ปืนเป่าลม
ท่อสำหรับยิงกระสุนปืนเบาหรือลูกดอก
การสาธิตการใช้ปืนเป่าลมโดยพรานป่าYagua

ปืนเป่าลม (เรียกอีกอย่างว่าท่อเป่าหรือท่อเป่า ) เป็นอาวุธระยะไกลแบบเรียบง่ายที่ประกอบด้วยท่อยาวแคบสำหรับยิงกระสุนเบาเช่นลูกดอก อาวุธนี้ทำงานโดยวางกระสุนไว้ในท่อและใช้แรงที่เกิดจากการหายใจ ออกแรงๆ ("เป่า") เพื่อขับเคลื่อนกระสุนด้วย ลม พลังขับเคลื่อนถูกจำกัดด้วยความแข็งแรงของ กล้ามเนื้อหายใจ ของผู้ ใช้ และความจุที่สำคัญของปอด

ประวัติศาสตร์

ปืนเป่าลมยี่ห้อ Mixtecรุ่น Tlacalhuazcuahuitl ที่ปรากฏอยู่ในCodex Bodley

หลาย วัฒนธรรมได้ใช้อาวุธดังกล่าว แต่ชนพื้นเมืองและชนพื้นเมืองดั้งเดิมต่างๆ ในเอเชียตะวันออกเอเชียตะวันออกเฉียง ใต้ ยุโรปตะวันตก อเมริกาเหนืออเมริกากลาง ( ภูมิภาคเวฮูเอเตนันโกของกัวเตมาลา) และอเมริกาใต้ ( ลุ่มน้ำอเมซอนและกายอานา ) มีชื่อเสียงที่สุดจากการใช้งานทางประวัติศาสตร์

กระสุนปืนประกอบด้วยเมล็ดพืช เม็ดดินเหนียว และลูกดอก บางวัฒนธรรมจุ่มปลายลูกดอกลงในยาพิษ Curareหรือยาพิษจากลูกธนู ชนิดอื่น เพื่อทำให้เป้าหมายเป็นอัมพาต ชนเผ่าเหล่านี้แทบไม่เคยใช้ปืนเป่าลมเป็นอาวุธต่อต้านบุคคลแต่ส่วนใหญ่ใช้ล่าสัตว์ขนาดเล็ก เช่นลิง และนก ชาว เชอโรกีอเมริกาเหนือมีชื่อเสียงในการทำปืนเป่าลมจากอ้อยแม่น้ำเพื่อเสริมอาหารด้วยกระต่ายและสัตว์ขนาดเล็กอื่นๆอินเดียนโชกทอว์ในอเมริกาเหนือยังใช้ปืนเป่าลมจากอ้อยเพื่อล่ากระรอกและนก อีก ด้วย[1]

ปืนเป่าลมปรากฏอยู่ในภาพวาดบน เครื่องปั้นดินเผา สมัยก่อนโคลัมบัสและถูกกล่าวถึงใน ตำนานเมโส อเมริกัน หลายเรื่อง ในสมัยนั้นและปัจจุบันชาวมายาใช้ปืนเป่าลมเพื่อล่าสัตว์ปีกและสัตว์ขนาดเล็กด้วยเมล็ดแห้งทรงกลมและเม็ดดินเหนียว กระสุนดินเหนียวถูกทำให้มีขนาดใหญ่กว่าที่จำเป็นเล็กน้อย (เพื่อให้หดตัวและทำให้ละเอียดขึ้น) และเก็บไว้ในกระเป๋าสะพาย ด้านนอกของเม็ดดินเหนียวแห้งจะถูกไสออกและขัดเงาทันที ก่อนใช้งาน[2]

เด็กผู้ชายก่อนวัยรุ่นในหมู่บ้านเชอโรกีแบบดั้งเดิมใช้ปืนลูกซองสั้นและลูกดอกลำกล้องเล็กในการล่าสัตว์รบกวน[3]พวกเขาใช้ปืนลูกซองเพื่อลดจำนวนสัตว์ฟันแทะขนาดเล็ก เช่น หนูกระรอกและสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมอื่นๆ ที่กัดหรือแทะในแหล่งอาหาร เมล็ดพืชและผัก หรือที่ดึงดูดผักที่ปลูกไว้ แม้ว่าประเพณีนี้จะทำให้เด็กๆ มีอะไรทำในหมู่บ้านและทำให้พวกเขาไม่ก่อความเดือดร้อน[4]ประเพณีนี้ยังใช้เป็นวิธีการควบคุมศัตรูพืชในรูปแบบแรกๆ อีกด้วย[5]เด็กๆ ยังได้รับอาหารบางส่วน ซึ่งล่ากระรอกด้วยปืนลูกซองจนถึงศตวรรษที่ 20 [6]

ปัจจุบันมีการใช้ปืนเป่าลมพร้อมลูกดอกยาสลบเพื่อจับสัตว์ป่าหรือทำให้สัตว์อันตรายในกรงตกใจนักวิทยาการสัตว์เลื้อยคลานใช้ปืนเป่าลมเพื่อจับกิ้งก่า ที่ หลบหนีด้วยลูกดอกไฟฟ้า ปืนเป่าลมยังใช้เพื่อการพักผ่อนหย่อนใจด้วยลูกดอกหรือลูกเพ้นท์บอล

ปืนเป่าลมกีฬา

มีรูปแบบการแข่งขันหลายรูปแบบที่ปฏิบัติกันทั่วโลก สมาคมฟุกิยาโดะนานาชาติกำลังดำเนินการกำหนดมาตรฐานรูปแบบการแข่งขันตามฟุกิยะและหวังว่าจะกลายเป็นการแข่งขันโอลิมปิก เป็นการยิงเป้าระยะ 10 เมตร (33 ฟุต) โดยใช้ความยาวมาตรฐาน 120 ซม. หรือ 48 นิ้ว โดยลำกล้อง รูปร่าง ความยาว และน้ำหนักของลูกดอกเป็นแบบอิสระ ในแต่ละรอบ ผู้ยิงจะยิงลูกดอก 5 ลูก และแต่ละเกมจะยิง 6 รอบ รวมเป็น 30 ลูก เป้ามีระยะ 7 (6 ซม.), 5 (12 ซม.), 3 (18 ซม.) ศูนย์กลางเป้าอยู่สูงจาก พื้น 160 ซม. หรือ 63 นิ้ว

การแข่งขันเป่าลูกดอกโอลิมปิกยังมีรูปแบบอื่นๆ อีก 2 รูปแบบ โดยทั้งสองรูปแบบมีพื้นฐานมาจากการแข่งขันเป่าลูกดอกเชอโรกีประจำปี การแข่งขันแบบสนามจะคล้ายกับไบแอธลอนฤดูหนาว โดยผู้ยิงจะวิ่งจากเส้นเริ่มต้นไปยังเลนเป้า จากนั้นจะยิงและเก็บลูกดอก จากนั้นจึงวิ่งต่อไปยังสถานีถัดไป ความยาวของสนามจะแตกต่างกันไปตั้งแต่ 400 ถึง 800 เมตร (440 ถึง 870 หลา) หรือยาวกว่านั้น โดยมีเป้าหมาย 9 ถึง 16 เป้าหมายในความสูงและระยะการยิงที่แตกต่างกัน รูปแบบสุดท้ายคือการยิงเป้าระยะไกล เป้าหมายเป็นวงกลมที่มีเส้นผ่านศูนย์กลาง 24 ซม. (9 นิ้ว) และแนวการยิงอยู่ห่างออกไป 20 เมตร (66 ฟุต) ผู้ยิงแต่ละคนจะยิงลูกดอก 3 ลูก โดยอย่างน้อย 1 ลูกจะต้องปักลงในเป้า ผู้ยิงที่ยิงสำเร็จทุกคนจะเข้าสู่รอบต่อไป โดยถอยหลัง 2 เมตร (6.6 ฟุต) ในแต่ละครั้ง

การแข่งขันกีฬาเป่าปืนได้รับการบริหารจัดการโดยสมาคมฟุกิยาโดะนานาชาติ ซึ่งมีสมาคมระดับชาติในสหรัฐอเมริกา ฝรั่งเศส เยอรมนี และฟิลิปปินส์เป็นสมาชิกอยู่

วัสดุ

โดยทั่วไปลูกดอกมักทำจากไม้เนื้อแข็งเพื่อป้องกันการแตกร้าว แม้ว่าจะสามารถใช้ไม้เสียบไม้ไผ่ได้โดยทั่วไปก็ตามขน ของลูกดอก อาจทำจากวัสดุหลายชนิด เช่น ขนอ่อน ขนขนนก และขนสัตว์ วัสดุสมัยใหม่ เช่นอะลูมิเนียมหรือพลาสติกเสริมคาร์บอนก็ใช้ได้เช่นกัน

ในญี่ปุ่น ลูกดอกแข่งขันทำจากเซลโลเฟนม้วนเป็นรูปกรวย (Fukiya) ด้านบนมีหมุดทองเหลืองไม่แหลม สมาคมกีฬาญี่ปุ่น Fukiya (JSFA) ได้แปรรูปกีฬาชนิดนี้ให้เป็นของเอกชน และต้องซื้อวัสดุทั้งหมดจากสมาคมฯ H.Higuchi ประธานสมาคมกีฬานานาชาติ Fukiya สนับสนุนกฎลูกดอกทั่วโลกโดยร่วมมือกับประเทศอื่นๆ

ในประเทศอื่นๆ มีการใช้ลวดเปียโนดัดแปลงเพื่อผลิตลูกดอกขนาด 0.40 นิ้ว (10 มม.) และ 0.50 นิ้ว (13 มม.) โดยผู้ผลิตบางรายจะผลิตลูกดอกพิเศษสำหรับลำกล้องที่มีขนาดแปลกๆ หรือใหญ่กว่า (ขนาด 0.35 นิ้ว [9 มม.], 0.625 นิ้ว [16 มม.], 0.68 นิ้ว [17 มม.] และ 0.75 นิ้ว [19 มม.])

การใช้ลูกดอกแบบทำเองที่มีขนาดใหญ่หรือเพื่อการล่าสัตว์เป็นเรื่องปกติ โดยใช้ไม้เสียบไม้ไผ่ ( ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 3 และ 6 มม. หรือ1 ⁄ 8และ1 ⁄ 4  นิ้ว) ไม้แขวนเสื้อแบบลวด และแม้กระทั่งตะปูหรือเข็มถัก

ข้อมูลจำเพาะ

เนื่องจากเป็นอาวุธดั้งเดิม จึงไม่มีการกำหนดขนาดความยาวและเส้นผ่านศูนย์กลางของปืนลูกโม่ไว้ อย่างไรก็ตาม โดยทั่วไปแล้วปืนลูกโม่จะมีหลายขนาด ดังนี้

  1. ฟุกิดาเกะ  — เส้นผ่านศูนย์กลาง 13 มม. (0.51 นิ้ว) ในญี่ปุ่น ความยาวในการแข่งขันคือ 120 ซม. (47 นิ้ว) แต่สำหรับการฝึกซ้อม สามารถใช้ท่อขนาด 50 ซม. (20 นิ้ว) ได้ ไม่ใช้ปากเป่า ผู้เล่นจะต้องพันปากท่อไว้ เวอร์ชันสากลอาจมีความยืดหยุ่นมากกว่าเล็กน้อย โดยสามารถใช้ท่อขนาด 122 ซม. (4 ฟุต) และ 13 มม. (0.50 นิ้ว) ได้ภายใต้กฎ IFA ลูกดอกประกอบด้วยกรวยกระดาษยาว 20 ซม. (8 นิ้ว) หนัก0.8 กรัม ( 3 ⁄ 100  ออนซ์)
  2. เชอโรกี – ทำจากอ้อยแม่น้ำ [ 7] 2 ถึง 3 เมตร (6 ถึง 9 ฟุต) ลูกศรมีความยาว 15 ถึง 56 เซนติเมตร (6 ถึง 22 นิ้ว) และทำจากไม้ต้นกระถินเทศหรือไม้เนื้อแข็งอื่นๆ ที่มี เช่น ไม้โอ๊ค ไม้แอช ไม้เมเปิ้ล ไม้วอลนัท เป็นต้น มีขนเป็นขนอ่อนหรือขนกระต่ายซึ่งช่วยป้องกันอากาศเข้าได้[8]
  3. Jakaltek  — ปืนเป่าลมไม้ มีความยาวเฉลี่ย 1 เมตร (3 ฟุต) โดยมีศูนย์เล็งที่อยู่ห่างจากปลายปืน 30 ซม. (12 นิ้ว) กระสุนดินเหนียวเป็นกระสุนประเภทที่พบเห็นได้ทั่วไป และบางครั้งอาจเติมดินเหนียวใต้ศูนย์เล็งเมื่อเส้นผ่านศูนย์กลางของปืนเป่าลมบางเกินไป ทำให้ไม่เสถียรและเล็งได้แม่นยำยิ่งขึ้น
  4. สมัยใหม่ (สหรัฐฯ/สหภาพยุโรป) — โดยทั่วไปมีเส้นผ่านศูนย์กลาง 0.40 นิ้ว (10 มม.) อย่างไรก็ตาม ทั้งเส้นผ่านศูนย์กลาง 0.50 นิ้ว (13 มม.) และ 0.625 นิ้ว (16 มม.) ได้รับอนุญาตให้ใช้ในการแข่งขันยิงปืน โดยมีข้อจำกัดเกี่ยวกับความยาวลำกล้องและขนาด/น้ำหนักของลูกดอก โดยความยาวที่แตกต่างกันจะมีข้อจำกัดเรื่องระยะทาง ปากกระบอกปืนรูประฆัง ความยาวมาตรฐานจำกัดที่ 121 ซม. (48 นิ้ว) ในการแข่งขันที่ได้รับอนุญาตจาก IFA
  5. ปืนเพ้นท์บอล  — ออกแบบให้มีขนาดเท่ากับลูกเพ้นท์บอลขนาด 0.68 นิ้ว (17 มม.)
  6. ท่อนไม้  — โดยทั่วไปมีความยาวประมาณ 1.2 ถึง 1.8 เมตร (4 ถึง 6 ฟุต) และมีเส้นผ่านศูนย์กลาง 2 ถึง 3 ซม. (0.79 ถึง 1.18 นิ้ว) ทำจากไม้ไผ่หรือไม้ อาจเป็นชิ้นเดียวหรือสองถึงสามชิ้นที่ต่อเข้าด้วยกัน หัวหอกโลหะมักจะติดอยู่ที่ปลาย ทำให้สามารถใช้เป็นอาวุธแทงได้ด้วย หัวหอกเหล่านี้ใช้ลูกดอกสั้นหนาที่มีจุกไม้ก๊อกอ่อนหรือขนหรือเส้นใยเคลือบเรซินที่ปลายมน ส่วนรุ่นสำหรับล่าสัตว์ปีกสามารถใช้เม็ดดินเหนียวได้[9] [10]

ความถูกต้องตามกฎหมาย

กฎหมายที่ผ่านในกัวเตมาลาในช่วงทศวรรษปี 1930 ได้ห้ามการใช้ปืนเป่าลมเพื่อปกป้องสัตว์ป่าขนาดเล็ก กฎหมายนี้บังคับใช้ในพื้นที่ชนบทได้ยาก แต่เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้การใช้ปืนเป่าลมลดลงในกัวเตมาลา[11]

ในสหราชอาณาจักรภายใต้พระราชบัญญัติความยุติธรรมทางอาญา พ.ศ. 2531และในออสเตรเลียปืนเป่าลมจัดอยู่ในประเภทอาวุธร้ายแรง ดังนั้น จึงผิดกฎหมายที่จะผลิต ขาย หรือให้เช่า หรือเสนอขายหรือให้เช่า เปิดเผยหรือมีไว้ในครอบครองเพื่อจุดประสงค์ในการขายหรือให้เช่า หรือให้ยืมหรือให้กับบุคคลอื่นอย่างไรก็ตาม ปืนเป่าลมโบราณ ได้รับการยกเว้น [12]

ในแคนาดาปืนเป่าลมจัดเป็นอาวุธต้องห้ามและถูกกำหนดให้เป็นอุปกรณ์ใดๆ ที่ "เป็นท่อหรือท่อที่ออกแบบมาเพื่อจุดประสงค์ในการยิงลูกศรหรือลูกดอกด้วยลมหายใจ" [13]ปืนเป่าลมที่นำเข้ามาจะต้องถูกทำให้ไม่ทำงานโดยการเจาะรูหรือปิดกั้น[14]

ในสาธารณรัฐไอร์แลนด์ปืนเป่าลม (blow pipes) ถือเป็นอาวุธรุกที่ผิดกฎหมาย[15] [16]

ใน รัฐ แคลิฟอร์เนียของสหรัฐอเมริกาการใช้ปืนเป่าลมเป็นสิ่งผิดกฎหมาย[17] ปืนเป่าลม เป็นสิ่งผิดกฎหมายเช่นกันในแมสซาชูเซตส์และวอชิงตัน ดี.ซี.แต่ถูกกฎหมายในที่อื่นๆ ปัจจุบันไม่มีข้อกำหนดเรื่องอายุสำหรับการใช้ปืนเป่าลม[18]

ลูกดอกพิษ

การยิงลูกดอกด้วยปืนลูกซองเป็นเทคนิคการล่าสัตว์ที่ซ่อนตัวได้อย่างแนบเนียนและอาจถึงขั้นเสียชีวิตได้ หากลูกดอกถูกวางยาพิษด้วยสารสกัดจากพืชหรือสารคัดหลั่งจากสัตว์ ในกายอานา ซูรินาม เฟรนช์เกียนา พื้นที่ห่างไกลบางแห่งในอเมริกาใต้ และในลุ่มน้ำอเมซอนและโอรีโนโก นักล่าด้วยปืนลูกซองจะเติมปลายลูกดอกด้วยสาร Curareนักสำรวจโจเซฟ กูมิลลา กล่าวถึงการใช้สารพิษนี้เป็นคนแรก ในวรรณคดีโบราณ สาร พิษ นี้เรียกอีกอย่างว่าuiraêry , uirary , uraré , wooraraและwourali

ชาวTicuas ซึ่งเป็นกลุ่มชาติพันธุ์จากบราซิล โคลอมเบีย และเปรู ผลิต ยาพิษชนิดหนึ่งที่เรียกว่าTicunaยาพิษชนิดนี้ออกฤทธิ์ต่อเหยื่ออย่างรวดเร็ว โดยฆ่าสัตว์ปีก เช่น นกทูแคน ในเวลา 3-4 นาที และฆ่าลิงตัวเล็กในเวลาประมาณ 8-10 นาที

ในแอ่งโอรีโนโก[19]ปืนเป่าลมและปืนเป่าลมคูราเรถูกใช้โดย: ชาวโฮติซึ่งผลิตปืนเป่าลมที่มีส่วนประกอบเฉพาะ; ชาวปานาเรซึ่งได้ปืนเป่าลมจากชาวโฮติ; ชาวฮูออตทูจาหรือเปียโรอา ซึ่งได้ปืนเป่าลมจากชาวเยกัวนาหรือมาควิริทาเรส; ชาวมาควิริทาเรสซึ่งได้ปืนเป่าลมคูราเรจากชาวเปียโรอา; และชาวเปโมเนส ซึ่งได้ปืนเป่าลมจากชาวเยกัวนาหรือมาควิริทาเรสเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะผลิต ปืนเป่าลมคูราเรเองก็ตาม

ในแอ่งริโอเนโกรตอนบน[20] ชาว คูร์ริปาโกหรือบานิวาสใช้ปืนเป่าลูกดอกและลูกดอกพิษร่วมกัน โดยพวกเขาผลิตปืนเป่าลูกดอกของตนเองโดยใช้เทคโนโลยีและวัสดุที่แตกต่างจากกลุ่มชาติพันธุ์โอรีโนโกเป็นบางส่วน พวกเขายังผลิตคูราเรของ ตนเองด้วย บรรพบุรุษของพวกเขาคือชาววาโอดานีใช้ไม้ขีดไฟที่เรียกว่าคากาปาร่วมกับคูราเรเพื่อชุบลูกดอกในท่อเป่าลูกดอกของพวกเขา

ชาว Piaroa ขึ้นชื่อในการผลิตcurareเพื่อชุบลูกดอกในปืนเป่าลม โดยพวกเขาผลิต curare โดยเริ่มจากการสกัดพืชสายพันธุ์ต่างๆ จากสกุลStrychnos [21] – ส่วนใหญ่เป็นmaracure (Strychnos crevauxii) – ผสมกับ น้ำยาง kraragueroเพื่อเพิ่มการยึดเกาะของพิษ สัตว์ที่ถูกลูกดอกซึ่งถูกวางยาพิษโดยใช้สูตรของ Piaroa ยิงมักจะตายภายใน 15 นาที ขึ้นอยู่กับน้ำหนักตัว

ในฟิลิปปินส์บอร์เนียวและสุลาเวสีลูกดอก เป่า ลูกดอกซัมพิทัน (หรือซัมพิทัน) มักจะเคลือบด้วยยางของต้นAntiaris toxicaria ( upas ) ‍ — สารพิษที่ชาวโอรัง อัสลีแห่งคาบสมุทรมาเลเซียใช้เช่นกัน[22] ⁠— ทำให้เกิดอาการชักและเสียชีวิตจากภาวะหัวใจหยุดเต้น ลูกดอกซัมพิทันเป็นลูกดอกที่มีลักษณะเฉพาะตัว โดยมักใช้ปลายหอกโลหะสำหรับใช้ในการต่อสู้ระยะประชิดหรือเมื่อกระสุนหมด ซึ่งมีหน้าที่คล้ายกับดาบปลายปืน[ 9] [10]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ Romans, B. (1775). A Concise Natural History of East and West Florida . นิวยอร์ก: พิมพ์เพื่อผู้เขียน หน้า 77. OCLC  745317190
  2. ^ Carol Ventura. "ปืนเป่าลม Jakaltek Maya ในบริบททางตำนานและประวัติศาสตร์" ใน Ancient Mesoamerica 14.2: 257–268, 2003
  3. ^ Cherokee, Blowgun, Bibliography. 2011. ประกอบด้วยบรรณานุกรมสั้นๆ และบทความเกี่ยวกับเรื่อง blowguns
  4. ^ สุขภาพ พลศึกษา นันทนาการ และ Hilliard, K. คู่มือสำหรับผู้สอนเกี่ยวกับเกมพื้นเมืองอเมริกันดั้งเดิมของ Eastern Band of the Cherokee: ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5–8 Middle Tennessee State University, 2014 บทคัดย่อ: วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือการพัฒนาคู่มือสำหรับผู้สอนเพื่อใช้ในการทำความเข้าใจและสอนเกมพื้นเมืองของ Eastern Band of the Cherokee คู่มือนี้ไม่เพียงแต่มีจุดประสงค์เพื่อเป็นแหล่งข้อมูลการศึกษาสำหรับผู้สอนในการสอนวิธีการเล่นเกม Eastern Band of the Cherokee ดั้งเดิมเท่านั้น แต่ยังเป็นแหล่งข้อมูลสำหรับการถ่ายทอดข้อมูลทางประวัติศาสตร์และประเพณีเกี่ยวกับเกมแต่ละเกมอีกด้วย ในการสร้างการศึกษานี้ นักวิจัยระบุหัวข้อหลักสองหัวข้อที่จะต้องตรวจสอบ: (1) ข้อมูลทางประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมพื้นเมืองอเมริกัน โดยเน้นที่ Eastern Band of the Cherokee และเกมพื้นเมืองของ Eastern Band (เพื่อให้มีภูมิหลังทางประวัติศาสตร์ของเกมแต่ละเกม รวมถึงวัตถุประสงค์ตามประเพณี วิธีการเล่นเกมแต่ละเกม อุปกรณ์ตามประเพณี และข้อมูลที่เป็นประโยชน์อื่นๆ สำหรับผู้สอนและนักเรียน) (2) ข้อมูลการพัฒนาหลักสูตร (เพื่อเป็นแนวทางให้นักวิจัยพัฒนาส่วนประกอบและรูปแบบสำหรับคู่มือของผู้สอน) หลังจากตรวจสอบข้อมูลทางประวัติศาสตร์ที่ได้รับจากการสัมภาษณ์และเอกสารอ้างอิงแล้ว พบเกม Eastern Band of the Cherokee 3 ประเภท ได้แก่ เกมทักษะและความคล่องแคล่ว เกมเพื่อความบันเทิง และเกมแห่งโอกาส ในหมวดเกมทักษะและความคล่องแคล่ว พบเกม Eastern Band of the Cherokee แบบดั้งเดิม 10 เกม ได้แก่ เกมโยนลูกศร/ลูกดอก เกมเป่าลูกดอก เกมยิงข้าวโพด เกมล่าสัตว์ เกมเตะบอล เกมลูกแก้ว เกมวิ่ง เกมยิงไม้ และเกมดึงเชือก ในหมวดเกมเพื่อความบันเทิง พบเกม Eastern Band of the Cherokee แบบดั้งเดิมเพียงเกมเดียว ซึ่งเป็นเกมสายที่เรียกว่า Crow's Feet ในหมวดเกมแห่งโอกาส พบเกม Eastern Band of the Cherokee แบบดั้งเดิมเพียงเกมเดียว คือ เกมโยนลูกเต๋าในตะกร้าที่เรียกว่า Jacksnap หลังจากทบทวนเอกสารเกี่ยวกับการพัฒนาหลักสูตรแล้ว จึงได้เลือก Tennessee Instructional Model (1984) สำหรับการออกแบบโดยรวมของคู่มือผู้สอน โดยเพิ่มคุณลักษณะของภาพถ่ายอุปกรณ์ดั้งเดิมหากมี และกิจกรรมนำร่องที่สอนทักษะที่จำเป็นในการเล่นเกมแต่ละเกม โดยการผสมผสานข้อมูลประวัติศาสตร์ของชนพื้นเมืองอเมริกันและข้อมูลการพัฒนาหลักสูตร จึงได้สร้างคู่มือผู้สอนขึ้น ซึ่งประกอบด้วยคำแนะนำเกี่ยวกับ Eastern Band of the Cherokee และแผนบทเรียนโดยละเอียดสำหรับเกมดั้งเดิมแต่ละเกม คู่มือนี้จัดทำขึ้นเพื่ออธิบายลักษณะพัฒนาการของนักเรียนตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ถึงปีที่ 8 หวังว่าคู่มือนี้จะทำหน้าที่เป็นเครื่องมือที่ผู้สอนใช้ในการรักษาประวัติศาสตร์และประเพณีของเกม Eastern Band of the Cherokee ให้คงอยู่ต่อไป
  5. ^ Ruehl, Ron และ Lawson S. Warren. Hayes Lossiah: Cherokee Blowgun Maker. Raleigh, NC: NC Dept. of Cultural Resources, 1985. สรุป: โปรแกรมนี้จัดขึ้นในช่วงเทศกาลฤดูใบไม้ร่วงของเชอโรกีในนอร์ทแคโรไลนา โดยเน้นที่งานของ Hayes Lossiah ช่างฝีมือเชอโรกีและช่างทำปืนเป่าลม Lossiah สาธิตการสร้างปืนเป่าลมเชอโรกีแบบดั้งเดิม
  6. ^ Smith, Jim "Crow". 2017. "The Modern Blowgun". The Backwoodsman "นิตยสารสำหรับนักบุกเบิกในศตวรรษที่ 20 ที่เชี่ยวชาญด้านการดักจับ เรื่องราวในป่า การเอาตัวรอด การทำสวน การบรรจุกระสุนด้วยปากกระบอกปืน และการสร้างบ้าน" เล่มที่ 38 กันยายน/ตุลาคม 2017 หน้า 58–60
  7. ^ Oosahwee-Voss, Eric. River Cane: มุมมองทางนิเวศวิทยาและวัฒนธรรมในวัฒนธรรมเชอโรกีของรัฐโอคลาโฮมา 2012
  8. ^ "Cherokee Games." เก็บถาวรเมื่อ 15 มกราคม 2010 ที่เวย์แบ็กแมชชีน เชอโรกีเฮอริเทจเซ็นเตอร์ (ดึงข้อมูลเมื่อ 19 ธันวาคม 2009)
  9. ^ โดย Marinas, Amante P. Sr. (17 เมษายน 2012). Blowgun Techniques: The Definitive Guide to Modern and Traditional Blowgun Techniques . Tuttle Publishing. ISBN 9781462905546-
  10. ↑ ab "Sumpit: ปืนลูกซองของชาวฟิลิปปินส์". เดอะมะนิลาไทมส์ . 24 มกราคม 2558 . สืบค้นเมื่อ 31 มกราคม 2564 .
  11. ^ Edwin Shook. "Blowguns in Guatemala". ในNotes of Middle American Archaeology and Ethnologyฉบับที่ III, ฉบับที่ 67, หน้า 37–43. AMS Press, นิวยอร์ก, 1946
  12. ^ Statutory Instrument 1988 No. 2019 พระราชบัญญัติการยุติธรรมทางอาญา 1988 (อาวุธร้ายแรง) คำสั่ง 1988 (มีผลใช้บังคับ 18 มกราคม 1989)
  13. ^ กรมยุติธรรมแห่งแคนาดา (1998-12-01). "ส่วนที่ 3 มาตรา 12.". ข้อบังคับกำหนดอาวุธปืนและอาวุธอื่นๆ ส่วนประกอบและชิ้นส่วนของอาวุธ อุปกรณ์เสริม แม็กกาซีนกระสุน กระสุนปืน และกระสุนปืนที่ห้ามหรือจำกัด (SOR/98-462) . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-06-05 . สืบค้นเมื่อ 2007-05-29 .
  14. ^ รัฐบาลแห่งแคนาดา บริการสาธารณะและการจัดซื้อจัดจ้างของแคนาดา "เอกสารเก็บถาวรข้อมูลบนเว็บ" (PDF) . publications.gc.ca . Walter Seaton v. Commissioner of the CCRA AP-2002-020 . สืบค้นเมื่อ 2024-03-10 .
  15. ^ "คำถามที่พบบ่อย". 25 มกราคม 2019.
  16. ^ "หนังสือธรรมนูญไอริชอิเล็กทรอนิกส์ (EISB)"
  17. ^ CA Penal Code §20010 เก็บถาวร 2016-03-07 ที่เวย์แบ็กแมชชีน ข้อมูลนิติบัญญัติของแคลิฟอร์เนีย (ดึงข้อมูลเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2016)
  18. ^ "ประกาศทางกฎหมายและความปลอดภัย" สมาคมปืนเป่าลมแห่งสหรัฐอเมริกา (สืบค้นเมื่อ 19 ธันวาคม 2552)
  19. ^ Jett, Stephen (1991). "ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ของ Blowgun และผลกระทบต่อการติดต่อข้ามมหาสมุทรในยุคแรก". วารสารของสมาคมภูมิศาสตร์อเมริกัน . 81 (1): 89–102 วารสารdoi :10.1111/j.1467-8306.1991.tb01681.x.
  20. ↑ ยด์, เจนส์ (1948) "การกระจายพันธุ์ปืนลูกซองอเมริกาใต้ในภูมิภาค" วารสารเดอลาโซซิเอเต เดส์ อเมริกัน . 37 : 275–317. ดอย :10.3406/jsa.1948.2372.
  21. ^ Duke, James (1994). พจนานุกรมพฤกษศาสตร์ชาติพันธุ์แห่งอเมซอน . Boca Raton: CRC Press
  22. ^ Endicott, Kirk M. (2008). The headman was a woman : the gender equalitarian Batek of Malaysia . Endicott, Karen Lampell. Long Grove, Ill.: Waveland Press. ISBN 9781577665267.OCLC 166372312  .

อ่านเพิ่มเติม

  • Speck, Frank G. “The Cane BlowGun in Catawba and Southeastern Ethnology” ในAmerican Anthropologist 40:2 (เม.ย.–มิ.ย. พ.ศ. 2481) หน้า 198–204
  • Sustak, David. 2550. Fukiyado: The Way of the Sport Blowgun. 258 หน้า
  • Juan F. Marino, Sumpitan – Il Grande Libro della Cerbottana (le origini, la storia, la tecnica, lo sport), Edarc Edizioni, 2007 (เป็นภาษาอิตาลีเท่านั้น) 273 หน้า
  • Chisholm, Hugh , ed. (1911). "Blow-Gun"  . Encyclopædia Britannica (พิมพ์ครั้งที่ 11). Cambridge University Press
  • Marinas, Amante P. Sr. 1999 “Pananandata Guide To Sport Blowguns” 110 หน้า
  • ฟอรั่ม Blowgun
  • ฟอรั่มปืนเป่าลม Lefora
  • ดัชเชอร์ บลาสโรห์ เวไรน์
  • ฝรั่งเศส ซาร์บาคาน สปอร์ตสมัครเล่น
  • สโมสรกีฬาดอยเชอร์ บลาสโรห์
  • สมาคมฟูกิยาโดะนานาชาติ
  • สมาคมกีฬาฟุกิยะแห่งประเทศญี่ปุ่น
  • สมาคม Blowgun แห่งสหรัฐอเมริกา
  • ปืนเป่าลมเชอโรกี
  • การล่าสัตว์โดยใช้วิธีธรรมชาติมากขึ้นจากThe Smoky Mountain News
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ปืนเป่าลม&oldid=1261838504"