ราโมน ลูลล์
นักเขียนและนักปรัชญาชาวมายอร์กัน
ได้รับพระพร

ราโมน ลูลล์

ทีโอเอสเอฟ
ภาพเหมือนสมัย ของ Ramon Llull โดย Francisco Ribalta (1620)
เกิดประมาณ ค.ศ.  1232
เมืองมายอร์การาชอาณาจักรมายอร์กา
(ปัจจุบันคือเมืองปัลมา ประเทศสเปน)
เสียชีวิตแล้วอาจเป็นวันที่ 25 มีนาคม ค.ศ. 1315 หรือ 1316 (อายุ 83–84 ปี)
ได้รับการเคารพบูชาในคริสตจักรโรมันคาธอลิก
ได้รับการประกาศให้เป็นบุญราศี11 กันยายน พ.ศ. 2390 โดยสมเด็จพระสันตปาปาปิอุสที่ 9
งานเลี้ยง30 มิถุนายน ( คณะนักบุญฟรังซิสที่ 3 )
อาชีพปรัชญา
รูปภาพที่ล้าสมัยของ Ramon Llull พร้อมม้วนคำพูดโดยศิลปินที่ไม่ปรากฏชื่อ (ศตวรรษที่ 16–17)
ผลงานที่น่าชื่นชม
ยุคปรัชญาในยุคกลาง
ภูมิภาคปรัชญาตะวันตก
โรงเรียนความสงบสุข
ความสนใจหลัก
แนวคิดที่น่าสนใจ

Ramon Llull TOSF ( คาตาลา: [rəˈmoɲ ˈʎuʎ] ; ราวปี 1232 [a] – อาจเป็นวันที่ 25 มีนาคม[4] 1315/1316) [b]เป็นนักปรัชญานักเทววิทยากวีมิชชันนารีนักวิจารณ์ศาสนาคริสต์และอดีตอัศวินจากราชอาณาจักรมายอร์กา

เขาคิดค้นระบบปรัชญาที่เรียกว่าศิลปะซึ่งถือเป็นตรรกะสากลชนิดหนึ่งเพื่อพิสูจน์ความจริงของหลักคำสอนของคริสเตียนต่อคู่สนทนาจากทุกศาสนาและทุกเชื้อชาติศิลปะประกอบด้วยหลักการทั่วไปและการดำเนินการผสมผสานชุดหนึ่ง ซึ่งแสดงด้วยแผนภาพ

นักเขียนที่มีผลงานมากมาย เขายังเป็นที่รู้จักจากผลงานวรรณกรรมที่เขียนเป็นภาษาคาตาลันซึ่งเขาแต่งขึ้นเพื่อให้ศิลปะ ของเขา เข้าถึงผู้คนได้มากขึ้น นอกจากภาษาคาตาลันและภาษาละตินแล้ว เขายังอาจเขียนเป็นภาษาอาหรับ ด้วย (แม้ว่าจะไม่มีข้อความภาษาอาหรับหลงเหลืออยู่) หนังสือของเขาได้รับการแปลเป็นภาษาอ็อกซิตันฝรั่งเศสและคาสตีลในช่วงชีวิตของเขา[5]

แม้ว่าผลงานของเขาจะไม่ประสบความสำเร็จมากนักในช่วงชีวิตของเขา แต่เขาก็ได้รับการตอบรับอย่างดีและต่อเนื่อง ในช่วงต้นยุคใหม่ ชื่อของเขาถูกเชื่อมโยงกับ ผลงาน ทางเล่นแร่แปรธาตุ[6]เมื่อไม่นานมานี้ เขาได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้บุกเบิกสาขาใหม่ของทฤษฎีทางเลือกทางสังคม 450 ปี ก่อนที่การสืบสวนของBordaและCondorcet จะเปิดสาขานี้ขึ้นอีกครั้ง [7] [8]แนวคิดของเขายังเป็นลางบอกเหตุของการพัฒนาทฤษฎีการคำนวณ อีก ด้วย[2] [9] [10]

ชีวิต

ชีวิตช่วงแรกและครอบครัว

ฉากจากชีวิตของเรย์มอนด์ ลัลล์ ในต้นฉบับศตวรรษที่ 14

ลูลล์เกิดที่เมืองปาล์มาในตระกูลขุนนางแห่งบาร์เซโลนาที่ร่ำรวยซึ่งเดินทางมาถึงราชอาณาจักรมายอร์กาในปี ค.ศ. 1229 พร้อมกับกองทัพพิชิตของเจมส์ที่ 1 แห่งอารากอน เจมส์ที่ 1 พิชิตมายอร์กาซึ่งเคยปกครอง โดย อัลโมฮัดเป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เพื่อผนวกดินแดนของ หมู่เกาะแบลีแอริก (ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของสเปน ) เข้าเป็นอาณาจักรอารากอน ลูลล์เกิดที่นั่นไม่กี่ปีต่อมาในปี ค.ศ. 1232 หรือ 1233 ชาวมุสลิมยังคงเป็นประชากรส่วนใหญ่ของมายอร์กา และชาวยิวมีบทบาทในกิจการทางวัฒนธรรมและเศรษฐกิจ[11]

ในปี ค.ศ. 1257 Llull แต่งงานกับ Blanca Picany  [ca]และมีลูกด้วยกันสองคนคือ Domènec และ Magdalena [12] [13] [14] [15] [16] [17]แม้ว่าเขาจะก่อตั้งครอบครัว แต่เขาก็ใช้ชีวิตที่เขาเรียกในเวลาต่อมาว่าชีวิตที่เสเพลและโลกียะของนักร้องเพลงป๊อป

การเรียกร้องทางศาสนา

ในปี ค.ศ. 1263 ลูลล์ได้พบกับ นิมิตหลายครั้งเขาเล่าถึงเหตุการณ์ดังกล่าวในอัตชีวประวัติของเขาที่ มีชื่อว่า Vita coaetanea ("ชีวิตร่วมสมัย"):

ขณะที่ราโมนยังเป็นชายหนุ่มและเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของกษัตริย์แห่งมายอร์กา เขามักจะแต่งเพลงและบทกวีไร้สาระและทำเรื่องลามกอื่นๆ อยู่เสมอ คืนหนึ่ง เขานั่งอยู่ข้างเตียงของเขา กำลังจะแต่งและเขียนเพลงให้กับผู้หญิงที่เขารักด้วยภาษาหยาบคายของเขาด้วยความรักที่โง่เขลา และขณะที่เขาเริ่มเขียนเพลงนี้ เขามองไปทางขวาและเห็นพระเยซูคริสต์บนไม้กางเขน ราวกับว่าลอยอยู่กลางอากาศ[18]

นิมิตนั้นปรากฏแก่ลลูลล์ทั้งหมดห้าครั้งและดลใจให้เขามีเจตนาสามประการ คือ ยอมมอบจิตวิญญาณของตนเพื่อความรักและเกียรติยศของพระเจ้า เปลี่ยนชาวซาราเซน (กล่าวคือ ชาวอาหรับและ/หรือชาวมุสลิม) มาเป็นคริสเตียน และเขียนหนังสือที่ดีที่สุดในโลกเพื่อต่อต้านความผิดพลาดของพวกนอกรีต[19]

หลังจากเห็นนิมิตแล้ว เขาก็ขายทรัพย์สินที่ตนมีตามแบบจำลองของนักบุญฟราน ซิสแห่งอัสซีซีและออกเดินทางแสวงบุญไปยังศาลเจ้าของนักบุญแมรีแห่งโรคามาดูร์นักบุญเจมส์และที่อื่นๆ โดยไม่กลับมาหาครอบครัวและอาชีพอีกเลย เมื่อเขากลับมายังมายอร์กา เขาก็ซื้อทาสชาวมุสลิมเพื่อเรียนภาษาอาหรับจากทาสคนนั้น[20]ตลอดเก้าปีต่อมาจนถึงปี ค.ศ. 1274 เขามุ่งมั่นศึกษาและไตร่ตรองอย่างสันโดษ เขาอ่านหนังสือทั้งภาษาละตินและภาษาอาหรับมากมาย โดยเรียนรู้ความคิดทางเทววิทยาและปรัชญาของทั้งคริสเตียนและมุสลิม[21]

ในปี ค.ศ. 1270 ลูลล์ได้ก่อตั้งอาศรมตรีเอกานุภาพในมายอร์กา ซึ่งรู้จักกันในชื่อมิรามาร์[22]

ระหว่างปี ค.ศ. 1271 ถึง 1274 ลูลล์ได้เขียนผลงานชิ้นแรกของเขา ซึ่งเป็นการรวบรวมตรรกะของนักคิดชาวมุสลิมอัล-ฆาซาลีและLlibre de contemplació en Déu ( หนังสือเกี่ยวกับการพิจารณาพระเจ้า ) ซึ่งเป็นคู่มืออันยาวนานในการค้นหาความจริงผ่านการพิจารณา

ในปี ค.ศ. 1274 ขณะที่พักอยู่ที่อาศรมในPuig de Randaหนังสือเล่มใหญ่ที่ Llull จะเขียนในที่สุดก็ได้รับการเปิดเผยโดยพระเจ้า ซึ่งเป็นระบบอันซับซ้อนที่เขาตั้งชื่อว่าArtซึ่งกลายมาเป็นแรงผลักดันเบื้องหลังความพยายามส่วนใหญ่ในชีวิตของเขา

งานเผยแผ่ศาสนาและการศึกษา

ลัลล์กระตุ้นให้มีการศึกษาภาษาอาหรับและภาษาอื่นๆ ในยุโรป[23]เพื่อที่จะเปลี่ยนความคิดของชาวมุสลิมและคริสเตียนที่แตกแยก[24]เขาเดินทางผ่านยุโรปเพื่อเข้าพบกับพระสันตปาปา กษัตริย์ และเจ้าชาย โดยพยายามจัดตั้งวิทยาลัยพิเศษเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับมิชชันนารีในอนาคต[25]ในปี ค.ศ. 1276 โรงเรียนสอนภาษาสำหรับมิชชันนารีฟรานซิสกันถูกก่อตั้งขึ้นที่มิรามาร์ โดยได้รับเงินทุนจากกษัตริย์แห่งมายอร์กา[26]

ประมาณปี ค.ศ. 1291 เขาได้เดินทางไปที่เมืองตูนิส เทศนาสั่งสอนชาวซาราเซนส์ โต้แย้งกับพวกเขาในเรื่องปรัชญา และหลังจากพำนักระยะสั้นในปารีส เขาก็กลับไปตะวันออกในฐานะมิชชันนารี[27]ลูลล์เดินทางไปตูนิสเป็นครั้งที่สองในราวปี ค.ศ. 1304 และเขียนจดหมายหลายฉบับถึงกษัตริย์แห่งตูนิส แต่ข้อมูลเกี่ยวกับส่วนนี้ของชีวิตเขายังมีไม่มากนัก[28] [29]

พระองค์เสด็จกลับมาในปี ค.ศ. 1308 โดยทรงรายงานว่าการเปลี่ยนศาสนาของชาวมุสลิมควรเกิดขึ้นได้ด้วยการสวดมนต์ ไม่ใช่ด้วยกำลังทหาร ในที่สุดพระองค์ก็บรรลุเป้าหมายในการศึกษาด้านภาษาศาสตร์ในมหาวิทยาลัยสำคัญๆ ในปี ค.ศ. 1311 เมื่อสภากรุงเวียนน์ทรงมีคำสั่งให้จัดตั้งคณะอาจารย์ด้านภาษาฮีบรูอาหรับและคัลเดียน ( อราเมอิก ) ในมหาวิทยาลัยโบโลญ ญา ออกซ์ฟอร์ดปารีส และซาลามังการวมทั้งที่ราชสำนักของพระสันตปาปาด้วย[28]

Llull เรียกร้องให้ขับไล่ชาวยิวที่ไม่เต็มใจจะเปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์ และได้มีอิทธิพลต่อพระมหากษัตริย์ยุโรปในเวลาต่อมาให้ขับไล่ชาวยิวออกไปในทางปฏิบัติ[30]

ความตาย

หลุมศพของลูลล์ในปาล์มา

ในปี ค.ศ. 1314 เมื่ออายุได้ 82 ปี ลัลลูลล์ได้เดินทางไปตูนิสอีกครั้ง ซึ่งอาจเป็นเพราะจดหมายโต้ตอบระหว่างกษัตริย์เจมส์ที่ 2 แห่งอารากอนกับอัล-ลิฮยานี เคาะ ลี ฟะ ฮ์แห่งฮาฟซิด ซึ่งระบุว่าเคาะลีฟะฮ์ต้องการเปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์ แม้ว่าลัลลูลล์จะประสบปัญหาในการเยือนแอฟริกาเหนือครั้งก่อนๆ แต่ครั้งนี้เขาได้รับอนุญาตให้เดินทางโดยไม่มีการแทรกแซงจากทางการ เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างตูนิสและอารากอนดีขึ้น[31]

ผลงานชิ้นสุดท้ายของเขาลงวันที่เดือนธันวาคม ค.ศ. 1315 ในเมืองตูนิส ไม่ทราบแน่ชัดว่าเหตุใดเขาถึงเสียชีวิต เขาอาจเสียชีวิตระหว่างช่วงนั้นจนถึงเดือนมีนาคม ค.ศ. 1316 ในเมืองตูนิส บนเรือระหว่างเดินทางกลับ หรือที่มายอร์กาขณะเดินทางกลับ[32]หลุมศพของลูลล์สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1448 และตั้งอยู่ในโบสถ์ฟรานซิสกันในเมืองปาล์มา เมืองมายอร์กา[33]

พระองค์ได้รับการประกาศเป็นบุญราศีโดยสมเด็จพระสันตปาปาปิอุสที่ 9 เมื่อวันที่ 11 กันยายน พ.ศ. 2390

ผลงาน

ลูลล์ศิลปะ

ศิลปะของ Llull (ในภาษาละตินว่าArs ) เป็นศูนย์กลางของความคิดของเขาและรองรับคลังข้อมูลทั้งหมดของเขา ศิลปะเป็นระบบของตรรกะสากลที่อิงจากชุดหลักการทั่วไปที่เปิดใช้งานในกระบวนการผสมผสาน ศิลปะสามารถใช้พิสูจน์ข้อความเกี่ยวกับพระเจ้าและการสร้างสรรค์ (เช่น พระเจ้าคือตรีเอกภาพ) บ่อยครั้ง ศิลปะกำหนดข้อความเหล่านี้ในรูปแบบคำถามและคำตอบ (เช่น ถาม: มีตรีเอกภาพในพระเจ้าหรือไม่ ตอบ: ใช่) ศิลปะทำงานแบบสะสมผ่านกระบวนการวนซ้ำ ข้อความเกี่ยวกับธรรมชาติของพระเจ้าต้องได้รับการพิสูจน์สำหรับคุณลักษณะสำคัญแต่ละประการของพระองค์เพื่อพิสูจน์ข้อความนั้นว่าเป็นจริงสำหรับพระเจ้า (เช่น ความดีมีสามประการ ความยิ่งใหญ่มีสามประการ ความเป็นนิรันดร์มีสามประการ พลังมีสามประการ เป็นต้น)

สิ่งที่ทำให้ระบบของ Llull แตกต่างคือการใช้ตัวอักษรและไดอะแกรมที่ไม่ธรรมดา ซึ่งทำให้มีลักษณะเป็นพีชคณิตหรืออัลกอริทึม เขาพัฒนาระบบArtขึ้นมาเป็นเวลาหลายทศวรรษ โดยเขียนหนังสือใหม่เพื่ออธิบายเวอร์ชันใหม่แต่ละเวอร์ชัน เส้นทาง ของระบบ Artสามารถแบ่งได้เป็นสองช่วงหลัก แม้ว่าแต่ละช่วงจะมีรูปแบบต่างๆ มากมาย ช่วงแรกบางครั้งเรียกว่าช่วงควอเทอร์นารี (1274 - 1290) และช่วงที่สองเรียกว่าช่วงเทอร์นารี (1290 - 1308) คำศัพท์นี้ได้รับการคิดขึ้นโดย Anthony Bonner [34]

ระยะควอเทอร์นารี

งานหลักสองชิ้นของระยะควอเทอร์นารีคือArs compendiosa inveniendi veritatem (ประมาณ ค.ศ. 1274) และArs demonstrativa (ประมาณ ค.ศ. 1283) [35] Ars demonstrativaมีรูปหลักสิบสองรูป ชุดหลักการสิบหกประการหรือ "ศักดิ์ศรี" (คุณลักษณะของพระเจ้า) ประกอบเป็นรากฐานทั่วไปสำหรับการทำงานของระบบ รูปแรก (รูป A) และอักษรที่กำหนด (B ถึง R) รูปที่เหลือช่วยให้ผู้ใช้สามารถนำหลักการเหล่านี้มาขยายความเพื่อแสดงให้เห็นความจริงของข้อความ รูป T มีความสำคัญเพราะมี "หลักการสัมพันธ์" (เช่น ชนกลุ่มน้อย ชนกลุ่มใหญ่ ความเท่าเทียม) และอักษรที่กำหนดด้วย จากนั้น The Artจะแสดงรายการชุดอักษรต่างๆ เพื่อเป็นเครื่องมือช่วยมองเห็นสำหรับกระบวนการดำเนินการผ่านชุดหลักการที่เป็นไปได้ทุกชุด รูป S แสดงให้เห็นพลังของจิตวิญญาณตามแนวทางของนักบุญออกัสติน (เจตจำนง สติปัญญา และความจำ) และการกระทำของจิตวิญญาณ (ความเต็มใจ ความเข้าใจ การจดจำ) รูป S ถูกตัดออกจากArtหลังจากปี 1290 แม้แต่ในArt เวอร์ชันต่อมา Llull ยังคงยืนกรานว่าพลังของวิญญาณจำเป็นต้องอยู่ในแนวเดียวกันเพื่อให้Art ทำงานได้อย่างถูกต้อง สิ่งนี้ทำให้ระบบของ Llull แตกต่างจากตรรกะของอริสโตเติล เนื่องจากตรรกะคลาสสิกไม่ได้คำนึงถึงพลังของวิญญาณ จึงไม่มีอุปกรณ์เพียงพอที่จะจัดการกับปัญหาทางเทววิทยาในมุมมองของ Llull

ระยะไตรภาค

Llull เป็นผู้ริเริ่ม Ternary Phase ด้วยผลงานสองชิ้นที่เขียนในปี 1290 ได้แก่Ars inventiva veritatisและArt amativa [34]จุดสุดยอดของระยะนี้มาถึงในปี 1308 ด้วยฉบับร่างสุดท้ายของArtที่เรียกว่าArs generalis ultimaในปีเดียวกันนั้น Llull ได้เขียนฉบับย่อที่เรียกว่าArs brevisในผลงานเหล่านี้ Llull ได้แก้ไขArtเพื่อให้มีเพียงสี่รูปหลัก เขาลดจำนวนหลักการศักดิ์สิทธิ์ในรูปแรกเหลือเก้าประการ (ความดี ความยิ่งใหญ่ ความเป็นนิรันดร์ พลัง ปัญญา ความตั้งใจ คุณธรรม ความจริง ความรุ่งโรจน์) ขณะนี้รูป T ยังมีหลักการสัมพันธ์เก้าประการ (ความแตกต่าง ความสอดคล้อง ความขัดแย้ง จุดเริ่มต้น จุดกึ่งกลาง จุดสิ้นสุด เสียงส่วนใหญ่ ความเท่าเทียม ส่วนน้อย) โดยลดลงจากสิบห้าประการ Llull ยังคงรักษาแง่มุมการผสมผสานของกระบวนการไว้

ความสัมพันธ์

Llull ได้แนะนำลักษณะหนึ่งของระบบที่เรียกว่า "correlatives" ก่อนการเปลี่ยนแปลงครั้งสุดท้ายสู่ Ternary Phase ซึ่ง correlatives ปรากฏครั้งแรกในงานที่ชื่อว่าLectura super figuras Artis demonstrativae (ราวปี ค.ศ. 1285-7) และกลายมาเป็นพื้นฐานของการกำหนดธรรมชาติของการมีอยู่ ของ เขา[36]หลักคำสอนเรื่อง correlatives กำหนดว่าทุกสิ่งทุกอย่างในระดับของการมีอยู่มีโครงสร้างสามประการ ได้แก่ ตัวแทน ความอดทน และการกระทำ ตัวอย่างเช่น หลักการของพระเจ้า "ความดี" ประกอบด้วย "สิ่งที่ทำความดี" (ตัวแทน) "สิ่งที่ได้รับความดี" (ความอดทน) และ "การทำความดี" (การกระทำ) Llull ได้พัฒนาระบบคำต่อท้ายภาษาละตินเพื่อแสดง correlatives เช่นbonitas (ความดี); bonificans , bonificatus , bonificareสิ่งนี้กลายเป็นพื้นฐานในการพิสูจน์ว่าหลักการของพระเจ้ามีความแตกต่างกันแต่เท่าเทียมกันในพระเจ้า (หลักการแต่ละอย่างมีโครงสร้างพื้นฐานสามประการเหมือนกัน แต่ยังคงความสัมพันธ์ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของตัวเองไว้) สิ่งนี้สนับสนุนการดำเนินการแบบผสมผสานของศิลปะ (กล่าวคือ นี่หมายความว่าในพระเจ้า ความดีคือความยิ่งใหญ่และความยิ่งใหญ่คือความดี ความดีคือความเป็นนิรันดร์และความเป็นนิรันดร์คือความดี เป็นต้น) หลักฐานของลูลเลียนเกี่ยวกับตรีเอกภาพ (หลักการของพระเจ้าแต่ละอย่างมีความสัมพันธ์สามประการและหลักการเหล่านี้รวมกันประกอบเป็นพระเจ้า ดังนั้น พระเจ้าจึงมีสามประการ) และการจุติ (ความสัมพันธ์เชิงรุกและเชิงรับเทียบเท่ากับสสารและรูปแบบ และการเปิดเผยความเป็นตรีเอกภาพเกิดขึ้นในทุกระดับของความเป็นจริง) [37]

ผลงานอื่นๆ

อิทธิพลของศาสนาอิสลามและผลงานยุคแรกๆ

มีการชี้ให้เห็นว่า กลไกการผสมผสาน ของศิลปะนั้นมีความคล้ายคลึงกับzairjaซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่นักโหราศาสตร์อาหรับในยุคกลางใช้[38] [39]การพึ่งพาคุณลักษณะของพระเจ้าของศิลปะนั้นมีความคล้ายคลึงกับการพิจารณาพระนามของพระเจ้าทั้งเก้าสิบเก้าองค์ในประเพณีของชาวมุสลิม[40]ความคุ้นเคยของ Llull กับประเพณีทางปัญญาของศาสนาอิสลามนั้นพิสูจน์ได้จากข้อเท็จจริงที่ว่าผลงานชิ้นแรกของเขา (1271-2) เป็นการรวบรวมตรรกะของAl-Ghazali [41]

บทสนทนา

ตั้งแต่ช่วงต้นอาชีพของเขา Llull ได้แต่งบทสนทนาเพื่อบังคับใช้ขั้นตอนของศิลปะ[42]สิ่งนี้เชื่อมโยงกับแง่มุมการเผยแผ่ศาสนาของศิลปะ Llull คิดว่ามันเป็นอุปกรณ์ในการเปลี่ยนผู้คนในโลกทั้งหมดให้มานับถือศาสนาคริสต์และทดลองใช้แนวเพลงที่ได้รับความนิยม มากขึ้นเพื่อให้เข้าใจง่ายขึ้น บทสนทนาแรกสุดและเป็นที่รู้จักมากที่สุดของเขาคือ Book of the Gentile and the Three Wise Menซึ่งเขียนเป็นภาษาคาตาลันในช่วงปี 1270 และแปลเป็นภาษาละตินในภายหลัง โดยมีกรอบเป็นการพบกันของนักปราชญ์สามคน (มุสลิม ยิว และคริสเตียน) และคนต่างศาสนาในป่า พวกเขาเรียนรู้เกี่ยวกับวิธีการของ Lullian เมื่อพวกเขาพบกับต้นไม้ที่มีใบไม้ที่จารึกด้วยหลักการของ Lullian Lady Intelligence ปรากฏตัวและแจ้งให้พวกเขาทราบถึงคุณสมบัติของต้นไม้และกฎเกณฑ์ในการใช้ใบไม้ นักปราชญ์ใช้ต้นไม้เพื่อพิสูจน์หลักศรัทธาของตนต่อคนต่างศาสนา (แม้ว่าหลักคำสอนของศาสนาอิสลามบางข้อไม่สามารถพิสูจน์ได้ด้วยขั้นตอนของลูลเลียน) และในท้ายที่สุด คนต่างศาสนาก็เปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์ ลูลยังแต่งบทสนทนาอื่นๆ อีกมากมาย ต่อมาในอาชีพการงานของเขา เมื่อเขาเริ่มสนใจกิจกรรมนอกรีตในคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยปารีส เขาเขียน "การโต้เถียง" กับนักปรัชญาในฐานะคู่สนทนา[43] [44]เขายังสร้างตัวละครสำหรับตัวเองและเขาแสดงเป็นปราชญ์คริสเตียนในบทสนทนาเหล่านี้หลายบท (ตัวอย่างเช่นLiber de quaestione valde alta et profundaแต่งขึ้นในปี ค.ศ. 1311)

แผนภาพต้นไม้

ลูลล์ได้จัดโครงสร้างงานของเขาหลายๆ ชิ้นโดยอิงจากต้นไม้ ในบางชิ้น เช่นหนังสือของคนต่างศาสนาและสามปราชญ์ "ใบไม้" ของต้นไม้เป็นตัวแทนขององค์ประกอบเชิงผสมผสาน (หลักการ) ของศิลปะในงานอื่นๆ ชุดต้นไม้แสดงให้เห็นว่าศิลปะก่อให้เกิดความรู้ทั้งหมด ("สารานุกรม") ต้นไม้แห่งวิทยาศาสตร์ (1295-6) ประกอบด้วยต้นไม้สิบหกต้น ตั้งแต่ความรู้ทางโลกและศีลธรรม ไปจนถึงความรู้ทางเทววิทยาและการสอน[45]ต้นไม้แต่ละต้นแบ่งออกเป็นเจ็ดส่วน (ราก ลำต้น กิ่ง ก้าน ใบ ดอก ผล) รากประกอบด้วยหลักการเทววิทยาของลูลล์เสมอ จากนั้นต้นไม้จะเติบโตเป็นลักษณะเฉพาะของหมวดหมู่ความจริงที่เกี่ยวข้อง[46]

นวนิยาย

โคมไฟเพดานเซรามิกในวิหาร Cura, Puig de Randa

Llull ยังเขียนร้อยแก้วบรรยายเรื่องราวที่ดึงเอาประเพณีวรรณกรรมในสมัยของเขา ( มหากาพย์โรแมนติก ) เพื่อแสดงออกถึงศิลปะผลงานเหล่านี้มีจุดประสงค์เพื่อสื่อสารการดำเนินการที่ซับซ้อนของศิลปะต่อผู้อ่านทั่วไปBlanquerna (ราว ค.ศ. 1276-83) เป็นนวนิยายที่มีชื่อเสียงที่สุดของเขาFelix (ค.ศ. 1287-9) ก็โดดเด่นเช่นกัน แม้ว่าจะไม่ได้เผยแพร่กันอย่างแพร่หลายในช่วงชีวิตของเขาและมีให้บริการเฉพาะในภาษาคาตาลันเท่านั้น หนังสือเล่มนี้ได้รับการกำหนดเป็นBildungsromanซึ่ง Felix ตัวละครหลักออกเดินทางตามคำยุยงของพ่อของเขาที่เขียน "หนังสือแห่งสิ่งมหัศจรรย์" หนังสือเล่มนี้แบ่งออกเป็นสิบบท (ซึ่งสะท้อนถึงขอบเขตของสารานุกรมของต้นไม้แห่งวิทยาศาสตร์) ในขณะที่ Felix ได้รับความรู้: พระเจ้า เทวดา สวรรค์ ธาตุ พืช แร่ธาตุ สัตว์ มนุษย์ สวรรค์ และนรก กลายเป็นเรื่องราวเหนือจริงเนื่องจากการเดินทางของเฟลิกซ์สิ้นสุดลงที่อารามแห่งหนึ่ง ซึ่งเขาเล่าถึง "หนังสือแห่งสิ่งมหัศจรรย์" ที่ได้รับการเสริมแต่งและผสมผสานเข้ากับเรื่องราวการผจญภัยของเขาเอง[47]

แผนกต้อนรับ

ยุคกลาง

เทววิทยาเชิงวิชาการ

ตามอัตชีวประวัติของ Llull Vita ศิลปะของเขาไม่ได้รับการตอบรับที่ดีนักในมหาวิทยาลัยปารีสเมื่อเขาได้นำไปแสดงที่นั่นเป็นครั้งแรกในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1280 ประสบการณ์นี้ถือเป็นสิ่งที่ทำให้เขาต้องแก้ไขศิลปะ (โดยสร้างเวอร์ชันระดับอุดมศึกษา) ศิลปะ ของ Llull ไม่เคยได้รับการยอมรับจากสถาบันการศึกษาหลักในศตวรรษที่ 13 และต้นศตวรรษที่ 14 แต่ได้รับความสนใจค่อนข้างมาก ต้นฉบับของ Lull จำนวนมากถูกเก็บรวบรวมโดยบาทหลวงคาร์ทูเซียนแห่งปารีสที่ Vauvert และโดยนักเทววิทยาหลายคนที่บริจาคต้นฉบับของพวกเขาให้กับ หอสมุด ซอร์บอนน์สาวกคนหนึ่งชื่อ Thomas Le Myésier ได้ไปไกลถึงขั้นรวบรวมผลงานของ Llull อย่างละเอียดถี่ถ้วน ซึ่งรวมถึงต้นฉบับที่อุทิศให้กับราชินีแห่งฝรั่งเศส ด้วย [48 ]

ราโมน ลูลล์ พร้อมด้วยลูกศิษย์ โทมัส เลอ ไมเอเซียร์ มอบหนังสือรวมบทกวีสามเล่มแด่ราชินี

ฝ่ายค้าน

ในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1360 นิโคลัส เอเมอริ ช ผู้สอบสวนศาสนา ได้ประณามลัทธิลูลลิสม์ในอารากอน เขาได้รับพระราชทานพระบรมราชโองการในปี 1376 เพื่อห้ามการสอนลัทธิลูลลิสม์ แม้ว่าจะพิสูจน์แล้วว่าไม่ได้ผลก็ตาม ในปารีสฌอง เกอร์สันยังได้ออกเอกสารโต้แย้งหลายฉบับเพื่อต่อต้านลัทธิลูลลิสม์ มีการออกเอกสารอย่างเป็นทางการเพื่อห้ามการสอนลัทธิลูลลิสม์ในคณะเทววิทยา[49]

ยุคต้นสมัยใหม่

เทววิทยาเชิงวิชาการ

ผู้สนับสนุนแนวคิดยุคใหม่ที่สำคัญที่สุดของ Llull คือNicholas of Cusaเขาได้รวบรวมผลงานของ Llull จำนวนมากและดัดแปลงแนวคิดของ Lullian หลายแง่มุมสำหรับเทววิทยาลึกลับของเขาเอง[50]นอกจากนี้ ยังมีความสนใจใน Lullism ที่เพิ่มมากขึ้นในคาตาลัน อิตาลี และฝรั่งเศสJacques Lefèvre d'Étaplesได้ตีพิมพ์หนังสือของ Llull จำนวนแปดเล่มในปี ค.ศ. 1499, 1505 และ 1516 ดังนั้น Lefèvre จึงเป็นผู้รับผิดชอบในการเผยแพร่ผลงานของ Llull ที่สำคัญเป็นครั้งแรกนอกคาตาลัน[51]เชื่อกันว่าอิทธิพลของผลงานของ Lullian ในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาของอิตาลี (ซึ่งตรงกับการเกิดขึ้นของนีโอเพลโตนิสม์ ) มีส่วนสนับสนุนการพัฒนาในอภิปรัชญา จากแนวคิดแบบ Artistotelian ที่หยุดนิ่งเกี่ยวกับการมีอยู่ไปสู่ความเป็นจริงในฐานะกระบวนการพลวัต[52]ในยุโรปตอนเหนือและตอนกลาง Lullism ได้รับการนำมาใช้โดยลูเทอแรนและคาลวินนิสต์ที่สนใจในการส่งเสริมโครงการของมนุษยนิยมทางเทววิทยาGottfried Leibnizได้สัมผัสกับกระแสเหล่านี้ในช่วงหลายปีที่เขาอยู่ที่เมือง Mainz และผลงานศิลปะ ของ Llull ได้แจ้งให้ทราบอย่างชัดเจนถึงDe Arte Combinatoria ของเขา [53 ]

ซูโดลูลล์และการเล่นแร่แปรธาตุ

มีงานเขียนเกี่ยวกับการเล่นแร่แปรธาตุจำนวนมากที่อ้างว่าเป็นของ Llull อย่างผิดๆ งานพื้นฐานสองชิ้นของ corpus คือTestamentumและLiber de secretis naturae seu de quinta essentiaซึ่งทั้งสองชิ้นมีอายุย้อนไปถึงศตวรรษที่ 14 [54]นักเล่นแร่แปรธาตุ เช่นHeinrich Cornelius AgrippaและGiordano Brunoได้รับแรงบันดาลใจจากงานเหล่านี้[55]แม้ว่า Llull จะมีความเกี่ยวข้องกับการเล่นแร่แปรธาตุและลัทธิลึกลับแบบนีโอเพลโตมากขึ้น แต่คนอื่นๆ (เช่นGiulio PaceและJohann Heinrich Alsted ) ยังคงสนใจในศิลปะ ของ Lullian ในฐานะตรรกะสากล แม้กระทั่งในศตวรรษที่ 17 เมื่อDescartesและRamusเสนอระบบที่แข่งขันกัน[56]

งานทางเล่นแร่แปรธาตุจำนวนมากได้รับการระบุว่าเป็นของ Llull แต่ทั้งหมดล้วนเป็นงานนอกสารบบ[57]ตั้งแต่ศตวรรษที่ 19 เป็นต้นมา การวิจารณ์ประวัติศาสตร์ได้พิสูจน์แล้วว่างานทั้งหมดมีลักษณะเป็นงานลอกเลียนแบบ ซึ่งทั้งหมดมีมากกว่าหนึ่งร้อยชิ้น[58]จนกระทั่งถึงช่วงทศวรรษ 1980 นักประวัติศาสตร์ด้านวิทยาศาสตร์คิดว่างานที่เก่าแก่ที่สุดและสำคัญที่สุดคืองานปลอมจากช่วงปลายศตวรรษที่ 14 และต้นศตวรรษที่ 15 โดยมีการเพิ่มเนื้อหาในภายหลัง ในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 ศาสตราจารย์ Michela Pereira ได้เปิดเผยโครงสร้างงานเก่ากว่า ซึ่งมีอายุประมาณปี 1332 ซึ่งไม่มีเจตนาลอกเลียนแบบในกำเนิด[59]เป็นผลงานต้นฉบับของบุคคลที่ไม่ปรากฏชื่อ ซึ่ง Pereira เรียกว่าmagister Testamentiซึ่งอ้างอิงถึงบทความที่เป็นสัญลักษณ์ที่สุดของเขา ผลงานต้นฉบับของเขาน่าจะเป็นTestamentum , Vademecum (Codicillus); Liber lapidarii (=ตัวย่อ Lapidarius); ลิเบอร์เดออินต็องเต้อัลชิมิสตารัม ; Scientia de sensibilibus (=Ars intelectiva; Ars mágica); Tratatu de aquis Medicius (=De secretis naturae เวอร์ชันแรก); ลาปิเดไมโอริ (=Apertorium); คำถาม ; Liber Experimentorumและเวอร์ชันแรกๆ ของCompendium animae transmutationis metallorum (=Compendium super lapidum; Lapidarium) งานเขียนอื่นๆ จะถูกเพิ่มเข้าไปในนิวเคลียสดึกดำบรรพ์นี้ในช่วงเวลาหนึ่ง

ผลงานของเขาได้เปลี่ยนวิธีการวิเคราะห์กลุ่มบทความดั้งเดิมนี้ไปอย่างสิ้นเชิง เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่มีการเปิดเผยข้อมูลที่ชัดเจนแก่เราว่าเราไม่ได้กำลังพูดถึงการปลอมแปลงโดยเจตนา แต่เป็นผลงานต้นฉบับที่ถ่ายทอดแนวคิด บุคลิกภาพ และข้อมูลชีวประวัติของนักเล่นแร่แปรธาตุตัวจริง หลังจากรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับบุคคลนี้โดยอิงจากสิ่งที่เขาอธิบาย ทั้งในพินัยกรรม ของเขา และในงานเขียนอื่นๆ ที่เขาอ้างว่าเป็นของเขาเอง เขาก็ได้รับการระบุตัวตนว่าเป็นชายคนหนึ่งชื่อRaymundus de Terminis (ชื่อเล่นว่า Ramon de Tèrmens) [60]เขาน่าจะเป็นชาวมายอร์กาที่ดำรงตำแหน่งequesหรือmiles ซึ่ง ได้รับการฝึกฝนเป็นmagister ใน artibusหรือlegibusคนประเภทนี้มักจะดำรงตำแหน่งในฝ่ายบริหาร เขตอำนาจศาลทางการค้า ทางการทูต หรือความสงบเรียบร้อยของประชาชน นอกจากนี้ เขายังมีความรู้ด้านการแพทย์ โดยเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการผ่าตัด เนื่องจากเคยได้รับการฝึกฝนในมงต์เปลลิเยร์ กิจกรรมของเขาได้รับการบันทึกไว้บนเกาะคอร์ฟูและในเมืองต่างๆ ของแอลเบเนีย เขาเป็นกัปตันหรือโคมิตีในเมืองเบรัตและวลอเร และเขาทำหน้าที่เป็นตัวแทนของโรเบิร์ตที่ 1 แห่งเนเปิลส์และฟิลิปที่ 1 แห่งทารันโตในการดำเนินการเชิงพาณิชย์ทั่วทะเลเอเดรียติกและทะเลไอโอเนียน

ผลงานที่มีชื่อเสียงที่สุดของเขา ได้แก่Liber de secretis natura sive de quinta essentiaราโมน เดอ เทอร์เมนส์เองเป็นผู้ประพันธ์งานต้นฉบับหรือชั้นต่างๆ ของงานนี้หลายฉบับในช่วงปี ค.ศ. 1330-1332 อย่างไรก็ตาม รูปแบบที่มีชื่อเสียงที่สุด เนื่องจากเป็นงานพิมพ์เพียงฉบับเดียวจนถึงปัจจุบัน คือ การเขียนต้นฉบับเทียมซึ่งมีอายุประมาณปี ค.ศ. 1360-1380 และผลิตขึ้นในแคว้นคาตาลัน โดยผู้ปลอมแปลงบางรายรับรองงานชิ้นนี้แก่ราโมน ลุลล์[61]

การฟื้นฟูและการประกาศบุญราศีของไอบีเรีย

ในขณะเดียวกันในสเปน พระคาร์ดินัลฟรานซิสโก ฮิเมเนซ เด ซิสเนรอส อาร์ชบิชอปแห่งโตเลโด ได้นำแนวคิดลูลลิสม์มาใช้ในโครงการปฏิรูปของเขา ซิสเนรอสได้ระดมปัญญาชนและบรรณาธิการต่างๆ ก่อตั้งประธานในมหาวิทยาลัยและจัดพิมพ์ผลงานของลูลลิสม์[62]วิทยาลัยสันตปาปาลาซาเปียนเซียที่มายอร์กาก่อตั้งขึ้นในปี 1633 และกลายเป็นศูนย์กลางของการสอนแนวคิดลูลลิสม์ ฟรานซิสกันจากลาซาเปียนเซียเป็นกลุ่มที่พยายามผลักดันให้ลูลลิสม์เป็นนักบุญที่กรุงโรมในศตวรรษที่ 17 ความพยายามเหล่านี้ได้รับการต่ออายุในศตวรรษที่ 18 แต่ไม่เคยประสบความสำเร็จ[63]ลูลได้รับการประกาศให้เป็นบุญราศีในปี 1847 โดยสมเด็จพระสันตปาปาปิอุสที่ 9 วันฉลองของเขาถูกกำหนดให้เป็นวันที่ 30 มิถุนายน และมีการเฉลิมฉลองโดยคณะลำดับที่สามของนักบุญฟรานซิส [ 64]

ศตวรรษที่ 20 และ 21

ทุนการศึกษา

ปัจจุบันนักวิชาการยอมรับว่า Llull มีความสำคัญทั้งในประวัติศาสตร์วรรณกรรมคาตาลันและประวัติศาสตร์ปัญญาชน ตั้งแต่ปี 1906 ถึง 1950 Comissió Editora Lul·liana ได้ริเริ่มโครงการแก้ไขงานเขียนของ Llull ที่เขียนเป็นภาษาคาตาลัน ชุดผลงานนี้เรียกว่า Obres de Ramon Llull (ORL) ในปี 1957 สถาบัน Raimundus-Lullus ก่อตั้งขึ้นในเมือง Freiburg ประเทศเยอรมนี เพื่อเริ่มงานแก้ไขงานภาษาละตินของ Llull ชุดผลงานนี้เรียกว่า Raimundi Lulli Opera Latina (ROL) และยังคงดำเนินการอยู่[65]ในปี 1990 งานเกี่ยวกับข้อความภาษาคาตาลันได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งด้วย Nova Edició de les Obres de Ramon Llull (NEORL) [66]ในโลกแห่งทุนการศึกษาด้านภาษาอังกฤษ งานของFrances Yatesเกี่ยวกับระบบความจำ ( The Art of Memoryตีพิมพ์ในปีพ.ศ. 2509) ได้จุดประกายความสนใจใหม่ให้กับ Ramon Llull ในฐานะบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์ของระบบความรู้ความเข้าใจ

ศิลปะและนวนิยาย

Llull ปรากฏในงานศิลปะและวรรณกรรมของศตวรรษที่แล้ว โดยเฉพาะในประเภทเซอร์เรียลลิสม์แฟนตาซีเชิงปรัชญา และเมตาฟิคชั่น ความคิดทางเล่นแร่แปรธาตุของ ซัลวาดอร์ ดาลีได้รับอิทธิพลจากราโมน ลูลล์ และดาลีได้นำไดอะแกรมจากศิลปะ ของลูลล์ มาใช้ในงานของเขาที่มีชื่อว่าAlchimie des Philosophes [ 67]ในปี 1937 จอร์จ หลุยส์ บอร์เคสได้เขียนข้อความสั้นๆ ชื่อว่า "Ramon Llull's Thinking Machine" ซึ่งเสนอว่าศิลปะ ของลูลล์ เป็นเครื่องมือในการผลิตบทกวี[68]การอ้างอิงถึงราโมน ลูลล์ที่น่าสนใจอื่นๆ ได้แก่เรื่องสั้นของAldous Huxley เรื่อง The Death of Lullyซึ่งเป็นเรื่องราวสมมติที่เกิดขึ้นหลังจากการขว้างปาหินของลูลล์ที่ตูนิส โดยมีฉากหลังเป็นเรือเจนัวที่ส่งเขากลับไปยังมายอร์กา[69] พอล ออสเตอร์อ้างถึงลลูลล์ (ในนามเรย์มอนด์ ลลูลล์) ในบันทึกความทรงจำของเขาเรื่อง The Invention of Solitudeในภาคที่สองThe Book of Memoryนอกจากนี้ลลูลล์ยังเป็นตัวละครหลักในThe Box of Delightsซึ่งเป็นนวนิยายสำหรับเด็กของจอห์น เมสฟิลด์กวี

การรับรองอื่น ๆ

งานศิลปะของ Llull ได้รับการยอมรับว่าเป็นผลงานบุกเบิกของวิทยาการคอมพิวเตอร์และทฤษฎีการคำนวณ[70]ด้วยการค้นพบต้นฉบับที่สูญหายของเขาในปี 2001 ได้แก่Ars notandi , Ars eleccionisและAlia ars eleccionisซึ่งเรียกรวมกันว่าArs Magna (ซึ่งปัจจุบันจะเรียกว่าระบบตรรกะในการค้นพบความจริงบางประเภท) [71] Llull ยังได้รับการยกย่องให้เป็นผู้สร้างระบบการเลือกตั้งที่ปัจจุบันเรียกว่าการนับแบบ Bordaและเกณฑ์ Condorcetซึ่งJean-Charles de BordaและNicolas de Condorcetเสนอขึ้นโดยอิสระหลายศตวรรษต่อมา[72]

การแปล

  • New Rhetoric ของ Ramon Llullเนื้อหาและการแปลของ 'Rethorica Nova' ของ Llull แก้ไขและแปลโดย Mark D. Johnston, Davis, California: Hermagoras Press, 1994
  • ผลงานคัดสรรของ Ramon Llull (1232‑1316)แก้ไขและแปลโดย Anthony Bonner, Princeton, NJ: Princeton University Press 1985, สองเล่ม XXXI + 1330 หน้า (สารบัญ: เล่ม 1: The Book of the Gentile and the Three Wise Men , หน้า 93–305; Ars Demonstrativa , หน้า 317–567; Ars Brevis , หน้า 579–646; เล่ม 2: Felix: or the Book of Wonders , หน้า 659–1107; Principles of Medicineหน้า 1119–1215; Flowers of Love and Flowers of Intelligence , หน้า 1223–1256)
  • Doctor Illuminatus: A Ramon Llull Readerเรียบเรียงและแปลโดย Anthony Bonner พร้อมคำแปลใหม่ของThe Book of the Lover and the Belovedโดย Eve Bonner, Princeton, NJ: Princeton University Press 1994

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

หมายเหตุ

  1. ^ เกิดเมื่อปี ค.ศ. 1232 ตามที่ Mark D. Johnston ระบุไว้ในRoutledge Encyclopedia of Philosophy (London: Routledge, 1998) แหล่งข้อมูลที่เก่ากว่า (เช่นEncyclopædia Britannica เวอร์ชัน ก่อนๆ จนถึงปี ค.ศ. 1955) ให้ข้อมูลปี ค.ศ. 1235 ส่วนBritannica ฉบับปัจจุบัน ให้ข้อมูลปี ค.ศ. 1232/33
  2. ↑ สะกดด้วยภาษาละตินต่างๆเช่นRaimundus / Raymundus Lullus / Lulius / Lullius

การอ้างอิง

  1. ^ Frances Yates, "Lull and Bruno" (1982), ใน Collected Essays: Lull & Bruno , เล่ม I, ลอนดอน: Routledge & Kegan Paul
  2. ^ ab ประวัติศาสตร์ปรัชญา เล่มที่ IV: ปรัชญาสมัยใหม่: จากเดส์การ์ตส์ถึงไลบนิซโดยเฟรเดอริก ซี. โคเปิลสตัน (2501)
  3. ^ Anthony Bonner (บรรณาธิการ), Doctor illuminatus: A Ramon Llull Reader , Princeton University Press, 1993, หน้า 82
  4. ^ "สัมปทานพิธีมิสซา". newsaints.faithweb.com . สืบค้นเมื่อ2024-08-18 .
  5. ^ Badia, Lola ; Santanach, Joan; Soler, Albert (2016). Ramon Llull เป็นนักเขียนพื้นเมือง: การสื่อสารความรู้แบบใหม่ . Woodbridge: Tamesis
  6. ^ Pereira, Michela (1989). The Alchemical Corpus มาจาก Raymond Lull . ลอนดอน: The Warburg Institute.
  7. ^ George G. Szpiro, "กฎของตัวเลข: คณิตศาสตร์ที่น่าหงุดหงิดของประชาธิปไตย ตั้งแต่เพลโตจนถึงปัจจุบัน" (2010)
  8. ^ Colomer, Josep M. (2013-02-01). "Ramon Llull: จาก 'Ars electionis' สู่ทฤษฎีทางเลือกทางสังคม" Social Choice and Welfare . 40 (2): 317–328. doi :10.1007/s00355-011-0598-2. ISSN  1432-217X
  9. ^ Bonner 2007, หน้า 290.
  10. ^ Donald Knuth (2006), The Art of Computer Programming : Generating all trees , เล่ม 4–4, Addison-Wesley Professional, หน้า 56, ISBN 978-0-321-33570-8
  11. ^ Bonner 2007, หน้า 1.
  12. ↑ ลุลล์, ราโมน; รามิส บาร์เซโล, ราฟาเอล (2011) "รอบเบื้องต้นของ Estudio". อาร์เต เดเดเรโช (ภาษาสเปน) บทบรรณาธิการ ไดคินสัน. พี 17. ไอเอสบีเอ็น 978-84-15454-34-2- Ramon contrajo matrimonio con una mujer de su misma posición -Blanca Picany- และ tuvieron dos hijos, Domènec และ Magdalena
  13. ^ Priani, Ernesto (2021). "Ramon Llull". สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ด มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดISSN  1095-5054 ในปี ค.ศ. 1257 เขาแต่งงานกับ Blanca Picany ซึ่งเป็นคนในครอบครัวชาวคาตาลันอีกครอบครัวหนึ่งที่ตั้งรกรากอยู่ในมายอร์กา ซึ่งเขามีลูกด้วยกันสองคนคือ Domènec และ Magdalena
  14. ↑ ฮูซาเย, ฌอง (2011) "รามอน ลัล". Prémiers pedagogues: de l'Antiquité a la Renaissance (เป็นภาษาฝรั่งเศส) เอลส์เวียร์ พี 190. ไอเอสบีเอ็น 978-2710115465- จี้ cette même année 1257, il écrivit la Doctrina Pueril, ลูกชายเปิดตัวแกรนด์ ouvrage pédagogique, qu'il dédie à son fils, Domènec
  15. ↑ ฟิโดรา, อเล็กซานเดอร์ (2020) รามอน ลัล: Doctrina Pueril Kindlers Literatur Lexikon (ภาษาเยอรมัน) สปริงเกอร์. ไอเอสบีเอ็น 978-3-476-05728-0- Die pädagogisch-katechetische Abhandlung อยู่ที่ 1274 bis 1276 vermutlich auf Mallorca. Das Werk, das Llull seinem Sohn Domenec widmete, [...]
  16. ↑ "โครโนโลเกีย". Any Llull (Generalitat de Catalunya – Institut Ramon Llull – Govern de les Illes Balears) (ในภาษาคาตาลัน) ปี 1257 เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ 2016-04-10 . สืบค้นเมื่อ 2023-04-25 .
  17. ↑ "ชีวประวัติ รามอน ลลุล". Associació d'Escriptors en Llengua Catalana (ในภาษาคาตาลัน) สืบค้นเมื่อ 2023-04-25 .
  18. ^ Bonner, "Historical Background and Life" (คำอธิบายประกอบVita coaetanea ) ที่ 10–11 ใน Bonner (ed.), Doctor Illuminatus (1985)
  19. ^ Llull, Ramon (2010). ชีวิตร่วมสมัย, เรียบเรียงและแปลโดย Anthony Bonner . บาร์เซโลนา/วูดบริดจ์: Tamesis. หน้า 33–35. ISBN 9781855661998-
  20. ^ Llull, Ramon (2010). ชีวิตร่วมสมัย, เรียบเรียงและแปลโดย Anthony Bonner . บาร์เซโลนา/วูดบริดจ์: Tamesis. หน้า 37–39. ISBN 9781855661998-
  21. ^ เชอร์ชิลล์, ลีห์ (2004). ยุคของอัศวินและภราดา พระสันตปาปาและนักปฏิรูป. มิลตันคีนส์: ออแกนิกมีเดีย. ISBN 1-84227-279-9 , 9781842272794. หน้า 190 
  22. ^ "Ermita de la Trinitat (อาศรมพระตรีเอกภาพ) | คู่มือมายอร์ก้า, สถานที่ท่องเที่ยว, แผนที่". คู่มือมายอร์ก้า, สถานที่ท่องเที่ยว, แผนที่ . 2019-01-12 . สืบค้นเมื่อ2023-06-22 .
  23. ^ Mark David Johnston (1996). The Evangelical Rhetoric of Ramon Llull: Lay Learning and Piety in the Christian West Around 1300. Oxford University Press. หน้า 9– ISBN 978-0-19-509005-5-
  24. ^ Blum, Paul Richard (28 มิถุนายน 2013). ปรัชญาของศาสนาในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา. Ashgate Publishing, Ltd. หน้า 1–. ISBN 978-1-4094-8071-6-
  25. ^ พอล ริชาร์ด บลัม: ปรัชญาของศาสนาในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา แอชเกต 2010, 1-14
  26. ↑ ""รามอน ลุลล์คือใคร?", Centre de Documentació Ramon Llull, มหาวิทยาลัยบาร์เซโลนา". เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ 2013-03-13 . ดึงข้อมูลเมื่อ29-12-2554 .
  27. ^ เทิร์นเนอร์, วิลเลียม. “เรย์มอนด์ ลัลลี่” สารานุกรมคาทอลิก เล่ม 12. นิวยอร์ก: บริษัทโรเบิร์ต แอปเปิลตัน, 2454. 31 มกราคม 2562
  28. ^ โดย Albrecht Classen (5 มีนาคม 2018) ความอดทนและความอดทนในวรรณกรรมยุโรปยุคกลาง Taylor & Francis หน้า 280– ISBN 978-1-351-00106-9-
  29. ^ Bonner, "พื้นหลังทางประวัติศาสตร์และชีวิต" ( Vita coaetaneaเพิ่มเติมและมีคำอธิบายประกอบ) ที่ 10-11, 34-37 ใน Bonner (ed.), Doctor Illuminatus (1985)
  30. ^ วันนี้ในประวัติศาสตร์ชาวยิว | 1306: กษัตริย์ฟิลิป 'ผู้จัดงาน' ขับไล่ชาวยิวในฝรั่งเศสทั้งหมด
  31. ^ Lower, Michael (2009). "Ibn al-Lihyani: sultan of Tunis and wanna be Christian changing (1311–18)". Mediterranean Historical Review . 24 (1): 17–27. doi :10.1080/09518960903000744. S2CID  161432419.
  32. ^ Llull, Ramon (2010). ชีวิตร่วมสมัย, เรียบเรียงและแปลโดย Anthony Bonner . บาร์เซโลนา/วูดบริดจ์: Tamesis. หน้า 10–11. ISBN 9781855661998-
  33. ↑ "Basilica Sant Francesc", อิลเลส บาเลอาส
  34. ^ โดย Bonner 2007, หน้า 121
  35. ^ Bonner 2007, หน้า 26
  36. ↑ กายา, จอร์ดี (1979) “La teoría luliana de los correlativos. แนวคิด Historia de su formación” Universität Freiburg im Breisgau.
  37. ↑ พริง-มิลล์, RDF (1955) "ภาพโลกตรีเอกานุภาพของรามอน ลัลล์" โรมานิสเชส ยาร์บุค . 7 : 229–256.
  38. ↑ ลอร์, ชาร์ลส์ (1984) “คริสเตียนัส อาราบิคัส” ชื่อสกุล Raimundus Lullus ไฟรเบอร์เกอร์ ไซท์ชริฟต์ ฟูร์ ปรัชญาและศาสนศาสตร์31 : 64–65.
  39. ^ โลห์ร, 1984, 63.
  40. ↑ ลอร์, ชาร์ลส์ (1967) บทสรุปของ Raimundus Lullus Logicae Algazelis Quellen, Lehre และ Stellung ใน der Geschichte der Logik วิทยานิพนธ์ ไฟรบูร์ก อิม ไบรส์เกา. หน้า 93–130.
  41. ↑ ฟรีดไลน์, โรเจอร์ (2004) Der Dialog โดย Ramon Llull: Literarische Gestaltung และกลยุทธ์การขอโทษ ทูบิงเกน : เอ็ม. นีเมเยอร์. ไอเอสบีเอ็น 3484523182-
  42. ↑ ฟาน สตีนเบิร์กเกน, เฟอร์นันด์ (1960) "La signification de l'oeuvre ต่อต้าน averroiste de Raymond Lull" เอสสตูดิโอส์ ลูเลียนอส4 : 113–28.
  43. ↑ อิมบัค, รูดี (1987) “Lulle face aux Averroïstes parisiens” ในRaymond Lulle et le pays d' Oc ตูลูส: ไพรวัต หน้า 261–82.
  44. ↑ แปลภาษาอังกฤษโดย Yanis Dambergs: https://lullianarts.narpan.net/TreeOfScience/TreeOfScience-1.pdf และ https://lullianarts.narpan.net/TreeOfScience/TreeOfScience2.pdf
  45. ↑ แอนโธนี บอนเนอร์, "โครงสร้างของ Arbor scientiae" Arbor Scientiae: เดอร์ โบม เด วิสเซนส์ ฟอน รามอน ลัลล์ Akten des Internationalen Kongresses aus Anlass des 40-jährigen Jubiläums des Raimundus-Lullus-Instituts der Universität Freiburg i. br., เอ็ด. Fernando Domínguez Reboiras, Pere Villalba Varneda และ Peter Walter, "Instrumenta Patristica et Mediaevalia. Subsidia Lulliana" 1 (Turnhout: Brepols, 2002), หน้า 21-34
  46. ^ Dominguez, Fernando. "บทสรุปของ Felix". ฐานข้อมูล Ramon Llullสืบค้นเมื่อ14 สิงหาคม 2021
  47. ^ Hillgarth, JN (1971). Ramon Lull และ Lullism ในฝรั่งเศสศตวรรษที่ 14. Oxford: Clarendon Press
  48. ^ ฮิลล์การ์ธ, 2514, 269.
  49. ↑ โคโลเมอร์, ยูเซบิโอ (1961) นิโคลัส ฟอน คูเอส และไรมันด์ ลลุลล์ เบอร์ลิน: เดอ กรอยเตอร์.
  50. ^ ฮิลการ์ธ, 2514, 284
  51. ^ Lohr, Charles (1988). “Metaphysics.” ใน The Cambridge History of Renaissance Philosophy, บรรณาธิการโดย CB Schmitt, Quentin Skinner, Eckhard Kessler และ Jill Kraye, 537–638. เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์
  52. ^ Ramis Barceló, Rafael (2019). "Academic Lullism from the Fourteenth to the Eighteenth Century," ใน A Companion to Ramon Llull and Lullism. Leiden: Brill, หน้า 458
  53. ^ Pereira, Michela (1990). "Lullian Alchemy: Aspects and Problems of the corpus of Alchemical Works Attributed to Ramon Llull." Catalan Review, Vol. IV, 1-2: 41-54.
  54. ^ Yates, Frances (1964). Giordano Bruno and the Hermetic Tradition. ชิคาโก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยชิคาโก หน้า 308–309
  55. ^ ฮิลล์การ์ธ 1971, 297.
  56. ^ M. Pereira, (1989), คลังข้อมูลทางเล่นแร่แปรธาตุที่เชื่อกันว่าเป็นของ Raymond Lull, Warburg Institute, London ปัจจุบันโครงการ Base de Dades Ramon Llull (Llull DB): http://www.ub.edu/llulldb/index.asp
  57. ↑ มิเชลลา เปเรรา, (1987), “La Leggenda di Lullo alchimista”, Estudios Lulianos , 27, หน้า 145-163 Id., (2013), “อิลซานโต อัลคิมิสตา” Intrecci Leggendari ทนายความของ Raimondo Lullo”, Micrologus , 21, หน้า 471-515 Id., (2014), “Raimondo Lullo e l'alchimia: un mito tra storia e filologia”, Frate Francesco Rivista di Cultura Francescana , 80, หน้า 517-523.
  58. ↑ เปเรย์รา และ สปาจเจียรี, (1999), อิล เทสตาเมนตุม อัลเคมิโก , เอดิซิโอนี เดล กัลลุซโซ, ทาวาร์นุซโซ
  59. ^ Azogue 9. เอกสารวิชาการเกี่ยวกับลัทธิหลอกลวงทางเล่นแร่แปรธาตุ: https://revistaazogue.com/numero-9/
  60. ↑ โฮเซ่ โรดริเกซ เกร์เรโร, “Nuevos Aportes para el Estudio del Liber de secretis naturae pseudoluliano”, Azogue , 9, 2019-2023, หน้า 284-415
  61. ^ Rubí, LB (2018). "Lullism among French and Spanish Humanists of the Early 16th Century". ใน A Companion to Ramon Llull and Lullism. ไลเดน: บริลล์
  62. ^ Ramis Barceló, R. (2018). "บทที่ 12 ลัทธิลูลลิสม์ในเชิงวิชาการตั้งแต่ศตวรรษที่ 14 ถึงศตวรรษที่ 18" ใน A Companion to Ramon Llull and Lullism. Leiden: Brill.
  63. ^ ฮาบิก, มาริออน (บรรณาธิการ). (1959). หนังสือนักบุญฟรานซิสกัน . สำนักพิมพ์ฟรานซิสกันเฮรัลด์.
  64. ^ "RAIMVNDI LVLLI Opera latina" . สืบค้นเมื่อ11 กันยายน 2021 .
  65. ↑ "โนวา เอดิซิโอ เด เลส โอเบรส เด รามอน ญุลล์ (นีออร์ล)" . สืบค้นเมื่อ11 กันยายน 2564 .
  66. ↑ "ซัลวาดอร์ ดาลี: อัลชิมี เด ปรัชญา" . สืบค้นเมื่อ11 กันยายน 2564 .
  67. ^ "Ramon Llull's Thinking Machine" ในBorges, Jorge Luis (1999). Selected Non-fictions . นิวยอร์ก: Viking. หน้า 155–159
  68. ↑ ฮักซ์ลีย์, อัลดัส (1920) บริเวณขอบรก แชตโตและวินดัส
  69. ^ Sales, Ton (2011). “Llull ในฐานะนักวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ หรือเหตุใด Llull จึงเป็นหนึ่งในพวกเรา” ใน Ramon Llull จาก Ars Magna สู่ปัญญาประดิษฐ์ แก้ไขโดย Alexander Fido และ Carles Sierra บาร์เซโลนา: สถาบันวิจัยปัญญาประดิษฐ์ 25–38
  70. ^ Priani, Ernesto (2021), "Ramon Llull", ใน Zalta, Edward N. (ed.), The Stanford Encyclopedia of Philosophy (พิมพ์ในฤดูใบไม้ผลิ 2021), Metaphysics Research Lab, Stanford University , สืบค้นเมื่อ2023-10-05
  71. ^ G. Hägele & F. Pukelsheim (2001). "Llull's writings on electoral systems". Studia Lulliana . 41 : 3–38. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-02-07.

แหล่งที่มา

  • Lola Badia, Joan Santanach และ Albert Soler, Ramon Llull ในฐานะนักเขียนพื้นถิ่น , London: Tamesis, 2016
  • Anthony Bonner (ed.), Doctor Illuminatus. A Ramon Llull Reader (มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน 1985) รวมถึงThe Book of the Gentile and the Three Wise Men , The Book of the Lover and the Beloved , The Book of the BeastsและArs brevisรวมถึง "Historical Background and Life" ของ Bonner ที่ 1–44, "Llull's Thought" ที่ 45–56, "Llull's Influence: The History of Lullism" ที่ 57–71
  • บอนเนอร์, แอนโธนี่ (2007). ศิลปะและตรรกะของราโมน ลูลล์: คู่มือผู้ใช้ ไลเดน: บริลล์ISBN 978-90-04-16325-6-
  • Umberto Eco (2016). "The Ars Magna โดย Ramon Llull". Contributions to Science . 12 (1): 47–50. doi :10.2436/20.7010.01.243. ISSN  2013-410X
  • Alexander Fidoraและ Josep E. Rubio, Raimundus Lullus, บทนำสู่ชีวิต ผลงาน และความคิดของเขา , Turnhout: Brepols, 2008
  • Mary Franklin-Brown, การอ่านโลก: การเขียนสารานุกรมในยุค Scholastic , ชิคาโก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยชิคาโก, 2012
  • JN Hillgarth, Ramon Lull และ Lullism ในฝรั่งเศสในศตวรรษที่ 14 , Oxford: Clarendon Press, 1971
  • Mark D. Johnston, The Spiritual Logic of Ramón Llull , Oxford: Clarenden Press, 1987.
  • Charles H. Lohr, “ทฤษฎีการสาธิตทางวิทยาศาสตร์ของ Ramon Lull,” ในArgumentationstheorie , ed. Klaus Jacobi. Leiden: Brill, 1993, 729–46.
  • Michela Pereira, The Alchemical Corpus มาจาก Raymond Lull , ลอนดอน: The Warburg Institute, 1989
  • RDF Pring-Mill, “The Trinitarian World Picture of Ramon Lull,” Romanistisches Jahrbuch 7 (1955): 229–256
  • Frances Yates, The Art of Memory , ลอนดอน: Routledge และ Kegan Paul, 1966
  • Frances Yates, "Lull and Bruno" (1982), ใน Collected Essays: Lull & Bruno , vol. I, ลอนดอน: Routledge & Kegan Paul
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับรามอน ลูลล์
วิกิคำคมมีคำคมเกี่ยวกับRamon Llull
วิกิซอร์ซมีผลงานต้นฉบับโดยหรือเกี่ยวกับ:
รามอน ลัล
  • ผลงานของ Llull ( OL  148354A) ที่ห้องสมุดเปิด
  • ผลงานของ Ramon Llull ที่Project Gutenberg
  • ผลงานของหรือเกี่ยวกับ Ramon Llull ที่Internet Archive
  • พริอานี, เออร์เนสโต. "รามอน ลัล". ในซัลตา, เอ็ดเวิร์ด เอ็น. (เอ็ด.) สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ด .
  • รามอน ลัลคือใคร? เก็บถาวร 2013-03-13 ที่Wayback Machine Center de Documentació Ramon Llull, Universitat de Barcelona
  • ซามูเอล เอ็ม. ซเวเมอร์ เรย์มันด์ ลูลล์: มิชชันนารีคนแรกของมุสลิม
  • อื่น ๆ MS 4 Ars brevis; Ars abbreviata praedicanda ที่ OPenn
  • Ramon Llull จาก AELC (สมาคมนักเขียนภาษาคาตาลัน) เว็บเพจเป็นภาษาคาตาลัน อังกฤษ และสเปน
  • "รามอน ลัล". lletrA-UOC – มหาวิทยาลัยเปิดแห่งคาตาโลเนีย
  • ฐานข้อมูล Ramon Llull มหาวิทยาลัยบาร์เซโลนา เก็บถาวร 2015-10-16 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  • บทความสารานุกรมคาทอลิก ปี 1911
  • บุญราศีเรย์มอนด์ ลูลล์
  • เอสเตฟ ฌูเลนต์: ทฤษฎีแห่งความรู้และความเป็นหนึ่งของมนุษย์ตามแนวคิดของราโมน ลูลล์
  • แกลเลอรี่ออนไลน์ คอลเลกชันประวัติศาสตร์ของวิทยาศาสตร์ ห้องสมุดมหาวิทยาลัยโอกลาโฮมา ภาพบุคคลความละเอียดสูงของ Ramon Llull ในรูปแบบ .jpg และ .tiff
  • โอคอนเนอร์, จอห์น เจ.; Robertson, Edmund F. , "Ramon Llull", MacTutor History of Mathematics Archive , มหาวิทยาลัยเซนต์แอนดรูว์
  • รูปภาพที่เลือกจาก Practica compendiosa – ห้องสมุดดิจิทัลของวิทยาลัยแพทย์แห่งฟิลาเดลเฟีย
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Ramon_Llull&oldid=1251194254"