ฝ่ายชาตินิยม (สงครามกลางเมืองสเปน)
กลุ่มสำคัญในสงครามกลางเมืองสเปนระหว่างปีพ.ศ. 2479 ถึง พ.ศ. 2482

ฝ่ายชาตินิยม
บันโด นาซิอองนาล
ผู้นำ
วันที่ดำเนินการ17 กรกฎาคม 2479 – 1 เมษายน 2482
อุดมการณ์ชาตินิยมของสเปน[2]
ลัทธิเผด็จการ[3]
อนุรักษนิยมแบบอำนาจนิยม[4]
นิกายโรมันคาธอลิกแห่งชาติ
ตำแหน่งทางการเมืองขวาจัดจนสุด ขั้ว
ส่วนหนึ่งของโมวิเมียนโต นาซิอองนาล (ตั้งแต่ปี 1937)
พันธมิตร เยอรมนีอิตาลีโปรตุเกส
 
 
นครรัฐวาติกัน
ฝ่ายตรงข้ามฝ่ายรีพับลิกัน
การสู้รบและสงครามสงครามกลางเมืองสเปน

กลุ่มชาตินิยม ( สเปน : Bando nacional ) [n 2]หรือกลุ่มกบฏ ( สเปน : Bando sublevado ) [5]เป็นกลุ่มหลักในสงครามกลางเมืองสเปนระหว่างปี พ.ศ. 2479 ถึง พ.ศ. 2482 ประกอบด้วย กลุ่มการเมือง แนวขวา หลาย กลุ่มที่สนับสนุนการรัฐประหารของสเปนในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2479เพื่อต่อต้านสาธารณรัฐสเปนที่สองและกลุ่มสาธารณรัฐและพยายามปลดManuel Azaña ออก จากตำแหน่ง รวมถึงกลุ่มFalangeกลุ่มCEDAและผู้เรียกร้องสิทธิ์ทางการเมือง ที่เป็นคู่แข่งกันสองกลุ่ม ได้แก่ กลุ่ม Alfonsist Renovación Españolaและกลุ่มCarlist Traditionalist Communionในปี พ.ศ. 2480 กลุ่มทั้งหมดถูกควบรวมเป็นFET y de las JONS หลังจากการเสียชีวิตของผู้นำกลุ่มในยุคแรก นายพลฟรานซิสโก ฟรังโกซึ่งเป็นหนึ่งในสมาชิกการรัฐประหารในปีพ.ศ. 2479 ได้เป็นหัวหน้ากลุ่มชาตินิยมตลอดช่วงส่วนใหญ่ของสงคราม และก้าวขึ้นเป็นเผด็จการของสเปนจนกระทั่งเสียชีวิตในปีพ.ศ. 2518

คำว่า"ชาตินิยม"หรือ"ชาตินิยม" ( nacionales ) ถูกคิดขึ้นโดยJoseph Goebbelsหลังจากการมาเยือนของคณะผู้แทนสเปนลับๆ ที่นำโดยกัปตัน Francisco Arranz เพื่อขออุปกรณ์ สงคราม ในวันที่ 24 กรกฎาคม 1936 เพื่อเป็นการมอบเสื้อคลุมแห่งความชอบธรรมให้กับความช่วยเหลือของนาซีเยอรมนีต่อกองทหารกบฏสเปน[6]ผู้นำของกลุ่มกบฏซึ่งได้รับการเรียกขานว่า ' ครูเสด ' โดยบิชอปแห่งซาลามังกา Enrique Pla y Deniel  และใช้คำว่าCruzadaสำหรับการรณรงค์ของพวกเขาด้วย เริ่มชื่นชอบคำนี้ทันที

คำว่าBando nacional  – เช่นเดียวกับคำว่าrojos (พวกแดง) ที่หมายถึงกลุ่มผู้ภักดี – ถือเป็นคำที่นักเขียนบางคนมองว่ามีความเกี่ยวข้องกับการโฆษณาชวนเชื่อของกลุ่มดังกล่าว ตลอดช่วงสงครามกลางเมือง คำว่า 'National' ถูกใช้โดยสมาชิกและผู้สนับสนุนกลุ่มกบฏเป็นหลัก ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามใช้คำว่าfascistas ( พวกฟาสซิสต์ ) [5]หรือfacciosos (พวกนิกาย) [7]เพื่ออ้างถึงกลุ่มนี้

ผู้ทำสงคราม

การกบฏทางทหารได้รับการสนับสนุนอย่างกว้างขวางทั้งภายในสเปนและในระดับนานาชาติ ในสเปน ฝ่ายฟรังซัวได้รับการสนับสนุนเป็นหลักจากชนชั้นสูงที่เป็นอนุรักษ์นิยม นักวิชาชีพเสรีนิยม องค์กรทางศาสนา และเกษตรกรเจ้าของที่ดิน ฝ่ายนี้ส่วนใหญ่อยู่ในพื้นที่ชนบทซึ่งขบวนการทางการเมืองก้าวหน้าได้เข้ามามีบทบาทน้อยมาก เช่น พื้นที่ขนาดใหญ่ทางตอนเหนือของเมเซตา ซึ่งรวมถึงเกือบทั้งหมดของแคว้นคาสตีลเก่าตลอดจนลารีโอคานาวาร์อาลาวาพื้นที่ใกล้ซาราโกซาในอารากอนส่วนใหญ่ ของแคว้นกา ลิเซีย บาง ส่วนของกาเซเรสในเอซเตรมาดู รา และพื้นที่กระจัดกระจายจำนวนมากในชนบทอัน ดา ลูเซียซึ่งสังคมท้องถิ่นยังคงยึดถือรูปแบบดั้งเดิมเก่าๆ และยังไม่ถูกแตะต้องโดยความคิดแบบ "สมัยใหม่" [8]

กลุ่มการเมือง

ในทางการเมือง กลุ่มนี้ได้รวบรวมพรรคการเมืองและองค์กรต่างๆ เข้าด้วยกัน เช่น CEDA ฝ่ายอนุรักษ์นิยม, ฟาลังกิสต์, นิกายโรมันคาธอลิก และขบวนการที่สนับสนุนกษัตริย์ เช่น Agraristas และ Carlistas (ซึ่งมี Requetés รวมอยู่ด้วย) [8]

ฟาลังเก้

ฟาลังเก้

ฟาลังจ์ เอสปาโญลาเดิมทีเป็นพรรคการเมืองฟาสซิสต์ ของสเปนที่ก่อตั้งโดย โฆเซ อันโตนิโอ ปรีโม เด ริเวราบุตรชายของอดีตผู้นำสเปนมิเกล ปรีโม เด ริเวรา [ 9]ฟาลังจ์ก่อตั้งขึ้นด้วยความช่วยเหลือทางการเงินจากกองทุนราชาธิปไตยของอัลฟองซิสต์[10]เมื่อก่อตั้งขึ้น ฟาลังจ์ถือเป็นพรรคต่อต้านนักบวชและต่อต้านราชาธิปไตย อย่างเป็นทางการ [11]ในฐานะเจ้าของที่ดินและขุนนาง ปรีโม เด ริเวราให้คำมั่นกับชนชั้นสูงว่าลัทธิฟาสซิสต์ของสเปนจะไม่หลุดจากการควบคุมของพวกเขา เช่นเดียวกับพรรคที่เทียบเท่ากันในเยอรมนีและอิตาลี[10]ในปีพ.ศ. 2477 ฟาลังจ์ได้รวมเข้ากับJuntas de Ofensiva Nacional-SindicalistaของRamiro Ledesma Ramos ซึ่งสนับสนุนนาซี [10]เพื่อก่อตั้งฟาลังจ์ เอสปาโญลา เด ลาส จอนส์

ในช่วงแรก ฟาลังเก้ขาดแคลนเงินทุนและเป็นกลุ่มนักศึกษาขนาดเล็กที่เทศนาเกี่ยวกับการปฏิวัติชาตินิยมที่รุนแรงในอุดมคติ[10]ฟาลังเก้ก่อเหตุรุนแรงก่อนสงคราม รวมถึงการเข้าไปพัวพันกับการทะเลาะวิวาทบนท้องถนนกับฝ่ายตรงข้ามทางการเมือง ซึ่งช่วยสร้างสภาวะไร้กฎหมายที่สื่อฝ่ายขวาตำหนิว่าสาธารณรัฐเป็นผู้สนับสนุนการลุกฮือของกองทัพ[10]หน่วยก่อการร้ายฟาลังเก้พยายามสร้างบรรยากาศแห่งความไม่เป็นระเบียบเพื่อให้เหตุผลในการสถาปนาระบอบเผด็จการ[12]เมื่อชนชั้นกลางเริ่มผิดหวังกับลัทธิกฎหมายของ CEDA การสนับสนุนฟาลังเก้ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว[12]ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2479 อาสาสมัครฟาลังเก้ทั้งหมดมีจำนวน 35,000 คน คิดเป็นร้อยละ 55 ของกองกำลังพลเรือนทั้งหมดของชาติ[13]

ภาษาไทยFalange Española de las JONS เป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนดั้งเดิมของการรัฐประหารทางทหารเพื่อต่อต้านสาธารณรัฐ ซึ่งอีกกลุ่มหนึ่งคือกลุ่ม Carlists [14]หลังจากการเสียชีวิตของ José Antonio Primo de Rivera, Manuel Hedillaพยายามยึดครอง Falange แต่ Franco แย่งชิงอำนาจไป เขาพยายามยึดครองการเคลื่อนไหวนี้เป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวเพื่อยึดครองกลุ่ม National [15]ในปี 1937 Franco ได้ประกาศกฤษฎีกาในการรวมขบวนการทางการเมืองของ Nationalโดยเฉพาะ Falange และ Carlists เข้าเป็นขบวนการเดียว โดยในนามยังคงเป็น Falange ภายใต้การนำของเขา[16]โดยใช้ชื่อว่าFalange Española Tradicionalista y de las JONSทั้งกลุ่ม Falangists และ Carlists โกรธแค้นในตอนแรกกับการตัดสินใจนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่ม Falangists เห็นว่าบทบาททางอุดมการณ์ของพวกเขาถูกคริสตจักรนิกายโรมันคาธอลิกแย่งชิงไป และการปฏิวัติของพวกเขาถูกเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด[16]

ภายหลังการรวมตัวและยึดอำนาจโดยฟรังโก ฟรังโกได้แยกพรรคออกจากลัทธิฟาสซิสต์และประกาศว่า "พรรคฟาลังจ์ไม่ถือว่าตนเป็นฟาสซิสต์ ผู้ก่อตั้งกล่าวเช่นนั้นด้วยตัวเอง" [17]หลังจากการประกาศนี้ การปฏิบัติของกลุ่มชาติที่เรียกพรรคฟาลังจ์ว่า "พวกฟาสซิสต์" ก็หายไปในปี 1937 แต่ฟรังโกไม่ปฏิเสธว่าพรรคฟาลังจ์มีพวกฟาสซิสต์อยู่ด้วย[17]ฟรังโกประกาศว่าเป้าหมายของพรรคฟาลังจ์คือการรวม "กลุ่มคนที่เป็นกลางจำนวนมากที่ไม่สังกัดพรรค" และสัญญาว่าจะไม่อนุญาตให้ความเข้มงวดทางอุดมการณ์เข้ามาขัดขวางเป้าหมายดังกล่าว[17] ภายใต้การนำของฟรังโก พรรคฟาลังจ์ได้ละทิ้งแนวโน้มต่อต้านพระสงฆ์ของโฆเซ อันโตนิโอ ปรีโม เด ริเวรา และส่งเสริมนิกาย โรมันคาธอลิกแห่งชาติแบบนีโอเทรดดิวซ์แทนแม้ว่าจะยังคงวิพากษ์วิจารณ์ลัทธิสันติ วิธีของนิกาย โรมัน คาธอลิกอยู่ก็ตาม [18]พรรคฟาลังจ์ของฟรังโกได้ละทิ้งความเป็นศัตรูกับระบบทุนนิยมโดยสมาชิกพรรคฟาลังจ์ไรมุนโด เฟอร์นันเดซ-คูเอสตาประกาศว่าสหภาพแรงงานระดับชาติของพรรคฟาลังจ์เข้ากันได้ดีกับระบบทุนนิยม[19]

ซีด้า

ซีด้า

สมาพันธ์กลุ่มขวาจัดอิสระของสเปน (CEDA) เป็นองค์กรการเมืองฝ่ายขวาคาธอลิกที่อุทิศตนเพื่อต่อต้านลัทธิมากซ์[20] CEDA นำโดยJosé María Gil-Robles y Quiñones CEDA อ้างว่ากำลังปกป้องสเปนและ "อารยธรรมคริสเตียน" จากลัทธิมากซ์ และอ้างว่าบรรยากาศทางการเมืองในสเปนทำให้การเมืองกลายเป็นเรื่องของลัทธิมากซ์เทียบกับลัทธิต่อต้านลัทธิมากซ์[20]เมื่อพรรคนาซี ขึ้น สู่อำนาจในเยอรมนี CEDA ก็เข้าร่วมกับกลวิธีโฆษณาชวนเชื่อที่คล้ายคลึงกันกับพวกนาซี รวมถึงการที่พรรคนาซีเน้นย้ำถึงอำนาจ ปิตุภูมิ และลำดับชั้น[20] Gil-Robles เข้าร่วมฟังการชุมนุมของพรรคนาซีในเมืองนูเรมเบิร์กและได้รับอิทธิพลจากการชุมนุมดังกล่าว นับจากนั้นจึงมุ่งมั่นที่จะสร้างแนวร่วมต่อต้านลัทธิมากซ์ในสเปน[20] Gil-Robles ประกาศเจตนารมณ์ที่จะ "ให้สเปนมีเอกภาพที่แท้จริง มีจิตวิญญาณใหม่ มีการเมืองแบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาด..." และกล่าวต่อไปว่า "ประชาธิปไตยไม่ใช่จุดจบแต่เป็นหนทางสู่การพิชิตรัฐใหม่ เมื่อถึงเวลา รัฐสภาต้องยอมจำนน หรือไม่เช่นนั้นเราจะกำจัดมัน" [21] CEDA จัดการชุมนุมแบบฟาสซิสต์ เรียกว่า Gil-Robles " Jefe " ซึ่งเทียบเท่ากับDuceและอ้างว่า CEDA อาจเป็นผู้นำ "การเดินขบวนไปยังมาดริด" เพื่อยึดอำนาจอย่างแข็งกร้าว[22] CEDA ล้มเหลวในการสร้างชัยชนะในการเลือกตั้งที่สำคัญระหว่างปี 1931 ถึง 1936 ซึ่งจำเป็นสำหรับการจัดตั้งรัฐบาล ซึ่งส่งผลให้การสนับสนุนจากฝ่ายขวาลดลงและหันไปหาผู้นำกษัตริย์นิยม Alfonsist ที่ชอบรุกรานอย่างJosé Calvo Sotelo [23]ในเวลาต่อมา CEDA ได้ละทิ้งความพอประมาณและลัทธิกฎหมายและเริ่มให้การสนับสนุนผู้ที่ก่อความรุนแรงต่อสาธารณรัฐ รวมถึงมอบเงินทุนการเลือกตั้งให้กับผู้นำคนแรกของการรัฐประหารต่อสาธารณรัฐ นายพลเอมีลิโอ โมลา [ 12]ในเวลาต่อมา ผู้สนับสนุนขบวนการเยาวชนของ CEDA ที่ชื่อJuventudes de Acción Popular (JAP) เริ่มแยกตัวออกไปจำนวนมากเพื่อเข้าร่วมกับพรรค Falange และในปี 1937 JAP ก็ไม่ดำรงอยู่ในฐานะองค์กรทางการเมืองอีกต่อไป[12]

พวกนิยมกษัตริย์

รายการคาร์ลิสต์
คำขอ / CT

คาร์ลิสต์เป็นพวก นิยมราชาธิปไตยและคาธอลิกหัวรุนแรงที่ยึดมั่นในขนบธรรมเนียมประเพณี พวกเขาพยายามสถาปนาฟรานซิสโก คาเวียร์ เด บอร์บอน ผู้แอบอ้างคาร์ลิสต์ เป็นกษัตริย์แห่งสเปน [ 24 ] คาร์ลิสต์ต่อต้านสาธารณรัฐ ต่อต้านประชาธิปไตย และต่อต้านสังคมนิยมอย่างแข็งขัน [25]คาร์ลิสต์ต่อต้านสังคมนิยมมากถึงขนาดต่อต้านทั้งฮิตเลอร์และมุสโสลินีเพราะมีแนวโน้มสังคมนิยม[25]คาร์ลิสต์นำโดยมานูเอล ฟัล กอนเดและมีฐานเสียงหลักในนาวาร์ [ 25]คาร์ลิสต์ร่วมกับฟาลังจ์เป็นผู้สนับสนุนการรัฐประหารทางทหารเพื่อต่อต้านสาธารณรัฐตั้งแต่แรกเริ่ม[14] คาร์ลิสต์มีประวัติศาสตร์อันยาวนานในการต่อต้านเสรีนิยม ของสเปนอย่างรุนแรง ซึ่งย้อนกลับไปถึงปีพ.ศ. 2376 เมื่อพวกเขาเปิดฉากสงครามกลางเมืองนานหกปี กับ มารีอา คริสตินา เด ลาส ดอส ซิซิเลียสผู้ปกครองฝ่ายปฏิรูป[26]กลุ่มคาร์ลิสต์ไม่ยอมประนีประนอมกับกลุ่มพันธมิตรอื่น ๆ แม้แต่เชื่อด้วยซ้ำว่าคนที่ไม่เป็นสมาชิกคาร์ลิสต์จะมีเจตนาดี[26]

ในช่วงสงคราม กองกำลังอาสาสมัครของคาร์ลิสต์ที่ชื่อเรเกเตสมีจำนวนทหารสูงสุดถึง 42,000 นาย แต่เมื่อสิ้นสุดการสู้รบในเดือนเมษายน พ.ศ. 2482 จำนวนทหารทั้งหมดของพวกเขาลดลงเหลือเพียง 23,000 นาย[26]คาร์ลิสต์มีส่วนสนับสนุนกองกำลังโจมตีทางอากาศที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของฝ่ายชาตินิยมในช่วงสงคราม[27]

อัลฟองซิสต์
การปรับปรุงใหม่ภาษาสเปน

กลุ่ม Alfonsists เป็นขบวนการที่สนับสนุนการฟื้นฟูอำนาจของAlfonso XIII แห่งสเปนให้เป็นกษัตริย์หลังจากการก่อตั้งสาธารณรัฐสเปนที่สองในปี 1931 พวกเขาแข่งขันกับกลุ่มกษัตริย์นิยมคู่แข่งอย่างกลุ่ม Carlists เพื่อชิงบัลลังก์สเปน หลังจากการล้มล้างระบอบกษัตริย์ของ Alfonso XIII ผู้สนับสนุนกลุ่ม Alfonsists ได้ก่อตั้งRenovación Españolaซึ่งเป็นพรรคการเมืองที่สนับสนุนกษัตริย์ซึ่งมีอิทธิพลทางเศรษฐกิจอย่างมากและมีผู้สนับสนุนอย่างใกล้ชิดในกองทัพสเปน[28] อย่างไรก็ตาม Renovación Españolaไม่สามารถกลายเป็นขบวนการทางการเมืองระดับมวลชนได้[28] ในปี 1934 กลุ่ม Alfonsists นำโดยAntonio Goicoecheaพร้อมด้วยกลุ่ม Carlists ได้พบกับBenito Mussolini ผู้เผด็จการชาวอิตาลี เพื่อขอการสนับสนุนการลุกฮือต่อต้านสาธารณรัฐ ซึ่ง Mussolini สัญญาว่าจะจัดหาเงินและอาวุธสำหรับการลุกฮือดังกล่าว[29]ตั้งแต่ปี 1934 ถึงปี 1936 โฆเซ คัลโว โซเตโล ผู้นำกลุ่มอัลฟองซิสต์ผู้มีเสน่ห์ ได้กล่าวถึงความจำเป็นในการ "พิชิตรัฐ" ว่าเป็นหนทางเดียวที่จะสร้างความมั่นใจว่ารัฐเผด็จการและองค์กร นิยม ในอุดมคติ จะเกิดขึ้นได้ [29]โซเตโลได้กล่าวสุนทรพจน์อย่างเร่าร้อนเพื่อสนับสนุนการปฏิวัติรุนแรง และเน้นย้ำถึงความจำเป็นในการก่อกบฏทางทหารต่อสาธารณรัฐเพื่อต่อต้านภัยคุกคามของลัทธิคอมมิวนิสต์และลัทธิแบ่งแยกดินแดนซึ่งเขาโทษว่าเกิดจากสาธารณรัฐ[30] โซเตโลถูกลักพาตัวและลอบสังหารโดยฝ่ายตรงข้ามทางการเมือง (ซึ่งในตอนแรกกำลังตามล่าตัวกิล-โรเบลส์แห่ง CEDA เพื่อลักพาตัว) เมื่อวันที่ 13 กรกฎาคม 1936 ซึ่งจุดชนวนความโกรธแค้นในกลุ่มการเมืองฝ่ายขวา และช่วยทำให้การรัฐประหารของกองทัพต่อสาธารณรัฐมีความชอบธรรม[31]

เมื่อสงครามปะทุขึ้นอินฟานเต้ ฮวนบุตรชายของอัลฟองโซที่ 13 และรัชทายาทแห่งบัลลังก์สเปน ได้ขออนุญาตจากฟรังโกเพื่อเข้าร่วมในความพยายามสงครามของกองทัพแห่งชาติ โดยสมัครเป็นสมาชิกลูกเรือของเรือลาดตระเวนBalaeresซึ่งใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว[32]เขาสัญญาว่าจะงดเว้นจากกิจกรรมทางการเมือง แต่ฟรังโกปฏิเสธ โดยเชื่อว่าเขาจะกลายเป็นบุคคลสำคัญของกลุ่มอัลฟองโซที่มีอิทธิพลอย่างมากในกองทัพ[32]

ทหาร

กองทัพแห่งแอฟริกา

ธงของอารักขาโมร็อกโกของสเปน

กองทัพแอฟริกาเป็นกองทัพภาคสนามที่ประจำการอยู่ในโมร็อกโกของสเปนซึ่งเป็นมรดกตกทอดมาจากสงครามริฟภายใต้การบังคับบัญชาของนายพลฟรานซิสโก ฟรังโกกองทัพนี้ประกอบด้วย กองทหารต่างด้าวของสเปน และ หน่วยทหาร ราบและทหารม้าที่เกณฑ์มาจากประชากรในโมร็อกโกของสเปนโดยมีนายทหารสเปนเป็นผู้บังคับบัญชา

ทหารประจำการปฏิบัติหน้าที่เป็นกองกำลังโจมตีของกองกำลังแห่งชาติเพื่อแลกกับค่าจ้างที่สูงมากทหารโมร็อกโก กว่า 13,000 นายถูกส่งทางอากาศด้วยเครื่องบิน Junkers Ju 52 จำนวน 20 ลำที่จัดหาโดยฮิตเลอร์ระหว่างช่วงเริ่มต้นของความขัดแย้งในเดือนกรกฎาคมถึงตุลาคม พ.ศ. 2479 ความโหดร้ายและพฤติกรรมที่หุนหันพลันแล่นตามแบบฉบับของพวกเขาไม่ได้เกิดขึ้นโดยบังเอิญ แต่เป็นส่วนหนึ่งของแผนการอันชาญฉลาดของผู้นำกองทัพของฟรังโกเพื่อปลูกฝังความหวาดกลัวในแนวป้องกันของฝ่ายสาธารณรัฐ[33]

กองทัพแอฟริกาเป็นหน่วยที่ได้รับการเชิดชูเกียรติมากที่สุดในกองพลชัยชนะในเดือนพฤษภาคม 1939 โดยฝ่ายชาตินิยม มีการประมาณการว่าสมาชิกหนึ่งในห้าคนของกองทัพเสียชีวิตระหว่างสงคราม ซึ่งอัตราการสูญเสียสูงกว่ากองกำลังคาบสมุทรภายในฝ่ายชาตินิยมของสเปนถึงสองเท่า เป็นเวลาหลายปีหลังสงคราม ฟรังโกได้ส่งกองทหารมัวร์ไปทำหน้าที่คุ้มกันในพิธีสาธารณะเพื่อเตือนใจถึงความสำคัญของกองทัพในชัยชนะของฝ่ายชาตินิยม[34]

กองกำลังรักษาความสงบ

ประมาณ 47% ของกองกำลังพลเรือนสาธารณรัฐสเปนแปรพักตร์ไปอยู่ฝ่ายกบฏในช่วงเริ่มต้นของสงครามกลางเมือง[35]ด้วยอำนาจสูงสุดของกองกำลังพลเรือนสาธารณรัฐสเปน ผู้ตรวจการทั่วไปSebastián Pozasยังคงจงรักภักดีต่อรัฐบาลสาธารณรัฐ[36]หน่วยกบฏของกองกำลังพลเรือนจึงอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาโดยตรงของกองทัพชาตินิยมจนกระทั่งสงครามสิ้นสุด

กองกำลังทหารอื่นๆ

การสนับสนุนจากต่างประเทศ

อิตาลี

อิตาลีฟาสซิสต์

อิตาลีภายใต้การนำของเบนิโต มุสโสลินี ซึ่งเป็น ฟาสซิสต์สนับสนุนการโค่นล้มสาธารณรัฐและจัดตั้งระบอบการปกครองที่จะทำหน้าที่เป็นรัฐบริวารของอิตาลี อิตาลีไม่ไว้วางใจสาธารณรัฐสเปนเนื่องจากมีความโน้มเอียงไปทางฝรั่งเศส และก่อนสงคราม เคยมีการติดต่อกับกลุ่มฝ่ายขวาของสเปน[37] อิตาลีให้เหตุผลว่าการแทรกแซงของตนมีจุดประสงค์เพื่อป้องกันการเติบโตของลัทธิบอลเชวิคในสเปน[38]ระบอบฟาสซิสต์ของอิตาลีถือว่าภัยคุกคามของลัทธิบอลเชวิคเป็นความเสี่ยงที่แท้จริงด้วยการมาถึงของอาสาสมัครจากสหภาพโซเวียตที่กำลังต่อสู้เพื่อพรรครีพับลิ กัน [39]มุสโสลินีให้การสนับสนุนทางการเงิน ตลอดจนการฝึกอบรมแก่กลุ่มอัลฟองซิสต์ คาร์ลิสต์ และฟาลังจ์[22]มุสโสลินีได้พบกับโฆเซ อันโตนิโอ ปรีโม เด ริเวรา ผู้นำลัทธิฟาลังจ์ในปี 1933 แต่ไม่ได้กระตือรือร้นมากนักในการจัดตั้งลัทธิฟาสซิสต์ในสเปนในเวลานั้น[9]

ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2480 กองกำลังสำรวจซึ่งประกอบด้วยชาวอิตาลีจำนวน 35,000 นายที่เรียกว่าCorpo Truppe Volontarieอยู่ในสเปนภายใต้การบังคับบัญชาของนายพลMario Roatta [24]กองกำลังนี้ประกอบด้วยสี่กองพล ได้แก่Littorio , Dio lo Vuole ("God Wills it"), Fiamme Nere ("Black Flames") และ Penne Nere ("Black Feathers") กองพลแรกประกอบด้วยทหาร ส่วนอีกสามกองพลเป็นอาสาสมัครเสื้อดำ[40]อิตาลีจัดหาเครื่องบินขับไล่และเครื่องบินทิ้งระเบิดให้กับกองกำลังแห่งชาติซึ่งมีบทบาทสำคัญในสงคราม[24]ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2480 อิตาลีได้แทรกแซงกิจการทางการเมืองของพรรคแห่งชาติโดยส่งRoberto Farinacci ไปยังสเปนเพื่อเรียกร้องให้ Franco รวมขบวนการทางการเมืองต่างๆ ของกลุ่มชาตินิยมเข้าเป็น " พรรคชาติสเปน " ที่เป็นฟาสซิสต์[41]

เยอรมนี

นาซีเยอรมนี

นาซีเยอรมนีจัดหาอุปกรณ์ ผู้เชี่ยวชาญ และกองกำลังทางอากาศที่ทรงพลังให้กับกองทัพแห่งชาติ กองกำลังสำรวจเยอรมัน Condor Legionทำหน้าที่ขนส่งทหารและวัสดุจากแอฟริกาในสเปนไปยังคาบสมุทรสเปนและดำเนินการโจมตีกองกำลังของฝ่ายสาธารณรัฐ[24]กองกำลังของฝ่ายชาตินิยมได้รับรถถังและเครื่องบิน รวมถึงPanzer I , Messerschmitt Bf 109และHeinkel He 111 [ 42]สงครามกลางเมืองสเปนจะเป็นพื้นที่ทดสอบที่เหมาะสมสำหรับความชำนาญของอาวุธใหม่ที่ผลิตขึ้นในระหว่างการติดอาวุธใหม่ของเยอรมันเทคนิคการทิ้งระเบิดทางอากาศจำนวนมากได้รับการทดสอบโดย Condor Legion กับรัฐบาลของฝ่ายสาธารณรัฐบนดินแดนของสเปนโดยได้รับอนุญาตจากนายพล Franco อย่างไรก็ตาม ฮิตเลอร์ยืนกรานว่าแผนการระยะยาวของเขาเป็นไปในทางสันติ ซึ่งเป็นกลยุทธ์ที่เรียกว่า "Blumenkrieg" (สงครามดอกไม้) [43]

เยอรมนีมีผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจที่สำคัญในสเปน เนื่องจากเยอรมนีนำเข้าแร่จำนวนมากจากโมร็อกโกของสเปน [ 44]ระบอบนาซีส่งนายพลวิลเฮล์ม โฟเปลที่เกษียณอายุราชการแล้วไปเป็นเอกอัครราชทูตประจำระบอบของฟรังโก โฟเปลสนับสนุนฟรังโกและพรรคฟาลังก์ด้วยความหวังว่าพวกเขาจะสร้างระบอบการปกครองแบบนาซีในสเปน[45]หนี้สินที่ฟรังโกและพรรคชาตินิยมเป็นหนี้เยอรมนีเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจากซื้อวัสดุจากเยอรมนี และต้องได้รับความช่วยเหลือทางการเงินจากเยอรมนี เนื่องจากพรรครีพับลิกันสามารถเข้าถึงทองคำสำรอง ของสเปน ได้[45]

โปรตุเกส

สาธารณรัฐโปรตุเกส

เมื่อสงครามกลางเมืองปะทุขึ้น นายกรัฐมนตรีโปรตุเกสอันโตนิโอ เดอ โอลิเวียรา ซาลาซาร์ให้การสนับสนุนกองกำลังของชาติในทันที[46] ระบอบ เอสตาโดโนโวของซาลาซาร์มีความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดกับสาธารณรัฐสเปนซึ่งมีผู้เห็นต่างจากระบอบการปกครองของเขาอยู่ในนั้น[47]โปรตุเกสมีบทบาทสำคัญในการส่งกระสุนและทรัพยากรด้านโลจิสติกส์อื่นๆ ให้กับกองกำลังของฟรังโก[48] แม้จะมีการมีส่วนร่วมทางทหารโดยตรงอย่างไม่เปิดเผย - จำกัด เฉพาะการรับรอง "กึ่งทางการ" ในระดับหนึ่ง โดยระบอบอำนาจนิยมของตน ให้มีกองกำลังอาสาสมัครจำนวน 8,000–12,000 นาย หรือที่เรียกว่า " Viriatos " - ตลอดระยะเวลาของความขัดแย้ง โปรตุเกสก็มีบทบาทสำคัญในการจัดหาองค์กรด้านโลจิสติกส์ที่สำคัญให้กับฝ่ายชาติ และด้วยการรับรองฟรังโกและพันธมิตรของเขาว่าจะไม่มีการแทรกแซงใดๆ ที่จะขัดขวางการขนส่งเสบียงไปยังฝ่ายชาติ โดยข้ามพรมแดนของสองประเทศในไอบีเรีย - ฝ่ายชาติเคยเรียกลิสบอนว่า "ท่าเรือของคาสตีล" [49]ในปี 1938 เมื่อชัยชนะของฟรังโกชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ โปรตุเกสก็ยอมรับระบอบการปกครองของฟรังโก และหลังสงครามในปี 1939 ก็ได้ลงนามสนธิสัญญาแห่งมิตรภาพและสนธิสัญญาไม่รุกรานที่เรียกว่าสนธิสัญญาไอบีเรีย [ 46]โปรตุเกสมีบทบาททางการทูตที่สำคัญในการสนับสนุนระบอบการปกครองของฟรังโก รวมถึงการยืนกรานกับสหราชอาณาจักรว่าฟรังโกต้องการเลียนแบบเอสตาโดโนโว ของซาลาร์ซาร์ ไม่ใช่อิตาลีฟาสซิสต์ของมุสโสลินี[47]

นครรัฐวาติกัน

นครรัฐวาติกัน

ชาวคาธอลิกที่มีอิทธิพลจำนวนมากในสเปน ซึ่งส่วนใหญ่ประกอบด้วยผู้ยึดมั่นในขนบธรรมเนียมประเพณีและกลุ่มที่สนับสนุนสถาบันกษัตริย์ การข่มเหงทางศาสนาเกิดขึ้นโดยตรงและจากหลักฐานที่น่าจะถูกต้อง โดยส่วนใหญ่กล่าวโทษรัฐบาลของสาธารณรัฐ ความโกรธแค้นที่เกิดขึ้นตามมาถูกใช้โดยกลุ่มชาตินิยม/สถาบันกษัตริย์หลังจากการรัฐประหารในปี 1936 และแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว คริสตจักรคาธอลิกเข้าข้างรัฐบาลกบฏ และยกย่องชาวสเปนที่เคร่งศาสนาซึ่งถูกข่มเหงในพื้นที่ของพรรครีพับลิกันว่าเป็น "ผู้พลีชีพเพื่อศาสนา" ชาวคาธอลิกที่เคร่งศาสนาที่สนับสนุนสาธารณรัฐสเปน ได้แก่ เจ้าหน้าที่ระดับสูงของกองทัพประชาชนเช่นนายพลคาธอลิกVicente Rojo Lluch แห่งพรรครีพับลิ กัน รวมถึงชาตินิยมชาวบา สก์คาธอลิก ที่ต่อต้านกลุ่มกบฏ[50]

ในช่วงแรก วาติกันไม่ประกาศสนับสนุนฝ่ายกบฏในสงครามอย่างเปิดเผยเกินไป แม้ว่าวาติกันจะอนุญาตให้บุคคลสำคัญทางศาสนาในสเปนทำได้มานานแล้ว และกำหนดให้ความขัดแย้งเป็น "สงครามครูเสด" อย่างไรก็ตาม ตลอดช่วงสงคราม การโฆษณาชวนเชื่อของฟรังโกอิสต์และชาวคาธอลิกที่มีอิทธิพลในสเปนได้เรียกสาธารณรัฐฆราวาสว่าเป็น "ศัตรูของพระเจ้าและคริสตจักร" และประณามสาธารณรัฐ โดยถือว่าสาธารณรัฐมีส่วนรับผิดชอบต่อกิจกรรมต่อต้านพระสงฆ์ เช่น การปิดโรงเรียนคาธอลิก การทำลายล้างอาคารทางศาสนา รวมถึงการสังหารบาทหลวงและภิกษุณีโดยฝูงชนที่คลั่งไคล้[51]

ฝ่ายสาธารณรัฐถูกทิ้งโดยมหาอำนาจยุโรปตะวันตก โดยส่วนใหญ่ต้องพึ่งพาความช่วยเหลือทางทหารของโซเวียต ซึ่งส่งผลให้การโฆษณาชวนเชื่อของฟรังโกมองว่าสาธารณรัฐสเปนเป็น "รัฐมาร์กซิสต์" และปราศจากพระเจ้า วาติกันใช้เครือข่ายทางการทูตที่กว้างขวางเพื่อกดดันฝ่ายกบฏ ระหว่างการจัดนิทรรศการศิลปะนานาชาติที่ปารีสในปี 1937 ซึ่งรัฐบาลของฟรังโกและสาธารณรัฐเข้าร่วม วาติกัน อนุญาตให้ศาลา ชาตินิยมจัดแสดงนิทรรศการภายใต้ธงวาติกันเนื่องจากธงของรัฐบาลกบฏยังไม่ได้รับการยอมรับ[52]วาติกันเป็นหนึ่งในรัฐแรกๆ ที่รับรองรัฐสเปนของฟรังโกอย่างเป็นทางการ โดยได้รับรองในปี 1938 [53]

เกี่ยวกับตำแหน่งของอาสนวิหารในระหว่างและหลังสงครามกลางเมือง Manuel Montero อาจารย์มหาวิทยาลัยแคว้นบาสก์ได้ให้ความเห็นเมื่อวันที่ 6 พฤษภาคม 2550 ว่า[54]

คริสตจักรซึ่งยึดมั่นในแนวคิดของ ' สงครามครูเสด แห่งชาติ ' เพื่อทำให้การกบฏของกองทัพมีความชอบธรรม ถือเป็นส่วนหนึ่งที่ก่อสงครามในช่วงสงครามกลางเมือง แม้จะแลกมาด้วยการทำลายสมาชิกบางส่วน คริสตจักรยังคงดำเนินบทบาทที่ก่อสงครามต่อไปในการตอบสนองต่อกฎหมายความทรงจำทางประวัติศาสตร์ ที่ไม่ธรรมดา โดยย้อนกลับไปถึงการประกาศแต่งตั้ง "ผู้พลีชีพ" 498 คนในสงครามกลางเมือง โดยไม่นับบาทหลวงที่ถูกกองทัพของฟรังโกประหารชีวิตด้วย คริสตจักรยังคงไม่สามารถก้าวข้ามพฤติกรรมฝ่ายเดียวเมื่อ 70 ปีที่แล้วได้ และยอมรับความจริงที่ว่าอดีตจะคอยหลอกหลอนเราอยู่เสมอ ในการใช้การให้การรับรองทางศาสนาในทางการเมืองนี้ เราสามารถรับรู้ถึงความขุ่นเคืองเกี่ยวกับการชดเชยให้กับเหยื่อของลัทธิฟรังโก เกณฑ์การคัดเลือกของคริสตจักรเกี่ยวกับบุคคลทางศาสนาที่เป็นส่วนหนึ่งของคริสตจักรนั้นยากที่จะเข้าใจ บาทหลวงที่ตกเป็นเหยื่อของพวกสาธารณรัฐคือ “ผู้พลีชีพที่ตายเพื่อการอภัย” แต่บาทหลวงที่ถูกพวกฟรังโกประหารชีวิตนั้นกลับถูกลืมเลือน

ผู้สนับสนุนอื่นๆ

อาสาสมัคร ชาวอังกฤษ ไอริช ฝรั่งเศส ฟิลิปปินส์รัสเซียขาวโปแลนด์ โรมาเนีย ฮังการี และเบลเยียม จำนวน 1,000–2,000 คน เดินทางมายังสเปนเพื่อต่อสู้เคียงข้างฝ่ายชาตินิยม[55]มีเพียงสตรีชาวอังกฤษ 2 คน คือพริสซิลลา สก็อตต์-เอลลิสและกาเบรียล เฮอร์เบิร์ต ที่อาสาเป็นพยาบาล[56]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

หมายเหตุ

  1. -
    • Blinkhorn 2003, หน้า 10–11: "ระบอบการปกครองของฝรั่งเศส ซึ่งเป็นระบอบการปกครองในยุโรปเพียงระบอบเดียวที่มี องค์ประกอบฟาสซิสต์หัวรุนแรง ที่สำคัญที่ยังคงอยู่ได้นานหลังปี 1945 และศึกษาโดยPaul Preston ในที่นี้  ถือเป็นตัวอย่างที่มีประโยชน์ แม้จะมี แนวโน้ม ฟาสซิสต์ ที่กล่าวถึงข้างต้น ภายในฝ่ายขวาคาธอลิกและราชาธิปไตยของสเปน ฟาสซิสต์หัวรุนแรงในรูปแบบของฟาลังเก้ (ผสมผสานกับ JONS ตั้งแต่ปี 1934) ก็อ่อนแอจนกระทั่งปี 1936 เริ่มขยายตัวอย่างรวดเร็ว ไม่น้อยไปกว่าการเกณฑ์ทหารญี่ปุ่นที่ผิดหวัง [...] ผลิตภัณฑ์ เช่นเดียวกับระบอบการปกครองฟาสซิสต์ของอิตาลี คือการประนีประนอมระหว่างฟาสซิสต์หัวรุนแรงและเผด็จการแบบอนุรักษ์นิยม ในกรณีนี้ โดยมีการสนับสนุนจากกองทหารและคริสตจักรอย่างชัดเจน ดังที่ Preston ระบุ ฟาลังเก้มีบทบาทที่โดดเด่นและสำคัญอย่างผิวเผินตราบเท่าที่มันเหมาะกับฝรั่งเศส นั่นคือจนถึงกลางทศวรรษ 1940 หลังจากนั้นจึงถูกเมินเฉย การเข้าข้างของชีวิตการเมืองสเปน"
    • Griffin & Feldman 2004, หน้า 82–83; Albanese & Hierro 2016, หน้า 54: "FET-JONS ซึ่งเป็นผู้มีบทบาทหลักในสเปน เป็นฝ่ายที่ต้องการให้ประเทศเป็นฟาสซิสต์โดยสมบูรณ์ และเป็นผู้มีบทบาทมากที่สุดในช่วงเวลาที่พยายามบรรลุเป้าหมายดังกล่าวผ่านสิ่งที่เรียกว่า 'การปฏิวัติสหภาพแรงงาน' ซึ่งเรื่องนี้ไม่ควรทำให้ประหลาดใจ เพราะพรรคฟาลังเงไม่ต้องการกระบวนการฟาสซิสต์ เนื่องจากเป็นฟาสซิสต์โดยสมบูรณ์อยู่แล้ว นอกจากนี้ ความสัมพันธ์ระหว่าง พรรค ฟาลังเงและอิตาลีก็แข็งแกร่งขึ้นนับตั้งแต่สงครามกลางเมืองสเปน มุสโสลินีมองว่าพรรคสเปนเป็นยานพาหนะหลักที่สามารถเปลี่ยนสเปนให้เป็นประเทศฟาสซิสต์โดยสมบูรณ์ ในทำนองเดียวกัน พรรค FET-jons ยังถือว่าอิตาลีของมุสโสลินีเป็นจุดอ้างอิงหลัก พวกเขายังได้ขอคำแนะนำจากทางการในกรุงโรมเกี่ยวกับการดำเนินการตามกระบวนการฟาสซิสต์ของระบอบการปกครองของฟรังโกให้มีประสิทธิภาพมากที่สุดอีกด้วย";
    • Thomàs 2020, หน้า 38–39: "Al Refirnos a fascismo español lo hacemos a dos Organizaciones diferentes. En primer lugar al partido fascista Falange Española de las JONS, que existió entre 1934 y el 19 de abril de 1937; y en segundo, al partido único del régimen franquista, Falange Española Tradicionalista y de las JONS, creado el último día citado y subsistente durante toda la vigencia del Franquismo -ni más ni menos que hasta abril de 1977, aunque en 1958 trocó su หน่วย por la de Movimiento แห่งชาติ Existieron así dos Organizaciones fascistas diferentes, aunque la segunda nació en parte de la primera y la integró."
  2. ^ คำว่า "นักชาตินิยม" มักใช้กันมากที่สุดในสื่อภาษาอังกฤษ ในขณะที่คำในภาษาสเปนคือnacionales ซึ่งแปล ว่า "คนชาตินิยม" ในการอภิปรายสงครามในภาษาสเปน คำ ว่า nacionalistaใช้ได้กับ นักชาตินิยม ชาวบาสก์และคาตาลันซึ่งส่วนใหญ่เห็นด้วยกับฝ่ายรีพับลิกัน ซึ่งอาจทำให้เกิดความสับสนเมื่อแปลจากภาษาสเปน

การอ้างอิง

  1. ^ Payne, SG The Franco Regime, 1936–1975เมดิสัน: มหาวิทยาลัยวิสคอนซิน, 1987 หน้า 101, หมายเหตุ 27
  2. ^ “ฝ่ายขวาจัดในสเปน – เอาชีวิตรอดภายใต้เงาของฟรังโก” (PDF) . core.ac.uk . Hedda Samdahl Weltz. 2014.
  3. ↑ "Un estado Totalitario armonizará en España el…".
  4. ^ Payne, Stanley G. (1995), A History of Fascism, 1914–1945, เมดิสัน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวิสคอนซิน , หน้า 255, ISBN 978-0-299-14874-4
  5. ^ ab Beevor, Antony (2006) [1982]. การต่อสู้เพื่อสเปน . โอไรออนISBN 978-0-7538-2165-7-
  6. ↑ ฮวน เอสลาวา กาลัน , Una Historia de la Guerra Civil que no va a Gustar a Nadie , Ed. พลาเนต้า 2548. ไอ8408058835 . หน้า 9–12. 
  7. ↑ แองเจล บาฮามอนเด และฆาเบียร์ เซอร์เบรา กิล, Así terminó la Guerra de España, Marcial Pons, มาดริด 1999, ISBN 84-95379-00-7 
  8. ↑ อับ นาวาร์โร การ์เซีย, โคลติลเด. La educación y el nacional-catolicismo. Univ de Castilla La Mancha, 1993. ISBN 84-88255-21-7 , หน้า 36–37 
  9. ^ โดย Michael Alpert. A New International History of the Spanish Civil War . พิมพ์เป็นปกอ่อน แฮมป์เชียร์ สหราชอาณาจักร / ลอนดอน: Macmillan Press Ltd, 1997; นิวยอร์ก: St. Martin's Press Ltd, 1997. หน้า 36
  10. ^ abcde Paul Preston. สงครามกลางเมืองสเปน: ปฏิกิริยา การปฏิวัติ และการแก้แค้น . พิมพ์ครั้งที่ 3 นิวยอร์ก: WW Norton & Co., Inc, 2007. 2006 หน้า 70
  11. ^ Patrick Turnbull. The Spanish Civil War, 1936–39 . พิมพ์ครั้งที่ 6. Oxford, England; New York: Osprey Publishing, 2005. หน้า 8.
  12. ^ abcd Paul Preston. สงครามกลางเมืองสเปน: ปฏิกิริยา การปฏิวัติ และการแก้แค้น . พิมพ์ครั้งที่ 3 นิวยอร์ก: WW Norton & Co., Inc, 2007. 2006 หน้า 89
  13. ^ Stanley G. Payne. ลัทธิฟาสซิสต์ในสเปน 1923–1977เมดิสัน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวิสคอนซิน 2542. หน้า 242
  14. ^ โดย Paul Preston. สงครามกลางเมืองสเปน: ปฏิกิริยา การปฏิวัติ และการแก้แค้น . พิมพ์ครั้งที่ 3 นิวยอร์ก: WW Norton & Company, Inc, 2007. 2006, หน้า 94
  15. ^ Stanley G. Payne. ลัทธิฟาสซิสต์ในสเปน 1923–1977 . เมดิสัน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวิสคอนซิน 1999. หน้า 268
  16. ^ โดย Paul Preston. สงครามกลางเมืองสเปน: ปฏิกิริยา การปฏิวัติ และการแก้แค้น . พิมพ์ครั้งที่ 3 นิวยอร์ก: WW Norton & Co., Inc, 2007. 2006 หน้า 214
  17. ^ abc Stanley G. Payne. ลัทธิฟาสซิสต์ในสเปน 1923–1977 . เมดิสัน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวิสคอนซิน 1999. หน้า 272.
  18. ^ Stanley G. Payne. ลัทธิฟาสซิสต์ในสเปน 1923–1977เมดิสัน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวิสคอนซิน 1999 หน้า 280–281
  19. ^ Stanley G. Payne. ลัทธิฟาสซิสต์ในสเปน 1923–1977เมดิสัน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวิสคอนซิน 1999. หน้า 281
  20. ^ abcd Paul Preston. สงครามกลางเมืองสเปน: ปฏิกิริยา การปฏิวัติ และการแก้แค้น . พิมพ์ครั้งที่ 3 นิวยอร์ก: WW Norton & Co., Inc, 2007. 2006 หน้า 62
  21. ^ Paul Preston. สงครามกลางเมืองสเปน: ปฏิกิริยา การปฏิวัติ และการแก้แค้น พิมพ์ครั้งที่ 3 นิวยอร์ก: WW Norton & Co., Inc, 2007. 2006 หน้า 64
  22. ^ โดย Paul Preston. สงครามกลางเมืองสเปน: ปฏิกิริยา การปฏิวัติ และการแก้แค้น . พิมพ์ครั้งที่ 3 นิวยอร์ก: WW Norton & Co., Inc, 2007. 2006 หน้า 45, 69
  23. ^ Paul Preston. สงครามกลางเมืองสเปน: ปฏิกิริยา การปฏิวัติ และการแก้แค้น พิมพ์ครั้งที่ 3 นิวยอร์ก: WW Norton & Co., Inc, 2007. 2006 หน้า 88–89
  24. ^ abcd Patrick Turnbull. The Spanish Civil War, 1936–39. พิมพ์ครั้งที่ 6. Oxford; New York: Osprey Publishing, 2005. หน้า 10.
  25. ^ abc Patrick Turnbull. The Spanish Civil War, 1936–39. ฉบับที่ 6. Oxford; New York: Osprey Publishing, 2005. หน้า 8–9.
  26. ^ abc Patrick Turnbull. The Spanish Civil War, 1936–39. พิมพ์ครั้งที่ 6. Oxford; New York: Osprey Publishing, 2005. หน้า 9.
  27. ^ "บท ที่26: ประวัติศาสตร์ของสเปนและโปรตุเกส เล่ม 2" สืบค้นเมื่อ8 พฤษภาคม 2015
  28. ^ ab Andrew Forrest. สงครามกลางเมืองสเปน . ลอนดอน; นิวยอร์ก: Routledge, 2000. หน้า 10.
  29. ^ โดย Paul Preston. สงครามกลางเมืองสเปน: ปฏิกิริยา การปฏิวัติ และการแก้แค้น . พิมพ์ครั้งที่ 3 นิวยอร์ก: WW Norton & Co., Inc, 2007. 2006 หน้า 69
  30. ^ Paul Preston. The Spanish Civil War: Reaction, Revolution & Reveng . 3rd ed. New York: WW Norton & Co., Inc, 2007. 2006 หน้า 92–93
  31. ^ Paul Preston. The Spanish Civil War: Reaction, Revolution & Revenge . 3rd ed. New York: WW Norton & Co., Inc, 2007. 2006 p. 99.
  32. ^ โดย Paul Preston. สงครามกลางเมืองสเปน: ปฏิกิริยา การปฏิวัติ และการแก้แค้น . พิมพ์ครั้งที่ 3 นิวยอร์ก: WW Norton & Co., Inc, 2007. 2006 หน้า 209
  33. ↑ Julián Casanova , República และ Guerra Civil.ในHistoria de Españaกำกับโดย Josep Fontana และ Ramón Villares ฉบับที่ 8, บาร์เซโลนา: 2007, สำนักพิมพ์ Crítica/Marcial Pons ไอ978-84-8432-878-0 , น. 278 
  34. ^ Bolorinos Allard, Elisabeth. “รูปพระจันทร์เสี้ยวและมีดสั้น: การนำเสนอของชาวมัวร์ในช่วงสงครามกลางเมืองสเปน” Bulletin of Spanish Studies 93, ฉบับที่ 6 (2016): 965–988
  35. ↑ Muñoz-Bolaños, Roberto (2000), "Fuerzas y cuerpos de seguridad en España (1900–1945)", เซอร์กา , 2
  36. ↑ ฮิวจ์ โธมัส (1976); Historia de la Guerra Civil Española , เอ็ด. กรีจาลโบ, พี. 254
  37. ^ Michael Alpert. A New International History of the Spanish Civil War . ฉบับปกอ่อน แฮมป์เชียร์และลอนดอน: Macmillan Press Ltd, 1997; นิวยอร์ก: St. Martin's Press Ltd, 1997. หน้า 35
  38. ^ Michael Alpert. A New International History of the Spanish Civil War . พิมพ์เป็นปกอ่อน แฮมป์เชียร์และลอนดอน: Macmillan Press Ltd, 1997; นิวยอร์ก: St. Martin's Press Ltd, 1997. หน้า 93
  39. ^ Michael Alpert. A New International History of the Spanish Civil War . ฉบับปกอ่อน แฮมป์เชียร์และลอนดอน: Macmillan Press Ltd, 1997; นิวยอร์ก: St. Martin's Press Ltd, 1997. หน้า 91
  40. ↑ เอสลาวา กาลัน, ฮวน. "เพนเน่ เนร่า (Pena Negra)". Una historia de la Guerra Civil que no va a gustar a nadie [ ประวัติศาสตร์สงครามกลางเมืองสเปนที่ไม่มีใครชอบ ] (ในภาษาสเปน) พลาเนต้า
  41. ^ Paul Preston. สงครามกลางเมืองสเปน: ปฏิกิริยา การปฏิวัติ และการแก้แค้น . พิมพ์ครั้งที่ 3 นิวยอร์ก: WW Norton & Company, Inc, 2007. 2006 หน้า 200
  42. ^ Dailey, Andy; Webb, Sarah (2015). การเข้าถึงประวัติศาสตร์สำหรับ IB Diploma: สาเหตุและผลกระทบของสงครามในศตวรรษที่ 20 (ฉบับที่ 2) Hodder Education Group ISBN 978-1-4718-4134-7-
  43. ^ หลักฐานปรากฏในคำปราศรัยเมื่อเดือนมกราคม ค.ศ. 1937 ก่อนเกิดกระแสวิพากษ์วิจารณ์เรื่องการทิ้งระเบิดเมืองเกร์นิกาในบาสก์ซึ่งกองทัพอากาศเยอรมันเรียกว่าปฏิบัติการรือเกนคำปราศรัยของฮิตเลอร์ต่อไรชส์ทาคเมื่อวันที่ 30 มกราคม ค.ศ. 1937 สามารถดูได้จาก German Propaganda Archive
  44. ^ Michael Alpert. A New International History of the Spanish Civil War . พิมพ์เป็นปกอ่อน แฮมป์เชียร์และลอนดอน: Macmillan Press Ltd, 1997; นิวยอร์ก: St. Martin's Press Ltd, 1997. หน้า 157
  45. ^ โดย Michael Alpert. A New International History of the Spanish Civil War . สำนักพิมพ์ปกอ่อน แฮมป์เชียร์และลอนดอน: Macmillan Press Ltd, 1997; นิวยอร์ก: St. Martin's Press Ltd, 1997. หน้า 97
  46. ^ โดย Tom Gallagher. โปรตุเกส: การตีความในศตวรรษที่ 20.แมนเชสเตอร์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแมนเชสเตอร์, 2526. หน้า 86.
  47. ↑ อับ ฟิลิเป ริเบโร เด เมเนเซส. ฟรังโกและสงครามกลางเมืองสเปน . ลอนดอน; นิวยอร์ก: เลดจ์, 2001. พี. 96.
  48. ^ Antony Beevor. The Battle for Spain; The Spanish Civil War, 1936–1939 . Weidenfeld & Nicolson, 2006. หน้า 116, 133, 143, 148, 174, 427.
  49. ^ Antony Beevor. The Battle for Spain; The Spanish Civil War, 1936–1939 . Weidenfeld & Nicolson, 2006. หน้า 116, 198
  50. ^ Stanley G. Payne. ระบอบการปกครองของฝรั่งเศส 1936–1975 . เมดิสัน, วิสคอนซิน / ลอนดอน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวิสคอนซิน, 1987. หน้า 201.
  51. ^ Juliàn Casanova. สาธารณรัฐสเปนและสงครามกลางเมือง . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์, 2010. หน้า 139.
  52. ^ แอนโธนี่ บีเวอร์ , การต่อสู้เพื่อสเปน: สงครามกลางเมืองสเปน 1936–1939
  53. ^ Stanley G. Payne. ระบอบการปกครองของฝรั่งเศส 1936–1975 . เมดิสัน, วิสคอนซิน / ลอนดอน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวิสคอนซิน, 1987. หน้า 156.
  54. ↑ Manuel Montero a El País, 5/6/2550, «Otros "mártires" de la Guerra Civil»
  55. ^ การต่อสู้เพื่อฟรังโก: อาสาสมัครนานาชาติในสเปนชาตินิยมในช่วงสงครามกลางเมืองสเปน หน้าที่ vi, viii
  56. ^ Pottle, Mark (23 กันยายน 2004). "Ellis, (Esyllt) Priscilla [Pip] Scott – (1916–1983), diarist" . Oxford Dictionary of National Biography . Vol. 1 (ออนไลน์) สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดdoi :10.1093/ref:odnb/76869 ISBN 978-0-19-861412-8- (ต้องสมัครสมาชิกหรือเป็นสมาชิกห้องสมุดสาธารณะของสหราชอาณาจักร)

บรรณานุกรม

  • Albanese, Matteo; Hierro, Pablo del (2016). ลัทธิฟาสซิสต์ข้ามชาติในศตวรรษที่ 20: สเปน อิตาลี และเครือข่ายนีโอฟาสซิสต์ระดับโลก สำนักพิมพ์ Bloomsbury ISBN 978-1472532008. ดึงข้อมูลเมื่อ 5 กรกฎาคม 2020 .
  • อัลเพิร์ต ไมเคิล. ประวัติศาสตร์สากลใหม่ของสงครามกลางเมืองสเปนแฮมป์เชียร์และลอนดอน: Macmillan Press Ltd, 1997; นิวยอร์ก: St. Martin's Press Ltd, 1997
  • บีเวอร์, แอนโทนี. การต่อสู้เพื่อสเปน; สงครามกลางเมืองสเปน 1936–1939 . ไวเดนเฟลด์และนิโคลสัน, 2006
  • บลิงฮอร์น มาร์ติน (2003) ฟาสซิสต์และนักอนุรักษ์นิยม: ฝ่ายขวาจัดและการจัดตั้งในยุโรปศตวรรษที่ 20 รูทเลดจ์ ISBN 978-1134997121-
  • คาซาโนวา จูเลียน. สาธารณรัฐสเปนและสงครามกลางเมืองสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์, 2010
  • เดวิส พอล เค. Besieged: สารานุกรมการล้อมเมืองครั้งยิ่งใหญ่ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบันซานตาบาร์บารา แคลิฟอร์เนีย: ABC-CLIO, Inc, 2001
  • กัลลาเกอร์, ทอม. โปรตุเกส: การตีความในศตวรรษที่ 20.แมนเชสเตอร์, อังกฤษ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแมนเชสเตอร์, 1983.
  • กริฟฟิน, โรเจอร์; เฟลด์แมน, แมทธิว (2004). ลัทธิฟาสซิสต์: ยุคฟาสซิสต์ เทย์เลอร์และฟรานซิส หน้า 82–83 ISBN 978-0415290197. ดึงข้อมูลเมื่อ 5 กรกฎาคม 2020 .
  • เด เมเนเซส, ฟิลิเป้ ริเบโร่. ฟรังโกและสงครามกลางเมืองสเปน . ลอนดอน; นิวยอร์ก: เลดจ์, 2001
  • Payne, Stanley G. ลัทธิฟาสซิสต์ในสเปน 1923–1977เมดิสัน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวิสคอนซิน 1999
  • เพรสตัน, พอล. สงครามกลางเมืองสเปน: ปฏิกิริยา การปฏิวัติ และการแก้แค้นฉบับที่ 3 นิวยอร์ก: Norton & Company, Inc, 2007
  • โธมัส, โจน มาเรีย (2020) "La Alemania nazi y el fascismo español durante la Guerra Civil" Cuadernos de Historia de España (ภาษาสเปน) 87 (87) บัวโนสไอเรส: Universidad de Buenos Aires : 38. doi : 10.34096/ che.n87.9047 ISSN  0325-1195.
  • เทิร์นบูล แพทริก. สงครามกลางเมืองสเปน 1936–39 . สำนักพิมพ์อ็อกซ์ฟอร์ด นิวยอร์ก: สำนักพิมพ์ออสเพรย์ 2548
  • Daily, Andy; Webb, Sarah (2015). Access to History for the IB Diploma: Causes and Effects of 20th-Century Wars (ฉบับที่ 2) Hodder Education Group หน้า 90–93 ISBN 978-1471841347-
  • Los historadores ตรงกันข้าม Margallo por negarse abrir los archivevos
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ฝ่ายชาตินิยม_(สงครามกลางเมืองสเปน)&oldid=1259080692"