แกรนด์ คอนคอร์ส (บรองซ์)
ถนนบูลเลอวาร์ดในบรองซ์ รัฐนิวยอร์ก

แกรนด์ คอนคอร์ส
แกรนด์บูเลอวาร์ดและคอนคอร์ส
มองไปทางทิศใต้จากถนนสายที่ 179 โดยมีแมนฮัตตันเป็นฉากหลัง
เจ้าของเมืองนิวยอร์ก
ดูแลโดยกรมขนส่งนิวยอร์ก
ความยาว5.2 ไมล์ (8.4 กม.) [1]
ที่ตั้งบรองซ์ นครนิวยอร์ก
สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่ใกล้ที่สุดIND Concourse Line
ฝั่งใต้ I-87  / ถนนอีสต์ 138 ในเมือง Mott Haven
ปลายเหนือ Mosholu Parkwayในเบดฟอร์ดพาร์ค
การก่อสร้าง
เริ่มก่อสร้าง1894 ( 1894 )
การเสร็จสมบูรณ์1909 ( 1909 )
อื่น
นักออกแบบหลุยส์ อลอยส์ ริสเซ่
ย่านประวัติศาสตร์แกรนด์คอนคอร์ส
อาคารอพาร์ตเมนต์อาร์ตเดโคริมถนนแกรนด์คอนคอร์ส
แกรนด์คอนคอร์ส (บรองซ์) ตั้งอยู่ในนิวยอร์กซิตี้
แกรนด์ คอนคอร์ส (บรองซ์)
ที่ตั้งเดอะบรองซ์นิวยอร์ก
พิกัด40°49′50″N 73°55′15″W / 40.83056°N 73.92083°W / 40.83056; -73.92083
รูปแบบสถาปัตยกรรมการฟื้นฟูศิลปะอาร์ตเดโคช่วงปลายศตวรรษที่ 19 และ 20
เลขที่อ้างอิง NRHP 87001388 [2]
หมายเลข NYCL 2403
วันที่สำคัญ
เพิ่มไปยัง NRHP24 สิงหาคม 2530
กำหนดเป็น NYCL25 ตุลาคม 2554

Grand Concourse (เรียกอีกอย่างว่าGrand Boulevard และ Concourse ) เป็นถนนสายหลักยาว 5.2 ไมล์ (8.4 กม.) ในเขตบรองซ์ในนิวยอร์กซิตี้ Grand Concourse ทอดผ่านย่านต่างๆ หลายแห่ง รวมทั้งBedford Park , Concourse , Highbridge , Fordham , Mott Haven , NorwoodและTremontตลอดความยาวส่วนใหญ่ของ Concourse กว้าง 180 ฟุต (55 ม.) แม้ว่าบางส่วนของ Concourse จะแคบกว่าก็ตาม

แกรนด์คอนคอร์สได้รับการออกแบบโดยหลุยส์ อลอยส์ ริสเซ่ ผู้ย้ายถิ่นฐานมาจากแซ็งต์-อาโวลด์ ลอร์แรนประเทศฝรั่งเศสริสเซ่เป็นผู้ริเริ่มสร้างถนนสายนี้ในปี 1890 และคอนคอร์สนี้สร้างขึ้นระหว่างปี 1894 ถึง 1909 โดยมีการขยายเพิ่มเติมในปี 1927 การพัฒนาคอนคอร์สทำให้มีการสร้างอาคารอพาร์ตเมนต์ (อาคารอพาร์ตเมนต์แบบมีลิฟต์ป้องกันไฟกึ่งหรูหราชั้นสูงหลายหลังซึ่งอยู่ระหว่างอาคารอพาร์ตเมนต์แบบมีลิฟต์ที่ราคาไม่แพงซึ่งออกแบบโดย New Law ที่มีความสูง 6 ชั้น ไปจนถึงอาคารอพาร์ตเมนต์ป้องกันไฟที่สูงไม่กี่หลังซึ่งเทียบได้กับอาคารอพาร์ตเมนต์หรูบนถนนสายหลักของแมนฮัตตัน) รอบๆ ถนนสายนี้ ในปี 1939 ถนนสายนี้ถูกเรียกว่า " พาร์คอเวนิวของผู้อยู่อาศัยในบรองซ์ชนชั้นกลาง" [3]ช่วงเวลาแห่งความเสื่อมโทรมตามมาในช่วงทศวรรษ 1960 และ 1970 เมื่อที่พักอาศัยเหล่านี้ทรุดโทรมลงและโถงผู้โดยสารได้รับการออกแบบใหม่ให้เป็นมิตรต่อผู้ขับขี่มากขึ้น การปรับปรุงและพัฒนาใหม่เริ่มขึ้นในช่วงทศวรรษ 1980 และส่วนหนึ่งของโถงผู้โดยสารใหญ่ได้รับการสร้างขึ้นใหม่ตั้งแต่ช่วงทศวรรษ 2000

ส่วนทางทิศใต้ของแกรนด์คอนคอร์สล้อมรอบไปด้วยอาคารที่อยู่อาศัยที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์หลายหลัง ซึ่งได้รับการขึ้นทะเบียนในรายการสถานที่ทางประวัติศาสตร์แห่งชาติในปี 1987 โดยเป็นส่วนหนึ่งของเขตประวัติศาสตร์แกรนด์คอนคอร์สในปี 2011 คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนครนิวยอร์กได้กำหนดให้อาคารจำนวนมากรอบแกรนด์คอนคอร์สเป็นส่วนหนึ่งของเขตสถานที่สำคัญของเมือง นอกจากนี้ ยังมีจุดที่น่าสนใจหลายแห่งตั้งอยู่บนหรือใกล้กับคอนคอร์ส เช่นพิพิธภัณฑ์ ศิลปะบรองซ์และกระท่อมเอ็ดการ์ อัลลัน โพ

คำอธิบาย

ปลายทางทิศใต้ของ Grand Concourse อยู่ที่ East 138th Street ไม่นานหลังจากนั้น ก็จะรวมเข้ากับทางลาดเข้าสู่ทางด่วนMajor Deegan ทิศ ใต้ ( I-87 ) เช่นเดียวกับทางลาดออกจาก I-87 ทิศเหนือ Grand Concourse ยังคงเป็นถนนแปดเลนที่แบ่งช่องทางจราจร โดยมีช่องทางจราจรสองถึงสามช่องทางในแต่ละทิศทาง จนถึง East 161st Street [1]ทางเหนือของที่นั่นถนนบริการ ในแต่ละทิศทางจะเริ่มต้นขึ้น และ เลนจักรยานบัฟเฟอร์ทิศทางเดียวจะวิ่งอยู่ที่ขอบด้านซ้ายของถนนบริการทั้งสองฝั่ง[4] Grand Concourse เป็นถนนเลนเดียวที่มี 10 เลน โดยมีถนนสี่เลน เลนละสองเลน จนถึงทางใต้ของ 165th Street ที่นั่น ถนนด้านในที่มุ่งเหนือและมุ่งใต้จะรวมเข้าด้วยกันเป็นถนนห้าเลนที่ไม่มีการแบ่งช่องทาง โดยมีเลนสองเลนในแต่ละทิศทาง และเลนเลี้ยวซ้ายและเกาะกลางทาสีตรงกลาง[1]เลนจักรยานแบบมีกันชนในแต่ละถนนบริการสิ้นสุดที่ East 171st Street และเลนจักรยานแบบธรรมดาจะเริ่มจากเลนขวาของถนนบริการตามลำดับ[4]การจัดรูปแบบนี้ด้วยถนนสามสาย (ถนนบริการสองสายและถนนหลักหนึ่งสาย) ดำเนินต่อไปทางเหนือจนถึงMosholu Parkwayซึ่งเป็นจุดสิ้นสุดของ Grand Concourse ที่Fordham Roadถนนหลักจะผ่านใต้ทางแยกที่แยกเป็นทางราบในขณะที่ถนนบริการจะตัดกับ Fordham Road [1]

การขนส่ง

Grand Concourse ให้บริการโดยรถไฟฟ้าใต้ดินสายดังต่อไปนี้:

และเส้นทางรถประจำทางที่ให้บริการในเส้นทางดังกล่าวมีดังนี้:

  • Bx1ให้บริการในพื้นที่ตลอดความยาว
  • บริการด่วนให้บริการโดยรถBxM4ทางใต้ของ Van Cortlandt Avenue East โดยไม่มีป้ายจอดทางใต้ของ East 158th Street
  • Bx2 ให้บริการเพิ่มเติมในพื้นที่ทางเหนือ ของ East 149th Street [5]

ประวัติศาสตร์

การก่อสร้าง

แผนผังทางแยก พ.ศ. 2435

ริสเซ่เป็นผู้ริเริ่มสร้างถนนสายนี้ในปี 1890 เพื่อเชื่อมต่อเขตแมนฮัตตันกับบรองซ์ทางตอนเหนือ[6]การก่อสร้างถนนแกรนด์คอนคอร์สเริ่มขึ้นในปี 1894 และเปิดให้สัญจรได้ในเดือนพฤศจิกายน 1909 สร้างขึ้นในช่วงที่ขบวนการ City Beautiful ได้รับความนิยมสูงสุด โดย ได้รับแรงบันดาลใจมาจากถนนชองป์เอลิเซ่ในปารีส แต่มีขนาดใหญ่กว่ามาก โดยมีความยาว 4 ไมล์ (6 กม.) กว้าง 180 ฟุต (55 ม.) และแบ่งเป็น 3 เส้นทางด้วยแนวแบ่งถนนที่เรียงรายไปด้วยต้นไม้ ดังนั้นถนนสายรองบางสายจึงไม่ผ่านคอนคอร์ส โครงการนี้มีค่าใช้จ่าย 14 ล้านดอลลาร์ (มูลค่า 512,736,000 ดอลลาร์ในปัจจุบัน) [7]

เดิมที Grand Concourse ทอดยาวจาก Bronx Borough Hall ที่ 161st Street ไปทางเหนือจนถึงVan Cortlandt Parkจากนั้นจึงขยายไปทางทิศใต้จนถึง 138th Street ในปี 1927 หลังจากขยาย Mott Avenue เพื่อรองรับถนนเลียบชายหาด[8] [9]หลักฐานชื่อเดิมของส่วนขยาย Grand Concourse ปรากฏอยู่ที่สถานี 149th Street–Grand Concourseซึ่งมีป้ายเขียนว่า "Mott Avenue" [9]

การพัฒนา

บริษัทInterborough Rapid Transit 's Jerome Avenue Line เปิดทำการไม่กี่ช่วงตึกทางทิศตะวันตกของ Grand Concourse ในปี 1917 ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการเฟื่องฟูของตลาดที่อยู่อาศัยในกลุ่มครอบครัวที่มีฐานะดีขึ้นซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวยิวและชาวอิตาลีที่หลบหนีจากอาคารชุดที่แออัดในแมนฮัตตัน ในปี 1923 สนามกีฬา Yankee Stadiumเปิดทำการใกล้กับ Grand Concourse ที่ถนน 161st Street ลงเนินจากโรงแรม Concourse Plaza ทางใต้ของ Fordham Road โรงภาพยนตร์ Loew's Paradiseอันโอ่อ่าซึ่งเป็นหนึ่งในโรงภาพยนตร์ Loew's Wonderและเคยเป็นโรงภาพยนตร์ที่ใหญ่ที่สุดในนิวยอร์กซิตี้ ถูกสร้างขึ้นในปี 1929 [10]

การพัฒนา Concourse ได้รับการสนับสนุนเพิ่มเติมโดยการเปิด Concourse Line ของ ระบบรถไฟใต้ดินอิสระในปี 1933 ในช่วงกลางทศวรรษ 1930 มีอาคารอพาร์ตเมนต์เกือบสามร้อยแห่งที่ถูกสร้างขึ้นตามแนว Concourse โดยปกติจะสูงห้าหรือหกชั้นพร้อมลานทางเข้ากว้างขวางล้อมรอบด้วยหญ้าและพุ่มไม้ ในบรรดาอพาร์ตเมนต์เหล่านี้มีตัวอย่างที่ดีที่สุดของ สถาปัตยกรรม Art DecoและArt Moderneในสหรัฐอเมริกา แม้ว่าภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ซึ่งเกิดขึ้นในเวลานั้นจะทำให้ช่วงเวลาแห่งการเติบโตอย่างมหาศาลสิ้นสุดลง แต่ตึกอพาร์ตเมนต์ที่ได้รับการสนับสนุนทางการเงินจากเอกชนยังคงถูกสร้างขึ้น นอกจากนี้ยังมีการดำเนินการใน Grand Concourse เป็นส่วนหนึ่งของโครงการ WPA [11]ในช่วงเวลานี้ บรองซ์มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากกว่าเขตอื่นๆ: ในปี 1934 ที่อยู่อาศัยเกือบ 99% มีห้องน้ำส่วนตัวและ 95% มีระบบทำความร้อนส่วนกลาง[12]ในคู่มือWPA Guide to New York City ประจำปี 1939 ได้บรรยายว่า Grand Concourse เป็น " Park Avenueของผู้อยู่อาศัยในชนชั้นกลางของบรองซ์ และการเช่าอพาร์ทเมนต์ในอาคารขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในจำนวนนั้นถือเป็นหลักฐานของความสำเร็จทางธุรกิจอย่างน้อยก็ในระดับปานกลาง" [3] [13]

ปฏิเสธ

ในปี 1941 กรมวางแผนเมืองนิวยอร์กเสนอให้เปลี่ยนถนนเลียบชายหาดเป็นทางด่วนเพื่อเชื่อมต่อทางด่วนเมเจอร์ดีแกนและทางด่วนพาร์คอเวนิวที่เสนอไว้ทางทิศใต้กับทางด่วนโมโชลูทางทิศเหนือ อย่างไรก็ตาม แผนดังกล่าวถูกยกเลิกหลังจากการขยายทางด่วนบรองซ์ริเวอร์ ไปทางทิศใต้ ในช่วงทศวรรษปี 1940 และการขยายทางด่วนเมเจอร์ดีแกนไปทางทิศเหนือในช่วงทศวรรษปี 1950 [14]

บรองซ์ตอนใต้และตอนกลางเสื่อมโทรมลงอย่างรวดเร็วในช่วงทศวรรษ 1960 เนื่องจากมีการยกเลิกการลงทุนทั่วไปในอสังหาริมทรัพย์ในภูมิภาคนี้ ซึ่งเลวร้ายลงจากโครงการฟื้นฟูเมืองและการกำหนดเขตแดนสีแดง[15] [16]ชาวผิวขาวจำนวนมากในบรองซ์ตอนใต้ย้ายไปยังเขตชานเมืองในกระบวนการที่เรียกว่า การอพยพของ คนผิวขาวพวกเขาได้รับความช่วยเหลือจากการก่อสร้างระบบทางหลวงระหว่างรัฐ [ 17] [18]ในเวลาเดียวกันชาวแอฟริกันอเมริกันและชาวเปอร์โตริโกกำลังย้ายไปบรองซ์เพื่อทำงานปกติทั่วไป อย่างไรก็ตาม งานเหล่านี้ถูกย้ายไปที่เขตชานเมืองภาคใต้ของสหรัฐอเมริกาและประเทศอื่นๆ มากขึ้นเรื่อยๆ [15] [18]การเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติต่อกลุ่มประชากรเหล่านี้ทำให้พวกเขาไม่สามารถย้ายไปเขตชานเมืองได้ และบังคับให้พวกเขาต้องไปอยู่ในที่อยู่อาศัยในเขตเมืองที่ทรุดโทรมลง[15] [19]อาคารรอบ ๆ Concourse จึงถูกมองว่าเก่าและให้เช่าราคาถูก และวัฏจักรการเลิกจ้างที่ตามมาทำให้เจ้าของบ้านใน Concourse ใส่ใจกับที่อยู่อาศัยของตนน้อยลง[17]ในขณะที่ธนาคารและบริษัทประกันภัยไม่ให้การสนับสนุนทางการเงินแก่ชุมชนเหล่านี้[20]การอพยพออกไปนอกพื้นที่ระหว่างปี 1968 ถึง 1970 ทำให้ผู้อยู่อาศัยชนชั้นกลางที่เหลืออยู่ส่วนใหญ่ต้องอพยพออกจากพื้นที่ริม Grand Concourse อาคารหลายแห่งในบริเวณนี้ได้รับความเสียหายจากการวางเพลิง การก่อวินาศกรรม และการขาดการบำรุงรักษา

ถนนสายนี้ได้รับการปรับปรุงให้เหมาะสมกับผู้ขับขี่มากขึ้น[21]ในช่วงทศวรรษ 1960 กรมสวนสาธารณะและสันทนาการของนครนิวยอร์กได้รื้อเกาะกลางถนนที่เป็นหญ้าบนโถงทางเดินและแทนที่ด้วยปูนซีเมนต์ที่ทาสีเขียว[22]ในช่วงทศวรรษ 1980 The New York Timesได้กล่าวถึงโถงทางเดินว่าเป็น "สวรรค์ของผู้ขับขี่" สัญญาณไฟจราจรได้รับการกำหนดเวลาเพื่อให้ผู้ขับขี่ได้รับ " คลื่นสีเขียว " โดยเคลื่อนตัวผ่านทางแยกหลายแห่งต่อรอบสัญญาณไฟ ในขณะเดียวกัน ทางม้าลายและต้นไม้ก็ถูกกำจัด และมีการนำป้ายทางหลวงสีเขียวมาติดไว้บนโถงทางเดิน[23]

การบูรณะ

ในช่วงทศวรรษที่ 1980 เจ้าของที่ดินริม Concourse และที่อื่นๆ ใน South Bronx เริ่มบูรณะอาคารของตน[24] [25]พิพิธภัณฑ์ศิลปะบรองซ์เป็นหนึ่งในสถาบันที่ย้ายเข้ามาในพื้นที่นี้ โดยย้ายมาในปี 1982 ไปยังอดีตโบสถ์ยิวที่ Grand Concourse และ 167th Street [24]เมืองได้สร้าง "Special Grand Concourse Preservation District" ในปี 1989 เพื่ออนุรักษ์ลักษณะของอาคารที่พักอาศัยบน Concourse [26]สิ่งนี้นำไปสู่การพัฒนาอาคารใหม่บน Concourse เริ่มตั้งแต่ในช่วงทศวรรษที่ 1990 [27]รวมถึงBronx Housing Courthouse ที่ออกแบบโดยRafael Viñoly ที่ 1118 Grand Concourse [24]นอกจากนี้ ร้านค้าใต้ดินเริ่มเปิดให้บริการบน Concourse ในช่วงทศวรรษที่ 1980 เพื่อให้บริการชุมชนชนกลุ่มน้อยเป็นหลักรอบๆ ถนนบูเลอ วาร์ด ภายในปี พ.ศ. 2546 นักเขียน ของนิวยอร์กไทมส์ได้สังเกตว่า "ทุกช่วงตึกระหว่างถนนสายที่ 161 กับถนนสายที่ 196 มีร้านขายของชำ ร้านตัดผม ตัวแทนท่องเที่ยว หรือคลินิก" [28]

บูรณะถนนสายหลัก

ในช่วงต้นทศวรรษ 1990 นักการเมืองและผู้สนับสนุนชุมชนพยายามทำให้ Concourse ใช้งานได้สะดวกยิ่งขึ้นสำหรับคนเดินเท้า ในเวลานั้น Concourse เป็นหนึ่งในถนนที่อันตรายที่สุดในนิวยอร์กซิตี้ โดยมีผู้เสียชีวิต 12 รายในปี 1991 ซึ่งเทียบได้กับชื่อเสียงของQueens Boulevardที่เป็น "Boulevard of Death" [23]ในปี 1992 กรมขนส่งของนิวยอร์กซิตี้ (NYCDOT) ได้ทำการศึกษาเกี่ยวกับ Grand Concourse ซึ่งส่งผลให้มีการปรับปรุง เช่น สัญญาณเลี้ยวซ้าย แบริเออร์สำหรับคนเดินเท้า เครื่องหมายบนถนน ทางม้าลายที่ทาสีใหม่ และป้ายบอกทางใหม่และปรับปรุง การปรับปรุงเหล่านี้ยังคงดำเนินต่อไปตลอดทั้งทางเดินจนถึงปี 2006 [29] : 16–19 ในฐานะการทดลอง NYCDOT ยังได้สร้างส่วนระหว่างถนน 161st Streetและ 167th Street ใหม่ทั้งหมดตั้งแต่ปี 1999 ในฐานะโครงการ "สาธิต" [29] : 20–26 โครงการ Grand Concourse ได้รับการซ่อมแซมและปรับภูมิทัศน์มูลค่า 18 ล้านเหรียญสหรัฐ เพื่อขยายและปรับภูมิทัศน์ของเกาะกลางถนน ปรับปรุงแสงสว่าง เพิ่มป้ายบอกทางใหม่ สร้างต้นไม้สำหรับคนเดินเท้าบนเกาะกลางถนน และเพิ่มเลนจักรยาน ส่งผลให้อุบัติเหตุในส่วนนี้ลดลง 69% ระหว่างปี 1998 ถึง 2005 [29] : 20–22 ส่วนสุดท้ายของโครงการสาธิตแล้วเสร็จในปี 2008 [30]

หลังจากประสบความสำเร็จในการสร้างใหม่แบบ "สาธิต" NYCDOT ได้เปิดตัวโครงการก่อสร้างขนาดใหญ่ 4 เฟสระหว่างถนน 161st Street และFordham Roadซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโครงการก่อสร้างขนาดใหญ่ ซึ่งจะได้รับเงินทุนโดยตรงจากเมือง โครงการสาธิตเป็นเฟสแรกของโครงการก่อสร้างขนาดใหญ่ การสร้างใหม่ของ Grand Concourse ระหว่างถนน 166th Street และ 171st Street เริ่มขึ้นในปี 2013 [31]และแล้วเสร็จในเดือนมิถุนายน 2017 [32]เงินทุนกำลังได้รับการจัดสรรเพื่อสร้างใหม่ของ Grand Concourse จากถนน 171st Street ถึงถนน 175th Street ซึ่งอยู่ระหว่างการวางแผน[33]ในเดือนมกราคม 2017 กรมขนส่งของนครนิวยอร์กเริ่มวางแผนสำหรับเฟสที่สี่ ซึ่งจะปรับปรุงส่วนระหว่างถนน 175th Street และ Fordham Road [32]

การปรับปรุงเมือง

เนื่องจากมีอาคารอาร์ตเดโคที่สวยงามและอยู่ใกล้กับแมนฮัตตันพื้นที่ทางตอนใต้จึงได้รับการปรับปรุงให้ทันสมัยและดึงดูดคนทำงานรุ่นใหม่ จำนวนมาก ให้เข้ามาในพื้นที่[34]ตั้งแต่ทศวรรษ 2000 พื้นที่รอบ ๆ แกรนด์คอนคอร์สเป็นศูนย์กลางของสิ่งที่ตัวแทนอสังหาริมทรัพย์เรียกว่า "การฟื้นฟู" โดยมีผู้อยู่อาศัยรายใหม่ย้ายเข้ามาและอัตราการก่ออาชญากรรมที่รุนแรงลดลงอย่างมีนัยสำคัญThe New York Timesอ้างอิงผู้อยู่อาศัยหลายคนที่เชื่อว่าแม้ว่าภูมิภาคนี้จะประสบกับการเปลี่ยนแปลงทางประชากร แต่จะเป็นชนชั้นแรงงาน "ที่มุ่งเน้นชุมชน" ซึ่งแตกต่างจากบุคคลที่ร่ำรวยกว่าที่ได้ปรับปรุงย่านอื่น ๆ ของเมือง[9]

สิ่งก่อสร้างที่สำคัญ

หลุยส์ เจ ไฮนซ์ โปรโมเตอร์ของแกรนด์ คอนคอร์ส ในคิลเมอร์ พาร์ค[35]

อาคารหลายหลังที่มีความสำคัญต่อนครนิวยอร์กและบรองซ์ ทั้งในด้านประวัติศาสตร์และการใช้งานในปัจจุบัน ตั้งอยู่เรียงรายกันตามแกรนด์คอนคอร์ส[11]นอกจากนี้ ยังมีโครงสร้างจำนวนมากที่ได้รับการกำหนดให้เป็นสถานที่สำคัญของนครนิวยอร์ก (NYCL) และทะเบียนสถานที่ทางประวัติศาสตร์แห่งชาติ (NRHP) บนแกรนด์คอนคอร์ส[2] [36] [37]จากทิศใต้ไปทิศเหนือ (เรียงตามลำดับที่อยู่จากซ้ายไปขวา) ได้แก่:

  • 558 Grand Concourse – ที่ทำการไปรษณีย์ Bronx General Post Office (NRHP, NYCL; สร้างในปี 1935-1937; สถาปนิกThomas Harlan Ellett ) [38] [39]ภายในมีภาพ จิตรกรรมฝาผนังยุค New Dealในรูปแบบเฟรสโก อันโดดเด่น ที่สร้างขึ้นในปี 1939 โดยBen ShahnและBernarda Bryson Shahn [ 40]
  • 851 Grand Concourse – อาคารศาล Bronx County (NRHP, NYCL; สร้างในปี 1931-1934; สถาปนิก Joseph H. Freelander และ Max Hausle) [41] [42]
  • 1040 Grand Concourse – พิพิธภัณฑ์ศิลปะบรองซ์ (สร้างในปี 1961 เปลี่ยนเป็นพิพิธภัณฑ์ในปี 1982 ขยายเพิ่มในปี 2006) [24]
  • 1125 Grand Concourse – Andrew Freedman Home (NYCL; สร้างในปี 1924; สถาปนิก Friedlander Jacobs) [43]ต่อมาถูกดัดแปลงเป็นโรงแรมขนาดเล็ก[44]
  • 1150 อาคารแกรนด์คอนคอร์ส – อาคารฟิช (สร้างเมื่อปี พ.ศ. 2480) [45]
  • 2403 Grand Concourse – โรงภาพยนตร์ Loew's Paradise (NYCL; สร้างเมื่อปี 1929) [46] [47]
  • 2516-2530 Grand Concourse – Dollar Savings Bank Building (NYCL; สร้างในปี 1932–33, 1937–38 และ 1949–52 สถาปนิก Adolf L. Muller จาก Halsey, McCormack & Helmer) สำนักงานใหญ่ 10 ชั้นของ Dollar Dry Dock Savings Banks (ปัจจุบันถูกยุบไปแล้ว) [48] [49]มีหอนาฬิกาอยู่ด้านบน[50]
  • 2640 Grand Concourse – Poe Cottageบ้านหลังสุดท้ายของEdgar Allan Poe (NRHP, NYCL; สร้างในปี 1812; สถาปนิก John Wheeler) [51] [52]

ย่านประวัติศาสตร์แกรนด์คอนคอร์ส

ในปี 2011 คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนครนิวยอร์กได้กำหนดให้ Grand Concourse จากถนน 153 ถึง 167 เป็นส่วนหนึ่งของเขตประวัติศาสตร์ Grand Concourse [45] [53]ก่อนหน้านี้ รัฐนิวยอร์กได้เสนอชื่ออาคารที่ 730–1000, 1100–1520, 1560 และ 851–1675 Grand Concourse ให้ขึ้นทะเบียนใน National Register of Historic Places ในฐานะเขตประวัติศาสตร์[2] [54]

  • ในซิทคอมยอดฮิตในยุค 1970 เรื่อง Rhodaพ่อแม่ของ Rhoda Morgenstern คือ Martin และ Ida Morgenstern อาศัยอยู่ที่ Grand Concourse ตอนประวัติศาสตร์ในปี 1974 เรื่อง " Rhoda's Wedding " แสดงให้เห็นนักแสดงสาวValerie Harper (รับบทเป็น Rhoda) วิ่งผ่านบรองซ์ในชุดแต่งงาน และวิ่งข้าม Grand Concourse เข้าไปในอาคารของพ่อแม่เธอ ถ่ายทำในสถานที่จริง
  • บริเวณ ทางเดินเลียบ ถนน Fordham Roadและน้ำพุโซดา Krum's เป็นจุดเด่นในนวนิยายเรื่อง The Old NeighborhoodของAvery Corman [55]
  • ใน เรื่องราวของ Jacob M. Appelเรื่อง "The Grand Concourse" (2007) ผู้หญิงคนหนึ่งที่เติบโตใน อาคาร Lewis Morrisกลับมายัง ย่าน Morrisaniaกับลูกสาววัยผู้ใหญ่ของเธอ และพบว่าถนนเลียบชายหาดแห่งนี้แตกต่างจากที่เธอจำได้อย่างสิ้นเชิง[56]
  • ในนวนิยายเรื่อง "The Fountainhead" ของ Ayn Rand ปีเตอร์ คีตติ้งและโดมินิก ฟรานคอนกำลังขับรถไปคอนเนตทิคัตเพื่อหาผู้พิพากษาและแต่งงานกัน เธอบอกเขาว่า "ไปที่แกรนด์คอนคอร์ส ไฟที่นั่นจะสว่างน้อยกว่า"

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ abcde "Grand Concourse, Bronx, NY" (แผนที่). Google Maps . สืบค้นเมื่อ17 ตุลาคม 2018 .
  2. ^ abc "ระบบข้อมูลทะเบียนแห่งชาติ" ทะเบียนสถานที่ทางประวัติศาสตร์แห่งชาติ . กรมอุทยานแห่งชาติ . 15 เมษายน 2551
  3. ^ ab Moore, DD (1981). At Home in America: Second Generation New York Jews . ประวัติศาสตร์ชีวิตในเมืองโคลัมเบีย สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย หน้า 76 ISBN 978-0-231-05063-0. ดึงข้อมูลเมื่อ24 เมษายน 2020 .
  4. ^ ab "NYC DOT Bicycle Map 2018" (PDF) . NYC.gov . New York City Department of Transportation . 2018 . สืบค้นเมื่อ17 ตุลาคม 2018 .
  5. ^ "Bronx Bus Map" ( PDF ) . Metropolitan Transportation Authority . ตุลาคม 2018 . สืบค้นเมื่อ1 ธันวาคม 2020 .
  6. ^ The New York Times, 18 มีนาคม 2552 มองย้อนกลับไปที่ Grand Concourse First Century
  7. ^ "เครื่องคำนวณอัตราเงินเฟ้อ". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 สิงหาคม 2550 . สืบค้นเมื่อ13 เมษายน 2559 .
  8. ^ " กลับมาบนเส้นทางเดิม: เยี่ยมชม Grand Concourse อีกครั้ง" สืบค้นเมื่อ13 เมษายน 2016
  9. ^ abc Hughes, CJ (26 พฤศจิกายน 2014). "The Grand Concourse: Growing Signs of a Renewal". The New York Times . ISSN  0362-4331 . สืบค้นเมื่อ17 พฤศจิกายน 2016 .
  10. ^ "ไฟไหม้โรงละครพาราไดซ์ซึ่งเป็นสถานที่สำคัญของบรองซ์อย่างหนัก". The New York Times . 5 พฤศจิกายน 2012 . สืบค้นเมื่อ25 พฤศจิกายน 2015 .
  11. ^ ab แจ็กสัน, เคนเนธ ที. , บรรณาธิการ (2010). สารานุกรมนิวยอร์กซิตี้ (ฉบับที่ 2). นิวฮาเวน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเยลISBN 978-0-300-11465-2-
  12. ^ Hermalyn, Gary; Ultan, Lloyd. "หนึ่งร้อยปีแห่งบรองซ์". Bronx County Historical Society . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 ตุลาคม 2007. สืบค้นเมื่อ11 ตุลาคม 2015 .
  13. ^ โครงการนักเขียนแห่งรัฐบาลกลาง (1939). คู่มือเมืองนิวยอร์ก. นิวยอร์ก: แรนดอมเฮาส์. หน้า 517. ISBN 978-1-60354-055-1-(พิมพ์ซ้ำโดย Scholarly Press, 1976; มักเรียกกันว่าWPA Guide to New York City )
  14. ^ "Grand Concourse Express Highway (NY 22 และ NY 100, unbuilt)" สืบค้นเมื่อ13 เมษายน 2016
  15. ^ abc Landmarks Preservation Commission 2554, หน้า 18
  16. ^ กอนซาเลซ 2549, หน้า 111.
  17. ^ โดย Gonzalez 2006, หน้า 148
  18. ^ โดย Rosenblum 2009, หน้า 179.
  19. ^ Rosenblum 2009, หน้า 109.
  20. ^ Gonzalez 2006, หน้า 181.
  21. ^ คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญ 2554, หน้า 21.
  22. ^ วิลเลียมส์, ทิโมธี (9 พฤษภาคม 2549). "A Resurgence in the Bronx Is Finally Putting the Grand Back in the Concourse". The New York Times . ISSN  0362-4331 . สืบค้นเมื่อ24 เมษายน 2563 .
  23. ^ โดย Kugel, Seth (16 พฤษภาคม 2004) "NEIGHBORHOOD REPORT: GRAND CONCOURSE; Making a Once-Noble Boulevard Look Less Like the Interstate..." The New York Times . ISSN  0362-4331 . สืบค้นเมื่อ24 เมษายน 2020 .
  24. ^ abcd Landmarks Preservation Commission 2554, หน้า 20
  25. ^ กูดแมน, จอร์จ ดับเบิลยู. (12 มิถุนายน 1983). "การฟื้นฟูสภาพเมืองบรองซ์ที่อ่าว". เดอะนิวยอร์กไทมส์ . ISSN  0362-4331 . สืบค้นเมื่อ24 เมษายน 2020 .
  26. ^ "บทที่ 2 | มติการแบ่งเขต: เขตอนุรักษ์โถงทางเดินพิเศษ" zr.planning.nyc.gov . 28 กันยายน 1989 . สืบค้นเมื่อ24 เมษายน 2020 .
  27. ^ Rosenblum 2009, หน้า 221.
  28. ^ Berger, Joseph (18 กันยายน 2003). "Concourse Gets Used To Commerce; Street's Historic Character Clashes With Modernity". The New York Times . ISSN  0362-4331 . สืบค้นเมื่อ24 เมษายน 2020 .
  29. ^ abc "SAFE STREETS NYC: The Bronx" (PDF) . nyc.gov . กรมขนส่งนครนิวยอร์ก . มิถุนายน 2550. หน้า 16–30 . สืบค้นเมื่อ12 มีนาคม 2560 .
  30. ^ "Grand Concourse 2008" (PDF) . กรมขนส่งนครนิวยอร์ก. สืบค้นเมื่อ27 ธันวาคม 2016 .
  31. ^ "HWXP136A การสร้างถนนบริการแกรนด์คอนคอร์สใหม่จากถนนอีสต์ 166TH STREET ถึงอีสต์ 171ST STREET" (PDF) . nyc.gov . กรมขนส่งนครนิวยอร์ก . กุมภาพันธ์ 2013 . สืบค้นเมื่อ27 ธันวาคม 2016 .
  32. ^ ab "การประชุมเชิงปฏิบัติการชุมชน GRAND CONCOURSE ระยะที่ 4" (PDF) . nyc.gov . กรมขนส่งนครนิวยอร์ก . 19 มกราคม 2017 . สืบค้นเมื่อ6 มีนาคม 2017 .
  33. ^ "GRAND CONCOURSE PHASE 3". Scribd . กรมขนส่งนครนิวยอร์ก . 1 มิถุนายน 2016. สืบค้นเมื่อ27 ธันวาคม 2016 .
  34. ^ เบอร์เกอร์, โจเซฟ (25 มีนาคม 2012). "No Longer Burning, the South Bronx Gentrifies". The New York Times . สืบค้นเมื่อ25 พฤศจิกายน 2015 .
  35. ^ "Joyce Kilmer Park – NYC Parks" สืบค้นเมื่อ11 ตุลาคม 2015
  36. ^ แผนที่แบบโต้ตอบ: " ค้นพบสถานที่สำคัญของนิวยอร์กซิตี้" คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนิวยอร์กซิตี้สืบค้นเมื่อ 21 ธันวาคม 2019 – ผ่านทางArcGIS
  37. ^ "ระบบข้อมูลทรัพยากรทางวัฒนธรรม (CRIS)" สำนักงานสวนสาธารณะ นันทนาการ และการ อนุรักษ์ประวัติศาสตร์แห่งรัฐนิวยอร์กเก็บถาวรจากแหล่งดั้งเดิม(ฐานข้อมูลที่ค้นหาได้)เมื่อ 1 กรกฎาคม 2015 สืบค้นเมื่อ1 มีนาคม 2016 หมายเหตุ:รวมถึงMerrill Hesch (พฤษภาคม 1987) "แบบฟอร์มลงทะเบียนทะเบียนสถานที่ทางประวัติศาสตร์แห่งชาติ: เขตประวัติศาสตร์ Grand Concourse" ( PDF) สืบค้นเมื่อ1 มีนาคม 2016พร้อมภาพถ่ายประกอบ 14 ภาพ
  38. ^ "รายงานโครงสร้างทางประวัติศาสตร์: Bronx Central Annex-US Post Office" (PDF) . ทะเบียนสถานที่ทางประวัติศาสตร์แห่งชาติ , กรมอุทยานแห่งชาติ . 6 พฤษภาคม 1980 . สืบค้นเมื่อ2 กุมภาพันธ์ 2020 .
  39. ^ "Bronx General Post Office" (PDF) . คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนครนิวยอร์ก . 25 พฤศจิกายน 1975 . สืบค้นเมื่อ2 กุมภาพันธ์ 2020 .
  40. ^ "Bronx General Post Office Lobby, First Floor Interior" (PDF) . คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนครนิวยอร์ก . 17 ธันวาคม 2013 . สืบค้นเมื่อ2 กุมภาพันธ์ 2020 .
  41. ^ "Bronx County Building" (PDF) . คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนครนิวยอร์ก . 13 กรกฎาคม 1976 . สืบค้นเมื่อ2 กุมภาพันธ์ 2020 .
  42. ^ "รายงานโครงสร้างทางประวัติศาสตร์: ศาล Bronx County" (PDF) . ทะเบียนสถานที่ทางประวัติศาสตร์แห่งชาติ , กรมอุทยานแห่งชาติ . 8 กันยายน 1983 . สืบค้นเมื่อ2 กุมภาพันธ์ 2020 .
  43. ^ "Andrew Freedman Home" (PDF) . คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนครนิวยอร์ก . 2 มิถุนายน 1992 . สืบค้นเมื่อ2 กุมภาพันธ์ 2020 .
  44. ^ Hu, Winnie (18 กุมภาพันธ์ 2013). "Can Bronx Be a Destination? The Hope Is for Nights at a Time". The New York Times . ISSN  0362-4331 . สืบค้นเมื่อ 24 เมษายน 2020 .
  45. ^ โดย Dolnick, Sam (22 มิถุนายน 2010). "As Concourse Regains Luster, City Notices". The New York Times . สืบค้นเมื่อ19 มีนาคม 2011 .
  46. ^ "Loew's Paradise Theater" (PDF) . คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนครนิวยอร์ก . 15 เมษายน 1997 . สืบค้นเมื่อ2 กุมภาพันธ์ 2020 .
  47. ^ "Loew's Paradise Theater Interior" (PDF) . คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนครนิวยอร์ก . 16 พฤษภาคม 2549 . สืบค้นเมื่อ2 กุมภาพันธ์ 2563 .
  48. ^ "Dollar Savings Bank" (PDF) . คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนครนิวยอร์ก . 19 กรกฎาคม 1994 . สืบค้นเมื่อ2 กุมภาพันธ์ 2020 .
  49. ^ "Dollar Savings Bank Interior" (PDF) . คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนครนิวยอร์ก . 19 กรกฎาคม 1994 . สืบค้นเมื่อ2 กุมภาพันธ์ 2020 .
  50. ^ Hu, Winnie (30 ธันวาคม 2013). "Plans to Fix a Bronx Landmark and a Hole in Time". The New York Times . ISSN  0362-4331 . สืบค้นเมื่อ24 เมษายน 2020 .
  51. ^ "Edgar Allan Poe Cottage" (PDF) . คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนครนิวยอร์ก . 15 กุมภาพันธ์ 1966 . สืบค้นเมื่อ2 กุมภาพันธ์ 2020 .
  52. ^ "รายงานโครงสร้างทางประวัติศาสตร์: กระท่อมของเอ็ดการ์ อัลลัน โพ" (PDF) . ทะเบียนสถานที่ทางประวัติศาสตร์แห่งชาติ , กรมอุทยานแห่งชาติ . 19 สิงหาคม 1980 . สืบค้นเมื่อ 2 กุมภาพันธ์ 2020 .
  53. ^ Grand Concourse Gets Its Due โดย Patrick Wall, 25 ตุลาคม 2011, The New York Times
  54. ^ Rosenblum, Constance (20 สิงหาคม 2009). "Grand, Wasn't It?". The New York Times . ISSN  0362-4331 . สืบค้นเมื่อ24 เมษายน 2020 .
  55. ^ คอร์แมน, เอเวอรี่ (20 พฤศจิกายน 1988). "Grand Concourse: A Writer's Return; What's Happening on the Street of Dreams". The New York Times . ISSN  0362-4331 . สืบค้นเมื่อ24 เมษายน 2020 .
  56. ^ Appel, Jacob M. (ฤดูใบไม้ผลิ 2007). "The Grand Concourse". Threepenny Review ( 109) สืบค้นเมื่อ24 เมษายน 2020

แหล่งที่มา

  • กอนซาเลซ, เอเวลิน (2006). เดอะบรองซ์ . นิวยอร์ก ชิเชสเตอร์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยโคลัมเบียISBN 978-0-231-12115-6.OCLC 71238523  .
  • “ย่านประวัติศาสตร์แกรนด์คอนคอร์ส” (PDF)คณะกรรมการอนุรักษ์สถานที่สำคัญของนครนิวยอร์ก 25 ตุลาคม 2554
  • โรเซนบลูม คอนสแตนซ์ (2009) ถนนแห่งความฝัน: ช่วงเวลาอันแสนหวาน ความอกหัก และความหวัง ริมถนนแกรนด์คอนคอร์สในบรองซ์ สำนักพิมพ์ NYU ISBN 978-0-8147-7636-0. ดึงข้อมูลเมื่อ24 เมษายน 2020 .
  • สื่อที่เกี่ยวข้องกับ Grand Concourse (Bronx) ที่ Wikimedia Commons
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=แกรนด์_คอนคอร์ส_(บรองซ์)&oldid=1251873334"