ขากรรไกรล่าง
กระดูกขากรรไกรล่าง

ขากรรไกรล่าง
ตำแหน่งของขากรรไกรล่าง
แอนิเมชั่นของขากรรไกรล่าง
รายละเอียด
สารตั้งต้นซุ้มคอหอยอันแรก[1]
ตัวระบุ
ภาษาละตินขากรรไกรล่าง
เมชD008334
ศัพท์กายวิภาคของกระดูก
[แก้ไขบน Wikidata]

ในสัตว์มีกระดูกสันหลังที่มี ขากรรไกร ขากรรไกรล่าง (จากคำในภาษาละตินว่า mandibulaซึ่งแปลว่า 'เคี้ยว') ขากรรไกรล่างหรือกระดูกขากรรไกรเป็นกระดูกที่ประกอบเป็นส่วนล่างของช่องปาก ซึ่งโดยปกติแล้วจะเคลื่อนไหวได้ง่ายกว่า ( โดย ขากรรไกร บน เรียกว่าขากรรไกร บน )

ขากรรไกรเป็นกระดูกที่สามารถเคลื่อนไหวและขยับได้เพียงชิ้นเดียวของกะโหลกศีรษะ โดยมี ข้อต่อ ร่วมกับ กระดูกขมับของกะโหลกศีรษะขากรรไกรเป็นที่อยู่ของฟัน ล่าง (ความลึกของฟันจะกำหนดโดยกระดูกถุงลม ) กล้ามเนื้อหลายมัดยึดติดกับกระดูก ซึ่งเป็นที่อยู่ของเส้นประสาท (บางเส้นเชื่อมต่อกับฟัน) และหลอดเลือด ขากรรไกรมีหน้าที่หลักในการเคี้ยวอาหาร

ขากรรไกรของมนุษย์วิวัฒนาการมาจนมีขนาดเล็กลง เนื่อง มาจากการถือกำเนิดของการเกษตรในยุคหินใหม่ ( ประมาณ 10,000 ปีก่อน คริสตกาล ) แม้ว่าขากรรไกรจะเป็นกระดูกที่แข็งแรงที่สุดของโครงกระดูกใบหน้าแต่ขากรรไกรล่างก็มีแนวโน้มที่จะผิดรูปเมื่ออายุมากขึ้น นอกจากนี้ยังอาจแตกหักได้อีกด้วยการผ่าตัดช่วยให้สามารถเอาชิ้นส่วนของขากรรไกรออกได้ (หรือทั้งชิ้น) รวมถึงใช้วิธีการสร้างใหม่ นอกจากนี้ กระดูกยังมีความสำคัญ ทางนิติเวช อย่างมากอีกด้วย

โครงสร้าง

ในมนุษย์กระดูกขากรรไกรล่างเป็นกระดูกที่ใหญ่ที่สุดและอยู่ต่ำที่สุดในโครงกระดูกใบหน้า [ 2]เป็นกระดูกเพียงชิ้นเดียวของกะโหลกศีรษะ ที่สามารถเคลื่อนไหวได้ (ไม่นับกระดูก หู ชั้นกลาง ที่สั่นสะเทือน ) [3] กระดูกขากรรไกรล่าง เชื่อมต่อกับกระดูกขมับ ของกะโหลกศีรษะ ด้วยข้อต่อขากรรไกรนอกจากการเปิดและปิดอย่างง่ายๆ แล้ว ขากรรไกรยังสามารถขยับไปมาได้หลายทิศทาง ทั้งไปข้างหน้าและข้างหลัง[4]

ส่วนประกอบ

ขากรรไกรล่างประกอบด้วย:

  • ด้านซ้าย มุมมองด้านข้าง (เพิ่มเติมจากกระดูกสันหลัง)
    ด้านซ้าย มุมมองด้านข้าง (ห่างจากสันหลัง )
  • ด้านซ้าย มุมมองด้านใน (ใกล้กระดูกสันหลัง)
    ด้านซ้าย มุมมองด้านใน (ใกล้กระดูกสันหลัง)

ร่างกาย

มุมมองด้านหน้า
ด้านซ้าย

ลำตัวของขากรรไกรล่างโค้งงอ และส่วนหน้าให้โครงสร้างกับคาง ขากรรไกรล่างมีพื้นผิวสองด้านและขอบสองด้าน จากภายนอก ขากรรไกรล่างมีสันนูนจางๆ ตรงแนวกลาง ซึ่งบ่งบอกถึงซิมฟิซิสของขากรรไกรล่างซึ่งเป็นเส้นที่เชื่อมต่อระหว่างขากรรไกรล่างทั้งสองข้าง[6]สันนูนนี้แบ่งออกด้านล่างและล้อมรอบส่วนที่ยื่นออกมาเป็นรูปสามเหลี่ยม ซึ่งก็ คือส่วนที่ยื่นออกมาของคาง (คาง ) โดยฐานของคางจะยุบลงตรงกลางแต่ยกขึ้นทั้งสองข้างเพื่อสร้างส่วนที่ยื่นออกมาของคางเหนือส่วนนี้ขึ้นไปเล็กน้อย ทั้งสองข้าง กล้าม เนื้อของขากรรไกร ล่าง จะยึดติดกับส่วนที่ยุบที่เรียกว่ารูฟันตัด[6]ตรงกลางของลำตัวทั้งสองข้าง ด้านล่างของ ฟัน กรามน้อยซี่ ที่สอง คือรูฟันตัดซึ่งเส้นประสาทของขากรรไกรและหลอดเลือดจะผ่าน เข้าไป [6]สันนูนจางๆ ที่ทอดยาวไปข้างหลังและขึ้นจากปุ่มประสาทแต่ละปุ่มคือแนวเฉียงซึ่งต่อเนื่องกับขอบด้านหน้าของรามัส[6]กล้ามเนื้อเคี้ยว ( ซึ่งเกี่ยวข้องกับการเคี้ยว ) กล้ามเนื้อกดริมฝีปากด้านในและกล้ามเนื้อกดแองกูลิออริส (ซึ่งรองรับปาก ) และกล้ามเนื้อแพลทิสมา (ซึ่งทอดยาวลงมาเหนือคอ ส่วนใหญ่ ) ติดอยู่ [6]

จากด้านใน ขากรรไกรล่างจะมีลักษณะเว้า ทั้งสองข้างของซิมฟิซิสล่างคือกระดูกสันหลังส่วนคอ (ซึ่งอาจเป็นเส้นบางหรือเชื่อมเป็นหนึ่งเดียวกัน) ซึ่งกล้ามเนื้อเจนิโอกลอสซัส (กล้ามเนื้อส่วนล่างของลิ้น ) ยึดติดอยู่กล้ามเนื้อเจนิโอไฮออยด์ยึดติดอยู่กับกระดูกสันหลังส่วนคอส่วนล่าง เหนือกระดูกสันหลังส่วนคอ รูตรงกลางและร่องอาจเรียงรายอยู่บนซิมฟิซิส ด้านล่างของกระดูกสันหลังส่วนคอเป็นแอ่งรูปวงรี ( แอ่งไดแกสตริกของขากรรไกรล่าง ) ซึ่งกล้ามเนื้อไดแกสตริกยึดติดอยู่[7]สันที่ทอดไปทางด้านหลังและขึ้นไปทั้งสองข้างจากซิมฟิซิสล่างคือสันที่เรียกว่าเส้นไมโลไฮออยด์ซึ่งกล้ามเนื้อไมโลไฮออยด์ยึดติดอยู่ ส่วนเล็ก ๆ ของกล้ามเนื้อรัดคอส่วนบนยึดติดกับสันหลัง ใกล้กับขอบถุงลม เหนือสันหน้า ต่อมใต้ลิ้นจะพิงกับพื้นที่สามเหลี่ยมเรียบ และใต้สันหลัง ต่อมใต้ขากรรไกรจะพิงอยู่ในแอ่งรูปไข่

พื้นผิวตรงกลางของลำตัวด้านขวาและรามัส ซึ่งรามัสถูกเจาะโดยรูของขากรรไกรล่าง (ขวา)
พรมแดน
  • ขอบบนหรือขอบถุงลมที่กว้างกว่าด้านหลังจะเว้าเป็นโพรงเพื่อรองรับฟัน โพรงเหล่านี้มีจำนวน 16 โพรงและมีความลึกและขนาดแตกต่างกันไปตามฟันที่อยู่ภายใน ขอบด้านนอกของขอบบนทั้งสองข้าง จะติด บูซิเนเตอร์ให้ยื่นไปข้างหน้าเท่ากับฟันกรามซี่แรก
  • ขอบด้านล่างโค้งมน ยาวกว่าขอบบน และหนาด้านหน้ามากกว่าด้านหลัง ณ จุดที่เชื่อมกับขอบล่างของกระดูกต้นคอจะมีร่องตื้นๆ สำหรับหลอดเลือดแดงที่ใบหน้าอาจมีอยู่

รามัส

กล้ามเนื้อ pterygoid ส่วนกลางและ ส่วนข้าง ยึดติดกับ ramus ( ตัดออก บางส่วน พร้อมกับกระดูกโหนกแก้ม )

กระดูกรามัสของขากรรไกรล่างของมนุษย์มี 4 ด้าน 2 พื้นผิว 4 ขอบ และ 2 ส่วน ด้านนอก กระดูกรามัสมีลักษณะแบนและมีสันนูนเฉียงที่ส่วนล่าง กระดูกรามัสยึดเกาะกับกล้ามเนื้อเคี้ยวเกือบทั้งส่วน[8]

ด้านในตรงกลางมีรูขากรรไกร ล่างเฉียง สำหรับทางเข้าของหลอดเลือดและเส้นประสาท ของถุง ลม ส่วนล่าง [6]ขอบของช่องเปิดนี้ไม่สม่ำเสมอ ด้านหน้ามีสันนูนที่เด่นชัด ด้านบนเป็นลิ้นของขากรรไกร ล่าง ซึ่งทำหน้าที่ยึดกับเอ็นสฟีโนแมดดิบูลาร์ส่วนล่างและด้านหลังมีรอยบากซึ่งร่องไมโลไฮออยด์วิ่งเฉียงลงไปข้างหน้าและรองรับหลอดเลือดและเส้นประสาท ไมโลไฮออยด์ [6]ด้านหลังร่องนี้เป็นพื้นผิวขรุขระสำหรับแทรกของกล้ามเนื้อเทอริกอยด์ส่วนกลางช่องขากรรไกรล่างวิ่งเฉียงลงไปข้างหน้าในรามัส จากนั้นจึงไปข้างหน้าในแนวนอนในร่างกาย ซึ่งอยู่ใต้ถุงลมโดยมีช่องเปิดเล็กๆ สำหรับเส้นประสาท[6]เมื่อไปถึงฟันตัดมันจะหันกลับมาสื่อสารกับรูฟัน โดยเปิดช่องเล็กๆ สองช่องที่วิ่งไปยังโพรงที่มีฟันตัด ในสองในสามของกระดูกส่วนหลัง ช่องจะตั้งอยู่ใกล้กับผิวด้านในของขากรรไกรล่าง และในส่วนที่สามด้านหน้าจะอยู่ใกล้กับผิวด้านนอกของขากรรไกรล่าง ช่องนี้จะประกอบด้วยหลอดเลือดและเส้นประสาทถุงลมส่วนล่าง ซึ่งกิ่งก้านจะกระจายไปยังฟัน

พรมแดน
  • ขอบล่างของกระดูก ramus หนา ตรง และต่อเนื่องกับขอบล่างของตัวกระดูก บริเวณที่เชื่อมต่อกับขอบด้านหลังคือมุมของขากรรไกรล่าง ซึ่งอาจคว่ำหรือพลิกกลับก็ได้ และมีสันนูนหยาบเฉียงที่แต่ละข้าง เพื่อยึดกล้ามเนื้อเคี้ยวไว้ด้านข้าง และกล้ามเนื้อ pterygoid ด้านในไว้ด้านใน เอ็นstylomandibularยึดกับมุมระหว่างกล้ามเนื้อเหล่านี้ ขอบด้านหน้าจะบางด้านบน หนากว่าด้านล่าง และต่อเนื่องกับเส้นเฉียง[5]
  • บริเวณที่ขอบล่างเชื่อมกับขอบด้านหลังคือมุมของขากรรไกรล่าง
  • ขอบด้านหลังหนา เรียบ มน และถูกปกคลุมด้วยต่อมพาโรทิด ขอบด้านบนบาง และมีกระดูก 2 ชิ้นอยู่ด้านบน คือ โคโรนอยด์ด้านหน้าและคอนไดลอยด์ด้านหลัง คั่นด้วยรอยเว้าลึกที่เรียกว่ารอยหยักขากรรไกร [ 5]
กระบวนการ
  • ส่วนโคโรนอยด์เป็นนูนรูปสามเหลี่ยมบางๆ ที่แบนจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งและมีรูปร่างและขนาดที่แตกต่างกัน
  • กระดูกขากรรไกรล่างหนากว่ากระดูกโคโรนอยด์ และประกอบด้วยสองส่วน ได้แก่ กระดูกขากรรไกรล่าง และส่วนที่หดตัวซึ่งรองรับกระดูกขากรรไกรล่างไว้ ซึ่งก็คือคอ กระดูกขากรรไกรล่างเป็นส่วนที่อยู่สูงกว่ากระดูกขากรรไกรล่างมากที่สุด และเป็นส่วนหนึ่งของข้อต่อขากรรไกร[6]
  • รอยบากขากรรไกรล่าง ซึ่งคั่นระหว่างกระดูกทั้งสองเป็นรอยบุ๋มลึกแบบกึ่งพระจันทร์ และมีหลอดเลือดและเส้นประสาทกล้ามเนื้อMasseteric ตัดผ่าน
ภาพประกอบภาษาเยอรมันที่มีการตัดกระดูกขากรรไกรออกเพื่อแสดงให้เห็นเส้นประสาทถุงลมส่วนล่างที่แตกแขนง ไปยัง ถุงลมฟันของขากรรไกรล่างและผ่านรูเมนของฟัน

ฟอรามินา

ขากรรไกรล่างมีรูหลัก 2 รู ( ฟอรามินา ) อยู่ทั้งด้านซ้ายและขวา:

  • รูขากรรไกรล่าง อยู่เหนือมุมขากรรไกรล่างตรงกลางของรามัสแต่ละอัน
  • รูเมนเมนทัลอยู่ทั้งสองข้างของส่วนที่ยื่นออกมาของฟัน (คาง) บนลำตัวของขากรรไกรล่าง โดยปกติจะอยู่ด้านล่างของปลายของฟันกรามน้อยซี่ที่หนึ่งและซี่ที่สองของขากรรไกรล่าง เมื่อขากรรไกรล่างเจริญเติบโตในเด็กเล็ก รูเมนเมนทัลจะเปลี่ยนแปลงทิศทางการเปิดจากด้านหน้าเป็นด้านหลังด้านบน รูเมนเมนทัลช่วยให้เส้นประสาทเมนทัลและหลอดเลือดสามารถเข้าไปในช่องขากรรไกรล่างได้[9]

เส้นประสาท

เส้นประสาทฟันกรามล่าง (IAN) ซึ่งเป็นสาขาของเส้นประสาทขากรรไกร ล่าง (ซึ่งเป็นส่วนสำคัญของเส้นประสาทไตรเจมินัล ของกะโหลกศีรษะ ) เข้าไปในรูฟันกรามล่างและวิ่งไปข้างหน้าในช่องขากรรไกรล่าง ส่งความรู้สึกไปที่เหงือกและฟัน[10]ก่อนที่จะผ่านรูฟันกราม เส้นประสาทจะแบ่งออกเป็นสองสาขาปลาย: เส้นประสาทฟันกรามและเส้นประสาทฟันกราม เส้นประสาทฟันกรามวิ่งไปข้างหน้าในขากรรไกรล่างและส่งความรู้สึกไปที่ฟันหน้า เส้นประสาทฟันกรามออกจากรูฟันกรามและส่งความรู้สึกไปที่คางและริมฝีปากล่าง[10]

การเปลี่ยนแปลง

โดยทั่วไปแล้วตัวผู้จะมีขากรรไกรที่เหลี่ยมกว่า แข็งแรงกว่า และใหญ่กว่าตัวเมีย ส่วนขากรรไกรล่างจะเด่นชัดกว่าในตัวผู้ แต่ตัวเมียสามารถมองเห็นและคลำได้[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

ในบางกรณี อาจพบ IAN แบบสองแฉก ซึ่งส่งผลให้มีรูขากรรไกรล่างที่สองอยู่ด้านล่างมากขึ้น สามารถตรวจพบได้โดยสังเกตจากภาพเอ็กซ์เรย์ว่ามีคลองขากรรไกรล่างสองช่อง[9]

ภาพประกอบแสดงระยะการเคลื่อนไหวพื้นฐานของขากรรไกร

การทำงาน

ขากรรไกรล่างทำหน้าที่ยึดฟันล่างให้เข้าที่ ขากรรไกรล่างเชื่อมต่อกับกระดูกขมับซ้ายและขวาที่ข้อต่อขากรรไกร

โพรเซสคอนดีลอยด์ ซึ่งเป็นส่วนยื่นด้านบนและด้านหลังจากรามัส ทำหน้าที่เชื่อมข้อต่อขากรรไกรกับกระดูกขมับ โพรเซสโคโรนอยด์ ซึ่งเป็นส่วนยื่นด้านบนและด้านหน้าจากรามัส ทำหน้าที่เชื่อมกับกล้ามเนื้อขมับ

ฟันจะอยู่ที่ส่วนบนของขากรรไกรล่าง ส่วนหน้าสุดของฟันจะแคบกว่าและยึดฟันหน้า ส่วนหลังจะยึดฟันที่กว้างและแบนกว่า (แม้ว่าจะมีร่อง) ไว้สำหรับเคี้ยวอาหาร โดยเฉพาะ [11] คำว่าmandibleมาจากคำภาษาละตินmandibula ซึ่งแปล ว่า "กระดูกขากรรไกร" (แปลว่า "ใช้เคี้ยว") จากคำว่า mandere ซึ่งแปลว่า "เคี้ยว" และ-bula ( คำต่อท้าย ที่ใช้เป็นเครื่องดนตรี )

นอกจากการเคี้ยวแล้ว ข้อต่อขากรรไกรยังช่วยให้สามารถกระทำสิ่งต่างๆ ได้ เช่นการพูดและการหาว[12] ในขณะเดียวกันก็มีบทบาทที่ละเอียดอ่อนกว่าใน กิจกรรมต่างๆ เช่นการจูบและการหายใจ[13]

วิวัฒนาการ

ขากรรไกรล่างของสัตว์มีกระดูกสันหลังวิวัฒนาการมาจากกระดูกอ่อน Meckel ซึ่งเป็น กระดูกอ่อนส่วนซ้ายและขวาที่รองรับส่วนโค้งของเหงือก ด้านหน้า ในปลา ยุค แรก[14] ขากรรไกรของปลา ปรากฏให้ เห็นในสกุลDunkleosteus ซึ่งเป็นสัตว์ ขาปล้อง ขนาดใหญ่ (  382–358 ล้าน ปีก่อน ) ซึ่งบดขยี้เหยื่อด้วยปากที่ขยับได้รวดเร็ว[15]ขากรรไกรล่างของปลากระดูกอ่อนเช่นฉลามประกอบด้วยโครงสร้างกระดูกอ่อนที่คล้ายคลึงกับกระดูกอ่อน Meckel ซึ่งยังคงเป็นองค์ประกอบสำคัญของขากรรไกรในปลากระดูกอ่อนดั้งเดิมบางชนิด เช่นปลาสเตอร์เจียน[16]ในสัตว์เลื้อยคลานกระดูกอ่อน Meckel จะแข็งตัวเป็นกระดูก (หลายชิ้น) ของขากรรไกรล่าง ในขณะที่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในยุคครีเทเชียส (145–66 ล้านปีก่อน) มีทั้งกระดูกอ่อน Meckel และขากรรไกร ล่าง [17]

ขากรรไกรล่างของวาฬสเปิร์ม

ในปลาที่มีครีบเป็นแฉกและสัตว์สี่ ขาในยุคดึกดำบรรพ์ กระดูกที่คล้ายกับขากรรไกรล่างของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเป็นเพียงกระดูกที่ใหญ่ที่สุดในบรรดากระดูกหลายชิ้นในขากรรไกรล่าง ในสัตว์ดังกล่าว เรียกว่า กระดูก เดนทารีหรือออส เดนทารีและเป็นส่วนลำตัวของผิวด้านนอกของขากรรไกร โดยมี กระดูก ม้าม จำนวนหนึ่งอยู่ด้านล่าง ขณะที่มุมขากรรไกรประกอบด้วยกระดูกเชิงมุม ด้านล่าง และ กระดูก เหนือ กระดูกเชิงมุม ด้านบนเล็กน้อย ผิวด้านในของขากรรไกรเรียงรายไปด้วยกระดูกก่อนข้อ ในขณะที่กระดูกข้อจะสร้างข้อต่อกับกะโหลกศีรษะโดยตรงกระดูกโคโรนอยด์ แคบๆ สามชิ้น อยู่เหนือกระดูกก่อนข้อ ตามชื่อ ฟันส่วนใหญ่จะยึดติดกับเดนทารี แต่โดยทั่วไปแล้วจะมีฟันอยู่บนกระดูกโคโรนอยด์ด้วย และบางครั้งก็อยู่บนก่อนข้อ[16]

สัตว์มีกระดูกสันหลังส่วนใหญ่มีโครงร่างที่เรียบง่ายกว่า เนื่องจากกระดูกจะเชื่อมติดกันหรือหายไป ในปลากระดูกแข็งมีเพียงกระดูกเดนตารี กระดูกข้อต่อ และ กระดูก เชิงมุม เท่านั้น ที่ยังคงอยู่ ในขณะที่สัตว์สะเทินน้ำสะเทินบก ที่มีชีวิต เดนตารีจะมาพร้อมกับกระดูกพรีอาร์ทิคูลาร์ และในซาลาแมนเดอร์ กระดูกคอโรนอยด์จะมาพร้อมกับกระดูกคอโรนอยด์เพียงชิ้นเดียว ขากรรไกรล่างของสัตว์เลื้อยคลานมีเพียงคอโรนอยด์และกระดูกม้ามเพียงชิ้นเดียว แต่ยังคงมีกระดูกดั้งเดิมอื่นๆ ทั้งหมดไว้ ยกเว้นพรีอาร์ทิคูลาร์และเยื่อหุ้มกระดูก[16]ในนก กระดูกต่างๆ เชื่อมติดกันเป็นโครงสร้างเดียว ในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม กระดูกส่วนใหญ่หายไป เหลือเพียงขากรรไกรล่างเท่านั้น เป็นผลให้มีการเชื่อมต่อระหว่างกระดูกขากรรไกรล่างและกระดูกขมับเท่านั้น ซึ่งแตกต่างจากการเชื่อมต่อระหว่างกระดูกข้อต่อและกระดูกสี่เหลี่ยมระยะกลางสามารถพบได้ในเทอราปซิด บางชนิด ซึ่งมีจุดเชื่อมต่อทั้งสองจุด นอกจากเดนตารีแล้ว กระดูกขากรรไกรล่างอื่นๆ เพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม กระดูกข้อต่อและกระดูกสี่เหลี่ยมเดิมยังคงอยู่เป็นกระดูกค้อนและกระดูกทั่งของหูชั้นกลาง[16]

ในการวิวัฒนาการของมนุษย์ เมื่อไม่นานนี้ ช่องปากและขากรรไกรทั้งสองข้างหดตัวลงตามการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตจากนักล่าสัตว์และผู้รวบรวมอาหาร ไปสู่ การเกษตรและการตั้งถิ่นฐานในยุคหินใหม่ ซึ่งมีอายุย้อนไปถึงประมาณ 10,000ปีก่อนคริสตศักราช [18] [19] [20] [21]ซึ่งส่งผลให้เกิดความผิดปกติของ การสบฟัน [18]

แกลเลอรี่

การพัฒนา

ขากรรไกรล่างก่อตัวเป็นกระดูก (ที่กลายเป็นกระดูก) จากกระดูกอ่อนของเม็คเคิล ซึ่งสร้างกระดูกอ่อนของส่วนโค้งของขากรรไกรล่างและส่วนหลังของหูชั้นกลาง[14]ขากรรไกรทั้งสองข้างจะเชื่อมติดกันที่ซิมฟิซิสของขากรรไกรล่าง (คาง) ในช่วงปีแรกของชีวิต[6]กระดูกอ่อนของรามัสจะถูกแทนที่ด้วยเนื้อเยื่อเส้นใย ซึ่งยังคงอยู่เพื่อสร้างเอ็นสฟีโนแมดดิบูลาร์ [ 5]ระหว่างลิ้นและฟันเขี้ยว กระดูกอ่อนจะหายไป ในขณะที่ส่วนที่อยู่ใต้และด้านหลังของฟันหน้าจะกลายเป็นกระดูกและรวมเข้ากับส่วนนี้ของขากรรไกรล่าง[5]

เมื่อถึงสัปดาห์ที่ 6 ของชีวิตทารก ในครรภ์ การสร้างกระดูกภายในเยื่อหุ้มจะเกิดขึ้นที่เยื่อหุ้มที่ปกคลุมพื้นผิวด้านนอกของปลายด้านท้องของกระดูกอ่อนเม็คเคล และกระดูกแต่ละครึ่งจะก่อตัวจากศูนย์กลางเดียวซึ่งปรากฏขึ้นใกล้กับรูเมนเมนทัล[5]เมื่อถึงสัปดาห์ที่ 10 ส่วนของกระดูกอ่อนเม็คเคลซึ่งอยู่ใต้และด้านหลังฟันหน้าจะถูกล้อมรอบและบุกรุกโดยกระดูกชั้นหนังแท้ (เรียกอีกอย่างว่ากระดูกเยื่อหุ้ม) ในเวลาต่อมาไม่นาน นิวเคลียสเสริมของกระดูกอ่อนก็จะปรากฏตัวขึ้น

  • นิวเคลียสรูปลิ่มในส่วนโค้งของกระดูกและทอดยาวลงมาผ่านรามัส
  • แถบเล็ก ๆ ตามขอบด้านหน้าของส่วนโคโรนอยด์
  • นิวเคลียสที่เล็กกว่าในส่วนด้านหน้าของผนังถุงลมทั้งสองข้างและตามด้านหน้าของขอบล่างของกระดูก[5]

นิวเคลียสเสริมเหล่านี้ไม่มีศูนย์กลางออสซิฟิคที่แยกจากกัน แต่ถูกบุกรุกโดยกระดูกชั้นหนังแท้โดยรอบและถูกดูดซึม ขอบถุงลมด้านในซึ่งมักอธิบายว่าเกิดจากศูนย์กลางออสซิฟิคที่แยกจากกัน ( ศูนย์กลางม้าม ) ก่อตัวขึ้นในขากรรไกรล่างของมนุษย์โดยการงอกเข้าของมวลกระดูกหลัก[5]

การพัฒนาของตัวอ่อน ด้านขวา
ยาว24 มิลลิเมตร ( 15 ⁄ 16 นิ้ว)
  • มุมมองด้านข้าง (ด้านนอก)
    มุมมองด้านข้าง (ด้านนอก)
  • มุมมองด้านใน (medial view)
    มุมมองด้านใน (medial view)
กระดูกอ่อนสีฟ้า
95 มม. ( 3-ยาว 3 ⁄ 4  นิ้ว (หลังจากสิบสัปดาห์)
  • มุมมองด้านข้าง (ด้านนอก)
    มุมมองด้านข้าง (ด้านนอก)
  • มุมมองด้านใน (medial view)
    มุมมองด้านใน (medial view)
กระดูกอ่อนสีน้ำเงิน นิวเคลียสกระดูกอ่อนเสริมมีจุดเป็นจุด

การแก่ตัวลง

เมื่อแรกเกิด ลำตัวของกระดูกเป็นเพียงเปลือกหุ้มที่มีช่องของฟันตัดสองซี่ เขี้ยว และฟันกราม น้ำนมสองซี่ ที่แยกออกจากกันไม่สมบูรณ์ คลองขากรรไกรล่างมีขนาดใหญ่และทอดตัวอยู่ใกล้กับขอบล่างของกระดูก รูเมนเมนจะเปิดใต้ช่องของฟันกรามน้ำนมซี่แรก มุมป้าน (175°) และส่วนคอนไดลอยด์เกือบจะอยู่ในแนวเดียวกับลำตัว ส่วนคอโรนอยด์มีขนาดค่อนข้างใหญ่และยื่นออกมาเหนือระดับของคอนไดล์[5]

หลังคลอด กระดูกทั้งสองส่วนจะเชื่อมกันที่ซิมฟิซิสจากด้านล่างขึ้นด้านบนในปีแรก แต่จะเริ่มมีรอยแยกให้เห็นในช่วงต้นปีที่สอง ใกล้กับขอบของถุงลม ลำตัวจะยาวขึ้นทั้งความยาว โดยเฉพาะอย่างยิ่งอยู่ด้านหลังรูเมนทัล เพื่อให้มีช่องว่างสำหรับฟันอีกสามซี่ที่พัฒนาขึ้นในส่วนนี้ ความลึกของลำตัวจะเพิ่มขึ้นเนื่องจากการเจริญเติบโตของส่วนถุงลมที่เพิ่มขึ้น เพื่อให้มีช่องว่างสำหรับรากฟัน และส่วนใต้ฟันจะหนาขึ้น ทำให้ขากรรไกรสามารถทนต่อการทำงานที่ทรงพลังของกล้ามเนื้อบดเคี้ยวได้ แต่ส่วนถุงลมจะอยู่ลึกกว่า และด้วยเหตุนี้ ส่วนหัวของลำตัวจึงอยู่เหนือแนวเฉียง คลองขากรรไกรล่างหลังฟันซี่ที่สองจะอยู่เหนือระดับของแนวไมโลไฮออยด์ เล็กน้อย และรูเมนทัลจะอยู่ในตำแหน่งที่มักใช้ในผู้ใหญ่ มุมจะป้านน้อยลงเนื่องจากขากรรไกรแยกจากกันโดยฟัน เมื่ออายุประมาณ 4 ขวบ มุมจะอยู่ที่ 140° [5]กระดูกอ่อนในซิมฟิซิสของขากรรไกรล่างจะเชื่อมติดกันในวัยเด็ก[9]

ในผู้ใหญ่ ส่วนของถุงลมและใต้ฟันของร่างกายมักจะมีความลึกเท่ากัน รูเมนเมนจะเปิดขึ้นตรงกลางระหว่างขอบบนและขอบล่างของกระดูก และช่องขากรรไกรล่างจะเกือบขนานกับเส้นไมโลไฮออยด์ รามัสจะเกือบตั้งฉากในทิศทางเดียวกัน โดยวัดมุมได้ตั้งแต่ 110° ถึง 120° นอกจากนี้ กระดูกขากรรไกรล่างของผู้ใหญ่จะสูงกว่ากระดูกโคโรนอยด์ และรอยหยักซิกมอยด์จะลึกกว่า[5]ขากรรไกรล่างของผู้ใหญ่เป็นกระดูกที่ใหญ่ที่สุดและแข็งแรงที่สุดของกะโหลกศีรษะ[2]

ในวัยชรา กระดูกอาจมีปริมาตรลดลงอย่างมาก โดยสูญเสียฟันและเกิดการสลายของกระดูกถุงลมและผนังระหว่างถุงลม ดังนั้น กระดูกส่วนหลักจึงอยู่ต่ำกว่าแนวเฉียง คลองขากรรไกรล่างซึ่งมีรูเมนเปิดออกจากคลองขากรรไกรล่างจะอยู่ใกล้กับขอบของถุงลมมากขึ้น รามัสจะเอียงในทิศทาง มุมวัดได้ประมาณ 140° และคอของกระดูกหัวแม่มือจะโค้งไปด้านหลัง[5]

การเปลี่ยนแปลงของขากรรไกรล่างตามวัย
  • เด็กแรกเกิด
    เด็กแรกเกิด
  • วัยเด็ก
    วัยเด็ก
  • ผู้ใหญ่
    ผู้ใหญ่
  • วัยชรา
    วัยชรา

ความสำคัญทางคลินิก

ส่วนที่ด้านหลังของขากรรไกรล่างเป็นที่รู้กันว่าต้านทานฤทธิ์ของยาสลบ ได้อย่างเต็มที่ IAN ทำหน้าที่ส่งสัญญาณประสาทรับความรู้สึกไปยังขากรรไกรล่างและฟันส่วนใหญ่ ทำให้เป็นเป้าหมายของยาสลบแบบบล็อกการฉีดเส้นประสาทเป็นเรื่องท้าทายเนื่องจากมีเนื้อเยื่ออ่อน โดยรอบจำนวนมาก ศัลยแพทย์ชาวอเมริกันวิลเลียม สจ๊วร์ต ฮัลสเตดได้พัฒนาเทคนิคที่ใช้เข็มฉีดยาและโคเคนซึ่งประสบความสำเร็จในปี พ.ศ. 2428 [22]

กระดูกหัก

ความถี่ของการแตกหักตามตำแหน่ง[23]

การบาดเจ็บที่ใบหน้าหนึ่งในห้าส่วนเกี่ยวข้องกับการหักของขากรรไกรล่าง[24]ขากรรไกรล่างหักมักจะมาพร้อมกับ "กระดูกหักแฝด" ที่ด้านตรงข้าม ไม่มีโปรโตคอลการรักษาที่ยอมรับกันโดยทั่วไป เนื่องจากไม่มีฉันทามติเกี่ยวกับการเลือกเทคนิคสำหรับคลินิกกระดูกขากรรไกรหักที่มีรูปร่างทางกายวิภาคเฉพาะ การรักษาทั่วไปเกี่ยวข้องกับการติดแผ่นโลหะเข้ากับกระดูกหักเพื่อช่วยในการรักษา[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

สาเหตุของการหักของกระดูกขากรรไกรล่าง[23]
สาเหตุเปอร์เซ็นต์
อุบัติเหตุทางรถยนต์40%
การจู่โจม10%
ตก10%
กีฬา5%
อื่น5%

การเคลื่อนตัวและการเคลื่อนตัว

กระดูกขากรรไกรล่างอาจเคลื่อนไปด้านหน้า (ด้านหน้า) และด้านล่าง (ด้านล่าง) แต่มีโอกาสเคลื่อนไปด้านหลัง (ด้านหลัง) น้อยมากหมอนรองกระดูกของข้อต่อขากรรไกรล่างจะป้องกันไม่ให้กระดูกขากรรไกรเคลื่อนไปด้านหลัง ทำให้คอของกระดูกขากรรไกรเสี่ยงต่อการหักได้ง่าย[6]นอกจากนี้ ความเสียหายของกระดูกขากรรไกรต่างๆ อาจทำให้เกิดความผิดปกติของข้อต่อขากรรไกรล่างซึ่งมีอาการต่างๆ เช่น ปวดและอักเสบ[12 ]

กระดูกขากรรไกรอาจเบี่ยงเบนได้จากการเคลื่อนตัวด้านข้างของขากรรไกรล่างซึ่งเป็นภาวะที่อาจทำให้สมมาตรของใบหน้า ลดลง และทำให้เกิดการสบฟันไขว้ ด้านหลัง [25]

การดูดซึม

กระบวนการถุงลมในขากรรไกรล่างอาจดูดซึมได้เมื่อไม่มีฟันอย่างสมบูรณ์ในโค้งขากรรไกรล่าง (บางครั้งสังเกตได้ในกรณีที่ไม่มีฟันบางส่วนด้วย) การดูดซึมนี้อาจเกิดขึ้นได้ในระดับที่รูเมนเกือบจะอยู่บนขอบบนของขากรรไกรล่าง แทนที่จะเปิดบนพื้นผิวด้านหน้า ทำให้ตำแหน่งสัมพันธ์ของรูนี้เปลี่ยนไป อย่างไรก็ตาม ลำตัวส่วนล่างของขากรรไกรล่างจะไม่ได้รับผลกระทบและยังคงหนาและโค้งมน เมื่ออายุมากขึ้นและฟันหลุด กระบวนการถุงลมจะถูกดูดซึม ทำให้ช่องขากรรไกรล่างเข้าใกล้ขอบบนมากขึ้น ในบางครั้ง เมื่อกระบวนการถุงลมถูกดูดซึมมากเกินไป ช่องขากรรไกรล่างจะหายไปทั้งหมดและทำให้ IAN ไม่มีการป้องกันด้วยกระดูก แม้ว่าเนื้อเยื่ออ่อนจะยังคงปกป้องเส้นประสาทอยู่[9]

ภาพประกอบการผ่าตัดเอาส่วนกระดูกขากรรไกรล่างออก
ขั้นตอนการผ่าตัดขากรรไกรล่างตามที่แสดงในศตวรรษที่ 19

การผ่าตัดขากรรไกรล่าง

การผ่าตัดเอา กระดูกขา กรรไกร ออก ทั้งหมดหรือบางส่วนเรียกว่าmandibulectomy [ 26 ]การตัดส่วนเล็ก ๆ เรียกว่าpartial mandibulectomyและการตัดส่วนใหญ่แบบแยก ส่วน mandibulectomy สามารถทำได้เพื่อเอาเนื้องอกออก ป้องกันมะเร็งในบริเวณใกล้เคียง และ/หรือตอบสนองต่อการติดเชื้อภาวะกระดูกตายหรือการบาดเจ็บ[27]ส่วนที่ถูกเอาออกสามารถแทนที่ด้วยแผ่นโลหะหรือกระดูกจากส่วนอื่น ๆ ของร่างกายได้ กล้ามเนื้อช่องปากมีแนวโน้มที่จะทำงานแตกต่างกันหลังจากขั้นตอนนี้ โดยต้องได้รับการบำบัดเพื่อเรียนรู้การผ่าตัดใหม่ เช่น การกินและการพูด ในระหว่างการพักฟื้น จะมีการใส่ ท่อให้อาหารและบางครั้งอาจทำการเจาะคอ เพื่อ รักษาการหายใจในกรณีที่กล้ามเนื้อบวม[28]ในเทคนิคที่แสดงในศตวรรษที่ 19 เนื้อของใบหน้าจะถูกกรีดตามส่วนล่างของขากรรไกรล่างและลอกขึ้นด้านบนเพื่อนำกระดูกออก[29]

ภาวะแทรกซ้อนอาจเกิดจากความยากลำบากใน การเคลื่อนย้าย แผ่นปิดและการจัดการทางเดินหายใจ[30] [31]ผลข้างเคียงเพิ่มเติม ได้แก่ ความเจ็บปวด การติดเชื้อ อาการชา และเลือดออก (ซึ่งบางครั้งอาจถึงขั้นเสียชีวิต) [32]แม้แต่การผ่าตัดที่ประสบความสำเร็จก็อาจส่งผลให้เกิดความผิดปกติได้โดยความผิดปกติที่รุนแรงอาจเรียกอีกอย่างว่าความผิดปกติแบบแอนดี้ กัมพ์ตามชื่อตัวละครในหนังสือการ์ตูนซึ่งการออกแบบของเขาดูเหมือนจะไม่มีขากรรไกร วิธีการสร้างใหม่ที่เสนอขึ้น ได้แก่ การฝังวัสดุสังเคราะห์ซึ่งอาจต้องใช้การพิมพ์ 3 มิติ[33 ]

รากฟันเทียมรองรับฟันปลอม

การฟื้นคืนชีพ

การสูญเสียมวลกระดูก (เช่น ในโรคกระดูกพรุน ) สามารถบรรเทาลงในกระดูกขากรรไกรได้โดยการปลูกกระดูกซึ่งบางครั้งทำเพื่อรองรับรากฟันเทียม (ทดแทนฟันทีละซี่หรือเป็นกลุ่ม ) [34]

การทำฟันเทียมขากรรไกรล่างมีมาตั้งแต่สมัยอียิปต์โบราณและจีนแต่มีความก้าวหน้าที่สำคัญในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 โดยมีเทคนิคใหม่ในการยึดฟันเทียมเข้ากับกระดูกขากรรไกรที่เสื่อมสภาพ รวมถึงการปลูกถ่ายกระดูก[35]

ในปี 2010 การปลูกถ่ายใบหน้า ที่ประสบความสำเร็จเป็นครั้งแรก เกิดขึ้นกับเกษตรกรชาวสเปนหลังจากเกิดอุบัติเหตุจากอาวุธปืน ที่ตนเองก่อขึ้น ซึ่งรวมถึงการเปลี่ยนขากรรไกรล่างทั้งหมดด้วย[36]

นิติเวชศาสตร์

ขากรรไกรล่างสามารถให้หลักฐานทางนิติเวชได้เนื่องจากรูปแบบของขากรรไกรสามารถเปลี่ยนแปลงไปตามช่วงชีวิตของบุคคล และสามารถใช้สิ่งนี้เพื่อระบุอายุของผู้เสียชีวิตได้[6]

ซากฟันของผู้นำนาซี อดอล์ฟ ฮิตเลอร์รวมถึงส่วนหนึ่งของขากรรไกรล่างที่มีฟัน เป็นหลักฐานทางกายภาพเพียงอย่างเดียวที่ใช้ยืนยันการเสียชีวิตของเขาในปี 2488 [37]

ในวัฒนธรรม

ในพระคัมภีร์ฮีบรูและหนังสือผู้วินิจฉัยของคริสเตียน ในพันธสัญญาเดิม แซมซั่นใช้ขากรรไกรของลาฆ่าชาวฟีลิสเตีย หนึ่งพัน คน[38]

ในช่วงต้นปี 1900 วลี " jough-dropping"ถูกใช้เป็นคำคุณศัพท์เพื่ออธิบายภาวะช็อกในมนุษย์ เช่น เมื่อปากของใครบางคนอ้าค้างอย่างกะทันหันเมื่อได้ยินอะไรบางอย่าง มุกตลกเกินจริงที่แสดงถึงการที่ขากรรไกรตกลงไปที่พื้นเป็นเครื่องหมายการค้าของTex Avery ผู้กำกับแอนิเมชั่นชาวอเมริกัน ซึ่งมักจะใช้คำนี้เมื่อหมาป่าตัวร้ายเห็นผู้หญิงที่น่าดึงดูดทางเพศ[39]

Gobstoppersซึ่งเป็นลูกอมแข็งชนิดหนึ่ง เป็นที่รู้จักในอเมริกาเหนือในชื่อJawbreakersเนื่องจากมีความเสี่ยงต่อการแตกหักของฟัน[40]

เนื่องมาจากหลักฐานทางนิติเวชที่ชี้ว่าการเสียชีวิตของฮิตเลอร์มีจำกัดอยู่เพียงซากฟันของเขาเท่านั้น (รวมถึงเศษขากรรไกรที่หักและถูกเผาบริเวณรอบถุงลม) [41]เรื่องเล่าบางเรื่อง (ที่ได้รับการสนับสนุนจากสหภาพโซเวียตซึ่งยึดครองเบอร์ลินได้ในปี 2488) กล่าวหาว่าฮิตเลอร์สร้างเรื่องการตายของเขาขึ้น (โดยอ้างว่าเป็นการเสียชีวิตของเอวา บราวน์ ) [37]

ในทศวรรษต่อมา นักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชาวอเมริกันเฟร็ด ทรัมป์ได้ผ่าตัดขากรรไกรล่างบางส่วน ซึ่งทำให้เกิดความผิดปกติอย่างเห็นได้ ชัด [42] [43]ในการต่อสู้กับโรคมะเร็ง นักวิจารณ์ภาพยนตร์ชาวอเมริกัน โรเจอร์ เอเบิร์ตได้ผ่าตัดขากรรไกรล่างบางส่วนในปี 2549 [44]นอกเหนือจากการผ่าตัดในภายหลัง[36]

รูปภาพเพิ่มเติม

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

สาธารณสมบัติ บทความนี้รวมข้อความในสาธารณสมบัติจากหน้า 172 ของ Gray's Anatomy ฉบับที่ 20 (พ.ศ. 2461)

  1. ^ hednk-023 — ภาพตัวอ่อนที่มหาวิทยาลัยนอร์ธแคโรไลนา
  2. ^ ab กายวิภาคศาสตร์ของเกรย์ – พื้นฐานทางกายวิภาคของการปฏิบัติทางคลินิก, ฉบับที่ 40, หน้า 530
  3. ^ Tortora, G; Derrickson, B (2011). หลักการของกายวิภาคและสรีรวิทยา (ฉบับที่ 13). Wiley. หน้า 226. ISBN 9780470646083-
  4. ^ "Temporomandibular Disorder (TMD)". Johns Hopkins Medicine . 8 สิงหาคม 2021 . สืบค้นเมื่อ27 พฤศจิกายน 2023 .
  5. ^ abcdefghijklm Gray, Henry ; Lewis, Warren Harmon (1918). Anatomy of the Human Body (ฉบับที่ 20). Philadelphia: Lea & Febiger . หน้า 172–177.
  6. ^ abcdefghijkl Breeland, Grant; Aktar, Aylin; Patel, Bhupendra C. (2021), "Anatomy, Head and Neck, Mandible", StatPearls , Treasure Island (FL): StatPearls Publishing, PMID  30335325 , สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2021
  7. ^ กายวิภาคศาสตร์ของเกรย์: พื้นฐานทางกายวิภาคของการปฏิบัติทางคลินิก (ฉบับที่ 40), Churchill-Livingstone, Elsevier, 2008, ISBN 978-0-443-06684-9 
  8. ^ มัวร์, คีธ แอล. ; อาเกอร์, แอนน์ เอ็มอาร์ (1996). Essential Clinical Anatomy. บัลติมอร์: Williams & Wilkins. หน้า 382. ISBN 978-0-683-06128-4-
  9. ^ abcd Illustrated Anatomy of the Head and Neck, Fehrenbach และ Herring, Elsevier, 2012, หน้า 59
  10. ^ โดย Nguyen, John D.; Duong, Hieu (2023), "Anatomy, Head and Neck: Alveolar Nerve", StatPearls , Treasure Island (FL): StatPearls Publishing, PMID  31536318 , สืบค้นเมื่อ 24 ธันวาคม 2023
  11. ^ "จากฟัน หน้าถึงฟันกราม: ประเภทของฟันและหน้าที่ของฟัน" Main Street Smiles สืบค้นเมื่อ4 มกราคม 2024
  12. ^ ab "Temporomandibular Joint Disorder". Cedars-Sinai Medical Center . 2022. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 พฤษภาคม 2020 . สืบค้นเมื่อ 4 มกราคม 2024 .
  13. ^ Deldar, Mike (22 มกราคม 2018). "6 สัญญาณที่คู่ของคุณมี TMJ: คำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญด้าน TMJ ของอินเดียแนโพลิส" Deldar Dental . สืบค้นเมื่อ4 มกราคม 2024 .
  14. ^ ab "Palaeos Vertebrates: Bones: Gill Arches: Meckel's Cartilage". Palaeos . สืบค้นเมื่อ2 มกราคม 2024 .
  15. ^ Anderson, PSL; Westneat, M. (2007). "กลไกการกินและการสร้างแบบจำลองแรงกัดของกะโหลกศีรษะของ Dunkleosteus terrelli ซึ่งเป็นนักล่าชั้นยอดในยุคโบราณ" Biology Letters . 3 (1): 76–79. doi :10.1098/rsbl.2006.0569. PMC 2373817 . PMID  17443970. 
  16. ^ abcd Romer, Alfred Sherwood; Parsons, Thomas S. (1977). The Vertebrate Body . ฟิลาเดลเฟีย, เพนซิลเวเนีย: Holt-Saunders International. หน้า 244–47. ISBN 978-0-03-910284-5-
  17. ↑ อามาโนะ, โอซามุ; โดอิ, ทาคาชิ; ยามาดะ, โทรุ; ซาซากิ, อู๋; ซากิยามะ, โคจิ; คาเนเกะ, ฮารุฮิเดะ; คินไดจิ, โคจิ (1 มกราคม 2553) กระดูกอ่อนของเมคเคล: การค้นพบ วิทยาคัพภวิทยา และวิวัฒนาการ: —ภาพรวมของความจำเพาะของกระดูกอ่อนของเมคเคิล—” วารสารชีววิทยาศาสตร์ช่องปาก . 52 (2): 125–135. ดอย :10.1016/S1349-0079(10)80041-6. ISSN  1349-0079.
  18. ^ โดย Pinhasi, R., Eshed, V. และ Cramon-Taubadel, N. (2015) ความไม่สอดคล้องกันระหว่างรูปแบบความสัมพันธ์ตามมิติของขากรรไกรล่างและฟันล่างภายหลังการเปลี่ยนผ่านสู่เกษตรกรรมในตะวันออกใกล้ อานาโตเลีย และยุโรป PLOS ONE, 10(2), e0117301
  19. ^ Lieberman, DE, Krovitz, GE, Yates, FW, Devlin, M., & Claire, MS (2004). ผลกระทบของการแปรรูปอาหารต่อความเครียดจากการเคี้ยวและการเจริญเติบโตของกะโหลกศีรษะและใบหน้าในใบหน้าที่มีกรามหลัง Journal of human evolution, 46(6), 655–677.
  20. ^ Pinhasi, R., Eshed, V., & Shaw, P. (2008). การเปลี่ยนแปลงเชิงวิวัฒนาการในคอมเพล็กซ์การเคี้ยวหลังจากการเปลี่ยนผ่านไปสู่การทำฟาร์มในเลแวนต์ตอนใต้ American Journal of Physical Anthropology: สิ่งพิมพ์อย่างเป็นทางการของ American Association of Physical Anthropologists, 135(2), 136–148
  21. ^ Kahn, S., Ehrlich, P., Feldman, M., Sapolsky, R., & Wong, S. (2020). การระบาดของขากรรไกร: การรับรู้ แหล่งกำเนิด การรักษา และการป้องกันBioScience , 70 (9), 759–771
  22. ^ Bachand, William R. (14 ธันวาคม 2021). "Three Techniques for Mandibular Block Anesthesia". Decisions in Dentistry . สืบค้นเมื่อ27 กันยายน 2024 .
  23. ↑ อับ ปริคอป, มาริอุส; อูเรเชสคู, โฮราชทิอู; Sîrbu, Adrian (มีนาคม 2012) "การแตกหักของกระบวนการคอโรนอยด์ล่าง – รายงานผู้ป่วยและการทบทวนวรรณกรรม" Revista de Chirurgie Oro-maxilo-facială şi Implantologie (ในภาษาโรมาเนีย) 3 (1): 1–4. ISSN  2069-3850. 58 . สืบค้นเมื่อ19 สิงหาคม 2555 .[ ลิงค์ตายถาวร ]
  24. ^ Levin L, Zadik Y, Peleg K, Bigman G, Givon A, Lin S (สิงหาคม 2008). "อุบัติการณ์และความรุนแรงของการบาดเจ็บที่ใบหน้าและขากรรไกรระหว่างสงครามเลบานอนครั้งที่สองในหมู่ทหารและพลเรือนอิสราเอล" J Oral Maxillofac Surg . 66 (8): 1630–63. doi :10.1016/j.joms.2007.11.028. PMID  18634951
  25. ^ อิชิซากิ, เคียวโกะ; ซูซูกิ, โคอิจิ; มิโตะ, โทโมฟูมิ; ทานากะ, เอเลียนา มิดอริ; ซาโตะ, ซาดาโอ (เมษายน 2553). "ลักษณะทางสัณฐานวิทยา การทำงาน และการสบฟันของความผิดปกติของการสบฟันขากรรไกรล่างแบบเคลื่อนตัวด้านข้าง" American Journal of Orthodontics and Dentofacial Orthopedics . 137 (4): 454–455. doi :10.1016/j.ajodo.2009.10.031. ISSN  1097-6752. PMID  20362898
  26. ^ "Mandibulectomy/Resection of the Jaw" (PDF) . UAB Medicine . สืบค้นเมื่อ29 พฤศจิกายน 2023 .
  27. ^ "Mandibulectomy: คำจำกัดความ ขั้นตอน และประเภท". คลีฟแลนด์คลินิกสืบค้นเมื่อ9 พฤศจิกายน 2023
  28. ^ "Mandibulectomy". University of Illinois System . สืบค้นเมื่อ9 กรกฎาคม 2023 .
  29. ^ Brownlee, John (24 พฤศจิกายน 2015). "ประวัติศาสตร์ที่น่าสยดสยองของการผ่าตัดในยุควิกตอเรีย พร้อมภาพประกอบอันสวยงาม" Fast Companyสืบค้นเมื่อ25 กันยายน 2024
  30. ^ Zender, Chad A.; Mehta, Vikas; Pittman, Amy L.; Feustel, Paul J.; Jaber, James J. (กรกฎาคม 2012). "Etiologic causes of late osteocutaneous free flap failures in oral cavity cancer reconstruction". The Laryngoscope . 122 (7): 1474–1479. doi :10.1002/lary.23326. ISSN  1531-4995. PMID  22565542. S2CID  21807455.
  31. ^ Kwon, Min A.; Song, Jaegyok; Kim, Seokkon; Oh, Pyeung-wha; Kang, Minji (2021). "การจัดการทางเดินหายใจล้มเหลวหลังจากการถอดท่อช่วยหายใจล่าช้าในผู้ป่วยมะเร็งผิวหนังชนิดเมลาโนมาในช่องปากที่ได้รับการผ่าตัดขากรรไกรบางส่วนและการสร้างใหม่โดยใช้แผ่นเนื้อเยื่อที่ว่าง" Case Reports in Dentistry . 2021 : 1–5. doi : 10.1155/2021/7792843 . PMC 8716215 . PMID  34976416. 
  32. ^ "Mandibulectomy". SingHealth . สืบค้นเมื่อ12 มกราคม 2024 .
  33. ^ Lilly, Gabriela L.; Petrisor, Daniel; Wax, Mark K. (สิงหาคม 2021). "การฟื้นฟูขากรรไกรล่าง: จากความผิดปกติของ Andy Gump สู่ขากรรไกรที่ใช้งานได้ทุกวัน" Laryngoscope Investigative Otolaryngology . 6 (4): 708–720. doi :10.1002/lio2.595. PMC 8356852 . PMID  34401495. 
  34. ^ "การสร้างกระดูกขากรรไกรใหม่สำหรับรากฟันเทียม". Harmony Dental Care . สืบค้นเมื่อ25 พฤศจิกายน 2023 .
  35. ↑ เทสเตลิน, เอส. (1992) "ประวัติความเป็นมาของการผ่าตัดฟื้นฟูขากรรไกรล่าง" Annales de Chirurgie Plastique และความงาม37 (3): 241–245. ISSN  0294-1260. PMID1296501  .
  36. ^ โดย Ebert, Roger (6 พฤษภาคม 2010). "Putting a better face on things". Roger Ebert . สืบค้นเมื่อ29 พฤศจิกายน 2023 .
  37. ^ โดย Joachimsthaler, Anton (1998) [1996]. วันสุดท้ายของฮิตเลอร์. ลอนดอน: Arms & Armour Press . หน้า 180, 225. ISBN 978-1-85409-465-0-
  38. ^ ผู้วินิจฉัย 15:16 บน BibleHub
  39. ^ Liebenson, Donald (19 กุมภาพันธ์ 2020). "19 การ์ตูนคลาสสิกของ Tex Avery ที่มีเนื้อเรื่องแบบ Screwball จากดีที่สุดไปจนถึงแย่ที่สุด". Vulture . สืบค้นเมื่อ19 กุมภาพันธ์ 2024 .
  40. ^ โครงการ CDHP Dental Health (22 สิงหาคม 2023). "Can Gobstoppers Break Your Teeth? (Everything You Need To Know)". CDHP Dental Health Project สืบค้นเมื่อ11มีนาคม2024
  41. ^ Charlier, Philippe ; Weil, Raphael; Rainsard, P.; Poupon, Joël; Brisard, J. C. (1 พฤษภาคม 2018). "ซากศพของอดอล์ฟ ฮิตเลอร์: การวิเคราะห์ทางชีวการแพทย์และการระบุตัวตนที่ชัดเจน" European Journal of Internal Medicine . 54 : e10–e12. doi :10.1016/j.ejim.2018.05.014. PMID  29779904. S2CID  29159362 สิ่งสำคัญคือต้องเห็นว่าข้อมูลเหล่านี้สอดคล้องกับรายงานการชันสูตรศพ [ของโซเวียต]และการสังเกตโดยตรงของเรา
  42. ^ Hurt III, Harry (1993). Lost Tycoon: The Many Lives of Donald J. Trump. นิวยอร์ก: W. W. Norton. หน้า 65. ISBN 978-0393030297-
  43. ^ Travis, Abi (14 กรกฎาคม 2020). "What Happened to Fred Trump's Face? The Internet Has a Few Theories". Distractify . สืบค้นเมื่อ28 พฤศจิกายน 2023 .
  44. ^ Ebert, Roger (17 สิงหาคม 2006). "อีเมลจาก Roger". RogerEbert.com . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 สิงหาคม 2006 . สืบค้นเมื่อ18 มกราคม 2024 .
  • สื่อที่เกี่ยวข้องกับ Human mandible ที่ Wikimedia Commons
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ขากรรไกรล่าง&oldid=1253519503"