Ρούμπενς Μπαρικέλο

Ρούμπενς Μπαρικέλο
Ο Μπαρικέλο ενώ οδηγεί την Jordan του στο Βρετανικό Γκραν Πρι του 1995
Προσωπικά στοιχεία
Πλήρες όνομα	Ρούμπενς Γκονσλάβες Μπαρικέλο
Ημερομηνία γέννησης	23 Μαΐου 1972 (1972-05-23)
Τόπος γέννησης	Σάο Πάολο, Βραζιλία
Εθνικότητα	Βραζιλιάνος
Πόντοι καριέρας	658
Νίκες	11
Ταχύτεροι γύροι	17
Πρωταθλήματα	0
Πρώτος αγώνας	1993 Grand Prix Νότιας Αφρικής
Πρώτη νίκη	2000 Γερμανικό Grand Prix
Τελευταίος αγώνας	2011 Βραζιλιάνικο Grand Prix
Τελευταία νίκη	2009 Ιταλικό Grand Prix
Ομάδες
Χρονιές	Ομάδα	ν-p-β (*)
1993-1996 1997-1999 2000-2005 2006-2008 2009 2010-2011	Jordan Stewart Ferrari Honda Brawn Williams	0-1-2 0-1-4 9-11-55 0-0-1 2-1-6 0-0-0
Σύνολο		11-14-68
(*) νίκες-pole positions-βάθρα

Ο Ρούμπενς Μπαρικέλο (πλήρες ονοματεπώνυμο Ρούμπενς Γκονσάλβες Μπαρικέλο) (γεν. στο Σάο Πάολο στις 23 Μαΐου του 1972) είναι Βραζιλιάνος οδηγός αγώνων. Αγωνίστηκε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 μέχρι και τη σεζόν του 2011. Από το 2012 οδηγεί στην Αμερική, στα Indy Cars. Η αποχώρηση του Μίχαελ Σουμάχερ στο τέλος του 2006 έκανε τον Μπαρικέλο τον πιο πεπειραμένο οδηγό στο grid. Το 2007 ο Μπαρικέλο ήταν ο μόνος από τους ενεργούς ακόμα οδηγούς που είχε αγωνιστεί ενάντια στον Άιρτον Σένα. Το 2008 έσπασε το ρεκόρ του Ριτσιάρντο Πατρέζε, καθώς ξεπέρασε τις 257 συμμετοχές, όντας έτσι ο πιο πεπειραμένος οδηγός στην ιστορία της Φόρμουλα 1. Το 2010, πέτυχε ένα μεγάλο επίτευγμα, ξεπερνώντας τις 300 συμμετοχές. Μαζί με τον Τζένσον Μπάτον (307) είναι οι μόνοι που το έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Από διαβασμένους και φανατικούς οπαδούς της Φόρμουλα 1, θεωρείται απο τους πιο άτυχους και αδικημένους οδηγούς, μαζί με άλλους όπως ο Ζαν Αλεζί, ο Γκέρχαρντ Μπέργκερ και ο Τζιανκάρλο Φιζικέλα.

Πρώτα χρόνια

Ο Μπαρικέλο γεννήθηκε στις 23 Μαΐου του 1972 στο Σάο Πάολο. Ο πατέρας του λέγεται και αυτός Ρούμπενς. Έτσι από μικρός είχε το παρατσούκλι Rubinho (Ρουμπίνιο, σημαινει "μικρός Ρουμπενς" στα πορτογαλικά), με το οποίο τον φωνάζουν μέχρι και σήμερα. Προερχόμενος από πολύ φτωχή οικογένεια, άρχισε να οδηγεί στα καρτ σε ηλικία 6 χρονών. Ήταν ένας εξαιρετικά ελπιδοφόρος οδηγός στα πρώτα του χρόνια, αφού κέρδισε πέντε τίτλους καρτ στη Βραζιλία πριν φύγει για την Ευρώπη για να αγωνιστεί στη Φόρμουλα Λότους το 1990. Στην πρώτη του χρονιά εκεί κέρδισε το πρωτάθλημα, κάτι που ξαναπέτυχε το επόμενο έτος στη βρετανική Φόρμουλα 3, κερδίζοντας τον (αργότερα αντίπαλό του και στη F1) Ντέιβιντ Κούλθαρντ. Έφθασε πολύ κοντά στη Φόρμουλα 1 σε ηλικία 19 ετών, αλλά τελικά αγωνίστηκε στη Φόρμουλα 2 (τότε ονομαζόταν Φόρμουλα 3000). Δεν πήρε κανένα τίτλο, αλλά η τρίτη θέση βοήθησε την καριέρα του, αφού περιλήφθηκε στην ομάδα της Jordan στη Φόρμουλα 1 το 1993.

Φόρμουλα 1

Ο Ρούμπενς Μπαρικέλο αγωνίστηκε στη Φόρμουλα 1 για 19 χρόνια, από το 1993 μέχρι και το 2011. Σ' αυτά τα 19 χρόνια κατάφερε:

Νίκες=11 (Γερμανία 2000, Ευρώπη 2002, Ουγγαρία 2002, Ιταλία 2002, Αμερική 2002, Αγγλία 2003, Ιαπωνία 2003, Ιταλία 2004, Κίνα 2004, Ευρώπη 2009, Ιταλία 2009)

Πολ Ποζίσιον=14 (Βέλγιο 1994, Γαλλία 1999, Αγγλία 2000, Αυστραλία 2002, Αυστρία 2002, Ουγγαρία 2002, Βραζιλία 2003, Αγγλία 2003, Ιαπωνία 2003, Αμερική 2004, Ιταλία 2004, Κίνα 2004, Βραζιλία 2004, Βραζιλία 2009)

Ταχύτεροι γύροι=17 (Αυστραλία 2000, Γερμανία 2000, Βέλγιο 2000, Σαν Μαρίνο 2002, Μονακό 2002, Αγγλία 2002, Ιταλία 2002, Αμερική 2002, Βραζιλία 2003, Ισπανία 2003, Αγγλία 2003, Καναδάς 2004, Αμερική 2004, Ιταλία 2004, Ιαπωνία 2004, Κίνα 2009, Ισπανία 2009)

Τερματισμοί στο Βάθρο=68 (Ειρηνικός 1994, Καναδάς 1995, Μονακό 1997, Σαν Μαρίνο 1999, Γαλλία 1999, Ευρώπη 1999, Αυστραλία 2000, Ισπανία 2000, Μονακό 2000, Καναδάς 2000, Γαλλία 2000, Αυστρία 2000, Γερμανία 2000, Αμερική 2000, Μαλαισία 2000, Αυστραλία 2001, Μαλαισία 2001, Σαν Μαρίνο 2001, Αυστρία 2001, Μονακό 2001, Γαλλία 2001, Αγγλία 2001, Γερμανία 2001, Ουγγαρία 2001, Ιταλία 2001, Σαν Μαρίνο 2002, Αυστρία 2002, Καναδάς 2002, Ευρώπη 2002, Αγγλία 2002, Ουγγαρία 2002, Βέλγιο 2002, Ιταλία 2002, Αμερική 2002, Ιαπωνία 2002, Μαλαισία 2003, Σαν Μαρίνο 2003, Ισπανία 2003, Αυστρία 2003, Ευρώπη 2003, Αγγλία 2003, Ιταλία 2003, Ιαπωνία 2003, Αυστραλία 2004, Μπαχρειν 2004, Ισπανία 2004, Μονακό 2004, Ευρώπη 2004, Καναδάς 2004, Αμερική 2004, Γαλλία 2004, Αγγλία 2004, Ουγγαρία 2004, Βέλγιο 2004, Ιταλία 2004, Κίνα 2004, Βραζιλία 2004, Αυστραλία 2005, Ευρώπη 2005, Καναδάς 2005, Αμερική 2005, Αγγλία 2008, Αυστραλία 2009, Ισπανία 2009, Μονακό 2009, Αγγλία 2009, Ευρώπη 2009, Ιταλία 2009)

Πρώτη σειρά εκκίνησης=34 (Βέλγιο 1994, Βραζιλία 1996, Γαλλία 1999, Αγγλία 2000, Ιταλία 2000, Αυστραλία 2001, Μαλαισία 2001, Ιταλία 2001, Αυστραλία 2002, Σαν Μαρίνο 2002, Ισπανία 2002, Αυστρία 2002, Αγγλία 2002, Ουγγαρία 2002, Αμερική 2002, Ιαπωνία 2002, Αυστραλία 2003, Βραζιλία 2003, Ισπανία 2003, Αγγλία 2003, Αμερική 2003, Ιαπωνία 2003, Αυστραλία 2004, Μπαχρέιν 2004, Αμερική 2004, Αγγλία 2004, Ουγγαρία 2004, Ιταλία 2004, Κίνα 2004, Βραζιλία 2004, Αυστραλία 2009, Αγγλία 2009, Γερμανία 2009, Βραζιλία 2009)

Βαθμοί=658

Καλύτερη θέση στο πρωτάθλημα=2η (2002, 2004)

Συμμετοχές=326

Εκκινήσεις=322

Τερματισμοί=226

Τερματισμοί στους βαθμούς=140

Jordan

Ο Μπαρικέλο σαν πρωτοεμφανιζόμενος θα μπορούσε να ήταν ιδιαιτέρα αποτελεσματικός, αν δεν αντιμετώπιζε προβλήματα αξιοπιστίας. Χαρακτηριστικός ήταν ο τρίτος αγώνας, το ευρωπαϊκό Γκραν Πρι, στον οποίο ξεκίνησε από την 12η θέση, αλλά το υγρό οδόστρωμα που είχε η πίστα του επέτρεψε να έχει την 4η θέση μόλις στο τέλος του πρώτου γύρου (κάτι που βεβαίως επισκιάστηκε από την απίστευτη εκκίνηση του συμπατριώτη του Σένα). Έφτασε μέχρι τη δεύτερη θέση, αλλά αντιμετώπισε πρόβλημα με τα καύσιμα και εγκατέλειψε. Δυστυχώς, η αξιοπιστία του αυτοκινήτου ήταν χαμηλή κατά τη διάρκεια ολόκληρης της αγωνιστικής περιόδου του 1993. Εντούτοις, ο Μπαρικέλο ξεπέρασε τους πιο πεπειραμένους συναδέλφους του στην ίδια ομάδα. Στο γαλλικό Γκραν Πρι παραλίγο να πάρει το πρώτο βαθμό του (και πρώτο για την ομάδα του εκείνη τη χρονιά), αλλά τον έχασε από τον Μάικλ Αντρέτι στον τελευταίο γύρο. Ο μόνος τερματισμός του σε βαθμολογούμενη θέση το 1993 ήρθε τελικά στην πίστα της Suzuka στην Ιαπωνία, όπου τερμάτισε πέμπτος.

Το 1994 άρχισε καλά, καθώς τερμάτισε 4ος στη Βραζιλία και 3ος στον αγώνα του Ειρηνικού. Αλλά στον τραγικό αγώνα του Σαν Μαρίνο, είχε ένα σοβαρό ατύχημα κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών, μετά το οποίο έμεινε αναίσθητος. Κατάπιε τη γλώσσα του, αλλά χάρη στην έγκαιρη επέμβαση των γιατρών, γλίτωσε το θάνατο. Την επόμενη μέρα, στις κατατακτήριες δοκιμές έχασε τη ζωή του ο Ρόλαντ Ράτζενμπεργκερ. Τα πράγματα δεν έγιναν καθόλου καλύτερα μετά από τον θάνατο του μέντορά του Άιρτον Σένα στον αγώνα. Ο Μπαρικέλο ανάκτησε την αυτοπεποίθησή του και συναγωνίστηκε έντονα στο υπόλοιπο της αγωνιστικής περιόδου τους αντιπάλους του. Στην Αγγλία μετά από μεγάλη μάχη για την 3η θέση με το Μίκα Χάκινεν στην τελευταία στροφή του τελευταίου γύρου, οι δυο οδηγοί συγκρούστηκαν. Ο Χάκινεν συνέχισε και πήρε την 3η θέση γιατί ο Ρούμπενς δεν γνώριζε ότι ήταν στον τελευταίο γύρο και μπήκε στα πιτ, τερματίζοντας 4ος. Κατέκτησε τη πρώτη του (και πρώτη για την Jordan) pole position στο Spa του Βελγίου. Ήταν ο νεότερος οδηγός που πέτυχε pole position, μέχρι τη Μαλαισία το 2003 όπου ο Φερνάντο Αλόνσο έσπασε αυτό το ρεκόρ. Τελείωσε τη χρονιά στην έκτη θέση στο πρωτάθλημα των οδηγών, πολύ μπροστά από τον team mate του Eddie Irvine.

Το 1995 ήταν επίσης μια καλή χρονιά. Η αναξιοπιστία του μονοθεσίου του όμως του κόστισε αρκετούς βαθμούς. Στην Ισπανία, ήταν 6ος όταν στον τελευταίο γύρο ένα πρόβλημα στο κιβώτιο του στέρησε τον 1 βαθμό. Στον Καναδά κατέκτησε την 2η θέση, το καλύτερό του αποτέλεσμα μέχρι τότε, στον αγώνα που πήρε τη μοναδική του νίκη ο Ζαν Αλεζί. Στην Ουγγαρία, ήταν τρίτος μέχρι τον τελευταίο γύρο όπου έσπασε ο κινητήρας του στην τελευταία στροφή. Μάλιστα οι μηχανικοί της Jordan περίμεναν στο pit wall να πανηγυρίσουν, κάτι το οποίο δεν ξανάκαναν γιατί το θεώρησαν γρουσουζιά. Τελείωσε τη χρονιά στην ενδέκατη θέση στο πρωτάθλημα των οδηγών ξανά μπροστά από τον Ιρβάιν.

Το 1996 team mate του Ρούμπενς ήταν ο Μάρτιν Μπραντλ (τωρινός εκφωνητής της F1 στην Αγγλία). Ο Ρούμπενς πάλι οδηγούσε το μονοθέσιο πολύ πάνω από τις δυνατότητές του, αλλά ξανά τα προβλήματα αξιοπιστίας του κόστισαν πολλούς βαθμούς. Στη Βραζιλία, μετά από μια πολύ ωραία μάχη με τον Μίχαελ Σουμάχερ για την τρίτη θέση, έκανε λάθος στα φρένα και εγκατέλειψε. Πολύ καλό και σταθερό αγώνα είχε στην Αγγλία, τερματίζοντας 4ος. Μεγάλη μάχη είχε και με τον team mate του στην Ιταλία για την τέταρτη θέση, με τον Μπραντλ τελικό νικητή. Ολοκλήρωσε τη σαιζόν με 14 βαθμούς στην 8η θέση. Στο τέλος της χρονιάς, είχε συζητήσεις με διάφορες ομάδες (μεταξύ των οποίων και η Μακλάρεν), επιλέγοντας την καινούρια ομάδα του θρυλικού Jackie Stewart, Stewart Ford.

Stewart

Το 1997 ήταν εφιαλτική πρώτη χρονιά για τον Ρούμπενς και την ομάδα. Το μονοθέσιο ήταν αργό και εντελώς αναξιόπιστο. Χαρακτηριστικό ότι είχε 14 εγκαταλείψεις σε 17 αγώνες, εκ των οποίων οι 12 ήταν μηχανικά προβλήματα. Όμως στο Μονακό ο Βραζιλιάνος έλαμψε, αφού υπό καταρρακτώδη βροχή ανέβασε τη Stewart στο βάθρο, στη δεύτερη θέση ανάμεσα στις δυο Ferrari. Στο Nurburgring, έχασε μια πιθανή 3η θέση, ξανά λόγω μηχανικού προβλήματος. Οι 6 βαθμοί στο Μονακό ήταν οι μοναδικοί όλη τη χρονιά. Team mate του ήταν ο πολλά υποσχόμενος τότε Δανός Γιαν Μάγκνουσεν, ο οποίος όμως υποσκελίστηκε ολοκληρωτικά από τον Ρούμπενς, χωρίς να κατακτήσει βαθμούς.

Το 1998 η αξιοπιστία βελτιώθηκε λίγο, αλλά το μονοθέσιο παρέμενε αργό. Ο Ρούμπενς είχε μεγάλες εμφανίσεις στην Ισπανία και τον Καναδά, με δύο πέμπτες θέσεις, που φάνταζαν άθλος. Ο Μάγκνουσεν αντικαταστάθηκε μετά τον Καναδά από τον Ολλανδό Γιος Φερστάπεν, ο οποίος επίσης υποσκελίστηκε εύκολα από τον Βραζιλιάνο. Το 1998 ήταν ίσως η χειρότερη χρονιά του Μπαρικέλο μέχρι τότε. Τελείωσε τη χρονιά με 4 μόλις βαθμούς, στην 12η θέση.

Το 1999 αντίθετα ήταν ονειρεμένη χρονιά. Το αυτοκίνητο ήταν επιτέλους γρήγορο και (σχετικά) αξιόπιστο και ο Ρούμπενς το εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο. Συχνά τα έβαζε με τις Μακλάρεν και τις Ferrari εντυπωσιάζοντας με την οδήγησή του. Στην Αυστραλία εκκινούσε τέταρτος, αλλά στην εκκίνηση ο κινητήρας έσπασε. Μπήκε στο εφεδρικό, εκκίνησε τελευταίος και με πολλά προσπεράσματα ανέβηκε 5ος. Στη Βραζιλία, είχε εκπληκτικές δοκιμές, αφού παρέταξε τη Stewart τρίτη, κινούμενος στο ίδιο δευτερόλεπτο με τις πανίσχυρες Μακλάρεν. Στον αγώνα ανέβηκε 1ος και οδήγησε την κούρσα για περίπου 30 γύρους. Μετά το πιτ στοπ έκανε μια πολύ ωραία προσπέραση στη Ferrari του Irvine, αλλά δυστυχώς εγκατέλειψε από κινητήρα. Στο Σαν Μαρίνο, είχε έναν έξοχο αγώνα ανεβάζοντας τη Stewart στο βάθρο, στην 3η θέση. Στο Μονακό ήταν 5ος αλλά λίγους γύρους πριν τον τερματισμό η ανάρτηση κατέρρευσε. Στη Γαλλία, μετά από εξαίρετη οδήγηση στο βρεγμένο, κατέκτησε την 1η (και μοναδική) pole position της Stewart. Στον αγώνα οδήγησε για περίπου 40 γύρους, έχοντας ωραίες μάχες με το Χάκινεν και το Σουμάχερ, για να τερματίσει τελικά πάλι 3ος. Στην Αυστρία είχε μεγάλο αγώνα, έχοντας ανέβει στη 2η θέση ανάμεσα στη Μακλάρεν του Κούλθαρντ και τη Ferrari του Ιρβάιν. Μετά τα πιτ στοπ έπεσε 4ος, αλλά ο κινητήρας του έσπασε, στερώντας του και άλλους βαθμούς. Μετά την 5η θέση στην Ουγγαρία και μια εκπληκτική 4η θέση στην Ιταλία (κρατώντας πίσω του τη Μακλάρεν του Κούλθαρντ), στο Nurburgring, σε έναν επεισοδιακό αγώνα είχε την ατυχία να δει τον team mate του Τζόνι Χέμπερτ (τον οποίο είχε υποσκελίσει όλη τη χρονιά) να παίρνει τη νίκη, ενώ ο ίδιος τερμάτισε πάλι 3ος. Άλλη μια 5η θέση στη Μαλαισία του έδωσε την 7η θέση στο πρωτάθλημα με 21 βαθμούς. Οι εξαιρετικές εμφανίσεις του έπεισαν τη Ferrari να τον υπογράψει για το 2000. Η μεταγραφή ανακοινώθηκε πριν το ιταλικό γκραν πρι.

Ferrari

Στην ιταλική ομάδα, ο Μπαρικέλο δεν είχε το σεβασμό που του άξιζε. Η ομάδα τον είχε μονίμως υπό καθεστώς Νο 2 οδηγού, κάτω από τον Μίχαελ Σουμάχερ.

To 2000, είχε μια καλή πρώτη χρονιά. Σταθερός και γρήγορος, χωρίς να κάνει λάθη, ανέβαζε συχνά τη Ferrari στο βάθρο. Στην Αυστραλία έγραψε τον πρώτο του ταχύτερο γύρο τερματίζοντας 2ος. Στη Βραζιλία, μετά από πολύ ωραία προσπεράσματα στον Χάκινεν και τον Κούλθαρντ εγκατέλειψε από μηχανικό πρόβλημα, όντας 2ος. Στην Αγγλία, πήρε την πολ ποσίσιον και οδηγούσε τον αγώνα μέχρι που ένα μηχανικό πρόβλημα του στέρησε μια μονομαχία για τη νίκη. Στην Ισπανια, τερμάτισε 3ος προσπερνώντας ταυτόχρονα τους αδελφούς Σουμάχερ. Είχε συνεχόμενα βάθρα σε Μονακό, Καναδά, Γαλλία και Αυστρία. Στους τρεις τελευταίους αυτούς αγώνες μάλιστα, οι εντολές της ομάδας προς όφελος του Σουμάχερ ήταν εμφανείς: στον Καναδά έκλεισε μια διαφορά 15 δευτερολέπτων από το Γερμανό στους τελευταίους γύρους, όταν η ομάδα του απαγόρευσε να πιέσει για προσπέραση. Στην εκκίνηση στη Γαλλία, πετάχτηκε από 3ος, 2ος πίσω από το Γερμανό, και η ομάδα του είπε να κρατήσει τον 3ο Κούλθαρντ σε αργό ρυθμό, επιτρέποντας στο Σουμάχερ να ανοίξει διαφορά 7,5 δευτερολέπτων. Στην Αυστρία, τέλος, παρότι εκκίνησε καλύτερα, άνοιξε δρόμο και φρέναρε νωρίς, για να περάσει μπροστά ο Γερμανός, πριν χτυπηθεί από το Ζόντα στην πρώτη στροφή. Έπρεπε να περιμένει 123 αγώνες πριν τη συναισθηματική πρώτη νίκη στη Γερμανία. Εκκινώντας 18ος (λόγω μηχανικών προβλημάτων στις δοκιμές), ανέβηκε τρίτος με πολλά ωραία προσπεράσματα. Περίπου 10 γύρους πριν τον τερματισμό, άρχισε να βρέχει, αλλά μόνο στο τμήμα του σταδίου της πίστας (για όσους θυμούνται, το γερμανικό γκραν πρι τότε γινόταν στην υπέρ-γρήγορη πίστα του Hockenheim, η οποία περνούσε μέσα από το δάσος). Όλοι οι οδηγοί (μαζί και οι δυο προπορευόμενες Μακλάρεν των Χάκινεν και Κούλθαρντ) μπήκαν στα πιτ για λάστιχα βροχής μόνο και μόνο επειδή τους διέταξαν οι ομάδες τους. Ο Ρούμπενς έμεινε με τα στεγνά ελαστικά, για να κατακτήσει τη νίκη, ξεσπώντας σε δάκρυα χαράς. Ήταν η πρώτη νίκη Βραζιλιάνου οδηγού μετά την τελευταία νίκη του Άιρτον Σένα στην Αυστραλία το 1993. Ακόμα δυο βάθρα σε Αμερική και Μαλαισία, βοηθώντας πάντα το Μίχαελ Σουμάχερ να πάρει το πρωτάθλημα, του έδωσαν την 4η θέση στο πρωτάθλημα με 62 βαθμούς.

Το 2001 ήταν μια χρονιά με πολλές άτυχες στιγμές και χαμένες ευκαιρίες για νίκες. Μετά τα δυο βάθρα σε Αυστραλία και Μαλαισία, στον εντός έδρας αγώνα στη Βραζιλία, έκανε λάθος προσπαθώντας να περάσει το Ραλφ Σουμάχερ με αποτέλεσμα να συγκρουστούν και να εγκαταλείψουν και οι δυο. Ένα ακόμα βάθρο ήρθε στο Σαν Μαρίνο, αλλά στην Ισπανία, όντας άνετα τρίτος εγκατέλειψε λόγω ανάρτησης. Στην Αυστρία, μετά την εγκατάλειψη του Ραλφ, ο Μίχαελ Σουμάχερ και ο (καλός φίλος του Ρούμπενς) Χουάν Πάμπλο Μοντόγια, μονομάχησαν για την πρωτιά με αποτέλεσμα να συγκρουστούν και να πέσουν πιο πίσω. Ο Μπαρικέλο ανέβηκε πρώτος, αλλά στα πιτ τον πέρασε ο Κούλθαρντ. Από κει και για τους τελευταίους 10 γύρους, η Ferrari διέταζε το Ρούμπενς να αφήσει το Σουμάχερ να περάσει δεύτερος, πράγμα που έκανε στην τελευταία στροφή του τελευταίου γύρου. Στο Μονακό τερμάτισε δεύτερος, ενώ στον Καναδά έπεσε στον τοίχο προσπαθώντας να αποφύγει τον Montoya που είχε ατύχημα μπροστά του. Ακολούθησαν βάθρα σε Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία και Ουγγαρία. Στο Βέλγιο μπορούσε να είχε ανέβει στο βάθρο αλλά στάθηκε άτυχος καθώς στη στροφή Μπας Στοπ, ο κώνος στο εσωτερικό της στροφής, έσπασε την μπροστινή του αεροτομή, για να τερματίσει τελικά 5ος. Στην Ιταλία είχε πολύ ωραία μονομαχία με τον Μοντόγια για τη νίκη, αλλά ένα καταστροφικό πιτ στοπ τον έριξε 2ο. Στην Αμερική μονομάχησε με τον Χάκινεν για τη νίκη. Είχε κλείσει τη διαφορά στα 2 δευτερόλεπτα, αλλά μόλις δυο γύρους πριν το τέλος ο κινητήρας του έσπασε. Με τη 5η θέση στην Ιαπωνία, ολοκλήρωσε τη σαιζόν με 56 βαθμούς στην 3η θέση κατάταξης οδηγών.

Το 2002 ήταν μια αμφιλεγόμενη χρονιά, με πολλά ανάμεικτα συναισθήματα. Η Ferrari είχε με διαφορά το ταχύτερο μονοθέσιο, αλλά οι τακτικές της ομάδας ευνοούσαν συνεχώς τον Μίχαελ Σουμάχερ. Χαρακτηριστικό ότι ο Γερμανός τερμάτισε και στους 17 αγώνες στο βάθρο, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα αξιοπιστίας. Στην Αυστραλία ο Ρούμπενς συγκρούστηκε με το Ραλφ στην πρώτη στροφή. Στη Μαλαισία, μετά από τη μάχη του Σουμάχερ με το Μοντόγια, ανέβηκε 1ος, αλλά ο κινητήρας έσπασε 10 γύρους πριν το τέλος. Στη Βραζιλία, η Φερράρι επέλεξε να φέρει την καινούρια F-2002 μόνο για το Σουμάχερ. Ο Ρουμπενς ήταν σε στρατηγική 2 πιτ στοπ για να μπορέσει να ανακτήσει θέσεις, αφού εκκινούσε 8ος. Με πολλά προσπεράσματα ανέβηκε 1ος, μέχρι να εγκαταλείψει ξανά από μηχανικό πρόβλημα. Στο Σαν Μαρίνο επιτέλους ανέβηκε στο βάθρο, αλλά στην Ισπανία η ατυχία επέστρεψε, καθώς η Φερράρι του είχε πρόβλημα στην εκκίνηση. Ο αγώνας της Αυστρίας θεωρείται ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους στην ιστορία της Φόρμουλα 1. Ο Ρούμπενς πήρε την πολ ποζίσιον και οδηγούσε άνετα τον αγώνα, όταν η Φερράρι ξανά (όπως και την προηγούμενη χρονιά στην ίδια πίστα), τον διέταξε να αφήσει το Σουμάχερ να κερδίσει. Μάλιστα ο Γερμανός του έδωσε το τρόπαιο του νικητή και κατά την απονομή ο Μπαρικέλο στεκόταν στο 1ο σκαλί ενώ έπαιζε ο γερμανικός εθνικός ύμνος. Η Φερράρι και ο Σουμάχερ γνώρισαν τότε τη διεθνή κατακραυγή, καθώς πλέον όλοι γνώριζαν ποιος ευνοείται στην ομάδα. Στο Μονακό, είχε τον χειρότερό του αγώνα στη χρονιά, καθώς έκανε λάθος στα φρένα και έπεσε πάνω στον Ραικόνεν, τερματίζοντας τελικά 7ος, εκτός βαθμών. Στον Καναδά οδηγούσε τον αγώνα, αλλά το αυτοκίνητο ασφαλείας κατέστρεψε τη στρατηγική του, για να τερματίσει τελικά τρίτος. Στην Ευρώπη πήρε εύκολα τη νίκη, οδηγώντας από την αρχή μέχρι το τέλος. Στην Αγγλία, για ακόμα μια φορά ήταν εκπληκτικός. Εκκινούσε 2ος, αλλά ο κινητήρας έσβησε και ξεκίνησε τελευταίος. Σε 20 γύρους είχε ανέβει 2ος, μετά από μια απολαυστική μάχη με τον Μοντογια υπό βρόχινες συνθήκες. Στη Γαλλία, πάλι δεν εκκίνησε, λόγω μηχανικού προβλήματος. Μετά από έναν μέτριο αγώνα στη Γερμανία, πήρε μια ακόμα εύκολη νίκη στην Ουγγαρία. Στο Βέλγιο ήρθε 2ος, ενώ στην Ιταλία κέρδισε ξανά με στρατηγική 2 πιτ στοπ, έναντι ενός του Σουμάχερ. Στην Αμερική ο Γερμανός οδηγούσε όλο τον αγώνα, αλλά στη γραμμή του τερματισμού ο Μπαρικέλο πήρε τη νίκη για μόλις 11 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Ο Σουμάχερ είπε αργότερα ότι ήθελε να τερματίσουν ταυτόχρονα, αλλά πολλοί πιστεύουν ότι άφησε το Ρούμπενς να κερδίσει για να του ανταποδώσει τη νίκη στην Αυστρία. Μια 2η θέση στην Ιαπωνία, του έδωσε τη 2η θέση στο πρωτάθλημα με 77 βαθμούς.

To 2003 ήταν μια μέτρια χρονιά για το Βραζιλιάνο. Η Φερράρι δεν είχε πάντα το ταχύτερο μονοθέσιο, καθώς ο ανταγωνισμός ήταν δυνατός, από τις Ουίλιαμς των Μοντογια και Ραλφ Σουμάχερ, τη Μακλάρεν του Ραικονεν, αλλά και τη Ρενό του Αλόνσο. Όταν το μονοθέσιο ήταν το ταχύτερο, τον πρώτο λόγο όπως πάντα είχε ο Μίκαελ Σουμάχερ. Όταν όμως το μονοθέσιο δεν "τράβαγε", ο Ρούμπενς ήταν αυτός που πάλευε. Στην Αυστραλία είχε έναν πολύ κακό αγώνα. Στην εκκίνηση, ξεκίνησε πριν σβήσουν τα φώτα. Συζητώντας για το συμβάν και το ενδεχόμενο ποινής με τον Ρος Μπράουν, έκανε λάθος και έπεσε στον τοίχο. Στη Μαλαισία τερμάτισε 2ος. Στη Βραζιλία είχε μια από τις πιο άτυχες στιγμές του. Ξεκίνησε από την πολ ποζίσιον σε έναν βρεγμένο αγώνα. Μετά από μεγάλη μάχη με τον Κούλθαρτ πέρασε 1ος και άρχισε να κινείται 2 δευτερόλεπτα στο γύρο ταχύτερα, αλλά λίγο αργότερα είχε πρόβλημα με την πίεση καυσίμου χάνοντας μια σίγουρη νίκη. Ήταν η 9η συνεχής εγκατάλειψη στη Βραζιλία. Ακολούθησαν 3 συνεχόμενες τρίτες θέσεις σε Σαν Μαρίνο, Ισπανία και Αυστρία, στις οποίες ξεχώρισαν η εντυπωσιακή προσπέραση στον Ραλφ στο Σαν Μαρίνο και η μεγάλη μάχη για τη δεύτερη θέση με το Ραικόνεν στην Αυστρία, με τελικό νικητή το Φινλανδό. Στη Γαλλία είχε το χειρότερό του αγώνα στη χρονιά, καθώς έκανε λάθος στην τελευταία στροφή και έχασε πολύ χρόνο, τερματίζοντας 7ος. Στην Αγγλία όμως, είχε τον καλύτερο αγώνα της καριέρας του. Ξεκινούσε από την πολ ποζίσιον, αλλά μετά από κακή εκκίνηση έπεσε 3ος. Όταν άρχισε να αυξάνει το ρυθμό του, ένας τρελός ιερέας εισέβαλε στην πίστα, αναγκάζοντας το αυτοκίνητο ασφαλείας να κάνει την εμφάνισή του. Όπως και οι περισσότεροι οδηγοί μπήκε στα πιτ, αλλά λόγω του χάους που δημιουργήθηκε στη λωρίδα πιτ λέιν έπεσε στην 8η θέση. Άρχισε μια εντυπωσιακή σειρά απο προσπεράσματα και ανέβηκε 2ος. Με καταιγιστικό ρυθμό άρχισε να μειώνει τη διαφορά από το Ραικονεν και μετά τα δεύτερα πιτ στοπ, του έκανε μια αριστουργηματική προσπέραση στη στροφή Bridge, για να πάρει την 6η νίκη της καριέρας του. Στην Ουγγαρία ήταν 5ος μπροστά από το Μοντόγια, όταν η ανάρτηση κατέρρευσε στα φρένα για την πρώτη στροφή. Στην Ιαπωνία με τη νίκη του μπροστά από το Ραικόνεν, εξασφάλισε το νταμπλ για τη Φερραρι και το Σουμάχερ. Τέλειωσε τη σαιζόν με 65 βαθμούς στην 4η θέση.

Το 2004 η Φερράρι είχε και πάλι το ταχύτερο μονοθέσιο στο grid. Ο Σουμάχερ όμως ήταν αυτός που έπαιρνε όλες τις νίκες. Ο Μπαρικέλο βέβαια ήταν σταθερός, όντας ο μόνος οδηγός που βαθμολογήθηκε στους 11 πρώτους αγώνες. Ανέβαινε διαρκώς στο βάθρο, με αποκορύφωμα τον έξοχο αγώνα στη Γαλλία, όπου εκκινώντας 10ος τερμάτισε 3ος, προσπερνώντας τον Γιάρνο Τρούλι στην τελευταία στροφή του τελευταίου γύρου. Το λάθος ήρθε στον 12ο αγώνα στη Γερμανία, όπου στον 1ο γύρο έπεσε πάνω στον Κούλθαρτ, καταστρέφοντας την μπροστινή αεροτομή και -μοιραία- τον αγώνα του. Η 1η νίκη της σεζόν ήρθε στην Ιταλία, όταν με έξοχη οδήγηση σε στρατηγική 3 πιτ στοπ κέρδισε τον αγώνα μπροστά από τον Σουμάχερ. Δύο βδομάδες αργότερα πήρε την δεύτερη συνεχόμενη νίκη του στη χρονιά στο 1ο κινέζικο γκραν πρι, εκκινώντας από την πολ ποζίσιον, μετά από μεγάλη μάχη με τον Μπάτον και τον Ραικόνεν. Στην Ιαπωνία συγκρούστηκε με τον Κούλθαρτ στην προσπάθειά του να τον περάσει στο σικέιν της πίστας. Στον τελευταίο αγώνα στη Βραζιλία κατέκτησε την πολ ποζίσιον και ήταν φαβορί για την πολυπόθητη 1η νίκη στην πατρίδα του. Στην αρχή του αγώνα όμως έβρεξε και όταν στέγνωσε η πίστα, ο Ρούμπενς έμεινε 1 παραπάνω γύρο με τα βρόχινα ελαστικά. Η Ferrari κάλεσε τον Σουμάχερ πρώτο στα πιτ, παρότι ήταν μόλις 8ος. Αυτό ήταν αρκετό για να βγει εκτός μάχης για τη νίκη, για να τερματίσει τελικά 3ος. Ολοκλήρωσε τη χρονιά με 114 βαθμούς, έχοντας ανέβει στο βάθρο 14 φορές, στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος.

Το 2005 ήταν καταστροφικό για τον Ρούμπενς, αλλά και για τη Φερράρι γενικώς. Λόγω μίας αιφνίδιας αλλαγής στους κανονισμούς των ελαστικών που ίσχυσε μόνο τη σεζόν του 2005 και έκανε ξαφνικά τα μονοθέσια της Φερράρι μη ανταγωνιστικά ως προς όλες τις αντίπαλες ομάδες (δείτε σχετικά εδώ), η εταιρεία βρέθηκε πολύ πίσω σε επιδόσεις από τις Μακλαρεν, Ρενο, αλλά ακόμα και από την Τογιότα σε κάποιους αγώνες. Ο Ρούμπενς είχε πολύ καλή επίδοση στον 1ο αγώνα στην Αυστραλία, τερματίζοντας 2ος, πίσω από τον Φισικέλα. Ακόμα δύο τερματισμοί στο βάθρο ακολούθησαν (τρίτες θέσεις σε Καναδά και Ευρώπη). Στον αμφιλεγόμενο αγώνα στις ΗΠΑ, εκκίνησαν μόνο οι 3 ομάδες και τα 6 μονοθέσια με ελαστικά της Bridgestone: οι Φερραρι, Μινάρντι και Τζόρνταν. Ο Ρούμπενς πάλεψε με τον Σουμάχερ για τη νίκη, αλλά στο τελευταίο πιτ στοπ ο Γερμανός βγήκε ακριβώς δίπλα του στην 1η στροφή και ο Βραζιλιάνος αναγκάστηκε να βγει στο γρασίδι για να αποφευχθεί η σύγκρουση. Όντας απογοητευμένος με τις εξελίξεις στη Φερράρι, αναζήτησε μια καινούρια πρόκληση στη Χόντα για το 2006. Την τελευταία του χρονιά στη Φερράρι τερμάτισε 8ος με 38 βαθμούς.

Honda

Το 2006 ήταν μια χρονιά προσαρμογής στην καινούρια του ομάδα. Το μονοθέσιο ήταν σχετικά ανταγωνιστικό, αλλά σε καμία περίπτωση ικανό για νίκες, όπως είχε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια στη Φερράρι. Πήρε του πρώτους του βαθμούς για τη Χόντα στην Αυστραλία, τερματίζοντας 7ος. Είχε 3 συνεχόμενους τερματισμούς στους βαθμούς σε Σαν Μαρίνο, Ευρώπη και Μονακό. Στο Μονακό μάλιστα, ήταν 3ος, αλλά μια ποινή για υπέρβαση ορίου ταχύτητας στα πιτ, τον έριξε 4ο, μπροστά όμως από τον Σουμάχερ, τον οποίο κράτησε πίσω του σε μια απολαυστική μάχη. Μετά την 6η θέση στην Αμερική, ισοφάρισε το καλύτερό του αποτέλεσμα στην Ουγγαρία, τερματίζοντας 4ος. Έβαλε τη Χόντα στους βαθμούς σε Τουρκία, Ιταλία, Κίνα και Βραζιλία, για να τερματίσει μια σταθερή και καλή σεζόν στην 7η θέση, με 30 βαθμούς.

Το 2007 ήταν η χειρότερη χρονιά της καριέρας του. Το μονοθέσιο της Χόντα ήταν τραγικό, με αποτέλεσμα ο Ρούμπενς να μην κατακτήσει ούτε έναν βαθμό. Στην Ισπανία μπορούσε να μπει στους βαθμούς, αλλά συγκρούστηκε με τον Μπάτον και τερμάτισε τελικά 10ος. Στην Αγγλία είχε καλή στρατηγική, αλλά έμεινε για λίγο εκτός βαθμών, τερματίζοντας 9ος. Αυτό ήταν και το καλύτερό του αποτέλεσμα σε μια εφιαλτική χρονιά.

Το 2008 ήταν ελαφρώς καλύτερο. Στην Αυστραλία τερμάτισε 6ος, αλλά μετά το τέλος του αγώνα αποκλείστηκε γιατί βγήκε από τα πιτ ενώ το φανάρι ήταν ακόμα κόκκινο. Στο Μονακό πήρε επιτέλους βαθμούς μετά από 2 χρόνια, τερματίζοντας 6ος, σε έναν δύσκολο αγώνα με βροχή. Δυο εβδομάδες αργότερα πήρε πάλι βαθμούς, τερματίζοντας 7ος στον Καναδά, έχοντας οδηγήσει μάλιστα τον αγώνα για 10 γύρους. Στην Αγγλία, υπό καταρρακτώδη βροχή και με έξοχη στρατηγική, ανέβηκε στο βάθρο για πρώτη φορά μετά από 3 χρόνια. Στη Γερμανία, ήταν άνετα 8ος, αλλά προσπαθώντας να περάσει τον Κούλθαρτ, ο Σκοτσέζος έκανε λάθος, με αποτέλεσμα να συγκρουστούν. Δεν πήρε άλλους βαθμούς, αλλά ήταν μια καλή χρονιά δεδομένων και των οικονομικών προβλημάτων της ομάδας. Τερμάτισε στην 14η θέση του πρωταθλήματος, με 11 βαθμούς.

Brawn

Στα τέλη του 2008, η Χόντα αποφάσισε να αποχωρήσει από τη Φόρμουλα 1 λόγω της τότε παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αφήνοντας τον Ρούμπενς και τον Τζένσον Μπάτον χωρίς ομάδα. Ο Ρος Μπρον όμως εξασφάλισε συνεργασία με τη Μερσεντές για παροχή κινητήρων και συνέχισε τις δοκιμές, στις οποίες τα αυτοκίνητα πετούσαν. Λίγες βδομάδες πριν τον 1ο αγώνα στην Αυστραλία, ανακοινώθηκε ότι ο Μπρον αγόρασε την ομάδα και ανανέωσε με τους 2 οδηγούς για το 2009.

Στην Αυστραλία ο Ρούμπενς είχε επεισοδιακό αγώνα, καθώς με ένα πρόβλημα στην εκκίνηση έχασε τη 2η θέση. Με καλή οδήγηση και εκμεταλλευόμενος εγκαταλείψεις ανέκτησε τη 2η θέση. Στη Μαλαισία ήταν 5ος όταν ο αγώνας διεκόπη λόγω βροχής. Στην Κίνα πάλι υπό βρόχινες συνθήκες τερμάτισε 4ος, γράφοντας τον ταχύτερο γύρο του αγώνα. Στο Μπαχρέιν είχε μέτριο αγώνα τερματίζοντας 5ος. Στην Ισπανία είχε εκπληκτική εκκίνηση περνώντας τον Μπάτον και πέταξε προς τη νίκη, μέχρι που η ομάδα του, του άλλαξε τη στρατηγική ευνοώντας τον Μπάτον, για να τερματίσει 2ος, πράγμα που έκανε και στο Μονακό στον επόμενο αγώνα. Στην Τουρκία είχε έναν κακό αγώνα, εγκαταλείποντας από κιβώτιο. Μετά την Τουρκία, η Μπρον δεν ήταν πια το καλύτερο αυτοκίνητο, καθώς οι Ρεντ Μπουλ και Μακλαρεν ήταν πολύ ταχύτερες. Στην Αγγλία προσπάθησε να τα βάλει με τις Ρεντ Μπουλ, αλλά δεν τα κατάφερε τερματίζοντας 3ος. Στη Γερμανία πάλεψε σκληρά με την ταχύτερη Ρεντ Μπουλ του Ουεμπερ για τη νίκη, αλλά η κακή στρατηγική της ομάδας τον έριξε 6ο. Στην Ουγγαρία είχε κακό αγώνα, τερματίζοντας 10ος, με ένα πολύ κακό μονοθέσιο. Μάλιστα στις δοκιμές, ένα εξάρτημα από το μονοθέσιό του αποκολλήθηκε και τραυμάτισε σοβαρά τον καλό φίλο και συμπατριώτη του Φελίπε Μάσα. Στη Βαλένθια για το Ευρωπαϊκό γκραν πρι, μετά από ωραία εμφάνιση πήρε την 10η νίκη της καριέρας του και 100ή για Βραζιλιάνο οδηγό στη Φόρμουλα 1. Μετά την 7η θέση στο Βέλγιο, πήρε μια θαυμάσια νίκη στην Ιταλία. Δύο κακοί αγώνες ακολούθησαν σε Σιγκαπούρη και Ιαπωνία (6ος και 7ος). Στη Βραζιλία πήρε μια δραματική και συναισθηματική πολ ποζίσιον στα τελευταία δευτερόλεπτα, αλλά στον αγώνα το μονοθέσιο ήταν αργό, με αποτέλεσμα να τερματίσει 8ος, μετά και από λάθος του Χάμιλτον που τον χτύπησε από πίσω. Με την 4η θέση στο Άμπου Ντάμπι τερμάτισε στην 3η θέση του πρωταθλήματος, με 77 βαθμούς.

Williams

Ο Μπαρικέλο στο Μαλαισιανό Γκραν Πρι του 2010.

Για το 2010 υπέγραψε με την ιστορική ομάδα του μεγάλου Φρανκ Ουιλλιαμς. Το μονοθέσιο δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, αλλά ο Μπαρικέλο είχε την ικανότητα και την εμπειρία να το βάζει στους βαθμούς συχνά. Πήρε βαθμούς στους 2 πρώτους αγώνες σε Μπαχρέιν και Αυστραλία, τερματίζοντας 10ος και 8ος αντίστοιχα. Ακολούθησαν 2 κακοί αγώνες σε Μαλαισία και Κίνα, όπου τερμάτισε 12ος. Στην Ισπανία είχε μεγάλο αγώνα, αφού παρότι ξεκίνησε 18ος, τερμάτισε 9ος, παίρνοντας 2 βαθμούς. Στο Μονακό ήταν άνετα στους βαθμούς, όταν η ανάρτηση του κατέρρευσε. Μεγάλους αγώνες είχε το καλοκαίρι τερματίζοντας 4ος στην Αγγλία και 5ος στην Ευρώπη, τα καλύτερα αποτελέσματα της ομάδας στη χρονιά. Στην Ουγγαρία έκανε μια μεγάλη προσπέραση στο Σουμάχερ, παρότι ο Γερμανός κινήθηκε επικίνδυνα, σπρώχνοντάς τον προς τον τοίχο, για το βαθμό της 10ης θέσης. Στο Βέλγιο, στην 300ή συμμετοχή του, δυστυχώς έκανε λάθος και έπεσε πάνω στον Αλόνσο στον 1ο γύρο. Έβαλε τη Ουίλλιαμς στους βαθμούς σε 4 ακόμα αγώνες (Ιταλία, Σιγκαπούρη, Ιαπωνία, Κορέα) δείχνοντας εντυπωσιακή σταθερότητα, για να τερματίσει το πρωτάθλημα στη 10η θέση με 47 βαθμούς.

Το 2011, στην τελευταία του χρονιά στη Φόρμουλα 1, το μονοθέσιο ήταν τραγικό. Κατάφερε να μπει στους βαθμούς σε δυο μόλις αγώνες, στο Μονακό και τον Καναδά, κατακτώντας και στους δύο αγώνες την 9η θέση. Τερμάτισε στην 17η θέση του πρωταθλήματος, με 4 βαθμούς. Στο τέλος της χρονιάς, η ομάδα ανακοίνωσε την αντικατάστασή του από τον Μπρούνο Σένα. 19 χρονιές απίστευτων συναισθημάτων, εμπειρίας και ταλέντου φαίνεται πως δεν αρκούσαν για την ομάδα.

Αναλυτικά αποτελέσματα Formula 1

• DNS = Did Not Start (δεν εκκίνησε)
• DSQ = Disqualified (αποκλείστηκε)
• RET = Retired (εγκατέλειψε)
• έντονα στοιχεία = pole position
• Κείμενο με πλάγιους χαρακτήρες = ταχύτερος γύρος

Χρονιά	Ομάδα	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	Θέση	Βαθμοί
1993	Jordan Hart	RSA Ret	BRA Ret	EUR 10	SMR Ret	ESP 12	MON 9	CAN Ret	FRA 7	UK 10	GER Ret	HUN Ret	BEL Ret	ITA Ret	POR 13	JPΝ 5	AUS 11				18ος	2
1994	Jordan Hart	BRA 4	PAC 3	SMR DNQ	MON Ret	ESP Ret	CAN 7	FRA Ret	UK 4	GER Ret	HUN Ret	BEL Ret	ITA 4	POR 4	EUR 12	JPΝ Ret	AUS 4				6ος	19
1995	Jordan Peugeot	BRA Ret	ARG Ret	SMR Ret	ESP 7	MON Ret	CAN 2	FRA 6	UK 11	GER Ret	HUN 7	BEL 6	ITA Ret	POR 11	EUR 4	PAC Ret	JPN Ret	AUS Ret			11ος	11
1996	Jordan Peugeot	AUS Ret	BRA Ret	ARG 4	EUR 5	SMR 5	MON Ret	ESP Ret	CAN Ret	FRA 9	UK 4	GER 6	HUN 6	BEL Ret	ITA 5	POR Ret	JPΝ 9				8ος	14
1997	Stewart Ford	AUS Ret	BRA Ret	ARG Ret	SMR Ret	MON 2	ESP Ret	CAN Ret	FRA Ret	UK Ret	GER Ret	HUN Ret	BEL Ret	ITA 13	AUΤ 14	LUX Ret	JPΝ Ret	EUR Ret			13ος	6
1998	Stewart Ford	AUS Ret	BRA Ret	ARG 10	SMR Ret	ESP 5	MON Ret	CAN 5	FRA 10	UK Ret	AUΤ Ret	GER Ret	HUN Ret	BEL DNS	ITA 10	LUX 11	JPN Ret				12ος	4
1999	Stewart Ford	AUS 5	BRA Ret	SMR 3	MON 9	ESP DSQ	CAN Ret	FRA 3	UK 8	AUΤ Ret	GER Ret	HUN 5	BEL 10	ITA 4	EUR 3	MAL 5	JPΝ 8				7ος	21
2000	Ferrari	AUS 2	BRA Ret	SMR 4	UK Ret	ESP 3	EUR 4	MON 2	CAN 2	FRA 3	AUΤ 3	GER 1	HUN 4	BEL Ret	ITA Ret	USA 2	JPΝ 4	MAL 3			4ος	62
2001	Ferrari	AUS 3	MAL 2	BRA Ret	SMR 3	ESP Ret	AUΤ 3	MON 2	CAN Ret	EUR 5	FRA 3	UK 3	GER 2	HUN 2	BEL 5	ITA 2	USA Ret	JPΝ 5			3ος	56
2002	Ferrari	AUS Ret	MAL Ret	BRA Ret	SMR 2	ESP DNS	AUΤ 2	MON 7	CAN 3	EUR 1	UK 2	FRA DNS	GER 4	HUN 1	BEL 2	ITA 1	USA 1	JPΝ 2			2ος	77
2003	Ferrari	AUS Ret	MAL 2	BRA Ret	SMR 3	ESP 3	AUΤ 3	MON 8	CAN 5	EUR 3	FRA 7	UK 1	GER Ret	HUN Ret	ITA 3	USA Ret	JPΝ 1				4ος	65
2004	Ferrari	AUS 2	MAL 4	BHR 2	SMR 6	ESP 2	MON 3	EUR 2	CAN 2	USA 2	FRA 3	UK 3	GER 12	HUN 2	BEL 3	ITA 1	CHN 1	JPΝ Ret	BRA 3		2ος	114
2005	Ferrari	AUS 2	MAL Ret	BHR 9	SMR Ret	ESP 9	MON 8	EUR 3	CAN 3	USA 2	FRA 9	UK 7	GER 10	HUN 10	TUR 10	ITA 12	BEL 5	BRA 6	JPΝ 11	CHN 12	8ος	38
2006	Honda	BHR 15	MAL 10	AUS 7	SMR 10	EUR 5	ESP 7	MON 4	UK 10	CAN Ret	USA 6	FRA Ret	GER Ret	HUN 4	TUR 8	ITA 6	CHN 6	JPΝ 12	BRA 7		7ος	30
2007	Honda	AUS 11	MAL 11	BHR 13	ESP 10	MON 10	CAN 12	USA Ret	FRA 11	UK 9	EUR 11	HUN 18	TUR 17	ITA 10	BEL 13	JPΝ 10	CHN 15	BRA Ret			20ος	0
2008	Honda	AUS DSQ	MAL 13	BHR 11	ESP Ret	TUR 14	MON 6	CAN 7	FRA 14	GBR 3	GER Ret	HUN 16	EUR 16	BEL Ret	ITA 17	SIN Ret	JPΝ 13	CHN 11	BRA 15		14ος	11
2009	Brawn Mercedes	AUS 2	MAL 5	CHN 4	BHR 5	ESP 2	MON 2	TUR Ret	GBR 3	GER 6	HUN 10	EUR 1	BEL 7	ITA 1	SIN 6	JPΝ 7	BRA 8	ABU 4			3ος	77
2010	Williams Cosworth	BHR 10	AUS 8	MAL 12	CHN 12	ESP 9	MON Ret	TUR 14	CAN 14	EUR 4	UK 5	GER 12	HUN 10	BEL Ret	ITA 10	SIN 6	JPΝ 9	KOR 7	BRA 14	ABU 12	10ος	47
2011	Williams Cosworth	AUS Ret	MAL Ret	CHN 13	TUR 15	ESP 17	MON 9	CAN 9	EUR 12	UK 13	GER Ret	HUN 13	BEL 16	ITA 12	SIN 13	JPΝ 17	KOR 12	IND 15	BRA 12	ABU 14	17ος	4

Indy Cars

Το χειμώνα του 2011, ο Ρούμπενς έκανε δοκιμές με την KVR, ομάδα με την οποία αγωνίζεται στα Ίντυ Καρ ο πολύ καλός του φίλος και πρωταθλητής IRL του 2004, Τονι Κανααν. Οι δοκιμές συνεχίστηκαν το Φεβρουάριο και τελικά το Μάρτιο ανακοινώθηκε το συμβόλαιό του με την ομάδα για το 2012, με χορηγό τη βραζιλιάνικη Embrace.

Μια ολοκαίνουρια εμπειρία για τον Ρούμπενς, ο οποίος δήλωσε ότι νοιώθει σαν ρούκι (αρχάριος), παρά την τεράστια εμπειρία του. Μετά τον 1ο αγώνα στη Φλόριντα, όπου τερμάτισε 17ος, έβαλε το αυτοκίνητο στη 10αδα σε 3 συνεχόμενους αγώνες, στην Αλαμπάμα, το Λονγκ Μπιτς και εντός έδρας στο Σάο Πάολο. Στην 1η του συμμετοχή στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης, είχε πολύ καλό και σταθερό αγώνα τερματίζοντας 11ος και κερδίζοντας τον τίτλο του Rookie of the Year. Μετά από δυο εγκαταλείψεις στο Ντιτρόιτ και το Τέξας, ξαναμπήκε στη 10αδα, στα οβάλ του Μιλγουόκι (10ος) και της Αϊόβα (7ος).

Προσωπικά

Ο Μπαρικέλο παντρεύτηκε το 1997 τη Σιλβάνα Τζιαφόνε, με την οποία έχει αποκτήσει 2 γιους: τον Εντουάρντο (2001) και το Φερνάντο (2005).

Στο ποδόσφαιρο, είναι μεγάλος φαν της Κορίνθιανς.

Αγαπημένο του χόμπι είναι το γκολφ.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Rubens Barrichello στο Wikimedia Commons