پرش به محتوا

فهرست سفیران ایران در چین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Haft Haftad (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ۲ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۲۷ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

فهرست سفیران ایران در چین

روابط رسمی نوین ایران و چین برای اولین بار از سال ۱۲۹۹ طبق یک عهدنامهٔ مودت کنسولی آغاز شد و در سال ۱۳۱۲ ایران تنها یک کنسولگری در شهر شانگهای افتتاح کرده بود.

پهلوی

[ویرایش]

شاهنشاهی ایران

[ویرایش]

به دنبال سقوط دولت ملی‌گرایان چین و فرار آنان به تایوان، ایران در آغاز جمهوری خلق چین را به رسمیت نشناخت. در این دوره سفیر ایران در ژاپن همزمان مسئولیت سفارت ایران در چین ملی (تایوان) را نیز عهده‌دار بود. سپس در سال ۱۳۵۰ ایران، جمهوری خلق چین را به رسمیت شناخت.

جمهوری اسلامی

[ویرایش]

جمهوری اسلامی ایران

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. در ماه سپتامبر ۱۹۴۵ م.، ایران سفارت خود را در شهر چونگ‌کینگ - پایتخت موقت چین - دایر نمود. پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ م.، دولت ملی چین پایتخت خود را به شهر نانجینگ انتقال داد و در ماه فوریۀ ۱۹۴۶ م.، سطح نمایندگی ایران از سفارت به «سفارت کبریٰ» ارتقا یافت و سید علی نصر وزیر مختار ایران در چونگ‌کینگ به سفیرکبیری ارتقای مقام پیدا کرد و همراه دولت ملی به شهر نانجینگ منتقل شد. سپس سید مهدی فرخ به عنوان سفیر به چین فرستاده شد و تا سال ۱۹۴۹ م. که نانجینگ به دست نیروهای کمونیست تصرف شد وی در این شهر اقامت داشت.

منابع

[ویرایش]
  • کریمیان، علی (تابستان و پاییز ۱۳۷۲). «نمونه امضای اعضای هیأت دولت (۱۳۲۰ - ۱۲۹۹ ه. ش) - ۲». گنجینهٔ اسناد (۱۰ و ۱۱): ۷۴–۸۶. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۰۳-۰۹.
  • «بیست و هفتم شهریور در آینهٔ تاریخ معاصر ایران». وبگاه تبیان. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۹ مارس ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۸ اسفند ۱۳۹۲.