การเดินขบวนแห่งความตายที่ซันดากัน
การเดินทัพแบบบังคับในเกาะบอร์เนียวในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2

ค่ายเชลยศึกซันดากันเมื่อวันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2488 ไม่กี่เดือนหลังจากค่ายถูกทำลายโดยกองทหารญี่ปุ่นที่กำลังล่าถอย ในเวลาต่อมามีการค้นพบหลุมศพที่บรรจุศพของเชลยศึกชาวออสเตรเลียและอังกฤษ 300 รายในค่ายกักกันหมายเลข 1 (ตามภาพ) เชื่อกันว่าเป็นศพของเชลยศึกที่ถูกทิ้งไว้ที่ค่ายหลังจากการเดินทัพชุดที่สอง หลุมศพแต่ละหลุมมีศพอยู่หลายศพ ในบางกรณีมีมากถึง 10 ศพ

การเดินทัพมรณะซันดากันเป็นการเดินทัพแบบบังคับในเกาะบอร์เนียวจากซันดา กัน ไปยังราเนาซึ่งส่งผลให้เชลยศึกฝ่ายสัมพันธมิตร 2,434 ราย ซึ่งถูกจักรวรรดิ ญี่ปุ่นกักขังไว้ระหว่างการรณรงค์ในแปซิฟิกของสงครามโลกครั้งที่ 2ที่ค่ายเชลยศึกซันดากันเกาะบอร์เนียวเหนือ เสียชีวิต [1]เมื่อสงครามสิ้นสุดลง จากเชลยศึกทั้งหมดที่ถูกคุมขังในซันดากันและราเนา มีเพียงชาวออสเตรเลีย 6 คนเท่านั้นที่รอดชีวิต ซึ่งทั้งหมดได้หลบหนีออกมา ถือเป็นความโหดร้ายที่เลวร้ายที่สุดที่ทหารออสเตรเลียต้องเผชิญในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 [2]

พื้นหลัง

ผังค่ายเชลยศึกซานดากัน

ในปี 1942 และ 1943 เชลยศึกชาวออสเตรเลียและอังกฤษที่ถูกจับในยุทธการที่สิงคโปร์ในเดือนกุมภาพันธ์ 1942 ถูกส่งไปยังบอร์เนียวเหนือเพื่อสร้างสนามบินทหารและค่ายเชลยศึกที่ซันดากันบอร์เนียวเหนือ ( ซาบาห์ ) [3]บนรถไฟพม่านักโทษถูกบังคับให้ทำงานโดยจ่อปืน และมักถูกทุบตี พร้อมทั้งได้รับอาหารหรือการรักษาพยาบาลน้อยมาก ในเดือนสิงหาคม 1943 ด้วยความตั้งใจที่จะควบคุมทหารเกณฑ์โดยการปลดผู้บัญชาการ นักโทษระดับนายทหารส่วนใหญ่จึงถูกย้ายจากซันดากันไปยังค่ายบาตูลิน ตัง ที่กูชิงสภาพของนักโทษที่เหลือเสื่อมโทรมลงอย่างรวดเร็วหลังจากที่นายทหารถูกปลด เสบียงลดลงอีก และนักโทษที่ป่วยก็ถูกบังคับให้ทำงานบนสนามบินเช่นกัน หลังจากก่อสร้างเสร็จสิ้น นักโทษยังคงอยู่ในค่ายในตอนแรก ในเดือนมกราคม 1945 ขณะที่ยังมีนักโทษรอดชีวิตอยู่ประมาณ 1,900 คน ฝ่ายพันธมิตรที่รุกคืบสามารถทิ้งระเบิดและทำลายสนามบินได้สำเร็จ ในเวลานี้ เมื่อฝ่ายพันธมิตรคาดว่าจะขึ้นบกในไม่ช้านี้ ผู้บัญชาการค่ายกัปตันโฮชิจิมะ ซูซูมิ ตัดสินใจย้ายนักโทษที่เหลือไปทางตะวันตกในภูเขาสู่เมืองรานาอูซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 260 กิโลเมตร (160 ไมล์) เขาอ้างว่าเป็นคำสั่งของพลโทบาบา มาซาโอะผู้บัญชาการกองทัพญี่ปุ่นที่ 37 [4] สนามบินทหารเดิมปัจจุบันรู้จักกันในชื่อสนามบินซันดากันซึ่งให้บริการเมืองซันดากัน

กิจกรรม

การเดินขบวนครั้งแรก

ระยะแรกของการเดินทัพผ่านหนองบึง กว้าง ป่าทึบและขึ้นเนินทางทิศตะวันออกของภูเขาคินาบาลูเกิดขึ้นระหว่างเดือนมกราคมถึงมีนาคม พ.ศ. 2488 กองทัพญี่ปุ่นได้คัดเลือกเชลยศึก 470 นายที่คิดว่ามีร่างกายแข็งแรงพอที่จะขนสัมภาระและเสบียงให้กับกองพันญี่ปุ่นที่เดินทางไปทางชายฝั่งตะวันตก เชลยศึกหลายกลุ่มซึ่งขาดสารอาหารหรือป่วยหนัก ได้เริ่มการเดินทางโดยมีจุดประสงค์เดิมคือไปถึงเจสเซลตัน ( โกตาคินาบาลู ) แม้ว่าเส้นทางจะใช้เวลาเก้าวัน แต่พวกเขาได้รับอาหารเพียงพอสำหรับสี่วันเท่านั้น เช่นเดียวกับการเดินทัพมรณะบาตานเชลยศึกที่ร่างกายไม่แข็งแรงหรือหมดแรงจะถูกฆ่าหรือปล่อยให้ตายระหว่างทาง เมื่อไปถึงรานาอู ผู้รอดชีวิตถูกหยุดและสั่งให้สร้างค่ายชั่วคราว นักประวัติศาสตร์คนหนึ่งได้ให้ความเห็นในเวลาต่อมาว่า “ผู้ที่รอดชีวิต... ถูกต้อนไปอยู่ในกระท่อมที่ไม่ถูกสุขอนามัยและแออัด จากนั้นก็เสียชีวิตด้วยโรคบิด เมื่อถึงวันที่ 26 มิถุนายน เหลือชาวออสเตรเลียเพียง 5 คนและ ทหารอังกฤษ 1 นายเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่” [5]

การเดินขบวนครั้งที่ 2

การเดินขบวนชุดที่สองเริ่มขึ้นในวันที่ 29 พฤษภาคม 1945 โดยมีนักโทษประมาณ 536 คน[6] กัปตัน ทากาคุวะ ทาคุโอะ ผู้บัญชาการค่ายซันดากันคนใหม่สั่งให้นักโทษมุ่งหน้าไปยังรานาอูเป็นกลุ่มละประมาณ 50 คน โดยมีทหารญี่ปุ่นคอยคุ้มกัน การเดินขบวนกินเวลานานถึง 26 วัน นักโทษมีสุขภาพร่างกายไม่แข็งแรงเท่ากับที่เดินขบวนครั้งแรก ได้รับอาหาร น้อยลง และมักถูกบังคับให้หาอาหารกินเอง ค่ายกักกันหมายเลข 1 ของค่ายซันดากันถูกทำลายเพื่อพยายามลบหลักฐานใดๆ ที่บ่งชี้ถึงการมีอยู่ของค่าย[7]นักโทษเพียง 183 คนเท่านั้นที่ไปถึงรานาอูได้ เมื่อมาถึงเมื่อวันที่ 24 มิถุนายน 1945 ผู้เข้าร่วมการเดินขบวนชุดที่สองพบว่ามีนักโทษเพียง 6 คนจากการเดินขบวนชุดแรกในเดือนมกราคมที่ยังมีชีวิตอยู่

การเดินขบวนครั้งสุดท้าย

จ่าสิบเอกโฮโซทานิ นาโอจิ (ซ้าย นั่งอยู่) แห่งหน่วยเคนเปไต (ตำรวจทหารญี่ปุ่น) ที่ซันดากันถูกสอบสวนโดยผู้บังคับฝูงบินเอฟจี เบิร์ชัลล์ (ที่สองจากขวา) แห่งแผนกทหารที่สูญหาย และจ่าสิบเอกมาโม (ขวา) แห่งแผนกนักแปลและล่ามของฝ่ายพันธมิตรเมื่อวันที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2488 นาโอจิสารภาพว่าได้ยิงเชลยศึกชาวออสเตรเลีย 2 นาย และพลเรือนชาวจีน 5 นาย (ช่างภาพ: แฟรงก์ เบิร์ก)

หลังจากการเดินทัพรอบที่สองสิ้นสุดลง เหลือผู้คนประมาณ 250 คนที่เหลืออยู่ที่ซันดากัน นักโทษส่วนใหญ่ป่วยหนักมากจนญี่ปุ่นตั้งใจจะปล่อยให้พวกเขาอดอาหารตาย ในตอนแรก ทำให้หลายคนต้องคุ้ยหาอาหารในป่าโดยรอบ อย่างไรก็ตาม ในวันที่ 9 มิถุนายน 1945 จึงมีการตัดสินใจส่งกลุ่มชาย 75 คนไปเดินทัพครั้งสุดท้าย ชายที่เหลืออ่อนแรงมากจนไม่มีใครรอดชีวิตเกิน 50 กิโลเมตร (31 ไมล์) ขณะที่แต่ละคนหมดแรงหมดเรี่ยวแรง เขาก็ถูกทหารญี่ปุ่นยิงเสียชีวิต นักโทษที่เหลือทั้งหมดที่ซันดากันซึ่งเดินไม่ได้ถูกฆ่าหรือเสียชีวิตจากความอดอยากและเจ็บป่วย ก่อนที่ญี่ปุ่นจะยอมจำนนในวันที่ 15 สิงหาคม 1945 ทหารญี่ปุ่นจำนวนมากเสียชีวิตจากความอดอยาก โดยบางคนถึงกับหันไปกินเนื้อคนเพื่อรักษาประสิทธิภาพในการรบ[8]

ปฏิบัติการคิงฟิชเชอร์

ปฏิบัติการคิงฟิชเชอร์เป็นปฏิบัติการกู้ภัยที่วางแผนไว้สำหรับทหารในค่ายซันดากันที่ถูกทิ้งร้างในช่วงต้นปี 2488 กล่าวกันว่าปฏิบัติการนี้ต้องล้มเหลวเนื่องจากข้อมูลข่าวกรองที่ไม่ถูกต้อง[1]รายละเอียดที่ชัดเจนของปฏิบัติการที่เสนอนั้นไม่ชัดเจนเนื่องจากปฏิบัติการนี้เป็นความลับระดับสูง แต่กล่าวกันว่าเกี่ยวข้องกับการส่งทหารร่มชาวออสเตรเลียลงไปในบริเวณใกล้เคียงเพื่ออพยพนักโทษ[1]

ไม่มีการบันทึกวันที่แน่ชัดสำหรับการยกเลิกปฏิบัติการ แม้ว่าการมอบหมายงานใหม่ของทีม Agas 1 ไปยังภารกิจชายฝั่งตะวันตกเนื่องจาก "ข้อมูลที่ได้รับเกี่ยวกับเชลยศึก" ทำให้ช่วงเวลาของการยกเลิกอยู่ที่ประมาณวันที่ 16–19 เมษายน[1] ภารกิจลาดตระเวน ของ Agasยังคงรวบรวมรายงานและสำรวจค่ายจนถึงต้นเดือนมิถุนายน โดยพันตรี Gort Chester ขอคำแนะนำเกี่ยวกับวิธีดำเนินการตามหลักฐานที่รวบรวมไว้ แต่ก็ไม่มีคำตอบ ทีม Agas ต่อมารายงานไม่ถูกต้องว่าไม่มีนักโทษเหลืออยู่ในค่าย ส่งผลให้ปฏิบัติการที่วางแผนไว้ทั้งหมดต้องยุติลงอย่างเป็นทางการ[9]

มีการโต้เถียงกันว่าปฏิบัติการนี้สามารถทำได้หรือไม่ รายงานที่ทีมอากัสจัดทำขึ้นเมื่อเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2488 ระบุว่าการอพยพนักโทษทางอากาศเป็นไปไม่ได้เนื่องจากสนามบินราเนาถูกทำลาย จึงมีการพิจารณาอพยพนักโทษทางบกไปยังเรือดำน้ำที่รออยู่ แต่ก็ถูกยกเลิกอย่างรวดเร็วเนื่องจากสภาพร่างกายของนักโทษย่ำแย่[9]ทหารร่มชูชีพออสเตรเลีย รวมถึงนาวิกโยธินถูกจัดให้อยู่ในสถานะเตรียมพร้อมสำหรับปฏิบัติการนี้ และพร้อมที่จะดำเนินการต่อไปเมื่อได้รับข้อมูลล่าสุดจากทีมอากัส แต่ไม่เคยได้รับข่าวกรองดังกล่าว

ความล้มเหลวในปฏิบัติการเป็นประเด็นที่ถกเถียงกันอย่างมากเมื่อได้รับรายงานจำนวนผู้เสียชีวิตในค่ายทั้งหมด พลเอกโทมัส เบลมีย์และเจ้าหน้าที่ชาวออสเตรเลียคนอื่นๆ พยายามโยนความผิดไปที่พลเอกดักลาส แมกอาร์เธอร์โดยอ้างว่าเขาไม่ได้ให้การสนับสนุนทางอากาศอย่างเพียงพอ อย่างไรก็ตาม รายงานดังกล่าวบ่งชี้ว่าฝ่ายพันธมิตรกำลังเผชิญหน้ากับการลงมือปฏิบัติและได้รับการพิสูจน์แล้วว่าไม่ถูกต้อง โดยทั่วไปแล้ว สันนิษฐานว่าการตัดสินใจยุติปฏิบัติการก่อนที่การเฝ้าระวังจะเสร็จสิ้นนั้นทำโดยกองทัพออสเตรเลีย[1]

ควันหลง

เนลสัน ชอร์ต วิลเลียม เอช. สติคพีวิช และคีธ บอตเทอริล ชาวออสเตรเลีย 3 ใน 6 คน เชื่อกันว่าเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากเชลยศึก 2,700 นายจากการเดินขบวนมรณะ

เนื่องมาจากการขาดแคลนอาหารและการปฏิบัติอย่างโหดร้ายจากญี่ปุ่น ทำให้มีนักโทษเหลือรอดที่รานาอูเพียง 38 คนเมื่อสิ้นเดือนกรกฎาคม นักโทษทั้งหมดไม่สบายและอ่อนแอเกินกว่าจะทำงานได้ จึงมีคำสั่งให้ยิงผู้รอดชีวิตที่เหลือทั้งหมด พวกเขาถูกทหารยามสังหารในเดือนสิงหาคม ซึ่งอาจนานถึง 12 วันหลังจากสงครามสิ้นสุดลงในวันที่ 14 สิงหาคม[10]มีการประมาณว่าประชากรของบอร์เนียวเหนือประมาณ 16% ถูกสังหารในช่วงสามปีที่ถูกญี่ปุ่นยึดครอง[8]

โดยรวมแล้ว มี ทหารออสเตรเลีย เพียงหกนายเท่านั้น ที่สามารถหลบหนีได้ ระหว่างการเดินทัพครั้งที่สอง พลปืนโอเวน แคมป์เบลล์ และพลทหารริชาร์ด ไบรธเวต สามารถหลบหนีเข้าไปในป่าได้ โดยได้รับความช่วยเหลือจากชาวท้องถิ่น และในที่สุดก็ได้รับการช่วยเหลือจากหน่วยทหารฝ่ายพันธมิตร ในเดือนกรกฎาคม พลทหารเนลสัน ชอร์ต นายทหารยศจ่าสิบเอกวิลเลียม สติคพีวิช พลทหารคีธ บอตเทอริลล์ และพลทหารแลนซ์ วิลเลียม ม็อกซัม สามารถหลบหนีออกจากรานาอูได้ และได้รับความช่วยเหลือจากชาวท้องถิ่นเช่นกัน โดยพวกเขาให้อาหารและซ่อนพวกเขาจากญี่ปุ่นจนกระทั่งสงครามสิ้นสุดลง ในจำนวนผู้รอดชีวิตทั้งหกคน มีเพียงสี่คน (สติคพีวิช บอตเทอริลล์ ชอร์ต และแคมป์เบลล์) ที่ให้การเป็นพยานในคดีอาชญากรรมสงครามต่างๆ ทั้งที่โตเกียวและราบาอูลโลกสามารถรับคำบอกเล่าจากผู้เห็นเหตุการณ์เกี่ยวกับอาชญากรรมและความโหดร้ายที่เกิดขึ้นได้ กัปตันโฮชิจิมะถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานก่ออาชญากรรมสงครามและถูกแขวนคอในวันที่ 6 เมษายน พ.ศ. 2489 [11]กัปตันทาคาคุวะและกัปตันวาตานาเบะ เก็นโซ ผู้บังคับบัญชาลำดับที่สอง ก็ถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานก่ออาชญากรรมฆาตกรรมและสังหารหมู่เชลยศึกเช่นกัน และถูกแขวนคอและยิงในวันที่ 6 เมษายน พ.ศ. 2489 และ 16 มีนาคม พ.ศ. 2489 ตามลำดับ

อนุสรณ์สถาน

ในปี 1948 นักข่าวชาวออสเตรเลียชื่อโคลิน ซิมป์สันได้ไปเยือนเกาะบอร์เนียวเหนือของอังกฤษเพื่อย้อนรอยการเดินทัพมรณะซันดากัน และต่อมาได้บันทึกความทรงจำของผู้รอดชีวิตทั้ง 6 คนไว้สำหรับสารคดีวิทยุใน รายการ Australian WalkaboutของAustralian Broadcasting Commissionบทภาพยนตร์ดังกล่าวได้รับการตีพิมพ์ในภายหลังในชื่อSix from Borneo (1948) [12]

ปัจจุบันอนุสรณ์สถานสวนในเมือง ซันดากันตั้งอยู่บนพื้นที่เดิมของค่ายเชลยศึก

อนุสรณ์สถานสงครามและสวนแห่งความทรงจำถูกสร้างขึ้นที่กุนดาซัง ซาบาห์ ในปีพ.ศ. 2505 เพื่อรำลึกถึงผู้เสียชีวิตที่ซันดากันและรานาอู[13] [14]

Sandakan Death Marches ได้ถูกนำมาสร้างเป็นละครเพลง Sandakan Threnody ในปี 2004 ซึ่ง เป็นเพลง สรรเสริญที่แต่งขึ้นเพื่อรำลึกถึงผู้เสียชีวิต โอราโทริโอเรื่องนี้แต่งขึ้นโดยJonathan Mills นักแต่งเพลงชาวออสเตรเลีย ซึ่งพ่อของเขารอดชีวิตจากโทษจำคุกที่เมืองซันดากันในช่วงปี 1942–43

ในปี 2011 นักเรียนชั้นปีที่ 9 และ 10 สาขาการแสดงของโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย Toodyay District ในรัฐเวสเทิร์นออสเตรเลีย ได้นำละคร Six From Borneoของสถานีวิทยุ ABC เมื่อปี 1947 มาดัดแปลงใหม่โดยได้รับความช่วยเหลือจากชุมชน Toodyay รวมถึงสถานีวิทยุชุมชน Toodyay, Shire of Toodyay และ Toodyay RSL การเปิดตัวโครงการ Six From Borneo มีแขกผู้มีเกียรติ ได้แก่ กงสุลใหญ่มาเลเซีย Puan Hamidah Ashari สมาชิกสภานิติบัญญัติจาก Moore Grant Woodhams, นักประวัติศาสตร์การทหารLynette Silverญาติของเชลยศึก Sandakan และสมาชิกชุมชน Toodyay เข้าร่วมงานเปิดตัวโครงการ Six From Borneo เมื่อวันที่ 9 กันยายน 2011 มีการเล่นเสียงที่ตัดตอนมาจากการบันทึกต้นฉบับทางสถานีวิทยุ ABC (WA Perth 720) เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ปี 1947 พร้อมกับเสียงที่ตัดตอนมาจากการบันทึกใหม่ ละครเรื่องนี้มีกำหนดออกอากาศทางสถานีวิทยุชุมชน Toodyay ในช่วงปลายปี 2011 และจะออกอากาศไปยังสถานีวิทยุชุมชนอื่นๆ ทั่วออสเตรเลียในเวลาต่อมา สำเนาการบันทึกใหม่ได้ถูกส่งไปยังหอจดหมายเหตุภาพยนตร์และเสียงแห่งชาติออสเตรเลีย และไปยังห้องสมุด ABC ในเมืองเพิร์ธ รัฐเวสเทิร์นออสเตรเลียแล้ว

ระหว่างปี 2012 ถึง 2014 นักเรียนชาว ออสเตรเลียตะวันตกที่เข้าร่วม Premier's ANZAC Student Tour ได้ไปเยี่ยมชมเมืองซันดากันรานาอูและสถานที่สำคัญต่างๆ ตลอดเส้นทางการเดินขบวนมรณะ เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับความโหดร้ายที่เกิดขึ้น และสร้างความตระหนักรู้ (โดยเฉพาะในหมู่เยาวชน) เกี่ยวกับประสบการณ์ของเชลยศึกชาว ออสเตรเลีย ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในช่วงสงครามโลก ครั้งที่ 2

นายกรัฐมนตรีชินโซ อาเบะ กล่าวถึงซันดา กันในสุนทรพจน์ต่อรัฐสภาออสเตรเลียเมื่อวันที่ 8 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 ซึ่งถือเป็นสุนทรพจน์ต่อรัฐสภาครั้งแรกของผู้นำญี่ปุ่น[15] [16] [17] [18]

การเปิดเผยบันทึกและคำให้การล่าช้าหลังการพิจารณาคดี

หลังสงคราม ข้อมูลจำนวนมากที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์การเดินขบวนถูกปกปิดไม่ให้ครอบครัวและสาธารณชนทราบ ในตอนแรก สาเหตุมาจากข้อมูลที่ขัดแย้งกันระหว่างบันทึกที่มอบให้กับกองทัพกับผู้รอดชีวิตที่ค่าย รวมถึงคำให้การของผู้รอดชีวิตที่ขัดแย้งกัน เรื่องราวที่แตกต่างกันเหล่านี้ทำให้ผู้ชายหลายคนบันทึกวันที่ผิดหรือบันทึกสาเหตุการเสียชีวิตผิด เนื่องจากบันทึกในค่ายมักจะบันทึกการเสียชีวิตของนักโทษที่ถูกประหารชีวิตอันเป็นผลจากการเจ็บป่วย แม้ว่าในที่สุดบันทึกจะได้รับการแก้ไข แต่ข้อมูลที่เกิดขึ้นในทันทีหลังจากสงครามนั้นกลับเล่าถึงเหตุการณ์ในค่ายที่ซับซ้อนและขัดแย้งกันมาก[1]

อย่างไรก็ตาม หลังจากการพิจารณาคดีอาชญากรรมสงครามในปี 1946 เหตุผลเบื้องหลังการปิดบังนี้เปลี่ยนไปจากการขาดข้อมูลที่เชื่อถือได้เป็นเพื่อไม่ให้ครอบครัวต้องโศกเศร้าและทุกข์ทรมาน โดยให้เหตุผลว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างการเดินขบวนนั้นเลวร้ายเกินกว่าจะเปิดเผยได้ ในระหว่างการพิจารณาคดี สื่อมวลชนไม่ได้ถูกขอให้ปิดบังข้อมูลโดยชัดเจน แต่กลับตกลงกับรัฐบาลว่าจะเปิดเผยเฉพาะรายละเอียดพื้นฐานของค่ายเท่านั้น สิ่งที่น่าสังเกตที่สุดคือ เจ้าหน้าที่รักษาบันทึกของกองทัพยังถูกปกปิดข้อมูลและพึ่งพาข่าวเผยแพร่เพื่อเข้าถึงคำให้การ บันทึก และข้อมูลทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับการสืบสวนอาชญากรรมสงคราม[1]

ในช่วงเวลานี้เองที่ได้มีการสอบสวนค่ายดังกล่าว ซึ่งรวมถึงการรวบรวมศพสำหรับคณะกรรมการเก็บศพทหารและการกู้คืนบันทึกของค่าย ผลการสอบสวนนี้ หลังจากการสอบสวนเสร็จสิ้นในปี 1947 ได้ถูกเปิดเผยต่อหน่วยงานของรัฐที่เกี่ยวข้องเพื่อปิดผนึกไว้เป็นเวลาอย่างน้อย 30 ปี[1]เป็นเรื่องที่น่าสังเกตว่ามีบางคนที่ระบุว่าการกักขังข้อมูลนี้เป็นความพยายามที่จะปกปิดการที่กองทัพไม่ได้เข้าแทรกแซงในเรื่องนี้ ทั้งในแง่ของความล้มเหลวของปฏิบัติการในสิงคโปร์และการละทิ้งโครงการคิงฟิชเชอร์ แม้ว่าข้อกล่าวหาดังกล่าวจะยังไม่ได้รับการยืนยัน[9]

มีข้อมูลเพียงเล็กน้อยที่เปิดเผยต่อสาธารณชนในช่วงเวลาตั้งแต่การปิดผนึกนี้จนถึงการแพร่ขยายของเรื่องเล่าในช่วงทศวรรษ 1980 แม้ว่าหนังสือบางเล่มที่เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหวของหน่วยเหล่านี้ในช่วงสงครามจะได้รับการเผยแพร่ก่อนหน้านี้ แต่หนังสือเหล่านี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับช่วงเวลาที่หน่วยเหล่านี้ถูกกักขัง[19]สมาชิกในครอบครัวที่พยายามหาข้อมูลตั้งแต่ปี 1945 จนถึงการเปิดผนึกเอกสารเหล่านี้ได้รับข้อมูลเพียงเล็กน้อย โดยปกติจะได้รับเพียงการยืนยันการเสียชีวิตเท่านั้น ครอบครัวชาวอังกฤษพบว่าการรวบรวมข้อมูลนี้เป็นเรื่องยากมาก จนกระทั่งความพยายามของนักสืบ นักประวัติศาสตร์ และทหารนำเรื่องเล่าเหล่านี้ออกมาเปิดเผยในช่วงทศวรรษ 1980 และ 1990 เมืองซันดากันจึงกลับมาเป็นที่รู้จักของสาธารณชนอีกครั้ง และสำหรับหลายครอบครัว นี่ถือเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับญาติของพวกเขา[9]

เส้นทางเชลยศึก

ป้ายบอกทาง “ เส้นทาง POW ”

เส้นทาง "เชลยศึก" ในช่วงการเดินทัพมรณะสามครั้งได้รับการบันทึกไว้ในปี 1945 โดยกองทหารอังกฤษและออสเตรเลีย เส้นทางเริ่มต้นที่ซันดากันและสิ้นสุดที่ " ค่ายสุดท้าย " ที่รานาอู สถานีต่างๆ ในเส้นทางมีป้ายบอกทางอยู่

ตั้งแต่ปี 2005 เส้นทางของเส้นทางกลายเป็นข้อโต้แย้งที่ดุเดือดระหว่างนักประวัติศาสตร์สงครามชาวออสเตรเลียสองคนคือ ดร. เควิน สมิธ และลินเน็ตต์ ซิลเวอร์[20] [21]ดร. สมิธอ้างว่าที่เทลูปิดเส้นทางได้เบี่ยงไปทางขวาสู่มิรูรูผ่านหุบเขาลิวากู แต่ลินเน็ตต์โต้แย้งว่าไม่เคยไปที่มิรูรูตามแผนที่วาดด้วยมือที่พบโดยทีมกู้ศพชาวออสเตรเลียจากสำนักงานหลุมศพทหารออสเตรเลียและได้รับการตรวจสอบในภายหลังในปี 2012 โดยหน่วยประวัติศาสตร์และการทำแผนที่กองทัพออสเตรเลีย[20] [21] [22]ข้อโต้แย้งได้รับการยุติเมื่อหลักฐานของลินเน็ตต์ได้รับการสนับสนุนโดยผู้ตัดเส้นทางคนสุดท้ายสองคนคือ ตูตี อากาอู และซูดิน ซึ่งอาศัยอยู่ในขณะนั้นเพื่อสร้างเส้นทางภายใต้การใช้แรงงานบังคับสำหรับกองทัพจักรวรรดิญี่ปุ่น (IJA) เช่นเดียวกับการได้เห็นความน่าสะพรึงกลัวของการเดินทัพแห่งความตาย[20] [21] [23]พยานทั้งสองคนนี้เสียชีวิตไปแล้ว ซูดินเสียชีวิตเมื่อวันที่ 14 พฤษภาคม 2017 จากอาการหายใจลำบากในวัย 87 ปี[24]และทูอาตี้เสียชีวิตเมื่อวันที่ 29 ตุลาคม 2018 ในวัย 105 ปี[25]

ในปี 2011 นายกรัฐมนตรีออสเตรเลียในอนาคตScott Morrison (ได้รับการแต่งตั้งในปี 2018) ตัดสินใจเดินตามเส้นทางจาก Telupid ไปยัง Ranau ร่วมกับนักการเมืองชาวออสเตรเลียอีก 2 คน ได้แก่Jason Clare รัฐมนตรีกลาโหมในขณะนั้น และRob Oakeshott นักการเมืองอิสระ โดยใช้เวลาเดิน 6 วันจาก Telupid ไปยังไซต์ Last Camp ใน Ranau ร่วมกับ Lynette Silver สามีของเธอ Neil Silver และกลุ่มนักเรียนชาวออสเตรเลีย 20 คน[26]ในปี 2016 กองกำลังนักเรียนนายร้อยผสม 27 Sutton Valence School (SVS) จากสหราชอาณาจักร ซึ่งรวมถึงนักเรียนหญิง 7 คน ที่มาเยี่ยมชมเส้นทางนี้เพื่อเดินป่าเป็นเวลา 5 วันผ่านพื้นที่ป่าจาก Bauto ไปยัง Muruk [27]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ abcdefgh ซิลเวอร์, ลินเน็ตต์ แรมเซย์, 1945- (1999). ซันดากัน: การสมคบคิดแห่งความเงียบ (ฉบับที่ 3). บูร์ราครีก, นิวเซาท์เวลส์: แซลลี่ มิลเนอร์ สำนักพิมพ์ISBN 1863512454.OCLC 222609786  .{{cite book}}: CS1 maint: ชื่อหลายชื่อ: รายชื่อผู้เขียน ( ลิงค์ ) CS1 maint: ชื่อตัวเลข: รายชื่อผู้เขียน ( ลิงค์ )
  2. ^ Digger History การเดินขบวนมรณะซันดากัน: ความโหดร้ายของชาวญี่ปุ่น
  3. ^ Southernwood, Ross (25 พฤศจิกายน 2012). "รอยเท้าสุดท้ายของเชลยศึก". Sydney Morning Herald
  4. ^ ฟูลเลอร์, โทมัส; ทริบูน, อินเตอร์เนชั่นแนลเฮรัลด์ (23 มีนาคม 1999). "การเดินขบวนมรณะบอร์เนียว /ของนักโทษ 2,700 คน รอดชีวิต 6 คน : ทหารเก่ารำลึกถึงความโหดร้ายในยามสงคราม". เดอะนิวยอร์กไทมส์
  5. ^ The Marches เก็บถาวร 15 มีนาคม 2017 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนสงครามของออสเตรเลีย ค.ศ. 1939–1945
  6. ^ การเดินขบวนแห่งความตายแห่งซันดากัน เก็บถาวร 1 มกราคม 2007 ที่เวย์แบ็กแมชชีนสมาคมประวัติศาสตร์สงครามแปซิฟิก
  7. ^ ภาระ ไข้ อดอยาก เก็บถาวร 17 ธันวาคม 2549 ที่เวย์แบ็กแมชชีนค่ายเชลยศึกซันดากัน 2485–2487
  8. ^ โดย Dick Braithwaite; Yun-Lok ​​Lee. “การท่องเที่ยวในความมืด ความเกลียดชัง และการปรองดอง” (PDF) – ผ่านทางResearchGate
  9. ↑ เอบีซีดี แฮม, พอล. (2012) ซันดากัน . นอร์ทซิดนีย์ รัฐนิวเซาท์เวลส์: Random House Australia. ไอเอสบีเอ็น 9781864711400.OCLC 782131733  .
  10. ^ Remembering Sandakan: 1945–1999 เก็บถาวร 14 กรกฎาคม 2009 ที่เวย์แบ็กแมชชีน "กัปตันโฮชิจิมะ ซูซูมิ สามารถเปิดเผยจากความรู้ของเขาเกี่ยวกับเอกสารการสอบสวนอาชญากรรมสงครามได้ว่าเชลยศึกกลุ่มสุดท้ายถูกสังหารที่รานาอุเมื่อวันที่ 27 สิงหาคม 1945 นานหลังจากที่ญี่ปุ่นยอมแพ้ พวกเขาถูกสังหารอย่างไม่ต้องสงสัย ตามความเห็นของม็อฟฟิตต์ เพื่อหยุดไม่ให้พวกเขาสามารถเป็นพยานถึงความโหดร้ายที่ทหารยามได้กระทำ"
  11. ^ "Stolen Years: The War Crimes Trials". Australian War Memorial สืบค้นเมื่อ14 สิงหาคม 2013
  12. ^ Six from Borneo : documentary drama of the death marches โดย Colin Simpson, Australian Broadcasting Commission , 1948. สืบค้นเมื่อ 24 มีนาคม 2022.
  13. ^ คณะกรรมการการท่องเที่ยวซาบาห์ "อนุสรณ์สถานสงครามกุนดาซัง – จุดหมายปลายทาง เว็บไซต์อย่างเป็นทางการของคณะกรรมการการท่องเที่ยวซาบาห์ (ซาบาห์ มาเลเซีย บอร์เนียว)" Sabahtourism.com เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 สิงหาคม 2013 . สืบค้นเมื่อ 14 สิงหาคม 2013 .
  14. ↑ ":: เพื่อมิให้เราลืม - ซันดากัน - ราเนา - กุนดาซัง - เปตากัส ::" เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อวันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2010 . สืบค้นเมื่อ2 มกราคม 2010 .
  15. ^ นายกรัฐมนตรีญี่ปุ่นและเว็บเพจคณะรัฐมนตรี คำปราศรัยของนายกรัฐมนตรีอาเบะต่อรัฐสภาออสเตรเลีย วันอังคารที่ 8 กรกฎาคม 2557 สืบค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2558
  16. ^ 'คำแสดงความเสียใจอย่างจริงใจ' ของชินโซ อาเบะ ชาวออสเตรเลีย สำหรับโคโคดะและซันดากัน 9 กรกฎาคม 2558 สืบค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2558
  17. ^ Sydney Morning Herald Shinzo Abe แสดงความเสียใจต่อผู้สูญเสียที่ซันดากัน: ความสยองขวัญจากอดีต ช่วงเวลาแห่งการหยุดเวลา 9 กรกฎาคม 2014 สืบค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2015
  18. ^ คำปราศรัยของนายกรัฐมนตรีญี่ปุ่นในการประชุมฮันซาร์ด วันอังคารที่ 8 กรกฎาคม 2557 สืบค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2558
  19. ^ นิวตัน, อาร์ดับบลิว แม็กกินเนส, ปีเตอร์ อีเอ็ม (2549). ความรุ่งโรจน์อันน่าสยดสยอง: ประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการของกองพันที่ 2/19 ของ AIFสมาคม RNSWR 1/19 ISBN 0909133050.OCLC 224955503  .{{cite book}}: CS1 maint: หลายชื่อ: รายชื่อผู้เขียน ( ลิงค์ )
  20. ^ abc “พบคนตัดเส้นทาง Death March”. Daily Express. 23 สิงหาคม 2016 . สืบค้นเมื่อ23 มกราคม 2019 .
  21. ^ abc "การยกย่องพยานการเดินขบวนแห่งความตาย 2 คนที่น่าตกตะลึง" Daily Express. 9 กันยายน 2018 . สืบค้นเมื่อ 23 มกราคม 2019 .
  22. ^ "ยึดตามเส้นทางเดินทัพแห่งความตายที่ทราบ" Daily Express. 2 ตุลาคม 2011 . สืบค้นเมื่อ23 มกราคม 2019 .
  23. ^ "The biggest Death March surprises". Daily Express. 1 มกราคม 2017 . สืบค้นเมื่อ23 มกราคม 2019 .
  24. ^ Kan Yaw Chong (26 พฤษภาคม 2017). "พยานขบวนการสังหารโหดเสียชีวิต". Daily Express . สืบค้นเมื่อ23 มกราคม 2019 .
  25. ^ Kan Yaw Chong (4 พฤศจิกายน 2018). "Last known Death March track cutter dies". Daily Express . สืบค้นเมื่อ23 มกราคม 2019 .
  26. ^ Kan Yaw Chong (26 สิงหาคม 2018). "นายกรัฐมนตรีออสเตรเลียคนใหม่ได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งใน Death March!". Daily Express . สืบค้นเมื่อ23 มกราคม 2019 .
  27. ^ "มาที่นี่เพื่อสัมผัสประสบการณ์การเดินทัพแห่งความตาย" Daily Express. 28 กรกฎาคม 2016 . สืบค้นเมื่อ23 มกราคม 2019 .
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับซันดากันเดธมาร์เชส
  • เส้นทางซันดากัน – Sandakan-Ranau Death March (1942–1945) Sandakan-Ranau Death March
  • Lynette Silver จาก Sandakan Memorial Park ซึ่งเริ่มให้ความช่วยเหลือสำนักงานหลุมศพทหารออสเตรเลีย (OAWG) ในการพัฒนา Sandakan Memorial Park ในปี 1995 และมีส่วนร่วมในโครงการริเริ่มต่างๆ มากมายนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
  • การรับราชการทหารโดยฉ้อโกง: การสืบสวนข้อเรียกร้องที่น่าสงสัยที่ทำโดยบุคคลต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการรับราชการทหาร และอื่นๆ
  • รายชื่อเชลยศึก มีการรวบรวมไว้จำนวนมากเกี่ยวกับชะตากรรมของเชลยศึกชาวออสเตรเลียและอังกฤษที่ถูกส่งไปยังหรือถูกกำหนดให้ไปที่ค่ายเชลยศึกซันดากัน
  • มูลนิธิอนุสรณ์สถานซันดากัน เก็บถาวรเมื่อวันที่ 24 มีนาคม 2550 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  • ภาระ ไข้ หิวโหย: รำลึกถึงซานดากัน
  • ปีที่ขโมยมา เก็บถาวร 2 กุมภาพันธ์ 2550 ที่เวย์แบ็กแมชชีนอนุสรณ์สถานสงครามออสเตรเลีย เชลยศึกออสเตรเลีย-เชลยศึกญี่ปุ่น
  • เชลยศึกชาวออสเตรเลียและชาวญี่ปุ่น เก็บถาวร 2 กุมภาพันธ์ 2550 ที่เวย์แบ็กแมชชีนรายการหนังสืออ่าน
  • ซันดากัน
  • Behind the Wire เก็บถาวรเมื่อวันที่ 5 กุมภาพันธ์ 2012 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนสงครามของออสเตรเลีย: 1939–1945
  • ประวัติของ War Memorial Park ข้าง Sibuga FR เก็บถาวร 30 กันยายน 2550 ที่เวย์แบ็กแมชชีนกรมป่าไม้ซาบาห์
  • รำลึกถึงการเดินขบวนมรณะซันดากัน ABC Western Australia วันจันทร์ที่ 13 มิถุนายน 2548
  • Sandakan Death March: ความโหดร้ายของชาวญี่ปุ่น ประวัติศาสตร์การขุด: ประวัติศาสตร์ไม่เป็นทางการของกองทัพออสเตรเลียและนิวซีแลนด์
  • เกิดอะไรขึ้นในการเดินขบวนมรณะซันดากัน? คณะกรรมการรำลึกวัน ANZAC (ควีนส์แลนด์)
  • การเดินขบวนมรณะซันดากัน สมาคมประวัติศาสตร์สงครามแปซิฟิก
  • นิทรรศการการป้องกันประเทศ[ ลิงก์ตายถาวร ]เอกสารศาลอาชญากรรมสงครามญี่ปุ่น 1946–1948
  • บัญชีรายการเอกสารของศาลอาชญากรรมสงครามญี่ปุ่น 1946–1948 [ ลิงก์เสียถาวร ]มหาวิทยาลัยนิวเม็กซิโก ห้องสมุดมหาวิทยาลัย ศูนย์วิจัยภาคตะวันตกเฉียงใต้ กล่อง 18 โฟลเดอร์ 73: หมายเลข 1671A 26 ตุลาคม 1945 อาชญากรรมสงคราม พื้นที่ซันดากัน แถลงการณ์ร่วมของ Chen Kay, Chin Kin และ Lo Tong ต่อจ่าสิบเอก Naoji Rosotani, Kempei Tai กล่อง 20 โฟลเดอร์ 57: หมายเลข 3211 IMTFE คำให้การสาบานของ Takakura, Tadashi, 9-8-47 กัปตัน Takakura Tadashi เป็นผู้บัญชาการของค่ายซันดากันเมื่อเชลยศึกเดินทัพจากซันดากันไปยังรานาอูในการเดินทัพมรณะครั้งที่สอง 29 พฤษภาคม 1945
  • การท่องเที่ยวและการเดินทัพมรณะซันดากัน เก็บถาวร 7 กุมภาพันธ์ 2012 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  • การสร้างวิทยุลับในค่ายซันดากัน: สัมภาษณ์กับพันโท RG Wells


ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=การเดินขบวนมรณะซันดากัน&oldid=1242282301"