οι Λιθουανοί δεν οργάνωσαν ένοπλη αντίσταση εξακολουθώντας να θεωρούν τη Σοβιετική Ένωση τον κύριο εχθρό τους. Ένοπλη αντίσταση διεξήχθη από φιλοσοβιετικούς παρτιζάνους (Ρώσους, Λευκορώσους και Εβραίους) και τον πολωνικό Εσωτερικό Στρατό στην ανατολική Λιθουανία.

Πριν από το Ολοκαύτωμα, στη Λιθουανία ζούσε ένας αμφισβητούμενος αριθμός Εβραίων: 210.000 σύμφωνα με μια εκτίμηση, 250.000 σύμφωνα με άλλη. Περίπου το 90% ή περισσότεροι των Λιθουανών Εβραίων δολοφονήθηκαν , ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη. Το Ολοκαύτωμα στη Λιθουανία μπορεί να χωριστεί σε τρία στάδια: μαζικές εκτελέσεις (Ιούνιος–Δεκέμβριος 1941), περίοδος γκέτο (1942 – Μάρτιος 1943) και τελική εκκαθάριση (Απρίλιος 1943 – Ιούλιος 1944). Σε αντίθεση με άλλες κατεχόμενες από τους Ναζί χώρες όπου το Ολοκαύτωμα εισήχθη σταδιακά, ξεκίνησαν εκτελέσεις στη Λιθουανία τις πρώτες ημέρες της γερμανικής κατοχής. Οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν από τους Ναζί και τους Λιθουανούς συνεργάτες τους σε τρεις κύριες περιοχές: Κάουνας, Βίλνιους (με τη σφαγή του Πανέριαϊ ) και στην ύπαιθρο. Υπολογίζεται ότι το 80% των Λιθουανών Εβραίων σκοτώθηκαν πριν από το 1942. Οι 43.000 Εβραίοι που επέζησαν συγκεντρώθηκαν στο γκέτο του Βίλνιους, στο γκέτο του Κάουνας, στο γκέτο Σιαουλιάι και στο γκέτο Σβεντσιόνις και αναγκάστηκαν να εργαστούν προς όφελος της γερμανικής στρατιωτικής βιομηχανίας. Το 1943, τα γκέτο είτε εκκαθαρίστηκαν είτε μετατράπηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης . Μόνο περίπου 2.000–3.000 Λιθουανοί Εβραίοι απελευθερώθηκαν από αυτά τα στρατόπεδα. Περισσότεροι επέζησαν αποσυρόμενοι στο εσωτερικό της Ρωσίας πριν ξεσπάσει ο πόλεμος ή δραπετεύοντας από τα γκέτο και ενώθηκαν με τους Εβραίους παρτιζάνους.

Δεύτερη σοβιετική κατοχή

Η λιθουανική ένοπλη αντίσταση κατά της σοβιετικής κατοχής διήρκεσε μέχρι το 1953.

Το σχέδιο απελάσεων του άμαχου πληθυσμού στη Λιθουανία κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Πριμπόι (1949) που δημιουργήθηκε από τη σοβιετική MGB .

Το καλοκαίρι του 1944, ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός έφτασε στην ανατολική Λιθουανία. Τον Ιούλιο του 1944, η περιοχή γύρω από το Βίλνιους τέθηκε υπό τον έλεγχο των πολωνικών μαχητών της Αντίστασης, οι οποίοι επιχείρησαν επίσης να καταλάβουν την πόλη που κατείχε η Γερμανία κατά τη διάρκεια της άτυχης επιχείρησης Όστρα Μπράμα. Ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε το Βίλνιους με την πολωνική βοήθεια στις 13 Ιουλίου. Η Σοβιετική Ένωση κατέλαβε εκ νέου τη Λιθουανία και ο Ιωσήφ Στάλιν επανίδρυσε τη Λιθουανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία το 1944 με πρωτεύουσα το Βίλνιους. Οι Σοβιετικοί εξασφάλισαν την παθητική συμφωνία των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας (βλ. Διάσκεψη της Γιάλτας και Συμφωνία του Πότσνταμ ) σε αυτή την προσάρτηση. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1945, οι σοβιετικές δυνάμεις κατέλαβαν την Κλάιπεντα στις ακτές της Βαλτικής. Οι βαρύτερες φυσικές απώλειες στη Λιθουανία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου υπέστησαν το 1944-1945, όταν ο Κόκκινος Στρατός απώθησε τους Ναζί εισβολείς. Υπολογίζεται ότι η Λιθουανία έχασε 780.000 ανθρώπους μεταξύ 1940 και 1954 υπό τη ναζιστική και τη σοβιετική κατοχή.

Σοβιετική περίοδος (1944-1990)

Σταλινικός τρόμος και αντίσταση (1944-1953)

Λιθουανικό σπίτι εκτοπισμένων στην Κολιμά (1958).

Οι σοβιετικές εκτοπίσεις από τη Λιθουανία μεταξύ 1941-1952 είχαν ως αποτέλεσμα την εξορία χιλιάδων οικογενειών στη Σοβιετική Ένωση, ειδικά στη Σιβηρία και σε άλλα απομακρυσμένα μέρη της χώρας. Μεταξύ 1944-1953, σχεδόν 120.000 άνθρωποι (5% του πληθυσμού) απελάθηκαν και χιλιάδες άλλοι έγιναν πολιτικοί κρατούμενοι. Πολλές κορυφαίες πνευματικές προσωπικότητες και οι περισσότεροι Καθολικοί ιερείς ήταν μεταξύ των εκτοπισθέντων. πολλοί επέστρεψαν στη Λιθουανία μετά το 1953. Περίπου 20.000 Λιθουανοί παρτιζάνοι συμμετείχαν σε ανεπιτυχή πόλεμο κατά του σοβιετικού καθεστώτος στη δεκαετία του '40 και στις αρχές της δεκαετίας του '50. Οι περισσότεροι σκοτώθηκαν ή απελάθηκαν στα γκουλάγκ της Σιβηρίας. Κατά τη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν τη γερμανική παράδοση στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, 40-60 χιλιάδες άμαχοι και μαχητές χάθηκαν στο πλαίσιο της αντισοβιετικής εξέγερσης. Σημαντικά περισσότεροι Λιθουανοί πέθαναν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο παρά κατά τη διάρκεια αυτού.

Η λιθουανική ένοπλη αντίσταση διήρκεσε μέχρι το 1953. Ο Αντόλφας Ραμανάουσκας (κωδικό όνομα «Βανάγκας», το γεράκι), ο τελευταίος επίσημος διοικητής της Ένωσης Λιθουανών Αγωνιστών της Ελευθερίας, συνελήφθη τον Οκτώβριο του 1956 και εκτελέστηκε τον Νοέμβριο του 1957.

Σοβιετική εποχή (1953-1988)

Πρώην έδρα της KGB στο Βίλνιους

Οι σοβιετικές Αρχές ενθάρρυναν μετανάστευση μη Λιθουανών εργατών, ιδιαίτερα Ρώσων, ως τρόπο ενσωμάτωσης της Λιθουανίας στη Σοβιετική Ένωση και ενθάρρυνσης βιομηχανικής ανάπτυξης, αλλά στη Λιθουανία αυτή η διαδικασία δεν έλαβε τη μαζική κλίμακα άλλων ευρωπαϊκών σοβιετικών δημοκρατιών.

Σε μεγάλο βαθμό, στο μεταπολεμικό Βίλνιους έλαβε χώρα η Λιθουανοποίηση και όχι η Ρωσικοποίηση και στοιχεία εθνικής αναγέννησης χαρακτηρίζουν την περίοδο ύπαρξης της Λιθουανίας ως σοβιετικής δημοκρατίας. Τα όρια και η πολιτική ακεραιότητα της Λιθουανίας καθορίστηκαν από την απόφαση του Ιωσήφ Στάλιν να παραχωρήσει ξανά το Βίλνιους στη Λιθουανική ΣΣΔ το 1944. Στη συνέχεια, οι περισσότεροι Πολωνοί επανεγκαταστάθηκαν από το Βίλνιους (αλλά μόνο μια μειονότητα από την ύπαιθρο και άλλα μέρη της Λιθουανικής ΣΣΔ) με την εφαρμογή σοβιετικών και λιθουανικών κομμουνιστικών πολιτικών που επέβαλλαν τη μερική αντικατάστασή τους από Ρώσους μετανάστες . Στη συνέχεια, το Βίλνιους εποικιζόταν όλο και περισσότερο από Λιθουανούς και αφομοιώθηκε από τη λιθουανική κουλτούρα, η οποία εκπλήρωσε, αν και υπό τις καταπιεστικές και περιοριστικές συνθήκες της σοβιετικής κυριαρχίας, το μακροχρόνιο όνειρο των Λιθουανών εθνικιστών. Η οικονομία της Λιθουανίας πήγε καλά σε σύγκριση με άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι εθνικές εξελίξεις στη Λιθουανία ακολούθησαν σιωπηρές συμβιβαστικές συμφωνίες από τους Σοβιετικούς κομμουνιστές, Λιθουανούς κομμουνιστές και τη λιθουανική διανόηση . Το Πανεπιστήμιο του Βίλνιους άνοιξε ξανά μετά τον πόλεμο, λειτουργώντας στη λιθουανική γλώσσα. Τα σχολεία στη Λιθουανική ΣΣΔ παρείχαν περισσότερη διδασκαλία στα λιθουανικά από οποιαδήποτε προηγούμενη φορά στην ιστορία της χώρας. Η λογοτεχνική λιθουανική γλώσσα τυποποιήθηκε και βελτιώθηκε περαιτέρω ως γλώσσα επιστήμης και λιθουανικής λογοτεχνίας . Το τίμημα που πλήρωσε η λιθουανική διανόηση για τα εθνικά προνόμια ήταν η πολύ αυξημένη συμμετοχή τους στο Κομμουνιστικό Κόμμα μετά την αποσταλινοποίηση .

Μεταξύ του θανάτου του Στάλιν το 1953 και των μεταρρυθμίσεων του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στα μέσα της δεκαετίας του '80, η Λιθουανία λειτουργούσε ως σοβιετική κοινωνία. Η γεωργία παρέμεινε κολεκτιβοποιημένη, η ιδιοκτησία κρατικοποιήθηκε και η κριτική στο σοβιετικό σύστημα τιμωρούνταν αυστηρά. Η χώρα παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό απομονωμένη από τον μη σοβιετικό κόσμο λόγω των ταξιδιωτικών περιορισμών, η δίωξη της Καθολικής Εκκλησίας συνεχίστηκε και η υποτιθέμενη ισότιμη κοινωνία διαφθειρόταν εκτενώς από την πρακτική των διασυνδέσεων και των προνομίων για όσους υπηρετούσαν το σύστημα.

Αναγέννηση (1988-1990)

Αντισοβιετική συγκέντρωση περίπου 250.000 ατόμων. Το Σαγιούντις ήταν ένα κίνημα που οδήγησε στην αποκατάσταση ενός Ανεξάρτητου Κράτους της Λιθουανίας.

Μέχρι τα μέσα του 1988, όλη η πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ζωή ελεγχόταν από το Κομουνιστικό Κόμμα Λιθουανίας (CPL). Λιθουανοί και οι άλλες δύο δημοκρατίες της Βαλτικής δεν εμπιστεύονταν το σοβιετικό καθεστώς ακόμη περισσότερο από άλλες περιοχές του σοβιετικού κράτους και έδωσαν συγκεκριμένη και ενεργή υποστήριξη στο πρόγραμμα κοινωνικοπολιτικών μεταρρυθμίσεων του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, γνωστών ως περεστρόικα και γκλάσνοστ. Υπό την ηγεσία διανοουμένων, το Μεταρρυθμιστικό Κίνημα της Λιθουανίας Σαγιούντις ιδρύθηκε στα μέσα του 1988 και διακήρυξε ένα πρόγραμμα δημοκρατικών και εθνικών δικαιωμάτων κερδίζοντας δημοτικότητα σε εθνικό επίπεδο. Εμπνευσμένο από το Σαγιούντις, το Ανώτατο Σοβιέτ της Λιθουανικής ΣΣΔ ενέκρινε συνταγματικές τροποποιήσεις σχετικά με την υπεροχή λιθουανικών νόμων έναντι σοβιετικής νομοθεσίας, ακύρωσε τις αποφάσεις του 1940 για την ανακήρυξη της Λιθουανίας ως τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης, νομιμοποίησε πολυκομματικό σύστημα και υιοθέτησε μια σειρά άλλες σημαντικές αποφάσεις, συμπεριλαμβανομένης της επιστροφής των εθνικών κρατικών συμβόλων. Ένας μεγάλος αριθμός μελών του CPL υποστήριξε επίσης τις ιδέες του Σαγιούντις και, με την υποστήριξή του, ο Αλγκίρντας Μπραζάουσκας εξελέγη Πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του CPL το 1988. Στις 23 Αυγούστου 1989, Λετονοί, Λιθουανοί και Εσθονοί ένωσαν χέρια σε μια ανθρώπινη αλυσίδα 600 χιλιομέτρων από το Ταλίν έως το Βίλνιους για να επιστήσουν την προσοχή του κόσμου στην τύχη των χωρών της Βαλτικής. Η ανθρώπινη αλυσίδα ονομαζόταν Βαλτική Οδός. Τον Δεκέμβριο του 1989, το CPL υπό την ηγεσία του Μπραζάουσκας κήρυξε ανεξαρτησία από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και έγινε ξεχωριστό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μετονομαζόμενο το 1990 σε Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Λιθουανίας.

Αποκατάσταση ανεξαρτησίας (1990–σήμερα)

Αγώνας για την ανεξαρτησία (1990-1991)

Άοπλος Λιθουανός πολίτης που στέκεται ενάντια σε ένα σοβιετικό τανκ κατά τη διάρκεια των Γεγονότων του Ιανουαρίου .

Οι ηγέτες του Ανώτατου Συμβουλίου της Λιθουανίας στις 11 Μαρτίου 1990, μετά τη δημοσίευση του Νόμου για την Επανίδρυση του Κράτους της Λιθουανίας στο Βίλνιους

Στις αρχές του 1990, οι υποψήφιοι που υποστηρίχθηκαν από το Σαγιούντις κέρδισαν τις κοινοβουλευτικές εκλογές της Λιθουανίας . Στις 11 Μαρτίου 1990, διακηρύχθηκε η Πράξη Επανίδρυσης του Κράτους της Λιθουανίας . Οι δημοκρατίες της Βαλτικής ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για ανεξαρτησία και η Λιθουανία ήταν η πρώτη σοβιετική δημοκρατία που κήρυξε ανεξαρτησία. Ο Βυτάουτας Λαντσμπέργκις, ηγέτης του εθνικού κινήματος Σαγιούντις, έγινε αρχηγός του κράτους και η Καζιμίρα Προυνσκίνε ηγήθηκε του Υπουργικού Συμβουλίου. Ψηφίστηκαν προσωρινοί θεμελιώδεις νόμοι του κράτους.

Στις 15 Μαρτίου, η Σοβιετική Ένωση ζήτησε την ανάκληση της ανεξαρτησίας και άρχισε να εφαρμόζει πολιτικές και οικονομικές κυρώσεις κατά της Λιθουανίας. Στις 18 Απριλίου, οι Σοβιετικοί επέβαλαν οικονομικό αποκλεισμό της Λιθουανίας που κράτησε μέχρι τα τέλη Ιουνίου. Ο σοβιετικός στρατός χρησιμοποιήθηκε για να καταλάβει μερικά δημόσια κτίρια, αλλά η βία περιορίστηκε σε μεγάλο βαθμό μέχρι τον Ιανουάριο του 1991. Κατά τη διάρκεια των Γεγονότων του Ιανουαρίου στη Λιθουανία, οι σοβιετικές Αρχές προσπάθησαν να ανατρέψουν την εκλεγμένη κυβέρνηση χρηματοδοτώντας τη λεγόμενη Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας. Οι Σοβιετικοί κατέλαβαν βίαια τον Τηλεοπτικό Πύργο του Βίλνιους, σκοτώνοντας 14 άοπλους πολίτες και τραυματίζοντας 140. Κατά τη διάρκεια αυτής της επίθεσης, το μόνο μέσο επαφής με τον έξω κόσμο ήταν ένας ερασιτεχνικός ραδιοφωνικός σταθμός που δημιουργήθηκε στο κτίριο του λιθουανικού κοινοβουλίου από τον Τάντας Βισνιάουσκας, του οποίου το διακριτικό κλήσης ήταν LY2BAW. Η Μόσχα απέτυχε να δράσει περαιτέρω για να συντρίψει το λιθουανικό κίνημα ανεξαρτησίας και η λιθουανική κυβέρνηση συνέχισε να λειτουργεί.

Κατά τη διάρκεια του εθνικού δημοψηφίσματος της 9ης Φεβρουαρίου 1991, περισσότερο από το 90% όσων συμμετείχαν στην ψηφοφορία (76% όλων των ψηφοφόρων) ψήφισαν υπέρ μιας ανεξάρτητης, δημοκρατικής Λιθουανίας. Κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής απόπειρας πραξικοπήματος του 1991, τα στρατεύματα των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων κατέλαβαν αρκετές επικοινωνίες και άλλες κυβερνητικές εγκαταστάσεις στο Βίλνιους και σε άλλες πόλεις, αλλά το πραξικόπημα απέτυχε. Η λιθουανική κυβέρνηση απαγόρευσε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και διέταξε τη δήμευση της περιουσίας του. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, η Λιθουανία έλαβε ευρεία διεθνή αναγνώριση στις 6 Σεπτεμβρίου 1991 και έγινε δεκτή στα Ηνωμένα Έθνη στις 17 Σεπτεμβρίου.

Σύγχρονη Δημοκρατία της Λιθουανίας (1991–σήμερα)

Σημαία της Λιθουανίας

Όπως σε πολλές χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η δημοτικότητα του κινήματος ανεξαρτησίας μειώθηκε λόγω της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Λιθουανίας μετονομάστηκε σε Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα Λιθουανίας (LDDP) και κέρδισε την πλειοψηφία των εδρών έναντι του Σαγιούντις στις λιθουανικές κοινοβουλευτικές εκλογές του 1992 . Το LDDP συνέχισε την οικοδόμηση του ανεξάρτητου δημοκρατικού κράτους και τη μετάβαση από μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία σε μια οικονομία ελεύθερης αγοράς . Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1996, οι ψηφοφόροι επέστρεψαν στη δεξιά Ένωση της Πατρίδας, με επικεφαλής τον πρώην ηγέτη Σαγιούντις, Βιτάουτας Λαντσμπέργκις.

Ως μέρος της οικονομικής μετάβασης στον καπιταλισμό, η Λιθουανία οργάνωσε εκστρατεία ιδιωτικοποιήσεων για να πουλήσει κρατικά ακίνητα και εμπορικές επιχειρήσεις. Η κυβέρνηση εξέδωσε επενδυτικά κουπόνια που θα χρησιμοποιούνταν στην ιδιωτικοποίηση αντί για το πραγματικό νόμισμα. Η Λιθουανία, σε αντίθεση με τη Ρωσία, δεν δημιούργησε μια μικρή ομάδα πολύ πλούσιων και ισχυρών ανθρώπων. Η ιδιωτικοποίηση ξεκίνησε με μικρούς οργανισμούς και μεγάλες επιχειρήσεις, που πουλήθηκαν αρκετά χρόνια αργότερα για σκληρό νόμισμα σε μια προσπάθεια να προσελκύσουν ξένους επενδυτές. Το νομισματικό σύστημα της Λιθουανίας επρόκειτο να βασιστεί στο λιθουανικό λίτα, το νόμισμα που χρησιμοποιήθηκε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου. Λόγω του υψηλού πληθωρισμού και άλλων καθυστερήσεων, εισήχθη ένα προσωρινό νόμισμα, το λιθουανικό ταλόνας.Τελικά το λίτας εκδόθηκε τον Ιούνιο του 1993 και πάρθηκε η απόφαση να συσταθεί με σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία προς το δολάριο ΗΠΑ το 1994 και προς το ευρώ το 2002.

Βίλνιους, πρωτεύουσα της Λιθουανίας

Παρά την επίτευξη πλήρους ανεξαρτησίας από τη Λιθουανία, μεγάλος αριθμός στρατευμάτων των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων παρέμεινε στο έδαφός της. Η απόσυρση αυτών των δυνάμεων ήταν μία από τις κορυφαίες προτεραιότητες εξωτερικής πολιτικής της Λιθουανίας. Η αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων ολοκληρώθηκε στις 31 Αυγούστου 1993. Οι πρώτοι στρατιωτικοί της αναγεννημένης χώρας ήταν οι Εθελοντικές Δυνάμεις Εθνικής Άμυνας. Ο λιθουανικός στρατός χτίστηκε σε κοινά πρότυπα με τη Λιθουανική Πολεμική Αεροπορία, τη Λιθουανική Ναυτική Δύναμη και τη Λιθουανική Χερσαία Δύναμη. Επανιδρύθηκαν και οι παραστρατιωτικές οργανώσεις του Μεσοπολέμου, όπως η Ένωση Τυφεκιοφόρων της Λιθουανίας, οι Νεαροί Τυφεκιοφόροι και οι Λιθουανοί Πρόσκοποι.

Εορτασμοί της 100ής επετείου της αποκατάστασης του κράτους της Λιθουανίας με ξένους ηγέτες (Βίλνιους, 2018)

Στις 27 Απριλίου 1993, δημιουργήθηκε συνεργασία με την Εθνοφρουρά της Πενσιλβάνια ως μέρος του Προγράμματος Κρατικής Συνεργασίας.

Αναζητώντας στενότερους δεσμούς με τη Δύση, η Λιθουανία υπέβαλε αίτηση για ένταξη στο ΝΑΤΟ το 1994. Η χώρα χρειάστηκε να περάσει από μια δύσκολη μετάβαση, προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Τον Μάιο του 2001, η Λιθουανία έγινε το 141ο μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Τον Οκτώβριο του 2002, η Λιθουανία προσκλήθηκε να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ένα μήνα αργότερα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Έγινε μέλος και των δύο το 2004.

Λόγω της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και ύφεσης, η λιθουανική οικονομία το 2009 γνώρισε τη χειρότερη ύφεση από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Μετά από μια έκρηξη στην ανάπτυξη από την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν συρρικνώθηκε κατά 15% το 2009. Μεγάλος αριθμός Λιθουανών έχουν μετακομίσει στο εξωτερικό αναζητώντας καλύτερες οικονομικές ευκαιρίες για να δημιουργήσουν σημαντικό δημογραφικό πρόβλημα για τη μικρή χώρα. Την 1η Ιανουαρίου 2015, η Λιθουανία εντάχθηκε στην ευρωζώνη και υιοθέτησε το ενιαίο νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις 4 Ιουλίου 2018, η Λιθουανία εντάχθηκε επίσημα στον ΟΟΣΑ .

Η Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε (2009–2019) ήταν η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της χώρας και η πρώτη πρόεδρος, που επανεξελέγη για δεύτερη συνεχόμενη θητεία.

Βιβλιογραφία

• Eidintas, Alfonsas· Bumblauskas, Alfredas (2015). Kondratas, Ramūnas, επιμ. The History of Lithuania (PDF) (στα Αγγλικά) (2 έκδοση). Eugrimas. ISBN 978-609-437-204-9. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 28 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
• Ališauskiene, Milda, and Ingo W. Schröder, eds. Religious Diversity in Post-Soviet Society: Ethnographies of Catholic Hegemony & the New Pluralism in Lithuania (2011)
• Backus III, Oswald P. "The Problem of Feudalism in Lithuania, 1506-1548," Slavic Review (1962) 21#4 pp. 639–659 in JSTOR Archived 24 April 2021 at the Wayback Machine
• Budreckis, Algirdas M. An introduction to the history of Lithuania (1985)
• Friedrich, Karin, and Barbara M. Pendzich, eds. Citizenship and Identity in a Multinational Commonwealth: Poland-Lithuania in Context, 1550-1772 (2011)
• Gimius, Kestutis K. "The Collectivization of Lithuanian Agriculture, 1944-50," Soviet Studies (1988) 40#3 pp. 460–478.
• Kiaupa, Zigmantas. The History of Lithuania (2005)
• Kirby David G. The Baltic World 1772-1993 (Longman, 1995).
• Kuncevicius, Albinas et al. The History of Lithuania Before 1795 (2000)
• Lane, Thomas. Lithuania: Stepping Westward (2001); 20th century history esp. post 1991 online Αρχειοθετήθηκε 2019-11-17 στο Wayback Machine. Archived 17 November 2019 at the Wayback Machine
• Liekis, Sarunas. 1939: The Year that Changed Everything in Lithuania's History (2009)
• Lieven Anatol. The Baltic Revolution (2nd ed. 1994). against the USSR
• Lukowski, Jerzy· Zawadzki, Hubert (2001). A Concise History of Poland. Cambridge Concise Histories. Cambridge University Press. ISBN 9780521559171. 
• Misiunas Romuald J. The Baltic States: Years of Dependence, 1940-1990 (2nd ed. 1993).
• Ochmański, Jerzy (1982). Historia Litwy [The History of Lithuania] (στα Πολωνικά) (2nd έκδοση). Zakład Narodowy im. Ossolińskich. ISBN 9788304008861. 
• Palmer, Alan. The Baltic: A new history of the region and its people (New York: Overlook Press, 2006; published In London with the title Northern shores: a history of the Baltic Sea and its peoples (John Murray, 2006).
• Snyder, Timothy (2003). The Reconstruction of Nations: Poland, Ukraine, Lithuania, Belarus, 1569-1999. Yale University Press. ISBN 9780300105865. 
• Stone, Daniel. The Polish–Lithuanian state: 1386–1795 (University of Washington Press, 2001)
• Suziedelis, Saulius. The Sword and the Cross: A History of the Church in Lithuania (1988)
• Thaden Edward C. Russia's Western Borderlands, 1710-1870 (Princeton University Press, 1984).
• Vilkauskaite, Dovile O. "From Empire to Independence: The Curious Case of the Baltic States 1917-1922." (thesis, University of Connecticut, 2013). online; Bibliography pp 70 – 75.