พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตย (เยอรมนี)
พรรคการเมืองสังคมนิยมประชาธิปไตยเยอรมัน
พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตย
Partei des Demokratischen Sozialismus / Die Linkspartei.PDS
คำย่อพีดีเอส
ผู้นำโลธาร์ บิสกี้
ก่อตั้ง
  • 16 ธันวาคม 2532 (SED-PDS)
  • 4 กุมภาพันธ์ 2533 (PDS)
  • 17 กรกฎาคม 2548 (Die Linkspartei.PDS)
ละลาย16 มิถุนายน 2550
ก่อนหน้าด้วยพรรคสังคมนิยมแห่งเยอรมนี (SED)
รวมเข้าเป็นฝ่ายซ้าย
สำนักงานใหญ่Karl-Liebknecht-Haus Kleine Alexanderstraße 28 D-10178 เบอร์ลิน
อุดมการณ์
ตำแหน่งทางการเมืองฝ่ายซ้าย[10]
สังกัดยุโรปพรรคฝ่ายซ้ายยุโรป
กลุ่มรัฐสภายุโรปสหภาพยุโรปซ้าย–นอร์ดิกกรีนซ้าย
สีสัน สีแดง
เว็บไซต์
www.sozialisten.de

พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตย ( เยอรมัน : Partei des Demokratischen Sozialismus , PDS) เป็นพรรคการเมืองประชานิยมแนวซ้าย ในเยอรมนี ที่ดำเนินการระหว่างปี 1989 ถึง 2007 [11]พรรคนี้สืบต่อจากพรรคคอมมิวนิสต์แห่งเยอรมนี (SED) ซึ่งปกครองสาธารณรัฐประชาธิปไตยเยอรมนี (เยอรมนีตะวันออก) โดยเป็น พรรคการเมืองที่ถูกกฎหมายเพียงพรรค เดียวจนถึงปี 1990 [12]ตั้งแต่ปี 1990 ถึง 2005 พรรค PDS ถูกมองว่าเป็น "พรรคฝ่ายซ้ายแห่งตะวันออก" แม้ว่าพรรคจะได้รับการสนับสนุนเพียงเล็กน้อยในเยอรมนีตะวันตก แต่พรรคนี้มักจะชนะคะแนนเสียงร้อยละ 15 ถึง 25 ในรัฐใหม่ทางตะวันออกของเยอรมนีโดยเข้าร่วมรัฐบาลผสมกับพรรคสังคมประชาธิปไตยแห่งเยอรมนีในสหพันธรัฐเมคเลนเบิร์ก-ฟอร์ปอมเมิร์นและเบอร์ลิน[ 13]

ในปี 2548 พรรค PDS ได้เปลี่ยนชื่อเป็นพรรคฝ่ายซ้าย PDS ( Die Linkspartei.PDS ) เข้าร่วมพันธมิตรการเลือกตั้งกับพรรคElectoral Alternative for Labour and Social Justice (WASG) ซึ่งมีฐานอยู่ในเยอรมนีตะวันตก และได้รับชัยชนะด้วยคะแนนเสียง 8.7% ในการเลือกตั้งระดับสหพันธ์ของเยอรมนีในเดือนกันยายน 2548 (มากกว่าสองเท่าของคะแนนเสียง 4% ที่พรรค PDS ทำได้ในการเลือกตั้งระดับสหพันธ์ในปี 2545 ) เมื่อวันที่ 16 มิถุนายน 2550 ทั้งสองกลุ่มได้รวมกันเป็นพรรคใหม่ชื่อว่าพรรคฝ่ายซ้าย ( Die Linke ) [14]

พรรคมีนโยบายก้าวหน้าทางสังคม มากมาย รวมถึงการสนับสนุนการทำให้ การแต่งงานเพศเดียวกัน ถูกกฎหมาย และสวัสดิการ สังคมที่ดีขึ้น สำหรับผู้อพยพ[15]

ในระดับนานาชาติ พรรคฝ่ายซ้าย PDS เป็นผู้ร่วมก่อตั้งพรรคฝ่ายซ้ายยุโรปและเป็นพรรคการเมืองที่ใหญ่ที่สุดใน กลุ่ม European United Left–Nordic Green Left (GUE/NGL) ในรัฐสภายุโรป[14]

ประวัติศาสตร์

การล่มสลายของลัทธิคอมมิวนิสต์

เมื่อวันที่ 18 ตุลาคม 1989 เอริช โฮเนกเกอร์ ผู้นำเยอรมันตะวันออกที่ดำรงตำแหน่งมาช้านาน ถูกบังคับให้ลาออกจากตำแหน่งเลขาธิการพรรคเอกภาพสังคมนิยมแห่งเยอรมนี (SED) ภายใต้แรงกดดันจากทั้งขบวนการสิทธิพลเมืองในสาธารณรัฐประชาธิปไตยเยอรมันและฐานเสียงของพรรคเอง เขาถูกแทนที่โดยเอกอน เครนซ์ซึ่งอย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถหยุดยั้งการล่มสลายของพรรคและรัฐบาลได้ เมื่อวันที่ 9 พฤศจิกายน 1989 กำแพงเบอร์ลินล่มสลายเขตแดนระหว่างเยอรมนีตะวันออกและตะวันตกถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง และในวันที่ 1 ธันวาคม 1989 โฟล์คสกัมเมอร์ได้ยกเลิกบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญที่ให้ SED มีอำนาจผูกขาดใน GDR [16]

ในวันที่ 3 ธันวาคม 1989 Krenz และโปลิตบูโร SED ทั้งหมด ลาออกและถูกขับออกจากพรรคโดยคณะกรรมการกลางซึ่งในที่สุดก็ยุบตัวลงในไม่ช้าหลังจากนั้น[16]สิ่งนี้ทำให้คนรุ่นใหม่ของนักการเมืองปฏิรูปในชนชั้นสังคมนิยมปกครองของเยอรมนีตะวันออกมีอำนาจ ซึ่งมองว่ากลาสโนสต์และเปเรสทรอยก้าของ ประธานาธิบดีโซเวียต มิคาอิล กอร์บาชอฟเป็นต้นแบบสำหรับการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง[17]นักปฏิรูปเช่นนักเขียนสเตฟาน เฮย์มและคริสตา วูล์ฟและทนายความเกรกอร์ จีซีทนายความของนักต่อต้านรัฐบาล เช่นโรเบิร์ต ฮาเวมันน์และรูดอล์ฟ บาห์โรเริ่มคิดค้นพรรคที่มีชื่อเสียงในด้านความเชื่อดั้งเดิมของลัทธิมาร์กซิสต์-เลนินที่เข้มงวดและวิธีการของรัฐตำรวจ ในไม่ช้า [12]

การประชุมพิเศษของพรรคได้จัดขึ้นที่Dynamo-Sporthalleในเบอร์ลินตะวันออกเมื่อวันที่ 8–9 ธันวาคม 1989 และเลือก Gregor Gysi เป็นประธานพรรคคนใหม่ พร้อมด้วยHans Modrowและ Wolfgang Berghofer เป็นรองหัวหน้า พรรค [18]เมื่อถึงเวลาของการประชุมพิเศษของพรรคเมื่อวันที่ 16 ธันวาคม 1989 เป็นที่ชัดเจนว่า SED ไม่ใช่พรรคมาร์กซิสต์-เลนินอีกต่อไปแล้ว ในระหว่างการประชุมครั้งที่สอง พรรคได้ยอมรับข้อเสนอจาก Gysi ที่ให้พรรคใช้ชื่อใหม่ว่า "พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตย" Gysi รู้สึกว่าจำเป็นต้องเปลี่ยนชื่อเพื่อให้พรรคที่ได้รับการปฏิรูปแยกตัวจากอดีตที่กดขี่ ข้อเสนอดังกล่าวเกิดขึ้นทันทีหลังจากที่Michael Schumann กล่าวสุนทรพจน์ ที่เน้นถึงความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นภายใต้ SED และทำให้การประชุมอยู่ห่างจากผู้นำพรรคที่มีชื่อเสียงบางคน โดยเฉพาะ Honecker และEgon Krenz ผู้นำคอมมิวนิสต์คนสุดท้ายของ ประเทศ เหนือสิ่งอื่นใด คำพูดของชูมันน์ได้เปิดทางให้พรรคได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง โดยใช้สำนวนที่ต่อมาถูกยกมาอ้างบ่อยครั้งว่า: "เราทำลายลัทธิสตาลิน อย่างถาวร ในฐานะระบบ!" [19] [20]ตามมาด้วยช่วงเปลี่ยนผ่านสั้นๆ ซึ่งในระหว่างนั้นพรรคได้รับการตั้งชื่อว่า "พรรคเอกภาพสังคมนิยมแห่งเยอรมนี - พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตย" (SED - PDS)

ภายในสิ้นปี 1989 สมาชิกพรรคการเมืองฝ่ายแข็งกร้าวกลุ่มสุดท้ายได้ลาออกหรือถูกไล่ออก ในขณะเดียวกัน ในปี 1990 สมาชิกพรรค SED จำนวน 2.3 ล้านคนร้อยละ 95 ได้ลาออกจากพรรค เมื่อวันที่ 4 กุมภาพันธ์ 1990 พรรคได้เปลี่ยนชื่ออย่างเป็นทางการเป็นพรรค PDS อย่างไรก็ตาม กลุ่มชนกลุ่มน้อย ที่เป็นนีโอ-มาร์กซิสต์และคอมมิวนิสต์ยังคงมีอยู่[21]เมื่อถึงเวลานั้น พรรคได้เปลี่ยนชื่ออย่างเป็นทางการเป็นพรรคสังคมนิยมประชาธิปไตย (PDS) และขับไล่ผู้นำคอมมิวนิสต์คนสำคัญที่เหลืออยู่ส่วนใหญ่ออกจากตำแหน่ง รวมทั้งโฮเนกเกอร์และเครนซ์[22]ในขณะเดียวกัน กลุ่มมาร์กซิสต์-เลนินนิสต์หัวรุนแรงที่ต่อต้านการปฏิรูปได้แยกตัวออกจากพรรคและได้ก่อตั้งพรรคคอมมิวนิสต์แห่งเยอรมนี (KPD) ขึ้นใหม่ ซึ่งรวมถึงเอริชและมาร์กอต โฮเนกเกอร์ด้วย[23]

ไม่เพียงพอที่จะช่วยพรรคได้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้มีสิทธิเลือกตั้งเป็นครั้งแรกในการเลือกตั้งเยอรมนีตะวันออกในปี 1990ซึ่งเป็นการเลือกตั้งเสรีครั้งแรกและครั้งเดียวที่จัดขึ้นในเยอรมนีตะวันออก พรรคพ่ายแพ้อย่างยับเยิน โดยชนะได้เพียง 66 ที่นั่งจากที่นั่งทั้งหมด 400 ที่นั่งของพรรคโฟล์คสกัมเมอร์ซึ่งตามหลังพรรคสหภาพคริสเตียนประชาธิปไตย ในเยอรมนี ตะวันออก และ พรรคสังคมประชาธิปไตยที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นใหม่เพียง อันดับสาม [24]

เยอรมนีที่กลับมารวมกันอีกครั้ง

ในการเลือกตั้งทั่วไปครั้งแรกของเยอรมนีในปี 1990พรรค PDS ได้รับคะแนนเสียงเพียง 2.4% ของคะแนนเสียงทั่วประเทศ อย่างไรก็ตาม ข้อยกเว้นครั้งเดียวต่อกฎหมายการเลือกตั้งของเยอรมนีอนุญาตให้พรรคการเมืองที่ตั้งอยู่ในภาคตะวันออกมีสิทธิ์เป็นตัวแทนได้หากพรรคการเมืองเหล่านั้นได้รับคะแนนเสียง 5% ในอดีตเยอรมนีตะวันออก เป็นผลให้พรรค PDS เข้าสู่ Bundestag โดยมีผู้แทน 17 คน นำโดย Gysi อย่างไรก็ตาม พรรค PDS ได้รับการพิจารณาให้เป็น "กลุ่ม" ภายใน Bundestag เท่านั้น ไม่ใช่กลุ่มการเมืองในรัฐสภาอย่างเต็มตัว

ในการเลือกตั้งระดับสหพันธรัฐปี 1994แม้จะมีการรณรงค์ต่อต้านคอมมิวนิสต์ "ถุงเท้าแดง" โดยพรรคคริสเตียนเดโมแครต ซึ่งครองอำนาจในขณะนั้น ซึ่งมีเป้าหมายเพื่อขู่ขวัญผู้มีสิทธิเลือกตั้งในภาคตะวันออก[25]พรรค PDS ก็เพิ่มคะแนนเสียงเป็น 4.4% ที่สำคัญกว่านั้น กีซีได้รับการเลือกตั้งใหม่จากที่นั่งในเบอร์ลิน และสมาชิกพรรค PDS อีกสามคนได้รับการเลือกตั้งจากเขตต่างๆ ในอดีตเบอร์ลินตะวันออก ซึ่งเป็นฐานอำนาจของพรรค ภายใต้บทบัญญัติของรัฐธรรมนูญเยอรมันที่มุ่งหวังให้พรรคการเมืองในภูมิภาคได้รับประโยชน์ พรรคการเมืองที่ได้รับที่นั่งที่ได้รับการเลือกตั้งโดยตรงอย่างน้อยสามที่นั่งจะมีสิทธิ์ได้รับการเลือกตั้งตามสัดส่วนแม้ว่าจะไม่ถึงเกณฑ์ห้าเปอร์เซ็นต์ก็ตาม ซึ่งทำให้พรรคการเมืองสามารถกลับเข้าสู่บุนเดสทาคอีกครั้งด้วยสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร 30 คนที่เพิ่มขึ้น ในการเลือกตั้งระดับสหพันธ์ในปีพ.ศ. 2541พรรคการเมืองนี้ได้บรรลุจุดสูงสุดในแง่ของโชคชะตาด้วยการคว้าคะแนนเสียงทั่วประเทศได้ 5.1% และได้ 36 ที่นั่ง ซึ่งถือเป็นการผ่านเกณฑ์สำคัญ 5% ที่จำเป็นสำหรับการรับรองการเป็นตัวแทนตามสัดส่วนและสถานะสมาชิกรัฐสภาเต็มรูปแบบในบุนเดสทาค

อนาคตของพรรคดูสดใส แต่ก็ต้องประสบกับจุดอ่อนหลายประการ จุดอ่อนที่สำคัญที่สุดคือการต้องพึ่งพา Gysi ซึ่งทั้งผู้สนับสนุนและนักวิจารณ์ต่างก็มองว่าเป็นซูเปอร์สตาร์ในวงการการเมืองเยอรมันที่แตกต่างจากสมาชิกทั่วไปที่ไร้สีสันอย่างสิ้นเชิง การลาออกของ Gysi ในปี 2000 หลังจากแพ้การอภิปรายนโยบายกับกลุ่มฝ่ายซ้ายของพรรค ทำให้พรรค PDS ประสบปัญหาในไม่ช้า ในการเลือกตั้งระดับสหพันธรัฐในปี 2002คะแนนเสียงของพรรคลดลงเหลือ 4.0% และสามารถแต่งตั้งสมาชิกรัฐสภาที่ได้รับเลือกโดยตรงจากเขตเลือกตั้งของตนได้เพียง 2 คน คือPetra PauและGesine Lötzsch

หลังจากความพ่ายแพ้ในปี 2002 พรรค PDS ได้นำแผนงานใหม่มาใช้และแต่งตั้งLothar Bisky พันธมิตรของ Gysi ที่มีแนวคิดสายกลางและอยู่มานาน ให้ดำรงตำแหน่งประธานอีกครั้ง ความมั่นใจในตนเองที่เพิ่มขึ้นทำให้พรรคกลับมาคึกคักอีกครั้งในไม่ช้า ในการเลือกตั้งสมาชิกรัฐสภายุโรปในปี 2004พรรค PDS ได้รับคะแนนเสียง 6.1% ทั่วประเทศ ซึ่งถือเป็นคะแนนสูงสุดในการเลือกตั้งระดับประเทศในขณะนั้น ฐานเสียงของพรรค PDS ในรัฐต่างๆ ทางตะวันออกของเยอรมนียังคงเติบโตอย่างต่อเนื่อง โดยพรรคนี้เป็นหนึ่งในสามพรรคการเมืองที่แข็งแกร่งในภูมิภาคนี้ ร่วมกับ CDU และ SPD อย่างไรก็ตาม สมาชิกที่น้อยและการสนับสนุนจากผู้มีสิทธิเลือกตั้งในรัฐทางตะวันตกของเยอรมนียังคงสร้างปัญหาให้กับพรรคในระดับรัฐบาลกลาง จนกระทั่งพรรคได้จัดตั้งพันธมิตรการเลือกตั้งในเดือนกรกฎาคม 2005 กับLabour and Social Justice – The Electoral Alternative (WASG) ซึ่งเป็นกลุ่มฝ่ายซ้ายซึ่งประกอบด้วยพรรคโซเชียลเดโมแครตและสหภาพแรงงานที่มีความเห็นต่างทางการเมือง ซึ่งแยกตัวออกจาก SPD หลายเดือนก่อนหน้านี้ โดยรายชื่อที่รวมกันเรียกว่าพรรคฝ่ายซ้าย ในการเลือกตั้งระดับชาติเมื่อปี พ.ศ. 2548 พรรคฝ่ายซ้ายได้รับคะแนนเสียง 8.7 เปอร์เซ็นต์จากคะแนนเสียงทั่วประเทศ และได้รับชัยชนะ 54 ที่นั่งในรัฐสภาเยอรมัน

พันธมิตรกับ WASG

การรณรงค์หาเสียงเลือกตั้ง พ.ศ. 2548

หลังจากการเจรจาที่กินเวลานาน PDS และ WASG ก็ตกลงกันในเงื่อนไขสำหรับบัตรลงคะแนนรวมเพื่อลงแข่งขันในการเลือกตั้งระดับสหพันธ์ในปี 2548และให้คำมั่นว่าจะรวมกันเป็นพรรคฝ่ายซ้ายเดียวในปี 2549 หรือ 2550 ตามข้อตกลง พรรคการเมืองทั้งสองไม่ได้แข่งขันกันในเขตเลือกตั้งใดๆ เลย ในทางกลับกัน ผู้สมัคร WASG รวมถึงอดีตผู้นำ SPD ออสการ์ ลาฟงแตนได้รับการเสนอชื่อให้เข้าชิงตำแหน่งในรายชื่อผู้เลือกตั้งของ PDS เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของความสัมพันธ์ใหม่ PDS จึงเปลี่ยนชื่อเป็น The Left Party/PDS หรือ The Left/PDS โดยตัวอักษร "PDS" จะเป็นทางเลือกในรัฐทางตะวันตก ซึ่งผู้มีสิทธิเลือกตั้งจำนวนมากยังคงมองว่า PDS เป็นพรรค "ตะวันออก"

พันธมิตรดังกล่าวสร้างฐานเสียงที่แข็งแกร่งในภาคตะวันออก และได้รับประโยชน์จากศักยภาพของผู้มีสิทธิเลือกตั้งที่เพิ่มขึ้นของ WASG ในภาคตะวันตก Gregor Gysi ซึ่งกลับมาสู่ชีวิตสาธารณะเพียงไม่กี่เดือนหลังจากการผ่าตัดสมองและหัวใจวายสองครั้ง ได้แบ่งปันความสนใจร่วมกับ Lafontaine ในฐานะผู้นำร่วมในการรณรงค์ที่กระตือรือร้นและเป็นมืออาชีพของพรรค นักการเมืองทั้งสองคนเป็นประธานร่วมของคณะฝ่ายซ้ายในBundestag ของเยอรมนี หลังการเลือกตั้ง

ผลสำรวจความคิดเห็นในช่วงต้นฤดูร้อน[ เมื่อไหร่? ]แสดงให้เห็นว่าพรรคฝ่ายซ้ายได้คะแนนเสียงสูงถึง 12% และในช่วงหนึ่ง ดูเหมือนว่าพรรคจะแซงหน้าพรรคพันธมิตร '90/พรรคกรีน และ พรรคประชาธิปไตยเสรีที่สนับสนุนธุรกิจและกลายเป็นพรรคที่แข็งแกร่งเป็นอันดับสามในบุนเดสทาค แต่นักการเมืองกระแสหลักของเยอรมนีที่วิตกกังวลเกี่ยวกับคะแนนนิยมของฝ่ายซ้ายที่เพิ่มขึ้นอย่างไม่คาดคิด ได้ออกมาตอบโต้ลาฟงแตนและกีซีว่าเป็น "นักประชานิยมฝ่ายซ้าย" และ "นักปลุกปั่น" และกล่าวหาว่าพรรคนี้เกี้ยวพาราสีผู้มีสิทธิเลือกตั้งที่เป็นนีโอนาซีความผิดพลาดของลาฟงแตน ซึ่งกล่าวถึง "คนงานต่างด้าว" ว่าเป็นภัยคุกคามในสุนทรพจน์ครั้งหนึ่งในช่วงต้นของการหาเสียง ได้กลายมาเป็นอาวุธสำหรับข้อกล่าวหาที่ว่าฝ่ายซ้ายกำลังพยายามแสวงหาประโยชน์จากความกลัวคนต่างด้าวในเยอรมนี

แม้ว่าสหภาพแรงงานที่เคยมีอำนาจของเยอรมนีจะแยกตัวออกจากฝ่ายซ้ายในการเลือกตั้งระดับสหพันธ์ปี 2548 แต่ผู้นำสหภาพแรงงานบางส่วนแสดงความสนใจที่จะร่วมมือกับพรรคหลังการเลือกตั้ง ผู้นำสหภาพแรงงานระดับภูมิภาคและเจ้าหน้าที่ระดับกลางจำนวนหนึ่งเป็นผู้สนับสนุนอย่างแข็งขัน

ผลการเลือกตั้งระดับชาติปี 2548

ผลการเลือกตั้งสหพันธรัฐ

ในการเลือกตั้งระดับสหพันธรัฐในปี 2548 พรรคฝ่ายซ้ายกลายเป็นพรรคการเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสี่ในบุนเดสทาค โดยมีสมาชิกรัฐสภา (ส.ส.) 54 คน (รายชื่อเต็ม) นำหน้าพรรคกรีน (51 คน) แต่ตามหลังพรรคเสรีประชาธิปไตย (61 คน) ส.ส. พรรคฝ่ายซ้ายสามคนได้รับการเลือกตั้งโดยตรงตามเขตเลือกตั้ง ได้แก่เกรกอร์ จีซี เกซิเน​​ลอตซ์ช์และเปตรา เปาซึ่งทั้งหมดอยู่ใน เขตเลือกตั้ง ของเบอร์ลิน ตะวันออก นอกจากนี้ ส.ส. พรรคฝ่ายซ้ายอีก 51 คนได้รับการเลือกตั้งผ่านระบบรายชื่อพรรคตามระบบเชื่อมโยงที่นั่งของเยอรมนี ซึ่งเป็นการเลือกตั้งแบบสัดส่วนแบบผสมสมาชิกได้แก่โลธาร์ บิสกีคัทยา คิปปิ้งออสการ์ ลาฟงเทนและพอล เชเฟอร์ นอกจาก Lafontaine แล้ว ผู้แปรพักตร์จากพรรค SPD ที่มีชื่อเสียงอีกจำนวนหนึ่งก็ได้รับเลือกให้เข้าสู่ Bundestag ในรายชื่อพรรคฝ่ายซ้าย รวมถึงผู้นำคนสำคัญของกลุ่มชนกลุ่มน้อยชาวตุรกี ในเยอรมนี อย่าง Hakkı Keskin , ผู้พิพากษาศาลรัฐธรรมนูญแห่งสหพันธรัฐ เยอรมนี อย่าง Wolfgang Neskovicและอดีตผู้นำพรรค SPD ใน Baden-Württemberg อย่างUlrich Maurer

เมื่อนับคะแนนเสียงแล้ว พรรคได้เพิ่มคะแนนเสียงของรัฐบาลกลางเป็นสองเท่าจาก 1.9 ล้านเสียง (ผลการเลือกตั้ง PDS ในปี 2002) เป็นมากกว่า 4 ล้านเสียง ซึ่งรวมถึงความสำเร็จในการเลือกตั้งในเขตอุตสาหกรรมซาร์ลันด์ ซึ่งเป็นครั้งแรกในรัฐทางตะวันตกที่พรรคสามารถแซงหน้าพรรคกรีนและพรรค FDP ได้ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผลมาจากความนิยมของลาฟงแตนและรากฐานของซาร์ลันด์ ปัจจุบันพรรคเป็นพรรคการเมืองที่แข็งแกร่งเป็นอันดับสองในสามรัฐ ซึ่งทั้งหมดตั้งอยู่ในอดีตสาธารณรัฐเยอรมนีตะวันออก (บรันเดินบวร์ก แซกโซนี-อันฮัลท์ ทูรินเจีย) และแข็งแกร่งเป็นอันดับสามในอีกสี่รัฐ ยกเว้นซาร์ลันด์ในอดีตสาธารณรัฐเยอรมนีตะวันออก (ซาร์ลันด์ เบอร์ลิน แซกโซนี เมคเลนเบิร์ก-ฟอร์ปอมเมิร์น) พรรคเป็นพรรคการเมืองเดียวที่สามารถเอาชนะใจผู้ลงคะแนนเสียงที่ประท้วงได้อย่างกว้างขวางจากกลุ่มการเมืองต่างๆ ของเยอรมนี โดยผู้ลงคะแนนเสียงพรรคโซเชียลเดโมแครตเกือบหนึ่งล้านคนหันไปหาฝ่ายซ้าย ในขณะที่พรรคคริสเตียนเดโมแครตและพรรคกรีนต่างก็สูญเสียคะแนนเสียงให้กับพรรคที่กลับมาฟื้นตัวถึงครึ่งล้านเสียง

ผลการสำรวจทางออกแสดงให้เห็นว่าฝ่ายซ้ายมีเสน่ห์ดึงดูดใจผู้ไม่ลงคะแนนเสียงเป็นพิเศษ โดยชาวเยอรมัน 390,000 คนที่ปฏิเสธที่จะสนับสนุนพรรคการเมืองใด ๆ ในปี 2002 กลับมาที่คูหาลงคะแนนเสียงเพื่อลงคะแนนให้กับพรรคฝ่ายซ้าย ภาพลักษณ์ของฝ่ายซ้ายในฐานะแนวป้องกันสุดท้ายของ "รัฐสังคม" แบบดั้งเดิมของเยอรมนี ( Sozialstaat ) พิสูจน์แล้วว่าดึงดูดผู้ลงคะแนนเสียงทั้งในเยอรมนีตะวันตกและตะวันออก

พรรคการเมืองอื่นๆ ที่จัดตั้งขึ้นทั้งหมดได้ตัดความเป็นไปได้ในการจัดตั้งรัฐบาลร่วมกับพรรคฝ่ายซ้ายก่อนการเลือกตั้ง (กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ การปิด กั้น ไม่ให้เข้าถึงประชาชน ) และปฏิเสธที่จะพิจารณาใหม่อีกครั้งเมื่อพิจารณาจากผลการเลือกตั้งที่ใกล้เคียงกันมาก ซึ่งทำให้พรรคการเมืองที่ยึดมั่นในอุดมการณ์เดียวกันไม่สามารถคว้าเสียงข้างมากได้ ความเป็นไปได้ของการที่พรรค SPD และพรรคกรีนซึ่งเป็นพรรคเสียงข้างน้อยยอมให้พรรคฝ่ายซ้ายจัดตั้งรัฐบาลได้นั้นถือเป็นโอกาสที่พรรคฝ่ายซ้ายจะมีโอกาสเข้าร่วมรัฐบาลมากที่สุดในการเลือกตั้งครั้งนี้

ผลการเลือกตั้งระดับรัฐปี 2549

พรรคฝ่ายซ้ายประสบความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ในการเลือกตั้งปี 2549 สำหรับรัฐบาลนครรัฐของเบอร์ลิน โดยเสียคะแนนเสียงไปเกือบครึ่งหนึ่งและเหลือเพียง 13% ซึ่งนำหน้าพรรคกรีนเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม คลอส โวเวอไรต์ นายกเทศมนตรีพรรคสังคมประชาธิปไตยที่เป็นที่นิยมของเบอร์ลิน ตัดสินใจที่จะคงพรรคที่อ่อนแอลงนี้ไว้เป็นพันธมิตรในรัฐบาลผสม

ในเมคเลนเบิร์ก-ฟอร์ปอมเมิร์น พรรคฝ่ายซ้ายไม่ได้รับความสูญเสียร้ายแรงใดๆ และยังคงเป็นพรรคที่มีความแข็งแกร่งเป็นอันดับสามของรัฐ อย่างไรก็ตาม พรรคนี้ถูกปลดออกจากการเป็นพันธมิตรร่วมรัฐบาลโดยฮาโรลด์ ริงสตอร์ฟฟ์ นายกรัฐมนตรีพรรคสังคมประชาธิปไตย และปัจจุบันดำรงตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายค้านในสมัชชาแห่งรัฐ

แม้จะพ่ายแพ้ในเบอร์ลิน แต่การสนับสนุนพรรคฝ่ายซ้าย/PDS และพันธมิตร WASG ยังคงมั่นคงอยู่ที่ประมาณแปดถึงสิบเปอร์เซ็นต์ของคะแนนเสียง ความร่วมมือระหว่างสองพรรคในระดับชาติและในคณะผู้แทนบุนเดสทาคเพียงคณะเดียวแทบไม่มีความตึงเครียด แม้ว่าสมาชิก WASG ส่วนน้อยจะคัดค้านการควบรวมพรรคทั้งสองที่กำหนดไว้ในเดือนมิถุนายน 2550 แต่พรรคใหม่ - ฝ่ายซ้าย - ได้ขึ้นเวทีการเมืองของเยอรมนีก่อนการเลือกตั้งระดับสหพันธ์

ในรัฐบาลของรัฐและท้องถิ่น

พรรค PDS มีประสบการณ์ในฐานะพันธมิตรร่วมรัฐบาลในสองรัฐของรัฐบาลกลางได้แก่เบอร์ลินและเมคเลนเบิร์ก-พอเมอราเนียตะวันตกซึ่งพรรคนี้ร่วมปกครองกับพรรคสังคมประชาธิปไตยแห่งเยอรมนี (SPD) จนถึงปี 2549 ความรับผิดชอบทางการเมืองทำให้พรรคฝ่ายซ้ายมีชื่อเสียงในฐานะพรรคที่ยึดหลักปฏิบัติมากกว่าอุดมการณ์ พรรคนี้ยังคงแข็งแกร่งในรัฐบาลท้องถิ่นในเยอรมนีตะวันออก โดยมีสมาชิกสภาเทศบาลมากกว่า 6,500 คนและนายกเทศมนตรีที่ได้รับการเลือกตั้ง 64 คน[ เมื่อไหร่? ]พรรคนี้ยังคงได้รับคะแนนเสียงจากประชาชนในภาคตะวันออกโดยเน้นที่ความสามารถทางการเมืองและปฏิเสธที่จะถูกเรียกว่าเป็นเพียง "พรรคประท้วง" แม้ว่าพรรคจะดึงดูดผู้ลงคะแนนเสียงประท้วงได้หลายล้านคนในการเลือกตั้งระดับรัฐบาลกลางก็ตาม[ ซึ่ง? ]ได้รับประโยชน์จากความไม่พอใจที่เพิ่มขึ้นกับอัตราการว่างงาน ที่สูง และการลดค่าใช้จ่ายประกันสุขภาพ ของรัฐ สวัสดิการการว่างงาน และสิทธิแรงงาน

ข้อโต้แย้ง

การเชื่อมต่อสตาซี

หลังจากเยอรมนีรวมชาติ สมาชิกชั้นนำของ PDS มักถูกสงสัยว่ามีความเชื่อมโยงกับตำรวจลับของเยอรมนีตะวันออก หรือStasi (หน่วยงานความมั่นคงแห่งรัฐ) ไม่นานหลังจากการเลือกตั้งระดับสหพันธรัฐในปี 2548 Marianne Birthler เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบเอกสารสำคัญของ Stasi กล่าวหาพรรคซ้ายว่าให้ที่พักพิงแก่อดีตผู้ให้ข้อมูลของ Stasi อย่างน้อย 7 รายในกลุ่มรัฐสภาที่เพิ่งได้รับการเลือกตั้ง[26]ในช่วงเวลาเดียวกัน สื่อได้เปิดเผยว่าLutz Heilmannซึ่งเป็นรองหัวหน้าพรรคซ้ายใน Bundestag จากรัฐ Schleswig-Holstein ทำงานให้กับ Stasi เป็นเวลาหลายปี[27]แม้ว่าข้อกล่าวหาแรกจะพิสูจน์ได้ว่าเป็นเท็จ แต่ความสัมพันธ์ของ Heilmann กับ Stasi ยังคงเป็นที่ถกเถียงกัน แม้ว่า Heilmann จะทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ด ไม่ใช่ผู้ให้ข้อมูลหรือเจ้าหน้าที่ตำรวจลับ แต่เขาละเมิดกฎของพรรคซ้ายที่บังคับให้ผู้สมัครเปิดเผยความเกี่ยวข้องของ Stasi อย่างไรก็ตาม สมาชิกพรรคฝ่ายซ้ายในรัฐชเลสวิก-โฮลชไตน์ ลงมติไว้วางใจไฮล์มันน์อย่างหวุดหวิด และเขายังคงรับราชการในบุนเดสทาคต่อไป

ข้อกล่าวหาว่าเคยเป็นสตาซีก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ทำให้บุนเดสทาคตัดสินใจปฏิเสธไม่ให้โลธาร์ บิสกีลงชิงตำแหน่งรองประธานรัฐสภาจากพรรคฝ่ายซ้าย แม้ว่าพรรคกรีนและผู้นำคริสเตียนเดโมแครตและสังคมเดโมแครตบางคนสนับสนุนการเสนอชื่อของบิสกี รวมทั้งนายกรัฐมนตรีอังเกลา แมร์เคิล แต่พรรคก็ถอนการเสนอชื่อของเขาหลังจากลงคะแนนเสียงไม่ผ่าน 2 ครั้ง ห้าเดือนต่อมาเปตรา เปา จากพรรคฝ่ายซ้าย ได้รับเลือกเป็นรองประธานาธิบดี

ในแคว้นแซกโซนีปีเตอร์ พอร์ช ประธานกลุ่มพรรคฝ่ายซ้าย เผชิญกับการสูญเสียตำแหน่งในรัฐสภาแซกโซนีเนื่องจากอดีตสมาชิกสตาซีที่ถูกกล่าวหา ในเดือนพฤษภาคม 2549 พรรคการเมืองทั้งหมดที่เป็นตัวแทนในรัฐสภา ยกเว้นพรรคฝ่ายซ้าย ลงมติให้เริ่มดำเนินการกับพอร์ช[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]อย่างไรก็ตาม ในเดือนพฤศจิกายน ศาลรัฐธรรมนูญของรัฐได้ยกฟ้องข้อกล่าวหาต่อพอร์ชด้วยเหตุผลทางเทคนิค

สินทรัพย์ SED

SED ได้อายัดเงินไว้ต่างประเทศในบัญชีลับ ซึ่งรวมถึงบัญชีบางส่วนที่ปรากฏในลีชเทนสไตน์ในปี 2551 เงินจำนวนดังกล่าวถูกส่งคืนให้กับรัฐบาลเยอรมัน เนื่องจาก PDS ปฏิเสธการเรียกร้องทรัพย์สิน SED ในต่างประเทศในปี 2533 [28]ทรัพย์สิน SED ในประเทศส่วนใหญ่ถูกโอนไปยังรัฐบาล GDR ก่อนการรวมประเทศ ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับภาษีย้อนหลังที่ PDS อาจค้างชำระสำหรับทรัพย์สิน SED ในอดีตในที่สุดก็ได้รับการยุติลงในปี 2538 เมื่อข้อตกลงระหว่าง PDS และคณะกรรมาธิการอิสระว่าด้วยทรัพย์สินของพรรคการเมืองและองค์กรมวลชนของ GDR ได้รับการยืนยันจากศาลปกครองเบอร์ลิน[29]

ผลการเลือกตั้ง

รัฐสภาแห่งสหพันธ์ (บุนเดสทาค-

ปีการเลือกตั้ง
จำนวนคะแนนเสียง จากเขตเลือกตั้ง
จำนวน คะแนนโหวต จากบัญชีรายชื่อพรรค		% ของ
คะแนนโหวต จากบัญชีรายชื่อพรรค		จำนวนที่นั่งทั้งหมดที่ได้รับ+/หมายเหตุ
19901,049,2451,129,5782.4 (#5)
17 / 614
เพิ่มขึ้น17
19941,920,4202,066,1764.4 (#5)
30 / 622
เพิ่มขึ้น13
19982,416,7812,515,4545.1 (#5)
36 / 631
เพิ่มขึ้น6
20022,079,2031,916,7024.0 (#5)
2 / 603
ลด34
2548 [ก]3,764,1684,118,1948.7 (#4)
54 / 614
[ข]		เพิ่มขึ้น52
  • ก. เป็นWASG และ PDS
  • ข 24 - WASG; 30 - PDS

โฟล์คสกัมเมอร์(เยอรมนีตะวันออก)

ปีการเลือกตั้งจำนวนโหวต% ของคะแนนโหวตจำนวนที่นั่งที่ได้รับ+/หมายเหตุ
19901,892,38116.4 (#3)
66 / 400
ลด61

รัฐสภายุโรป

ปีการเลือกตั้ง
จำนวน คะแนนโหวต จากบัญชีรายชื่อพรรค		% ของ
คะแนนโหวต จากบัญชีรายชื่อพรรค		จำนวนที่นั่งทั้งหมดที่ได้รับ+/หมายเหตุ
19941,670,3164.7 (#4)
0 / 99
-
19991,567,7455.8 (#4)
6 / 99
เพิ่มขึ้น6
20041,579,1096.1 (#4)
7 / 99
เพิ่มขึ้น1

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ König, Thomas; Finke, Daniel (มีนาคม 2015). "การกำกับดูแลของฝ่ายนิติบัญญัติในช่วงเวลาของการก่อการร้ายระหว่างประเทศ" วารสารการแก้ปัญหาความขัดแย้ง . 59 (2): 262–282. doi :10.1177/0022002713503298
  2. ^ Oswald, Franz (12 พฤศจิกายน 2007). "พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตย: อดีตคอมมิวนิสต์ที่ฝังรากลึกในฐานะพรรคการเมืองประท้วงระดับภูมิภาคของเยอรมนีตะวันออก" Journal of Communist Studies and Transition Politics . 12 (2): 173-195. doi :10.1080/13523279608415308
  3. ^ Yoder, Jennifer (1999). จากเยอรมันตะวันออกถึงเยอรมัน?: ชนชั้นสูงหลังคอมมิวนิสต์ยุคใหม่ . Duke University Press. หน้า 188 ISBN 9780822323723-
  4. ^ [1] [2] [3]
  5. ^ Klingelhöfer, Tristan; Richter, Simon; Loew, Nicole (2024). "การเปลี่ยนแปลงการจัดแนวทางอารมณ์ระหว่างพรรคการเมืองและผู้ลงคะแนนเสียง" West European Politics : 1–28. doi :10.1080/01402382.2023.2295735.
  6. ^ Engel, Ulf (2002). Germany's Africa Policy Revisited: Interests, Images and Incrementalism . LIT Verlag Munster. หน้า 22 ISBN 9783825859855-
  7. ^ [5] [6]
  8. ^ Saalfeld, Thomas (2002). "ระบบพรรคการเมืองเยอรมัน: ความต่อเนื่องและการเปลี่ยนแปลง". German Politics . 11 (3): 99–130. doi :10.1080/714001303.
  9. ^ Dunphy, Richard (2004). Contesting Capitalism?: Left Partyes and European Integration . Manchester University Press. หน้า 168. ISBN 9780719068041-
  10. ^ [8] [9]
  11. ^ ปีเตอร์ บาร์เกอร์ (บรรณาธิการ) พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตยในเยอรมนี: ยุคหลังคอมมิวนิสต์สมัยใหม่หรือลัทธิประชานิยมแบบคิดถึงอดีต?, 1998
  12. ^ โดย Eric D. Weitz, Creating German Communism, 1890-1990: From Popular Protests to Socialist State. พรินซ์ตัน, นิวเจอร์ซีย์: Princeton University Press, 1997
  13. ^ Eric Canepa, พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตยของเยอรมนี, Socialist Register, เล่มที่ 30, 1994
  14. ^ โดย Dominic Heilig, Mapping the European Left: Socialist Parties in the EU เก็บถาวร 2019-06-11 ที่เวย์แบ็กแมชชีน , Rosa Luxemburg Stiftung, เมษายน 2016
  15. ^ เดวิด เอฟ. แพตตัน. จากตะวันออก: จากพรรค PDS สู่พรรคฝ่ายซ้ายในเยอรมนีรวม (สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแห่งรัฐนิวยอร์ก; 2554)
  16. ^ โดย Hough, Dan; Koss, Michael; Olsen, Jonathan (12 กันยายน 2550). พรรคฝ่ายซ้ายในการเมืองเยอรมันร่วมสมัย Palgrave Macmillan หน้า 14–17 ISBN 978-0-230-01907-2-
  17. ^ Mary Elise Sarotte, การล่มสลาย: การเปิดกำแพงเบอร์ลินโดยบังเอิญ , นิวยอร์ก: Basic Books, 2014
  18. ↑ ไมส์เนอร์, แมทเธียส (8 กันยายน พ.ศ. 2556). "ฟอน เดอร์ SED zur Linkspartei: Auferstanden aus Ruinen" Zeit Online (ภาษาเยอรมัน) ฮัมบูร์ก: Zeit Online GmbH สืบค้นเมื่อ13 มิถุนายน 2567 .
  19. ↑ เฮลมุท มึลเลอร์-เอนเบิร์กส "Schumann, Michael *24.12.1946, † 2.12.2000 PDS-Politiker" (ในภาษาเยอรมัน) Bundesstiftung zur Aufarbeitung der SED-ผู้เขียน: ชีวประวัติ Datenbanken . สืบค้นเมื่อ23 พฤษภาคม 2558 .
  20. ↑ "วีร์ เบรเชน อันไวเดอร์รูฟลิช มิต เดม สตาลินนิสมัส อัลส์ ซิสเต็ม!"
  21. ^ เดวิด พรีสแตนด์, Red Flag: ประวัติศาสตร์ของลัทธิคอมมิวนิสต์ , นิวยอร์ก: Grove Press, 2009
  22. ^ Tuohy, William (1989-12-04). "ผู้นำเยอรมันตะวันออกทั้งหมดลาออก". Los Angeles Times . สืบค้นเมื่อ 2021-10-31 .
  23. ^ mdr.de. "Honecker, Erich | MDR.DE". www.mdr.de (ภาษาเยอรมัน) . สืบค้นเมื่อ2021-10-31 .
  24. ^ Mary Elise Sarotte, 1989: การต่อสู้เพื่อสร้างยุโรปหลังสงครามเย็น (ฉบับที่ 2), พรินซ์ตัน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน, 2014
  25. ^ "การเลือกตั้งเยอรมัน: เร็วๆ นี้อาจจะมีรัฐบาลฝ่ายซ้ายหรือไม่". Deutsche Welle. 24 กันยายน 2021 . สืบค้นเมื่อ1 ตุลาคม 2021 .
  26. ^ "ตำรวจลับในรัฐสภาเยอรมนี?". Deutsche Welle . 23 กันยายน 2005. สืบค้นเมื่อ14 มีนาคม 2021 .
  27. ↑ "เบลาสเตเทอร์ อับจอร์จเนเทอร์: Linkspartei-Mann arbeitete für die Stasi". แดร์ ชปีเกล (ภาษาเยอรมัน) 8 ตุลาคม 2548 . สืบค้นเมื่อ14 มีนาคม 2564 .
  28. ↑ "Verschwundene SED-Millionen: Magazin หลอมรวมสเปอร์ในลิกเตนสไตน์". เดอร์ สปีเกล . 19 กุมภาพันธ์ 2551.
  29. ^ Franz Oswald 2002, พรรคการเมืองที่ออกมาจากสงครามเย็น , หน้า 69–71

อ่านเพิ่มเติม

  • บาร์เกอร์, ปีเตอร์, บรรณาธิการ (1998). พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตยในเยอรมนี: ยุคหลังคอมมิวนิสต์สมัยใหม่หรือประชานิยมแบบคิดถึงอดีต . โรโดปี
  • ฮัฟ แดน (2001). การล่มสลายและการผงาดขึ้นของ PDS ในเยอรมนีตะวันออก (พิมพ์ครั้งที่ 1) สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเบอร์มิงแฮมISBN 1-902459-14-8 
  • ออสวอลด์, ฟรานซ์ (2002). พรรคการเมืองที่ออกมาจากสงครามเย็น: พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตยในเยอรมนีที่รวมกันเป็นหนึ่งสำนักพิมพ์ Praeger ISBN 0-275-97731-5 
  • ทอมป์สัน, ปีเตอร์ (2005) วิกฤตของฝ่ายซ้ายเยอรมัน สำนักพิมพ์ PDS สตาลินนิสม์ และเศรษฐกิจโลก Berghahn Books, นิวยอร์กและออกซ์ฟอร์ดISBN 1-57181-543-0 
  • เว็บไซต์พรรคซ้ายในภาษาเยอรมัน
  • Der Spiegel เกี่ยวกับการก่อตั้งพรรคฝ่ายซ้าย (ภาษาอังกฤษ)
  • เว็บไซต์ Bundestag ของพรรคฝ่ายซ้ายพร้อมประวัติของส.ส.
  • Ingo Schmidt, “ฝ่ายค้านฝ่ายซ้ายในเยอรมนี ทำไมฝ่ายซ้ายจึงอ่อนแอในขณะที่หลายคนกำลังมองหาทางเลือกทางการเมือง” ใน Monthly Review ฉบับเดือนพฤษภาคม 2550
  • อิงการ์ โซลตี้ “ความสำคัญทางประวัติศาสตร์ของพรรคซ้ายเยอรมันใหม่”
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=พรรคสังคมนิยมประชาธิปไตย_(เยอรมนี)&oldid=1252464023"