บทความนี้ต้องการการอ้างอิงเพิ่มเติมเพื่อการตรวจสอบโปรด ( กันยายน 2010 ) |
ใน ศาสตร์อภิปรัชญาสมัยใหม่ส่วนเวลาคือส่วนของวัตถุที่ดำรงอยู่ตามกาลเวลา ส่วนเวลาอาจเป็นอะไรทำนองว่า "ปีแรกของชีวิตคน" หรือ "ทั้งหมดของตารางระหว่างเวลา 10.00 น. ของวันที่ 21 มิถุนายน 1994 ถึง 23.00 น. ของวันที่ 23 กรกฎาคม 1996" คำนี้ใช้ในการอภิปรายเกี่ยวกับความคงอยู่ของวัตถุ วัตถุโดยทั่วไปจะมีส่วนต่างๆ ที่มีอยู่ในอวกาศ เช่น ร่างกายของมนุษย์ที่มีส่วนในอวกาศเช่น มือ เท้า และขา นักอภิปรัชญาบางคนเชื่อว่าวัตถุก็มีส่วนเวลาเช่นกัน
เดิมทีมีการโต้แย้งกันว่าผู้ที่เชื่อในส่วนเวลาเชื่อในทฤษฎีการคงอยู่ของวัตถุ (Perdurantism)ซึ่งวัตถุที่คงอยู่เป็นองค์รวมที่ประกอบด้วยส่วนเวลาทั้งหมด มุมมองนี้ถูกนำไปเปรียบเทียบกับ ทฤษฎีการคงอยู่ของวัตถุ (Endurantism ) ซึ่งอ้างว่าวัตถุมีอยู่ทั้งหมดในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง (ดังนั้นจึงไม่มีส่วนเวลาที่แตกต่างกันในช่วงเวลาต่างๆ) การอ้างเช่นนี้ยังคงเป็นเรื่องธรรมดา แต่บรรดานักปรัชญาอย่างเท็ด ไซเดอร์เชื่อว่าแม้แต่ทฤษฎีการคงอยู่ของวัตถุก็ควรยอมรับส่วนเวลาด้วย
ไม่ใช่ทุกคนจะพอใจกับคำจำกัดความโดยการเปรียบเทียบ นักปรัชญาบางคน เช่นปีเตอร์ ฟาน อินวาเกนโต้แย้งว่า—แม้จะให้คำจำกัดความโดยการเปรียบเทียบแล้ว—พวกเขาก็ยังไม่มีความคิดที่แท้จริงว่าส่วนเวลาหมายถึงอะไร (1981: 133) ในขณะที่คนอื่นๆ รู้สึกว่าส่วนเวลาที่มีอยู่หรือไม่นั้นเป็นเพียงข้อโต้แย้งทางวาจาเท่านั้น ( เอลี ฮิร์ชมีมุมมองนี้)
Gallois สำรวจความพยายามบางอย่างเพื่อสร้างคำจำกัดความที่เฉพาะเจาะจงยิ่งขึ้น (Gallois 1998: 256) ความพยายามในช่วงแรกนั้นรวมถึงการระบุส่วนเวลาด้วยคู่ลำดับของเวลาและวัตถุ แต่ดูเหมือนว่าส่วนเวลาจะไม่มีปัญหามากนักเมื่อพิจารณาจากคำจำกัดความและคู่ลำดับที่ดูเหมือนจะไม่เหมาะสมที่จะมีบทบาทที่นักทฤษฎีเพอร์ดูรันตีสต้องการ เช่น การเป็นส่วนหนึ่งขององค์รวมที่คงอยู่ เซตจะเป็นส่วนหนึ่งของวัตถุได้อย่างไร ในเวลาต่อมา นักทฤษฎีเพอร์ดูรันตีสระบุวัตถุที่คงอยู่ด้วยเหตุการณ์ และเนื่องจากเหตุการณ์ที่มีส่วนเวลาไม่ใช่ปัญหา (ตัวอย่างเช่น ครึ่งแรกและครึ่งหลังของการแข่งขันฟุตบอล) จึงจินตนาการว่าวัตถุ ที่คงอยู่ สามารถมีส่วนเวลาได้ หลายคนลังเลที่จะระบุวัตถุด้วยเหตุการณ์ และคำจำกัดความนี้ก็ล้าสมัยไปนานแล้ว
จากคำจำกัดความที่ใกล้เคียงกับที่ใช้กันทั่วไปในวรรณคดี คำจำกัดความที่เก่าแก่ที่สุดคือทอมสัน:
xเป็นส่วนชั่วคราวภาคตัดขวางของy = df (∃ T ) [ yและxมีอยู่ผ่านTและไม่มีส่วนใดของxอยู่ภายนอกT & (∀ t )( tอยู่ในT ⊃ (∀ P )( yครอบครองP พอดี ที่t ⊃ xครอบครองP พอดี ที่t ))] (Thomson 1983: 207)
ต่อมา ไซเดอร์พยายามต่อสู้กับความกลัวของผู้สนับสนุนทฤษฎีการคงอยู่ซึ่งไม่เข้าใจว่าส่วนชั่วคราวคืออะไร โดยให้คำจำกัดความในแง่ของ "ส่วนในเวลา" หรือ "ความเป็นส่วนหนึ่งในเวลา" ซึ่งเป็นความสัมพันธ์ที่ผู้สนับสนุนทฤษฎีการคงอยู่ควรยอมรับ ซึ่งแตกต่างจากผู้สนับสนุนทฤษฎีการคงอยู่โดยง่ายซึ่งผู้สนับสนุนทฤษฎีการคงอยู่อาจบอกว่าไม่สมเหตุสมผล เนื่องจากทุกส่วนมีขึ้นในเวลาหนึ่งๆ (อย่างไรก็ตาม แม็กดาเนียลโต้แย้งว่าแม้แต่ผู้สนับสนุนทฤษฎีการคงอยู่ก็ควรยอมรับแนวคิดนั้น [แม็กดาเนียล (2004) 146-7]) ไซเดอร์ให้คำจำกัดความต่อไปนี้ ซึ่งใช้กันอย่างแพร่หลาย:
xเป็นส่วนชั่วคราวทันทีของyณ เวลาt = df (i) xเป็นส่วนหนึ่งของy ; (ii) xมีอยู่ แต่เฉพาะที่t เท่านั้น ; และ (iii) xทับซ้อนกับทุกส่วนของyที่มีอยู่ที่t (Sider 2001: 60)
ไซเดอร์ยังให้คำจำกัดความทางเลือกที่เข้ากันได้กับปัจจุบันโดยใช้ตัวดำเนินการกาล "WILL" และ "WAS":
xเป็นส่วนชั่วคราวทันทีของy = df (i) xเป็นส่วนหนึ่งของy ; (ii) xทับซ้อนทุกส่วนของy ; (iii) ไม่ใช่กรณีที่ WILL ( xมีอยู่); (iv) ไม่ใช่กรณีที่ WAS ( xมีอยู่) (Sider 2001: 71)
แม้ว่าคำจำกัดความของ Sider จะถูกใช้กันทั่วไป แต่ Zimmerman ซึ่งกังวลเกี่ยวกับความต้องการช่วงเวลา (ซึ่งอาจไม่มีอยู่ในกาล อวกาศ ที่สกปรกซึ่งทุกภูมิภาคมีภูมิภาคย่อย) ได้ให้คำจำกัดความดังต่อไปนี้:
xเป็นส่วนชั่วคราวของyตลอดช่วงT = df (i) x มีอยู่ในระหว่างและในระหว่างช่วง Tเท่านั้น(ii) สำหรับทุกช่วงย่อยT * ของT จะมี z ซึ่ง (a) z เป็นส่วนหนึ่งของ x และ (b) สำหรับทุก u u มีส่วนที่เหมือนกันกับzในระหว่างช่วงT *ก็ต่อเมื่อuมีส่วนที่เหมือนกันกับyในระหว่างช่วงT * และ (iii) yมีอยู่บางครั้งนอกช่วงT (Zimmerman 1996: 122)
บางครั้งส่วนเวลาถูกนำมาใช้เพื่ออธิบายการเปลี่ยนแปลง ปัญหาของการเปลี่ยนแปลงก็คือว่า ถ้าวัตถุ x และวัตถุ y มีคุณสมบัติต่างกัน ก็ควรสรุปได้ว่าวัตถุทั้งสองนั้นแตกต่างกันตามกฎของไลบ์นิซตัวอย่างเช่น ถ้าคนๆ หนึ่งเปลี่ยนจากผมยาวเป็นผมสั้น นักทฤษฎีส่วนเวลาสามารถกล่าวได้ว่าการเปลี่ยนแปลงคือความแตกต่างระหว่างส่วนเวลาของวัตถุที่ขยายออกไปตามกาลเวลา (บุคคล) ดังนั้น บุคคลจึงเปลี่ยนแปลงโดยมีส่วนเวลาที่มีผมยาวและส่วนเวลาที่มีผมสั้น ส่วนเวลาจึงแตกต่างกัน ซึ่งสอดคล้องกับกฎของไลบ์นิซ
อย่างไรก็ตาม ผู้ที่ปฏิเสธแนวคิดที่ว่าวัตถุธรรมดา เช่น มนุษย์ มีส่วนประกอบชั่วคราว มักจะยึดถือมุมมองที่สามัญสำนึกมากกว่า พวกเขากล่าวว่าวัตถุมีคุณสมบัติในบางครั้ง ในมุมมองนี้ บุคคลจะเปลี่ยนไปโดยมีผมยาวในเวลาtเป็นผมสั้นในเวลาt'สำหรับพวกเขา ไม่มีข้อขัดแย้งใดๆ ในการคิดว่าวัตถุสามารถมีคุณสมบัติที่แตกต่างกันในเวลาต่างๆ
การโต้แย้งที่ถือกันอย่างกว้างขวางเพื่อสนับสนุนแนวคิดของส่วนเวลาเกิดขึ้นจากประเด็นเหล่านี้ (Sider, 2001): การโต้แย้งของ David Lewisจากเนื้อหาชั่วคราว ซึ่งเขาได้เสนอเป็นครั้งแรกในOn the Plurality of Worlds [ 1] [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]โครงร่างของการโต้แย้งมีดังนี้:
สมมติฐาน P1 เป็นสมมติฐานโดยสัญชาตญาณ โดยทั่วไปเราจะแยกแยะระหว่างคุณสมบัติและความสัมพันธ์ คุณสมบัติที่แท้จริงคือคุณสมบัติที่บางสิ่งบางอย่างมีโดยไม่ขึ้นกับสิ่งอื่นใดคุณสมบัติภายนอกมีเฉพาะเมื่อสัมพันธ์กับบางสิ่งบางอย่างเท่านั้น ตัวอย่างของคุณสมบัติภายนอกคือ "ความเป็นพ่อ" บางสิ่งจะเป็นพ่อได้ก็ต่อเมื่อสิ่งนั้นเป็นผู้ชายและมีลูก ตัวอย่างของคุณสมบัติที่แท้จริงที่ถูกกล่าวอ้างคือ "รูปร่าง"
ตามที่ลูอิส (Sider, 2001) กล่าวไว้ว่า หากเรารู้ว่า "รูปร่าง" คืออะไร เราก็รู้ว่ามันเป็นคุณสมบัติ ไม่ใช่ความสัมพันธ์ อย่างไรก็ตาม หากคุณสมบัติถูกกำหนดให้มีเวลา ตามที่นักทฤษฎีการคงอยู่กล่าวไว้ ก็ไม่มีคุณสมบัติใดที่เป็นเนื้อแท้ แม้ว่าลูกบอลจะมีรูปร่างกลมตลอดมา นักทฤษฎีการคงอยู่จะต้องกล่าวว่า "ลูกบอลจะมีรูปร่างกลมตลอดเวลาที่ลูกบอลมีอยู่ กล่าวคือ ลูกบอลจะกลมในช่วงเวลาดังกล่าว ลูกบอลจะมีคุณสมบัติ 'มีรูปร่างกลมในช่วงเวลานั้น'" ดังนั้น หากคุณสมบัติทั้งหมดถูกกำหนดให้มีเวลา ก็ไม่มีคุณสมบัติเนื้อแท้ (ข้อสันนิษฐาน P2)
อย่างไรก็ตาม หากเราคิดว่าลูอิสพูดถูกและคุณสมบัติบางประการมีอยู่ในตัวเอง ดังนั้นคุณสมบัติบางประการจึงไม่จำเป็นต้องมีอยู่ตลอดเวลา แต่มีคุณสมบัติที่เรียบง่ายกว่า (ข้อสมมติฐาน C1)
อาจกล่าวได้ว่าข้อสมมติฐาน P3 นั้นเป็นที่ถกเถียงกันมากกว่า ตัวอย่างเช่น สมมุติว่าโลกไร้กาลเวลาเป็นไปได้ หากเป็นเช่นนั้น ในโลกนั้น แม้ว่าจะมีคุณสมบัติในตัวเองก็ตาม ส่วนเวลาก็จะไม่มีคุณสมบัติเหล่านี้ เนื่องจากตามนิยามแล้ว โลกไร้กาลเวลาไม่มีมิติเวลา ดังนั้นในโลกดังกล่าวจึงไม่สามารถมีส่วนเวลาได้ อย่างไรก็ตาม โลกของเราไม่ได้ไร้กาลเวลา และความเป็นไปได้ของโลกไร้กาลเวลาเป็นเรื่องที่น่าสงสัย ดังนั้นจึงดูสมเหตุสมผลที่จะคิดว่าในโลกที่มีมิติเวลา เฉพาะส่วนเวลาเท่านั้นที่จะมีคุณสมบัติที่เรียบง่ายกว่า
เป็นเพราะส่วนเวลาอยู่เฉพาะในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่สมเหตุสมผลที่จะกล่าวถึงส่วนเวลาว่ามีคุณสมบัติในช่วงเวลาหนึ่ง ส่วนเวลาจะมีคุณสมบัติและมีตำแหน่งในเวลา ดังนั้น หากบุคคล A เปลี่ยนจากการมีผมยาวเป็นผมสั้น ก็สามารถสรุปได้ว่ามีส่วนเวลาของ A ที่มีผมยาวโดยย่อและอีกส่วนหนึ่งที่มีผมสั้นโดยย่อและส่วนหลังอยู่หลังส่วนแรกในลำดับเวลา ซึ่งสนับสนุนสมมติฐาน P3
สมมติฐาน C2 ตามมา ตราบใดที่ไม่ได้พิจารณาถึงโลกที่ว่างเปล่า หากโลกดังกล่าวเป็นไปได้ โลกที่ว่างเปล่าไม่มีวัตถุที่เปลี่ยนแปลงโดยมีส่วนเวลาที่มีคุณสมบัติบางอย่างและส่วนเวลาอื่นที่มีคุณสมบัติบางอย่าง
ข้อสมมติฐาน P1 ซึ่งเป็นข้อสมมติฐานหลักของการโต้แย้งนั้น สามารถปฏิเสธได้อย่างสอดคล้องกัน แม้ว่ามุมมองที่เกิดขึ้น—การละทิ้งคุณสมบัติโดยเนื้อแท้—จะขัดกับสัญชาตญาณก็ตาม อย่างไรก็ตาม มีวิธีต่างๆ ที่จะสนับสนุนการโต้แย้งนี้ได้ หากเรายอมรับความสัมพันธ์เกี่ยวกับอวกาศ-เวลา