การบริการทางการแพทย์ทั่วไป

บริการทางการแพทย์ทั่วไป ( GMS ) คือกลุ่มการดูแลสุขภาพที่ให้บริการโดยแพทย์ทั่วไป (GP หรือแพทย์ประจำครอบครัว) ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของระบบบริการสุขภาพแห่งชาติในสหราชอาณาจักร NHS กำหนดว่า GP ในฐานะผู้รับจ้างอิสระจะต้องทำอะไร และจัดหาเงินทุนสำหรับงานนี้ผ่านข้อตกลงที่เรียกว่าสัญญาบริการทางการแพทย์ทั่วไปปัจจุบัน สัญญา GMS เป็นข้อตกลงทั่วสหราชอาณาจักร โดยมีข้อแตกต่างเล็กน้อยที่เจรจากันโดยแต่ละแผนกสาธารณสุขของสหราชอาณาจักรทั้งสี่แผนก ในปี 2013 60% ของคลินิกมีสัญญา GMS เป็นสัญญาหลัก สัญญาดังกล่าวมีส่วนย่อยและไม่ใช่ทั้งหมดบังคับ สัญญารูปแบบอื่นๆ ได้แก่ สัญญาบริการทางการแพทย์ส่วนบุคคลหรือสัญญาบริการทางการแพทย์ทางเลือก สัญญาเหล่านี้ได้รับการออกแบบมาเพื่อสนับสนุนให้คลินิกเสนอบริการที่เกินกว่าสัญญาแบบมาตรฐาน สัญญาบริการทางการแพทย์ทางเลือกแตกต่างจากสัญญาอื่นๆ ตรงที่สามารถมอบให้กับใครก็ได้ ไม่ใช่แค่ GP เท่านั้น ไม่ระบุบริการที่จำเป็นมาตรฐาน และมีระยะเวลาจำกัด[1]สัญญาฉบับใหม่จะออกทุกปี

เวลาทำงานปกติ 08.00-18.30 น. วันจันทร์-ศุกร์ ระบุไว้ในสัญญา

ประวัติความเป็นมาของสัญญา

การทำสัญญาระดับชาติสำหรับบริการการแพทย์ทั่วไป (แพทย์ทั่วไป) สามารถสืบย้อนไปจนถึงพระราชบัญญัติประกันสังคม พ.ศ. 2454ซึ่งได้นำระบบรวม (คล้ายกับ "ผลรวมทั่วโลก" ในปัจจุบัน) มาใช้เพื่อจ่ายให้กับแพทย์ทั่วไปในระบบรายหัวโดยอาศัยประเพณีของสังคม ที่เป็นมิตร

โครงการนี้ได้รับการบริหารจัดการโดยคณะกรรมการประกันภัยท้องถิ่นที่ครอบคลุมถึงเทศมณฑลและเขตเมือง ซึ่งจัดให้มีคณะแพทย์ที่พร้อมจะทำงานภายใต้โครงการนี้ แพทย์ในคณะแพทย์เหล่านี้จะต้องปฏิบัติตาม "เงื่อนไขการให้บริการ" ซึ่งต่อมาได้รวมอยู่ในสัญญากับแพทย์ทั่วไปของ NHS โดยตรง[2] "การที่ Lloyd Georgeเข้าควบคุมการแพทย์ของสโมสรและประกันท้องถิ่นในปี 1912 ถือเป็นจุดเริ่มต้นของ NHS ในปี 1948" [3]เมื่อ Lloyd George เสนอที่จะเพิ่มเงินเดือนจาก 6 ชิลลิงต่อหัวเป็น 9 ชิลลิง การจ่ายเงินประจำปีที่เสนอให้กับแพทย์ทั่วไปในคณะแพทย์ก็ยืนกรานว่า "หากเพิ่มค่าตอบแทน จะต้องปรับปรุงบริการให้ดีขึ้น จนถึงปัจจุบัน แพทย์ยังไม่ได้รับเงินเพียงพอ ดังนั้นเราจึงไม่มีสิทธิหรือสิทธิที่จะคาดหวังให้เขาให้บริการเต็มที่ ในหลายๆ กรณี เขาให้บริการโดยไม่ได้รับค่าตอบแทนหรือค่าตอบแทนที่ไม่เพียงพอเลย ไม่มีใครที่นี่ไม่รู้จักแพทย์ที่ดูแลคนจนโดยไม่ได้รับค่าตอบแทนหรือค่าตอบแทนใดๆ เลย" [4]

ในปีพ.ศ. 2467 สมาคมการแพทย์อังกฤษ และกระทรวงสาธารณสุข ได้ตกลงกันว่าค่าธรรมเนียมรายหัวจะคิดเป็น 50 เปอร์เซ็นต์ของรายได้ของแพทย์ทั่วไป แต่ใช้เวลาเพียง 2/7 ของเวลาทั้งหมดเท่านั้น โดยรายได้ที่เหลือจะสร้างขึ้นโดยภาคเอกชน[5]

ความหมายของผู้รับเหมาอิสระในแง่ของแพทย์ทั่วไปนั้นไม่ชัดเจนนัก แต่โดยทั่วไปแล้วมักจะเกี่ยวข้องกับการปฏิเสธสถานะเงินเดือนของแพทย์ทั่วไป มีการโต้แย้งว่าพฤติกรรมของแพทย์ทั่วไปนั้นไม่ค่อยเหมือนกับผู้ประกอบการที่ประกอบอาชีพอิสระ แต่เหมือนกับพนักงานประจำที่เน้นย้ำและปกป้องความสำคัญของความเป็นอิสระของตน[5]

สัญญาของแพทย์ทั่วไปนั้นเดิมทีจัดทำขึ้นกับสภาบริหารท้องถิ่นและต่อมาก็มีคณะกรรมการแพทย์ประจำครอบครัวหน่วยงานบริการสุขภาพครอบครัว และกองทุนการดูแลสุขภาพเบื้องต้น เป็นผู้ดำเนินการแทน ในอังกฤษ สัญญาดังกล่าวอยู่ระหว่างการปฏิบัติของแพทย์ทั่วไปกับNHS ของอังกฤษในสกอตแลนด์ การปฏิบัติของแพทย์ทั่วไปนั้นทำสัญญากับคณะกรรมการด้านสุขภาพ[6]ในเดือนสิงหาคม 2014 ตกลงกันว่าแพทย์ทั่วไปในสกอตแลนด์จะมีสัญญาแยกต่างหาก โดยจะมีการเจรจากัน ซึ่งจะมีผลบังคับใช้ในปี 2017/18 มีข้อเสนอว่าแพทย์ทั่วไปควรเลิกจ้างพนักงานในคลินิกและเปลี่ยนไปใช้รูปแบบเงินเดือนให้มากที่สุดโดยไม่สูญเสียสถานะอิสระ[7]

ปีแรกของ NHS

รายงานBeveridgeประจำปี 1942 เป็นแรงผลักดันให้เกิดการจัดทำ White Paper ภายใต้การนำของHenry Willink รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขจากพรรคอนุรักษ์นิยม ซึ่งสนับสนุนแนวคิดการให้บริการแพทย์ทั่วไปแบบมีเงินเดือนในศูนย์สุขภาพ พระราชบัญญัติประกันสังคมแห่งชาติประจำปี 1946 ภายใต้การนำของAneurin Bevan รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขจากพรรคแรงงาน ซึ่งวางรากฐานให้กับ NHS ได้ลดบทบาททางคลินิกของแพทย์ทั่วไปในโรงพยาบาลและการมีส่วนร่วมในประเด็นสาธารณสุข ค่าธรรมเนียมเหมาจ่ายขึ้นอยู่กับจำนวนผู้ป่วยที่แพทย์ทั่วไปมีอยู่ในรายชื่อของเขา ข้อเสนอในการทำให้แพทย์ทั่วไปเป็นผู้เชี่ยวชาญแบบมีเงินเดือนถูกปฏิเสธโดยวิชาชีพในปี 1948 ในปี 1951 ค่าธรรมเนียมเหมาจ่ายเริ่มขึ้นอยู่กับจำนวนแพทย์แทนที่จะเป็นผู้ป่วย

ตั้งแต่ปี 1948 ถึงปี 2004 สัญญานี้เป็นสัญญาส่วนบุคคล แพทย์แทบทุกคนที่ทำงานในคลินิกทั่วไปมีสัญญาส่วนตัวกับ NHS ในพื้นที่ และผู้ป่วยจะต้องลงทะเบียนกับแพทย์ที่ระบุชื่อ มีข้อกำหนดที่ระบุว่า "แพทย์ต้องรับผิดชอบในการดูแลให้ผู้ป่วยของตนได้รับบริการที่ส่งต่อ ... ตลอดทั้งวันที่ชื่อของเขาถูกระบุไว้ใน ... รายชื่อแพทย์" [8]

ในปีพ.ศ. 2496 แพทย์ทั่วไปคาดว่าจะมาตรวจบ้านประมาณ 12 ถึง 30 รายต่อวัน และตรวจคนไข้ในคลินิกประมาณ 15 ถึง 50 ราย[9]

วิทยาลัยแพทย์ทั่วไปก่อตั้งขึ้นในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2495 และมีบทบาทสำคัญเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในการเจรจาสัญญาแพทย์ทั่วไป วิทยาลัยนี้กลายเป็นแรงผลักดันในการพัฒนาการฝึกอบรมหลังปริญญาตรีสำหรับแพทย์ที่ต้องการเข้าสู่วิชาชีพแพทย์ทั่วไป

สัญญา GP ปี 1966

ในปี 1965 แพทย์ทั่วไปเรียกร้องให้มีสัญญาฉบับใหม่และขู่ว่าจะลาออกจาก NHS เป็นจำนวนมาก หนึ่งในข้อร้องเรียนของพวกเขาคือไม่มีบทบัญญัติสำหรับการปรับปรุงการปฏิบัติงาน แพทย์ทั่วไปที่จ้างเลขานุการหรือพยาบาลจะได้รับค่าจ้างไม่มากกว่าคนอื่น ๆ ที่ทำงานขั้นต่ำ อย่างไรก็ตาม ปัญหาหลักคือการเปรียบเทียบกับค่าจ้างและสถานะของที่ปรึกษาโรงพยาบาล รายได้จากอาชีพของที่ปรึกษาในเวลานั้นสูงกว่าแพทย์ทั่วไปถึง 48% [5]สมาคมการแพทย์สังคมนิยมร้องเรียนว่าบทบาทของแพทย์ประจำครอบครัวในฐานะแกนหลักของ NHS ตามที่ตั้งใจไว้ในพระราชบัญญัติ NHS ไม่ได้รับการปฏิบัติตาม ตำแหน่งที่ตรงกันข้ามนั้นค่อยๆ พัฒนาขึ้น และปัจจุบันการแพทย์ทั่วไปมักถูกอธิบายว่าเป็น "อุตสาหกรรมในกระท่อม" [10] BMA ได้กำหนดกฎบัตรสำหรับบริการแพทย์ประจำครอบครัว โดยระบุว่า: "เพื่อให้บริการที่ดีที่สุดแก่ผู้ป่วย แพทย์ประจำครอบครัวจะต้อง:

  • มีเวลาเพียงพอสำหรับผู้ป่วยทุกคน
  • สามารถติดตามข้อมูลข่าวสารได้
  • มีอิสระทางคลินิกโดยสมบูรณ์
  • มีสถานที่เพียงพอและมีอุปกรณ์ครบครัน
  • มีเครื่องมือช่วยในการวินิจฉัย บริการทางสังคม และความช่วยเหลือเพิ่มเติมที่เขาต้องการไว้คอยให้บริการ
  • ส่งเสริมให้ได้รับทักษะและประสบการณ์ในสาขาเฉพาะทาง
  • ได้รับค่าตอบแทนที่เพียงพอด้วยวิธีการที่เป็นที่ยอมรับของเขาซึ่งกระตุ้นให้เขาทำดีที่สุดสำหรับคนไข้ของเขา
  • มีวันทำงานที่มีเวลาว่างบ้าง” [10]

สัญญาในปี 1966 ที่เกิดขึ้นได้กล่าวถึงปัญหาใหญ่ๆ ของแพทย์ทั่วไปและจัดให้มีสถานที่ที่มีอุปกรณ์ครบครันและมีเจ้าหน้าที่มากกว่า (ได้รับการอุดหนุนจากรัฐ) แพทย์มีอิสระในการตัดสินใจมากขึ้น เบี้ยเลี้ยงการปฏิบัติงานขั้นพื้นฐานสำหรับแพทย์ทั่วไปที่มีรายชื่อผู้ป่วยมากกว่า 1,000 ราย และเงินบำนาญ มีการนำค่าธรรมเนียมสำหรับบริการมาใช้ในการแทรกแซงที่เกี่ยวข้องกับการป้องกันโรค แพทย์ได้รับแรงกดดันอย่างมากในการนำการเรียกเก็บเงินจากผู้ป่วยมาใช้ แต่รัฐมนตรีKenneth Robinsonและผู้นำของ BMA ต่อต้านสิ่งนี้[5]แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง หลักการคิดเงินเหมาจ่ายและเงินก้อนโตก็ยังคงอยู่ ระบบการจ่ายเงินใหม่ที่เรียกว่าสมุดปกแดง อนุญาตให้แพทย์เรียกร้องค่าใช้จ่ายพนักงานคืนจาก NHS ได้ 70% และค่าใช้จ่ายของสถานที่ได้ 100% บริการด้านการคลอดบุตรและการคุมกำเนิดเป็นบริการเสริมที่ดึงดูดการชำระเงินเพิ่มเติม แพทย์ทั่วไปได้รับอนุญาตให้ประกอบวิชาชีพส่วนตัว ทำงานในโรงพยาบาลนอกเวลาหรือนัดหมายอื่นๆ ภายใน NHS ทำงานในอุตสาหกรรมหรือในบริษัทประกันภัย แม้ว่าจะมีเพียงไม่กี่คนที่ทำงานส่วนตัวมากนัก[11]

ในปีพ.ศ. 2519 รัฐสภาได้อนุมัติกฎหมายที่กำหนดให้แพทย์ที่ต้องการเป็นแพทย์ประจำคลินิกทั่วไปต้องผ่านการฝึกอบรมด้านอาชีวศึกษา[9]

สัญญา GP ปี 1990

รัฐบาลอนุรักษ์นิยมภายใต้การนำของมาร์กาเร็ต แทตเชอร์ตั้งแต่ปี 1979 เป็นต้นมา ได้แสวงหาวิธีในการเปลี่ยนแปลง NHS โดยให้ภาคเอกชนมีบทบาทมากขึ้น และจำกัดการใช้จ่ายด้านสุขภาพ และไม่กลัวที่จะต่อสู้กับสหภาพแรงงานของแพทย์ ซึ่งก็คือสมาคมการแพทย์อังกฤษ (BMA) สัญญาในปี 1990 ซึ่งกำหนดโดยเคนเนธ คลาร์กหลังจากถูกปฏิเสธในการลงคะแนนเสียง ได้เชื่อมโยงเงินเดือนของแพทย์ทั่วไปเข้ากับผลงานมากขึ้น มีเงินมากขึ้นที่ผูกกับค่าจ้างเหมาจ่าย และน้อยลงที่เบี้ยเลี้ยงการปฏิบัติงานขั้นพื้นฐาน ซึ่งสอดคล้องกับ ความกระตือรือร้นโดยทั่วไปของ รัฐบาลแทตเชอร์ที่มีต่อการแข่งขัน ซึ่งเป็นความกระตือรือร้นที่แพทย์ทั่วไปหลายคนไม่รู้สึกเช่นเดียวกัน จำนวนสมาชิกระดับมืออาชีพในหน่วยงานบริการสุขภาพครอบครัวนั้นน้อยกว่ากรณีของคณะกรรมการแพทย์ครอบครัว อย่าง มาก[5]เงื่อนไขการให้บริการทางการแพทย์ขั้นพื้นฐานนั้นระบุไว้อย่างชัดเจน 'หนังสือปกแดง' (คำชี้แจงค่าธรรมเนียมและเบี้ยเลี้ยง) มีรายละเอียดเกี่ยวกับอัตราการชำระเงินสำหรับการรักษาแต่ละรายการ มีการกำหนดเป้าหมายสำหรับการตรวจแปปสเมียร์และการฉีดวัคซีนสำหรับปากมดลูก แพทย์ทั่วไปต้องตรวจสุขภาพผู้ป่วยรายใหม่ ผู้ป่วยที่มีอายุมากกว่า 75 ปี และผู้ที่ไม่เคยพบแพทย์ทั่วไปเป็นเวลา 3 ปี

โครงการGP Fundholdingช่วยให้แพทย์ทั่วไปมีงบประมาณสำหรับการเริ่มต้นใช้งานเป็นครั้งแรก นอกจากนี้ รัฐบาลยังได้แนะนำสัญญาจ้างบริการส่วนบุคคลแบบใหม่ที่เจรจากันในท้องถิ่นสำหรับแพทย์ทั่วไปในปี 1997 โดยอนุญาตให้แพทย์ทั่วไปได้รับเงินเดือน จ่ายเป็นรายเซสชัน หรือทำงานเป็นแพทย์ชั่วคราว

สัญญา GMS ปี 2547

สัญญา GMS ฉบับใหม่มีผลบังคับใช้ในเดือนเมษายน 2547 ยกเลิก "หนังสือปกแดง" และส่งผลให้รายได้ของคลินิกบางแห่งเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญแต่ชั่วคราว คลินิกทุกแห่งจะได้รับส่วนแบ่งจากจำนวนเงินทั้งหมดที่จัดสรรไว้สำหรับการดูแลเบื้องต้นในคลินิก GMS ("ผลรวมทั่วโลก") ส่วนแบ่งนี้จะถูกกำหนดโดยขนาดรายชื่อของคลินิก ซึ่งปรับตามอายุและเพศของผู้ป่วย (เด็ก ผู้หญิง และผู้สูงอายุมีน้ำหนักมากกว่าผู้ชายหนุ่มเนื่องจากทำให้มีภาระงานที่มากขึ้น) นอกจากนี้ คลินิกยังได้รับการปรับตามพื้นที่ชนบท (พื้นที่ชนบทที่ใหญ่กว่าทำให้มีค่าใช้จ่ายมากขึ้น) สำหรับต้นทุนในการจ้างพนักงาน ("ปัจจัยแรงผลักดันของตลาด") ซึ่งจับความแตกต่างของอัตราค่าจ้างในแต่ละพื้นที่ (เช่น การจ้างพยาบาลในลอนดอนมีราคาแพงกว่าในเพิร์ธ) อัตราการ "เปลี่ยนรายชื่อ" ของผู้ป่วย และอัตราการเจ็บป่วยตามที่วัดโดยการสำรวจสุขภาพของอังกฤษ

การนำสูตรไปใช้กับ "ผลรวมรวมทั่วโลก" ที่ลดลงนี้จะส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในรายได้ของแพทย์ทั่วไปและการสูญเสียรายได้ของแพทย์ทั่วไปจำนวนมาก และผ่านทางองค์กรตัวแทนของพวกเขา แพทย์ทั่วไปก็สามารถเรียกร้องสัมปทานได้ พวกเขาได้รับ "การรับประกันรายได้ขั้นต่ำจากการปฏิบัติงาน" ซึ่งปกป้องระดับรายได้ก่อนหน้าของผู้ที่อาจจะสูญเสียรายได้ชั่วคราว โดยการรับประกันดังกล่าวจะถูกถอนออกไปเมื่อเวลาผ่านไปอันเนื่องมาจากภาวะเงินเฟ้อและการเรียกคืนเงินเพิ่มค่าจ้าง

ในเวลาเดียวกัน รัฐบาลได้นำกรอบคุณภาพและผลลัพธ์ (Quality and Outcomes Framework: QOF) มาใช้ ซึ่งออกแบบมาเพื่อให้แพทย์ทั่วไปมีแรงจูงใจในการทำงานมากขึ้นและปฏิบัติตามข้อกำหนดที่รัฐบาลกำหนด (146 ตัวบ่งชี้) เพื่อรับคะแนน (จำนวนที่แตกต่างกันไปในแต่ละตัวบ่งชี้) ซึ่งแปลเป็นรายได้ที่มากขึ้น เงินสำหรับ QOF ถูกนำออกจาก "Global Sum" ดังนั้นจึงไม่ใช่เงินพิเศษใหม่แต่อย่างใด

การเข้าร่วม QOF เป็นแบบสมัครใจ แต่เนื่องจากมาตรฐานมีการเปลี่ยนแปลงทุกปี ในทางปฏิบัติแล้ว คลินิกที่เข้าร่วมทั้งหมดต้องทำงานมากขึ้นทุกปีเพื่อรับรายได้เท่าเดิม อย่างไรก็ตาม ปริมาณงานเพิ่มเติมที่สำคัญของ QOF ส่งผลให้การคัดกรองปัจจัยเสี่ยงในชุมชนโดยการดูแลเบื้องต้นดีขึ้นอย่างมาก โดยเฉพาะผู้ป่วยสูงอายุที่มีโรคหัวใจและหลอดเลือด[12] [13] [14]

โครงการการทำงานเป็นพันธมิตร (WiPP) เปิดตัวตามสัญญาปี 2004 เพื่อสนับสนุนแพทย์ที่ทำการรักษาทั่วไปด้วยการมอบแนวคิดสร้างสรรค์เกี่ยวกับวิธีการปรับปรุงบริการสำหรับประชาชน

สัญญาฉบับใหม่บังคับให้แพทย์ทั่วไปเกือบทั้งหมดต้องเลือกไม่ให้บริการนอกเวลาทำการใน ช่วงสุดสัปดาห์หรือช่วงกลางคืน เนื่องจากต้นทุนในการให้บริการที่มีคุณภาพดีนั้นสูงกว่างบประมาณที่ผู้ป่วยจัดสรรให้เกือบสองเท่า และเนื่องจากรัฐบาลกำหนดมาตรฐาน (ต้องรับสายทุกสายภายใน 60 วินาที เป็นต้น) ที่บุคคลทั่วไปไม่สามารถทำได้ ผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จากการขาดเงินทุนอย่างเป็นระบบสำหรับบริการ OOH ของการดูแลเบื้องต้นและการให้บริการโดยผู้เสนอราคาต่ำสุดนั้นมาถึงจุดวิกฤตในกรณีของดร.อูบานีแม้ว่าจะมีกรณีอื่นๆ อีกมากมายก็ตาม บางทีอาจเป็นการเตือนถึงความเสี่ยงที่แฝงอยู่ในรูปแบบ "ผู้ให้บริการเสนอราคาต่ำสุดและถูกที่สุด" ของการดูแลทางการแพทย์

มีการแก้ไขเพิ่มเติมชุดหนึ่งตามมาทุกปี โดยแต่ละครั้งจะลดรายได้สำหรับปริมาณงานปัจจุบัน และผูกเงินเดือนที่มีอยู่กับเป้าหมายใหม่ (เพิ่มตัวชี้วัด QoF ใหม่ ทำให้บรรลุเป้าหมายได้ยากขึ้น ขยายเวลาทำงาน) เมื่อรวมกับปัจจัยปริมาณงานอื่นๆ (ระยะเวลาการปรึกษาหารือที่ยาวนานขึ้น ความถี่ในการปรึกษาหารือที่เพิ่มขึ้น ประชากรสูงอายุ (ดูสำนักงานสถิติแห่งชาติ) ความซับซ้อนทางการแพทย์ที่เพิ่มขึ้น และการโอนงานจากโรงพยาบาล หมายความว่าปริมาณงานของแพทย์ทั่วไปเพิ่มขึ้น 5% เมื่อเทียบเป็นรายปีในขณะที่รายได้ของแพทย์ทั่วไปลดลง ซึ่งส่วนใหญ่ถูกปกปิดโดยการเพิ่มขึ้นของ "แพทย์ทั่วไปนอกเวลา" ที่ทำงาน 40 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ ซึ่งทำให้เงินเดือนดูสูงเกินจริง

สัญญาปี 2015

การเปลี่ยนแปลงสัญญาสำหรับปี 2015/16 ในอังกฤษได้รับการประกาศในเดือนกันยายน 2014 และกำหนดไว้ในข้อบังคับว่าด้วยบริการสุขภาพแห่งชาติ (สัญญาบริการทางการแพทย์ทั่วไป) 2015 (SI 2016/1862) การเปลี่ยนแปลงหลักๆ ได้แก่ แพทย์ทั่วไปที่มีชื่อและรับผิดชอบต่อผู้ป่วยทุกราย การเผยแพร่รายได้สุทธิเฉลี่ยของแพทย์ทั่วไป และการขยายและปรับปรุงบริการออนไลน์ คลินิกต้องช่วยเหลือผู้ที่ต้องการลงทะเบียนใช้บริการที่ผู้ป่วยเป็นผู้รับผิดชอบ[15]คลินิกทั้งหมดต้องมีกลุ่มผู้ป่วยเข้าร่วม[16]ตามที่Jeremy Hunt กล่าว สิทธิในการมีแพทย์ทั่วไปที่มีชื่อกลายเป็นการกาเครื่องหมายในช่อง เนื่องจากไม่มีแพทย์ทั่วไปเพียงพอ[17]

สัญญาปี 2017

แพทย์ทั่วไปในอังกฤษจะได้รับเงิน 85.35 ปอนด์ต่อคนไข้หนึ่งรายตามสัญญาปี 2017 ซึ่งเพิ่มขึ้น 5.9% จากสัญญาปี 2016/17 [18]

สัญญาปี 2019

สัญญาปี 2019 จะมีระยะเวลา 5 ปี เงินทุน 405 ล้านปอนด์ได้รับการยืนยันสำหรับปี 2019/20 สัญญาดังกล่าวมีการเปลี่ยนแปลงการชำระเงินตามดัชนีพื้นที่ชนบทและการชำระเงินปรับลอนดอน ดังนั้นการชำระเงินตามดัชนีพื้นที่ชนบทจะใช้ได้เฉพาะกับผู้ป่วยที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ให้บริการของแพทย์ทั่วไปเท่านั้น และการชำระเงินปรับลอนดอนจะใช้ได้เฉพาะกับผู้ป่วยที่อาศัยอยู่ในลอนดอนจริงเท่านั้นBabylon Healthร้องเรียนว่าการดำเนินการดังกล่าวทำให้การดำเนินการของแพทย์ทั่วไปซึ่งลงทุนในเทคโนโลยีเพื่อให้บริการผู้ป่วยในพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่กว้างต้อง ถูกลงโทษ [19]ตามรายงานของ BMA ข้อตกลงดังกล่าวจะรับประกันการเพิ่มขึ้นขั้นต่ำ 2% สำหรับเงินเดือนและค่าใช้จ่ายของแพทย์ทั่วไปและพนักงานในปีนี้[20]

  • มีแรงจูงใจให้ผู้ป่วยจ่าย 2 ปอนด์เพื่อให้คลินิกเข้าร่วมเครือข่ายดูแลสุขภาพเบื้องต้น ตามพื้นที่ทาง ภูมิศาสตร์
  • จะมีเงินทุนสำหรับเภสัชกร นักกายภาพบำบัด พยาบาลฉุกเฉิน ผู้ช่วยแพทย์ และเจ้าหน้าที่สนับสนุนการจ่ายยาทางสังคม เพื่อสนับสนุนการปฏิบัติงาน
  • คลินิกจะต้องนัดหมายผู้ป่วย 1 รายต่อผู้ป่วย 3,000 รายต่อวันเพื่อให้ NHS 111 จองคิวได้โดยตรงRichard Vautrey อธิบายว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้เป็นการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญที่สุดในรอบ 15 ปี[21]
  • เป็นครั้งแรกที่รัฐขยายการชดเชยให้กับแพทย์ทั่วไปและบุคลากรทางการแพทย์
  • ห้ามปฏิบัติโฆษณาหรือให้บริการส่วนตัว[22]

สูตรคาร์ฮิลล์

การจ่ายเงินแบบเหมาจ่ายซึ่งคิดเป็นประมาณ 60% ของรายได้ของคลินิกทั่วไป[1]คำนวณโดยใช้สูตรที่พัฒนาโดยศาสตราจารย์รอย คาร์-ฮิลล์ "สูตรนี้คำนึงถึงลักษณะเฉพาะอื่นๆ ของคลินิก อายุ เพศ และสภาพสุขภาพของผู้ป่วยแต่ละราย และคำนวณจำนวนผู้ป่วยแบบ "ถ่วงน้ำหนัก" ตามความต้องการ ซึ่งหมายความว่าคลินิกสองแห่งที่มีจำนวนผู้ป่วยเท่ากันอาจมีจำนวนผู้ป่วยถ่วงน้ำหนักต่างกันมากเนื่องจากลักษณะเฉพาะและสภาพสุขภาพของผู้ป่วยที่แตกต่างกันอย่างมาก และด้วยเหตุนี้ คลินิกเหล่านี้ซึ่งอาจดูเหมือนมีขนาดรายการใกล้เคียงกันอาจได้รับเงินทุนในระดับที่แตกต่างกันมาก" [23]

ซึ่งรวมถึงอายุและเพศของผู้ป่วยซึ่งใช้เพื่อสะท้อนความถี่ในการไปพบแพทย์ที่บ้านและที่ห้องผ่าตัดอัตราการเสียชีวิตตามมาตรฐานและอาการป่วยเรื้อรังตามมาตรฐานสำหรับผู้ป่วยที่มีอายุต่ำกว่า 65 ปี จำนวนผู้ป่วยที่ลงทะเบียนใหม่ จำนวนผู้ป่วยที่พักอาศัยในโรงพยาบาลและบ้านพักคนชรา พื้นที่ชนบท และค่าครองชีพ โดยเฉพาะในลอนดอน[24]

ในปี 2019 แพทย์ทั่วไปได้รับเงินเฉลี่ยประมาณ 150 ปอนด์ต่อคนไข้แต่ละคนในรายชื่อ ในปี 2018 มีคนไข้ลงทะเบียนในอังกฤษมากกว่าจำนวนประชากรถึง 3.6 ล้านคนNHS Counter Fraud Authorityจะทำการตรวจสอบกรณีที่คนไข้ลงทะเบียนไม่ได้ไปพบแพทย์เป็นเวลา 5 ปี Richard Vautreyกล่าวว่า "บางคนอาจเป็นคนที่เพิ่งเสียชีวิตหรือออกจากประเทศไป บางคนอาจไม่มีที่อยู่อาศัยหรือไม่มีใครรู้ข้อมูลในสถิติของรัฐบาล และเราจะกังวลหากมีข้อเสนอแนะใดๆ ที่ว่าความคลาดเคลื่อนใดๆ เกิดจากการหลอกลวงโดยเจตนาของแพทย์ทั่วไปที่ทำงานหนัก" [25]

สัญญาการดูแลเบื้องต้นอื่น ๆ

นอกเหนือจากแพทย์ทั่วไปใน GMS แล้ว การดูแลเบื้องต้นยังให้บริการโดยผ่านสัญญาบริการทางการแพทย์ส่วนบุคคล (PMS) และสัญญาบริการทางการแพทย์ของผู้ให้บริการทางเลือก (APMS) อีกด้วย

บริการทางการแพทย์ส่วนบุคคล (PMS) ได้รับการทดลองใช้ครั้งแรกในเดือนเมษายน 1998 และกลายเป็นตัวเลือกถาวรในเดือนเมษายน 2004 ผู้ประกอบวิชาชีพด้านการดูแลสุขภาพ/หน่วยงานด้านการดูแลสุขภาพและกองทุนการดูแลเบื้องต้น (PCT) ทำสัญญาในพื้นที่ การใช้งานหลักของสัญญานี้คือเพื่อให้แพทย์ทั่วไปมีทางเลือกในการรับเงินเดือน บริการทางการแพทย์ทางเลือก (APMS) คือบริการการดูแลเบื้องต้นที่ให้บริการโดยผู้รับเหมาภายนอก (เช่น บริษัทด้านสุขภาพในสหรัฐอเมริกา)

การศึกษาที่ตีพิมพ์ในวารสารของ Royal Society of Medicineในปี 2015 พบว่าคลินิกทั่วไป 347 แห่งจากทั้งหมด 8,300 แห่งในอังกฤษดำเนินการภายใต้สัญญา "ผู้ให้บริการทางการแพทย์ทางเลือก" การศึกษายังพบว่าการนำสัญญาทางเลือกมาใช้ไม่ได้นำไปสู่การปรับปรุงคุณภาพและอาจทำให้การดูแลแย่ลง ผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่าผู้ให้บริการ APMS มีประสิทธิภาพแย่ลงอย่างมีนัยสำคัญใน 13 จาก 17 ตัวบ่งชี้ (p=<0.01 ในแต่ละตัวบ่งชี้) ในแต่ละปีตั้งแต่ปี 2008/09 และ 2012/13 และแย่ลงอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับคลินิกทั่วไปแบบดั้งเดิมใน 3 จาก 5 ปีสำหรับตัวบ่งชี้เพิ่มเติมอีกสองตัว[26]

ความสามารถในการทำกำไร

ในปี 2013/4 รายได้รวมเฉลี่ยของแพทย์ทั่วไปที่ปฏิบัติงานคนเดียวอยู่ที่ 107,200 ปอนด์ ในคลินิกที่มีแพทย์ทั่วไป 6 คนขึ้นไป รายได้เฉลี่ยอยู่ที่ 99,100 ปอนด์[27]

อ้างอิง

  1. ^ โดย Burch, Patrick (19 ธันวาคม 2018). "การระดมทุนในการดูแลสุขภาพเบื้องต้น" InnovAiT: การศึกษาและแรงบันดาลใจสำหรับการแพทย์ทั่วไป . 12 (2): 100–104. doi :10.1177/1755738018805186. S2CID  27415227
  2. ^ "ประวัติศาสตร์ที่แท้จริงของบริการแพทย์ ทั่วไปนอกเวลา" NHS ที่ดีกว่า 10 พฤษภาคม 2013 สืบค้นเมื่อ5 ตุลาคม 2014
  3. ^ ทิวดอ ร์ฮาร์ต, จูเลียน (25 สิงหาคม 1994). "ต้นกำเนิดของระบบบริการสุขภาพแห่งชาติ". สมาคมสุขภาพสังคมนิยมสืบค้นเมื่อ4 ตุลาคม 2014
  4. ^ ทิวดอร์ ฮาร์ต, จูเลียน (17 ตุลาคม 1988). "แพทย์แบบใหม่". Socialist Health Association . สืบค้นเมื่อ4 ตุลาคม 2014 .
  5. ^ abcde Lewis, Jane (มิถุนายน 1997). Independent Contractors . แมนเชสเตอร์: ศูนย์วิจัยและพัฒนาการดูแลสุขภาพเบื้องต้นแห่งชาติISBN 978-1901805017-
  6. ^ "ข่าว: ตกลงสัญญา GP แล้ว". รัฐบาลสก็อตแลนด์ . 23 ธันวาคม 2013 . สืบค้นเมื่อ18 ตุลาคม 2014 .
  7. ^ "แพทย์ทั่วไปจะย้าย "ให้ใกล้เคียงกับเงินเดือนมากที่สุด" ตามแผนปฏิรูปเพื่อลดภาระงานในสกอตแลนด์" Pulse . 19 พฤษภาคม 2015 . สืบค้นเมื่อ21 พฤษภาคม 2015 .
  8. ^ โรส, เอริค (10 พฤษภาคม 2013). "ประวัติศาสตร์ที่แท้จริงของบริการนอกเวลาของแพทย์ทั่วไป" NHS ที่ดีกว่าสืบค้นเมื่อ4 ตุลาคม 2014
  9. ^ ab Kmietowicz, Zosia (7 มกราคม 2549). "ศตวรรษแห่งการแพทย์ทั่วไป". British Medical Journal. PMC 1325136 . 
  10. ^ ab "กฎบัตรสังคมนิยมเพื่อสุขภาพ". สมาคมสุขภาพสังคมนิยม . สมาคมการแพทย์สังคมนิยม. 1965 . สืบค้นเมื่อ26 ตุลาคม 2014 .
  11. ^ คณะกรรมาธิการหลวงว่าด้วย NHS บทที่ 7 HMSO กรกฎาคม 1979 ISBN 978-0101761505. ดึงข้อมูลเมื่อ19 พฤษภาคม 2558 .
  12. ^ McGovern MP, Boroujerdi MA, Taylor MW, Williams DJ, Hannaford PC, Lefevre KE, Simpson CR (2008). "ผลของสัญญาตามแรงจูงใจของสหราชอาณาจักรต่อการจัดการผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจในการดูแลเบื้องต้น" Family Practice . 25 (1): 33–39. doi : 10.1093/fampra/cmm073 . PMID  18222938.
  13. ^ McGovern MP, Williams DJ, Hannaford PC, Taylor MW, Lefevre KE, Boroujerdi MA, Simpson CR (2008). "การแนะนำสัญญาเป้าหมายจูงใจใหม่สำหรับแพทย์ครอบครัวในสหราชอาณาจักร: ดีสำหรับผู้ป่วยสูงอายุที่เป็นโรคเบาหวานแต่ไม่ดีสำหรับผู้หญิง?" Diabetic Medicine . 25 (9): 1083–1089. doi :10.1111/j.1464-5491.2008.02544.x. PMID  18937676. S2CID  517824
  14. ^ Simpson CR, Hannaford PC, Lefevre K, Williams D (2006). "ผลของสัญญาจูงใจของสหราชอาณาจักรต่อการจัดการผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองในการดูแลเบื้องต้น" Stroke . 37 (9): 2354–2360. doi : 10.1161/01.STR.0000236067.37267.88 . PMID  16873713
  15. ^ Fisher, Brian (25 ตุลาคม 2016). "บริการออนไลน์: สุขภาพที่ 'ขับเคลื่อนโดยผู้ป่วย' จะทำให้การดูแลมีความปลอดภัยและมีประสิทธิภาพมากขึ้น" GP Online สืบค้นเมื่อ28 ธันวาคม 2016
  16. ^ "การเปลี่ยนแปลงสัญญา GMS ปี 2015/16" นายจ้าง NHS . 30 กันยายน 2014 . สืบค้นเมื่อ8 ตุลาคม 2014 .
  17. ^ Hunt, Jeremy (2022). Zero . ลอนดอน: Swift Press. หน้า 171. ISBN 9781800751224-
  18. ^ "Global sum funds per patient to rise 6% from April under new contract". GP Online. 9 กุมภาพันธ์ 2017 . สืบค้นเมื่อ11 กุมภาพันธ์ 2017 .
  19. ^ “สัญญา GP ใหม่ 'ลงโทษ' รายได้ของผู้ให้บริการดิจิทัล Babylon อ้างว่า” Digital Health. 11 กุมภาพันธ์ 2019 . สืบค้นเมื่อ13 กุมภาพันธ์ 2019 .
  20. ^ "ข้อตกลงสัญญา GP ใหม่: ตัวเปลี่ยนเกมสำหรับการดูแลเบื้องต้นหรือไม่" British Medical Journal. 1 กุมภาพันธ์ 2019 . สืบค้นเมื่อ 4 กุมภาพันธ์ 2019 .
  21. ^ "พันล้านที่จะลงทุนในการระดมทุนการปฏิบัติผ่านสัญญา GP ห้าปี" Pulse. 31 มกราคม 2019 . สืบค้นเมื่อ 4 กุมภาพันธ์ 2019 .
  22. ^ "เปิดเผยการปฏิรูปสัญญาแพทย์ทั่วไปรายใหญ่". Health Service Journal. 30 มกราคม 2019 . สืบค้นเมื่อ17 มีนาคม 2019 .
  23. ^ Butt, Mobasher (16 พฤศจิกายน 2017). "Margaret McCartney: General practice can't just exclude sick people". British Medical Journal . สืบค้นเมื่อ19 พฤศจิกายน 2017 .
  24. ^ "สูตรของคาร์-ฮิลล์". สมุดบันทึก GP . สืบค้นเมื่อ19 พฤศจิกายน 2017 .
  25. ^ "GP 'ผู้ป่วยผี' จะถูกสอบสวนโดยหน่วยงานปราบปรามการทุจริตของ NHS" BBC. 12 มิถุนายน 2019 . สืบค้นเมื่อ20 กรกฎาคม 2019 .
  26. ^ "ผู้ให้บริการภาคเอกชนของบริการ GP ถูกเอาชนะโดยการปฏิบัติแบบเดิม" The Independent . 24 เมษายน 2015 . สืบค้นเมื่อ28 เมษายน 2015 .
  27. ^ "แพทย์ทั่วไปในคลินิกขนาดเล็กมีรายได้มากกว่าแพทย์ทั่วไปในคลินิกขนาดใหญ่" Health Service Journal. 21 กันยายน 2015 . สืบค้นเมื่อ1 พฤศจิกายน 2015 .
สืบค้นจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=บริการทางการแพทย์ทั่วไป&oldid=1182197502"