ปริศนาแห่งผืนทราย
นวนิยายปี 1903 โดย Robert Erskine Childers

ปริศนาแห่งผืนทราย
ฉบับพิมพ์ครั้งแรก
ผู้เขียนเออร์สไคน์ ชิลเดอร์ส
ภาษาภาษาอังกฤษ
ประเภท
สำนักพิมพ์สมิธ เอลเดอร์ และคณะ
วันที่เผยแพร่
พฤษภาคม พ.ศ. 2446
ประเภทสื่อพิมพ์ (ปกแข็งและปกอ่อน)
โอซีแอลซี3569143

The Riddle of the Sands: A Record of Secret Serviceเป็นนวนิยายปี 1903ของเออร์สไคน์ ชิลเดอร์สหนังสือเล่มนี้ได้รับความนิยมอย่างล้นหลามในช่วงหลายปีก่อนสงครามโลกครั้งที่ 1ถือเป็นตัวอย่างแรกๆ ของนวนิยายสายลับและมีอิทธิพลอย่างมากในประเภทนวนิยายสายลับ หนังสือเล่มนี้ถูกสร้างเป็นภาพยนตร์ทั้งในรูปแบบภาพยนตร์และรายการโทรทัศน์

นวนิยายเรื่องนี้ "เป็นหนี้บุญคุณนวนิยายผจญภัย อันยอดเยี่ยม ของนักเขียนอย่างไรเดอร์ แฮกการ์ดซึ่งเป็นผลงานหลักของอังกฤษในยุควิกตอเรีย " [1] นวนิยาย เรื่องนี้เป็นนวนิยายสายลับที่ "สร้างสูตรสำเร็จที่รวมรายละเอียดที่ตรวจสอบได้จำนวนมาก ซึ่งทำให้เรื่องราวดูสมจริง ซึ่งเป็นกลวิธีเดียวกับที่จอห์น บูชาน เอียน เฟลมมิงจอห์น เลอ การ์เรและคนอื่นๆ อีกมากมายใช้เป็นอย่างดี" [1]พื้นหลังทางกายภาพทั้งหมดเป็นของจริงอย่างสมบูรณ์หมู่เกาะฟรีเซียนและเมืองต่างๆ ที่ตั้งชื่อไว้ในหนังสือมีอยู่จริง และคำอธิบายของเกาะเหล่านั้นก็ถูกต้อง (มักมาจากประสบการณ์ของผู้เขียนเอง) เช่นเดียวกันกับ "ผืนทราย" ต่างๆ ตามชื่อเรื่อง ซึ่งเป็นพื้นที่กว้างใหญ่ที่ถูกน้ำท่วมเมื่อน้ำขึ้นสูง แต่จะกลายเป็นโคลนเมื่อน้ำลง การเดินเรือขนาดเล็กภายใต้เงื่อนไขเหล่านี้ต้องอาศัยทักษะเฉพาะทางของลูกเรือ ซึ่งตัวละครเดวีส์ถือเป็นปรมาจารย์ที่ไม่มีใครเทียบได้ และคำอธิบายถึงความสำเร็จของเขานั้นน่าสนใจสำหรับ ผู้ที่ชื่นชอบ การเล่นเรือยอทช์แม้ว่าจะเป็นเพียงส่วนหนึ่งในแผนการจารกรรมของหนังสือก็ตาม

เนื้อเรื่องย่อ

คาร์รูเธอร์ส เจ้าหน้าที่ระดับรองในกระทรวงต่างประเทศได้รับการติดต่อจากเดวีส์ ผู้รู้จักคนหนึ่ง โดยขอให้เขาร่วมทริปล่องเรือยอทช์ในทะเลบอลติกคาร์รูเธอร์สตกลง เนื่องจากแผนเที่ยวพักผ่อนอื่นๆ ของเขาล้มเหลว และเนื่องจากเขาอกหักเพราะผู้หญิงที่เขาจีบหมั้นกับผู้ชายคนอื่น

เมื่อมาถึงก็พบว่าเดวีส์มีเรือใบลำเล็ก (เรือลำนี้มีชื่อว่าDulcibellaซึ่งมาจากชื่อน้องสาวของ Childers เอง) ไม่ใช่เรือยอทช์พร้อมลูกเรือที่สะดวกสบายอย่างที่เขาคาดหวังไว้ อย่างไรก็ตาม Carruthers ตกลงที่จะเดินทางและไปสมทบกับเดวีส์ที่Flensburgบนทะเลบอลติก จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังหมู่เกาะฟรีเซียนนอกชายฝั่งเยอรมนี Carruthers ต้องเรียนรู้วิธีแล่นเรือลำเล็กโดยเร็วที่สุด

เดวีส์ค่อยๆ เผยว่าเขาสงสัยว่าพวกเยอรมันกำลังทำบางอย่างที่ชั่วร้ายในหมู่เกาะฟรีเซียนของเยอรมนีซึ่งนั่นก็มาจากความเชื่อของเขาที่ว่าเขาเกือบจะถูกเรือยอทช์ของเยอรมันล่มจมเพราะสภาพอากาศเลวร้ายในระหว่างการเดินทางครั้งก่อน เรือยอทช์ลำดังกล่าวเป็นของนักธุรกิจชาวเยอรมันลึกลับชื่อดอลล์มันน์และมีกัปตันเป็นกัปตัน ซึ่งเดวีส์สงสัยว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นชาวอังกฤษที่พลัดถิ่นฐานและแอบอ้างตัวเป็นชาวเยอรมัน สถานการณ์ยิ่งซับซ้อนขึ้นไปอีกเมื่อเดวีส์ตกหลุมรักคลาร่า ลูกสาวของดอลล์มันน์อย่างหัวปักหัวปำ ซึ่งเดวีส์แน่ใจว่าคลาร่าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับแผนการชั่วร้ายใดๆ ที่พ่อของเธอทำอยู่เลย ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เดวีส์ก็สงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่จะจูงใจให้ดอลล์มันน์พยายามฆ่าเขา และเชื่อว่าเป็นแผนการบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับรัฐบาลจักรวรรดิเยอรมัน เมื่อไม่สามารถทำให้ใครในรัฐบาลอังกฤษสนใจเหตุการณ์นี้ เดวีส์จึงรู้สึกว่าเป็นหน้าที่ของผู้รักชาติที่จะต้องสืบสวนต่อไปด้วยตัวเอง จึงได้รับคำเชิญจากคาร์รูเธอร์

คาร์รูเธอร์และเดวีส์ใช้เวลาสำรวจน้ำขึ้นน้ำลงตื้นๆ ของหมู่เกาะฟรีเซียนสักพัก ก่อนจะเข้าใกล้สถานที่ลึกลับที่มีข่าวลือว่ามีโครงการกู้สมบัติลับบนเกาะเมมเมิร์ต ชายทั้งสองค้นพบว่าดอลมันน์มีส่วนเกี่ยวข้องกับโครงการกู้สมบัติ คาร์รูเธอร์และเดวีส์พยายามเข้าหาเมมเมิร์ต พวกเขาได้รับคำเตือนจากเรือตรวจการณ์ของกองทัพเรือเยอรมันชื่อบลิทซ์และผู้บัญชาการฟอนบรึนนิง ซึ่งเป็นมิตรและเป็นกันเอง แต่ยังคงเตือนอย่างอ้อมๆ ทำให้พวกเขามั่นใจมากขึ้นว่ามีบางอย่างมากกว่าการขุดหาสมบัติบนเกาะนี้ และในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ค้นพบว่าดอลมันน์ไม่เพียงแต่เป็นชาวอังกฤษเท่านั้น แต่เขายังเป็นเจ้าหน้าที่ในกองทัพเรืออังกฤษด้วย ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาต้องออกจากบริเตนอย่างเร่งรีบและเริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะชาวเยอรมัน

เดวีส์ใช้ประโยชน์จากหมอกหนาทึบในการนำพวกเขาไปอย่างลับๆ ผ่านเนินทรายที่ซับซ้อนในเรือลำเล็กเพื่อสำรวจไซต์เมมเมิร์ต คาร์รูเธอร์สสำรวจเกาะ เขาได้ยินฟอน บรึนนิงและดอลมันน์พูดคุยกันบางอย่างมากกว่าการตามล่าหาสมบัติ รวมถึงการอ้างถึง "แชทัม" "เซเวน" และ "การเสิร์ฟน้ำขึ้นน้ำลง" อย่างลึกลับ และได้ยินเรื่องการนัดพบกันที่สถานีรถไฟฟรีเซียนในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ทั้งคู่เดินทางกลับผ่านหมอกสู่Dulcibellaซึ่งจอดอยู่ที่เกาะนอร์เดอร์นีย์ที่นั่น พวกเขาพบว่าดอลมันน์และฟอน บรึนนิงเอาชนะพวกเขาได้ และดูเหมือนจะสงสัย อย่างไรก็ตาม การเดินทางผ่านหมอกจากนอร์เดอร์นีย์ไปยังเมมเมิร์ตและกลับมาเป็นความสำเร็จที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ ซึ่งมีเพียงทักษะการเดินเรืออันยอดเยี่ยมของเดวีส์เท่านั้นที่ทำได้ และชาวเยอรมันก็ไม่สงสัยอย่างจริงจังว่าพวกเขาทำเช่นนั้น

ฟอน บรึนนิงเชิญพวกเขาไปทานอาหารเย็นที่วิลล่าของดอลมันน์ โดยเขาพยายามซักถามพวกเขาอย่างแยบยลเพื่อหาคำตอบว่าพวกเขาเป็นสายลับอังกฤษหรือไม่ คาร์รูเธอร์สเล่นเกมอันตรายโดยยอมรับว่าพวกเขาอยากรู้อยากเห็น แต่เขาโน้มน้าวฟอน บรึนนิงให้เชื่อว่าเขาเชื่อเรื่องปกปิดเกี่ยวกับสมบัติและต้องการเห็นเพียง "ซากเรือ" ที่จินตนาการขึ้นเท่านั้น งานเลี้ยงยังทำหน้าที่แสดงให้เห็นว่าชาวเยอรมันไม่ไว้วางใจดอลมันน์ ชาวอังกฤษผู้ทรยศอย่างเต็มที่ และมีรอยร้าวบางอย่างระหว่างพวกเขาซึ่งอาจขยายกว้างขึ้น

คาร์รูเธอร์สประกาศว่ากระทรวงต่างประเทศเรียกตัวเขากลับอังกฤษ เขาออกเดินทางโดยมีผู้ร่วมคิดชาวเยอรมันคนหนึ่งร่วมทางไปยังชายแดนเนเธอร์แลนด์ ซึ่งภายนอกดูเป็นคนอัธยาศัยดี แต่แทนที่จะขึ้นเรือจากอัมสเตอร์ดัมไปอังกฤษ เขากลับย้อนกลับและเดินทางกลับเยอรมนีทันเวลาเพื่อไปร่วมประชุมกับผู้ร่วมคิด (ซึ่งโดลมันน์ไม่ได้รับเชิญไปอย่างชัดเจน) เขาติดตามฟอน บรึนนิงและลูกน้องของเขาไปโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น และตามพวกเขาไปที่ท่าเรือซึ่งพวกเขาขึ้นเรือลากจูงที่ลากเรือบรรทุกสินค้า คาร์รูเธอร์สจึงแอบขึ้นเรือและซ่อนตัว จากนั้นขบวนก็มุ่งหน้าสู่ทะเล

ในที่สุดคาร์รูเธอร์ก็ไขปริศนาได้สำเร็จ ชาวเยอรมันกำลังเชื่อมคลองกับทางรถไฟ ขุดลอกช่องทางผ่านผืนทรายที่เคลื่อนตัว และซ่อนกองเรือลากจูงและเรือบรรทุกสินค้า คำอธิบายเดียวก็คือ พวกเขากำลังเตรียมขนส่งกองทัพเยอรมันอันทรงพลังข้ามทะเลเหนืออย่างลับๆเพื่อรุกรานชายฝั่งตะวันออกของอังกฤษ เขาหลบหนีหลังจากลากเรือลากจูงจนเกยตื้น และรีบกลับไปหาเดวีส์ เขาพบเดวีส์และอธิบายว่าพวกเขาต้องหลบหนีก่อนที่เยอรมันจะตามล่าพวกเขา พวกเขาโน้มน้าวให้ดอลแมนและคลาร่าไปกับพวกเขาเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ดอลแมนถูกเยอรมันจับกุม ซึ่งชาวเยอรมันจะคิดว่าเขาเปลี่ยนฝ่ายอีกครั้ง พวกเขาสัญญาว่าดอลแมนจะไม่ถูกตั้งข้อหากบฏในอังกฤษ ซึ่งพวกเขาดำเนินการเองโดยไม่ได้รับอนุญาตจากรัฐบาลอังกฤษ จึงไม่อยู่ในสถานะที่จะสัญญาได้อย่างแท้จริง ขณะที่พวกเขาล่องเรือข้ามทะเลเหนือ ดอลแมนฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดลงน้ำ ซึ่งคาดว่าน่าจะเพื่อหลีกเลี่ยงความเสื่อมเสียและการจับกุมที่อาจเกิดขึ้น

บทส่งท้ายโดย "บรรณาธิการ" กล่าวถึงรายละเอียดของรายงานที่จัดทำโดย Dollmann ซึ่งสรุปแผนของเขาสำหรับกองกำลังรุกราน บทส่งท้ายระบุว่ากองทัพเรืออังกฤษกำลังใช้มาตรการตอบโต้เพื่อสกัดกั้นกองเรือรุกรานของเยอรมันในที่สุด และเรียกร้องให้เร่งดำเนินการ

การวิจารณ์วรรณกรรม

แอนดรูว์ บอยล์ นักเขียนชีวประวัติของชิลเดอร์สกล่าวว่า "ในอีกสิบปีถัดมา หนังสือของชิลเดอร์สยังคงเป็นผลงานที่ทรงพลังที่สุดจากนักเขียนชาวอังกฤษคนใดก็ตามในการอภิปรายเกี่ยวกับความไม่พร้อมทางการทหารของอังกฤษ" [2]หนังสือนี้ส่งอิทธิพลอย่างมากต่อจอห์น บูแคนและเคน ฟ อลเล็ตต์ ซึ่งบรรยายว่า "เป็นนวนิยายระทึกขวัญผจญภัยกลางแจ้งเกี่ยวกับชายหนุ่มสองคนที่บังเอิญไปเจอกองเรือรบเยอรมันที่กำลังเตรียมจะบุกอังกฤษ" [3] [4]ฟอลเล็ตต์ยังเรียกหนังสือเล่มนี้ว่า " นวนิยายระทึกขวัญ สมัยใหม่เล่มแรก " [3]

Rhodri Jeffreys-Jonesได้จัดอันดับThe Riddle of the Sandsไว้ว่าเป็นหนึ่งในนวนิยายสายลับคลาสสิก 10 เล่มในรายชื่อนวนิยายสายลับยอดเยี่ยมของThe Guardian [5] Robert McCrumจากThe Observerได้รวมนวนิยายเรื่องนี้ไว้ในรายชื่อนวนิยายยอดเยี่ยม 100 เล่มตลอดกาลของเขา[6]

หนังสือพิมพ์เดอะเดลีเทเลกราฟได้ยกย่องหนังสือเล่มนี้ว่าเป็นนวนิยายสายลับที่ดีที่สุดเป็นอันดับสองตลอดกาล รองจากเรื่อง Kimของคิปลิง [ 7]

บริบททางประวัติศาสตร์

แม้ว่าสงครามกับเยอรมนีจะกลายเป็นประเด็นสำคัญสำหรับอังกฤษในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 20 แต่ชาวอังกฤษเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่คาดการณ์ถึงเรื่องนี้ก่อนปี 1900 ในประวัติศาสตร์ ฝรั่งเศสเป็นศัตรูคู่อาฆาตของอังกฤษและอังกฤษมาช้านาน ตั้งแต่สงครามร้อยปีจนถึงสงครามนโปเลียนเพียงเก้าปีก่อนที่หนังสือ The Riddle of the Sands จะตีพิมพ์ วิลเลียม เลอเกอซ์ ได้ตีพิมพ์The Great War in Englandซึ่งทำให้เกิดกระแสการรุกรานอังกฤษแบบกะทันหันของฝรั่งเศสและไปถึงลอนดอน โดยเยอรมนีถือเป็นพันธมิตรที่ภักดีของอังกฤษ รีบเข้ามาช่วยเหลือและช่วยอังกฤษจากฝรั่งเศสได้ในจังหวะที่เหมาะเจาะ แต่นโยบายของ จักรพรรดิ วิลเฮล์มที่ 2 ใน การสร้างกองทัพเรือเยอรมันและท้าทายอำนาจทางทะเลของอังกฤษได้ส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ทางอำนาจที่แท้จริง ซึ่งสะท้อนให้เห็นในประเภทวรรณกรรมเฉพาะของนวนิยายเกี่ยวกับการรุกรานและตัวตนของผู้รุกรานดินแดนอังกฤษที่อาจเกิดขึ้น

ตามที่ผู้เขียนบรรยายไว้เองว่าRiddle of the Sandsเขียนขึ้นว่า "... เรื่องราวที่มีจุดมุ่งหมาย" เขียนขึ้นจาก "ความรู้สึกหน้าที่โดยธรรมชาติของผู้รักชาติ" ซึ่งทำนายสงครามกับเยอรมนีและเรียกร้องให้อังกฤษเตรียมพร้อม[8]นวนิยายแนว "รุกราน" ทั้งหมดทำให้ประชาชนตระหนักถึง "ภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้น" ของจักรวรรดิเยอรมนี

หนังสือ The Riddle of the Sands ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ริเริ่มหน่วยสำรองอาสาสมัครกองทัพเรืออังกฤษซึ่งฝึกอบรมพลเรือนที่ไม่มีประสบการณ์การเดินเรืออย่างมืออาชีพให้มาปฏิบัติหน้าที่ในกองทัพเรืออังกฤษ ในหนังสือเล่มนี้ เดวีส์สนับสนุนหน่วยงานดังกล่าวอย่างกระตือรือร้น:

ต้องมีพวกที่เหมือนฉันหลายร้อยคน—ฉันรู้จักคนจำนวนมากเหมือนกัน—ที่รู้จักชายฝั่งของเราเหมือนหนังสือ—สันดอน ลำธาร กระแสน้ำ โขดหิน ไม่มีอะไรในนั้น เป็นเพียงการฝึกซ้อม พวกเขาควรใช้ประโยชน์จากเราเป็นกองหนุนทางเรือพวกเขาเคยพยายามทำครั้งหนึ่งแต่ก็ล้มเหลว และไม่มีใครสนใจจริงๆ แล้วผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร? เมื่อใช้กองหนุนทั้งหมดที่มี เราก็มีกำลังเพียงพอที่จะจัดกองเรือเพื่อเตรียมการรบ และไม่มีอะไรมากกว่านั้น พวกเขาได้ซ่อมแซมชาวประมง กะลาสีเรือ และคนงานในเรือยอทช์ แต่พวกเขาทุกคนควรจะถูกจับได้ รวมถึงอาณานิคมด้วย

อันที่จริง อิทธิพลที่หนังสือเล่มนี้มีต่อการจัดตั้งกองกำลังสำรองอาสาสมัครนั้นถูกพูดเกินจริง ร่างพระราชบัญญัติกองทัพเรือปี 1903 ที่อนุญาตให้จัดตั้งกองกำลังสำรองอาสาสมัครได้ถูกนำเสนอต่อรัฐสภาในเดือนมีนาคม 1903 (นวนิยายเรื่องนี้เปิดตัวในเดือนพฤษภาคม) และผ่านเมื่อเดือนมิถุนายน การจัดตั้งกองกำลังสำรองทางทะเลสำหรับพลเรือนได้รับการหารือกันอย่างหนักตั้งแต่สงครามโบเออร์และการจัดตั้งกองกำลังสำรองดังกล่าวเกิดขึ้นหลังจากการรณรงค์ทางการเมืองและสื่อที่ร่วมมือกันซึ่งนำโดยโทมัส บราสซีย์และชาร์ลส์ แชดวิก-เฮลีย์ในหนังสือของเขา ชิลเดอร์สได้เสนอข้อโต้แย้งที่สนับสนุนกองกำลังสำรองอาสาสมัคร แต่นวนิยายเรื่องนี้ไม่ได้เป็นที่มาของแนวคิดหรือแรงผลักดันเบื้องหลังการสร้างหนังสือเล่มนี้ อย่างไรก็ตาม อิทธิพลของหนังสือเล่มนี้และความนิยมของมันได้รับการยกย่องว่าช่วยสนับสนุนร่างพระราชบัญญัติกองทัพเรือและเร่งให้ผ่านรัฐสภาได้[9]ในความเป็นจริง ชิลเดอร์สได้รับหน้าที่ในกองกำลังสำรองทางทะเลเมื่อสงครามโลกครั้งที่หนึ่งปะทุขึ้น

ในทำนองเดียวกัน ความเชื่อที่ว่าหนังสือเล่มนี้มีส่วนรับผิดชอบในการพัฒนาฐานทัพเรือที่โรไซธ์ นั้นเติบโตขึ้น แต่ลำดับเหตุการณ์ในที่นี้ก็ไม่ถูกต้องเช่นกัน การซื้อที่ดินสำหรับฐานทัพเรือโรไซธ์ได้รับการประกาศในรัฐสภาเมื่อวันที่ 5 มีนาคม 1903 สองเดือนก่อนที่นวนิยายเรื่องนี้จะตีพิมพ์ และหลังจากการเจรจาลับเพื่อซื้อที่ดินได้เริ่มขึ้นสักระยะหนึ่ง แม้ว่า ต่อมา วินสตัน เชอร์ชิลล์จะยกเครดิตหนังสือเล่มนี้ว่าเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้กองทัพเรือตัดสินใจสร้างฐานทัพเรือแห่งใหม่ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่น่าเป็นไปได้ เมื่อมีการประกาศสงคราม เขาได้สั่งให้ผู้อำนวยการหน่วยข่าวกรองกองทัพเรือตามหาชิลเดอร์ส ซึ่งเขาได้พบเมื่อผู้เขียนกำลังรณรงค์เพื่อเป็นตัวแทนที่นั่งในกองทัพเรือในรัฐสภา และจ้างเขา[10] [11]ในช่วงเวลาที่ชิลเดอร์สกำลังเขียนเรื่องริดเดิลเขายังมีส่วนสนับสนุนในหนังสือข้อเท็จจริงที่ตีพิมพ์โดยเดอะไทมส์ซึ่งเขาเตือนเกี่ยวกับยุทธวิธีกองทัพอังกฤษที่ล้าสมัยในกรณีที่เกิด "ความขัดแย้งในอนาคต" [12]เขาพัฒนารูปแบบนี้ในผลงานอีกสองชิ้นที่เขาตีพิมพ์ในปี 1911 ได้แก่สงครามและกองทัพบก[13]และอิทธิพลของเยอรมันต่อกองทหารม้าอังกฤษ [ 14] [15]

นวนิยายเรื่องนี้มีรายละเอียดที่สมจริงมากมายโดยอิงจากการเดินทางทางเรือของ Childers เองไปตาม ชายฝั่ง East Frisiaและ บันทึกใน สมุดบันทึก ส่วนใหญ่ของเขา จาก การล่องเรือ ในทะเลบอลติก ในปี 1897 "ปรากฏว่าแทบไม่มีการแก้ไขในหนังสือ" [1]เรือยอทช์Dulcibellaในนวนิยายเรื่องนี้อิงจากVixenซึ่งเป็นเรือที่ Childers ใช้ในการสำรวจ[16]ในเดือนสิงหาคม 1910 นักเดินเรือสมัครเล่นชาวอังกฤษสองคนได้รับแรงบันดาลใจจากงานนี้ กัปตันBernard Trench RMและร้อยโท Vivian Brandon RNออกเดินทางพักผ่อนบนเรือไปตามส่วนเดียวกันของชายฝั่ง Frisian ซึ่งพวกเขารวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งอำนวยความสะดวกทางเรือของเยอรมัน ชายทั้งสองถูกศาลทหารในเมืองไลพ์ซิกตัดสินจำคุกสี่ปี แต่ได้รับการอภัยโทษจากจักรพรรดิในปี 1913 พวกเขาเข้าร่วม " ห้อง 40 " ซึ่งเป็นแผนกข่าวกรองและถอดรหัสของกองทัพเรืออังกฤษ เมื่อสงครามปะทุ[17]

ที่น่าสังเกตคือ การใส่ร้ายและใส่ร้ายไกเซอร์วิลเฮล์ม ซึ่งต่อมากลายเป็นส่วนสำคัญของการโฆษณาชวนเชื่อของอังกฤษในช่วงปีหลังๆ นั้นไม่มีให้เห็นในThe Riddle of the Sandsเลย ในทางตรงกันข้าม ในหลายๆ ครั้ง ตัวละครเดวีส์แสดงความชื่นชมต่อจักรพรรดิเยอรมัน: "เขาเป็นคนดี จักรพรรดิคนนั้น [...] เทพจูปิเตอร์! เราต้องการผู้ชายอย่างไกเซอร์คนนั้น ผู้ไม่รอให้ถูกเตะ แต่ทำงานเหมือนคนผิวสีเพื่อประเทศชาติ และมองเห็นอนาคต" [18]

คาร์รูเธอร์สซึ่งอยู่ต่ำกว่าลำดับชั้นได้กล่าวหลายครั้งว่าเขาชอบผู้บัญชาการฟอน บรึนนิงในฐานะบุคคล และความชอบนี้ไม่ได้ลดน้อยลงไปจากการที่พบว่าฟอน บรึนนิงมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างลึกซึ้งกับแผนการรุกรานอังกฤษ โดยทั่วไป ตัวเอกของหนังสือไม่ได้รู้สึกมีเจตนาร้ายต่อชาวเยอรมันเลย พวกเขากลับมีทัศนคติแบบ "นักกีฬา" ชื่นชมความกล้าบ้าบิ่นและความเฉลียวฉลาดของชาวเยอรมันอย่างตรงไปตรงมา ขณะเดียวกันก็มุ่งมั่นที่จะเอาชนะและขัดขวางแผนการของพวกเขา

การดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ โทรทัศน์ และละครเวที

The Riddle of the Sands (1979) เป็นภาพยนตร์ที่ดัดแปลงมาจากหนังสือ นำแสดงโดยไมเคิล ยอร์ก รับบท เป็นชาร์ลส์ คาร์รูเธอร์ส และไซมอน แม็กคอ ร์คิน เดล รับบทเป็นอาร์เธอร์ เดวีส์ [19]

การดัดแปลงทางวิทยุเจ็ดส่วนโดยValentine Dyallได้รับการออกอากาศทางBBC Light Programmeเริ่มตั้งแต่เดือนธันวาคม พ.ศ. 2492 โดย Dyall เองรับบทเป็น Carruthers [20]

รายการ BBC Radio 4 ความยาว 90 นาที ออกอากาศในเดือนมกราคม พ.ศ. 2537 เป็นส่วนหนึ่งของ Saturday Night Theatre นำแสดงโดยลอว์เรนซ์ เคนเนดี รับบทเป็นคาร์รูเธอร์ส และชาร์ลส์ ซิมป์สัน รับบทเป็นเดวีส์[21]

ในเยอรมนี นวนิยายเรื่องนี้ได้รับความนิยมจากภาพยนตร์โทรทัศน์เรื่องDas Rätsel der Sandbank (1984) ซึ่งผลิตโดยสถานีโทรทัศน์และวิทยุสาธารณะRadio BremenและนำแสดงโดยBurghart Klaußnerรับบทเป็น Davies และPeter Sattmannรับบทเป็น Carruthers [22]

ภาคต่อ

ในปี 1998 แซม ลูเวลลิน นักเขียนเกี่ยวกับการเดินเรือ ได้เขียนเรื่องต่อจากเรื่องThe Shadow in the Sandsซึ่งมีหัวข้อรองว่า "เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการล่องเรือยอทช์กลอเรียในหมู่เกาะฟรีเซียนในเดือนเมษายน 1903 และบทสรุปของเหตุการณ์ที่เออร์สไคน์ ชิลเดอร์สบรรยายไว้" [23]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

หมายเหตุ
  1. ^ abc "สมุดบันทึกของเออร์สไคน์ ชิลเดอร์ส" พิพิธภัณฑ์การเดินเรือแห่งชาติเก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 มิถุนายน 2551
  2. ^ บอยล์ (1977), หน้า 111.
  3. ^ โดย Follett, Ken (2016). "The Art of Suspense". Ken Follett . สืบค้นเมื่อ11 พฤษภาคม 2016 .
  4. ^ คลาร์ก อิกเนเชียส (1992). Voices Prophesying War, 1763–1984. อ็อกซ์ฟอร์ด ประเทศอังกฤษ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ด หน้า 142–143 ISBN 0-19-212302-5-
  5. ^ Jeffreys-Jones, Rhodri (26 มิถุนายน 2013). "10 นวนิยายสายลับคลาสสิกยอดนิยม". The Guardian . สืบค้นเมื่อ11 พฤษภาคม 2016 .
  6. ^ McCrum, Robert (12 ตุลาคม 2003). "100 นวนิยายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล: รายชื่อ". The Guardian . สืบค้นเมื่อ11 พฤษภาคม 2016 .
  7. ^ "อ่านอะไรดี: นวนิยายสายลับที่ดีที่สุดตลอดกาล". เดอะเดลีเทเลกราฟ . 6 มกราคม 2017. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 ธันวาคม 2020.
  8. ^ Boyle (1977), หน้า 108 และ 140
  9. ^ โจนส์, จูเลีย (2022). ความกล้าหาญที่ไม่ธรรมดา: อาสาสมัครนักแล่นเรือแห่งสงครามโลกครั้งที่ 2 . ลอนดอน: Adlard Coles. หน้า 45. ISBN 1-47298-710-1-
  10. ^ ไนท์ลีย์, ฟิลลิป (2003). อาชีพเก่าแก่เป็นอันดับสอง: สายลับและการสอดแนมในศตวรรษที่ 20.ลอนดอน: พิมลิโก. หน้า 17. ISBN 1-84413-091-6-
  11. ^ Boyle (1977), หน้า 196–197.
  12. ^ Boyle (1977), หน้า 129–130
  13. ^ ชิลเดอร์ส 1910.
  14. ^ ชิลเดอร์ส 1911.
  15. ^ Boyle (1977), หน้า 136–137.
  16. ^ บูแคน, อลาสแตร์; แม็กเกรรี, เจเรมี (มกราคม 2549). "หนังสือและเรือ". Cruising World . 32 (1). มิดเดิลทาวน์, โรดไอแลนด์: World Publications: 86–91. ISSN  0098-3519
  17. ^ Piper, Leonard (2007). Dangerous Waters . ลอนดอน, อังกฤษ: Continuum. หน้า 105–107. ISBN 978-1-84725-020-9-
  18. ^ ปริศนาแห่งผืนทรายบทที่ 10
  19. ^ ปริศนาแห่งผืนทราย ที่IMDb (เวอร์ชันปี 1979)
  20. ^ "ปริศนาแห่งผืนทราย". Radio Times . 2 ธันวาคม 1949.
  21. ^ "Saturday Night Theatre: The Riddle of the Sands". Radio Times . 8 มกราคม 1994
  22. ^ ปริศนาแห่งผืนทราย ที่IMDb (เวอร์ชันปี 1987)
  23. ^ Llewellyn, Sam (1999). The Shadow in the Sands . ลอนดอน: Headline Feature. ISBN 978-0-747-26005-9-
บรรณานุกรม
  • Boyle, Andrew (1977). ปริศนาของ Erskine Childersลอนดอน: Hutchinson ISBN 0-09-128490-2-
  • ชิลเดอร์ส, เออร์สไคน์ (1910). สงครามและอาร์ม แบลนช์. ลอนดอน: เอ็ดเวิร์ด อาร์โนลด์OCLC  3644148
  • Childers, Erskine (1911) อิทธิพลของเยอรมันต่อกองทหารม้าอังกฤษ ลอนดอน: Edward Arnold OCLC  11627879
ดึงข้อมูลจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ปริศนาแห่งผืนทราย&oldid=1251742477"