Μετάβαση στο περιεχόμενο

Μπαχρέιν

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βασίλειο του Μπαχρέιν
مملكة البحرين
Mamlakat al-Baḥrayn

Σημαία
Εθνόσημο
Εθνικός ύμνος: Bahrainona
Το Μπαχρέιν μας
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Η θέση του Μπαχρέιν (με κόκκινο)
και μεγαλύτερη πόληΜανάμα
26°14′N 50°34′E / 26.233°N 50.567°E / 26.233; 50.567 (Μανάμα)
Αραβικά
Συνταγματική Μοναρχία
Χαμάντ μπιν Ισά αλ Χαλίφα
Σαλμάν μπιν Χαμάντ
αλ Χαλίφα
Ανεξαρτησία
Από το Ην. Βασίλειο
Επίσημη αναγνώριση
Ισχύον Σύνταγμα
15 Αυγούστου 1971
16 Δεκεμβρίου 1971[1]
14 Φεβρουαρίου 2002
 • Σύνολο
 • % Νερό
Ακτογραμμή
786,5[2] km2 (184η)
αμελητέο
161 km
Πληθυσμός
 • Εκτίμηση 2024 
 • Πυκνότητα 
1.588.670[3] (153η) 
2.020 κατ./km2 (6η) 
ΑΕΠ (ΙΑΔ)
 • Ολικό  (2018)
 • Κατά κεφαλή 
75,174 δισ. $[4] (104η)  
50.750 $[4] (20η) 
ΑΕΠ (ονομαστικό)
 • Ολικό  (2018)
 • Κατά κεφαλή 
39,300 δισ. $[4] (98η)  
26.531 $[4] (32η) 
ΔΑΑ (2021)Μείωση 0,875[5] (35η) – πολύ υψηλός
ΝόμισμαΔηνάριο Μπαχρέιν (BHD)
AST (UTC +3)
ISO 3166-1BH
Internet TLD.bh
Οδηγούν σταδεξιά
Κωδικός κλήσης+973

Το Βασίλειο του Μπαχρέιν (αραβικά: مملكة البحرين, ορθή αραβική προφορά Μπαχράιν, αγγλική Μπαρέιν) είναι μία μικρή αραβική μοναρχία της Μέσης Ανατολής. Το όνομα Μπαχρέιν στα αραβικά σημαίνει «Δύο θάλασσες». Στους Έλληνες της Ελληνιστικής περίοδου ήταν γνωστό ως Τύλος. Είναι μια νησιωτική χώρα, που αποτελείται από ένα μικρό αρχιπέλαγος που βρίσκεται γύρω από τη νήσο Μπαχρέιν. Βρίσκεται ανάμεσα στη χερσόνησο του Κατάρ και στη βορειοανατολική ακτή της Σαουδικής Αραβίας, με την οποία συνδέεται μέσω του υδατόδρομου του Βασιλιά Φαχντ, μήκους 25 χιλιομέτρων. Ο πληθυσμός της χώρας είναι 1.588.670 κάτοικοι,[3] σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2024. Σ' αυτούς περιλαμβάνονται 785.032 αλλοδαποί.[3] Η έκταση της χώρας είναι 786,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και είναι η τρίτη μικρότερη χώρα στην Ασία, μετά από τις Μαλδίβες και τη Σιγκαπούρη.[6]

Το Μπαχρέιν είναι ο χώρος του αρχαίου πολιτισμού Ντιλμούν.[7] Η περιοχή έχει γίνει γνωστή από την αρχαιότητα για την αλιεία μαργαριταριών, τα οποία κατά τον 19ο αιώνα χαρακτηρίζονταν ως τα καλύτερα του κόσμου. Το Μπαχρέιν ήταν μία από τις πρώτες περιοχές που προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ το 628 μ.Χ. Το 1521 καταλήφθηκε από Πορτογάλους και το 1602 από Πέρσες, από τον Σάχη Αμπάς Α΄ της δυναστείας των Σαφαβιδών. Το 1783, ο κλάδος Μπάνι Ουτμπάχ κατέλαβε το Μπαχρέιν από το Νασρ Αλ-Μαντχούρ και από τότε κυβερνιέται από τη βασιλική οικογένεια Αλ Χαλίφα. Ο πρώτος χακίμ του Μπαχρέιν ήταν ο Αχμέντ αλ Φατέχ. Στα τέλη της δεκαετίας του 1800, μετά από την υπογραφή συμφωνιών με τους Βρετανούς, το Μπαχρέιν έγινε βρετανικό προτεκτοράτο. Στις 15 Αυγούστου του 1971, το Μπαχρέιν ανακήρυξε την ανεξαρτησία του. Το 2002, το Μπαχρέιν μετετράπη από εμιράτο σε βασίλειο. Το 2011, έγιναν διαδηλώσεις, λόγω της Αραβικής Άνοιξης.[8]

Το Μπαχρέιν έχει την πρώτη μεταπετρελαϊκή οικονομία στον Περσικό κόλπο.[9] Από τα τέλη του 20ου αιώνα, το Μπαχρέιν έχει επενδύσει στους τομείς της τραπεζικής και του τουρισμού.[10] Η πρωτεύουσα Μανάμα αποτελεί έδρα πολλών μεγάλων οικονομικών ιδρυμάτων. Το Μπαχρέιν έχει υψηλό Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης και αναγνωρίζεται ως χώρα με υψηλό εισόδημα από την Παγκόσμια Τράπεζα.

Υπήρξε βρετανική αποικία από το 1882 μέχρι το 1892. Με συνθήκη που έγινε στις 15 Αυγούστου 1971 αναγνωρίστηκε η ανεξαρτησία του. Το Μπαχρέιν αποτελείται από ένα αρχιπέλαγος 40 μικρών νησίδων στον Αραβικό Κόλπο (πρώην Περσικός Κόλπος) μεταξύ της χερσονήσου του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας. Έχει συνολική έκταση 786,5 τ.χλμ. με τρεις κύριες νήσους: τη νήσο Μπαχρέιν, τη νήσο Μουχάρακ και τη νήσο Σίτρα.

Πρωτεύουσα της χώρας είναι η Μανάμα. Η χώρα έχει συνολικό πληθυσμό 1.588.670[3] κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2024. Επίσημη γλώσσα του Μπαχρέιν είναι τα αραβικά, ενώ η επίσημη θρησκεία είναι το Ισλάμ. Νόμισμα της χώρας είναι το δηνάριο του Μπαχρέιν, που υποδιαιρείται σε 100 φιλς.

Ετυμολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένας χάρτης του Ζακ-Νικολάς Μπελλέν που εμφανίζει την ιστορική περιοχή του Μπαχρέιν

Στα Αραβικά, η λέξη Μπαχρέιν είναι η δυϊκή μορφή της λέξης μπαχρ (θάλασσα), επομένως το Αλ-Μπαχρέιν σημαίνει «οι δύο θάλασσες», ωστόσο αμφισβητείται ποιες ήταν οι δύο θάλασσες που υπήρχαν αρχικά. Ο όρος εμφανίζεται πέντε φορές στο Κοράνι, αλλά δεν αναφέρεται στο σύγχρονο νησί, αρχικά γνωστό στους Άραβες ως Αουάλ, αλλά μάλλον περιλαμβάνει όλη την Ανατολική Αραβία (με πιο αξιοσημείωτα το Αλ-Κατίφ και το Αλ-Χάσα).[11]

Σήμερα, οι «δύο θάλασσες» του Μπαχρέιν αναφέρονται είτε στις θάλασσες δυτικά και ανατολικά του νησιού,[12] είτε στις θάλασσες βόρεια και νότια του νησιού,[13] ή στο αλμυρό και γλυκό νερό που παρουσιάζονται πάνω και κάτω από το έδαφος.[14] Επιπροσθέτως, υπάρχουν περιοχές στη θάλασσα βόρεια του Μπαχρέιν όπου το γλυκό νερό βγάζει φυσαλίδες στη μέση του αλμυρού νερού.[15] Μία εναλλακτική θεωρία σε σχέση με το τοπωνύμιο του Μπαχρέιν έχει να κάνει με την περιοχή Αλ-Αχσά, και προτείνεται ότι οι δύο θάλασσες αποτελούσαν τον Ευρύτερο Πράσινο Ωκεανό (τον Περσικό Κόλπο) και μία ειρηνική λίμνη στην Αραβική ενδοχώρα. Επίσης, μία άλλη πρόταση από τον Αλ-Τζαουαχάρι (Ισμαήλ ιμπν Χαμμάντ Αλ-Τζαουαχάρι) προτείνει το πιο επίσημο όνομα Μπάχρι (σημαίνει ότι ανήκει στη θάλασσα).[14]

Μέχρι τα τέλη του Μεσαίωνα, το Μπαχρέιν αναφερόταν στην περιοχή της Ανατολική Αραβίας που περιελάμβανε το Νότιο Ιράκ, το Κουβέιτ, την Αλ-Χάσα, το Κατίφ και το Μπαχρέιν. Η περιοχή εκτεινόταν από την Μπάσρα του Ιράν έως το Στενό του Χορμούζ στο Ομάν. Αυτή ήταν η Επαρχία Μπαχρέιν, (επίσης ως Ικλίμ αλ Μπαχρέιν). Η ακριβής ημερομηνία όπου ο όρος Μπαχρέιν ξεκίνησε να αναφέρεται μόνο στο Αρχιπέλαγος Αουάλ είναι άγνωστη. Η υπόλοιπη παραλιακή λωρίδα της Ανατολικής Αραβίας ήταν γνωστή ως Μπαχρέιν για μια χιλιετία.[16] Το νησί και το βασίλειο ονομάστηκαν Μπαχρέιν από τη δεκαετία του 1950 και μετά.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχαιότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χάρτης που εμφανίζει τις τοποθεσίες των αρχαίων ταφικών σωρών. Υπάρχει ένας εκτιμώμενος αριθμός 350,000 ταφικών σωρών.
Η Αυτοκρατορία των Σασσανιδών στην ακμή της, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Χοσρόη Β΄ (590-628).

Το Μπαχρέιν ήταν το σπίτι του πολιτισμού Ντιλμούν, ενός σημαντικού εμπορικού κέντρου που συνέδεε τη Μεσοποταμία και την Κοιλάδα του Ινδού, στην εποχή του Χαλκού.[17] Αργότερα, το Μπαχρέιν κυβερνήθηκε από τους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους.[18]

Από τον 6ο έως τον 3ο αιώνα π.Χ., το Μπαχρέιν ήταν τμήμα της Περσικής Αυτοκρατορίας και κυβερνιόταν από τη δυναστεία των Αχαιμενιδών. Περίπου στο 250 π.Χ., η Παρθική Αυτοκρατορία κατέλαβε τον Περσικό Κόλπο και επέκτεινε την επιρροή της μέχρι το Ομάν. Οι Πάρθοι εγκατέστησαν φρουρές κατά μήκος της νότιας ακτής του Περσικού Κόλπου για να ελέγχουν τις εμπορικές οδούς.[19]

Κατά τη διάρκεια της Κλασσικής εποχής, το Μπαχρέιν αναφερόταν από τους αρχαίους Έλληνες ως Τύλος, το κέντρο της εμπορίας μαργαριταριών, ενώ ο Έλληνας στρατηγός Νέαρχος εισέβαλε στην περιοχή, υπό τις διαταγές του Αλεξάνδρου του Μέγα.[20] Πιστεύεται ότι ο Νέαρχος ήταν ο πρώτος στρατηγός του Αλεξάνδρου, που επισκέφτηκε το νησί, και βρήκε ένα πράσινο έδαφος που ήταν μέρος ενός έντονου εμπορικού δικτύου. Ανέφερε ότι: Στο νησί της Τύλου, που βρίσκεται στον Περσικό Κόλπο, υπάρχουν μεγάλες φυτείες βαμβακόδεντρων, από τα οποία παράγονται τα ρούχα που ονομάζονται σινδόνες, με αρκετές διαφορές στην τιμή. Άλλα κοστίζουν αρκετά, ενώ άλλα είναι λιγότερο ακριβά.[21].[22]

Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε σχεδιάσει να στείλει Έλληνες εποικιστές στο Μπαχρέιν, ωστόσο δεν είναι σαφές αν αυτό συνέβη στην κλίμακα που προέβλεπε. Επίσης, το Μπαχρέιν έγινε τμήμα του Ελληνιστικού κόσμου: η γλώσσα των ανώτερων τάξεων ήταν τα Ελληνικά (ωστόσο τα Αραμαϊκά βρισκόντουσαν σε καθημερινή χρήση), ενώ ο Δίας λατρευόταν με τη μορφή του Αραβικού θεού του ήλιου Σαμς.[23] Επίσης, το Μπαχρέιν έγινε χώρος διεξαγωγής Ελληνικών αθλητικών διαγωνισμών[24]

Ο Έλληνας ιστορικός Στράβωνας πίστευε ότι οι Φοίνικες κατάγονταν από το Μπαχρέιν.[25] Ο Ηρόδοτος πίστευε επίσης ότι η πατρίδα των Φοινίκιων ήταν το Μπαχρέιν.[26][27] Η θεωρία έγινε αποδεκτή τον 19ο αιώνα, από τον Γερμανό κλασικιστή Άρνολντ Χέερεν, που είπε ότι: «Στους Έλληνες γεωγράφους, για παράδειγμα, διαβάζουμε για δύο νησιά, που ονομάζονται Τύρος ή Τύλος, και το Αράντ στο Μπαχρέιν, που πιστευόταν ότι ήταν η πατρίδα των Φοινίκιων. Επίσης, υπάρχουν εκτεθειμένα υπολείμματα Φοινικικών ναών'».[28] Οι άνθρωποι της Τύρου έχουν αρκετή καταγωγή από τον Περσικό Κόλπο, και η ομοιότητα των λέξεων Τύλος και Τύρος έχει σχολιαστεί.[29].[30] Το όνομα Τύλος μπορεί να είναι μία Ελληνοποίηση του Σημιτικού Τιλμούν (από το Ντιλμούν).[31] Ο όρος Τύλος χρησιμοποιόταν κοινώς μέχρι την αναφορά των κατοίκων ως Θιλουανοί, στη Γεωγραφία του Πτολεμαίου.[32] Μερικά τοπωνύμια στο Μπαχρέιν χρονολογούνται από την εποχή της Τύλου, για παράδειγμα το όνομα του Αράντ, ενός προαστίου του Μουχαρράκ, πιστεύεται ότι προέρχεται από το Άραδος, το αρχαιοελληνικό όνομα για το Μουχαρράκ.

Τον 3ο αιώνα, ο Αρντασίρ Α΄, ο πρώτος αυτοκράτορας της Αυτοκρατορίας των Σασσανιδών, επιτέθηκε στο Ομάν και το Μπαχρέιν, και κέρδισε τον Σανατρούκ, ο οποίος ήταν ο κυβερνήτης του Μπαχρέιν.[33] Εκείνη την εποχή, το Μπαχρέιν ήταν γνωστό ως Μισμαχίγκ.[34] Επίσης, το Μπαχρέιν ήταν ο χώρος λατρείας μιας θεότητας που ονομαζόταν Αουάλ. Οι λατρευτές έχτισαν ένα μεγάλο άγαλμα για την Αουάλ στο Μουχαρράκ, ωστόσο σήμερα έχει χαθεί. Για πολλούς αιώνες μετά την Τύλο, το Μπαχρέιν ήταν γνωστό ως Αουάλ. Μετά, κατά τον 5ο αιώνα, το Μπαχρέιν έγινε ένα κέντρο του Νεστοριανισμού και το χωριό Σαμαχίτζ ήταν η έδρα των επισκόπων.[35] Το 410, σύμφωνα με τα συνοδικά αρχεία της Ανατολικής Συριακής Εκκλησίας, ένας επίσκοπος που ονομαζόταν Μπατάι εκδιώχθηκε από την εκκλησία στο Μπαχρέιν. Ως μία αίρεση, οι Νεστοριανοί είχαν κατηγορηθεί ως αιρετικοί από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αλλά το Μπαχρέιν δεν ανήκε στα εδάφη της αυτοκρατορίας, παρέχοντας μερική προστασία. Ο προϊσλαμικός πληθυσμός του Μπαχρέιν αποτελούταν από Χριστιανούς Άραβες (κυρίως τους Αμπντ-αλ-Κάις), τους Πέρσες (Ζωροάστρες), τους Εβραίους και τους γεωργούς που ομιλούσαν την Αραμαϊκή γλώσσα[36].[37][38][39] Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Μπέρτραμ Σέρτζεαντ, οι Μπάχαρνα μπορεί να είναι οι Αραβοποιημένοι «απόγονοι από τη μετατροπή των απόγονων του αρχικού πληθυσμού των Χριστιανών», ενώ οι Εβραίοι και οι Πέρσες κατοίκησαν το νησί και καλλιέργησαν παραλιακές περιοχές στην Ανατολική Αραβία την περίοδο της Μουσουλμανικής κατάκτησης''.[40] Επίσης, υπήρχαν κάτοικοι που ομιλούσαν την αραμαϊκή γλώσσα και σε ένα βαθμό ομιλητές της Περσικής, ενώ η Συριακή λειτουργούσε ως μία λειτουργική γλώσσα.

Περίοδος του Μωάμεθ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένα γράμμα που εστάλη από τον Μωάμεθ στον Μουνζίρ ιμπν-Σαουά αλ-Ταμίμι, τον κυβερνήτη του Μπαχρέιν το 628

Η πρώτη αλληλεπίδραση του Μωάμεθ με τους κατοίκους του Μπαχρέιν ήταν στην εισβολή του Αλ Κουντρ. Ο Μωάμεθ ζήτησε μία επίθεση-έκπληξη στη φυλή Μπάνου Σαλίμ, ώστε να κάνει μία δήθεν επίθεση στη Μεδίνα. Μετά, έμαθε ότι μερικές φυλές συγκροτούσαν στρατό στο Μπαχρέιν και ετοιμάζονταν να επιτεθούν στην ηπειρωτική χώρα. Ωστόσο, οι φύλαρχοι υποχώρησαν όταν έμαθαν ότι ο Μωάμεθ ήταν ο επικεφαλής ενός στρατού που θα έκανε πόλεμο με αυτούς.[41][42]

Παραδοσιακά Ισλαμικά αρχεία αναφέρουν ότι ο Αλ-Αλά Αλ Χαντράμι στάλθηκε ως απεσταλμένος κατά τη διάρκεια της Εκστρατείας του Ζάιντ ιμπν Χαρίθα[43][44] στην περιοχή του Μπαχρέιν από τον προφήτη Μωάμεθ το 628 και ο Μουνζίρ ιμπν-Σαουά αλ-Ταμίμι, ο τοπικός κυβερνήτης, ανταποκρίθηκε στην αποστολή του και προσηλύτισε τη γύρω περιοχή.[45][46]

Μεσαίωνας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 899, οι Καρματιανοί κατέλαβαν το Μπαχρέιν, με βλέψεις για τη δημιουργία μιας ουτοπικής κοινωνίας βασισμένης στην αιτιολόγηση και επανακατανομή της περιουσίας. Μετά, οι Καρματιανοί ζήτησαν φόρο τιμής από τον χαλίφη στη Βαγδάτη, και το 930 λεηλάτησαν τη Μέκκα και τη Μεδίνα, φέρνοντας την ιερή Μαύρη Πέτρα πίσω στη βάση τους στην Αχσά, στο μεσαιωνικό Μπαχρέιν, για λύτρα. Σύμφωνα με τον ιστορικό Αλ-Τζουγουαϋνί, η πέτρα επιστράφηκε 22 χρόνια αργότερα, το 951 κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Τυλιγμένη σε ένα σακί, πετάχτηκε μέσα στο Μεγάλο Τζαμί της Κούφα στο Ιράκ, μαζί με μια σημείωση που έγραφε ''Από διαταγή την πήραμε, και από διαταγή τη φέρνουμε πίσω''. Η κλοπή και η αφαίρεση της Μαύρης Πέτρας είχε ως αποτέλεσμα να σπάσει σε εφτά κομμάτια.[47][48][49]

Μετά από την ήττα τους από τους Αββασίδες το 976,[50] οι Καρματιανοί ανατράπηκαν από την αραβική δυναστεία των Ουγιουνιδών, με έδρα την αλ-Χάσα, και πήρε τον έλεγχο της περιοχής του Μπαχρέιν το 1076. Οι Ουγιουνίδες έλεγχαν το Μπαχρέιν μέχρι το 1235, όταν το αρχιπέλαγος κατελήφθη από τον Πέρση κυβερνήτη του Φαρς.[51] Το 1253, οι Βεδουίνοι Ουσφουρίδες πήραν τον έλεγχο της Ανατολικής Αραβίας, συμπεριλαμβάνοντας τα νησιά του Μπαχρέιν. Το 1330, το αρχιπέλαγος έγινε υποτελές κράτος των κυβερνητών του Χορμούζ,[52] ενώ τοπικά, τα νησιά ελέγχονταν από τη Σιιτική δυναστεία των Τζαρουανιδών του Κατίφ.[53] Στα μέσα του 15ου αιώνα, το αρχιπέλαγος ήρθε υπό τον έλεγχο των Τζαμπριδών, μιας Βεδουινικής δυναστείας με έδρα την Αλ-Αχσά, και καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής Αραβίας.

Πρώιμη σύγχρονη εποχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το οχυρό Αράντ στο Αράντ, που χτίστηκε πριν την κατάκτηση της περιοχής από τους Πορτογάλους.

Το 1521, οι Πορτογάλοι συμμάχησαν με το Χορμούζ και κατέλαβαν το Μπαχρέιν από τον Τζαμπρίδη κυβερνήτη Μιγκρίν ιμπν Ζαμίλ, που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Η πορτογαλική κατοχή διήρκεσε για περίπου 80 χρόνια, και εξαρτιώνταν κυρίως από Σουνίτες Πέρσες κυβερνήτες.[54] Οι Πορτογάλοι διώχθηκαν από τα νησιά το 1602, από τον Αμπάς Α΄ της Περσικής δυναστείας των Σαφαβιδών,[55] δίνοντας ώθηση στο Σιιτικό Ισλάμ.[56] Για τους επόμενους δύο αιώνες, οι Πέρσοι κυβερνήτες είχαν τον έλεγχο του αρχιπελάγους, με διακοπή το 1717 και το 1738 από τις εισβολές των Ιμπάντι του Ομάν.[57] Στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου, κυβερνούσαν το Μπαχρέιν έμμεσα, είτε από την πόλη του Μπουσέχρ, ή μέσω Σουνιτικών Αραβικών κλάδων. Οι τελευταίοι ήταν φυλές που επέστρεψαν στην αραβική πλευρά του Περσικού Κόλπου από τα Περσικά εδάφη στα βόρεια που ήταν γνωστά ως Χουγουάλα (δηλαδή αυτοί που έχουν αλλάξει ή μετακινηθεί).[58] Το 1753, ένας κλάδος των Χουγουάλα, ο Νασρ Αλ-Μαντχούρ επιτέθηκε στο Μπαχρέιν εκ μέρους της Ιρανικής δυναστείας Ζαντ, με αρχηγό τον Καρίμ Χαν Ζαντ και αποκατέστησαν την Ιρανική κατοχή.[59]

Το 1783, οι Αλ-Μαντχούρ έχασαν τα νησιά του Μπαχρέιν μετά την ήττα τους από τη φυλή Μπάνι Ουτμπάχ στη Μάχη του Ζουμπαράχ, το 1782. Το Μπαχρέιν δεν ήταν μια νέα επικράτεια για τους Μπάνι Ουτμπάχ, καθώς είχαν παρουσία από τον 17ο αιώνα.[60] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, είχαν αρχίσει να αγοράζουν κήπους φοινίκων στο Μπαχρέιν, καθώς ένα έγγραφο αναφέρει ότι 81 χρόνια πριν έρθουν οι Αλ-Χαλίφα στο Μπαχρέιν, ένας από τους σεΐχηδες της φυλής Αλ Μπιν Αλί (ένα παρακλάδι των Μπάνι Ουτμπάχ) είχε αγοράσει ένα κήπο φοινικιών από τον Μαριάμ μπιντ Αχμέντ αλ Σανάντι στη νήσο Σίτρα.[61]

Οι Αλ Μπιν Αλί ήταν η κυριαρχούσα ομάδα που έλεγχε το Ζουμπαράχ και τη χερσόνησο του Κατάρ,[62][63] αρχικά το κέντρο της εξουσίας των Μπάνι Ουτμπάχ. Όταν οι Μπάνι Ουτμπάχ ανέλαβαν τον έλεγχο του Μπαχρέιν, οι Αλ Μπιν Αλί είχαν πρακτικά ένα ανεξάρτητο καθεστώς ως μία αυτοδιοικητική φυλή. Χρησιμοποιούσαν μια σημαία με τέσσερις κόκκινες και τρεις άσπρες λωρίδες, που ονομαζόταν ως σημαία Αλ-Σουλάμι[64] στο Μπαχρέιν, στο Κατάρ, στο Κουβέιτ και στην Ανατολική Επαρχία του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας. Αργότερα, διάφορες Αραβικές οικογένειες και φυλές μετανάστευσαν στο Μπαχρέιν από το Κατάρ, μετά την πτώση του Νασρ Αλ-Μαντχούρ του Μπουσέχρ. Στις οικογένειες περιλαμβάνονται η Αλ-Χαλίφα, η Αλ-Μα'αουντάχ, η Αλ-Φαντχίλ, η Αλ-Μαννάι, η Αλ-Νοαϊμί, η Αλ-Σουλαϊτί, η Αλ-Σαντάχ, η Αλ-Ταουάντι, καθώς και άλλες οικογένειες και φυλές.[65] Η οικογένεια Αλ-Χαλίφα μετανάστευσε στο Μπαχρέιν το 1799. Αρχικά, οι πρόγονοί τους διώχθηκαν από το Ουμμ Κασρ της κεντρικής Αραβίας από τους Οθωμανούς, λόγω των ληστρικών ικανότητών τους στα καραβάνια στην Μπάσρα και στα εμπορικά πλοία στον πορθμό Σαττ αλ-Αράμπ, ενώ διώχθηκαν στο Κουβέιτ από τους Τούρκους το 1716 και παρέμειναν εκεί μέχρι το 1766.[66] Γύρω στη δεκαετία του 1760, οι φυλές Αλ Τζαλάχμα και Αλ Χαλίφα, που άνηκαν στην Ομοσπονδία Ουτούμπ, μετανάστευσαν στη Ζουμπαράχ του σημερινού Κατάρ, αφήνοντας τους Αλ Σαμπάχ ως τους μόνους ιδιοκτήτες του Κουβέιτ.[67]

19ος αιώνας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές του 19ου αιώνα, το Μπαχρέιν δέχθηκε επίθεση από τους Ομανούς και τους Αλ Σαούντ. Το 1802 κυβερνιόταν από ένα δωδεκάχρονο παιδί, όταν ο Ομανός κυβερνήτης Σαγίντ Σουλτάν εγκατέστησε τον γιο του, τον Σαλίμ, ως κυβερνήτη στο οχυρό Αράντ.[68] Το 1816, ο Βρετανός πολιτικός κάτοικος του Κόλπου, έλαβε ένα γράμμα από τον Σεΐχη του Μπαχρέιν ρωτώντας τον αν η Βρετανία θα υποστήριζε μια επίθεση στο νησί από τον Ιμάμη της Μουσκάτ.[69]

Το 1820, η φυλή Αλ Χαλίφα αναγνωρίστηκαν ως οι κυβερνήτες του Μπαχρέιν (''Αλ-Χακίμ'' στα Αραβικά) μετά την υπογραφή μιας συνθήκης το 1820.[70][71]

Λιμάνι στο Μπαχρέιν (περίπου το 1870)

Γεωγραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χάρτης του Μπαχρέιν (2014)
Μία παραλία στο Μουχαρράκ

Γενικά, το Μπαχρέιν είναι ένα επίπεδο και ξηρό αρχιπέλαγος στον Περσικό Κόλπο. Αποτελείται από μία χαμηλή ερημική πεδιάδα. Επίσης, το υψηλότερο σημείο είναι το Βουνό του Καπνού (Τζαμπάλ αλ Ντουχάν) σε υψόμετρο 134 μέτρων.[72][73] Αρχικά, το Μπαχρέιν είχε έκταση 665 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ωστόσο η έκταση έχει αυξηθεί στα 786,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, από έργα επέκτασης στη θάλασσα. Συγκριτικά, το Μπαχρέιν είναι λίγο μεγαλύτερο από το Αμβούργο ή το Νησί του Μαν.[73]

Συχνά περιγράφεται ως ένα αρχιπέλαγος με 33 νησιά,[74] ωστόσο τα εκτεταμένα έργα επέκτασης στη θάλασσα έχουν αλλάξει αυτή την κατάσταση, και τον Αύγουστο του 2008 ο αριθμός των νησιών και των νησιωτικών ομάδων έχει αυξηθεί στα 84.[75] Το Μπαχρέιν δεν συνορεύει με καμία χώρα, αλλά έχει ακτογραμμή 161 χιλιομέτρων. Επίσης, η χώρα διεκδικεί 22 χιλιόμετρα εδαφικών υδάτων και 44 χιλιόμετρα συνεχόμενης ζώνης. Τα μεγαλύτερα νησιά του Μπαχρέιν είναι η Νήσος Μπαχρέιν, τα νησιά Χαουάρ, το νησί Μουχαρράκ, το Ουμμ Αλ Νασάν, και το Σίτρα. Το Μπαχρέιν έχει ήπιους χειμώνες και πολύ ζεστά, υγρά καλοκαίρια. Στις φυσικές πηγές της χώρας περιλαμβάνονται τα μεγάλα αποθέματα πετρελαίου, το φυσικό αέριο και τα ψάρια στα ύδατα της χώρας. Η καλλιεργήσιμη γη αποτελεί το 2,82% της συνολικής έκτασης[76].

Περίπου το 92% του Μπαχρέιν είναι έρημος με περιοδικές ξηρασίες και αμμοθύελλες, και είναι οι κύριοι φυσικοί κίνδυνοι της χώρας. Στα περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το Μπαχρέιν είναι η ερημοποίηση, ως αποτέλεσμα του υποβιβασμού της περιορισμένης καλλιεργήσιμης γης, τον παραλιακό υποβιβασμό (ζημιά σε ακτογραμμές, κοραλιογενείς ύφαλους, και θαλάσσια βλάστηση). Αυτό προκαλείται από το πετρέλαιο που χύνεται στη θάλασσα, από τα μεγάλα δεξαμενόπλοια, τα διυλιστήρια, τους σταθμούς διανομής και τις παράνομες εργασίες ανάκτησης γης σε μέρη όπως τον Όρμο Τούμπλι.[77]

Κλίμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μπαχρέιν είναι ένα νησί που βρίσκεται στα ανατολικά της ενδοχώρας της Σαουδικής Αραβίας. Το Τζαμπάλ αλ Ντουχάν είναι το υψηλότερο σημείο στο Μπαχρέιν, με υψόμετρο 134 μέτρα (440 πόδια) πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Οι αμμοθύελλες μεταφέρονται από τη Σαουδική Αραβία και το Ιράκ, μέσω βορειοδυτικών ανέμων που ονομάζονται σαμάλ. Εμφανίζονται κυρίως τον Ιούνιο και τον Ιούλιο.[78]

Τα καλοκαίρια είναι πολύ ζεστά. Οι θάλασσες γύρω από το Μπαχρέιν είναι πολύ ρηχές. Η υψηλή υγρασία εμφανίζεται κυρίως τη νύχτα. Με τις κατάλληλες συνθήκες, οι καλοκαιρινές θερμοκρασίες μπορούν να φτάσουν τους 50 °C (122 °F).[79] Η βροχόπτωση στο Μπαχρέιν είναι ελάχιστη. Η μέγιστη καταγεγραμμένη βροχόπτωση είναι 71.8 χιλιοστά.[80]

Κλιματικά δεδομένα Μανάμα
Μήνας Ιαν Φεβ Μάρ Απρ Μάι Ιούν Ιούλ Αύγ Σεπ Οκτ Νοε Δεκ Έτος
Μέση Μέγιστη °C (°F) 20.0 21.2 24.7 29.2 34.1 36.4 37.9 38.0 36.5 33.1 27.8 22.3 30,1
Μέση Ελάχιστη °C (°F) 14.1 14.9 17.8 21.5 26.0 28.8 30.4 30.5 28.6 25.5 21.2 16.2 23,0
Υετός mm (ίντσες) 14,6 16 13,9 10 1,1 0
(0) 		0
(0) 		0
(0) 		0
(0) 		0,5 3,8 10,9 70,8
Μέσες ημέρες κατακρημνίσεων 2.0 1.9 1.9 1.4 0.2 0 0 0 0 0.1 0.7 1.7 9,9
Πηγή: Παγκόσμιος Μετεωρολογικός Οργανισμός (ΟΗΕ) [81]

Βιοποικιλότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα μεγάλα φλαμίνγκο (Phoenicopterus roseus) είναι ενδημικά στο Μπαχρέιν.

Περισσότερα από 330 είδη πουλιών έχουν καταγραφεί στο αρχιπέλαγος του Μπαχρέιν, από τα οποία τα 26 αναπαράγονται στη χώρα.[82] Ένα παγκοσμίως απειλούμενο είδος, το Chlamydotis undulata, είναι ένας τακτικός μετανάστης το φθινόπωρο.[82] Τα κύρια νησιά και οι ρηχές θάλασσες του Μπαχρέιν έχουν παγκόσμια σημασία για την αναπαραγωγή του κορμοράνου των Σοκότρα. Πάνω από 100.000 ζευγάρια έχουν καταγραφεί πάνω από τα νησιά Χαουάρ.[82]

Μόνο 18 είδη θηλαστικών αναπαράγονται στο Μπαχρέιν. Σε αυτά περιλαμβάνονται οι γαζέλες, τα κουνέλια της ερήμου και οι σκαντζόχοιροι. Το 2003, το Μπαχρέιν μπλόκαρε την αλιεία θαλάσσιων αγελάδων, θαλάσσιων αγελάδων και δελφινιών στα επιφανειακά του ύδατα.[82]

Η Προστατευόμενη Περιοχή των Νησιών Χαουάρ παρέχει πολύτιμη ανατροφή και είναι χώρος αναπαραγωγής για μια ποικιλία μεταναστευτικών θαλασσοπουλιών, και είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος τόπος για τη μετανάστευση των πουλιών. Η αναπαραγωγική κοινωνία του κορμοράνου των Σοκότρα στα νησιά Χαουάρ είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο.[83]

Το Μπαχρέιν έχει πέντε προστατευόμενες περιοχές, από τις οποίες οι τέσσερις είναι θαλάσσια περιβάλλοντα.[82] Αυτές είναι:

  • Νησιά Χαουάρ
  • Νήσος Μαστάν, έξω από την ακτή του Μπαχρέιν
  • Όρμος Αράντ, στο Μουχαρράκ.
  • Όρμος Τούμπλι
  • Πάρκο Άγριας Ζωής Αλ Αρίν, ένας ζωολογικός κήπος και κέντρο αναπαραγωγής για απειλούμενα ζώα. Είναι η μόνη ηπειρωτική προστατευόμενη περιοχή της χώρας.[82]

Δημογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 75,8 χρόνια (75,0 χρόνια οι άνδρες και 77,0 οι γυναίκες).[84]

Το 2010, ο πληθυσμός του Μπαχρέιν ανέβηκε στα 1,2 εκατομμύρια, από τους οποίους οι 568.399 ήταν Μπαχρεϊνοί και οι 666.172 ήταν μετανάστες.[85] Έχει αυξηθεί από τα 1,05 εκατομμύρια (συμπεριλαμβάνοντας 517.368 μετανάστες). Ο πληθυσμός έφτασε το 1 εκατομμύριο το 2007.[86] Αν και η πλειονότητα του πληθυσμού κατάγεται από τη Μέση Ανατολή, ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού της χώρας κατάγεται από τη Νότια Ασία.[87][88] Το Μπαχρέιν ήταν η τέταρτη πιο πυκνοκατοικημένη ανεξάρτητη χώρα στον κόσμο, με πυκνότητα πληθυσμού 1.646 κατοίκων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, το 2010. Τα μόνα ανεξάρτητα κράτη με μεγαλύτερη πυκνότητα πληθυσμού είναι οι πόλεις-κράτη. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού συγκεντρώνεται στο βόρειο τμήμα της χώρας, και το Νότιο Κυβερνείο είναι η πιο αραιοκατοικημένη περιοχή της χώρας.[89] Το βόρειο τμήμα της χώρας είναι τόσο αστικοποιημένο, που προσδιορίζεται από μερικούς ως μία μεγάλη μητροπολιτική περιοχή.[90]

Εθνικές ομάδες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κάτοικοι του Μπαχρέιν ποικίλουν εθνοτικά. Οι Σιίτες Μπαχρεϊνοί διαιρούνται σε δύο κύριες εθνικές ομάδες: τους Μπαχάρνα και τους Ατζάμ. Οι περισσότεροι Σιίτες Μπαχρεϊνοί είναι εθνοτικοί Μπαχάρνα. Οι Ατζάμ είναι Πέρσες Σιίτες. Οι Πέρσες Σιίτες σχηματίζουν μεγάλες κοινότητες στη Μανάμα και στο Μουχαρράκ. Μία μικρή μειονότητα των Σιιτών Μπαχρεϊνών είναι Χασάουι, με καταγωγή από την Αλ-Χάσα.

Οι Σουνίτες Μπαχρεϊνοί χωρίζονται σε δύο κύριες εθνικές ομάδες: τους Άραβες (αλ Αράμπ) και τους Χουγουάλα. Οι Σουνίτες είναι η εθνική ομάδα που ασκεί την περισσότερη επιρροή, καθώς έχουν τις περισσότερες κυβερνητικές θέσεις. Οι Σουνίτες ζουν παραδοσιακά σε περιοχές, όπως το Ζαλλάκ, το Μουχαρράκ, τη Ρίφα και τα Νησιά Χαουάρ. Οι Χουγουάλα είναι απόγονοι των Σουνιτών Ιρανών. Μερικοί από αυτούς είναι Σουνίτες Πέρσες ενώ άλλοι είναι Σουνίτες Άραβες[91][92][93][94] Επίσης, υπάρχουν Σουνίτες με προέλευση από το Μπαλοχιστάν. Οι περισσότεροι Μπαχρεϊνοί με αφρικανική προέλευση κατάγονται από την Ανατολική Αφρική και ζουν παραδοσιακά στο νησί Μουχαρράκ και στη Ρίφα.[95]

Θρησκεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Θρησκεία στο Μπαχρέιν το 2010 (Pew Research)[96]
[89]
Μουσουλμάνοι
  
 70.3%
Χριστιανισμός
  
 14.5%
Ινδουισμός
  
 9.8%
Βουδιστές
  
 2.5%
Εβραίοι
  
 0.6%
Άλλες θρησκείες
  
 0.4%
Χωρίς θρησκεία
  
 1.9%

Η κρατική θρησκεία του Μπαχρέιν είναι το Ισλάμ και οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας είναι Μουσουλμάνοι. Αν και δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά για την κατανομή των Σιιτών και των Σουνιτών στους μουσουλμάνους του Μπαχρέιν, περίπου το 70% των Μουσουλμάνων της χώρας είναι Σιίτες.[97][98][99][100][101]

Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, ο Μουσουλμανικός πληθυσμός ανέρχεται στους 866.888.

Υπάρχει μια μεγάλη Χριστιανική κοινότητα στο Μπαχρέιν. Οι μη-Μουσουλμάνοι κάτοικοι ήταν 367.683 στην απογραφή του 2010, από τους οποίους οι περισσότεροι ήταν Χριστιανοί.[102] Οι εκπατρισμένοι Χριστιανοί αποτελούν την πλειονότητα των Χριστιανών στη χώρα. Επίσης υπάρχουν Χριστιανοί που είναι υπήκοοι της χώρας. Ο Αλίς Σαμάαν, ένας πρώην πρεσβευτής του Μπαχρέιν στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι Χριστιανός. Επίσης, υπάρχει μια μικρή Εβραϊκή κοινότητα που αποτελείται από 37 Μπαχρεϊνούς πολίτες.[103][104]

Το τζαμί Γκουνταϊμπίγια, στη Μανάμα

Λόγω της εισροής πολλών μεταναστών από χώρες της νότιας Ασίας, όπως την Ινδία, τις Φιλιππίνες και τη Σρι Λάνκα, το ποσοστό των Μουσουλμάνων έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια.[105] Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, το 81,2% του πληθυσμού της χώρας ήταν Μουσουλμάνοι, το 10% ήταν Χριστιανοί. Το υπόλοιπο 9,8% εξασκούσε τον Ινδουισμό ή σε άλλες θρησκείες.[106] Τα αποτελέσματα της απογραφής του 2010 έδειξαν ότι οι Μουσουλμάνοι έχουν μειωθεί στο 70,2%, ενώ το ποσοστό των Χριστιανών έχει αυξηθεί.[85] Επίσης, κυβερνητικοί αξιωματούχοι έχουν απορρίψει αναφορές από την αντιπολίτευση του Μπαχρέιν ότι η διοίκηση προσπαθεί να τροποποιήσει τη δημογραφία της χώρας, εθνικοποιώντας τους Σουνίτες Σύριους.[107] Περίπου το 1% του πληθυσμού εξασκεί την πίστη Μπαχάι.[108] [109]

Γλώσσες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα Αραβικά είναι η επίσημη γλώσσα του Μπαχρέιν, ωστόσο τα αγγλικά χρησιμοποιούνται έντονα.[110] Τα Αραβικά του Μπαχρέιν είναι η πιο διαδεδομένη ομιλούμενη διάλεκτος της Αραβικής γλώσσας, ωστόσο διαφέρει αρκετά σε σχέση με άλλες αραβικές διαλέκτους. Τα Αραβικά παίζουν σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή, σύμφωνα με το άρθρο 57 του συντάγματος της χώρας. Για να γίνει κάποιος μέλος του κοινοβουλίου, πρέπει να γνωρίζει άπταιστα τα αραβικά.[111] Επίσης, αρκετοί, άνθρωποι ομιλούν τα Περσικά, την επίσημη γλώσσα του Ιράν, ή τα Ουρντού, που είναι μία από τις επίσημες γλώσσα του Πακιστάν και της Ινδίας.[110] Τα Νεπαλικά ομιλούνται από τους στρατιώτες Γκούρχα και τους Νεπαλέζους εργάτες που ζουν στη χώρα. Τα Μαλαγιαλάμ, τα Ταμίλ και τα Χίντι ομιλούνται από τις Ινδικές κοινότητες που ζουν στη χώρα.[110] Όλα τα οδικά σήματα και οι εμπορικές επιγραφές είναι δίγλωσσες, και εμφανίζονται στα Αραβικά και τα Αγγλικά.[112]

Διακυβέρνηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ηγεμόνας της χώρας είναι ο Βασιλιάς Χαμάντ μπιν Ισά Αλ Χαλίφα, ενώ ο πρωθυπουργός του Μπαχρέιν είναι ο Σεΐχης Χαλίφα ιμπν Σουλμάν αλ Χαλίφα. Ο διάδοχος του θρόνου είναι ο σεΐχης Σάλμαν μπιν Χαμάντ.

Διεθνείς σχέσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Βασιλέας Χαμάντ Μπιν Ισά Αλ Χαλίφα χαιρετά τον Αμερικανό Τζον Κέρρυ, στις 14 Μαρτίου 2015
Το Μπαχρέιν είναι η έδρα του Πέμπτου Στόλου του Αμερικανικού Ναυτικού, υπεύθυνο για τις ναυτικές δυνάμεις στον Περσικό Κόλπο.

Το Μπαχρέιν έχει εγκαθιδρύσει διμερείς σχέσεις με 190 χώρες παγκοσμίως.[113] Το 2012, το Μπαχρέιν διατηρούσε ένα δίκτυο 25 πρεσβειών, 3 προξενείων, και 4 μόνιμων αποστολών στον Αραβικό Σύνδεσμο, τα Ηνωμένα Έθνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση αντίστοιχα.[114] Το Μπαχρέιν φιλοξενεί 36 πρεσβείες. Το Μπαχρέιν παίζει ένα μετριόφρων, διαχειριστικό ρόλο στην περιφερειακή πολιτική και υποστηρίζει τη λύση των δύο κρατών, όσον αφορά για την Παλαιστίνη.[115] Είναι ιδρυτικό μέλος του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου.[116] Οι σχέσεις με το Ιράν είναι τεταμένες, ως αποτέλεσμα ενός αποτυχημένου πραξικοπήματος το 1981 όπου το Μπαχρέιν επικρίνει το Ιράν όσον αφορά περιστασιακές διεκδικήσεις της Ιρανικής κυριαρχίας στο Μπαχρέιν με υπερσυντηρητικά στοιχεία στο Ιρανικό κοινό.[117][118]

Οι Σαουδαραβικές δυνάμεις στάλθηκαν στο Μπαχρέιν για να καταστείλουν τις προ-δημοκρατικές διαδηλώσεις το 2011.[119]

Κυβερνεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πρώτος δήμος στο Μπαχρέιν ήταν ο οχταμελής δήμος της Μανάμα, που ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1919.[120] Τα μέλη του δήμου εκλέγονταν σε ετήσια βάση, και έχει ειπωθεί ότι είναι ο πρώτος δήμος που ιδρύθηκε στον Αραβικό κόσμο.[120] Ο δήμος ήταν επιφορτισμένος με τον καθαρισμό των δρόμων, καθώς και με άλλες αρμοδιότητες. Επίσης, το 1929 πήρε την απόφαση για την επέκταση των δρόμων, όπως επίσης και για το άνοιγμα αγορών και σφαγείων.[120] Το 1958, ο δήμος ξεκίνησε έργα αγνισμού του νερού.[120] Το 1960, το Μπαχρέιν αποτελούταν από τέσσερις δήμους, τον δήμο της Μανάμα, του Χιντ, του Αλ Μουχαρράκ και της Ρίφα.[121] Στα επόμενα 30 χρόνια, οι 4 δήμοι χωρίστηκαν σε 12 δήμους, ενώ οικισμοί όπως η πόλη Χαμάντ και η πόλη Ίσα αναπτύχθηκαν.[121] Αυτοί οι δήμοι διοικούνταν από τη Μανάμα, κάτω από ένα κεντρικό δημοτικό συμβούλιο και τα μέλη του διορίζονταν από τον βασιλιά.[122]

Οι πρώτες δημοτικές εκλογές που διεξήχθησαν μετά την ανεξαρτησία ήταν το 2002. Οι πιο πρόσφατες έγιναν στο 2010. Οι πρώην δήμοι εμφανίζονται παρακάτω:[123]

Χάρτης Πρώην δήμος
  1. Αλ Χιντ
2. Μανάμα
3. Δυτική Περιφέρεια
4. Κεντρική Περιφέρεια
5. Βόρεια Περιφέρεια
6. Μουχαράκ
7. Ρίφα και Νότια Περιφέρεια
8. Τζιντ Χαφς
9. Πόλη Χαμάντ (δεν εμφανίζεται)
10. Πόλη Ισά
11. Νήσοι Χαουάρ
12. Σίτρα

Μετά από τις 3 Ιουλίου του 2002, το Μπαχρέιν αποτελούταν από πέντε διοικητικά κυβερνεία. Το καθένα από αυτά είχε δικό του κυβερνήτη.[124] Τα κυβερνεία είναι τα ακόλουθα:

Χάρτης Πρώην Κυβερνείο
1. Κυβερνείο Πρωτεύουσας
2. Κεντρικό Κυβερνείο
3. Κυβερνείο Μουχαρράκ
4. Βόρειο Κυβερνείο
5. Νότιο Κυβερνοράτο

Το Κεντρικό Κυβερνείο καταργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2014, και η επικράτεια του μοιράστηκε στο Βόρειο Κυβερνείο, στο Νότιο Κυβερνείο και στο Κυβερνείο Πρωτεύουσας.[125]

Χάρτης Τρέχοντα Κυβερνεία
1 – Κυβερνείο Πρωτεύουσας
2 – Κυβερνείο Μουχαρράκ
3 – Βόρειο Κυβερνείο
4 – Νότιο Κυβερνείο

Το Μπαχρέιν κυβερνάται από ένα ''απολυταρχικό καθεστώς'' και κατάσσεται ως ''Μη Ελεύθερο'' από τον μη κυβερνητικό οργανισμό Freedom House, με έδρα τις Ηνωμένες Πολιτείες.[126]

Εκλογές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Εκλογές στο Μπαχρέιν

Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 20 ετών και άνω.[106]. Υπάρχει κοινοβούλιο με δύο σώματα: το Συμβουλευτικό Συμβούλιο, με 40 μέλη, που διορίζονται από τον βασιλιά και το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ή Αίθουσα των Αντιπροσώπων (Ματζλίς αν-νουγουάμπ), που είναι η Κάτω Βουλή, επίσης με 40 μέλη, τα οποία εκλέγονται άμεσα για τετραετή θητεία.

Δημόσιες αργίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 1 Σεπτεμβρίου του 2006, το Μπαχρέιν άλλαξε το Σαββατοκύριακό του, από την Πέμπτη και την Παρασκευή στην Παρασκευή και το Σάββατο, ώστε να υπάρχει μία μέρα του σαββατοκύριακου κοινή με τον υπόλοιπο κόσμο. Οι αξιοσημείωτες αργίες περιλαμβάνονται παρακάτω:

Ημερομηνία Ελληνικό όνομα Τοπικό (Αραβικό) όνομα Περιγραφή
1 Ιανουαρίου Πρωτοχρονιά رأس السنة الميلادية Η Πρωτοχρονιά του Γρηγοριανού ημερολογίου.
1 Μαΐου  Πρωτομαγιά يوم العمال Το τοπικό όνομα είναι το Ιντ Αλ Ουμάλ (Ημέρα των Εργαζόμενων).
16 Δεκεμβρίου Εθνική Ημέρα اليوم الوطني Η εθνική ημέρα του Μπαχρέιν.[127]
17 Δεκεμβρίου Ημέρα Προσχώρησης يوم الجلوس Ημέρα Προσχώρησης για τον Μακαρίτη Αμίρ Σ. Ισά Μπιν Σαλμάν Αλ Χαλίφα
Πρώτη ημέρα του Μουχαρράμ Ισλαμική Πρωτοχρονιά رأس السنة الهجرية Η Ισλαμική Πρωτοχρονιά (επίσης γνωστή ως: Πρωτοχρονιὰ Χίτζρι).
9η και 10η ημέρα του Μουχαρράμ Ημέρα του Ασούρα عاشوراء Αντιπροσωπεύεται στην 9η και 10η ημέρα του μήνα Μουχαρράμ στο ημερολόγιο Χίτζρι. Συμπίπτει με τη μνήμη του μαρτυρίου του Ιμάμη Χουσέιν.
12η μέρα του Ραμπιούλ Αουάλ Γενέθλια του Προφήτη Μωάμεθ المولد النبوي Εορτάζονται τα γενέθλια του Προφήτη Μωάμεθ, και εορτάζεται στο μεγαλύτερο τμήμα του Μουσουλμανικού κόσμου.
1η, 2η και 3η ημέρα του Σαουάλ Μικρή Εορτή عيد الفطر Εορτάζεται το τέλος του Ραμαζανίου.
9η ημέρα του Ζουλχιτζά Ημέρα Αραφάτ يوم عرفة Συμβολίζει το τελευταίο κήρυγμα του Μωάμεθ και την ολοκλήρωση του μηνύματος του Ισλάμ.
10η, 11η, 12η και 13η ημέρα του Ζουλχιτζά Κουρμπάν Μπαϊράμ عيد الأضحى Συμβολίζει την επιθυμία του Ιμπραήμ για τη θυσία του γιου του. Επίσης είναι γνωστή ως Μεγάλη Εορτή (Εορτάζεται από την 10η έως την 13η ημέρα του Ζουλχιτζά).

Μεταφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά[128].

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Σημαντικές ημερομηνίες BBC
  2. ↑ «Επίσημη εκτίμηση». Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2023. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Population». Information & eGovernment Authority Bahrain Open Data Portal. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2024. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «World Economic Outlook Database, October 2018». IMF.org. ΔΝΤ. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2019. 
  5. ↑ Human Development Report 2021-22: Uncertain Times, Unsettled Lives: Shaping our Future in a Transforming World (PDF). hdr.undp.org. United Nations Development Programme. 8 Σεπτεμβρίου 2022. σελίδες 272–276. ISBN 978-9-211-26451-7. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. 
  6. ↑ «The smallest countries in the world by area». countries-ofthe-world.com. 
  7. ↑ Oman: The Lost Land Αρχειοθετήθηκε 2014-10-06 στο Wayback Machine.. Saudi Aramco World. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2017.
  8. ↑ CNN Wire Staff (1 November 2012). «Bahrain says ban on protests is response to rising violence». CNN. http://www.cnn.com/2012/10/31/world/meast/bahrain-amnesty-protests/index.html. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2017. 
  9. ↑ «Bahrain: Reform-Promise and Reality». J.E. Peterson, σελ. 157. http://www.jepeterson.net/sitebuildercontent/sitebuilderfiles/Peterson_Bahrain_Reforms.pdf. 
  10. ↑ «Bahrain's economy praised for diversity and sustainability». Bahrain Economic Development Board. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2017. 
  11. ↑ Houtsma, M. Th. (1960). «Baḥrayn». Encyclopedia of Islam. I. Leiden: E.J. Brill, σελ. 941. 
  12. ↑ Room, Adrian (2006). Placenames of the World: Origins and Meanings of the Names for 6,600 Countries, Cities, Territories, Natural Features, and Historic Sites. McFarland. ISBN 978-0-7864-2248-7. 
  13. ↑ First encyclopaedia of Islam 1913–1936. E.J. Brill. 1993. σελ. 584. ISBN 978-90-04-09796-4. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Faroughy, Abbas. The Bahrein Islands (750–1951): A Contribution to the Study of Power Politics in the Persian Gulf. Verry, Fisher & Co. (New York), 1951.
  15. ↑ Rice, Michael (1994). The Archaeology of the Arabian Gulf, c. 5000–323 BC. Routledge. ISBN 0-415-03268-7. 
  16. ↑ «Dialect, Culture, and Society in Eastern Arabia: Glossary». Clive Holes. 2001. σελίδες XIX. 
  17. ↑ «Qal'at al-Bahrain – Ancient Harbour and Capital of Dilmun». UNESCO. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2012. 
  18. ↑ Larsen, Curtis E. (1984). Life and Land Use on the Bahrain Islands: The Geoarchaeology of an Ancient Society. University of Chicago Press. σελίδες 52–55. ISBN 978-0-226-46906-5. 
  19. ↑ Federal Research Division (2004). Bahrain. Kessinger Publishing. ISBN 978-1-4191-0874-7. 
  20. ↑ Larsen 1983, σελ. 13.
  21. ↑ Arnold Hermann Ludwig Heeren, Historical Researches Into the Politics, Intercourse, and Trade of the Principal Nations of Antiquity, Henry Bohn, 1854 p38
  22. ↑ Arnold Heeren, ibid, p441
  23. ↑ Phillip Ward, Bahrain: A Travel Guide, Oleander Press p68
  24. ↑ W. B. Fisher et al. The Cambridge History of Iran, Cambridge University Press 1968 p40
  25. ↑ Ju. B. Tsirkin. «Canaan. Phoenicia. Sidon» (PDF). σελ. 274. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 10 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2017. 
  26. ↑ R. A. Donkin. Beyond Price: Pearls and Pearl-fishing: Origins to the Age of Discoveries, Volume 224. σελ. 48. 
  27. ↑ Michael Rice. Bahrain Through The Ages – Archa. σελίδες 401–402. 
  28. ↑ Arnold Heeren, p441
  29. ↑ Rice, Michael (1994). The Archaeology of the Arabian Gulf. Routledge. σελ. 20. ISBN 978-0-415-03268-1. 
  30. ↑ Rice, Michael (1994). The Archaeology of the Arabian Gulf. Routledge. σελ. 21. ISBN 978-0-415-03268-1. 
  31. ↑ Jean Francois Salles in Traces of Paradise: The Archaeology of Bahrain, 2500BC-300AD in Michael Rice, Harriet Crawford Ed, IB Tauris, 2002 p132
  32. ↑ Jean Francois Salles p132
  33. ↑ Hoyland, Robert G. (2001). Arabia and the Arabs: From the Bronze Age to the Coming of Islam. Routledge. σελ. 28. ISBN 978-0-415-19535-5. 
  34. ↑ Yoma 77a and Rosh Hashbanah, 23a
  35. ↑ From Persian sa-mahij (سه ماهی) meaning Three Fish.
  36. ↑ «Social and political change in Bahrain since the First World War» (PDF). Durham University. 1973. σελίδες 46–47. 
  37. ↑ «Dialect, Culture, and Society in Eastern Arabia: Glossary». Clive Holes. 2001. σελίδες XXIV–XXVI. Thus the pre-Islamic ethno-linguistic situation in eastern Arabia appear to have been a mixed tribal population of partially Christianised Arabs of diverse origins who probably spoke different old Arabian vernaculars; a mobile Persian-speaking population, possibly of traders and administrators, with strong links to Persia, with which they maintained close contact; a sedentary, non-tribal community of Aramaic-speaking farmers; a Persian clergy, which we know for certain, used Syriac as a language of liturgy and general writing, probably alongside Persian as a spoken language. 
  38. ↑ J. R. Smart (2013). «Tradition and Modernity in Arabic Language And Literature». 
  39. ↑ «E.J. Brill's First Encyclopaedia of Islam, 1913–1936, Volume 5». M. Th. Houtsma. 1993. σελ. 98. 
  40. ↑ Serjeant, Robert Bertram (1968). «Fisher-folk and fish-traps in al-Bahrain». Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London 31 (3): 486–514 (488). 
  41. ↑ Emerick, Yahiya (2002) Critical Lives: Muhammad, p. 185, Penguin
  42. ↑ Mubarakpuri, The Sealed Nectar, p. 147. (online)
  43. ↑ Safiur-Rahman Mubarakpuri, The Sealed Nectar, p. 226
  44. ↑ Akbar Shāh Ḵẖān Najībābādī, History of Islam, Volume 1, p. 194. Quote: "Again, the Holy Prophet «P sent Dihyah bin Khalifa Kalbi to the Byzantine king Heraclius, Hatib bin Abi Baltaeh to the king of Egypt and Alexandria; Allabn Al-Hazermi to Munzer bin Sawa the king of Bahrain; Amer bin Aas to the king of Oman. Salit bin Amri to Hozah bin Ali— the king of Yamama; Shiya bin Wahab to Haris bin Ghasanni to the king of Damascus"
  45. ↑ A letter purported to be from Muhammad to al-Tamimi is preserved at the Beit al-Qur'an Museum in Hoora,Bahrain
  46. ↑ «The letters of the Prophet Muhammed beyond Arabia» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 6 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2012. 
  47. ↑ «Qarmatiyyah». Overview of World Religions. St. Martin's College. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Απριλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2007. 
  48. ↑ Cyril Glasse, New Encyclopedia of Islam, p. 245. Rowman Altamira, 2001. ISBN 0-7591-0190-6
  49. ↑ "Black Stone of Mecca". Encyclopædia Britannica. 2007. Encyclopædia Britannica Online. 25 June 2007.
  50. ↑ Cole, Juan (2002). Sacred Space And Holy War: The Politics, Culture and History of Shi'ite Islam. I. B. Tauris. ISBN 978-1-86064-736-9. 
  51. ↑ Smith, G.R. "Uyūnids". Encyclopaedia of Islam. Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2008. Brill Online. 16 March 2008 [1] Αρχειοθετήθηκε 2020-04-01 στο Wayback Machine.
  52. ↑ Rentz, G. "al- Baḥrayn". Encyclopaedia of Islam. Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2008. Brill Online. 15 March 2008 [2] Αρχειοθετήθηκε 2020-05-17 στο Wayback Machine.
  53. ↑ Cole, p. 179
  54. ↑ Rentz
  55. ↑ Cole, p. 186
  56. ↑ Cole, p. 198.
  57. ↑ Cole, p. 194
  58. ↑ Cole, p. 187
  59. ↑ McCoy, Eric Andrew (2008). Iranians in Bahrain and the United Arab Emirates: Migration, Minorities, and Identities in the Persian Gulf Arab States. ProQuest. σελ. 73. ISBN 978-0-549-93507-0. 
  60. ↑ Slot, B. (1991). The Origins of Kuwait. BRILL. σελ. 110. ISBN 978-90-04-09409-3. 
  61. ↑ Ownership deeds Αρχειοθετήθηκε 2016-01-24 στο Wayback Machine. to a palm garden on the island of Sitra, Bahrain, which was sold by Mariam bint Ahmed Al Sindi to Shaikh Salama Bin Saif Al Utbi, dated 1699–1111 Hijri,
  62. ↑ Wilkinson, John Craven (1991). Arabia's frontiers: the story of Britain's boundary drawing in the desert. I.B. Tauris. σελ. 44. 
  63. ↑ Rihani, Ameen Fares (1930). Around the coasts of Arabia. Houghton Mifflin Company. σελ. 297. 
  64. ↑ Gazetteer of the Persian Gulf, Oman, and Central Arabia, Geographical, Volume 1, 1905
  65. ↑ Background Notes: Mideast, March, 2011. US State Department. 2011. ISBN 1-59243-126-7. 
  66. ↑ «'Gazetteer of the Persian Gulf. Vol I. Historical. Part IA & IB. J G Lorimer. 1915' [1000] (1155/1782)». qdl.qa. σελ. 1000. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2015. 
  67. ↑ Gazetteer of the Persian Gulf. Vol I. Historical. Part IA & IB. J G Lorimer. 1915 [1000] (1155/1782), p. 1001
  68. ↑ Onley, James. The Politics of Protection in the Arabian Gulf: The Arab Rulers and the British Resident in the Nineteenth Century, Exeter University, 2004 p44
  69. ↑ Onley, James (2007). «Chapter 1, (2.7)». The Arabian Frontier of the British Raj. Merchants, Rulers and British in the Nineteenth-Century Gulf. Oxford: Oxford University Press. ISBN 9780199228102. 
  70. ↑ Al-Baharna, Husain (1968). Legal Status of the Arabian Gulf States: A Study of Their Treaty Relations and Their International Problems. Manchester University Press. σελ. 31. ISBN 0-7190-0332-6. 
  71. ↑ Smart, J. R.· Smith, G. Rex· Pridham, B. R. (2004). New Arabian Studies. University of Exeter Press. σελίδες 51, 52, 53, 67, 68. ISBN 978-0-85989-706-8. 
  72. ↑ «Bahrain Geography and Population». countrystudies.us. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2017. 
  73. ↑ 73,0 73,1 «Bahrain». Britannica Online Encyclopedia. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2017. 
  74. ↑ Kingdom of Bahrain National Report (Report). International Hydrographic Organization. 2013, p. 1. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-10-10. https://web.archive.org/web/20171010140839/http://www.iho.int/mtg_docs/rhc/RSAHC/RSAHC5/RSAHC%205-7.1%20-%20Bahrain%20National%20Report.pdf. Ανακτήθηκε στις 11 June 2013. 
  75. ↑ Abdulla, Mohammed Ahmed· Zain al-'Abdeen, Bashir (2009). تاريخ البحرين الحديث (1500–2002) [Modern History of Bahrain (1500–2002)]. Bahrain: Historical Studies Centre, University of Bahrain. σελίδες 26, 29, 59. ISBN 978-99901-06-75-6. 
  76. ↑ «CIA World Factbook, "Bahrain"». Cia.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2017. 
  77. ↑ Alsharhan, A. S. (2001). Hydrogeology of an Arid Region: The Arabian Gulf and Adjoining Areas. Elsevier. σελίδες 188–190. ISBN 978-0-444-50225-4. 
  78. ↑ Hasanean, H.M. «Middle East Meteorology». International Pacific Research Center. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. [νεκρός σύνδεσμος]
  79. ↑ Martin-King, Philippa (Ιούνιος 2011). "Intelligent buildings" Αρχειοθετήθηκε 2015-07-11 στο Wayback Machine.. International Electrotechnical Commission. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017.
  80. ↑ «Bahrain Weather». Bahrain Weather. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  81. ↑ «World Weather Information Service – Bahrain/Manama». World Meteorological Organization. 23 Ιουλίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2017. 
  82. ↑ 82,0 82,1 82,2 82,3 82,4 82,5 Towards a Bahrain National Report to the Convention on Biological Diversity (PDF). Fuller & Associates. 2005. σελίδες 22, 23, 28. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 17 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2017. 
  83. ↑ «Country profile: Bahrain». Convention on Biological Diversity. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  84. ↑ Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, Προσδόκιμο ζωής και υγιές προσδόκιμο ζωής, Δεδομένα ανά χώρα
  85. ↑ 85,0 85,1 2010-census
  86. ↑ «Bahrain's population crossed 1m in December». Gulfnews.com. 28 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  87. ↑ «290,000 Indians in Bahrain». Gulf-daily-news.com. 5 Ιουλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  88. ↑ «Indian Community». Indian Embassy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  89. ↑ 89,0 89,1 "2010-census"
  90. ↑ «Bahrain: metropolitan areas». World Gazetteer. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  91. ↑ «Two ethnicities, three generations: Phonological variation and change in Kuwait» (PDF). Πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ. 2010. σελ. 11. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 19 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  92. ↑ Dialect, Culture, and Society in Eastern Arabia: Glossary. Clive Holes. 2001. Page 135. ISBN 90-04-10763-0. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017.
  93. ↑ Rentz, "al- Baḥrayn.":
  94. ↑ Rentz, G. "al- Kawāsim." Encyclopaedia of Islam. Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2008. Brill Online. 15 March 2008 [3][νεκρός σύνδεσμος]
  95. ↑ «Bahrain's Rainbow Nation in Manama». HotelTravel.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  96. ↑ Pew Research Center's Religion & Public Life Project: Bahrain. Pew Research Center. 2010.
  97. ↑ Taheri, Amir (17 February 2011). «Why Bahrain blew up». New York Post. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-10-04. https://www.webcitation.org/6BA6ukktF?url=http://www.nypost.com/p/news/opinion/opedcolumnists/why_bahrain_blew_up_NkYx4h4E1m80WGe2tXfsrI. Ανακτήθηκε στις 22 February 2011. 
  98. ↑ Carey, Glen; Hatem, Mohammed (16 February 2011). «Bahrain Shiites May Rally After Funeral for Protester». Bloomberg. https://www.bloomberg.com/news/2011-02-15/bahrain-shiites-may-rally-after-funeral-for-second-person-killed-in-unrest.html. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  99. ↑ «Bahrain: it may be small, but it matters – Channel 4 News». Channel4.com. 17 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  100. ↑ «UK FCO». UK FCO. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  101. ↑ «Mapping the Global Muslim Population». 7 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  102. ↑ «2010 Census Results». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2012. 
  103. ↑ Chana Ya'ar (28 November 2010). «King of Bahrain Appoints Jewish Woman to Parliament». Arutz Sheva. http://www.israelnationalnews.com/News/News.aspx/140873. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  104. ↑ Habib Toumi (4 Απριλίου 2007). «Bahrain defends contacts with US Jewish body». gulfnews.com. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  105. ↑ Kettani, Houssain (June 2010). «Muslim Population in Asia 1950–2020». International Journal of Environmental Science and Development 1 (2): 143–144. doi:10.7763/IJESD.2010.V1.28. http://www.ijesd.org/papers/28-D437.pdf. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  106. ↑ 106,0 106,1 CIA
  107. ↑ Bahrain denies bid to naturalise Syrians Gulf News. 24 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017
  108. ↑ «Roundup on status of Baha'is in Muslim-majority countries». The Muslim Network for Baha’i Rights. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  109. ↑ Μπαχρέιν Αρχειοθετήθηκε 2010-12-29 στο Wayback Machine. CIA World Factbook
  110. ↑ 110,0 110,1 110,2 «Bahrain: Languages». Britannica Online. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2012. 
  111. ↑ «Bahrain 2002 (rev. 2012)». Constitute. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2015. 
  112. ↑ «Living in Bahrain». BSB. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2012. 
  113. ↑ «Bilateral Relations». Υπουργείο Εξωτερικών του Μπαχρέιν. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2017. 
  114. ↑ «Ministry of Foreign Affairs, Bahrain». Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2017. 
  115. ↑ «Palestine Peace Process». Υπουργείο Εξωτερικών του Μπαχρέιν. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2017. 
  116. ↑ «Κράτη-μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου». Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2017. 
  117. ↑ «A Bahraini Hunger Strike And An Inhumane Argument Read more: A Bahraini Hunger Strike And An Inhumane Argument». NYU Local. 13 April 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-06-30. https://web.archive.org/web/20120630181929/http://nyulocal.com/national/2012/04/13/a-bahraini-hunger-strike-and-an-inhumane-argument/. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2017. 
  118. ↑ «Bahrain slams Iran's claims, suspends gas deal talks». Πρακτορείο Ειδήσεων Xinhua. 20 Φεβρουαρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-10-03. https://www.webcitation.org/6B90mKoBH?url=http://news.xinhuanet.com/english/2009-02/20/content_10852316.htm. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2017. 
  119. ↑ "Saudi troops sent to crush Bahrain protests 'had British training'". The Daily Telegraph. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2017.
  120. ↑ 120,0 120,1 120,2 120,3 «History of Municipalities». Ministry of Municipalities Affairs and Urban Planning – Kingdom of Bahrain. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2017. 
  121. ↑ 121,0 121,1 «Κυβερνεία του Μπαχρέιν». Statoids. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2017. 
  122. ↑ «Bahrain Government». Permanent Mission of the Kingdom of Bahrain to the United Nations. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2017. 
  123. ↑ «Three Polls, Three Different Approaches». The Estimate. 17 Μαΐου 2002. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  124. ↑ «Decree No.17 for 2002» (PDF). Capital Governorate. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 3 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  125. ↑ «Gulf Daily News » Local News » Central Governorate dissolved». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  126. ↑ «Freedom House. Bahrain». freedomhouse.org. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2017. 
  127. ↑ Joyce, M. (2012). Bahrain from the Twentieth Century to the Arab Spring. Springer. σελ. 52. ISBN 9781137031792. 
  128. ↑ Which side of the road do they drive on?

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μπαχρέιν&oldid=10768738"