Lo-fi
Aparencia
Lo-fi | |
---|---|
Orixe musical | rock and roll, garage rock, punk rock |
Orixe cultural | 1960s – 1980s |
Instrumentos típicos | instrumentación rock con medios baratos de gravación |
Lo-fi (do inglés low fidelity) é un enfoque estético da música onde predomina o uso de medios de gravación de baixa fidelidade. O obxectivo é obter un son auténtico, algo menos producido. Moitos artistas lo-fi usan medios económicos de gravación como as cintas de casetes.
O termo low-fi deulle nome a un movemento dentro do underground estadounidense dos anos 80, formado por bandas que gravaban o seu material en equipos de catro pistas caseiros. Estes grupos flutuaban entre cancións sinxelas de rock ou pop ata estruturas de noise puro ou experimentación.[1]
Inicialmente o material das bandas lo-fi movíanse a través de casetes gravados na casa, pero algúns selos independientes, como K Records, publicaron os seus traballos en vinilo.[1]
Algunhas bandas do xénero
[editar | editar a fonte]- Adam Green
- American Analog Set
- Animal Collective
- The Apples in Stereo
- Beck
- Bonnie 'Prince' Billy
- Bright Eyes
- Casiotone For The Painfully Alone
- Clap Your Hands Say Yeah
- ColdCut
- CocoRosie
- Damien Jurado
- Devendra Banhart
- Elf Power
- Elliott Smith
- Fugazi
- Guided By Voices
- The Hives
- Iron And Wine
- The Kills
- Chris Knox
- Lou Barlow
- The Magnetic Fields
- Modest Mouse
- Neutral Milk Hotel
- Nick Drake
- Of Montreal
- Pavement
- Sebadoh
- The Shins
- Smog
- Sonic Youth
- Stephen Malkmus
- The White Stripes
- Yo La Tengo
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 Allmusic (ed.). "Lo-fi en Allmusic". Consultado o 5 de marzo de 2016.