คริสอม

คริสอม
คริสอม
	ส่วนหนึ่งของอนุสาวรีย์ที่แสดงทารกห่อตัวด้วยผ้าคริสซอมสามตัว
ประเภทวัสดุ	ผ้าเช็ดหน้า

ผ้าปิดหน้าหรือผ้าคลุมสำหรับทารก

ในสมัยโบราณผ้าคริซอมหรือ "ผ้าคริซอม" คือผ้าเช็ดหน้าหรือผ้าลินินที่วางไว้บนศีรษะของเด็กระหว่างพิธีบัพติศมาหรือพิธีรับศีลจุ่ม เดิมที จุดประสงค์ของผ้าคริซอมคือเพื่อป้องกันไม่ให้น้ำมันศักดิ์สิทธิ์ถูออกโดยไม่ได้ตั้งใจ^[1]เมื่อเวลาผ่านไป ความหมายของคำนี้ก็เปลี่ยนไปเป็นเสื้อคลุมสีขาวที่คลุมเด็กทารกทั้งตัวในเวลาที่รับศีลจุ่ม คำนี้ใช้เรียกเด็กที่เสียชีวิตภายในหนึ่งเดือนหลังจากรับศีลจุ่ม ซึ่งเรียกตามผ้าคริซอมที่ใช้ห่อศพนอกจากนี้ ในบิลการตาย แห่งลอนดอน คำว่า คริสซอม ยังใช้เพื่ออ้างถึงทารกที่เสียชีวิตภายในหนึ่งเดือนหลังจากเกิด^[1]

อ้างอิง

^ ab Nares, Robert (1859). A Glossary; or Collection of Words, Phrases, Names and alanusions to customs, Proverbs, etc., Which Have been believed to Required illustration in the works of English writers, Particularly shakespeare and his contemporary writers. London: John Russel Smith. p. 160. พจนานุกรมศัพท์เฉพาะหรือคอลเล็กชันคำ วลี ชื่อ และการพาดพิงถึงขนบธรรมเนียม สุภาษิต ฯลฯ ซึ่งเชื่อกันว่าต้องมีภาพประกอบในผลงานของนักเขียนชาวอังกฤษ โดยเฉพาะเชกสเปียร์และนักเขียนร่วมสมัยของเขา ลอนดอน: จอห์น รัสเซล สมิธ. หน้า 160

บทความนี้รวมข้อความจากสิ่งพิมพ์ที่เป็นสาธารณสมบัติ ในปัจจุบัน : Chambers, Ephraim , ed. (1728). "Chrisom, Chrismale". Cyclopædia, or an Universal Dictionary of Arts and Sciences (1st ed.) James and John Knapton, et al. p. 213.
พจนานุกรมเว็บสเตอร์ฉบับปรับปรุงใหม่ (1913)

บทความที่เกี่ยวข้องกับความตายนี้ ยังเป็น เพียงโครงร่างคุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการขยายความ

[Robert_Nares-1] Nares, Robert (1859). A Glossary; or Collection of Words, Phrases, Names and alanusions to customs, Proverbs, etc., Which Have been believed to Required illustration in the works of English writers, Particularly shakespeare and his contemporary writers. London: John Russel Smith. p. 160. พจนานุกรมศัพท์เฉพาะหรือคอลเล็กชันคำ วลี ชื่อ และการพาดพิงถึงขนบธรรมเนียม สุภาษิต ฯลฯ ซึ่งเชื่อกันว่าต้องมีภาพประกอบในผลงานของนักเขียนชาวอังกฤษ โดยเฉพาะเชกสเปียร์และนักเขียนร่วมสมัยของเขา ลอนดอน: จอห์น รัสเซล สมิธ. หน้า 160