Μετάβαση στο περιεχόμενο

Φρανσουά Ολλάντ

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φρανσουά Ολλάντ
Ο Ολλάντ το 2017
Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας
Περίοδος
16 Μαΐου 2012 – 14 Μαΐου 2017
ΠρωθυπουργόςΖαν-Μαρκ Αιρώ
(2012 - 2014)
Μανουέλ Βαλλς
(2014 - 2016)
Μπερνάρ Καζνέβ
(2016 - 2017)
ΠροκάτοχοςΝικολά Σαρκοζί
ΔιάδοχοςΕμμανυέλ Μακρόν
Συμπρίγκιπας της Ανδόρρας
Περίοδος
15 Μαΐου 2012 – 14 Μαΐου 2017
ΠροκάτοχοςΝικολά Σαρκοζί
ΔιάδοχοςΕμμανυέλ Μακρόν
Γενικός Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας
Περίοδος
27 Νοεμβρίου 1997 – 27 Νοεμβρίου 2008
ΠροκάτοχοςΛιονέλ Ζοσπέν
ΔιάδοχοςΜαρτίν Ωμπρύ
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση12 Αυγούστου 1954 (1954-08-12) (70 ετών), Ρουέν
ΥπηκοότηταΓαλλία
Πολιτικό κόμμαΣοσιαλιστικό
ΣύζυγοςΖιλί Γκαγιέ (από 2022)[1]
Σεγκολέν Ρουαγιάλ
Βαλερί Τριερβελέρ
ΣύντροφοςΣεγκολέν Ρουαγιάλ (1978–2007)
Βαλερί Τριερβελέρ (2007–2014)
Ζιλί Γκαγιέ (2014–2022)
ΠαιδιάΖουλιέν Ολάντ
Φλώρα Ολλάντ
Τόμας Ολλάντ
Κλεμένς Ολλάντ
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο Παντεόν-Ασσάς
Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού
Σχολή Ανωτάτων Εμπορικών Σπουδών του Παρισιού (έως 1975)[2]
Εθνική Σχολή Διοίκησης στη Γαλλία (1978–1980)[3]
Jean-Baptiste-de-La-Salle de Rouen School
Lycée Pasteur
ΕπάγγελμαΔικαστής
Δικηγόρος
ΒραβεύσειςΙππότης του Τάγματος του Λευκού Αετού (16  Νοεμβρίου 2012)
Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής (15  Μαΐου 2012)
Μεγαλόσταυρος του Εθνικού Τάγματος της Τιμής (15  Μαΐου 2012)
Ιππότης του Μεγαλόσταυρου με Κολλάρο του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (15  Νοεμβρίου 2012)[4]
Φελίξ Χουφουέτ-Μπουανί Βραβείο Ειρήνης (2013)
Μεγάλος Ταξιάρχης του Εθνικού Τάγματος του Κεμπέκ (2014)[5]
Order of Glory
Grand Cordon of the Supreme Order of the Chrysanthemum
Μεγαλόσταυρος με κολάρο του Τάγματος του Ηλίου του Περού (12  Νοεμβρίου 2012)[6]
κολάρο του Τάγματος της Ισαβέλλας της Καθολικής (23  Μαρτίου 2015)[7][8]
Μέγας Μάγιστρος της Λεγεώνας της Τιμής
Political Humor Award (2017)[9]
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος Λευκού Διπλού Σταυρού (29  Οκτωβρίου 2013)[10]
Μέγας Αστέρας του Παράσημου της Τιμής για Υπηρεσίες στη Δημοκρατία της Αυστρίας
Χρυσό Μετάλλιο της Βουλής των Ελλήνων (23  Οκτωβρίου 2015)
Grand Collar of the Order of Liberty (19  Ιουνίου 2016)[11]
Μετάλλιο της Ανατολικής Δημοκρατίας της Ουρουγουάης (30  Μαΐου 2016)[12]
Μεγαλόσταυρος Ειδικής Τάξης του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (3  Σεπτεμβρίου 2013)
King Abdulaziz Medal (30  Δεκεμβρίου 2013)[13]
Βασιλικό Τάγμα των Σεραφείμ (2  Δεκεμβρίου 2014)
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Απελευθερωτή Στρατηγού Σαν Μαρτίν (25  Φεβρουαρίου 2016)[14]
Τάγμα της Ελευθερίας[15]
Μεγαλόσταυρος με Κολάρο του Τάγματος του Λευκού Ρόδου της Φινλανδίας (29  Ιουνίου 2013)[16]
Εθνικό Τάγμα της Αξίας της Γαλλίας
Τάγμα του Λουτρού
Τάγμα της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
Τάγμα του Λευκού Αετού (Πολωνία)
Τάγμα του Λέοντος των Κάτω Χωρών
Τιμητικό Παράσημο για τις υπηρεσίες στην Δημοκρατία της Αυστρίας
Τάγμα της Ισαβέλλας της Καθολικής
Τάγμα της Ελευθερίας
Τάγμα του Αγίου Καρόλου
Τάγμα του Λευκού Ρόδου της Φινλανδίας
Τάγμα του Λευκού Διπλού Σταυρού (Σλοβακία)
Τάγμα του Σωτήρος
Τάγμα του Αστέρα της Ρουμανίας
Τάγμα της Φιλίας τάξης Α
Τάγμα Βασιλέως Αμπντουλαζίζ Αλ Σαούντ
Order of Ouissam Alaouite
Τάγμα της Δημοκρατίας
Εθνικό Τάγμα του Μάλι
Order of recognition
National Order of the Ivory Coast
Εθνικό Τάγμα του Κεμπέκ
Τάγμα του Απελευθερωτή Στρατηγού Σαν Μαρτίν
Τάγμα του Ηλίου του Περού
Order of the Star of Palestine
Τάγμα της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας
Order of the State of Palestine
National Order of Benin
Τάγμα του Σταυρού του Νότου
τάγμα του Μπογιακά
Τάγμα του Ζαγιέντ
Εθνικό Τάγμα της Αξίας
τάγμα του Χρυσάνθεμου
Τάγμα του Χρυσού Λέοντος του Οίκου του Νάσσαου
Τάγμα του Αετού των Αζτέκων
τάγμα του Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα
Εθνικό Τάγμα του Νίγηρα
Εθνικό Τάγμα του Λέοντος (Σενεγάλη)
Υπογραφή
Ιστοσελίδαfrancoishollande.fr
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Φρανσουά Ζεράρ Ζωρζ Νικολά Ολλάντ (γαλλικά: François Gérard Georges Nicolas Hollande‎‎[17], 12 Αυγούστου 1954) είναι Γάλλος πολιτικός. Στις 6 Μαΐου 2012 εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας. Δεν επιδίωξε την επανεκλογή του και αποχώρησε από το αξίωμα στις 14 Μαΐου 2017, παραδίδοντας στον Εμμανουέλ Μακρόν.

Γενικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος από το 1997 μέχρι και το 2008, στη διάρκεια της τρίτης «συγκατοίκησης» και στη συνέχεια στην αντιπολίτευση, δήμαρχος της Τυλ από το 2001 μέχρι και το 2008, είναι βουλευτής της πρώτης εκλογικής περιφέρειας της Κορέζ και προεδρεύει του Γενικού Συμβουλίου της Κορέζ από το 2008.

Ορίστηκε υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Ριζοσπαστικού Κόμματος της Αριστεράς για τις προεδρικές εκλογές του 2012 μετά από έναν προκριματικό, τον οποίο κέρδισε στον δεύτερο γύρο απέναντι στη Μαρτίν Ωμπρύ, στις 16 Οκτωβρίου 2011.

Καταγωγή, σπουδές και οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φρανσουά Ζεράρ Ζωρζ Νικολά Ολλάντ[17] είναι ο μικρότερος γιος του γιατρού Ζωρζ Γκυστάβ Ολλάντ, γεννημένου στις 9 Μαΐου 1923, ωτορινολαρυγγολόγου στην ειδικότητα, ατυχούς υποψηφίου σε έναν ακροδεξιό σχηματισμό στις δημοτικές εκλογές της Ρουέν το 1959 και το 1965[18]. Η μητέρα του, Νικόλ Φρεντερίκ Μαργκερίτ Τριμπέρ, γεννημένη στις 7 Σεπτεμβρίου 1927, ήταν κοινωνική λειτουργός και φιλοαριστερή[18].

Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μπουά-Γκιγιώμ, κατοικημένη περιοχή στα υψώματα της Ρουέν, όπου ήταν μαθητής στην Ιδιωτική Σχολή Ζαν-Μπατίστ ντε Λα Σαλ της Ρουέν. Κατά το πρώτο τρίμηνο του 1968, ο πατέρας του, οπαδός μιας γαλλικής Αλγερίας[19] αντιμετωπίστηκε με καχυποψία εξαιτίας των στενών του σχέσεων με τον Ζαν-Λουί Τιξιέ-Βινιανκούρ και την OAS[20], πούλησε την κλινική του, τα διαμερίσματά του στο Κλο ντυ Αμέλ, την οικία του Μπουά-Γκιγιώμ, και μετακόμισε με την οικογένειά του στο Νεϊγί-συρ-Σεν, όπου ασχολήθηκε με τη μεσιτική[18].

Μαθητής στο Λύκειο Παστέρ του Νεϊγί-συρ-Σεν, ο Φρανσουά Ολλάντ εισήχθη στη Νομική Σχολή του Παρισιού, όπου πήρε πτυχίο Νομικής[21], έπειτα στο HEC Paris[22] και στο Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών του Παρισιού[23], όπου συμμετείχε στην UNEF-Renouveau, στενά συνδεδεμένη με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα[18]. Αναδείχθηκε 7ος στην ENA, στην τάξη τελειοφοίτων του Voltaire [19].

Το 1976 απαλλάχθηκε από τη στρατιωτική θητεία εξαιτίας της μυωπίας στη διάρκεια των «τριών ημερών» του στο στρατόπεδο της Βενσέν, αλλά πέτυχε την ακύρωση της αποφάσεως αυτής. Στη διάρκεια της θητείας του στη Σχολή Αξιωματικών του Κετκιντάν, τον Γενάρη του 1977, βρέθηκε στο ίδιο δωμάτιο με τους Ζαν-Πιέρ Ζουϊέ, Μισέλ Σαπέν, Ανρί ντε Καστρί και Ζαν-Μισέλ Λαμπέρ[24].

Με τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, το 2007

Αρχή της πολιτικής σταδιοδρομίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1974 προήδρευσε στο τμήμα της UNEF στο Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών του Παρισιού. Μπήκε στην HEC Paris και προήδρευσε εντός αυτής την επιτροπή στήριξης της υποψηφιότητας του Φρανσουά Μιτεράν[25].

Προσχώρησε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα το 1979 και έγινε, χάρη στον Ζακ Αταλί και τον Ζακ Ντελόρ, υπεύθυνος στο Προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων για τα οικονομικά θέματα[21].

Αποφοιτώντας 7ος από την Εθνική Σχολή Διοίκησης (ENA) το 1980, επέλεξε να γίνει ελεγκτής στο Ελεγκτικό Συνέδριο[21]. Ταυτόχρονα, εκείνη την εποχή, έγινε λέκτορας στην IEP του Παρισιού, όπου παρέδιδε μαθήματα οικονομικών στους τριτοετείς φοιτητές μέχρι και το 1991.[26]

Το 1981, ως συνέχεια της εκλογής του Φρανσουά Μιτεράν στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο Φρανσουά Ολλάντ αναλαμβάνει υπεύθυνος (πάντα στον τομέα της οικονομίας) στα Ηλύσια, την εποχή κατά την οποία η νέα εξουσία ξεκινά την πολιτική ανάκαμψης από τη ζήτηση (κεϋνσιανή ανάκαμψη) και την εθνικοποίηση. Στη διάρκεια των εκλογών του Ιουνίου του 1981, ο Φρανσουά Ολλάντ ορίζεται ως υποψήφιος των Σοσιαλιστών απέναντι στον Ζακ Σιράκ στην τρίτη εκλογική του Κορέζ, μετά την άρνηση του Ζακ Ντελόρ. Στη διάρκεια της εκστρατείας, παρευρίσκεται σε μια συνάντηση του αντιπάλου του, στο Νεβίκ, και τον καλεί πάνω στο θέμα πως δεν απάντησε στη γραπτή επιστολή του για λεκτική διαμάχη (ντιμπέιτ). Με 26% των ψήφων, έναντι 23% του κομμουνιστή υποψήφιου, του λείπουν 350 ψήφοι για να αντιμετωπίσει τον Ζακ Σιράκ, που κερδίζει τις εκλογές από τον πρώτο κιόλας γύρο[27].

Το 1983, διορίστηκε αρχηγός του επιτελείου δύο συνεχόμενων εκπροσώπων Τύπου της κυβέρνησης Πιερ Μωρουά: Μαξ Γκαλό και Ρολάν Ντυμά. Συμμετέχει εκείνη την εποχή σε μια πολιτική χειραγώγηση: με την προτροπή του Φρανσουά Μιτεράν, ο Ζακ Αταλί ζητά από τον εκδότη Φαϊάρ να εκδώσει ένα φυλλάδιο κατά της δεξιάς. Το έργο ανατίθεται στον δημοσιογράφο Αντρέ Μπερκόφ, που εκδίδει ένα βιβλίο με τίτλο De la reconquête (Ανακατάληψη), υπό το ψευδώνυμο «Κάτων», ως ένας υποτιθέμενος ηγέτης της δεξιάς. Ο Φρανσουά Ολλάντ θα μεταφέρει στον Αντρέ Μπερκόφ κωδικοποιημένα στοιχεία για τη συγγραφή του βιβλίου και ο δημοσιογράφος, του οποίου η φήμη δεν του επιτρέπει να αναλάβει ο ίδιος την προώθησή του, θα του αναθέσει αυτό το έργο. Σε διάφορες συνεντεύξεις, ο Φρανσουά Ολλάντ περνιέται για τον Κάτωνα, τον εικονικό ηγέτη της δεξιάς[28]. Τον ίδιο χρόνο, αποτυγχάνει στις δημοτικές εκλογές, αλλά γίνεται δημοτικός σύμβουλος του Υσσέλ (στην Κορέζ).

Το 1984 γίνεται σύμβουλος στα δημοψηφίσματα στο Ελεγκτικό Συνέδριο[21].

Το 1986 ο Κλωντ Αλέγκρ τον περιλαμβάνει στην ομάδα εμπειρογνωμόνων της οποίας προΐσταται ο Λιονέλ Ζοσπέν μετά την ήττα του Σοσιαλιστικού Κόμματος στις εκλογές του 1986[29].

Στις εκλογές του 1988, που αποτελούν συνέχεια της επανεκλογής του Φρανσουά Μιτεράν, παρουσιάζεται για ακόμη μια φορά στην Κορέζ, αλλά αλλάζει εκλογική περιφέρεια. Με σχεδόν το 53% των ψήφων, εκλέγεται βουλευτής της πρώτης εκλογικής περιφέρειας της Κορέζ. Στην Εθνοσυνέλευση, γίνεται γραμματέας στην Επιτροπή Οικονομικών και Προγραμματισμού και εισηγητής του προϋπολογισμού της Εθνικής Άμυνας[21].

Στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, ξεκινά με τους Ζαν-Υβ Λε Ντριάν, Ζαν-Πιέρ Μινιάρ και Ζαν-Μισέλ Γκαγιάρ το κίνημα των "transcourants", που επαναβαπτίζεται αργότερα "Démocratie 2000" (Δημοκρατία 2000)[21].

Από το 1988 μέχρι και το 1991, διδάσκει οικονομικά στους τριτοετείς του Ινστιτούτου Πολιτικών Μελετών του Παρισιού[21].

Ο Φρανσουά Ολλάντ εγκαταλείπει την Υσσέλ το 1989, όπου είναι δημοτικός σύμβουλος της αντιπολίτευσης επί έξι έτη, για να υποβάλει υποψηφιότητα στην Τυλ. Γίνεται αναπληρωτής του δημάρχου της πόλης, του κομμουνιστή Ζαν Κομπαστέιλ. Την επόμενη χρονιά, υποστηρίζει την κίνηση Μωρουά-Μερμάζ-Ζοσπέν στο Συνέδριο της Ρεν[21].

Το 1993, χάνει το βουλευτικό του αξίωμα έχοντας ηττηθεί από τον Ρεϊμόν-Μαξ Ωμπέρ (RPR). Θα παραδεχτεί ότι εγκατέλειψε τους ψηφοφόρους του για τις εθνικές του δραστηριότητες[30]. Αναλαμβάνει στη συνέχεια τη προεδρία της ομάδας «Témoin» (ελ: Μάρτυρας) του Ζακ Ντελόρ, που διατηρεί μέχρι το 1997. Στη διάρκεια των δημοτικών εκλογών του 1995, η αριστερά χάνει την Τυλ, και ο Ρεϊμόν-Μαξ Ωμπέρ γίνεται δήμαρχός της.

Δικαστής στο Ελεγκτικό Συνέδριο, ο Φρανσουά Ολλάντ κατέχει μια ισοδυναμία (CAPA, Certificat d'aptitude à la profession d'avocat) που του επιτρέπει να ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου: εργάζεται για μερικούς μήνες στο γραφείο του φίλου του Ζαν-Πιέρ Μινιάρ[21].

Πρόεδρος του Συμβουλευτικού Συμβουλίου για την Αναπηρία τον Δεκέμβριο του 1992 [31], γίνεται εθνικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος έχοντας αναλάβει τον οικονομικό τομέα το Νοέμβριο του 1994. Το 1995, μετά την παραίτηση του Ζακ Ντελόρ, του οποίου υποστήριξε την υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές, προσεγγίζει τον Λιονέλ Ζοσπέν, που τον κάνει έναν από τους εκπροσώπους Τύπου της προεκλογικής του καμπάνιας για την προεδρία. Μετά την ήττα του απέναντι στον Ζακ Σιράκ, ο Λιονέλ Ζοσπέν ονομάζει τον Φρανσουά Ολλάντ, τον Οκτώβριο του 1995, εκπρόσωπο Τύπου του Σοσιαλιστικού Κόμματος[31]. Σύμφωνα με τον Σερζ Ραφύ, ο γενικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος ψάχνει εκείνη την εποχή έναν άνδρα που να "καταπραΰνει, φέρνει γαλήνη και αρμονία" για να βγει το κόμμα από τις διαμάχες που ξέσπασαν για τη διαδοχή του Φρανσουά Μιτεράν στην ηγεσία του κόμματος.[32]

Γενικός Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Φρανσουά Ολλάντ στη διάρκεια μιας συγκέντρωσης στήριξης στη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, στη διάρκεια των Προεδρικών Εκλογών του 2007

Το 1997, μετά τη νίκη της αριστερής πλειοψηφίας, ο Φρανσουά Ολλάντ ξαναβρίσκει τη θέση του ως βουλευτής (με το 54% των ψήφων υπέρ του), και ο Λιονέλ Ζοσπέν αναλαμβάνει Πρωθυπουργός. Ο τελευταίος τον επιλέγει για να τον διαδεχτεί στη θέση του ως γενικού γραμματέα του κόμματος, τον Νοέμβριο του 1997. Από αυτή τη θέση, συμβουλεύει τον Λιονέλ Ζοσπέν να μην μεταρρυθμίσει το συνταξιοδοτικό σύστημα πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2002[33].

Στη διάρκεια των ευρωπαϊκών εκλογών, ο Φρανσουά Ολλάντ ηγείται της λίστας PS/PRG -MDC, που τερματίζει επικεφαλής με 21,95% των ψήφων στις εκλογές μπροστά από τη λίστα RPF της οποίας ηγείται ο Σαρλ Πασκάλ και ο Φιλίπ ντε Βιλλιέ (13,05%) και της λίστας RPR-/DL της οποίας ηγείται ο Νικολά Σαρκοζί (12,82%). Είναι ευρωβουλευτής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέχρι και τις 17 Δεκεμβρίου 1999, ημερομηνία κατά την οποία παραιτείται από τη θητεία του[34]. Γίνεται την ίδια αυτή χρονιά αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Το 2001, εκελέγεται δήμαρχος της Τυλ από το νέο δημοτικό συμβούλιο, με τη λίστα της οποίας ηγούνταν να κερδίζει τις εκλογές με ποσοστό 53,1% των ψήφων στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών[35].

Μετά την απόσυρση του Λιονέλ Ζοσπέν από την πολιτική ζωή της Γαλλίας μετά την αποτυχία του στις προεδρικές εκλογές του Απριλίου του 2002, ο Φρανσουά Ολλάντ επανεκλέγεται βουλευτής στις 16 Ιουνίου 2002, με 52,92% των ψήφων στο δεύτερο γύρο[36].

Στη διάρκεια της εκστρατείας για τις περιφερειακές και καντονιακές εκλογές του 2004, πραγματοποιεί έναν γύρο στις περιοχές της Γαλλίας ενώ, από τις εξέχουσες προσωπικότητες του Σοσιαλισμού, μόνο η Σεγκολέν Ρουαγιάλ έλαβε μέρος στη "μάχη" για το Πουατού-Σαράντ[29]. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα κερδίζει 24 από τις 26 γαλλικές περιφέρειες και τα δύο τρίτα των ανανεώσιμων καντονιών (51 από τους 100 νομούς έχουν με αυτό τον τρόπο έναν πρόεδρο της αριστεράς), σε ένα σημείο όπου η δημοτικότητα της κυβέρνησης Ραφαρέν βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο της. Τον επόμενο Ιούνιο, το PS λαμβάνει το 28,9% των ψήφων στις ευρωπαϊκές εκλογές, ένα ρεκόρ για αυτή τη διαδικασία.

Πάντα το 2004, παίρνει θέση για το «ναι» στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα και αντιτίθεται έτσι στον υπ' αριθμόν δύο του κόμματος, Λωράν Φαμπιούς. Σε αντίθεση με όσα είχε υποσχεθεί στον τελευταίο [37], αποφασίζει να οργανώσει ένα εσωτερικό δημοψήφισμα στο PS πάνω σε αυτό το θέμα : την 1η Δεκεμβρίου, οι οπαδοί του κόμματος ψηφίζουν «ναι» σε ποσοστό 59%. Αντικαθιστά τότε αρκετούς από τους οπαδούς του «όχι» στην Εθνική Γραμματεία από υποστηρικτές του «ναι», ανάμεσά τους ένας αριθμός υπουργών του Λιονέλ Ζοσπέν: τη Μαρτίν Ωμπρύ, τον Ντομινίκ Στρος-Καν, τον Τζακ Λανγκ, κτλ.. Τελικά βγαίνει αποδυναμωμένος από το δημοψήφισμα της 29ης Μαΐου 2005, όπου η πλειοψηφία των Γάλλων, και των οπαδών των σοσιαλιστών σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ψήφισαν «όχι». Το PS αρχίζει, από εκείνη τη στιγμή, να βλέπεται από τον Τύπο ως χρόνια διαιρεμένο ανάμεσα σε οπαδούς του «ναι» και οπαδούς του «όχι», των οποίων ηγείται ο Λοράν Φαμπιούς, από τον οποίο ο Φρανσουά Ολλάντ αφαιρεί τη θέση του ως υπ' αριθμόν δύο του κόμματος.

Στο συνέδριο του Μαν του 2005, η πρόταση της οποίας είναι ο πρώτος υπογράφων (μαζί με τους Μαρτίν Ωμπρύ, Ζακ Λανγκ, Ντομινίκ Στρος-Καν, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, Ζουλιάν Ντραι και Μπερτράν Ντελανοέ) λαμβάνει το 53,6% των ψήφων από τον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας των οπαδών του κόμματος, μια ψηφοφορία λιγότερο άνετη από αυτές που είχε λάβει προηγουμένως (84% το 1997, 73% το 2000, 61% το 2003). Θέλοντας να δώσει ένα τέλος σε ένα έτος συζητήσεων και διαμαχών, ο Φρανσουά Ολλάντ επιλέγει να προτείνει τη συμμετοχή των μειοψηφικών κινημάτων, που την αποδέχονται. Στις 24 Νοεμβρίου 2005, μοναδικός υποψήφιος, επανεκλέγεται δημοτικός γραμματέας του PS, με 76,96% των ψήφων. Θεωρείται τότε από τους επικριτές του ως ο άνθρωπος της «μαλακής σύνθεσης», «που αποφεύγει τη σύγκρουση για να μην αποφασίσει τίποτα τελικά»[38][39].

Το 2006, μπροστά στην άνοδο της πρόθεσης ψήφου υπέρ της συντρόφου του Σεγκολέν Ρουαγιάλ, αρνείται να παρουσιαστεί στις Γαλλικές Προεδρικές Εκλογές του 2007[40], για τις οποίες έχει συμβάλει στην ανάπτυξη του σοσιαλιστικού προγράμματος[41]. Αφού κέρδισε τον προκριματικό γύρο για την ανάδειξη του Σοσιαλιστή υποψήφιου, τελικά ηττάται από τον Νικολά Σαρκοζί στη διάρκεια των προεδρικών εκλογών. Στις 17 Ιουνίου 2007, ο Φρανσουά Ολλάντ επανεκλέγεται βουλευτής της πρώτης εκλογικής περιφέρειας της Κορέζ στο δεύτερο γύρο, με το 60,25% των ψήφων[41]. Σύμφωνα με μια βαθμολογία που δημιουργήθηκε το 2010 από την ιστοσελίδα lesinfos.com, οδηγούμενη από τον Μπερνάρ ντε Λα Βιλαρντιέρ, καταλμβάνει την 411η θέση των βουλευτών με την πιο έντονη παρουσία[42].

Η λίστα της οποίας ηγείται κερδίζει τις δημοτικές εκλογές στην Τυλ το 2008, στον πρώτο γύρο, λαμβάνοντας το 72,2% ψήφων, απέναντι στη λίστα της δεξιάς[43]. Σε επιβολή του νόμου για την απαγόρευση παραπάνω από μίας ενεργής πολιτικής θέσης, παραιτείται από τη θέση του ως δημοτικός σύμβουλος της πόλης Τυλ, με έναν στενό του φίλο, τον Μπερνάρ Κομπ, να τον διαδέχεται στη θέση του δημάρχου. Τον ίδιο καιρό, εκλέγεται γενικός σύμβουλος της Κορέζ στο Καντόνι του Βιζουά, στον πρώτο γύρο, στις 10 Μαρτίου 2008, με το 54,8% των ψήφων, απέναντι στον υποψήφιο του UMP. Διαδέχεται στις 20 Μαρτίου τον Ζαν-Πιέρ Ντυπόν στη προεδρία του Γενικού Συμβουλίου της Κορέζ, που κατείχε η δεξιά από το 1970, ημερομηνία κατά την οποία ο Ζακ Σιράκ είχε εκλεγεί ως διάδοχος του Ελί Ρουμπύ, που είχε πεθάνει μερικές μέρες πριν από τις εκλογές στα γαλλικά καντόνια.

Στις 26 Νοεμβρίου 2008, σε συνέχεια του Συνεδρίου της Ρενς, η Μαρτίν Ωμπρύ τον διαδέχεται στη θέση του γενικού γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Δεν ήταν υποψήφιος για την ίδια τη διαδοχή του, αλλά είχε υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Μπερτράν Ντελανοέ[37].

Προεδρικές Εκλογές 2012

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Logo που χρησιμοποιήθηκε από τον Φρανσουά Ολλάντ στα πλαίσια του προκριματικού γύρου των Σοσιαλιστών.
Ο Φρανσουά Ολλάντ τον Ιανουάριο του 2012

Μέσα στους μήνες που ακολουθούν την αποχώρησή του από την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Φρανσουά Ολλάντ εργάζεται για την προετοιμασία ενός πλάνου βασισμένου σε τρεις μεγάλους άξονες: την παραγωγή, τη φορολόγηση και την εκπαίδευση. Με αυτό τον σκοπό, δημιουργεί την οργάνωση «Répondre à gauche» της οποίας ηγείται ο Στεφάν Λε Φολ το 2009 και στη συνέχεια την οργάνωση «Démocratie2012» με ηγέτες τους Ντομινίκ Βιγιεμό και Ζαν-Μαρί Καμπασερές το 2010. Από το 2010, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια αύξηση της πρόθεσης ψήφου υπέρ του ενόψει του προκριματικού σοσιαλιστικού γύρου των προεδρικών εκλογών το 2011[44]. Έχοντας εξασφαλίσει την υποψηφιότητά του για την επανεκλογή του στη προεδρία του Γενικού Συμβουλίου της Κορέζ[45], αυτοανακυρήσεται επίσημα υποψήφιος για τον προκριματικό στην Τυλ, λίγες μόλις ώρες μετά την επανεκλογή του, στις 31 Μαρτίου 2011[46].

Στα πλαίσια της προεκλογικής καμπάνιας ενόψει του σοσιαλιστικού προκριματικού, ο Φρανσουά Ολλάντ εμφανίζεται ως ο βασικός αντίπαλος του Ντομινίκ Στρος-Καν, γενικού διευθυντή ΔΝΤ και μέχρι τότε φαβορί σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Τα ΜΜΕ τον παρουσιάζουν λοιπόν ως τον «anti-DSK», εξαιτίας της βούλησής του να γίνει ένας «κανονικός πρόεδρος"[47][48]. Ο Ντομινίκ Στρος-Καν βρίσκεται κατηγορούμενος για σεξουαλική κακοποίηση και συλλαμβάνεται στη Νέα Υόρκη στις 14 Μαΐου 2011, κάτι που δεν του επιτρέπει την επιστροφή του στη Γαλλία πριν τη λήξη της προθεσμίας για την υποβολή υποψηφιοτήτων για τον προκριματικό.

Ο Φρανσουά Ολλάντ, ο οποίος βρισκόταν 20 μονάδες πίσω από τον Ντομινίκ Στρος-Καν στις δημοσκοπήσεις για τον πρώτο γύρο του προκριματικού, είναι, πλέον, το ακλόνητο φαβορί. Αλλά καλείτο να αντιμετωπίσει την άνοδο της Μαρτίν Ωμπρύ στις δημοσκοπήσεις μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας της τελευταίας, στις 28 Ιουνίου 2011. Από τα μέσα Ιουλίου, ο Φρανσουά Ολλάντ ήταν και πάλι επικεφαλής. Στη διάρκεια της εκστρατείας, δέχθηκε κριτική κυρίως για το έργο του την περίοδο κατά την οποία ήταν επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος και για την έλλειψη εκ μέρους του εμπειρίας σε υπουργική θέση[49].

Μετά από μια σειρά τηλεοπτικών ντιμπέιτ καθ' όλη τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου, ο Ολλάντ κέρδισε την πρώτη θέση στον πρώτο γύρο που διεξήχθη στις 9 Οκτωβριου με 39% των ψήφων, χωρίς να κερδίσει το 50% που απαιτείται για την αποφυγή δεύτερης ψηφοφορίας, στην οποία θα αντιμετώπιζε τη Μαρτίν Ωμπρύ, η οποία ήλθε δεύτερη με 30% των ψήφων.

Η δεύτερη ψηφοφορία έλαβε χώρα στις 16 Οκτωβρίου 2011. Ο Ολλάντ κέρδισε με 56% των ψήφων έναντι 43% για την Ωμπρύ και ούτως έγινε ο επίσημος υποψήφιος του Σοσιαλιστικού και του Ριζοσπαστικού Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές του 2012.[50] Μετά τα αποτελέσματα των προκριματικών, κέρδισε αμέσως την υποσχεθείσα εκ μέρους των άλλων διαγωνιζόμενων υποστήριξη για το χρίσμα του κόμματος, περιλαμβανομένης της Ωμπρύ, του Αρνώ Μοντεμπούργκ, του Μάνουελ Βαλλς και της υποψήφιας του 2007 Σεγκολέν Ρουαγιάλ.[51]

Το σήμα της προεδρικής προεκλογικής εκστρατείας του Φρανσουά Ολλάντ

Η προεδρική εκστρατεία του Ολλάντ διευθυνόταν από τον Πιερ Μοσκοβίσι κα τον Στεφάν Λε Φολ, ο ένας Μέλος του Κοινοβουλίου και ο άλλος Μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αντίστοιχα.[52] Ο Ολλάντ ξεκίνησε την εκστρατεία του επίσημα με μια περιοδεία και μεγάλη ομιλία στη Λε Μπουρζέ στις 22 Ιανουαρίου 2012 ενώπιον 25.000 ανθρώπων.[53][54] Τα κύρια θέματα της ομιλίας του ήταν η ισότητα και η τακτοποίηση των οικονομικών, που αμφότερα είχε υποσχεθεί να κάνει σημεία κλειδιά της εκστρατείας του.[54]

Στις 26 Ιανουαρίου υπέβαλε μια πλήρη λίστα των πολιτικών του σε ένα μανιφέστο που περιείχε 60 προτάσεις, συμπεριλαμβανομένων του διαχωρισμού των λιανικών δραστηριοτήτων από τις πιο επικίνδυνες επιχειρήσεις τραπεζικών επενδύσεων, της υποβολής φόρων σε μεγαλοεπιχειρήσεις, σε τράπεζες και σε πλούσιους, της δημιουργίας 60.000 θέσεων εργασίας στον τομέα της Παιδείας, της μείωσης της ηλικίας σύνταξης από τα 62 στα 60 έτη, της δημιουργίας επιδοτούμενων θέσεων εργασίας σε περιοχές με υψηλή ανεργία για τους νέους, της περαιτέρω ανάπτυξης της βιομηχανίας στη Γαλλία μέσω της δημιουργίας μιας δημόσιας επενδυτικής τράπεζας, της νομιμοποίησης του γάμου και της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια και της απομάκρυνσης των γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν το 2012.[55][56] Στις 9 Φεβρουαρίου, ανέλυσε τις πολιτικές του δίνοντας βάρος σε αυτές που αφορούσαν τον τομέα της παιδείας και της εκπαίδευσης σε μια μεγάλη προεκλογική του ομιλία στην Ορλεάν.[57]

Στις 15 Φεβρουαρίου, ο εν ενεργεία Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί ανακοίνωσε ότι θα ήταν υποψήφιος για μια δεύτερη και τελευταία θητεία, ασκώντας έντονη κριτική στις προτάσεις του Ολλάντ και ισχυριζόμενος ότι θα έφερνε "την οικονομική καταστροφή της Γαλλίας μέσα σε δύο μόλις μέρες διακυβέρνησης" στην περίπτωση που νικούσε.[58]

Ο Ολλάντ επισκέφτηκε το Βερολίνο, πρωτεύουσα της Γερμανίας, τον Δεκέμβριο του 2011 για το Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Ομοσπονδιακού Κόμματος, στο οποίο συνάντησε τους Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, Περ Στάινμπρυκ, Φρανκ-Βάλτερ Σταινμάιερ και Μάρτιν Σουλτς.[59][60] Ταξίδεψε επίσης στο Βέλγιο πριν πάει στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Φεβρουάριο του 2012, όπου συναντήθηκε με τον ηγέτη της Αντιπολίτευσης Εντ Μίλιμπαντ και τέλος στην Τυνησία τον Μάιο του 2012.[61][62]

Οι δημοσκοπήσεις έδειξαν μια μάχη "σώμα με σώμα" μεταξύ των δύο υποψηφίων στον πρώτο γύρο των εκλογών, με τις περισσότερες εξ' αυτών να δίνουν τον Ολλάντ να έχει ξεκάθαρο προβάδισμα έναντι του Σαρκοζί σε έναν υποθετικό δεύτερο γύρο εκλογών.[63]

Ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών έλαβε χώρα στις 22 Απριλίου. Ο Φρανσουά Ολλάντ ήρθε στην πρώτη θέση συγκεντρώνοντας το 28.63% των ψήφων, και αντιμετώπισε τον Νικολά Σαρκοζί στον δεύτερο γύρο.[64] Στον δεύτερο γύρο των εκλογών που έλαβε χώρα στις 6 Μαΐου 2012, ο Φρανσουά Ολλάντ εκλέχτηκε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας με ποσοστό 51.7% επί των ψήφων.[65]

Προεδρία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Νικολά Σαρκοζί και ο Φρανσουά Ολλάντ, στη διάρκεια της τελετής παράδοσης της εξουσίας, στις 15 Μαΐου 2012 στο Παλάτι των Ηλυσίων.

Στις 8 Μαΐου 2012, ο Φρανσουά Ολλάντ αποδέχεται την πρόσκληση του τέως προέδρου Νικολά Σαρκοζί να συμμετάσχει μαζί του στις εκδηλώσεις μνήμης για τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αν και εκείνη την ημερομηνία το Συνταγματικό Συμβούλιο δεν είχε ακόμη ανακοινώσει τα επίσημα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών. Κάτι που θα γίνει στις 10 Μαΐου.

Η τελετή παράδοσης της εξουσίας από τον προκάτοχό του Νικολά Σαρκοζί λαμβάνει χώρα στις 15 Μαΐου 2012[66]. Ο Φρανσουά Ολλάντ γίνεται τότε ο 24ος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας και ο 7ος πρόεδρος της 5ης Δημοκρατίας (όπως και ο 67ος Γάλλος Συμπρίγκηπας της Ανδόρρας[67]). Την ίδια μέρα, αποτίει φόρο τιμής στον Ζυλ Φερρύ και τη Μαρί Κιουρί μπροστά στα αναμνηστικά τους μνημεία και παρευρίσκεται στην καθιερωμένη δεξίωση προς τιμήν του στο Δημαρχείο του Παρισιού[68]. Το προσωπικό του γραφείου του ως Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας ορίστηκε επίσης στις 15 Μαΐου 2012[69].

Εσωτερική πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 15 Μαΐου 2012, ο Φρανσουά Ολλάντ ορίζει τον Ζαν-Μαρκ Αιρώ στη θέση του Πρωθυπουργού. Την επομένη, ο τελευταίος αναλαμβάνει τα καθήκοντά του στο Μέγαρο Ματινιόν, όπου θα σχηματίσει κυβέρνηση αποτελούμενη από 34 υπουργούς (17 άνδρες και 17 γυναίκες). Αποτελεί την πρώτη κυβέρνηση στην ιστορία της Γαλλικής Δημοκρατίας που να έχει τέτοια αναλογία στους άνδρες και τις γυναίκες που την αποτελούν[70].

Στη διάρκεια του πρώτου υπουργικού συμβουλίου, στις 17 Μαΐου 2012, ο Φρανσουά Ολλάντ, ο Ζαν-Μαρκ Αιρώ όπως και το σύνολο των υπουργών της κυβέρνησης, αποφασίζουν τη μείωση των μισθών τους κατά 30%, ως απάντηση στις υποσχέσεις που είχαν κάνει στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Παρομοίως, υπογράφουν μια "κάρτα δεοντολογίας", που τους απαγορεύει την ταυτόχρονη διατήρηση αξιωμάτων. Υποχρεούνται επίσης να "προφυλαχθούν από οποιαδήποτε μορφή συμφεροντολογίας"[71].

Το ξεκίνημα της θητείας του σημαδεύεται κυρίως από μια επιμήκυνση της περιόδου κατά την οποία οι άστεγοι στεγάζονται την περίοδο του χειμώνα λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών[72], την ανατίμηση κατά 25% του μπάτζετ για την επιστροφή στα σχολεία για το 2012[73] ή ακόμη μια επιστροφή της συνταξιοδότησης στα 60 έτη γι' αυτούς που ξεκίνησαν να εργάζονται σε ηλικία 18 ή 19 ετών[74].

Διεθνής πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Φρανσουά Ολλάντ και ο Μπαράκ Ομπάμα, στις 18 Μαΐου 2012 στον Λευκό Οίκο.

Την ημέρα που αναλαμβάνει κι επίσημα τα νέα του καθήκοντα, πραγματοποιεί το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό πηγαίνοντας στο Βερολίνο για να συναντήσει τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ[75]. Στις 18 Μαΐου, ταξιδεύει στην Ουάσινγκτον για διμερείς συνομιλίες με τον Μπαράκ Ομπάμα, τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Τα θέματα με τα οποία θα ασχοληθούν οι δύο άνδρες είναι κυρίως η οικονομική κρίση στην ευρωζώνη και η αποχώρηση των γαλλικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν[76]. Ο Φρανσουά Ολλάντ συμμετέχει την επομένη στη σύνοδο κορυφής του G8 στο Καμπ Ντέιβιντ[77], και στη συνέχεια συμμετέχει στην 25η σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Σικάγο[78] στις 20 και 21 Μαΐου[79].

Η προεκλογική του υπόσχεση στην αποχώρηση όλων των γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν περιορίζεται τελικά στα "μάχιμα στρατεύματα", 2.000 στρατιώτες[80]. Έτσι, λοιπόν, μετά τις 31 Δεκεμβρίου 2012, θα παραμείνουν σε αφγανικό έδαφος περισσότεροι από 1400 στρατιώτες[81] πάντα υπό τις διαταγές της ISAF και της οποίας η ακριβής αποστολή παραμένει αρκετά "θολή"[82][83]. Στις 25 Μαΐου 2012, μεταβαίνει στην Καμπούλ με στόχο να παρουσιάσει το σχέδιο αποχώρησής του στις γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονται εκεί[84].

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών (γαλ: Sciences-Po), αρραβωνιάζεται με την Ντομινίκ Ρομπέρ[85], ανιψιά του Λουί Μεξαντώ, βουλευτή του Καλβαντός, στενού φίλου του Φρανσουά Μιτεράν, με τον οποίο έρχεται κοντά[24]. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, γνωρίζεται με τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ στη διάρκεια μιας βραδιάς της ENA (επίσης της προαγωγής Voltaire). Συνδέεται μαζί της μέσω μιας πρακτικής που πραγματοποιείται σε μια συνοικία HLM των προαστίων, τη «La Noé», στο Σαντλού-λε-Βιν[24]. Το ζεύγος Ρουαγιάλ-Ολλάντ, μη παντρεμένο, αποκτά τέσσερα παιδιά: τον Τομάς (1984), την Κλεμάνς (1986), τον Ζουλιάν (1987) και τη Φλορά (1992). Ο χωρισμός τους ανακοινώνεται το βράδυ του δεύτερου γύρου των εκλογών του 2007[86]. Επισημοποιεί τότε τη σχέση του με τη δημοσιογράφο Βαλερί Τριερβάιλερ[87][88], που ήταν η σύντροφός του από το 2006[89]. Αυτή η σχέση είχε παραμείνει κρυφή στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας της Σεγκολέν Ρουαγιάλ[90][91].

Τον Ιανουάριο του 2014 η γαλλική έκδοση του σκανδαλοθηρικού περιοδικού Closer δημοσίευσε φωτογραφικό αφιέρωμα σχετικά με πιθανολογούμενη κρυφή σχέση του Φρανσουά Ολλάντ με τη Γαλλίδα ηθοποιό Ζιλύ Γκαγιέ.[92] Το δημοσίευμα προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον των ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο. Από την πλευρά του Ολλάντ εκφράστηκε οργή για «παραβίαση της ιδιωτικής του ζωής» και απείλησε με αγωγές κατά του περιοδικού. Η ίδια η Γκαγιέ είχε ήδη υποβάλει καταγγελία, από τον Μάρτιο του 2013, στην εισαγγελία του Παρισιού κατά παντός υπευθύνου για τη διάδοση φήμης σχετικά με σχέση της με τον Γάλλο πρόεδρο.[93] Μετά τις νομικές απειλές, το περιοδικό ανακοίνωσε πως θα προχωρήσει σε απόσυρση του δημοσιεύματος από την ηλεκτρονική του έκδοση.[94] Ωστόσο, τις επόμενες ημέρες και ενώ τα σχετικά δημοσιεύματα γύρω από την προσωπική ζωή του Ολλάντ συνεχίζονταν, με δήλωσή του στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Ολλάντ ανακοίνωσε τον τερματισμό της σχέσης του με την Τριερβελέρ.[95]

Συγγραφικά Έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συλλογικά Έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρόλογοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • La Fin du cumul des mandats του Bernard Roman, éd. B. Leprince, 2000.
  • Le Socialisme selon Léon Blum του David Frapet, éditions Créer, 2003.
  • Socialisme sans discriminations του Joseph Yakete, L'Harmattan, 2005.
  • Choisir. Entretiens avec Jean Bothorel του Pierre Mendès France, Fayard, 2006.
  • Les Grands discours socialistes français du XXe siècle, éditions Complexe, 2007.
  • Le Dernier Chirac του Bruno Dive, éditions Jacob-Duvernet, 2009.
  • Pourquoi pas le socialisme ? του Gerald Cohen, L'Herne, 2010 ISBN 978-2-85197-921-6.
  • De Mendès France à Bérégovoy : l'honneur en politique του Régis Paranque, Pascal Galodé édition, 2011.
  • Bort-les-Orgues, un barrage dans l'histoire του Alexandre Pau, éditions Privat, 2011.
  • Le Rapport Beveridge του William Beveridge, éditions Perrin, 2012.
  • Quelle République pour le XXIe siècle ? του Eric Ferrand, éditions Le Publieur, 2012.
  • Mes points sur les i. Propos sur la présidentielle et la crise του Michel Rocard, éditions Odile Jacob, 2012.
  • François Hollande président του Stéphane Ruet και της Βαλερί Τριερβάιλερ, Le Cherche midi, 2012.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ France 3. france3-regions.francetvinfo.fr/nouvelle-aquitaine/correze/tulle/mariage-de-francois-hollande-et-de-julie-gayet-tulle-est-bien-leur-petit-coin-de-paradis-2557396.html. Ανακτήθηκε στις 9  Ιουνίου 2022.
  2. ↑ www.hec.fr/Grande-Ecole/FAQ.
  3. ↑ www.lejdd.fr/Politique/ENA-le-classement-et-le-bal-des-enveloppes-800443.
  4. ↑ «Dettaglio decorato». (Ιταλικά) Presidency of the Italian Republic. Ανακτήθηκε στις 17  Νοεμβρίου 2013.
  5. ↑ www.ordre-national.gouv.qc.ca/membres/membre.asp?id=3165.
  6. ↑ cde.gestion2.e3.pe/doc/0/0/1/5/2/152563.pdf.
  7. ↑ «Real Decreto 211/2015, de 23 de marzo, por el que se concede el Collar de la Orden de Isabel la Católica a Su Excelencia señor François Hollande, Presidente de la República Francesa». 24  Μαρτίου 2015. σελ. 25480.
  8. ↑ BOE-A-2015-3142.
  9. ↑ www.huffingtonpost.fr/2017/11/28/je-prends-conscience-quun-hommage-mest-rendu-il-etait-temps-hollande-na-pas-pu-sempecher-de-blaguer-aux-prix-dhumour-politique_a_23290698/.
  10. ↑ (Σλοβακικά) archiv.prezident.sk/gasparovic/index2bee.html?rad-bieleho-dvojkriza-i-trieda. Ανακτήθηκε στις 20  Δεκεμβρίου 2021.
  11. ↑ www.ordens.presidencia.pt?idc=154.
  12. ↑ «Resolución N° 268/016. OTORGAMIENTO DE LA "MEDALLA DE LA REPUBLICA ORIENTAL DEL URUGUAY". PRESIDENTE DE LA REPUBLICA FRANCESA». National Directorate of Official Printings and Publications. 15  Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 15  Ιουνίου 2020.
  13. ↑ www.arabnews.com/world/news/693791.
  14. ↑ www.clarin.com/politica/toda-hollande-juanita-moyano-awada_0_VkifiJdil.html.
  15. ↑ Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2022.
  16. ↑ Antti Matikkala: «Suomen Valkoisen Ruusun ja Suomen Leijonan ritarikunnat» (Φινλανδικά) Edita. Ελσίνκι. 2017. σελ. 500. ISBN-13 978-951-37-7005-1.
  17. ↑ 17,0 17,1 Le Who's Who In France (éd. 2006)
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 « François Hollande, "Miss Glaçon" et les "nantis" », dans Le Nouvel Observateur, 31 août 2011 [texte intégral [archive]], article citant les bonnes feuilles de François Hollande. Itinéraire secret, biographie de Serge Raffy.
  19. ↑ 19,0 19,1 Anna Cabana, « Vous avez dit « normal » ? », dans Le Point, 24 février 2011 [texte intégral [archive] (page consultée le 21 janvier 2012)]
  20. ↑ « Cherchez le père… », Le Point, 20 octobre 2011, no 2040, p. 46.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 21,5 21,6 21,7 21,8 « Qui est François Hollande ? », article citant la notice biographique rédigée par Hortense Paillard dans La république des lettres [archive].
  22. ↑ HEC Paris - Grande École - FAQ [archive]
  23. ↑ ↑ Site TV5 Monde [archive].
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 Pascal Riché, « Douze trucs à savoir sur la jeunesse de François Hollande », dans Rue89, 16 octobre 2011 [texte intégral [archive].
  25. ↑ François Hollande, une carrière au parti socialiste [archive] Sur le site leparisien.fr
  26. ↑ « Hollande François, carte d'identité », sur l'Estrepublicain.fr [archive].
  27. ↑ François Hollande et Judith Perrignon, « Je me souviens (2). François Hollande en Corrèze, juin 81. "Pour Chirac, j'étais le labrador de Mitterrand" », dans Libération, 8 août 1996 [texte intégral [archive]]
  28. ↑ C'est avec les vaches sacrées qu'on fait les meilleurs steacks tartares [archive] Sur le site andrebercoff.com
  29. ↑ 29,0 29,1 Serge Raffy, François Hollande, Itinéraire secret, éditions Fayard, 2011.
  30. ↑ « Sept succès, sept erreurs », Le Point, 20 octobre 2011, no 2040, p. 51.
  31. ↑ 31,0 31,1 name="Paillard"
  32. ↑ Serge Raffy, François Hollande, Itinéraire secret, éditions Fayard, 2011. p. 163.
  33. ↑ Sylvie Pierre-Brossolette, Michel Revol, « Hollande pour les Nuls », Le Point, 20 octobre 2011, no 2040, p. 46.
  34. ↑ Laurent de Boissieu, « Tous les candidats élus au Parlement européen ne siègeront pas [archive] », La Croix, 9 juin 2009. Consulté le 14 novembre 2010
  35. ↑ « Municipales 2001 - Tulle » [archive], site d'Ipsos.
  36. ↑ Élections législatives de 2002 - résultats dans la première circonscription de la Corrèze [archive] sur le site du ministère de l'Intérieur.
  37. ↑ 37,0 37,1 Michel Revol, « Le chasseur d'éléphants », Le Point, 20 octobre 2011, no 2040, p. 54.
  38. ↑ Rosalie Lucas, Marion Mourgue, Martine Aubry : les secrets d'une ambition, Éditions Archipel, 2011, p. 113.
  39. ↑ Sylvie Pierre-Brossolette, Michel Revol, « Hollande pour les Nuls », Le Point, 20 octobre 2011, no 2040, p. 44.
  40. ↑ ↑ Sylvie Pierre-Brossolette, « L'homme qui fait peur à Sarkozy… et à DSK », Le Point, no 2006, 24 février 2011, p. 33.
  41. ↑ 41,0 41,1 ↑ Élections législatives de 2007 - résultats dans le première circonscription de la Corrèze [archive] sur le site du ministère de l'Intérieur.
  42. ↑ ↑ « Et le député le plus actif est... » [archive], L'Express, 20 mai 2010.
  43. ↑ ↑ Élections municipales de 2008 - résultats à Tulle [archive] sur le site du Figaro.
  44. ↑ ↑ « François Hollande, la tortue du PS » [archive], Le Point, 1er mars 2011.
  45. ↑ ↑ « Hollande pas candidat aux primaires s'il est battu aux cantonales » [archive], site de RMC, 20 janvier 2011.
  46. ↑ ↑ « Hollande officiellement en course pour 2012 » [archive], site d'Europe 1, 31 mars 2011.
  47. ↑ « C'est quoi « un président normal » ? » Αρχειοθετήθηκε 2011-06-29 στο Wayback Machine., site de TF1-LCI, 23.
  48. ↑ « François Hollande, l'anti-DSK ? » Αρχειοθετήθηκε 2011-07-05 στο Wayback Machine., France Soir, 1 juin 2011.
  49. ↑ « Pourquoi François Hollande est devenu la nouvelle cible de ses « amis » au PS », politique.net, 26 mai 2011.
  50. ↑ Erlanger, Steven (7 September 2010). «French Unions in National Strike on Pensions». New York Times: σελ. A4. http://www.nytimes.com/2010/09/08/world/europe/08france.html. Ανακτήθηκε στις 4 December 2010. «[Socialist party leader Martine] Aubry has presidential ambitions... Her rivals included the former leader of the party, François Hollande....» 
  51. ↑ Love, Brian (16 September 2011). «Hollande to run for presidency for French left». Reuters. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-05-15. https://web.archive.org/web/20120515022053/http://www.reuters.com/article/2011/10/16/us-france-election-idUSTRE79F02T20111016. Ανακτήθηκε στις 16 October 2011. 
  52. ↑ (Γαλλικά)Botella, Bruno. «François Hollande recrute deux préfets pour sa campagne». acteurs publics. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2012. 
  53. ↑ Erlanger, Steven (22 January 2012). «François Hollande, Challenging Sarkozy, Calls for Change». The New York Times. http://www.nytimes.com/2012/01/23/world/europe/francois-hollande-challenging-sarkozy-calls-for-change.html. Ανακτήθηκε στις 18 February 2012. 
  54. ↑ 54,0 54,1 Clavel, Geoffroy (22 January 2012). «François Hollande, French Presidential Candidate, Says 'Finance' Is His Adversary». The Huffington Post. http://www.huffingtonpost.com/2012/01/23/francois-hollande-tk_n_1222529.html. Ανακτήθηκε στις 18 February 2012. 
  55. ↑ Erlanger, Steven (26 January 2012). «Sarkozy’s Main Rival Offers Proposals for Lifting France’s Economy». The New York Times. http://www.nytimes.com/2012/01/27/world/europe/in-france-francois-hollande-offers-plan-to-revive-economy.html?_r=1. Ανακτήθηκε στις 18 February 2012. 
  56. ↑ «Presidential program – François Hollande». Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2012. 
  57. ↑ Laubacher, Paul. «Éducation : François Hollande fait de l'école primaire une priorité» (στα French). Le Nouvel Observateur. http://tempsreel.nouvelobs.com/election-presidentielle-2012/20120210.OBS1055/education-francois-hollande-fait-de-l-ecole-primaire-une-priorite.html. Ανακτήθηκε στις 18 February 2012. 
  58. ↑ «Politique : Sarkozy se voit à l'Élysée pour encore "sept ans et demi"». Le Figaro. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2012. 
  59. ↑ «„Gemeinsam eine Menge bewegen" | Sozialdemokratische Partei Deutschlands (SPD)» (στα Γερμανικά). Spd.de. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2012. 
  60. ↑ Traynor, Ian (26 Μαρτίου 2012). «Roll over, Merkozy: François Hollande finds a German ally of his own | World news». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2012. 
  61. ↑ «François Hollande en visite en Tunisie – France / Tunisie – RFI». Rfi.fr. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2012. 
  62. ↑ «Cheer for François Hollande in France. But he won't change Europe | Martin Kettle | Comment is free». The Guardian. 28 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2012. 
  63. ↑ «4 March 2012 – Opinion Way» (PDF). Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2012. 
  64. ↑ «Elections Présidentielle Résultats – FRANCE 24». France24.com. 22 Απριλίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2012. 
  65. ↑ «Socialist Hollande triumphs in French presidential poll – FRENCH ELECTIONS 2012». FRANCE 24. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2012. 
  66. ↑ Mai 2012 : Proclamation des résultats de l’élection présidentielle et durée des mandats, conseil-constitutionnel.fr, 13 mai 2012.
  67. ↑ (Καταλανικά) Copríncep Hollande Αρχειοθετήθηκε 2013-09-20 στο Wayback Machine., diariandorra.ad, 6 mai 2012.
  68. ↑ V.Ba., « Investiture de François Hollande : les 5 moments clés » Αρχειοθετήθηκε 2012-05-20 στο Wayback Machine. sur TF1, 15 mai 2012.
  69. ↑ Le cabinet du président de la République Αρχειοθετήθηκε 2012-05-18 στο Wayback Machine., Elysee, 27 mai 2012.
  70. ↑ Paritée Respectée Αρχειοθετήθηκε 2012-05-23 στο Wayback Machine., lejdd.fr, 16 mai 2012.
  71. ↑ France: Hollande réunit son gouvernement, baisse son salaire de 30% Αρχειοθετήθηκε 2012-09-04 at Archive.is sur Le Parisien, 17 mai 2012.
  72. ↑ [1] Αρχειοθετήθηκε 2012-07-12 στο Wayback Machine. sur Portail du Gouvernement, 24 mai 2012.
  73. ↑ [2] Αρχειοθετήθηκε 2013-05-16 στο Wayback Machine. sur Portail du Gouvernement, 31 mai 2012.
  74. ↑ La retraite à 60 ans, pour ceux qui ont commencé à travailler à 18 ou 19 ans, franceinfo.fr, 6 juin 2012.
  75. ↑ Hollande avec Merkel le 15 mai à Berlin, lexpress.fr, 10 mai 2012.
  76. ↑ Et M. Hollande rencontra M. Obama pour la première fois, Corine Lesnes et Thomas Wieder, Le Monde, 19 mai 2012.
  77. ↑ Syrie, Iran et zone euro au menu du G8 à Camp David, Le Parisien, 19 mai 2012.
  78. ↑ Rencontre à Paris entre diplomates des équipes Hollande et Obama, 20minutes.fr, 11 mai 2012.
  79. ↑ Un dossier chaud avant le sommet de l'Otan Αρχειοθετήθηκε 2014-08-20 στο Wayback Machine., lexpressiondz.com, 13 mai 2012.
  80. ↑ A Kaboul, Hollande adapte le calendrier du retrait d'Aghanistan, Jean Guisnel, lepoint.fr, 25 mai 2012.
  81. ↑ Près de 1500 militaires français seront toujours en Afghanistan après 2012 Αρχειοθετήθηκε 2012-05-28 στο Wayback Machine., marianne2.fr, Jean-Dominique Merchet, 25 mai 2012.
  82. ↑ Afghanistan: les dessous de l'accord Hollande-Obama Αρχειοθετήθηκε 2012-05-27 στο Wayback Machine., Vincent Jauvert, nouvelobs.com, 22 mai 2012.
  83. ↑ 1.400 militaires après fin 2012 à Kaboul, Jean-Marc Tanguy, 25 mai 2012.
  84. ↑ AFP, « Visite surprise de François Hollande en Afghanistan », L'Express, 25/05/2012 Αρχειοθετήθηκε 2012-05-28 στο Wayback Machine..
  85. ↑ Fiche de Dominique Robert sur le site de l'Assemblée nationale [archive].
  86. ↑ « En annonçant sa séparation d'avec M. Hollande, Mme Royal peut afficher ambitions et désaccords » [archive], Le Monde, 17 juin 2007.
  87. ↑ Royal 'wanted love rival sacked [archive], The Telegraph, 25 juin 2007.
  88. ↑ « François Hollande officialise sa liaison avec une journaliste » [archive], Le Point, 13 octobre 2010.
  89. ↑ Marie Guichoux, « De l'ombre à la lumière », dans Le Nouvel Observateur, no 2450, 20-26 octobre 2011, p. 68-69.
  90. ↑ François Hollande officialise sa relation avec Valérie Trierweiler [archive] toulouse7.com, 13 octobre 2010.
  91. ↑ François Hollande officialise sa relation avec une journaliste dans « Gala » [archive] Le Point, 12 décembre 2010.
  92. ↑ Ο κρυφός έρωτας του Φρ. Ολάντ Αρχειοθετήθηκε 2014-01-13 στο Wayback Machine., Έθνος, 11 Ιανουαρίου 2014
  93. ↑ Διπλή «ψυχρολουσία» για τον Ολάντ, Εφημερίδα των Συντακτών, 12 Ιανουαρίου 2014
  94. ↑ «Κατεβάζουν» το δημοσίευμα-φωτιά για την κρυφή σχέση του Φρανσουά Ολάντ Αρχειοθετήθηκε 2014-01-12 στο Wayback Machine., Έθνος, 10 Ιανουαρίου 2014
  95. ↑ Χώρισαν Ολάντ - Τριερβελέρ Αρχειοθετήθηκε 2014-01-27 στο Wayback Machine., Έθνος, 25 Ιανουαρίου 2014

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Bachy,2001, François Bachy, François Hollande, un destin tranquille, Plon, 2001.
  • Bachy,2005, François Bachy, L'Énigme Hollande, Plon, 2005.
  • De la rue de Solférino à la rue de Varenne ? — Hollande : quand le joker entre dans le jeu, Le Nouvel Observateur, 6 décembre 2001.
  • François Hollande, l'autre pays du socialisme, Le Monde, 12 juin 2003.
  • François Hollande — En situation, enfin, Challenges, 24 juin 2004.
  • La consultation au PS sur l'Europe est une victoire personnelle de M. Hollande, Année politique, économique et sociale 2004, éditions Événements et tendances, 2005.
  • Estier, Claude Estier, Un combat centenaire. 1905-2005. Histoire des socialistes français, Le Cherche-midi éditeur, 2005.
  • Malouines, Marie-Ève Malouines et Carl Meeus, La Madone et le Culbuto, ou l'inlassable ambition de Ségolène Royal et François Hollande, Fayard, 2006, ISBN 2-213-62354-6.
  • Raffy, Serge Raffy, François Hollande, Itinéraire secret, Fayard, 2011, ISBN 978-2-213-63520-0.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φρανσουά_Ολλάντ&oldid=10842816"