ความเน่าเปื่อย

บทความนี้ต้องการการอ้างอิงเพิ่มเติมเพื่อการตรวจสอบโปรดช่วยปรับปรุงบทความนี้โดยเพิ่มการอ้างอิงจากแหล่งที่มาที่เชื่อถือได้เนื้อหาที่ไม่มีแหล่งที่มาอาจถูกโต้แย้งและลบออก ค้นหาแหล่งที่มา:  "Putrefaction" – ข่าว  ·หนังสือพิมพ์  ·หนังสือ  ·นักวิชาการ  · JSTOR ( พฤษภาคม 2014 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

การเน่าเปื่อยเป็นขั้นตอนที่ห้าของการเสียชีวิต ต่อจาก ซีดหลังตาย ลิเวอร์ มอร์ทิส อัลกอร์มอร์ทิสและแข็งหลังตายกระบวนการนี้หมายถึงการสลายตัวของร่างกายสัตว์หลัง การตายโดยทั่วไปอาจมองได้ว่าเป็นการสลายตัวของโปรตีนและการสลายตัวในที่สุดของความเหนียวแน่นระหว่างเนื้อเยื่อ และการเหลวของอวัยวะส่วนใหญ่ สาเหตุนี้เกิดจากการสลายตัวของสารอินทรีย์จากการย่อยของแบคทีเรียหรือเชื้อรา ซึ่งทำให้เกิดการปล่อยก๊าซที่แทรกซึมเข้าไปในเนื้อเยื่อของร่างกายและนำไปสู่การเสื่อมสภาพของเนื้อเยื่อและอวัยวะ เวลาโดยประมาณที่ใช้ในการเน่าเปื่อยขึ้นอยู่กับปัจจัยต่างๆ ปัจจัยภายในที่ส่งผลต่ออัตราการเน่าเปื่อย ได้แก่ อายุที่เกิดการเสียชีวิต โครงสร้างและสภาพโดยรวมของร่างกาย สาเหตุของการเสียชีวิต และการบาดเจ็บภายนอกที่เกิดขึ้นก่อนหรือหลังการเสียชีวิต ปัจจัยภายนอก ได้แก่ อุณหภูมิสิ่งแวดล้อม ความชื้นและการสัมผัสอากาศ เสื้อผ้า ปัจจัยการฝังศพ และการสัมผัสแสงฟาร์มร่างกายเป็นสถานที่ศึกษาว่าปัจจัยต่างๆ ส่งผลต่อกระบวนการเน่าเปื่อยอย่างไร

สัญญาณแรกของการเน่าเปื่อยจะปรากฏโดยการเปลี่ยนสีเป็นสีเขียวบนผิวหนังด้านนอก บนผนังหน้าท้องซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของลำไส้ใหญ่ และใต้ผิวตับด้วย

สารบางชนิด เช่นกรดคาร์โบลิกสารหนูสตริกนินและสังกะสีคลอไรด์สามารถใช้เพื่อชะลอกระบวนการเน่าเปื่อยได้หลายวิธี ขึ้นอยู่กับองค์ประกอบทางเคมีของสารนั้น ๆ

ในทางอุณหพลศาสตร์เนื้อเยื่ออินทรีย์ทั้งหมดประกอบด้วยพลังงานเคมี ซึ่งเมื่อไม่ได้รับการบำรุงรักษาโดยการบำรุงรักษาทางชีวเคมีอย่างต่อเนื่องของสิ่งมีชีวิต พลังงานเคมีจะเริ่มสลายตัวทางเคมีเนื่องจากปฏิกิริยากับน้ำเป็นกรดอะมิโนซึ่งเรียกว่าไฮโดรไลซิสการสลายของโปรตีนในร่างกายที่กำลังสลายตัวเป็นกระบวนการที่เกิดขึ้นเองตาม ธรรมชาติ ไฮโดรไลซิ สของโปรตีนจะเร่งขึ้นเมื่อแบคทีเรียที่ไม่ใช้ออกซิเจนในระบบย่อยอาหารกิน ย่อย และขับโปรตีนในเซลล์ของร่างกายออกไป

การย่อยโปรตีนในเซลล์ของแบคทีเรียทำให้เนื้อเยื่อของร่างกายอ่อนแอลง เมื่อโปรตีนถูกย่อยสลายเป็นส่วนประกอบที่เล็กลงอย่างต่อเนื่อง แบคทีเรียจะขับก๊าซและสารประกอบอินทรีย์เช่นหมู่ฟังก์ชัน เอมีน พิวเทรส ซีน (จากออร์นิทีน ) และคาดาเวอรีน (จากไลซีน ) ซึ่งส่งกลิ่นเหม็นเหมือนเนื้อเน่า ในตอนแรก ก๊าซเน่าจะถูกจำกัดไว้ในโพรงของร่างกาย แต่ในที่สุดก็แพร่กระจายผ่านเนื้อเยื่อที่อยู่ติดกันและเข้าสู่ระบบไหลเวียนโลหิตเมื่ออยู่ในหลอดเลือด ก๊าซเน่าจะแทรกซึมและแพร่กระจายไปยังส่วนอื่น ๆ ของร่างกายและแขนขา

ผลทางสายตาของการแทรกซึมของเนื้อเยื่อที่มีก๊าซคืออาการบวมของลำตัวและแขนขาอย่างเห็นได้ชัด แรงดันภายในที่เพิ่มขึ้นจากปริมาณก๊าซที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้เนื้อเยื่อที่กักเก็บก๊าซเครียด อ่อนแอลง และแยกออกจากกัน ในระหว่างการเน่าเปื่อย เนื้อเยื่อผิวหนังของร่างกายจะแตกออกในที่สุดและปล่อยก๊าซแบคทีเรียออกมา ในขณะที่แบคทีเรียที่ไม่ใช้ออกซิเจนยังคงกิน ย่อย และขับโปรตีนในเนื้อเยื่อ การย่อยสลายของร่างกายจะดำเนินไปสู่ขั้นตอนของ การ สร้างโครงกระดูกการบริโภคอย่างต่อเนื่องนี้ยังส่งผลให้แบคทีเรียผลิตเอธานอลซึ่งอาจทำให้ยากต่อการระบุปริมาณแอลกอฮอล์ในเลือด (BAC) ในการชันสูตรพลิกศพ โดยเฉพาะในร่างกายที่เก็บกู้จากน้ำ^[1]

โดยทั่วไป คำว่าการสลายตัวครอบคลุมถึงกระบวนการทางชีวเคมีที่เกิดขึ้นตั้งแต่การตายทางกายภาพของบุคคล (หรือสัตว์) จนกระทั่งร่างกายกลายเป็นโครงกระดูก การเน่าเปื่อยเป็นหนึ่งในเจ็ดขั้นตอนของการย่อยสลายดังนั้น คำว่าเน่าเปื่อย จึง หมายถึงสารอินทรีย์ทั้งหมด (สัตว์และมนุษย์) ที่ เน่าเปื่อย ทางชีวเคมีในกรณีของการตายโดยการวางยาพิษ การเน่าเปื่อยของร่างกายจะล่าช้าทางเคมีเนื่องจากพิษ เช่นแอนติโมนีสารหนูกรดคาร์ โบลิ ก(ฟีนอล) นุกซ์โว มิกา (พืช) สตริกนิน (ยาฆ่าแมลง) และสังกะสีคลอไรด์

ลำดับเหตุการณ์คร่าวๆ ในระยะเน่าเปื่อยมีดังนี้:

• 1–2 วัน: อาการซีดหลังตาย อาการอัลกอร์หลังตาย อาการแข็งหลังตาย และอาการลิวอร์หลังตาย เป็นขั้นตอนแรกในกระบวนการย่อยสลาย ก่อนกระบวนการเน่าเปื่อย
• 2–3 วัน: ผิวหนังบริเวณท้อง เปลี่ยนสี ท้องเริ่มบวมเนื่องจากเกิดก๊าซ
• 3–4 วัน: การเปลี่ยนสีจะแพร่กระจายและเส้นเลือดที่เปลี่ยนสีจะมองเห็นได้
• 5–6 วัน: หน้าท้องบวมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และผิวหนังพอง
• 10–20 วัน: เกิดอาการเน่าดำ ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อกลิ่นเหม็นถูกปล่อยออกมาจากร่างกาย และส่วนต่างๆ ของร่างกายเปลี่ยนเป็นสีดำ
• 2 สัปดาห์: ช่องท้องบวม แรงดันแก๊สภายในใกล้ถึงขีดจำกัดสูงสุด
• 3 สัปดาห์: เนื้อเยื่ออ่อนลง อวัยวะและโพรงต่างๆ แตก เล็บและผมหลุดร่วง
• 4 สัปดาห์: เนื้อเยื่ออ่อน เช่น อวัยวะภายในเริ่มละลายและใบหน้าเริ่มมองเห็นได้ยากขึ้น ผิวหนัง กล้ามเนื้อ เส้นเอ็น และเอ็นยึดเสื่อมลงจนเห็นโครงกระดูก

ลำดับการสลายของอวัยวะในร่างกาย: ^[2]

อัตราการเน่าเปื่อยสูงสุดอยู่ที่อากาศ รองลงมาคือ น้ำ ดิน และดิน อัตราการเน่าเปื่อยที่แน่นอนขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย เช่น สภาพอากาศ การสัมผัส และสถานที่ ดังนั้น การแช่เย็นที่ห้องเก็บศพหรือสถานประกอบพิธีศพอาจทำให้กระบวนการนี้ล่าช้าลง ทำให้สามารถฝังศพได้ภายในสามวันหลังจากเสียชีวิตโดยไม่ต้องทำศพอัตราการเน่าเปื่อยจะเพิ่มขึ้นอย่างมากในภูมิอากาศแบบร้อนชื้น สัญญาณภายนอกครั้งแรกของการเน่าเปื่อยในร่างกายที่นอนอยู่ในอากาศมักจะเป็นรอยเปลี่ยนเป็นสีเขียวบนผิวหนังบริเวณไส้ติ่งซึ่งจะปรากฏขึ้นภายใน 12–24 ชั่วโมง สัญญาณภายในครั้งแรกมักจะเป็นรอยเปลี่ยนเป็นสีเขียวที่บริเวณใต้ตับ

ปัจจัยต่างๆ ส่งผลต่ออัตราการเน่าเปื่อย^{[3] [4] [5]}

อุณหภูมิสิ่งแวดล้อม: การสลายตัวจะเร็วขึ้นเมื่ออุณหภูมิของบรรยากาศหรือสิ่งแวดล้อมสูงขึ้น โดยความเร็วในการเน่าเปื่อยจะเหมาะสมที่สุดระหว่าง 21 °C (70 °F) และ 38 °C (100 °F) และจะเร็วขึ้นอีกเมื่อความชื้นในระดับสูง อุณหภูมิที่เหมาะสมนี้จะช่วยให้เนื้อเยื่อสลายตัวทางเคมีและส่งเสริมการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์ การสลายตัวจะหยุดลงเกือบต่ำกว่า 0 °C (32 °F) หรือสูงกว่า 48 °C (118 °F)

ความชื้นและการสัมผัสกับอากาศ: โดยปกติแล้วการเน่าเปื่อยจะช้าลงเนื่องจากร่างกายจมอยู่ในน้ำ เนื่องจากร่างกายสัมผัสกับอากาศน้อยเกินไป การสัมผัสอากาศและความชื้นสามารถทำให้เกิดการแพร่กระจายและการเติบโตของจุลินทรีย์ ส่งผลให้การย่อยสลายเร็วขึ้น ในสภาพแวดล้อมที่ร้อนและแห้ง ร่างกายสามารถดำเนินกระบวนการที่เรียกว่าการทำมัมมี่ ซึ่งร่างกายจะขาดน้ำอย่างสมบูรณ์และแบคทีเรียจะถูกยับยั้งการสลายตัว

เสื้อผ้า: เสื้อผ้าที่หลวมๆ อาจทำให้เน่าเปื่อยเร็วขึ้น เนื่องจากช่วยกักเก็บความร้อนในร่างกาย เสื้อผ้าที่รัดรูปอาจทำให้กระบวนการเน่าเปื่อยช้าลง เนื่องจากเลือดไม่ไปเลี้ยงเนื้อเยื่อและขัดขวางสารอาหารที่แบคทีเรียจะนำไปใช้

วิธีการฝังศพ: การฝังศพอย่างรวดเร็วสามารถชะลอการเน่าเปื่อยได้ ร่างกายในหลุมศพที่ลึกมีแนวโน้มที่จะเน่าเปื่อยช้าลงเนื่องจากอิทธิพลที่ลดลงของการเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิ องค์ประกอบของหลุมศพอาจเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เกิดการเน่าเปื่อย โดยดินเหนียวที่มีความหนาแน่นมีแนวโน้มที่จะเร่งการเน่าเปื่อย ในขณะที่ดินแห้งและเป็นทรายจะทำให้การเน่าเปื่อยช้าลง

การสัมผัสแสง: แสงยังสามารถส่งผลทางอ้อมได้ เนื่องจากแมลงวันและแมลงชอบวางไข่ในบริเวณร่างกายที่ไม่ได้รับแสง เช่น รอยแยกที่เกิดจากเปลือกตาและรูจมูก^[3]

อายุเมื่อเสียชีวิต: ทารกในครรภ์และทารกที่ตายคลอดจะเน่าเปื่อยช้าเนื่องจากเป็นหมัน อย่างไรก็ตาม ผู้ที่อายุน้อยกว่ามักจะเน่าเปื่อยเร็วกว่าผู้สูงอายุ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

สภาพร่างกาย: ร่างกายที่มีเปอร์เซ็นต์ไขมันมากกว่าและมีมวลกล้ามเนื้อน้อยกว่าจะมีอัตราการเน่าเปื่อยเร็วขึ้น เนื่องจากไขมันจะกักเก็บความร้อนได้มากกว่าและพาของเหลวจำนวนมากไปสะสมในเนื้อเยื่อ^[5]

สาเหตุการเสียชีวิต: สาเหตุของการเสียชีวิตมีความสัมพันธ์โดยตรงกับความเร็วในการเน่าเปื่อย โดยร่างกายที่เสียชีวิตจากความรุนแรงหรืออุบัติเหตุมักจะเน่าเปื่อยช้ากว่าร่างกายที่เสียชีวิตจากโรคติดเชื้อ สารพิษบางชนิด เช่นโพแทสเซียมไซยาไนด์หรือสตริกนินอาจทำให้การเน่าเปื่อยช้าลง ในขณะที่การติดสุราเรื้อรังและการใช้โคเคนจะทำให้การเน่าเปื่อยเร็วขึ้น^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

การบาดเจ็บภายนอก: การบาดเจ็บก่อนเสียชีวิตหรือหลังเสียชีวิตอาจทำให้เน่าเปื่อยเร็วขึ้น เนื่องจากบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บอาจเสี่ยงต่อการถูกแบคทีเรียรุกรานได้มากขึ้น^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

สารพิษบางชนิดต่อร่างกายสามารถชะลอกระบวนการเน่าเปื่อยได้ ซึ่งได้แก่:

• กรดคาร์โบลิก (ฟีนอล)
• สารหนูและแอนติโมนี^[6]
• สตริกนิน^[6]
• นุกซ์ โวมิก้า (พืช)
• สังกะสีคลอไรด์ , _ZnCl2
• มอร์ฟีน^[6]
• อะโคไนน์

การทำศพเป็นกระบวนการถนอมร่างมนุษย์ด้วยการชะลอการย่อยสลาย ซึ่งทำได้โดยใช้สารทำศพ ซึ่งเป็นส่วนผสมของฟอร์มาลดีไฮด์ เมทานอล และตัวทำละลายอื่นๆ เหตุผลที่พบบ่อยที่สุดในการถนอมร่างคือ เพื่อจุดประสงค์ในการจัดงานศพ เพื่อฝังศพบนพื้นดินหรือขนส่งร่างผู้เสียชีวิตจากระยะไกล และเพื่อการปฏิบัติทางการแพทย์หรือทางศาสนา

ฟาร์มศพใช้ศพที่บริจาคมาศึกษากระบวนการย่อยสลายของมนุษย์ในสภาพแวดล้อมต่างๆ^[7]ซึ่งรวมถึงศูนย์วิจัยมานุษยวิทยานิติเวชของมหาวิทยาลัยเทนเนสซี สถานีวิจัยกระดูกวิทยาของมหาวิทยาลัยเวสเทิร์นแคโรไลนา (FOREST) ​​ศูนย์วิจัยมานุษยวิทยานิติเวชของมหาวิทยาลัยแห่งรัฐเท็กซัส (FARF) ศูนย์วิทยาศาสตร์นิติเวชประยุกต์ของมหาวิทยาลัยแห่งรัฐแซมฮิวสตัน (STAFS) ศูนย์วิจัยมานุษยวิทยานิติเวชของมหาวิทยาลัยเซาเทิร์นอิลลินอยส์ และสถานีวิจัยการสืบสวนนิติเวชของมหาวิทยาลัยโคโลราโดเมซา ศูนย์วิจัยการทดลอง Taphonomic ของออสเตรเลีย ซึ่งอยู่ใกล้กับซิดนีย์เป็นฟาร์มศพแห่งแรกที่ตั้งอยู่นอกสหรัฐอเมริกา^[8]ในสหราชอาณาจักร มีโรงงานหลายแห่งที่ใช้ซากหมูเพื่อศึกษากระบวนการย่อยสลายแทนที่จะใช้ซากมนุษย์หรือศพ หมูมีโอกาสเป็นโรคติดเชื้อน้อยกว่าศพมนุษย์ และหาได้ง่ายโดยไม่ต้องคำนึงถึงประเด็นทางจริยธรรม แต่ฟาร์มศพมนุษย์ยังคงเป็นที่ต้องการอย่างมากสำหรับการวิจัยเพิ่มเติม^[9]ฟาร์มร่างกายแต่ละแห่งมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวในองค์ประกอบของสิ่งแวดล้อม ช่วยให้นักวิจัยมีความรู้ที่กว้างขึ้น และทำให้สามารถทำการวิจัยได้ว่าปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมต่างๆ ส่งผลต่ออัตราการสลายตัวได้อย่างมีนัยสำคัญอย่างไร เช่น ความชื้น แสงแดด ฝนหรือหิมะ ระดับความสูง และอื่นๆ

ในทางเล่นแร่แปรธาตุการเน่าเปื่อยก็เหมือนกับการหมักโดยปล่อยให้สารเน่าเปื่อยหรือสลายตัวโดยไม่ได้รับการรบกวน ในบางกรณี กระบวนการเริ่มต้นจะง่ายขึ้นด้วยการใช้ตัวอย่างวัสดุที่ต้องการในปริมาณเล็กน้อยเพื่อทำหน้าที่เป็น "เมล็ดพันธุ์" ซึ่งเป็นเทคนิคที่คล้ายกับการใช้ผลึกเมล็ดพันธุ์ในการตกผลึก^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

• การแช่แข็ง
• การเน่าเปื่อยของศพ
• การย่อยสลาย
• การสลายตัวทางนิติวิทยาศาสตร์ด้านแมลง
• การแช่ (กระดูก)
• โปรเมสชั่น
• แบคทีเรียเน่าเปื่อย
• การเหม็นหืน
• ความหลงผิดของโคตาร์ด

• การเน่าเปื่อย: นิติเวชศาสตร์ของ ดร. Dinesh Rao
• อัตราการเน่าเปื่อยของศพ