ไบรอัน เดอ ปาลมา
ผู้กำกับภาพยนตร์ชาวอเมริกัน (เกิดเมื่อปี 1940)

ไบรอัน เดอ ปาลมา
เดอ ปาลมา ในปี 2009
เกิด
ไบรอัน รัสเซลล์ เดอ ปาลมา

( 11 กันยายน 1940 )11 กันยายน 2483 (อายุ 84 ปี)
นวร์ก, นิวเจอร์ซีย์ , สหรัฐอเมริกา
โรงเรียนเก่า
อาชีพการงาน
  • ผู้กำกับภาพยนตร์
  • นักเขียนบทภาพยนตร์
ปีที่ใช้งาน1960–ปัจจุบัน
คู่สมรส
เด็ก2

ไบรอัน รัสเซลล์ เดอ ปาลมา(เกิดเมื่อวันที่ 11 กันยายน ค.ศ. 1940) เป็นผู้กำกับภาพยนตร์และนักเขียนบทชาวอเมริกัน เขาทำงาน ใน วงการภาพยนตร์มานานกว่า 50 ปี โดยเป็นที่รู้จักจากผลงาน แนวระทึกขวัญอาชญากรรมและระทึกขวัญทางจิตวิทยาเดอ ปาลมาเป็นสมาชิกชั้นนำของผู้กำกับภาพยนตร์รุ่นใหม่ของฮอลลีวูด[1]

ภาพยนตร์ของเขาได้แก่ภาพยนตร์กระแสหลักที่ทำรายได้ถล่มทลาย เช่นCarrie (1976), Dressed to Kill (1980), Scarface (1983), The Untouchables (1987) และMission: Impossible (1996) รวมไปถึงภาพยนตร์คัลท์ยอดนิยมเช่นSisters (1972), Phantom of the Paradise (1974), Blow Out (1981), Body Double (1984), Casualties of War (1989) และCarlito's Way (1993) [2] [3]

ผู้กำกับของเขาใช้การอ้างอิงจากภาพยนตร์หรือรูปแบบภาพยนตร์อื่นๆ บ่อยครั้ง และได้รับอิทธิพลจากผู้สร้างภาพยนตร์ เช่นอัลเฟรด ฮิตช์ค็อกฌอง-ลุค โกดาร์และ ไม เคิลแองเจโล อันโตนิโอนี ผลงานของเขาถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่ามีเนื้อหาเกี่ยวกับความรุนแรงและเรื่องเพศ แต่นักวิจารณ์ชาว อเมริกัน อย่าง โรเจอร์ เอแบร์ตและพอลีน เคียลก็ให้การสนับสนุนเช่นกัน[2] [4] [5]

ชีวิตช่วงแรกและการศึกษา

เดอ ปาลมาเกิดเมื่อวันที่ 11 กันยายน 1940 ในนวร์ก รัฐนิวเจอร์ซีย์เป็นน้องคนสุดท้องจากพี่น้องชายสามคน พ่อแม่ของเขาเป็นชาวอิตาเลียน-อเมริกันชื่อวิเวียน เดอ ปาลมา (นามสกุลเดิม มูติ) และแอนโธนี เอฟ. เดอ ปาลมาศัลยแพทย์กระดูกและข้อ ซึ่งเป็นบุตรของผู้อพยพจาก อัลเบโรนาจังหวัดฟอกจา [ 6]เขาเติบโตในฟิลาเดลเฟี ย เพนซิลเวเนียและนิวแฮมป์เชียร์และเข้าเรียนในโรงเรียนโปรเตสแตนต์และควาเกอร์ หลายแห่ง ในที่สุดก็สำเร็จการศึกษาจาก โรงเรียนเฟรนด์สเซ็นทรัลเขามีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับพ่อ และจะแอบตามพ่อไปบันทึกพฤติกรรมนอกใจของเขา ซึ่งในที่สุดแล้วสิ่งนี้ก็กลายเป็นแรงบันดาลใจให้คีธ กอร์ดอน รับบทเป็นตัวละครวัยรุ่น ในภาพยนตร์เรื่องDressed to Kill ของเดอ ปาลมาในปี 1980 [7]เมื่อเขาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย เขาได้สร้างคอมพิวเตอร์[8]เขาได้รับรางวัลงานวิทยาศาสตร์ระดับภูมิภาคสำหรับโครงการที่มีชื่อว่า " คอมพิวเตอร์แอนะล็อกเพื่อแก้สมการเชิงอนุพันธ์ "

เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบียในฐานะนักศึกษาฟิสิกส์[9]เดอ ปาลมาเริ่มหลงใหลในกระบวนการสร้างภาพยนตร์หลังจากได้ชมCitizen KaneและVertigoหลังจากได้รับปริญญาตรีในปี 1962 เดอ ปาลมาเข้าเรียนที่Sarah Lawrence College ซึ่งเป็นวิทยาลัยสหศึกษาแห่งใหม่ ในฐานะนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาในแผนกการละคร[10]ได้รับปริญญาโทในสาขาวิชานี้ในปี 1964 และกลายเป็นนักศึกษาชายคนแรกๆ ในกลุ่มผู้หญิง เมื่ออยู่ที่นั่น อิทธิพลต่างๆ เช่น ครูสอนละครWilford Leachพี่น้องMaysles Michelangelo Antonioni Jean -Luc Godard Andy WarholและAlfred Hitchcockได้สร้างความประทับใจให้กับเดอ ปาลมาด้วยรูปแบบและธีมต่างๆ มากมายที่จะหล่อหลอมภาพยนตร์ของเขาเองในทศวรรษต่อมา[11]

อาชีพ

พ.ศ. 2506–2519: ก้าวขึ้นสู่ความโดดเด่น

ความสัมพันธ์ในช่วงแรกกับโรเบิร์ต เดอ นีโร ในวัยหนุ่ม ส่งผลให้เกิดภาพยนตร์เรื่อง The Wedding Partyภาพยนตร์เรื่องนี้ซึ่งกำกับร่วมกับลีชและซินเธีย มอนโร ผู้อำนวยการสร้าง ถ่ายทำในปี 1963 แต่ไม่ได้เผยแพร่จนกระทั่งปี 1969 [12]เมื่อดาราของเดอ ปาล์มาโด่งดังพอสมควรใน วงการภาพยนตร์ กรีนนิชวิลเลจเดอ นีโรไม่เป็นที่รู้จักในเวลานั้น เครดิตแสดงชื่อของเขาอย่างผิดพลาดว่า "โรเบิร์ต เดอเนโร" [13]ภาพยนตร์เรื่องนี้น่าสังเกตเนื่องจากใช้เทคนิคภาพยนตร์เงียบและเน้นย้ำให้ใช้การตัดแบบกระโดดเพื่อสร้างเอฟเฟกต์[14]เดอ ปาล์มาทำตามสไตล์นี้ด้วยภาพยนตร์ขนาดเล็กหลายเรื่องสำหรับNAACPและกระทรวงการคลัง[15]

ในช่วงทศวรรษ 1960 เดอ ปาลมาเริ่มเลี้ยงชีพด้วยการผลิตภาพยนตร์สารคดี โดยเฉพาะ เรื่อง The Responsive Eyeภาพยนตร์ในปี 1966 เกี่ยวกับ นิทรรศการ ศิลปะออปอาร์ต เรื่อง The Responsive Eye ซึ่งดูแลโดยวิลเลียม ไซต์ซ์ สำหรับMOMAในปี 1965 ในการสัมภาษณ์กับโจเซฟ เกลมิสเมื่อปี 1969 เดอ ปาลมาได้บรรยายภาพยนตร์เรื่องนี้ว่า "ดีมากและประสบความสำเร็จอย่างมาก จัดจำหน่ายโดย Pathe Contemporary และทำเงินได้มหาศาล ฉันถ่ายทำโดยใช้เวลา 4 ชั่วโมงพร้อมเสียงซิงค์ ฉันให้คนอื่นอีก 2 คนถ่ายทำปฏิกิริยาของผู้คนต่อภาพวาดและภาพวาดนั้นๆ เอง" [16]

Dionysus ในปี 1969 (1969) เป็นสารคดีสำคัญอีกเรื่องของเดอ ปาลมาในช่วงนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้บันทึกการแสดงของ Euripides ของ Performance Group ซึ่ง นำแสดงโดย William Finleyซึ่งเป็นนักแสดงประจำของเดอ ปาลมาละครเรื่องนี้ขึ้นชื่อเรื่องการทำลายกำแพงแบบดั้งเดิมระหว่างนักแสดงและผู้ชม คุณสมบัติที่โดดเด่นที่สุดของภาพยนตร์เรื่องนี้คือการใช้จอแยก อย่างกว้างขวาง เดอ ปาลมาเล่าว่าเขา "ตะลึง" กับการแสดงนี้ตั้งแต่แรกเห็น และในปี 1973 เขาเล่าว่าเขา "เริ่มพยายามหาวิธีบันทึกการแสดงนี้ลงบนฟิล์ม" ผมเกิดความคิดที่จะใช้จอแยกเพื่อแสดงให้เห็นการมีส่วนร่วมของผู้ชมจริง เพื่อติดตามชีวิตของผู้ชมและละครในขณะที่พวกเขาผสานเข้าและออกจากกัน" [17]

ผลงานที่โดดเด่นที่สุดของเดอ ปาล์มาในทศวรรษนี้คือGreetings (1968) และHi, Mom! (1970) ทั้งสองเรื่องนำแสดงโดยโรเบิร์ต เดอ นีโร และสนับสนุน มุมมอง ปฏิวัติฝ่ายซ้าย ที่พบได้ทั่วไปในยุคที่ออกฉายGreetingsได้เข้าฉายในเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติเบอร์ลินครั้งที่ 19ซึ่งได้รับรางวัลSilver Bear [18]ภาพยนตร์เรื่องสำคัญอีกเรื่องของเขาในช่วงนี้คือภาพยนตร์ตลกสยองขวัญเรื่องMurder a la Modภาพยนตร์ทั้งสองเรื่องนี้ทดลองใช้การเล่าเรื่องและการเชื่อมโยงข้อความซึ่งสะท้อนถึงความตั้งใจของเดอ ปาล์มาที่ต้องการเป็น " โกดาร์ด อเมริกัน " ในขณะที่ผสมผสานธีมต่างๆ หลายอย่างที่แทรกซึมอยู่ในผลงานของฮิตช์ค็อก[19]

ในปี 1970 เดอ ปาล์มาออกจากนิวยอร์กไปฮอลลีวูดตอนอายุ 30 ปีเพื่อสร้างภาพยนตร์เรื่องGet to Know Your Rabbit ( 1972) ซึ่งนำแสดงโดยออร์สัน เวลส์และทอมมี่ สโมเทอร์ส การสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายสำหรับเดอ ปาล์มา เนื่องจากสโมเทอร์สไม่ชอบแนวคิดหลายอย่างของเดอ ปาล์มา [20]ที่นี่เขาได้สร้างภาพยนตร์เล็กๆ หลายเรื่องทั้งในสตูดิโอและที่ออกฉายเอง ซึ่งรวมถึงภาพยนตร์ที่โดดเด่นอย่างSisters (1972), Phantom of the Paradise (1974) และObsession (1976)

1976–1979: ความก้าวหน้า

ในเดือนพฤศจิกายน 1976 เดอ ปาลมาได้ออกฉายภาพยนตร์ที่ดัดแปลงมาจากนวนิยายเรื่องCarrieของสตีเฟน คิง ในปี 1974 [21]แม้ว่าบางคนจะมองว่า ภาพยนตร์ระทึกขวัญ แนวจิตวิทยาเรื่องนี้เป็นความพยายามของเดอ ปาลมาที่จะสร้างหนังดัง แต่ในความเป็นจริงแล้ว โครงการนี้มีขนาดเล็ก ได้รับเงินทุนไม่เพียงพอจากUnited Artistsและไม่ได้รับความสนใจจากวัฒนธรรมในช่วงเดือนแรกๆ ของการผลิต เนื่องจากนวนิยายต้นฉบับยังไม่ไต่อันดับขึ้นเป็นหนังสือขายดี เดอ ปาลมาให้ความสนใจโครงการนี้และเปลี่ยนองค์ประกอบสำคัญของโครงเรื่องตามความชอบของเขาเอง ไม่ใช่จากความสามารถในการขายของนวนิยาย นักแสดงส่วนใหญ่เป็นคนหนุ่มสาวและค่อนข้างใหม่ แม้ว่าซิสซี สเปเซกและจอห์น ทราโวลตา จะได้รับความสนใจจากผลงานก่อนหน้านี้ในภาพยนตร์ และซิทคอมแบบแบ่งตอนตามลำดับ Carrie กลายเป็นภาพยนตร์ที่ประสบความสำเร็จอย่างแท้จริงเรื่องแรกของเดอ ปาลมา[22] ทำให้ สเปเซกและไพเพอร์ลอรี ได้รับ การเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์จากการแสดงของพวกเขา[23]การเตรียมงานก่อนการถ่ายทำภาพยนตร์นั้นตรงกับกระบวนการคัดเลือกนักแสดงสำหรับStar Warsของจอร์จ ลูคัสและนักแสดงหลายคนที่คัดเลือกในภาพยนตร์ของเดอ พัลมาถูกกำหนดให้เป็นผู้เข้าแข่งขันในภาพยนตร์ของลูคัส และในทางกลับกัน[24]ตอนจบแบบ "จบแบบช็อก" นั้นมีประสิทธิผลแม้ว่าจะยึดมั่นในขนบธรรมเนียมของภาพยนตร์สยองขวัญ ลำดับความระทึกขวัญนั้นได้รับการสนับสนุนด้วยท่วงทำนองตลกสำหรับวัยรุ่น และการใช้ภาพแบบแยกจอแบบแยกไดออปเตอร์ และ ภาพ สโลว์โมชันบอกเล่าเรื่องราวด้วยภาพมากกว่าผ่านบทสนทนา[25]สำหรับโปรเจ็กต์ของลูคัส เดอ พัลมาบ่นในการชมStar Wars รอบแรกๆ ว่าข้อความตอนเปิดเรื่องเขียนได้แย่มากและอาสาที่จะช่วยแก้ไขข้อความให้กระชับและน่าสนใจยิ่งขึ้น[26] [27]

ความสำเร็จทางการเงินและการวิจารณ์ของCarrieทำให้ De Palma สามารถหาเนื้อหาส่วนตัวได้มากขึ้นThe Demolished Manเป็นนวนิยายที่ De Palma หลงใหลมาตั้งแต่ปลายทศวรรษ 1950 และดึงดูดใจด้วยภูมิหลังทางคณิตศาสตร์และ การเล่าเรื่อง แนวอาวองการ์ด ของเขา การเปิดเผยโครงเรื่องที่ไม่ธรรมดา (ตัวอย่างจากการวางบทสนทนาแบบคณิตศาสตร์) และการเน้นที่การรับรู้มีความคล้ายคลึงกับการสร้างภาพยนตร์ของ De Palma [28]เขาพยายามดัดแปลงหลายครั้งแม้ว่าโครงการจะมีป้ายราคาที่ค่อนข้างสูงและยังไม่ได้รับการปรากฏบนหน้าจอ ( การดัดแปลง Minority ReportของPhilip K. Dickใน ปี 2002 โดย Steven Spielbergมีความคล้ายคลึงอย่างน่าทึ่งกับสไตล์ภาพของ De Palma และธีมบางส่วนของThe Demolished Man ) ผลลัพธ์ของประสบการณ์การดัดแปลงThe Demolished Man ของเขา คือภาพยนตร์ระทึกขวัญแนววิทยาศาสตร์เรื่องThe Fury ในปี 1978 นำแสดงโดยKirk Douglas , Carrie Snodgress , John CassavetesและAmy Irving [29]ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับความชื่นชมจากJean-Luc Godardซึ่งได้นำคลิปมาใส่ไว้ในHistoire(s) du cinéma ของเขา และPauline Kaelซึ่งเป็นผู้ส่งเสริมทั้งThe Furyและ De Palma [30]ภาพยนตร์เรื่องนี้ใช้งบประมาณมากกว่าCarrieแม้ว่าความเห็นโดยทั่วไปในเวลานั้นคือ De Palma กำลังทำซ้ำตัวเองโดยให้ผลตอบแทนที่ลดน้อยลง ในฐานะภาพยนตร์ มันยังคงความเก๋ไก๋ทางภาพอันโดดเด่นของ De Palma แต่ชี้ไปที่ผลงานของเขาในความบันเทิงกระแสหลัก เช่นMission: Impossibleซึ่งเป็นภาพยนตร์ระทึกขวัญที่มีเนื้อหาซับซ้อนซึ่งทำให้เขาเป็นที่รู้จักมากขึ้นในปัจจุบัน[31]

จอห์น ทราโวลตาเดอ ปาลมา และแนนซี่ อัลเลนโปรโมตBlow Out

พ.ศ. 2523–2539: อาชีพที่มั่นคง

ทศวรรษ 1980 เป็นยุคที่โดดเด่นด้วยภาพยนตร์ที่โด่งดังที่สุดของเดอ พัลมาหลายเรื่อง รวมถึงภาพยนตร์ระทึกขวัญจิตวิทยาอีโรติกเรื่องDressed to Kill (1980) นำแสดงโดยไมเคิล เคนและแองจี้ ดิกกินสันแม้ว่าภาพยนตร์จะได้รับความชื่นชมจากนักวิจารณ์ แต่ก็ยังได้รับคำวิจารณ์และข้อโต้แย้งเนื่องจากการพรรณนาเชิงลบต่อชุมชนคนข้ามเพศ[32]ปีถัดมา เขาได้กำกับภาพยนตร์ระทึกขวัญแนวลึกลับนีโอ-นัวร์เรื่อง Blow Out (1981) นำแสดงโดยจอห์น ทราโวลตา แนนซี่ อัลเลนและจอห์น ลิธโกว์ [ 33]ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับคำชื่นชมจากนักวิจารณ์นักวิจารณ์ภาพยนตร์ของนิตยสาร The New Yorkerพอลลีน เคเอิลชื่นชมผู้กำกับคนนี้โดยเขียนว่า "เดอ ปาล์มาได้ก้าวไปสู่จุดที่โรเบิร์ต อัลท์แมนประสบความสำเร็จกับภาพยนตร์อย่างMcCabe & Mrs. MillerและNashvilleและที่ฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปลาทำได้ด้วย ภาพยนตร์ The Godfatherนั่นคือ ไปสู่จุดที่แนวภาพยนตร์ถูกข้ามผ่านและสิ่งที่เราประทับใจคือวิสัยทัศน์ของศิลปิน...มันเป็นภาพยนตร์ที่ยอดเยี่ยม ทราโวลตาและอัลเลนเป็นนักแสดงที่เปล่งประกาย" [34]จากนั้น เดอ ปาล์มาได้กำกับภาพยนตร์อาชญากรรมเรื่อง Scarface (1983) นำแสดงโดยอัล ปาชิโนและมิเชลล์ ไฟฟ์เฟอร์โดยมีบทภาพยนตร์โดยโอลิเวอร์ สโตน [ 35]ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับคำวิจารณ์ที่หลากหลายจากการพรรณนาเชิงลบต่อแบบแผนทางชาติพันธุ์ รวมถึงความรุนแรงและการใช้คำหยาบคาย ตั้งแต่นั้นมา ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับการประเมินใหม่และกลายเป็นภาพยนตร์คัลท์คลาสสิกในปีถัดมา เขาได้แสดงภาพยนตร์ระทึกขวัญอีโรติกแนว neo-noir อีกเรื่องคือBody Double (1984) นำแสดงโดยเครก วาสสันและเมลานี กริฟฟิธ ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับการวิจารณ์ทั้งดีและไม่ดี แต่หลังจากนั้นก็ได้รับการประเมินใหม่และได้รับคำชื่นชม[36]เดอ ปาลมากำกับมิวสิควิดีโอซิงเกิล " Dancing in the Dark " ของบรูซ สปริงส์ทีนในปีเดียวกัน[37]

เดอ ปาลมา ในเทศกาลภาพยนตร์เวนิส ปี 1991

ในปี 1987 เดอ ปาลมาได้กำกับภาพยนตร์อาชญากรรมเรื่องThe Untouchablesซึ่งดัดแปลงมาจากหนังสือชื่อเดียวกันโดยเดวิด มาเม็ตภาพยนตร์เรื่องนี้นำแสดง โดย เควิน คอสต์เนอร์ , แอนดี้ การ์เซีย , โร เบิร์ต เดอ นีโรและฌอน คอนเนอรี่ซึ่งคนหลังได้รับรางวัลออสการ์สาขานักแสดงสมทบชายยอดเยี่ยมจากภาพยนตร์เรื่องนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับคำชมเชยจากนักวิจารณ์และประสบความสำเร็จด้านรายได้[38]ภาพยนตร์ สงครามเวียดนามของเดอ ปาล มาเรื่อง Casualties of War (1989) ได้รับคำชมเชยจากนักวิจารณ์แต่กลับทำผลงานในโรงภาพยนตร์ได้ไม่ดีนัก และThe Bonfire of the Vanities (1990) ก็ล้มเหลวอย่างยับเยินทั้งจากนักวิจารณ์และผู้ชม[39]ต่อมา เดอ ปาลมาก็ประสบความสำเร็จจากRaising Cain (1992) และCarlito's Way (1993) โดยMission: Impossible (1996) กลายเป็นภาพยนตร์ทำรายได้สูงสุดของเขาและเป็นจุดเริ่มต้นของแฟรนไชส์ที่ประสบความสำเร็จ

1998–ปัจจุบัน: อาชีพตกต่ำ

ผลงานของเดอ พัลมาหลังจากMission: Impossibleได้รับการตอบรับไม่ดีนัก ภาพยนตร์ที่ตามมาของเขาอย่างSnake Eyes (1998), Mission to Mars (2000) และFemme Fatale (2002) ต่างก็ล้มเหลวในบ็อกซ์ออฟฟิศและได้รับคำวิจารณ์ในแง่ลบโดยทั่วไป แม้ว่าFemme Fataleจะได้รับการฟื้นคืนชีพในสายตาของนักวิจารณ์ภาพยนตร์ หลายคน และกลายเป็นภาพยนตร์คัลท์คลาสสิก [ 3] [40] [41] [42] การดัดแปลงเรื่องThe Black Dahlia ในปี 2549 ของเขาก็ไม่ประสบความสำเร็จเช่นกันและปัจจุบันเป็นภาพยนตร์เรื่องสุดท้ายที่เดอ พัลมากำกับโดยได้รับการสนับสนุนจากฮอลลีวูด

เกิดความขัดแย้งทางการเมืองขึ้นเกี่ยวกับการแสดงภาพทหารสหรัฐในภาพยนตร์เรื่องRedacted ของเดอ พัลมาในปี 2007 ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับแรงบันดาล ใจจากเหตุการณ์สังหารทหารอเมริกันในอิรักเมื่อปี 2006 โดยอิงจากเหตุการณ์ที่ทหารอเมริกันสังหารมัคมุดิยาห์ ภาพยนตร์เรื่องนี้สะท้อนถึงธีมที่ปรากฏในเรื่องCasualties of Warภาพยนตร์เรื่องนี้เข้าฉายในอเมริกาเพียงจำกัดจำนวน และทำรายได้ไม่ถึง 1 ล้านเหรียญสหรัฐจากงบประมาณ 5 ล้านเหรียญสหรัฐ[43] [44] [45]

เดอ ปาลมา กล่าวสุนทรพจน์ในปี 2012

ผลงานของเดอ ปาลมา ชะลอตัวลงนับตั้งแต่ Redactedออกฉายโดยโปรเจ็กต์ต่อๆ มา มักจะประสบปัญหาในการพัฒนาซึ่งส่วนใหญ่เกิดจากความแตกต่างในเชิงสร้างสรรค์[46]ในปี 2012 ภาพยนตร์ เรื่อง Passion ของเขา ซึ่งนำแสดงโดยRachel McAdamsและNoomi Rapaceได้รับเลือกให้เข้าแข่งขันชิงรางวัลสิงโตทองคำในเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติเวนิส ครั้งที่ 69แต่ได้รับคำวิจารณ์ทั้งในแง่บวกและ แง่ลบ [47]และไม่ประสบความสำเร็จทางการเงิน

โปรเจ็กต์ต่อไปของเดอ ปาลมาคือภาพยนตร์ระทึกขวัญเรื่องDomino (2019) ซึ่งออกฉายสองปีหลังจากเริ่มถ่ายทำภาพยนตร์ ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับคำวิจารณ์เชิงลบโดยทั่วไปและออกฉายแบบตรงสู่ VOD ในสหรัฐอเมริกา ทำรายได้น้อยกว่าครึ่งล้านเหรียญสหรัฐในต่างประเทศ[48] [49]เดอ ปาลมาแสดงความไม่พอใจทั้งในด้านการผลิตภาพยนตร์และผลงานสุดท้ายด้วย "ฉันไม่เคยเจอฉากในภาพยนตร์ที่แย่ขนาดนี้มาก่อน" [50]

ในปี 2018 เดอ ปาลมาได้ตีพิมพ์นวนิยายเรื่องแรกของเขาในฝรั่งเศสLes serpents sont-ils nécessaires? (แปลเป็นภาษาอังกฤษ: Are Snakes Necessary? ) ซึ่งเขียนร่วมกับซูซาน เลห์แมน[51] นวนิยายเรื่องนี้ได้รับการตีพิมพ์ในสหรัฐอเมริกาในปี 2020 เดอ ปาลมาและเลห์แมนยังได้เขียนหนังสือเล่มที่สองซึ่งยังไม่ได้ตีพิมพ์ในปัจจุบันชื่อว่าTerryซึ่งอิงจากโปรเจ็กต์ที่เดอ ปาลมาหลงใหลเกี่ยวกับการสร้างภาพยนตร์ฝรั่งเศสที่ดัดแปลงมาจากผลงานของ เทเร ซราคิน [52]

สไตล์การทำภาพยนตร์ เทคนิค และเครื่องหมายการค้า

ภาพยนตร์ของเดอ พัลมาสามารถแบ่งได้เป็นสองประเภท ได้แก่ภาพยนตร์ระทึกขวัญ ( Sisters , Body Double , Obsession , Dressed to Kill , Blow Out , Raising Cain ) และภาพยนตร์เชิงพาณิชย์ส่วนใหญ่ ( Scarface , The Untouchables , Carlito's WayและMission: Impossible ) เขามักจะผลิตภาพยนตร์ "เดอ พัลมา" ออกมาทีละเรื่องก่อนที่จะไปกำกับภาพยนตร์แนวอื่น แต่ก็จะกลับไปที่พื้นที่ที่คุ้นเคยของเขาเสมอ เนื่องจากเนื้อหาและความรุนแรงในภาพยนตร์บางเรื่องของเดอ พัลมา เช่นDressed to Kill , ScarfaceและBody Doubleจึงมักเป็นจุดศูนย์กลางของความขัดแย้งระหว่างสมาคมภาพยนตร์แห่งอเมริกานักวิจารณ์ภาพยนตร์และผู้ชม[1]

แรงบันดาลใจ

เดอ ปาลมา มักจะอ้างถึงและอ้างอิงถึงผลงานของผู้กำกับคนอื่นๆ ผลงานในช่วงแรกของเขาได้รับแรงบันดาลใจจากภาพยนตร์ของJean-Luc Godardพล็อตเรื่อง BlowupของMichelangelo AntonioniและThe ConversationของFrancis Ford Coppolaถูกนำมาใช้เป็นพื้นฐานสำหรับBlow Out ฉาก ยิง กันตอนจบ ของThe Untouchablesที่สถานีรถไฟนั้นยืมมาจาก ลำดับขั้นบันได Odessaในเรื่องThe Battleship PotemkinของSergei Eisenstein อย่างชัดเจน พ ล็อตเรื่องหลักจากRear Windowถูกนำมาใช้สำหรับBody Doubleในขณะเดียวกันก็ใช้องค์ประกอบของVertigoด้วยVertigoยังเป็นพื้นฐานสำหรับObsession อีก ด้วยDressed to Kill เป็นการแสดงความเคารพต่อ Psychoของ Hitchcock อย่างละเอียดถี่ถ้วนรวมถึงช่วงเวลาต่างๆ เช่น การเสียชีวิตอย่างกะทันหันของนักแสดงนำหญิงและฉากการเปิดเผยโดยจิตแพทย์ในตอนท้าย[1]

ภาพถ่ายจากกล้อง

นักวิจารณ์ภาพยนตร์มักสังเกตเห็นความชอบของเดอ ปาลมาในการใช้มุมกล้องและองค์ประกอบที่ไม่ธรรมดา เขามักจะจัดวางตัวละครโดยมีฉากหลังเป็นมุมเอียง เทคนิค ภาพแบบแยกจอถูกใช้เพื่อแสดงเหตุการณ์สองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพร้อมกัน[1]เพื่อเน้นผลกระทบเชิงดราม่าของฉากใดฉากหนึ่ง เดอ ปาลมาใช้การแพนกล้อง360 องศามักใช้ การ ถ่ายแบบกวาด แพน และติดตาม อย่างช้าๆ ในภาพยนตร์ของเขา โดยมักจะใช้เทคนิคการถ่ายภาพแบบถ่ายต่อเนื่อง นานหลายนาทีที่ออกแบบท่าทางอย่างแม่นยำโดยไม่ตัดฉาก เดอ ปาลมาใช้การถ่ายแบบแยกโฟกัส ซึ่งมักเรียกว่า "ไดออปต์" เพื่อเน้นบุคคลหรือวัตถุที่อยู่เบื้องหน้าพร้อมๆ กับรักษาบุคคลหรือวัตถุที่อยู่ด้านหลังให้อยู่ในโฟกัส มักใช้ภาพแบบสโลว์โมชั่นในภาพยนตร์ของเขาเพื่อเพิ่มความระทึกขวัญ[1]

ชีวิตส่วนตัว

เดอ พัลมาแต่งงานและหย่าร้างมาแล้วสามครั้ง กับแนนซี อัลเลน นักแสดง (1979–1983), เกล แอนน์ เฮิร์ด โปรดิวเซอร์ (1991–1993) และดาร์เนลล์ เกรกอริโอ (1995–1997) เขามีลูกสาวหนึ่งคนจากการแต่งงานกับเฮิร์ด และอีกหนึ่งคนจากการแต่งงานกับเกรกอริโอ[ 53]เขาอาศัยอยู่ในแมนฮัตตัน นิวยอร์ก [ 54]

การต้อนรับและการสืบทอด

เดอ ปาล์มา มักถูกกล่าวถึงว่าเป็นสมาชิกชั้นนำของ ผู้กำกับภาพยนตร์ รุ่นใหม่ของฮอลลีวูด ซึ่งเป็นผู้มีสายเลือดที่โดดเด่นไม่ว่าจะมาจากโรงเรียนภาพยนตร์หรือมีความรู้ด้านภาพยนตร์อย่างเปิดเผย [1] ผู้กำกับร่วมสมัยของเขา ได้แก่ มาร์ติน สกอร์เซซี พอล ชเรเดอร์ จอห์นมิลเลียสจอร์จลูคัสฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปลา สตีเวน สปี ลเบิร์กจอห์น คาร์เพนเตอร์และริดลีย์ สก็อตต์ฝีมือการกำกับและการใช้ภาพยนตร์และความระทึกขวัญในภาพยนตร์หลายเรื่องของเขา มักถูกนำไปเปรียบเทียบกับผลงานของอัลเฟรด ฮิตช์ค็อก [ 1] [5] [55]นักจิตวิทยารู้สึกสนใจในความหลงใหลของเดอ ปาล์มาที่มีต่อพยาธิวิทยา โดยพฤติกรรมผิดปกติที่เกิดขึ้นในตัวละครที่พบว่าตนเองถูกผู้อื่นบงการ[56]

เดอ พัลมาได้สนับสนุนและส่งเสริมอาชีพการสร้างภาพยนตร์ของผู้กำกับ เช่นมาร์ก โรมาเน็กและคีธ กอร์ดอนซึ่งคนหลังได้ร่วมงานกับเขาสองครั้งในฐานะนักแสดง ทั้งในHome Movies ปี 1979 และDressed to Killปี 1980 [57]ผู้สร้างภาพยนตร์ที่ได้รับอิทธิพลจากเดอ พัลมา ได้แก่เทอร์เรนซ์ มาลิค [ 58] เควนติน ทารันติ โน[59] รอนนี่ ยู[60] ดอนมันซินี [ 61] นาโช วิกาลอนโด[62]และแจ็ค โธมัส สมิธ[63]ในระหว่างการสัมภาษณ์กับเดอ พัลมา เควนติน ทารันติโนกล่าวว่าBlow Outเป็นหนึ่งในภาพยนตร์เรื่องโปรดตลอดกาลของเขา และหลังจากดูScarfaceเขาก็รู้วิธีสร้างภาพยนตร์ของตัวเองการแสดงของจอห์น ทราโวลตา ในบทแจ็ค เทอร์รี่ ใน เรื่อง Blow Outส่งผลให้ทารันติโนเลือกให้เขารับบทเป็นวินเซนต์ เวกา ในภาพยนตร์เรื่องPulp Fiction เมื่อปี 1994 ซึ่งต่อมาช่วยฟื้นคืนอาชีพการงานของทราโวลตาที่กำลังตกต่ำลงได้อีกครั้ง[64]ทารันติโนยังจัดให้แคร์รีอยู่ในอันดับที่แปดในรายชื่อภาพยนตร์เรื่องโปรดของเขา อีกด้วย [65]

นักวิจารณ์ที่มักจะชื่นชมผลงานของเดอ ปาลมา ได้แก่พอลลีน เคียลและโรเจอร์ เอเบิร์ตเคียลเขียนไว้ในบทวิจารณ์เรื่องBlow Outว่า "ไบรอัน เดอ ปาลมาในวัย 40 ปี มีประสบการณ์ด้านภาพยนตร์มาแล้วกว่า 20 ปี และเขาก็เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่มีภาพยนตร์เรื่องใหม่ของเขาเข้าฉาย ทุกสิ่งที่เขาเคยทำมาก่อนหน้านี้ก็ดูเหมือนจะเป็นการเตรียมตัวสำหรับเรื่องนั้น" [4]ในบทวิจารณ์ของเขาเกี่ยวกับFemme Fatale Roger Ebertเขียนเกี่ยวกับผู้กำกับคนนี้ว่า: "เดอ ปาลมาสมควรได้รับเกียรติมากกว่านี้ในฐานะผู้กำกับ ลองพิจารณาชื่อเหล่านี้ด้วย: Sisters , Blow Out , The Fury , Dressed to Kill , Carrie , Scarface , Wise Guys , Casualties of War , Carlito's Way , Mission: Impossibleใช่ มีความล้มเหลวอยู่บ้างตลอดเส้นทาง ( Snake Eyes , Mission to Mars , The Bonfire of the Vanities ) แต่ลองดูช่วงที่นี่แล้วไตร่ตรองว่าภาพยนตร์เหล่านี้มีคุณค่าสำหรับผู้ที่ชื่นชมงานฝีมือเช่นเดียวกับเรื่องราวที่สัมผัสได้ถึงความสุขที่เดอ ปาลมาปรับแต่งภาพและตัวละครเพื่อความสุขง่ายๆ จากการทำสิ่งนั้นให้ดี ไม่ใช่แค่บางครั้งเขาทำงานในสไตล์ของฮิทช์ค็อกเท่านั้น แต่เขายังมีหน้าด้านที่จะทำแบบนั้นด้วย" [5]

นิตยสารภาพยนตร์ฝรั่งเศสชื่อดังCahiers du Cinémaได้จัดอันดับภาพยนตร์ของเดอ ปาลมา 5 เรื่อง ( Carlito's Way , Mission: Impossible , Snake Eyes , Mission to MarsและRedacted ) ไว้ในรายชื่อ 10 อันดับแรกประจำปี โดยที่Redactedติดอันดับ 1 ในรายชื่อประจำปี 2008 นอกจากนี้ นิตยสารยังได้จัดอันดับให้Carlito's Wayเป็นภาพยนตร์ยอดเยี่ยมแห่งทศวรรษ 1990 อีกด้วย [66]

จูลี ซาลามอนเขียนไว้ว่านักวิจารณ์กล่าวหาเดอ ปาล์มาว่าเป็น "คนเกลียดผู้หญิงอย่างผิดเพี้ยน" [56]ซึ่งเดอ ปาล์มาได้ตอบโต้ว่า "ฉันมักจะถูกโจมตีว่าใช้วิธีการที่เร้าอารมณ์และแบ่งแยกเพศ เช่น หั่นผู้หญิงเป็นชิ้นๆ ทำให้ผู้หญิงตกอยู่ในอันตราย ฉันกำลังสร้างภาพยนตร์แนวระทึกขวัญ! แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาอีก?" [67]

ภาพยนตร์ของเขายังถูกตีความว่าเป็นแนวสตรีนิยมและได้รับการตรวจสอบถึงความเกี่ยวพัน ที่รับรู้ได้ กับกลุ่มเพศหลากหลาย ใน คอลัมน์ "Queer and Now and Then" ของFilm Comment เกี่ยวกับ Femme Fataleนักวิจารณ์ภาพยนตร์ Michael Koresky เขียนว่า "ภาพยนตร์ของ De Palma แผ่พลังงานของกลุ่มเพศหลากหลายอย่างปฏิเสธไม่ได้" และสังเกตเห็น "เสน่ห์อันเข้มข้น" ที่ภาพยนตร์ของ De Palma มีต่อนักวิจารณ์ที่เป็นเกย์[68]ในหนังสือของเธอเรื่องThe Erotic Thriller in Contemporary Cinema Linda Ruth Williamsเขียนว่า "De Palma เข้าใจศักยภาพของภาพยนตร์ในการมีเซ็กส์แบบอันตราย อาจจะเร็วกว่าผู้ที่วิพากษ์วิจารณ์เขาในแนวสตรีนิยมเสียอีก" [69]

โรบิน วูดมองว่าSistersเป็นภาพยนตร์แนวเฟมินิสต์อย่างเปิดเผย โดยเขียนว่า "เราสามารถนิยามสัตว์ประหลาดในSistersว่าเป็นการปลดปล่อยผู้หญิงได้ และเสริมอีกว่าภาพยนตร์เรื่องนี้เดินตามประเพณีภาพยนตร์สยองขวัญที่สืบต่อกันมายาวนาน โดยให้สัตว์ประหลาดกลายมาเป็นตัวละครที่น่าเห็นใจที่สุดและเป็นศูนย์กลางทางอารมณ์ของตัวละคร" [70]บทวิจารณ์ของ Pauline Kael สำหรับCasualties of Warเรื่อง "A Wounded Apparition" บรรยายภาพยนตร์เรื่องนี้ว่าเป็น "แนวเฟมินิสต์" และระบุว่า "เดอ พัลมาเกี่ยวข้องในการตรวจสอบ (และบางครั้งก็เสียดสี) การตกเป็นเหยื่ออยู่เสมอ แต่เขามักถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้กระทำการดังกล่าว" [71] เฮเลน เกรซ เขียน ไว้ในบทความสำหรับLolaว่าหลังจากชม ภาพยนตร์ เรื่อง Dressed to Killท่ามกลางเสียงเรียกร้องให้คว่ำบาตรจากกลุ่มเฟมินิสต์อย่าง Women Against Violence Against Women และWomen Against Pornographyภาพยนตร์เรื่องดังกล่าว "ดูเหมือนจะพูดถึงความวิตกกังวลของผู้ชายมากกว่าความกลัวที่ผู้หญิงแสดงออกเกี่ยวกับภาพยนตร์เรื่องนี้" [72]เดอ พัลมายังแสดงความเสียใจต่อการพรรณนาถึงฆาตกรข้ามเพศในภาพยนตร์เรื่องนี้ โดยกล่าวในบทสัมภาษณ์เมื่อปี 2016 ว่า "ฉันไม่รู้ว่าชุมชนคนข้ามเพศจะคิดอย่างไร [กับภาพยนตร์เรื่องนี้ในตอนนี้]... เห็นได้ชัดว่าฉันรู้ดีว่าการเป็นคนข้ามเพศและเป็นฆาตกรโรคจิตนั้นไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของพวกเขา แต่ฉันคิดว่า [การรับรู้] นั้นผ่านไปตามเวลา เราอยู่ในยุคสมัยที่แตกต่างกัน" ในบทสัมภาษณ์เดียวกันนี้ เขากล่าวว่าเขา "ดีใจ" ที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้กลายเป็น "ภาพยนตร์โปรดของชุมชนเกย์" [73]

เดวิด ธอมสันเขียนไว้ในบทความของเดอ ปาลมาว่า "ผลงานของเดอ ปาลมามีเล่ห์เหลี่ยมที่ซ่อนเร้นและพร้อมที่จะควบคุมทุกอย่าง ยกเว้นความโหดร้ายและความเฉยเมยของตนเอง" [74] แมตต์ ซอลเลอร์ ไซต์ซ์คัดค้านลักษณะเฉพาะนี้ โดยเขียนว่ามีภาพยนตร์ของผู้กำกับคนนี้หลายเรื่องที่สามารถมองได้ว่า "มีความเห็นอกเห็นใจและ/หรือยึดมั่นในศีลธรรมอย่างตรงไปตรงมา" [75]

ชีวิตและอาชีพของเขาที่เล่าด้วยคำพูดของเขาเองเป็นประเด็นในสารคดีเรื่องDe Palma ในปี 2015 ซึ่งกำกับโดยNoah BaumbachและJake Paltrow [ 76] [77]

ผลงานภาพยนตร์

คุณสมบัติการกำกับ
ปีชื่อการกระจาย
1968ฆาตกรรมแบบ Modสารคดีราศีเมษ
สวัสดีซิกม่า III
1969ปาร์ตี้แต่งงานบริษัท อเจย์ ฟิล์ม
1970สวัสดีคุณแม่!ซิกม่า III
1972ทำความรู้จักกับกระต่ายของคุณวอร์เนอร์บราเดอร์
พี่สาวภาพอเมริกันอินเตอร์เนชั่นแนล
1974ภูตผีแห่งสวรรค์20th Century Fox
1976ความหลงใหลโคลัมเบียพิคเจอร์ส
แครี่ยูไนเต็ด อาร์ทิสทิคส์
1978ความโกรธเกรี้ยว20th Century Fox
1979ภาพยนตร์ในบ้านยูไนเต็ด อาร์ทิสทิคส์
1980แต่งตัวเพื่อฆ่าภาพยนตร์จาก Filmways
1981เป่าออกไป
1983สการ์เฟซบริษัท ยูนิเวอร์แซล พิคเจอร์ส
1984ตัวคู่โคลัมเบียพิคเจอร์ส
1986คนฉลาดเมโทรโกลด์วินเมเยอร์
1987ผู้ที่ถูกแตะต้องไม่ได้พาราเมาท์พิคเจอร์ส
1989การสูญเสียชีวิตจากสงครามโคลัมเบียพิคเจอร์ส
1990กองไฟแห่งความไร้สาระวอร์เนอร์บราเดอร์
1992การเลี้ยงดูเคนบริษัท ยูนิเวอร์แซล พิคเจอร์ส
1993ทางของคาร์ลีโต
1996ภารกิจ: เป็นไปไม่ได้พาราเมาท์พิคเจอร์ส
1998งูตาพาราเมาท์พิคเจอร์ส
บัวนาวิสต้า อินเตอร์เนชั่นแนล
2000ภารกิจไปดาวอังคารบูเอนาวิสต้าพิคเจอร์สดิสทริบิวชั่น
2002ผู้หญิงเจ้าเสน่ห์วอร์เนอร์บราเดอร์
2549ดาเลียสีดำบริษัท ยูนิเวอร์แซล พิคเจอร์ส
2007แก้ไขแล้วภาพแมกโนเลีย
2012ความหลงใหลความบันเทิงหนึ่ง
2019โดมิโนซิกเนเจอร์ เอนเตอร์เทนเม้นท์

รางวัลและการเสนอชื่อเข้าชิง

ปีชื่อรางวัลออสการ์รางวัลบาฟต้ารางวัลลูกโลกทองคำ
การเสนอชื่อเข้าชิงชัยชนะการเสนอชื่อเข้าชิงชัยชนะการเสนอชื่อเข้าชิงชัยชนะ
1974ภูตผีแห่งสวรรค์11
1976ความหลงใหล1
แครี่21
1980แต่งตัวเพื่อฆ่า1
1983สการ์เฟซ3
1984ตัวคู่1
1987ผู้ที่ถูกแตะต้องไม่ได้414121
1989การสูญเสียชีวิตจากสงคราม1
1993ทางของคาร์ลีโต2
2549ดาเลียสีดำ1
ทั้งหมด9141121

อ้างอิง

  1. ↑ abcdefg Murray, Noel & Tobias, Scott (10 มีนาคม พ.ศ. 2554) "ไบรอัน เดอ ปาลมา | ภาพยนตร์ | ไพรเมอร์" เอวีคลับ . สืบค้นเมื่อวันที่ 3 กุมภาพันธ์ 2555.
  2. ^ โดย Rose, Steve (8 กันยายน 2549). "Steve Rose พูดคุยกับผู้กำกับ Brian De Palma". The Guardian . สืบค้นเมื่อ18 มิถุนายน 2561 .
  3. ^ ab "อัญมณีล้ำค่าของผู้กำกับ Brian De Palma ในแต่ละทศวรรษ" Los Angeles Times . 10 มิถุนายน 2016 . สืบค้นเมื่อ10 มีนาคม 2022 .
  4. ^ โดย Kael, Pauline (27 กรกฎาคม 1981). "Blow Out: Portrait of the Artist as a Young Gadgeteer". The New Yorkerสืบค้นเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2012.
  5. ^ abc Ebert, Roger (6 พฤศจิกายน 2002). "Femme Fatale (2002)". Chicago Sun-Times . สืบค้นเมื่อ 14 มกราคม 2012.
  6. ^ "ชีวประวัติ Brian De Palma (1940–)". อ้างอิงภาพยนตร์ . สืบค้นเมื่อ 14 มกราคม 2012.
  7. ^ คลาร์ก, แอชลีย์ (7 มิถุนายน 2559). "Brian de Palma: 'ภาพยนตร์โกหกตลอดเวลา … 24 ครั้งต่อวินาที'". The Guardian . สืบค้นเมื่อ18 มิถุนายน 2561 .
  8. ^ Kenigsberg, Ben (30 สิงหาคม 2013). "Brian De Palma พูดถึงภาพยนตร์รีเมคเรื่องใหม่สุดเก๋ของเขา Passion". AV Club . สืบค้นเมื่อ26 ตุลาคม 2014 .
  9. ^ บลิสส์, ไมเคิล (1983). ไบรอัน เดอ ปาลมา. เมทูเชน, นิวเจอร์ซีย์: สำนักพิมพ์สแกร์โครว์ . หน้า 139. ISBN 0-8108-1621-0-
  10. ^ De Palma, Brian (11 กุมภาพันธ์ 2020). "Brian De Palma Remembers Filming a Student Film With Kirk Douglas". The Hollywood Reporter . สืบค้นเมื่อ11 กุมภาพันธ์ 2020 .
  11. ^ "Brian De Palma". The Daily Star . 13 สิงหาคม 2016 . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2017 .
  12. ^ โบรด, ดักลาส (2001). ภาพยนตร์ของโรเบิร์ต เดอ นีโร. นิวยอร์ก: สำนักพิมพ์ซิตาเดล . หน้า 23. ISBN 0-8065-2110-4-
  13. ^ Brode 2001, หน้า 23.
  14. ^ Ditlea, Steve (28 เมษายน 1969). "Brian De Palma เป็นนักปฏิวัติ". Columbia Daily Spectator . Vol. CXIII . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2017 .
  15. ^ เลสเตอร์, ปีเตอร์ (22 ตุลาคม 1979). "ผู้กำกับ Brian De Palma และนักแสดงสาว Nancy Allen หนี Carrie-D ไปได้". People . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2017 .
  16. ^ Gelmis, Joseph (1970). The Film Director as Superstar . Garden City, NY: Doubleday . หน้า 24.
  17. ^ Knapp, Lawrence (2003). บทสัมภาษณ์ Brian De Palma . Jackson, MS: University Press of Mississippi . หน้า 26
  18. ^ "Berlinale 1969: Prize Winners". berlinale.de . สืบค้นเมื่อ6 มีนาคม 2010 .
  19. ^ โบรดี้, ริชาร์ด. ทุกสิ่งคือภาพยนตร์: ชีวิตการทำงานของฌอง-ลุค โกดาร์ . หน้า 323
  20. ^ ซาลามอน, หน้า 26.
  21. ^ เอเดอร์, ริชาร์ด (17 พฤศจิกายน 1976). "ภาพยนตร์: หลังงานเต้นรำ ความสยองขวัญ". The New York Times . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2017 .
  22. ^ Kael, Pauline (15 พฤศจิกายน 1976). "คำสาป". The New Yorker . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2017 .
  23. ^ Beahm, George (2015). The Stephen King Companion: Four Decades of Fear from the Master of Horror. นิวยอร์ก: Thomas Dunne Books . หน้า 463 ISBN 978-1-250-05412-8-
  24. ^ "Sissy Spacek, Carrie Fisher – Princess Leia ('Star Wars'): Sissy Spacek – Almost Cast: Who Lost Iconic Roles? – Photo Gallery". Life . 2011. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 มิถุนายน 2011 . สืบค้นเมื่อ4 ธันวาคม 2011 .
  25. ^ Anastasova, Maria (2018). ความระทึกขวัญแห่งความสยองขวัญและความสยองขวัญแห่งความระทึกขวัญ. Newcastle upon Tyne: Cambridge Scholars Publishing . หน้า 159. ISBN 978-1-5275-1801-8-
  26. ^ เมตซ์, เคด (25 พฤษภาคม 2012). "วันเกิดปีที่ 35 ของสตาร์วอร์ส? มันตายไปเมื่อ 15 ปีที่แล้ว" Wired.com . Condé Nast Publishing. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 ตุลาคม 2014 . สืบค้นเมื่อ25 ตุลาคม 2014 .
  27. ^ “เปลี่ยนเรื่องราวจากกาลเวลาให้กลายเป็นจุดเริ่มต้นของ Star Wars”. Time . 13 ธันวาคม 2015. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 ธันวาคม 2019 . สืบค้นเมื่อ30 ธันวาคม 2019 .
  28. ^ Knapp 2003, หน้า 167–168.
  29. ^ Canby, Vincent (15 มีนาคม 1978). "Film: De Palma Mixes Genres in 'Fury':Psyching a Spy". The New York Times . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2017 .
  30. ^ Scott, AO (17 กันยายน 2549). "Say 'Brian De Palma.' Let the Fighting Start". The New York Times . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2560 .
  31. ^ ชาง, จัสติน; โอลเซ่น, มาร์ค (10 มิถุนายน 2016). "Director Brian De Palma's underrated gems, decade by decade". Los Angeles Times . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2017 .
  32. ^ Canby, Vincent (25 กรกฎาคม 1980). "'Dressed to Kill,' DePalma Mystery". The New York Times . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2017 .
  33. ^ Canby, Vincent (24 กรกฎาคม 1981). "Travolta Stars in DePalma's 'Blow Out'". The New York Times . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2017 .
  34. ^ เคียล, พอลลีน (สิงหาคม 1981). "เสียงกรีดร้องอันสมบูรณ์แบบ". เดอะนิวยอร์คเกอร์. พิมพ์ซ้ำใน Kael, Pauline (1984). Taking It All In . นิวยอร์ก: Henry Holt & Co. ISBN 0-03-069362-4-
  35. ^ Canby, Vincent (9 ธันวาคม 1983). "Screen: Al Pacino Stars in 'Scarface'". The New York Times . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2017 .
  36. ^ Canby, Vincent (26 ตุลาคม 1984). "Film: DePalma Evokes 'Vertigo' in Body Double". The New York Times . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2017 .
  37. ^ คัลเลน, จิม (2005). เกิดในสหรัฐอเมริกา: บรูซ สปริงส์ทีนและประเพณีอเมริกัน มิดเดิลทาวน์ คอนเนตทิคัต: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเวสเลียนหน้า 119 ISBN 0-8195-6761-2-
  38. ^ Bennetts, Leslie (6 กรกฎาคม 1987). "'The Untouchables': De Palma's Departure". The New York Times . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2017 .
  39. ^ Macnaughton, Oliver (2 เมษายน 2021). "ทำไม The Bonfire of the Vanities ถึงเปลี่ยนจากหนังสือขายดีเป็นหนังสือที่ล้มเหลว". The Guardian . สืบค้นเมื่อ11 พฤษภาคม 2021 .
  40. ^ โทเบียส, สก็อตต์ (5 มีนาคม 2552). "The New Cult Canon: Femme Fatale | ภาพยนตร์ | The New Cult Canon". The AV Club . สืบค้นเมื่อ16 เมษายน 2555 .
  41. ^ "Brian De Palma พูดถึง "ความหลงใหล" ความหลงใหล และภาพยนตร์ | บทความพิเศษ | Roger Ebert" 21 สิงหาคม 2013
  42. ^ ซิมส์, เดวิด (27 กันยายน 2019). "อันโตนิโอ บันเดอรัสคือหนึ่งในดาราภาพยนตร์ที่ดีที่สุดในยุคของเขา". The Atlantic . สืบค้นเมื่อ10 มีนาคม 2022 .
  43. ^ Elsworth, Catherine (28 พฤศจิกายน 2007). "Iraq war atrocity film Redacted bombs in US" . The Telegraph . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 มกราคม 2022 . สืบค้นเมื่อ 8 กันยายน 2018 .
  44. ^ Aloisi, Silvia (31 สิงหาคม 2007). ""Redacted" stuns Venice". Reuters . สืบค้นเมื่อ15 ธันวาคม 2020 .
  45. ^ "ข้อมูลทางการเงินที่ถูกปกปิด (2007)". ตัวเลข. สืบค้นเมื่อ11 พฤษภาคม 2021 .
  46. ^ Kohn, Eric (2 มิถุนายน 2016). "Brian De Palma: Why He'll Never Work in Hollywood Or on Television Again". IndieWire . สืบค้นเมื่อ12 พฤศจิกายน 2023 .
  47. ^ "Passion". Metacritic.com . สืบค้นเมื่อ10 พฤษภาคม 2021 .
  48. ^ "Domino (2019)". Rottentomatoes.com . 31 พฤษภาคม 2019 . สืบค้นเมื่อ10 พฤษภาคม 2021 .
  49. ^ "Domino (2019) - ข้อมูลทางการเงิน". ตัวเลข. สืบค้นเมื่อ10 พฤษภาคม 2021 .
  50. ^ "De Palma: Weinstein Horror Gets A Title; Disses Soderbergh & Calls Domino A "Horrible" Experience". Theplaylist.net สืบค้นเมื่อ10 พฤษภาคม 2021
  51. ^ Coyle, Jake (18 มีนาคม 2020). "Q&A: Brian De Palma on why movies should be beautiful". Associated Press . สืบค้นเมื่อ9 สิงหาคม 2023 .
  52. ↑ บิซิโอ, ซิลเวีย (23 มีนาคม 2020). อินเตอร์วิสต้า: ไบรอัน เดอ ปาลมาลา รีพับบลิกา (ในภาษาอิตาลี)
  53. ^ "Brian De Palma". IMDb . สืบค้นเมื่อ25 พฤษภาคม 2020 .
  54. ^ Thompson, Anne (30 สิงหาคม 2013). "Brian De Palma Q & A: 'Passion,' McAdams vs. Rapace, Sex Tools UPDATED (ตัวอย่างใหม่)". IndieWire . p. 2. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 ตุลาคม 2014 . สืบค้นเมื่อ26 ตุลาคม 2014 .
  55. ^ Rainier, Peter. "The Director's Craft: The death-deifying De Palma". ปฏิทินของ Los Angeles Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 มีนาคม 2008 . สืบค้นเมื่อ26 ธันวาคม 2007 .
  56. ^ โดย Salamon, หน้า 27.
  57. ^ Zakarin, Jordan (18 กุมภาพันธ์ 2019). "Keith Gordon คือผู้กำกับเบื้องหลังรายการทีวียอดนิยมทั้งหมดของคุณ" Syfy.com
  58. ^ ฟิชเชอร์, เนท (17 มิถุนายน 2559). "'ไดโอนีซัสในปี 69': ความสมดุลระหว่างความเสื่อมทรามและการเมืองของไบรอัน เดอ พัลมา" Thefilmstage.com
  59. ^ Fitzmaurice, Larry (28 สิงหาคม 2015). "Quentin Tarantino: โครงร่างฉบับสมบูรณ์ของอิทธิพลและการอ้างอิงของเขา" Vulture .
  60. ^ แฮมมอนด์, สเตฟาน; วิลกินส์, ไมค์ (1996). Sex and Zen & A Bullet in the Head: The Essential Guide to Hong Kong's Mind-bending Films. ไซมอนและชูสเตอร์หน้า 201–202 ISBN 978-0-684-80341-8. ดึงข้อมูลเมื่อ13 มีนาคม 2559 .
  61. ^ Topel, Fred (11 พฤศจิกายน 2547). "เบื้องหลังฉาก 'Seed of Chucky'" . MovieWeb
  62. ^ Hatfull, Jonathan (25 สิงหาคม 2014). "บทวิจารณ์ FrightFest 2014 วัน ที่4: ฆาตกร นักร้อง และปีศาจ" SciFiNow
  63. ^ Wien, Gary (19 ตุลาคม 2014). "Infliction: An Interview With Jack Thomas Smith". New Jersey Stage .
  64. ^ สมิธ, ฮิลารี เจน (20 กรกฎาคม 2021). "ฉันเกลียดเมื่อผู้ชายคนหนึ่งถูกต้อง: ไบรอัน เดอ พัลมา ระเบิดอารมณ์ในวัย 40 ปี" นิตยสารMerry-Go-Round
  65. ^ "รายชื่อภาพยนตร์ยอดเยี่ยม 11 เรื่องจากลายมือของ Quentin Tarantino". Empire . 2008. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 ตุลาคม 2013 . สืบค้นเมื่อ2 ตุลาคม 2013 .
  66. ^ จอห์นสัน, เอริก ซี. "Cahiers du Cinema: Top Ten Lists 1951–2009". alumnus.caltech.edu . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 มีนาคม 2012 . สืบค้นเมื่อ 11 กันยายน 2020 .
  67. ^ Caputi, Jane (15 มิถุนายน 1987). ยุคแห่งอาชญากรรมทางเพศ . Popular Press. หน้า 92
  68. ^ Koresky, Michael (17 กรกฎาคม 2019). "Queer and Now and Then: 2002". Film Comment . New York: Film at Lincoln Center . สืบค้นเมื่อ5 กันยายน 2020 .
  69. ^ วิลเลียมส์, ลินดา (8 กันยายน 2548). นวนิยายระทึกขวัญอีโรติกในภาพยนตร์ร่วมสมัยสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยอินเดียนา หน้า 84 ISBN 978-0253218360-
  70. ^ วูด, โรบิน (15 กรกฎาคม 2546). ฮอลลีวูด จากเวียดนามถึงเรแกน ... และไกลกว่านั้นสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย หน้า 134 ISBN 978-0231129671-
  71. ^ Kael, Pauline (14 สิงหาคม 1989). "A Wounded Apparition". The New Yorker . นิวยอร์ก: Condé Nast . สืบค้นเมื่อ5 กันยายน 2020 .
  72. ^ เกรซ, เฮเลน (กันยายน 2013). "ดวงตาที่ตอบสนองและการข้ามเส้น: สี่สิบปีแห่งการมองและการอ่าน" โลล่า
  73. ^ McGovern, Joe. “Brian De Palma พูดถึงวิธีที่เขาพรรณนาถึงผู้หญิงในภาพยนตร์ของเขา” Entertainment Weekly 9 มิถุนายน 2016
  74. ^ ทอมสัน, หน้า 257.
  75. ^ Seitz, Matt Zoller (20 กันยายน 2549). "From the Short Stack: David Thomson on Brian De Palma in The New Biographical Dictionary of Film". Slant Magazineสืบค้นเมื่อ23 กุมภาพันธ์ 2563 .
  76. ^ "De Palma (2015)". Rottentomatoes.com . 10 มิถุนายน 2016 . สืบค้นเมื่อ10 พฤษภาคม 2021 .
  77. ^ David Rooney (8 กันยายน 2015). "'De Palma': Venice Review". The Hollywood Reporter . สืบค้นเมื่อ28 เมษายน 2016 .

บรรณานุกรม

  • เดอ พัลมา, ไบรอัน; เลห์แมน, ซูซาน (16 พฤษภาคม 2018) Les serpents sont-ils necessaires? (ในภาษาฝรั่งเศส) แปลโดย เอสช์, ฌองปารีส : ปาโยต์ แอนด์ รีเวจส์ [fr] . ไอเอสบีเอ็น 978-2-7436-4445-1.OCLC1037152284  .​
  • ทอมสัน, เดวิด (26 ตุลาคม 2010) พจนานุกรมชีวประวัติภาพยนตร์ฉบับใหม่: ฉบับที่ 5 ปรับปรุงและขยายใหม่ทั้งหมด ( ฉบับปกแข็ง) หมายเลขISBN 978-0-307-27174-7 
  • ซาลามอน, จูลี่ (1991). Devil's Candy : The Bonfire of the Vanities Goes to Hollywood (ฉบับปกแข็ง) ฮอตันISBN 0-395-56996-6 
  • บลิสส์ ไมเคิล (1986). ไบรอัน เดอ พัลมา . สการ์โครว์.
  • บลูเมนเฟลด์, ซามูเอล, วาโชด์, โลร็องต์ (2544) ไบรอัน เดอ พัลม่า . คาลมันน์-เลวี.
  • ดเวิร์กกิน, ซูซาน (1984). ดับเบิล เดอ ปาลมา: การศึกษาด้านภาพยนตร์กับไบรอัน เดอ ปาลมา นิวมาร์เก็ต
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับBrian De Palma
  • Brian De Palma ที่IMDb
  • Senses of Cinema: ฐานข้อมูลวิจารณ์ผู้กำกับยอดเยี่ยม
  • ถ่ายภาพและเสวนารอบผู้กำกับ
  • วรรณกรรมเกี่ยวกับไบรอัน เดอ ปาลมา
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ไบรอัน เดอ ปาลมา&oldid=1246717686"