จังหวัดซานฮวน ประเทศอาร์เจนตินา

บทความนี้ต้องการการอ้างอิงเพิ่มเติมเพื่อการตรวจสอบโปรดช่วยปรับปรุงบทความนี้โดยเพิ่มการอ้างอิงจากแหล่งที่มาที่เชื่อถือได้เนื้อหาที่ไม่มีแหล่งที่มาอาจถูกโต้แย้งและลบออก ค้นหาแหล่งที่มา:  "จังหวัดซานฮวน อาร์เจนตินา" – ข่าว  ·หนังสือพิมพ์  ·หนังสือ  ·นักวิชาการ  · JSTOR ( มีนาคม 2013 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

ซานฮวน
จังหวัด
จังหวัดซานฮวน จังหวัดซานฮวน ( ภาษาสเปน )
อุทยานแห่งชาติอิสชิกวาลาสโต
ธง ตราประจำตระกูล
ที่ตั้งของซานฮวนในอาร์เจนตินา
พิกัดภูมิศาสตร์: 30°52′S 68°59′W / 30.87°S 68.98°W / -30.87; -68.98
ประเทศ	อาร์เจนตินา
เมืองหลวง	ซานฮวน
แผนกต่างๆ	19
เขตพื้นที่	100
รัฐบาล
• ผู้ว่าราชการ	มาร์เซโล่ ออร์เรโก้ ( JxC )
•  ส.ส.แห่งชาติ	6
•  วุฒิสภาแห่งชาติ	3
พื้นที่ อันดับที่ 15
• ทั้งหมด	89,651 ตารางกิโลเมตร( 34,614 ตารางไมล์)
ประชากร  (สำมะโนประชากร พ.ศ. 2565 [1] )
• ทั้งหมด	818,234
• อันดับ	อันดับที่ 13
• ความหนาแน่น	9.1/กม. 2 (24/ตร.ไมล์)
ปีศาจชื่อ	ซานฮวนนิโน
จีดีพี
• ทั้งหมด	175 พันล้านเปโซ (6.7 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ) (2018) [2]
เขตเวลา	UTC−3 ( ศิลปะ )
รหัส ISO 3166	อาร์-เจ
การพัฒนาอย่างยั่งยืน (2021)	0.838 สูงมาก ( อันดับที่ 19 ) [3]
เว็บไซต์	sanjuan.cfired.org.ar

จังหวัดซานฮวน ( สเปน: San Juan Province ) เป็นจังหวัดหนึ่งของอาร์เจนตินาตั้งอยู่ทางภาคตะวันตกของประเทศ จังหวัดใกล้เคียง ได้แก่ ลารีโอคา ซานหลุยส์ และเมนโดซา ซึ่งเคลื่อนตัวตามเข็มนาฬิกาจากทางเหนือมีพรมแดนติดกับประเทศชิลีทางทิศตะวันตก

จังหวัดนี้มีพื้นที่ 89,651 ตารางกิโลเมตร^{ครอบคลุม}พื้นที่ภูเขาซึ่งมีพืชพรรณน้อย โอเอซิสอันอุดมสมบูรณ์ และแม่น้ำที่เชี่ยวกราก ทั่วทั้งจังหวัดมีแหล่ง โบราณคดี ที่สำคัญจำนวนมาก

การเกษตรเป็นกิจกรรมทางเศรษฐกิจที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่งเช่นเดียวกับภูมิภาคอื่นๆ ในอาร์เจนตินา โดยเน้นไปที่การผลิตไวน์และน้ำมันมะกอก นอกจากนี้ ยังมีการผลิตผลไม้และผักหลากหลายชนิดในหุบเขาอันอุดมสมบูรณ์ซึ่งชลประทานโดยช่องทางเทียมทางภาคตะวันตกใกล้กับ เทือกเขา แอนดิสจังหวัดนี้ถือเป็นจังหวัดที่มีปริมาณการผลิตไวน์เป็นอันดับสองในระดับประเทศและในอเมริกาใต้ และยังมีไวน์พันธุ์ต่างๆ ที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย นอกจากนี้ยังเป็นศูนย์กลางที่สำคัญของการทำเหมืองและการผลิตน้ำมันอีกด้วย

ก่อนที่ผู้พิชิตชาวสเปน จะมาถึง ชนเผ่าต่างๆ เช่นฮัวอาร์ เป สเดียกีตัส กาปาซาเนสโอลองกัสตัส และยาคัมปิส ซึ่งได้รับอิทธิพลจากอาณาจักรอินคา เป็นอย่างมาก ได้เข้ามาตั้งรกรากในพื้นที่แห่งนี้

เมืองซานฮวนเดลาฟรอนเตราก่อตั้งโดยฮวน จูเฟร อี มอนเตซา ในปี ค.ศ. 1562 และถูกย้ายมาทางใต้ 2 กิโลเมตรในปี ค.ศ. 1593 เนื่องจากแม่น้ำซานฮวนเกิด น้ำท่วมบ่อยครั้ง

ในปี พ.ศ. 2319 เมืองซานฮวนถูกผนวกเข้ากับเขตปกครองของริโอเดลาปลาตาและกลายเป็นเมืองหนึ่งในจังหวัดคูโยในปีเดียวกันนั้น แผ่นดินไหวครั้งแรกที่บันทึกไว้ได้ทำให้เมืองได้รับความเสียหายอย่างหนัก

บิดาแห่งการประกาศอิสรภาพของอาร์เจนตินานายพลโฮเซ เด ซาน มาร์ตินได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ว่าราชการจังหวัดคูโยในปี 1814 จากนั้นซาน มาร์ตินก็เริ่มการข้ามเทือกเขาแอนดีส ในตำนาน ซึ่งเป็นหนึ่งในการตัดสินใจทางยุทธวิธีครั้งสำคัญในประวัติศาสตร์การทหาร ซาน ฮวน ซึ่งในขณะนั้นเป็นเมืองเล็กๆ ให้การสนับสนุนการเดินทางครั้งนั้นอย่างมาก โดยส่งทองคำ ผู้คน และม้าไปส่ง

ในปี พ.ศ. 2363 ซานฮวนได้รับเอกราชจากจังหวัดคูโย จึงกลายเป็นจังหวัดปกครองตนเอง ส่วนที่เหลือของภูมิภาคคูโยกลายเป็นจังหวัดเมนโดซา

หลังจากยุคที่อาร์เจนตินาถูกโดดเดี่ยวจากนานาชาติ การถือกำเนิดของรัฐบาลเสรีนิยมใหม่ในปี 1853 ได้ดึงดูดปัญญาชนที่ถูกเนรเทศจำนวนหนึ่งให้กลับมายังซานฮวนอีกครั้ง หนึ่งในนั้นคือนายทหารและนักเขียนนวนิยายชาวซานฮวนชื่อโดมิงโก ซาร์มิเอนโต ในที่สุดซาร์มิเอนโตก็ได้รับเลือกเป็นผู้ว่าการในปี 1862 โดยแสวงหาการลงทุนสาธารณะที่จำเป็นอย่างยิ่งและบัญญัติกฎหมายฉบับแรกของอาร์เจนตินาที่กำหนดให้ต้องศึกษาภาคบังคับ (ในขณะนั้น ประชากรผู้ใหญ่ประมาณ 80% ไม่มีการศึกษาในรูปแบบใดๆ) เมื่อได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดีของอาร์เจนตินาในปี 1868 นโยบายดังกล่าวก็กลายเป็นกฎหมายระดับชาติ

ในปีพ.ศ. 2487 แผ่นดินไหวรุนแรงปานกลางแต่รุนแรงใกล้เมืองหลวงได้ทำลายเมืองเกือบทั้งหมดและคร่าชีวิตผู้คนไป 10,000 คน มีการจัดงานระดมทุนเพื่อช่วยเหลือเหยื่อแผ่นดินไหว ซึ่งเป็นสถานที่ที่พันเอกJuan Perón ได้พบกับ Eva Duarteภรรยาและเพื่อนทางการเมืองของเขาในเวลาต่อมา

แผ่นดินไหวรุนแรงครั้งนั้นได้คร่าชีวิตผู้คนในเมืองเดียวกันนี้ในปี 1977 อย่างไรก็ตาม กฎหมายการก่อสร้างใหม่ที่มีผลบังคับใช้หลังเหตุการณ์ในปี 1944 ทำให้ความเสียหายลดลงเหลือเพียงเล็กน้อย การสูญเสียที่น่าสังเกตมากที่สุดหลังจากเหตุการณ์นี้คือการทำลายอาสนวิหารซานฮวน ( ภาพด้านบน ) อาคารศาสนสถานแบบโมเดิร์นนิสต์หลังใหม่ถูกสร้างขึ้นแทนที่อย่างรวดเร็วและเปิดใช้งานในปี 1979

รัฐบาลกลางได้เริ่มก่อสร้างมหาวิทยาลัยแห่งชาติซานฮวน ซึ่งเปิดทำการในปี 1973 ท่ามกลางจังหวัดที่เติบโตเร็วที่สุดในอาร์เจนตินา รัฐสภาได้ตอบสนองต่อความต้องการของภาคเกษตรกรรมที่กำลังเติบโตของซานฮวนด้วยการเริ่มต้นโครงการโครงสร้างทางน้ำที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดจนถึงจุดนั้นในช่วงกลางทศวรรษ 1970 ซึ่งก็คือเขื่อนและอ่างเก็บน้ำอุลลุม เขื่อนนี้เปิดตัวในปี 1980 และมีส่วนสนับสนุนการผลิตพืชทะเลทรายชลประทานของจังหวัด เช่น มะกอก มะกอก และที่สำคัญที่สุดคือองุ่นสำหรับทำไวน์

ในปี 2548 บริษัท Barrick Gold Corporationซึ่งเป็นกลุ่มบริษัทที่ทำเหมืองทองคำรายใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ได้ประกาศซื้อพื้นที่ขนาดใหญ่ในเทือกเขาแอนดีสซานฮวน ซึ่งเป็นที่ตั้งของเหมืองทองคำ โดยจนถึงปัจจุบัน เหมืองทองคำเหล่านี้สามารถผลิตทองคำได้กว่า 11,000 ออนซ์ต่อปี แม้ว่าจะมีหลักฐานบ่งชี้ว่ากิจกรรมดังกล่าวอาจส่งผลกระทบเชิงลบต่อธารน้ำแข็งในซานฮวนก็ตาม

ในปี พ.ศ. 2550 บริษัทเดียวกันนี้ได้ทำการติดตั้ง กังหันลมที่ตั้งอยู่บนที่สูงที่สุดในโลกที่เหมือง Veladero ในจังหวัดซานฮวน ซึ่งอยู่สูงจากระดับน้ำทะเลเกือบ 4,200 เมตร^[4]

จังหวัดนี้เป็นส่วนหนึ่งของภูมิภาค Cuyoที่เป็นทะเลทรายกึ่งทวีป พื้นที่ราบแห้งแล้งเริ่มต้นจากทางทิศตะวันออก โดยมีเนินเขาเตี้ยๆ สองสามลูกอยู่ตรงกลาง และค่อยๆ เปลี่ยนเป็นยอดเขาสูง 6,000 เมตรทางทิศตะวันตก พื้นที่ทั้งสองแห่งนี้ได้รับผลกระทบจากลมZonda ที่ร้อนและแห้งแล้ง ( ลมโฟห์นชนิดหนึ่ง) ฝนตกส่วนใหญ่มักเกิดขึ้นในช่วงฤดูร้อน โดยมักเป็นพายุฝนฟ้าคะนอง

ลมร้อนได้สร้างแบบจำลองดินแดงที่อุดมไปด้วยดินเหนียวให้กลายเป็นโครงสร้างทางธรณีวิทยาอายุกว่า 200 ล้านปี ที่ Pampa del Leoncito ( Reserva Natural Estricta El Leoncito ) และValle de la Luna ( Parque Provincial Ischigualasto )

แม่น้ำJáchalและSan Juanซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ ระบบ แม่น้ำ Desaguaderoเป็นต้นกำเนิดของหุบเขาอันอุดมสมบูรณ์และเป็นศูนย์กลางเศรษฐกิจของจังหวัด แม่น้ำ San Juan สิ้นสุดลงที่ทะเลสาบ Huanacache (บางครั้งเรียกว่าGuanacache ) ทางตะวันออกเฉียงใต้

เทือกเขาแอนดิสในจังหวัดซานฮวนเป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดที่มีภูมิอากาศแบบ เทือกเขา แอนดิสแห้ง^{[5] มี} ชั้นดินเยือกแข็งกระจายอยู่ทั่วไปเหนือระดับน้ำทะเล 3,000 เมตรในเทือกเขาแอนดิส และมักพบธาร น้ำแข็งบนหิน ^[5]

ทางตอนเหนือของจังหวัดมีทั้งหินอัคนีแทรกของColangüil Batholithและแอ่งตะกอน ขนาดใหญ่ ที่เรียกว่าแอ่ง Iglesia [ ^6]ภายในแอ่งนี้มีน้ำพุร้อน^[7 ]

เมืองซานฮวนมีประชากรหนาแน่นที่สุดในบริเวณโอเอซิสหรือหุบเขากลาง ได้แก่ หุบเขาตูลุม ซอนดา อุลลุม และฮาชัล โดยมีประชากรเกือบ 80% ของประชากรทั้งหมด ส่วนที่เหลือตั้งอยู่ในโอเอซิสที่เชิงเทือกเขาแอนดิสในอิเกลเซียสและคาลิงกัสตา อีกบริเวณหนึ่งคือหุบเขาที่อุดมสมบูรณ์

เมืองซานฮวนเน้นเศรษฐกิจในด้านการเกษตร โดยเฉพาะการผลิตไวน์ นอกจากนี้ การผลิตอาหารแปรรูปยังได้รับการพัฒนาอย่างมาก การทำเหมืองแร่เป็นกิจกรรมที่เติบโตอย่างต่อเนื่อง โดยมีการสกัดแร่ธาตุต่างๆ ที่ได้รับการสนับสนุนทางการเงินจากบริษัทข้ามชาติ การท่องเที่ยวเป็นกิจกรรมที่ค่อนข้างใหม่และกำลังเฟื่องฟู และกำลังกลายเป็นแหล่งรายได้ที่สำคัญของจังหวัด

เมืองซานฮวนเป็นเมืองที่มีการพัฒนาค่อนข้างน้อยแต่มีเศรษฐกิจที่หลากหลาย โดยในปี 2549 คาดว่าผลผลิตของเมืองอยู่ที่ 3,613 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ หรือ 5,827 ดอลลาร์สหรัฐต่อคน (น้อยกว่าค่าเฉลี่ยของประเทศถึงหนึ่งในสาม) ^[9]

โดยทั่วไปแล้ว การเกษตรมีบทบาทเล็กน้อยแต่สำคัญต่อเศรษฐกิจของซานฮวน จังหวัดนี้ผลิตพืชผลที่ไม่แพร่หลายในภูมิภาคอื่นๆ ของอาร์เจนตินา ซานฮวนเป็นผู้ผลิตไวน์อาร์เจนตินา รายใหญ่เป็นอันดับสอง รองจากจังหวัดเมนโดซาที่ อยู่ใกล้เคียง

อุตสาหกรรมการผลิตไวน์เข้ามาถึงซานฮวนระหว่างปี ค.ศ. 1569 ถึง 1589 โดยผู้พิชิตชาวสเปน ด้วยสภาพอากาศและดินที่เหมาะสม ทำให้การผลิตไวน์ขยายตัวและเร่งการพัฒนาในจังหวัดนี้อย่างมาก ตั้งแต่แรกเริ่ม ผู้อยู่อาศัยในภูมิภาคนี้เข้าใจดีว่าสภาพอากาศที่แห้งแล้งต้องการระบบชลประทานเทียมขั้นสูงพร้อมเขื่อนและช่องทาง

การปลูกองุ่นเป็นพืชผลหลักของเศรษฐกิจจังหวัด โดยมีพื้นที่ประมาณ 500 ตารางกิโลเมตร⁽คิดเป็นร้อยละ 56 ของพื้นที่ผลิต) ส่วนที่เหลือจะปลูกเพื่อผลิตไวน์ ซึ่งคิดเป็นร้อยละ 90 ของพืชผล ผลิตภัณฑ์อื่นๆ ได้แก่ มะเขือเทศ ข้าวโพด มันฝรั่ง มะกอก และพีช

ตั้งแต่ปี 1980 เมืองซานฮวนได้ประสบกับการขยายตัวของภาคอุตสาหกรรม ซึ่งปัจจุบันนอกจากโรงกลั่นไวน์ โรงงานแปรรูปอาหาร โรงงานเคมี พลาสติก เหล็ก ชิ้นส่วนรถยนต์ และโรงงานสิ่งทอแล้ว การผลิตในปัจจุบันคิดเป็นเกือบ 20% ของผลผลิตการผลิตของเมืองซานฮวน

ในปี 2000 จังหวัดได้เริ่มพัฒนาแร่ธาตุด้วยโครงการ Veladero ของBarrick Goldซึ่งในปีแรกของการทำเหมืองเพียงปีเดียวก็ได้ผลผลิตทองคำมากกว่า 11,000 ออนซ์ ความพยายามเหล่านี้ได้รับการเข้มข้นขึ้นด้วยโครงการอื่นๆ มากมาย รวมทั้งโครงการEaster Lamaซึ่งมีความพิเศษตรงที่โครงการนี้แบ่งปันกับชิลีซึ่งเป็นประเทศเพื่อนบ้าน ผลิตภัณฑ์จากการทำเหมืองที่แพร่หลายมากที่สุด ได้แก่ ทองคำ ตะกั่ว กราไฟต์และดินเหนียว

ความพยายามขนาดใหญ่เริ่มขึ้นในปี พ.ศ. 2549 ในการค้นหาปิโตรเลียมในแผนก Jáchal

การผลิตพลังงานส่วนใหญ่มาจากพลังน้ำ ซึ่งผลิตโดยเขื่อนบางแห่ง เช่นQuebrada de Ullum , La Roza, San Emiliano และ El Pinar Station ซึ่งช่วยควบคุมระดับน้ำเพื่อการชลประทานในพื้นที่แห้งแล้ง นอกจากนี้ โรงไฟฟ้าพลังความร้อนยังผลิตไฟฟ้าได้น้อยกว่าด้วย

เมืองซานฮวนเริ่มมีอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่เฟื่องฟูเมื่อไม่นานนี้ สถานที่ที่น่าสนใจ ได้แก่ เมืองซานฮวนอุทยานแห่งชาติ Ischigualastoเขื่อนUllumอุทยานแห่งชาติSan Guillermoบ่อน้ำพุร้อน Pismanta ภูเขา Mercedario และ ศาลเจ้า Difunta Correa ของชาวเพแกน สถาน ที่เหล่านี้เหมาะเป็นพิเศษสำหรับการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ หรือการท่องเที่ยวผจญภัย นอกจากนี้ การท่องเที่ยวเชิงเกษตร ได้เริ่ม มีมากขึ้นเมื่อไม่นานนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอุตสาหกรรมไวน์ ซึ่งก่อให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า "เส้นทางไวน์"

รัฐบาลประจำจังหวัดแบ่งออกเป็น 3 ฝ่าย คือ ฝ่ายบริหารซึ่งมีผู้ว่าราชการที่ได้รับการเลือกตั้งจากประชาชนเป็นหัวหน้าฝ่ายแต่งตั้งคณะรัฐมนตรี ฝ่ายนิติบัญญัติและฝ่ายตุลาการซึ่งมีศาลฎีกาเป็นหัวหน้าฝ่าย

รัฐธรรมนูญของจังหวัดซานฮวน ประเทศอาร์เจนตินา เป็นกฎหมายอย่างเป็นทางการของจังหวัด

ในอาร์เจนตินา องค์กรบังคับใช้กฎหมายที่สำคัญที่สุดคือตำรวจสหพันธรัฐอาร์เจนตินาแต่การทำงานเพิ่มเติมนั้นดำเนินการโดยตำรวจจังหวัดซานฮวน

จังหวัดนี้แบ่งออกเป็น 19 เขต (ภาษาสเปน: ceasetamentos ) ซึ่งถือเป็นเขตเทศบาล เดียวอย่างเป็นทางการ และโดยปกติจะประกอบด้วยศูนย์กลางประชากร (เช่น เมืองและเทศบาลเมือง) หนึ่งแห่งขึ้นไป

1. อัลบาร์ดอน ( นายพลซาน มาร์ติน )
2. อังกาโก ( วิลล่าเดลซัลวาดอร์ )
3. คาลิงกัสต้า (แทมเบเรียส)
4. เมืองหลวง ( ซานฮวน )
5. คาวเซเต้ ( Caucete )
6. ชิมบาส (พอลลา อลาบาร์ราซิน เดอ ซาร์เมียนโต)
7. อิเกลเซีย ( โรดิโอ )
8. ฮาชาล ( ซานโฮเซ เด ฮาชาล )
9. นิว เดอ จูลิโอ ( 9 เดอ จูลิโอ )
10. โปซิโต ( วิลล่าอาเบอราสเตน )
11. รอว์สัน ( วิลล่า เคราเซอ )
12. ริวาดาเวีย ( Rivadavia )
13. ซานมาร์ติน (ซานอิซิดโร)
14. ซานต้าลูเซีย (Santa Lucía)
15. ซาร์มิเอนโต ( มีเดีย อกัว )
16. อุลลุม ( วิลล่า อิบาเนซ )
17. หุบเขาแฟร์ติล (ซานอากุสติน)
18. Veinticinco de Mayo (ซานตา โรซา)
19. ซอนด้า (บาซิลิโอ เนียวาส)

ซานฮวนซึ่งรู้จักกันในนามดินแดนแห่งดวงอาทิตย์เต็มไปด้วยภูเขา หุบเขา และแม่น้ำเชี่ยวกรากที่เกิดจากธารน้ำแข็งที่ละลายจากเทือกเขาแอนดิสลักษณะพิเศษเหล่านี้ทำให้เกิดภูมิประเทศที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวซึ่งเริ่มได้รับการใช้ประโยชน์อย่างเข้มข้นจากการท่องเที่ยว

โครงสร้างพื้นฐานด้านการท่องเที่ยวได้รับการปรับปรุงเมื่อไม่นานนี้ด้วยการติดตั้งโรงแรมและที่พักอื่นๆ จำนวนมาก พื้นที่ที่ได้รับการพัฒนาอย่างมากคือทางตะวันตกเฉียงเหนือในเมือง Rodeo ที่มีการติดตั้งเสาและโรงแรมชนบท ทางตะวันตก เมืองCalingasta Barreal และ Tamberías มีโครงการต่างๆ มากมายที่ได้รับการพัฒนาเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวผจญภัยโดยมีการฝึกฝนการปีนเขาMercedarioซึ่งเป็นหนึ่งในยอดเขาที่สูงที่สุดในอเมริกา เขตทางเหนือ Jáchal เป็นที่รู้จักในด้านการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมที่เกี่ยวข้องกับประเพณีของชาวเกาโช

อย่างไรก็ตามซานฮวนเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจของจังหวัดและยังเป็นสถานที่ที่ผู้คนมาเยี่ยมชมมากที่สุดอีกด้วย เมืองนี้มีชื่อเสียงในด้านสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ที่แตกต่างจากเมืองอื่นๆ ในส่วนอื่นๆ ของประเทศ โดยมีถนนที่เรียงรายไปด้วยต้นไม้ รวมถึงสวนไม้เนื้อแข็ง จัตุรัส และทางเดินท่ามกลางทะเลทรายซานฮวน เหตุนี้จึงได้รับฉายาว่า "โอเอซิสแห่งเมือง" เมืองนี้มีสถานที่ท่องเที่ยวหลายแห่ง เช่น บ้านเกิดของซาร์มิเอนโตและอาสนวิหารสมัยใหม่ เป็นต้น

มีการจัดงานเฉลิมฉลองอันน่ารื่นรมย์จำนวนหนึ่งในจังหวัด โดยผสมผสานประเพณีเก่าและใหม่ที่เป็นการแสดงความเคารพต่อกิจกรรมทางเศรษฐกิจหรือเหตุการณ์ทางธรรมชาติ เช่นงาน Fiesta Nacional del Solซึ่งมีรูปแบบของขบวนพาเหรดประจำปีและการแสดงทางศิลปะต่างๆ

อุตสาหกรรมกีฬาฤดูหนาวมีอนาคตที่รุ่งเรืองในจังหวัดนี้ รีสอร์ท สกีกำลังอยู่ระหว่างการพัฒนา ตั้งอยู่ในบริเวณภูเขาของ Calingasta ทางตะวันตกของจังหวัด ซึ่งกำลังมีการสร้างลานสกีที่ใหญ่ที่สุดในอเมริกาใต้ รีสอร์ทแห่งนี้จะเป็นรีสอร์ทสกีที่อยู่เหนือสุดในอาร์เจนตินา และจะรู้จักกันในชื่อManantiales' ^[10]

เมืองซานฮวนมีเครือข่ายการขนส่งที่ดี เนื่องจากเส้นทางส่วนใหญ่ที่เชื่อมต่อกับส่วนอื่น ๆ ของประเทศอยู่ในสภาพการซ่อมบำรุงที่ดีมาก เส้นทางที่สำคัญกว่า ได้แก่ RN40 ซึ่งข้ามจากเหนือจรดใต้และเชื่อมต่อกับจังหวัดเมนโดซาและลาริโอฮา RN20 ซึ่งเชื่อมต่อเมืองซานฮวนกับเมืองบัวโนสไอเรสและกอร์โดบา RN150 ซึ่งเชื่อมต่อไปยังประเทศชิลีมีโครงการสำคัญอยู่ระหว่างดำเนินการซึ่งจะช่วยให้เชื่อมต่อกับจังหวัดลาริโอฮา หุบเขาอันอุดมสมบูรณ์ทางตอนเหนือทั้งหมด ฮาชัลและเชิร์ช และกับชิลี ซึ่งจะเป็นส่วนสำคัญของระเบียงยุทธศาสตร์แปซิฟิก-แอตแลนติก

โครงการก่อสร้างเส้นทางคมนาคมเชื่อมต่อท่าเรือในมหาสมุทรแปซิฟิก ( เมืองโกกิมโบประเทศชิลี) และมหาสมุทรแอตแลนติก ( เมืองปอร์โตอาเลเกรประเทศบราซิล) โดยPaso de Agua Negraอยู่ระหว่างการพัฒนามานานกว่าทศวรรษ ความสำคัญของโครงการนี้อยู่ที่ความจำเป็นของประเทศในแถบโคนใต้ที่จะนำผลผลิตส่งออกของตนเข้าสู่ตลาดโลกด้วยต้นทุนที่ต่ำลง

ระบบขนส่งระยะไกลมีอยู่ทั่วไปและสามารถเดินทางไปยังจังหวัดและเมืองอื่นๆ เกือบทั้งหมดในประเทศได้เป็นรายสัปดาห์ ศูนย์กลางหลักคือสถานีขนส่งที่ทันสมัยของเมืองซานฮวน มีศูนย์ขนส่งที่สำคัญอีกแห่งในซานโฮเซเดฮาชัลและในเมืองเกาเซเตซึ่ง อยู่ระหว่างการก่อสร้างในปัจจุบัน โดยรถบัสใช้เวลาประมาณ 18 ชั่วโมงในการเดินทางถึงบัวโนสไอเรส

มีบริการเที่ยวบินทุกวันไปยังบัวโนสไอเรสจาก สนามบิน Domingo Faustino Sarmiento

ระบบขนส่งสาธารณะในเมืองซานฮวนและพื้นที่โดยรอบ ได้แก่รถประจำทางที่เชื่อมต่อใจกลางเมืองกับเมืองอื่นๆ เช่นวิลลา เคราเซอ ริวาดาเวีย ซานตา ลูเซีย วิลลา เปาลา ซาร์มิเอนโต อัลบาร์ราซิน และอาเบอราสเตน นอกจากนี้ยังมี รถแท็กซี่ส่วนตัว (เรียกว่าเรมิส ) และรถแท็กซี่สาธารณะอีกด้วย การเติบโตอย่างรวดเร็วของประชากรทำให้มีโครงการต่างๆ มากมายสำหรับการก่อสร้างระบบขนส่งมวลชน

• แผ่นดินไหวที่ซานฮวน พ.ศ. 2437
• แผ่นดินไหวที่ซานฮวน พ.ศ. 2487
• แผ่นดินไหวที่ซานฮวน พ.ศ. 2495
• แผ่นดินไหวที่ซานฮวน พ.ศ. 2520

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับจังหวัดซานฮวน

วิกิซอร์ซมีเนื้อหาจาก บทความ สารานุกรมบริแทนนิกาค.ศ. 1911เรื่อง " ซานฮวน "

• หน้าอย่างเป็นทางการ (ภาษาสเปน)
• สำนักงานการท่องเที่ยว เก็บถาวร 31 พฤษภาคม 2011 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (ภาษาสเปน)
• คู่มือท่องเที่ยวซานฮวน (อังกฤษ – สเปน – เยอรมัน)
• มหาวิทยาลัยแห่งชาติซานฮวน (สเปน)
• Diario de Cuyo (หนังสือพิมพ์ – สเปน)
• CuyoNoticias (หนังสือพิมพ์ดิจิทัล – สเปน-อังกฤษ)