อบเชยจีน

อบเชยจีน
จากพืชสมุนไพร ของโคเลอร์ (1887)
การจำแนกประเภททางวิทยาศาสตร์
อาณาจักร:	แพลนเท
แคลด :	ทราคีโอไฟต์
แคลด :	แองจิโอสเปิร์ม
แคลด :	แมกโนเลียด
คำสั่ง:	ลอราเลส
ตระกูล:	วงศ์ลอราซี
ประเภท:	อบเชย
สายพันธุ์:	C. คาสเซีย
ชื่อทวินาม
อบเชยจีน ( ล. ) เจ. เพรสล
คำพ้องความหมาย[1]
การบูรหอม cassia (L.) Farw. อบเชย อะโรมาติคัมนีส อบเชยจีน longifoliumลุกแมน อบเชยขนาดกลาง ลุกแมน Cinnamomum nitidumตะขอ ชื่อ ผิดกฎหมาย ลอรัส คาสเซียแอล. เพอร์เซีย คาสเซีย (L.) สเปรง

อบเชยจีนหรือที่เรียกว่าอบเชยจีนเป็น ไม้ ยืนต้นที่มีถิ่นกำเนิดในภาคใต้ของจีนและปลูกกันอย่างแพร่หลายที่นั่นและที่อื่นๆ ในเอเชียใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ [ ^2]เป็นหนึ่งในหลายสายพันธุ์ของอบเชยที่ใช้เปลือกที่มีกลิ่นหอมเป็นหลัก ซึ่งใช้เป็นเครื่องเทศดอกตูมยังใช้เป็นเครื่องเทศ โดยเฉพาะในอินเดีย และถูกใช้โดยชาวโรมันโบราณ

ต้นไม้เติบโตได้สูงถึง 10–15 เมตร (33–49 ฟุต) มีเปลือกสีเทาและใบแข็งยาว 10–15 ซม. (3.9–5.9 นิ้ว) และมีสีแดงเมื่อยังอ่อน

อบเชยจีนเป็นญาติใกล้ชิดกับอบเชยซีลอน ( C. verum ) อบเชยไซง่อน ( C. loureiroi ) อบเชยอินโดนีเซีย ( C. burmannii ) และอบเชยมะละบาร์ ( C. citriodorum ) ในทั้ง 5 สายพันธุ์นี้ เปลือกไม้แห้งจะถูกใช้เป็นเครื่องเทศ รสชาติของอบเชยจีนไม่ละเอียดอ่อนเท่าอบเชยซีลอน เปลือกของอบเชยจีนหนากว่า บดยากกว่า และมีเนื้อหยาบกว่าอบเชยซีลอน^[3]อบเชยอบเชยเป็นอบเชยพันธุ์ที่นิยมขายและบริโภคมากที่สุดในอเมริกาเหนือ^[4]

อบเชยจีนผลิตได้ทั้งในจีนและเวียดนาม จนกระทั่งถึงช่วงปี 1960 เวียดนามเป็นผู้ผลิตอบเชยไซง่อนรายใหญ่ที่สุดในโลก ซึ่งมีปริมาณน้ำมันสูงกว่า^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}และด้วยเหตุนี้จึงมีรสชาติที่เข้มข้นกว่า อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการหยุดชะงักที่เกิดจากสงครามเวียดนามการผลิตอบเชยอินโดนีเซียในพื้นที่สูงของ เกาะ สุมาตราของอินโดนีเซียจึงเพิ่มขึ้นเพื่อตอบสนองความต้องการ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}อบเชยอินโดนีเซียมีปริมาณน้ำมันต่ำที่สุดในบรรดาอบเชยทั้งสามประเภท จึงมีราคาต่ำที่สุด อบเชยจีนมีรสชาติหวานกว่าอบเชยอินโดนีเซีย คล้ายกับอบเชยไซง่อน แต่มีปริมาณน้ำมันต่ำกว่า^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

เปลือกอบเชย (ทั้งแบบบดเป็นผงและแบบแท่ง) ใช้เป็นสารแต่งกลิ่นรสสำหรับขนม ของหวาน ขนมอบ และเนื้อสัตว์ โดยมักใช้ใน สูตร แกง หลายๆ สูตร แต่อบเชยศรีลังกาไม่เหมาะที่จะใช้อบเชยศรีลังกา โดยทั่วไป เปลือกจะถูกลอกออกจากต้นแล้วตากแห้งในที่ร่ม เมื่อแห้งแล้ว จะถูกหั่นเป็นแผ่นบางๆ เพื่อใช้หรือบดเป็นผง^[5] น้ำมันหอมระเหยที่ทำจากเปลือกที่ลอกเปลือกออกมีประโยชน์หลายอย่าง เช่น ในผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพ อาหาร และเครื่องดื่ม^[6]บางครั้งอบเชยศรีลังกาจะถูกเติมลงในอบเชยศรีลังกา แต่จะมีความหนาและหยาบกว่ามาก^{[ จำเป็นต้องชี้แจง ]}อบเชยศรีลังกาจะขายเป็นชิ้นๆ ของเปลือกไม้หรือเป็นแท่งหรือแท่งที่เรียบร้อย อบเชยศรีลังกาแบบแท่งสามารถแยกแยะจากอบเชยศรีลังกาแบบแท่งได้ดังนี้ อบเชยศรีลังกาแบบแท่งมีหลายชั้นบางๆ และสามารถบดเป็นผงได้อย่างง่ายดายโดยใช้เครื่องบดกาแฟหรือเครื่องเทศ ในขณะที่อบเชยแบบแท่งมีความแข็งมากและโดยปกติจะประกอบด้วยชั้นหนาชั้นเดียว^{[ จำเป็นต้องมีการอ้างอิง ]}

ดอกอบเชยแม้จะหาได้ยากแต่บางครั้งก็นำมาใช้เป็นเครื่องเทศ ดอกอบเชยมีลักษณะคล้ายกานพลูและมีกลิ่นอบเชยอ่อนๆ ดอกอบเชยมักใช้ในสูตรดองแบบโบราณ น้ำหมัก และชา^[7]

ส่วนของเปลือกที่ใช้ทำเครื่องเทศเรียกว่าเปลือกของอบเชย^[8]อบเชยจีน (เรียกว่าròuguì ; 肉桂 ในภาษาจีน) ผลิตขึ้นส่วนใหญ่ในมณฑลทางตอนใต้ของกวางสีกวางตุ้งและหยุนหนานถือเป็นหนึ่งในสมุนไพรพื้นฐาน 50 ชนิด ในตำรายาจีน [ ^9] สารไฟโตเคมีคอลมากกว่า 160 ชนิดได้รับการแยกจากอบเชยจีน [ ^10]

ส่วนประกอบที่ทำให้เลือดบางที่เรียกว่าคูมารินที่พบในC. cassiaอาจทำลายตับได้หากบริโภคในปริมาณมาก^[11]ดังนั้นหน่วยงานด้านสุขภาพของยุโรปจึงได้เตือนไม่ให้บริโภค cassia ในปริมาณมาก^[12]สารประกอบชีวภาพอื่นๆ ที่พบในเปลือก ผง และน้ำมันหอมระเหยของC. cassiaได้แก่ซินนามัลดีไฮด์และสไตรีนสารเหล่านี้ในปริมาณมากอาจเป็นพิษต่อมนุษย์ได้เช่นกัน^[13]

การกล่าวถึงโดยนักสมุนไพรจีนแสดงให้เห็นว่าเปลือกอบเชยถูกนำมาใช้โดยมนุษย์ตั้งแต่เมื่อ 2700 ปีก่อนคริสตกาล โดยนำมาใช้ในการรักษาอาการท้องเสีย ไข้ และปัญหาเกี่ยวกับการมีประจำเดือน

อบเชยคาสเซียถูกนำเข้ามาในอียิปต์เมื่อประมาณ 500 ปีก่อนคริสตกาล ซึ่งอบเชยชนิดนี้ได้กลายเป็นส่วนผสมที่มีคุณค่าในส่วนผสมสำหรับทำศพของพวกเขา พระคัมภีร์ระบุว่าอบเชยชนิดนี้เป็นส่วนหนึ่งของน้ำมันเจิมที่โมเสสใช้ ชาวกรีก ชาวโรมัน และชาวฮีบรูโบราณเป็นกลุ่มแรกที่ใช้เปลือกอบเชยเป็นเครื่องเทศในการปรุงอาหาร พวกเขายังใช้อบเชยทำน้ำหอมและใช้เพื่อการรักษาโรคด้วย อบเชยอพยพมาพร้อมกับชาวโรมัน และได้รับการนำมาใช้ในการปรุงอาหารในยุโรปเมื่อศตวรรษที่ 17 ^[14]

• วิชาสมุนไพรจีน

• ดัลบี้, แอนดรูว์ (1996). Siren Feasts: A History of Food and Gastronomy in Greece . ลอนดอน: Routledge
• โฟเร, พอล (1987) น้ำหอมและอะโรมาเตส เดอ ลองติควิเต ปารีส: ฟายาร์ด.
• ปาสโธตี้, เอ็มเมอริช (1992) Salben, Schminken และ Parfüme im Altertum . ไมนซ์, เยอรมนี: Zabern.
• แพทเทอร์สัน, วิลมา (1990). น้ำพุแห่งสวน: พืชและสมุนไพรจากพระคัมภีร์เอดินบะระ
• ชาง, เฉินเทียน; ชาง, เหวินหลุน; ซู, จอว์เชิ่ง (สิงหาคม 2013). "องค์ประกอบทางเคมีและฤทธิ์ยับยั้งไทโรซิเนสของน้ำมันหอมระเหยอบเชย" Botanical Studies . 54 (1): 10. Bibcode :2013BotSt..54...10C. doi : 10.1186/1999-3110-54-10 . PMC  5432840 . PMID  28510850

• รายชื่อสารเคมีในแคสเซีย (ฐานข้อมูลของดร.ดุ๊ก)