แองโกลสเฟียร์
การจัดกลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษ

แหล่งที่มา: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/72/Anglosphere_Geometry.svg
กลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษ ตามคำกล่าวของ James Bennett ( The Anglosphere Challenge ) [1]
  แกนกลางของแองโกลสเฟียร์
  กลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาทางการภาษาหนึ่งภาษา แต่ไม่ได้หมายความว่าคนพื้นเมืองจะพูดกันอย่างกว้างขวาง)
  ทรงกลมภายนอก (รัฐที่ใช้ภาษาอังกฤษของอารยธรรมอื่น)
  บริเวณรอบนอก (รัฐที่ใช้ภาษาอังกฤษกันอย่างแพร่หลายแต่ไม่ใช่ภาษาราชการอย่างเป็นทางการ)

Anglosphere หรือที่รู้จักกันในชื่อAnglo - American world [2]คือเขตอิทธิพลของแองโกล - อเมริกัน โดยมีกลุ่มประเทศหลักที่ปัจจุบันรักษาความร่วมมือทางการเมือง การทูต และการทหารอย่างใกล้ชิด แม้ว่าประเทศต่างๆ ที่รวมอยู่ในแหล่งข้อมูลต่างๆ จะแตกต่างกันไป แต่โดยทั่วไปแล้ว Anglosphere จะไม่ถือว่าครอบคลุมประเทศทั้งหมดที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการ ดังนั้นจึงไม่เหมือนกับกลุ่มคนที่พูดภาษาอังกฤษแม้ว่าประเทศที่รวมอยู่ในกลุ่มนี้โดยทั่วไปจะเป็นประเทศที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิอังกฤษและยังคงใช้ภาษาอังกฤษและกฎหมายทั่วไป ของ อังกฤษ อยู่

ห้าประเทศหลักในกลุ่มประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษ ได้แก่ออสเตรเลียแคนาดานิวซีแลนด์สหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกาประเทศเหล่านี้มีความสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมและการทูตที่ใกล้ชิดกัน และอยู่ภายใต้โครงการด้านการทหารและความมั่นคงเช่น Five Eyes

นิยามและเรขาคณิตแปรผัน

Anglosphere คือขอบเขตอิทธิพลระหว่างแองโกล-อเมริกัน[a]คำนี้ถูกคิดขึ้นครั้งแรกโดยนักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์Neal Stephensonในหนังสือของเขาเรื่อง The Diamond Ageซึ่งตีพิมพ์ในปี 1995 John Lloyd ได้นำคำนี้มาใช้ในปี 2000 และให้คำจำกัดความว่ารวมถึงประเทศที่พูดภาษาอังกฤษ เช่น สหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา แคนาดา ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ ไอร์แลนด์แอฟริกาใต้และหมู่เกาะเวสต์อินดีสของอังกฤษ[4] James C. Bennettให้คำจำกัดความของanglosphereว่าเป็น "ชาติที่ใช้กฎหมายทั่วไปที่พูดภาษาอังกฤษของโลก" [5]โดยโต้แย้งว่าอดีตอาณานิคมของอังกฤษที่ยังคงใช้กฎหมายทั่วไปของอังกฤษและภาษาอังกฤษได้ทำผลงานได้ดีกว่าอาณานิคมที่มีอำนาจอื่นๆ ในยุโรปอย่างเห็นได้ชัด[6]พจนานุกรมMerriam-Websterให้คำจำกัดความของ anglosphere ว่า "ประเทศต่างๆ ในโลกที่ใช้ภาษาอังกฤษและค่านิยมทางวัฒนธรรมเป็นหลัก" [7] [b] อย่างไรก็ตาม โดยทั่วไปแล้ว Anglosphere จะไม่ถือว่าครอบคลุมทุกประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการ ดังนั้นจึงไม่ใช่คำพ้องความหมายกับผู้ที่พูดภาษาอังกฤษ[8] [ ต้องการแหล่งข้อมูลที่ดีกว่า ]

แกนกลางของแองโกลสเฟียร์

โดยทั่วไปแล้วคำจำกัดความนี้รวมถึงออสเตรเลีย แคนาดา นิวซีแลนด์ สหราชอาณาจักร และสหรัฐอเมริกา[ 9]ในกลุ่มประเทศที่พัฒนาแล้วที่เรียกว่า กลุ่ม แกนกลางของแองโกลสเฟี ยร์ คำว่าแองโกลสเฟียร์ยังครอบคลุมถึง ไอร์แลนด์มอลตาและประเทศเครือจักรภพแคริบเบียนได้อย่างกว้างขวางกว่า[10] [11] [12] [13] [14] [4] [ การอ้างอิงมากเกินไป ]

ประเทศหลักทั้งห้าประเทศในกลุ่มประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นประเทศที่พัฒนาแล้วซึ่งมีความสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมและการทูตที่ใกล้ชิดกัน ประเทศเหล่านี้มีความสอดคล้องกันภายใต้โครงการด้านการทหารและความมั่นคง เช่น[15] [4] [16] [17]

ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศสมาชิกที่พูดภาษาอังกฤษโดยทั่วไปนั้นค่อนข้างอบอุ่น โดยมีความร่วมมือทวิภาคี เช่น ระหว่างออสเตรเลียและนิวซีแลนด์สหรัฐอเมริกาและแคนาดาและสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักร ( ความสัมพันธ์พิเศษ ) ซึ่งถือเป็นความร่วมมือที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในโลก[18] [19] [20]

ในแง่ของระบบการเมือง แคนาดา ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ และสหราชอาณาจักรมีพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 3เป็นประมุขเป็นส่วนหนึ่งของเครือจักรภพแห่งชาติและใช้ระบบการปกครองแบบรัฐสภาเวสต์มินสเตอร์ประเทศแกนหลักส่วนใหญ่ใช้ ระบบการเลือกตั้ง แบบคะแนนเสียงข้าง มาก แม้ว่าออสเตรเลียและนิวซีแลนด์จะปฏิรูประบบของตนแล้ว และยังมีระบบอื่นๆ ที่ใช้ในการเลือกตั้งบางส่วนในสหราชอาณาจักร อีก ด้วย ดังนั้น ประเทศแกนหลักที่พูดภาษาอังกฤษส่วนใหญ่จึงมีการเมือง ที่พรรคการเมืองหลักสอง พรรค ครอบงำอยู่

ด้านล่างนี้เป็นตารางเปรียบเทียบ 5 ประเทศหลักในกลุ่มประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษ (ข้อมูลสำหรับปี 2022/2023):

ประเทศประชากรเนื้อที่
(กม. 2 ) [21]		GDP ที่มีมูลค่า
(พันล้านดอลลาร์สหรัฐ) [22]		GDP PPP
(พันล้านดอลลาร์สหรัฐ) [22]		GDP PPP ต่อหัว
(USD) [23]		ความมั่งคั่งของชาติ PPP (พันล้านเหรียญสหรัฐ) [24] [23] [25]การใช้จ่ายทางทหาร PPP
(พันล้านดอลลาร์สหรัฐ) [26]
 ออสเตรเลีย26,009,249 [27]7,692,0201,7071,71865,3667,66122.0
 แคนาดา38,708,793 [28]9,984,6702,0892,38560,1779,97123.3
 นิวซีแลนด์5,130,623 [29]262,44325127854,0461,2293.1
 สหราชอาณาจักร67,081,234 [30]241,9303,1583,84656,47116,20870.2
 ประเทศสหรัฐอเมริกา332,718,707 [31]9,833,52026,85426,85480,035114,932734.3
แกนกลางของแองโกลสเฟียร์469,648,60627,329,35034,05928,11565,700150,001852.9
... เป็น % ของโลก5.9%18.4%32.3%20%3.3×24.9%32.9%

วัฒนธรรมและเศรษฐกิจ

เนื่องจากมีความเชื่อมโยงทางประวัติศาสตร์ ประเทศในกลุ่มที่พูดภาษาอังกฤษจึงมีลักษณะทางวัฒนธรรมร่วมกันหลายอย่างที่ยังคงมีอยู่จนถึงทุกวันนี้ ประเทศส่วนใหญ่ในกลุ่มที่พูดภาษาอังกฤษปฏิบัติตามหลักนิติธรรมผ่านกฎหมายทั่วไปมากกว่ากฎหมายแพ่งและสนับสนุนประชาธิปไตยที่มีสภานิติบัญญัติเหนือระบบการเมืองอื่น ๆ[32]ทรัพย์สินส่วนบุคคลได้รับการคุ้มครองโดยกฎหมายหรือรัฐธรรมนูญ[33] [ ต้องการแหล่งข้อมูลที่ดีกว่า ]

เสรีภาพทางการตลาดมีสูงในห้าประเทศหลักที่ใช้ภาษาอังกฤษ เนื่องจากทั้งห้าประเทศมีรูปแบบเศรษฐกิจแบบแองโกล-แซกซอนร่วม กัน ซึ่งเป็นรูปแบบ ทุนนิยมที่เกิดขึ้นในช่วงทศวรรษปี 1970 โดยอิงตามแนวทางเศรษฐศาสตร์ของชิคาโกซึ่งมีต้นกำเนิดจากสหราชอาณาจักรในศตวรรษที่ 18 [34]ความรู้สึกของโลกาภิวัตน์ ที่เหมือนกันทำให้ เมืองต่างๆ เช่น นิวยอร์ก ลอนดอนลอสแองเจลิสซิดนีย์และโตรอนโตมีผลกระทบอย่างมากต่อตลาดต่างประเทศและเศรษฐกิจโลก[35] วัฒนธรรมสมัยนิยมทั่วโลกได้รับอิทธิพลอย่างมากจากสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักร [ 33] [ ต้องการแหล่งข้อมูลที่ดีกว่า ]

ผู้เสนอและนักวิจารณ์

ผู้สนับสนุนแนวคิดกลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษมักมาจากฝ่ายขวาทางการเมือง (เช่นแอนดรูว์ โรเบิร์ตส์จากพรรคอนุรักษ์นิยมแห่งสหราชอาณาจักร ) และนักวิจารณ์จากฝ่ายกลางซ้าย (เช่นไมเคิล อิกเนเทียฟจากพรรคเสรีนิยมแห่งแคนาดา )

ผู้เสนอ

ในช่วงต้นปี พ.ศ. 2440 อัลเบิร์ต เวนน์ ไดซีย์ ได้เสนอ "การเป็นพลเมืองร่วมกัน" ของชาวแองโกล-แซกซอนในระหว่างการกล่าวสุนทรพจน์ต่อกลุ่ม Fellows of All Soulsที่มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ด[36]

เจมส์ ซี. เบนเนตต์นักธุรกิจชาวอเมริกัน[37] ผู้สนับสนุนแนวคิดที่ว่าประเพณีทางวัฒนธรรมและกฎหมาย ( กฎหมายทั่วไป ) ของประเทศที่พูดภาษาอังกฤษมีความพิเศษบางอย่าง เขียนไว้ในหนังสือ The Anglosphere Challenge ของเขาในปี 2004 ว่า:

ชาวแองโกลสเฟียร์ในฐานะอารยธรรมเครือข่ายที่ไม่มีรูปแบบทางการเมืองที่สอดคล้องกันนั้นย่อมมีขอบเขตที่ไม่ชัดเจน ในทางภูมิศาสตร์ กลุ่มที่หนาแน่นที่สุดของชาวแองโกลสเฟียร์นั้นพบได้ในสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักร แคนาดาที่พูดภาษาอังกฤษ ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ ไอร์แลนด์ และแอฟริกาใต้ที่พูดภาษาอังกฤษ (ซึ่งเป็นชนกลุ่มน้อยในประเทศนั้น) ก็เป็นประชากรที่สำคัญเช่นกัน แคริบเบียนที่พูดภาษาอังกฤษ โอเชียเนียที่พูดภาษาอังกฤษและประชากรที่พูดภาษาอังกฤษและมีการศึกษาในแอฟริกาและอินเดียก็เป็นกลุ่มประชากรที่สำคัญอื่นๆ[15]

เบนเน็ตต์โต้แย้งว่าแนวคิดของเขาเกี่ยวกับกลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษมีความท้าทายอยู่สองประการ ประการแรกคือการหาวิธีรับมือกับความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่รวดเร็ว และประการที่สองคือความท้าทายทางภูมิรัฐศาสตร์ที่เกิดจากสิ่งที่เขาสันนิษฐานว่าจะเป็นช่องว่างที่เพิ่มมากขึ้นระหว่างความเจริญรุ่งเรืองของกลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษและการต่อสู้ทางเศรษฐกิจในที่อื่นๆ[38]

นักประวัติศาสตร์ชาวอังกฤษแอนดรูว์ โรเบิร์ตส์ อ้างว่ากลุ่มคนที่พูดภาษา อังกฤษมีบทบาทสำคัญต่อสงครามโลกครั้งที่หนึ่งสงครามโลกครั้งที่สองและสงครามเย็นเขายังคงโต้แย้งต่อไปว่าความสามัคคีของคนที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเอาชนะลัทธิอิสลาม[39]

ตามประวัติของThe Guardian ในปี 2003 นักประวัติศาสตร์Robert Conquestสนับสนุนให้อังกฤษถอนตัวออกจากสหภาพยุโรปโดยเลือกที่จะสร้าง "สมาคมที่ยืดหยุ่นมากขึ้นของกลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษ ซึ่งเรียกว่า 'แองโกลสเฟียร์' " [40] [41]

แคนซุก

คะแนนความนิยมมักจะเป็นไปในเชิงบวกอย่างล้นหลามระหว่างประเทศในกลุ่มย่อยของแกนกลางที่ใช้ภาษาอังกฤษที่เรียกว่าCANZUK (ประกอบด้วยแคนาดา ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ และสหราชอาณาจักร) [ ตามคำบอกเล่าของใคร? ]ซึ่งสมาชิกเป็นส่วนหนึ่งของเครือจักรภพแห่งชาติและยังคงให้พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 3 ดำรงตำแหน่งประมุขของประเทศ หลังจากการตัดสินใจของสหราชอาณาจักรที่จะออกจากสหภาพยุโรป (เบร็กซิต) อันเป็นผลจากการลงประชามติที่จัดขึ้นในปี 2016ก็มีการสนับสนุนทางการเมืองและประชาชนมากขึ้นเรื่อยๆ สำหรับการจัดตั้งเขตการเดินทางเสรีและตลาดร่วมที่หลวมๆ ในกลุ่มประเทศ CANZUK [42] [43] [44]

การวิจารณ์

ในปี 2000 ไมเคิล อิกนาเทียฟเขียนในการแลกเปลี่ยนกับโรเบิร์ต คอนเควสต์ ซึ่ง ตีพิมพ์โดยนิวยอร์กรีวิวออฟบุ๊คส์ว่าคำนี้ละเลยวิวัฒนาการของความแตกต่างทางกฎหมายและวัฒนธรรมพื้นฐานระหว่างสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักร และวิธีที่บรรทัดฐานของสหราชอาณาจักรและยุโรปใกล้ชิดกันมากขึ้นในช่วงที่อังกฤษเป็นสมาชิกสหภาพยุโรปผ่านการประสานกฎระเบียบเกี่ยวกับมุมมองของคอนเควสต์เกี่ยวกับกลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษ อิกนาเทียฟเขียนว่า "เขาดูเหมือนจะเชื่อว่าอังกฤษควรถอนตัวจากยุโรปหรือปฏิเสธมาตรการความร่วมมือเพิ่มเติมทั้งหมด ซึ่งจะเป็นอันตรายต่อความสำเร็จที่แท้จริงของยุโรป เขาต้องการให้อังกฤษเข้าร่วมกับสหภาพของผู้คนที่พูดภาษาอังกฤษ และฉันเชื่อว่านั่นเป็นภาพลวงตาที่โรแมนติก" [45]

ในปี 2016 Nick Cohenเขียนในบทความที่มีชื่อว่า "มันเป็นจินตนาการของกลุ่มต่อต้านยุโรปที่ว่า 'กลุ่มคนอังกฤษ' ต้องการ Brexit" สำหรับบล็อก Coffee House ของ The Spectator: " 'กลุ่มคนอังกฤษ' เป็นเพียง คำทดแทน ทางการเมือง ของฝ่ายขวา สำหรับสิ่งที่เราเคยเรียกกันในยุคที่โหดร้ายกว่าว่า ' เครือจักรภพผิวขาว '" [46] [47]เขาได้วิจารณ์นี้ซ้ำอีกครั้งในบทความอื่นสำหรับThe Guardianในปี 2018 [48]นักวิจารณ์คนอื่นๆ เช่น Srđan Vučetić นักวิชาการชาวแคนาดา ก็วิจารณ์ในลักษณะเดียวกัน[49] [50]

ในปี 2018 ท่ามกลางผลพวงของการลงประชามติเรื่อง Brexitศาสตราจารย์ด้านนโยบายสาธารณะชาวอังกฤษสองคนMichael Kennyและ Nick Pearce ได้ตีพิมพ์บทความวิชาการเชิงวิจารณ์ที่มีชื่อว่าShadows of Empire: The Anglosphere in British Politics ( ISBN  978-1509516612 ) ในบทความชุดหนึ่ง พวกเขาได้ตั้งคำถามเกี่ยวกับ: [51]

โศกนาฏกรรมของแนวโน้มระดับชาติที่แตกต่างกันซึ่งปรากฏให้เห็นในแวดวงการเมืองของอังกฤษหลังจากยุคจักรวรรดินิยม ไม่ว่าจะเป็นแนวโน้มที่เป็นยุโรป อังกฤษ-อเมริกัน อังกฤษ หรือบางการผสมผสานของแนวโน้มเหล่านี้ ก็คือ ไม่มีแนวโน้มใดเลยที่จะเป็นคำตอบที่น่าเชื่อถือ สอดคล้อง และเป็นที่นิยมสำหรับคำถามที่สำคัญที่สุดของประเทศนี้ ซึ่งก็คือว่า อังกฤษควรค้นหาเส้นทางของตนในโลกที่กว้างขึ้นและทันสมัยได้อย่างไร

พวกเขาได้กล่าวไว้ในบทความอื่นว่า: [52]

ในขณะเดียวกัน ประเทศที่พูดภาษาอังกฤษเป็นหลักอื่นๆ ที่กลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษอ้างถึงนั้นไม่มีความโน้มเอียงที่จริงจังที่จะเข้าร่วมกับสหราชอาณาจักรในการสร้างพันธมิตรทางการเมืองและเศรษฐกิจใหม่ โดยส่วนใหญ่แล้ว ประเทศเหล่านี้จะยังคงทำงานภายในสถาบันระดับภูมิภาคและระดับนานาชาติที่มีอยู่ และยังคงเฉยเมยต่อ - หรือเพียงแค่รู้สึกสับสน - ต่อเสียงเรียกร้องให้มีการจัดตั้งพันธมิตรกลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษอย่างเป็นทางการ

ดูเพิ่มเติม

หมายเหตุ

  1. ^ "กลุ่มแองโกลสเฟียร์ - คำย่อของเขตอิทธิพลของแองโกล-อเมริกัน - ได้สร้างแนวคิดและโครงสร้างของชุมชนข้ามชาติสมัยใหม่.... กลุ่มแองโกลสเฟียร์ (ในความหมายแคบๆ ของจักรวรรดิอังกฤษในอดีต ซึ่งรวมถึงแคนาดา ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ และสหรัฐอเมริกา) ถือเป็นสถาปนิกและผู้สนับสนุนบรรทัดฐานระหว่างประเทศอย่างแข็งขัน" [3]
  2. ^ "กลุ่มประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่หลัก" ( Shorter Oxford English Dictionary (พิมพ์ครั้งที่ 6), Oxford University Press, 2007, ISBN 978-0-19-920687-2-

อ้างอิง

การอ้างอิง

  1. ^ Browning, Christopher S. และ Tonra, Ben (2010) "Beyond the West and towards the Anglosphere?" ใน: Browning, Christopher S. และ Lehti, Marko, (บรรณาธิการ) The struggle for the West: a divided and contested legacy . Abingdon, Oxfordshire; New York: Routledge, pp. 161–181. ISBN 9780415476836 : https://www.academia.edu/341929/Beyond_the_West_and_Towards_the_Anglosphere เก็บถาวร 3 มกราคม 2023 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน 
  2. ^ Baylis, John; Smith, Steve; Owens, Patricia (2014). The Globalization of World Politics: An Introduction to International Relations. สถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีออกซ์ฟอร์ด หน้า 92 ISBN 978-0-19-965617-2-
  3. ^ เดวีส์และคณะ 2013.
  4. ^ abc ลอยด์ 2000.
  5. ^ Bennett, 2004b, หน้า 3, 67.
  6. ^ Bennett 2007, หน้า 42–43
  7. ^ Merriam-Webster Staff (2010). "Anglosphere". Merriam-Webster Online Dictionary. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2020 . สืบค้นเมื่อ 7 มีนาคม 2010 .
  8. ^ "กลุ่มคนที่พูดภาษาอังกฤษและกลุ่มอื่นๆ: 'ผู้คนที่พูดภาษาอังกฤษ' ในระเบียบโลกที่กำลังเปลี่ยนแปลง – British Academy". British Academy . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 เมษายน 2017 . สืบค้นเมื่อ26 มกราคม 2018 .
  9. ^ “กลุ่มที่พูดภาษาอังกฤษ: อดีต ปัจจุบัน และอนาคต”. สถาบันอังกฤษ .
  10. ^ Burn-Murdoch, John (17 มีนาคม 2023). "กลุ่มคนอังกฤษต้องเรียนรู้ที่จะรักการใช้ชีวิตในอพาร์ตเมนต์" Financial Timesเมื่อ40 ปีที่แล้ว สหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา แคนาดา ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ และไอร์แลนด์มีบ้านประมาณ 400 หลังต่อผู้อยู่อาศัย 1,000 คน ซึ่งเท่ากับประเทศพัฒนาแล้วในทวีปยุโรป ตั้งแต่นั้นมา ทั้งสองกลุ่มก็แยกออกจากกัน โดยกลุ่มคนอังกฤษยังคงอยู่เหมือนเดิม ในขณะที่ยุโรปตะวันตกมีบ้านเหลือเพียง 560 หลังต่อผู้อยู่อาศัย 1,000 คน
  11. ^ Burn-Murdoch, John (25 เมษายน 2024). "กลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษได้เปรียบเรื่องการย้ายถิ่นฐาน" Financial Timesแต่รูปแบบที่โดดเด่นปรากฏขึ้นเมื่อคุณพิจารณาที่ผลกระทบที่แตกต่างกันเหล่านี้กระจุกตัวกัน: แทบทุกอย่างดูดีขึ้นในประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษ ผู้ย้ายถิ่นฐานและลูกหลานของพวกเขาในสหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา และอื่นๆ มีแนวโน้มที่จะมีทักษะมากกว่า มีงานที่ดีกว่า และมักมีรายได้มากกว่าคนพื้นเมือง ในขณะที่ผู้ที่อยู่ในยุโรปแผ่นดินใหญ่มีผลงานแย่กว่า ในแง่ของผลกระทบทางการเงิน ผู้ย้ายถิ่นฐานจ่ายเงินเข้าประเทศมากกว่าที่พวกเขาได้รับในสหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร ออสเตรเลีย และไอร์แลนด์ แต่เป็นผู้รับสุทธิในเบลเยียม ฝรั่งเศส สวีเดน และเนเธอร์แลนด์
  12. ^ Shashi Parulekar และ Joel Kotkin (2012). "The State of the Anglosphere". City Journal . โดยเฉพาะพลเมืองของสิ่งที่บางคนเรียกว่า Anglosphere ได้แก่ สหรัฐอเมริกา แคนาดา สหราชอาณาจักร ไอร์แลนด์ ออสเตรเลีย และนิวซีแลนด์
  13. ^ Reed, Betsy (3 พฤศจิกายน 2017). "The Guardian view on languages ​​and the British: Brexit and an Anglosphere prison". The Guardian . an Anglosphere of Britain, Ireland (บางครั้ง), the British Commonwealth และเหนือสิ่งอื่นใดคือสหรัฐอเมริกา
  14. ^ Kuper, Simon (21 พฤศจิกายน 2014). "ไอร์แลนด์กำลังมุ่งหน้าไปทางไหน?" . Financial Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 ธันวาคม 2022
  15. ^ ab Bennett, 2004b, หน้า 80
  16. ^ เลอแกรนด์ 2015.
  17. ^ เลอแกรนด์ 2016.
  18. ^ "ความสัมพันธ์ระหว่างทรานส์-แทสมัน: มุมมองของนิวซีแลนด์" (PDF) . เก็บถาวร(PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 สิงหาคม 2006 . สืบค้นเมื่อ 27 ธันวาคม 2017 .
  19. ^ "US and Canada: The World's Most Successful Bilateral Relationship". RealClearWorld . 9 มีนาคม 2016. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 ธันวาคม 2017 . สืบค้นเมื่อ27 ธันวาคม 2017 .
  20. ^ มาร์ช, สตีฟ (1 มิถุนายน 2012). "“ความมั่นคงระดับโลก: ความสัมพันธ์ระหว่างสหรัฐฯ–อังกฤษ”: บทเรียนสำหรับความสัมพันธ์พิเศษ? วารสารการศึกษาด้านทรานส์แอตแลนติก . 10 (2): 182–199. doi :10.1080/14794012.2012.678119. S2CID  145271477
  21. ^ "FAOSTAT". www.fao.org . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 พฤศจิกายน 2016 . สืบค้นเมื่อ 3 พฤศจิกายน 2021 .
  22. ^ ab "รายงานสำหรับประเทศและหัวข้อที่เลือก". IMF . สืบค้นเมื่อ28 มิถุนายน 2023 .
  23. ^ ab "ฐานข้อมูลแนวโน้มเศรษฐกิจโลก: ตุลาคม 2021". IMF . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 ตุลาคม 2021 . สืบค้นเมื่อ 3 พฤศจิกายน 2021 .
  24. ^ "Credit Suisse Global Wealth Databook 2021" (PDF) . เก็บถาวร(PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 23 มิถุนายน 2021 . สืบค้นเมื่อ13 กรกฎาคม 2021 .
  25. ^ ตัวเลข Credit Suisse ปรับโดยใช้อัตราแลกเปลี่ยน GDP-PPP ของ WEO ต.ค. 2564 ของ IMF
  26. ^ โรเบิร์ตสัน 2022.
  27. ^ "นาฬิกาประชากร". www.abs.gov.au . สำนักงานสถิติออสเตรเลีย. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 ธันวาคม 2019 . สืบค้นเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2019 .
  28. ^ รัฐบาลแคนาดา สถิติแคนาดา (11 กรกฎาคม 2018). "นาฬิกาประชากรของแคนาดา (แบบจำลองเรียลไทม์)". www150.statcan.gc.ca . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 ธันวาคม 2019 . สืบค้นเมื่อ18 เมษายน 2020 .
  29. ^ "นาฬิกาประชากร". archive.stats.govt.nz . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 กุมภาพันธ์ 2020 . สืบค้นเมื่อ 18 เมษายน 2020 .
  30. ^ "การประมาณจำนวนประชากรสำหรับสหราชอาณาจักร อังกฤษ เวลส์ สกอตแลนด์ และไอร์แลนด์เหนือ: กลางปี ​​2020" www.ons.gov.uk . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 มิถุนายน 2021 . สืบค้นเมื่อ 25 มิถุนายน 2021 .
  31. ^ "นาฬิกาประชากร". www.census.gov . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 พฤศจิกายน 2015. สืบค้นเมื่อ 18 เมษายน 2020 .
  32. ^ "The World Factbook - Central Intelligence Agency". www.cia.gov . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 พฤษภาคม 2013 . สืบค้นเมื่อ 29 ตุลาคม 2019 .
  33. ^ โดย Michael Chertoff; et al. (2008). การสร้างขบวนการอเมริกันไนเซชันสำหรับศตวรรษที่ 21: รายงานถึงประธานาธิบดีแห่งสหรัฐอเมริกาจากคณะทำงานเพื่อชาวอเมริกันรุ่นใหม่(PDF) ISBNของวอชิงตัน ดี.ซี. 978-0-16-082095-3. เก็บถาวร(PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 4 กรกฎาคม 2020 . สืบค้นเมื่อ29 ตุลาคม 2019 .{{cite book}}: CS1 maint: ตำแหน่งขาดผู้จัดพิมพ์ ( ลิงค์ )
  34. ^ Kidd, John B.; Richter, Frank-Jürgen (2006). โมเดลการพัฒนา โลกาภิวัตน์ และเศรษฐกิจ: การค้นหาจอกศักดิ์สิทธิ์? Houndmills, Basingstoke, Hampshire: Palgrave Macmillan ISBN 978-0230523555.OCLC 71339998  .
  35. ^ "ดัชนีเมืองโลก 2019". AT Kearney . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 ธันวาคม 2019 . สืบค้นเมื่อ29 ตุลาคม 2019 .
  36. ^ L. Dyer, "Anglo-Saxon Citizenship", The Barrister 3 (1897):107. อ้างจาก Dimitry Kochenov (2019) Citizenship ISBN 9780262537797หน้า 139 
  37. ^ เรย์โนลด์ส 2004.
  38. ^ เบนเน็ตต์, 2004b [ ต้องระบุหน้า ]
  39. ^ โรเบิร์ตส์ 2549 [ ต้องระบุหน้า ]
  40. ^ บราวน์ 2003.
  41. ^ เวลลิงส์ แอนด์ แบ็กซ์เซนเดล 2015.
  42. ^ "CANZUK, Conservatives and Canada: Marching backward to empire – iPolitics". 24 กุมภาพันธ์ 2017. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ 2017 . สืบค้นเมื่อ26 ธันวาคม 2017 .
  43. ^ "UK public stronger backs freedom to live and work in Australia, Canada, and New Zealand" (PDF) . เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 6 มกราคม 2017 . สืบค้นเมื่อ26 ธันวาคม 2017 .
  44. ^ "แบบสำรวจเผยให้เห็นการสนับสนุนการเคลื่อนไหวอย่างเสรีของ CANZUK" CANZUK International . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ธันวาคม 2017 . สืบค้นเมื่อ 26 ธันวาคม 2017 .
  45. ^ การพิชิตและการตอบโดย Ignatieff 2000
  46. ^ Cohen, Nick (12 เมษายน 2016). "มันเป็นจินตนาการของพวกต่อต้านยุโรปที่ว่า 'กลุ่มแองโกลสเฟียร์' ต้องการเบร็กซิต - Coffee House". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 กุมภาพันธ์ 2019 . สืบค้นเมื่อ 3 กันยายน 2018 .
  47. ^ “The Guardian view on the EU debate: it's about much more than migration | บทบรรณาธิการ”. The Guardian . 1 มิถุนายน 2016. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 กรกฎาคม 2020 . สืบค้น เมื่อ 26 พฤษภาคม 2020 – ผ่านทาง www.theguardian.com.
  48. ^ Cohen, Nick (14 กรกฎาคม 2018). "Brexit Britain is out of options. Our humiliation is painful to watch - Nick Cohen". The Guardian . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 ธันวาคม 2018 . สืบค้นเมื่อ27 มกราคม 2019 .
  49. ^ Vucetic, Srdjan (24 กุมภาพันธ์ 2017). "CANZUK, Conservatives and Canada: Marching backward to empire - iPolitics". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ 2017 . สืบค้นเมื่อ 26 ธันวาคม 2017 .
  50. ^ Vucetic, Srdjan (26 เมษายน 2016). "Canada and the Anglo World – where do we stand?". OpenCanada . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 กันยายน 2018. สืบค้นเมื่อ 3 กันยายน 2018 .
  51. ^ Kenny, Michael; Pearce, Nick (13 กรกฎาคม 2018). "ความคิดเห็น – อังกฤษ ถึงเวลาที่จะปล่อยวาง 'แองโกลสเฟียร์'". The New York Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 กรกฎาคม 2018 . สืบค้นเมื่อ 30 กรกฎาคม 2018 .
  52. ^ Kenny, Michael; Pearce, Nick (11 พฤษภาคม 2018). "In the shadows of empire: how the Anglosphere dream lives on – UK in a changing Europe". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 พฤษภาคม 2018 . สืบค้นเมื่อ30 กรกฎาคม 2018 .

บรรณานุกรม

  • เบลล์ ดันแคน (19 มกราคม 2560) “กลุ่มคนที่พูดภาษาอังกฤษ: ความกระตือรือร้นครั้งใหม่สำหรับความฝันเก่า” Prospect
  • เบลลอคคิโอ, ลูก้า (2006) แองโกลสเฟรา รูปแบบและรูปแบบใหม่ Pan- Anglismo เจโนวา, อิล เมลันโกโล. ไอเอสบีเอ็น 978-88-7018-601-7-
  • เบนเน็ตต์, เจมส์ ซี. (2004). "ฝันถึงยุโรปในโลกที่ตื่นรู้" The National Interest (78): 119–129 ISSN  0884-9382 JSTOR  42897514
  • เบนเน็ตต์, เจมส์ ซี. (2004). ความท้าทายด้านแองโกลสเฟียร์: เหตุใดประเทศที่พูดภาษาอังกฤษจะเป็นผู้นำในศตวรรษที่ 21 โรว์แมนและลิตเทิลฟิลด์ISBN 978-0742533325-
  • เบนเน็ตต์, เจมส์ ซี. (2007). ศตวรรษที่สามที่พูดภาษาอังกฤษ: โลกที่พูดภาษาอังกฤษในยุคแห่งการเปลี่ยนผ่านมูลนิธิเฮอริเทจASIN  0891952772
  • บราวน์, แอนดรูว์ (15 กุมภาพันธ์ 2546) “ภัยพิบัติและกวี” The Guardian
  • Conquest, Robert; Reply by Ignatieff, Michael (23 มีนาคม 2000). "The 'Anglosphere'". The New York Review of Books . 47 (8) . สืบค้นเมื่อ24 กรกฎาคม 2007 .
  • Davies, Andrew; Dobell, Graeme; Jennings, Peter; Norgrove, Sarah; Smith, Andrew; Stuart, Nic; White, Hugh (2013). Keep calm and continue: Reflections on the Anglosphere (รายงาน) Australian Strategic Policy Institute
  • ฮันนัน แดเนียล (2 มีนาคม 2014) "กลุ่มที่พูด ภาษาอังกฤษนั้นยังคงดำรงอยู่และแข็งแกร่ง แต่ฉันสงสัยว่ามันจำเป็นต้องมีชื่อที่ดีกว่านี้หรือไม่" เดอะเดลีเทเลกราฟเก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 เมษายน 2016 สืบค้นเมื่อ12 เมษายน 2016
  • เคนนี่, ไมเคิล ; เพียร์ซ, นิค (2015). "The rise of the Anglosphere: how the right dreamed up a new conservative world order". New Statesman . สืบค้นเมื่อ23 พฤษภาคม 2018
  • เคนนี่ ไมเคิล; เพียร์ซ นิค (2018). เงาแห่งจักรวรรดิ: ชาวแองโกลสเฟียร์ในแวดวงการเมืองอังกฤษ การเมืองISBN 978-1-509-51660-5-
  • Legrand, Tim (1 ธันวาคม 2015) "เครือข่ายนโยบายข้ามรัฐบาลในกลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษ" การบริหารรัฐกิจ . 93 (4): 973–991 doi :10.1111/padm.12198
  • Legrand, Tim (22 มิถุนายน 2016) "ชนชั้นสูง พิเศษ และจับต้องไม่ได้: เครือข่ายนโยบายข้ามรัฐบาลและการถ่ายโอนนโยบายแบบวนซ้ำในกลุ่มประเทศที่พูดภาษาอังกฤษ" Policy Studies . 37 (5): 440–455 doi :10.1080/01442872.2016.1188912 S2CID  156577293
  • ลอยด์, จอห์น (2000). "The Anglosphere Project". New Statesman . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 ธันวาคม 2015 . สืบค้นเมื่อ 30 พฤศจิกายน 2012 .
  • Parulekar, Shashi; Kotkin, Joel (2012). "สถานะของกลุ่มคนที่พูดภาษาอังกฤษ" City Journal
  • Pomerantsev, Peter (13 กรกฎาคม 2016). "แรงดึงดูดในอุดมคติของ 'ชาวแองโกลสเฟียร์'" Politico Europe
  • Reynolds, Glenn (28 ตุลาคม 2004). "การอธิบาย 'แองโกลสเฟียร์'". The Guardian . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 เมษายน 2019 . สืบค้นเมื่อ31 กรกฎาคม 2018 .
  • โรเบิร์ตส์, แอนดรูว์ (2006). ประวัติศาสตร์ของชนชาติที่พูดภาษาอังกฤษตั้งแต่ พ.ศ. 2443 . ไวเดนเฟลด์และนิโคลสันISBN 978-0297850762-
  • Robertson, Peter E. (2022). "The Real Military Balance: International Comparisons of Defense Spending". Review of Income and Wealth . 68 (3): 797–818. doi :10.1111/roiw.12536. ISSN 1475-4991  . S2CID  240601701. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 พฤษภาคม 2022 สืบค้นเมื่อ3 พฤศจิกายน 2021
  • Vucetic, Srdjan (2011). The Anglosphere: A Genealogy of a Racialized Identity in International Relations . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดISBN 978-0-8047-7224-2-
  • Wellings, Ben; Baxendale, Helen (10 ธันวาคม 2015). "The power of the Anglosphere in Eurosceptical thought". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 สิงหาคม 2018 . สืบค้นเมื่อ 2 สิงหาคม 2018 .
  • เวลลิงส์, เบน (2017) "แองโกลสเฟียร์ในการลงประชามติ Brexit" Revue Française de Civilization Britannique . ครั้งที่ 22 (2) ดอย : 10.4000/rfcb.1354 .
ค้นหาAnglosphereในวิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
  • James C. Bennett (2002) An Anglosphere Primer นำเสนอต่อสถาบันวิจัยนโยบายต่างประเทศ
  • BBC Radio 4: Archive on 4 (2017-12-16): การกลับมาของชาวอังกฤษ
  • จากความโดดเดี่ยวสู่ความภายนอก: ชาวแองโกลสเฟียร์กำลังกำหนดทิศทางการปกครองระดับโลกอย่างไร – ศูนย์การศึกษานโยบายระหว่างประเทศ
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=แองโกลสเฟียร์&oldid=1251332550"