อาร์เอ็ม บัลลันไทน์ | |
---|---|
เกิด | Robert Michael Ballantyne 24 เมษายน 1825 เอดินบะระสกอตแลนด์ ( 24 เมษายน 2368 ) |
เสียชีวิตแล้ว | 8 กุมภาพันธ์ 1894 (8 ก.พ. 1894)(อายุ 68 ปี) กรุงโรมประเทศอิตาลี |
นามปากกา | โคมัส |
อาชีพ | นักเขียน |
สัญชาติ | อังกฤษ |
ระยะเวลา | ศตวรรษที่ 19 |
ประเภท | นิยายเยาวชน |
คู่สมรส | เจน แกรนท์ ( ม. 1866 |
เด็ก | 6 |
ญาติพี่น้อง | เจมส์ บัลลันไทน์ (ลุง) |
โรเบิร์ต ไมเคิล บัลลันไทน์ (24 เมษายน ค.ศ. 1825 – 8 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1894) เป็นนักเขียนนวนิยายเยาวชน ชาวสก็อตแลนด์ ซึ่งเขียนหนังสือไว้มากกว่าร้อยเล่ม นอกจากนี้ เขายังเป็นศิลปินที่มีความสามารถอีกด้วย โดยจัดแสดงผลงานสีน้ำ ของเขาบางส่วน ที่Royal Scottish Academy [ 1]
Ballantyne เกิดที่เมืองเอดินบะระเมื่อวันที่ 24 เมษายน ค.ศ. 1825 เป็นบุตรคนที่เก้าจากพี่น้องสิบคนและเป็นบุตรชายคนเล็กของ Alexander Thomson Ballantyne (ค.ศ. 1776–1847) และภรรยาของเขา Anne (ค.ศ. 1786–1855) Alexander เป็นบรรณาธิการหนังสือพิมพ์และช่างพิมพ์ในบริษัทของครอบครัวที่ชื่อว่า "Ballantyne & Co" ซึ่งตั้งอยู่ที่ Paul's Works on the Canongate [2]และJames Ballantyneลุงของ Robert (ค.ศ. 1772–1833) เป็นช่างพิมพ์ให้กับนักเขียนชาวสก็อตชื่อSir Walter Scott [ 3]ในปี ค.ศ. 1832–33 ครอบครัวนี้อาศัยอยู่ที่ 20 Fettes Row ทางตอนเหนือของเมืองเอดินบะระ[2] วิกฤตการณ์ธนาคารทั่วสหราชอาณาจักรในปี ค.ศ. 1825 ส่งผลให้ธุรกิจการพิมพ์ของ Ballantyne ล่มสลายในปีถัดมา โดยมีหนี้สิน 130,000 ปอนด์[4]ซึ่งส่งผลให้โชคลาภของครอบครัวลดลง[3]
Ballantyne เดินทางไปแคนาดาเมื่ออายุได้ 16 ปี และใช้เวลา 5 ปีในการทำงานให้กับบริษัท Hudson's Bayเขาค้าขายขนสัตว์กับชน พื้นเมือง และชนพื้นเมืองอเมริกันในพื้นที่ ซึ่งต้องเดินทางด้วยเรือแคนูและเลื่อนไปยังพื้นที่ที่ปัจจุบันเป็นจังหวัดแมนิโทบา ออนแทรีโอ และควิเบก ประสบการณ์เหล่านี้ได้กลายมาเป็นพื้นฐานของนวนิยายเรื่องThe Young Fur Traders (1856) ของเขา [3]ความปรารถนาที่เขามีต่อครอบครัวและบ้านในช่วงเวลานั้นทำให้เขาประทับใจจนเริ่มเขียนจดหมายถึงแม่ของเขา Ballantyne เล่าในอัตชีวประวัติของเขาPersonal Reminiscences in Book Making (1893) ว่า "การเขียนจดหมายยาวๆ ครั้งนี้ทำให้ฉันมีทักษะในการแต่งหนังสือเพียงเล็กน้อย" [5]
ในปี 1847 Ballantyne กลับมายังสกอตแลนด์และพบว่าพ่อของเขาเสียชีวิตแล้ว เขาตีพิมพ์หนังสือเล่มแรกในปีถัดมา ซึ่งมีชื่อว่าHudson's Bay: or, Life in the Wilds of North Americaและทำงานให้กับสำนักพิมพ์Messrs Constable อยู่ช่วงหนึ่ง ในปี 1856 เขาเลิกทำธุรกิจเพื่อมุ่งเน้นไปที่อาชีพนักวรรณกรรม และเริ่มเขียนชุดเรื่องผจญภัยสำหรับเยาวชน ซึ่งชื่อของเขาเป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่น[1]
หนังสือ เล่ม The Young Fur-Traders (1856), The Coral Island (1857), The World of Ice (1859), Ungava: a Tale of Eskimo Land (1857), The Dog Crusoe (1860), The Lighthouse (1865), Fighting the Whales (1866), Deep Down (1868), The Pirate City (1874), Erling the Bold (1869), The Settler and the Savage (1877) และหนังสืออื่นๆ อีกกว่า 100 เล่มตามมาอย่างต่อเนื่อง โดยกฎของเขาคือการเขียนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้จากความรู้ส่วนบุคคลเกี่ยวกับฉากที่เขาบรรยาย[1] The Gorilla Hunters นิทานเรื่องป่าแอฟริกา (1861) มีตัวละครสามตัวที่เหมือนกับThe Coral Islandได้แก่ Jack Martin, Ralph Rover และ Peterkin Gay ที่นี่ Ballantyne พึ่งพาข้อเท็จจริงจากการสำรวจในอิเควทอเรียลกินีของPaul du Chailluซึ่งปรากฏในช่วงต้นปีเดียวกัน[6]
The Coral Islandเป็นนวนิยายของ Ballantyne ที่ได้รับความนิยมมากที่สุดที่ยังคงอ่านและจดจำได้ในปัจจุบัน[7]แต่เนื่องจากข้อผิดพลาดประการหนึ่งที่เขาทำในหนังสือเล่มนั้น โดยเขาใส่ความหนาของเปลือกมะพร้าวไม่ถูกต้อง ในเวลาต่อมา เขาจึงพยายามหาความรู้จากประสบการณ์จริงเกี่ยวกับเนื้อหาที่เขาเขียน ตัวอย่างเช่น เขาใช้เวลาอยู่กับผู้ดูแลประภาคารที่Bell Rock สักระยะหนึ่ง ก่อนที่จะเขียนThe Lighthouseและในขณะที่ค้นคว้าสำหรับDeep Downเขาได้ใช้เวลาอยู่กับคนงานเหมืองดีบุกในคอร์นวอลล์ [ 1]
ในปี ค.ศ. 1857–58 Ballantyne ได้เขียนนิทานเด็กหลายเรื่องภายใต้นามแฝงว่า 'Comus' รวมถึงThree Little Kittens (1857), My Mother (1857), The Butterfly's Ball and the Grasshopper's Feast (1857), Mister Fox (1857) และThe Robber Kitten (1858) [8] นิทาน เหล่านี้ได้รับการตีพิมพ์โดยThomas Nelson and Sonsในฉบับภาพประกอบพร้อมฉบับกลอน (ในกรณีของThe Butterfly's BallโดยWilliam RoscoeและMy MotherโดยAnn Taylor ) และการเรียบเรียงดนตรีสำหรับเปียโนและสำหรับดูเอตกับเด็ก[9]
ในปี พ.ศ. 2409 บอลลันไทน์แต่งงานกับเจน แกรนท์ ( ประมาณ พ.ศ. 2388 – ประมาณ พ.ศ. 2467 ) โดยเขามีลูกชายสามคนและลูกสาวสามคนด้วยกัน[3]
Ballantyne ใช้เวลาช่วงบั้นปลายชีวิตในHarrow ลอนดอนก่อนจะย้ายไปอิตาลีเพื่อสุขภาพของเขา ซึ่งอาจป่วยเป็นโรคเมนิแยร์ โดยไม่ได้รับการวินิจฉัย เขาเสียชีวิตในกรุงโรมเมื่อวันที่ 8 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1894 และถูกฝังไว้ในสุสานโปรเตสแตนต์ที่นั่น[3]
ป้ายของ Greater London Councilรำลึกถึง Ballantyne ที่ "Duneaves" บนถนน Mount Park ใน Harrow [10]
ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ได้รับอิทธิพลจาก Ballantyne คือRobert Louis Stevenson (1850–94) เขาประทับใจกับเรื่องราวของThe Coral Island (1857) มากถึงขนาดที่เขานำประเด็นต่างๆ ที่พบใน Ballantyne มาเรียบเรียงเป็นบางส่วนในหนังสือชื่อดังของเขาเรื่อง Treasure Island (1881) เขายกย่อง Ballantyne ในบทนำของเรื่องTreasure Islandด้วยบทกวีต่อไปนี้:
สำหรับผู้ซื้อที่กำลังลังเลใจ
หากนิทานกะลาสีเป็นเพลงของกะลาสี
พายุและการผจญภัย ความร้อนและความหนาวเย็น
หากเป็นเรือใบเสาสามเสา เรือใบเกาะ และเรือใบสีน้ำตาลแดง
และพวกโจรสลัด และทองคำที่ฝังไว้
และความโรแมนติกเก่าๆ ที่เล่าใหม่อีกครั้ง
ตรงตามวิธีโบราณจริงๆ
ได้โปรดเถิด ข้าพเจ้าพอใจแต่ก่อนเถิด
เยาวชนที่ฉลาดขึ้นในปัจจุบัน:
ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นและล้มลงซะ! ถ้าไม่เช่นนั้น
หากเยาวชนผู้ใฝ่เรียนไม่ปรารถนาอีกต่อไป
ความอยากอาหารเก่าๆ ของเขาถูกลืมไปแล้ว
คิงส์ตันหรือ บัลลันไทน์ผู้กล้าหาญ
หรือคูเปอร์แห่งไม้และคลื่น:
ก็ขอให้เป็นเช่นนั้นเถิด! และขอให้ข้าพเจ้า
และโจรสลัดของฉันทุกคนต่างก็แบ่งปันหลุมศพร่วมกัน
สิ่งเหล่านี้และผลงานสร้างสรรค์ของพวกเขาอยู่ที่ไหน!
เอ็ดการ์ กิเบอร์น (24 มิถุนายน พ.ศ. 2393 – 21 กันยายน พ.ศ. 2432) [12]จัดทำภาพประกอบ 5 ภาพสำหรับหนังสือ The Blue Lights or Hot Work in the Soudan: A tale of Soldier life in Several of its Phasesโดย Ballantyne (J Nisbet & Co, London, พ.ศ. 2431) [13]
บรรณานุกรม