Wilhelm Eduard Weber
Wilhelm Eduard Weber, nado en Wittenberg o 24 de outubro de 1804 e finado en Gotinga o 23 de xuño de 1891 foi un físico alemán que, xunto con Carl Friedrich Gauss, inventou o primeiro telégrafo electromagnético.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Primeiros anos
[editar | editar a fonte]Weber nace en Schlossstrasse en Wittenberg, onde o seu pai, Michael Weber, era profesor de teoloxía. O edificio fora previamente a casa de Abraham Vater.[1]
Wilhelm foi o segundo de tres irmáns, todos eles distinguidos con calidades para a ciencia. Trala disolución da universidade de Wittenberg, o seu pai foi transferido a Halle en 1815. Wilhelm recibira as súas primeiras clases do seu pai, mais entón foi enviado ao Asilo de Orfos e a Escola de Gramática de Halle. Despois entrou na universidade, dedicándose á filosofía natural. Destacou tanto nas súas clases e polo seu traballo orixinal que despois de recibir o grao de doutor e converterse en Privatdozent foi nomeado profesor extraordinario de filosofía natural en Halle.
Carreira
[editar | editar a fonte]En 1831, por recomendación de Carl Friedrich Gauss, foi contratado pola universidade de Gotinga como profesor de física con vinte e sete anos. As súas clases resultaban interesantes, instrutivas e suxestivas. Weber pensaba que para un completo entendemento da física e aplicala á vida diaria, as simples conferencias aínda que fosen ilustradas mediante experimentos, eran insuficientes, e impulsaba os seus estudantes a que experimentasen eles mesmos, libres de cargas, no laboratorio da facultade. Cando era un estudante na vintena el, co seu irmán, Ernst Heinrich Weber, profesor de anatomía de Leipzig, escribira un libro sobre a teoría de ondas e a fluidaez, que dera aos seus autores unha considerable reputación. A acústica era a súa ciencia favorita, e publicou numerosos artigos sobre ela en Poggendorffs Annalen, Jahrbücher für Chemie und Physik de Schweigger e o diario musical Carcilia. O "mecanismo de camiñar na humanidade" foi outro estudo, emprendido co seu irmán máis novo, Eduard Weber. Estas importantes investigacións publicáronse entre os anos 1825 e 1838. Gauss e Weber construíron o primeiro telégrafo electromagnético en 1833, que conectaba o observatorio co instituto de física de Gotinga.
En decembro de 1837, o goberno de Hannover despediu a Weber, un dos Sete de Gotinga, do seu posto na universidade por razóns políticas. Entón Weber dedicouse a viaxar durante un tempo, visitando Inglaterra entre outros países, e converténdose en profesor de física en Leipzig entre 1843 e 1849, cando foi readmitido en Gotinga. Un dos seus traballos máis importantes, coescrito con Carl Friedrich Gauss e Carl Wolfgang Benjamin Goldschmidt, foi Atlas des Erdmagnetismus: nach den Elementen der Theorie entworfen ("Atlas de Xeomagnetismo: Deseñado segundo os elementos da teoría"),[2][3] unha serie de mapas magnéticos, e foi principalmente polos seus esforzos que se instituíron os observatorios magnéticos. Estudou o magnetismo con Gauss, e en 1864 publicou as súas Medidas Proporcionais Electrodinámicas, que contiñan un sistema de medidas absolutas para as correntes eléctricas, que forman as bases das que continúan a empregarse.
Foi elixido membro estranxeiro da Real Academia Sueca das Ciencias en 1855.
En 1856, con Rudolf Kohlrausch (1809–1858), demostrou que a razón de elestroctática das unidades electromagnéticas producían un número que coincidía co valor entón coñecido da velocidade da luz. Este descubrimento levou á conxectura de Maxwell de que a luz é unha onda electromagnética. Tamén levou ao desenvolvemento de Weber da súa teoría electrodinámica. O primeiro uso da letra "c" para denotar a velocidade da luz foi en 1856 nun artigo de Kohlrausch e Weber.
Weber faleceu en Gotinga, onde está enterrado no mesmo cemiterio que Max Planck e Max Born.
Recoñecemento
[editar | editar a fonte]A unidade de fluxo magnético do Sistema Internacional, o wéber (símbolo: Wb) recibe este nome na súa honra.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Wilhelm Weber House plaques, Wittenberg
- ↑ "Book Details Page: Atlas Des Erdmagnetismus: Nach Den Elementen Der Theorie Entworfen". World Ebook Fair. Consultado o 27 de agosto de 2012.
- ↑ "Atlas Des Erdmagnetismus: Nach Den Elementen Der Theorie Entworfen". Alibris. Consultado o 27 de agosto de 2012.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Wilhelm Eduard Weber  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Gauss, Carl Friedrich; Weber, Wilhelm Eduard (1840). "Atlas Des Erdmagnetismus: Nach Den Elementen Der Theorie Entworfen". Leipzig: Weidmann'sche Buchhandlung.
- Foster, George Carey (1891). "Wilhelm Eduard Weber". Nature (Macmillan Journals ltd.) 44 (1132): 229–230. Bibcode:1891Natur..44..229G. doi:10.1038/044229b0. Consultado o 16 de novembro de 2007. – obituario
- Urbanitsky, Alfred; Wormell, Richard (1886). "Electricity in the Service of Man". Londres: Cassell and Company: 756–758. – Telegraph of Weber and Gauss (with pictures)
- "Weber, Wilhelm Eduard". Virtual Laboratory. Berlín: Max Planck Institute for the History of Science. Consultado o 5 de setembro de 2007.
- Jackson, Myles W. (2006). Harmonious Triads: Physicists, Musicians, and Instrument Makers in Nineteenth-Century Germany. MIT Press. ISBN 0262276151.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Biografía e bibliografía no Virtual Laboratory do Max Planck Institute for the History of Science
- Wilhelm Weber's Works Translated into English A bibliography compiled by A.K.T. Assis in 21st Century Science and Technology 2009-2010
| Control de autoridades |
|
|---|
