ดยุคแห่งแฟรงค์
ชื่อที่สำคัญในยุโรปตะวันตกยุคกลาง

ตำแหน่งดยุค (และเจ้าชาย) ของชาวแฟรงค์ ( ภาษาละติน : dux (et princeps) Francorum ) ถูกใช้สำหรับตำแหน่งที่แตกต่างกันสามตำแหน่ง โดยคำว่า "ดยุค" มักจะหมายถึงการบังคับบัญชาทางทหาร และ "เจ้าชาย" มักจะหมายถึงสิ่งที่ใกล้เคียงกับสิทธิอำนาจสูงสุดหรืออำนาจของราชวงศ์ คำว่า " แฟรงค์ " อาจหมายถึงกลุ่มชาติพันธุ์หรือผู้อยู่อาศัยในดินแดนที่เรียกว่าฟรานเซีย

ตำแหน่งแรกคือตำแหน่งนายกเทศมนตรีของพระราชวังของ กษัตริย์ เมโรแว็งเจียน แห่งแฟรงค์ซึ่งอำนาจของกษัตริย์จะเพิ่มขึ้นตามอำนาจของกษัตริย์ที่เสื่อมถอย ตำแหน่งที่สองคือตำแหน่งรองจากกษัตริย์ฝรั่งเศส ยุคแรกๆ ซึ่งผู้ดำรงตำแหน่งคนสุดท้ายได้สืบราชบัลลังก์ในปีค.ศ. 987 ตำแหน่งนี้บางครั้งเรียกว่าดยุกแห่งฝรั่งเศส ( dux Franciae ) ตำแหน่งที่สามคือตำแหน่งผู้ปกครองในฟรานเซียตะวันออก (ปัจจุบันคือเยอรมนี) ของ ดัช ชีฟรานโกเนียที่ เรียกกันว่า"ชนเผ่า"

Dux et princeps Francorum

จนกระทั่งหลังสมัยดาโกแบรต์ที่ 1ตำแหน่งเจ้าชาย (princeps) มีความหมายถึงราชวงศ์ ครั้งแรกที่ใช้เรียกนายกเทศมนตรีของพระราชวังนอยสเตรียคือในชีวิตของนักบุญในกลางศตวรรษที่ 7 Vita Eligii กล่าวถึง หลักการที่ไม่ระบุของพระราชวังนอยสเตรีย และVita BaldechildisและPassio LeudegariiอธิบายถึงนายกเทศมนตรีErchinoaldและEbroinว่าเป็นเจ้าชาย[1] ปิ๊ปปินที่ 2ใช้ตำแหน่งเจ้าชาย เป็นครั้งแรก หลังจากชัยชนะในยุทธการที่เทอร์ทรีในปี 687 [2] [3]ทั้งLiber historiae FrancorumและVita Dagoberti tertiiกล่าวถึงพระองค์ด้วยตำแหน่งนี้ แต่การสืบเนื่องของพงศาวดารแห่งเฟรเดการ์ใช้เฉพาะตำแหน่ง "ดยุค" เท่านั้น[1]นักประวัติศาสตร์Bedeอ้างถึง Pippin II ว่าเป็นdux Francorumแต่ ผู้แปล Bede ที่ เป็นชาวแองโกล-แซกซอนในศตวรรษที่ 9 ใช้คำว่าFroncna cyning (กษัตริย์แห่งแฟรงค์) [4]ผู้สืบราชบัลลังก์ของFredegarอ้างถึงRagamfredว่าเป็นเจ้าชาย แต่เขาเรียกเฉพาะคู่แข่งของเขาCharles Martel ลูกชายของ Pippin ว่าเป็นเจ้าชายหลังจากที่เขาได้รับชัยชนะเหนือ Ragamfred ในปี 718 เท่านั้น [5]ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ตำแหน่งเจ้าชายถูกใช้ต่อเนื่องกันสำหรับ Charles และลูกหลานของเขา ชาวCarolingianทั้งในแหล่งข้อมูลเชิงบรรยายและกฎบัตร[1]

ในปี 742 หลานชายของปิ๊ปปินคาร์โลแมนได้จัดการประชุมConcilium Germanicum ครั้งใหญ่ ซึ่งเขาได้กล่าวกับ "ผู้รับใช้ของพระเจ้าและคนยิ่งใหญ่ของข้าพเจ้า ... ผู้ซึ่งอยู่ในอาณาจักรของข้าพเจ้า" ที่รวมตัวกันว่า "ดยุคและเจ้าชายแห่งแฟรงค์" [6]สภาประกาศว่า "หากไม่ได้รับการอุปถัมภ์จากเจ้าชายแห่งแฟรงค์ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะปกป้องผู้คนในคริสตจักร ศาสนิกชน นักบวช นักบวช และภิกษุณีของพระเจ้า" [7] [8]เมื่อในปี 744 ปิ๊ปปินที่ 3 พระอนุชาของคาร์โลแมน ใช้ตำแหน่งเดียวกัน เขาไม่ได้อ้างถึง "อาณาจักรของข้าพเจ้า" เนื่องจากในขณะนั้นกษัตริย์เมรอแว็งเจียน ชิลเดอริคที่ 3ได้รับการแต่งตั้ง[9]ตำแหน่งดยุค/เจ้าชายที่ราชวงศ์คาโรแล็งเจียนในยุคแรกใช้กำหนดให้พวกเขาเป็นขุนนางของดยุค–เจ้าชายแห่งอากีแตนซึ่งอยู่ภายใต้การปกครองของราชวงศ์เมรอแว็งเจียนเช่นกัน แทนที่จะเป็นผู้ปกครองเหนือพวกเขา[10]

ดักซ์ ฟรานเซีย

กฎบัตรจากรัชสมัยของพระเจ้าโอโด (ค.ศ. 888–898) สำหรับคริสตจักรSaint-Aignan d'Orléansที่ขนานนามRobert the Strong dux Francorum นั้น เป็นของปลอมในศตวรรษที่ 17 [11]

ระหว่างปี 936 ถึง 943 ตำแหน่งdux Francorumได้รับการฟื้นคืนขึ้นตามคำขอของHugh the Greatซึ่งเป็นผู้มีอำนาจมากที่สุดในฝรั่งเศส กฎบัตรของพระเจ้าหลุยส์ที่ 4ในปี 936 กล่าวถึงเขาในลักษณะนั้น และกฎบัตรของ Hugh เองในปี 937 ก็ใช้ตำแหน่งนี้ อย่างไรก็ตาม การใช้ตำแหน่งนี้ไม่ได้จำกัดอยู่เพียงเท่านั้น เนื่องจากตำแหน่ง "เคานต์" ( มา ) ยังคงถูกใช้ต่อไปเช่นกัน[12]ในกฎบัตรฉบับหนึ่ง พระเจ้าหลุยส์อธิบายว่า Hugh เป็นรองเขาในทุกอาณาจักรของเขา[13]การตีความตำแหน่งdux Francorum นี้ ไม่ได้รับการยอมรับโดยทั่วไป ตามคำบอกเล่าของFlodoard แห่ง Reimsกษัตริย์ "แต่งตั้งให้ Hugh ได้รับตำแหน่งดัชชีแห่งฝรั่งเศส" [14]ในปี 943 เพื่อเป็นรางวัลสำหรับความช่วยเหลือของเขาในการนำตัวกษัตริย์กลับจากการเนรเทศ ดัชชีแห่งFrancia ( ducatus Franciae ) ประกอบด้วยภูมิภาคระหว่างลัวร์และแซนซึ่งเป็นอาณาจักรโบราณของNeustria [15]ตามความเข้าใจร่วมสมัยนี้ ตำแหน่งที่ฮิวจ์ได้รับนั้นคล้ายคลึงกับตำแหน่งที่ดยุคแห่งอากีแตนใช้ คือdux Aquitanorumซึ่งตำแหน่งดินแดน ("แห่งอากีแตน") ถูกละทิ้งและเปลี่ยนเป็นตำแหน่งทางเชื้อชาติ ("ของชาวอากีแตน") แทน[16] "ดยุคแห่งแฟรงค์" จึงกลายเป็นตำแหน่งที่มาร์ เกรฟแห่งนิวสเตรียในราชวงศ์ โรแบร์ตีนิยมใช้ ตั้งแต่ปีค.ศ. 943 [17]วอลเทอร์ คีนาสต์เสนอว่าตำแหน่งดังกล่าวทำหน้าที่เชื่อมโยงฮิวจ์กับผู้มีอำนาจคนก่อนๆ อย่าง Francorum , Pippin II และ Charles Martel และสนับสนุนอำนาจของเขาใน Francia ซึ่งเขามักจะไม่ปรากฏตัวในโอกาสที่ไปเยี่ยมราชสำนัก[18]

ฮิวจ์สิ้นพระชนม์ในปี 956 และบุตรชายและทายาทของเขาคือฮิวจ์ กาเปต์ ขึ้นครองราชย์ แทน ในปี 960 ตามคำกล่าวของฟลอดาร์ด "กษัตริย์ [ โลแธร์ ] ได้แต่งตั้งฮิวจ์ [กาเปต์] ให้เป็นดยุค และได้เพิ่มดินแดนปัวตู ให้กับเขา ในดินแดนที่พ่อของเขาเคยครอบครอง" [19]กฎบัตรฉบับแรกของฮิวจ์ผู้น้องซึ่งมีตำแหน่งดยุกมีอายุถึง 966 ปี ในขณะที่กฎบัตรราชวงศ์ฉบับแรกที่มีตำแหน่งมีอายุถึง 974 [12] หลุยส์ที่ 5 บุตรชาย ของโลแธร์ ซึ่ง เป็นกษัตริย์แห่งอากีแตนอยู่แล้วยอมรับฮิวจ์เป็นดยุกแห่งแฟรงค์ในกฎบัตรปี 979 [12]ตำแหน่งถูกระงับและการเดินทัพนูสเตรียนก็หยุดสร้างหน่วยบริหารหลังจากฮิวจ์สืบราชบัลลังก์ฝรั่งเศสในปี 987 [20] [21]อย่างไรก็ตาม เจ้าหน้าที่และข้ารับใช้ ( fideles ) ของดัชชีฟรังเซียกลายเป็นคนหลักของกษัตริย์แห่งฝรั่งเศสหลังจากปี 987 แม้ว่าอาณาเขตราชวงศ์จะขยายใหญ่ขึ้นจากการขึ้นครองราชย์ของฮิวจ์ แต่การกระทำของราชวงศ์ก็ถูกจำกัดทางภูมิศาสตร์ให้เฉพาะฟรังเซียเท่านั้น[22]

นักประวัติศาสตร์สมัยใหม่ได้เสนอการตีความการใช้ dux Francorumในศตวรรษที่ 10 ไว้สองแบบJan Dhondt และ Walther Kienast โต้แย้งว่าตำแหน่งดังกล่าวเป็นสัมปทานของราชวงศ์ที่รับรู้ถึงอำนาจที่แท้จริงที่ชาวโรเบิร์ตได้รับเหนือภูมิภาคที่เรียกว่าFranciaหรือ Neustria ในอดีต ดังนั้น ตำแหน่งดังกล่าวจึงมีลักษณะเป็นอาณาเขต สะท้อนถึงอำนาจที่แท้จริงของ Hugh และการมอบอำนาจ (ตามกฎหมาย) ของราชวงศ์[23] Ferdinand Lotโต้แย้งว่าตำแหน่งดังกล่าวเป็นตำแหน่งอุปราชและแสดงถึงอำนาจในทางทฤษฎีเหนืออาณาจักรทั้งหมด และในความเป็นจริงแล้วอำนาจเป็นรองเพียงอำนาจของกษัตริย์เท่านั้น[24]

ดักซ์ ฟรังคอรุม โอเรียนทัลเลียม

การเกิดขึ้นของดัชชีแห่งฟรานโคเนียจาก "ตำแหน่งผู้นำในหมู่ชาติแฟรงก์ในอาณาจักรตะวันออก" ในช่วงปลายศตวรรษที่ 9 นั้นไม่มีหลักฐานยืนยัน ดยุคคนแรกที่ชัดเจนคือคอนราดผู้เฒ่าซึ่งดำรงตำแหน่งดยุคแห่งทูรินเจีย ด้วย ในปี 906 เขาเสียชีวิตและถูกสืบทอดตำแหน่งดยุคโดยคอนราดผู้น้อง บุตร ชายของเขา ซึ่งได้รับการเลือกตั้งเป็นกษัตริย์แห่งเยอรมนีในปี 911 โดยไม่สละตำแหน่งดยุคของเขา แม้ว่าดูเหมือนว่าเอเบอร์ฮาร์ด พี่ชายของคอนราด จะดำรงตำแหน่งดัชชีแห่งฟรานโคเนียในรัชสมัยของพระเจ้าเฮนรีที่ 1 (919–36) แต่การอ้างอิงถึงเขาครั้งแรกด้วยตำแหน่งdux Francorumเกิดขึ้นในช่วงต้นรัชสมัยของพระเจ้าออตโตที่ 1 (936–73) [25]

ในปี 956 ออตโต (ที่ 2) ผู้เป็นซาเลียนได้สืบทอดตำแหน่งนาเฮเกาจากคอนราด ผู้เป็นพ่อของเขา จาก นั้นจึงได้เพิ่มวอร์มสเกาสเปเยอร์เกา นิดดาเกาและระหว่างเนคคาร์และไรน์ก็มีมณฑลเอลเซนซ์เกาไค ร ชเกาเอนซ์เกาพฟินซ์ เกา และบางทีก็อาจรวมถึงอุฟเกาด้วย[26]ออตโตเป็นดยุคแห่งคารินเทียตั้งแต่ปี 978 ถึง 985 และหลังจากเกษียณจากตำแหน่งในคารินเทียแล้ว เขาก็ได้รับบรรดาศักดิ์เป็นวอร์มาติเอนซิส ดูกซ์ ฟรังคอรุม ("ดยุคแห่งเวิร์มของชาวแฟรงก์") ซึ่งเป็นดยุคในนามคนแรกในเยอรมนีคอนราด บุตรชายของเขา ซึ่งสืบทอดตำแหน่งต่อจากเขาในคารินเทีย ก็ได้รับบรรดาศักดิ์เป็น "ดยุคแห่งเวิร์ม" เช่นกัน[27]

คอนราดที่ 3 แห่งเยอรมนีดำรงตำแหน่ง "ดยุคแห่งแฟรงก์ตะวันออก" ( dux Francorum orientalium ) ก่อนที่จะได้รับเลือกเป็นกษัตริย์ [28]

หมายเหตุ

  1. ^ abc Lewis 1976, หน้า 404 ฉบับที่ 149.
  2. ^ Wolfram 1971, หน้า 38.
  3. ^ Depreux 2012, หน้า 64.
  4. ^ Loyn 1953, หน้า 514 ฉบับที่ 6.
  5. ^ Lewis 1976, หน้า 404 ฉบับที่ 149 ในทางเทคนิค นักประวัติศาสตร์อ้างถึง "อาณาเขต" หรือ "อาณาจักร" ของ Ragamfred ( principatus ).
  6. ↑ วุลแฟรม 1971, p. 38: servi Dei และปรับให้เหมาะสม mei ... qui ใน regno meo sunt ... dux และ Princeps Francorum
  7. ↑ ฮิกกินส์ 1933, p. 209: Sine patrocinio principis Francorum nec populam aecclesiae regere nec presbiteros vel clericos, monachos vel ancillas Dei ผู้พิทักษ์ พอสซัม
  8. ^ Boniface 1976, หน้า 91–94 มีการแปลคำสั่งของคาร์โลแมน
  9. ^ Wolfram 1971, หน้า 39.
  10. ^ Wolfram 1971, หน้า 40
  11. ^ Bautier 1961, หน้า 143.
  12. ^ abc Ganshof 1972, หน้า 15.
  13. ↑ ดันบาบิน 2000, หน้า. 47: อยู่ในรถโดยสาร regnis nostris secundus a nobis
  14. ↑ Ganshof 1972, p. 15: เร็กซ์ เอ ดูคาทัม ฟรานเซีย เดเลกาวิท
  15. ^ Dunbabin 2000, หน้า 47.
  16. ^ Wolfram 1971, หน้า 46
  17. ^ Dunbabin 2000, หน้า 66–68 แสดงให้เห็นวิวัฒนาการของ Neustria เก่าเป็นอาณาจักร Francia
  18. ^ Dunbabin 2000, หน้า 68.
  19. ↑ Ganshof 1972, p. 15: Hugonem rex ducem constituit, addito illi pago Pictavensi ad terram quam pater eius tenuerat. - - -
  20. ^ Fanning 1995, หน้า 1250.
  21. ^ Glenn 2001, หน้า 1,069–70.
  22. ^ Dunbabin 2000, หน้า 137–40
  23. ^ Ganshof 1972, หน้า 15–16.
  24. ^ Ganshof 1972, หน้า 16.
  25. ^ Jackman 1990, หน้า 89–91.
  26. ^ Pixton 2001, หน้า 1120–1121
  27. ^ Jackman 1990, หน้า 96.
  28. ^ ลียง 2012, หน้า 37.

แหล่งที่มา

  • เบาติเยร์, โรเบิร์ต-อองรี (1961) Le règne d'Eudes (888–898) à la lumière des diplômes expédiés par sa สถานฑูต” Comptes rendus des séances de l'Académie des Inscriptions และ Belles- Lettres 105 (2): 140–57. ดอย :10.3406/crai.1961.11298.
  • Boniface (1976) [1940]. Ephraim Emerton (ed.). The Letters of Saint Boniface . นิวยอร์ก: นอร์ตัน
  • บูซาร์, ฌาคส์ (1968) "เลส์ เดสติเน เดอ ลา นอยสตรี ดู IX อีโอ จินเอซิเอคเลอ" คาเฮียร์ เดอ อารยธรรม เมดิเอวาเล11 (41): 15–28. ดอย :10.3406/ccmed.1968.1435.
  • Dunbabin, Jean (2000). ฝรั่งเศสในการสร้าง 843–1180สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด
  • เดปรูซ์, ฟิลิปป์ (2012) "เลอปรินซ์ปิปปินิเด เอ ลอคซิดอง เชเตียง" De Mahoma a Carlomagno: Los primeros tiempos (siglos VII–IX) (กิจการของ XXXIX Semana de Estudios Medievales de Estella, 17–20 กรกฎาคม 2555 ) ปัมโปลนา: Gobierno de Navarra. หน้า 61–97. ไอเอสบีเอ็น 9788423533367-
  • Jackman, Donald C. (1990). The Konradiner: การศึกษาในระเบียบวิธีทางลำดับวงศ์ตระกูล . แฟรงก์เฟิร์ต: Vittorio Klostermann
  • Fanning, Steven (1995). "Neustria". ใน Kibler, William W.; Zinn, Grover A.; Earp, Lawrence (บรรณาธิการ). Medieval France: An Encyclopedia . Routledge. หน้า 1249–1250
  • แกนโชฟ, ฟรองซัวส์-หลุยส์ (1972) "À propos de ducs et de duchés au Haut Moyen Âge" วารสารเดซาวานต์ . 1 (1): 13–24.
  • Glenn, Jason (2001). "Robertians". ใน Jeep, John M. (ed.). Medieval Germany: An Encyclopedia . Routledge. หน้า 1069–70.
  • ฮิกกินส์, จอห์น เซวิลล์ (1933). "ลัทธิอุลตรามอนตานิสม์ของเซนต์โบนิเฟส" ประวัติศาสตร์คริสตจักร 2 ( 4): 197–210 doi :10.1017/s0009640700120566
  • ลูอิส อาร์ชิบัลด์ อาร์. (1976) “ดยุคใน Regnum Francorum, ค.ศ. 550–751” ถ่าง​ 51 (3): 381–410. ดอย :10.2307/2851704. จสตอร์  2851704. S2CID  162248053.
  • Loyn, HR (1953). "The Term Ealdorman in the Translations Prepared at the Time of King Alfred". The English Historical Review . 68 (269): 513–25. doi :10.1093/ehr/lxviii.cclxix.513.
  • Lyon, Jonathan R. (2012). พี่น้องในเจ้าชาย: พันธะพี่น้องในวงการการเมืองเยอรมัน 1100–1250สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยคอร์เนลล์
  • Pixton, Paul B. (2001). "Salians". ใน Jeep, John M. (ed.). Medieval Germany: An Encyclopedia . Routledge. หน้า 1119–1122
  • Wolfram, Herwig (1971). "การกำหนดรูปร่างของอาณาจักรยุคกลางตอนต้นในฐานะรูปแบบการปกครองที่ไม่ใช่ราชวงศ์" Viator . 2 : 33–51. doi :10.1484/J.VIATOR.2.301682

อ่านเพิ่มเติม

  • บรูนเนอร์, คาร์ล (1973) "เดอร์ แฟรงคิสเชอ เฟิร์สเทนทิเทล อิม เน็นเทน อุนด์ เซนเทน ยาห์ห์นแดร์ต" Mitteilungen des Instituts für österreichische Geschichtsforschung 24 . เวียนนา: 179ff.
  • คีนาสต์, วอลเธอร์ (1966) "Der Herzogstitel ใน Frankreich und Deutschland (9. bis 12. Jahrhundert)" ประวัติศาสตร์ Zeitschrift . 203 (3): 532–80. ดอย :10.1524/hzhz.1966.203.jg.532. S2CID  164924190.
  • เลวิลลาง, เลออน (1913) "ลาสืบทอด d'Austrasie au VII e siècle" ประวัติศาสตร์การแสดง . 112 : 62–93.
  • วุลแฟรม, เฮอร์วิก (1967) "Intitulatio: Lateinische Königs- und Fürstentitel bis zum ende des 8. jahrhunderts" Lateinische Herrscher- und Fürstentitel im neunten und zehnten Jahrhundert . ฉบับที่ 21. แฮร์มันน์ โบห์เลาส์
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ดยุคแห่งแฟรงค์&oldid=1176970936"