อัลเดบารัน
ดาวในกลุ่มดาวราศีพฤษภ
อัลเดบารัน
ที่ตั้งของอัลเดบารัน (วงกลม)
ข้อมูลการสังเกต
Epoch J2000.0       Equinox J2000.0
กลุ่มดาวราศีพฤษภ
การออกเสียง/ æ l ˈ d ɛ b ər ə n / [ 1][2]
การขึ้นตรง04 ชม. 35 นาที 55.23907 วินาที [3]
การปฏิเสธ+16° 30′ 33.4885″ [3]
ขนาดปรากฏ  (V)0.86 (0.75–0.95 [4] )
ลักษณะเฉพาะ
ระยะวิวัฒนาการกิ่งยักษ์แดง[5]
ประเภทสเปกตรัมเค5+ 3 [6]
ขนาดปรากฏ  ( J )-2.095 [7]
ดัชนีสี U−B+1.92 [8]
ดัชนีสี B−V+1.44 [8]
ประเภทตัวแปรแอลบี[4]
ดาราศาสตร์
ความเร็วเชิงรัศมี (R v )+54.26 ± 0.03 [9]  กม./วินาที
การเคลื่อนที่ที่เหมาะสม (μ) รา: 63.45 ± 0.84 [3]  mas / ปี
ธ.ค. : −188.94 ± 0.65 [3]  มาส / ปี
พารัลแลกซ์ (π)49.97 ± 0.75  มิลลิวินาที[10]
ระยะทาง65.3 ± 1.0  ปีแสง
(20.0 ± 0.3  พีซี )
ขนาดสัมบูรณ์  (M V )-0.641 ± 0.034 [10]
รายละเอียด
มวล1.16 ± 0.07 [11]  ม. ☉
รัศมี45.1 ± 0.1 [12]  ร☉
ความส่องสว่าง439 ± 17 [13]  ล☉
แรงโน้มถ่วงพื้นผิว (log  g )1.45 ± 0.3 [14]  กรัม
อุณหภูมิ3,900 ± 50 [14]  เค
ความเป็นโลหะ [Fe/H]−0.33 ± 0.1 [14]  เดกซ์
การหมุน520 วัน[12]
ความเร็วการหมุน ( v  sin  i )3.5 ± 1.5 [14]  กม./วินาที
อายุ6.4+1.4
-1.1 ต่อ[11]  ไจร์
ชื่อเรียกอื่น ๆ
อัลฟ่าเทา α เทา , 87 เทารี , BD +16°629 , GJ  171.1, 9159, HD  29139, HIP  21421, HR  1457, SAO  94027
การอ้างอิงฐานข้อมูล
ซิมบัดข้อมูล
อาริเคนส์ข้อมูล

ดาวอัลเดบารัน ( อาหรับ : الدَّبَرانแปลว่า ผู้ติดตาม) (ภาษาดั้งเดิมของเซมิติก*dVbr- “ผึ้ง”) เป็นดาวฤกษ์ที่ตั้งอยู่ในกลุ่มดาว วัวดาวฤกษ์นี้ได้รับการกำหนดให้เป็นชื่อไบเออร์ ว่า α Tauriซึ่งมาจากภาษาละตินว่าAlpha Tauriและย่อเป็น Alpha Tau หรือ α Tau ดาวอัลเดบารันมีความสว่างที่แตกต่างกันไปตั้งแต่ความสว่างที่มองเห็นปรากฏ 0.75 ลงมาจนถึง 0.95 ทำให้เป็นดาวฤกษ์ที่สว่างที่สุดในกลุ่มดาวนี้ และ (โดยทั่วไป) เป็นดาวฤกษ์ที่สว่างเป็นอันดับที่ 14บนท้องฟ้ายามค่ำคืน ดาวฤกษ์นี้ตั้งอยู่ห่างจากดวงอาทิตย์ประมาณ 65 ปีแสงโดยดาวฤกษ์นี้ตั้งอยู่ตามแนวสายตาไปยังกระจุกดาวไฮอาเดสที่ อยู่ใกล้เคียง

อัลเดบารันเป็นดาวยักษ์แดงซึ่งหมายความว่ามันเย็นกว่าดวงอาทิตย์ โดยมีอุณหภูมิพื้นผิวเท่ากับ3,900  Kแต่มีรัศมีประมาณ 45 เท่าของดวงอาทิตย์ จึง ส่องสว่างมากกว่า 400 เท่าในฐานะดาวฤกษ์ยักษ์ ดาวฤกษ์นี้ได้เคลื่อนออกจากลำดับหลักบนแผนภาพเฮิร์ตสปรัง-รัสเซลล์หลังจากใช้ไฮโดรเจนในแกน จนหมด ดาวฤกษ์หมุนช้าและใช้เวลา 520 วันในการหมุนรอบตัวเอง เชื่อกันว่าดาวอัลเดบารันเป็นที่ตั้งของดาวเคราะห์ที่มีมวลมากกว่าดาว พฤหัสบดีหลายเท่าชื่อว่าอัลเดบารันบี

การตั้งชื่อ

ดาวอัลเดบารันเป็นดาวที่สว่างที่สุดในกลุ่มดาววัว (ตรงกลาง)

ชื่อดั้งเดิมของดาวอัลเดบารานมาจากภาษาอาหรับว่าal Dabarān ( الدبران ) ซึ่งแปลว่า" ผู้ติดตาม"เนื่องจากดูเหมือนว่าดาวดวงนี้จะติดตามกลุ่มดาวลูกไก่[15] [16] ในปี 2559 คณะทำงานด้านชื่อดาวฤกษ์ของสหพันธ์ดาราศาสตร์สากล (WGSN) ได้อนุมัติชื่อที่เหมาะสมสำหรับดาวดวงนี้ว่าAldebaran [17] [18]

ดาวอัลเดบารันเป็นดาวที่สว่างที่สุดในกลุ่มดาววัว และยังมีการกำหนดชื่อตามระบบไบเออร์ว่า α Tauri ซึ่งถูกแปลงเป็นภาษาละตินว่า Alpha Tauri ดาวอัลเดบารันได้รับ การกำหนดชื่อตาม ระบบแฟลมสตีดว่า 87 Tauri ซึ่งเป็นดาวดวงที่ 87 ในกลุ่มดาวที่มีความสว่างประมาณ 7 หลักหรือสว่างกว่า เรียงตาม ค่า ไร ต์แอสเซนชัน ดาวอัลเดบารัน ยังมี หมายเลขแคตตา ล็อกดาวสว่าง 1457 หมายเลขแคต ตาล็อกดาวสว่าง 29139 และ หมายเลขแคตตาล็อกดาว สว่าง 21421 ซึ่งส่วนใหญ่พบในเอกสารทางวิทยาศาสตร์

เป็นดาวแปรแสงที่ระบุไว้ในGeneral Catalogue of Variable Stars แต่มีการระบุไว้โดยใช้การกำหนดของ Bayer และไม่มีการกำหนดดาวแปรแสง แยกต่างหาก [4]

ดาว Aldebaran และดาวฤกษ์ใกล้เคียงหลายดวงรวมอยู่ในแค็ตตาล็อกดาวคู่ เช่นWashington Double Star Catalogในชื่อ WDS 04359+1631 และAitken Double Star Catalogueในชื่อ ADS 3321 นอกจากนี้ยังรวมอยู่ในแค็ตตาล็อกดาวคู่ขนาด 11 เช่น H IV 66 ในHerschel Catalogue of Double Starsและ Σ II 2 ในStruve Double Star Catalogและรวมกับดาวขนาด 14 เช่น β 550 ในBurnham Double Star Catalogue [ 19] [20]

การสังเกต

อัลเดบารันในไฮอาเดส

ดาวอัลเดบารันเป็นดาวฤกษ์ที่สังเกตได้ง่ายที่สุดดวงหนึ่งบนท้องฟ้ายามค่ำคืนเนื่องมาจากความสว่างของดาวและอยู่ใกล้กับกลุ่มดาว ที่สังเกตเห็นได้ชัดที่สุด บนท้องฟ้า เมื่อติดตามดาวฤกษ์ทั้งสามดวงในแถบของนายพรานในทิศทางตรงข้ามกับดาวซิริอุสดาวฤกษ์ที่สว่างที่สุดดวงแรกที่พบคือดาวอัลเดบารัน[21] ดาวฤกษ์นี้มองเห็นได้ดีที่สุดในช่วงเที่ยงคืนระหว่างปลายเดือนพฤศจิกายนถึงต้นเดือนธันวาคม

ดาวฤกษ์นี้บังเอิญอยู่ในแนวสายตาระหว่างโลกและไฮอาเดสจึงดูเหมือนว่าดาวฤกษ์นี้จะเป็นสมาชิกที่สว่างที่สุดในกระจุกดาวเปิดแต่กระจุกดาวที่ก่อตัวเป็นดาวรูปหัววัวนั้นอยู่ห่างไกลออกไปมากกว่าสองเท่า โดยอยู่ห่างออกไปประมาณ 150 ปีแสง[22]

ดาวอัลเดบารันอยู่ห่างจากเส้นสุริยวิถี ไปทางทิศใต้ 5.47 องศา จึงสามารถถูกดวงจันทร์บดบังได้ การบดบังดังกล่าวเกิดขึ้นเมื่อ จุดขึ้นของดวงจันทร์อยู่ใกล้กับจุดวิษุวัตฤดูใบไม้ร่วง[23]การบดบังทั้งหมด 49 ครั้งเกิดขึ้นตั้งแต่วันที่ 29 มกราคม 2015 ถึง 3 กันยายน 2018 [24]แต่ละเหตุการณ์สามารถมองเห็นได้จากจุดต่างๆ ในซีกโลกเหนือหรือใกล้เส้นศูนย์สูตรผู้คนในออสเตรเลียหรือแอฟริกาใต้ไม่สามารถสังเกตเห็นการบดบังของดาวอัลเดบารันได้เลย เนื่องจากอยู่ทางใต้ของเส้นสุริยวิถีมากเกินไป การประมาณเส้นผ่านศูนย์กลางของดาวอัลเดบารันที่แม่นยำพอสมควรได้มาจากการเกิดการบดบังเมื่อวันที่ 22 กันยายน 1978 [25]ในปี 2020 ดาวอัลเดบารันจะ โคจรมา บรรจบกับดวงอาทิตย์ในลองจิจูดสุริยวิถีประมาณวันที่ 30 พฤษภาคมของทุกปี[26]

ด้วยความสว่างของแถบ J ใกล้ อินฟราเรด ที่ -2.1 มีเพียงดาว Betelgeuse (-2.9), R Doradus (-2.6) และArcturus (-2.2) เท่านั้นที่สว่างกว่าที่ความยาวคลื่นดังกล่าว[7]

ประวัติศาสตร์การสังเกต

การบังดาวอัลเดบารันโดยดวงจันทร์ ดาวอัลเดบารันคือจุดสีแดงทางด้านขวา แทบมองไม่เห็นในภาพย่อ

เมื่อวันที่ 11 มีนาคม ค.ศ. 509 ( ค.ศ. 509) ได้มีการสังเกตเห็นการบดบัง ของ ดวงจันทร์ ที่ดาว Aldebaran ใน เอเธนส์ประเทศกรีก [ 27]นักดาราศาสตร์ชาวอังกฤษEdmund Halleyได้ศึกษาเวลาของเหตุการณ์นี้ และในปี ค.ศ. 1718 (ค.ศ. 509) ได้สรุปว่าดาว Aldebaran ต้องเปลี่ยนตำแหน่งตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา โดยขยับส่วนโค้งไปทางเหนือมากขึ้นหลายนาที ซึ่งรวมถึงการสังเกตการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งของดาวSiriusและArcturusทำให้ค้นพบการเคลื่อนที่เฉพาะจากการสังเกตในปัจจุบัน ตำแหน่งของดาว Aldebaran เลื่อนไป 7′ ในช่วง 2,000 ปีที่ผ่านมา ซึ่งเท่ากับประมาณหนึ่งในสี่ของเส้นผ่านศูนย์กลางของดวงจันทร์เต็มดวง [ 28] [29] เนื่องมาจากการเคลื่อนตัวของจุดวสันตวิษุวัตเมื่อ 5,000 ปีก่อน จุดวสันตวิษุวัตจึงอยู่ใกล้กับดาว Aldebaran [30]เมื่อระหว่าง 420,000 ถึง 210,000 ปีก่อน ดาวอัลเดบารันเป็นดาวที่สว่างที่สุดบนท้องฟ้ายามค่ำคืน[31]มีความสว่างสูงสุดเมื่อ 320,000 ปีก่อน โดยมีขนาดปรากฏที่-1.54 . [31]

นักดาราศาสตร์ชาวอังกฤษวิลเลียม เฮอร์เชลค้นพบดาวคู่ที่สลัวของดาวอัลเดบารันในปี ค.ศ. 1782 [32]ดาวฤกษ์ขนาด 11 ที่ระยะห่างเชิงมุม 117 นิ้วดาวดวงนี้ถูกระบุว่าเป็นดาวคู่ ที่อยู่ใกล้กัน โดยเอส.ดับเบิลยู. เบิร์นแฮมในปี ค.ศ. 1888 และเขาค้นพบดาวคู่ขนาด 14 อีกดวงที่ระยะห่างเชิงมุม 31 นิ้ว การวัดการเคลื่อนที่เฉพาะที่ตามมาแสดงให้เห็นว่าดาวคู่ของเฮอร์เชลกำลังแยกออกจากดาวอัลเดบารัน และด้วยเหตุนี้พวกมันจึงไม่เชื่อมโยงกันทางกายภาพ อย่างไรก็ตาม ดาวคู่ที่เบิร์นแฮมค้นพบนั้นมีการเคลื่อนที่เฉพาะเกือบจะเหมือนกันกับดาวอัลเดบารัน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าทั้งสองก่อตัวเป็นระบบดาวคู่ ที่กว้าง [33]

วิลเลียม ฮักกินส์ทำงานที่หอดูดาวส่วนตัวของเขาในทัลส์ฮิลล์ประเทศอังกฤษในปี 1864 เขาได้ศึกษาสเปกตรัมของดาวอัลเดบารันเป็นครั้งแรก ซึ่งเขาสามารถระบุเส้นของธาตุทั้งเก้าได้ ได้แก่เหล็ก โซเดียม แคลเซียม และแมกนีเซียมในปี1886เอ็ดเวิร์ดซี. พิคเค อริง แห่งหอดูดาวฮาร์วาร์ดคอลเลจใช้แผ่นถ่ายภาพเพื่อจับภาพเส้นดูดกลืน 50 เส้น ในสเปกตรัมของดาวอัลเดบารัน ซึ่งกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของDraper Catalogueที่ตีพิมพ์ในปี 1890 ในปี 1887 เทคนิคการถ่ายภาพได้รับการพัฒนาจนสามารถวัดความเร็วเชิงรัศมี ของดาวได้ จากปริมาณการเลื่อนดอปเปลอร์ในสเปกตรัม ด้วยวิธีนี้ ความเร็วการเคลื่อนออกของดาวอัลเดบารันจึงประมาณได้ที่30 ไมล์ต่อวินาที (48 กม./วินาที) โดยใช้การวัดที่หอดูดาวพอทสดัมโดยแฮร์มันน์ ซี. โวเกล และ จูเลียส เชเนอร์ ผู้ ช่วยของเขา[34]

มีการสังเกตดาวอัลเดบารันโดยใช้เครื่องวัดการรบกวนที่ติดอยู่กับกล้องโทรทรรศน์ฮุกเกอร์ที่หอสังเกตการณ์เมาท์วิลสันในปี พ.ศ. 2464 เพื่อวัดเส้นผ่านศูนย์กลางเชิงมุม ของมัน แต่ไม่พบความแตกต่างในการสังเกตเหล่านี้[35]

ประวัติศาสตร์อันยาวนานของการสังเกตการณ์ดาวอัลเดบารันทำให้ดาวดวงนี้ถูกนำไปรวมไว้ในรายชื่อดาว 33 ดวงที่ได้รับเลือกเป็นเกณฑ์มาตรฐานสำหรับภารกิจไกอาในการปรับเทียบพารามิเตอร์ของดาวที่ได้มา[36] ก่อนหน้านี้ ดาวดวงนี้เคยถูกใช้ในการปรับเทียบเครื่องมือบนกล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิล[13]

ลักษณะทางกายภาพ

การเปรียบเทียบขนาดระหว่างดาวอัลเดบารันกับดวงอาทิตย์

ดาวอัลเดบารันถูกระบุให้เป็นมาตรฐานสเปกตรัมสำหรับดาวประเภท K5+ III [6]สเปกตรัมของดาวอัลเดบารันแสดงให้เห็นว่าเป็นดาวยักษ์ที่วิวัฒนาการมาจาก แถบ ลำดับหลักของไดอะแกรม HRหลังจากใช้ไฮโดรเจนที่แกนกลางจนหมด การยุบตัวของศูนย์กลางดาวเป็น แกน ฮีเลียม ที่เสื่อมโทรม ได้จุดชนวนไฮโดรเจนที่เปลือกนอกแกนกลาง และปัจจุบันดาวอัลเดบารันอยู่ในสาขาดาวยักษ์แดง (RGB) [5]

อุณหภูมิที่มีประสิทธิภาพของโฟโตสเฟียร์ ของอัลเดบารัน คือ3,910  K . มีแรงโน้มถ่วงพื้นผิวเท่ากับ1.59  cgsซึ่งปกติสำหรับดาวฤกษ์ขนาดใหญ่ แต่ต่ำกว่าโลกประมาณ 25 เท่า และต่ำกว่าดวงอาทิตย์ 700 เท่าความเป็นโลหะ ของดาวฤกษ์นี้ ต่ำกว่าดวง อาทิตย์ ประมาณ 30%

การวัดโดย ดาวเทียม ฮิปปาร์คอสและแหล่งข้อมูลอื่นๆ ระบุว่าดาวอัลเดบารันอยู่ห่างออกไปประมาณ 65.3 ปีแสง (20.0 พาร์เซก) [10]ดาวเคราะห์น้อยอัลเดบารันได้ระบุว่าดาวนี้มีมวลมากกว่าดวงอาทิตย์ประมาณ 16% [11]แต่กลับส่องสว่างมากกว่าดวงอาทิตย์ถึง 518 เท่า เนื่องมาจากรัศมีที่ขยายออก เส้นผ่านศูนย์กลางเชิงมุมของดาวอัลเดบารันได้รับการวัดหลายครั้ง ค่าที่นำมาใช้เป็นส่วนหนึ่งของการปรับเทียบมาตรฐาน Gaia คือ20.580 ± 0.030  มวล [13] มีขนาดใหญ่กว่าเส้นผ่านศูนย์กลางของดวงอาทิตย์ 44 เท่าหรือประมาณ 61 ล้านกิโลเมตร[37]

ดาวอัลเดบารันเป็นดาวฤกษ์ที่แปรผัน เล็กน้อย ซึ่งจัดอยู่ในประเภทดาวฤกษ์ผิดปกติแบบช้าLBแคตตาล็อกทั่วไปของดาวฤกษ์แปรผันระบุความแปรผันระหว่างขนาดปรากฏ 0.75 และ 0.95 จากรายงานทางประวัติศาสตร์[4]การศึกษาสมัยใหม่แสดงให้เห็นแอมพลิจูดที่เล็กกว่า โดยบางกรณีแทบไม่มีการเปลี่ยนแปลง[38]การวัดแสงแบบฮิปปาร์คอสแสดงให้เห็นแอมพลิจูดเพียงประมาณ 0.02 ขนาด และระยะเวลาที่เป็นไปได้ประมาณ 18 วัน[39]การวัดแสงแบบเข้มข้นจากภาคพื้นดินแสดงให้เห็นความแปรผันสูงสุดถึง 0.03 ขนาด และระยะเวลาที่เป็นไปได้ประมาณ 91 วัน[38]การวิเคราะห์การสังเกตการณ์ในช่วงเวลาที่ยาวนานกว่ามากยังคงพบว่าแอมพลิจูดทั้งหมดน่าจะน้อยกว่า 0.1 ขนาด และการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวถือว่าไม่สม่ำเสมอ[40]

โฟโตสเฟียร์แสดงให้เห็นความอุดมสมบูรณ์ของคาร์บอนออกซิเจนและไนโตรเจนซึ่งแสดงให้เห็นว่ายักษ์ใหญ่ได้ผ่านขั้นตอนการขุดลอกครั้งแรกซึ่งเป็นขั้นตอนปกติในการวิวัฒนาการของดาวฤกษ์ไปเป็นดาวฤกษ์ยักษ์แดง ซึ่งในระหว่างนั้น สสารจากส่วนลึกภายในดาวฤกษ์จะถูกนำขึ้นมาที่พื้นผิวโดยการพาความร้อน [ 41]ด้วยการหมุนที่ช้า อัลเดบารันจึงขาดไดนาโมที่จำเป็นในการสร้างโคโรนาและด้วยเหตุนี้จึงไม่ใช่แหล่งกำเนิดการแผ่รังสีเอกซ์ที่รุนแรง อย่างไรก็ตาม อาจยังคงมี สนามแม่เหล็กขนาดเล็กอยู่ในชั้นบรรยากาศด้านล่าง ซึ่งเป็นผลมาจากการปั่นป่วนจากการพาความร้อนใกล้พื้นผิว ความเข้มของสนามแม่เหล็กที่วัดได้บนอัลเดบารันคือ0.22  G [42]การแผ่รังสีเอกซ์อ่อนที่เกิดขึ้นจากบริเวณนี้อาจถูกทำให้ลดทอนลงโดยโครโมสเฟียร์แม้ว่าจะตรวจพบการแผ่รังสีอัลตราไวโอเลตในสเปกตรัม[43]ขณะนี้ดาวกำลังสูญเสียมวลในอัตรา(1–1.6) × 10 −11  M ☉ /ปี (ประมาณมวลโลก หนึ่ง มวลใน 300,000 ปี) ด้วยความเร็ว30 กม . /วินาที [41] ลมดาวฤกษ์นี้อาจเกิดจากสนามแม่เหล็กอ่อนๆ ในชั้นบรรยากาศด้านล่าง[43]

เหนือชั้นโครโมสเฟียร์ของดาวอัลเดบารันมีชั้นบรรยากาศโมเลกุลด้านนอกที่ขยายออกไป ( MOLsphere ) ซึ่งมีอุณหภูมิเย็นเพียงพอที่จะทำให้โมเลกุลของก๊าซก่อตัวขึ้น บริเวณนี้มีขนาดประมาณ 2.5 เท่าของรัศมีของดาวฤกษ์และมีอุณหภูมิประมาณ1,500  Kสเปกตรัมเผยให้เห็นเส้นของคาร์บอนมอนอกไซด์น้ำและ ไททา เนียมออกไซด์[41]นอก MOLSphere ลมดาวฤกษ์ยังคงขยายตัวต่อไปจนกระทั่งไปถึง ขอบเขตการ กระแทกสิ้นสุด กับ มวลสารระหว่างดวงดาวที่แตกตัวเป็นไอออนร้อนซึ่งครอบงำฟองอากาศท้องถิ่น โดยก่อตัวเป็น แอสโตรสเฟียร์ทรงกลมโดยประมาณที่มีรัศมีประมาณ1,000 AUมีศูนย์กลางอยู่ที่ดาวอัลเดบารัน[44]

เพื่อนร่วมทางทางสายตา

ดาวฤกษ์จาง ๆ ห้าดวงปรากฏให้เห็นบนท้องฟ้าใกล้กับดาวอัลเดบารัน ส่วนประกอบของ ดาวฤกษ์คู่ เหล่านี้ ได้รับ การกำหนด ด้วยอักษรละตินตัวพิมพ์ใหญ่ตามลำดับการค้นพบ โดยอักษร A สงวนไว้สำหรับดาวฤกษ์หลัก ลักษณะเฉพาะบางประการของส่วนประกอบเหล่านี้ รวมถึงตำแหน่งที่สัมพันธ์กับดาวอัลเดบารัน แสดงอยู่ในตาราง

WDS 04359+1631 รายการแค็ตตาล็อก[20]
อัลฟา ทาว
ขนาดที่ปรากฏ
การแยกเชิงมุม (″)
มุมตำแหน่ง (°)		ปีพารัลแลกซ์ (mas)
บี13.6031.60113200747.3417 ± 0.1055 [45]
ซี11.30129.5032201119.1267 ± 0.4274 [46]
ดี13.70----
อี12.0036.103232000
เอฟ13.60255.7012120000.1626 ± 0.0369 [47]

การสำรวจบางกรณี เช่นGaia Data Release 2 [ 45]ระบุว่า Alpha Tauri B อาจมีการเคลื่อนที่เฉพาะและพารัลแลกซ์ ใกล้เคียง กับ Aldebaran และอาจเป็น ระบบ ดาวคู่ทางกายภาพการวัดเหล่านี้ทำได้ยาก เนื่องจากองค์ประกอบ B ที่สลัวปรากฏอยู่ใกล้กับดาวฤกษ์หลักที่สว่างมาก และขอบเขตของข้อผิดพลาดนั้นใหญ่เกินไปที่จะระบุ (หรือแยกออก) ความสัมพันธ์ทางกายภาพระหว่างทั้งสอง จนถึงขณะนี้ ยังไม่มีการแสดงอย่างชัดเจนว่าองค์ประกอบ B หรือสิ่งอื่นใดมีความเกี่ยวข้องทางกายภาพกับ Aldebaran [48] Gaia Data Release 3ชี้ให้เห็นอีกครั้งว่าระยะทางใกล้กับ Aldebaran และการเคลื่อนที่เฉพาะที่คล้ายกัน ด้วยพารัลแลกซ์ 47.25  มิลลิอาร์กวินาทีซึ่งแปลเป็นระยะทาง 21.16  พาร์เซก (69.0  ปีแสง ) [49] NASA Exoplanet Archiveยอมรับว่า Aldebaran เป็นดาวคู่ โดย Aldebaran B เป็นดาวรอง[50]มีการเผยแพร่สเปกตรัมประเภท M2.5 สำหรับ Alpha Tauri B. [51]

Alpha Tauri CD เป็นระบบดาวคู่ที่มีดาวองค์ประกอบ C และ D ยึดโยงกันด้วยแรงโน้มถ่วงและโคจรร่วมกัน ดาวที่โคจรร่วมกันเหล่านี้พบว่าอยู่ไกลออกไปนอกกลุ่มดาวอัลเดบารันและเป็นสมาชิกของกลุ่มดาวไฮอาดีส เช่นเดียวกับดาวดวงอื่นๆ ในกระจุกดาว พวกมันไม่โต้ตอบทางกายภาพกับกลุ่มดาวอัลเดบารันแต่อย่างใด[32]

ระบบดาวเคราะห์

การวัดความเร็วเชิงรัศมีของดาวอัลเดบารันอาร์คทูรัสและพอลลักซ์ ในปี 1993 แสดงให้เห็นว่าดาวอัลเดบารันมีการแกว่งของความเร็วเชิงรัศมีคาบยาว ซึ่งอาจตีความได้ว่าเป็น ดาว คู่ที่อยู่ใต้ ดวงดาว การวัดดาวอัลเดบารันบ่งชี้ว่าเป็นดาวคู่ที่มีมวลขั้นต่ำ 11.4 เท่าของดาวพฤหัสบดีในวงโคจร 643 วัน โดยมีระยะห่างจากกัน 2.0 หน่วยดาราศาสตร์ (300 กรัมเมตร) ใน วงโคจร ที่มีความเยื้องศูนย์กลาง เล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ดาวทั้งสามดวงที่สำรวจพบการแกว่งที่คล้ายคลึงกันซึ่งให้มวลของดาวคู่ที่คล้ายคลึงกัน และผู้เขียนสรุปว่าการเปลี่ยนแปลงนี้น่าจะเกิดจากตัวดาวเองมากกว่าจะเกิดจากแรงโน้มถ่วงของดาวคู่[52]

ในปี 2558 การศึกษาวิจัยได้แสดงให้เห็นหลักฐานระยะยาวที่มั่นคงสำหรับทั้งดาวเคราะห์คู่และกิจกรรมของดาวฤกษ์[12]การ วิเคราะห์การเกิดแผ่นดินไหวของดาวเคราะห์ของ เศษซากที่พอดีกับดาวเคราะห์ได้กำหนดว่า Aldebaran b มีมวลขั้นต่ำเท่ากับ5.8 ± 0.7 มวลของดาวพฤหัสและเมื่อดาวดวงนี้อยู่บนลำดับหลัก ดาวดวงนี้จะมีระดับความสว่างเท่ากับโลก และอาจมีอุณหภูมิที่สูงกว่าด้วย[11]ซึ่งจะทำให้ดาวและดวงจันทร์ดวงอื่นๆ อยู่ในเขตที่อยู่อาศัยได้อย่างไรก็ตาม การศึกษาติดตามผลในปี 2019 พบว่าหลักฐานการมีอยู่ของดาวเคราะห์ยังไม่ชัดเจน[53]

ระบบดาวเคราะห์[54]
สหาย
(เรียงตามลำดับจากดาว)		มวลแกนกึ่งเอก
( AU )		คาบการโคจร
( วัน )		ความแปลกประหลาดความเอียงรัศมี
ข (โต้แย้ง[53] )5.8 ล้านจ1.46 ± 0.27628.96 ± 0.90.1 ± 0.05--

นิรุกติศาสตร์และตำนาน

เดิมที Aldebaran คือنَيِّر اَلدَّبَرَان ( Nayyir al-Dabarānในภาษาอาหรับ) ซึ่งหมายถึง' ผู้ฉลาดหลักแหลมแห่งผู้ติดตาม'เนื่องจากเป็นผู้ติดตามกลุ่มดาวลูกไก่ ในความเป็นจริง ชาวอาหรับบางครั้งยังใช้ชื่อal-Dabarānเรียกกลุ่มดาวลูกไก่ทั้งหมดด้วย[55]มีการใช้การสะกดอักษรหลายแบบ โดยAldebaran ในปัจจุบัน กลายมาเป็นมาตรฐานเมื่อไม่นานนี้[16]

ตำนาน

ดาวฤกษ์ซึ่งมองเห็นได้ง่ายและโดดเด่นนี้ซึ่งมีกลุ่มดาวที่สื่อถึงความคิดนี้เป็นที่นิยมในตำนานโบราณและสมัยใหม่

  • วัฒนธรรมเม็กซิกัน: สำหรับเซริสทางตะวันตกเฉียงเหนือของเม็กซิโก ดาวดวงนี้ให้แสงสว่างแก่สตรีทั้งเจ็ดที่กำลังให้กำเนิดบุตร ( Pleiades ) มีสามชื่อ: Hant Caalajc Ipápjö , QueetoและAzoj Yeen oo Caap ( ' ดาวที่เดินไปข้างหน้า' ) เดือนจันทรคติที่สอดคล้องกับเดือนตุลาคมเรียกว่าQueeto yaao ' เส้นทางของ Aldebaran ' [56 ]
  • วัฒนธรรม อะบอริจินของออสเตรเลีย : ในหมู่ชนพื้นเมืองของแม่น้ำคลาเรนซ์ ทางตะวันออกเฉียงเหนือของนิวเซาท์เวลส์ดาวดวงนี้คือบรรพบุรุษของคารัมบัลซึ่งขโมยภรรยาของชายอีกคนไป สามีของหญิงคนนั้นตามล่าเขาจนพบและเผาต้นไม้ที่เขาซ่อนไว้ เชื่อกันว่าเขาลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าเป็นควันและกลายเป็นดาวอัลเดบารัน[57]
  • วัฒนธรรม เปอร์เซีย : อัลเดบารันถือเป็นหนึ่งใน " ดวงดาวราชวงศ์ " ทั้ง 4 ดวง [58]

ชื่อในภาษาอื่น ๆ

ในวัฒนธรรมสมัยใหม่

เรือฟริเกตอิตาลีAldebaran (F 590)

เนื่องจากเป็นดาวที่สว่างที่สุดในกลุ่มดาวจักรราศี จึงได้รับความสำคัญอย่างยิ่งในโหราศาสตร์[64]

เอนยา นักร้องและนักแต่งเพลงชาวไอริช ได้แต่งชิ้นงานชื่อว่า “Aldebaran” ตามชื่อดวงดาว

ชื่อ Aldebaran หรือ Alpha Tauri ถูกนำมาใช้หลายครั้งรวมถึง

ดาราคนนี้ยังปรากฏในผลงานนวนิยายเช่นFar from the Madding Crowd (พ.ศ. 2417) และDown and Out in Paris and London (พ.ศ. 2476) และยังมักปรากฏในนิยายวิทยาศาสตร์เช่นซีรีส์Lensman (พ.ศ. 2491–2497) และFallen Dragon (พ.ศ. 2544)

ทฤษฎีสมคบคิดมักกล่าวถึงดาว Aldebaran ว่าเป็นหนึ่งในต้นกำเนิดของมนุษย์ต่างดาว[65]ซึ่งมักเชื่อมโยงกับ ยูเอฟโอ ของนาซี[66]ตัวอย่างที่รู้จักกันดีคือทฤษฎีสมคบคิดชาวเยอรมันชื่อAxel Stollซึ่งถือว่าดาวดวงนี้เป็นบ้านของเผ่าอารยันและเป็นเป้าหมายของการสำรวจของกองทัพแวร์มัคท์ [ 67]

ยานสำรวจดาวเคราะห์ไพโอเนียร์ 10ไม่มีพลังงานหรือติดต่อกับโลกอีกต่อไป แต่เส้นทางของยานกำลังพายานไปในทิศทางของดาวอัลเดบารัน คาดว่ายานจะเข้าใกล้โลกมากที่สุดในรอบ 2 ล้านปี[68]

นักเคมีชาวออสเตรียคาร์ล เอาเออร์ ฟอน เวลสบัค เสนอชื่ออัลเดบาเรเนียม (สัญลักษณ์ทางเคมี Ad) ให้กับธาตุหายากที่เขา (และคนอื่นๆ) ค้นพบ ปัจจุบันเรียกว่าอิตเทอร์เบียม (สัญลักษณ์ Yb) [69] [70] [71]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ "Aldebaran". พจนานุกรมออกซ์ฟอร์ด. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 ตุลาคม 2013. สืบค้นเมื่อ2019-01-09 .
  2. ^ "Aldebaran". Merriam-Webster . สืบค้นเมื่อ2019-01-09 .
  3. ^ abcd Van Leeuwen, F. (2007). "การตรวจสอบการลดลงของฮิปปาร์คอสใหม่". ดาราศาสตร์และฟิสิกส์ดาราศาสตร์ . 474 (2): 653–664. arXiv : 0708.1752 . Bibcode :2007A&A...474..653V. doi :10.1051/0004-6361:20078357. S2CID  18759600.
  4. ↑ abcd "Query= alf Tau" บัญชีรายชื่อดาวแปรแสงทั่วไปศูนย์ดาราศาสตร์ Données แห่งสตราสบูร์ก เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ 2015-06-09 . สืบค้นเมื่อ 2009-12-16 .
  5. ^ ab Stock, Stephan; Reffert, Sabine; Quirrenbach, Andreas; Hauschildt, P. (2018). "ความเร็วเชิงรัศมีที่แม่นยำของดาวฤกษ์ขนาดยักษ์ X. พารามิเตอร์ของดาวฤกษ์แบบเบย์เซียนและขั้นตอนวิวัฒนาการของดาวฤกษ์ขนาดยักษ์ 372 ดวงจากการค้นหาดาวเคราะห์ลิก" Astronomy and Astrophysics . 616 : A33. arXiv : 1805.04094 . Bibcode :2018A&A...616A..33S. doi :10.1051/0004-6361/201833111. S2CID  119361866
  6. ^ โดย Keenan, Philip C.; McNeil, Raymond C. (1989). "The Perkins Catalog of Revised MK Types for the Cooler Stars". The Astrophysical Journal Supplement Series . 71 : 245. Bibcode :1989ApJS...71..245K. doi :10.1086/191373. S2CID  123149047.
  7. ^ โดย Cutri, Roc M.; Skrutskie, Michael F.; Van Dyk, Schuyler D.; Beichman, Charles A.; Carpenter, John M.; Chester, Thomas; Cambresy, Laurent; Evans, Tracey E.; Fowler, John W.; Gizis, John E.; Howard, Elizabeth V.; Huchra, John P.; Jarrett, Thomas H.; Kopan, Eugene L.; Kirkpatrick, J. Davy; Light, Robert M.; Marsh, Kenneth A.; McCallon, Howard L.; Schneider, Stephen E.; Stiening, Rae; Sykes, Matthew J.; Weinberg, Martin D.; Wheaton, William A.; Wheelock, Sherry L.; Zacarias, N. (2003). "VizieR Online Data Catalog: 2MASS All-Sky Catalog of Point Sources (Cutri+ 2003)" CDS/ADC Collection of Electronic Catalogues . 2246 : II/246. Bibcode :2003yCat.2246....0C. S2CID  115529446. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-04-21 . สืบค้นเมื่อ 2021-11-16 .
  8. ^ ab Ducati, JR (2002). "VizieR Online Data Catalog: Catalogue of Stellar Photometry in Johnson's 11-color system". CDS/ADC Collection of Electronic Catalogues . 2237 : 0. Bibcode :2002yCat.2237....0D.
  9. ^ Famaey, B.; Jorissen, A.; Luri, X.; Mayor, M.; Udry, S.; Dejonghe, H.; Turon, C. (2005). "Local kinematics of K and M giants from CORAVEL/Hipparcos/Tycho-2 data. Revisiting the concept of superclusters". Astronomy and Astrophysics . 430 : 165–186. arXiv : astro-ph/0409579 . Bibcode :2005A&A...430..165F. doi :10.1051/0004-6361:20041272. S2CID  17804304.
  10. ↑ เอบีซี เกตวูด, จอร์จ (กรกฎาคม 2551) "การศึกษาทางดาราศาสตร์ของอัลเดบารัน อาร์คทูรัส เวก้า ไฮยาเดส และภูมิภาคอื่นๆ" วารสารดาราศาสตร์ . 136 (1): 452–460. Bibcode :2008AJ....136..452G. ดอย : 10.1088/0004-6256/136/1/452 .
  11. ^ abcd Farr, Will M.; Pope, Benjamin JS; Davies, Guy R.; North, Thomas SH; White, Timothy R.; Barrett, Jim W.; Miglio, Andrea; Lund, Mikkel N.; Antoci, Victoria; Fredslund Andersen, Mads; Grundahl, Frank; Huber, Daniel (2018). "อดีตอันอบอุ่นของ Aldebaran b เปิดเผยในข้อมูลการค้นหาดาวเคราะห์". The Astrophysical Journal . 865 (2): L20. arXiv : 1802.09812 . Bibcode :2018ApJ...865L..20F. doi : 10.3847/2041-8213/aadfde . S2CID  56049041
  12. ^ abc Hatzes, AP; Cochran, WD; et al. (2015). "Long-lived, long-period radial velocity variations in Aldebaran: A planetary companion and stellar activity". Astronomy & Astrophysics . 580 : A31. arXiv : 1505.03454 . Bibcode :2015A&A...580A..31H. doi :10.1051/0004-6361/201425519. S2CID  53324086.
  13. ^ abc Heiter, U.; Jofré, P.; Gustafsson, B.; Korn, AJ; Soubiran, C.; Thévenin, F. (2015). "GaiaFGK benchmark stars: effective temperature and surface gravities". Astronomy & Astrophysics . 582 : A49. arXiv : 1506.06095 . Bibcode :2015A&A...582A..49H. doi :10.1051/0004-6361/201526319. S2CID  53391939.
  14. ^ abcd Strassmeier, KG; Ilyin, I.; Weber, M. (2018). "PEPSI deep spectra. II. Gaia benchmark stars and other MK standards". ดาราศาสตร์และฟิสิกส์ดาราศาสตร์ . 612 : A45. arXiv : 1712.06967 . Bibcode :2018A&A...612A..45S. doi :10.1051/0004-6361/201731633. S2CID  119244142.
  15. ^ ฟอล์กเนอร์, เดวิด อี. (2011). "กลุ่มดาวฤดูหนาว". ตำนานแห่งท้องฟ้ายามค่ำคืน . ชุดดาราศาสตร์ปฏิบัติของแพทริก มัวร์. หน้า 19–56. doi :10.1007/978-1-4614-0137-7_3. ISBN 978-1-4614-0136-0. รหัส S2CID  115168457
  16. ^ โดย Allen, RH (1963). Star Names: Their Lore and Meaning (ฉบับพิมพ์ซ้ำ) นครนิวยอร์ก: Dover Publications Inc. หน้า 385 ISBN 978-0-486-21079-7-
  17. ^ "IAU Catalog of Star Names". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 กรกฎาคม 2018 . สืบค้นเมื่อ28 กรกฎาคม 2016 .
  18. ^ "กลุ่มงาน IAU เกี่ยวกับชื่อดาว (WGSN)" เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 มีนาคม 2019 . สืบค้นเมื่อ 22 พฤษภาคม 2016 .
  19. ^ Burnham, SW (1900). "A General Catalogue of the Double Stars ค้นพบโดย SW Burnham ตั้งแต่ปี 1871 ถึง 1899 จัดเรียงตามลำดับการขึ้นขวา" สิ่งพิมพ์ของหอดูดาว Yerkes . 1 : 59–60 Bibcode :1900PYerO...1....1B.
  20. ^ โดย Mason, BD; และคณะ (2014). "The Washington Visual Double Star Catalog". The Astronomical Journal . 122 (6): 3466–3471. Bibcode :2001AJ....122.3466M. doi : 10.1086/323920 .
  21. ^ Terence Dickinson (1998). NightWatch: A Practical Guide to Viewing the Universe. สำนักพิมพ์ Firefly Books. หน้า 56– ISBN 978-1-55209-302-3. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 ม.ค. 2023 . สืบค้นเมื่อ9 พ.ค. 2019 .
  22. ^ Ian Ridpath (28 พฤษภาคม 2003). The Monthly Sky Guide. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ หน้า 55– ISBN 978-1-139-43719-6. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 15 มกราคม 2023 . สืบค้นเมื่อ 9 พฤษภาคม 2019 .
  23. ^ Joe Rao (2015-09-04). "The Moon Hits a Cosmic Bull's Eye Tonight: How to See It". Space.com . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-06-09 . สืบค้นเมื่อ 2020-06-09 .
  24. ↑ คอนเน็น, GP; มีอุส เจ. (1972) "ซีรีส์อาถรรพ์ห้าดาว" วารสารสมาคมดาราศาสตร์อังกฤษ . 82 : 431. Bibcode :1972JBAA...82..431K.
  25. ↑ ไวท์, นิวเม็กซิโก (มิถุนายน พ.ศ. 2522) "การบังดวงจันทร์ของ Hyades และเส้นผ่านศูนย์กลางของ Alpha Tauri และ Theta-1 Tauri" วารสารดาราศาสตร์ . 84 : 872–876. Bibcode :1979AJ.....84..872W. ดอย : 10.1086/112489 .
  26. ^ แผนที่ดาวสร้างโดยใช้ XEphem (2008) "แผนที่ดาว" การทดลอง โคโรนากราฟแบบมุมกว้างและสเปกโตรเมตริก (LASCO ส่วนหนึ่งของ SOHO หอสังเกตการณ์โซลาร์และเฮลิโอสเฟียร์ ) เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 15 พฤศจิกายน 2016ภาพถ่ายจากปี 2011 เก็บถาวรเมื่อวันที่ 31 สิงหาคม 2014 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนและจากปี 2012 (พร้อมด้วยดาวศุกร์และดาวพุธ) เก็บถาวรเมื่อวันที่ 28 พฤษภาคม 2014 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  27. ^ ลินน์, ดับบลิวที (1885). "การบังของดาวอัลเดบารันในศตวรรษที่ 6 – บลิส นักดาราศาสตร์หลวง" หอสังเกตการณ์ . 8 : 86. Bibcode :1885Obs.....8...86L.
  28. ^ ฮัลเลย์, เอ็ดมันด์ (1717). "การพิจารณาการเปลี่ยนแปลงละติจูดของดาวฤกษ์หลักบางดวง โดยเอ็ดมันด์ ฮัลเลย์, RS Sec" Philosophical Transactions . 30 (351–363): 736–738. Bibcode :1717RSPT...30..736H. doi :10.1098/rstl.1717.0025. S2CID  186208656.
  29. ^ เบิร์นแฮม, โรเบิร์ต (1978). Burnham's Celestial Handbook: An Observer's Guide to the Universe Beyond the Solar System. เล่ม 3. Courier Corporation. หน้า 1810 ISBN 978-0486236735. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-07-22 . สืบค้นเมื่อ 2015-07-20 .
  30. ^ Freedman, Immanuel (2015). "The Marduk Star Nēbiru". วารสารห้องสมุดดิจิทัลคูนิฟอร์ม : 3.
  31. ^ โดย Tomkin, Jocelyn (เมษายน 1998). "Once and Future Celestial Kings". Sky and Telescope . 95 (4): 59–63. Bibcode :1998S&T....95d..59T.– อ้างอิงจากการคำนวณจาก ข้อมูลของ HIPPARCOS (การคำนวณไม่รวมดาวฤกษ์ที่มีระยะทางหรือการเคลื่อนที่เฉพาะที่ไม่แน่นอน) PDF [ ลิงก์เสียถาวร ]
  32. ↑ อับ ก ริฟฟิน, RF (กันยายน 1985) "Alpha Tauri CD – ไบนารี Hyades ที่รู้จักกันดี" สิ่งตีพิมพ์ของสมาคมดาราศาสตร์แห่งแปซิฟิก97 : 858–859. Bibcode :1985PASP...97..858G. ดอย : 10.1086/131616 . ISSN  0004-6280. S2CID  119497415.
  33. ^ Gore, John Ellard (1904). "Stellar Satellites". Studies in geology . Chatto & Windus. pp. 107–109. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-07-22 . สืบค้นเมื่อ 2015-07-21 .
  34. ^ Clerke, Agnes Mary (1908). A Popular History of Astronomy During the Nineteenth Century (4th ed.). Adam and Charles Black. หน้า 381–382, 385, 406. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-07-22 . สืบค้นเมื่อ 2020-09-03 .
  35. ^ Pease, FG (มิถุนายน 1921). "เส้นผ่านศูนย์กลางเชิงมุมของ Bootis โดยอินเตอร์เฟอโรมิเตอร์" สิ่งพิมพ์ของสมาคมดาราศาสตร์แห่งแปซิฟิก . 33 (193): 171. Bibcode :1921PASP...33..171P. doi : 10.1086/123068 .
  36. ^ Sahlholdt, Christian L.; Feltzing, Sofia; Lindegren, Lennart; Church, Ross P. (2019). "อายุอ้างอิงสำหรับดาวอ้างอิง Gaia". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society . 482 (1): 895. arXiv : 1810.02829 . Bibcode :2019MNRAS.482..895S. doi : 10.1093/mnras/sty2732 . S2CID  118930676.
  37. ^ Piau, L; Kervella, P; Dib, S; Hauschildt, P (กุมภาพันธ์ 2011). "การวัดการพาความร้อนบนพื้นผิวและรัศมีของดาวยักษ์แดง". ดาราศาสตร์และฟิสิกส์ดาราศาสตร์ . 526 : A100. arXiv : 1010.3649 . Bibcode :2011A&A...526A.100P. doi :10.1051/0004-6361/201014442. S2CID  118533297.
  38. ^ ab Wasatonic, Rick; Guinan, Edward F. (1997). "Aldebaran: การค้นพบการเปลี่ยนแปลงของแสงแอมพลิจูดขนาดเล็ก". วารสารข้อมูลดาวแปรแสง . 4480 : 1. Bibcode :1997IBVS.4480....1W.
  39. ^ Koen, Chris; Eyer, Laurent (2002). "ตัวแปรใหม่เป็นระยะจากการวัดแสงของยุคฮิปปาร์คอส" Monthly Notices of the Royal Astronomical Society . 331 (1): 45. arXiv : astro-ph/0112194 . Bibcode :2002MNRAS.331...45K. doi : 10.1046/j.1365-8711.2002.05150.x . S2CID  10505995
  40. ^ Percy, JR; Terziev, E. (2011). "การศึกษา "ความไม่เป็นระเบียบ" ในดาวฤกษ์ยักษ์แดงที่เต้นเป็นจังหวะ III. ดาวฤกษ์อีกมากมาย ภาพรวม และข้อสรุปบางประการ". วารสารของสมาคมผู้สังเกตการณ์ดาวแปรแสงแห่งอเมริกา (Jaavso) . 39 (1): 1. Bibcode :2011JAVSO..39.....1P.
  41. ^ abc Ohnaka, K. (พฤษภาคม 2013). "การสังเกตความละเอียดสูงสเปกตรัมและความละเอียดเชิงพื้นที่ของดาว Aldebaran ยักษ์ K ในเส้นโอเวอร์โทนแรกของ CO ด้วย VLTI/AMBER". Astronomy & Astrophysics . 553 : 8. arXiv : 1303.4763 . Bibcode :2013A&A...553A...3O. doi :10.1051/0004-6361/201321207. S2CID  118314347. A3.
  42. ^ Aurière, M.; et al. (กุมภาพันธ์ 2015). "สนามแม่เหล็กที่พื้นผิวของดาวเคราะห์ยักษ์ GK เดี่ยวที่มีพลัง". Astronomy & Astrophysics . 574 : 30. arXiv : 1411.6230 . Bibcode :2015A&A...574A..90A. doi :10.1051/0004-6361/201424579. S2CID  118504829. A90.
  43. ^ โดย Ayres, Thomas R.; Brown, Alexander; Harper, Graham M. (พฤศจิกายน 2003). "Buried Alive in the Coronal Graveyard". The Astrophysical Journal . 598 (1): 610–625. Bibcode :2003ApJ...598..610A. doi : 10.1086/378699 .
  44. ↑ วูด, ไบรอัน อี.; และคณะ (กุมภาพันธ์ 2550). "ปฏิสัมพันธ์ระหว่างลมกับ ISM ของอัลฟา เทารี" วารสารดาราศาสตร์ฟิสิกส์ . 655 (2): 946–957. Bibcode :2007ApJ...655..946W. ดอย :10.1086/510404. S2CID  120421147.
  45. ^ ab Brown, AGA ; et al. (ความร่วมมือ Gaia) (สิงหาคม 2018). "Gaia Data Release 2: สรุปเนื้อหาและคุณสมบัติของการสำรวจ". Astronomy & Astrophysics . 616 . A1. arXiv : 1804.09365 . Bibcode : 2018A&A...616A...1G . doi : 10.1051/0004-6361/201833051 .บันทึก Gaia DR2 สำหรับแหล่งที่มานี้ที่VizieR
  46. ^ Brown, AGA ; et al. (Gaia collaboration) (สิงหาคม 2018). "Gaia Data Release 2: สรุปเนื้อหาและคุณสมบัติของการสำรวจ". Astronomy & Astrophysics . 616 . A1. arXiv : 1804.09365 . Bibcode : 2018A&A...616A...1G . doi : 10.1051/0004-6361/201833051 .บันทึก Gaia DR2 สำหรับแหล่งที่มานี้ที่VizieR
  47. ^ Brown, AGA ; et al. (Gaia collaboration) (สิงหาคม 2018). "Gaia Data Release 2: สรุปเนื้อหาและคุณสมบัติของการสำรวจ". Astronomy & Astrophysics . 616 . A1. arXiv : 1804.09365 . Bibcode : 2018A&A...616A...1G . doi : 10.1051/0004-6361/201833051 .บันทึก Gaia DR2 สำหรับแหล่งที่มานี้ที่VizieR
  48. ^ Poveda, A.; et al. (เมษายน 1994). "การศึกษาสถิติของดาวคู่และดาวหลายดวงที่มองเห็นได้ II. แคตตาล็อกของระบบดาวคู่กว้างและหลายดวงที่อยู่ใกล้เคียง" Revista Mexicana de Astronomía y Astrofísica . 28 (1): 43–89. Bibcode :1994RMxAA..28...43P.
  49. ^ Vallenari, A.; et al. (ความร่วมมือ Gaia) (2023). "Gaia Data Release 3. สรุปเนื้อหาและคุณสมบัติของการสำรวจ". Astronomy and Astrophysics . 674 : A1. arXiv : 2208.00211 . Bibcode :2023A&A...674A...1G. doi : 10.1051/0004-6361/202243940 . S2CID  244398875. บันทึก Gaia DR3 สำหรับแหล่งนี้ที่VizieR
  50. ^ "ภาพรวม Alpha Tauri". คลังข้อมูลดาวเคราะห์นอกระบบของ NASA
  51. ^ Bidelman, WP (1985). "การจำแนกสเปกตรัมของดาวฤกษ์ที่มีการเคลื่อนที่เฉพาะของ GP Kuiper". The Astrophysical Journal Supplement Series . 59 : 197. Bibcode :1985ApJS...59..197B. doi : 10.1086/191069 .
  52. ^ Hatzes, A.; Cochran, W. (1993). "การเปลี่ยนแปลงความเร็วเชิงรัศมีคาบยาวในดาวยักษ์ K ทั้งสามดวง". The Astrophysical Journal . 413 (1): 339–348. Bibcode :1993ApJ...413..339H. doi : 10.1086/173002 .
  53. ^ ab Reichert, Katja (25 มีนาคม 2019). "ความเร็วเชิงรัศมีที่แม่นยำของดาวฤกษ์ยักษ์ XII หลักฐานที่ขัดแย้งกับดาวเคราะห์ Aldebaran b ที่เสนอไว้" ดาราศาสตร์และฟิสิกส์ดาราศาสตร์ . A22 : 625. arXiv : 1903.09157 . Bibcode :2019A&A...625A..22R. doi :10.1051/0004-6361/201834028. S2CID  85459692.
  54. ^ Hatzes, AP; Cochran, WD; et al. (2015). "Long-lived, long-period radial velocity variations in Aldebaran: A planetary companion and stellar activity". Astronomy & Astrophysics . 580 : A31. arXiv : 1505.03454 . Bibcode :2015A&A...580A..31H. doi :10.1051/0004-6361/201425519. S2CID  53324086.
  55. ^ ริดพาธ, เอียน. “อัลเดบารัน ดวงตาแห่งกระทิง” นิทานแห่งดวงดาว
  56. ↑ โมเซอร์, แมรี บี.; มาร์เล็ตต์, สตีเฟน เอ. (2005) Comcáac quih yaza quih hant ihíip hac: Diccionario seri-español-inglés (PDF) (ในภาษาสเปนและอังกฤษ) เอร์โมซีโย โซโนรา และเม็กซิโกซิตี้: Universidad de Sonora และ Plaza y Valdés Editores เก็บถาวร(PDF)จากต้นฉบับเมื่อวันที่ 2022-10-09
  57. ^ คลาร์ก, ฟิลิป เอ. (2007). ชนพื้นเมืองและพืชของพวกเขา นิวเซาท์เวลส์: Rosenberg Publishing Pty Ltd. หน้า 30 ISBN 9781877058516-[ ลิงค์ตายถาวร ]
  58. ^ อัลเลน (1963).
  59. ^ Λαμπαδίας. Liddell, Henry George ; Scott, Robert ; พจนานุกรมภาษากรีก–อังกฤษที่Perseus Project
  60. ^ 陳久金 (2005) 中國星座神話 (ภาษาจีน) 五南圖書出版股份有限公司. ไอเอสบีเอ็น 978-986-7332-25-7. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-07-22 . สืบค้นเมื่อ 2019-01-09 .
  61. ↑ "香港太空館 - 研究資源 - 亮星中英對foto表" (ในภาษาจีน) พิพิธภัณฑ์อวกาศฮ่องกง เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ25-10-2551 สืบค้นเมื่อ 2019-01-09 .
  62. ^ Villegas, Marissa (23 กุมภาพันธ์ 2024). "Welcoming Kapuahi, first Boeing 787 Dreamliner' Hawaiian Airlines". Hawaiian Airlines . สืบค้นเมื่อ16 เมษายน 2024 .
  63. ^ Seow, CL (2013). Job 1-21: interpretation and commentary . Illuminations. Grand Rapids, Michigan Cambridge, UK: William B. Eerdmans Publishing Company. หน้า 559. ISBN 978-0-8028-4895-6-
  64. ^ Partridge, Jamie (2015-04-30). "Fixed Star Aldebaran". Astrology King . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-05-21 . สืบค้นเมื่อ2022-06-27 .
  65. ^ de Lafayette, Maximilien (2012). มนุษย์ต่างดาวทางพันธุกรรม จาก Aldebaran สู่ Pentagon, Area 51 และห้องปฏิบัติการทางพันธุกรรมของมนุษย์ต่างดาวที่ Dulce Base Lulu.com ISBN 978-1300879527-[ แหล่งที่มาเผยแพร่เอง ]
  66. ↑ แวน เฮลซิง, แจน (1997) อุนเทอร์เนห์เมน อัลเดบาราน. ติดต่อ mit Menschen aus einem anderen Sonnensystem [ Operation Aldebaran. การติดต่อกับมนุษย์จากระบบดาวอื่น ] (ภาษาเยอรมัน) เครื่องกลึง: Ewertlag. ไอเอสบีเอ็น 3-89478-220-เอ็กซ์-
  67. ↑ สโตลล์, แอ็กเซล (2004) Hochtechnologie im Dritten Reich [ เทคโนโลยีชั้นสูงในไรช์ที่สาม ] (ในภาษาเยอรมัน) ร็อตเทนเบิร์ก : คอปป์ แวร์แล็ก . พี 111ff. ไอเอสบีเอ็น 978-3930219858-
  68. ^ Nieto, Michael Martin; Anderson, John D. (มกราคม 2007). "Search for a solution of the Pioneer anomaly". Contemporary Physics . 48 (1): 41–54. arXiv : 0709.3866 . Bibcode :2007ConPh..48...41N. doi :10.1080/00107510701462061. S2CID  6262902.
  69. ↑ ฟอน เวลสบาค, คาร์ล เอ. (1908) "ตายเซอร์เลอกุง เด อิตเทอร์เบียมส์ในแม่น้ำแซนเอเลเมนท์" โมนาทเชฟเต้ ฟูร์ เคมี . 29 (2): 181–225. ดอย :10.1007/BF01558944. S2CID  197766399. เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ 2021-09-21 . สืบค้นเมื่อ 2021-09-13 .
  70. ↑ เออร์เบน, จี. (1909). "Lutetium และ Neoytterbium หรือ Cassiopeium und Aldebaranium – Erwiderung auf den Artikel des Herrn Auer กับ Welsbach" โมนาทเชฟเต้ ฟูร์ เคมี . 31 (10): 1. ดอย :10.1007/BF01530262. S2CID  101825980. เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ 2021-10-29 . สืบค้นเมื่อ 2021-09-13 .
  71. ^ Emsley, John (2003). Nature's building blocks: an AZ guide to the elements . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด หน้า 492–494 ISBN 978-0-19-850340-8-
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับอัลเดบาราน
  • "Aldebaran 2". SolStation . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 พฤศจิกายน 2548 . สืบค้นเมื่อ14 พฤศจิกายน 2548 .
  • วิดีโอ YouTube การบังของดาวอัลเดบารันในเวลากลางวันโดยดวงจันทร์ (มอสโก รัสเซีย)


ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=อัลเดบารัน&oldid=1252626987"