ฆ้อง
เครื่องดนตรีประเภทตีกระทบ

ฆ้อง
ฉิ่งสไตล์ชวาและบาหลีสำหรับวงดนตรีเกมลันแขวนอยู่ในกรอบอันวิจิตรบรรจง
การจำแนกประเภทเมทัลโลโฟน
ชายสองคน (ขวา) กำลังยกฆ้องซึ่งปรากฏบนภาพนูนต่ำในวัดสมัยศตวรรษที่ 13 ที่บริเวณกลุ่มอาคารวัด Candi Induk ในชวาตะวันออกประเทศอินโดนีเซีย
คอลเลกชันฉิ่งใน วงดนตรี เกมลัน – สถานทูตอินโดนีเซียในแคนเบอร์รา

ฉิ่ง[หมายเหตุ 1]เป็น เครื่อง กระทบชนิด หนึ่ง ซึ่งมีต้นกำเนิดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และใช้กันอย่างแพร่หลายในประเพณีดนตรีของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และเอเชียตะวันออกฉิ่งทำด้วยโลหะ มีรูปร่างกลมแบนหรือคล้ายชาม และสามารถมีหลายขนาด โดยทั่วไปจะตีด้วยค้อน ฉิ่งสามารถเล่นเดี่ยวๆ เพื่อให้ได้เสียง "ดังโครม" อันเป็นเอกลักษณ์ หรือเล่นร่วมกับชุดเสียงที่ปรับเสียงแล้วซึ่งให้เสียงเหมือนระฆัง

การพรรณนาถึงฆ้องที่เก่าแก่ที่สุดที่เป็นไปได้คือจากรายละเอียดบนพื้นผิวของกลองสำริดNgọc Lũ I (ประมาณศตวรรษที่ 3 ถึงศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาล) จากวัฒนธรรม Dong Sonทางตอนเหนือของเวียดนาม ภาพดัง กล่าวแสดงให้เห็นสิ่งที่ดูเหมือนวงฉิ่งเจ็ดชุดพร้อมกับเครื่องดนตรีอื่นๆ (รวมทั้งฉาบ/ระฆังและกลองสำริดเอง) [1]การกล่าวถึงฆ้องในประวัติศาสตร์ที่ไม่มีข้อโต้แย้งที่เก่าแก่ที่สุดสามารถพบได้ในบันทึกจีนศตวรรษที่ 6 ซึ่งระบุว่าเป็นเครื่องดนตรีต่างประเทศที่ได้มาจากประเทศระหว่างทิเบตและพม่า คำว่าฆ้อง ( ภาษาชวา : ꦒꦺꦴꦁ ) มีต้นกำเนิดมาจาก เกาะ ชวาของอินโดนีเซียการวิจัยทางวิทยาศาสตร์และโบราณคดีได้ระบุว่าอันนัมชวาพม่าและจีนตอนใต้เป็นศูนย์กลางการผลิตฆ้องหลักสี่แห่งของโลกยุคโบราณ[2] [3]ฉิ่งได้เข้ามาสู่โลกตะวันตกในศตวรรษที่ 18 เมื่อมันถูกใช้ในวงเพอร์คัสชั่นของวงดุริยางค์ซิมโฟนีแบบตะวันตกด้วย[ 4 ]ฉิ่งหม้อทองแดงที่รู้จักกันในชื่อระฆังพักถูกใช้กันอย่างแพร่หลายในกรีกและโรมโบราณ เช่นในโอราเคิลออฟโดโดนา ที่มีชื่อเสียง ซึ่งก็มีการใช้ฉิ่งจานด้วย[5] [6]

ฉิ่งโดยทั่วไปจะแบ่งออกเป็น 3 ประเภท ได้แก่ฉิ่งแขวนเป็นแผ่นโลหะกลมแบนที่แขวนในแนวตั้งโดยใช้เชือกร้อยผ่านรูใกล้กับขอบบน ฉิ่งแบบมีปุ่มหรือแบบมีจุกจะมีปุ่มหรือปุ่มนูนตรงกลางและมักจะแขวนและเล่นในแนวนอน ฉิ่งแบบมีชามจะมีรูปร่างเหมือนชามและวางบนเบาะ เบาะอาจจัดอยู่ใน ประเภท ระฆัง ฉิ่งส่วนใหญ่ทำจากบรอนซ์หรือทองเหลืองแม้ว่าจะมีโลหะผสม อื่นๆ อีกหลายชนิด ที่ใช้

กังวานผลิตเสียงได้ 2 แบบ กังวานที่มีพื้นผิวเรียบจะสั่นในหลายโหมด ทำให้เกิดเสียง "โครม" แทนที่จะเป็นเสียงที่ปรับจูน กังวานประเภทนี้บางครั้งเรียกว่า ทัม-ทัมเพื่อแยกความแตกต่างจากกังวานแบบบอสที่ให้เสียงที่ปรับจูนแล้ว ในวงดนตรีเกมลันของอินโดนีเซีย กังวานแบบบอสบางประเภทถูกสร้างขึ้นโดยตั้งใจให้สร้างเสียงจังหวะ เพิ่มเติม ในช่วงประมาณ 1 ถึง 5 เฮิรตซ์ การใช้คำว่า "กังวาน" สำหรับเครื่องดนตรีทั้งสองประเภทนี้เป็นเรื่องปกติ

ประเภท

ภาพฆ้องที่ปรากฎบนภาพนูนต่ำของวัดCandi Sukuhในชวาตอนกลางประเทศอินโดนีเซีย สมัยศตวรรษที่ 15

ฉิ่งแขวนใช้ค้อนตีและมีสองประเภทหลัก ได้แก่ แผ่นแบนที่มีขอบกลึงหรือไม่มีขอบ และฉิ่งที่มีปุ่มนูนตรงกลาง โดยทั่วไป ฉิ่งที่มีขนาดใหญ่ขึ้นจะยิ่งมีขนาดใหญ่และนุ่มนวลขึ้น ในดนตรีซิมโฟนิกตะวันตก ฉิ่งที่มีขอบแบนมักเรียกกันว่าทัมทัมเพื่อแยกความแตกต่างจากฉิ่งที่มีปุ่มนูน ในที่นี้ คำว่า "ฉิ่ง" จะสงวนไว้สำหรับฉิ่งที่มีปุ่มนูนเท่านั้น ฉิ่งเป็นเครื่องดนตรีจีนมานานหลายพันปี การใช้ครั้งแรกอาจเป็นการส่งสัญญาณให้คนงานชาวนาเข้ามาจากทุ่งนา เนื่องจากฉิ่งบางอันดังพอที่จะได้ยินจากระยะไกลถึง 5 ไมล์ (8 กม.)

ฉิ่งแบนขนาดใหญ่สามารถ "ตีให้พร้อม" ได้โดยการตีเบาๆ ก่อนจังหวะหลัก ซึ่งจะทำให้เสียงดีขึ้นอย่างมากและทำให้เครื่องดนตรี "พูด" เร็วขึ้น โดยมีการหน่วงเวลาสั้นลงเพื่อให้เสียง "ดัง" การรักษาจังหวะตีให้พร้อมนี้ต้องใช้ทักษะอย่างมาก ฉิ่งที่แขวนขนาดเล็กที่สุดจะเล่นด้วยไม้ไผ่หรือไม้กลองแบบตะวันตก ดนตรีร่วมสมัยและแนวอาวองการ์ดที่ต้องการเสียงที่แตกต่างกัน มักจะใช้ค้อนไม้ (ทำให้เกิดเสียงแหลมและเสียงฮาร์โมนิก) คันชักเบส (ทำให้เกิดเสียงยาวและเสียงโอเวอร์โทนสูง) และอุปกรณ์ตีต่างๆ (ไม้ พลาสติก และโลหะ) เพื่อสร้างเสียงที่ต้องการ

ฉิ่งหินคือหินก้อนใหญ่ที่ถูกตีด้วยหินก้อนเล็กเพื่อสร้างเสียงสะท้อนที่เป็นโลหะ

ฉิ่งแขวนแบบดั้งเดิม

จาวกง (ทัม-ทัม)

ฆ้องจีนที่คุ้นเคย (ฉาบขนาด 10 นิ้ว (25 ซม.))
ฆ้องขนาดใหญ่ที่ Ashikaga Banna-ji

ชาวตะวันตกส่วนใหญ่คุ้นเคยกันดีที่สุดคือchau gongหรือbullseye gong chau gong ขนาดใหญ่ที่เรียกว่าtam-tams [7]ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของวงดุริยางค์ซิมโฟนีบางครั้ง chau gong เรียกว่าchong จีนแต่ในความเป็นจริง มันเป็นเพียงหนึ่งในหลายประเภท ของ chong ที่แขวนอยู่ ซึ่งเกี่ยวข้องกับจีน chau gong ทำจากโลหะผสมทองแดง ทองสัมฤทธิ์ หรือทองเหลือง เกือบจะแบน ยกเว้นขอบ ซึ่งหมุนขึ้นเพื่อทำเป็นทรงกระบอกตื้น ตัวอย่างเช่น บน chong ขนาด 10 นิ้ว (25 ซม.) ขอบจะยื่นออกมาประมาณ1 ⁄ 2นิ้ว (1 ซม.) ในแนวตั้งฉากกับพื้นผิว พื้นผิวหลักจะเว้าเล็กน้อยเมื่อมองจากทิศทางที่หมุนขอบ จุดตรงกลางและขอบของ chau gong จะถูกเคลือบด้วยคอปเปอร์ออกไซด์สีดำที่เกิดขึ้นระหว่างการผลิตทั้งสองด้าน ส่วนที่เหลือจะถูกขัดเงาเพื่อขจัดการเคลือบนี้ ขนาดของฆ้อง Chau มีตั้งแต่เส้นผ่านศูนย์กลาง 7 ถึง 80 นิ้ว (18 ถึง 203 ซม.)

ประวัติศาสตร์

ฆ้องจ้วงที่เก่าแก่ที่สุดมาจากหลุมศพที่ค้นพบที่แหล่งกุ้ยเซียนในเขตปกครองตนเองกวางสีจ้วงของจีน มีอายุย้อนไปถึงสมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันตก ตอนต้น ฆ้องปรากฏอยู่ในงานศิลปะภาพของจีนตั้งแต่ศตวรรษที่ 6 ซีอี[8]และเป็นที่รู้จักจากการตีกลองที่หนักแน่นและแสดงถึงจิตวิญญาณในพิธีกรรมและการประชุมของชนเผ่า[9]ตามธรรมเนียมแล้ว ฆ้องจ้วงถูกใช้เพื่อเปิดทางให้เจ้าหน้าที่และขบวนแห่สำคัญๆ เช่นเดียวกับไซเรนของตำรวจในปัจจุบัน บางครั้ง จำนวนจังหวะที่ใช้ก็ใช้เพื่อระบุอาวุโสของเจ้าหน้าที่ ด้วยวิธีนี้ เจ้าหน้าที่สองคนที่พบกันโดยไม่คาดคิดบนถนนก็จะรู้ก่อนการประชุมว่าใครควรโค้งคำนับก่อนอีกคน

ใช้ในวงดุริยางค์ซิมโฟนี

ทัม-ทัมถูกนำมาใช้ครั้งแรกในฐานะเครื่องดนตรีสำหรับวงออเคสตราโดยFrançois -Joseph Gossec ในปี 1790 และ Gaspare SpontiniและJean-François Le Sueurก็ได้นำมาใช้เช่นกัน[10] Hector Berliozได้นำเครื่องดนตรีชนิดนี้มาใช้ตลอดอาชีพการประพันธ์เพลงของเขา และในTreatise on Instrumentationเขาได้แนะนำให้ใช้เครื่องดนตรีชนิดนี้ "สำหรับฉากโศกเศร้าหรือเพื่อการแสดงละครที่น่ากลัวอย่างสุดขีด" [10]นักประพันธ์เพลงคนอื่นๆ ที่นำทัม-ทัมมาใช้ในโรงโอเปร่า ได้แก่Gioachino Rossini , Vincenzo BelliniและRichard Wagner [11] Rossini ในบทสุดท้ายขององก์ที่ 3 ของArmida (1817), [12] Bellini ในNorma (1831) และ Wagner ในRienzi (1842) ภายในเวลาไม่กี่ทศวรรษ ทัม-ทัมก็กลายมาเป็นสมาชิกคนสำคัญของกลุ่มเครื่องเพอร์คัชชันของวงออเคสตราซิมโฟนีสมัยใหม่ เครื่องดนตรีชนิดนี้ปรากฏเด่นชัดในซิมโฟนีของPeter Ilyich Tchaikovsky , [13] Gustav Mahler , [14] Dmitri Shostakovich [15]และในระดับที่น้อยกว่านั้นSergei RachmaninovและSergei Prokofiev Giacomo Pucciniใช้ฆ้องและ tam-tam ในโอเปร่าของเขาIgor Stravinskyได้ขยายเทคนิคการเล่น tam-tam อย่างมากในThe Rite Of Spring ของเขา โดยรวมถึงโน้ตสั้นที่ลดเสียงอย่างรวดเร็ว การเร่งเสียงอย่างรวดเร็ว และไม้ตีสามเหลี่ยมที่ขูดผ่านด้านหน้าของเครื่องดนตรีKarlheinz Stockhausen ใช้ tam-tam ของ Paisteขนาด 60 นิ้ว ใน Momente ของเขา

โดรา

โดรา เป็นเครื่องดนตรีประเภทเพอร์คัชชันและเครื่องดนตรีประเภทอิดิโอโฟน ของญี่ปุ่นชนิดหนึ่ง ทำจากบรอนซ์ ทองเหลือง หรือเหล็ก และแขวนไว้บนขาตั้งโดรา มักใช้ในพิธีรำลึกทางศาสนาพุทธการแสดงฮายาชิ ดนตรี คาบูกิและสัญญาณการออกเดินทางของเรือ[16]

ก้องหัวนม

ฆ้องหัวนม ณ วัดจุฬาภรณ์วราราม วัดพุทธ จ. นครนายก
ชุดเครื่องดนตรี Maranao kulintangแกะสลักและทาสีอย่างประณีตจากพิพิธภัณฑ์มานุษยวิทยาแห่งชาติ ประเทศฟิลิปปินส์พร้อมเสียงระฆังที่มีชื่อและระดับเสียงต่างๆ กัน

ฉิ่งแบบจุกปิดจะมีปุ่มหรือจุกปิดที่ยกขึ้นตรงกลาง ซึ่งมักทำด้วยโลหะชนิดต่างๆ ซึ่งแตกต่างจากฉิ่งประเภทอื่นๆ โดยมีคุณภาพและความก้องกังวานที่แตกต่างกัน ฉิ่งประเภทนี้จะมีโทนเสียงที่สั่นน้อยกว่าฉิ่งประเภทอื่นๆ และมีเสียงที่แตกต่างกัน 2 เสียง ขึ้นอยู่กับว่าฉิ่งประเภทนี้ตีที่ปุ่มหรือข้างๆ ปุ่ม โดยส่วนใหญ่แล้ว ฉิ่งประเภทนี้จะปรับจูนให้มีระดับเสียงที่แตกต่างกัน แต่ก็ไม่เสมอไป

ขนาดของฉิ่งแบบจุกนมมีตั้งแต่ 6 ถึง 20 นิ้ว (15 ถึง 51 ซม.) หรือใหญ่กว่านั้น ฉิ่งแบบจุกนมขนาดเล็กที่ปรับแต่งเสียงแล้วสามารถใช้บรรเลงทำนองเพลง ได้

ฆ้องหัวนมใช้ในวัดจีนเพื่อบูชาและวัดพุทธในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

นี่คือฆ้องหลักในดนตรีพื้นบ้านฟิลิปปินส์ที่เรียกว่า กู ลิ นตัง

ในวงดนตรีเกมลันของอินโดนีเซีย เครื่องดนตรีที่มีลักษณะเป็นฆ้องจะมีขนาดต่างๆ กัน โดยมีหน้าที่และชื่อเรียกที่แตกต่างกัน ตัวอย่างเช่น ในวงดนตรีเกมลันของชวาตอนกลาง ฆ้องที่ใหญ่ที่สุดเรียกว่าฆ้องอาเกงมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางสูงสุดถึง 1 เมตร มีระดับเสียงที่ต่ำที่สุด และเล่นน้อยที่สุด ฆ้องที่เล็กกว่าถัดมาคือฆ้องสุวูกันหรือซีเยมซึ่งมีระดับเสียงที่สูงกว่าเล็กน้อย และมาแทนที่ ฆ้อง อาเกงในชิ้นที่เสียงฆ้องอยู่ใกล้กัน ฆ้องเคมปุลมีขนาดเล็กกว่า มีระดับเสียงที่สูงกว่า และเล่นบ่อยกว่าฆ้องอาเกงและฆ้องสุวู กันบางชิ้น มีโน้ตเป็นจังหวะ

ฉิ่งฉับ

เครื่องดนตรีที่ขาดไม่ได้ของวงออเคสตราสำหรับงิ้วจีนคือฉิ่งคู่ ฉิ่งขนาดใหญ่จะมีเสียงต่ำลง ฉิ่งขนาดเล็กจะมีเสียงสูงขึ้น ฉิ่งขนาดใหญ่จะใช้เพื่อประกาศการเข้ามาของนักแสดงหรือบุคคลสำคัญ และเพื่อระบุจุดสำคัญของละครและผลที่ตามมา ฉิ่งขนาดเล็กจะใช้เพื่อประกาศการเข้ามาของนักแสดงหรือบุคคลรอง และเพื่อระบุจุดของอารมณ์ขัน

ขนาดของฉิ่งโอเปร่ามีตั้งแต่ 7 ถึง 12 นิ้ว (18 ถึง 30 ซม.) โดยฉิ่งขนาดใหญ่กว่าจะมีขนาดใหญ่กว่าฉิ่งขนาดเล็กประมาณ 1 หรือ 2 นิ้ว (3 หรือ 5 ซม.)

ปาสิกง

อากุงเป็นฆ้องแขวนชนิดหนึ่งของฟิลิปปินส์ ที่ใช้เป็นส่วนหนึ่งของ วงกุลินตัง

ฆ้องปาซิเป็นฆ้องขนาดกลาง มีขนาด 12 ถึง 15 นิ้ว (30 ถึง 38 ซม.) มีเสียงดังโครมคราม ฆ้องปาซิมักใช้เพื่อประกาศการเริ่มต้นการแสดง ละคร หรือมายากล โครงสร้างแตกต่างกันไป บางประเภทมีจุกและบางประเภทไม่มี ดังนั้นจึงมีชื่อเรียกตามหน้าที่มากกว่าโครงสร้างหรือแม้กระทั่งเสียง

กลอง Pasi แบบไม่มีหัวนมได้รับความนิยมจากมือกลองสายกลางที่ชอบผจญภัย

ก้องเสือ

ฉิ่งเสือเป็นฉิ่งที่ลาดลงเล็กน้อยหรือลาดขึ้นเล็กน้อย มีขนาดใหญ่กว่าฉิ่งโอเปร่า และมีการเปลี่ยนระดับเสียงที่น้อยกว่า โดยทั่วไปจะอยู่ที่ 15 นิ้ว (38 ซม.) แต่มีให้เลือกใช้ตั้งแต่ต่ำลงมาจนถึง 8 นิ้ว (20 ซม.)

ชุงกวง

ฆ้องชุงกวงเป็นฆ้องขนาดกลางถึงใหญ่ซึ่งมีเสียง สแตคคาโต ที่แหลม

ระฆังลม

ฆ้องลม (เรียกอีกอย่างว่าฆ้องเฟิงหรือฆ้องสิงโต) เป็นแผ่นแบนบรอนซ์ มีระดับเสียงพื้นฐานเล็กน้อย โอเวอร์โทนที่จูนหนัก และยืดเสียงได้นาน ฆ้องลมส่วนใหญ่มักทำจากบรอนซ์ B20 แต่อาจทำจากทองเหลือง M63 หรือนิกเกิล-ซิลเวอร์ NS12 ก็ได้ ตามธรรมเนียมแล้ว ฆ้องลมจะใช้ค้อนนุ่มขนาดใหญ่ซึ่งให้เสียงคำรามดังสนั่นเพื่อให้เข้ากับชื่อ ฆ้องลมจะกลึงทั้งสองด้านและมีขนาดปานกลางถึงใหญ่ โดยทั่วไปจะอยู่ที่ 15 ถึง 22 นิ้ว (38 ถึง 56 ซม.) แต่มีขนาดตั้งแต่ 7 ถึง 60 นิ้ว (18 ถึง 152 ซม.) ให้เลือก ขนาด 22 นิ้ว (56 ซม.) ได้รับความนิยมมากที่สุดเนื่องจากพกพาสะดวกและให้เสียงที่ดัง

กลองชนิดนี้มักใช้โดยมือกลองในดนตรีร็อค เมื่อตีด้วยไม้กลอง ปลายไนลอน เสียงจะคล้ายกับเสียงระฆังแบบขดลวดในนาฬิกาตั้งโต๊ะ กลองบางอันมีรูตรงกลาง แต่ติดตั้งไว้กับรูอื่นๆ ใกล้กับขอบเหมือนฆ้องแขวนทั่วไป กลองขนาดเล็กที่มีขนาด 7 ถึง 12 นิ้ว (18 ถึง 30 ซม.) จะมีเสียงคล้ายระฆังมากกว่าเนื่องจากมีความหนาและเส้นผ่านศูนย์กลางเล็ก

ฉิ่งประติมากรรม

ฉิ่งประติมากรรมโดย Steve Hubback
ฉิ่งประติมากรรมโดย Steve Hubback

ฉิ่งประติมากรรม (เรียกอีกอย่างว่าประติมากรรมฉิ่ง) คือฉิ่งที่มีวัตถุประสงค์สองประการ คือ เป็นเครื่องดนตรีและเป็นงานศิลปะภาพ โดยทั่วไปฉิ่งไม่ได้มีรูปร่างเป็นแผ่นกลม แต่จะมีรูปร่างที่ซับซ้อนกว่า แม้กระทั่งเป็นนามธรรม ฉิ่งประติมากรรมได้รับการริเริ่มในช่วงต้นทศวรรษ 1990 โดย สตีฟ ฮับแบ็ก ​​นักตีกลองและช่างโลหะ ชาวเวลส์ ซึ่งได้รับแรงบันดาลใจบางส่วนจากผลงานของฟรองซัวส์และเบอร์นาร์ด บาสเชต์ประติ มาก รเสียงชาวฝรั่งเศส

ผลงานของ Hubback ถูกนำมาใช้โดยนักดนตรีมากมาย รวมถึงมือกลองเดี่ยวDame Evelyn Glennieและมือกลองแนวร็อคCarl Palmer

Matt Nolanช่างทำฉิ่งและฉาบชาว อังกฤษ ซึ่งได้รับแรงบันดาลใจบางส่วนจากผลงานของ Hubback ยังสร้างฉิ่งประติมากรรมตามแบบของเขาเองหรือตามงานสั่งส่วนตัวอีกด้วย

Barry Mason ประติมากรชาวอังกฤษ[17]ทำฉิ่งจากไททาเนียมและโลหะธาตุอื่นๆ

การใช้ประโยชน์อื่น ๆ

ใน การใช้ ภาษาชวา แบบเก่า และ การใช้ ภาษาบาหลี สมัยใหม่ คำว่า "กง" ใช้เพื่อระบุกลุ่มเครื่องดนตรี ในการใช้ภาษาชวากลางร่วมสมัย คำว่า " เกมลัน"เป็นที่นิยมมากกว่า และคำว่า "กง" จะสงวนไว้สำหรับ " กงอาเกง"ซึ่งเป็นเครื่องดนตรีประเภทใหญ่ที่สุด หรือสำหรับเครื่องดนตรีทดแทน เช่น " กงโคโมดอง"หรือ"กงบุมบุง" (กงเป่า) ซึ่งทำหน้าที่ทางดนตรีเดียวกันในวงดนตรีที่ไม่มี "กง" ขนาดใหญ่ ในการใช้ภาษาบาหลี "กง" หมายถึง " กงเกอเบียร์ " หรือเกมลัน

ผู้ผลิตฆ้อง

Pande ( ผู้สร้าง กาเมลัน ) กำลังตีฆ้องในเมือง Besalen ชวากลางประเทศอินโดนีเซีย

นอกเหนือจากผู้ผลิตแบบดั้งเดิมหลายรายที่มีอายุหลายศตวรรษทั่วประเทศจีน รวมถึงทิเบตรวมถึงพม่าชวาและอันนัมยังมีการผลิตฆ้องในยุโรปและอเมริกาตั้งแต่ศตวรรษที่ 20 อีก ด้วย

บริษัท Paisteเป็นผู้ผลิตฆ้องรายใหญ่ที่สุดที่ไม่ใช่ของเอเชีย บริษัทสัญชาติสวิสที่มีเชื้อสายเอสโตเนียแห่งนี้ผลิตฆ้องที่โรงงานในเยอรมนี นอกจากนี้ บริษัท Oetken Gongs ซึ่งก่อตั้งโดย Broder Oetken อดีตผู้เชี่ยวชาญด้านฆ้องของ Paiste ในปี 2011 ยังมีฆ้องรุ่นต่างๆ ของตนเองในเยอรมนี นอกจากนี้ เขายังสร้างฆ้อง Symphonic และ Planetary รุ่นแรกให้กับMeinlบริษัทUFIP ของอิตาลี ผลิตฆ้องหลากหลายรุ่นในโรงงานที่เมืองปิสตอยานอกจากนี้ Michael Paiste ซึ่งทำงานนอกธุรกิจครอบครัวใหญ่ ยังผลิตฆ้องด้วยตนเองในเมืองลูเซิร์น ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ผู้ผลิตฆ้องอิสระรายอื่นๆ ในยุโรป ได้แก่ Steve Hubback ชาวเวลส์ ซึ่งปัจจุบันตั้งอยู่ในเนเธอร์แลนด์Matt Nolanและ Michal Milas ในสหราชอาณาจักร Barry Mason ในสหราชอาณาจักร และ Joao Pais-Filipe ในประเทศโปรตุเกส

ในอเมริกาเหนือบริษัท Sabianผลิตฆ้องจำนวนเล็กน้อย และบริษัท Zildjianจำหน่ายฆ้องตรา Zildjian ซึ่งในอดีตผลิตโดยบริษัท Zildjian แต่ปัจจุบันดูเหมือนว่าการผลิตจะมีต้นกำเนิดในจีน Ryan Shelledy เป็นผู้ผลิตฆ้องอิสระที่มีฐานการผลิตอยู่ในแถบมิดเวสต์ของสหรัฐอเมริกา[18]

บริษัทฉาบขนาดเล็กบางแห่งของตุรกีก็ทำธุรกิจฉาบเช่นกัน แต่ส่วนใหญ่เป็นเพียงธุรกิจเสริมจากธุรกิจหลักของตนซึ่งก็คือฉาบตีมือ

วัสดุและขนาด

ฉิ่งมีเส้นผ่านศูนย์กลางตั้งแต่ประมาณ 20 ถึง 60 นิ้ว (50 ถึง 150 ซม.) ทำจาก โลหะผสม ทองแดงที่ประกอบด้วยดีบุก สูงสุด 22 ส่วน ต่อทองแดง 78 ส่วน แต่ในหลายๆ กรณี ดีบุกมีสัดส่วนน้อยกว่ามากโลหะผสม นี้ เปราะมากเมื่อหล่อและปล่อยให้เย็นลงอย่างช้าๆ แต่สามารถอบอ่อนและอบอ่อนได้ในลักษณะพิเศษเพื่อบรรเทาปัญหานี้ เมื่อเย็นลงจากความร้อนสีแดงอย่างกะทันหัน โลหะผสมจะอ่อนตัวมากจนสามารถตีและกลึงบนเครื่องกลึงแล้วทำให้แข็งขึ้นโดยการให้ความร้อนซ้ำ หลังจากนั้น ฉิ่งจะมีคุณสมบัติและเสียงทั้งหมดของเครื่องดนตรีจีน องค์ประกอบของโลหะผสมทองแดงที่ใช้ทำฉิ่งมีดังนี้: ทองแดง 76.52%, ดีบุก 22.43%, ตะกั่ว 0.26%, สังกะสี 0.23%, เหล็ก 0.81% ในการผลิตฉาบของตุรกี ยังมีกำมะถันและซิลิกอนในโลหะผสมด้วย[4]

ฉิ่งตุรกีและฉิ่ง Gamelan มีรากฐานทางโลหะวิทยาจากบรอนซ์เฟสเบตา กราฟ การเปลี่ยนเฟส ของส่วนผสมดีบุกและทองแดง แสดงสามเหลี่ยมขึ้นลงแคบมาก โดยมีดีบุก 21–24% และอุณหภูมิ 780 °C (1,440 °F) แสดงด้วย β นี่คือความลับของการผลิตเครื่องดนตรีบรอนซ์ในอดีต เมื่อบรอนซ์ถูกผสมและให้ความร้อน ทองแดงจะเรืองแสงสีส้มแดง ซึ่งบ่งบอกว่าทองแดงได้รับความร้อนจนถึงขอบเฟสเบตา ซึ่งโลหะจะต้องแช่อยู่ในน้ำเย็นเพื่อล็อกโลหะผสมไว้ในเฟสเบตาสำหรับการผลิตฉาบ[ จำเป็นต้องอ้างอิง ] จากนั้นตีฉิ่งด้วยแผ่นกลมแข็งหุ้มหนังที่ติดบนไม้สั้นหรือด้ามจับ ฉิ่งจะส่งเสียงที่ดังกังวานอย่างแปลกประหลาด ซึ่งอาจแตกต่างกันได้โดยวิธีการตีแผ่นเสียงเฉพาะ การสั่นสะเทือนที่ซับซ้อนจะระเบิดออกมาเป็น เสียงที่ต่อเนื่องกันเป็นคลื่นซึ่งอาจจะแหลมหรือทุ้มก็ได้ ในประเทศจีนและญี่ปุ่น ฉิ่งจะถูกใช้ในพิธีกรรมทางศาสนา ขบวนแห่ของรัฐ การแต่งงาน และเทศกาลอื่นๆ[4]

การใช้ดนตรีออเคสตรา

ฆ้อง อาเก็งในชุดชวา Gamelan

ฉิ่งถูกนำมาใช้ในวงออเคสตราเพื่อเพิ่มความรู้สึกถึงความกลัวและความสยองขวัญในฉากที่ดราม่า และโดยปกติแต่ไม่จำกัดเฉพาะผู้เล่นจะตีความคำนี้ว่าเรียกตัม-ตัมดังที่กล่าวไว้ข้างต้น ตัม-ตัมถูกนำเข้าสู่วงออเคสตราตะวันตกเป็นครั้งแรกโดยFrançois-Joseph Gossecในเพลงมาร์ชงานศพที่แต่งขึ้นเมื่อมิราโบ เสียชีวิต ในปี 1791 [4] Gaspare Spontiniใช้ตัม-ตัมใน ตอนจบองก์ที่ 2 ของ La Vestale (1807) Berliozเรียกตัม-ตัมสี่ครั้งในGrande Messe des morts ของเขา ในปี 1837 [19]ตัม-ตัมยังใช้ในดนตรีงานศพที่เล่นเมื่อร่างของนโปเลียนถูกนำกลับฝรั่งเศสในปี 1840 Meyerbeerใช้เครื่องดนตรีนี้ในฉากที่แม่ชีสามคนฟื้นคืนชีพในRobert le diableมีการใช้ทัม-ทัมสี่อันที่เมือง BayreuthในParsifalเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับเครื่องดนตรีประเภทระฆัง แม้ว่าจะไม่มีการระบุไว้ในคะแนนก็ตาม[4]ในดนตรีที่ทันสมัยกว่า ทัม-ทัมถูกใช้โดยนักแต่งเพลง เช่นKarlheinz StockhausenในMikrophonie I (1964–65) และโดยGeorge CrumbในMakrokosmos III: Music For A Summer Evening (1974) Crumb ได้ขยายช่วงเสียงของทัม-ทัมโดยให้คำแนะนำในการแสดง เช่น การใช้ "คันชักคอนทราเบสที่ขัดเงาอย่างดี" เพื่อคันชักทัม วิธีนี้ทำให้เกิดเสียงฮาร์โมนิกที่น่าขนลุก Stockhausen สร้างเสียงที่น่าสนใจยิ่งขึ้นโดยใช้ไมโครโฟนมือถือและเทคนิคการขูด เคาะ ถู และตีหลากหลายรูปแบบด้วยเครื่องมือที่ไม่ธรรมดา เช่น จานพลาสติก นาฬิกาจับเวลา และท่อกระดาษแข็ง นอกจากนี้ยังสามารถจุ่มฆ้องในอ่างน้ำได้หลังจากถูกตี นี่เรียกว่า "ฉิ่งน้ำ" และถูกเรียกในบทเพลงออเคสตราหลายเพลง

ฉิ่งที่ปรับเสียงยังใช้กับวงดุริยางค์ซิมโฟนี เช่น ชุดฉิ่งที่ปรับเสียงต่างกันซึ่งMessiaen ใช้ ในบทเพลงต่างๆ เช่นDes canyons aux étoilesและEt exspecto resurrectionem mortuorum

สัญญาณระฆัง

ก้องยังใช้เป็นอุปกรณ์ส่งสัญญาณในแอพพลิเคชั่นต่างๆ มากมาย

มวย (กีฬา)

ฉิ่งรูปชามติดตั้งตรงกลางควบคุมด้วยไฟฟ้าเป็นอุปกรณ์มาตรฐานในสังเวียนมวยโดยทั่วไปเรียกว่าฉิ่งโดยตีด้วยค้อนเพื่อส่งสัญญาณเริ่มต้นและสิ้นสุดของแต่ละยก

ก้องดินเนอร์

ในสมัยวิกตอเรียและเอ็ดเวิร์ด มักจะมีธรรมเนียมในโรงแรม บนเรือ และในคฤหาสน์ชนชั้นสูงขนาดใหญ่ที่จะตีระฆังอาหารค่ำเพื่อแจ้งว่าอาหารกำลังจะเสิร์ฟ[20] [21] [22]

ทางข้ามทางรถไฟ

ทางข้ามทางรถไฟ ที่มี สัญญาณไฟจราจรกะพริบหรือวิกแวกมักจะมีกระดิ่งเตือนด้วย กระดิ่งเครื่องกลซึ่งในบางสถานที่เรียกว่า "ฆ้อง" จะถูกตีด้วยค้อนไฟฟ้าเพื่อเตือนผู้ขับขี่และคนเดินถนนว่ามีรถไฟกำลังวิ่งมา กระดิ่งทางข้ามทางรถไฟจำนวนมากกำลังถูกแทนที่ด้วยอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ไม่มีชิ้นส่วนเคลื่อนไหว

ติดตั้งรถราง

ระฆังมักมีอยู่ในรถรางรถราง รถไฟรถรางเคเบิลหรือ รถราง รางเบาโดยระฆังจะมีลักษณะเป็นระฆังรูปชาม ซึ่งมักจะติดไว้ที่ด้านหน้าของตู้รถไฟ ระฆังได้รับการออกแบบมาให้ส่งเสียงเตือนในบริเวณที่ ห้าม เป่านกหวีดหรือแตรและ "เสียงระฆังดังกังวาน" ก็หมายถึงเสียงนี้ ตามปกติแล้ว ระฆังจะควบคุมด้วยแป้นเหยียบ แต่ในปัจจุบัน ระฆังจะควบคุมด้วยปุ่มที่ติดตั้งอยู่บนแผงควบคุม รถรางในยุคแรกๆ จะมีระฆังขนาดเล็กที่มีที่ดึงระฆังติดอยู่ที่ประตูหลังของตู้รถไฟ โดยพนักงานควบคุม จะควบคุมระฆัง เพื่อแจ้งให้คนขับทราบว่าสามารถเดินทางต่อไปได้อย่างปลอดภัย

การส่งสินค้า

เรือที่มีความยาวเกิน 100 เมตร (330 ฟุต) ต้องมีระฆังและนกหวีดซึ่งปริมาตรของระฆังและนกหวีดนั้นกำหนดไว้ในข้อบังคับระหว่างประเทศเพื่อป้องกันการชนกันในทะเล [ 23] [24]เรือที่ทอดสมอหรือเกยตื้นต้องตีระฆังที่ท้ายเรือทันทีหลังจากตีระฆังที่หัวเรือเพื่อระบุความยาว[25]

โรงภาพยนตร์

อุปกรณ์ไฟฟ้าเครื่องกล แม่เหล็กไฟฟ้า หรืออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ใช้สร้างเสียงฉิ่งได้ถูกติดตั้งในโรงละคร (โดยเฉพาะในสาธารณรัฐเช็ก ) เพื่อรวบรวมผู้ชมจากห้องรับรองไปยังหอประชุมก่อนการแสดงจะเริ่มต้นหรือดำเนินต่อไปหลังจากช่วงพัก[26] [27] [28]

สัญญาณเวลา

สถานีวิทยุของเยอรมันใช้เสียงก้องเป็นสัญญาณเวลา[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

ติดตั้งบนยานพาหนะ

ในเครือจักรภพ ยานพาหนะฉุกเฉินติดตั้งกระดิ่ง Winkworth แบบไฟฟ้า แบบมือ หรือแบบสุญญากาศ ในช่วงเวลาก่อนที่จะมีแตรของ Martin หรือ ไซเรนแบบหมุนเข้ามาใช้งาน

รายชื่อฆ้อง

กองกงอินโดนีเซีย

ดูเพิ่มเติม

หมายเหตุ

  1. ^ จากภาษาอินโดนีเซียและมาเลย์ : กง ; ชวา : ꦒꦺꦴꦁ กง ; จีน :鑼; พินอิน : luó ; ญี่ปุ่น :銅鑼-ดา-, โรมัน :  ดอร่า ; เขมร : គង กง ; ไทย : ฆ้อง คง ; เวียดนาม : cồng chiêng ; อัสสัม : কāঁহ คาฮ

อ้างอิง

  1. ^ Tran, Hoai (3 สิงหาคม 2022). การแสดงและการเมืองมรดก "วัฒนธรรมกง" ในที่ราบสูงตอนกลางของเวียดนาม . Lit Verlag. หน้า 63. ISBN 9783643914064-
  2. ^ Blades, James (1992). Percussion Instruments and Their History. Bold Strummer. หน้า 93. ISBN 978-0933224612ต้นกำเนิดของฆ้อง นั้นไม่ชัดเจน แต่ดูเหมือนจะมีเหตุผลเพียงเล็กน้อยที่จะสงสัยคำกล่าวอ้างของชาวจีนที่เชื่อว่าฆ้องเป็นของประเทศ Hsi Yu ระหว่างทิเบตและพม่า ซึ่งมีการกล่าวถึงในช่วงต้นศตวรรษที่ 6 ในสมัยของจักรพรรดิ Hsüan Wu (ค.ศ. 500-515)
  3. ^ Jaap Kunst (11 ธันวาคม 2013). ดนตรีในชวา: ประวัติศาสตร์ ทฤษฎี และเทคนิค (ฉบับที่ 2) Springer. หน้า 146–. ISBN 9789401771306. OCLC  1066191713 ชนเผ่าบนภูเขาที่อาศัยอยู่ในภาคใต้ของจีนและอินเดียตอนเหนือ
  4. ^ abcde ชเลซิงเจอร์ 1911.
  5. ^ มอนตากู, เจเรมี (2007). ต้นกำเนิดและการพัฒนาเครื่องดนตรี . สำนักพิมพ์ Scarecrow หน้า 16–17 ISBN 9780810856578.OCLC 123539614  .
  6. ^ คุก, อาร์เธอร์ เบอร์นาร์ด (1902). "เสียงฆ้องที่โดโดนา". วารสารการศึกษากรีก . 22 : 5–28. doi :10.2307/623918. JSTOR  623918. S2CID  163626553.
  7. ^ Morris Goldberg ในModern School... Guide for The Artist Percussionist (Chappell & Co., Inc., New York City, 1955) กล่าวว่า "ในวงดุริยางค์ซิมโฟนีสมัยใหม่ คำว่า"กัง"และ"ทัม-ทัม"มีความหมายเหมือนกัน ในวงการวิชาการ ทัม-ทัมถือเป็นสำนวนแสลงที่นำมาจากคำในภาษาแอฟริกันที่แปลว่า "กลอง" ซึ่งต่อมามีความเกี่ยวข้องกับกังที่มีระดับเสียงไม่แน่นอน และด้วยเหตุนี้ นักแต่งเพลงแทบทุกคนจึงใช้คำนี้และจึงใช้แทนกันได้ในปัจจุบัน มีข้อยกเว้น: Benjamin Britten ใน Cello Symphonyของเขากล่าวถึงทั้ง "กัง" และ "ทัม-ทัม" เพื่อแยกเครื่องดนตรีทรงโดมออกจากเครื่องดนตรีออร์เคสตราทั่วไป[1]
  8. ^ "กง". สารานุกรมบริแทนนิกา. สืบค้นเมื่อ4 มิถุนายน 2019 .
  9. ↑ มุลเลอร์, แม็กซ์. The Diamond Sutra (แปลตามข้อความของราชวงศ์ถัง, 蛇年的马年的第一天), sutra 1–4487, สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด, 1894
  10. ^ ab Macdonald, Hugh (2002). Berlioz's Orchestration Treatise: A Translation and Commentary. Cambridge Musical Texts and Monographs. Cambridge University Press. หน้า 286. ISBN 978-1-139-43300-6-
  11. ^ แม้ว่าในยุคใหม่ ศตวรรษที่ 20 และต่อๆ มา การแสดงบางครั้งวาทยกรจะดัดแปลงทัม-ทัมในวงออร์เคสตราสำหรับการแสดงAlcesteและOrfeo ed Euridiceของกลัค (ซึ่งเป็นเพลงที่ใช้ใน งานแสดงประวัติศาสตร์ ของ Metropolitan Opera ) แต่ไม่มีร่องรอยของทัม-ทัมในโน้ตเพลงต้นฉบับของกลัคเอง ดังนั้น จึงต้องพิจารณาว่าเป็นเอฟเฟกต์เพิ่มเติมมากกว่าจะเป็นความปรารถนาของนักประพันธ์เอง
  12. ^ "Instrumentation used in Armida by Rossini". Humanities.uchicago.edu. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 กันยายน 2013 . สืบค้นเมื่อ 11 กรกฎาคม 2013 .
  13. ^ ซิมโฟนีหมายเลข 2และหมายเลข 6
  14. ↑ ซิมโฟนี หมายเลข 6และดาส ลีด ฟอน เดอร์ แอร์เด
  15. ^ ซิมโฟนีหมายเลข 4 , หมายเลข 8 , หมายเลข 10 , หมายเลข 11และหมายเลข 13
  16. ↑ "教材として活用し得る民俗資料 どら（銅ら）". www.edu.city.yokosuka.kanagawa.jp . สืบค้นเมื่อ12 พฤษภาคม 2564 .
  17. ^ "ขายฆ้อง : ฆ้องอาบน้ำเสียง : แบร์รี่ เมสัน". Barrymasonfineart.com . สืบค้นเมื่อ19 เมษายน 2021 .
  18. ^ "คลิกที่นี่สำหรับ Ryan Shelledy Gongs" เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 สิงหาคม 2016 สืบค้นเมื่อ7สิงหาคม2016
  19. ^ Grande Messe des Morts: โน้ตเพลงที่โครงการ International Music Score Library
  20. ^ Haravu Venkatanarasingha Verada Raj Iengar (2002). Snapshots of History: Through the Writings of HVR Iengar. Ananya Publications ขณะที่เรากำลังเดินผ่านทางเดิน เขาก็แสดงฆ้องสำหรับรับประทานอาหารให้ฉันดู ซึ่งโดยปกติแล้วคนรับใช้คนหนึ่งจะเป่าเพื่อแจ้งว่าอาหารพร้อมแล้ว
  21. ^ THE ILLUSTRATED LONDON MAGAZINE. 1855. หน้า 257. เสียงระฆังดินเนอร์ช่างน่าตกใจเสียจริง ทันใดนั้น กลองก็สั่นไหวภายใต้เสียงเครื่องดนตรีทองเหลืองที่ดังก้องกังวาน และสะท้อนเสียงปลุกไปยังสมาชิกร่วมในสภาล่างซึ่งแอ็ปเปไทต์เป็นผู้พูด ในโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่ง ผลที่ได้ช่างน่าอัศจรรย์ ช่างเป็นเสียงที่เร่งรีบจากทุกมุมของบ้านไปยังห้องอาหาร!
  22. ^ Jane Greer (2003). เด็กผู้หญิงและการรู้หนังสือในอเมริกา: มุมมองทางประวัติศาสตร์จนถึงปัจจุบัน ABC-CLIO ISBN 9791576076667. เมื่อเสียงอาหารเย็นดังขึ้น ฉันจึงเดินไปที่ห้องอาหารพร้อมกับน้องสาวอย่างช้าๆ
  23. ^ กฎระเบียบระหว่างประเทศเพื่อป้องกันการชนกันในทะเล  . 1972. กฎข้อที่ 33 – ผ่านทางWikisource .
  24. ^ ข้อบังคับระหว่างประเทศเพื่อป้องกันการชนกันในทะเล  . 1972. ภาคผนวก III – ผ่านทางWikisource .
  25. ^ กฎระเบียบระหว่างประเทศเพื่อป้องกันการชนกันในทะเล  . 1972. กฎข้อที่ 35 – ผ่านทางWikisource .
  26. ^ "Palantir". Sfkpalantir.net . สืบค้นเมื่อ11 กรกฎาคม 2013 .
  27. ↑ "Webmagazín Rozhledna .::. nezávislý kulturně-společenský deník". เว็บนิตยสาร.cz 29 ตุลาคม 2544 . สืบค้นเมื่อ11 กรกฎาคม 2556 .
  28. ↑ "เมสโต รุมเบิร์ก – oficiální stránky města". Rn.rumburk.cz 6 มกราคม 2556 . สืบค้นเมื่อ11 กรกฎาคม 2556 .

อ่านเพิ่มเติม

  • สุสานราชวงศ์ฮั่นลั่วโบวานในเขตกุ้ยเซียน (Guangxi Zuang AR) โดยพิพิธภัณฑ์สัญชาติกวางสีจ้วง (1988, ปักกิ่ง)
  •  บทความนี้รวมข้อความจากสิ่งพิมพ์ที่เป็นสาธารณสมบัติ ในปัจจุบัน :  Schlesinger, Kathleen (1911). "Gong". ในChisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica . Vol. 12 (พิมพ์ครั้งที่ 11). Cambridge University Press. หน้า 233
วิกิมีเดียคอม มอนส์มีสื่อเกี่ยวกับฆ้อง
  • ดนตรีดั้งเดิมของฟิลิปปินส์ตอนใต้ - หนังสือเรียนออนไลน์เกี่ยวกับดนตรี Southern Pilipino Kulintang ที่มีเนื้อหาครอบคลุมเกี่ยวกับถั่วอบ: kulintang, gandingan, agung และ babendil
  • วิดีโอการเล่นฆ้องของชนเผ่ากัมพูชา
  • บล็อกความงามแห่งชีวิตของ Joel Garten เก็บถาวร 11 มิถุนายน 2017 ที่เวย์แบ็กแมชชีน – ตัวอย่างบางส่วนของกระดิ่งผ่าเบคอนจากเอเชีย ซึ่งรวมถึงกระดิ่งเท้าช้างด้วย
  • สถาบันอเมริกันเกมลัน (AGI)
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=กง&oldid=1260858782"