ราสตาฟารี

ราสตาฟารีเป็น ศาสนา อับราฮัมที่พัฒนาขึ้นในจาเมกาในช่วงทศวรรษ 1930 นักวิชาการด้านศาสนาจัดให้ศาสนานี้เป็นทั้งขบวนการศาสนาใหม่และขบวนการทางสังคมไม่มีอำนาจกลางในการควบคุมขบวนการนี้ และมีความหลากหลายมากในหมู่ผู้ปฏิบัติศาสนา ซึ่งรู้จักกันในชื่อราสตาฟารี ราสตาฟาเรียน หรือราสตา

ความเชื่อของชาวราสตาฟารีมีพื้นฐานมาจากการตีความพระคัมภีร์ แบบ เฉพาะ เจาะจง ความเชื่อในพระเจ้าองค์เดียวซึ่งเรียกว่าจาห์เป็นศูนย์กลางของศาสนาซึ่งถือว่าพระองค์สถิตอยู่ในตัวบุคคลแต่ละคนเพียงบางส่วน ชาวราสตาฟารีให้ความสำคัญอย่างยิ่งต่อไฮเล เซลาสซีจักรพรรดิแห่งเอธิโอเปียระหว่างปี 1930 ถึง 1974 หลายคนมองว่าพระองค์คือพระเยซูและ จาห์ที่เสด็จ มาในร่างมนุษย์ ในขณะที่บางคนมองว่าพระองค์เป็นศาสดาที่รับรู้ถึงการมีอยู่ของจาห์ในตัวบุคคลทุกคนอย่างเต็มที่ ชาวราสตาฟารีมีศูนย์กลางอยู่ที่แอฟโฟรเซนทริกและมุ่งความสนใจไปที่ชาวแอฟริกันที่อพยพไปอยู่ในต่างแดนซึ่งพวกเขาเชื่อว่าถูกกดขี่ในสังคมตะวันตก หรือที่เรียกว่า "บาบิลอน" ชาวราสตาฟารีจำนวนมากเรียกร้องให้ชาวแอฟริกันที่อพยพไปอยู่ในต่างแดนเหล่านี้ตั้งถิ่นฐานใหม่ในแอฟริกา ซึ่งเป็นทวีปที่พวกเขาถือว่าเป็นดินแดนแห่งพันธสัญญาหรือที่เรียกว่า "ไซอัน" ชาวราสตาฟารีเรียกการปฏิบัติของตนว่า " ชีวิต " ซึ่งรวมถึงการปฏิบัติตาม ข้อกำหนดด้านอาหาร ของชาวอิตาลีการไว้ผมเดรดล็อคและการปฏิบัติตามบทบาททางเพศตามแบบผู้ชายเป็นใหญ่การประชุมชุมชนเป็นที่รู้จักกันในชื่อ "การลงหลักปักฐาน" และมีลักษณะเฉพาะคือ ดนตรี การสวดมนต์ การอภิปราย และการสูบกัญชาซึ่งหลังถือเป็นศีลศักดิ์สิทธิ์ที่มีคุณสมบัติเป็นประโยชน์

ราสตาฟารีมีต้นกำเนิดมาจาก ชุมชนชาวแอฟริกัน-จาเมกาที่ยากจนและถูกกีดกันทางสังคม ในจาเมกาช่วงทศวรรษ 1930 แนวคิดแบบแอฟริกัน-จาเมกาเป็นปฏิกิริยาต่อ วัฒนธรรมอาณานิคมของอังกฤษ ที่มีอิทธิพลในจาเมกาในขณะนั้น โดยได้รับอิทธิพลจากทั้งลัทธิเอธิโอเปียและขบวนการกลับสู่แอฟริกาที่ส่งเสริมโดย ผู้นำ ชาตินิยมผิวสีเช่นมาร์คัส การ์วีย์ ศาสนานี้พัฒนาขึ้นหลังจาก นักบวช คริสเตียนโปรเตสแตนต์ หลายคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งลีโอนาร์ด ฮาวเวลล์ประกาศว่าการที่เฮลี เซลาสซีขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิแห่งเอธิโอเปียในปี 1930 ถือเป็นการเติมเต็มคำทำนายในพระคัมภีร์ไบเบิล ในช่วงทศวรรษ 1950 ท่าที ต่อต้านวัฒนธรรม ของราสตาฟารี ทำให้ขบวนการนี้ขัดแย้งกับสังคมจาเมกาโดยรวม รวมถึงการปะทะกันอย่างรุนแรงกับเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมาย ราสตาฟารีในยุคแรกมักสนับสนุนอำนาจสูงสุดของคนผิวดำเป็นรูปแบบหนึ่งในการต่อต้านอำนาจสูงสุดของคนผิวขาว แต่ตั้งแต่ทศวรรษ 1970 เป็นต้นมา แนวคิดนี้ก็ค่อยๆ แพร่หลายน้อยลง ในช่วงทศวรรษ 1960 และ 1970 กระแส Rastafari ได้รับการยอมรับมากขึ้นในจาเมกาและเป็นที่รู้จักมากขึ้นในต่างประเทศผ่านความนิยมของ นักดนตรี แนวเร้กเก้ ที่ได้รับแรงบันดาลใจจาก Rastafari โดยเฉพาะอย่างยิ่งBob Marleyความกระตือรือร้นต่อ Rastafari ลดลงในช่วงทศวรรษ 1980 หลังจากการเสียชีวิตของ Haile Selassie และ Marley แต่กระแสนี้ยังคงอยู่และยังคงมีอิทธิพลในหลายส่วนของโลก

ขบวนการ Rastafari กระจายอำนาจและจัดระเบียบตามหลักนิกายต่างๆ เป็นหลัก มีหลายนิกาย หรือที่เรียกว่า " Mansion of Rastafari " ซึ่งนิกายที่โดดเด่นที่สุด ได้แก่Nyahbinghi , Bobo AshantiและTwelve Tribes of Israelซึ่งแต่ละนิกายมีการตีความความเชื่อของ Rastafari ที่แตกต่างกันไป มีชาว Rastafari ประมาณ 700,000 ถึง 1 ล้านคนทั่วโลก ประชากรที่ใหญ่ที่สุดอยู่ในจาเมกา แม้ว่าจะพบชุมชนเล็กๆ ได้ในศูนย์กลางประชากรหลักๆ ของโลก ชาว Rastafari ส่วนใหญ่มีเชื้อสายแอฟริกันผิวดำ และบางกลุ่มยอมรับเฉพาะสมาชิกผิวดำเท่านั้น แต่ยังมีกลุ่มที่ไม่ใช่ผิวดำเกิดขึ้นด้วย

ราสตาฟารีได้รับการอธิบายว่าเป็นศาสนา^[1]ซึ่งสอดคล้องกับคำจำกัดความที่เสนอไว้มากมายสำหรับสิ่งที่ประกอบเป็นศาสนา^[2]และได้รับการยอมรับทางกฎหมายในหลายประเทศ^[3] นักวิชาการด้านศาสนาบางคนเรียกศาสนานี้ว่าศาสนาอับราฮัม [ ^4]ในขณะที่นักวิชาการคนอื่น ๆ ได้จำแนกศาสนานี้ว่าเป็นขบวนการ ทาง ศาสนาใหม่^[5]นิกาย^[6]ลัทธิ[ 7 ^]และขบวนการฟื้นฟู^[8]ศาสนานี้เกิดขึ้นในจาเมกา และได้รับการอธิบายว่าเป็นศาสนาแอฟริกัน-จาเมกา[ ^9]และกว้างกว่านั้นคือศาสนาแอฟริกัน-แคริบเบียน^[10]

แม้ว่า Rastafari จะเน้นที่แอฟริกาในฐานะแหล่งที่มาของเอกลักษณ์ แต่ก็เป็นผลผลิตของ กระบวนการ ครีโอลในทวีปอเมริกา^{[11] นักวิชาการ} ด้านการศึกษาด้านฮิสแปนิก Margarite Fernández Olmos และ Lizabeth Paravisini-Gebert อธิบายว่าเป็น "ศาสนาครีโอลที่มีรากฐานมาจากการปฏิบัติและความเชื่อของชาวแอฟริกัน ยุโรป และอินเดีย" ^[12]นักวิชาการ Ennis B. Edmonds ยังแนะนำว่า Rastafari กำลัง "ปรากฏขึ้น" ในฐานะศาสนาของโลกไม่ใช่เพราะจำนวนผู้นับถือ แต่เพราะการแพร่กระจายไปทั่วโลก^[13]อย่างไรก็ตาม Rastas จำนวนมากปฏิเสธคำอธิบายเกี่ยวกับ Rastafari ในฐานะศาสนา แต่กลับอ้างถึง Rastafari ว่าเป็น "วิถีชีวิต" ^[14] " ปรัชญา " ^[15]หรือ " จิตวิญญาณ " ^[16]

การเน้นย้ำจุดยืนทางการเมือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการสนับสนุนชาตินิยมแอฟริกันและลัทธิพานแอฟริกันนักวิชาการบางคนได้กำหนดลักษณะของ Rastafari ว่าเป็นขบวนการทางการเมือง^[17]ขบวนการ "การเมืองและศาสนา" ^[18]หรือขบวนการประท้วง^[19]บางครั้งก็ถูกเรียกว่าขบวนการทางสังคม^[20]หรือพูดให้เฉพาะเจาะจงมากขึ้นว่าเป็นขบวนการทางสังคมใหม่^[8]และขบวนการทางวัฒนธรรม^[21]ชาว Rastas หรือ Rastafarians จำนวนมาก ซึ่งเป็นที่รู้จักในหมู่ผู้ปฏิบัติธรรม ไม่ชอบที่ถูกจัดประเภทว่าเป็น "ขบวนการ" ^[22]ในปี 1989 ศาลอุตสาหกรรมของอังกฤษได้สรุปว่า ตามวัตถุประสงค์ของพระราชบัญญัติความสัมพันธ์ทางเชื้อชาติปี 1976ชาว Rastafarian ถือเป็น กลุ่ม ชาติพันธุ์ได้ เนื่องจากพวกเขามีมรดกร่วมกันมายาวนานซึ่งทำให้พวกเขาแตกต่างจากกลุ่มอื่นๆ ประเพณีทางวัฒนธรรมของตนเอง ภาษาที่เหมือนกัน และศาสนาที่เหมือนกัน^[23]

Rastafari มีการเปลี่ยนแปลงและพัฒนาอย่างต่อเนื่อง^[24]โดยมีความแตกต่างทางหลักคำสอนที่สำคัญระหว่างผู้ปฏิบัติขึ้นอยู่กับกลุ่มที่พวกเขาเป็นสมาชิก^[25]มันไม่ใช่ขบวนการที่เป็นหนึ่งเดียว^[26]และไม่เคยมีผู้นำคนเดียวที่ปฏิบัติตามโดย Rastafari ทั้งหมด^[27]ดังนั้น จึงยากที่จะสรุปโดยทั่วไปเกี่ยวกับขบวนการโดยไม่บดบังความซับซ้อนภายในขบวนการ^[28]ดาร์เรน เจ.เอ็น. มิดเดิลตัน นักวิชาการด้านศาสนาแนะนำว่าควรพูดถึง " จิตวิญญาณของชาวราสตา มากมาย " มากกว่าที่จะพูดถึงปรากฏการณ์เดียว^[29]

คำว่า "Rastafari" มาจากคำว่า "Ras Tafari Makonnen" ซึ่งเป็นตำแหน่งก่อนครองราชย์ของHaile Selassieอดีตจักรพรรดิแห่งเอธิโอเปียที่มีบทบาทสำคัญในความเชื่อของชาวราสตาฟารี คำว่า " Ras " หมายถึงดยุคหรือเจ้าชายในภาษาเซมิติกของเอธิโอเปียส่วน "Tafari Makonnen" เป็นชื่อส่วนตัวของ Selassie ^[30]ไม่ทราบแน่ชัดว่าเหตุใดชาวราสตาฟารีในยุคแรกจึงใช้ชื่อของ Haile Selassie นี้เป็นพื้นฐานของคำเรียกศาสนาของตน^[31]นอกจากจะเป็นชื่อศาสนาแล้ว "Rastafari" ยังใช้เรียกผู้นับถือศาสนานั้นๆ เองด้วย^[32]นักวิจารณ์หลายคน รวมถึงแหล่งข้อมูลทางวิชาการบางแห่ง^[33]และผู้นับถือศาสนาบางคน^[34]เรียกขบวนการนี้ว่า "Rastafarianism" ^[35]อย่างไรก็ตาม ชาว Rastafari จำนวนมากดูหมิ่นคำนี้ เนื่องจากพวกเขาเชื่อว่าการใช้คำว่า-ismสื่อถึงหลักคำสอนทางศาสนาและองค์กรสถาบัน ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการหลีกเลี่ยง^[36]

ชาวราสตาฟารีเรียกความคิดและความเชื่อทั้งหมดของศาสนาของตนว่า "Rastalogy" ^[37] Edmonds อธิบายว่า Rastafari มี "มุมมองโลกที่ค่อนข้างเหนียวแน่น" ^[37]อย่างไรก็ตาม นักวิชาการ Ernest Cashmore คิดว่าความเชื่อของพวกเขา "ไม่แน่นอนและเปิดกว้างต่อการตีความ" ^[38]ภายในขบวนการนี้ ความพยายามในการสรุปความเชื่อของชาวราสตาฟารีไม่เคยได้รับสถานะของคำสอนหรือหลักความเชื่อ^[39]ชาวราสตาฟารีให้ความสำคัญอย่างยิ่งต่อแนวคิดที่ว่าประสบการณ์ส่วนบุคคลและความเข้าใจโดยสัญชาตญาณควรใช้เพื่อกำหนดความจริงหรือความถูกต้องของความเชื่อหรือการปฏิบัติเฉพาะ^[40]ดังนั้น ชาวราสตาฟารีจึงไม่มีอำนาจที่จะประกาศว่าความเชื่อและการปฏิบัติใดเป็นความเชื่อดั้งเดิมและความเชื่อนอกรีต[ ^39]ความเชื่อมั่นที่ว่าชาวราสตาฟารีไม่มีหลักคำสอน "มีความแข็งแกร่งมากจนกลายเป็นหลักคำสอน" ตามที่นักสังคมวิทยาแห่งศาสนาPeter B. Clarke กล่าว ^[41 ]

ชาวราสตาฟารีได้รับอิทธิพลจากศาสนายิว-คริสต์ อย่างลึกซึ้ง ^[42]และมีจุดร่วมหลายอย่างกับศาสนาคริสต์^[43]นักวิชาการไมเคิล บาร์เน็ตต์ตั้งข้อสังเกตว่าเทววิทยาของพวกเขานั้น "เป็นศาสนายิว-คริสต์โดยพื้นฐาน" ซึ่งแสดงถึง "การผสมผสานระหว่างศาสนาคริสต์และศาสนายิวที่มีศูนย์กลางอยู่ที่แอฟริกา" ^[44]ผู้ติดตามบางคนระบุอย่างเปิดเผยว่าตนเองเป็นคริสเตียน^[45]ชาวราสตาฟารีถือว่าพระคัมภีร์เป็นสถานที่สำคัญในระบบความเชื่อของตน โดยถือว่าเป็นหนังสือศักดิ์สิทธิ์^[46]และตีความเนื้อหาตามตัวอักษร^[47]ตามที่นักมานุษยวิทยาสตีเฟน ดี. กลาเซียร์ กล่าวไว้ว่า แนวทางของชาวราสตาฟารีต่อพระคัมภีร์ส่งผลให้ศาสนามีมุมมองที่คล้ายกับนิกายโปรเตสแตนต์ บาง นิกาย มาก ^[48]ชาวราสตาฟารีถือว่าพระคัมภีร์เป็นบันทึกประวัติศาสตร์แอฟริกันยุคแรกที่แท้จริงและสถานะของพวกเขาในฐานะชนชาติที่พระเจ้าทรงโปรดปราน^[41]พวกเขาเชื่อว่าพระคัมภีร์เป็นกุญแจสำคัญในการทำความเข้าใจอดีตและปัจจุบัน และทำนายอนาคต^[41]ในขณะเดียวกันก็ถือว่าพระคัมภีร์เป็นหนังสืออ้างอิงที่พวกเขาสามารถสร้างและพิสูจน์ความเชื่อและการปฏิบัติของตนได้^[49]ชาวราสตาส่วนใหญ่มองว่าหนังสือเล่มสุดท้ายของพระคัมภีร์ คือหนังสือวิวรณ์เป็นส่วนที่สำคัญที่สุด เนื่องจากพวกเขามองว่าเนื้อหาของพระคัมภีร์มีความสำคัญเป็นพิเศษต่อสถานการณ์ปัจจุบันของโลก^[50]

ตรงกันข้ามกับความเข้าใจทางวิชาการเกี่ยวกับวิธีการรวบรวมพระคัมภีร์ ชาวราสตาเชื่อกันโดยทั่วไปว่าพระคัมภีร์ถูกเขียนบนหินในภาษาเอธิโอเปียหรือภาษาอัมฮาริก [ ^51]พวกเขายังเชื่ออีกว่าความหมายที่แท้จริงของพระคัมภีร์ถูกบิดเบือน ทั้งจากการแปลผิดเป็นภาษาอื่นและจากการจัดการโดยเจตนาของผู้ที่ต้องการปฏิเสธประวัติศาสตร์ของชาวแอฟริกันผิวดำ^[52]พวกเขายังถือว่าพระคัมภีร์เป็นการเข้ารหัส ซึ่งหมายความว่าพระคัมภีร์มีความหมายที่ซ่อนอยู่มากมาย^[53]พวกเขาเชื่อว่าคำสอนที่แท้จริงของพระคัมภีร์สามารถเปิดเผยได้ผ่านสัญชาตญาณและการไตร่ตรองเกี่ยวกับ "หนังสือภายใน" ซึ่งช่วยให้พวกเขาสามารถสื่อสารกับพระเจ้าได้^[41]เนื่องจากสิ่งที่พวกเขามองว่าเป็นการทุจริตของพระคัมภีร์ ชาวราสตาจึงหันไปหาแหล่งข้อมูลอื่นที่พวกเขาเชื่อว่าสามารถให้แสงสว่างแก่ประวัติศาสตร์ของชาวแอฟริกันผิวดำได้^[54]ข้อความทั่วไปที่ใช้เพื่อจุดประสงค์นี้ ได้แก่ งาน The Promised KeyของLeonard Howell ในปี 1935 หนังสือHoly PibyของRobert Athlyi Rogers ในปี 1924 และงานRoyal Parchment Scroll of Black Supremacy ของ Fitz Balintine Pettersburg ในปี 1920 ^[54]ชาวราสต้าจำนวนมากยังถือว่าKebra Nagastซึ่งเป็นข้อความภาษาเอธิโอเปียในศตวรรษที่ 14 เป็นแหล่งข้อมูลในการตีความพระคัมภีร์^[55]

ชาวราสตาเป็นพวกเทวนิยมที่บูชาพระเจ้าองค์เดียวซึ่งพวกเขาเรียกว่าจาห์คำว่า "จาห์" เป็นคำย่อของ " เยโฮวาห์ " ซึ่งเป็นชื่อของพระเจ้าในฉบับแปลภาษาอังกฤษของพันธสัญญาเดิม [ ^56]ชาวราสตาฟารียึดมั่นในความยิ่งใหญ่ของความเป็นพระเจ้าองค์นี้^[57]ชาวราสตาฟารีถือว่าจาห์เป็นเทพเจ้า และเชื่อว่าจาห์มีอยู่ในแต่ละคน^[58]ความเชื่อนี้สะท้อนให้เห็นในสุภาษิตที่ชาวราสตาฟารีมักอ้างถึงว่า "พระเจ้าคือมนุษย์และมนุษย์คือพระเจ้า" ^[59]และชาวราสตาฟารีพูดถึงการ "รู้จัก" จาห์ มากกว่าการ "เชื่อ" ในพระองค์เท่านั้น^[60]ในการพยายามลดระยะห่างระหว่างมนุษยชาติและความเป็นพระเจ้า ชาวราสตาฟารียอมรับลัทธิลึกลับ [ ^8]

พระเยซูเป็นบุคคลสำคัญใน Rastafari ^[61]อย่างไรก็ตาม ผู้ปฏิบัติปฏิเสธมุมมองคริสเตียนแบบดั้งเดิมเกี่ยวกับพระเยซู โดยเฉพาะการพรรณนาถึงพระองค์ในฐานะชาวยุโรปผิวขาวโดยเชื่อว่าเป็นการบิดเบือนความจริง^[62]พวกเขาเชื่อว่าพระเยซูเป็นชาวแอฟริกันผิวดำ และพระเยซูผิวขาวเป็นพระเจ้าเท็จ^[63]ชาว Rastas จำนวนมากมองว่าศาสนาคริสต์เป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นโดยคนผิวขาว^[64]พวกเขาปฏิบัติต่อศาสนาคริสต์ด้วยความสงสัยจากมุมมองที่ว่าผู้กดขี่ (ชาวยุโรปผิวขาว) และผู้ถูกกดขี่ (ชาวแอฟริกันผิวดำ) ไม่สามารถแบ่งปันพระเจ้าองค์เดียวกันได้^[65]ชาว Rastas จำนวนมากมองว่าพระเจ้าที่ชาวคริสเตียนผิวขาวส่วนใหญ่บูชาคือปีศาจ[ ^66]และมีการอ้างซ้ำๆ กันในหมู่ชาว Rastas ว่าพระสันตปาปาคือซาตานหรือมารร้าย^[67]ดังนั้นพวกราสตาจึงมักมองว่านักเทศน์คริสเตียนเป็นผู้หลอกลวง^[66]และมองว่าศาสนาคริสต์มีส่วนในการกดขี่ชาวแอฟริกันในต่างแดน [ ^68]และมักอ้างถึงศาสนาคริสต์ว่าเป็นผู้ก่อ "การกดขี่ทางจิตใจ" ^[69]

ตั้งแต่มีต้นกำเนิดมา ราสตาฟารีมีความเชื่อมโยงอย่างแยกไม่ออกกับไฮเล เซลาสซี จักรพรรดิแห่งเอธิโอเปียตั้งแต่ปี 1930 ถึงปี 1974 ^[70]เขายังคงเป็นบุคคลสำคัญในอุดมการณ์ราสตาฟารี^[71]และแม้ว่าราสตาฟารีทุกคนจะยกย่องเขา แต่การตีความตัวตนของเขานั้นแตกต่างกันอย่างชัดเจน^[72]ความเข้าใจเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างไฮเล เซลาสซีกับพระเยซูนั้นแตกต่างกันไปในหมู่ราสตาฟารี^[73]หลายคนแม้ว่าจะไม่ใช่ทั้งหมดก็ตาม เชื่อว่ากษัตริย์แห่งเอธิโอเปียคือพระเยซูที่เสด็จมา ครั้งที่สอง ^[74]ทำให้เรื่องนี้ถูกต้องตามกฎหมายโดยอ้างอิงถึงการตีความบทที่ 19 ของหนังสือวิวรณ์^[61]โดยการมองว่าไฮเล เซลาสซีเป็นพระเยซู ราสตาฟารีเหล่านี้ยังถือว่าพระองค์เป็นพระเมสสิยาห์ตามที่ทำนายไว้ในพันธสัญญาเดิม^[75]การสำแดงพระองค์ในร่างมนุษย์^[72]และ "พระเจ้าผู้ทรงชีวิต" ^[76]บางคนมองว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของตรีเอกภาพร่วมกับพระเจ้าผู้สร้างและพระวิญญาณบริสุทธิ์โดยพระวิญญาณบริสุทธิ์เรียกว่า "ลมหายใจในวิหาร" ^[77]ชาวราสตาที่มองว่าไฮเล เซลาสซีเป็นพระเยซูโต้แย้งว่าทั้งคู่สืบเชื้อสายมาจากกษัตริย์ดาวิด ในพระ คัมภีร์^[61]ในขณะที่ชาวราสตายังเน้นย้ำข้อเท็จจริงที่ว่าราชวงศ์มาคอนเนน ซึ่งไฮเล เซลาสซีเป็นสมาชิกอยู่ อ้างว่าสืบเชื้อสายมาจากบุคคลในพระคัมภีร์คือโซโลมอนและราชินีแห่งชีบา^[78 ]

ราสตาคนอื่นมองว่าเซลาสซีเป็นตัวแทนของคำสอนและแก่นแท้ของพระเยซู แต่ปฏิเสธความคิดที่ว่าเขาคือการกลับชาติมาเกิดของพระเยซูอย่างแท้จริง^[79] ตัวอย่างเช่น สมาชิกของ นิกาย สิบสองเผ่าของอิสราเอลปฏิเสธความคิดที่ว่าเซลาสซีคือการเสด็จมาครั้งที่สอง โดยโต้แย้งว่าเหตุการณ์นี้ยังไม่เกิดขึ้น^[59]จากมุมมองนี้ เซลาสซีถูกมองว่าเป็นผู้ส่งสารหรือผู้ส่งสารของพระเจ้า มากกว่าจะเป็นการสำแดงพระองค์เอง^[80]ราสตาที่ยึดถือมุมมองนี้บางครั้งมองว่าการยกย่องเซลาสซีเป็นเทพเป็นเรื่องไร้เดียงสาหรือโง่เขลา^[81]ในบางกรณีคิดว่าการบูชามนุษย์เป็นพระเจ้าเป็นเรื่องอันตราย^[82]มีราสตาหลายคนที่เปลี่ยนจากความเชื่อที่ว่าเซลาสซีเป็นทั้งพระเจ้าในร่างมนุษย์และการเสด็จมาครั้งที่สองของพระเยซู ไปสู่การมองว่าพระองค์เป็นสิ่งที่แตกต่าง^[83]

เมื่อได้รับการสวมมงกุฎ ไฮเล เซลาสซีได้รับตำแหน่ง " ราชาแห่งราชาและเจ้าแห่งเจ้า สิงโตผู้พิชิตเผ่าแห่งยูดาห์" ^[84]ชาวราสตาใช้ตำแหน่งนี้สำหรับไฮเล เซลาสซีร่วมกับตำแหน่งอื่นๆ เช่น "พระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่" "ผู้พิพากษาและผู้ล้างแค้น" "กษัตริย์อัลฟ่าและราชินีโอเมก้า" "พระเมสสิยาห์ผู้กลับมา" "ผู้ได้รับเลือกจากพระเจ้า" และ "ผู้ได้รับเลือกจากพระองค์เอง" ^[85]ชาวราสตายังมองว่าไฮเล เซลาสซีเป็นสัญลักษณ์ของการยืนหยัดในเชิงบวกต่อแอฟริกาในฐานะแหล่งมรดกทางจิตวิญญาณและวัฒนธรรม^[86]

ในขณะที่เขาเป็นจักรพรรดิ ชาวราสตาจาเมกาจำนวนมากแสดงความเชื่อที่ว่าไฮเล เซลาสซีจะไม่มีวันตาย^[87]การโค่นล้มไฮเล เซลาสซีโดยเดิร์ก กอง ทหาร ในปี 1974 และการสิ้นพระชนม์ของเขาในปี 1975 ส่งผลให้เกิดวิกฤตศรัทธาสำหรับผู้ฝึกฝนหลายคน^[88]บางคนออกจากขบวนการโดยสิ้นเชิง^[89]บางคนยังคงอยู่และพัฒนากลยุทธ์ใหม่ในการรับมือกับข่าว ชาวราสตาบางคนเชื่อว่าเซลาสซีไม่ได้ตายจริง ๆ และการอ้างว่าตรงกันข้ามเป็นข้อมูลที่ผิดพลาดของตะวันตก^[90]เพื่อยืนยันการโต้แย้งของพวกเขา พวกเขาชี้ให้เห็นข้อเท็จจริงที่ว่าไม่มีศพเกิดขึ้น ในความเป็นจริง ร่างของไฮเล เซลาสซีถูกฝังไว้ใต้พระราชวังของเขา และไม่มีใครค้นพบที่นั่นจนกระทั่งปี 1992 ^[91]มุมมองอื่นภายในกลุ่มราสตาฟารียอมรับว่าร่างของไฮเล เซลาสซีเสียชีวิตแล้ว แต่อ้างว่าแก่นแท้ของเขายังคงอยู่เป็นพลังทางจิตวิญญาณ^[92]การตอบสนองประการที่สามภายในชุมชนราสตาฟารีคือการตายของเซลาสซีไม่มีผลใดๆ เนื่องจากเขาเป็นเพียง "ตัวแทน" ของจาห์ ไม่ใช่ตัวจาห์เอง^[93]

ในช่วงชีวิตของเขา เซลาสซีบรรยายตัวเองว่าเป็นคริสเตียนที่เคร่งศาสนา^[94]ในการสัมภาษณ์เมื่อปี 1967 เซลาสซีถูกถามเกี่ยวกับความเชื่อของชาวราสตาฟารีว่าเขาคือการเสด็จมาครั้งที่สองของพระเยซู ซึ่งเขาตอบว่า "ฉันเคยได้ยินความคิดนี้ ฉันยังได้พบกับชาวราสตาฟารีบางคนด้วย ฉันบอกพวกเขาอย่างชัดเจนว่าฉันเป็นมนุษย์ ฉันคือมนุษย์ และฉันจะถูกแทนที่ด้วยคนรุ่นต่อไป และพวกเขาไม่ควรทำผิดพลาดในการสันนิษฐานหรือแสร้งทำเป็นว่ามนุษย์มีกำเนิดมาจากเทพเจ้า" ^[95] เออร์เมียส ซาห์เล เซลาสซีหลานชายของเขาพูดว่า "ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไฮเล เซลาสซีไม่ได้สนับสนุนขบวนการราสตาฟารี" ^[96]นักวิจารณ์ราสตาฟารีใช้สิ่งนี้เป็นหลักฐานว่าความเชื่อทางเทววิทยาของชาวราสตาฟารีไม่ถูกต้อง^[97]แม้ว่าชาวราสตาฟารีบางคนจะถือว่าการปฏิเสธของเซลาสซีเป็นหลักฐานว่าเขาเป็นร่างอวตารของพระเจ้าจริงๆ โดยอิงจากการอ่านพระวรสารของลูกา^{[ก] [98]}

ตามที่ Clarke กล่าวไว้ Rastafari "ให้ความสำคัญกับจิตสำนึกของคนผิวดำเหนือสิ่งอื่นใด โดยมุ่งค้นหาอัตลักษณ์ส่วนบุคคลและเชื้อชาติของคนผิวดำอีกครั้ง" ^[99]ขบวนการ Rastafari เริ่มต้นขึ้นจากชาวแอฟริกัน-จาเมกาที่ต้องการปฏิเสธวัฒนธรรมอาณานิคมของอังกฤษที่ครอบงำจาเมกาและแทนที่ด้วยอัตลักษณ์ใหม่โดยยึดตามการเรียกร้องคืนมรดกแอฟริกันของตน^[86]ขบวนการนี้เน้นที่การขจัดความเชื่อใดๆ ที่ว่าคนผิวดำ ด้อยกว่า และคนผิวขาวเหนือ กว่าออก ไปจากความคิดของผู้ติดตาม^[100]ดังนั้น Rastafari จึงเป็นศูนย์กลางของแอฟริกัน [ ^101] ถือว่า คนผิวดำเทียบเท่ากับทวีปแอฟริกา^[65]และสนับสนุนลัทธิพานแอฟริกัน^[102]

ผู้ปฏิบัติ Rastafari ระบุตัวตนของพวกเขาด้วยชาวอิสราเอล โบราณ - ชนชาติที่พระเจ้าเลือกในพันธสัญญาเดิม - และเชื่อว่าชาวแอฟริกันผิวดำโดยทั่วไปหรือ Rastas โดยเฉพาะคือลูกหลานหรือการกลับชาติมาเกิดของชนชาติโบราณเหล่านี้^[103]สิ่งนี้คล้ายกับความเชื่อในศาสนายิว^[104]แม้ว่า Rastas จำนวนมากเชื่อว่า สถานะของ ชาวยิว ในปัจจุบัน ในฐานะลูกหลานของชาวอิสราเอลโบราณเป็นข้ออ้างที่เป็นเท็จ^{[105] [ ต้องการแหล่งข้อมูลที่ดีกว่า ]} Rastas มักเชื่อว่าชาวแอฟริกันผิวดำเป็นชนชาติที่พระเจ้าเลือก ซึ่งหมายความว่าพวกเขาทำพันธสัญญากับพระองค์และด้วยเหตุนี้จึงมีความรับผิดชอบพิเศษ^[106] Rastafari สนับสนุนมุมมองที่ว่านี้ ตัวตนที่แท้จริงของชาวแอฟริกันผิวดำ ได้สูญหายไปและจำเป็นต้องเรียกร้องกลับคืนมา^[107]

ไม่มีมุมมองแบบเดียวกันของชาวราสตาเกี่ยวกับเชื้อชาติ[ ^104] อำนาจสูงสุดของคนผิวดำเป็นหัวข้อหลักในช่วงแรกของการเคลื่อนไหว โดยเชื่อกันว่ามีเชื้อชาติแอฟริกันที่เป็นคนผิวดำโดยเฉพาะซึ่งเหนือกว่ากลุ่มเชื้อชาติอื่นๆ ในขณะที่บางคนยังคงเชื่อเช่นนั้น ชาวราสตาที่ไม่ใช่คนผิวดำก็ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางในการเคลื่อนไหวนี้^[108]ประวัติของ Rastafari ได้เปิดศาสนานี้ให้ถูกกล่าวหาว่าเป็น พวก เหยียดเชื้อชาติ^[109] Cashmore ตั้งข้อสังเกตว่ามี "ศักยภาพโดยนัย" สำหรับการเหยียดเชื้อชาติในความเชื่อของชาวราสตา แต่เขายังตั้งข้อสังเกตด้วยว่าการเหยียดเชื้อชาติไม่ใช่ "สิ่งที่เป็นเนื้อแท้" ของศาสนา^[110]ชาวราสตาบางคนยอมรับว่ามีการเหยียดเชื้อชาติในการเคลื่อนไหว โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อชาวยุโรปและชาวเอเชีย^[104]นิกายของชาวราสตาบางนิกายปฏิเสธแนวคิดที่ว่าชาวยุโรปผิวขาวสามารถเป็นชาวราสตาที่ถูกต้องตามกฎหมายได้^[104]นิกายราสตาอื่นๆ เชื่อว่าอัตลักษณ์ "แอฟริกัน" ไม่ได้เกี่ยวข้องกับผิวสีดำโดยตรง แต่เป็นการแสดงให้เห็นว่าบุคคลนั้นแสดง "ทัศนคติ" หรือ "จิตวิญญาณ" แบบแอฟริกันหรือไม่^[111]

Rastafari สอนว่าชาวแอฟริกันผิวดำในต่างแดนเป็นผู้ลี้ภัยที่อาศัยอยู่ใน "บาบิลอน" ซึ่งเป็นคำที่ใช้เรียกสังคมตะวันตก [ ^112]สำหรับชาว Rastas ลัทธิล่าอาณานิคม ของยุโรป และทุนนิยม โลกาภิวัตน์ ถือเป็นการแสดงออกถึงบาบิลอน^[113]ในขณะที่ตำรวจและทหารถือเป็นตัวแทน^[114]คำว่า "บาบิลอน" ถูกนำมาใช้เนื่องจากมีความเกี่ยวข้องกับพระคัมภีร์ ในพันธสัญญาเดิมบาบิลอนเป็น เมือง ในเมโสโปเตเมียที่ชาวอิสราเอลถูกกักขังและถูกเนรเทศจากบ้านเกิดของพวกเขา ระหว่าง 597 ถึง 586 ปีก่อนคริสตศักราช^[115]ชาว Rastas เปรียบเทียบการเนรเทศชาวอิสราเอลในเมโสโปเตเมียกับการเนรเทศชาวแอฟริกันในต่างแดนออกนอกแอฟริกา^[116]ในพันธสัญญาใหม่คำว่า "บาบิลอน" ถูกใช้เป็นสำนวนสุภาพสำหรับจักรวรรดิโรมันซึ่งถือว่ามีการกระทำในลักษณะทำลายล้างที่คล้ายกับการกระทำของชาวบาบิลอนในสมัยโบราณ^[115]ชาวราสตามองว่าการเนรเทศชาวแอฟริกันผิวดำที่พลัดถิ่นไปยังบาบิลอนเป็นประสบการณ์แห่งความทุกข์ทรมานอันยิ่งใหญ่^[117]โดยคำว่า "ความทุกข์ทรมาน" มีบทบาทสำคัญในคำพูดของชาวราสตา^[118]

ชาวราสตาถือว่าบาบิลอนเป็นต้นเหตุของการค้าทาสในมหาสมุทรแอตแลนติกซึ่งทำให้ชาวแอฟริกันที่เป็นทาสต้องอพยพออกจากทวีป และความยากจนที่ยังคงเกิดขึ้นในหมู่ชาวแอ ฟริกันในต่างแดน ^[119]ชาวราสตาหันไปพึ่งพระคัมภีร์เพื่ออธิบายการค้าทาสในมหาสมุทรแอตแลนติก^[120]โดยเชื่อว่าการเป็นทาส การเนรเทศ และการแสวงประโยชน์จากชาวแอฟริกันผิวดำเป็นการลงโทษสำหรับการไม่สามารถดำรงชีวิตตามสถานะของตนในฐานะชนชาติที่พระยาห์เลือก^[121]ชาวราสตาจำนวนมากซึ่งยึดถืออุดมการณ์แบบพานแอฟริกัน ได้วิพากษ์วิจารณ์การแบ่งทวีปแอฟริกาเป็นรัฐชาติ โดยถือว่านี่เป็นการพัฒนาของบาบิลอน^[122]และมักจะต่อต้านการสกัดทรัพยากรทุนนิยมจากทวีป^[123]ชาวราสตาพยายามทำให้บาบิลอนเสื่อมความชอบธรรมและทำลายล้าง ซึ่งมักสื่อออกมาในสุภาษิต ของชาวราสตา ที่ว่า "สวดมนต์เพื่อบาบิลอน" ^[119]ชาวราสตาส์มักคาดหวังว่าสังคมที่คนผิวขาวครองอำนาจจะปฏิเสธความเชื่อของพวกเขาว่าเป็นสิ่งเท็จ และเมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น พวกเขาก็มองว่าเป็นการยืนยันความถูกต้องของศรัทธาของพวกเขา^[124]

ชาวราสตาถือว่า " ไซอัน " เป็นอุดมคติที่พวกเขาใฝ่ฝันถึง^[119]เช่นเดียวกับคำว่า "บาบิลอน" คำนี้มาจากพระคัมภีร์ ซึ่งหมายถึงเยรูซาเล็ม ใน อุดมคติ^[119]ชาวราสตาใช้คำว่า "ไซอัน" สำหรับเอธิโอเปียโดยเฉพาะหรือแอฟริกาในวงกว้างกว่านั้น ซึ่งแอฟริกามีอัตลักษณ์ที่แทบจะเป็นตำนานในคำพูดของชาวราสตา^[125]ชาวราสตาจำนวนมากใช้คำว่า "เอธิโอเปีย" เป็นคำพ้องความหมายกับ "แอฟริกา" ^[126]ดังนั้น ชาวราสตาในกานาจึงอธิบายตัวเองว่าอาศัยอยู่ใน "เอธิโอเปีย" อยู่แล้ว^[127]ชาวราสตาคนอื่นๆ ใช้คำว่า "ไซอัน" กับจาเมกา หรือใช้คำนี้เพื่ออธิบายสภาพจิตใจ^[116]

ในการพรรณนาถึงแอฟริกาว่าเป็น " ดินแดนแห่งพันธสัญญา " ของพวกเขา ชาวราสตาสะท้อนถึงความปรารถนาที่จะหลบหนีจากสิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นการครอบงำและความเสื่อมทรามที่พวกเขาพบเจอในบาบิลอน^[128]ในช่วงสามทศวรรษแรกของการเคลื่อนไหว Rastafari เน้นย้ำอย่างหนักถึงความจำเป็นในการส่งชาวแอฟริกันที่อพยพไปแอฟริกากลับประเทศ^[128]เพื่อจุดประสงค์นี้ ชาวราสตาหลายคนจึงได้กดดันรัฐบาลจาเมกาและสหประชาชาติให้ดูแลกระบวนการย้ายถิ่นฐานนี้^{[128] [129]}ชาวราสตาคนอื่นๆ ได้จัดการขนส่งของตนเองไปยังทวีปแอฟริกา^[128]นักวิจารณ์ของการเคลื่อนไหวได้โต้แย้งว่าการอพยพของชาวแอฟริกันที่อพยพไปแอฟริกาทั้งหมดนั้นเป็นไปไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไม่มีประเทศใดในแอฟริกาที่จะต้อนรับสิ่งนี้^[97]

ในช่วงทศวรรษที่สี่ของการเคลื่อนไหว ความปรารถนาที่จะส่งตัวกลับแอฟริกาทางกายภาพได้ลดลงในหมู่ชาวราสตา^[130]การเปลี่ยนแปลงนี้ได้รับอิทธิพลจากการสังเกตเหตุการณ์อดอยากในเอธิโอเปียในช่วงปี 1983–1985 [ ^131]ในทางกลับกัน ชาวราสตาจำนวนมากมองว่าแนวคิดในการกลับไปแอฟริกาเป็นเพียงการเปรียบเปรย ซึ่งหมายถึงการฟื้นคืนความภาคภูมิใจและความมั่นใจในตนเองในฐานะคนเชื้อสายแอฟริกันผิวดำ^[132]คำว่า "การปลดปล่อยก่อนการส่งตัวกลับ" เริ่มถูกนำมาใช้ภายในการเคลื่อนไหว^[133]ชาวราสตาบางคนพยายามเปลี่ยนแปลงสังคมตะวันตกเพื่อให้พวกเขาสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสะดวกสบายมากกว่าที่จะย้ายไปแอฟริกา^[134]อย่างไรก็ตาม ยังมีชาวราสตาจำนวนมากที่ยังคงเน้นย้ำถึงความจำเป็นในการตั้งถิ่นฐานใหม่ทางกายภาพของชาวแอฟริกันในต่างแดนในแอฟริกา^[130]

Rastafari เป็นขบวนการ ที่ยึดมั่น ในหลักพันปี^[135]โดยสนับสนุนแนวคิดที่ว่ายุคปัจจุบันจะถึงจุดจบอันน่าสะพรึงกลัว^[136]ผู้ปฏิบัติธรรมหลายคนเชื่อว่าในวันพิพากษาบาบิลอนจะถูกโค่นล้ม^[137]โดยที่ Rastas เป็นกลุ่มคนไม่กี่คนที่รอดพ้นจากความปั่นป่วนวุ่นวาย^[138]เมื่อบาบิลอนถูกทำลาย Rastas เชื่อว่ามนุษยชาติจะถูกนำเข้าสู่ "ยุคใหม่" ^[139]ซึ่งถือเป็นยุคแห่งสันติภาพ ความยุติธรรม และความสุขที่ผู้ชอบธรรมจะได้ใช้ชีวิตในแอฟริกา ซึ่งปัจจุบันเป็นสวรรค์^[140]ในช่วงทศวรรษ 1980 ชาวราสตาจำนวนมากเชื่อว่าวันพิพากษาจะเกิดขึ้นในราวปี 2000 ^[141]มุมมองทั่วไปในชุมชนชาวราสตาในขณะนั้นคือคนผิวขาวทั่วโลกจะกำจัดตัวเองด้วยสงครามนิวเคลียร์ [ ^142]โดยชาวแอฟริกันผิวดำจะปกครองโลก ซึ่งพวกเขาโต้แย้งว่าเป็นสิ่งที่มีคำทำนายไว้ในหนังสือดาเนียล [ ^{b] [142]}

ชาวราสตาไม่เชื่อว่ามีชีวิตหลังความตาย ที่แน่นอน ซึ่งบุคคลจะไปที่อื่นหลังจากความตาย^[143]พวกเขาเชื่อในความเป็นไปได้ของชีวิตนิรันดร์^[66]และมีเพียงผู้ที่หลีกหนีจากความชอบธรรมเท่านั้นที่จะตายจริง ๆ^[144]นักวิชาการด้านศาสนาLeonard E. Barrettสังเกตเห็นชาวราสตาจากจาเมกาบางคนที่เชื่อว่าผู้ปฏิบัติธรรมที่เสียชีวิตไปแล้วไม่ได้ซื่อสัตย์ต่อพระยาห์เวห์^[145]เขาเสนอว่าทัศนคตินี้มาจากคนหนุ่มสาวจำนวนมากที่เป็นสมาชิกของขบวนการในขณะนั้น และด้วยเหตุนี้จึงได้เห็นชาวราสตาเสียชีวิตเพียงไม่กี่คน^[146]อีกมุมมองหนึ่งของราสตาคือผู้ชอบธรรมจะกลับชาติมาเกิดใหม่^[147]โดยเอกลักษณ์ของบุคคลจะคงอยู่ตลอดการกลับชาติมาเกิดแต่ละครั้ง^[148]ตามทัศนคติเกี่ยวกับความตาย ชาวราสตาจึงหลีกเลี่ยงการเฉลิมฉลองความตายทางกายภาพและมักจะหลีกเลี่ยงงานศพ^[149]นอกจากนี้ยังปฏิเสธการปฏิบัติบูชาบรรพบุรุษซึ่งเป็นเรื่องปกติในศาสนาแอฟริกันดั้งเดิมอีก ด้วย ^[150]

ชาวราสตาส่วนใหญ่มีหลักศีลธรรมพื้นฐานร่วมกันสองประการที่เรียกว่า "บัญญัติสองประการ" ได้แก่ ความรักต่อพระเจ้าและความรักต่อเพื่อนบ้าน^[151]ชาวราสตาหลายคนเชื่อว่าในการตัดสินใจว่าควรกระทำการบางอย่างหรือไม่ พวกเขาควรปรึกษาหารือกับพระยะโฮวาภายในตนเอง^[152]

Rastafari ส่งเสริมแนวคิดเรื่อง "การใช้ชีวิตตามธรรมชาติ" ^[153]ซึ่งสอดคล้องกับสิ่งที่ Rastas มองว่าเป็นกฎของธรรมชาติ^[154]แนวคิดนี้สนับสนุนแนวคิดที่ว่าแอฟริกาเป็นที่อยู่อาศัย "ตามธรรมชาติ" ของชาวแอฟริกันผิวดำ ซึ่งเป็นทวีปที่พวกเขาสามารถใช้ชีวิตตามวัฒนธรรมและประเพณีของแอฟริกัน และเป็นตัวของตัวเองได้ในระดับร่างกาย อารมณ์ และสติปัญญา^[111]ผู้ปฏิบัติเชื่อว่าชาวตะวันตกและบาบิลอนได้แยกตัวออกจากธรรมชาติผ่านการพัฒนาด้านเทคโนโลยี และด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงอ่อนแอ เกียจคร้าน และเสื่อมโทรม^[155] Rastas บางคนแสดงความคิดเห็นว่าพวกเขาควรยึดมั่นในสิ่งที่พวกเขามองว่าเป็นกฎหมายของแอฟริกันมากกว่ากฎหมายของบาบิลอน ดังนั้นจึงปกป้องการมีส่วนร่วมของพวกเขาในกิจกรรมบางอย่างที่อาจผิดกฎหมายในประเทศที่พวกเขาอาศัยอยู่^[156]ในการเน้นย้ำแนวทางแบบแอฟริกันนี้ Rastafari แสดงให้เห็นถึงนัยยะของชาตินิยมของคนผิวดำ^[157]

นักวิชาการMaureen Warner-Lewisสังเกตว่า Rastafari ผสมผสานจุดยืน "แบบสุดโต่งและปฏิวัติ" ในประเด็นทางสังคม-การเมือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับเชื้อชาติ เข้ากับแนวทาง "แบบอนุรักษ์นิยมเชิงปรัชญา" ในประเด็นทางศาสนาอื่นๆ^[158]โดยทั่วไปแล้ว Rastafari จะมองทุนนิยมสมัยใหม่ด้วยวิจารณญาณพร้อมกับการบริโภคนิยมและวัตถุนิยม^[152]พวกเขาสนับสนุนสังคมขนาดเล็กก่อนอุตสาหกรรมและเกษตรกรรม^[159] Rastas บางคนส่งเสริมการเคลื่อนไหวเพื่อบรรลุการปฏิรูปทางสังคม-การเมือง ในขณะที่คนอื่นเชื่อในการรอการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นผ่านการแทรกแซงของพระเจ้าในกิจการของมนุษย์^[160]ในจาเมกา Rastas มักจะไม่ลงคะแนนเสียง^[161]มองว่าการเมืองเป็นเพียง "กลอุบายทางการเมือง" ^[162]และไม่ค่อยเข้าร่วมพรรคการเมืองหรือสหภาพการเมือง^[163]แนวโน้มของชาวราสตาที่เชื่อว่าการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและการเมืองเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ทำให้ศาสนานี้ถูกวิพากษ์วิจารณ์จากฝ่ายซ้ายทางการเมืองว่าศาสนานี้สนับสนุนให้ผู้นับถือศาสนาทำอะไรเพียงเล็กน้อยหรือไม่ทำอะไรเลยเพื่อเปลี่ยนแปลงสถานะเดิม^[164]ชาวราสตาคนอื่นๆ ก็มีส่วนร่วมในกิจกรรมทางการเมือง เช่น นักร้องและนักแต่งเพลงชาวราสตาชาวกานาร็อกกี้ ดาวูนิมีส่วนร่วมในแคมเปญส่งเสริมการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตย^[165]ในขณะที่ชาวราสตาจำนวนมาก ใน เกรเนดา เข้าร่วมกับ รัฐบาลปฏิวัติประชาชนที่ก่อตั้งขึ้นในปี 2522 ^[166]

Rastafari ส่งเสริมสิ่งที่ถือว่าเป็นการฟื้นฟูความเป็นชายผิวดำ โดยเชื่อว่าผู้ชายในแอฟริกาที่อพยพไปต่างแดนถูกตอนโดยบาบิลอน^[167]สนับสนุนหลักการของผู้ชายเป็นใหญ่^[168]รวมถึงแนวคิดที่ว่าผู้หญิงควรอยู่ภายใต้การเป็นผู้นำของผู้ชาย^[169]ผู้สังเกตการณ์ภายนอก รวมถึงนักวิชาการ เช่น แคชมอร์และเอ็ดมอนด์^[170]อ้างว่า Rastafari มอบตำแหน่งที่ด้อยกว่าผู้ชายให้กับผู้หญิง^[134]ผู้หญิง Rastafari มักจะยอมรับตำแหน่งที่ด้อยกว่านี้และถือว่าเป็นหน้าที่ของพวกเธอที่จะต้องเชื่อฟังผู้ชาย^[171]นักวิชาการ Maureen Rowe แนะนำว่าผู้หญิงเต็มใจที่จะเข้าร่วมศาสนานี้แม้จะมีข้อจำกัด เนื่องจากพวกเธอเห็นคุณค่าของโครงสร้างและระเบียบวินัยที่ศาสนาให้มา[ ^172]วาทกรรม Rastafari มักจะนำเสนอผู้หญิงว่าอ่อนแอทางศีลธรรมและอ่อนไหวต่อการหลอกลวงของ ความ ชั่วร้าย^[173]และอ้างว่าพวกเธอไม่บริสุทธิ์ในขณะที่มีประจำเดือน^[174]พวกราสต้าทำให้บทบาททางเพศเหล่านี้ถูกต้องตามกฎหมายโดยอ้างข้อความในพระคัมภีร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้อความในหนังสือเลวีติกัสและในงานเขียนของเปาโลอัครสาวก [ ^175]

ผู้หญิงราสตาส่วนใหญ่มักสวมเสื้อผ้าที่ปกปิดศีรษะและซ่อนรูปร่าง^[176]มักหลีกเลี่ยงการสวมกางเกงขา ยาว ^[177] โดย ควรสวมกระโปรงยาว^[178]ผู้หญิงควรปกปิดศีรษะขณะสวดมนต์^[179]และในกลุ่มราสตาบางกลุ่มก็คาดหวังให้พวกเธอสวมเสื้อผ้าแบบนี้ทุกครั้งที่อยู่ในที่สาธารณะ^[180]วาทกรรมของชาวราสตาเน้นย้ำว่ากฎการแต่งกายของผู้หญิงเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้หญิงดึงดูดผู้ชาย และถือเป็นการต่อต้าน การมอง ผู้หญิง เป็น วัตถุทางเพศ ในบาบิลอน ^[181]ผู้ชายราสตาได้รับอนุญาตให้สวมเสื้อผ้าอะไรก็ได้ตามต้องการ^[182]แม้ว่าผู้ชายและผู้หญิงจะเข้าร่วมพิธีกรรมของชาวราสตาในยุคแรกๆ ร่วมกัน แต่ตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษปี 1940 และ 1950 ชุมชนราสตาได้สนับสนุนการแบ่งแยกระหว่างเพศในพิธีกรรมมากขึ้นเรื่อยๆ^[183] ​​เรื่องนี้ได้รับการยอมรับด้วยคำอธิบายว่าผู้หญิงไม่บริสุทธิ์จากการมีประจำเดือน และการที่พวกเธอเข้าร่วมพิธีจะทำให้ผู้ชายเสียสมาธิ^[183]

เนื่องจากเคยมีอยู่ในประเทศจาเมกา Rastafari จึงไม่ได้ส่งเสริมการมีคู่สมรสเพียงคนเดียว^[184]แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องปกติ แต่ผู้ชาย Rastafari ได้รับอนุญาตให้มีคู่สมรส หลายคน ^[185]ในขณะที่ผู้หญิงคาดว่าจะสงวนกิจกรรมทางเพศไว้สำหรับคู่ครองชายคนหนึ่ง^[186]การแต่งงานมักไม่เป็นทางการผ่านพิธีทางกฎหมายแต่เป็นเรื่องธรรมดา^[187]แม้ว่า Rastafari หลายคนจะแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย^[188]ผู้ชาย Rastafari เรียกคู่ครองหญิงของตนว่า "ราชินี" ^[189]หรือ "จักรพรรดินี" ^[190]ในขณะที่ผู้ชายในความสัมพันธ์เหล่านี้เรียกว่า "ราชา" ^[191] Rastafari ให้ความสำคัญอย่างยิ่งต่อชีวิตครอบครัวและการเลี้ยงดูบุตร^[192]โดยสนับสนุนการสืบพันธุ์^[193]ศาสนาเน้นย้ำถึงสถานะของผู้ชายในการเลี้ยงดูบุตร โดยเชื่อมโยงสิ่งนี้กับการฟื้นฟูความเป็นชายของชาวแอฟริกัน^[194]ผู้หญิงมักทำงาน บางครั้งในขณะที่ผู้ชายเลี้ยงดูบุตรที่บ้าน^[195] ชาว ราสตาฟารีมักจะปฏิเสธลัทธิสตรีนิยม [ ^196]แม้ว่าตั้งแต่ทศวรรษ 1970 เป็นต้นมา ผู้หญิงชาวราสตาฟารีจำนวนมากขึ้นได้เรียกร้องให้มีความเท่าเทียมทางเพศมากขึ้นในขบวนการ^[197]ตัวอย่างเช่น นักวิชาการเทริซา อี. เทิร์นเนอร์ ได้พบกับนักสตรีนิยมชาวเคนยาที่นำเนื้อหาของชาวราสตาฟารีไปใช้เพื่อให้เหมาะกับวาระทางการเมืองของตน^[198]ผู้หญิงชาวราสตาฟารีบางคนท้าทายบรรทัดฐานทางเพศโดยการไม่เปิดเผยผมในที่สาธารณะและสวมกางเกง^[190]

ชาวราสตาฟารีถือว่าการสืบพันธุ์เป็นจุดประสงค์ของการมีเพศสัมพันธ์ ดังนั้นการ มี เพศสัมพันธ์ทางปากและ ทางทวารหนัก จึงมักถูกห้าม^[199] การคุมกำเนิดและการทำแท้งมักถูกตำหนิ^[200]และข้ออ้างทั่วไปในวาทกรรมของชาวราสตาฟารีคือสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งประดิษฐ์ของบาบิลอนเพื่อลดอัตราการเกิดของคนผิวดำในแอฟริกา^[201]ชาวราสตาฟารีมักแสดงทัศนคติที่เป็นปฏิปักษ์ต่อการรักร่วมเพศ โดยมองว่าคนรักร่วมเพศเป็นสิ่งชั่วร้ายและไม่เป็นธรรมชาติ^[202]ทัศนคตินี้มาจากการอ้างอิงถึงกิจกรรมทางเพศของเพศเดียวกันในพระคัมภีร์ [ ^47]ชาวราสตาฟารีที่เป็นเกย์อาจปกปิดรสนิยมทางเพศของตนเพราะทัศนคติเหล่านี้^[203]ชาวราสตาฟารีมักมองว่าการยอมรับการคุมกำเนิดและการรักร่วมเพศที่เพิ่มมากขึ้นในสังคมตะวันตกเป็นหลักฐานของการเสื่อมถอยของบาบิลอนในขณะที่มันใกล้ถึงจุดจบอันน่าสะพรึงกลัว^[204]

ชาวราสตาฟารีเรียกการปฏิบัติทางวัฒนธรรมและศาสนาของตนว่า "ชีวิต" ^[205]ชาวราสตาฟารีไม่เน้นโครงสร้างลำดับชั้น^[152] ชาวราสตาฟา รีไม่มีตำแหน่งนักบวชอาชีพ^[37]โดยชาวราสตาฟารีเชื่อว่าไม่จำเป็นต้องมีนักบวชมาทำหน้าที่เป็นคนกลางระหว่างผู้บูชาและพระยาห์^[206]อย่างไรก็ตาม ชาวราสตาฟารีมี "ผู้อาวุโส" ซึ่งเป็นตำแหน่งอันทรงเกียรติที่มอบให้กับผู้ที่มีชื่อเสียงดีในชุมชน^[207]แม้ว่าพวกเขาจะเป็นบุคคลที่น่าเคารพ แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีหน้าที่ในการบริหารหรือความรับผิดชอบใดๆ^[207]เมื่อพวกเขาดูแลการประชุมพิธีกรรม พวกเขามักจะรับผิดชอบในการช่วยตีความเหตุการณ์ปัจจุบันในแง่ของพระคัมภีร์^[208]ผู้อาวุโสมักจะสื่อสารกันผ่านเครือข่ายเพื่อวางแผนกิจกรรมการเคลื่อนไหวและสร้างกลยุทธ์^[207]

คำว่า "grounding" ใช้กันในหมู่ Rastas เพื่ออ้างถึงการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างผู้ปฏิบัติที่มีใจเดียวกัน^[209] Grounding มักเกิดขึ้นในชุมชนหรือสนามหญ้า และมีผู้อาวุโสเป็นประธาน^[195]ผู้อาวุโสมีหน้าที่รักษาระเบียบวินัยและสามารถห้ามบุคคลอื่นเข้าร่วมได้^[207]จำนวนผู้เข้าร่วมอาจมีตั้งแต่หยิบมือเดียวไปจนถึงหลายร้อยคน^[195]กิจกรรมที่เกิดขึ้นใน grounding ได้แก่ การเล่นกลอง การสวดมนต์ การร้องเพลงสรรเสริญ และการท่องบทกวี^[210] กัญชาซึ่งรู้จักกันในชื่อ ganja มักจะถูกสูบ^[210] Grounding ส่วนใหญ่จะมีเฉพาะผู้ชาย แม้ว่าผู้หญิง Rasta บางคนจะจัดตั้งกลุ่ม grounding เฉพาะผู้หญิงเท่านั้น^[211]

กิจกรรมหลักอย่างหนึ่งในการลงหลักปักฐานคือ " การใช้เหตุผล " ^[212]นี่คือการอภิปรายระหว่างชาวราสตาที่รวมตัวกันเกี่ยวกับหลักการของศาสนาและความเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ปัจจุบัน^[213]การอภิปรายเหล่านี้ควรจะไม่โต้แย้งกัน แม้ว่าผู้เข้าร่วมสามารถชี้ให้เห็นข้อผิดพลาดในข้อโต้แย้งใดๆ ที่นำเสนอได้^[214]ผู้เข้าร่วมจะแจ้งซึ่งกันและกันเกี่ยวกับการเปิดเผยที่พวกเขาได้รับผ่านการทำสมาธิและความฝัน^[195]ผู้ร่วมอภิปรายแต่ละคนควรจะขยายขอบเขตของความเข้าใจจนกว่ากลุ่มทั้งหมดจะได้รับความเข้าใจที่มากขึ้นในหัวข้อที่กำลังอภิปราย^[215]ในการพบปะกับบุคคลที่มีความคิดเหมือนกัน การใช้เหตุผลช่วยให้ชาวราสตามั่นใจซึ่งกันและกันว่าความเชื่อของพวกเขาถูกต้อง^[97]การประชุมของชาวราสตาฟารีจะเปิดและปิดด้วยการสวดมนต์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการวิงวอนต่อพระยะโฮวา การวิงวอนเพื่อผู้หิวโหย คนป่วย และทารก และการเรียกร้องให้ทำลายศัตรูของชาวราสตาฟารี จากนั้นจึงปิดท้ายด้วยคำกล่าวบูชา^[216]

การกราวด์ครั้งใหญ่ที่สุดนั้นรู้จักกันในชื่อ "groundations" หรือ "grounations" ในช่วงปี 1950 แม้ว่าในเวลาต่อมาจะมีการเรียกใหม่ว่า "Nyabinghi Issemblies" ^[217]คำว่า " Nyabinghi " นำมาจากชื่อของราชินีในตำนานของแอฟริกา^[218] Nyabinghi Issemblies มักจัดขึ้นในวันที่เกี่ยวข้องกับเอธิโอเปียและ Haile Selassie ^[219]ซึ่งได้แก่ คริสต์มาสของเอธิโอเปีย (7 มกราคม) วันที่ Haile Selassie ไปเยือนจาเมกา (21 เมษายน) วันเกิดของ Selassie (23 กรกฎาคม) วันปีใหม่ของเอธิโอเปีย (11 กันยายน) และวันราชาภิเษกของ Selassie (2 พฤศจิกายน) ^[219]ชาวราสตาบางคนยังจัดงาน Nyabinghi Issemblies เพื่อเฉลิมฉลองวันปลดปล่อยของจาเมกา (1 สิงหาคม) และ วันเกิดของ Marcus Garvey (17 สิงหาคม) ^[219]

การชุมนุม Nyabinghi มักจัดขึ้นในพื้นที่ชนบท โดยจัดกลางแจ้งหรือในโครงสร้างชั่วคราวที่เรียกว่า "วัด" หรือ "ศาลา" ซึ่งสร้างขึ้นโดยเฉพาะเพื่อจุดประสงค์ดังกล่าว^[220]ผู้อาวุโสคนใดก็ตามที่ต้องการสนับสนุนการชุมนุม Nyabinghi จะต้องได้รับการอนุมัติจากผู้อาวุโสคนอื่นๆ และต้องมีทรัพยากรที่เพียงพอในการจัดงานดังกล่าว^[221]การชุมนุมมักใช้เวลาประมาณสามถึงเจ็ดวัน^[220]ในช่วงกลางวัน ผู้เข้าร่วมจะร่วมกันเตรียมอาหาร สูบกัญชา และหารือกัน ในขณะที่ตอนกลางคืน พวกเขาจะเน้นที่การตีกลองและเต้นรำรอบกองไฟ^[220]การชุมนุม Nyabinghi มักดึงดูดชาวราสตาจากพื้นที่กว้าง รวมถึงจากประเทศต่างๆ^[220] พิธีกรรมเหล่า นี้สร้างและรักษาความรู้สึกเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันในชุมชนราสตา และปลูกฝังความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งร่วมกัน^[220]ซึ่งแตกต่างจากศาสนาอื่นๆพิธีกรรมไม่ได้มีบทบาทใน Rastafari ^[222]เมื่อเสียชีวิต ชาวราสตาหลายๆ คนจะจัดงานศพแบบคริสเตียนโดยญาติๆ เนื่องจากไม่มีพิธีศพแบบราสตาที่เป็นทางการ^[223]

พิธีกรรมหลักของ Rastafari คือการสูบกัญชา ซึ่งเรียกอีกอย่างว่ากัญชา^[224]ในบรรดาชื่อที่ชาว Rastas เรียกพืชชนิดนี้ ได้แก่Callie , Iley , "สมุนไพร", "สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์", "หญ้า" และ "วัชพืช" ^[225]กัญชามักจะสูบระหว่างการลงกราวด์^[195]แม้ว่าผู้ปฏิบัติบางคนจะสูบอย่างไม่เป็นทางการในบริบทอื่นๆ ก็ตาม^[226]ชาว Rastas บางคนสูบกัญชาบ่อยมาก ซึ่งผู้ปฏิบัติบางคนถือว่ามากเกินไป^[227]ผู้ปฏิบัติหลายคนเลือกที่จะบริโภคกัญชาในชา เป็นเครื่องเทศในการปรุงอาหาร และเป็นส่วนผสมในยา^[228]ชาว Rastas ไม่ใช่ทุกคนที่ใช้กัญชา^[229]ผู้งดสูบหลายคนอธิบายว่าพวกเขาบรรลุระดับจิตสำนึกที่สูงขึ้นแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องมีมัน^[230]

ใน Rastafari กัญชาถือเป็นศีลศักดิ์สิทธิ์^[231]ชาว Rastas โต้แย้งว่าการใช้กัญชาได้รับการส่งเสริมในพระคัมภีร์ โดยเฉพาะในปฐมกาล [ ^c] สดุดี[ ^d]และวิวรณ์^{[e] [232]}พวกเขาถือว่ากัญชามีคุณสมบัติในการรักษาโรค^[233]ยกย่องกัญชาว่าทำให้เกิดความรู้สึก "สงบสุขและรัก" ^[234]และอ้างว่ากัญชาช่วยปลูกฝังการสำรวจตนเองในรูปแบบหนึ่งที่ช่วยให้ผู้สูบค้นพบความศักดิ์สิทธิ์ภายในตนเอง^[235]ชาว Rastas บางคนเชื่อว่าควันกัญชาทำหน้าที่เป็นธูปที่ต่อต้านการปฏิบัติที่ผิดศีลธรรมในสังคม^[203]

ชาวราสตาโดยทั่วไปจะสูบกัญชาในรูปของบุหรี่มวนใหญ่ที่ม้วนด้วยมือซึ่งเรียกว่าสปลิฟฟ์ [ ^236]มักจะมวนกัญชาเข้าด้วยกันในขณะที่สวดมนต์ต่อพระยะโฮวา จุดสปลิฟฟ์และสูบเมื่อสวดมนต์เสร็จเท่านั้น^[237]ในช่วงเวลาอื่นๆ กัญชาจะถูกสูบในไปป์น้ำที่เรียกว่าถ้วย : รูปแบบต่างๆ ได้แก่คัตชีชิลลัมและสตูว์เมอร์^[237]ท่อจะถูกส่งไปในทิศทางทวนเข็มนาฬิกาไปรอบๆ วงกลมของชาวราสตาที่ประกอบกัน^[237]

มีตัวเลือกต่างๆ ที่อาจอธิบายได้ว่าการสูบกัญชาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของ Rastafari ได้อย่างไร ในศตวรรษที่ 8 พ่อค้า อาหรับได้นำกัญชาเข้ามาในแอฟริกากลางและแอฟริกาตอนใต้^[238]ในศตวรรษที่ 19 ชาว บาคองโก ที่เป็นทาส เดินทางมาถึงจาเมกา ซึ่งพวกเขาก่อตั้งศาสนาKuminaขึ้น ใน Kumina กัญชาจะถูกสูบระหว่างพิธีกรรมทางศาสนา โดยเชื่อว่าจะช่วยให้วิญญาณบรรพบุรุษสามารถสิงสู่ได้^{[209] ศาสนานี้ส่วนใหญ่ได้รับการปฏิบัติใน} เขต Saint Thomasทางตะวันออกเฉียงใต้ของจาเมกาซึ่ง Leonard Howell ชาว Rasta ที่มีชื่อเสียงในยุคแรกอาศัยอยู่ขณะที่เขากำลังพัฒนาความเชื่อและการปฏิบัติต่างๆ ของ Rastafari อาจเป็นเพราะ Kumina ที่ทำให้กัญชาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของ Rastafari ^[209]แหล่งที่มาที่เป็นไปได้อีกแหล่งหนึ่งคือการใช้กัญชาในพิธีกรรมของชาวฮินดู^[239]ผู้ย้ายถิ่นฐานชาวฮินดูเดินทางมาถึงจาเมกาในฐานะคนรับใช้ตามสัญญาจากอินเดียที่อยู่ภายใต้การปกครองของอังกฤษระหว่างปี 1834 ถึง 1917 และนำกัญชามาด้วย^[209]ลาลู นักบวชฮินดูชาวจาเมกาเป็นหนึ่งในที่ปรึกษาทางจิตวิญญาณของโฮเวลล์ และอาจมีอิทธิพลต่อการรับกัญชาของเขา^[209]การรับกัญชาอาจได้รับอิทธิพลจากการใช้กัญชาเพื่อการแพทย์และการพักผ่อนหย่อนใจอย่างแพร่หลายในหมู่ชาวแอฟริกัน-จาเมกาในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 ^[209]ชาวราสตาฟารีในยุคแรกอาจนำเอาองค์ประกอบของวัฒนธรรมจาเมกาซึ่งพวกเขาเชื่อมโยงกับอดีตชาวนาและการปฏิเสธทุนนิยมและทำให้ศักดิ์สิทธิ์โดยอ้างอิงจากพระคัมภีร์^[240]

ในหลายประเทศ รวมทั้งจาเมกา^[241]กัญชาถือเป็นสิ่งผิดกฎหมาย และราสตาฟารีก็ประท้วงกฎและระเบียบข้อบังคับของบาบิลอนด้วยการใช้กัญชา^[242]ตัวอย่างเช่น ในสหรัฐอเมริกา ผู้เสพกัญชาหลายพันคนถูกจับกุมเนื่องจากครอบครองกัญชา^[243]ราสตาฟารียังสนับสนุนให้กัญชาถูกกฎหมายในเขตอำนาจศาลที่กัญชาเป็นสิ่งผิดกฎหมายอีกด้วย^[244]ในปี 2015 จาเมกาได้ยกเลิกการห้ามการครอบครองกัญชาส่วนบุคคลไม่เกิน 2 ออนซ์ และอนุญาตให้ใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางการแพทย์และทางวิทยาศาสตร์^[245]ในปี 2019 บาร์เบโดสอนุญาตให้ราสตาฟารีใช้กัญชาในสถานที่ทางศาสนาได้ และให้คำมั่นสัญญาว่าจะใช้พื้นที่ 60 เอเคอร์ (24 เฮกตาร์) สำหรับให้ราสตาฟารีปลูกกัญชา^{[246] [247]}

ดนตรีราสตาฟารีพัฒนาขึ้นในช่วงการโต้วาที^[248]ซึ่งจะมีกลอง ร้องเพลง และเต้นรำ^[249]ดนตรีราสตาฟารีถูกเล่นเพื่อสรรเสริญและสนทนากับยาห์^[250]และเพื่อยืนยันการปฏิเสธบาบิลอน^[250]ชาวราสตาฟารีเชื่อว่าดนตรีของพวกเขามีคุณสมบัติในการรักษา โดยสามารถรักษาอาการหวัด ไข้ และอาการปวดหัวได้^[250]เพลงเหล่านี้หลายเพลงร้องตามทำนองเพลงสรรเสริญคริสเตียนเก่า^[251]แต่เพลงอื่นๆ ก็เป็นผลงานดั้งเดิมของชาวราสตาฟารี^[250]

ไลน์เบสของดนตรีราสต้าประกอบด้วยอะเคเต้ซึ่งเป็นชุดกลองสามใบที่บรรเลงร่วมกับเครื่องเพอร์คัชชันเช่นลูกกระพรวนและแทมโบรีน^[249] จากนั้น กลองฟันเดห์จะเล่นจังหวะแบบซินโคเปต^[249]นอกจากนี้ กลอง บาตาจะเล่นด้นสดตามจังหวะ^[249]ส่วนประกอบต่างๆ ของดนตรีถือว่ามีสัญลักษณ์ที่แตกต่างกัน ไลน์เบสเป็นสัญลักษณ์ของการโจมตีบาบิลอน ในขณะที่จังหวะที่เบากว่าบ่งบอกถึงความหวังในอนาคต^[249]

เมื่อ Rastafari พัฒนาขึ้นเพลงยอดนิยมก็กลายมาเป็นสื่อกลางในการสื่อสารหลัก^[252]ในช่วงทศวรรษ 1960 สกาเป็นรูปแบบดนตรียอดนิยมในจาเมกา และแม้ว่าการประท้วงต่อสภาพทางสังคมและการเมืองจะไม่รุนแรงนัก แต่ก็เป็นการแสดงออกถึงอุดมการณ์ทางสังคมและการเมืองของ Rasta ในช่วงแรกๆ^{[253] นักดนตรี} Count OssieและDon Drummondมีบทบาทโดดเด่นเป็นพิเศษในการเชื่อมโยงระหว่าง Rastafari และสกา^[254] Ossie เป็นมือกลองที่เชื่อว่าคนผิวสีจำเป็นต้องพัฒนารูปแบบดนตรีของตนเอง^[255]เขาได้รับอิทธิพลอย่างมากจากBurruซึ่งเป็นรูปแบบการตีกลองของชาวแอฟริกัน-จาเมกา^[256]ต่อมา Ossie ได้ทำให้ดนตรีพิธีกรรม Rastafari แบบใหม่นี้เป็นที่นิยมโดยการเล่นตามสถานที่ต่างๆ ทั่วจาเมกา^[256]โดยมีเพลงอย่าง "Another Moses" และ "Babylon Gone" ซึ่งสะท้อนถึงอิทธิพลของ Rastafari ^[257]ธีมราสต้ายังปรากฏในผลงานของดรัมมอนด์ด้วยเพลงเช่น "Reincarnation" และ "Tribute to Marcus Garvey" ^[257]

พ.ศ. 2511 (ค.ศ. 1968) ถือเป็นจุดเริ่มต้นของการพัฒนาเพลงเร็กเก้ในจาเมกา ซึ่งเป็นแนวเพลงที่มีลักษณะเฉพาะคือจังหวะที่ช้าและหนักแน่นกว่าสกา (ska) และมีการใช้ ภาษาถิ่น จาเมกา (japanese patois)มาก ขึ้น ^[258]เช่นเดียวกับคาลิปโซ เพลงเร็ก เก้เป็นสื่อสำหรับ การ วิจารณ์สังคม^[259]แม้ว่าจะแสดงให้เห็นถึงการใช้ธีมทางการเมืองและราสตาที่รุนแรงมากกว่าที่เคยปรากฏในเพลงยอดนิยมของจาเมกา^[258]ศิลปินเพลงเร็กเก้ได้นำจังหวะพิธีกรรมราสตามาใช้ และยังได้นำบทสวด ภาษา ลวดลาย และการวิจารณ์สังคมของราสตามาใช้ด้วย^[260]เพลงอย่าง" African Herbsman " ของ The Wailersและ"Legalize It" ของPeter Tosh มีการอ้างอิงถึงการใช้กัญชา ^[261]ในขณะที่เพลงอย่าง" Rivers of Babylon " ของ The Melodiansและ "Beat Down Babylon" ของ Junior Bylesมีการอ้างอิงถึงความเชื่อของชาวราสตาในบาบิลอน^[262]เร็กเก้ได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายในระดับนานาชาติในช่วงกลางทศวรรษ 1970 ^[263]ต่อมาคนผิวสีในหลายประเทศมองว่าเร็กเก้เป็นเพลงของผู้ถูกกดขี่^[264]ชาวราสตาหลายคนเริ่มวิจารณ์เร็กเก้ โดยเชื่อว่าเร็กเก้ทำให้ศาสนาของพวกเขาเป็นการค้า^[265]แม้ว่าเร็กเก้จะมีสัญลักษณ์ของราสตาฟารีอยู่มาก^[6]และทั้งสองอย่างมีความเกี่ยวข้องกันอย่างกว้างขวาง^[266]ความเชื่อมโยงนี้มักถูกพูดเกินจริงโดยผู้ที่ไม่ใช่ชาวราสตาฟารี^[267]ชาวราสตาฟารีส่วนใหญ่ไม่ฟังเพลงเร็กเก้^[267]และเร็กเก้ยังถูกใช้โดยกลุ่มศาสนาอื่นๆ เช่น กลุ่มโปรเตสแตนต์อีแวนเจลิคัล [ ^268] เพลงดับมาจากเร็กเก้ศิลปินดับมักใช้คำศัพท์ของราสตาฟารี แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่ชาวราสตาฟารีก็ตาม^[269]

ชาวราสตาโดยทั่วไปถือว่าคำพูดมีพลังในตัวเอง^[270]พยายามหลีกเลี่ยงภาษาที่ก่อให้เกิดการรับใช้ การดูถูกตนเอง และการมองว่าบุคคลเป็นวัตถุ^[271]ดังนั้น ผู้ปฏิบัติจึงมักใช้ภาษาในรูปแบบของตนเอง ซึ่งเรียกกันทั่วไปว่า "การพูดจาข่มขู่" ^[272] " การพูดจา แบบอียาริก " ^[273]และ "การพูดจาแบบราสตา" ^[274] การใช้ภาษาแบบนี้ พัฒนาขึ้นในจาเมกาในช่วงทศวรรษปี 1940 ^[275]ช่วยส่งเสริมอัตลักษณ์ของกลุ่มและปลูกฝังค่านิยมเฉพาะ^[276]ผู้นับถือเชื่อว่าการสร้างภาษาของตนเองขึ้นนั้น พวกเขากำลังเปิดฉากโจมตีทางอุดมคติต่อความสมบูรณ์ของภาษาอังกฤษซึ่งพวกเขามองว่าเป็นเครื่องมือของบาบิลอน^[277]การใช้ภาษาแบบนี้ช่วยให้ชาวราสตาสามารถแยกแยะและแยกตัวเองออกจากคนที่ไม่ใช่ชาวราสตาได้^[278]ซึ่งตามที่บาร์เร็ตต์กล่าวไว้ วาทกรรมของชาวราสตาอาจเป็นเพียง "การพูดจาไร้สาระ" ^[279]อย่างไรก็ตาม คำศัพท์ราสต้ายังถูกนำไปใช้ในรูปแบบการพูดของชาวจาเมกาที่กว้างขึ้นด้วย^[280]

ชาวราสตาใช้สรรพนามว่า "ฉัน" กันอย่างแพร่หลาย^[281]ซึ่งบ่งบอกถึงทัศนคติของชาวราสตาที่ว่าตัวตนเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์^[282]และเตือนชาวราสตาแต่ละคนว่าพวกเขาไม่ใช่ทาสและมีค่า มีค่า และศักดิ์ศรีในฐานะมนุษย์^[283]ตัวอย่างเช่น ชาวราสตาใช้ "ฉัน" แทน "ฉัน" "ฉันและฉัน" แทน "เรา" "ฉันรับ" แทน "ได้รับ" "ฉัน-บิดา" แทน "ปรารถนา" "ฉัน-อัตรา" แทน "สร้าง" และ "ฉัน-ผู้ชาย" แทน " อาเมน " ^[276]ชาวราสตาเรียกกระบวนการนี้ว่า "จิตสำนึกในพระเจ้า" หรือ "จิตสำนึก" ^[91]ชาวราสตาเรียกเฮเล เซลาสซีว่า "เฮเล เซลาสซีที่ 1" ซึ่งแสดงถึงความเชื่อของพวกเขาในความเป็นพระเจ้าของเขา^[283]ชาวราสตาเชื่อโดยทั่วไปว่าสัทศาสตร์ของคำควรเชื่อมโยงกับความหมายของคำนั้น^[270]ตัวอย่างเช่น ชาวราสตามักใช้คำว่า "downpression" แทนคำว่า "oppression" เพราะการกดขี่ข่มเหงผู้คนมากกว่าที่จะยกพวกเขาขึ้นโดย "up" ออกเสียงคล้ายกับคำว่า "opp-" ^[284]ในทำนองเดียวกัน พวกเขามักจะชอบคำว่า "livicate" มากกว่า "dedicate" เพราะ "ded-" ออกเสียงคล้ายกับคำว่า "dead" ^[285]ในช่วงทศวรรษแรกๆ ของการพัฒนาศาสนา ชาวราสตามักกล่าวคำว่า "Peace and Love" เพื่อทักทาย แม้ว่าการใช้คำนี้จะลดลงเมื่อ Rastafari เติบโตขึ้น^[286]

ชาวราสตามักใช้สีแดง ดำ เขียว และทอง^[287]สีแดง ทอง และเขียวถูกใช้ในธงชาติเอธิโอเปียในขณะที่ก่อนที่จะมีการพัฒนา Rastafari นักเคลื่อนไหวชาตินิยมผิวดำชาวจาเมกา Marcus Garvey ได้ใช้สีแดง เขียว และดำเป็นสีของธง Pan-Africanที่เป็นตัวแทนของUnited Negro Improvement Association [ ^288]ตามที่ Garvey กล่าว สีแดงเป็นสัญลักษณ์ของเลือดของผู้พลีชีพ สีดำเป็นสัญลักษณ์ของผิวหนังของชาวแอฟริกัน และสีเขียวเป็นสัญลักษณ์ของพืชพันธุ์ในผืนดิน ซึ่งเป็นการตีความที่ชาวราสตาบางคนเห็น ด้วย ^[289] สีทองมักจะรวมอยู่ร่วมกับสีทั้งสามของ Garvey โดยได้นำมาจากธงชาติจาเมกา^[290]และมักตีความว่าเป็นสัญลักษณ์ของแร่ธาตุและวัตถุดิบที่ประกอบเป็นความมั่งคั่งของแอฟริกา^[291]ชาวราสตามักจะทาสีเหล่านี้ลงบนอาคาร ยานพาหนะ แผงขายของ และสิ่งของอื่นๆ ของพวกเขา^[287]หรือแสดงสีเหล่านี้บนเสื้อผ้าของพวกเขา ซึ่งช่วยแยกแยะชาวราสตาจากคนที่ไม่ใช่ชาวราสตาได้ และทำให้ผู้นับถือศาสนาสามารถจดจำผู้ที่นับถือศาสนาเดียวกันได้^[292]นอกจากชาวราสตาจะใช้ชุดสีนี้แล้ว ชาวแอฟริกันนิสต์ยังใช้ชุดสีนี้เพื่อแสดงความเป็นเอกลักษณ์ของตนเองที่มีต่อความเป็นแอฟริกันนิสต์อีกด้วย^[291]ด้วยเหตุนี้ ชุดสีนี้จึงถูกนำไปใช้บนธงของรัฐแอฟริกันหลายรัฐหลังการประกาศเอกราช^[287]ชาวราสตามักจะใช้สีสามหรือสี่สีนี้ร่วมกับภาพสิงโตแห่งยูดาห์ซึ่งนำมาจากธงเอธิโอเปียเช่นกัน และเป็นสัญลักษณ์ของไฮเล เซลาสซี^[287]

ชาวราสตาพยายามผลิตอาหาร "ตามธรรมชาติ" ^[154]กินสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า อาหาร อิตัลหรือ "ธรรมชาติ" ^[293]ซึ่งมักปลูกแบบออร์แกนิก [ ^294]และในท้องถิ่น^[270]ชาวราสตาส่วนใหญ่ปฏิบัติตามกฎการรับประทานอาหารที่ระบุไว้ในหนังสือเลวีติกัส ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงการกินเนื้อหมูหรือสัตว์จำพวกกุ้ง^[295]ชาวราสตาอื่นๆ ยังคงเป็นมังสวิรัติ[ ²⁹⁶ ] หรือมังสวิรัติ^[297]ซึ่งเป็นแนวทางปฏิบัติที่เกิดจากการตีความหนังสือเลวีติกัสของพวกเขา^{[f] [298]}หลายคนยังหลีกเลี่ยงการเติมสารเติมแต่ง รวมทั้งน้ำตาลและเกลือ ในอาหารของพวกเขา^[299]แนวทางการรับประทานอาหารของชาวราสตาถูกคนนอกราสตาล้อเลียน ตัวอย่างเช่น ในกานา ที่อาหารโดยทั่วไปมีเนื้อสัตว์เป็นส่วนประกอบสูง การที่ชาวราสตาเน้นที่ผลิตภัณฑ์จากพืชทำให้เกิดเรื่องตลกว่าพวกเขา "กินเหมือนแกะและแพะ" ^[300]ในจาเมกา ผู้ปฏิบัติตามประเพณีราสตาได้นำอาหารอิตาเลียนมาจำหน่าย เช่น การขายน้ำผลไม้ที่ปรุงตามธรรมเนียมของราสตา^[301]

ชาวราสตาฟารีมักจะหลีกเลี่ยงอาหารที่ผลิตโดยผู้ที่ไม่ใช่ชาวราสตาหรือจากแหล่งที่ไม่รู้จัก^[302]ผู้ชายชาวราสตาปฏิเสธที่จะกินอาหารที่ผู้หญิงเตรียมในขณะที่เธอมีประจำเดือน^[303]และบางคนจะหลีกเลี่ยงอาหารที่ผู้หญิงเตรียมให้ในทุกกรณี^[304] ชาวราส ตาฟารีมักจะหลีกเลี่ยงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์^[305] บุหรี่[ 306 ^]และยาเสพติดที่ร้ายแรง เช่นเฮโรอีนและโคเคน^[234] โดย นำเสนอสารเหล่านี้ว่าไม่เป็นธรรมชาติและสกปรก และเปรียบเทียบกับกัญชา^[243]ชาวราสตาฟารีมักจะหลีกเลี่ยงยาทางวิทยาศาสตร์กระแสหลักและจะปฏิเสธการผ่าตัด การฉีดยา หรือการถ่ายเลือด^[307]แทนที่จะใช้ยาสมุนไพรในการรักษา โดยเฉพาะชาและพอก โดยมักใช้กัญชาเป็นส่วนผสม^[308]

ชาวราสตาใช้รูปลักษณ์ภายนอกเพื่อแยกพวกเขาออกจากคนทั่วไป^[107]ผู้ชายมักจะไว้เครายาว^[309]และชาวราสตาจำนวนมากชอบสวมเสื้อผ้าสไตล์แอฟริกัน เช่นดาชิกิมากกว่าสไตล์ที่มาจากประเทศตะวันตก^[310]อย่างไรก็ตาม การไว้ผมเป็นเดรดล็อคเป็นหนึ่งในสัญลักษณ์ของชาวราสตาที่เป็นที่รู้จักมากที่สุด^[311]ชาวราสตาเชื่อว่ามีการส่งเสริมเดรดล็อคในพระคัมภีร์ โดยเฉพาะในหนังสือกันดารวิถี^{[ 312]}และถือว่าเดรดล็อคเป็นสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่งที่เชื่อมโยงกับผมของ แซม ซั่น ตัวละครในพระ คัมภีร์^[313]พวกเขาโต้แย้งว่าเดรดล็อคของพวกเขาเป็นเครื่องหมายของพันธสัญญาที่พวกเขาทำกับยาห์^[314]และสะท้อนให้เห็นถึงความมุ่งมั่นของพวกเขาต่อแนวคิดเรื่อง 'ความเป็นธรรมชาติ' ^[315]พวกเขายังมองว่าการไว้ผมเดรดล็อกเป็นการปฏิเสธบาบิลอนในเชิงสัญลักษณ์และปฏิเสธที่จะปฏิบัติตามบรรทัดฐานเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์ในการดูแลตัวเอง^[316]ชาวราสตามักจะวิจารณ์คนผิวดำที่ไว้ผมตรง โดยเชื่อว่าเป็นการพยายามเลียนแบบผมขาวของชาวยุโรปและสะท้อนถึงความแปลกแยกจากอัตลักษณ์แอฟริกันของบุคคลนั้น^[315]บางครั้งผมเดรดล็อกเหล่านี้จะถูกจัดแต่งทรง โดยมักได้รับแรงบันดาลใจจากแผงคอสิงโตซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของไฮเล เซลาสซี ผู้ซึ่งถือเป็น "สิงโตผู้พิชิตยูดาห์" ^[317]

ชาวราสตามีความคิดเห็นแตกต่างกันว่าการไว้ผมเดรดล็อคเป็นข้อบังคับในการนับถือศาสนาหรือไม่^[25]ชาวราสตาบางคนไม่ไว้ผมเดรดล็อค ในศาสนานี้พวกเขามักถูกเรียกว่าชาวราสตา "หน้าสะอาด" ^[318]ส่วนผู้ที่มีผมเดรดล็อคมักถูกเรียกว่า "คนทำกุญแจ" ^[319]ชาวราสตาบางคนเข้าร่วมค ริสต จักรนิกายออร์โธดอกซ์เอธิโอเปีย (Ethiopian Orthodox Tewahedo Church)ซึ่งเป็นองค์กรคริสเตียนที่เฮลี เซลาสซีสังกัดอยู่ และคริสตจักรห้ามมิให้บุคคลเหล่านี้ไว้ผมเดรดล็อค^[320]เมื่อพูดถึงทรงผมของชาวราสตา ชาวราสตามักเรียกคนที่ไม่ใช่ชาวราสตาว่า "หัวโล้น" ^[321]หรือ "หวีผม" ^[322]ในขณะที่ผู้ที่เพิ่งมานับถือราสตาฟารีและเพิ่งเริ่มไว้ผมเดรดล็อคจะเรียกว่า "นุบบี้" ^[318]สมาชิกของนิกายโบโบอาชานตีของราสตาจะซ่อนผมเดรดล็อคของพวกเขาไว้ใต้ผ้าโพกหัว[ ^{323] ในขณะที่ราสตาบางคนจะเก็บผมเดรดล็อคของพวกเขาไว้ใต้หมวกคลุมศีรษะแบบ} ราสตาแคปหรือทัมซึ่งโดยปกติแล้วจะเป็นสีเขียว แดง ดำ และเหลือง^[324]เดรดล็อคและเสื้อผ้าที่ได้รับแรงบันดาลใจจากราสตาฟารียังถูกสวมใส่โดยผู้ที่ไม่ใช่ราสตาฟารีด้วยเหตุผลด้านสุนทรียศาสตร์^[325]ตัวอย่างเช่น นักดนตรีเร็กเก้หลายคนที่ไม่นับถือศาสนาราสตาฟารีจะรวบผมเดรดล็อค^[267]

นับตั้งแต่เริ่มมีการเคลื่อนไหว Rastafari ในทศวรรษที่ 1930 ผู้นับถือโดยทั่วไปจะไว้เคราและไว้ผมยาว บางทีอาจเลียนแบบ Haile Selassie ^[130]การไว้ผมเป็นเดรดล็อคเริ่มกลายเป็นธรรมเนียมของชาว Rasta ในทศวรรษที่ 1940 ^[130]มีการถกเถียงกันภายในขบวนการว่าควรไว้เดรดล็อคหรือไม่ โดยผู้สนับสนุนสไตล์นี้กลายเป็นผู้มีอิทธิพล^[326]มีการอ้างสิทธิ์ต่างๆ มากมายว่าแนวทางปฏิบัตินี้ได้รับการนำมาใช้ได้อย่างไร^[130]ข้ออ้างประการหนึ่งคือ แนวทางปฏิบัตินี้ได้รับการนำมาใช้โดยเลียนแบบประเทศในแอฟริกาบางประเทศ เช่น ชาวมาไซชาวโซมาลีหรือชาวโอโรโมหรือได้รับแรงบันดาลใจจากทรงผมที่บางคนที่เกี่ยวข้องกับการลุกฮือต่อต้านอาณานิคมMau Mauในเคนยา สวมใส่ ^{[130] คำอธิบายอื่นคือ แนวทางปฏิบัตินี้ได้รับแรงบันดาลใจจากทรงผมของ} นักบวชฮินดู^[327]

การไว้เดรดล็อคทำให้เกิดทัศนคติเชิงลบต่อชาวราสตาฟารีในหมู่ผู้ที่ไม่ใช่ชาวราสตา ซึ่งหลายคนมองว่าเดรดล็อคเป็นการกระทำที่ป่าเถื่อนและไม่น่าดึงดูด^[328]เดรดล็อคยังคงถูกตีตราทางสังคมในสังคมหลายแห่ง ตัวอย่างเช่น ในกานา เดรดล็อคมักถูกเชื่อมโยงกับคนไร้บ้านและผู้ป่วยทางจิต โดยความเชื่อมโยงดังกล่าวขยายไปถึงชาวราสตาฟารีในกานาด้วย^[329]ในจาเมกา ในช่วงกลางศตวรรษที่ 20 ครูและเจ้าหน้าที่ตำรวจเคยตัดเดรดล็อคของราสตาฟารีโดยใช้กำลัง^[330]ในหลายประเทศ ชาวราสตาฟารีชนะการต่อสู้ทางกฎหมายเพื่อรับรองสิทธิ์ในการไว้เดรดล็อค ตัวอย่างเช่น ในปี 2020 ศาลสูงของมาลาวีตัดสินว่าโรงเรียนของรัฐทั้งหมดต้องอนุญาตให้นักเรียนไว้เดรดล็อคได้^[331]การตัดสินใจที่จะเริ่มบังคับใช้ก่อนวันที่ 30 มิถุนายน 2023 ของโรงเรียนจะถือเป็นการฝ่าฝืนรัฐธรรมนูญของประเทศ^[332]

ราสตาฟารีมีต้นกำเนิดมาจากการค้าทาสในมหาสมุทรแอตแลนติก ซึ่งทาสชาวแอฟริกันกว่าสิบล้านคนถูกส่งตัวไปยังทวีปอเมริกาในช่วงศตวรรษที่ 16 ถึง 19 ^[333]ทาสเหล่านี้กว่า 700,000 คนถูกตั้งรกรากอยู่ในอาณานิคมจาเมกาของอังกฤษ^[333]รัฐบาลอังกฤษได้ยกเลิกทาสบนเกาะแคริบเบียนในปี พ.ศ. 2377 ^[334]แม้ว่าอคติทางเชื้อชาติจะยังคงแพร่หลายในสังคมจาเมกา^[335]

ชาวราสตาฟารีได้รับอิทธิพลจากกรอบความคิดทางปัญญาที่เกิดขึ้นในศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 เป็นอย่างมาก^[336]อิทธิพลสำคัญประการหนึ่งต่อชาวราสตาฟารีคือการฟื้นฟูศาสนาคริสต์^[337]โดยการฟื้นฟูครั้งใหญ่ในปี 1860–61ทำให้ชาวแอฟริกัน-จาเมกาจำนวนมากเข้าร่วมคริสตจักร^{[338] จำนวนมิชชันนารีเพน} เทคอสต์จากสหรัฐอเมริกาที่เดินทางมาถึงจาเมกาเพิ่มขึ้น ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 และมาถึงจุดสูงสุดในช่วงทศวรรษปี 1920 ^[339]

อิทธิพลต่อการพัฒนาของ Rastafari ต่อลัทธิเอธิโอเปียและ แนวคิด Back to Africaซึ่งเป็นประเพณีที่มีรากฐานมาจากศตวรรษที่ 18 มีส่วนสนับสนุนอย่างมากต่อการพัฒนาของ Rastafari ^[340]ในศตวรรษที่ 19 มีการเรียกร้องให้ชาวแอฟริกันในต่างแดนที่ตั้งอยู่ในยุโรปตะวันตกและอเมริกาตั้งรกรากใหม่ในแอฟริกา^[340]โดยชาวแอฟริกันในต่างแดนบางส่วนได้ตั้งอาณานิคมในเซียร์ราลีโอนและไลบีเรีย^{[340] นักเทศน์คริสเตียนผิวดำชื่อ} เอ็ดเวิร์ด วิลมอต ไบลเดนซึ่งตั้งรกรากอยู่ในไลบีเรียเริ่มส่งเสริมความภาคภูมิใจของชาวแอฟริกันและรักษาประเพณี ประเพณี และสถาบันต่างๆ ของชาวแอ ฟริกัน ^[341]ลัทธิเอธิโอเปียยังแพร่กระจายไปทั่วแอฟริกา ซึ่งเป็นขบวนการที่มอบสถานะพิเศษให้กับประเทศเอธิโอเปียในแอฟริกาตะวันออก เนื่องจากมีการกล่าวถึงในข้อพระคัมภีร์หลายตอน^[342]สำหรับผู้นับถือลัทธิเอธิโอเปีย คำว่า "เอธิโอเปีย" ถือเป็นคำพ้องความหมายของแอฟริกาโดยรวม^[343]

ผู้มีอิทธิพลสำคัญต่อ Rastafari คือ Marcus Garvey นักเคลื่อนไหวชาวจาเมกา ซึ่งใช้ชีวิตวัยผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ในสหรัฐอเมริกาและอังกฤษ Garvey สนับสนุนแนวคิดการแบ่งแยกเชื้อชาติ ทั่วโลก และเรียกร้องให้ชาวแอฟริกันในต่างแดนบางส่วนย้ายไปยังแอฟริกา^[344]แนวคิดของเขาเผชิญกับการต่อต้านจากนักเคลื่อนไหวด้านสิทธิพลเมือง เช่นWEB Du Boisซึ่งสนับสนุนการผสมผสานเชื้อชาติ^[345]และในฐานะขบวนการมวลชน ลัทธิGarveyismก็เสื่อมลงในช่วงภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ในทศวรรษที่ 1930 ^[345]ต่อมามีข่าวลือแพร่สะพัดว่าในปี 1916 Garvey เรียกร้องให้ผู้สนับสนุนของเขา "มองไปที่แอฟริกา" เพื่อสวมมงกุฎให้กษัตริย์ผิวดำ แต่คำพูดนี้ไม่เคยได้รับการยืนยัน^[346]อย่างไรก็ตาม ในเดือนสิงหาคม 1930 ละครของ Garvey เรื่องCoronation of an African Kingได้ถูกแสดงในเมืองคิงส์ตัน โครงเรื่องนั้นหมุนรอบการสถาปนาเจ้าชายคูดโจแห่งซูดานในจินตนาการ แม้ว่าจะคาดการณ์ไว้ว่าจะมีการสถาปนาไฮเล เซลาสซีในช่วงปลายปีนั้นก็ตาม ^{[347] ชาวราสตายกย่องการ์วีย์เป็นอย่างมาก [116]}โดยหลายคนมองว่าเขาเป็นศาสดา^[348]การ์วีย์รู้จักราสตาฟารี แต่มีมุมมองเชิงลบต่อศาสนานี้เป็นอย่างมาก^[349]เขายังกลายเป็นนักวิจารณ์ไฮเล เซลาสซี^[350]โดยเรียกเขาว่า "คนขี้ขลาด" ที่ปกครอง "ประเทศที่คนผิวดำถูกล่ามโซ่และเฆี่ยนตี" ^[84]

ไฮเล เซลาสซีได้รับการสวมมงกุฎเป็นจักรพรรดิแห่งเอธิโอเปียในปี 1930 กลายเป็นพระมหากษัตริย์องค์แรกที่ได้รับการสวมมงกุฎใน แอฟริกาใต้สะฮาราตั้งแต่ปี 1891 และเป็นพระมหากษัตริย์คริสเตียนองค์แรกตั้งแต่ปี 1889 นักบวชคริสเตียนของจาเมกาหลายคนอ้างว่าการสวมมงกุฎของเซลาสซีเป็นหลักฐานว่าเขาคือพระเมสสิยาห์ผิวดำที่พวกเขาเชื่อว่ามีคำทำนายไว้ในหนังสือวิวรณ์^[h]หนังสือดาเนียล^[i]และสดุดี^{[j] [351]}ในช่วงหลายปีต่อมา นักเทศน์ริมถนนหลายคน—โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ลีโอนาร์ด ฮาวเวลล์, อาร์ชิบัลด์ ดัง ค์ลีย์, โรเบิร์ต ฮินด์ส และโจเซฟ ฮิบเบิร์ต—เริ่มอ้างว่า ไฮเล เซลาสซีคือพระเยซูที่กลับมา^[352]พวกเขาทำเช่นนั้นเป็นครั้งแรกในคิงส์ตัน และในไม่ช้าข้อความก็แพร่กระจายไปทั่วจาเมกาในช่วงทศวรรษที่ 1930 ^[353]โดยเฉพาะอย่างยิ่งในชุมชนยากจนที่ได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงจากภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่^[163]คลาร์กกล่าวว่า "โดยเจตนาและวัตถุประสงค์ทั้งหมด นี่คือจุดเริ่มต้น" ของขบวนการราสตาฟารี^[354]

ฮาวเวลล์ได้รับการขนานนามว่าเป็น "บุคคลสำคัญ" ในยุคแรกของขบวนการราสตาฟารี^[31]เขาสั่งสอนว่าชาวแอฟริกันผิวดำมีความเหนือกว่าชาวยุโรปผิวขาว และชาวแอฟริกัน-จาเมกาควรจงรักภักดีต่อเฮลี เซลาสซี มากกว่ากษัตริย์จอร์จที่ 5เจ้าหน้าที่อาณานิคมของเกาะได้จับกุมเขาและตั้งข้อหาก่อกบฏในปี 1934 ส่งผลให้เขาต้องติดคุกสองปี^[355]หลังจากที่เขาได้รับการปล่อยตัว ฮาวเวลล์ได้ก่อตั้งสมาคม Ethiopian Salvation Society และในปี 1939 ก็ได้ก่อตั้งชุมชนราสตาฟาที่รู้จักกันในชื่อ Pinnacle ในเขตแพริชเซนต์แคทเธอรีน [ ^356]ตำรวจเกรงว่าฮาวเวลล์กำลังฝึกผู้ติดตามของเขาให้ก่อกบฏด้วยอาวุธ และโกรธที่ชุมชนนั้นผลิตกัญชาเพื่อขาย พวกเขาบุกเข้าไปในชุมชนหลายครั้ง และฮาวเวลล์ถูกจำคุกอีกสองปี^[357]เมื่อได้รับการปล่อยตัว เขาได้กลับมายังเมืองพินนาเคิล แต่ตำรวจยังคงดำเนินการบุกเข้าตรวจค้นและปิดชุมชนแห่งนี้ในปี 2497 นอกจากนี้ ฮาวเวลล์ยังถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลจิตเวชอีกด้วย^[358]

ในปี 1936 อิตาลีบุกโจมตีและยึดครองเอธิโอเปียและไฮเล เซลาสซีต้องลี้ภัย การบุกโจมตีครั้งนี้ทำให้เกิดการประณามจากนานาชาติและนำไปสู่ความเห็นอกเห็นใจต่อเอธิโอเปียมากขึ้น^[359]ในปี 1937 เซลาสซีได้ก่อตั้งสหพันธ์โลกเอธิโอเปียซึ่งก่อตั้งสาขาในจาเมกาในช่วงปลายทศวรรษนั้น^[360]ในปี 1941 กองกำลังพันธมิตรขับไล่ชาวอิตาลีออกจากเอธิโอเปียและเซลาสซีกลับมาเพื่อทวงบัลลังก์คืน ชาวราสตาจำนวนมากตีความว่านี่คือการเติมเต็มคำทำนายที่กล่าวไว้ในหนังสือวิวรณ์^{[k] [359]}

ความนิยมของ Rastafari อยู่ที่กลุ่มชนชั้นล่างในสังคมจาเมกาเป็นหลัก^[359]ในช่วงสามสิบปีแรก Rastafari อยู่ในความสัมพันธ์ที่ขัดแย้งกับทางการจาเมกา^[361]ชาว Rastafari ของจาเมกาแสดงความดูถูกต่อสังคมในหลายๆ ด้านของเกาะ โดยมองว่ารัฐบาล ตำรวจ ระบบราชการ ชนชั้นผู้ประกอบอาชีพ และคริสตจักรที่จัดตั้งขึ้นเป็นเครื่องมือของบาบิลอน^[160]ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ฝึกฝนและตำรวจตึงเครียด โดยชาว Rastafari มักถูกจับกุมในข้อหาครอบครองกัญชา^[362]ในช่วงทศวรรษปี 1950 ขบวนการดังกล่าวเติบโตอย่างรวดเร็วในจาเมกาเอง และยังแพร่กระจายไปยังเกาะอื่นๆ ในแคริบเบียน สหรัฐอเมริกา และสหราชอาณาจักร^[359]

ในช่วงทศวรรษที่ 1940 และ 1950 กลุ่ม Rastafari ที่มีแนวคิดรุนแรงมากขึ้นได้ถือกำเนิดขึ้น^[363]กลุ่ม House of Youth Black Faith เป็นกลุ่มแนวหน้าที่มีสมาชิกส่วนใหญ่อยู่ในเวสต์คิงส์ตัน [ ^364]การตอบโต้ต่อกลุ่ม Rastas เติบโตขึ้นหลังจากที่ผู้นับถือศาสนานี้ถูกกล่าวหาว่าฆ่าผู้หญิงคนหนึ่งในปี 1957 ^[160]ในเดือนมีนาคม 1958 มีการจัดการประชุม Rastafarian Universal Convention ครั้งแรกในนิคม Back-o-Wall เมืองคิงส์ตัน^[365]หลังจากเหตุการณ์นั้น กลุ่ม Rastafarian ที่มีแนวคิดรุนแรงได้พยายามยึดเมืองในนามของ Haile Selassie แต่ไม่สำเร็จ^[366]ในช่วงปลายปีนั้น พวกเขาได้พยายามอีกครั้งที่Spanish Town [ ^160]ความรุนแรงที่เพิ่มมากขึ้นของกลุ่ม Rastas บางคนทำให้เกิดความกังวลเกี่ยวกับศาสนานี้ในจาเมกาเพิ่มมากขึ้น^[160]ตามที่ Cashmore กล่าว กลุ่ม Rastas กลายเป็น "ปีศาจพื้นบ้าน" ในสังคมจาเมกา^[367]ในปี 1959 คลอเดียส เฮนรี ผู้ประกาศตนเป็นศาสดาและผู้ก่อตั้งคริสตจักรปฏิรูปแอฟริกา ได้ขายตั๋วหลายพันใบให้กับชาวแอฟริกัน-จาเมกา รวมถึงชาวราสตาจำนวนมาก เพื่อโดยสารเรือที่เขาอ้างว่าจะพาพวกเขาไปยังแอฟริกา เรือลำดังกล่าวไม่เคยมาถึงและเฮนรีถูกตั้งข้อหาฉ้อโกง ในปี 1960 เขาถูกตัดสินจำคุกหกปีในข้อหาสมคบคิดเพื่อโค่นล้มรัฐบาล^[368]ลูกชายของเฮนรีถูกกล่าวหาว่าเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มกึ่งทหารและถูกประหารชีวิต ซึ่งยืนยันความกลัวของประชาชนเกี่ยวกับความรุนแรงของชาวราสตา^[369]การปะทะกันที่โดดเด่นที่สุดครั้งหนึ่งระหว่างชาวราสตาและเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายคือเหตุการณ์ Coral Gardensในปี 1963 ซึ่งการปะทะกันครั้งแรกระหว่างตำรวจและชาวราสตาส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตหลายรายและนำไปสู่การจับกุมผู้ประกอบอาชีพกัญชาจำนวนมากขึ้น^[370]เพื่อปราบปรามขบวนการราสตา ในปี 1964 รัฐบาลของเกาะได้บังคับใช้กฎหมายที่เข้มงวดยิ่งขึ้นเกี่ยวกับการใช้กัญชา^[371]

ตามคำเชิญของรัฐบาลจาเมกาไฮเล เซลาสซีเดินทางมาเยือนเกาะแห่งนี้เป็นครั้งแรกเมื่อวันที่ 21 เมษายน พ.ศ. 2509โดยมีชาวราสตาฟายนับพันคนมารวมตัวกันในฝูงชนเพื่อรอรับเขาที่สนามบิน^[372]เหตุการณ์ดังกล่าวถือเป็นจุดสูงสุดของการเป็นสาวกของสมาชิกศาสนาจำนวนมาก^[373]ในช่วงทศวรรษ 1960 ชุมชนราสตาฟายของจาเมกาได้ผ่านกระบวนการทำให้เป็นกิจวัตร^[374]โดยในช่วงปลายทศวรรษ 1960 ได้มีการเปิดตัวหนังสือพิมพ์ราสตาฟารีอย่างเป็นทางการฉบับแรก นั่นคือRasta Voice ของ Rastafarian Movement Association ^[375]ทศวรรษ ดัง กล่าวยังได้เห็นการพัฒนาของ Rastafari ในรูปแบบที่ซับซ้อนมากขึ้น^[373]เช่นเดียวกับเมื่อชาวราสตาฟายบางส่วนเริ่มตีความแนวคิดใหม่ว่าความรอดต้องเดินทางกลับแอฟริกาในทางกายภาพ แต่กลับตีความว่าความรอดมาจากกระบวนการปลดอาณานิคมทางจิตใจที่โอบรับแนวทางการใช้ชีวิตแบบแอฟริกัน^[373]

ในขณะที่สมาชิกส่วนใหญ่มาจากภาคส่วนยากจนของสังคม ในช่วงทศวรรษ 1960 Rastafari เริ่มได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มที่มีสิทธิพิเศษ เช่น นักเรียนและนักดนตรีอาชีพ^[376]กลุ่มที่เน้นแนวทางนี้เป็นหลักคือ 12 เผ่าของอิสราเอล ซึ่งสมาชิกของพวกเขาเป็นที่รู้จักในชื่อ "Uptown Rastas" ^[377]ในบรรดาผู้ที่หลงใหลใน Rastafari ในทศวรรษนี้ มีปัญญาชนชนชั้นกลาง เช่น Leahcim Semaj ซึ่งเรียกร้องให้ชุมชนศาสนาให้ความสำคัญกับทฤษฎีสังคมของนักวิชาการมากขึ้นเพื่อเป็นวิธีการในการสร้างการเปลี่ยนแปลง^[378]แม้ว่า Rastafari ชาวจาเมกาบางคนจะวิพากษ์วิจารณ์เขา^[379]หลายคนตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของWalter Rodney นักวิชาการชาตินิยมผิวดำชาวกายอานา ซึ่งบรรยายให้ชุมชนของพวกเขาฟังในปี 1968 ก่อนที่จะเผยแพร่ความคิดของเขาในรูปแบบแผ่นพับGroundings [ ^380]เช่นเดียวกับ Rodney Rastafari จำนวนมากได้รับอิทธิพลจากขบวนการBlack Power ที่ตั้งอยู่ในสหรัฐอเมริกา ^[381]หลังจากที่ Black Power เสื่อมลงจากการเสียชีวิตของบุคคลสำคัญ เช่นMalcolm X , Michael XและGeorge Jackson Rastafari ก็ได้เข้ามาเติมเต็มช่องว่างที่ทิ้งไว้ให้กับเยาวชนผิวดำจำนวนมาก^[382]

ในช่วงกลางทศวรรษ 1970 ความนิยมของเพลงเร็กเก้ทั่วโลกก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว^[263]ศิลปินเพลงเร็กเก้ที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดคือBob Marleyซึ่งตามคำบอกเล่าของ Cashmore เขา "เป็นผู้แนะนำธีม แนวคิด และความต้องการของ Rastafarian ให้กับผู้ฟังทั่วโลกอย่างแท้จริงมากกว่าใครๆ" ^[383]ความนิยมของเพลงเร็กเก้ทำให้มี "Rastafarian ปลอม" เพิ่มมากขึ้น ซึ่งเป็นผู้ที่ฟังเพลงเร็กเก้และสวมเสื้อผ้าแบบ Rastafarian แต่ไม่ได้แบ่งปันระบบความเชื่อแบบเดียวกัน^[384]ชาว Rasta จำนวนมากโกรธเคืองกับเรื่องนี้ โดยเชื่อว่าสิ่งนี้ทำให้ศาสนาของพวกเขากลายเป็นสินค้า^[265]

ผ่านทางดนตรีเร้กเก้ นักดนตรีราสตาจึงกลายมามีบทบาทสำคัญในชีวิตทางการเมืองของจาเมกาในช่วงทศวรรษ 1970 ^[385]เพื่อเสริมสร้างความนิยมในหมู่ผู้มีสิทธิเลือกตั้ง นายกรัฐมนตรีจาเมกาไมเคิล แมนลีย์ได้ใช้ภาพลักษณ์ของชาวราสตาและพยายามหาทางได้รับการสนับสนุนจากมาร์ลีย์และนักดนตรีเร้กเก้คนอื่นๆ^[386]แมนลีย์กล่าวถึงชาวราสตาว่าเป็น "ผู้คนที่สวยงามและน่าทึ่ง" ^[328]และถือไม้เท้า "ไม้เรียวแห่งการแก้ไข" ซึ่งเขาอ้างว่าเป็นของขวัญจากไฮเล เซลาสซี^[387]ตามตัวอย่างของแมนลีย์ พรรคการเมืองของจาเมกาได้ใช้ภาษา สัญลักษณ์ และการอ้างอิงถึงชาวราสตามากขึ้นในแคมเปญหาเสียง^[388]ขณะที่สัญลักษณ์ของชาวราสตาก็กลายเป็นกระแสหลักในสังคมจาเมกามากขึ้น^[389]สิ่งนี้ช่วยให้ชาวราสตาฟารีมีความชอบธรรมมากขึ้น^{[390] โดยภาพลักษณ์ของชาวเร้กเก้และชาวราสตาได้รับการนำเสนอมากขึ้นเรื่อยๆ ในฐานะส่วนสำคัญของ} มรดกทางวัฒนธรรมของจาเมกาสำหรับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่กำลังเติบโต^[391]ในช่วงทศวรรษ 1980 บาร์บารา มาเคดา เบลค ฮันนาห์ซึ่งเป็นราสตา ได้เข้ารับตำแหน่งวุฒิสมาชิกในรัฐสภาจาเมกา^[392]

ความกระตือรือร้นต่อ Rastafari อาจลดลงจากการเสียชีวิตของ Haile Selassie ในปี 1975 และการเสียชีวิตของ Marley ในปี 1981 ^[393]ในช่วงทศวรรษ 1980 จำนวน Rastas ในจาเมกาลดลง^[394]โดยกลุ่มคริสเตียนนิกายเพนเทคอสต์และ กลุ่ม คาริสม่า อื่นๆ ประสบความสำเร็จในการดึงดูดผู้เข้าร่วมกลุ่มเยาวชนได้มากขึ้น^[395] Rastas ที่มีชื่อเสียงในที่สาธารณะหลายคนเปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์^[395]และผู้ที่เปลี่ยนมานับถือศาสนานี้สองคน ได้แก่Judy MowattและTommy Cowanยืนยันว่า Marley เปลี่ยนจาก Rastafari มาเป็นคริสเตียนในรูปแบบของคริสตจักรออร์โธดอกซ์เอธิโอเปียในช่วงวันสุดท้ายของเขา^[396]ความสำคัญของข้อความ Rastafari ในเพลงเร็กเก้ก็ลดลงเช่นกันพร้อมกับความนิยมที่เพิ่มขึ้นของ เพลง แดนซ์ฮอลล์ซึ่งเป็นแนวเพลงของจาเมกาที่มักจะเน้นที่เนื้อเพลงเกี่ยวกับความเป็นชายอย่างสูง ความรุนแรง และกิจกรรมทางเพศมากกว่าสัญลักษณ์ทางศาสนา^[397]

ในช่วงกลางทศวรรษ 1990 ได้เห็นการฟื้นคืนชีพของเพลงเร้กเก้ที่เน้น Rastafari ซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับนักดนตรีเช่นAnthony B , Buju Banton , Luciano , SizzlaและCapleton ^[397]จากทศวรรษ 1990 จาเมกาได้เห็นการเติบโตของกิจกรรมทางการเมืองที่มีการจัดระเบียบภายในชุมชน Rasta เช่นการรณรงค์เพื่อทำให้กัญชาถูกกฎหมายและการจัดตั้งพรรคการเมืองเช่น Jamaican Alliance Movement และImperial Ethiopian World Federation Incorporated Political Partyซึ่งไม่มีพรรคการเมืองใดได้รับการสนับสนุนจากการเลือกตั้งเพียงเล็กน้อย^[398]ในปี 1995 องค์กร Rastafari Centralization ได้รับการจัดตั้งขึ้นในจาเมกาเพื่อพยายามจัดระเบียบชุมชน Rastafari ^[399]

Rastafari ไม่ใช่ขบวนการที่เป็นเนื้อเดียวกันและไม่มีโครงสร้างการบริหารแบบเดี่ยว^[400]หรือผู้นำคนเดียว^[401]ชาว Rastas ส่วนใหญ่หลีกเลี่ยงโครงสร้างแบบรวมศูนย์และลำดับชั้นเพราะพวกเขาไม่ต้องการเลียนแบบโครงสร้างของบาบิลอนและเพราะจริยธรรมที่เน้นปัจเจกบุคคลอย่างสุดโต่งของศาสนาของพวกเขาเน้นที่ความเป็นพระเจ้าภายใน^[402]โครงสร้างของกลุ่ม Rastafari ส่วนใหญ่ไม่เหมือนกับนิกายคริสเตียน แต่คล้ายกับโครงสร้างเซลล์ของประเพณีชาวแอฟริกันในต่างแดนอื่นๆ เช่นวูดูของเฮติ ซานเต อเรีย ของคิวบาและไซออนแห่งการฟื้นฟูของจาเมกา^[400]ตั้งแต่ทศวรรษ 1970 เป็นต้นมา มีความพยายามที่จะรวมชาว Rastas ทั้งหมดเข้าด้วยกัน กล่าวคือผ่านการก่อตั้งสมาคมขบวนการ Rastafari ซึ่งแสวงหาการระดมพลทางการเมือง^[403]ในปี 1982 การประชุมระดับนานาชาติครั้งแรกของกลุ่ม Rastafari จัดขึ้นที่โตรอนโต ประเทศ แคนาดา^[403]การประชุมนานาชาติ การประชุมสมัชชา และการประชุมเชิงปฏิบัติการที่จัดขึ้นในเวลาต่อมานี้ช่วยเสริมสร้างเครือข่ายระดับโลกและปลูกฝังชุมชนชาวราสตาในระดับนานาชาติ^[404]

การแบ่งย่อยของ Rastafari มักเรียกกันว่า "บ้าน" หรือ "คฤหาสน์" ตามข้อความในพระวรสารของยอห์น (14:2): ตามที่แปลในพระคัมภีร์ไบเบิลฉบับคิงเจมส์ พระเยซูตรัสว่า "ในบ้านของบิดาของฉันมีคฤหาสน์มากมาย" ^[405]สามสาขาที่โดดเด่นที่สุดคือHouse of Nyabinghi , Bobo Ashantiและสิบสองเผ่าของอิสราเอลแม้ว่ากลุ่มสำคัญอื่นๆ จะรวมถึง Church of Haile Selassie I, Inc. และ Fulfilled Rastafari ^[405]การแยกตัวเป็นกลุ่มต่างๆ โดยไม่มีผู้นำคนเดียว ทำให้ Rastafari แข็งแกร่งขึ้นท่ามกลางการต่อต้านจากรัฐบาลจาเมกาในช่วงทศวรรษแรกๆ ของการเคลื่อนไหว^[406]

House of Nyabinghi เป็นกลุ่ม Rastafari ที่ใหญ่ที่สุด เป็นกลุ่มที่รวมตัวของ Rastas ดั้งเดิมและหัวรุนแรงที่ต้องการรักษากลุ่มนี้ให้ใกล้เคียงกับที่เคยเป็นมาในช่วงทศวรรษปี 1940 ^[405]พวกเขาเน้นย้ำถึงแนวคิดที่ว่า Haile Selassie คือ Jah และการกลับชาติมาเกิดของพระเยซู^[405]การไว้ผมเดรดล็อคถือเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้และเน้นย้ำบทบาททางเพศแบบผู้ชายเป็นใหญ่^[405]ในขณะที่ Cashmore กล่าวว่าพวกเขา "ต่อต้านคนขาวอย่างรุนแรง" ^[407] Nyabinghi Rastas ปฏิเสธที่จะประนีประนอมกับบาบิลอนและมักจะวิพากษ์วิจารณ์นักดนตรีแนวเร็กเก้เช่น Marley ซึ่งพวกเขามองว่าร่วมงานกับอุตสาหกรรมเพลงเชิงพาณิชย์^[408]

นิกาย Bobo Ashanti ก่อตั้งขึ้นในจาเมกาโดยEmanuel Charles Edwardsผ่านการก่อตั้ง Ethiopia Africa Black International Congress (EABIC) ของเขาในปี 1958 ^[409]กลุ่มนี้ได้ก่อตั้งคอมมูนในBull Bayซึ่งนำโดย Edwards จนกระทั่งเขาเสียชีวิตในปี 1994 ^[410]กลุ่มนี้ยึดมั่นในจริยธรรมที่เข้มงวดมาก^[411]และได้รับอิทธิพลจากกฎของโมเสส [ ^{129] [412]} Edwards สนับสนุนแนวคิดเรื่องตรีเอกานุภาพใหม่ โดยมี Haile Selassie เป็นพระเจ้าผู้ทรงชีวิต ตัวเขาเองเป็นพระคริสต์ และ Garvey เป็นศาสดา^[413]สมาชิกชายแบ่งออกเป็นสองประเภท: "นักบวช" ที่ดำเนินการพิธีกรรมทางศาสนาและ "ศาสดา" ที่เข้าร่วมในช่วงการใช้เหตุผล^[411]กลุ่มนี้มีข้อจำกัดกับผู้หญิงมากกว่า Rastafari รูปแบบอื่นๆ ส่วนใหญ่^[414]ผู้หญิงถูกมองว่าไม่บริสุทธิ์เพราะการมีประจำเดือนและการคลอดบุตร ดังนั้นจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ทำอาหารให้ผู้ชาย^[411]กลุ่มนี้สอนว่าชาวแอฟริกันผิวดำเป็นชนชาติที่พระเจ้าเลือกและเหนือกว่าชาวยุโรปผิวขาว^[415]โดยสมาชิกมักจะปฏิเสธที่จะคบหาสมาคมกับคนผิวขาว^[416]ในช่วงทศวรรษแรกของศตวรรษที่ 21 ชาวโบโบอาชานตีเริ่มต้อนรับคนนอกมากขึ้น แม้แต่ผู้ที่มีประจำเดือน^[417]ชาวโบโบอาชานตีราสตาสามารถจดจำได้จากชุดคลุมยาวและผ้าโพกหัว^[418]

กลุ่มสิบสองเผ่าของอิสราเอลก่อตั้งขึ้นในปีพ.ศ. 2511 ในคิงส์ตันโดยเวอร์นอนคาร์ริงตัน [ ^419]เขาประกาศตนว่าเป็นการกลับชาติมาเกิดของศาสดากาด ในพันธสัญญาเดิม และผู้ติดตามของเขาเรียกเขาว่า "ศาสดากาด" "พี่ชายกาด" หรือ "กาดแมน" ^[420]โดยทั่วไปถือว่าเป็นรูปแบบ Rastafari ที่เสรีนิยมที่สุดและใกล้เคียงกับศาสนาคริสต์มากที่สุด^[59]ผู้ปฏิบัติธรรมมักถูกขนานนามว่า "คริสเตียนราสตา" เพราะพวกเขาเชื่อว่าพระเยซูเป็นพระผู้ช่วยให้รอดเพียงหนึ่งเดียว ไฮเล เซลาสซีได้รับการยกย่องว่ามีความสำคัญ แต่ไม่ได้ถูกมองว่าเป็นการเสด็จมาครั้งที่สองของพระเยซู^[421]กลุ่มแบ่งสมาชิกออกเป็นสิบสองกลุ่มตาม เดือน ปฏิทินฮีบรูที่พวกเขาเกิด แต่ละเดือนจะเกี่ยวข้องกับสีเฉพาะ ส่วนของร่างกาย และการทำงานของจิตใจ^[422]การดูแลผมเดรดล็อคและการรับประทานอาหารแบบอิตาเลียนถือเป็นสิ่งที่น่าชื่นชมแต่ก็ไม่จำเป็น^[423]ในขณะที่ผู้นับถือศาสนาจะต้องอ่านพระคัมภีร์วันละบท^[424]สมาชิกภาพเปิดรับบุคคลที่มีพื้นเพทางเชื้อชาติใดก็ได้^[425]

ชนเผ่าทั้งสิบสองเผ่าได้รับความนิยมสูงสุดในช่วงทศวรรษปี 1970 เมื่อดึงดูดศิลปิน นักดนตรี และผู้ติดตามชนชั้นกลางจำนวนมาก รวมถึงมาร์ลีย์^[426]ส่งผลให้มีการนำคำว่า "ราสตาชนชั้นกลาง" และ "ราสตาเมืองบน" มาใช้เรียกสมาชิกของกลุ่ม^[427]คาร์ริงตันเสียชีวิตในปี 2548 ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ชนเผ่าทั้งสิบสองของอิสราเอลก็ได้รับการนำโดยสภาบริหาร^[427]ในปี 2553 ชนเผ่าทั้งสิบสองเผ่านี้ได้รับการบันทึกว่าเป็นกลุ่มราสตาที่รวมศูนย์ที่ใหญ่ที่สุด^[73]ยังคงมีสำนักงานใหญ่ในเมืองคิงส์ตัน แม้ว่าจะมีผู้ติดตามอยู่นอกจาเมกา^[428]กลุ่มนี้รับผิดชอบในการก่อตั้งชุมชนราสตาในชาชามาเนประเทศเอธิโอเปีย^[429]

คริสตจักรแห่ง Haile Selassie, Inc. ก่อตั้งโดย Abuna Foxe และดำเนินการเช่นเดียวกับคริสตจักรคริสเตียนทั่วไป โดยมีลำดับชั้นของเจ้าหน้าที่ บริการรายสัปดาห์ และโรงเรียนวันอาทิตย์^[430]ในการนำแนวทางที่กว้างขวางนี้มาใช้ คริสตจักรพยายามที่จะพัฒนาความน่านับถือของ Rastafari ในสังคมที่กว้างขึ้น^[403] Fulfilled Rastafari เป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่แพร่หลายในความนิยมในช่วงศตวรรษที่ 21 ส่วนใหญ่ผ่านทางอินเทอร์เน็ต[ ^403]กลุ่ม Fulfilled Rastafari ยอมรับคำกล่าวของ Haile Selassie ว่าเขาเป็นผู้ชายและเป็นคริสเตียนที่เคร่งศาสนา และให้ความสำคัญกับการบูชาพระเยซูผ่านตัวอย่างที่ Haile Selassie วางไว้^[403]การไว้ผมเดรดล็อคและการยึดมั่นในอาหารอิตาเลียนถือเป็นปัญหาของแต่ละบุคคล^[403]

เมื่อปี 2012 มีชาวราสตาฟารีประมาณ 700,000 ถึง 1,000,000 คนทั่วโลก^[431]พวกเขาสามารถพบได้ในหลายภูมิภาค รวมถึงศูนย์กลางประชากรหลักของโลก^[431]อิทธิพลของราสตาฟารีต่อสังคมโดยรวมนั้นมีมากเกินกว่าจำนวนประชากร^[432]โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการส่งเสริมจิตสำนึกด้านเชื้อชาติ การเมือง และวัฒนธรรมในหมู่ชาวแอฟริกันในต่างแดนและชาวแอฟริกันเอง^[431]ผู้ชายมีอิทธิพลเหนือชาวราสตาฟารี^[433]ในช่วงแรกๆ ผู้ติดตามส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย และผู้หญิงที่ติดตามพวกเขามักจะอยู่เบื้องหลัง^[433]ภาพรวมของประชากรชาวราสตาฟารีได้รับการยืนยันจากการศึกษาทางชาติพันธุ์วรรณนาที่ดำเนินการในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 และต้นศตวรรษที่ 21 ^[434]

ข้อความของชาวราสตาสะท้อนถึงผู้คนจำนวนมากที่รู้สึกถูกละเลยและแปลกแยกจากค่านิยมและสถาบันของสังคม^[435]ในระดับนานาชาติ ข้อความนี้ได้รับความนิยมมากที่สุดในหมู่คนจนและเยาวชนที่ถูกละเลย^[436]ราสตาฟารีเป็นสัญลักษณ์เชิงบวกสำหรับเยาวชนในแอฟริกาที่กระจัดกระจาย โดยให้เยาวชนเหล่านี้ปฏิเสธการตีตราทางสังคมในทาง จิตวิทยา ^[435]จากนั้นข้อความดังกล่าวจึงมอบจุดยืนเชิงวาทกรรมแก่ผู้ที่ไม่พอใจเหล่านี้ ซึ่งพวกเขาสามารถท้าทายลัทธิทุนนิยมและการบริโภคนิยมได้ โดยมอบสัญลักษณ์แห่งการต่อต้านและการท้าทายให้แก่พวกเขา^[435]แคชมอร์แสดงความคิดเห็นว่า "เมื่อใดก็ตามที่มีคนผิวดำที่รู้สึกถึงความไม่เท่าเทียมกันอย่างไม่ยุติธรรมระหว่างสภาพทางวัตถุของตนเองกับคนผิวขาวที่อยู่รายล้อมพวกเขาและมักจะควบคุมสถาบันทางสังคมหลัก ข้อความของชาวราสตาฟารีก็มีความเกี่ยวข้อง" ^[437]

Rastafari เป็นศาสนาที่ไม่ใช่มิชชันนารี^[438]อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสจากจาเมกามักจะ "เดินเหยียบย่ำ" เพื่อสั่งสอนผู้เปลี่ยนมานับถือศาสนาใหม่เกี่ยวกับหลักพื้นฐานของศาสนา^[439]เมื่อทำการวิจัยเกี่ยวกับชาว Rastafari ชาวอังกฤษในช่วงทศวรรษปี 1970 Cashmore สังเกตว่าพวกเขาไม่ได้เปลี่ยนมานับถือศาสนานี้ในทันที แต่ได้ผ่าน "กระบวนการเปลี่ยนแปลง" ซึ่งทำให้พวกเขาค่อยๆ รับเอาความเชื่อและการปฏิบัติของชาว Rastafari เข้ามา ส่งผลให้พวกเขายอมรับในความสำคัญอย่างยิ่งของ Haile Selassie ในที่สุด^[440]จากการวิจัยในแอฟริกาตะวันตก Neil J. Savishinsky พบว่าผู้ที่เปลี่ยนมานับถือ Rastafari จำนวนมากหันมานับถือศาสนานี้เนื่องจากเคยใช้กัญชาเป็นยาเสพติดเพื่อความบันเทิงมาก่อน^[441]

ชาวราสตามักอ้างว่าแทนที่จะเปลี่ยนมานับถือศาสนา พวกเขาเป็นชาวราสตามาโดยตลอด และการที่พวกเขายอมรับความเชื่อของศาสนาก็เพียงเพื่อตระหนักถึงความจริงเท่านั้น^[442]ไม่มีพิธีกรรมอย่างเป็นทางการใดๆ ที่จัดขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองการเข้ามาของบุคคลในขบวนการราสตาฟารี^[443]แม้ว่าเมื่อพวกเขาเข้าร่วมแล้ว บุคคลนั้นมักจะเปลี่ยนชื่อ โดยหลายคนมีคำนำหน้าว่า "ราส" ^[55]ชาวราสตาฟารีถือว่าตนเองเป็นชุมชนพิเศษและชนชั้นสูง ซึ่งสมาชิกจะถูกจำกัดเฉพาะผู้ที่มี "ความเข้าใจ" ในการรับรู้ถึงความสำคัญของเฮลี เซลาสซี^[444]ดังนั้น ผู้ปฏิบัติจึงมักถือว่าตนเองเป็น "ผู้รู้แจ้ง" ที่ "มองเห็นแสงสว่าง" ^[445]หลายคนไม่เห็นประโยชน์ในการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้ที่ไม่ใช่ชาวราสตาฟารี โดยเชื่อว่าผู้ที่ไม่ใช่ชาวราสตาฟารีจะไม่ยอมรับหลักคำสอนของชาวราสตาฟารีว่าเป็นความจริง^[446]

ชาวราสตาบางคนได้ละทิ้งศาสนาไปแล้ว คลาร์กตั้งข้อสังเกตว่าในหมู่ชาวราสตาชาวอังกฤษ บางคนกลับไปสู่นิกายเพนเทคอสต์และศาสนาคริสต์รูปแบบอื่นๆ ในขณะที่บางคนนับถือศาสนาอิสลามหรือไม่มีศาสนาเลย^[447]อดีตชาวราสตาชาวอังกฤษบางคนบรรยายถึงความผิดหวังเมื่อการเปลี่ยนแปลงทางสังคมที่ราสตาฟารีสัญญาไว้ไม่เกิดขึ้น ในขณะที่บางคนรู้สึกว่าแม้ว่าชาวราสตาฟารีจะเหมาะสมกับชุมชนเกษตรกรรมในแอฟริกาและแคริบเบียน แต่ไม่เหมาะกับสังคมอังกฤษที่พัฒนาเป็นอุตสาหกรรม^[447]คนอื่นๆ ประสบความผิดหวังหลังจากพัฒนาทัศนคติว่าไฮลี เซลาสซีเป็นผู้นำที่กดขี่ชาวเอธิโอเปีย^[447]แคชมอร์พบว่าชาวราสตาฟารีชาวอังกฤษบางคนที่มีมุมมองที่รุนแรงกว่าได้ละทิ้งศาสนานี้หลังจากพบว่าการมุ่งเน้นที่การใช้เหตุผลและดนตรีนั้นไม่เพียงพอต่อการต่อสู้กับการครอบงำของคนผิวขาวและการเหยียดเชื้อชาติ^[448]

แม้ว่าจะยังคงกระจุกตัวอยู่ในแถบแคริบเบียนเป็นส่วนใหญ่^[449]ราสตาฟารีได้แพร่กระจายไปยังหลายพื้นที่ของโลกและปรับตัวให้เข้ากับรูปแบบเฉพาะถิ่นต่างๆ มากมาย^[450]แพร่กระจายไปในภูมิภาคและประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก เนื่องจากเพลงเร็กเก้ส่วนใหญ่ผลิตขึ้นในภาษาอังกฤษ^[436]จึงพบได้ทั่วไปในแถบแคริบเบียนที่ใช้ภาษาอังกฤษ สหรัฐอเมริกา แคนาดา สหราชอาณาจักร ออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ และส่วนที่ใช้ภาษาอังกฤษในแอฟริกา^[451]

บาร์เร็ตต์ได้บรรยายถึง Rastafari ว่าเป็น "ขบวนการพื้นเมืองที่ใหญ่ที่สุดและมีเอกลักษณ์มากที่สุดในจาเมกา" ^[6]ในช่วงกลางทศวรรษ 1980 มีสมาชิกและผู้เห็นอกเห็นใจ Rastafari ประมาณ 70,000 คนในจาเมกา^[452]ส่วนใหญ่เป็นชาย ชนชั้นแรงงาน อดีตคริสเตียน อายุระหว่าง 18 ถึง 40 ปี^[452]ในสำมะโนประชากรจาเมกาปี 2011 มีบุคคล 29,026 คนที่ระบุว่าเป็น Rastas ^[453]ในตอนแรก Rastas ของจาเมกาเป็นชนกลุ่มใหญ่เชื้อสายแอฟโฟร-จาเมกา^{[454] และแม้ว่าชาวแอฟโฟร-จาเมกาจะยังคงเป็นชนกลุ่มใหญ่ แต่ Rastafari ยังมีสมาชิกจากชนกลุ่มน้อย} ชาวจีนอินเดียเชื้อสายแอฟโฟร-จีน เชื้อสายแอฟโฟร-ยิวลูกครึ่งและผิวขาวบนเกาะอีกด้วย^[455]จนถึงปี 1965 ชนกลุ่มใหญ่ส่วนใหญ่มาจากชนชั้นล่าง แม้ว่าในปัจจุบันจะดึงดูดสมาชิกชนชั้นกลางได้มากมาย ในช่วงทศวรรษ 1980 มีชาวราสตาจากจาเมกาทำงานเป็นทนายความและอาจารย์มหาวิทยาลัย^[456]ชาวราสตามักยกย่องจาเมกาให้เป็นแหล่งศรัทธาของพวกเขา และชาวราสตาจำนวนมากที่อาศัยอยู่ที่อื่นก็เดินทางมายังเกาะนี้เพื่อแสวงบุญ [ ^457]

ทั้งจากการเดินทางระหว่างเกาะ^[458]และจากความนิยมของเพลงเร้กเก้^[459]ราสตาฟารีได้แพร่กระจายไปทั่วแคริบเบียนตะวันออกในช่วงทศวรรษ 1970 ที่นี่ แนวคิดของพวกเขาได้เสริมแนวคิดต่อต้านอาณานิคมและมุมมองแบบแอฟโฟรเซนทริกที่แพร่หลายในประเทศต่างๆ เช่น ตรินิแดด เกรเนดา โดมินิกา และเซนต์วินเซนต์^[460]ในประเทศเหล่านี้ ราสตาฟารีในยุคแรกมักจะมีส่วนร่วมในขบวนการทางวัฒนธรรมและการเมืองมากกว่าพวกจาเมกา^[461]ราสตาฟารีหลายคนมีส่วนร่วมในขบวนการ New Jewel ของเกรเนดาในปี 1979 และได้รับตำแหน่งในรัฐบาลเกรนาดีนจนกระทั่งถูกโค่นล้มและแทนที่หลังจากการรุกรานของสหรัฐฯ ในปี 1983 [ ^462]แม้ว่า รัฐบาลมาร์กซิสต์-เลนินของ ฟิเดล คาสโตรจะขัดขวางอิทธิพลจากต่างประเทศโดยทั่วไป แต่ราสตาฟารีก็ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับคิวบาควบคู่ไปกับเพลงเร้กเก้ในช่วงทศวรรษ 1970 ^[463]ชาวราสตาชาวต่างชาติที่ศึกษาในคิวบาในช่วงทศวรรษ 1990 เชื่อมโยงกับแนวเพลงเร็กเก้และช่วยทำให้แนวเพลงดังกล่าวมีรากฐานที่มั่นคงยิ่งขึ้น^[464]ในคิวบา ชาวราสตาส่วนใหญ่เป็นผู้ชายและมาจากประชากรแอฟโฟรคิวบา^[465]

ราสตาฟารีได้รับการแนะนำเข้าสู่สหรัฐอเมริกาและแคนาดาด้วยการอพยพของชาวจาเมกาไปยังทวีปอเมริกาเหนือในช่วงทศวรรษ 1960 และ 1970 ^[466]ตำรวจอเมริกันมักสงสัยราสตาฟารีและมองว่าราสตาฟารีเป็นวัฒนธรรมย่อยของอาชญากร^[467]ราสตาฟารียังดึงดูดผู้เปลี่ยนมานับถือศาสนาจากชุมชนพื้นเมืองอเมริกัน หลายแห่ง ^[450]และได้รับการสนับสนุนจากสมาชิกผิวขาวของ วัฒนธรรมย่อย ฮิปปี้ซึ่งในขณะนั้นกำลังเสื่อมถอย^[468]ในละตินอเมริกา ชุมชนราสตาฟารีขนาดเล็กได้ก่อตั้งขึ้นในบราซิล ปานามา และนิการากัว^[451]

ชาวราสตาบางส่วนในแอฟริกาที่อพยพออกไปนอกประเทศได้ยึดถือความเชื่อของตนเกี่ยวกับการตั้งถิ่นฐานใหม่ในแอฟริกา โดยกานาและไนจีเรียได้รับความนิยมเป็นพิเศษ^[469]ในแอฟริกาตะวันตก ชาวราสตาฟารีได้แพร่หลายไปอย่างกว้างขวางผ่านความนิยมของเพลงเร็กเก้^{[470] และ}ได้รับความนิยมในพื้นที่ที่ใช้ภาษาอังกฤษมากกว่าในพื้นที่ที่ใช้ภาษาฝรั่งเศส^[471]ชาวราสตาฟารีในแถบแคริบเบียนเดินทางมาถึงกานาในช่วงทศวรรษ 1960 โดยได้รับการสนับสนุนจากประธานาธิบดีคนแรกหลังการประกาศเอกราชควาเม นครูมาห์ในขณะที่ชาวกานาพื้นเมืองบางส่วนก็หันมานับถือศาสนานี้ เช่นกัน ^[472] ชาวราสตา ฟารีกลุ่มใหญ่ที่สุดอยู่ในพื้นที่ทางตอนใต้ของกานา รอบๆอักกราเตมาและเคปโคสต์ [ ^123]แม้ว่าชุมชนชาวราสตาฟารีจะอยู่ในพื้นที่ทางตอนเหนือของกานาซึ่งมีชาวมุสลิมเป็นส่วนใหญ่ก็ตาม^[473]การที่ผู้อพยพชาวราสตาสวมเดรดล็อคนั้นคล้ายกับการที่นักบวชลัทธิ พื้นเมือง สวม ซึ่งอาจช่วยให้ชาวราสตาเหล่านี้มีรากฐานมาจากแอฟริกาในสังคมกานา^[474]อย่างไรก็ตาม ชาวราสตาชาวกานาได้ร้องเรียนถึงการถูกสังคมรังเกียจและการดำเนินคดีในข้อหาครอบครองกัญชา ในขณะที่ชาวราสตาที่ไม่ใช่ชาวราสตาในกานา มักมองว่าพวกเขาเป็น "ผู้หลุดออกจากสังคม" "เป็นคนตะวันตกเกินไป" และ "ไม่ใช่คนแอฟริกันพอ" ^[475]

ชาวราสตาจำนวนน้อยพบได้ในประเทศที่ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวมุสลิมในแอฟริกาตะวันตก เช่น แกมเบียและเซเนกัล^[476]กลุ่มหนึ่งจากแอฟริกาตะวันตกที่ไว้เดรดล็อคคือ Baye Faal ซึ่ง เป็นนิกายหนึ่งของ Mourideในเซเนกัมเบียโดยผู้ประกอบอาชีพบางคนเรียกตัวเองว่า "Rastas" เนื่องจากลักษณะภายนอกของพวกเขาคล้ายกับ Rastafari ^[477]ความนิยมในการไว้เดรดล็อคและกัญชาในหมู่ชาว Baye Faal อาจแพร่กระจายไปเป็นส่วนใหญ่ผ่านการเข้าถึงเพลงเร้กเก้ที่ได้รับอิทธิพลจากชาวราสตาในช่วงทศวรรษ 1970 ^[478]ชุมชนเล็กๆ ของชาวราสตายังปรากฏในบูร์กินาฟาโซด้วย^[479]

ในทศวรรษ 1960 ชุมชน Rasta ก่อตั้งขึ้นในเมือง Shashamane ประเทศเอธิโอเปีย บนที่ดินที่สหพันธ์โลกเอธิโอเปียของ Haile Selassie จัดหาให้^[480]ชุมชนประสบปัญหามากมาย; พื้นที่ 500 เอเคอร์ถูกรัฐบาลมาร์กซิสต์ของMengistu Haile Mariamยึด ไป นอกจาก ^นี้ยังมีข้อขัดแย้งกับชาวเอธิโอเปียในท้องถิ่นซึ่งส่วนใหญ่ถือว่า Rastas ที่เข้ามาและลูก ๆ ที่เกิดในเอธิโอเปียเป็นชาวต่างชาติเป็นส่วนใหญ่^[480]ชุมชน Shashamane มีประชากรสูงสุด 2,000 คน แม้ว่าต่อมาจะลดลงเหลือประมาณ 200 คนก็ตาม^[480]

ในช่วงต้นทศวรรษ 1990 มีชุมชนราสตาอยู่ในเมืองไนโรบีประเทศเคนยา ซึ่งแนวทางในการเข้าถึงศาสนาของพวกเขาได้รับอิทธิพลจากทั้งเร้กเก้และศาสนาคิคุยุ แบบดั้งเดิม ^[481]กลุ่มราสตาฟารียังปรากฏในซิมบับเว^[482]มาลาวี^[483]และแอฟริกาใต้^[484]ในปี 2008 มีราสตาฟารีอย่างน้อย 12,000 คนในประเทศ^[485]ใน การประชุม สหภาพแอฟริกัน /ชาวแคริบเบียนในต่างแดนที่แอฟริกาใต้ในปี 2005 มีการออกแถลงการณ์ที่ระบุว่าราสตาฟารีเป็นพลังในการบูรณาการแอฟริกาและชาวแอฟริกันในต่างแดน^[486]

ในช่วงทศวรรษที่ 1950 และ 1960 ชาวราสตาฟารีอยู่ในกลุ่มผู้อพยพชาวแคริบเบียนจำนวนหลายพันคนที่ตั้งรกรากอยู่ในสหราชอาณาจักร [ ^487]ส่งผลให้มีกลุ่มเล็กๆ ปรากฏขึ้นในพื้นที่ของลอนดอน เช่นบริกซ์ตัน^[488]และนอตติ้งฮิลล์ในช่วงทศวรรษที่ 1950 ^[466]ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1960 ชาวราสตาฟารีได้ดึงดูดผู้เปลี่ยนมานับถือศาสนาจากคนรุ่นที่สองของชาวแคริบเบียนอังกฤษ^{[466] และ}แพร่กระจายออกไปนอกลอนดอนไปยังเมืองต่างๆ เช่นเบอร์มิงแฮมเลสเตอร์ลิเวอร์พูลแมนเชสเตอร์และบริสตอล [ ^489] การแพร่หลายของ พวกเขาได้รับความช่วยเหลือจาก โครงสร้าง แก๊งที่ได้รับการปลูกฝังในหมู่เยาวชนผิวดำชาวอังกฤษโดยวัฒนธรรมย่อยหยาบคาย^[490]และได้รับความสนใจเพิ่มมากขึ้นในช่วงทศวรรษที่ 1970 ผ่านความนิยมของเร็กเก้^[491]ตามสำมะโนประชากรของสหราชอาณาจักรในปี 2001 พบว่า มีชาวราสตาฟารีประมาณ 5,000 คนอาศัยอยู่ในอังกฤษและเวลส์^[492]คลาร์กบรรยายถึงราสตาฟารีว่าเป็นองค์ประกอบเล็กๆ แต่ "มีอิทธิพลอย่างมาก" ในชีวิตของคนผิวดำในอังกฤษ^[452]

นอกจากนี้ Rastafari ยังเป็นที่ยอมรับในประเทศต่างๆ ทั่วทวีปยุโรป เช่น เนเธอร์แลนด์ เยอรมนี^[493]โปรตุเกส และฝรั่งเศส โดยได้รับความนิยมเป็นพิเศษในหมู่ผู้อพยพผิวสี แต่ยังดึงดูดผู้เปลี่ยนมานับถือศาสนาผิวขาวอีกด้วย^[494]ตัวอย่างเช่น ในฝรั่งเศส Rastafari ได้ก่อตั้งขึ้นในสองเมืองที่มีประชากรผิวสีจำนวนมาก ได้แก่ปารีสและบอร์โดซ์^[495]ในขณะที่ในเนเธอร์แลนด์ Rastafari ได้ดึงดูดผู้เปลี่ยนมานับถือศาสนาภายในชุมชนผู้อพยพชาวซูรินาม [ ^496]

Rastafari ดึงดูดสมาชิกจากภายใน ประชากร ชาวเมารีในนิวซีแลนด์^[497]และประชากรอะบอริจินในออสเตรเลีย^[496] Rastafari ยังสร้างสถานะในญี่ปุ่น^[498]รวมถึงชุมชนชนบทเล็กๆ ของนักดนตรี Rasta ในYoshino [ ^{499] [500]}และมีอิทธิพลต่อวัฒนธรรมย่อยเร้กเก้และแดนซ์ฮอลล์ของญี่ปุ่น^[500] Rastafari ของญี่ปุ่นเกิดขึ้นจากวัฒนธรรมย่อยในช่วงทศวรรษ 1960 และเน้นในประเด็นต่างๆ เช่น ชุมชนในชนบท อาณานิคม จักรวรรดินิยม ทุนนิยม และสิ่งแวดล้อม^[501] Rastafari ยังก่อตั้งขึ้นในอิสราเอล โดยเน้นที่ความคล้ายคลึงกันระหว่างศาสนายิวและ Rastafari เป็นหลัก[ 502 ^]

• รายชื่อราสตาฟาเรียน

• โปรไฟล์ Rastafarianism ที่โครงการ World Religion and Spirituality Project (WRSP)
• โปรไฟล์ Rastafari บนหน้าแรกของ Religious Movements (มหาวิทยาลัยเวอร์จิเนีย)