Admiralo Tamandaré

Markizo de Tamandaré (1807-1897)
Fama militisto, nacia heroo kaj patrono de Brazila Mararmeo.
Persona informo
Naskiĝo	13-a de decembro 1807 en Rio Grande, Suda Rio-Grando,  Brazilo
Morto	20-a de marto 1897 en Rio-de-Ĵanejro,  Brazilo
Lingvoj	portugala vd
Ŝtataneco	Brazilo vd
Familio
Gefratoj	José Marques Lisboa vd
Profesio
Okupo	militisto vd
vd	Fonto: Vikidatumoj

Joaquim Marques Lisboa, markizo Tamandaré (Granda Rivero, decembro 13, 1807 - Rivero de Janeiro, 20an de marto 1897), ĝi iris militan de la brazila Imperia Mararmeo, kiu atingis la Admiralo stacio. Lia tuta vivo estis dediĉita al la Mararmeo de Brazilo, inkluzive kiel dumviva membro de la Armea Konsilio de Justeco kaj post la Supera Milita Tribunalo, de lia kreo ĝis 1891, kiam la Registaro de la Respubliko aljuĝis al li la petita sendevigon. nacia heroo, estas la Patrono de la brazila mararmeo kaj decembro 13, la tago de sia naskiĝo estis fondita la 4 de septembro 1925, por la Ministro de Admiralo Alexandrino Faria de Alencar Mararmeo, kiel la Mariner Tago. Ĝi partoprenis en la Milito de Sendependeco de Brazilo, Milito de cisplatino, la Konfederacio de la Ekvatoro kaj subpremo de ribeloj okazis dum la Regencial periodo: Cabanagem la Sabinada en Farrukhabad, la Balaiada kaj Praieira. Ekstere, li ĉeestis la Arĝento Milito kaj kun la eksplodo de la Milito de Paragvajo, ordonis ŝipaj fortoj en operacioj en la River Plate-baseno, en subteno de la Batalo de la Paŝo de la Patrujo, la Batalo de Curuzu kaj la Batalo de Curupaiti . Lia memoro ankoraŭ levas pasiojn inter la Navy armea hodiaŭ, kaj estas bildo por esti studitaj de civila kaj milita.

Biografio

Vaporŝipo D. Afonso

Joaquim Marques Lisboa estis filo de portugala Francisco Marques Lisboa (naskiĝis en Famalicão vilaĝo, Ekstremaduro provinco en 1767) kaj Euphrasia Joaquina de Azevedo Lima (naskita Viamão, Rio Grande do Sul). Ĝi estis la deka infano de la multnombraj idoj de la paro, kaj unu el liaj fratoj Henrique Marques de Oliveira Lisbono, en la rango de leŭtenanto kolonelo, kontraŭbatalis la Farroupilhas en Laguna.

Francisco Marques Lisboa posedis bienojn en Granda Rivero kaj en la malnova vilaĝo kaj aktuala São José do Norte, Granda Rivero disigita de la kanalo kiu konektas la Lagoa dos Patos Atlantiko. Oni multe diskutis ĉu la estonta admiralo naskiĝus ne en Rio Grande, sed en Sao Jose do Norte. Dum ĝia projekcio kreskis en la nacia scenejo, la polemiko estis pligravigita, kaj ĉiu el la lokoj celis esti la naskiĝloko de Markizo-Lisbono. Sen la plena ekzisto de naskiĝo, oni kredas ke li naskiĝis en Rio Grande ĉar, en decembro 1883, Tamandaré alparolis la Urbodomo de Granda Rivero, deklarante ke tiu estas la urbo kie naskiĝis.

Aĝo 5 kaj matrico, vojaĝis al Rio-de-Ĵanejro, kie li estis en la prizorgo de ŝia fratino, Mary Euphrasia, kaj ŝia edzo, Jozefo Antonio Lisboa, ĝis la kompletigo de la bazlernejo, en mezlernejo instruisto Oak. En la aĝo de 13, kun siaj gepatroj, Joaquim revenis al sia naskiĝlando, en la sama boato li venis al la Kortumo. En 1821, en unu el la velŝipoj de la patro kaj nun sola, revenas al la Kortego, por daŭrigi siajn studojn. En 1822, post multe da insistado apud lia patro la 22an de novembro, Francisko postulas por sia filo la honoron de servado kiel volontulo en la taĉmento preparis por batali la portugalaj fortoj en Bahia. Koncedita lia peto la 4-1823, la juna Joaquim komencis sian karieron en la komenciĝanta Mararmeo kiel Volontulo de la Armita Imperia, ankoraŭ en formado, sur la fregato Niterói sub John Taylor komando, kies masto flugis la flago de Admiralo Cochrane .

Lia frato, Jozefo Marques Lisbono, oficiala de la Ministerio pri eksteraj kaj prokuroro Joaquim Marques Lisboa, sendis Cochrane, Peto petante Bonvolas atestas la tempo kiam la libervola Marques Lisboa servis al siaj subuloj kaj sekvante septembro, li arkivis peti al la Direktoro de la Imperia Akademio de la Mararmeo, petante atestilon pri la tempo, en kiu li ĉeestis la akademiajn studojn de ĉi tiu Kortumo, sian konduton kaj ĝian uzadon. Kun tiuj du atestilojn, Jozefo Marques Lisbono alparolis la imperiestro de aplikaĵo, sendado ankaŭ al majoro Taylor, en kiu la historicizing la oficejo de fido volontulaj Marques Lisbono, nomas lia promocio al dua leŭtenanto Komitato posteno. Tiel, la 2-an de decembro 1825, Joaquim Marques Lisbon estis promociita al Dua Leŭtenanto de la Komisiono. La neceso de kvalifikita brazila oficiroj al la homo la la Floto ŝipoj kiuj estis en Montevideo akvon, donu al vi ŝancon por la 26 de januaro de 1826, estos efika en la postenon de Dua Leŭtenanto de la permanenta kunlaborantaro de la Armitaj oficiroj.

Li geedziĝis kun nevino kaj infana kunulo, kaj preskaŭ lia aĝo, Maria Eufrásia. La geedziĝo okazis en la Eklezio de Nia Sinjorino de la Gloro la 19-an de februaro 1839 en Rio-de-.anejro. Post la Batalo de Riachuelo, la nombro de nevalidaj eksaj batalantoj alvenintaj al la ĉefurbo estis maltrankviliga, tiel ke necesis krei azilon kie ili plej bone povus trakti. Kaj lia edzino, Viscountess Tamandaré ke malgraŭ la situacio de la lando tuj tra, li memoris organizi aŭkcioj de donacoj ricevis de la familioj de iliaj rilatoj, sed ankaŭ komerci kaj multaj aliaj personoj kiuj volonte helpos ŝin en tiu patriota fino. La unua aŭkcio estis sukceso, kiu instigis ŝin daŭrigi kaj kolekti la necesajn financojn. Interesa fakto estas, ke juna virino venis de Piauí, listigita en la Patrujo Volontulo bataliono, ke sekvante la ekzemplon de Maria Quitéria volis batali por sia lando. Ŝi estis grava Viscondessa helpanto kaj ŝia nomo estis Jovita Alves Feitosa, kiu mortis malriĉa en Rio-de-.anejro.

Tamandaré, origino de lia titolo, estis malgranda urbo kaj grava haveno subteno en Pernambuco marbordo, kie lia plej granda frato, Manoel Marques Lisbono en 1824, estis prenita supren brakojn por la Konfederacio de la Ekvatoro kontraŭ Imperio oriente , kaj post repeli imperian invadon en la regiono la 8an de junio 1824, li mortos en la dua provo preni la lokon, sed ĝi estis pli sukcesa ĉar la venko estis gajnita. Dum vizito de Imperiestro D. Petro II, 35 jaroj poste, la marbordo de Pernambuco, Joaquim Marques Lisboa demandis lin fari halto kaj kopii la restaĵoj de lia frato Manoel, al la familio komploto en Rio de Janeiro. D. Petro konsentas kaj sentivigita per la gesto, donas al li la sekvan jaron la honoron de Barono. Ap en liaj memoroj pri Tamandaré, Dom Pedro II donis al li la titolon de Barono de Tamandaré, en memoro pri sia frato, kaj pri la loko, kiu estis por li tre grava, fariĝante referenco. referenco al la amikeco de ĉi tiuj du historiaj figuroj.

En la paso de sia vivo, Brazilo pasis de Kolonio de Portugalio al Unuiĝinta Reĝlando de Portugalio kaj Algarve al Imperio kaj en 1889 al Respubliko. Lando formiĝis kaj Tamandaré estis grava parto de generacio de maristoj, militistoj kaj ŝtatistoj, kiuj devas konservi la plej grandan heredaĵon de la brazilanoj: lando riĉa je naturaj resursoj, la patrujo de nacio kunigita de kulturo kaj lingvo .Lia kariero, uzata kiel ekzemplo ĝis nun, estas bonega studmaterialo por pli bone kompreni Brazilon de la deknaŭa jarcento.

Laŭlonge de lia milita vivo multnombraj faktoj limon sur la mítico Tamen multaj aŭtoroj atentigi, aldone al siaj heroaj agoj, kiuj malgraŭ lia proksimeco al la imperiestro Dom Pedro II neniam grimpis politika oficejo, kiu estis ofta tiutempe, agante ekskluzive en la milita kampo, kurioza fakto ĉar li batalis por la Imperia Ŝtato en ĉiuj internaj kaj eksteraj militaj intervenoj. Lia vekiĝon al vivo en maro sekvis vojaĝon sole al Rivero de Janeiro sur ŝipo de lia patro kompanio, kie li ludis la rolon de piloto helpi la kapitano en la maro metioj. Tiutempe la politiko bolis en poton, kiu donis ŝancon al la junulo, por varbi kiel volontulo kaj komenci sian vojaĝon en la Nacia Armita Forto, kiu prenis lin al la plej alta rango de la ŝipa hierarkio. politikaj ŝanĝoj komenciĝis en la Regno de Brazilo kun la reveno de King João VI al Portugalio, lasante lia filo, la princo regente D. Petro, sur Brazila grundo regi nome de la krono. Tamen, teditaj de la decidoj prenitaj de la Parlamento de Lisbono, Pedro decidas malobei ilin, kontribuante al la politika disiĝo, kun la proklamo de la Sendependeco de Brazilo, igante krono kiel siaj konstituciaj kaj Perpetual Defendanto Imperiestro, kun la titolo D. Petro I. Kiel volontulo sur la Niterói, partoprenis en pluraj ŝipaj bataloj en la tiam provinco marbordo de Bahia, kie li havis lian bapton de fajro la 4 de majo 1823, kiam la brazila taĉmento koliziis kun kandeloj malamikoj. Tagoj poste persekutis la portugalojn dumfluge, kaptis 17 malamikajn ŝipojn kaj prenis la imperian flagon ĝis preskaŭ la buŝo de la Tajo, sur la fregato Niterói.

Reveninte de la grava misio konfidita al la Fregato Niterói, Marques Lisboa estis enskribita en marto 1824 ĉe la Imperia Akademio de Mararmeo. Dume, internaj okazaĵoj postulus la ĉeeston de la eskadro en malsamaj lokoj de la lando, por trudi la aŭtoritaton de la Centra Registaro. Mal refaris la eluziĝo de la Militoj de Sendependeco, kelkaj ŝipoj iris al Pernambuco, por subpremi la revolucion estrita de Manoel de Carvalho Pais de Andrade, kiu celis, kolektu la diversaj nordorientaj provincoj proklami la Respubliko kaj formi la Konfederacion de Ekvadoro. Tuj kiam li lernis ke baldaŭ Naval Division daŭrigus al la Norda por subpremi la revolucian eksplodoj montris en pluraj provincoj de tiu regiono de la lando, Marques Lisbono demandis la Admiralo Cochrane vian internulejo unu el la ŝipoj kiuj faras la diris divido. Malgraŭ la rifuzo de Francisko Vilela Barbosa, tiam ministro de la mararmeo, Cochrane ne venkis kaj kaptis tian peton rekte al la imperiestro, kiu faris punkton de prezenti la juna Joaquim. Sufiĉe konsekvenca argumentoj, la imperiestro havis neniun elekton sed por doni en kaj 07/30/1824, Imperia distingivo atingis Akademio, enoficigante libervola Joaquim Marques Lisbono enŝipigi sur la Kapitanino de la Floto, la Nau Peter I. Havante la ribelantoj estis silentigitaj, la floto daŭris en la regiono forigante aliajn eblajn fokusojn de revolucio. Joaquim plenumis ĉiujn taskojn atribuitajn lin zorge.

De 1825, jam en la cisplatino kampanjon, la juna Joaquim estis komencis cañonero Lojala Paulistana sub la komando de la leŭtenanto Antonio Carlos Ferreira. La milito komenciĝis por Tamandaré la 8-an de februaro 1826, en la konata kiel Batalo de Koraloj. Poste en la sama jaro revenis al la fregato Niterói, sub la komando de James Norton, kaj elstaris tiel super la batalado kiuj sekvis tion, al julio 31, 1826, estis nomumita por komandi la skuno Konstanco aperante en lia ŝipa kariero kiel lia unua komando. Indas mencii, ke li havis nur 18 jarojn en la dato de sia nomumo. Post fiaska sturmo por tero Carmen Vila de Pantagones en provo por kontroli la eniron de Rio Negro, denove kverelis en la Arĝento estuaro, ili enŝipigis en la fregato Imperia Princo, Kapitanino de la Ŝipa Divido zorge de la trajno servo de 18 komercaj ŝipoj. Li falis kaptito kun 93 viroj. Tamen la argentina malamiko ne havis komando kaj ruzeco de la juna oficiro, kiu kombinita kun ilia tuja Constance, planita kaj ekzekutita la decido de la malliberejo ŝipa komando, Brig Anna. La eskorto, kiu akompanis ilin, ne konsciis, ke la ŝipanaro falis al la brazilanoj ĝis kiam aŭdacaj manovroj ili velis kaj fuĝis al Montevideo. Estis promociita al unua leŭtenanto, la 12 de oktobro 1827 dudek jaroj, prenis la komandon de la skuno Bela Maria, kun ŝi batalas intensa artilerio batalo kun argentina kaj gajnanta ŝipo, pruvis liajn humanaj spirito kun malamiko, kiu gajnis al lide la perdantoj (1828). Post la fino de la milito, li pasigis pliajn 2 jarojn en la akvoj de la Rivero-Telero, kaj en 1831 li estis resendita al Rio-de-.anejro.

De la abdikiĝo de la imperiestro Petro I en 1831, li dediĉis sin al batalado de la naŭzaj fokusoj tra la lando, irante de nordo al sudo. Ankoraŭ en 1831, batalo en la nordoriento, en Pernambuko, Pará, Recife kaj Ceará. Li estis nomumita por regi la Brigue-Kacikon en 1834, kiun li komandis dum sia agado en la Ribelo Farroupilha. En 1840 li jam estis Kapitano de Fregato kaj, en 1847, Kapitano de Maro kaj Milito. En 1848 li ricevis en Britio la Fregaton D. Afonso, la unua miksita ŝipo - la velo kaj la vaporo - de granda grandeco de la brazila mararmeo. Kvankam la princo de Joinville, Francisco Fernando de Orléans, la dukoj de Aumale kaj la komandanto de la floto admiralo John Pascoe Grenfell, rekuperis la anglan ŝipon, Ocean Monarch, kiu transportis enmigrintojn de Liverpool al Boston, kiu brulis proksime al la haveno, elliberigante 156 homojn. La 6an de marto 1850, reveninte de Pernambuko, kie li ĵus batalis la ribelon Praieira, sur la unua brazila vaporo kaj velŝipo miksita al Vasco da Gama Nau, kiu post peza ŝtormo en la regiono de Rio-de-regionanejro perdis ĝia masto, kiu lasis ĝin al tempesto. Pro la komplikaĵoj de la momento Joaquim Marques Lisboa ne povas alproksimiĝi al Nau tuj, sed restos nokte dum la tuta nokto, atendante ŝancon savi la ŝipon, kiun li atingis en la mateno la sekvan tagon.

Trairejo al la Fortikaĵo Paso de Tonelero

En 1852, li estis promociita al Division Chief Post responda al Comodoro en aliaj maraj kaj en 1854, la Ĉefo de Police, Kontradmiralo responda nuntempe.

En 1857, dum restado en Eŭropo akompananta la sanan traktadon de sia edzino, la Imperia Registaro komisiis kontroli la konstruadon de du kanonboatoj en Francio kaj ok aliaj en Britio. Ili estis vapor-funkciigitaj miks-propulsaj ŝipoj, kio signifis necesan ĝisdatigon por la brazila mararmeo por daŭre plene defendi la interesojn de la lando. Ĉi tiuj ŝipoj agis en la Milito de Urugvajo kaj en la Milito de Paragvajo. En ĉi tiu temo, kiu evoluis al brazila milita interveno, antaŭ la kapitulaco de Montevideo, la admiralo gvidis la batalojn en Salto kaj Paissandu, okupante ilin kun brazilaj trupoj. Li komandis brazilan intervenon en la Orienta Respubliko de Urugvajo en 1864 kaj 1865. La potenca lukto inter la blankaj kaj ruĝaj partioj kondukis al malstabiliĝo kaj civila milito en la juna lando sur la bordo de la Prata. Tamen estis 40.000 brazilanoj loĝantaj en la lando, kio igis la internan problemon afero de intereso por la Brazila Imperio. Aldone al la internaj politikaj partioj, ili estis implikitaj en la potenca lukto, Paragvajo kaj Argentino ambaŭ subtenantaj kontraŭajn flankojn kaj subtenitajn de siaj propraj interesoj. La loko fariĝis pulvoro barelo kiu eksplodis la 10an de aŭgusto 1864. La Tamandaré barono estis nomumita en 1864 al diplomatia penado por la Estraro Jozefo Antonio Saraiva por protekti la interesojn de la Imperio kaj integrecon liaj temoj. La 11-an de aŭgusto, konsilisto Saraiva forlasis Montevideon kun la fiasko de la intertraktadoj, dum Tamandaré kaj lia Ŝipa Forto de la Rivero de la Arĝento restis por akiri la tutan pakaĵon postulitan de la Imperiestro. La celo de Tamandaré frue la konflikton, kiel ĝi estis skribita de li en letero dediĉita al la Ministro por eksteraj aferoj de Brazilo, estis nur akiri kontentigon de la registaro de la urugvajano lezoj suferitaj de brazila kaj akiri garantiojn por ili kaj ilia posedaĵo. Sen intenco humiligi la suverenecon de tiu Respubliko aŭ vundi iliajn civitanojn. Ĉiuokaze timema de senkonsidera ago povus estigi militon, en kiu la du grupoj de la Arĝento kuniĝus kontraŭ Brazilo, ĉar li sciis, ke ili ne pretas por tia konflikto. La 30-an de aŭgusto, rilatoj formale rompitaj inter Urugvajo kaj Brazilo. La 7 de septembro la Imperia Registaro sendis ordonon Tamandaré barono tri Urugay lokoj estis okupitaj, Paysandu, Salto kaj Cerro Largo, kaj ke la Ĝenerala Venancio Floroj estis rekonita kiel unu el la militantoj. La 11 de oktobro, ĝi fariĝis la domajno de eksterlandaj diplomatiaj oficistoj loĝantaj en Montevideo, ke la brazila Imperia Registaro estis decidita la okupo de la urugvaja teritorio norde de la Nigra Rivero, en la formo de reprezalio, ĝis ili havis garantiojn kaj kontento fare de registaro Urugvajo. Kiam ajn ilia decidoj estis laŭ la gvidliniojn difinitaj per Ministro por eksteraj aferoj en sia letero datita monatoj, kvankam la konflikto estis daŭra kaj diplomatiajn aranĝojn aldone al esti malsukcesinta, kaŭzis malkontenton en tribunalo. La situacio de la Orienta Respubliko de Urugvajo generus de geopolitika plendoj kion ni konas kiel la Paragvaja Milito, kaj Tamandaré agadon zorge de la brazila interveno estis efika, agante kun la necesa perforto, ĝustatempe kaj ĝi plenumis lian mision de utiliganta la rimedojn milita dungitaro, kiu estis je lia dispono.

Lia komenca partopreno en la konflikto estis ekstreme grava por la provizo de brazilaj fortoj, precipe en rilato en kiu Brazilo kaj Paragvajo havis grandan nescion pri siaj politikaj agoj kaj militaj fortoj, kaj li faros tion per la Imperia Legio ĉe Assumpção. Tamen, la respondo de la ministro, kiu estis rimarkigita, kontribuis al falsa aprecado de la fortoj kaj rezervoj de la malamiko, kaj tial la formulado de ekstreme optimisma plano. Paragvajo ĵus reformis siajn fortikaĵojn sub la superrigardo de eksterlandaj oficialuloj de la plej alta kalibro, reformoj kiuj permesis komparojn kun la plej rimarkindaj fortikaĵoj de la konata mondo, ekzemple Sebastopolo, ,ibraltaro kaj Richmond. Admiralo Tamandaré faris paŝojn por protekti la rektoron kaj unue trafita, sendis leterojn al la prezidanto de la provinco de Mato Grosso por averti lin pri la paragvajaj intencoj komenci la konflikton kaj faris la samon kun la komandanto de la floteto, kiu troviĝis en la regiono por minimumigi la damaĝon, tamen la respondoj, kiujn li ricevis, estis iom melankoliaj. La Komandanto de la Floteto deklaris, ke lia Forto estas eta kaj posedata de malgranda potenco de fajro por enhavi invadon. Respondeca de niaj fortoj en Rio de la Plata, ĝi estis unu el liaj zorgoj sciigi la Ministron de la Mararmeo pri la bezono formi veran aron da transportoj por certigi la moveblecon de la Imperia Armeo de la regiono. Eblas kompreni, ke por Tamandaré la milito jam estis realo kaj ke la tempo ĝis la unua pafo estis donita, la unua akuzo de kavalerio estis deflagrigita kaj la unua kanono muĝita devas esti dediĉita al la preparo. La Imperia Registaro, eĉ antaŭ la petoj kaj avertoj de la Admiralo, decidis nenion tuj, probable pro la kompleta nescio de la malamika teritorio kaj ĝia reala stato de mobilizado. Post la invado de la provinco Corrientes fare de Solano López, Tamandaré sendas peton al la Ministro de la Mararmeo pri kiel li devas procedi en la ĝenerala kampanja plano, kaj lia respondo estas la rajtigo por efektivigi liajn ideojn antaŭe eksponitajn al la Kortumo. I ordigis la blokadon de la paragvajaj havenoj en la Rivero Paraná, por subpremi tiun Respublikon kaj permesi la subtenon al la fortoj de la Armeo. Ankoraŭ pensanta pri movebleco kaj provizo, li aĉetis tunojn da karbo en la Provinco Corrientes kaj aliloke laŭ la Paranao. Antaŭdirante la ofendojn de okazaĵoj dum la konflikto, li petis en ĉiuj siaj komunikadoj plifortikigojn; "Ĉiu perdita tago gravas al ni en kreskantaj elspezoj kaj oferoj, por atingi la saman rezulton, kiu povus esti akirita per energio kaj decido." La multoblaj kaj kompleksaj politikaj kaj militaj problemoj, kiuj malhelpis la ŝipan agadon de la Imperio en la Rivera Plato, postulis. de Tamandaré intensa agado inter Montevideo kaj Bonaero. La brazilaj najbaroj tiutempe, malgraŭ la malŝato de la registaro de Solano López, ne volis partopreni militon en la regiono pro problemoj de interna kverelo, krom ke milito detruita en la regiono draste influus la ekonomion de ĉi tiuj ekstreme ligitaj kaj interdependaj nacioj. . Baldaŭ la Admiralo devus labori por akceli kiel eble plej grandan subtenon al la Brazila Imperio sen premi ĉi tiujn landojn, ĉar li povus ĵeti ilin kontraŭ li. Tamen, la atako de López kontraŭ la teritorioj de Corrientes en Argentino faciligis la konvinkiĝon de Tamandaré kaj la gvidantoj de tiuj Respublikoj pri la bezono batali kontraŭ Paragvajo, sed eĉ ĉi tiu ago de nacia indigno por la Argentina Respubliko ne faris tion. subtenis Brazilon rekte. En kontrasto, Flores en Urugvajo insistis plifortigi sian subtenon al iu partio, kiun la Brazila Imperio prenis. Malgraŭ ĉiuj politikaj opinioj de la 19a de majo 1865, la Traktato de la Triobla Alianco estis subskribita, certigante reciprokan kunlaboron inter Urugvajo, Argentino kaj Brazilo dum la konflikto kun la agresanta potenco, Paragvajo. I apartenis al admiralo Joaquim Marques Lisboa, Visconde de Tamandaré, tiam Marquês de Tamandaré, komandanto de la brazilaj ŝipaj fortoj en militoperacioj kontraŭ la Registaro de Paragvajo. La brazila mararmeo preskaŭ reprezentis la tutan ŝipan potencon ĉeestantan la teatron de operacioj. La Ĝenerala Komando de la Aliancanoj estis ekzercita de la Prezidanto de la Respubliko de Argentino, Generalo Bartolomeu Mitre. La Brazilaj Ŝipaj Fortoj ne subordiĝis al ĝi, konforme al la Traktato de la Triobla Alianco. La ŝipa strategio adoptita de la aliancanoj estis la blokado. La rivero Paraná kaj Paragvajo estis la arterioj de komunikado kun Paragvajo. La Brazilaj Ŝipaj Fortoj estis organizitaj en tri Dividoj - unu restis en la Rivero de la Plata kaj la aliaj du supreniris la Paranan riveron por efiki la blokadon. La 11-an de junio 1865, en la akvoj de la rivero Paraná, proksime al la kunfluejo de la Riachuelo, la sangan batalon, kiu ricevis la nomon de la malgranda alfluanto. La brazila floto, sub la komando de la stabestro Francisco Manuel Barroso da Silva (poste Barão do Amazonas), estis batate kuraĝe dum la tuta tago kontraŭ la ŝipoj de la paragvaja floto, laŭ ordoj de komandanto Mezza. Pluraj el ĉi tiuj estis metitaj al la fundo, akirante kelkajn serioze rompitajn eskapon. En la kurso de la batalo, en la Kapitano de Barroso - Fregato Amazonoj - multaj signoj estis transdonitaj ordonante al la aliaj brazilaj komandantoj. Du de ili estis speciale festitaj:

779- "Brazilo atendas, ke ĉiu plenumu sian devon"

10- "Tenu la fajron, ke nia venko"

En 1866, pro sanaj kaj politikaj kialoj, li petis lian forigon de oficejo, estante anstataŭigita de admiralo Joaquim José Inácio, poste Visconde de Inhaúma.

Dum la Proklamo de la Respubliko de Brazilo, la 15-an de novembro 1889, la Markizo de Tamandaré restis fidela al Petro II de Brazilo, restante dum ĉirkaŭ unu horo sola kun la imperiestro, petante al li permeson por la Imperia Mararmeo puĉo, kiu estis rifuzita al li. En la aĝo de 82 jaroj, kaj la lasta el la grandaj reĝaj monarkoj de la pasinteco ankoraŭ vivas (Duko de Caxias, markizo de Herval, admiralo Barroso, marŝalo Polidoro kaj ĉiuj aliaj jam mortis), li rifuzis akcepti la finon de la monarkio kaj restis esperema pri la eblo de reago. Li restis kun la imperia familio ĝis sia definitiva enŝipiĝo sur la ŝipo Alagoas por ekzilo.

Li estis reformita en 1890, laŭ dekreto de la 30-a de decembro 1889, pro la limo de aĝo, nomumita Ministro de la Supera Milita Kortumo en 1893.

Nobelaroj, Medaloj kaj Aliaj Premioj

• Por la altaj servoj donitaj al la imperio, li ricevis la titolojn de grandeco Barono (14/03/1860), Vicgrafo kun grandeco (18/02/1865), Grafo (13-13/1887) kaj Marĉa de Tamandaré (16 / 05/1888), estante la unua oficiro de la Armada akiro titolo de nobelaro. D. Pedro II elektis la nomon Tamandaré honore al la strando en Pernambuko, kie li trafikis kun la estonta admiralo, kiu petis la imperiestron la favoron kolekti la restaĵojn de sia frato Manoel Marques Lisboa, entombigita en la tombejo de tiu loko.
• Per ministeria avizo de 1957, aprobis la blazono aŭ blazono de la Marquês de Tamandaré.

• 1841 - Oficiro de la Imperia Ordo de la Transepto; por servoj faritaj en Maranhão, dum la Kabao-revolucio.
• 1846 - Oficiro de la Imperia Ordo de la Rozo; en sia Dekreto datita la 14-an de novembro 1846, la imperiestro ne klarigas la kialon de ĉi tiu koncesio, sed diras ke "dezirante ornami kaj honori la kapitanon de la Fragata Joaquim Marques Lisboa, mi ŝatus nomumi lin oficiro de la koncerna Ordo."
• 1849 - Digna de la Imperia Ordo de la Transepto; por servoj faritaj en defendo de publika ordo en Pernambuko, dum la Praieira Revolucio.
• 1849 - Komandanto de la Milita Ordo de la Turo kaj Glavo; donita de D. Maria II, kiel atesto de la estimado de iliaj gravaj servoj okaze de la savo de la portugala ŝipo Vasco da Gama, antaŭ Barra de Rio de Janeiro.
• Komandanto de la Imperia Ordo de la Transepto; Tamandaré donis plej grandan korinklinon al ĉi tiu Komendo, ĉar li apartenis al D. Pedro II. Dum ricevo en Uruguaiana, Dom Pedro II ricevis en speciala aŭskultantaro la anglan ambasadoron Thornton, por provi restarigi rilatojn inter Brazilo kaj Anglujo interrompitaj ekde la Christie Question. Ekkoniĝinte al Tamandaré, ke la Laŭdo de la Imperiestro prezentis malgrandan difekton, li interŝanĝis sian kun D. Pedro, kiu finis konstante resti kun ŝi.
• 1859 - Komandanto de la Imperia Ordo de la Rozo; Por servoj pruntitaj dum la epidemio de kolero morbus kiu tuŝis al malsamaj provincoj de la Imperio en la jaroj 1855 kaj 1856.
• Granda Kruco de la Ordeno de Francisko Jozefo de Aŭstrio; koncedita gracie fare de dirita imperiestro, estis rajtigita uzi ĝin la 26-an de novembro 1860.
• 1861 - Komandanto de la Ordeno de Sankta Benedikto de Avizo; rekompencas siajn 35 jarojn da bonaj servoj al la lando.
• 1865 - Sinjoro de la Imperia Ordo de la Rozo; por la koncernaj servoj al la lando, dum la Urugvaja Ŝtata Kampanjo.
• 1867 - Granda Kruco efika sur la Imperia Ordo de la Rozo; en atento al la bonaj servoj faritaj en la Ŝipa Forto en Operacioj de Milito kontraŭ la Registaro de Paragvajo.
• 1868 - Granda Kruco de la Ordeno de Sankta Benedikto de Avizo, rekompencante siajn 45 jarojn da bona servo al la lando.
• Koliero de la Imperia Ordo de la Rozo; konsiderante la gravajn servojn donitajn al la lando en la militoj kontraŭ Urugvajo kaj la Registaro de Paragvajo.
• Ormedalo memorfestanta la prenon de la urbo Paissandu, kun la helpo de ŝipaj fortoj sub lia komando.
• Ormedalo en memorfesto de la kapitulaco de Uruguaiana, al kiu ĝi efike kontribuis kun sia Rivera Floteto.
• Medalo de Milita Valoro, de bronzo kun arĝenta paserulo, kun la numero 3, donita al ĉiuj oficiroj, kiuj ricevis premiojn per agoj de braveco en la Kampanjo de Paragvajo.
• Ĝenerala Medalo de Paragvajo la kampanjo, per oro, per la formo de la malta kruco, en rekono de lia servo al la patrujo en la paragvaja kampanjo, alportante la dowel la nombro de jaroj pasis en la kampanjo, kalkulante naŭ monatojn por jaro.
• Medalo Conmemorativa de la Milito kontraŭ la Registaro de Paragvajo, donita de la Respubliko Argentino al ĉiuj membroj de la Armeo kaj Aliancanoj Aliancitaj.
• Medalo Conmemorativa de la Milito kontraŭ la Registaro de Paragvajo, donita de la Orienta Respubliko de Urugvajo al ĉiuj membroj de la Armeo kaj Aliancitaj Armeoj, kiuj efektive partoprenis ĉi tiun Kampanjon. (Medalo aljuĝita post-mortem)
• Ovala Medalo de la Sendependeca Milito; ĉe la festo-ceremonioj, donis al ŝi specialan gravecon, ĉiam metante ŝin pli evidenta, pendante de ŝia kolo, montrante sian fieron esti kontribuinta, sur la Niterói, al la brazila libereco.
• Medalo de oro kun punta de brila; proponita de la Montevideanaj virinoj.
• Ora medalo; proponita de la Liverpool Socio de Ŝipverko, kun dediĉo, honore al la savo de la pasaĝeroj kaj ŝipanoj de la Steam Ocean Monarch.
• Ora medalo; ofertita de la Lorda Urbestro de Liverpool, kun dediĉo, honore al la savo de la pasaĝeroj kaj ŝipanoj de la Steam Ocean Monarch.
• Oro-kronometro; proponita de la Brita Registaro, enhavanta la sekvan dediĉon: "Ĉeestanta de la Brita Registaro al Komandanto Joaquim Marques Lisboa, de la Fragata Afonso da Marinha Imperial Brasileira, atestante lian admiron por la kuraĝo kaj humaneca manifestado por savi multajn aferojn de la fajro de la ŝipo. Ocean Monarch, aŭgusto 1848. "

• Glavo de oro, ĉizita kun dediĉoia; proponita de la portugala Kolonio de Rio-de-,anejro, honore al la savo de Nau Vasco da Gama.

Ŝipoj

Kun la tempo la Mararmeo de Brazilo, en honoro de ĝia patrono, nomis plurajn ŝipojn kun la nomo Tamandaré. Ili estas:

Ŝirmita Tamandaré: Konstruita en la Armita Arsenalo de la Kortego kaj enmetita en la Imperia Mararmeo en 1865. i estis la unua ŝirmita ŝipo konstruita en Brazilo. Li ludis gravan rolon en la Paragvaja Rivero dum la Milito de la Triobla Alianco.

Protektita Krozŝipo Almirante Tamandaré: Miksita propulsora ŝipo, konstruita en la Mararmeo-Arsenalo de Rio-de-,anejro, laŭ la plano de la Ŝipa Inĝeniero João Cândido Brasil. I estis integrigita en la Armada en 1891, kun servo falita en 1915. i estis la plej granda batalŝipo iam ajn konstruita en Brazilo, kun movo de 4.500 tunoj.

Light Cruiser Tamandaré: Konstruita en Usono en 1938, ĝi partoprenis Duan Mondmiliton, integritan en la Mararmeo de tiu lando kun la nomo Saint Louis. Transigita al la brazila mararmeo bazita sur la reciproka leĝo pri reciproka helpo, li estis enmetita en la mararmeo en 1951, kaj retiriĝis de aktiva servo en 1976.

"Memoro de la Mondo-Brazilo"

La Arkivo de la Mararmeo havas en sia kolekto katalogitan kolekton de ĉirkaŭ 1500 dokumentoj de ĝia korespondado, nomata "Arkivo Tamandaré", konsistanta el fondaĵo de 1492 dokumentoj, dividitaj en 17 librojn, estante riĉa fonto de historia materialo pri la Patrono de la brazila mararmeo. La kolekto komencis en 1949, kiam la Mararmeo anoncis la aĉeton de la tiama Ministerio de la Mararmeo, kune kun Leono Victor Louis Robichez, vidvino de Luiza Markas Lisbono Robichez, nepino de la Marquês de Tamandaré, dokumentoj kaj objektoj; inter ili 153 oficejoj de la Ministro de la Mararmeo de la Milito de Paragvajo, la Strandado de Jequitinhonha, diplomoj de promocioj kaj nomumoj de Joaquim Marques Lisboa inter aliaj sennombraj dokumentoj de nekalkulebla valoro por la Mararmeo kaj por la Historio de Brazilo. Ĉi tiuj dokumentoj, tre gravaj por la historiografio de Brazilo, estis prezentitaj en 2010, la estraro de direktoroj de la Unesko-Memoro de la Monda Komitato kaj nomumita kiel la "Memoro de la Mondo-Brazilo", kaj fariĝis parto de Registro. de la Dokumenta Heredaĵo, simila al tiu ekzistanta por lokoj konsiderataj kiel universala valoro, inkluzivita en la listo de Monda Heredaĵo de Homaro, Unesko.

Marbatalo de Riaŝuelo

Literaturo

• Report of the Committee on Foreign Affairs, on the Memorial of Porter C ..., United States. Congress. House. Committee on Foreign Affairs
• Papers Relating to the Foreign Relations of the United States, Part 2, United States. Dept. of State
• Engineer in Gray: Memoirs of Chief Engineer James H. Tomb, CSN, James Hamilton Tomb
• The Argentina Reader: History, Culture, Politics, Gabriela Nouzeilles, Graciela Montaldo
• The Paraguayan War: Causes and early conduct, Thomas Whigham
• Viscount Mauá and the Empire of Brazil: A Biography of Irineu Evangelista de ..., Anyda Marchant
• To the Bitter End: Paraguay and the War of the Triple Alliance: Paraguay and ..., Christopher Leuchars
• Unrest in Brazil: Political-Military Crises 1955-1964, John W. F. Dulles
• Ironclads At War: The Origin And Development Of The Armored Battleship Arkivigite je 2014-12-16 per la retarkivo Wayback Machine, Jack Greene, Alessandro Massignani

Vidu ankaŭ

• 
  Manuel Oribe
  (1792-1857)
• 
  Juan Manuel de Rosas
  (1793-1877)
• 
  John Taylor
  (1796-1855)
• 
  Oliveira Lisboa
  (1799-1869)
• 
  John Grenfell
  (1800-1869)
• 
  Marŝalo Polidoro
  (1802-1879)
• 
  Admiralo Barroso
  (1804-1882)
• 
  Vicgrafo de Injauma
  (1808-1869)
• 
  Markizo de Herval
  (1808-1879)
• 
  Barono de Mauá
  (1813-1889)
• 
  Princo de Ĵoinvilo
  (1818-1900)
• 
  Duko de Aŭmale
  (1822-1897)