การวัดขนาดที่ผิดพลาดของมนุษย์

การวัดขนาดที่ผิดพลาดของมนุษย์

ปกฉบับพิมพ์ครั้งแรก
ผู้เขียน	สตีเฟน เจย์ กูลด์
ภาษา	ภาษาอังกฤษ
วิชาต่างๆ	การทดสอบความสามารถ , การตรวจวัดกะโหลกศีรษะ , การทดสอบสติปัญญา , การทดสอบบุคลิกภาพ , การเหยียดเชื้อชาติ , สังคมศาสตร์
สำนักพิมพ์	บริษัท ดับบลิว นอร์ตัน แอนด์ คอมพานี
วันที่เผยแพร่	1981, 1996
สถานที่เผยแพร่	ประเทศสหรัฐอเมริกา
ประเภทสื่อ	พิมพ์ ( ปกแข็งและปกอ่อน )
หน้า	352
หมายเลข ISBN	0-393-01489-4
โอซีแอลซี	7574615
ก่อนหน้าด้วย	นิ้วหัวแม่มือของแพนด้า
ตามด้วย	ฟันไก่และนิ้วเท้าม้า

The Mismeasure of Manเป็นหนังสือที่เขียนโดยนักบรรพชีวินวิทยา Stephen Jay Gould ในปี 1981 หนังสือเล่มนี้เป็นทั้งประวัติศาสตร์และการวิจารณ์วิธีการทางสถิติและแรงจูงใจทางวัฒนธรรมที่เป็นพื้นฐานของลัทธิกำหนดทางชีววิทยาความเชื่อที่ว่า "ความแตกต่างทางสังคมและเศรษฐกิจระหว่างกลุ่มมนุษย์ - โดยหลักแล้วคือเชื้อชาติชนชั้นและเพศ - เกิดจากความแตกต่างที่สืบทอดกันมาแต่กำเนิด และสังคมในแง่นี้สะท้อนให้เห็นชีววิทยาได้อย่างแม่นยำ" [ ^1]

กูลด์โต้แย้งว่าสมมติฐานหลักที่อยู่เบื้องหลังการกำหนดทางชีววิทยาคือ "คุณค่าสามารถกำหนดให้กับบุคคลและกลุ่มได้โดยการวัดสติปัญญาเป็นปริมาณเดียว " การกำหนดทางชีววิทยาได้รับการวิเคราะห์ในการอภิปรายเกี่ยวกับการวัดกะโหลกศีรษะและการทดสอบทางจิตวิทยาซึ่งเป็นสองวิธีหลักที่ใช้ในการวัดสติปัญญาเป็นปริมาณเดียว ตามที่กูลด์กล่าว วิธีการเหล่านี้มีความเข้าใจผิดอย่างลึกซึ้งสองประการ ความเข้าใจผิดประการแรกคือการทำให้เป็นรูปธรรม ซึ่งก็คือ "แนวโน้มของเราในการแปลงแนวคิดนามธรรมเป็นหน่วย" ^[2]ตัวอย่างของการทำให้เป็นรูปธรรม ได้แก่ค่าความฉลาด (IQ) และปัจจัยความฉลาดทั่วไป ( g factor) ซึ่งเป็นรากฐานของการวิจัยเกี่ยวกับสติปัญญา ของมนุษย์มากมาย ความเข้าใจผิดประการที่สองคือ "การจัดอันดับ" ซึ่งก็คือ "แนวโน้มในการจัดลำดับการเปลี่ยนแปลงที่ซับซ้อนเป็นมาตราส่วนที่เพิ่มขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป" ^[2]

หนังสือเล่มนี้ได้รับการวิจารณ์เชิงบวกมากมายจากทั้งวรรณกรรมและสื่อกระแสหลัก ในขณะที่การตอบรับทางวิทยาศาสตร์นั้นแตกต่างกันอย่างมาก^[3]บทวิจารณ์เชิงบวกมุ่งเน้นไปที่การวิจารณ์การเหยียดเชื้อชาติทางวิทยาศาสตร์ แนวคิดเรื่องสติปัญญาโดยทั่วไป และการกำหนดทางชีววิทยา ในขณะที่นักวิจารณ์กล่าวหาว่ากูลด์ไม่ถูกต้องทางประวัติศาสตร์ ใช้เหตุผลที่ไม่ชัดเจน หรือมีอคติทางการเมือง^[3] หนังสือThe Mismeasure of Manได้รับรางวัล National Book Critics Circle ^{[3] ผลการค้นพบของกูลด์เกี่ยวกับวิธีการวัดปริมาตรกะโหลกศีรษะ} ของซามูเอล จอร์จ มอร์ตันนักวิจัยในศตวรรษที่ 19 เป็นที่ถกเถียงกันอย่างมาก โดยเป็นแรงบันดาลใจให้หลายการศึกษาถกเถียงถึงข้ออ้างของเขา

ในปี 1996 ได้มีการออกฉบับพิมพ์ครั้งที่สอง โดยมีบทเพิ่มเติมอีกสองบทที่วิจารณ์หนังสือThe Bell Curve (1994) ของRichard Herrnsteinและ Charles Murray

สตีเฟน เจย์ กูลด์ ( / ɡ uː l d / ; 1941 – 2002) เป็นหนึ่งในนักเขียนวิทยาศาสตร์ยอดนิยม ที่มีอิทธิพลและอ่านมากที่สุด ในยุคของเขา^[4]เขาเป็นที่รู้จักของสาธารณชนโดยทั่วไปส่วนใหญ่จากบทความยอดนิยม 300 บทความของเขาในนิตยสารNatural History ^[5]เช่นเดียวกับในThe Mismeasure of Manกูลด์วิพากษ์วิจารณ์ทฤษฎีทางชีววิทยาของพฤติกรรมมนุษย์ใน "Against Sociobiology " (1975) ^[6]และ "The Spandrels of San Marco and the Panglossian Paradigm" (1979) ^[7]

The Mismesure of Manเป็นการวิเคราะห์เชิงวิจารณ์เกี่ยวกับผลงานในช่วงแรกของลัทธิเหยียดเชื้อชาติทางวิทยาศาสตร์ซึ่งสนับสนุน "ทฤษฎีของสติปัญญา แบบรวมเป็นหนึ่งโดยกำเนิดและจัดอันดับเชิงเส้น " เช่น การวัด กะโหลกศีรษะ การวัดปริมาตรของกะโหลกศีรษะและความสัมพันธ์กับ ความสามารถ ทางสติปัญญากูลด์อ้างว่าการวิจัยส่วนใหญ่มีพื้นฐานมาจาก อคติ ทางเชื้อชาติและสังคมของนักวิจัยมากกว่าความเป็นกลางทางวิทยาศาสตร์ของพวกเขา ในบางครั้ง นักวิจัย เช่นซามูเอล จอร์จ มอร์ตัน (1799–1851) หลุยส์ อากาสซิส (1807–1873) และพอล โบรคา (1824–1880) ได้กระทำความผิด พลาด ทางวิธีการ โดยยอมให้ความคาดหวัง ล่วงหน้าส่วนตัวของพวกเขามีอิทธิพลต่อข้อสรุปและการใช้เหตุผลเชิงวิเคราะห์ กูลด์ตั้งข้อสังเกตว่าเมื่อมอร์ตันเปลี่ยนจากการใช้เมล็ดพืชสำหรับนก ซึ่งเชื่อถือได้น้อยกว่า มาใช้กระสุนตะกั่วเพื่อให้ได้ข้อมูลปริมาตรภายในกะโหลกศีรษะ ปริมาตรกะโหลกศีรษะโดยเฉลี่ยก็เปลี่ยนไป อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ไม่ได้สม่ำเสมอกันในกลุ่ม "เชื้อชาติ" ของมอร์ตัน สำหรับกูลด์ ดูเหมือนว่าอคติ ที่ไม่รู้ตัว จะมีอิทธิพลต่อผลลัพธ์เบื้องต้นของมอร์ตัน^[8]กูลด์คาดเดาว่า

สถานการณ์ที่สมเหตุสมผลนั้นสร้างได้ง่าย มอร์ตันวัดขนาดด้วยเมล็ดพืช แล้วหยิบกะโหลกสีดำขนาดใหญ่ที่น่าสะพรึงกลัวขึ้นมา เติมกะโหลกเบาๆ แล้วเขย่าเบาๆ สองสามครั้ง ต่อมา เขาหยิบกะโหลกคอเคเซียนขนาดเล็กที่น่าสะพรึงกลัวขึ้นมา เขย่าแรงๆ แล้วดันไปที่รูแมกนัมด้วยนิ้วหัวแม่มืออย่างแรง ทำได้ง่ายมาก โดยไม่ต้องมีแรงจูงใจอย่างมีสติ ความคาดหวังเป็นแนวทางที่ทรงพลังในการกระทำ^[9]

ในปี 1977 กูลด์ได้ทำการวิเคราะห์ข้อมูลปริมาตรภายในกะโหลกศีรษะของมอร์ตันบางส่วนด้วยตัวเอง และอ้างว่าผลลัพธ์เดิมนั้นอิงตาม ความเชื่อ โดยปริยาย และการใช้ข้อมูลอย่างเลือกสรร เขาโต้แย้งว่าเมื่อพิจารณาถึงอคติแล้ว สมมติฐานเดิมซึ่งก็คือลำดับของปริมาตรกะโหลกศีรษะที่เพิ่มขึ้นตั้งแต่ของคนผิวดำไปจนถึงคนมองโกลและคนผิวขาวนั้นไม่ได้รับการสนับสนุนจากข้อมูล

The Mismeaseure of Manนำเสนอการประเมินทางประวัติศาสตร์ของแนวคิดของความฉลาดทางสติปัญญา ( IQ ) และปัจจัยสติปัญญาทั่วไป ( g factor ) ซึ่งเป็นและยังคงเป็นการวัดสติปัญญาที่นักจิตวิทยาใช้ กูลด์เสนอว่าการศึกษาด้านจิตวิทยาส่วนใหญ่มีความลำเอียงอย่างมาก เนื่องจากความเชื่อที่ว่าพฤติกรรมของมนุษย์ในแต่ละเผ่าพันธุ์อธิบายได้ดีที่สุดโดยการถ่ายทอดทางพันธุกรรม เขาอ้างถึงเรื่องBurt Affair เกี่ยวกับ การศึกษาฝาแฝดที่มักถูกอ้างถึงบ่อยครั้งโดยCyril Burt (1883–1971) ซึ่ง Burt อ้างว่าสติปัญญาของมนุษย์ถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้สูง

ในฐานะนักชีววิทยาวิวัฒนาการและนักประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์กูลด์ยอมรับความแปรปรวนทางชีวภาพ (สมมติฐานของการถ่ายทอดสติปัญญาผ่านการถ่ายทอดทางพันธุกรรม) แต่ต่อต้านการกำหนดทางชีววิทยาซึ่งตั้งสมมติฐานว่ายีนกำหนดชะตากรรมทางสังคมที่ชัดเจนและเปลี่ยนแปลงไม่ได้สำหรับผู้ชายและผู้หญิงแต่ละคนในชีวิตและสังคมการวัดที่ผิดพลาดของมนุษย์เป็นการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ทางสถิติคณิตศาสตร์ที่นักจิตวิทยาใช้เพื่อสร้างความถูกต้องของ การทดสอบ ไอคิวและการถ่ายทอดทางพันธุกรรมของสติปัญญา ตัวอย่างเช่น เพื่อสร้างความถูกต้องของข้อเสนอที่ว่าไอคิวได้รับการสนับสนุนโดยปัจจัยสติปัญญาโดยทั่วไป ( ปัจจัย g ) คำตอบของการทดสอบความสามารถทางปัญญา หลายๆ แบบ จะต้องมีความสัมพันธ์ ในเชิงบวก ดังนั้น เพื่อให้ ปัจจัย gเป็นลักษณะที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรม คะแนนการทดสอบไอคิวของผู้ตอบแบบสอบถามที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดจะต้องมีความสัมพันธ์มากกว่าคะแนนการทดสอบไอคิวของผู้ตอบแบบสอบถามที่มีความสัมพันธ์ห่างไกล อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ไม่ได้บ่งชี้ถึงสาเหตุ ตัวอย่างเช่น กูลด์กล่าวว่าการวัดการเปลี่ยนแปลงตามระยะเวลาใน "อายุของฉัน จำนวนประชากรในเม็กซิโก ราคาของชีสสวิส น้ำหนักเต่าเลี้ยงของฉัน และระยะทางเฉลี่ยระหว่างกาแล็กซี" มีความสัมพันธ์เชิงบวกสูง แต่ความสัมพันธ์ดังกล่าวไม่ได้บ่งชี้ว่าอายุของกูลด์เพิ่มขึ้นเนื่องจากจำนวนประชากรในเม็กซิโกเพิ่มขึ้น กล่าวโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความสัมพันธ์เชิงบวกสูงระหว่างค่าสัมประสิทธิ์สติปัญญาของพ่อแม่และลูกสามารถสันนิษฐานได้ว่าเป็นหลักฐานว่าไอคิวได้รับการถ่ายทอดทางพันธุกรรม หรือไอคิวได้รับการถ่ายทอดผ่านปัจจัยทางสังคมและสิ่งแวดล้อม นอกจากนี้ เนื่องจากข้อมูลจากการทดสอบไอคิวสามารถนำไปใช้เพื่อโต้แย้งความถูกต้องเชิงตรรกะของข้อเสนอทั้งสองข้อได้ นั่นคือ การถ่ายทอดทางพันธุกรรมและการถ่ายทอดทางสิ่งแวดล้อม ดังนั้นข้อมูลทางจิตวิทยา จึง ไม่มีค่าโดยเนื้อแท้

กูลด์ชี้ให้เห็นว่าหากสามารถแสดงความสามารถในการถ่ายทอดทางพันธุกรรมของไอคิวได้ภายใน กลุ่ม เชื้อชาติหรือชาติพันธุ์ ใดกลุ่มหนึ่ง ก็จะไม่สามารถอธิบายสาเหตุของความแตกต่างของไอคิวในหมู่คนในกลุ่มนั้นได้ หรือหากความแตกต่างของไอคิวดังกล่าวสามารถอธิบายได้ด้วยสิ่งแวดล้อม ตัวอย่างเช่น ความสูงของบุคคลถูกกำหนดโดยพันธุกรรม แต่มีความแตกต่างของความสูงภายในกลุ่มสังคมที่กำหนดซึ่งสามารถอธิบายได้ด้วยปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม (เช่น คุณภาพของสารอาหาร) และการถ่ายทอดทางพันธุกรรมริชาร์ด ลิววอนติน นักชีววิทยาวิวัฒนาการ ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานของกูลด์ เป็นผู้สนับสนุนการโต้แย้งนี้ในความสัมพันธ์กับการทดสอบไอคิว ตัวอย่างของความสับสนทางปัญญาเกี่ยวกับความสามารถในการถ่ายทอด ทางพันธุกรรม คืออะไรและไม่ใช่คือคำกล่าวที่ว่า "หากสภาพแวดล้อมทั้งหมดเท่าเทียมกันสำหรับทุกคน ความสามารถในการถ่ายทอดทางพันธุกรรมจะเพิ่มขึ้นเป็น 100 เปอร์เซ็นต์ เนื่องจากความแตกต่างที่เหลือทั้งหมดในไอคิวจะต้องมีต้นกำเนิดจากพันธุกรรม" ^[10]ซึ่งกูลด์กล่าวว่าเป็นการเข้าใจผิดในทางที่ดีที่สุด และเป็นเท็จในทางที่แย่ที่สุด ประการแรก เป็นเรื่องยากมากที่จะจินตนาการถึงโลกที่ผู้ชาย ผู้หญิง และเด็กทุกคนเติบโตมาในสภาพแวดล้อมเดียวกัน เนื่องจากการกระจายตัวทางพื้นที่และเวลาบนโลกทำให้เป็นไปไม่ได้ ประการที่สอง หากผู้คนเติบโตมาในสภาพแวดล้อมเดียวกัน ความแตกต่างทุกอย่างก็ไม่ใช่สิ่งที่มีต้นกำเนิดมาจากพันธุกรรม เนื่องจากการพัฒนาในระดับโมเลกุลและพันธุกรรมนั้นเกิดขึ้นแบบสุ่ม ดังนั้น การถ่ายทอดทางพันธุกรรมจึงไม่ใช่การวัด ความแตกต่าง ทางลักษณะปรากฏ (ลักษณะทางกายภาพและสรีระ) ระหว่างกลุ่มเชื้อชาติและชาติพันธุ์ แต่เป็นการวัดความแตกต่างระหว่างจีโนไทป์และลักษณะปรากฏในกลุ่มประชากรที่กำหนด

นอกจากนี้ เขายังปฏิเสธแนวคิดที่ว่าคะแนนไอคิววัดสติปัญญาโดยทั่วไป ( ปัจจัย g ) ของบุคคล เนื่องจากการทดสอบความสามารถทางปัญญา (การทดสอบไอคิว) นำเสนอคำถามประเภทต่างๆ และคำตอบมักจะรวมกลุ่มของความเฉียบแหลมทางสติปัญญา นั่นคือ คำถามที่แตกต่างกันและคำตอบของคำถามเหล่านั้นจะให้คะแนนที่แตกต่างกัน ซึ่งบ่งชี้ว่าการทดสอบไอคิวเป็นวิธีการผสมผสานของการทดสอบต่างๆ กัน ดังนั้น กูลด์จึงเสนอว่าผู้สนับสนุนการทดสอบไอคิวถือว่า "สติปัญญาโดยทั่วไป" เป็นคุณสมบัติที่แยกจากกันภายในจิตใจของมนุษย์ดังนั้น พวกเขาจึงวิเคราะห์ข้อมูลการทดสอบไอคิวเพื่อสร้างตัวเลขไอคิวที่กำหนดสติปัญญาโดยทั่วไป ที่ชัดเจน ของผู้ชายแต่ละคนและผู้หญิงแต่ละคน ดังนั้น กูลด์จึงปฏิเสธตัวเลขไอคิวว่าเป็นสิ่งประดิษฐ์ ที่ผิดพลาด ของคณิตศาสตร์ทางสถิติที่นำไปใช้กับข้อมูลการทดสอบไอคิวดิบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากข้อมูลทางจิตวิทยาสามารถวิเคราะห์ได้หลากหลายเพื่อสร้างคะแนนไอคิวหลายคะแนน

ฉบับแก้ไขและขยายความครั้งที่สอง (1996) มีบทเพิ่มเติมอีกสองบท ซึ่งวิจารณ์หนังสือThe Bell Curve (1994) ของ Richard HerrnsteinและCharles Murray Gould ยืนกรานว่าหนังสือของพวกเขาไม่มีข้อโต้แย้งใหม่ ๆ และไม่มีการนำเสนอข้อมูลที่น่าสนใจ แต่เพียงแต่ปรับเปลี่ยนข้อโต้แย้งก่อนหน้านี้สำหรับการกำหนดทางชีววิทยา ซึ่ง Gould ให้คำจำกัดความว่า "การแยกสติปัญญาออกเป็นหน่วยเดียว ตำแหน่งของสติปัญญาภายใน สมองการวัดปริมาณเป็นตัวเลขหนึ่งสำหรับแต่ละบุคคล และการใช้ตัวเลขเหล่านี้เพื่อจัดอันดับบุคคลในลำดับความมีค่าชุดเดียว ซึ่งมักจะพบว่ากลุ่มที่ถูกกดขี่และเสียเปรียบ—เชื้อชาติ ชนชั้น หรือเพศ—นั้นด้อยกว่าโดยกำเนิดและสมควรได้รับสถานะของตน" ^[11]

บทวิจารณ์ส่วนใหญ่ของThe Mismeasure of Manเป็นไปในทางบวก ดังที่กูลด์ได้กล่าวไว้^[12] Richard Lewontinนักชีววิทยาวิวัฒนาการที่มีชื่อเสียงซึ่งดำรงตำแหน่งทั้งที่มหาวิทยาลัยชิคาโกและฮาร์วาร์ด ได้เขียนบทวิจารณ์เชิงชื่นชมเกี่ยวกับหนังสือของกูลด์ในThe New York Review of Booksโดยสนับสนุนเนื้อหาส่วนใหญ่ในบทวิจารณ์ และแนะนำว่าบทวิจารณ์ดังกล่าวอาจวิพากษ์วิจารณ์เจตนาที่เหยียดเชื้อชาติของนักวิทยาศาสตร์ที่เขากล่าวถึงได้หนักแน่นยิ่งขึ้น เพราะนักวิทยาศาสตร์ "บางครั้งก็โกหกโดยเจตนาเพราะเชื่อว่าคำโกหกเล็กๆ น้อยๆ สามารถสื่อถึงความจริงที่ยิ่งใหญ่ได้" ^[13]กูลด์กล่าวว่าบทวิจารณ์เชิงบวกมากที่สุดในฉบับพิมพ์ครั้งแรกที่นักจิตวิทยาเขียนขึ้นคือในBritish Journal of Mathematical & Statistical Psychologyซึ่งรายงานว่า "กูลด์ได้ทำหน้าที่อันมีค่าในการเปิดเผยพื้นฐานเชิงตรรกะของการอภิปรายที่สำคัญที่สุดประเด็นหนึ่งในสาขาสังคมศาสตร์ และหนังสือเล่มนี้ควรเป็นหนังสืออ่านบังคับสำหรับทั้งนักเรียนและผู้ปฏิบัติ" ^[14]ในThe New York Timesนักข่าวChristopher Lehmann-Hauptเขียนว่าการวิจารณ์การวิเคราะห์ปัจจัย "แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าการวิเคราะห์ปัจจัยนำไปสู่ข้อผิดพลาดหลักในการใช้เหตุผล ทำให้เกิดความสับสนระหว่างความสัมพันธ์กับสาเหตุ หรืออีกนัยหนึ่งคือ ทำให้เกิดความเป็นรูปธรรมเท็จต่อสิ่งที่เป็นนามธรรม" ^[15]วารสารSaturday Review ของอังกฤษ ยกย่องหนังสือเล่มนี้ว่าเป็น "การศึกษาประวัติศาสตร์ที่น่าสนใจเกี่ยวกับการเหยียดเชื้อชาติทางวิทยาศาสตร์ " และข้อโต้แย้งของหนังสือเล่มนี้ "แสดงให้เห็นทั้งความไม่สอดคล้องกันทางตรรกะของทฤษฎีและการใช้ข้อมูลในทางที่ผิดโดยมีแรงจูงใจจากอคติ แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม" ^[16]ในนิตยสาร American Monthly Reviewริชาร์ด ยอร์กและนักสังคมวิทยาเบรตต์ คลาร์กชื่นชมความเข้มข้นของเนื้อหาในหนังสือ โดยกล่าวว่า "แทนที่จะพยายามวิจารณ์ความพยายามทางวิทยาศาสตร์ทั้งหมดเพื่อหาเหตุผลสนับสนุนความไม่เท่าเทียมกันทางสังคม กูลด์กลับประเมินข้อผิดพลาดที่เป็นพื้นฐานของทฤษฎีและข้อเรียกร้องเชิงประจักษ์ชุดหนึ่งอย่างมีเหตุผล" ^[17] นิตยสาร Newsweekให้การวิจารณ์ในเชิงบวกสำหรับการเปิดเผยวิทยาศาสตร์ที่มีอคติและการใช้ในทางที่ผิด^[3] นิตยสาร Atlantic Monthly และ The Key Reporterของสมาคม Phi Beta Kappa ก็วิจารณ์หนังสือเล่มนี้ในเชิงบวกเช่นกัน^[3]

หนังสือ The Mismeasure of Manฉบับพิมพ์ครั้งแรกได้รับรางวัลประเภทสารคดีจากNational Book Critics Circleรางวัลประเภทหนังสือดีเด่นประจำปี 1983 จากAmerican Educational Research Associationส่วนฉบับแปลภาษาอิตาลีได้รับรางวัลIglesias Prize ในปี 1991 และในปี 1998 Modern Library จัดอันดับให้เป็นหนังสือ สารคดีภาษาอังกฤษที่ดีที่สุดอันดับที่ 24 ของศตวรรษที่ 20 ^[18]ในเดือนธันวาคม 2006 นิตยสารDiscover จัดอันดับ The Mismeasure of Man ให้เป็น หนังสือวิทยาศาสตร์ที่ดีที่สุดอันดับที่ 17 ตลอดกาล^[19]

ในเอกสารที่ตีพิมพ์ในปี 1988 จอห์น เอส. ไมเคิลรายงานว่าการศึกษาดั้งเดิมในศตวรรษที่ 19 ของซามูเอล จี. มอร์ตันดำเนินการโดยมีอคติน้อยกว่าที่กูลด์บรรยายไว้ "ตรงกันข้ามกับการตีความของกูลด์ ... การวิจัยของมอร์ตันดำเนินการด้วยความซื่อสัตย์" อย่างไรก็ตาม การวิเคราะห์ของไมเคิลชี้ให้เห็นว่ามีข้อผิดพลาดในการคำนวณกะโหลกศีรษะ ของมอร์ตัน ตารางข้อมูลของเขาไม่สมเหตุสมผลทางวิทยาศาสตร์ และเขา "ไม่สามารถให้อภัยข้อผิดพลาดของเขาหรือการเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยที่ไม่ยุติธรรมของเขาได้" ^[20]ต่อมาไมเคิลบ่นว่าผู้เขียนบางคน รวมถึงเจ. ฟิลิปป์ รัชตัน "เลือกเฉพาะข้อเท็จจริง" จากการวิจัยของเขาเพื่อสนับสนุนข้ออ้างของตนเอง เขาคร่ำครวญว่า "บางคนทำให้เรื่องของมอร์ตัน-กูลด์กลายเป็นการโต้วาทีแบบเอาหมดหรือไม่เอาเลย ซึ่งฝ่ายหนึ่งถูกต้องหรืออีกฝ่ายถูกต้อง และฉันคิดว่านั่นเป็นความผิดพลาด ทั้งสองคนทำผิดพลาด และการพิสูจน์ว่าฝ่ายหนึ่งผิดไม่ได้พิสูจน์ว่าอีกฝ่ายถูกต้อง" ^[21]

ในการศึกษาวิจัยอีกชิ้นหนึ่งซึ่งตีพิมพ์ในปี 2011 เจสัน อี. ลูอิสและเพื่อนร่วมงานได้วัดปริมาตรกะโหลกศีรษะในคอลเลกชันของมอร์ตันอีกครั้ง และตรวจสอบการวิเคราะห์ทางสถิติของมอร์ตันและกูลด์อีกครั้ง โดยสรุปว่า ตรงกันข้ามกับการวิเคราะห์ของกูลด์ มอร์ตันไม่ได้บิดเบือนผลการวิจัยการวัดกะโหลกศีรษะเพื่อสนับสนุนอคติทางเชื้อชาติและสังคมของเขา และคน "ผิวขาว" มีปริมาตรกะโหลกศีรษะโดยเฉลี่ยมากที่สุดในกลุ่มตัวอย่าง ในระดับที่การวัดกะโหลกศีรษะของมอร์ตันผิดพลาด ข้อผิดพลาดดังกล่าวไม่ได้เกิดจากอคติส่วนตัวของเขา ในที่สุด ลูอิสและเพื่อนร่วมงานไม่เห็นด้วยกับคำวิจารณ์ของกูลด์ที่มีต่อมอร์ตันส่วนใหญ่ โดยพบว่างานของกูลด์ "ได้รับการสนับสนุนน้อยมาก" และในความเห็นของพวกเขา การยืนยันผลลัพธ์ของงานดั้งเดิมของมอร์ตัน "ทำให้ข้อโต้แย้งของกูลด์และคนอื่นๆ ที่ว่าผลลัพธ์ที่ลำเอียงนั้นแพร่หลายในทางวิทยาศาสตร์อ่อนแอลง" แม้จะมีคำวิจารณ์ดังกล่าว ผู้เขียนก็ยอมรับว่าพวกเขาชื่นชมการต่อต้านลัทธิเหยียดเชื้อชาติอย่างแข็งกร้าวของกูลด์^[22]การศึกษาของลูอิสตรวจสอบตัวอย่างของมอร์ตัน 46% ในขณะที่การศึกษาครั้งก่อนของกูลด์นั้นอิงจากการตรวจสอบตารางข้อมูลดิบของมอร์ตันใหม่เท่านั้น^[23]อย่างไรก็ตาม การศึกษาของลูอิสถูกวิพากษ์วิจารณ์จากนักวิชาการหลายคนในเวลาต่อมาว่าบิดเบือนข้อเรียกร้องของกูลด์^[8]อคติ^{[8] [24] [25]}ถูกตำหนิเนื่องจากตรวจสอบกะโหลกศีรษะในคอลเลกชันของมอร์ตันไม่ถึงครึ่งหนึ่ง^{[8] [24]}เนื่องจากไม่สามารถแก้ไขการวัดตามอายุ เพศ หรือส่วนสูง^[24]และเนื่องจากข้อเรียกร้องที่ว่าสามารถดึงข้อสรุปที่มีความหมายใดๆ ได้จากข้อมูลของมอร์ตัน^{[8] [26]}

ในปี 2015 บทความนี้ได้รับการตรวจสอบโดย Michael Weisberg ซึ่งรายงานว่า "ข้อโต้แย้งส่วนใหญ่ของ Gould ต่อ Morton นั้นสมเหตุสมผล แม้ว่า Gould จะทำผิดพลาดและกล่าวเกินจริงในหลายๆ แห่ง แต่เขาก็ได้ให้ หลักฐาน เบื้องต้นที่ยังไม่ได้รับการหักล้างว่า Morton วัดกะโหลกศีรษะของเขาผิดจริง ซึ่งสอดคล้องกับอคติทางเชื้อชาติในศตวรรษที่ 19" ^[26]นักชีววิทยาและนักปรัชญา Jonathan Kaplan, Massimo Pigliucciและ Joshua Alexander Banta ยังได้ตีพิมพ์คำวิจารณ์บทความของกลุ่ม โดยโต้แย้งว่าข้อเรียกร้องหลายข้อของพวกเขานั้นทำให้เข้าใจผิด และการวัดซ้ำนั้น "ไม่เกี่ยวข้องเลยกับการประเมินการวิเคราะห์ที่เผยแพร่ของ Gould" พวกเขายังยืนยันด้วยว่า "วิธีการที่ Morton และ Gould ใช้นั้นไม่เหมาะสม" และ "การวิเคราะห์ทางสถิติของ Morton ของ Gould นั้นไม่ดีไปกว่าของ Morton เองในหลายๆ ด้าน" ^[8]

เอกสารปี 2018 โต้แย้งว่าการตีความข้อมูลของมอร์ตันนั้นลำเอียง แต่ข้อมูลนั้นก็แม่นยำ เอกสารดังกล่าวโต้แย้งว่าการวัดของมอร์ตันนั้นคล้ายคลึงกับการวัดของนักวิทยากะโหลกศีรษะร่วมสมัยอย่างฟรีดริช ทีเดอมันน์ซึ่งตีความข้อมูลต่างกันเพื่อโต้แย้งอย่างหนักแน่นต่อแนวคิดเรื่องลำดับชั้นทางเชื้อชาติ^[27]

ในบทวิจารณ์เรื่องThe Mismeasure of Manเบอร์นาร์ด เดวิสศาสตราจารย์ด้านจุลชีววิทยาที่โรงเรียนแพทย์ฮาร์วาร์ด กล่าวว่า กูลด์สร้าง ข้อโต้แย้ง แบบฟางขึ้นมาโดยอิงจากเงื่อนไขหลักที่กำหนดไม่ถูกต้องโดยเฉพาะการทำให้เป็นรูปธรรม ซึ่งกูลด์สนับสนุนด้วยการนำเสนอ ข้อมูลทางสถิติแบบ "เลือกสรรอย่างพิถีพิถัน" ซึ่งทั้งหมดได้รับแรงผลักดันจากการเมืองมากกว่าวิทยาศาสตร์^[3]เดวิสกล่าวว่าบทวิจารณ์หนังสือThe Mismeasure of Man ของ ฟิลิป มอร์ริสันในScientific American ซึ่งยกย่องเขา นั้นเขียนและตีพิมพ์เพราะบรรณาธิการของวารสารนั้น "มองว่าการศึกษาเกี่ยวกับพันธุศาสตร์ของสติปัญญาเป็นภัยคุกคามต่อความยุติธรรมทางสังคมมานานแล้ว" เดวิสยังวิพากษ์วิจารณ์สื่อกระแสหลักและบทวิจารณ์หนังสือวารสารวรรณกรรมเรื่องThe Mismeasure of Manว่าโดยทั่วไปแล้วให้การยอมรับ ในขณะที่เขากล่าวว่าบทวิจารณ์หนังสือวารสารวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่ให้การวิจารณ์โดยทั่วไป เดวิสกล่าวหากูลด์ว่าได้บิดเบือนผลการศึกษาวิจัยของเฮนรี่ เอช. ก็อดดาร์ด (1866–1957) เกี่ยวกับสติปัญญาของผู้อพยพชาวยิว ฮังการี อิตาลี และรัสเซียไปยังสหรัฐอเมริกา โดยกูลด์รายงานว่าก๊อดดาร์ดถือว่าผู้คนเหล่านี้ "มีสติอ่อนแอ" ในขณะที่ประโยคแรกของการศึกษาวิจัยนั้น ก๊อดดาร์ดกล่าวว่าผู้เข้าร่วมการศึกษาวิจัยเป็นสมาชิกที่ผิดปกติในกลุ่มชาติพันธุ์ ของตน ซึ่งได้รับการคัดเลือกเนื่องจากสงสัยว่าพวกเขามีสติปัญญาต่ำกว่าปกติ เดวิสยังโต้แย้งว่าก๊อดดาร์ดเสนอว่าระดับไอคิวต่ำของผู้ชายและผู้หญิงที่มีสติปัญญาต่ำกว่าปกติที่เข้ารับการทดสอบความสามารถทางปัญญาอาจมาจากสภาพแวดล้อมทางสังคมมากกว่าการถ่ายทอดทางพันธุกรรม และสรุปว่า "เราอาจมั่นใจได้ว่าลูกๆ ของพวกเขาจะมีสติปัญญาปานกลาง และหากได้รับการเลี้ยงดูอย่างถูกต้อง พวกเขาจะเป็นพลเมืองที่ดี" ^[28]กูลด์โต้แย้งข้ออ้างบางส่วนของเดวิสในหนังสือฉบับแก้ไขเมื่อปี 1994 แม้ว่าเดวิสจะระบุว่าการตอบรับหนังสือเล่มนี้เป็นไปในทางลบในวารสารวิทยาศาสตร์ แต่กูลด์โต้แย้งว่าจากการวิจารณ์หนังสือทางวิชาการ 24 เล่มที่เขียนโดยผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยา มี 14 เล่มที่เห็นด้วย 3 เล่มมีความเห็นผสมกัน และ 7 เล่มไม่เห็นด้วยกับหนังสือเล่มนี้^[29]

ในบทวิจารณ์ของเขา นักจิตวิทยาJohn B. Carrollกล่าวว่า Gould ไม่เข้าใจ "ธรรมชาติและจุดประสงค์" ของการวิเคราะห์ปัจจัย^[30]นักสถิติDavid J. BartholomewจากLondon School of Economicsกล่าวว่า Gould ทำผิดพลาดในการใช้การวิเคราะห์ปัจจัยมุ่งเน้นไปที่ความผิดพลาดของการทำให้เป็นรูปธรรม (นามธรรมเป็นรูปธรรม) อย่างไม่เกี่ยวข้อง และละเลยฉันทามติทางวิทยาศาสตร์ร่วมสมัยเกี่ยวกับการมีอยู่ของgทางจิตวิทยา^[31 ]

Stephen F. Blinkhornอาจารย์อาวุโสด้านจิตวิทยาที่University of Hertfordshire เขียน วิจารณ์หนังสือเล่มนี้ว่าThe Mismeasure of Manเป็น "ผลงานชิ้นเอกของการโฆษณาชวนเชื่อ " ที่นำข้อมูลมาวางเคียงกันอย่างเลือกเฟ้นเพื่อส่งเสริมวาระทางการเมือง^[32]นักจิตวิทยาLloyd Humphreysซึ่งขณะนั้นเป็นบรรณาธิการบริหารของThe American Journal of PsychologyและPsychological Bulletinเขียนว่าThe Mismeasure of Manเป็น "นิยายวิทยาศาสตร์" และ "การโฆษณาชวนเชื่อทางการเมือง" และ Gould ได้บิดเบือนมุมมองของAlfred Binet , Godfrey ThomsonและLewis Terman ^[33 ]

ในบทวิจารณ์ของเขา นักจิตวิทยา Franz Samelson เขียนว่า Gould คิดผิดที่ยืนยันว่า ผล ทางจิตวิทยาของการทดสอบความฉลาดที่กองทัพสหรัฐให้กับทหารเกณฑ์มีส่วนสนับสนุนการออกกฎหมายImmigration Restriction Act of 1924 [ ^34]ในการศึกษาCongressional Recordและการพิจารณาของคณะกรรมการที่เกี่ยวข้องกับ Immigration Act Mark Snyderman และRichard J. Herrnsteinรายงานว่า "ชุมชนการทดสอบ [ความฉลาด] โดยทั่วไปไม่มองว่าผลการค้นพบของตนสนับสนุนนโยบายการย้ายถิ่นฐานที่เข้มงวดเช่นเดียวกับในพระราชบัญญัติปี 1924 และรัฐสภาแทบไม่สนใจการทดสอบความฉลาดเลย" ^[35]นักจิตวิทยาDavid P. Barashเขียนว่า Gould จัดกลุ่มสังคมชีววิทยา อย่างไม่เป็นธรรม กับ " การปรับปรุงพันธุ์มนุษย์ ที่เหยียดเชื้อชาติ และลัทธิวิวัฒนาการทางสังคม ที่เข้าใจผิด " ^[36]

เอกสารปี 2018 โต้แย้งว่ากูลด์ไม่ถูกต้องในการประเมิน Army Beta และสำหรับความรู้ เทคโนโลยี และมาตรฐานการพัฒนาการทดสอบในขณะนั้น ถือว่าเพียงพอและสามารถวัดความฉลาดได้ อาจถึงขั้นในปัจจุบันก็ได้^[37]

ในบทวิจารณ์เรื่องThe Mismeasure of Man อาร์เธอร์ เจนเซ่นนักจิตวิทยาการศึกษาจากมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย (เบิร์กลีย์) ซึ่งกูลด์วิพากษ์วิจารณ์หนังสือเล่มนี้อย่างมาก เขียนว่ากูลด์ใช้ ข้อโต้แย้ง ที่ไร้เหตุผลเพื่อแสดงความคิดเห็นของตนเอง บิดเบือนนักวิทยาศาสตร์คนอื่น และเสนอวาระทางการเมือง ตามที่เจนเซ่นกล่าว หนังสือเล่มนี้เป็น "ตัวอย่างที่ชัดเจน" ของอคติที่อุดมการณ์ ทางการเมือง กำหนดให้กับวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นสิ่งที่กูลด์พยายามจะพรรณนาไว้ในหนังสือเล่มนี้ เจนเซ่นยังวิพากษ์วิจารณ์กูลด์ที่มุ่งเน้นไปที่ข้อโต้แย้งที่พิสูจน์แล้วว่าไม่เป็นความจริงมาเป็นเวลานาน (โดยสังเกตว่าการอ้างอิง 71% ของหนังสือเล่มนี้เกิดขึ้นก่อนปี 1950) แทนที่จะพูดถึง "สิ่งที่นักวิทยาศาสตร์ในสาขาที่เกี่ยวข้องถือว่าสำคัญในปัจจุบัน" โดยชี้ให้เห็นว่าการสรุปผลจากการวิจัยด้านปัญญาของมนุษย์ในยุคแรกๆ ก็เหมือนกับการประณามอุตสาหกรรมรถยนต์ในปัจจุบันโดยอาศัยประสิทธิภาพเชิงกลของรถยนต์ฟอร์ด รุ่นที^[38 ]

ชาร์ลส์ เมอร์เรย์ผู้เขียนร่วมของThe Bell Curve (1994) กล่าวว่ามุมมองของเขาเกี่ยวกับการกระจายตัวของสติปัญญาของมนุษย์ระหว่างเชื้อชาติและกลุ่มชาติพันธุ์ที่ประกอบเป็นประชากรของสหรัฐฯ ได้รับการนำเสนออย่างไม่ถูกต้องในThe Mismeasure of Man ^[39 ]

นักจิตวิทยาฮันส์ ไอเซนค์เขียนว่าThe Mismeasure of Manเป็นหนังสือที่นำเสนอ " มุมมองที่บิดเบือนของนักบรรพชีวินวิทยา เกี่ยวกับสิ่งที่ นักจิตวิทยาคิด โดยไม่ได้รับการฝึกฝนแม้แต่ในข้อเท็จจริงพื้นฐานที่สุดของวิทยาศาสตร์" ^[40]

อาเธอร์ เจนเซ่นและเบอร์นาร์ด เดวิสโต้แย้งว่าหาก ปัจจัย g ( ปัจจัยสติปัญญาโดยทั่วไป ) ถูกแทนที่ด้วยแบบจำลองที่ทดสอบสติปัญญาหลายประเภท ผลลัพธ์จะเปลี่ยนแปลงน้อยกว่าที่คาดไว้ ดังนั้น ตามที่เจนเซ่นและเดวิสกล่าว ผลลัพธ์ของการทดสอบมาตรฐานด้านความสามารถทางปัญญาจะยังคงมีความสัมพันธ์กับผลลัพธ์ของการทดสอบมาตรฐานอื่นๆ และช่องว่างด้านความสำเร็จทางสติปัญญาของคนผิวดำและผิวขาวจะยังคงอยู่^[38]

เจมส์ อาร์. ฟลินน์นักวิจัยที่วิจารณ์ทฤษฎีเกี่ยวกับสติปัญญาของเชื้อชาติ ได้กล่าวซ้ำถึงข้อโต้แย้งของ อาร์เธอร์ เจนเซ่น เกี่ยวกับ The Mismeasure of Manฉบับพิมพ์ครั้งที่สองฟลินน์เขียนว่า "หนังสือของกูลด์หลีกเลี่ยงข้อโต้แย้งที่ดีที่สุดของเจนเซ่นทั้งหมดเกี่ยวกับองค์ประกอบทางพันธุกรรมในช่องว่างไอคิวระหว่างคนผิวดำกับคนผิวขาว โดยตั้งสมมติฐานว่าข้อโต้แย้งเหล่านี้ขึ้นอยู่กับแนวคิดของgในฐานะปัจจัยด้านสติปัญญาโดยทั่วไป ดังนั้น กูลด์จึงเชื่อว่าหากเขาสามารถทำให้g เสื่อมเสียชื่อเสียง ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอีกต่อไป นี่เป็นเรื่องเท็จอย่างชัดเจน ข้อโต้แย้งของเจนเซ่นจะได้ผลไม่ว่าคนผิวดำจะประสบกับความขาดดุลคะแนนในปัจจัยหนึ่ง สิบ หรือหนึ่งร้อยปัจจัยก็ตาม" ^[41]อย่างไรก็ตาม แทนที่จะปกป้องเจนเซ่นและรัชตัน ฟลินน์สรุปว่าผลฟลินน์ซึ่งเป็นการเพิ่มขึ้นของไอคิวที่ไม่เกี่ยวกับพันธุกรรมตลอดศตวรรษที่ 20 ทำให้ข้อโต้แย้งหลักของพวกเขาไม่ถูกต้อง เนื่องจากวิธีการของพวกเขาระบุการเปลี่ยนแปลงนี้ว่าเป็นทางพันธุกรรมอย่างผิดๆ^[41]

ตามที่นักจิตวิทยาIan Dearyกล่าว การอ้างของ Gould ที่ว่าไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างขนาดสมองกับ IQ นั้นล้าสมัยไปแล้ว นอกจากนี้ เขายังรายงานว่า Gould ปฏิเสธที่จะแก้ไขเรื่องนี้ในหนังสือฉบับพิมพ์ใหม่ แม้ว่านักวิจัยหลายคนจะนำข้อมูลใหม่มาให้เขาทราบ^[42]

• ค่าเชาวน์ปัญญา
• ประวัติศาสตร์ของเผ่าพันธุ์และการถกเถียงเรื่องข่าวกรอง
• การเหยียดเชื้อชาติทางวิทยาศาสตร์

วิกิคำคมมีคำคมที่เกี่ยวข้องกับการวัดที่ผิดพลาดของมนุษย์

• “การหักล้างวิทยาศาสตร์เชิงบวก” โดย Richard York และ Brett Clark
• “รากฐานของการกำหนดทางชีววิทยา” โดย Garland Allen วารสารประวัติศาสตร์ชีววิทยา
• “การวัดที่ผิดพลาดของมนุษย์” โดย Martin A. Silverman และ Ilene Silverman, Psychoanalytic Quarterly
• “การวัดที่ผิดพลาดของมนุษย์” โดย John H. Lienhard, NPR , The Engines of Our Ingenuity
• “สติปัญญาและผู้ทดสอบบางส่วน” โดย Franz Samelson, วิทยาศาสตร์

• “ข้อคิดเกี่ยวกับหนังสือ The Mismeasure of Man ของ Stephen Jay Gould” เก็บถาวรเมื่อ 2007-08-07 ที่เวย์แบ็กแมชชีนโดยJohn B. Carroll
• “การวัดที่ผิดพลาดของกูลด์” เก็บถาวร 2011-07-01 ที่เวย์แบ็กแมชชีนโดยเจ. ฟิลิปป์ รัชตัน , National Review
• “เชื้อชาติ สติปัญญา และสมอง” โดยเจ. ฟิลิปป์ รัชตัน
• “การหักล้างหลักฐานทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับฟอสซิลและมนุษย์ฟาง” โดยอาร์เธอร์ เจนเซ่น
• “นีโอ-ไลเซนโกอิสม์ ไอคิว และสื่อมวลชน” โดยเบอร์นาร์ด เดวิสสำนักพิมพ์The Public Interest

• กูดฟิลด์, จูน (1981) “จิตใจไม่สามารถอธิบายได้ด้วยตัวเลข” The New York Times Book Review (1 พ.ย.): 11
• กูลด์, เอสเจ (1981). การวัดขนาดของมนุษย์ที่ผิดพลาด นิวยอร์ก: นอร์ตันแอนด์คอมพานี
• กูลด์, เอสเจ (1981). "ข้อผิดพลาดที่แท้จริงของซิริล เบิร์ต" เก็บถาวรเมื่อ 18 พฤษภาคม 2015 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
• กูลด์, เอสเจ (1984). "ความเท่าเทียมกันของมนุษย์คือข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญในประวัติศาสตร์" ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ 93 (พ.ย.): 26–33
• Gould, SJ (1994). "Curveball: Review of The Bell Curve" เก็บถาวรเมื่อ 15 มิถุนายน 2009 ที่เวย์แบ็กแมชชีนThe New Yorker 70 (28 พฤศจิกายน): 139–49
• กูลด์, เอสเจ (1995). "Ghosts of Bell Curves Past". Natural History 104 (กุมภาพันธ์): 1219
• Janik, Allan (1983). "การวัดที่ผิดของมนุษย์" จริยธรรม . 94 (1): 153–55 doi :10.1086/292523 S2CID  159990126
• Junker, Thomas (1998). "Blumenbach's Racial Geometry" (PDF) . Isis . 89 (3): 498–501. doi :10.1086/384075. S2CID  144161573
• Kaplan, JM; Pigliucci, M. ; Banta, JA (2015). "Gould on Morton, Redux" (PDF) . การศึกษาด้านประวัติศาสตร์และปรัชญาของวิทยาศาสตร์ชีวภาพและชีวการแพทย์ . 30 : 1–10
• Korb, KB (1994). "Stephen Jay Gould on Intelligence". Cognition . 52 (2): 111–23. CiteSeerX  10.1.1.22.9513 . doi :10.1016/0010-0277(94)90064-7. PMID  7924200. S2CID  10514854.
• ลีช เซอร์ เอ็ดมันด์ (1982). "บทวิจารณ์: การวัดที่ผิดพลาดของมนุษย์" New Scientist 94 (13 พฤษภาคม): 437
• Lewis, JE; et al. (2011). "การวัดที่ผิดพลาดของวิทยาศาสตร์: Stephen Jay Gould เทียบกับ Samuel George Morton เกี่ยวกับกะโหลกศีรษะและอคติ" PLOS Biol . 9 (6): e1001071. doi : 10.1371/journal.pbio.1001071 . PMC  3110184 . PMID  21666803
• Nature eds. (2011). "Mismeasure for Mismeasure". Nature 474 (23 มิถุนายน): 419.
• ราวิตช์, ไดแอน (2008). "การวัดที่ผิดพลาดของมนุษย์" บทวิจารณ์ ที่ 73 (มิถุนายน)
• Reich, Eugenie Samuel (2011) "Stephen Jay Gould ถูกกล่าวหาว่าโกงตัวเลข" เก็บถาวรเมื่อ 30 กรกฎาคม 2014 ที่เวย์แบ็กแมชชีนบล็อกข่าวธรรมชาติ (13 มิถุนายน)
• ซัลโลเวย์, แฟรงค์ (1997). "ยังคงวัดค่ามนุษย์ผิด". สเคปปิต . 5 (1): 84.
• Wade, Nicholas (2011). "นักวิทยาศาสตร์วัดความแม่นยำของการอ้างเรื่องเหยียดเชื้อชาติ" New York Times (13 มิถุนายน 2011): D4
• Weisberg, Michael (2015). "Remeasuring Man" (PDF) . Evolution & Development . 16 (3): 166–78. doi :10.1111/ede.12077. PMID  24761929. S2CID  10110412. เก็บถาวรจากแหล่งดั้งเดิม(PDF)เมื่อ 2015-11-17 . สืบค้นเมื่อ2015-08-23 .