ชาวสวาฮีลี
กลุ่มชาติพันธุ์แอฟริกาตะวันออก
กลุ่มชาติพันธุ์
ภาษาสวาฮีลี
วาสวาฮีลี وَسوَحِيلِ‎
วะอังวะนาوَؤِنْڠوَانَ
ภูมิภาคที่มีประชากรจำนวนมาก
แทนซาเนีย (โดยเฉพาะแซนซิบาร์ ) เคนยาโมซัมบิกซาอุดีอาระเบียโอมานคองโก[ 1 ]
ชายฝั่งสวาฮีลีค. 1.2 ล้าน
 ประเทศแทนซาเนีย996,000 [2]
 เคนย่า56,074 [3]
 โมซัมบิก21,070 [4]
 คอโมโรส4,000 [5]
ชาวต่างแดนค. 0.8 ล้าน
 ซาอุดิอาระเบีย420,000 [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]
 มาดากัสการ์113,000 [5]
 โอมาน100,000 [6]
 ประเทศสหรัฐอเมริกา90,000 [7]
 สาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก56,500 [8]
 บุรุนดี25,000 [5]
ภาษา
สวาฮีลี , อังกฤษ , โปรตุเกส , อาหรับ , ฝรั่งเศส
ศาสนา
ศาสนาอิสลาม ( ซุนนีชีอะห์ซูฟี )ส่วนใหญ่อยู่ในบริเวณชายฝั่ง[9] ศาสนาคริสต์ ( คาทอลิก ออร์โธดอกซ์และโปรเตสแตนต์ )
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง
มิจิเคนดา , โปโคโม , คอโมเรียน , บาจูนิส , ชิราซี , มวานี , มันเยมา , บราวานีส , มักเว , อาหรับและ เล มบา

ชาวสวาฮีลี ( สวาฮีลี : วาสวาฮีลี , وَسوَحِيلِ) ส่วนใหญ่ประกอบด้วยกลุ่มชาติพันธุ์บันตูแอฟโฟรอาหรับและโคโมโรส ที่อาศัยอยู่ตาม ชายฝั่งสวาฮีลีซึ่ง เป็นพื้นที่ที่ครอบคลุมหมู่ เกาะ แซนซิบาร์และแนวชายฝั่ง แผ่นดินใหญ่ ของแทนซาเนีย ชายฝั่ง เคนยาตอน เหนือของโมซัมบิกหมู่เกาะโคโมโรสและทางตะวันตกเฉียงเหนือของมาดากัสการ์

ชาวสวาฮีลีดั้งเดิมมีความแตกต่างจากชาวบันตูกลุ่มอื่นๆ โดยระบุว่าตนเองเป็นวาอุงวานา (ผู้เจริญแล้ว) ในบางภูมิภาค (เช่นเกาะลามู ) ความแตกต่างนี้ยิ่งมีการแบ่งชั้นทางสังคมและภาษาถิ่นมากขึ้น ซึ่งบ่งบอกถึงกระบวนการทางประวัติศาสตร์ที่ชาวสวาฮีลีรวมตัวกันมาเป็นเวลานาน อย่างไรก็ตาม เมื่อไม่นานมานี้ ผ่านกระบวนการสวาฮีลีอัตลักษณ์นี้ขยายไปถึงบุคคลเชื้อสายแอฟริกันทุกคนที่พูดภาษาสวาฮีลีเป็นภาษาแรก นับถือศาสนาอิสลามและอาศัยอยู่ในเมืองในศูนย์กลางเมืองหลักๆ ของแทนซาเนียในปัจจุบันและเคนยาชายฝั่ง โมซัมบิกตอนเหนือ หรือคอโมโรส[10]

ชื่อภาษาสวาฮีลีมีที่มาจากคำพ้องเสียงของภาษาที่มาจากภาษาอาหรับ : سواحل , อักษรโรมัน :  Sawāhil , แปล ว่า 'ชายฝั่ง' โดยมี WaUngwana เป็นชื่อย่อชาวสวาฮีลีพูดภาษาสวาฮี ลี ภาษาสวา ฮีลีมาตรฐานสมัยใหม่ได้มาจากภาษาถิ่น Kiunguja ของแซนซิบาร์ เช่นเดียวกับภาษาอื่นๆ ทั่วโลก ภาษาสวาฮีลีได้ยืมคำศัพท์จำนวนมากจากภาษาต่างประเทศ โดยเฉพาะคำศัพท์ทางการบริหารจากภาษาอาหรับ แต่ยังรวมถึง คำศัพท์จากภาษาโปรตุเกสเปอร์เซียฮินดีสเปนอังกฤษและเยอรมันด้วย ภาษาถิ่นอื่นๆ ที่เก่าแก่กว่า เช่น Kimrima และ Kitumbatu มีคำยืมจากภาษาอาหรับน้อยกว่ามาก ซึ่งบ่งบอกถึงลักษณะพื้นฐานของภาษาบานตูภาษาสวาฮีลีเป็นภาษากลางและภาษาทางการค้าของชายฝั่งแอฟริกาตะวันออกตั้งแต่ศตวรรษที่ 9 เป็นต้นมา การที่พ่อค้าชาวแซนซิบาร์บุกเข้าไปในแอฟริกาตอนในตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 18 ทำให้ภาษาสวาฮีลีได้รับการยอมรับให้เป็นภาษากลางในแอฟริกาตะวันออกดังนั้น ภาษาสวาฮีลีจึงเป็นภาษาแอฟริกันที่มีผู้พูดมากที่สุด ไม่ใช่แค่ชาววาฮีลีเท่านั้นที่ใช้ภาษานี้[11]

คำนิยาม

ชาวสวาฮีลีมีต้นกำเนิดมาจากชาวบันตูที่อาศัยอยู่ตามชายฝั่งของแอฟริกาตะวันออกเฉียงใต้ในเคนยา แทนซาเนีย และโมซัมบิก เกษตรกรที่พูดภาษาบันตูเหล่านี้ตั้งถิ่นฐานบนชายฝั่งนี้เมื่อต้นสหัสวรรษแรก การค้นพบทางโบราณคดีที่ฟูกูชานีบนชายฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของแซนซิบาร์ บ่งชี้ว่ามีการตั้งถิ่นฐานของชุมชนเกษตรกรรมและประมงตั้งแต่ศตวรรษที่ 6 เป็นต้นมา ดินเหนียวที่พบจำนวนมากบ่งชี้ว่ามีอาคารไม้ ลูกปัดเปลือกหอย เครื่องบดลูกปัด และเศษเหล็กที่พบในบริเวณนี้ มีหลักฐานการค้าระยะไกลที่จำกัด พบเครื่องปั้นดินเผาที่นำเข้ามาจำนวนเล็กน้อย น้อยกว่า 1% ของเครื่องปั้นดินเผาทั้งหมดที่พบ ส่วนใหญ่มาจากอ่าว และมีอายุตั้งแต่ศตวรรษที่ 5 ถึง 8 ความคล้ายคลึงกับแหล่งโบราณคดีร่วมสมัย เช่น มโคโคโทนีและดาร์เอสซาลามบ่งชี้ว่ามีชุมชนที่รวมกันเป็นหนึ่งเดียวซึ่งพัฒนาเป็นศูนย์กลางวัฒนธรรมทางทะเลชายฝั่งแห่งแรก เมืองชายฝั่งดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับการค้าในมหาสมุทรอินเดียในช่วงต้นนี้ และการค้าก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทั้งในด้านความสำคัญและปริมาณระหว่างกลางศตวรรษที่ 8 ถึงศตวรรษที่ 11 [12]

ลำดับวงศ์ตระกูลในท้องถิ่นในศตวรรษที่ 15 ชื่อKilwa Chronicleระบุว่าผู้ปกครองและผู้ก่อตั้งเมืองชายฝั่งเป็นผู้อพยพจากเมืองShirazi ของเปอร์เซีย ในศตวรรษที่ 11 [13]ซึ่งเป็นพื้นฐานของ ตำนานต้นกำเนิด ยุค Shiraziที่แพร่หลายไปตามชายฝั่งในช่วงเปลี่ยนสหัสวรรษ[ ต้องการการอ้างอิง ]การศึกษา DNA ในปี 2022 ได้เก็บตัวอย่างจากหลุมศพของชาวมุสลิม 80 แห่งจากเมืองต่างๆ ทั่วภูมิภาค พบว่าบรรพบุรุษทางมารดาของประชากรที่ศึกษานั้นมีเชื้อสายแอฟริกาตะวันออกเป็นหลัก โดยส่วนใหญ่เป็นชาวบันตูและยุคหินใหม่แบบพาสทอเรียล ในขณะที่มรดกทางเพศชายส่วนใหญ่เป็นชาวเอเชีย[5]นักวิชาการบางคนปฏิเสธความถูกต้องของการอ้างว่ามีต้นกำเนิดจากเปอร์เซียเป็นหลัก[14] [15] พวกเขาชี้ให้เห็นถึงความหายากของประเพณีและการพูดของเปอร์เซีย การขาดหลักฐานเอกสารเกี่ยวกับศาสนาอิสลามชีอะในวรรณกรรมมุสลิมบนชายฝั่งสวาฮีลี และแทนที่จะเป็นเช่นนั้น กลับมี หลักฐานที่เกี่ยวข้องกับอาหรับซุนนีมากมายในประวัติศาสตร์[16]หลักฐานเอกสาร เช่น หลักฐานทางโบราณคดี "สำหรับการตั้งถิ่นฐานของชาวเปอร์เซียยุคแรกก็ขาดหายไปโดยสิ้นเชิงเช่นกัน" [17]แหล่งที่มาที่เป็นไปได้มากที่สุดสำหรับเรื่องราวเกี่ยวกับชาวชีราซีมาจากชาวมุสลิมที่อาศัยอยู่ใน หมู่เกาะ ลามูซึ่งอพยพไปทางใต้ในศตวรรษที่ 10 และ 11 พวกเขานำประเพณีการผลิตเหรียญกษาปณ์และรูปแบบอิสลามเฉพาะท้องถิ่นมาด้วย ผู้ย้ายถิ่นฐานชาวแอฟริกันเหล่านี้ดูเหมือนจะพัฒนาแนวคิดเกี่ยวกับต้นกำเนิดของชาวชีราซีเมื่อพวกเขาอพยพไปทางใต้มากขึ้น ใกล้กับมาลินดีและมอมบาซาตามแนวชายฝั่งมิริมา ความสัมพันธ์ทางการค้าที่ยาวนานกับอ่าวเปอร์เซียทำให้ตำนานเหล่านี้น่าเชื่อถือ นอกจากนี้ เนื่องจากสังคมมุสลิมส่วนใหญ่มีสายเลือดบิดา เราจึงสามารถอ้างตัวตนที่ห่างไกลจากสายเลือดบิดาได้ แม้จะมีหลักฐานทางลักษณะและร่างกายที่ยืนยันตรงกันข้าม ประเพณีที่เรียกว่าชิราซีเป็นตัวแทนของการมาถึงของศาสนาอิสลามในยุคเหล่านี้ ซึ่งเป็นเหตุผลหนึ่งที่พิสูจน์ได้ว่าคงอยู่มายาวนาน มัสยิดและเหรียญกษาปณ์ที่มีอยู่แสดงให้เห็นว่า "ชิราซี" ไม่ใช่ผู้อพยพจากตะวันออกกลาง แต่เป็นมุสลิมสวาฮีลีทางตอนเหนือ พวกเขาอพยพไปทางใต้ ก่อตั้งมัสยิด นำเหรียญกษาปณ์มาใช้ จารึกและมิฮราบที่แกะสลักอย่างประณีต พวกเขาควรได้รับการตีความว่าเป็นมุสลิมแอฟริกันพื้นเมืองที่เล่นการเมืองในตะวันออกกลางเพื่อประโยชน์ของตนเอง บางคนยังคงใช้ตำนานการก่อตั้งนี้ในอีกพันปีต่อมาเพื่อยืนยันอำนาจของตน แม้ว่าบริบทของตำนานจะถูกลืมไปนานแล้ว ตำนานชิราซีมีความสำคัญใหม่ในศตวรรษที่ 19 ในช่วงที่โอมานปกครอง การอ้างสิทธิ์ว่ามีบรรพบุรุษเป็นชาวชีราซีถูกใช้เพื่อสร้างระยะห่างระหว่างชาวพื้นเมืองกับชาวอาหรับที่มาใหม่ เนื่องจากชาวเปอร์เซียไม่ได้ถูกมองว่าเป็นชาวอาหรับ แต่ยังคงมีสายเลือดอิสลามที่เป็นแบบอย่าง การเน้นย้ำว่าชาวชีราซีมาเป็นเวลานานและแต่งงานกับชาวพื้นเมืองในท้องถิ่นเชื่อมโยงการอ้างสิทธิ์นี้กับการสร้างเรื่องเล่าพื้นเมืองที่น่าเชื่อถือเกี่ยวกับมรดกของชาวสวาฮีลีโดยไม่แยกขาดจากอุดมคติของการเป็นวัฒนธรรมที่เน้นทะเล[18] [19] [20]

มีทฤษฎีหลักสองประการเกี่ยวกับต้นกำเนิดของ กลุ่มย่อย ชาวชีราซีของชาวสวาฮีลี ทฤษฎีหนึ่งที่อิงตามประเพณีปากเปล่าระบุว่าผู้อพยพจากภูมิภาคชีราซ ทางตะวันตกเฉียงใต้ของ อิหร่านได้ตั้งถิ่นฐานที่ท่าเรือและเกาะต่างๆ บนชายฝั่งแอฟริกาตะวันออกโดยตรงตั้งแต่ศตวรรษที่ 10 [21] [22]เมื่อถึงเวลาที่ชาวเปอร์เซียเข้ามาตั้งถิ่นฐานในพื้นที่นั้น ผู้ที่อยู่อาศัยก่อนหน้านี้ถูกขับไล่โดยชาวบันตูและนิลอติก ที่เข้ามา [23]ผู้คนจำนวนมากขึ้นจากส่วนต่างๆ ของอ่าวเปอร์เซียยังคงอพยพไปยังชายฝั่งสวาฮีลีต่อไปอีกหลายศตวรรษต่อมา และพวกเขาเหล่านี้รวมตัวกันเป็นชาวชีราซีในปัจจุบัน[24]ทฤษฎีที่สองเกี่ยวกับต้นกำเนิดของชาวชีราซียังตั้งสมมติฐานว่าพวกเขามาจากเปอร์เซีย แต่มาตั้งถิ่นฐานในแอฟริกาตะวันออก ก่อน [21]ในศตวรรษที่สิบสอง เมื่อการค้าทองคำกับแหล่งค้าขายที่อยู่ห่างไกลอย่างโซฟาลาบน ชายฝั่ง โมซัมบิกเติบโตขึ้น กล่าวกันว่าผู้ตั้งถิ่นฐานได้อพยพลงไปทางใต้สู่เมืองชายฝั่งต่างๆ ในเคนยา แทนซาเนีย โมซัมบิกตอนเหนือ และหมู่เกาะในมหาสมุทรอินเดียเมื่อถึงปีค.ศ. 1200 พวกเขาได้ก่อตั้งสุลต่านในท้องถิ่นและเครือข่ายการค้าบนเกาะคิลวามาเฟียและคอโมโรสตามแนวชายฝั่งสวาฮีลี และในมาดากัสการ์ทางตะวันตกเฉียงเหนือ[ 25 ] [26]การศึกษาล่าสุดสนับสนุนตำนานต้นกำเนิดของชาวสวาฮีลี โดยระบุว่า "บรรพบุรุษชาวเอเชียมีส่วนประกอบที่เกี่ยวข้องกับเปอร์เซียและอินเดีย โดย 80–90% ของ DNA ของชาวเอเชียมีต้นกำเนิดจากผู้ชายเปอร์เซีย"

ชาวสวาฮีลีในปัจจุบันพูดภาษาสวาฮีลีเป็นภาษาแม่ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของภาษาบันตูใน ตระกูล ภาษาไนเจอร์-คองโกภาษานี้มีคำยืมจากภาษาอาหรับ[27]

ศาสนา

ศาสนาอิสลามเริ่มมีสถานะบนชายฝั่งของแอฟริกาตะวันออกเฉียงใต้เมื่อราวศตวรรษที่ 9 ซึ่งตรงกับช่วงเวลาที่พ่อค้าชาวบานตูเข้ามาตั้งถิ่นฐานบนชายฝั่งและเข้าสู่เครือข่ายการค้าในมหาสมุทรอินเดีย ชาวสวาฮีลีนับถือศาสนาอิสลามนิกายซุนนี[28]

ชาวสวาฮีลีจำนวนมากประกอบพิธีฮัจญ์และอุมเราะห์จากแทนซาเนีย[29]เคนยา[30]และโมซัมบิก[31]ชุดอิสลามแบบดั้งเดิม เช่นจิลบับและโทบก็เป็นที่นิยมในหมู่ชาวสวาฮีลีเช่นกัน ชาวสวาฮีลียังเป็นที่รู้จักในการใช้การทำนายดวงชะตา ซึ่งได้รับอิทธิพลจากความเชื่อดั้งเดิมของชนพื้นเมือง เช่น พวกเขาเชื่อในญินและผู้ชายหลายคนสวมเครื่องรางป้องกันตัวที่มีข้อความจากคัมภีร์อัลกุรอาน

การทำนายดวงชะตาทำได้โดยการอ่านคัมภีร์อัลกุรอาน บ่อยครั้งนักทำนายจะนำบทต่างๆ จากคัมภีร์อัลกุรอานมาใช้ในการรักษาโรคบางชนิด บางครั้งเขาจะสั่งให้คนไข้แช่กระดาษที่มีบทต่างๆ จากคัมภีร์อัลกุรอานในน้ำ ด้วยน้ำที่ผสมหมึกนี้ซึ่งมีพระวจนะของอัลลอฮ์ อยู่ คนไข้จะชำระร่างกายหรือดื่มเพื่อรักษาอาการป่วยของตนเอง บุคคลที่ได้รับอนุญาตให้เป็นหมอผีในวัฒนธรรมนี้มีเพียงศาสดาและครูสอนศาสนาอิสลามเท่านั้น[32]

มีชาวสวาฮีลีบางคนที่นับถือศาสนาคริสต์ด้วย[33]

ภาษา

อักษร สวาฮีลีอาหรับบนเหรียญหนึ่งไพซาร์จากแซนซิบาร์ราวปี 1299 AH (ค.ศ. 1882)
อักษร สวาฮีลี-อาหรับบนประตูไม้แกะสลัก (เปิด) ที่ลามูในเคนยา
อักษร สวาฮีลี-อาหรับบนประตูไม้ในป้อมเจซัส เมืองมอมบาซาประเทศเคนยา

ภาษาสวาฮีลีเป็นภาษาพื้นเมืองและเป็นสมาชิกของ กลุ่มย่อย บันตูใน ตระกูล ไนเจอร์-คองโก ญาติใกล้ชิดที่สุดของภาษาสวาฮีลี ได้แก่ภาษาคอโมโรสที่พูดในหมู่เกาะคอโมโรสและภาษามิจิเกนดาของ ชาว มิจิเกนดาในเคนยา[34]

ภาษาสวาฮีลีเป็นภาษาพูดดั้งเดิมที่มีศูนย์กลางอยู่ที่แซนซิบาร์และพื้นที่ชายฝั่งของเคนยาและแทนซาเนียซึ่งรวมเรียกว่าแนวชายฝั่งที่เรียกว่าชายฝั่งสวาฮีลี[35]ภาษาสวาฮีลีจึงกลายมาเป็นภาษาของชนชั้นเมืองใน ภูมิภาค เกรทเลกส์ของแอฟริกาและในที่สุดก็ได้กลายเป็นภาษากลางในช่วงหลังอาณานิคม

พันธุศาสตร์

ในปี 2022 ได้มีการสกัด DNA วิเคราะห์ และเปรียบเทียบในตัวอย่าง 80 ตัวอย่างที่นำมาจากผู้คนที่ถูกฝังระหว่างปี ค.ศ. 1250 ถึง 1800 ในเมืองต่างๆ ที่ส่วนใหญ่อยู่ตามแนวชายฝั่งสวาฮีลีในประเทศเคนยาและแทนซาเนียในปัจจุบัน เชื่อกันว่าผู้คนเหล่านี้เป็นชนชั้นนำชาวสวาฮีลีเนื่องจากพวกเขาถูกฝังอยู่ในสุสานใกล้กับมัสยิดหลัก ก่อนปี ค.ศ. 1500 ผู้อยู่อาศัยมีบรรพบุรุษทั้งชาวแอฟริกันและเอเชีย/ตะวันออกใกล้ ซึ่งส่วนใหญ่มีความเกี่ยวข้องกับเปอร์เซีย (โดยมากกว่าครึ่งหนึ่งของ DNA ของพวกเขามีต้นกำเนิดมาจากบรรพบุรุษชาวแอฟริกัน และอีกจำนวนมากของ DNA มาจากบรรพบุรุษชาวเอเชีย) บรรพบุรุษชายของชนชั้นนำชาวสวาฮีลีเป็นส่วนผสมของเอเชียประมาณ 83% และแอฟริกัน 17% โดยประมาณ 90% ของ DNA ชาวเอเชียเป็นชาวเปอร์เซีย และที่เหลือเป็นชาวอินเดีย บรรพบุรุษหญิงของชนชั้นนำชาวสวาฮีลีเป็นชาวแอฟริกันประมาณ 97% และเอเชีย 3% ซึ่งสอดคล้องกับเรื่องเล่าในKilwa Chronicleหลังจากนั้น เชื้อสายอาหรับก็แพร่หลายมากขึ้น ซึ่งสอดคล้องกับบันทึกทางโบราณคดีและประวัติศาสตร์เกี่ยวกับการติดต่อกับอาหรับตอนใต้ ( โอมาน ) [13] [36] [37]

เศรษฐกิจ

เป็นเวลาหลายศตวรรษ ชาวสวาฮีลีพึ่งพาการค้าจากมหาสมุทรอินเดียเป็นอย่างมาก ชาวสวาฮีลีมีบทบาทสำคัญในฐานะคนกลางระหว่างภาคตะวันออกเฉียงใต้ ภาคกลาง และแอฟริกาใต้ และกับโลกภายนอก การติดต่อทางการค้าถูกบันทึกไว้ตั้งแต่ ค.ศ. 100 โดย นักเขียน ชาวโรมัน ยุคแรก ซึ่งเดินทางไปเยี่ยมชมชายฝั่งแอฟริกาตะวันออกเฉียงใต้ในศตวรรษที่ 1 และ 2 [38]เส้นทางการค้าขยายจากเคนยาไปยังแทนซาเนียและคองโกในปัจจุบันซึ่งสินค้าถูกนำไปยังชายฝั่งและขายให้กับพ่อค้าชาวอาหรับ อินเดีย และโปรตุเกส บันทึกทางประวัติศาสตร์และโบราณคดียืนยันว่าชาวสวาฮีลีเป็นพ่อค้าและกะลาสีเรือที่มีผลงานมากมาย[39] [40]ซึ่งล่องเรือไปตามชายฝั่งแอฟริกาตะวันออกเฉียงใต้ไปยังดินแดนที่ไกลถึงอาหรับ[41] เปอร์เซีย[41] มาดากัสการ์ [ 39 ] : 110 อินเดีย[40] [42]และจีน[ 43] พบเครื่องปั้นดินเผาจีนและลูกปัดอาหรับในซากปรักหักพังของซิมบับเวใหญ่[44]ในช่วงยุคกลางที่รุ่งเรืองที่สุด งาช้างและทาสกลายเป็นแหล่งรายได้ที่สำคัญ เชลยที่ถูกขายผ่านการค้าทาสในแซนซิบาร์โดยพ่อค้าทาสชาวอาหรับ ลงเอยที่โปรตุเกสในบราซิล หรือผ่านการค้าทาสในมหาสมุทรอินเดียในคาบสมุทรอาหรับ ชาวประมงชาวสวาฮีลีในปัจจุบันยังคงพึ่งพามหาสมุทรเป็นแหล่งรายได้หลัก ปลาถูกขายให้กับเพื่อนบ้านในแผ่นดินเพื่อแลกกับผลิตภัณฑ์ภายในประเทศ

แม้ว่ามาตรฐานการครองชีพของชาวสวาฮีลีส่วนใหญ่จะต่ำกว่าระดับประเทศที่ร่ำรวยที่สุด แต่ชาวสวาฮีลีโดยทั่วไปถือว่าเป็นกลุ่มที่มีอำนาจทางเศรษฐกิจค่อนข้างมากเนื่องจากประวัติการค้าขายของพวกเขา พวกเขาค่อนข้างมีฐานะดี ตัวอย่างเช่น สหประชาชาติระบุว่าเกาะแซนซิบาร์มีผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศต่อหัวสูงกว่าประเทศแทนซาเนียที่เหลือถึง 25% [45]อิทธิพลทางเศรษฐกิจนี้ทำให้วัฒนธรรมและภาษาของพวกเขาแพร่กระจายไปทั่วแอฟริกาตะวันออกอย่างต่อเนื่อง

สถาปัตยกรรม

นักวิชาการยุคแรกหลายคนคิดว่ามีพื้นฐานมาจากรูปแบบและต้นกำเนิดของอาหรับหรือเปอร์เซีย นักวิชาการร่วมสมัยบางคนเสนอว่าหลักฐานทางโบราณคดี การเขียน ภาษา และวัฒนธรรมอาจบ่งชี้ถึงการกำเนิดของแอฟริกาซึ่งจะตามมาด้วยอิทธิพลของอาหรับและ อิสลาม ที่คงอยู่ ในรูปแบบของการค้าและการแลกเปลี่ยนความคิด ในภายหลัง [46] [47]เมื่อไปเยือนKilwaในปี 1331 นักสำรวจชาวเบอร์เบอร์ ผู้ยิ่งใหญ่ Ibn Battutaรู้สึกประทับใจกับความงามอย่างแท้จริงที่เขาพบเห็นที่นั่น เขาบรรยายผู้อยู่อาศัยว่าเป็น "Zanj สีดำสนิทและมีรอยสักบนใบหน้า" และตั้งข้อสังเกตว่า "Kilwa เป็นเมืองที่สวยงามและสร้างขึ้นอย่างมั่นคง และอาคารทั้งหมดทำด้วยไม้" (คำอธิบายของเขาเกี่ยวกับMombasaนั้นเหมือนกันโดยพื้นฐาน) [48] Kimaryo ชี้ให้เห็นว่ารอยสักที่โดดเด่นนั้นพบได้ทั่วไปในMakondeสถาปัตยกรรมรวมถึงซุ้มประตู ลานบ้าน ที่พักผู้หญิงที่แยกจากกันมิฮราบหอคอย และองค์ประกอบตกแต่งบนตัวอาคารเอง อาจยังคงพบซากปรักหักพังจำนวนมากใกล้ท่าเรือมาลินดีทางตอนใต้ของเคนยาในซาก ปรักหักพัง เกเด ( เมืองที่สาบสูญของเกเด/เกดี ) [49]

บุคคลสำคัญ

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ "ข้อเท็จจริง ข้อมูล รูปภาพ ภาษาสวาฮีลี - บทความเกี่ยวกับภาษาสวาฮีลีจาก Encyclopedia.com" Encyclopedia.com . สืบค้นเมื่อ11 เมษายน 2017 .
  2. ^ PeopleGroups.org. "PeopleGroups.org - ภาษาสวาฮีลีชายฝั่งของแทนซาเนีย" peoplegroups.org .
  3. ^ "สำมะโนประชากรและเคหะแห่งเคนยา 2562 เล่มที่ 4: การกระจายตัวของประชากรตามลักษณะทางเศรษฐกิจและสังคม" (PDF)สำนักงานสถิติแห่งชาติเคนยาสืบค้นเมื่อ 2 พฤษภาคม 2564
  4. ↑ Inquérito Nacional aos Agregados Familiares sobre Condições de Vida: Resultados Gerais (ในภาษาโปรตุเกส). มาปูโต: Instituto Nacional de Estatística. 1998.
  5. ^ abcd "ภาษาสวาฮีลี - การกระจายทั่วโลก". Worlddata.info . สืบค้นเมื่อ2021-07-24 .
  6. ^ Valeri, Marc (2007-07-01). "การสร้างชาติและชุมชนในโอมานตั้งแต่ปี 1970: ชาวโอมานที่พูดภาษาสวาฮีลีในการแสวงหาอัตลักษณ์" African Affairs . 106 (424): 479–496. doi :10.1093/afraf/adm020. ISSN  1468-2621
  7. ^ "ภาษาแอฟริกันที่นิยมในสหรัฐอเมริกา". Akorbi . 2020-03-23 . สืบค้นเมื่อ2021-07-24 .
  8. ^ PeopleGroups.org. "PeopleGroups.org - ภาษาสวาฮีลีตอนกลางของคองโก (กินชาซา)". peoplegroups.org . สืบค้นเมื่อ 2021-07-24 .
  9. ^ "ประชาชนแห่งชายฝั่งสวาฮีลี" 23 มีนาคม 2020
  10. ^ Spear, Thomas (2000). "Early Swahili History Reconsidered". วารสารการศึกษาประวัติศาสตร์แอฟริกันระหว่างประเทศ33 (2): 257–290. doi : 10.2307/220649. ISSN  0361-7882. JSTOR  220649
  11. ^ Horton และ Middleton, “ภาษาสวาฮีลี: ภูมิทัศน์ทางสังคมของสังคมการค้า” Wiley. 2000
  12. ^ ฮอร์ตัน, มาร์กและมิดเดิลตัน, ทอม. “ภาษาสวาฮีลี: ภูมิทัศน์ทางสังคมของชุมชนการค้า” (อ็อกซ์ฟอร์ด: แบล็กเวลล์, 2010), หน้า 46
  13. ↑ อับ บริลเลอ, เอสเธอร์ เอส.; เฟลเชอร์, เจฟฟรีย์; วินน์-โจนส์, สเตฟานี; สิรักษ์, เคนดรา; บรูมานด์โคชบาคท์, นัสรีน; คัลแลน, คิม; เคอร์ติส, เอลิซาเบธ; อิลีฟ, ลอรา; ลอว์สัน, แอนมารี; ออพเพนไฮเมอร์, โจนาส; ชิว ลี่จุน; สจ๊วตสัน, คริสติน; เวิร์คแมน, เจ. โนอาห์; ซัลซาลา, ฟัตมา; อโยโด, จอร์จ (2023) "รากเหง้าทางพันธุกรรมของแอฟริกาและเอเชียที่ผสมผสานกันของผู้คนในยุคกลางของชายฝั่งสวาฮิลี" ธรรมชาติ . 615 (7954): 866–873. Bibcode :2023Natur.615..866B. ดอย :10.1038/s41586-023-05754-w. ISSN  1476-4687 PMC 10060156 . หมายเลข PMID  36991187 
  14. ^ ฮอร์ตันแอนด์มิดเดิลตัน 2000: 20
  15. ^ บาการี 2001: 70
  16. ^ J. De V. ALLEN (1982), ปัญหาของชาวชีราซีในประวัติศาสตร์ชายฝั่งแอฟริกาตะวันออก, Paideuma: Mitteilungen zur Kulturkunde, Bd. 28, จาก ZINJ ถึง ZANZIBAR: การศึกษาด้านประวัติศาสตร์ การค้า และสังคมบนชายฝั่งตะวันออกของแอฟริกา (1982), หน้า 9-27
  17. ^ อัลเลน เจ. ปัญหาชิราซีในประวัติศาสตร์ชายฝั่งแอฟริกาตะวันออก" สถาบันโฟรเบเนียส 2526 หน้า 9 https://www.jstor.org/stable/41409871
  18. ^ Horton, Mark & ​​Middleton, John. “ภาษาสวาฮีลี: ภูมิทัศน์ทางสังคมของสังคมการค้า” (เมืองมัลเดน รัฐแมสซาชูเซตส์: แบล็กเวลล์, 2543) หน้า 59
  19. ^ ฮอร์ตัน, มาร์ก และมิดเดิลตัน, จอห์น. “ภาษาสวาฮีลี: ภูมิทัศน์ทางสังคมของสังคมการค้า” (มัลเดน, แมสซาชูเซตส์: แบล็กเวลล์, 2000) หน้า 61
  20. ^ Meier, Prita. “Swahili Port Cities: The Architecture of Elsewhere” (บลูมิงตัน อินเดียนา: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยอินเดียนา, 2016) หน้า 101
  21. ^ โดย Anthony Appiah; Henry Louis Gates (2010). สารานุกรมแอฟริกา. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด. หน้า 379. ISBN 978-0-19-533770-9-
  22. ^ Derek Nurse; Thomas Spear; Thomas T. Spear (1985). The Swahili: Reconstructing the History and Language of an African Society, 800-1500. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย หน้า 70–79 ISBN 0-8122-1207-X-
  23. ^ Kaplan, Irving (1967). Area handbook for Kenya. American University (Washington, DC). Foreign Area Studies. หน้า 38 และ 42. สืบค้นเมื่อ28 พฤศจิกายน 2016 .
  24. ^ JD Fage; Roland Oliver (1975). ประวัติศาสตร์แอฟริกาของเคมบริดจ์ เล่มที่ 3. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ หน้า 201–202 ISBN 0-521-20981-1-
  25. ^ JD Fage; Roland Oliver (1975). ประวัติศาสตร์แอฟริกาของเคมบริดจ์ เล่มที่ 3. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ หน้า 201–202 ISBN 0-521-20981-1. ดึงข้อมูลเมื่อ18 ตุลาคม 2559 .
  26. ^ HN Chittick (1965), การตั้งอาณานิคมของชาวชีราซีในแอฟริกาตะวันออก, วารสารประวัติศาสตร์แอฟริกา, เล่มที่ 6, หมายเลข 3, หน้า 275-294
  27. ^ โมฮัมเหม็ด โมฮัมเหม็ด อับดุลลา (2001). ไวยากรณ์ภาษาสวาฮีลีสมัยใหม่. สำนักพิมพ์แอฟริกาตะวันออก. หน้า 12. ISBN 9966-46-761-0. ดึงข้อมูลเมื่อ13 ธันวาคม 2560 .
  28. ^ "ประชาชนแห่งชายฝั่งสวาฮิลี" education.nationalgeographic.org . สืบค้นเมื่อ2023-09-11 .
  29. ^ "ผู้แสวงบุญฮัจญ์ในแทนซาเนียติดค้าง" BBC News . 12 ธันวาคม 2550
  30. ^ "เคนยา: ผู้แสวงบุญมอมบาซาแออัดที่สนามบินเพื่อทริปฮัจญ์" 19 พฤศจิกายน 2552 สืบค้นเมื่อ11 เมษายน 2560 – ผ่านทาง AllAfrica
  31. ^ "ข้อมูลเว็บไซต์ hajinformation.com"
  32. ^ "ชาวสวาฮีลี". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-09-18 . สืบค้นเมื่อ2006-09-16 .
  33. ^ " ภาษาสวาฮีลีบันตูแห่งชายฝั่งแอฟริกาตะวันออก" สวดภาวนาแอฟริกา
  34. ^ William Frawley, สารานุกรมภาษาศาสตร์นานาชาติเล่ม 1 (สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ด 2546) หน้า 181
  35. ^ Daniel Don Nanjira, นโยบายต่างประเทศและการทูตของแอฟริกา: ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงศตวรรษที่ 21 , ABC-CLIO, 2010, หน้า 114
  36. ↑ บรีเอล, เอสเธอร์ เอส.; เฟลเชอร์, เจฟฟรีย์; วินน์-โจนส์, สเตฟานี; บรูมานด์โคชบาคท์, นัสรีน; คัลแลน, คิม; เคอร์ติส, เอลิซาเบธ; อิลีฟ, ลอรา; ลอว์สัน, แอนมารี; ออพเพนไฮเมอร์, โจนาส; ชิว ลี่จุน; สจ๊วตสัน, คริสติน; เวิร์คแมน, เจ. โนอาห์; ซัลซาลา, ฟัตมา; อโยโด, จอร์จ; กิดนา, แอกเนส โอ. (11-07-2022) "รากฐานทางพันธุกรรมของแอฟริกาและเอเชียที่เกี่ยวพันกันของชนเผ่ายุคกลางของชายฝั่งสวาฮีลี": 2022.07.10.499442 ดอย :10.1101/2022.07.10.499442. S2CID  250534036. {{cite journal}}: อ้างอิงวารสารต้องการ|journal=( ช่วยด้วย )
  37. ^ Joanne Silberner (12 เมษายน 2023) "อารยธรรมสวาฮีลีเมื่อนานมาแล้วมีต้นกำเนิดมาจากอะไร ยีนให้คำตอบที่เปิดเผย" NPR
  38. ^ Ichumbaki, Elgidius; Munisi, Neema. "Kilwa และบริเวณโดยรอบ" สารานุกรมวิจัย Oxford: ประวัติศาสตร์แอฟริกัน
  39. ^ ab Collins, Robert; Burns, James (2007). A History of Sub-Saharan Africa. Cambridge University Pressหน้า 109–112 ISBN 978-0-521-86746-7-
  40. ^ โดย Bulliet, Richard; Crossley, Pamela; Headrick, Daniel; Hirsch, Steven; Johnson, Lyman (ตุลาคม 2549). โลกและผู้คน: ประวัติศาสตร์โลก. เล่ม 2. สำนักพิมพ์ Wadsworth. หน้า 381. ISBN 978-1-4390-8477-9-
  41. ^ ab การค้าทาสในแอฟริกาตะวันออก BBC, BBC , เข้าถึงเมื่อวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2012
  42. ^ สารานุกรมอิสลาม เล่มที่ 3 ตอนที่ 2 โดยเซอร์ ฮาร์ กิบบ์ หน้า 206 (2001) เข้าถึงเมื่อ 15 กุมภาพันธ์ 2012
  43. ^ ปฏิสัมพันธ์ระหว่างสวาฮีลีกับจีน ประวัติศาสตร์แอฟริกาของเคมบริดจ์: จากราว ค.ศ. 1050 ถึงราว ค.ศ. 1600 โดย JD Fage หน้า 194 (1977) สำนักพิมพ์เคมบริดจ์เข้าถึงเมื่อ 15 กุมภาพันธ์ 2012
  44. ^ การ์เลค (2002) 184-185
  45. ^ "UNdata - บันทึกมุมมอง - GDP ต่อหัวในราคาปัจจุบัน - ดอลลาร์สหรัฐฯ". UN.org . สืบค้นเมื่อ11 เมษายน 2017 .
  46. ^ "urban-research.net". 2000 . สืบค้นเมื่อ11 เมษายน 2017 .
  47. ^ ฮอร์ตัน, มาร์ค (1996). ชางกา: โบราณคดีของชุมชนการค้ามุสลิมบนชายฝั่งแอฟริกาตะวันออกสถาบันอังกฤษในแอฟริกาตะวันออก
  48. ^ "อิบนุ บัตตูตา: การเดินทางในเอเชียและแอฟริกา 1325-1354 - แหล่งข้อมูลยุคกลาง สืบค้นเมื่อ 28 สิงหาคม 2550"
  49. ^ "ซากปรักหักพังของเมืองเกดีที่มีกำแพงล้อมรอบ ประเทศเคนยา - การพักผ่อนหย่อนใจ สุขภาพ และที่อยู่อาศัย - เมืองท่า" PortCities.org.uk สืบค้นเมื่อ11เมษายน2017
Wikisourceมีข้อความจากบทความ " Swahili " ในสารานุกรมนานาชาติใหม่ ปี 1905
  • สื่อที่เกี่ยวข้องกับชาวสวาฮีลีที่ Wikimedia Commons
  • เรื่องราวของแอฟริกา: ภาษาสวาฮีลี — BBC World Service
  • วัฒนธรรมสวาฮีลี
  • "สวาฮีลี"  . สารานุกรมบริแทนนิกา (ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 11) พ.ศ. 2454
  • F. Le Guennec-Coppens และ D. Parkin, Autorité et pouvoir chez les Swahili, Karthala, 1998, p. 262
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ชาวสวาฮีลี&oldid=1252611146"