โรงละครกรีกโบราณ

วัฒนธรรมการละครเฟื่องฟูในกรีกโบราณตั้งแต่ 700 ปีก่อนคริสตกาล ศูนย์กลางคือนครรัฐเอเธนส์ซึ่งกลายเป็นสถานที่สำคัญทางวัฒนธรรม การเมือง และศาสนาในช่วงเวลานี้ และโรงละครได้รับการสถาปนาขึ้นที่นั่นเป็นส่วนหนึ่งของเทศกาลที่เรียกว่าDionysiaซึ่งยกย่องเทพเจ้าDionysus โศกนาฏกรรม (ปลาย 500 ปีก่อนคริสตกาล) ตลก (490 ปีก่อนคริสตกาล) และละครซาเทียร์ เป็น ประเภทละคร สาม ประเภท ที่เกิดขึ้นที่นั่น เอเธนส์ส่งออกเทศกาลนี้ไปยังอาณานิคมจำนวนมาก โรงละครตะวันตกสมัยใหม่ส่วนใหญ่มาจากโรงละครของกรีกโบราณซึ่งยืมศัพท์เทคนิค การจำแนกประเภท และธีม ต่างๆ มากมาย ตัวละครหลักและองค์ประกอบของโครงเรื่อง

คำว่าτραγῳδία , tragodiaซึ่งเป็นที่มาของคำว่า " โศกนาฏกรรม " เป็นคำผสมของ คำ ภาษากรีก สอง คำ: τράγος , tragosหรือ "แพะ" และᾠδήบทกวีแปลว่า "เพลง" มาจากἀείδειν , aeidein , 'การร้องเพลง' ^[1]

นิรุกติศาสตร์นี้บ่งชี้ถึงความเชื่อมโยงกับพิธีกรรมของลัทธิไดโอนีเซียน โบราณ อย่างไรก็ตาม ไม่สามารถทราบได้อย่างแน่ชัดว่าพิธีกรรมแห่งความอุดมสมบูรณ์ เหล่านี้ กลายมาเป็นพื้นฐานของโศกนาฏกรรมและเรื่องตลกได้ อย่างไร ^[2]

ชาวกรีกโบราณให้ความสำคัญกับพลังของคำพูด และคำพูดถือเป็นวิธีการสื่อสารและการเล่าเรื่องหลักของพวกเขา บาห์นและบาห์นเขียนไว้ว่า "สำหรับชาวกรีก คำพูดเป็นสิ่งมีชีวิตและดีกว่าสัญลักษณ์ที่ไร้ชีวิตของภาษาเขียนอย่างไม่สิ้นสุด" โสกราตีสเองก็เชื่อว่าเมื่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งถูกเขียนลงไปแล้ว สิ่งนั้นก็จะสูญเสียความสามารถในการเปลี่ยนแปลงและเติบโต ด้วยเหตุผลเหล่านี้และเหตุผลอื่นๆ อีกมากมาย การเล่าเรื่องด้วยปากจึงเฟื่องฟูในกรีก^[4]

โศกนาฏกรรมกรีกซึ่งเป็นที่รู้จักกันในปัจจุบันนั้นถูกสร้างขึ้นในเอเธนส์เมื่อประมาณ 532 ปีก่อนคริสตกาล เมื่อเทสพิสเป็นนักแสดงคนแรกที่ได้รับการบันทึกไว้ โดยเป็นผู้ชนะการประกวดละครครั้งแรกที่จัดขึ้นในเอเธนส์ เขาดำรงตำแหน่งเอ็กซาร์คอนหรือผู้นำ^[5]ของดิไธรัมบ์ที่แสดงในและรอบๆ แอตติกา โดยเฉพาะในได โอ นีเซียชนบทในสมัยของเทสพิส ดิไธรัมบ์ได้พัฒนาไปไกลจากรากฐานของลัทธิบูชาอย่างมาก ภายใต้อิทธิพลของมหากาพย์วีรบุรุษ บทกลอนประสานเสียงแบบดอริก และนวัตกรรมของกวีอาริออน ดิไธรัมบ์จึงกลายเป็นประเภทเรื่องเล่าแบบบัลลาด ด้วยเหตุนี้ เทสพิสจึงมักถูกเรียกว่า "ผู้ประดิษฐ์โศกนาฏกรรม" อย่างไรก็ตาม ความสำคัญของเขายังคงเป็นที่ถกเถียงกัน และบางครั้งเทสพิสก็ถูกจัดอยู่ในลำดับที่ 16 ตามลำดับเวลาของนักโศกนาฏกรรมกรีก ตัวอย่างเช่น นักการเมืองSolonได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้แต่งบทกวีที่ตัวละครพูดด้วยเสียงของตัวเอง และการแสดง บทกวีแบบ ราพโซดของโฮเมอร์ได้รับความนิยมในงานเทศกาลก่อน 534 ปีก่อนคริสตกาล^[6]ดังนั้น การมีส่วนสนับสนุนที่แท้จริงของ Thespis ต่อวงการละครจึงไม่ชัดเจนนัก แต่ชื่อของเขายังคงดำรงอยู่ต่อไปในภาษาอังกฤษในฐานะคำเรียกทั่วไปของนักแสดง กล่าวคือ "นักแสดงละคร"

การแสดงละครมีความสำคัญต่อชาวเอเธนส์ ซึ่งจะเห็นได้จากการจัดงานแข่งขันโศกนาฏกรรมและเทศกาลในเมืองไดโอนีเซีย (หรือไดโอนีเซียที่ยิ่งใหญ่) ซึ่งอาจจัดขึ้นเพื่อส่งเสริมความภักดีในหมู่ชนเผ่าแอตติกา (เพิ่งก่อตั้งโดยคลีสธีเนส ) เทศกาลนี้จัดขึ้นประมาณ 508 ปีก่อนคริสตกาล แม้ว่าจะไม่มีบทละครจากศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตกาล แต่ชื่อของผู้เข้าแข่งขันอีกสามคนนอกเหนือจากเทสพิสก็เป็นที่รู้จัก ได้แก่ โชเอริลุส ปราตินัส และฟรีนิคุสแต่ละคนได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้คิดค้นนวัตกรรมที่แตกต่างกันในสาขานี้

มีข้อมูลบางอย่างที่ทราบเกี่ยวกับ Phrynichus เขาชนะการแข่งขันครั้งแรกระหว่าง 511 ปีก่อนคริสตกาลถึง 508 ปีก่อนคริสตกาล เขาสร้างโศกนาฏกรรมที่มีเนื้อหาและหัวข้อที่ต่อมานำมาใช้ในยุคทองเช่น ดา ไนด์สตรีฟินิเชียนและอัลเคสทิ ส เขาเป็นกวีคนแรกที่เรารู้จักที่ใช้หัวข้อทางประวัติศาสตร์ - Fall of Miletus ของ เขาซึ่งผลิตในปี 493–492 บันทึกชะตากรรมของเมือง Miletus หลังจากที่ถูกชาวเปอร์เซียพิชิต เฮโรโดตัสรายงานว่า "ชาวเอเธนส์แสดงให้เห็นความโศกเศร้าอย่างสุดซึ้งของพวกเขาต่อการยึดครองเมือง Miletus ในหลายๆ วิธี แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องนี้ เมื่อ Phrynichus เขียนบทละครเรื่องThe Fall of Miletusและผลิตมันขึ้นมา โรงละครทั้งหมดก็ร้องไห้ พวกเขาปรับ Phrynichus เป็นเงินหนึ่งพันดรักมาเพราะทำให้พวกเขานึกถึงภัยพิบัติที่กระทบต่อพวกเขาโดยตรงและห้ามไม่ให้แสดงละครเรื่องนั้นตลอดไป" ^[7]นอกจากนี้เขายังถือเป็นคนแรกที่ใช้ตัวละครหญิง (แต่ไม่ใช่ผู้แสดงหญิง) ^[8]

จนกระทั่งถึงยุคเฮลเลนิสติกโศกนาฏกรรมทั้งหมดเป็นผลงานชิ้นพิเศษที่เขียนขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่ไดโอนีซัสและถูกนำมาแสดงเพียงครั้งเดียว สิ่งที่ยังคงอยู่จนถึงทุกวันนี้เป็นหลักคือผลงานที่ยังคงจดจำได้ดีเพียงพอที่จะถูกนำมาแสดงซ้ำเมื่อการทำซ้ำของโศกนาฏกรรมเก่าๆ กลายเป็นที่นิยม (อุบัติเหตุจากการเอาชีวิตรอด รวมถึงรสนิยมส่วนตัวของบรรณารักษ์เฮลเลนิสติกในยุคหลังของประวัติศาสตร์กรีก ก็มีบทบาทในการสร้างผลงานที่รอดมาจากช่วงเวลานี้เช่นกัน)

หลังจากที่Achaemenid ทำลายเอเธนส์ใน 480 ปีก่อนคริสตกาล เมืองและอะโครโพลิสก็ถูกสร้างขึ้นใหม่ และโรงละครก็กลายเป็นทางการและกลายเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมและความภาคภูมิใจของพลเมืองเอเธนส์มากขึ้น ศตวรรษนี้มักถือเป็นยุคทองของละครกรีก จุดเด่นของDionysia ประจำปี ซึ่งจัดขึ้นครั้งหนึ่งในฤดูหนาวและครั้งหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ คือการแข่งขันระหว่างนักเขียนบทละครโศกนาฏกรรมสามคนที่โรงละคร Dionysusแต่ละคนส่งบทโศกนาฏกรรมสามเรื่อง รวมถึงบทละครซาเทียร์ (ละครตลกเสียดสีเกี่ยวกับเรื่องราวในตำนาน) นักเขียนบทละครแต่ละคนส่งบทตลกหนึ่งเรื่องในการแข่งขันครั้งแรกในปี 486 ปีก่อนคริสตกาล^[9] อริสโตเติลอ้างว่าเอสคิลัสเพิ่มนักแสดงคนที่สอง ( ดิวเทอราโกนิสต์ ) และโซโฟคลีสแนะนำคนที่สาม ( ไตรทาโกนิสต์ ) เห็นได้ชัดว่านักเขียนบทละครชาวกรีกไม่เคยใช้นักแสดงเกินสามคนตามสิ่งที่ทราบเกี่ยวกับละครกรีก^[10]

โศกนาฏกรรมและตลกถูกมองว่าเป็นประเภทที่แยกจากกันโดยสิ้นเชิง และไม่มีละครใดเลยที่ผสานเอาลักษณะทั้งสองอย่างเข้าด้วยกัน ละครแนวซาเทียร์จะพูดถึงเรื่องราวในตำนานของโศกนาฏกรรม แต่เน้นไปที่เรื่องตลกล้วนๆ

อำนาจของเอเธนส์เสื่อมถอยลงหลังจากที่พ่ายแพ้ในสงครามเพโลพอนนีเซียนกับสปาร์ตานับจากนั้นเป็นต้นมา โรงละครก็เริ่มแสดงโศกนาฏกรรมแบบเก่าอีกครั้ง แม้ว่าประเพณีการแสดงละครของโรงละครกรีกจะดูเหมือนสูญเสียความมีชีวิตชีวาไปแล้ว แต่โรงละครกรีกยังคงดำเนินต่อไปจนถึงยุคเฮลเลนิสติก (ช่วงเวลาหลังจาก การพิชิตดินแดนของ อเล็กซานเดอร์มหาราชในศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสตกาล)

รูปแบบละครเฮลเลนิสติกหลักไม่ใช่โศกนาฏกรรมแต่เป็นNew Comedyซึ่งเป็นตอนตลกเกี่ยวกับชีวิตของพลเมืองทั่วไป นักเขียนบทละครคนเดียวที่ยังหลงเหลืออยู่ในยุคนั้นคือMenanderผลงานที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่งของ New Comedy คืออิทธิพลที่มีต่อตลกโรมัน ซึ่งเห็นได้จากผลงานที่ยังหลงเหลืออยู่ของ PlautusและTerence

เมืองกรีกโบราณส่วนใหญ่ตั้งอยู่บนหรือใกล้กับเนินเขา ดังนั้นที่นั่งจึงมักจะสร้างไว้ในความลาดชันของเนินเขา ทำให้เกิดพื้นที่ชมธรรมชาติที่เรียกว่า theatron (ตามตัวอักษร "สถานที่ชม") ในเมืองที่ไม่มีเนินเขาที่เหมาะสม จะมีการกองดินไว้เป็นกอง^[11]ที่เชิงเนินเขาเป็นพื้นที่แสดงที่แบนราบโดยทั่วไปเป็นวงกลม มีเส้นผ่านศูนย์กลางเฉลี่ย 78 ฟุต (24 ม.) ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}เรียกว่าวงออร์เคสตรา (ตามตัวอักษร "สถานที่เต้นรำ") ^[11]ซึ่ง โดยทั่วไปจะมี คณะนักร้อง ประสานเสียง ประมาณ 12 ถึง 15 คน^[12]แสดงละครเป็นกลอนประกอบดนตรี มักจะมีทางเข้าโค้งสูงเรียกว่าparodoiหรือeisodoiซึ่งนักแสดงและคณะนักร้องประสานเสียงจะเข้าและออกจากวงออร์เคสตรา ในโรงละครบางแห่ง ด้านหลังวงออร์เคสตราจะมีฉากหลังหรือกำแพงทัศนียภาพที่เรียกว่า skené

ในที่สุด คำว่าโรงละครก็หมายความถึงพื้นที่ทั้งหมดของโรงละคร วงออเคสตราและสเคเน

โรงละครเป็นที่นั่งที่สร้างบนเนินเขาเพื่อให้เป็นพื้นที่ชมธรรมชาติ ที่นั่งแรกๆ ในโรงละครกรีก (นอกจากนั่งบนพื้น) ทำด้วยไม้ แต่ในราว 499 ปีก่อนคริสตกาล ประเพณีการฝังบล็อกหินบนเนินเขาเพื่อสร้างที่นั่งถาวรและมั่นคงก็แพร่หลายมากขึ้น เรียกว่าโปรเฮเดรียและสงวนไว้สำหรับบาทหลวงและพลเมืองที่เคารพนับถือบางคนไดอะโซมาจะแยกที่นั่งบนและล่างออกจากกัน

หลังจาก 465 ปีก่อนคริสตกาล นักเขียนบทละครเริ่มใช้ฉากหลังหรือผนังฉากที่เรียกว่าskené (ซึ่งเป็นที่มาของคำว่าscene ) ซึ่งแขวนหรือตั้งอยู่ด้านหลังวงออเคสตราและยังทำหน้าที่เป็นพื้นที่ที่นักแสดงสามารถเปลี่ยนเครื่องแต่งกายได้ หลังจาก 425 ปีก่อนคริสตกาล ผนังฉากหินที่เรียกว่าparaskeniaกลายมาเป็นส่วนเสริมทั่วไปของskené paraskenia เป็นผนังยาวที่มีด้านยื่นออกมา ซึ่งอาจมีประตูทางเข้าและทางออก ด้านหลังparaskenia เล็กน้อย คือproskenion ("ด้านหน้าฉาก") ซึ่งคล้ายกับproscenium ในปัจจุบัน ชั้นบนเรียกว่าepiskenion โรงละครบางแห่งยังมีที่นั่งสำหรับพูดที่ยกสูงบนวงออเคสตราที่เรียกว่าlogeionในช่วงปลายศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาล ในช่วงเวลาของสงครามเพโลพอนนีเซียนskenéสูงสองชั้น

การเสียชีวิตของตัวละครมักจะได้ยินจากด้านหลังฉาก เสมอ เพราะถือว่าไม่เหมาะสมที่จะแสดงการฆาตกรรมต่อหน้าผู้ชม^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}ในทางกลับกัน มีข้อโต้แย้งทางวิชาการว่าการเสียชีวิตในโศกนาฏกรรมกรีกนั้นถูกแสดงนอกเวทีเป็นหลักเนื่องจากการพิจารณาถึงความดราม่า ไม่ใช่เพราะความเขินอายหรือความอ่อนไหวของผู้ชม^[13]

วิหารที่อยู่ใกล้เคียง โดยเฉพาะทางด้านขวาของฉาก มักจะเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มโรงละครกรีกเสมอ ซึ่งอาจใช้แทนหน้าจั่วที่นำมาวางซ้ำกับฉากหินที่แข็งตัวในภายหลังได้^[14]

วงออร์เคสตราเป็นพื้นที่วงกลมที่ด้านล่างของโรงละครซึ่งคณะนักร้องประสานเสียงและนักแสดงแสดง คำนี้หมายถึง "พื้นที่เต้นรำ" เนื่องจากคณะนักร้องประสานเสียงก็เต้นรำในยุคแรกๆ เช่นกัน^[15]เดิมทีโรงละครกรีกไม่ได้ยกพื้นสูง แต่ต่อมาได้เพิ่มเวทีที่ยกพื้นขึ้นเพื่อให้มองเห็นได้ง่ายขึ้น การปฏิบัตินี้กลายเป็นเรื่องปกติหลังจากการถือกำเนิดของ "New Comedy" ซึ่งรวมการแสดงละครของตัวละครแต่ละตัวไว้ด้วยคอรีเฟอัสเป็นสมาชิกคณะนักร้องประสานเสียงหลัก ซึ่งสามารถเข้าสู่เรื่องราวในฐานะตัวละครที่สามารถโต้ตอบกับตัวละครในละครได้ ละครมักจะเริ่มในตอนเช้าและยาวไปจนถึงตอนเย็น

โรงละครได้รับการสร้างขึ้นในขนาดใหญ่เพื่อรองรับนักแสดงจำนวนมากบนเวทีและในกลุ่มผู้ชม ซึ่งมากถึงหนึ่งหมื่นสี่พันคน^{[ ซึ่ง? ]}ฟิสิกส์และคณิตศาสตร์มีบทบาทสำคัญในการสร้างโรงละครเหล่านี้ เนื่องจากนักออกแบบต้องสามารถสร้างเสียง ในโรงละครได้ เพื่อให้เสียงของนักแสดงสามารถได้ยินได้ทั่วทั้งโรงละคร รวมถึงที่นั่งแถวบนสุด ด้วย ความเข้าใจเรื่องเสียงของชาวกรีกนั้นเทียบได้อย่างดีกับเทคโนโลยีในปัจจุบัน^{[ น่าสงสัย – อภิปราย ]}

มีองค์ประกอบฉากหลายอย่างที่ใช้กันทั่วไปในโรงละครกรีก:

• mechaneเครนที่ทำให้ดูเหมือนเป็นนักแสดงบินได้ (จึงเรียกว่า deus ex machina )
• ekkyklêmaแพลตฟอร์มที่มีล้อซึ่งมักใช้เพื่อแสดงตัวละครที่ตายแล้วให้ผู้ชมได้เห็น
• ดอกพิเนกส์รูปภาพแขวนเพื่อสร้างฉาก
• ไทโรมาต้า ภาพที่ซับซ้อนมากขึ้นที่สร้างไว้ในฉากระดับที่ 2 (ระดับที่ 3 จากพื้นดิน)

คำศัพท์ภาษากรีกโบราณสำหรับหน้ากากคือprosopon (แปลว่า "ใบหน้า") ^[16]และเป็นองค์ประกอบสำคัญในการบูชาไดโอนีซัสที่เอเธนส์ซึ่งน่าจะใช้ในพิธีกรรมและงานเฉลิมฉลอง หน้ากากจำนวนมากบูชาพลังที่สูงกว่า ซึ่งก็คือเทพเจ้า ทำให้หน้ากากมีความสำคัญมากสำหรับศาสนาด้วย หลักฐานส่วนใหญ่มาจากภาพวาดแจกันเพียงไม่กี่ภาพในศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาล เช่น ภาพหน้ากากของเทพเจ้าที่ห้อยลงมาจากต้นไม้ โดยมีเสื้อคลุมที่ประดับประดาห้อยอยู่ด้านล่างและกำลังเต้นรำ และแจกันPronomos ^[17]ซึ่งแสดงให้เห็นนักแสดงกำลังเตรียมตัวสำหรับละครซาเทียร์ [ ^18]ไม่มีหลักฐานทางกายภาพใด ๆ เหลือให้เราได้ดู เนื่องจากหน้ากากทำจากวัสดุอินทรีย์และไม่ถือเป็นวัตถุถาวร ซึ่งท้ายที่สุดแล้วจะถูกนำไปถวายที่แท่นบูชาของไดโอนีซัสหลังการแสดง อย่างไรก็ตาม หน้ากากดังกล่าวเป็นที่ทราบกันว่ามีการใช้มาตั้งแต่สมัยของเอสคิลัสและถือเป็นแบบแผนที่เป็นสัญลักษณ์ของโรงละครกรีกคลาสสิก^[19]

หน้ากากยังถูกสร้างขึ้นสำหรับสมาชิกของคณะนักร้องประสานเสียง ซึ่งมีส่วนร่วมในเหตุการณ์และแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่พวกเขาเผชิญอยู่ แม้ว่าจะมีสมาชิกของคณะนักร้องประสานเสียงโศกนาฏกรรมจำนวน 12 หรือ 15 คน แต่พวกเขาทั้งหมดสวมหน้ากากเดียวกันเพราะถือว่าพวกเขาเป็นตัวแทนของตัวละครตัวหนึ่ง

หน้ากากตลกและโศกนาฏกรรมที่มีสไตล์ซึ่งกล่าวกันว่ามีต้นกำเนิดมาจากโรงละครกรีกโบราณได้กลายมาเป็นสัญลักษณ์ของศิลปะการแสดงโดยทั่วไป^[20]

ภาพประกอบหน้ากากละครจากศตวรรษที่ 5 แสดงให้เห็นหน้ากากคล้ายหมวกกันน็อคซึ่งปกคลุมใบหน้าและศีรษะทั้งหมด มีรูสำหรับดวงตาและรูเล็กๆ สำหรับปากและวิกผมที่ติดมาด้วย ภาพวาดเหล่านี้ไม่เคยแสดงหน้ากากจริงบนตัวนักแสดงในการแสดง โดยส่วนใหญ่มักแสดงให้นักแสดงจับหน้ากากก่อนหรือหลังการแสดง ซึ่งแสดงให้เห็นถึงวิธีการที่หน้ากากจะ "ละลาย" เข้าไปในใบหน้าและทำให้นักแสดงสามารถหายตัวไปในบทบาทนั้นๆ ได้^[21]หน้ากากสามารถเปลี่ยนแปลงนักแสดงได้อย่างมีประสิทธิภาพเช่นเดียวกับการท่องจำข้อความ ดังนั้น การแสดงในกรีกโบราณจึงไม่สามารถแยกแยะนักแสดงที่สวมหน้ากากออกจากตัวละครในละครได้

ผู้ทำหน้ากากถูกเรียกว่าskeuopoiosหรือ "ผู้ทำอุปกรณ์ประกอบฉาก" ดังนั้นจึงแสดงให้เห็นว่าบทบาทของพวกเขาครอบคลุมหน้าที่และภารกิจหลายอย่าง หน้ากากน่าจะทำจากวัสดุอินทรีย์ที่มีน้ำหนักเบา เช่น ผ้าลินินที่แข็ง หนัง ไม้ หรือไม้ก๊อก โดยวิกทำจากผมของมนุษย์หรือสัตว์^[22]เนื่องจากข้อจำกัดทางสายตาที่หน้ากากเหล่านี้กำหนดไว้ จึงจำเป็นที่นักแสดงจะต้องได้ยินเพื่อที่จะวางแนวและทรงตัวได้ ดังนั้น เชื่อกันว่าหูถูกปกคลุมด้วยผมจำนวนมาก ไม่ใช่หน้ากากหมวกกันน็อค ปากมีขนาดค่อนข้างเล็ก ทำให้ไม่สามารถมองเห็นปากได้ในระหว่างการแสดง Vervain และ Wiles ตั้งสมมติฐานว่าขนาดเล็กนี้ทำให้แนวคิดที่ว่าหน้ากากทำหน้าที่เป็นเครื่องขยายเสียงตามที่นำเสนอครั้งแรกในช่วงทศวรรษ 1960 ไม่เป็นความจริง^[18] Thanos Vovolis ผู้ทำหน้ากากชาวกรีกแนะนำว่าหน้ากากทำหน้าที่เป็นตัวสะท้อนเสียงของศีรษะ จึงทำให้เสียงร้องดีขึ้นและคุณภาพของเสียงเปลี่ยนไป สิ่งนี้ทำให้มีพลังงานและความโดดเด่นเพิ่มมากขึ้น ช่วยให้เปลี่ยนแปลงนักแสดงให้เป็นตัวละครได้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น^[23]

ในโรงละครกลางแจ้งขนาดใหญ่ เช่นโรงละครไดโอนีซัสในเอเธนส์หน้ากากแบบคลาสสิกสามารถสร้างความรู้สึกหวาดกลัวให้กับผู้ชมได้ ทำให้เกิดความตื่นตระหนกในระดับใหญ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากหน้ากากเหล่านี้มีลักษณะใบหน้าและการแสดงออกที่เกินจริงอย่างมาก^[23]หน้ากากเหล่านี้ทำให้ผู้แสดงสามารถปรากฏตัวและปรากฏตัวซ้ำในบทบาทที่แตกต่างกันหลายบทบาท จึงทำให้ผู้ชมไม่สามารถระบุตัวผู้แสดงกับตัวละครตัวใดตัวหนึ่งได้ การเปลี่ยนแปลงของหน้ากากเหล่านี้ช่วยให้ผู้ชมสามารถแยกแยะเพศ อายุ และสถานะทางสังคมได้ นอกจากนี้ยังเผยให้เห็นการเปลี่ยนแปลงในรูปลักษณ์ของตัวละครตัวหนึ่ง เช่นอีดิปัสหลังจากที่เขาตาบอด^[24] หน้ากากพิเศษยังถูกสร้างขึ้นสำหรับตัวละครและเหตุการณ์เฉพาะในบท ละครเช่นฟิวรีส์ในEumenidesของAeschylusและPentheusและCadmusในThe BacchaeของEuripidesหน้ากากที่สวมใส่โดยคณะนักร้องประสานเสียงช่วยสร้างความรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวและเหมือนกัน ขณะเดียวกันก็แสดงถึงบุคลิกที่มีหลายเสียงหรือสิ่งมีชีวิตเดียว และในขณะเดียวกันก็ส่งเสริมการพึ่งพากันและความอ่อนไหวที่เพิ่มมากขึ้นระหว่างแต่ละบุคคลในกลุ่ม อนุญาตให้มีนักแสดงเพียง 2 ถึง 3 คนบนเวทีในแต่ละครั้ง และหน้ากากช่วยให้เปลี่ยนจากตัวละครหนึ่งไปสู่อีกตัวละครหนึ่งได้อย่างรวดเร็ว มีเพียงนักแสดงชายเท่านั้น แต่หน้ากากช่วยให้พวกเขาเล่นเป็นตัวละครหญิงได้

วิธีการสมัยใหม่ในการตีความบทบาทโดยการสลับไปมาระหว่างตัวละครง่ายๆ ไม่กี่ตัวนั้นย้อนกลับไปถึงการเปลี่ยนหน้ากากในโรงละครของกรีกโบราณ^[25]

นักแสดงในบทโศกนาฏกรรมจะสวมรองเท้าบู๊ตที่เรียกว่าโคธูร์นัส ( บัสกิ้น ) ซึ่งทำให้พวกเขาดูดีกว่านักแสดงคนอื่นๆ ส่วนนักแสดงตลกจะสวมรองเท้าพื้นบางที่เรียกว่าซ็อกคัสหรือถุงเท้าเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ ศิลปะการละครจึงมักถูกเรียกว่า " ถุงเท้าและบัสกิ้น "

นักแสดงชายที่เล่นบทหญิงจะสวมโครงไม้ที่หน้าอก ( posterneda ) เพื่อเลียนแบบลักษณะของหน้าอก และโครงไม้ที่หน้าท้อง ( progastreda ) เพื่อให้ดูนุ่มนวลและเหมือนผู้หญิงมากขึ้น นอกจากนี้ พวกเขาจะสวมถุงน่องสีขาวใต้ชุดเพื่อให้ผิวดูขาวขึ้น

รายละเอียดเครื่องแต่งกายส่วนใหญ่มาจากภาพวาดเครื่องปั้นดินเผาในสมัยนั้น เนื่องจากเครื่องแต่งกายและหน้ากากทำขึ้นจากวัสดุที่ใช้แล้วทิ้ง ดังนั้นจึงแทบไม่มีเครื่องแต่งกายจากสมัยนั้นหลงเหลืออยู่เลย แหล่งข้อมูลที่ใหญ่ที่สุดคือแจกัน Pronomos ที่นักแสดงถูกวาดขึ้นในงานเลี้ยงหลังการแสดง

การแต่งกายจะทำให้เกิดความรู้สึกถึงลักษณะเฉพาะ เช่น เพศ อายุ สถานะทางสังคม และชนชั้น ตัวอย่างเช่น ตัวละครในชนชั้นสูงจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ดูดีกว่า แม้ว่าทุกคนจะแต่งตัวค่อนข้างดีก็ตาม ตรงกันข้ามกับความเชื่อที่แพร่หลาย พวกเขาไม่ได้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งและรองเท้าแตะเพียงเท่านั้น เพราะพวกเขาต้องการสร้างความประทับใจ ตัวอย่างเครื่องแต่งกายของโรงละครกรีก ได้แก่ ชุดคลุมยาวที่เรียกว่า ไคตอนซึ่งยาวถึงพื้นสำหรับนักแสดงที่รับบทเทพเจ้า วีรบุรุษ และชายชรา นักแสดงที่รับบทเทพธิดาและตัวละครผู้หญิงที่มีอำนาจมากจะสวมชุดสีม่วงและสีทอง นักแสดงที่รับบทราชินีและเจ้าหญิงจะสวมเสื้อคลุมยาวที่ลากไปกับพื้นและประดับด้วยดาวสีทองและอัญมณีอื่นๆ และนักรบจะสวมชุดเกราะหลากหลายแบบและสวมหมวกที่ประดับด้วยขนนก เครื่องแต่งกายควรมีสีสันและเห็นได้ชัดเพื่อให้มองเห็นได้ง่ายจากทุกที่นั่งในผู้ชม^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

• Bosher, Kathryn G. 2021. โรงละครกรีกในซิซิลีโบราณ . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์
• บัคแฮม ฟิลิป เวนท์เวิร์ธ โรงละครกรีก ลอนดอน 2370
• Davidson, JA, วรรณกรรมและการรู้หนังสือในกรีกโบราณ, ตอนที่ 1 , Phoenix , 16, 1962, หน้า 141–56
• เดวิดสัน, JA, Peisistratus และ Homer , TAPA , 86, 1955, หน้า 1–21
• Easterling, PE , ed. (1997). The Cambridge Companion to Greek Tragedy. เคมบริดจ์, สหราชอาณาจักร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ISBN 0-521-41245-5-
• Easterling, Patricia Elizabeth; Hall, Edith (บรรณาธิการ) Greek and Roman Actors: Aspects of an Ancient Profession, Cambridge University Press, 2002. ISBN 0-521-65140-9 
• มิฉะนั้น เจอรัลด์ เอฟ.
  • Aristotle's Poetics: The Argumentเคมบริดจ์ แมสซาชูเซตส์ 2510
  • ต้นกำเนิดและรูปแบบเริ่มแรกของโศกนาฏกรรมกรีกเคมบริดจ์ แมสซาชูเซตส์ พ.ศ.2508
  • The Origins of ΤΡΑΓΩΙΔΙΑ , Hermes 85, 1957, หน้า 17–46
• Flickinger, Roy Caston, โรงละครกรีกและละครของมัน, ชิคาโก, สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยชิคาโก, 1918
• โฟลีย์, เฮเลน , การกระทำของผู้หญิงในโศกนาฏกรรมกรีก , พรินซ์ตัน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน 2001
• ฟรอยด์, ฟิลิป, กำเนิดแห่งการละคร , ลอนดอน: ปีเตอร์ โอเวน, 2003. ISBN 0-7206-1170-9 
• Haigh, AE , โรงละครห้องใต้หลังคา , 1907
• Harsh, Philip Whaley, A handbook of Classical Drama , มหาวิทยาลัย Stanford, แคลิฟอร์เนีย, สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย Stanford ; ลอนดอน, H. Milford, สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย Oxford, 1944
• Lesky, A. Greek Tragedyแปลโดย HA. แฟรงก์เฟิร์ต ลอนดอน และนิวยอร์ก พ.ศ.2508
• เลย์, เกรแฮม. บทนำสั้นๆ เกี่ยวกับโรงละครกรีกโบราณ มหาวิทยาลัยชิคาโกชิคาโก: 2006
• เลย์ เกรแฮม. การแสดงโศกนาฏกรรมกรีก สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเอ็กเซเตอร์เอ็กเซเตอร์: 2015
• Loscalzo, Donato, Il pubblico a teatro nella Grecia antica , โรมา 2008
• McDonald, Marianne, Walton, J. Michael (บรรณาธิการ) The Cambridge companion to Greek and Roman theatreเคมบริดจ์ นิวยอร์ก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ 2550 ISBN 0-521-83456-2 
• แม็คลัวร์, ลอร่า. พูดเหมือนผู้หญิง: คำพูดและเพศในละครเอเธนส์พรินซ์ตัน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน 2542
• มอลตัน, ริชาร์ด กรีนละครคลาสสิกโบราณ การศึกษาวิวัฒนาการวรรณกรรมที่จัดทำขึ้นสำหรับผู้อ่านที่เป็นภาษาอังกฤษและในต้นฉบับ Oxford, The Clarendon Press , 1890
• Padilla, Mark William (บรรณาธิการ) "Rites of Passage in Ancient Greece: Literature, Religion, Society", Bucknell University Press, 1999. ISBN 0-8387-5418-X 
• พิคการ์ด-เคมบริดจ์ เซอร์ อาร์เธอร์ วอลเลซ
  • Dithyramb โศกนาฏกรรมและตลก อ็อกซ์ฟอร์ด 2470
  • โรงละครไดโอนีซัสในเอเธนส์ , อ็อกซ์ฟอร์ด พ.ศ. 2489
  • เทศกาลละครแห่งเอเธนส์ , อ็อกซ์ฟอร์ด ปี 1953
• Rabinowitz, Nancy Sorkin (2008). โศกนาฏกรรมกรีก . Malden, MA: Blackwell Publishers . ISBN 978-1-4051-2160-6-
• ริว, ซาเวียร์, ไดโอนีซิสม์และคอเมดี , 1999. บทวิจารณ์
• รอสส์ สจ๊วร์ต. โรงละครกรีก.สำนักพิมพ์เวย์แลนด์ โฮฟ: 1996
• Rozik, Eli, รากฐานของโรงละคร: การคิดใหม่เกี่ยวกับพิธีกรรมและทฤษฎีอื่น ๆ เกี่ยวกับต้นกำเนิด ไอโอวาซิตี้: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยไอโอวา 2545 ISBN 0-87745-817-0 
• Schlegel, August Wilhelmบรรยายเกี่ยวกับศิลปะการละครและวรรณกรรม เจนีวา 1809
• Sommerstein, Alan H., ละครกรีกและนักเขียนบทละคร, Routledge, 2002.
• Sourvinou-Inwood, Christiane, โศกนาฏกรรมและศาสนาเอเธนส์ , สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด 2003
• Tsitsiridis, Stavros, "นักแสดงละครใบ้ชาวกรีกในจักรวรรดิโรมัน (P.Oxy. 413: Charition and Moicheutria ", Logeion 1 (2011) 184-232
• ไวลส์, เดวิด. การแสดงละครกรีก: บทนำ.สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์, เคมบริดจ์: 2000
• ไวลส์, เดวิด. หน้ากากแห่งเมนันเดอร์: สัญลักษณ์และความหมายในการแสดงกรีกและโรมัน , เคมบริดจ์, 1991
• ไวลส์, เดวิด. หน้ากากและการแสดงในโศกนาฏกรรมกรีก: จากเทศกาลโบราณสู่การทดลองสมัยใหม่เคมบริดจ์, 1997
• Wise, Jennifer, Dionysus Writes: The Invention of Theatre in Ancient Greece , Ithaca 1998. บทวิจารณ์
• Zimmerman, B., Greek Tragedy: An Introduction , แปลโดย T. Marier, Baltimore 1991.

วิกิซอร์สมีผลงานต้นฉบับเกี่ยวกับหัวข้อ: โรงละครของกรีกโบราณ

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ โรงละคร กรีกโบราณ

• ประวัติศาสตร์และบทความเกี่ยวกับโรงละครกรีกโบราณ
• บทเรียนละคร 1: โรงละครกรีกโบราณ
• โรงละครกรีกโบราณ
• Ancient Theatre Archive สถาปัตยกรรมโรงละครกรีกและโรมัน – ดร. Thomas G. Hines ภาควิชาละครWhitman College
• คำศัพท์เกี่ยวกับโรงละครกรีกและโรมัน
• โรงละครกรีกพร้อมภาพประกอบ – ดร. Janice Siegel ภาควิชาคลาสสิกวิทยาลัย Hampden–Sydney รัฐเวอร์จิเนีย
• ฐานข้อมูลค้นหาบทพูดคนเดียวสำหรับนักแสดงจากโรงละครกรีกโบราณ
• Logeion: วารสารการละครโบราณที่เข้าใช้ได้ฟรี ซึ่งเผยแพร่บทความวิชาการดั้งเดิม รวมถึงการรับรู้ในโรงละครสมัยใหม่ วรรณกรรม ภาพยนตร์ และรูปแบบศิลปะและสื่ออื่น ๆ เช่นเดียวกับความสัมพันธ์กับโรงละครในช่วงเวลาและภูมิภาคทางภูมิศาสตร์อื่น ๆ