มาร์เซลลิน เบอร์เทลอต
นักเคมีและนักการเมืองชาวฝรั่งเศส (พ.ศ. 2370–2450)

มาร์เซลลิน เบอร์เทลอต
เกิด
ปิแอร์ เออแฌน มาร์เซลแลง แบร์เธโลต์

( 25 ตุลาคม 1827 )25 ตุลาคม 2370
ปารีสประเทศฝรั่งเศส
เสียชีวิตแล้ว18 มีนาคม พ.ศ. 2450 (18 มี.ค. 2450)(อายุ 79 ปี)
ปารีส ประเทศฝรั่งเศส
เป็นที่รู้จักสำหรับหลักการทอมเซน-เบอร์เธลอต หลักการ
รีเอเจนต์ของเบอร์เธลอต
หลักการของงานสูงสุด
คู่สมรสโซฟี เบอร์เธลอต
เด็ก
รางวัล
อาชีพทางวิทยาศาสตร์
ทุ่งนาเคมี ( เทอร์โมเคมี )

Pierre Eugène Marcellin Berthelot ( ฝรั่งเศส: [bɛʁtəlo] ; 25 ตุลาคม 1827 [1] – 18 มีนาคม 1907) เป็นนักเคมี ชาวฝรั่งเศส และนักการเมืองพรรครีพับลิกัน ที่มีชื่อเสียงจากหลักการ เทอร์โมเคมีของทอมเซน–เบอร์ เทลอต เขาสังเคราะห์สารประกอบอินทรีย์ หลายชนิด จากสารอนินทรีย์[2]ซึ่งเป็นหลักฐานที่ขัดแย้งกับทฤษฎีของJöns Jakob Berzeliusที่ว่าสารประกอบอินทรีย์ต้องการสิ่งมีชีวิตในการสังเคราะห์ เบอร์เทลอตเชื่อมั่นว่าการสังเคราะห์ทางเคมีจะปฏิวัติอุตสาหกรรมอาหารภายในปี 2000 และอาหารสังเคราะห์จะเข้ามาแทนที่ฟาร์มและทุ่งหญ้า "ทำไมจะไม่ทำล่ะ" เขาถาม "ถ้ามันพิสูจน์ได้ว่าถูกกว่าและดีกว่าในการผลิตวัสดุเดียวกันมากกว่าการปลูกมัน" [2] [3]

เขาได้รับการยกย่องว่าเป็น "นักเคมีที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลกคนหนึ่ง" [3]เมื่อได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศของรัฐบาลฝรั่งเศสในปี พ.ศ. 2438 เขาได้รับการยกย่องว่าเป็น "นักเคมีที่มีชีวิตที่มีชื่อเสียงที่สุด" ในฝรั่งเศส[4] ในปี พ.ศ. 2444 เขาได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งใน "สี่สิบผู้เป็นอมตะ" ของAcadémie française [5] [6] เขามอบการค้นพบทั้งหมดของเขาไม่เพียงแต่ให้กับรัฐบาลฝรั่งเศสเท่านั้นแต่ยังรวมถึงมนุษยชาติด้วย[7]

ชีวิตส่วนตัว

เบอร์เทโลต์เกิดเมื่อวันที่ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2370 ที่ถนนรู ดู มูตง เมืองปารีส [8] ประเทศฝรั่งเศส เป็นบุตรของแพทย์ เขาตัดสินใจร่วมกับเออร์เนสต์ เรอน็อง นักประวัติศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ เพื่อนของเขา ว่าจะไม่เข้า เรียนในโรงเรียนใหญ่ที่ปัญญาชนส่วนใหญ่ได้รับการศึกษา[9] หลังจากเรียนประวัติศาสตร์และปรัชญาได้ดีที่โรงเรียน เขาได้กลายเป็นนักวิทยาศาสตร์

เขาเป็นพวกไม่มีศาสนาแต่ได้รับอิทธิพลจากภรรยาของเขาซึ่งเป็นคาลวินนิสต์[10] (ภรรยาของเขามาจากครอบครัวของหลุยส์ เบรเกต์ ) [11] [12]

การค้นพบ

แนวคิดพื้นฐานที่อยู่เบื้องหลังงานเคมีทั้งหมดของเบอร์เทโลตก็คือปรากฏการณ์ทางเคมีทั้งหมดขึ้นอยู่กับการกระทำของแรงทางกายภาพซึ่งสามารถกำหนดและวัดได้ เมื่อเขาเริ่มอาชีพการงานอย่างแข็งขันของเขา เชื่อกันโดยทั่วไปว่า แม้ว่าจะสังเกตเห็นการผลิตสารอินทรีย์สังเคราะห์บางกรณี แต่โดยรวมแล้วเคมีอินทรีย์ยังคงเป็นวิทยาศาสตร์เชิงวิเคราะห์และไม่สามารถเป็นวิทยาศาสตร์เชิงสร้างสรรค์ได้ เนื่องจากการก่อตัวของสารที่เกี่ยวข้องต้องอาศัยการแทรกแซงจากกิจกรรมที่สำคัญในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง[13]เขาโต้เถียงกับหลุยส์ ปาสเตอร์ เป็นเวลานาน ในประเด็นเรื่องพลังชีวิต ซึ่งปาสเตอร์มีจุดยืนเป็นนักพลังชีวิตโดยอิงจากงานของเขาเกี่ยวกับการหมักแอลกอฮอล์[14]

เขาเสนอการต่อต้านอย่างไม่ประนีประนอมต่อทัศนคติเช่นนี้ และด้วยการผลิตไฮโดรคาร์บอนไขมันธรรมชาติ น้ำตาล และสารอื่นๆ มากมาย เขาพิสูจน์ให้เห็นว่าสารประกอบอินทรีย์สามารถก่อตัวได้โดยวิธีการจัดการทางเคมีทั่วไป และปฏิบัติตามหลักการเดียวกันกับสารอนินทรีย์ ดังนั้น จึงแสดงให้เห็นถึง "ลักษณะเชิงสร้างสรรค์ซึ่งเคมีสามารถทำให้เกิดแนวคิดนามธรรมของทฤษฎีและการจำแนกประเภทได้จริง ซึ่งเป็นสิทธิพิเศษที่วิทยาศาสตร์ธรรมชาติและประวัติศาสตร์ยังไม่มีมาก่อน" [13]

การยอมรับ

ในปี ค.ศ. 1863 เขาได้เป็นสมาชิกของAcadémie Nationale de Médecineเขายังได้รับรางวัล Grand Cross of the Legion of Honour อีกด้วย เขาได้รับเลือกเป็นสมาชิกกิตติมศักดิ์ต่างประเทศของAmerican Academy of Arts and Sciencesในปี ค.ศ. 1880 [15]ในปี ค.ศ. 1881 เขาได้รับเลือกเป็นสมาชิกต่างประเทศของRoyal Netherlands Academy of Arts and Sciences [ 16]เขาได้รับเลือกเป็นสมาชิกระหว่างประเทศของ United States National Academy of Sciencesในปี ค.ศ. 1833 [17]ในปี ค.ศ. 1895 เขาได้รับเลือกเป็นสมาชิกระหว่างประเทศของAmerican Philosophical Society [ 18]

Avenue Berthelotในเมืองลียงได้รับการตั้งชื่อตามเขาเมื่อวันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2450

สิ่งตีพิมพ์

ระเบิดที่ใช้ในการทดลองระเบิดไฮโดรเจน
La Révolution chimique , ค.ศ. 1890

การสืบสวนของเขาเกี่ยวกับการสังเคราะห์สารประกอบอินทรีย์ได้รับการตีพิมพ์ในเอกสารและหนังสือจำนวนมาก รวมทั้งChimie organique fondée sur la synthèse (1860) และLes Carbures d'hydrogène (1901) เขากล่าวว่าปรากฏการณ์ทางเคมีไม่ได้ถูกควบคุมโดยกฎเฉพาะใดๆ ที่พิเศษต่อตัวมันเอง แต่สามารถอธิบายได้ในแง่ของกฎทั่วไปของกลศาสตร์ที่ดำเนินการอยู่ทั่วทั้งจักรวาลและมุมมองนี้เขาพัฒนาด้วยความช่วยเหลือของการทดลองหลายพันครั้งในMécanique chimique (1878) และ Thermochimie (1897) ของเขาสาขาการศึกษานี้ทำให้เขาต้องศึกษาเกี่ยวกับวัตถุระเบิด และในด้านทฤษฎีนั้นได้นำไปสู่ผลลัพธ์ที่ตีพิมพ์ในงานของเขาชื่อSur la force de la poudre et des matières explosives (1872) ในขณะที่ในทางปฏิบัติแล้ว ทำให้เขาสามารถให้บริการที่สำคัญแก่ประเทศของเขาได้ในฐานะประธานคณะกรรมการป้องกันทางวิทยาศาสตร์ระหว่างการปิดล้อมปารีส (1870–1871)และต่อมาเป็นหัวหน้าคณะกรรมการวัตถุระเบิดของฝรั่งเศส[13]เขาทำการทดลองเพื่อตรวจสอบความดันก๊าซระหว่าง การระเบิด ของไฮโดรเจนโดยใช้ห้องพิเศษที่ติดตั้งลูกสูบ และสามารถแยกแยะการเผาไหม้ของส่วนผสมของไฮโดรเจนและออกซิเจนจากการระเบิด จริง ได้[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

งานด้านประวัติศาสตร์และปรัชญา

ในช่วงบั้นปลายชีวิตเขาได้ค้นคว้าและเขียนหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เคมียุคแรก เช่นLes Origines de l'alchimie (1885) [19]และIntroduction à l'étude de la chimie des anciens et du moyen âge (1889), [20]นอกจากนี้เขายังแปลบทความกรีก ซีเรียค และอาหรับเก่าแก่หลายฉบับเกี่ยวกับการเล่นแร่แปรธาตุและเคมี: Collection des anciens alchimistes grecs (พ.ศ. 2430–2431) [21]และLa Chimie au moyen âge (พ.ศ. 2436) [22]เขาเป็นผู้ประพันธ์หนังสือScience et philosophie (1886) [23]ซึ่งมีจดหมายที่มีชื่อเสียงถึง Renan เรื่อง " La Science idéale et la science positive " ในหนังสือLa Révolution chimique, Lavoisier (1890) [24 ]ของวิทยาศาสตร์และขวัญกำลังใจ (2440) [25]และบทความมากมายในLa Grande Encyclopédieซึ่งเขาช่วยก่อตั้ง

รุ่นต่างๆ

  • บทนำ a l'étude de la chimie des anciens et du Moyen Age (เป็นภาษาฝรั่งเศส) ปารีส: สไตน์ไฮล์. พ.ศ. 2432
  • La Révolution chimique (ภาษาฝรั่งเศส) ปารีส: อัลแคน. พ.ศ. 2433

ตระกูล

รูปปั้นครึ่งตัวของ Rodin แห่ง Berthelot นี คาร์ลสเบิร์ก กริปโทเทค , โคเปนเฮเกน, เดนมาร์ก

เบอร์เทล็อตเสียชีวิตกะทันหันในวันที่ 18 มีนาคม พ.ศ. 2450 ทันทีหลังจากการเสียชีวิตของโซฟี นีโอเดต์ (พ.ศ. 2380–2450) ภรรยาของเขาในปารีส[13] เอมิล ยุงเฟลชดำรง ตำแหน่งศาสตราจารย์แทนเขา

เขาถูกฝังไว้กับภรรยาของเขาในวิหารแพนธีออนเขามีลูกหกคน: [26] Marcel André (1862–1939), Marie-Hélène (1863–1895), Camille (1864–1928), Daniel (1865–1927), Philippe (1866–1934) และ René (1872–1960)

ในงานศิลปะ

ออกุสต์ โรแดงสร้างรูปปั้นครึ่งตัวของเบอร์เธลอต

ดูเพิ่มเติม

หมายเหตุ

  1. ↑ จุงเฟลช, เอมิล (1913) "ประกาศ sur la vie et les travaux de Marcellin Berthelot" แถลงการณ์ของ Société Chimique de France . 13 (พิเศษ): 1–260
  2. ^ โดย Gross, Daniel A. (2015). "Brave New Butter". Distillations . 1 (1): 6–7 . สืบค้นเมื่อ30 เมษายน 2018 .
  3. ^ โดย Ogle, Maureen (7 สิงหาคม 2013) "A Century Before the Lab - Grown Burger, This Chemist Imagined "Toothsome" Manufactured Food". Slate/Future Tense สืบค้นเมื่อ30 เมษายน 2018
  4. ^ "ชีวประวัติ". วารสารเภสัชกรรม . 9 : 574. 1895 . สืบค้นเมื่อ30 เมษายน 2018 .
  5. ^ Hearst, WR (1903). The American Almanac, Year-book, Cyclopaedia and Atlas. Vol. 1. New York American and Journal, Hearst's Chicago American and San Francisco Examiner. หน้า 219. สืบค้นเมื่อ 30 เมษายน 2018 .
  6. ^ "ผู้มีชื่อเสียงร่วมสมัย". Current Literature . 32 : 139. 1902 . สืบค้นเมื่อ30 เมษายน 2018 .
  7. ↑ ทัลบอต, ฌอง (1995) Les éléments chimiques และ les hommes ปารีส: SIRPE.
  8. ^ "Former Fellows of The Royal Society of Edinburgh 1783 – 2002" (PDF) . The Royal Society of Edinburgh . เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 19 กันยายน 2015 . สืบค้นเมื่อ 30 เมษายน 2018 .
  9. ↑ M. Berthelot, Sciences et Morales, On educational, Paris, Impr. นูแวล
  10. ↑ อับราฮัม หลุยส์ เบรเกต์ ที่ www.hautehorlogerie.com
  11. ^ Robert K. Wilcox (2010). ความจริงเกี่ยวกับผ้าห่อพระศพแห่งตูริน: การไขปริศนา Regnery Gateway. หน้า 23 ISBN 978-1-59698-600-8ในปี 1902 มาร์เซลลิน พี. เบอร์เตอล็อต ผู้ซึ่งมักถูกเรียกว่าผู้ก่อตั้งเคมีอินทรีย์สมัยใหม่ เป็นหนึ่งในนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียงที่สุดของฝรั่งเศส—ถ้าไม่ใช่ของโลก เขาเป็นเลขาธิการถาวรของสถาบันฝรั่งเศส โดยสืบตำแหน่งต่อจากหลุยส์ ปาสเตอร์ นักจุลชีววิทยาชื่อดังผู้ยิ่งใหญ่ ซึ่งแตกต่างจากเดอลาจซึ่งเป็นผู้ไม่นับถือศาสนา เบอร์เตอล็อตเป็นผู้ไม่เชื่อในพระเจ้า—และเป็นผู้ไม่เชื่อในพระเจ้าอย่างแข็งกร้าว
  12. ^ โทมัส เดอ เวสเซโลว์ (2012). สัญลักษณ์: ผ้าห่อพระศพแห่งตูรินและความลับของการฟื้นคืนพระชนม์ เพนกวินISBN 978-1-101-58855-0แม้ว่าเดอลาจจะชี้แจงชัดเจนว่าเขาไม่ถือว่าพระเยซูเป็นพระบุตรของพระเจ้าที่ฟื้นคืนพระชนม์ แต่เอกสารของเขาทำให้สมาชิกที่เป็นผู้ไม่เชื่อในพระเจ้าของสถาบันฯ ไม่พอใจ รวมถึงมาร์เซลลิน เบอร์เธลอต เลขาธิการของสถาบันฯ ที่ป้องกันไม่ให้มีการเผยแพร่เอกสารฉบับเต็มในวารสารของสถาบันฯ
  13. ^ abcd  บทความนี้รวมข้อความจากสิ่งพิมพ์ซึ่งขณะนี้อยู่ในโดเมนสาธารณะ :  Chisholm, Hugh , ed. (1911). "Berthelot, Marcellin Pierre Eugène". Encyclopædia Britannica . Vol. 3 (พิมพ์ครั้งที่ 11). Cambridge University Press. p. 811; ดูย่อหน้า 2
  14. ↑ ฟรีดมันน์, เอชซี (1997) Cornish-Bowden, A (เอ็ด) จากปัสสาวะของฟรีดริช เวอเลอร์ ไปจนถึงแอลกอฮอล์ของเอดูอาร์ด บุชเนอร์ Universitat de València, บาเลนเซีย, สเปน หน้า 67–122. ไอเอสบีเอ็น 84-370-3328-4-
  15. ^ "Book of Members, 1780–2010: Chapter B" (PDF) . American Academy of Arts and Sciences . สืบค้นเมื่อ11 กันยายน 2016 .
  16. ^ "M. Berthelot (1827 - 1907)". ราชวิทยาลัยศิลปศาสตร์และวิทยาศาสตร์แห่งเนเธอร์แลนด์สืบค้นเมื่อ23 เมษายน 2016
  17. ^ "MPE Berthelot". www.nasonline.org . สืบค้นเมื่อ15 มีนาคม 2024 .
  18. ^ "ประวัติสมาชิก APS". search.amphilsoc.org . สืบค้นเมื่อ15 มีนาคม 2024 .
  19. ↑ Les origines de l'alchemie (ปารีส, G. Steinheil, 1885)
  20. ↑ บทนำ à l'étude de la chimie, des anciens et du moyen âge (ปารีส, G. Steinheil, 1889)
  21. ↑ คอลเลกชัน des anciens alchimistes Grec เล่มที่ 1 เล่มที่ 2–3 (ปารีส : G. Steinheil, 1887)
  22. ↑ Histoire des sciences: La chimie au moyen âge (Imprimerie nationale, 1893)
  23. ↑ วิทยาศาสตร์ และปรัชญา (เลวี, 1886)
  24. ↑ La révolution chimique: ลาวัวซิเยร์ (Paris Germer-Baillière, 1890)
  25. ^ วิทยาศาสตร์และขวัญกำลังใจ (Levy, 1897).
  26. ^ Individus ที่ mapage.noos.fr

อ้างอิง

  •  บทความนี้รวมข้อความจากสิ่งพิมพ์ที่เป็นสาธารณสมบัติ ในปัจจุบัน :  Chisholm, Hugh , ed. (1911). "Berthelot, Marcellin Pierre Eugène". Encyclopædia Britannica . Vol. 3 (พิมพ์ครั้งที่ 11). Cambridge University Press. p. 811.
  • Doremus, CG (เมษายน 1907). "Pierre Eugene Marcelin Berthelot". Science . 25 (641): 592–595. Bibcode :1907Sci....25..592D. doi :10.1126/science.25.641.592. PMID  17749176.

อ่านเพิ่มเติม

  • Crosland, MP (1970–1980). "Berthelot, Pierre Eugène Marcelin". พจนานุกรมชีวประวัติทางวิทยาศาสตร์เล่ม 2. นิวยอร์ก: Charles Scribner's Sons. หน้า 63–72 ISBN 978-0-684-10114-9-
  • เกร๊บ โอ. (1908) "มาร์เซลิน เบอร์เธล็อต" เบริชเทอ เดอร์ ดอยท์เชน เคมิเชน เกเซลล์ชาฟท์41 (3): 4805–4872. ดอย :10.1002/cber.190804103193.
  • Jean Jacques, Berthelot 1827-1907, autopsie d'un mythe , Paris, Belin, 1987. (ผู้เขียนซึ่งยอมรับว่าไม่ชอบ Berthelot พยายามคัดแยกเปลือกและเมล็ดพืชที่ดี ไม่เพียงแต่ในกิจกรรมทางการเมืองและอุดมการณ์ของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงงานทางวิทยาศาสตร์ของเขาด้วย)
วิกิคำคมมีคำคมที่เกี่ยวข้องกับMarcellin Berthelot
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับมาร์เซลลิน แบร์เธล็อต
  • ผลงานของ Marcellin Berthelot ที่Project Gutenberg
  • ผลงานของหรือเกี่ยวกับ Marcellin Berthelot ที่Internet Archive
  • ชีวประวัติของนักวิทยาศาสตร์/เบอร์เทโลต์ - วิกิซอร์ส ห้องสมุดออนไลน์เสรี
  • เศษข่าวหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับ Marcellin Berthelot ในศตวรรษที่ 20 คลังข่าวของZBW
ตำแหน่งทางการเมือง
ก่อนหน้าด้วย รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการศึกษาและศิลปกรรม
พ.ศ. 2429–2430		ประสบความสำเร็จโดย
ก่อนหน้าด้วย รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ
1895–1896		ประสบความสำเร็จโดย
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Marcellin_Berthelot&oldid=1245492709"