แผ่นถ่ายรูป
สื่อเป้าหมายในการถ่ายภาพ
จานถ่ายรูปAGFA ปี 1880
Mimosa Panchroma-Studio-Antihalo จานแก้ว Panchromatic ขนาด 9 x 12 ซม. Mimosa A.-G. เดรสเดน
แผ่นลบ

แผ่นถ่ายภาพเป็นสื่อที่ใช้ในการถ่ายภาพก่อนฟิล์มถ่ายภาพอิมัลชัน ที่ไวต่อแสง ของเกลือเงินถูกเคลือบบนแผ่นแก้วซึ่งโดยทั่วไปจะบางกว่ากระจกหน้าต่างทั่วไป แผ่นแก้วถูกใช้กันอย่างแพร่หลายในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 และลดลงเรื่อยๆ จนกระทั่งศตวรรษที่ 20 แผ่นแก้วยังคงถูกใช้ในชุมชนบางแห่งจนถึงปลายศตวรรษที่ 20

ประวัติศาสตร์

แผ่นกระจกนั้นดีกว่าฟิล์มมากสำหรับการถ่ายภาพคุณภาพระดับการวิจัย เนื่องจากแผ่นกระจกมีความเสถียรและมีโอกาสโค้งงอหรือบิดเบี้ยวได้น้อยกว่า โดยเฉพาะในกรอบขนาดใหญ่สำหรับการถ่ายภาพแบบมุมกว้าง แผ่นกระจกในยุคแรกใช้กระบวนการคอลโลเดียน แบบเปียก กระบวนการเพลทแบบเปียกถูกแทนที่ด้วย เพลทแบบแห้งเจลาติน ใน ช่วงปลายศตวรรษที่ 19

ภาพที่ได้จากแผ่นกระจกลบซึ่งแสดงให้เห็นน้ำตก Devil's Cascade เมื่อปีพ.ศ. 2443

กล้องถ่ายภาพที่มีชื่อเล่นว่า "แมมมอธ" ซึ่งมีน้ำหนัก 1,400 ปอนด์ (640 กิโลกรัม) ถูกสร้างขึ้นโดยจอร์จ อาร์. ลอว์เรนซ์ ในปี พ.ศ. 2442 เพื่อถ่ายภาพรถไฟ "The Alton Limited " ที่เป็นของบริษัทChicago & Alton Railwayโดยเฉพาะโดยกล้องถ่ายภาพนี้ถ่ายภาพบนแผ่นกระจกขนาด 8 ฟุต (2.4 ม.) × 4.5 ฟุต (1.4 ม.) [1]

วัสดุถ่ายภาพจากแผ่นกระจกค่อยๆ หายไปจากตลาดผู้บริโภคในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 เนื่องจากมีการนำฟิล์มที่สะดวกและเปราะบางน้อยลงมาใช้มากขึ้น อย่างไรก็ตาม มีรายงานว่าแผ่นกระจกยังคงถูกใช้โดยธุรกิจถ่ายภาพแห่งหนึ่งในลอนดอนจนถึงช่วงทศวรรษ 1970 [2]และโดยบริษัทแห่งหนึ่งในแบรดฟอร์ดที่ชื่อว่า Belle Vue Studio ซึ่งปิดตัวลงในปี 1975 [3] ชุมชน ดาราศาสตร์มืออาชีพยังคงใช้แผ่นกระจกอย่างแพร่หลายจนถึงช่วงทศวรรษ 1990 ยังคงมีการจัดเวิร์กช็อปเกี่ยวกับการใช้การถ่ายภาพด้วยแผ่นกระจกเป็นสื่อทางเลือกหรือเพื่อการสร้างสรรค์ผลงานศิลปะอยู่

ขนาด
รู้จักกันในนามจักรวรรดิเมตริก
จานสี่ส่วน3¼ × 4¼ นิ้ว83มม. × 108มม.
จานครึ่ง4¾ × 6½ นิ้ว120มม. × 165มม.
จานเต็ม6½ × 8½ นิ้ว216มม. × 165มม.

การใช้ประโยชน์ทางวิทยาศาสตร์

ดาราศาสตร์

การสำรวจทางดาราศาสตร์ที่มีชื่อเสียงจำนวนมากใช้แผ่นภาพถ่าย รวมถึง การสำรวจท้องฟ้าจำลอง Palomar Observatory Sky Survey ( POS ) ครั้งแรกในช่วงทศวรรษ 1950 การสำรวจ POSS-II ตามมาในช่วงทศวรรษ 1990 และการสำรวจความลาดเอียงของทิศใต้ของ สหราชอาณาจักร Schmidt หอ สังเกตการณ์หลายแห่งเช่นHarvard CollegeและSonnebergเก็บรักษาแผ่นภาพถ่ายขนาดใหญ่ ซึ่งใช้เป็นหลักสำหรับการวิจัยทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับดาวแปรแสง

วัตถุท้องฟ้าจำนวนมากในระบบสุริยะถูกค้นพบโดยใช้แผ่นถ่ายภาพ ซึ่งมาแทนที่วิธีการมองเห็นแบบเดิม การค้นพบดาวเคราะห์น้อยโดยใช้แผ่นถ่ายภาพนั้นริเริ่มโดยMax Wolfโดยเริ่มจากการค้นพบ323 Bruciaในปี 1891 ดาวเทียมธรรมชาติดวง แรก ที่ค้นพบโดยใช้แผ่นถ่ายภาพคือPhoebeในปี 1898 ดาวพลูโตถูกค้นพบโดยใช้แผ่นถ่ายภาพในเครื่องเปรียบเทียบการกะพริบตา ส่วนดวงจันทร์ คารอนของดาวพลูโตถูกค้นพบ 48 ปีต่อมาในปี 1978 โดยนักดาราศาสตร์James W. Christy จาก หอสังเกตการณ์กองทัพเรือสหรัฐฯ โดยตรวจสอบส่วนนูนในภาพของดาวพลูโตอย่างระมัดระวังบนแผ่นถ่ายภาพ [4]

แผ่นกระจกด้านหลังมักใช้แทนฟิล์มในการดูดาราศาสตร์ เนื่องจากแผ่นกระจกด้านหลังไม่หดตัวหรือเสียรูปอย่างเห็นได้ชัดในกระบวนการพัฒนาหรือภายใต้การเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อม การประยุกต์ใช้ที่สำคัญหลายอย่างของการถ่ายภาพดาราศาสตร์เช่นการสเปกโตรสโคปีดาราศาสตร์และการวัดตำแหน่งดาวยังคงใช้แผ่นกระจกต่อไป จนกระทั่งการถ่ายภาพดิจิทัลได้รับการปรับปรุงจนถึงจุดที่เทียบได้กับผลการถ่ายภาพKodakและผู้ผลิตอื่นๆ ยุติการผลิตแผ่นกระจกเกือบทุกประเภท เนื่องจากตลาดสำหรับแผ่นกระจกลดลงระหว่างปี 1980 ถึง 2000 ทำให้การใช้งานทางดาราศาสตร์ส่วนใหญ่ที่เหลืออยู่ต้องยุติลง รวมถึงการสำรวจท้องฟ้าด้วย[5]

ฟิสิกส์

แผ่นถ่ายภาพเป็นเครื่องมือสำคัญในฟิสิกส์พลังงานสูง ยุคแรกๆ เนื่องจากแผ่นถ่ายภาพจะดำคล้ำเนื่องจากรังสีไอออไนซ์ เออร์เนสต์ รัทเทอร์ฟอร์ดเป็นหนึ่งในคนกลุ่มแรกที่ศึกษาการดูดซับรังสีที่เกิดจากการสลายตัวของกัมมันตภาพรังสี ในวัสดุต่างๆ โดยใช้แผ่นถ่ายภาพเพื่อวัดความเข้มของรังสี การพัฒนาอิมัลชันนิวเคลียร์ ที่ปรับให้การตรวจจับอนุภาคเหมาะสมที่สุด ในช่วงทศวรรษปี 1930 และ 1940 เริ่มแรกในห้องปฏิบัติการฟิสิกส์ จากนั้นจึงโดยผู้ผลิตเชิงพาณิชย์ ทำให้สามารถค้นพบและวัดทั้งไพ-มีซอนและเค-มีซอนได้ในปี 1947 และ 1949 ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการค้นพบอนุภาคใหม่ๆ มากมายในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 [6]

กล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอน

เดิมทีอิมัลชันสำหรับถ่ายภาพจะเคลือบบนแผ่นแก้วบางๆ เพื่อถ่ายภาพด้วยกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนซึ่งทำให้ได้ระนาบที่แข็ง มั่นคง และแบนราบกว่าเมื่อเทียบกับฟิล์มพลาสติก[7]เริ่มตั้งแต่ช่วงปี 1970 อิมัลชันที่มีความคมชัดสูงและเมล็ดละเอียดที่เคลือบบนฟิล์มพลาสติกหนากว่าที่ผลิตโดย Kodak, Ilford และ DuPont ได้เข้ามาแทนที่แผ่นแก้ว ฟิล์มเหล่านี้ส่วนใหญ่ถูกแทนที่ด้วยเทคโนโลยีการถ่ายภาพแบบดิจิทัล[8]

การถ่ายภาพทางการแพทย์

ความไวของแผ่นถ่ายภาพบางประเภทต่อรังสีไอออไนซ์ (โดยทั่วไปคือรังสีเอกซ์ ) นั้นมีประโยชน์ในด้านการถ่ายภาพทางการแพทย์และ การประยุกต์ ใช้ในด้านวัสดุศาสตร์ แม้ว่าแผ่นถ่ายภาพประเภทนี้จะถูกแทนที่ด้วยเครื่องตรวจจับ แผ่นภาพที่สามารถใช้ซ้ำได้และอ่านได้ด้วยคอมพิวเตอร์ และ เครื่องตรวจจับรังสีเอกซ์ประเภทอื่นๆ ไปแล้ว ก็ตาม

ปฏิเสธ

ฟิล์มแบบยืดหยุ่นรุ่นแรกๆ ในช่วงปลายทศวรรษปี 1880 ถูกขายให้กับกล้องถ่ายภาพขนาดกลางสำหรับมือสมัครเล่น พลาสติกนั้นไม่มีคุณภาพทางแสงที่สูงมากนัก และมีแนวโน้มที่จะม้วนงอ และไม่สามารถรองรับพื้นผิวเรียบได้อย่างดีเท่าแผ่นกระจก ในช่วงแรก ฐานพลาสติกใสมีราคาแพงกว่ากระจก แต่คุณภาพก็ดีขึ้นในที่สุด ต้นทุนการผลิตก็ลดลง และมือสมัครเล่นส่วนใหญ่ก็เลิกใช้แผ่นเพลทแล้วหันมาใช้ฟิล์มแทน หลังจากที่มีการนำฟิล์มขนาดใหญ่คุณภาพสูงที่ตัดสำหรับช่างภาพมืออาชีพมาใช้ในช่วงปลายทศวรรษปี 1910 การใช้แผ่นเพลทสำหรับการถ่ายภาพทั่วไปทุกประเภทก็เริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ

การใช้แผ่นโลหะอย่างต่อเนื่องในงานดาราศาสตร์และงานวิทยาศาสตร์อื่นๆ เริ่มลดลงในช่วงต้นทศวรรษ 1980 เนื่องจากค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยอุปกรณ์ชาร์จคัปเปิล (CCD) ซึ่งยังให้ความเสถียรของมิติที่โดดเด่นอีกด้วย กล้อง CCD มีข้อได้เปรียบเหนือแผ่นโลหะแก้วหลายประการ เช่น ประสิทธิภาพสูง การตอบสนองแสงเชิงเส้น และการรับและประมวล ผลภาพที่ง่ายขึ้น อย่างไรก็ตาม แม้แต่รูปแบบ CCD ที่ใหญ่ที่สุด (เช่น 8192 × 8192 พิกเซล) ก็ยังไม่มีพื้นที่ตรวจจับและความละเอียดเท่ากับแผ่นโลหะสำหรับถ่ายภาพส่วนใหญ่ ซึ่งทำให้กล้องสำรวจสมัยใหม่ต้องใช้ชุด CCD ขนาดใหญ่เพื่อให้ได้การครอบคลุมเท่ากัน

การผลิตเพลทสำหรับถ่ายภาพถูกยกเลิกโดย Kodak, Agfa และผู้ผลิตแบบดั้งเดิมที่มีชื่อเสียงอื่นๆ ในเวลาต่อมา แหล่งที่มาในยุโรปตะวันออกได้ตอบสนองความต้องการที่เหลืออยู่ขั้นต่ำ โดยเกือบทั้งหมดนั้นมีไว้สำหรับใช้ในโฮโลแกรมซึ่งต้องใช้สื่อบันทึกที่มีพื้นที่ผิวขนาดใหญ่และความละเอียดระดับต่ำกว่าจุลภาค ซึ่งเซนเซอร์ภาพอิเล็กทรอนิกส์ที่มีอยู่ในปัจจุบัน (2014) ไม่สามารถให้ได้ ในแวดวงการถ่ายภาพแบบดั้งเดิม ผู้ที่ชื่นชอบกระบวนการทางประวัติศาสตร์จำนวนน้อยทำเพลทแบบเปียกหรือแบบแห้งด้วยตนเองจากวัตถุดิบและใช้ในกล้องฟอร์แมตใหญ่แบบวินเทจ

การเก็บรักษา

สถาบันหลายแห่งได้จัดตั้งคลังเอกสารเพื่อเก็บรักษาแผ่นภาพถ่ายและป้องกันไม่ให้ข้อมูลทางประวัติศาสตร์อันมีค่าสูญหาย อิมัลชันบนแผ่นภาพถ่ายอาจเสื่อมสภาพได้ นอกจากนี้ แผ่นกระจกยังเปราะบางและแตกได้ง่ายหากไม่ได้รับการเก็บรักษาอย่างถูกต้อง[9]

เอกสารประวัติศาสตร์

หอสมุดรัฐสภาสหรัฐอเมริกาได้รวบรวมแผ่นฟิล์มเนกาทีฟทั้งแบบเปียกและแบบแห้งไว้เป็นจำนวนมาก ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1855 ถึงปี ค.ศ. 1900 [10]โดยในจำนวนนี้มากกว่า 7,500 แผ่นได้ผ่านการแปลงเป็นดิจิทัลตั้งแต่ปี ค.ศ. 1861 ถึงปี ค.ศ. 1865 [11] พิพิธภัณฑ์George Eastmanเก็บรวบรวมแผ่นฟิล์มเนกาทีฟไว้มากมาย[12] [ การตรวจยืนยันล้มเหลว ]ในปี ค.ศ. 1955 มีรายงานว่าพบแผ่นฟิล์มเนกาทีฟแบบเปียกขนาด 4 ฟุต 6 นิ้ว (1.37 ม.) × 3 ฟุต 2 นิ้ว (0.97 ม.) ในปี ค.ศ. 1951 ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของคอลเลกชัน Holtermannซึ่งเชื่อกันว่าเป็นแผ่นฟิล์มเนกาทีฟแก้วที่ใหญ่ที่สุดที่ค้นพบในขณะนั้น[13]ภาพเหล่านี้ถ่ายในปี ค.ศ. 1875 โดยCharles Bayliss [14]และสร้างเป็นภาพพาโนรามา "Shore Tower" [15]ของ Sydney Harbour [13]ภาพพิมพ์สัมผัสอัลบูมินที่ทำจากฟิล์มเนกาทีฟเหล่านี้เป็นของสะสมของ Holtermann Collection ส่วนฟิล์มเนกาทีฟอยู่ในรายการของสะสมปัจจุบันของ Collection [14] [16]

คลังเอกสารทางวิทยาศาสตร์

การอนุรักษ์แผ่นภาพถ่ายเป็นความต้องการเฉพาะทางดาราศาสตร์ ซึ่งการเปลี่ยนแปลงมักเกิดขึ้นอย่างช้าๆ และแผ่นภาพถ่ายเหล่านี้ถือเป็นบันทึกที่ไม่สามารถทดแทนได้ของท้องฟ้าและวัตถุท้องฟ้าที่ย้อนเวลากลับไปได้กว่า 100 ปี วิธีการแปลงแผ่นภาพถ่ายดาราศาสตร์เป็นดิจิทัลทำให้สามารถเข้าถึงข้อมูลดาราศาสตร์เฉพาะเหล่านี้ได้อย่างอิสระและง่ายดาย และเป็นวิธีหนึ่งที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในการอนุรักษ์ข้อมูลเหล่านี้ แนวทางนี้ใช้ที่หอดูดาวBaldone Astrophysical Observatory ซึ่ง ได้สแกนและทำรายการแผ่นกระจกและแผ่นฟิล์มของกล้องโทรทรรศน์ Schmidt ประมาณ 22,000 แผ่น [17]ตัวอย่างอื่นของคลังข้อมูลแผ่นภาพถ่ายดาราศาสตร์คือ Astronomical Photographic Data Archive (APDA) ที่Pisgah Astronomical Research Institute (PARI) APDA ถูกสร้างขึ้นเพื่อตอบสนองต่อคำแนะนำของกลุ่มนักวิทยาศาสตร์นานาชาติที่มารวมตัวกันในปี 2550 เพื่อหารือถึงวิธีที่ดีที่สุดในการอนุรักษ์แผ่นภาพถ่ายดาราศาสตร์ (ดูเอกสารอ้างอิงของ Osborn และ Robbins ซึ่งระบุไว้ในหัวข้ออ่านเพิ่มเติม) การอภิปรายเผยให้เห็นว่าหอดูดาวบางแห่งไม่สามารถรักษาคอลเลกชันแผ่นภาพถ่ายของตนได้อีกต่อไป และจำเป็นต้องมีสถานที่สำหรับเก็บถาวร APDA มุ่งมั่นที่จะจัดเก็บและจัดทำรายการแผ่นที่ไม่ต้องการ โดยมีเป้าหมายเพื่อจัดทำรายการแผ่นเหล่านั้นและสร้างฐานข้อมูลภาพที่ชุมชนนักวิทยาศาสตร์ นักวิจัย และนักศึกษาจากทั่วโลกสามารถเข้าถึงได้ทางอินเทอร์เน็ต ปัจจุบัน APDA มีคอลเลกชันภาพถ่ายมากกว่า 404,000 ภาพจากหอสังเกตการณ์มากกว่า 40 แห่ง ซึ่งตั้งอยู่ในอาคารที่ปลอดภัยพร้อมการควบคุมสิ่งแวดล้อม สถานที่แห่งนี้มีเครื่องสแกนแผ่นหลายเครื่อง รวมถึงเครื่องสแกนที่มีความแม่นยำสูงสองเครื่อง ได้แก่ GAMMA I และ GAMMA II ซึ่งสร้างขึ้นสำหรับ NASA และ Space Telescope Science Institute (STScI) และใช้โดยทีมงานภายใต้การนำของ Barry Lasker ผู้ล่วงลับในการพัฒนา Guide Star Catalog และ Digitized Sky Survey ซึ่งใช้ในการนำทางและควบคุมกล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิลระบบจัดเก็บข้อมูลเครือข่ายของ APDA สามารถจัดเก็บและวิเคราะห์ข้อมูลได้มากกว่า 100 เทราไบต์[18]

คอลเลกชันประวัติศาสตร์ของแผ่นภาพถ่ายจากหอดูดาว Mount Wilsonสามารถดูได้ที่หอดูดาว Carnegie [ 19]ข้อมูลเมตาสามารถดูได้ผ่านฐานข้อมูลที่ค้นหาได้[20]ในขณะที่แผ่นภาพถ่ายบางส่วนได้รับการแปลงเป็นดิจิทัลแล้ว

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ "ภาพถ่ายรถไฟที่สวยที่สุดในโลก" (PDF) . Chicago & Alton Railway. เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2016 . สืบค้นเมื่อ30 มกราคม 2016 .
  2. ^ "Harrow Photos – History of the Hills & Saunders Photographic Collection". Harrow School . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 เมษายน 2009 . สืบค้นเมื่อ 8 กุมภาพันธ์ 2016 .
  3. ^ "Belle Vue Studio - คลังภาพถ่าย - พิพิธภัณฑ์และหอศิลป์แบรดฟอร์ด"
  4. ^ "Charon Discovery Image – Galleries – NASA Solar System Exploration". NASA Solar System Exploration . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 มกราคม 2016 . สืบค้นเมื่อ 21 มกราคม 2016 .
  5. ↑ จิราร์ด, เทอร์เรนซ์ เอ็ม.; ดิเนสคู, ดาน่า ไอ.; แวน อัลเทน่า, วิลเลียม เอฟ.; Platais, Imants; โมเนต์, เดวิด จี.; โลเปซ, คาร์ลอส อี. (2004) "โครงการเคลื่อนไหวที่เหมาะสมภาคใต้ III. แค็ตตาล็อกที่ใกล้สมบูรณ์ถึงV = 17.5" วารสารดาราศาสตร์ . 127 (5): 3060. arXiv : astro-ph/ 0402411 Bibcode :2004AJ....127.3060G. ดอย :10.1086/383545. S2CID  15153001.
  6. ^ Herz, AJ; Lock, WO (พฤษภาคม 1966). "อิมัลชันนิวเคลียร์". CERN Courier . 6 : 83–87.
  7. ^ Dykstra, Michael J.; Reuss, Laura E. (2003). กล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนทางชีววิทยา : ทฤษฎี เทคนิค และการแก้ไขปัญหา (ฉบับที่ 2) นครนิวยอร์ก: Kluwer Academic หน้า 194 ISBN 978-0306477492. ดึงข้อมูลเมื่อ 21 มกราคม 2559 .
  8. ^ Fan, GY; Ellisman, MH (1 ตุลาคม 2000). "การถ่ายภาพดิจิทัลในกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนแบบส่งผ่าน" Journal of Microscopy . 200 (ส่วนที่ 1): 1–13. doi :10.1046/j.1365-2818.2000.00737.x. ISSN  0022-2720. PMID  11012823. S2CID  2034467
  9. ^ Gillett, Martine; Garnier, Chantal; Flieder, Francoise (1986). "ฟิล์มเนกาทีฟแผ่นแก้ว การอนุรักษ์และการบูรณะ" Restaurator . 7 (2): 49–80. doi :10.1515/rest.1986.7.2.49. S2CID  93161043
  10. ^ "ฟิล์มเนกาทีฟแก้วสงครามกลางเมืองและภาพพิมพ์ที่เกี่ยวข้อง" หอสมุดรัฐสภาสหรัฐอเมริกาสืบค้นเมื่อ6เมษายน2559
  11. ^ "ฟิล์มเนกาทีฟแก้วสงครามกลางเมืองและภาพพิมพ์ที่เกี่ยวข้อง" หอสมุดรัฐสภาสหรัฐอเมริกาสืบค้นเมื่อ6เมษายน2559
  12. ^ "การอนุรักษ์". พิพิธภัณฑ์จอร์จ อีสต์แมนสืบค้นเมื่อ23มีนาคม2016
  13. ^ ab "Australia's Holtermann collection of wet plate negatives" (PDF) . Journal of Photography of the George Eastman House . 4 (3): 6–8. มีนาคม 1955. เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 9 กันยายน 2015 . สืบค้นเมื่อ 23 มีนาคม 2016 .
  14. ^ ab "ภาพพาโนรามาของซิดนีย์และท่าเรือ นิวเซาท์เวลส์" หอศิลป์นิวเซาท์เวลส์สืบค้นเมื่อ24มีนาคม2016
  15. ^ "Holtermann Panorama" (PDF) . หอศิลป์แห่งชาติออสเตรเลีย. สืบค้นเมื่อ24 มีนาคม 2016 .
  16. ^ "แผ่นกระจกเนกาทีฟสามแผ่นของซิดนีย์ฮาร์เบอร์จากบ้านพักของ Holtermann ที่เซนต์ลีโอนาร์ด" แค็ตตาล็อกหอสมุดแห่งรัฐนิวเซาท์เวลส์สืบค้นเมื่อ7 เมษายน 2559
  17. ^ Ilgmars Eglitis และ Vitaly Andruk (มิถุนายน 2017) "การประมวลผลแผ่นดิจิทัลขนาด 1.2 เมตรของกล้องโทรทรรศน์ Schmidt ของหอสังเกตการณ์ Baldone" Open Astronomy . 26 (1): 7–17. Bibcode :2017OAst...26....1N. doi : 10.1515/astro-2017-0002 .
  18. ^ "ADPA".
  19. ^ "เครื่องมือค้นหาแผ่นโลหะในคลัง (อดีต)". หอสังเกตการณ์คาร์เนกี. สืบค้นเมื่อ2020-12-16 .
  20. ^ "ฐานข้อมูลเก็บถาวรแผ่นเปลือกโลกของหอสังเกตการณ์คาร์เนกี" plates.obs.carnegiescience.edu . สืบค้นเมื่อ2021-01-07 .

อ่านเพิ่มเติม

  • Peter Kroll, Constanze La Dous, Hans-Jürgen Bräuer: "การล่าสมบัติในเอกสารสำคัญเกี่ยวกับแผ่นดาราศาสตร์" (การดำเนินการของการประชุมเชิงปฏิบัติการระหว่างประเทศจัดขึ้นที่หอดูดาว Sonneberg วันที่ 4 ถึง 6 มีนาคม พ.ศ. 2542) Verlag Herri Deutsch, Frankfurt am Main (1999), ISBN 3-8171-1599-7 
  • Wayne Osborn, Lee Robbins: "การอนุรักษ์มรดกทางการถ่ายภาพทางดาราศาสตร์: สถานะปัจจุบันและอนาคตของแผ่นเปลือกโลกดาราศาสตร์อเมริกาเหนือ" ซีรีส์การประชุมสมาคมดาราศาสตร์แห่งแปซิฟิก เล่มที่ 410 (2009), ISBN 978-1-58381-700-1 
  • สถาบันวิจัยดาราศาสตร์พิสกาห์ (PARI) คลังข้อมูลภาพถ่ายดาราศาสตร์ (APDA) https://www.pari.edu/research/adpa/
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับแผ่นถ่ายภาพ
  • หอสังเกตการณ์คาร์เนกี
  • เอกสารสำคัญแผ่น Sonneberg (หอดูดาว Sonneberg)
  • ชั้นวางจานของหอดูดาววิทยาลัยฮาร์วาร์ด
  • APDA @ ปารี
  • คลังข้อมูลภาพถ่ายดาราศาสตร์ของสถาบันวิจัยดาราศาสตร์พิสกาห์ (PARI APDA) (คลังข้อมูลตั้งแต่เดือนสิงหาคม 2555)
  • สารคดีบันทึกเรื่องราวชายแดนของรัฐโอเรกอน ผลิตโดยOregon Public Broadcasting
  • วิดีโอสาธิตการเตรียมเพลทแบบเปียกคอลโลเดียนและการสร้างภาพถ่าย
  • หลักสูตรการถ่ายภาพภาคสนามด้วยแผ่นเปียก
  • ข้อมูลเกี่ยวกับการสร้างภาพถ่ายแบบแผ่นเปียก
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=จานถ่ายรูป&oldid=1197389326"