One Day International ( ODI ) เป็นรูปแบบหนึ่งของคริกเก็ตที่เล่นระหว่างสองทีมที่มีสถานะนานาชาติ โดยแต่ละทีมจะแข่งขันกันเป็นเวลา 50 โอเวอร์ซึ่งแต่ละทีมจะเล่นได้นานถึง 7 ชั่วโมง[1] [2]การ แข่งขัน คริกเก็ตเวิลด์คัพ ซึ่งจัดขึ้นทุกสี่ปีโดยทั่วไปจะเล่นในรูปแบบนี้ การแข่งขันเหล่านี้ถือเป็นการแข่งขันที่สำคัญและถือเป็นการ แข่งขันแบบจำกัดโอเวอร์ ตามมาตรฐานList A สูงสุด
หน่วยงานกำกับดูแลสูงสุด | สภาคริกเก็ตนานาชาติ |
---|---|
ชื่อเล่น | วันเดย์ |
เล่นครั้งแรก | 5 มกราคม 2514 |
ลักษณะเฉพาะ | |
สมาชิกในทีม | สมาชิกเต็มตัว |
เพศผสม | เลขที่ |
พิมพ์ | เกมกลางแจ้ง |
อุปกรณ์ |
|
สถานที่จัดงาน | สนามคริกเก็ต |
การมีอยู่ | |
ประเทศหรือภูมิภาค | ทั่วโลก |
การแข่งขันระหว่างประเทศแบบวันเดย์แมตช์เป็นการพัฒนาในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 การแข่งขัน ODI ครั้งแรกจัดขึ้นเมื่อวันที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2514 ระหว่างออสเตรเลียและอังกฤษที่สนามเมลเบิร์นคริกเก็ต [ 3]เมื่อสามวันแรกของการแข่งขันเทสต์ ครั้งที่สาม สิ้นสุดลง เจ้าหน้าที่จึงตัดสินใจยกเลิกการแข่งขันและแข่งขันแบบวันเดย์แมตช์แทน โดยแต่ละฝ่ายจะเล่น 40 โอเวอร์ต่อ 8 ลูก ออสเตรเลียชนะการแข่งขันด้วย 5 วิกเก็ต การแข่งขัน ODI จัดขึ้นในชุดสีขาวพร้อมลูกบอลสีแดง[4]
ในช่วงปลายทศวรรษ 1970 Kerry Packer ได้จัดตั้งการแข่งขัน World Series Cricketขึ้นและได้แนะนำคุณลักษณะต่างๆ มากมายของการแข่งขัน One Day International ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว รวมถึงชุดแข่งสี การแข่งขันที่เล่นในเวลากลางคืนภายใต้แสงไฟสปอตไลท์พร้อมลูกบอลสีขาวและจอมอนิเตอร์สีเข้ม และสำหรับการถ่ายทอดทางโทรทัศน์ มุมกล้องหลายมุม เอฟเฟกต์ไมโครโฟนเพื่อบันทึกเสียงจากผู้เล่นในสนาม และกราฟิกบนหน้าจอ การแข่งขันครั้งแรกที่มีชุดแข่งสีคือทีม WSC Australians ในชุดสีวอตเทิลโกลด์พบกับทีม WSC West Indians ในชุดสีชมพูคอรัล ซึ่งจัดขึ้นที่VFL Parkในเมลเบิร์นเมื่อวันที่ 17 มกราคม 1979 ไม่เพียงแต่ทำให้Channel 9 ของ Packer ได้รับลิขสิทธิ์ในการถ่ายทอดการแข่งขันคริกเก็ตทางทีวีในออสเตรเลียเท่านั้น แต่ยังส่งผลให้ผู้เล่นทั่วโลกได้รับเงินเพื่อเล่น และกลายเป็นมืออาชีพระดับนานาชาติ ไม่จำเป็นต้องทำงานนอกวงการคริกเก็ตอีกต่อไป การแข่งขันที่เล่นด้วยชุดสีและลูกบอลสีขาวกลายเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านไป และการใช้ผ้าฟลานเนลสีขาวและลูกบอลสีแดงในการแข่งขัน ODI ก็สิ้นสุดลงในปี 2001
ICC ซึ่ง เป็นหน่วยงานกำกับดูแลการแข่งขันคริกเก็ตนานาชาติ ทำหน้าที่จัดอันดับ ICC ODI สำหรับทีม (ดูตารางทางด้านขวา) นักตี นักโยน และผู้เล่นรอบด้าน
ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง |
คริกเก็ต |
---|
คริกเก็ตหญิง |
บันทึก |
โดยทั่วไปแล้วกฎของคริกเก็ตจะใช้บังคับ แต่แต่ละทีมจะตีเป็นจำนวนโอเวอร์ ที่กำหนดไว้ ในช่วงต้นของคริกเก็ต ODI จำนวนโอเวอร์จะแตกต่างกันไปตั้งแต่ 40 ถึง 60 โอเวอร์ต่อฝ่าย (หรือ 35 ถึง 40 โอเวอร์สำหรับลูกคริกเก็ต 8 ลูก) แต่ตั้งแต่กลางทศวรรษ 1990 เป็นต้นมา จำนวนโอเวอร์จะคงที่ที่ 50 โอเวอร์
กล่าวอย่างง่าย ๆ ก็คือ เกมดังกล่าวทำงานดังต่อไปนี้: [5]
ในกรณีที่สูญเสียจำนวนโอเวอร์ไป เช่น เนื่องจากสภาพอากาศเลวร้าย จำนวนโอเวอร์ทั้งหมดอาจลดลง ในช่วงต้นของคริกเก็ต ODI ทีมที่มีอัตราการวิ่งที่ดีกว่าจะเป็นฝ่ายชนะ (ดูวิธีอัตราการวิ่งเฉลี่ย ) แต่ผลการแข่งขันนี้กลับเป็นฝ่ายได้เปรียบทีมที่สอง[6]สำหรับฟุตบอลโลกปี 1992มีการใช้ทางเลือกอื่นโดยละเว้นโอเวอร์ที่แย่ที่สุดของทีมแรก (ดูวิธีโอเวอร์ที่มีประสิทธิผลสูงสุด ) แต่ผลการแข่งขันนี้กลับเป็นฝ่ายได้เปรียบทีมแรก[6] [7]ตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษ 1990 เป้าหมายหรือผลลัพธ์มักถูกกำหนดโดยวิธี Duckworth-Lewis-Stern (DLS ซึ่งเดิมเรียกว่าวิธี Duckworth–Lewis) [6]ซึ่งเป็นวิธีการที่ใช้วิธีทางสถิติ โดยคำนึงถึงข้อเท็จจริงที่ว่าวิคเก็ตในมือมีบทบาทสำคัญในการกำหนดอัตราการวิ่งและทีมที่มีวิคเก็ตในมือมากกว่าสามารถเล่นได้อย่างก้าวร้าวกว่าทีมที่มีวิคเก็ตในมือน้อยกว่า หากเล่นเกินโอเวอร์ (ปกติคือ 20 โอเวอร์) เพื่อใช้ DLS การแข่งขันจะถือว่าไม่มีผลใดๆ การแข่งขันที่สำคัญแบบวันเดียวโดยเฉพาะในช่วงหลังๆ ของทัวร์นาเมนต์สำคัญ อาจกำหนดไว้ 2 วัน เพื่อให้สามารถสรุปผลได้ใน "วันสำรอง" หากวันแรกหมดเวลา ไม่ว่าจะด้วยการเล่นเกมใหม่หรือโดยการเริ่มการแข่งขันใหม่ซึ่งถูกขัดจังหวะด้วยฝนตก
เนื่องจากเกมนี้ใช้ลูกบอลสีขาวแทนลูกบอลสีแดงที่ใช้ในคริกเก็ตระดับเฟิร์สคลาสลูกบอลจึงอาจมีสีซีดจางและมองเห็นได้ยากเมื่อเกมดำเนินไป ดังนั้น ICC จึงได้ใช้กฎต่างๆ เพื่อช่วยให้ลูกบอลยังสามารถเล่นได้ ล่าสุด ICC ได้ใช้ลูกบอลใหม่สองลูก (ลูกละลูกจากฝั่งละด้าน) ซึ่งเป็นกลยุทธ์เดียวกับที่ใช้ในฟุตบอลโลกปี 1992 และ1996ดังนั้นลูกบอลแต่ละลูกจึงใช้เพียง 25 โอเวอร์เท่านั้น[8]ก่อนหน้านี้ ในเดือนตุลาคม 2007 ICC อนุญาตให้เปลี่ยนลูกบอลหลังจากโอเวอร์ที่ 34 ด้วยลูกบอลที่ใช้แล้วและสะอาด[9]ก่อนเดือนตุลาคม 2007 (ยกเว้นฟุตบอลโลกปี 1992 และ 1996) จะใช้ลูกบอลเพียงลูกเดียวในระหว่างเกมของ ODI และขึ้นอยู่กับผู้ตัดสินที่จะตัดสินใจว่าจะเปลี่ยนลูกบอลหรือไม่[5]
ฝ่ายโยนจะต้องปฏิบัติตามข้อจำกัดในการเล่นนอกสนามระหว่างการแข่งขัน ODI เพื่อป้องกันไม่ให้ทีมต่างๆ ตั้งค่าสนามสำหรับการป้องกันทั้งหมด ข้อจำกัดในการเล่นนอกสนามกำหนดจำนวนผู้เล่นสูงสุดที่ได้รับอนุญาตให้อยู่ภายนอกวงกลม 30 หลา
ภายใต้กฎ ODI ในปัจจุบัน มีข้อจำกัดในการจัดสนามสามระดับ:
พาวเพลย์ทั้ง 3 ครั้งจะอ้างอิงโดย P1, P2 และ P3 ตามลำดับ โดยปกติจะแสดงใกล้กับสกอร์ในการ์ดคะแนนสมัยใหม่
ข้อจำกัดในการเล่นตำแหน่งรับลูกถูกนำมาใช้เป็นครั้งแรกในฤดูกาล 1980–81 ของออสเตรเลีย[14]ในปี 1992 ผู้เล่นในสนามเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เล่นนอกวงกลมในช่วงโอเวอร์ที่ 15 แรก จากนั้นจึงอนุญาตให้เล่นนอกวงกลมได้ห้าคนในช่วงโอเวอร์ที่เหลือ[15]ข้อจำกัดนี้ถูกย่อลงเหลือ 10 โอเวอร์ในปี 2005 และมีการนำพาวเวอร์เพลย์ห้าโอเวอร์มาใช้สองครั้ง โดยทีมโยนและทีมตีลูกมีอำนาจตัดสินใจในการจับเวลาคนละหนึ่งต่อหนึ่ง ในปี 2008 ทีมตีลูกมีอำนาจตัดสินใจในการจับเวลาพาวเวอร์เพลย์หนึ่งในสองครั้ง ในปี 2011 ทีมต่างๆ ถูกจำกัดให้ทำพาวเวอร์เพลย์ได้ตามต้องการระหว่างโอเวอร์ที่ 16 ถึง 40 ก่อนหน้านี้ พาวเวอร์เพลย์สามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาในช่วงโอเวอร์ที่ 11 ถึง 50 ในที่สุด ในปี 2555 การเล่นแบบพาวเวอร์เพลย์ของโบว์ลิ่งก็ถูกยกเลิก และจำนวนผู้เล่นในสนามที่ได้รับอนุญาตให้เล่นนอกวงกลม 30 หลาในช่วงโอเวอร์ที่ไม่ใช่พาวเวอร์เพลย์ก็ลดลงจาก 5 คนเหลือ 4 คน[5] [16]
กฎเกณฑ์การพิจารณาคดียังได้นำกฎการเปลี่ยนตัวผู้เล่นเข้ามาใช้ ซึ่งอนุญาตให้มีการส่งผู้เล่นสำรองลงสนามได้ในทุกช่วงของการแข่งขัน และจนกว่าผู้เล่นคนนั้นจะถูกเรียกตัวลงเล่น เขาจะต้องรับหน้าที่เป็นผู้เล่นคนที่ 12 ทีมต่างๆ จะเสนอชื่อผู้เล่นสำรองของตน ซึ่งเรียกว่า Supersub ก่อนการโยนเหรียญ Supersub สามารถตี โยน รับ หรือรักษาวิคเก็ตได้ เมื่อผู้เล่นคนใดคนหนึ่งถูกเปลี่ยนตัว ผู้เล่นที่ถูกเปลี่ยนตัวจะเข้ามารับหน้าที่เป็นผู้เล่นคนที่ 12 ตลอดเวลาหกเดือนที่กฎเกณฑ์นี้มีผลบังคับใช้ เป็นที่ชัดเจนว่า Supersub มีประโยชน์ต่อฝ่ายที่ชนะการโยนเหรียญมากกว่ามาก โดยทำให้เกมเสียสมดุล กัปตันทีมระดับนานาชาติหลายคนได้ "ตกลงกันอย่างสุภาพ" เพื่อยกเลิกกฎนี้ในช่วงปลายปี 2548 พวกเขายังคงเสนอชื่อ Supersubs ตามที่จำเป็น แต่ไม่ได้ส่งพวกเขาลงสนามโดยใช้พวกเขาเป็นผู้เล่นคนที่ 12 ธรรมดา เมื่อวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2549 ICC ได้ประกาศเจตนารมณ์ที่จะยกเลิกกฎ Supersub เมื่อวันที่ 21 มีนาคม 2549 ลูกบอลสองลูกถูกทดลองใช้ในการแข่งขัน ODI เป็นเวลาสองปีแต่ถูกปฏิเสธ[17]
สภาคริกเก็ตนานาชาติ (ICC) กำหนดว่าทีมใดจะมีสถานะเป็น ODI (หมายถึงการแข่งขันใดๆ ที่เล่นระหว่างทีมดังกล่าวสองทีมภายใต้กฎการแข่งขันแบบวันเดียวมาตรฐานจะจัดเป็น ODI)
ชาติ ที่ลงเล่นเทสต์ 12 ชาติ(ซึ่งเป็น 12 ชาติสมาชิกเต็มของ ICC) มีสถานะ ODI ถาวร ชาติต่างๆ มีรายชื่อด้านล่างพร้อมวันที่เริ่มเล่น ODI ครั้งแรกของแต่ละชาติหลังจากได้รับสถานะ ODI เต็มรูปแบบ ซึ่งแสดงไว้ในวงเล็บ (ศรีลังกา ซิมบับเว บังกลาเทศ ไอร์แลนด์ และอัฟกานิสถาน เป็นสมาชิกสมทบของ ICC ในช่วงเวลาที่พวกเขาเริ่มเล่น ODI ครั้งแรก):
ระหว่างปี 2548 ถึง 2560 ICC ได้ให้สถานะ ODI ชั่วคราวแก่ทีมอื่นอีกหกทีม (เรียกว่าสมาชิกสมทบ ) ในปี 2560 สถานะนี้ได้รับการเปลี่ยนแปลงเป็นสี่ทีม หลังจากที่อัฟกานิสถานและไอร์แลนด์ เลื่อน สถานะเป็นเทสต์ (และสถานะ ODI ถาวร) ก่อนหน้านี้ ICC ได้ตัดสินใจที่จะจำกัดสถานะ ODI ไว้ที่ 16 ทีม[18]ทีมต่างๆ จะได้รับสถานะชั่วคราวนี้เป็นระยะเวลาสี่ปีตามผลงานในการแข่งขันICC World Cup Qualifierซึ่งเป็นงานสุดท้ายของICC World Cricket Leagueในปี 2562 ICC ได้เพิ่มจำนวนทีมที่ถือสถานะ ODI ชั่วคราวเป็นแปดทีม ปัจจุบันมีแปดทีมต่อไปนี้ที่มีสถานะนี้ (วันที่ที่ระบุไว้ในวงเล็บคือวันแข่งขัน ODI นัดแรกหลังจากได้รับสถานะ ODI ชั่วคราว):
นอกจากนี้ ทีมทั้งแปดทีมเคยถือสถานะ ODI ชั่วคราวนี้มาก่อน ก่อนที่จะได้รับการเลื่อนชั้นไปเป็นสถานะเทสต์ หรือตกชั้นหลังจากทำผลงานได้ต่ำกว่ามาตรฐานในรายการคัดเลือกฟุตบอลโลก:
ICC มอบสถานะ ODI ถาวรแก่สมาชิกสมทบเป็นครั้งคราวโดยไม่มอบสถานะสมาชิกเต็มรูปแบบและสถานะการทดสอบ เดิมทีมีการแนะนำสถานะนี้เพื่อให้สมาชิกสมทบที่ดีที่สุดได้รับประสบการณ์ปกติในการแข่งขันระดับนานาชาติก่อนที่จะก้าวขึ้นสู่สถานะสมาชิกเต็มรูปแบบ บังคลาเทศและเคนยาได้รับสถานะนี้ก่อน บังคลาเทศได้ก้าวขึ้นสู่สถานะการทดสอบและสถานะสมาชิกเต็มรูปแบบตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แต่เนื่องมาจากข้อพิพาทและผลงานที่ย่ำแย่ สถานะ ODI ของเคนยาจึงลดลงเหลือเพียงชั่วคราวในปี 2548 ซึ่งหมายความว่าต้องทำผลงานได้ดีในการแข่งขันคัดเลือกฟุตบอลโลกเพื่อรักษาสถานะ ODI เคนยาเสียสถานะ ODI หลังจากจบอันดับที่ห้าในการแข่งขันคัดเลือกฟุตบอลโลกปี 2557 [19]
ICC ยังสามารถให้สถานะ ODI พิเศษกับแมตช์ทั้งหมดภายในทัวร์นาเมนต์ที่มีชื่อเสียงบางรายการได้ โดยส่งผลให้ประเทศต่าง ๆ ต่อไปนี้ได้เข้าร่วม ODI เต็มรูปแบบ และบางประเทศได้รับสถานะ ODI ชั่วคราวหรือถาวรในภายหลัง ซึ่งก็จัดอยู่ในหมวดหมู่นี้ด้วย:
ในที่สุด นับตั้งแต่ปี 2548 เป็นต้นมา ทีมผสมสามทีมได้ลงแข่งขันในสถานะ ODI เต็มรูปแบบ แมตช์เหล่านี้มีดังนี้:
ทีม | การแข่งขัน | คะแนน | การจัดอันดับ | |
---|---|---|---|---|
อินเดีย | 45 | 5,298 | 118 | |
ออสเตรเลีย | 39 | 4,463 | 114 | |
แอฟริกาใต้ | 36 | 3,808 | 106 | |
ปากีสถาน | 26 | 2,762 | 106 | |
นิวซีแลนด์ | 33 | 3,349 | 101 | |
อังกฤษ | 33 | 3,201 | 97 | |
ศรีลังกา | 53 | 5,080 | 96 | |
บังคลาเทศ | 40 | 3,453 | 86 | |
อัฟกานิสถาน | 34 | 2,855 | 84 | |
เวสต์อินดีส | 35 | 2,446 | 70 | |
สกอตแลนด์ | 29 | 1,530 | 53 | |
ไอร์แลนด์ | 25 | 1,309 | 52 | |
ซิมบับเว | 24 | 1,181 | 49 | |
เนเธอร์แลนด์ | 38 | 1,791 | 47 | |
แคนาดา | 17 | 562 | 33 | |
ประเทศสหรัฐอเมริกา | 30 | 917 | 31 | |
นามิเบีย | 28 | 727 | 26 | |
เนปาล | 39 | 994 | 25 | |
โอมาน | 27 | 616 | 23 | |
สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ | 34 | 353 | 10 | |
อ้างอิง: อันดับ ICC ODI อัปเดตล่าสุด 27 ตุลาคม 2024 | ||||
จำนวน แมตช์คือจำนวนแมตช์ที่เล่นในช่วง 12–24 เดือนนับตั้งแต่เดือนพฤษภาคมก่อนหน้านั้น บวกกับครึ่งหนึ่งของจำนวนแมตช์ในช่วง 24 เดือนก่อนหน้านั้น ดูการคำนวณคะแนนเพื่อดูรายละเอียดเพิ่มเติม |