ฌอง-เดอ-ดิเยอ โซลต์

จอมพล ฌอง-เดอ-ดิเยอ โซลต์
ภาพเหมือนโดยจอร์จ ฮีลีย์ , 1840
นายกรัฐมนตรีของฝรั่งเศส
ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่วันที่ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2383 ถึง 18 กันยายน พ.ศ. 2390
พระมหากษัตริย์	หลุยส์ ฟิลิปป์ที่ 1
ก่อนหน้าด้วย	อาดอล์ฟ เธียร์ส
ประสบความสำเร็จโดย	ฟรานซัวส์ กิโซต์
ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่วันที่ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2382 ถึง 1 มีนาคม พ.ศ. 2383
พระมหากษัตริย์	หลุยส์ ฟิลิปป์ที่ 1
ก่อนหน้าด้วย	หลุยส์-มาติเยอ โมเล่
ประสบความสำเร็จโดย	อาดอล์ฟ เธียร์ส
ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2375 ถึง 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2377
พระมหากษัตริย์	หลุยส์ ฟิลิปป์ที่ 1
ก่อนหน้าด้วย	คาซิมิร์ เปเรียร์
ประสบความสำเร็จโดย	เอเตียน มอริส เจอราร์ด
รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม
ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่วันที่ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2383 ถึง 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2388
นายกรัฐมนตรี	ตัวเขาเอง
ก่อนหน้าด้วย	อาเมเด เดสปานส์-คูเบียเร
ประสบความสำเร็จโดย	อเล็กซานเดอร์ โมลีน เดอ แซ็งต์-ยง
ดำรงตำแหน่งตั้งแต่ วันที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2373 – 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2377
นายกรัฐมนตรี	ฌาคส์ ลาฟฟิตต์ คาซิเมียร์ เปริเยร์
ก่อนหน้าด้วย	เอเตียน มอริส เจอราร์ด
ประสบความสำเร็จโดย	เอเตียน มอริส เจอราร์ด
ดำรงตำแหน่ง ตั้งแต่วันที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2357 ถึง 11 มีนาคม พ.ศ. 2358
นายกรัฐมนตรี	ปิแอร์ หลุยส์ ฌอง คาซิมีร์ เดอ บลากัส
ก่อนหน้าด้วย	ปิแอร์ ดูปองต์ เดอ เลตัง
ประสบความสำเร็จโดย	เฮนรี่ คลาร์ก
รายละเอียดส่วนตัว
เกิด	( 29 มี.ค. 2312 )29 มีนาคม พ.ศ. 2312 ณ เมืองแซงต์-อามองส์-ลา-บาสติดประเทศฝรั่งเศส
เสียชีวิตแล้ว	26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2394 (26 พ.ย. 1851)(อายุ 82 ปี) แซงต์-อามองส์-ลา-บาสตีดตาร์นประเทศฝรั่งเศส
พรรคการเมือง	พรรคต่อต้าน
คู่สมรส	ฌานน์-หลุยส์-เอลิซาเบธ เบิร์ก ​ ​ ( ครองราชย์ พ.ศ.  2339 สิ้นพระชนม์ พ.ศ. 2394 )
เด็ก	3
วิชาชีพ	นายทหาร
ลายเซ็น
การรับราชการทหาร
ความจงรักภักดี	ราชอาณาจักรฝรั่งเศส  อาณาจักรฝรั่งเศส  สาธารณรัฐฝรั่งเศสครั้งที่ 1  จักรวรรดิฝรั่งเศสที่หนึ่ง  การฟื้นฟูเบอร์บอน  เดือนกรกฎาคม ราชาธิปไตย
สาขา/บริการ	กองทัพ
อายุงาน	1785–1815
อันดับ	จอมพลแห่งจักรวรรดิ
หน่วย	กองทหารราบ กรมทหารราบที่ 1 กองทัพแห่งซัมเบร-เอต์-เมิซ กองทัพแห่งเฮลเวเทีย กองพันทหารราบที่ 110
การสู้รบ/สงคราม	สงครามปฏิวัติฝรั่งเศส สงครามแห่งการร่วมมือครั้งแรก ยุทธการที่ไกเซอร์สเลาเทิร์น ยุทธการที่วิสเซมเบิร์กครั้งที่ 2 ยุทธการที่อาร์ลอน (1794) ยุทธการที่เฟลอรัส (1794) ยุทธการที่อัลเดนโฮเฟน (1794) การล้อมลักเซมเบิร์ก (พ.ศ. 2337–2338) ยุทธการที่อัลเทนเคียร์เชน สงครามแห่งพันธมิตรครั้งที่ 2 ยุทธการที่สต็อคคาช (1799) ยุทธการที่ซูริกครั้งแรก ยุทธการที่แม่น้ำลินธ์ ยุทธการที่กลารุส (1799) การปิดล้อมเมืองเจนัว สงครามนโปเลียน สงครามแห่งพันธมิตรครั้งที่สาม แคมเปญอุลม์ ยุทธการที่เมมมิงเงน ยุทธการที่เอาสเตอร์ลิทซ์ สงครามแห่งพันธมิตรครั้งที่สี่ ยุทธการที่ลือเบค การต่อสู้แห่งอัลเลนสไตน์ ยุทธการที่กุทสตัดท์-เดปเปน สงครามคาบสมุทร การต่อสู้ที่กาโมนัล ยุทธการที่มานซิลลา ยุทธการที่โครุนนา ยุทธการที่บรากา (1809) การปิดล้อมชาเวส ยุทธการที่ 1 ที่เมืองปอร์โต ยุทธการที่ปอร์โตครั้งที่ 2 ยุทธการที่อาร์โซบิสโป ยุทธการที่โอคานญา การปิดล้อมเมืองกาดิซ การปิดล้อมโอลิเวนซา การต่อสู้แห่งเกโบรา การปิดล้อมบาดาโฮซครั้งแรก (พ.ศ. 2354) ยุทธการที่อัลบูเอรา สงครามแห่งพันธมิตรครั้งที่ 6 ยุทธการที่ลุตเซน (1813) ยุทธการที่บาวเซน (1813) ยุทธการที่เทือกเขาพิเรนีส การต่อสู้แห่งโซราเรน ยุทธการที่ซานมาร์เซียล ยุทธการที่แม่น้ำบิดัสโซอา การต่อสู้ที่แม่น้ำนิเวล การต่อสู้แห่งไนฟ์ ยุทธการที่ออร์เทซ ยุทธการที่ตูลูส สงครามแห่งพันธมิตรครั้งที่เจ็ด ร้อยวัน ยุทธการที่ลิกนี ยุทธการที่วอเตอร์ลู

จอมพล ฌอง-เดอ-ดิเยอ โซลต์ [ ^{1] [2]} ดยุกที่ 1 แห่งดัลมาเทีย ( ฝรั่งเศส: [ʒɑ̃dədjø sult] ; 29 มีนาคม ค.ศ. 1769 – 26 พฤศจิกายน ค.ศ. 1851) เป็นนายพลและนักการเมืองชาวฝรั่งเศส เขาเป็นจอมพลของจักรวรรดิในช่วงสงครามนโปเลียนและดำรงตำแหน่งประธานสภารัฐมนตรี (นายกรัฐมนตรี) ของฝรั่งเศสถึง 3 สมัย

Soult เป็นบุตรชายของ นักกฎหมายประจำประเทศจากทางใต้ของฝรั่งเศส เขาเข้าร่วมกองทัพฝรั่งเศสในปี 1785 และไต่เต้าขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงการปฏิวัติฝรั่งเศสเขาได้รับการเลื่อนยศเป็นพลจัตวาหลังจากทำผลงานโดดเด่นในยุทธการที่เฟลอรุสในปี 1794 และในปี 1799 เขาก็ได้รับตำแหน่งนายพลกองพล ในปี 1804 นโปเลียนแต่งตั้งให้ Soult เป็นหนึ่งในนายพลคนแรกจำนวน 18 นายของจักรวรรดิ Soult มีบทบาทสำคัญในการรบหลายครั้งของนโปเลียน โดยเฉพาะในยุทธการที่ออสเตอร์ลิทซ์ซึ่งกองพลของเขาได้บุกโจมตีอย่างเด็ดขาดจนทำให้ฝรั่งเศสได้รับชัยชนะ ต่อมาเขาได้รับแต่งตั้งเป็นดยุกแห่งดัลมาเทีย และตั้งแต่ปี 1808 เป็นต้นมา เขาก็ได้เป็นผู้บัญชาการกองกำลังฝรั่งเศสในช่วงสงครามคาบสมุทรแม้ว่าจะได้รับชัยชนะหลายครั้งในช่วงแรก เช่น ในยุทธการที่โอคานญา แต่ในที่สุด Soult ก็ถูกกองกำลังผสมภายใต้การบังคับบัญชาของ อาร์เธอร์ เวลสลีย์ (ต่อมาเป็นดยุกแห่งเวลลิงตัน) เอาชนะและขับไล่ออกจากสเปนได้เขาพ่ายแพ้ต่อเวลลิงตันอีกครั้งที่เมืองตูลูสในปี 1814 เพียงไม่กี่วันหลังจากการสละราชสมบัติครั้งแรกของนโปเลียน โซลต์ประกาศตนเป็นผู้สนับสนุนกษัตริย์หลังการฟื้นฟูราชวงศ์บูร์บงแต่กลับมาร่วมงานกับนโปเลียนอีกครั้งในช่วงร้อยวันเขาดำรงตำแหน่งเสนาธิการของนโปเลียนระหว่างการรบที่วอเตอร์ลูในปี 1815 ซึ่งจักรพรรดิประสบความพ่ายแพ้ครั้งสุดท้าย

หลังจากการฟื้นฟูครั้งที่สอง Soult ก็ลี้ภัยไปยังเยอรมนี ในปี 1819 เขาถูกเรียกตัวกลับฝรั่งเศสและได้รับความโปรดปรานจากราชวงศ์อีกครั้ง และในปี 1830 เขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมหลังจากการปฏิวัติเดือนกรกฎาคม Soult ดูแลการปฏิรูปกองทัพฝรั่งเศสและรับผิดชอบในการจัดตั้งกองทหารต่างด้าวฝรั่งเศสภายใต้การนำของกษัตริย์หลุยส์ ฟิลิปป์เขาดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีฝรั่งเศส 3 สมัยตั้งแต่ปี 1832 ถึง 1834 ซึ่งเกือบหนึ่งปีระหว่างปี 1839 ถึง 1840 และตั้งแต่ปี 1840 ถึง 1847 ในปี 1847 เขาได้รับรางวัลเป็นจอมพลแห่งฝรั่งเศส Soult ประกาศตนเป็นสาธารณรัฐอีกครั้งหลังจากการโค่นล้มของหลุยส์ ฟิลิปป์ในช่วงการปฏิวัติฝรั่งเศสในปี 1848เขาเสียชีวิตในปี 1851

โซลต์เกิดที่แซ็งต์-อามอง-ลา-บาสตีด (ปัจจุบันเรียกว่าแซ็งต์-อามอง-โซลต์เพื่อเป็นเกียรติแก่เขา ใกล้กับเมืองกัสตร์ใน จังหวัด ทาร์น ) และตั้งชื่อตามจอห์น ออฟ ก็อด เขาเป็นลูกชายของนักบัญชี ในชนบท ชื่อฌอง โซลต์ (1726–1779) จากการแต่งงานกับบริจิตต์ ลูกสาวของปิแอร์ ฟรองซัวส์ เดอ เกรเนียร์ เดอ ลาปิแอร์ เขาเป็นคาทอลิก[ ^{ต้องการอ้างอิง ]}

ฌ็อง-เดอ-ดิเยอ โซลต์คาดว่าจะมีอาชีพที่สดใสในฐานะทนายความ อย่างไรก็ตาม เมื่อวันที่ 16 เมษายน ค.ศ. 1785 เมื่ออายุได้ 16 ปี เขาเข้าร่วมเป็นทหารยศจ่า ใน กรมทหารราบเพื่อช่วยเหลือทางการเงินแก่มารดาหลังจากบิดาเสียชีวิต น้องชายของเขา^{ปิแอร์}-เบอนัวต์ โซลต์ ทำตามอย่างเขาในอีกสามปีต่อมา และ ^จะกลายเป็นนายพลฝรั่งเศส^ด้วย

ฌอง โซลต์เคยต่อสู้ในสงครามปฏิวัติฝรั่งเศสการศึกษาระดับสูงของโซลต์ทำให้เขาได้รับการเลื่อนยศเป็นจ่าสิบเอกหลังจากรับใช้ชาติมา 6 ปี และในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1791 เขาก็กลายเป็นครูฝึกในกองพันอาสาสมัครชุดแรกของแคว้นบาส-แร็งเมื่อวันที่ 17 มกราคม ค.ศ. 1792 พันเอกของเขาแต่งตั้งให้เขาเป็นครูฝึกในกองพันอาสาสมัครชุดที่ 1 ของแคว้นโอต์-แร็งโดยมียศเป็นร้อยโท ( sous-lieutenant ) ช่วงสงครามซึ่งเริ่มขึ้นในเดือนเมษายน ค.ศ. 1792 เปิดโอกาสให้เขาสร้างชื่อเสียงและไต่เต้าขึ้นไปเรื่อยๆ อย่างสม่ำเสมอ ผู้ช่วยนายพลเมื่อวันที่ 16 กรกฎาคม ค.ศ. 1792 กัปตันเมื่อวันที่ 20 สิงหาคม ค.ศ. 1793 ผู้ช่วยนายพลชั่วคราวของคณะ เสนาธิการ ของนายพลลาซาเร โฮเชในกองทัพโมเซลเมื่อวันที่ 19 พฤศจิกายน ค.ศ. 1793 เขาเข้าร่วมในยุทธการไกเซอร์สเลาเทิร์นตั้งแต่วันที่ 28 ถึง 30 พฤศจิกายน ซึ่งทำให้สามารถยึดวิสเซมเบิร์ก คืนได้ และช่วยเหลือลันเดาได้ โฮเชมอบหมายให้โซลต์ควบคุมกองกำลังแยกเพื่อยึดค่ายของจอมพล ซึ่งเป็นภารกิจที่ดำเนินการได้อย่างยอดเยี่ยม^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

ตั้งแต่วันที่ 26 ถึง 29 ธันวาคม เขาเข้าร่วมการรบครั้งที่สองที่วิสเซมบูร์ก เขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นเสนาธิการของแนวหน้าในวันที่ 27 มกราคม ค.ศ. 1794 ผู้บัญชาการกองพันชั่วคราวในวันที่ 7 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1794 ผู้บัญชาการกองพันในตำแหน่งในวันที่ 3 เมษายน และหัวหน้ากองพลผู้ช่วยนายพล ( adjudant-général chef de brigade ) ในวันที่ 14 พฤษภาคม ในวันที่ 19 มีนาคม ค.ศ. 1794 กองทัพโมเซลถูกแทนที่ด้วยกองทัพไรน์ภายใต้การบังคับบัญชาของนายพลฌอง-บัปติสต์ ฌูร์ดองกองทัพนี้กลับมาสู่การรบทันที มีการสู้รบสองครั้งที่อาร์ลอนในวันที่17, 18 และ 29 เมษายน จากนั้นในวันที่ 21 พฤษภาคมซึ่งซูลต์มีส่วนร่วมอย่างแข็งขัน^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

หลังจากยุทธการที่เฟลอรุสในปี 1794ซึ่งทำให้เขาโดดเด่นในเรื่องความเยือกเย็น เขาก็เข้าร่วมกองทัพซัมเบรและเมิซในวันที่ 28 มิถุนายน โซลต์ได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นพลจัตวาโดยผู้แทนในภารกิจ ในอีกห้าปีต่อมา โซลต์ได้รับการว่าจ้างในเยอรมนีภายใต้การนำของนายพลฌอง-บัพติสต์ ยอร์ดอง (ทหารผ่านศึกสงครามประกาศอิสรภาพของอเมริกาและต่อมาเป็นจอมพล ) ฌอง วิกเตอร์ มารี โมโร ฌอง - บัพติสต์ เคลแบร์และฟรองซัวส์ เลอเฟบวร์ (ต่อมาเป็นจอมพล ) เขาเข้าร่วมในยุทธการที่อัลเดนโฮเฟนในวันที่ 2 ตุลาคม ค.ศ. 1794 เขาย้ายไปอยู่ในกองพลของJacques Hatry และเข้าร่วมใน การปิดล้อมลักเซมเบิร์กตั้งแต่วันที่ 22 พฤศจิกายนถึง 7 มิถุนายน ค.ศ. 1795 เขามีส่วนร่วมอย่างโดดเด่นในยุทธการที่อัลเทนเคียร์เชินในวันที่ 4 มิถุนายน ค.ศ. 1796 ยุทธการที่ฟรีดแบร์กในวันที่ 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1796 และในยุทธการที่สต็อคคาชเพื่อต่อต้านกองทัพของชาร์ลส์แห่งออสเตรียในวันที่ 25 มีนาคม ค.ศ. 1799 ยศนายพลกองพลได้รับการประกาศให้เป็นของเขาเมื่อวันที่ 4 เมษายน ค.ศ. 1799 เป็นการชั่วคราว และได้รับการยืนยันในวันที่ 21 เมษายนของปีถัดไป^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

โซลต์ถูกส่งตัวไปยังกองทัพเฮลเวเทียภายใต้คำสั่งของนายพลAndré Masséna (ซึ่งต่อมาเป็นจอมพล อีกคน ) ในเวลานี้เองที่เขาสร้างฐานทัพแห่งชื่อเสียงทางทหารของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงยุทธการที่ซูริกครั้งแรกเมื่อวันที่ 2–5 มิถุนายน ค.ศ. 1799 จากนั้นเขาก็ปราบกบฏในแคว้นต่างๆ ขับไล่พวกกบฏไปที่แม่น้ำรอยส์และขับไล่พวกเขากลับไปยังหุบเขาอูร์เซเรนโดยช่วยบรรเทาทุกข์ ที่เมือง ฟราเอินเฟลด์อัลติคอน และออเดลฟินเดน เขาได้รับเครื่องหมายเกียรติยศเมื่อวันที่ 2 มิถุนายน ค.ศ. 1799 ในวันที่ 10 ของเดือนเดียวกันนั้น เขาได้ออกตามล่าพวกออสเตรีย ที่หัวของ กองพลกึ่งทหารที่ 110ซึ่งยึดครองภูเขาอัลบิส เมื่อข้ามแม่น้ำลินท์เมื่อวันที่ 22 กันยายน โซลท์ได้นำกองทัพศัตรูสูญเสียกำลังพลไป 4,000 นาย จากนั้นเขาก็มาพบกับกองทัพรัสเซียที่เคลื่อนพลไปยังคัลท์บรุนน์ทำให้กองทัพจำนวน 2,000 นายต้องยอมจำนน ยึดวีเซนและผลักดันกองทัพศัตรูให้ถอยกลับไปที่ทะเลสาบคอนสแตนซ์ [ ^{ต้องการอ้างอิง ]}เขาได้รับชัยชนะครั้งสำคัญในการรบที่ลินท์ (25-26 กันยายน) นอกจากนี้ เขายังได้รับเกียรติในการประสานงานการกระทำของ กองกำลัง ของกาซาน และ โมลิตอร์ซึ่งหยุดยั้งการรุกคืบของกองทัพของซูโวรอฟในยุทธการที่เนเฟลส์ได้

เมื่อในปี พ.ศ. 2343 กงสุลคนแรกนโปเลียน โบนาปาร์ตมอบหมายให้มัสเซนาจัดระเบียบ^{กองทัพ}อิตาลี ใหม่ ^{โดยยืนกราน}ให้ซูลต์เป็นรองของเขา และให้เขาทำหน้าที่บังคับบัญชาฝ่ายขวา

โซลต์ได้แสดงฝีมืออย่างโดดเด่นในการปกป้องประเทศเจนัวเมื่อวันที่ 6 เมษายน ในภารกิจแรก เขาเป็นผู้นำกองพันหลายกองพัน ข้ามผ่านกองทัพออสเตรียและช่วยเหลือนายพลการ์ดานน์ศัตรูถูกตีโต้จนถอยไปไกลกว่าเมืองปิออตตาและโซลต์ได้ไล่ตามนายพลซูโวรอ ฟ ไปจนถึงเทือกเขาแอลป์ ยึดซัสเซลโลและเดินทางกลับเจนัวพร้อมกับเชลยศึกจำนวนมาก ปืนใหญ่ และธง ในระหว่างภารกิจอีกครั้ง นายพลได้บุกโจมตีกองทัพออสเตรีย ทำให้กองกำลังหนึ่งติดอยู่ที่มอนเตฟาซิโอ แต่ระหว่างการต่อสู้ที่มอนเตเครโตเมื่อวันที่ 13 เมษายน ค.ศ. 1800 ขาของเขาถูกยิงจนบาดเจ็บ เขานอนอยู่บนสนามรบและถูกปล้นและถูกจับเป็นเชลย และต้องทนทุกข์ทรมานอยู่หลายวันในโรงพยาบาลที่สกปรก ประสบการณ์นี้ทำให้โซลต์เกิดบาดแผลทางจิตใจ และเขาจะไม่ก้าวไปข้างหน้าในแนวรบอีกต่อไป^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

เขาได้รับการช่วยเหลือหลังจากชัยชนะที่Marengoในวันที่ 14 มิถุนายน 1800 โซลต์ได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้บัญชาการทหารของPiedmontซึ่งในขณะนั้นอยู่ท่ามกลางการกบฏ เขาสามารถปราบกบฏที่เรียกว่า Barbets ได้สำเร็จ เขายังสามารถฝึกกองกำลังอันธพาลและใช้พวกเขาในการรับใช้ของเขาได้ หลังจากนั้น โซลต์ได้รับคำสั่งให้ควบคุมพื้นที่ทางตอนใต้ของราชอาณาจักรเนเปิลส์ [ ^{ต้องการอ้างอิง ]}

ไม่นานก่อนสนธิสัญญาอาเมียงส์นายพลซูลต์เดินทางกลับปารีส ซึ่งกงสุลคนแรกต้อนรับเขาด้วยเกียรติสูงสุด เมื่อวันที่ 5 มีนาคม ค.ศ. 1802 เขาเป็นหนึ่งในสี่นายพลที่ได้รับเรียกให้มาบังคับบัญชากองกงสุลในตำแหน่งพันเอก หลังจากนั้น เขาก็ได้ให้คำมั่นสัญญาว่าจะจงรักภักดีต่อระบอบการปกครองใหม่ ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1803 นายซูลต์ได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่ผู้บัญชาการสูงสุดของค่ายบูโลญนายซูลต์ซึ่งเคยเป็นครูฝึก ได้ใช้ระเบียบวินัยที่เข้มงวดที่นั่น ซึ่งช่วยให้กองทหารฝรั่งเศสมีประสิทธิภาพในการรบในอนาคต และยังทำให้เขาได้รับฉายาว่า"Bras de Fer" ("แขนเหล็ก") แม้แต่นโปเลียนยังสงสัยว่าเขาเข้มงวดเกินไปหรือไม่ ซึ่งนายซูลต์ได้ตอบกลับข้อกล่าวหาดังกล่าวว่า^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

“ผู้ที่ไม่สามารถรับมือกับสิ่งที่ข้าพเจ้าต้องทนอยู่จะถูกทิ้งไว้ที่คลังสินค้า ส่วนผู้ที่สามารถรับมือกับสิ่งเหล่านี้ได้จะเป็นผู้พิชิตโลก”

ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1804 โซลต์ได้รับแต่งตั้งให้เป็นหนึ่งในสิบแปดจอมพลคนแรกของจักรวรรดิเขาทำหน้าที่บัญชาการกองพลในการรุกคืบไปยังอูล์มและที่เอาสเตอร์ลิทซ์เขาเป็นผู้นำในการโจมตีศูนย์กลางของฝ่ายสัมพันธมิตรอย่างเด็ดขาด

โซลต์มีบทบาทสำคัญในสมรภูมิรบอันโด่งดังหลายครั้งของกองทัพใหญ่รวมทั้งสมรภูมิเอาสเตอร์ลิทซ์ในปี 1805 และสมรภูมิเยนาในปี 1806 อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้เข้าร่วมสมรภูมิฟรีดแลนด์เพราะในวันเดียวกันนั้น เขากำลังยึดโคนิซ แบร์ก หลังจาก สนธิสัญญาทิลซิตสิ้นสุดลงเขาก็เดินทางกลับฝรั่งเศส และในปี 1808 นโปเลียนได้สถาปนาโซลต์เป็นดยุกแห่งดัลมาเทีย คนที่ 1 (ฝรั่งเศส: Duc de Dalmatie ) การมอบเกียรติยศนี้ทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก เพราะเขารู้สึกว่าตำแหน่งของเขาควรเป็นดยุกแห่งเอาสเตอร์ลิทซ์ ซึ่งเป็นตำแหน่งที่นโปเลียนสงวนไว้สำหรับตัวเอง ในปีถัดมา โซลต์ได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้บัญชาการกองพลที่ 2 ซึ่งนโปเลียนตั้งใจจะใช้เพื่อพิชิตสเปน หลังจากชนะสมรภูมิกาโมนัล แล้ว จักรพรรดิได้มอบหมายให้โซลต์ไปไล่ตามกองทัพอังกฤษของพลโทเซอร์ จอห์น มัวร์ในการรบที่โครูนาซึ่งมัวร์ถูกสังหาร โซลต์ไม่สามารถป้องกันไม่ให้กองกำลังอังกฤษหลบหนีทางทะเลได้^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ตลอดสี่ปีต่อมา โซลต์ยังคงอยู่ในสเปนและเข้าร่วมในสงครามคาบสมุทรในปี 1809 เขาบุกโปรตุเกสและยึดปอร์โตแต่ถูกโดดเดี่ยวโดยกลยุทธ์การโต้แย้งของนายพลฟรานซิสโก ดา ซิลเวราเขายุ่งอยู่กับการไกล่เกลี่ยทางการเมืองในการพิชิตดินแดนของเขาเพื่อผลประโยชน์ของฝรั่งเศส และตามที่เขาหวังไว้ เพื่อประโยชน์สูงสุดของตนเองในฐานะผู้มีสิทธิ์ชิงบัลลังก์โปรตุเกส เขาจึงดึงดูดความเกลียดชังจากเจ้าหน้าที่ฝ่ายสาธารณรัฐในกองทัพของเขา เมื่อไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ในที่สุดเขาก็ถูกขับไล่ออกจากโปรตุเกสในยุทธการที่ปอร์โตครั้งที่สองโดยพลโทเซอร์อาร์เธอร์ เวลสลีย์ (ต่อมาได้รับการแต่งตั้งเป็นดยุคแห่งเวลลิงตัน ) ทำให้เขาต้องล่าถอยอย่างเจ็บปวดและเกือบจะกลายเป็นหายนะบนภูเขา โดยมีนายพลวิลเลียม เบเรสฟอร์ดและซิลเวราตามล่า หลังจาก^{ยุทธการที่} ทา ลาเวราโซลต์ได้รับแต่งตั้งให้เป็นเสนาธิการกองกำลังฝรั่งเศสในสเปนด้วยอำนาจที่ขยายออกไป และในวันที่ 19 พฤศจิกายน 1809 เขาได้รับชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ในยุทธการ^ที่โอคานา

ในปี ค.ศ. 1810 เขาได้บุกโจมตีอันดาลูเซียซึ่งเขาสามารถยึดครองได้อย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาหันกลับมายึดครองเซบียาการยึดครองกาดิซจึงหลุดลอยไปจากเขา โดยกล่าวว่า"มอบเซบียาให้ฉัน แล้วฉันจะรับผิดชอบแทนกาดิซ" ^[3]สิ่งนี้ทำให้การปิดล้อมกาดิซ ยาวนานและไร้ผล ซึ่งเป็นหายนะเชิงกลยุทธ์สำหรับฝรั่งเศส ในปี ค.ศ. 1811 โซลต์เดินทัพไปทางเหนือสู่เอสเตรมาดู รา และยึดเมืองบาดาโฮซ เมื่อกองทัพอังกฤษ-โปรตุเกสปิดล้อมเมือง เขาเดินทัพไปช่วยเมืองและต่อสู้และเกือบจะชนะ การรบที่อัลบูเอราอันโด่งดังและนองเลือดในวันที่ 16 พฤษภาคม^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

ในปี 1812 หลังจากที่เวลลิงตันได้รับชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ที่ซาลามัง กา โซลต์ถูกบังคับให้อพยพออกจากอันดาลูเซีย ในการล้อมบูร์โกส ในเวลาต่อมา เขาสามารถขับไล่กองทัพพันธมิตรอังกฤษของเวลลิงตันกลับไปยังซาลามังกาได้ ที่นั่น ดยุคแห่งดัลมาเทีย ซึ่งปัจจุบันรู้จักกันในชื่อโซลต์ ไม่สามารถโจมตีเวลลิงตันได้ แม้จะมีกำลังพลมากกว่า และกองทัพอังกฤษก็ถอยร่นไปที่ชายแดนโปรตุเกส^[4]ไม่นานหลังจากนั้น เขาถูกเรียกตัวกลับจากสเปนตามคำร้องขอของโจเซฟ โบนาปาร์ต (ซึ่งได้รับการแต่งตั้งจากพี่ชายของเขาให้เป็นกษัตริย์แห่งสเปน) ซึ่งเช่นเดียวกับจอมพลคนอื่นๆ เขามีความเห็นไม่ตรงกันเสมอมา^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1813 โซลต์รับหน้าที่ผู้บัญชาการกองพลที่ 4ของกองทัพใหญ่และบัญชาการศูนย์กลางที่เมืองลุตเซนและเบาต์เซนแต่ไม่นานเขาก็ถูกส่งไปทางใต้ของฝรั่งเศสพร้อมกับอำนาจที่ไม่จำกัดเพื่อซ่อมแซมความเสียหายที่เกิดจากความพ่ายแพ้ที่เมืองวิตอเรียถือเป็นเรื่องดีที่โซลต์สามารถจัดระเบียบกองกำลังฝรั่งเศสที่หมดกำลังใจได้^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

การโจมตีครั้งสุดท้ายของเขาในสเปนถูกพลิกกลับโดยเวลลิงตันในยุทธการที่เทือกเขาพิเรนีส ( โซราอูเรน ) และโดยชาวสเปนของ นายพล มานูเอล เฟรียร์ ที่ ซานมาร์เซียล เมื่อ ถูกไล่ล่าบนดินแดนฝรั่งเศส โซลต์ถูกย้ายออกจากตำแหน่งหลายตำแหน่งที่นิเวลล์นีฟและออร์เทซก่อนที่จะประสบกับความพ่ายแพ้ทางเทคนิคจากมือของเวลลิงตันในยุทธการที่ตูลูสอย่างไรก็ตาม เขาสร้างความสูญเสียอย่างหนักให้กับเวลลิงตันและสามารถหยุดเขาจากการดักจับกองกำลังฝรั่งเศสได้^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

หลังจากที่นโปเลียนสละราชสมบัติครั้งแรกในปี 1814 โซลต์ประกาศตนเป็นผู้สนับสนุนกษัตริย์ ได้รับเครื่องราชอิสริยาภรณ์เซนต์หลุยส์และดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมตั้งแต่วันที่ 26 พฤศจิกายน 1814 ถึง 11 มีนาคม 1815 เมื่อนโปเลียนกลับมาจาก^เกาะเอลบา โซล ^ต์ ประกาศตนเป็น ผู้สนับสนุนโบนาปาร์ตทันทีได้รับแต่งตั้งให้เป็นขุนนางของฝรั่งเศสและดำรงตำแหน่งเสนาธิการของจักรพรรดิระหว่าง^การรบที่วอเตอร์ลูซึ่งในบทบาทนี้ เขามีบทบาทน้อยลงมากเมื่อเทียบกับตำแหน่งผู้บัญชาการกองทัพที่มีคู่แข่งมากกว่า

ในหนังสือWaterloo: The History of Four Days, Three Armies and Three Battlesเบอร์นาร์ด คอร์นเวลล์สรุปความเห็นของนักประวัติศาสตร์หลายคนว่าการที่โซลต์อยู่ในกองทัพเหนือเป็นหนึ่งในปัจจัยหลายประการที่ทำให้นโปเลียนพ่ายแพ้ เนื่องจากความบาดหมางระหว่างเขากับจอมพลมิเชล เนย์ผู้บัญชาการอาวุโสอีกคน และเนื่องจากแม้ว่าโซลต์จะมีประสบการณ์เป็นทหาร แต่เขาก็ขาดทักษะการบริหารงานเช่นเดียวกับจอมพลหลุยส์-อเล็กซานเดร เบอร์เทียร์ ผู้ดำรงตำแหน่งก่อนหน้า ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดที่สุดคือคำสั่งเป็นลายลักษณ์อักษรของเขาตามคำสั่งของนโปเลียนให้จอมพลเอ็มมานูเอล เดอ โกรชีวางกำลังของเขาไว้ที่ปีกซ้ายของกองทัพอังกฤษ เพื่อป้องกันไม่ให้กองทัพปรัสเซียเข้ามาเสริมกำลัง คอร์นเวลล์ประณามถ้อยคำในคำสั่งของโซลต์ว่าเป็น"เรื่องไร้สาระที่แทบจะทะลุผ่านไม่ได้"และโกรชีตีความคำสั่งนั้นผิด โดยเดินทัพไปปะทะกับกองหลังของปรัสเซียที่เมืองวาฟร์แทน^{[ จำเป็นต้องมีการอ้างอิง ]}

หลังจากการฟื้นฟูราชวงศ์บูร์บงครั้งที่สองในปี ค.ศ. 1815 โซลต์ได้ลี้ภัยไปยังเยอรมนี แต่ในปี ค.ศ. 1819 เขาถูกเรียกตัวกลับ และในปี ค.ศ. 1820 ก็ได้รับการ แต่งตั้งให้เป็น จอมพลของฝรั่งเศส อีก ครั้ง เขาพยายามแสดงตนอีกครั้งว่าเป็นผู้จงรักภักดีต่อราชวงศ์อย่างแรงกล้า และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นขุนนางในปี ค.ศ. 1827 หลังจากการปฏิวัติในปี ค.ศ. 1830เขาได้ประกาศตัวเป็นผู้สนับสนุนหลุยส์ ฟิลิปป์ซึ่งยินดีรับการสนับสนุนจากเขา และฟื้นคืนตำแหน่งจอมพลของฝรั่งเศส ให้กับเขา ซึ่งก่อนหน้านี้มีเพียงตูแรนน์โคลด หลุยส์ เฮกเตอร์ เดอ วิลลาร์และมอริส เดอ ซัคซ์เท่านั้น^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ในฐานะรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม (ค.ศ. 1830 ถึง 1834) โซลต์ได้จัดระเบียบและดูแลการเสริมกำลังทหารของฝรั่งเศส กองทัพแห่งการฟื้นฟูมีจำนวนทหารเพียงเล็กน้อยกว่า 200,000 นาย และโซลต์พยายามเพิ่มจำนวนทหารเป็นสองเท่า โดยดำเนินการปฏิรูปที่จำเป็นตั้งแต่ปีค.ศ. 1831 ถึง 1832 กฎข้อแรกของการปฏิรูปการทหารครั้งสำคัญนี้คือ การจัดตั้งกองทหารอาสาสมัครต่างชาติในวันที่ 9 มีนาคม ค.ศ. 1831 ซึ่งประกอบไปด้วยกองกำลังอาสาสมัครต่างชาติที่สามารถใช้งานได้นอกเขตฝรั่งเศสแผ่นดินใหญ่เท่านั้น โดยมีเป้าหมายโดยเฉพาะในการดูแลเมืองแอลเจียร์ที่เพิ่งพิชิต ได้ไม่นาน เมื่อกองทหารอาสาสมัครต่างชาติก่อตั้งขึ้น กองทัพก็เกลียดชังและถือว่าเป็นกองกำลังระดับล่าง กองกำลังนี้ถูกเรียกขานกันว่า "ไอ้สารเลวแห่งโซลต์" ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

หลุยส์-ฟิลิปป์กังวลว่าจะต้องพึ่งพากองกำลังป้องกันประเทศเพียงอย่างเดียวเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยของประชาชน จึงสั่งให้จอมพลซูลต์จัดระเบียบกองทัพใหม่โดยไม่ชักช้า ซูลต์เขียนรายงานถึงกษัตริย์และนำเสนอต่อสภาผู้แทนราษฎรเมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1831 โดยวิจารณ์กฎหมายการเกณฑ์ทหาร ของ กูวอง-แซ็งต์-ซี ร์ ในปี ค.ศ. 1818 ว่าระบบสมัครใจร่วมกับการจับฉลากลงคะแนนเสียงและความเป็นไปได้ในการถูกแทนที่ไม่ได้ทำให้สามารถเพิ่มจำนวนกำลังพลได้เพียงพอ และขั้นตอนการเลื่อนตำแหน่งยังช่วยรักษาจำนวนกำลังพลที่มากเกินไปไว้ด้วย ซูลต์เสนอแนวทางหลักของนโยบายทางการทหารที่มุ่งเพิ่มกำลังพลของกองทัพ ลดจำนวนกำลังพลที่มากเกินไป และรับรองการจัดหาอาวุธและกระสุน^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ภายหลังการก่อตั้ง Legion เมื่อวันที่ 9 มีนาคม Soult ได้ผ่านกฎหมายเมื่อวันที่ 11 เมษายน 1831 เกี่ยวกับเงินบำนาญทหาร เมื่อวันที่ 21 มีนาคมและ 14 เมษายน 1832 เกี่ยวกับการคัดเลือกและเลื่อนยศทหาร และเมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม 1834 เกี่ยวกับสถานะของเจ้าหน้าที่ Soult ยังดูแลการก่อสร้างป้อมปราการของปารีสอีกด้วย ในปี 1831 เขาถูกส่งโดยหลุยส์-ฟิลิปป์ไปยังลียงพร้อมกับทหาร 20,000 นายเพื่อปราบปรามการก่อกบฏครั้งแรกของคนงานไหมในเมืองที่เรียกว่า canuts ความสงบเรียบร้อยได้รับการฟื้นฟู แต่ Soult กลับไม่เป็นที่นิยมอย่างมากใน ค่าย ของพรรครีพับลิกัน ในบทละครเรื่องNapoléon Bonaparte ou Trente ans de l'histoire de France (นโปเลียน โบนาปาร์ตหรือสามสิบปีแห่งประวัติศาสตร์ฝรั่งเศส) Dumas Père เป็นตัวแทน ^ของเขาในการแสดงที่น่ากลัวในช่วงร้อยวัน^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง} ]

ในปี 1834 เมื่อเกิดการจลาจลครั้งใหม่ขึ้นในเดือนเมษายนที่เมืองลียง จอมพลซูลต์ได้รับจดหมายจากพลโทไอมาร์ ผู้บัญชาการกองทหารในเมือง ซึ่งส่งมาทางโทรเลขเกี่ยวกับการอพยพออกจากเมือง ดยุคแห่งดัลมาเทียก็ตอบสนองอย่างเด็ดขาดในเวลาไม่นาน โดยตำหนิแม่ทัพและสั่งให้เขายึดตำแหน่งทั้งหมดและคอยดูแลกำแพงและฝังศพไว้ใต้กำแพงนั้น^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

ขณะที่ดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม เขาดำรงตำแหน่งประธานสภารัฐมนตรี (หรือ นายกรัฐมนตรี) เป็นครั้งแรกในปี ค.ศ. 1832–1834 เนื่องจากฝรั่งเศสเป็นผู้ค้ำประกันสนธิสัญญา XXIV มาตรา เขาจึงได้ให้ จอมพลเจอราร์ด เป็นผู้นำทัพไปยังแอนต์เวิร์ปซึ่งยึดเมืองนี้ได้หลังจากได้รับการต่อต้านอย่างกล้าหาญจากชาวดัตช์ (ธันวาคม ค.ศ. 1832) และส่งคืนเมืองนี้ให้กับเบลเยียม ซึ่งเป็นประเทศที่อ้างสิทธิ์^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2381 หลุยส์-ฟิลิปป์เลือกซูลต์เป็นตัวแทนในการขึ้นครองราชย์ของสมเด็จพระราชินีวิกตอเรียเขาได้รับการต้อนรับอย่างสมเกียรติในลอนดอน ซึ่งอดีตศัตรูของเขาดยุกแห่งเวลลิงตันได้จับแขนซูลต์และอุทานว่า"ในที่สุด ฉันก็จับคุณได้แล้ว!" ^[5]

เขาได้ดำรงตำแหน่งหัวหน้ารัฐบาลอีกครั้ง (ค.ศ. 1839–1840) และในเวลาเดียวกัน เขายังดำรงตำแหน่งผู้ถือครองกระทรวงการต่างประเทศอีกด้วย เขาเข้าร่วมพิธีส่งอัฐิของนโปเลียนคืนในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1840 ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

ดำรงตำแหน่งประธานสภานานเกือบเจ็ดปี ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1840 ถึงปี ค.ศ. 1847 โดยมอบอำนาจการบริหารจัดการคณะรัฐมนตรีอย่างมีประสิทธิภาพให้กับรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ ฟรองซัวส์ กีโซต์ ซึ่งต่อมาได้สืบทอดตำแหน่งต่อจากเขาเมื่อเขาออกจากรัฐบาลด้วยเหตุผลด้านสุขภาพ เป็นเวลาห้าปี (ค.ศ. 1840–1845) เขาได้รวมหน้าที่ของตนเข้ากับรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม เมื่อวันที่ 26 กันยายน ค.ศ. 1847 พระเจ้าหลุยส์-ฟิลิปป์ได้คืนตำแหน่งจอมพลแห่งค่ายทหารและกองทัพของกษัตริย์ให้แก่เขา อย่างไรก็ตาม ได้มีการปรับเปลี่ยนตำแหน่งนี้ให้เป็นจอมพลแห่งฝรั่งเศสโดย เฉพาะ ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

ในปี 1848 โซลต์ประกาศตนเป็นสาธารณรัฐ เขาเสียชีวิตในสามปีต่อมาที่ปราสาทของเขาในโซลต์แบร์ก ใกล้กับแซ็งต์อามองส์ลาบาสตีดซึ่งเป็นที่ที่เขาเกิด ไม่กี่วันก่อนการรัฐประหารในปี 1851เพื่อเป็นเกียรติแก่เขา เมืองนี้จึงถูกเปลี่ยนชื่อเป็นแซ็งต์อามองส์โซลต์ในเดือนธันวาคม 1851 เขาเป็นหนึ่งในสิบแปดจอมพลของจักรวรรดิ (จากทั้งหมดยี่สิบหกคน) ที่เป็นสมาชิกของฟรีเมสัน [ ^{จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

โซลต์ได้ตีพิมพ์บันทึกความทรงจำเพื่อแสดงให้เห็นถึงความภักดีของเขาที่มีต่อนโปเลียนในช่วงร้อยวันและบันทึกและวารสารของเขาได้รับการเรียบเรียงโดยนโปเลียน เฮกเตอร์ ลูกชายของเขา ซึ่งได้ตีพิมพ์ส่วนแรกของMémoires du maréchal-général Soult (ความทรงจำของจอมพลโซลต์) ในปีพ.ศ. 2397 Mémoires sur les operations des Français en Galicie (ความทรงจำเกี่ยวกับการปฏิบัติการของชาวฝรั่งเศสในกาลิเซีย) ของ Le Noble เชื่อกันว่าเขียนขึ้นจากเอกสารของโซลต์^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

แม้ว่าจะพบว่ามักขาดความรอบคอบในเชิงยุทธวิธี – แม้แต่ผู้ช่วยของเขาเองบางคนก็ยังตั้งคำถามถึงความไม่สามารถของเขาในการแก้ไขแผนเพื่อนำสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปในสนามรบมาพิจารณา – การปฏิบัติงานของโซลต์ในช่วงเดือนสุดท้ายของสงครามคาบสมุทรมักถูกมองว่าเป็นหลักฐานของความสามารถอันยอดเยี่ยมของเขาในฐานะแม่ทัพ แม้ว่าเขาจะพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในแคมเปญเหล่านี้โดยฝ่ายพันธมิตรภายใต้การนำของเวลลิงตัน แต่ก็เป็นกรณีที่ทหารของเขาจำนวนมากเป็นทหารเกณฑ์ในขณะที่ฝ่ายพันธมิตรสามารถนับจำนวนทหารผ่านศึกได้มากกว่าในกองกำลังของพวกเขา โซลต์เป็นนักยุทธศาสตร์การทหารที่ชำนาญ ตัวอย่างเช่น การพยายามแยกกองทัพอังกฤษของเวลลิงตันออกจากโปรตุเกสหลังจากสงครามทาลาเวรา ซึ่งเกือบจะประสบความสำเร็จ แม้ว่าจะพ่ายแพ้ต่อเวลลิงตันซ้ำแล้วซ้ำเล่าในปี ค.ศ. 1813–1814 แต่เขาก็ดำเนินการป้องกันอย่างชาญฉลาดต่อเขา^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

กองทัพของ Soult มักจะเตรียมพร้อมเป็นอย่างดีก่อนจะเข้าสู่การต่อสู้ หลังจากVitoriaเขาจัดระเบียบกองกำลังฝรั่งเศสที่หมดกำลังใจของJoseph Bonaparteให้กลายเป็นกองทัพที่น่าเกรงขามภายในเวลาอันสั้นอย่างน่าทึ่ง ข้อยกเว้นของบันทึกด้านการขนส่งที่ดีนี้คือการเปิดฉาก โจมตีใน Battle of the Pyreneesซึ่งทหารของเขามีเสบียงเพียงสี่วัน ในเชิงยุทธวิธี Soult วางแผนการรบได้ดี แต่บ่อยครั้งที่ปล่อยให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทำมากเกินไป Wellington กล่าวว่า"Soult ไม่เคยรู้วิธีจัดการกับกองกำลังหลังจากการรบเริ่มขึ้น" [ ^6]ตัวอย่างคือในBattle of Albueraซึ่งเขาหันหลังให้กับ Beresford อย่างชาญฉลาดเพื่อเปิดการต่อสู้ แต่เมื่อเขาพบว่าตัวเองต้องเผชิญกับการต่อต้านที่ไม่คาดคิดจากกองทหารอังกฤษและสเปน เขาปล่อยให้แม่ทัพของเขาใช้การจัดรูปแบบการโจมตีที่ไม่คล่องแคล่วและพ่ายแพ้^[7]ตัวอย่างอื่นของจุดแข็งและจุดอ่อนของเขาสามารถเห็นได้ในBattle of the Nive โซลต์ตระหนักถึงปัญหาเชิงกลยุทธ์ของเวลลิงตันและใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้โดยเปิดฉากโจมตีกองทัพอังกฤษ-พันธมิตรทั้งสองฝั่งอย่างกะทันหัน แต่การดำเนินการทางยุทธวิธีของฝรั่งเศสกลับไม่ดีนัก และนายพลอังกฤษก็สามารถต้านทานการโจมตีของโซลต์ได้ การทำงานของเจ้าหน้าที่ที่ไม่เรียบร้อยทำให้ตำแหน่งเสนาธิการของนโปเลียนในยุทธการที่วอเตอร์ลูของเขาเสียหาย^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 ชาวอังกฤษได้ตั้งชื่อเรือตรวจการณ์ของกองทัพเรืออังกฤษ ว่า HMS Marshal Soultตามชื่อเขา

เมื่อวันที่ 26 เมษายน พ.ศ. 2339 โซลต์แต่งงานกับโจฮันนา หลุยส์ เอลิซาเบธ เบิร์ก (ค.ศ. 1771–1852) ซึ่งเป็นลูกสาวของโจฮันน์ อับราฮัม เบิร์ก (ค.ศ. 1730–1786) จากการแต่งงานกับวิลเฮลมิเน มัมม์ ในโซลิงเงน [ ^8]เธอเสียชีวิตที่ Château de Soult-Berg เมื่อวันที่ 22 มีนาคม พ.ศ. 2395 ทั้งคู่มีลูกด้วยกันสามคน: ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

• นโปเลียน (ค.ศ. 1802–1857) ดยุกแห่งดัลมาเทียคนที่ 2 ซึ่งเสียชีวิตโดยไม่มีรัชทายาทชาย ซึ่งในเวลานั้นตำแหน่งดังกล่าวก็สูญหายไป
• ฮอร์เทนเซ (1804–1862)
• แคโรไลน์ (1817–1817)

• โกลเวอร์, ไมเคิล. สงครามคาบสมุทร 1807–1814.ลอนดอน: Penguin, 2001. ISBN 0-14-139041-7 
• แชนด์เลอร์, เดวิด (บก.) กริฟฟิธ, แพดดี้. Napoleon's Marshals , "Soult: King Nicolas." นิวยอร์ก: Macmillan, 1987. ISBN 0-02-905930-5 
•  บทความนี้รวมข้อความจากสิ่งพิมพ์ที่เป็นสาธารณสมบัติ ในปัจจุบัน :  Chisholm, Hugh , ed. (1911). "Soult, Nicolas Jean de Dieu". Encyclopædia Britannica . Vol. 25 (พิมพ์ครั้งที่ 11) Cambridge University Press. หน้า 436–437บทความดังกล่าวมีการอ้างอิงถึง:
  • A. Salle, Vie Politique du Maréchal Soult (ปารีส, 1834)
  • A. de Grozelier, Le Maréchal Soult (คาสเทรส, 1851)
  • A. Combes, Histoire anecdotique du maréchal Soult (คาสเตร, 1869)

• บุคอรี, เอมีร์: จอมพลของนโปเลียน . สำนักพิมพ์ออสเปร ย์, 2522, ISBN 0-85045-305-4 
• แชนด์เลอร์, เดวิด: Napoleon's Marshals . Macmillan Pub Co, 1987, ISBN 0-02-905930-5 . 
• คอนเนลลี่ โอเว่น: ความผิดพลาดสู่ความรุ่งโรจน์: แคมเปญทางทหารของนโปเลียน . SR Books, 1999 , ISBN 0-8420-2780-7 
• เอลติง, จอห์น อาร์.: ดาบรอบบัลลังก์: แกรนด์ อาร์เมของนโปเลียน . ไวเดนเฟลด์ และนิโคลสัน, 1997, ISBN 0-02-909501-8 
• กอตเตรี, นิโคล: Soult: Maréchal d'Empire et homme d'État . เบอซองซง: La Manufacturing, 1991. ISBN 978-2-7377-0285-3 
• เฮย์แมน, ปีเตอร์: โซลต์: มาร์แชลล์ผู้ถูกใส่ร้ายของนโปเลียน . สเตอร์ลิง พับบลิค, 1990, ISBN 0-85368-931-8 . 
• Haythornthwaite, Philip: Napoleon's Commanders (2): c.1809–15 . Osprey Publishing, 2002, ISBN 1-84176-345-4 
• ฮัมเบิล ริชาร์ด: จอมพลคาบสมุทรของนโปเลียน: การประเมินใหม่ Taplinger Pub., 1975, 0800854659
• ลินค์ โทนี่: นายพลของนโปเลียนสำนักพิมพ์คอมบิเนด พ.ศ. 2537 ISBN 0-9626655-8-4 
• แมคโดเนลล์, เอจี: นโปเลียนและมาร์แชลของเขา . ปริออน, 1997, ISBN 1-85375-222-3 

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับJean -de-Dieu Soult

• การต่อสู้อันนองเลือดที่ไฮล์สแบร์ก พ.ศ. 2350 นโปเลียนและซูลต์ปะทะเบนนิกเซน (เก็บถาวรเมื่อวันที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2550)
• บันทึกผลงานศิลปะที่เป็นของ Soult – มหาวิทยาลัยเบอร์มิงแฮม