ไมโครนีเซีย

ชาวไมโครนีเซียหรือชาวไมโครนีเซีย เป็น กลุ่มชาติพันธุ์ ต่างๆ ที่มีความใกล้ชิดกันซึ่งมีถิ่นกำเนิด ใน ไมโครนีเซี ย ซึ่งเป็น ภูมิภาคหนึ่งของโอเชียเนียในมหาสมุทร แปซิฟิก พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของ กลุ่มชาติพันธุ์ ออสโตรนีเซียนซึ่งมีอูร์เฮมัตในไต้หวัน^[2]

กลุ่มชาติพันธุ์และ ภาษาที่จัดอยู่ในกลุ่มไมโครนีเซีย ได้แก่ ชาวแค โรไลน่า ( หมู่เกาะ นอร์เทิร์นมาเรียนา ) ชาวชามอร์โรส ( กวมและหมู่เกาะนอร์เทิร์น มาเรียนา ) ชาวชูก มอร์ทล็อคเกส นาโมนูอิโต ปาแฟงปูลูวัตและชาวโพลลาเปส ( ชุก ) ชาวคิริบาส ( คิริ บาส ) ชาวคอสราเอ ( คอสราเอ ) ชาว มาร์แชลล์ ( หมู่เกาะมาร์แชลล์ ) ชาวนาอูรู ( นาอูรู ) ชาวปา เลา ชาว ซอน โซโรเลสและฮาโตโฮเบ ( ปาเลา ) ชาวโปนเป ชาวปิงเกลาเป ส ชาวงาติเกส ชาวมโวกิเลส(โปนเป ) และ ชาว ยาเปส ชาวอูลิเธียชาวโวลีสชาวซาตาวาเลส ( ยาป ) ^{[3] [4]}

จากฉันทามติทางวิทยาศาสตร์ในปัจจุบัน ชาวไมโครนีเซียนถือเป็นกลุ่มย่อยของชาวออสโต รนีเซียนที่อพยพทางทะเล โดยพิจารณาจากหลักฐานทางภาษา โบราณคดี และพันธุกรรมมนุษย์ ซึ่งรวมถึงชาวโพลีนีเซียนและชาวเมลานี เซียน ชาวออส โตรนีเซียนเป็นกลุ่มคนที่คิดค้นเทคโนโลยีการเดินเรือในมหาสมุทรกลุ่มแรก (โดยเฉพาะเรือแคนูที่มีลำตัว 2 ข้าง เรือแบบมีเสาค้ำเรือแบบมีเชือกผูก และ ใบ เรือแบบก้ามปู ) ซึ่งทำให้พวกเขาแพร่กระจายพันธุ์ไปยังหมู่เกาะต่างๆ ในอินโด-แปซิฟิกได้อย่างรวดเร็ว[ 2 ^{] [6] [7]}ตั้งแต่ 2,000 ปีก่อนคริสตกาล ชาวออสโตรนีเซียนได้กลืนกลาย (หรือถูกกลืนกลายโดย) ประชากรกลุ่มแรกๆ บนเกาะในเส้นทางการอพยพของพวกเขา^{[8] [9] [10] [11] [12]}การผสมผสานนี้เกิดขึ้นที่ชายฝั่งทางตอนเหนือของนิวกินีและเกาะใกล้เคียง ซึ่งเป็นสถานที่ที่ตระกูลภาษาโอเชียนิกพัฒนาขึ้นเมื่อประมาณสี่พันปีที่แล้ว หลังจากภาษาออสโตรนีเซียนในพื้นที่นี้แยกตัวออกมาและกลายเป็นสาขาแยกของตระกูลออสโตรนีเซียน^[13]

ผู้อพยพเข้ามาในไมโครนีเซียจากตะวันออกและตะวันตก ผู้อพยพจากตะวันตกมาจากฟิลิปปินส์และอินโดนีเซียและตั้งรกรากในหมู่เกาะมาเรียนาเมื่อประมาณ 3,500 ปีก่อน หลังจากนั้นปาเลาจึงตั้งรกรากเมื่อประมาณ 3,000 ปีก่อน^[13]ผู้อพยพจากตะวันออกมาจากเมลานีเซีย ตะวันออก และตั้งรกรากที่หมู่เกาะกิล เบิร์ ต หมู่เกาะมาร์แชล ล์ หมู่เกาะแคโรไลน์ตอนกลางและตะวันออกซอนโซโรลปูโลอันนาเมอริร์และโทบี [ ^{14] [13]}ผู้อพยพจากตะวันออกเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมลาปิตาและตั้งรกรากในไมโครนีเซียตะวันออกตลอดระยะเวลาหลายร้อยปีจากบางทีอาจเป็นหมู่เกาะซานตาครูซประมาณ 500-100 ปีก่อนคริสตกาล ในศตวรรษต่อมา ภาษาโอเชียนิกที่ผู้อพยพลาปิตานำมาได้แยกออกจากกันและกลายเป็นสาขาภาษาโอเชียนิกของไมโครนีเซีย^[13] จอห์น ลินช์เสนอความสัมพันธ์ระหว่างภาษาไมโครนีเซียและภาษาหมู่เกาะลอยัลตี้ในเมลานีเซียอย่างคร่าวๆ แต่มีข้อแม้ว่า "นี่เป็นสิ่งที่ต้องตรวจสอบเพิ่มเติมอีก แม้ว่าจะเพียงเพื่อยืนยันว่าภาษาไมโครนีเซียไม่ ได้ มีต้นกำเนิดมาจากหมู่เกาะลอยัลตี้ก็ตาม" ^[15]ชาวยาปถูกตั้งถิ่นฐานแยกกันเมื่อประมาณ 2,000 ปีก่อน เนื่องจากภาษาของยาปถูกนำมาจากแหล่งพูดภาษาโอเชียเนียในเมลานีเซีย[ ^16]อาจเป็นหมู่เกาะแอดมิรัลตี้^[13]

การศึกษาด้านพันธุกรรมในปี 2022 แสดงให้เห็นว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ในไมโครนีเซียมีต้นกำเนิดทางพันธุกรรมที่หลากหลายและมีต้นกำเนิดจากกระแสการอพยพที่แตกต่างกัน ไมโครนีเซียตั้งถิ่นฐานโดยกระแสการอพยพครั้งแรกที่แยกจากกันสามกระแส ซึ่งสอดคล้องกับบรรพบุรุษเอเชียตะวันออกและกลุ่มที่ใกล้ชิดกับผู้คนในฟิลิปปินส์ในปัจจุบัน เช่นแคนกาเนย์อามิสและอาตายัลแห่งไต้หวัน^{[17] คลื่นลูกแรกของกระแสการอพยพครั้งแรกจากโอเชียเนียตั้งถิ่นฐาน} ในหมู่เกาะมาเรียนาเมื่อประมาณ 2800 ปีก่อนคริสตกาล คลื่นลูกที่สองตั้งถิ่นฐานในปาเลาเมื่อประมาณ 2400 ปีก่อนคริสตกาล คลื่นลูกที่สามตั้งถิ่นฐานในไมโครนีเซียตอนกลางเมื่อประมาณ 2100 ปีก่อนคริสตกาล ผู้คนในไมโครนีเซียตอนกลางและปาเลามีบรรพบุรุษเป็นชาวปาปัวในระดับหนึ่ง แต่ผู้คนในหมู่เกาะมาเรียนาไม่มีเชื้อสายนี้ การศึกษาครั้งนี้ยังสนับสนุนให้หมู่เกาะแอดมิรัลตี้เป็นแหล่งที่มาของผู้คนและภาษาไมโครนีเซียตอนกลาง^[17]

ชาวไมโครนีเซียสามารถแบ่งออกได้เป็น 2 กลุ่มวัฒนธรรม คือชาวเกาะที่สูงและชาวเกาะที่ราบต่ำ ชาวปาเลา ชาวชามอร์โร ชาวยาเป ชาวชูเก ชาวโปนเป ชาวโคสราเอียน ชาวนาอูรู และชาวบานาบัน อยู่ในกลุ่มชาวเกาะที่สูง ชาวเกาะที่ราบต่ำ ( อะทอลล์ ) ได้แก่ ชาวมาร์แชลล์และชาวคิริบาส ซึ่งมีวัฒนธรรมที่แตกต่างจากชาวเกาะที่สูง^[18]ชาวเกาะที่ราบต่ำมีการเดินเรือและเทคโนโลยีเรือแคนูที่ดีกว่าซึ่งเป็นหนทางในการเอาตัวรอด ชาวเกาะที่ราบสูงสามารถเข้าถึงทรัพยากรที่น่าเชื่อถือและอุดมสมบูรณ์ได้ และไม่จำเป็นต้องเดินทางออกไปนอกเกาะมากนัก นอกจากนี้ ชาวเกาะที่สูงยังมีประชากรมากกว่า^[14]

หลักฐานทางโบราณคดีเผยให้เห็นว่าหมู่เกาะโบนิน บางเกาะ เคยมีชาวไมโครนีเซียที่ไม่ทราบชื่ออาศัยอยู่ก่อนประวัติศาสตร์^[19]

Raobeia Ken Sigrah อ้างว่าชาว Banabans ซึ่งเป็นชาวพื้นเมืองของBanabaมีความแตกต่างทางชาติพันธุ์จากชาวคิริบาสกลุ่มอื่นๆ^[20]ชาว Banabans ถูกกลืนกลายเข้ากับสังคมโดยการอพยพแบบถูกบังคับและผลกระทบอย่างหนักจากการค้นพบฟอสเฟตในปี 1900 [ ^21]หลังจากปี 1945 ทางการอังกฤษได้ย้ายประชากรส่วนใหญ่ไปยังเกาะ Rabiประเทศฟิจิโดยมีการอพยพตามมาในปี 1977 และตั้งแต่ปี 1981 ถึงปี 1983 ชาว Banabans บางส่วนได้กลับมาในเวลาต่อมาหลังจากการทำเหมืองสิ้นสุดลงในปี 1979 ประมาณ 300 คนอาศัยอยู่บนเกาะในปี 2001 ประชากรของ Banaba ในสำมะโนประชากรปี 2010 คือ 295 คน^[22]คาดว่ามีคนเชื้อสาย Banaban ประมาณ 6,000 คนในฟิจิและประเทศอื่นๆ^{[23] [24]}

ชาวบานาบันพูดภาษาบานาบันซึ่งสูญหายไปเนื่องจากเปลี่ยนมาใช้ภาษากิลเบอร์ตีส ซึ่งมิชชันนารีคริสเตียนเป็นผู้ริเริ่มและแปลพระคัมภีร์เป็นภาษากิลเบอร์ตีสและสนับสนุนให้ชาวบานาบันอ่านพระคัมภีร์ ปัจจุบันเหลือคำศัพท์ของภาษาบานาบันดั้งเดิมเพียงไม่กี่คำ^[20]ปัจจุบัน ชาวบานาบันพูดภาษากิลเบอร์ตีสของบานาบัน ซึ่งรวมถึงคำศัพท์จากภาษาบานาบันโบราณ^[25]

ชาวเรฟาลูวัชเป็น กลุ่มชาติพันธุ์ ไมโครนีเซียที่มีต้นกำเนิดในโอเชียเนียในหมู่เกาะแคโรไลน์โดยมีประชากรทั้งหมดกว่า 8,500 คนในมาเรียนาตอนเหนือพวกเขายังเป็นที่รู้จักในชื่อเรมาทาวในหมู่เกาะรอบนอกของแยปด้วย คำว่าเรมาทาวในภาษา แคโรไลน์หมายถึง "ผู้คนแห่งท้องทะเลลึก" เชื่อกันว่าบรรพบุรุษของพวกเขาอาจอพยพมาจากเอเชียอินโดนีเซียเมลานีเซียและไมโครนีเซียเมื่อประมาณ 2,000 ปีก่อน ภาษาหลักของพวกเขาคือภาษาแคโรไลน์ ซึ่งเจ้าของภาษา เรียกว่าเรฟาลูวัชซึ่งมีผู้พูดทั้งหมดประมาณ 5,700 คน ชาวเรฟาลูวัชมี สังคม ที่ผู้หญิงเป็นใหญ่ซึ่งความเคารพเป็นปัจจัยสำคัญมากในชีวิตประจำวัน โดยเฉพาะต่อผู้หญิงที่เป็นใหญ่ ชาวเรฟาลู วัชส่วนใหญ่นับถือศาสนา คริสต์นิกายโรมันคาธอลิก

การอพยพของชาวเรฟาลูวัชไปยังไซปันเริ่มขึ้นในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 หลังจากที่ชาวสเปนลดจำนวนประชากร ชาว ชามอร์โร ในพื้นที่ ลงเหลือเพียง 3,700 คน พวกเขาเริ่มอพยพ โดยส่วนใหญ่มาจาก เรือแคนูขนาดเล็กจากเกาะอื่น ซึ่งไต้ฝุ่นได้ทำลายล้างไปก่อนหน้านี้ ชาวเรฟาลูวัช มีผิวสีเข้มกว่าชาว ชามอร์โรซึ่งเป็น ชน พื้นเมืองมาก

ชาวชามอร์โรเป็นชนพื้นเมืองของหมู่เกาะมาเรียนาซึ่งแบ่งแยกทางการเมืองระหว่างเกาะกวมของสหรัฐอเมริกา และ เครือจักรภพหมู่เกาะมาเรียนาเหนือของสหรัฐอเมริกาในไมโครนีเซีย โดยทั่วไปเชื่อกันว่าชาวชามอร์โรมีถิ่นกำเนิดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เมื่อประมาณ 2,000 ปีก่อนคริสตกาล พวกเขามีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับชนพื้นเมือง ออสโตรนีเซียนอื่นๆทางตะวันตกในฟิลิปปินส์และไต้หวันรวมถึงแคโรไลน์ทางตอนใต้

ภาษาชามอร์โรจัดอยู่ในกลุ่มภาษามาเลย์-โพลีนีเซียนของ ตระกูล ออสโตรนีเซียน เนื่องจากกวมเคยตกเป็นอาณานิคมของสเปนเป็นเวลา 300 กว่าปี คำหลายคำจึงมาจากภาษาสเปนระบบตัวเลขชามอร์โรดั้งเดิมถูกแทนที่ด้วยตัวเลขภาษาสเปน^[26]

ชาวชูกเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ของรัฐชูกพวกเขาคิดเป็นร้อยละ 48 ของประชากรในสหพันธรัฐไมโครนีเซียพวกเขาใช้ภาษาชูกบ้านเกิดของเกาะชูกยังรู้จักกันในชื่อเดิมว่า "ตรุก"

ในวัฒนธรรมของชาวชูก ผู้ชายถูกคาดหวังให้ปกป้องและคุ้มครองครอบครัวของตน พวกเขาปกป้องตระกูล เอกลักษณ์ของสายเลือด และทรัพย์สินของตนเป็นอย่างดี การถอยห่างจากการต่อสู้ไม่ถือเป็นการกระทำที่เป็นชายชาตรี^[27]

ชาวคิริบาตี หรือที่รู้จักกันในชื่อไอ-คิริบาตีตุงการูหรือกิลเบอร์ตีเป็นชนพื้นเมืองของคิริบาตีพวกเขาพูดภาษากิลเบอร์ตีมีจำนวน 103,000 คนในปี 2008 ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ชาวโคสราเอียนหรือคูไซเอียนเป็นชนพื้นเมืองของโคสราเอียนพวกเขาพูดภาษาโคสราเอียนมีจำนวนประมาณ 8,400 คนในปี 2013 ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ชาวมาร์แชลล์ ( Marshallese : kajoor ri-Ṃajeḷ , laḷ ri-Ṃajeḷ ) เป็นชนพื้นเมืองที่อาศัยอยู่ในหมู่เกาะมาร์แชลล์มีจำนวน 70,000 คนในปี 2013 ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}สังคมชาวมาร์แชลล์แบ่งออกเป็น 3 ชนชั้นทางสังคม โดยอิโรจิเป็นหัวหน้าหรือเจ้าของที่ดินที่นำกลุ่มคนหลายกลุ่มอาลัปเป็นผู้จัดการกลุ่ม และริเจอร์บัล (คนงาน) เป็นสามัญชนที่ทำไร่ไถนา ชนชั้นทางสังคมทั้งสามปฏิบัติต่อกันอย่างดีและเคารพซึ่งกันและกัน^{[27] [ ต้องการอ้างอิงเพื่อตรวจสอบ ]}

ชาวนาอูรูเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่อาศัยอยู่ในเกาะนาอูรูในมหาสมุทรแปซิฟิก พวกเขาอาจผสมผสานกับชนเผ่าอื่นๆ ในมหาสมุทรแปซิฟิกก็ได้ [ ^28]

ต้นกำเนิดของชนเผ่านาอูรูยังไม่ชัดเจนนัก อาจอธิบายได้จากการอพยพครั้งสุดท้ายของมนุษย์ จากมาเลย์-แปซิฟิก ( ประมาณ ค.ศ.  1200 ) อาจเป็นชาวโพลีนีเซียนหรือเมลานีเซียน ที่เดินทางมาจากทะเลหรือเรือแตก ที่เข้ามาตั้งรกรากในนาอูรู เนื่องจากไม่มีชนพื้นเมือง อยู่ก่อนแล้ว ในขณะที่ชาวไมโครนีเซียนได้ผสมข้ามสายพันธุ์กับชาวเมลานีเซียนในพื้นที่นี้แล้ว

ชาวปาเลาหรือชาวเบลาวน ( Palauan : Belau , ngukokl a Belau ) เป็นชนพื้นเมืองของปาเลามีจำนวนประมาณ 26,600 คนในปี 2013 ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}ชาวปาเลาไม่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนักเดินทางและนักเดินเรือระยะไกลที่ยอดเยี่ยมเมื่อเทียบกับชนชาติไมโครนีเซียอื่นๆ เผือกเป็นศูนย์กลางของการทำฟาร์มของพวกเขา แม้ว่าขนุนจะมีความสำคัญเชิงสัญลักษณ์ก็ตาม^[13]

ชาวโปนเปี้ยนหรือโปนาเปี้ยนเป็นชนพื้นเมืองของโปนเปี้ยนมีจำนวนประมาณ 28,000 คน พวกเขาพูดภาษาโปนเปี้ยน

สังคมประวัติศาสตร์ของ Pohnpeian มีโครงสร้างที่ชัดเจนเป็น 5 เผ่า มีหลายกลุ่มย่อย แต่ละเผ่ามีหัวหน้าเผ่าหลัก 2 คนเป็นหัวหน้าเผ่า เผ่าต่างๆ จัดระเบียบตามระบบศักดินา ตามทฤษฎีแล้ว "ที่ดินทั้งหมดเป็นของหัวหน้าเผ่า ซึ่งได้รับบรรณาการเป็นประจำและปกครองโดยเด็ดขาด" การลงโทษโดยหัวหน้าเผ่ารวมถึงการประหารชีวิตและการเนรเทศ สงครามระหว่างเผ่ารวมถึงการปล้นสะดม การทำลายบ้านเรือนและเรือแคนู และการสังหารนักโทษ^[29]

ชาวซอนโซโรเลสเป็นชาวไมโครนีเซียที่อาศัยอยู่ ในเกาะปูโลอันนา เมอริร์ และซอนโซโรลในประเทศเกาะปาเลา ส่วนชาวซอนโซโรเลสมีความสัมพันธ์ทางภาษากับชาวโทเบีย ชาวซอนโซโรเลสส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเอชางใกล้กับโครอร์ซึ่งพวกเขาย้ายถิ่นฐานมาด้วยเหตุผลทางเศรษฐกิจ^[30]

ชาวซอนโซโรเลมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับชาวแคโรไลน่ามากที่สุดทั้งในด้านภาษาและวัฒนธรรม ข้อมูลทางชาติพันธุ์วิทยาเกี่ยวกับพวกเขาถูกทิ้งไว้โดยโฮเซ โซเมรา สมาชิกของคณะสำรวจดอน ฟรานซิสโก ปาดิลลา ผู้ค้นพบหมู่เกาะนี้ในปี ค.ศ. 1710 ตามคำบอกเล่าของเขา เสื้อผ้าของพวกเขาประกอบด้วยผ้ากันเปื้อน เสื้อคลุม และหมวกทรงกรวย และคล้ายกับเสื้อผ้าที่พอล ไคลน์บรรยายไว้ในหมู่ชาวแคโรไลน่าในปี ค.ศ. 1696 ^[31]

ภาษา โทเบียนเป็นภาษาไมโครนีเซียที่พูดในรัฐฮาโตโฮเบ (โทบี) และรัฐโครอร์ในปาเลาโดยคนประมาณ 150 คน โดยเฉพาะอย่างยิ่งบนเกาะโทบี (โทโรเว) ในรัฐฮาโตโฮเบ และบนเกาะโครอร์ในรัฐโครอร์

โทเบียนเป็นที่รู้จักในชื่อฮาโตโฮเบอิหรือ โทบิ ซึ่งมีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับชาวซอนโซโรเลเซ

ชาวโทเบียนมีมรดกทางวัฒนธรรมที่แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับผู้คนในหมู่เกาะแคโรไลน์ ตอนกลาง ซึ่งอยู่ห่างออกไปทางตะวันออกเฉียงเหนือมากกว่า 1,000 กม. และอยู่ฝั่งตรงข้ามของปาเลา^[32]

ชาวYapeเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ไมโครนีเซียที่มีจำนวนประมาณ 15,000 คน พวกเขาเป็นชนพื้นเมืองบนเกาะหลักของYapและพูดภาษา Yape

ชาวไมโครนีเซียพูดภาษาที่แตกต่างกัน 15 ภาษา^[27]กลุ่มภาษาที่ใหญ่ที่สุดที่ชาวไมโครนีเซียพูดคือภาษาไมโครนีเซีย ภาษาเหล่านี้อยู่ในตระกูลภาษาโอเชียนิกซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ กลุ่ม ภาษาออสโตรนีเซียน ภาษาเหล่านี้ สืบเชื้อสายมาจาก ภาษาโปร โตโอเชียนิกซึ่งสืบเชื้อสายมาจากภาษาโปรโต-มาลาโย-โพลีนีเซียนจากภาษาโปรโต-ออสโตรนีเซียนภาษาในตระกูลไมโครนีเซียได้แก่ภาษามาร์แชล ภาษา กิลเบิร์ตภาษาคอสราอีน ภาษานาอูรูและภาษากลุ่มย่อยขนาดใหญ่ที่เรียกว่าภาษาชูกิก-โปนเปิกซึ่งมี 11 ภาษาภาษาเยเปเป็นสาขาที่แยกจากภาษาโอเชียนิก ซึ่งอยู่ภายนอกสาขาภาษาไมโครนีเซีย^[14]

พูด ภาษามาลาโย-โพลีนีเซียนสอง ภาษา ที่ไม่จัดอยู่ในกลุ่มภาษาโอเชียเนียได้แก่ภาษาชามอร์โรในหมู่เกาะมาเรียนาและภาษาปาเลาในปาเลา [ ^14]

เทคนิคการนำทางแบบไมโครนีเซียคือทักษะการนำทางที่ใช้กันมาเป็นเวลานับพันปีโดยนักเดินเรือที่เดินทางระหว่างเกาะต่างๆ ของไมโครนีเซียในมหาสมุทรแปซิฟิกที่เปิดโล่ง นักเดินทางเหล่านี้ใช้เทคนิคการค้นหาเส้นทาง เช่น การนำทางโดยใช้ดวงดาว การสังเกตนก คลื่นทะเล และรูปแบบลม และอาศัยความรู้จำนวนมากจากการบอกเล่าปากต่อปาก^{[33] [34] [35]} Weriyeng ^[36]เป็นหนึ่งในสองสำนักสุดท้ายของการเดินเรือ แบบดั้งเดิม ที่พบในหมู่เกาะแคโรไลน์ ตอนกลาง ในไมโครนีเซีย โดยอีกสำนักหนึ่งคือ Fanur ^[37]

วัฒนธรรมไมโครนีเซียมีความหลากหลายมากในเกาะอะทอลล์^[38]และได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมโดยรอบ ในตะวันออกจะพบวัฒนธรรมโพลีนีเซียที่มีชนชั้นทางสังคม (ขุนนาง ราษฎร และทาส) และในตะวันตกจะพบวัฒนธรรมที่ได้รับอิทธิพลจากเมลานีเซีย-อินโดนีเซียมากกว่า โดยมีหัวหน้าเผ่าที่ไม่มีขุนนาง เป็นผู้นำ โดย หมู่เกาะมาเรียนาเป็นข้อยกเว้น^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}อย่างไรก็ตาม ชาวไมโครนีเซียประกอบเป็นภูมิภาคทางวัฒนธรรม เนื่องจากพวกเขามีความคล้ายคลึงกันมากกว่าในการปฏิบัติทางวัฒนธรรมและการจัดระเบียบทางสังคมเมื่อเทียบกับสังคมเพื่อนบ้านอื่นๆ ในฟิลิปปินส์ อินโดนีเซีย เมลานีเซีย และโพลีนีเซีย^{[13] [ ระบุ ]}

วัฒนธรรมไมโครนีเซียมีรากฐานมาจากรากฐานร่วมกันและมีผู้มีอำนาจปกครองร่วมกันในความสัมพันธ์และการพึ่งพาอาศัยกันกับผืนดินบรรพบุรุษ ผืนดินบรรพบุรุษมีอิทธิพลต่อการจัดระบบสังคม โครงสร้างครอบครัว เศรษฐกิจ อาหารที่แบ่งปันกัน และงานร่วมกัน ครอบครัวไมโครนีเซียประกอบด้วยองค์ประกอบที่สำคัญเท่าเทียมกันสี่ประการ ได้แก่ ครัวเรือน ครอบครัวเดี่ยว ครอบครัวขยาย และสายเลือด ครอบครัวและชุมชนจะร่วมมือกันในการประมง การทำฟาร์ม การเลี้ยงดูบุตร และการถ่ายทอดความรู้ให้กับรุ่นต่อไป บุคคลและครอบครัวจะปรับพฤติกรรมของตนให้สอดคล้องกับชุมชน^[27]

อำนาจขึ้นอยู่กับอายุ และชาวไมโครนีเซียได้รับการสอนให้เคารพและให้ความเคารพผู้อาวุโส ซึ่งพวกเขาจะแสดงออกโดยการไม่พูดอะไรต่อหน้าผู้อาวุโส ผู้อาวุโสจะไกล่เกลี่ยและแก้ไขข้อขัดแย้ง^[27]

คนส่วนใหญ่ในไมโครนีเซียไม่มีเครื่องดนตรี จึงผลิตดนตรีได้เพียงแต่เพลงและบทสวดเท่านั้น บุคคลสำคัญจะมีเพลงที่แต่งขึ้นเกี่ยวกับความสามารถหรือการกระทำของตนเอง โดยแต่งโดยภรรยาหรือคู่ครอง เพลงเหล่านี้สามารถคงอยู่ได้แม้หลังจากเสียชีวิตไปแล้ว และช่วยให้บุคคลเหล่านี้มีสถานะเป็นวีรบุรุษ^[14]

ศาสนาดั้งเดิมของไมโครนีเซียมีความหลากหลายอย่างมาก อย่างไรก็ตาม เราทราบข้อมูลเกี่ยวกับศาสนาส่วนใหญ่เพียงเล็กน้อย เนื่องจากหมู่เกาะนี้ได้รับการเผยแผ่ศาสนาตั้งแต่ช่วงแรกๆ (ตั้งแต่ศตวรรษที่ 16 ถึงศตวรรษที่ 18) ทำให้ศาสนาพื้นเมืองสามารถดำรงอยู่ได้เพียงไม่กี่เกาะเท่านั้น อย่างไรก็ตาม การแสดงออกที่สำคัญบางประการของการปฏิบัติทางศาสนาและความคิดสามารถระบุได้ในพื้นที่ทางวัฒนธรรมทั้งหมดของไมโครนีเซีย: ^[39]

• ตำนานการสร้างโลกที่คล้ายคลึงกัน(ต้นกำเนิดของผู้คนจากบรรพบุรุษในตำนาน - ส่วนใหญ่เป็นบรรพบุรุษจากแม่)
• วีรบุรุษแห่งวัฒนธรรม (ชาวเรือในตำนานเป็นผู้ขนสินค้าทางวัฒนธรรมอันสำคัญ)
• ทัศนคติโลกในตำนาน(พื้นที่ดินและทะเลใน "ชั้น" และจุดสำคัญที่แตกต่างกัน)
• แนวคิดแบบทวิภาวะ (สรรพสิ่งและสิ่งมีชีวิตทุกชนิดมีคู่จิตวิญญาณคู่หนึ่ง)
• วิญญาณที่เป็นอิสระซึ่งสามารถออกจากร่างได้ในความฝัน
• มานะ (พลังเหนือธรรมชาติที่สามารถถ่ายทอดไปยังผู้คนได้ แต่ยังรวมถึงปรากฏการณ์ทางธรรมชาติด้วย เช่น ผ่านการแสดงและการกระทำ เป็นต้น)
• รูปแบบศิลปะที่ได้รับแรงบันดาลใจจากศาสนา (ภาพแกะสลักในสถานที่ประชุมแบบดั้งเดิมและสถานที่ทางศาสนา)

ศาสนาดั้งเดิมของชาวไมโครนีเซียเน้นการบูชาบรรพบุรุษและนับถือวิญญาณและภูตผี หลังจากความตาย วิญญาณของคนๆ หนึ่งจะส่งต่อไปยังโลกหลังความตายหรืออยู่บนเกาะเพื่อช่วยเหลือหรือทำร้ายสิ่งมีชีวิต การตายตามธรรมชาติจะทำให้เกิดภูตผีที่ใจดี ในขณะที่การตายที่ไม่เป็นธรรมชาติจะทำให้เกิดภูตผีที่ชั่วร้าย วิญญาณอื่นๆ จะเกี่ยวข้องกับสถานที่ วัตถุจากธรรมชาติ งานฝีมือพิเศษและกิจกรรมต่างๆ อาชีพต่างๆ จะสวดมนต์และเซ่นไหว้วิญญาณผู้อุปถัมภ์ ซึ่งพวกเขาเชื่อว่าจะควบคุมผลลัพธ์ของความพยายามของพวกเขา ชาวไมโครนีเซียเชื่อว่าความเจ็บป่วยทั้งหมดเกิดจากวิญญาณ หมอผี ร่างทรง นักพยากรณ์ และหมอผีสามารถปรึกษาหารือเพื่อจัดการกับโลกวิญญาณได้ มักจะมีการกำหนดข้อห้ามเกี่ยวกับอาหารและกิจกรรมทางเพศก่อนที่บุคคลจะเข้าร่วมในกิจกรรมที่สำคัญ การละเมิดข้อห้ามนี้จะทำให้วิญญาณส่งความเจ็บป่วยหรือความตายให้กับผู้กระทำความผิดหรือแม้แต่ชุมชนทั้งหมด^[14]

ตำนานไมโครนีเซียประกอบด้วยระบบความเชื่อดั้งเดิมของชาวไมโครนีเซีย ไม่มีระบบความเชื่อแบบใดแบบหนึ่งโดยเฉพาะในหมู่เกาะไมโครนีเซีย เนื่องจากภูมิภาคเกาะแต่ละแห่งมีสิ่งมีชีวิตในตำนาน เป็น ของ ตัวเอง

ความเชื่อแบบดั้งเดิมเสื่อมถอยและเปลี่ยนแปลงไปพร้อมกับการมาถึงของชาวยุโรป ซึ่งเกิดขึ้นบ่อยครั้งหลังจากช่วงปี ค.ศ. 1520 นอกจากนี้ การติดต่อสื่อสารกับวัฒนธรรมยุโรปยังนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในตำนานและนิทานพื้นบ้านอีกด้วย^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

• ฟลอเรส, เอเวลิน; คิห์เลง, เอเมลิห์เตอร์ (30 เมษายน 2019) วรรณกรรมพื้นเมืองจากไมโครนีเซีย โฮโนลูลู: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยฮาวายISBN 978-0-8248-7746-0-

• ไมโครนีเซีย
• ชาวอเมริกันไมโครนีเซีย
• โพลินีเซีย
• โพลีนีเซียน
• ชาวเกาะแปซิฟิก
• ชนเผ่าพื้นเมืองไต้หวัน
• ชนเผ่าออสโตรนีเซียน
• ชาวมาดากัสการ์
• ชาวเมลานีเซียน