การพัฒนาหัวใจ
พัฒนาการของหัวใจก่อนคลอด

การพัฒนาหัวใจ
พัฒนาการของหัวใจมนุษย์ในช่วงห้าสัปดาห์แรก (ภาพบน) และการสร้างห้องหัวใจ (ภาพล่าง) ในช่วงสี่และแปดสัปดาห์ ในภาพนี้ สีน้ำเงินและสีแดงแสดงถึงการไหลเข้าและออกของเลือด (ไม่ใช่เลือดดำและเลือดแดง) ในตอนแรก เลือดดำทั้งหมดจะไหลจากหาง/ห้องบนไปยังห้องล่าง/ศีรษะ ซึ่งเป็นรูปแบบที่แตกต่างจากเลือดดำในผู้ใหญ่มาก[1] [2]
รายละเอียด
ก่อให้เกิดหัวใจ
ระบบการไหลเวียนของทารกในครรภ์ระบบไหลเวียนโลหิต
ศัพท์ทางกายวิภาค
[แก้ไขบน Wikidata]

การพัฒนาของหัวใจหรือที่เรียกว่าการสร้าง หัวใจ หมายถึง การพัฒนา ของหัวใจก่อนคลอดโดยเริ่มจากการสร้างท่อเยื่อบุหัวใจ สองท่อ ที่รวมกันเป็นหัวใจรูปหลอดหรือที่เรียกว่าท่อหัวใจดั้งเดิม หัวใจเป็นอวัยวะแรกที่ทำหน้าที่ใน ตัวอ่อน ของ สัตว์มีกระดูกสันหลัง

หัวใจแบบหลอดจะแยกความแตกต่างอย่างรวดเร็วเป็นtruncus arteriosus , bulbus cordis , primitive ventricle , primitive atriumและsinus venosusโดย truncus arteriosus จะแยกออกเป็นascending aortaและpulmonary trunkโดย bulbus cordis จะเป็นส่วนหนึ่งของventricleและ sinus venosus จะเชื่อมต่อกับระบบไหลเวียนเลือดของทารก ใน ครรภ์

ท่อหัวใจยาวขึ้นทางด้านขวา โค้งงอเป็นวงและกลายเป็นสัญญาณที่มองเห็นได้ครั้งแรกของความไม่สมมาตรซ้าย-ขวาของร่างกาย ผนัง กั้นห้องบนและห้องล่างจะก่อตัวขึ้นเพื่อแยกห้องซ้ายและห้องขวาของหัวใจ ออก จากกัน[ 3]

การพัฒนาในระยะเริ่มแรก

หัวใจเกิดจาก เซลล์ เยื่อบุผิวชั้นเมโสเดิร์ม ของตัวอ่อน ที่แยกความแตกต่างหลังจากการสร้างเมโสทีเลียมเอน โด ที เลียม และกล้ามเนื้อหัวใจ การเหนี่ยวนำหัวใจเกิดขึ้น ในเมโสทีเลียมด้านหน้าระหว่างการสร้างเมโสทีเลียมผ่านการโต้ตอบกับเอนโดทีเลียมที่อยู่ติดกัน (ทั้งที่อยู่นอกตัวอ่อนและชัดเจน) ซึ่งควบคุมโดยสารยับยั้งการส่งสัญญาณ WNT ที่เกิดขึ้นภายในร่างกาย เช่น DKK1 [4] [5] เยื่อหุ้ม หัวใจ เมโสทีเลียมสร้างเยื่อบุชั้นนอกของหัวใจ เยื่อบุชั้นในของหัวใจ ซึ่งได้แก่เยื่อบุหัวใจหลอดเลือด และน้ำเหลือง พัฒนามาจากเอนโดทีเลียม[6] [2]

ท่อเอ็นโดหัวใจ

ในเนื้อเยื่อเกี่ยวพันของเยื่อหุ้มปอดทั้งสองข้างของแผ่นประสาทจะมีบริเวณรูปเกือกม้าพัฒนาขึ้นเป็นบริเวณหัวใจ ซึ่งก่อตัวขึ้นจากไมโอบลาสต์ ของหัวใจ และเกาะเลือดซึ่งเป็นต้นกำเนิดของเซลล์เม็ดเลือดและหลอดเลือด[7]เมื่อถึงวันที่ 19 ท่อเอ็นโดคาร์เดียลจะเริ่มพัฒนาขึ้นในแต่ละด้านของบริเวณนี้ ท่อทั้งสองนี้จะเติบโตและเมื่อถึงสัปดาห์ที่สาม ท่อทั้งสองจะบรรจบกันเพื่อรวมเข้าด้วยกัน โดยใช้การตายของเซลล์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้เพื่อสร้างท่อเดียวที่เรียกว่าท่อหัวใจ[8 ]

จากเนื้อเยื่อเกี่ยวพันในเยื่อหุ้มปอดและเยื่อหุ้มหัวใจ บริเวณหัวใจจะพัฒนาจากกะโหลกศีรษะและด้านข้างไปยังแผ่นประสาทในบริเวณนี้ คลัสเตอร์เซลล์ สร้างหลอดเลือด แยกกันสองคลัสเตอร์จะ ก่อตัวขึ้นที่ด้านข้างทั้งสองข้างและรวมตัวกันจนกลายเป็นท่อเยื่อบุหัวใจเมื่อการพับตัวของเอ็มบริโอเริ่มขึ้น ท่อเยื่อบุหัวใจทั้งสองท่อจะถูกดันเข้าไปในช่องอก ซึ่งท่อทั้งสองจะเริ่มหลอมรวมกัน และกระบวนการนี้จะเสร็จสมบูรณ์ในเวลาประมาณ 22 วัน[9] [2]

ประมาณ 18 ถึง 19 วันหลังจากการปฏิสนธิ หัวใจจะเริ่มก่อตัว หัวใจจะเริ่มพัฒนาใกล้กับส่วนหัวของตัวอ่อนในบริเวณหัวใจ[1]หลังจากการส่งสัญญาณของเซลล์สายหรือเส้นสองเส้นจะเริ่มก่อตัวในบริเวณหัวใจ[1]เมื่อสายเหล่านี้ก่อตัวขึ้น ลูเมนจะพัฒนาขึ้นภายใน ซึ่งในจุดนี้ เรียกว่าท่อเยื่อบุหัวใจ[1]ในเวลาเดียวกันกับที่ท่อกำลังก่อตัว ส่วนประกอบหลักอื่นๆ ของหัวใจก็กำลังก่อตัวเช่นกัน[8]ท่อทั้งสองจะอพยพเข้าด้วยกันและหลอมรวมกันเพื่อสร้างท่อหัวใจดั้งเดิม ท่อเดียว ซึ่งก่อตัวเป็น 5 บริเวณที่แตกต่างกันอย่างรวดเร็ว[1]จากหัวจรดหาง ได้แก่truncus arteriosus , bulbus cordis , primitive ventricle , primitive atriumและsinus venosus [1]ในตอนแรก เลือดดำทั้งหมดจะไหลเข้าสู่ sinus venosus และการหดตัวจะผลักดันเลือดจากหางไปยังหัว หรือจาก sinus venosus ไปยัง truncus arteriosus [1] truncus arteriosus จะแบ่งตัวเพื่อสร้างหลอดเลือดแดงใหญ่และหลอดเลือดแดงพัลโมนารี bulbus cordis จะพัฒนาเป็นห้องล่างขวา ventricle ดั้งเดิมจะสร้างห้องล่างซ้าย atrium ดั้งเดิมจะกลายเป็นส่วนหน้าของ atria ซ้ายและขวาพร้อมทั้งส่วนต่อขยาย และ sinus venosus จะพัฒนาเป็นส่วนหลังของ atria ขวา sinoatrial node และ coronary sinus [1]

ตำแหน่งท่อหัวใจ

บริเวณหัวใจส่วนกลางอยู่ด้านหน้าของเยื่อคอหอยและแผ่นประสาท การเจริญเติบโตของสมองและรอยพับของศีรษะจะดันเยื่อคอหอยไปข้างหน้า ในขณะที่หัวใจและโพรงเยื่อหุ้มหัวใจจะเคลื่อนไปที่บริเวณคอหอยก่อนแล้วจึงไปที่หน้าอก ส่วนโค้งของบริเวณรูปเกือกม้าจะขยายออกเพื่อสร้างโพรง หัวใจ ด้านในและบริเวณโพรงหัวใจในอนาคต ขณะที่ท่อหัวใจยังคงขยายตัวต่อไป ท่อจะเริ่มรับการระบายเลือดดำที่ขั้วท้าย และจะสูบฉีดเลือดออกจากโค้งเอออร์ตา แรก และเข้าสู่เอออร์ตาหลังผ่านหัวขั้วของมัน ในตอนแรก ท่อจะติดอยู่กับส่วนหลังของโพรงเยื่อหุ้ม หัวใจ โดยรอยพับของเนื้อเยื่อมีโซเดิร์มที่เรียกว่ามีโซเดิร์มหลัง มีโซเดิร์มนี้จะหายไปเพื่อสร้างไซนัสเยื่อหุ้มหัวใจสองแห่ง คือไซนัสเยื่อหุ้มหัวใจขวางและไซนัส เยื่อหุ้มหัวใจ เฉียงซึ่งเชื่อมต่อทั้งสองด้านของโพรงเยื่อหุ้มหัวใจ[7]

กล้ามเนื้อหัวใจหนาขึ้นและหลั่งชั้นหนาของ เมท ริกซ์นอกเซลล์ที่มีกรดไฮยาลูโรนิกที่แยกชั้น ของ เยื่อบุผนังหลอดเลือด จากนั้นเซลล์เยื่อบุผนังหลอดเลือดจะสร้างเยื่อหุ้มหัวใจและอพยพไปสร้างเยื่อหุ้มหัวใจ ส่วนใหญ่ จากนั้นท่อหัวใจจะถูกสร้างขึ้นโดยเยื่อบุผนังหลอดเลือดชั้นในของหัวใจ และผนังกล้ามเนื้อหัวใจซึ่งเป็นเยื่อหุ้มหัวใจที่ปกคลุมด้านนอกของท่อ[7]

การพับและหมุนหัวใจ

ท่อหัวใจยังคงยืดออก และในวันที่ 23 ในกระบวนการที่เรียกว่าmorphogenesisการบีบตัวของหัวใจก็เริ่มขึ้น ส่วนเซฟาลิกโค้งไปในทิศทางตามเข็มนาฬิกาด้านหน้า ส่วนเอเทรียมเริ่มเคลื่อนที่ไปทางเซฟาแล้วจึงเคลื่อนไปทางซ้ายจากตำแหน่งเดิม รูปร่างโค้งนี้จะเข้าใกล้หัวใจและเติบโตเสร็จสิ้นในวันที่ 28 ท่อนำเลือดจะสร้างรอยต่อระหว่างเอเทรียมและเวนตริเคิลซึ่งเชื่อมต่อเอเทรียมและเวนตริเคิลทั่วไปในเอ็มบริโอระยะแรก หลอดหลอดเลือดแดงจะสร้างส่วนที่มีเนื้อใสของเวนตริเคิลด้านขวา กรวยจะสร้างเลือดอินฟันดิบูลาของเวนตริเคิลทั้งสอง ลำต้นหลอดเลือดแดงและรากจะสร้างส่วนใกล้เคียงของเอออร์ตาและหลอดเลือดแดงพัลโมนารี รอยต่อระหว่างเวนตริเคิลและหลอดหลอดเลือดแดงจะเรียกว่ารูอินทราเวนตริเคิลหลัก ท่อแบ่งออกเป็นบริเวณหัวใจตามแกนกะโหลกศีรษะและคอดัล ได้แก่ โพรงหัวใจดั้งเดิม เรียกว่า โพรงหัวใจซ้ายดั้งเดิม และหลอดหลอดเลือดแดงส่วนต้นที่มีเนื้อเยื่อ เรียกว่า โพรงหัวใจขวาดั้งเดิม[10]คราวนี้ไม่มีแผ่นกั้นอยู่ในหัวใจ

ยังไม่มี คำอธิบายเชิงหน้าที่สำหรับการหมุนของหัวใจและลำไส้ที่ลึกลับ แต่มีทฤษฎีหนึ่งที่ให้คำอธิบายสำหรับวิวัฒนาการและการพัฒนาของปรากฏการณ์นี้ ตามทฤษฎีการบิดแกนนี้ เกิดจากการบิดในร่างกายของสัตว์มีกระดูกสันหลังทั้งหมดที่เกิดขึ้นในตัวอ่อนระยะแรก การบิดนี้ทำให้หัวด้านหน้า (พร้อมใบหน้าและสมอง) หมุนตามเข็มนาฬิกาและส่วนอื่น ๆ ของร่างกายภายนอกหมุนทวนเข็มนาฬิกา ทำให้ร่างกายของสัตว์มีกระดูกสันหลังสมมาตรที่ด้านนอก เนื่องจากไม่มีแรงกดดันในการวิวัฒนาการต่อหัวใจและอวัยวะภายในสำหรับความสมมาตรทวิภาคี ส่วนของร่างกายเหล่านี้จึงถูกแยกออกจากการบิดและยังคงไม่สมมาตร[11]

ห้องหัวใจ

ไซนัส วีโนซัส

ในช่วงกลางสัปดาห์ที่ 4 ไซนัสเวโนซัสจะรับเลือดดำจากขั้วไซนัสขวาและซ้าย แต่ละขั้วรับเลือดจากหลอดเลือดดำหลัก 3 ดวง ได้แก่ หลอดเลือดดำไวเทลลิน หลอดเลือดดำสะดือ และหลอดเลือดดำคาร์ดินัลทั่วไป ช่องเปิดไซนัสจะเคลื่อนที่ตามเข็มนาฬิกา การเคลื่อนไหวนี้เกิดจากการไหลผ่านของเลือดจากซ้ายไปขวาเป็นหลัก ซึ่งเกิดขึ้นในระบบหลอดเลือดดำในสัปดาห์ที่ 4 และ 5 ของการพัฒนา[12]

เมื่อหลอดเลือดดำคาร์ดินัลซ้ายหายไปในสัปดาห์ที่สิบ หลอดเลือดดำเฉียงของเอเทรียมซ้ายและไซนัสโคโรนารีจะยังคงอยู่ ขั้วขวาจะเชื่อมเอเทรียมขวาเข้าด้วยกันเพื่อสร้างส่วนผนังของเอเทรียมขวา ลิ้นหลอดเลือดดำด้านขวาและซ้ายจะหลอมรวมกันและสร้างจุดสูงสุดที่เรียกว่าเซปตัมสพู เรียม ในตอนแรก ลิ้นเหล่านี้จะมีขนาดใหญ่ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ลิ้นหลอดเลือดดำด้านซ้ายและเซปตัมสพูเรียมจะหลอมรวมกับเซปตัมเอเทรียมที่กำลังพัฒนา ลิ้นหลอดเลือดดำด้านขวาบนจะหายไป ในขณะที่ลิ้นหลอดเลือดดำด้านล่างจะพัฒนาเป็นลิ้นด้านล่างของเวนาคาวาและลิ้นไซนัสโคโรนารี [ 12]

ผนังหัวใจ

ผนังหลักของหัวใจจะก่อตัวขึ้นระหว่างวันที่ 27 ถึง 37 ของการพัฒนาของเอ็มบริโอในระยะเริ่มต้น การเจริญเติบโตประกอบด้วยมวลเนื้อเยื่อสองก้อนที่เติบโตอย่างแข็งขันโดยเคลื่อนเข้าหากันจนกระทั่งรวมกันและแยกแสงออกเป็นท่อแยกกันสองท่อ มวลเนื้อเยื่อที่เรียกว่าเยื่อบุช่องหัวใจจะพัฒนาเป็นบริเวณเอเทรียวเวน ทริคิวลา ร์และโคโนทรันคัล ในบริเวณเหล่านี้ เยื่อบุช่องหัวใจจะช่วยในการสร้างแผ่นกั้นใบหู ท่อห้องล่าง ลิ้นหัวใจห้องบนและห้องล่าง และช่องทางเอออร์ติกและพัลโมนารี[13]

เอเทรีย

หัวใจที่กำลังพัฒนาในวันที่ 30 เซปตัมพรีมัม (บน กลาง) พัฒนาลงมาเพื่อแยกเอเทรียมดั้งเดิม ที่เชื่อมต่อกันในตอนแรกออก เป็นเอเทรียมซ้ายและขวา

ในช่วงปลายสัปดาห์ที่สี่ สันจะเติบโตขึ้นและออกจากส่วนเซฟาลิก สันนี้เป็นส่วนแรกของเซปตัมพ ริมั่ม ปลายทั้งสองข้างของเซปตัมจะยื่นเข้าไปในส่วนในของเยื่อบุโพรงหัวใจในช่องเอเทรียวเวนทริคิวลาร์ ช่องเปิดระหว่างขอบล่างของเซปตัมพริมั่มและเยื่อบุโพรงหัวใจคือโอสเทียมพริมั่ม (ช่องเปิดแรก) ส่วนขยายของเยื่อบุโพรงหัวใจด้านบนและด้านล่างจะเติบโตไปตามขอบของเซปตัมพริมั่มและปิดโอสเทียมพริมั่ม การรวมตัวกันของรูพรุนเหล่านี้จะก่อตัวเป็นโอสเทียมเซคุนดัม (ช่องเปิดที่สอง) ซึ่งช่วยให้เลือดไหลจากเอเทรียมขวาไปยังเอเทรียมซ้ายได้อย่างอิสระ

เมื่อห้องโถงด้านขวาขยายตัวเนื่องจากขั้วของไซนัสรวมเข้ากัน รอยพับใหม่จะปรากฏขึ้น เรียกว่าเซปตัม เซคุนดัม ที่ด้านขวาของห้องโถง จะหลอมรวมกับลิ้นหลอดเลือดดำด้านซ้ายและเซปตัม สเปิร์ม จากนั้นจะเกิดช่องเปิดอิสระ เรียกว่าฟอราเมน โอวาลส่วนที่เหลือของเซปตัม พรีมัมด้านบน จะกลายเป็นลิ้นของฟอราเมน โอวาล ช่องทางระหว่างห้องบนทั้งสองประกอบด้วยรอยแยกยาวเฉียงที่เลือดไหลจากห้องโถงด้านขวาไปยังด้านซ้าย[13]

โพรงหัวใจ

ในระยะเริ่มแรก หลอดเลือดดำของปอดเพียงเส้นเดียวจะพัฒนาขึ้นในรูปของส่วนนูนที่ผนังด้านหลังของห้องโถงด้านซ้าย หลอดเลือดดำนี้จะเชื่อมต่อกับหลอดเลือดดำของต่อมน้ำ เหลืองในปอดที่กำลังพัฒนา ในขณะที่การพัฒนาดำเนินไป หลอดเลือดดำของปอดและกิ่งก้านของหลอดเลือดดำจะรวมเข้ากับห้องโถงด้านซ้าย และทั้งสองส่วนจะก่อตัวเป็นผนังเรียบของห้องโถงด้านซ้าย ห้องโถงด้านซ้ายของตัวอ่อนจะยังคงอยู่เป็นส่วนประกอบของห้องโถงด้านซ้ายที่มีเนื้อเยื่อ และห้องโถงด้านขวาของตัวอ่อนจะยังคงอยู่เป็นส่วนประกอบของห้องโถงด้านขวา[14]

การก่อตัวของผนังกั้นช่องเอเทรียวเวนทริคิวลาร์

ในตอนท้ายของสัปดาห์ที่สี่ เบาะรองหัวใจห้องบนและห้องล่างสองอันจะปรากฏขึ้น ในตอนแรก ช่องห้องบนและห้องล่างจะให้การเข้าถึงห้องล่างซ้ายดั้งเดิม และแยกจากหลอดหลอดเลือดแดงด้วยขอบของหลอดโพรงหัวใจ ในสัปดาห์ที่ห้า ปลายด้านหลังจะสิ้นสุดที่ส่วนกลางของเบาะรองหัวใจด้านบน ด้วยเหตุนี้ เลือดจึงสามารถเข้าถึงห้องล่างดั้งเดิมซ้ายและห้องล่างดั้งเดิมขวาได้ เมื่อแผ่นรองด้านหน้าและด้านหลังยื่นออกมาด้านใน พวกมันจะรวมกันเพื่อสร้างช่องเปิดของห้องบนและห้องล่างขวา[15]

ลิ้นหัวใจเอเทรียวเวนทริคิวลาร์

เมื่อสร้างผนังกั้นภายในห้องบน ลิ้นหัวใจห้องบนและห้องล่างจะเริ่มเติบโตผนังกั้นระหว่าง ห้องล่างของกล้ามเนื้อ จะเริ่มเติบโตจากห้องล่างร่วมไปยังเยื่อบุผนังกั้นระหว่างห้องบนและห้องล่าง การแบ่งเริ่มต้นที่ห้องล่างร่วมซึ่งร่องจะปรากฏขึ้นบนพื้นผิวด้านนอกของหัวใจ และรูระหว่างห้องล่างจะหายไปในที่สุด การปิดนี้เกิดขึ้นจากการเจริญเติบโตต่อไปของผนังกั้นระหว่างห้องล่างของกล้ามเนื้อ เนื้อเยื่อส่วนบน-โคนลำตัว และส่วนประกอบที่เป็นเยื่อ[16]

วาล์วและช่องทางไหลออก

การสร้างผนังกั้นช่องจมูก Truncus และกรวยหลอดเลือดแดง

กรวยของหลอดเลือดแดงปิดด้วยเบาะรองก้นหลอดเลือด กรวยของลำต้นปิดด้วยการสร้างแผ่นผนังใต้ก้นหลอดเลือด ซึ่งทำจากส่วนต้นตรงและส่วนเกลียวปลายหลอดเลือด จากนั้น ส่วนที่แคบที่สุดของหลอดเลือดแดงใหญ่จะอยู่ทางด้านซ้ายและด้านหลัง ส่วนปลายของหลอดเลือดแดงใหญ่จะถูกผลักไปข้างหน้าทางด้านขวา หลอดเลือดแดงพัลโมนารีส่วนต้นจะอยู่ทางด้านขวาและด้านล่าง และส่วนปลายของหลอดเลือดแดงพัลโมนารีจะอยู่ทางด้านซ้ายด้านหลัง[13]

เครื่องกระตุ้นหัวใจและระบบการนำไฟฟ้า

คลื่นไฟฟ้าแบบจังหวะที่ทำให้เกิดการหดตัวของกล้ามเนื้อหัวใจเป็นคลื่นไฟฟ้าแบบไมโอเจนิก ซึ่งหมายความว่าคลื่นไฟฟ้าจะเริ่มขึ้นในกล้ามเนื้อหัวใจโดยอัตโนมัติและทำหน้าที่ส่งสัญญาณจากเซลล์หนึ่งไปยังอีกเซลล์หนึ่งไมโอไซต์ที่ได้รับมาจากท่อหัวใจแบบดั้งเดิมจะเริ่มเต้นเมื่อเชื่อมต่อกันด้วยผนังในซินซิเทียมไมโอไซต์จะเริ่มกิจกรรมไฟฟ้าแบบจังหวะก่อนที่ท่อเยื่อบุหัวใจ จะเชื่อมติดกัน การเต้น ของหัวใจจะเริ่มขึ้นในบริเวณของเครื่องกระตุ้น หัวใจ ซึ่งมีเวลาในการเกิดการหดตัวโดยธรรมชาติเร็วกว่าส่วนอื่นของกล้ามเนื้อหัวใจ[17]

โพรง หัวใจดั้งเดิมทำหน้าที่เป็นเครื่องกระตุ้นหัวใจในระยะเริ่มต้น แต่กิจกรรมของเครื่องกระตุ้นหัวใจนี้เกิดขึ้นจากกลุ่มเซลล์ที่มาจากไซนัสหลอดเลือดดำด้านขวา เซลล์เหล่านี้จะสร้างโหนด ไซนัส รูปไข่ (SAN) บนลิ้นหลอดเลือดดำด้านซ้าย หลังจากการพัฒนาของ SAN เบาะเยื่อบุหัวใจส่วนบนจะเริ่มสร้างเครื่องกระตุ้นหัวใจซึ่งเรียกอีกอย่างว่าโหนดเอทริโอเวนทริ คิวลา ร์ ด้วยการพัฒนาของ SAN แถบเซลล์นำไฟฟ้าเฉพาะทางจะเริ่มก่อตัวขึ้นเพื่อสร้างมัดของฮิสที่ส่งสาขาหนึ่งไปยังโพรงหัวใจด้านขวาและอีกสาขาหนึ่งไปยังโพรงหัวใจด้านซ้าย เส้นทางการนำไฟฟ้าส่วนใหญ่มีต้นกำเนิดจากเมโซเดิร์มที่สร้างหัวใจ แต่โหนดไซนัสอาจมาจากสันประสาท[17]

หัวใจ ของตัวอ่อนมนุษย์จะแสดงกิจกรรมของหัวใจประมาณ 21 วันหลังจากการปฏิสนธิ หรือ 5 สัปดาห์หลังจากรอบเดือน ปกติครั้งสุดท้าย (LMP) ซึ่งเป็นวันที่ปกติใช้กำหนดวันที่ตั้งครรภ์ในชุมชนแพทย์ การเกิดการดีโพลาไรเซชันทางไฟฟ้าที่กระตุ้นให้ไมโอไซต์ หัวใจหด ตัวเกิดขึ้นเองภายในไมโอไซต์เอง การเต้นของหัวใจเริ่มต้นในบริเวณเครื่องกระตุ้นหัวใจและแพร่กระจายไปยังส่วนอื่น ๆ ของหัวใจผ่านเส้นทางการนำไฟฟ้า เซลล์เครื่องกระตุ้นหัวใจพัฒนาในเอเทรียมดั้งเดิมและไซนัสเวโนซัสเพื่อสร้างไซโนเอเทรียลโหนดและเอทริโอเวนทริคิวลาร์โหนดตามลำดับ เซลล์นำไฟฟ้าพัฒนามัดฮิสและส่งการดีโพลาไรเซชันไปยังหัวใจส่วนล่าง กิจกรรมของหัวใจจะมองเห็นได้ตั้งแต่ประมาณ 5 สัปดาห์ของการตั้งครรภ์

หัวใจของมนุษย์เริ่มเต้นในอัตราใกล้เคียงกับหัวใจของมารดา คือ ประมาณ 75-80 ครั้งต่อนาที (BPM) จากนั้นอัตราการเต้นของหัวใจของตัวอ่อน (EHR) จะเร่งขึ้นเป็นเส้นตรงในเดือนแรกของการเต้น โดยพุ่งสูงสุดที่ 165-185 BPM ในช่วงต้นสัปดาห์ที่ 7 (ช่วงต้นสัปดาห์ที่ 9 หลังจาก LMP) อัตราการเต้นของหัวใจจะเร่งขึ้นประมาณ 3.3 BPM ต่อวัน หรือประมาณ 10 BPM ทุก ๆ สามวัน โดยเพิ่มขึ้น 100 BPM ในเดือนแรก[18]

หลังจากถึงจุดสูงสุดประมาณ 9.2 สัปดาห์หลัง LMP แล้ว อัตราการเต้นของหัวใจจะลดต่ำลงเหลือประมาณ 150 BPM (+/-25 BPM) ในสัปดาห์ที่ 15 หลัง LMP หลังจากสัปดาห์ที่ 15 อัตราการเต้นของหัวใจจะช้าลงจนแตะอัตราเฉลี่ยประมาณ 145 (+/-25 BPM) BPM เมื่อครบกำหนด

การถ่ายภาพ

เครื่องมือสำหรับอัลตราซาวนด์สูติกรรมรวมถึงใช้ในไตรมาสที่ 1
การอัลตราซาวนด์ผ่านช่องคลอดของตัวอ่อนเมื่ออายุครรภ์ได้ 5 สัปดาห์และ 5 วัน โดยสามารถสังเกตเห็นการทำงานของหัวใจได้ (ลูกศร)

ในไตรมาสแรกสามารถมองเห็นกิจกรรมของหัวใจและวัดการเคลื่อนไหวของหัวใจทารกในครรภ์ได้โดยใช้การอัลตราซาวนด์ทางสูติศาสตร์จากการศึกษาการตั้งครรภ์ปกติ 32 ครั้งพบว่าการเคลื่อนไหวของหัวใจทารกในครรภ์สามารถมองเห็นได้เมื่อ ระดับ ฮอร์โมนโกนาโดโทรปินในมนุษย์ (hCG) เฉลี่ยอยู่ที่ 10,000 UI/L (ช่วง 8,650–12,200) [19]การอัลตราซาวนด์ทางสูติศาสตร์ยังสามารถใช้เทคนิคดอปเปลอร์กับหลอดเลือดสำคัญ เช่นหลอดเลือดแดงสะดือเพื่อตรวจจับการไหลเวียนที่ผิดปกติ

เครื่องตรวจคลื่นเสียงโดปเปลอร์ของทารกในครรภ์

ในระยะต่อมาของการตั้งครรภ์สามารถใช้ เครื่องตรวจการเต้นของหัวใจทารกในครรภ์แบบดอปเปลอร์ เพื่อวัดอัตราการเต้นของหัวใจทารกในครรภ์ได้

สามารถตรวจพบการเต้นของหัวใจทารกในครรภ์ได้ในช่วงอายุครรภ์ประมาณ 17 ถึง 20 สัปดาห์ เมื่อห้องหัวใจพัฒนาเพียงพอแล้ว[20]

ในระหว่างการคลอดบุตรพารามิเตอร์ดังกล่าวเป็นส่วนหนึ่งของการตรวจหัวใจด้วยคลื่นเสียงความถี่สูงซึ่งเป็นการบันทึก อัตราการเต้นของหัวใจทารกและ การหดตัวของมดลูก อย่างต่อเนื่อง

รูปภาพเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ abcdefgh Betts JG (2013). กายวิภาคศาสตร์และสรีรวิทยา หน้า 787–846 ISBN 978-1938168130. ดึงข้อมูลเมื่อ11 สิงหาคม 2557 .
  2. ^ abc Hosseini HS, Garcia KE, Taber LA (กรกฎาคม 2017). "สมมติฐานใหม่สำหรับการสร้างลำไส้ส่วนหน้าและท่อหัวใจโดยอาศัยการเจริญเติบโตที่แตกต่างกันและการหดตัวของแอคโตไมโอซิน" Development . 144 (13): 2381–2391. doi :10.1242/dev.145193. PMC 5536863 . PMID  28526751. 
  3. ^ Anderson RH, Webb S, Brown NA, Lamers W, Moorman A (สิงหาคม 2003). "การพัฒนาของหัวใจ: (2) การแยกตัวของห้องโถงและห้องล่าง" Heart . 89 (8): 949–958. doi :10.1136/heart.89.8.949. PMC 1767797 . PMID  12860885. 
  4. ^ Schneider VA, Mercola M (กุมภาพันธ์ 2001). "Wnt antagonism initiates cardiogenesis in Xenopus laevis". Genes & Development . 15 (3): 304–315. doi :10.1101/gad.855601. PMC 312618 . PMID  11159911. 
  5. ^ Marvin MJ, Di Rocco G, Gardiner A, Bush SM, Lassar AB (กุมภาพันธ์ 2001). "การยับยั้งกิจกรรมของ Wnt ทำให้เกิดการสร้างหัวใจจาก mesoderm ส่วนหลัง" Genes & Development . 15 (3): 316–327. doi :10.1101/gad.855501. PMC 312622 . PMID  11159912 
  6. ^ "Animal Tissues". Users.rcn.com. 2010-08-13. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-05-05 . สืบค้นเมื่อ 2010-10-17 .
  7. ↑ เอบีซี แซดเลอร์ ทีดับบลิว (2012) แลงแมน. เอ็มบริโอโลเกีย เมดิก้า . ลิปปินคอตต์ วิลเลียมส์ แอนด์ วิลกินส์. พี 165. ไอเอสบีเอ็น 978-84-96921-46-7-
  8. ^ โดย Larsen W (2001). Human Embryology (ฉบับที่ 3). Elsevier Saunders. หน้า 159–163. ISBN 978-0-443-06583-5-
  9. ^ "การพัฒนาหัวใจเฟรมหลัก" Meddean.luc.edu . สืบค้นเมื่อ2010-10-17 .
  10. ↑ โรเฮน เจ, ลุตเจน อี (2008) Embriología หน้าที่: una perspectiva desde la biología del desarrollo . พานาเมริกาน่า. พี 70. ไอเอสบีเอ็น 978-84-9835-155-2-
  11. ^ de Lussanet MH, Osse JW (2012). "การบิดแกนของบรรพบุรุษอธิบายสมองส่วนหน้าด้านตรงข้ามและไคแอสมาของเส้นประสาทตาในสัตว์มีกระดูกสันหลัง" Animal Biology . 62 (2): 193–216. arXiv : 1003.1872 . doi :10.1163/157075611X617102. S2CID  7399128.
  12. ↑ อับ คาร์ลสัน บี (2012) Embriología humana และ biología del desarrollo . มอสบี้. พี 451. ไอเอสบีเอ็น 978-84-8174-785-0-
  13. ↑ abc Fernández PM (2002) คู่มือ biología del desarrollo . คู่มือ Moderno พี 243. ไอเอสบีเอ็น 978-968-426-976-7-
  14. ↑ ไอนาร์ด เอ, วาเลนติช เอ็ม, โรวาซิโอ อาร์ (2011) Histología y embriología del ser humano: ฐาน celulares และ โมเลกุล . พานาเมริกาน่า. พี 283. ไอเอสบีเอ็น 978-950-06-0602-8-
  15. ↑ มัวร์ เคแอล, เพอร์โซด์ ทีวี (2008) คลินิกเอ็มบริโอโลเกีย . เอลส์เวียร์ ซอนเดอร์ส. พี 245. ไอเอสบีเอ็น 978-84-8086-337-7-
  16. ↑ เตลเลซ เด เปราลตา จี (2003) Tratado de cirugía หัวใจและหลอดเลือด . ดิแอซ เด ซานโตส. พี 44.
  17. ↑ อับ ลา ร์เซน ดับเบิลยู (2003) เอ็มบริโอโลเกีย ฮิวมานา . วิทยาศาสตร์เอลส์เวียร์. พี 177. ไอเอสบีเอ็น 978-968-426-976-7-
  18. ^ OBGYN.net "อัตราการเต้นของหัวใจของตัวอ่อนเมื่อเปรียบเทียบระหว่างการตั้งครรภ์ที่ได้รับความช่วยเหลือและไม่ได้รับความช่วยเหลือ" เก็บถาวรเมื่อ 30 มิถุนายน 2549 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  19. ^ Giacomello F, Magliocchetti P, Loyola G, Giovarruscio M (1993). "[ระดับเบต้า hCG ในซีรั่มและการตรวจคลื่นเสียงสะท้อนช่องคลอดในระยะแรกของการตั้งครรภ์]". Minerva Ginecologica (ในภาษาอิตาลี). 45 (7–8): 333–337. PMID  8414139.
  20. ^ "ACOG Guide to Language and Abortion". American College of Obstetricians and Gynecologists . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2022 . สืบค้นเมื่อ17 พฤศจิกายน 2022 ."ค่าการเต้นของหัวใจ" - ถือเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องทางคลินิกที่จะใช้คำว่า "การเต้นของหัวใจ" เพื่ออธิบายเสียงที่ได้ยินจากอัลตราซาวนด์ในช่วงแรกของการตั้งครรภ์ ในความเป็นจริง ไม่มีห้องหัวใจที่พัฒนาขึ้นในช่วงแรกของการตั้งครรภ์ที่ใช้คำนี้เพื่ออธิบาย ดังนั้นจึงไม่มี "การเต้นของหัวใจ" ที่สามารถจดจำได้ สิ่งที่หญิงตั้งครรภ์อาจได้ยินคือเครื่องอัลตราซาวนด์ที่แปลสัญญาณไฟฟ้าที่บ่งบอกถึงการทำงานของหัวใจของทารกในครรภ์เป็นเสียงที่เรารู้จักว่าเป็นการเต้นของหัวใจ "การเต้นของหัวใจของทารกในครรภ์" - จนกว่าห้องหัวใจจะพัฒนาขึ้นและสามารถตรวจพบได้ผ่านอัลตราซาวนด์ (ประมาณ 17-20 สัปดาห์ของการตั้งครรภ์) จึงยังไม่แม่นยำที่จะระบุการพัฒนาของหัวใจของตัวอ่อนหรือทารกในครรภ์ว่าเป็นการเต้นของหัวใจ

บทความนี้รวมข้อความจาก หนังสือ CC BY : OpenStax College, Anatomy & Physiology OpenStax CNX 30 กรกฎาคม 2014

ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=การพัฒนาหัวใจ&oldid=1219928155#ท่อเอ็นโดหัวใจ"