σῦς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	σῡ- σε μονοσύλλαβα, αλλιώς σῠ-
ονομαστική	ὁ/ἡ	σῦς	οἱ/αἱ	σύες, σῦς
γενική	τοῦ/τῆς	συός	τῶν	συῶν
δοτική	τῷ/τῇ	συῐ̈́	τοῖς/ταῖς	συσῐ́(ν)
αιτιατική	τὸν/τὴν	σῦν	τοὺς/τὰς	σῦς, σύας
κλητική ὦ!		σῦ		σῦες, σῦς
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σύε
γεν-δοτ	τοῖν		συοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'δρῦς' όπως «δρῦς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σῦς < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *sū- (γουρούνι). Συγγενή: λατινική sus, αγγλική swine, sow

Ουσιαστικό

σῦς αρσενικό ή θηλυκό

1. (θηλαστικό ζώο) γουρούνι, χοίρος

   ※  5ος/4ος πκε αιώνας ⌘ Ξενοφῶν, Κύρου Ἀνάβασις, 5, 7.24

   οἱ δὲ ὡς ἤκουσαν, ὥσπερ ἢ συὸς ἀγρίου ἢ ἐλάφου φανέντος ἵενται ἐπ᾽ αὐτόν.

   Μόλις οι άλλοι το άκουσαν, ορμούν καταπάνω του, σαν να είχε φανεί αγριογούρουνο ή ελάφι.

   Μετάφραση (1981): Γεώργιος Δ. Ζευγώλης. Αθήνα:ΟΕΔΒ @greek‑language.gr

2. (θηλαστικό ζώο) κάπρος

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 19 (τ. Ὀδυσσέως καὶ Πηνελόπης ὁμιλία. Νίπτρα.), στίχ. 393 (στίχοι 392-394)

   αὐτίκα δ᾽ ἔγνω | οὐλήν, τήν ποτέ μιν σῦς ἤλασε λευκῷ ὀδόντι | Παρνησόνδ᾽ ἐλθόντα μετ᾽ Αὐτόλυκόν τε καὶ υἷας,

   και ξαφνικά την αναγνώρισε. Ουλή που κάποτε | ένας κάπρος με το λευκό του δόντι τού στιγμάτισε, κάπου στον Παρνασσό, | πηγαίνοντας να συναντήσει τον Αυτόλυκο και τα παιδιά του,

   Μετάφραση σε πεζό (2006): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, @greek‑language.gr

3. θηλυκό: (θηλαστικό ζώο) γουρούνα, σκρόφα

   ※  5ος αιώνας πκε ⌘ Ἱπποκράτης, Γυναικεῖα, (De muliebribus), 3.222, p.430 @scaife.perseus

   δῆσαι δὲ χρὴ κύστιν συὸς θηλείης, ταύτην δὲ ψήσας εὖ μάλα· ἐπὴν δὲ προσδήσῃς, ἐγχέας τὸ γάλα ἐς τὴν κύστιν,

Άλλες μορφές

• ὗς

Συγγενικά

• ὕαινα

Πηγές

• σῦς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• σῦς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

  → δείτε και  ὗς