ธีโอโดริคผู้ยิ่งใหญ่
กษัตริย์แห่งออสโตรโกธ (ครองราชย์ 471–526) และวิซิกอธ (ครองราชย์ 511–526) กษัตริย์แห่งอิตาลี (ครองราชย์ 493–526)

ธีโอดอริก
เหรียญ (หรือ triple solidus ) ที่มีรูปของธีโอดอริกประมาณ ค.ศ. 491-501 [ ก]
กษัตริย์แห่งออสโตรโกธ
รัชกาล471 – 30 สิงหาคม 526
รุ่นก่อนธีโอเดเมียร์
ผู้สืบทอดอาทาลาริก
กษัตริย์แห่งอิตาลี
รัชกาล15 มีนาคม 493 – 30 สิงหาคม 526
รุ่นก่อนโอโดเอเซอร์
ผู้สืบทอดอาทาลาริก
กษัตริย์แห่งชาววิซิกอธ
รัชกาล511 – 30 สิงหาคม 526
รุ่นก่อนเกซาเล็ค
ผู้สืบทอดอะมาลาริก
เกิด454
ใกล้กับคาร์นุนทุม ( ปัจจุบันอยู่ในออสเตรียตอนล่าง ) จักรวรรดิโรมันตะวันตก
เสียชีวิตแล้ว30 สิงหาคม 526 (526-08-30)(อายุ 71–72 ปี)
ราเวนนาอาณาจักรออสโตรโกธิก
คู่สมรสออโดเฟลดา
ปัญหาอมาลาสุอินธา
ธีโอเดโก
ธา ออสโตรโกโธ
ราชวงศ์อามาลี
พ่อธีโอเดเมียร์
แม่เอเรเลอุวา
ศาสนาอาริอุส

Theodoric (หรือTheoderic ) the Great (454 – 30 สิงหาคม 526) หรือที่เรียกว่าTheodoric the Amal [b]เป็นกษัตริย์แห่งOstrogoths (475–526) และผู้ปกครองอาณาจักร Ostrogothic อิสระ ของอิตาลีระหว่างปี 493 ถึง 526 [3] ผู้สำเร็จราชการแทน พระองค์ ของVisigoths (511–526) และขุนนางของจักรวรรดิโรมันตะวันออกในฐานะผู้ปกครองอาณาจักรโกธิกผสม Theodoric ปกครองอาณาจักรที่ทอดยาวจากมหาสมุทรแอตแลนติกไปจนถึงทะเลเอเดรียติกแม้ว่าธีโอโดริคเองจะใช้เพียงตำแหน่ง "ราชา" ( rex ) เท่านั้น นักวิชาการบางคนเรียกเขาว่าจักรพรรดิโรมันตะวันตก แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่เพียงชื่อเท่านั้น[c] เนื่องจากเขาปกครอง อาณาจักรโรมันตะวันตกส่วนใหญ่ในอดีตซึ่งเรียกว่าRes Publicaได้รับเครื่องราชกกุธภัณฑ์ของจักรวรรดิตะวันตกจากคอนสแตนติโนเปิลในปีค.ศ. 497 ซึ่งเขาใช้ และเรียกโดย ขุนนางอิตาลีว่า " ปรินซ์เซป"และใช้อำนาจของจักรวรรดิที่ได้รับการยอมรับในตะวันออก เช่น การแต่งตั้งกงสุล

บทความนี้มี เนื้อหาเกี่ยวกับ อักขระแบบโกธิกหากไม่มีการรองรับการแสดงผล ที่เหมาะสม คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม กล่อง หรือสัญลักษณ์อื่นๆแทนตัวอักษร

ธีโอโดริคซึ่งเป็นเด็กหนุ่มของขุนนางออสโตรโกธิกถูกจับเป็นตัวประกันที่กรุงคอนสแตนติโนเปิล ซึ่งเขาใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่นที่นั่นและได้รับการศึกษาจากโรมันตะวันออก ( paideia ) ธีโอโดริคกลับมายังแพนโนเนียในราวปี 470 และตลอดช่วงปี 470 เขาได้ออกรบต่อต้านชาวซาร์มาเทียนและแข่งขันเพื่ออิทธิพลในหมู่ชาวกอธในคาบสมุทรบอลข่านของโรมัน จนได้รับการยอมรับให้เป็นกษัตริย์ในปี 471 จักรพรรดิซีโนแต่งตั้งให้เขาเป็นผู้บัญชาการกองกำลังโรมันตะวันออกในปี 483 และเป็นกงสุลในปี 484 ถึงกระนั้น ธีโอโดริคก็ยังคงเป็นศัตรูกับจักรพรรดิอยู่ตลอดเวลาและมักจะโจมตีดินแดนโรมันตะวันออกอยู่บ่อยครั้ง

ตามคำสั่งของเซโนในปี 489 ธีโอโดริคโจมตีโอโดอาเซอร์กษัตริย์แห่งอิตาลี และได้รับชัยชนะในปี 493 ในฐานะผู้ปกครองคนใหม่ของอิตาลี เขาสนับสนุนการบริหารทางกฎหมายและวัฒนธรรมวิชาการของโรมันในขณะที่ส่งเสริมโครงการก่อสร้างที่สำคัญทั่วอิตาลี[4]ในปี 505 เขาได้ขยายอาณาเขตไปยังคาบสมุทรบอลข่านและในปี 511 เขาได้นำราชอาณาจักรวิซิกอธของสเปนมาอยู่ภายใต้การควบคุมโดยตรงของเขาและสถาปนาอำนาจเหนือ ราชอาณาจักร เบอร์ กันดี และแวนดัล ธีโอโดริคเสียชีวิตในปี 526 และถูกฝังไว้ในสุสานขนาดใหญ่ในเมืองราเวนนาเขามีชีวิตอยู่ในฐานะบุคคลในตำนานวีรบุรุษเยอรมัน ชื่อ ดีทริช ฟอน เบิร์น

เยาวชนและความสำเร็จในช่วงเริ่มต้น

Theodoric เกิดในปีค.ศ. 454 ในPannonia บนฝั่งNeusiedler Seeใกล้กับCarnuntumเป็นบุตรชายของกษัตริย์Theodemirขุนนางเยอรมัน AmaliและนางสนมEreleuv [5]เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพียงหนึ่งปีหลังจากที่ Ostrogoths ได้โค่นล้มการปกครองของพวกHunsไปได้เกือบศตวรรษ นักประวัติศาสตร์ Hans-Ulrich Wiemer กล่าวว่า "วัยเด็กของ Theodoric ดำเนินไปในช่วงเวลาแห่งความขัดแย้งรุนแรงระหว่างกลุ่มที่ไม่ใช่โรมันที่พยายามจะเติมเต็มช่องว่างทางอำนาจที่เกิดจากการล่มสลายของอาณาจักรของ Attila" [5]ชื่อกอธิคของเขา ซึ่งนักภาษาศาสตร์ ได้สร้างขึ้นใหม่ เป็น*Þiudareiksแปลว่า "ประชาชน-กษัตริย์" หรือ "ผู้ปกครองประชาชน" [6]

ในปีค.ศ. 461 เมื่อธีโอโดริคอายุได้ 7 หรือ 8 ขวบ เขาถูกจับเป็นตัวประกันในกรุงคอนสแตนติ โนเปิล เพื่อให้ชาวออสโตรโกธปฏิบัติตามสนธิสัญญาที่ธีโอโดริคทำกับออกัส ตัส เลโอที่ 1 (ปกครองในปีค.ศ. 457–474) ภายใต้เงื่อนไขของสนธิสัญญา ชาวกอธแห่งแพนโนเนียนต้อง "ยอมมอบตัวประกันที่เป็นเชื้อพระวงศ์" ให้กับราชสำนักของจักรพรรดิ ซึ่งในกรณีนี้ ตัวประกันคนนั้นก็คือธีโอโดริค[7]สนธิสัญญายังทำให้คอนสแตนติโนเปิลได้รับเงินค่าทองคำประมาณ 300 ปอนด์ทุกปี[8]ธีโอโดริคได้รับการศึกษาที่ดีจากครูที่ดีที่สุดของคอนสแตนติโนเปิล[9]สถานะของเขาทำให้เขามีค่า เนื่องจากตระกูลอามัลที่เขามาจาก (ตามที่ธีโอโดริคเล่า) [10]เชื่อกันว่าปกครองชาวกอธครึ่งหนึ่งตั้งแต่ศตวรรษที่ 3 นักประวัติศาสตร์ Peter Heather โต้แย้งว่าคำกล่าวอ้างของ Theodoric น่าจะเป็นการโฆษณาชวนเชื่อเพื่อยกตนข่มท่าน และราชวงศ์อามัลก็มีขอบเขตจำกัดมากกว่าที่นักวิจารณ์สมัยใหม่สันนิษฐาน[11]จนถึงปี 469 Theodoric ยังคงอยู่ในกรุงคอนสแตนติโนเปิล ซึ่งเขาใช้เวลาหลายปีในการเติบโต "ตามชาวโรมานิตา ให้ทัน" ซึ่ง ชาวบัล ธี แห่งวิซิกอธใช้เวลาหลายชั่วอายุคนจึงจะได้มาซึ่ง สิ่งเหล่านี้ [12] Theodoric ได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากจักรพรรดิลีโอที่ 1 [13]เขาได้เรียนรู้การอ่าน การเขียน และการคำนวณเลขคณิตระหว่างถูกจองจำในจักรวรรดิตะวันออก[3]

เมื่อลีโอได้ยินว่ากองทัพจักรวรรดิของเขากำลังล่าถอยจากกอธใกล้กับแพนโนเนีย เขาจึงส่งธีโอโดริกกลับบ้านพร้อมของขวัญและไม่มีคำมั่นสัญญาใดๆ เกี่ยวกับพันธกรณีใดๆ[14] [d]เมื่อกลับมาในปี 469/470 ธีโอโดริกได้ขึ้นเป็นผู้นำเหนือภูมิภาคกอธที่ปกครองโดยวาลามีร์ ลุง ของเขาก่อนหน้านี้ ในขณะที่พ่อของเขาได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ ไม่นานหลังจากนั้น ใกล้กับซิงกิดูนุม (ปัจจุบันคือเบลเกรด ) ในโมเอเซีย ตอนบน กษัตริย์ บาไบ แห่งทิสซาซาร์มาเชียนได้ขยายอำนาจของเขาโดยใช้เงินของคอนสแตนติโนเปิล ธีโอโดริกทำให้ตำแหน่งของเขาในฐานะนักรบถูกต้องตามกฎหมาย โดยข้ามแม่น้ำดานูบพร้อมกับนักรบหกพันคน เอาชนะชาวซาร์มาเชียนและสังหารบาไบ ช่วงเวลานี้คงทำให้ตำแหน่งของเขาชัดเจนขึ้นและเป็นจุดเริ่มต้นของการเป็นกษัตริย์ของเขา แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้ขึ้นครองบัลลังก์ก็ตาม[16]บางทีเพื่อยืนยันอำนาจของเขาในฐานะเจ้าชายอามาลี ธีโอโดริกจึงเก็บพื้นที่ที่พิชิตได้ของซิงกิดูนุมไว้กับตัวเอง[17]

ตลอดช่วงคริสต์ทศวรรษ 470 บางครั้งในนามของจักรวรรดิเอง Theodoric ได้เปิดฉากการรณรงค์ต่อต้านคู่แข่งชาวโกธและศัตรูอื่นๆ ของจักรวรรดิตะวันออก ซึ่งทำให้เขาเป็นบุคคลสำคัญทางทหารและการเมือง คู่แข่งคนสำคัญคนหนึ่งของเขาคือ Theodoric Strabo หัวหน้าเผ่ากอธชาวธราเซียน( Strabo แปลว่า "คนแคระ") ซึ่งเป็นผู้นำการก่อกบฏครั้งใหญ่ต่อต้านจักรพรรดิZenoเมื่อพบจุดร่วมกับจักรพรรดิ Theodoric ได้รับรางวัลจาก Zeno และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้บัญชาการกองกำลังโรมันตะวันออก ในขณะที่ประชาชนของเขากลายเป็นfoederatiหรือสหพันธรัฐของกองทัพโรมัน[18]ในปี 471 Theodoric ได้รับการยอมรับให้เป็นกษัตริย์ของชาว Ostrogoth โดยชาวกอธ 6,000 คนที่เคยก่อกบฏต่อDengizich ผู้ปกครองฮันนิก ในปี 467–468 [19]

เซโนพยายามเล่นงานหัวหน้าเผ่าเยอรมันคนหนึ่งเพื่อต่อสู้กับอีกคนหนึ่งและใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เมื่อช่วงปี 476/477 เมื่อได้ยินคำเรียกร้องจากธีโอโดริกเกี่ยวกับดินแดนใหม่เนื่องจากประชาชนของเขากำลังเผชิญกับความอดอยาก เขาก็เสนอตำแหน่งผู้บัญชาการที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของธีโอโดริกให้กับธีโอโดริก สตราโบ ธีโอโดริกโกรธแค้นกับการทรยศนี้ จึงหันไปโกรธแค้นชุมชนในเทือกเขาโรโดเปซึ่งกองกำลังของเขาเข้ายึดปศุสัตว์และสังหารชาวนา ปล้นสะดมและเผาสโตบีในมาซิโดเนียและยึดเสบียงจากอาร์ชบิชอปที่เฮราเคลีย [ 20]ในที่สุด การปล้นสะดมของชาวโกธิกก็ทำให้ซีโนยอมตกลงยอมความ แต่ในตอนแรกธีโอโดริกปฏิเสธที่จะประนีประนอมใดๆ ธีโอโดริกส่งซิดิมุนด์ซึ่งเป็นคนสนิทของเขาไปยังเอพิดอรุมเพื่อเจรจากับซีโน[21]ขณะที่ทูตโรมันและธีโอโดริกกำลังเจรจากัน เซโนก็ส่งทหารไปโจมตีเกวียนของธีโอโดริกบางส่วน ซึ่งอยู่ภายใต้การคุ้มครองของธีโอดิมุนด์ แม่ทัพผู้มีความสามารถของเขา ชาวกอธของธีโอโดริกไม่รู้เรื่องการทรยศนี้ จึงสูญเสียเกวียนไปประมาณ 2,000 คัน และประชาชนของเขา 5,000 คนถูกจับเป็นเชลย[22]

ในปี ค.ศ. 479 ธีโอโดริกได้ตั้งถิ่นฐานประชาชนของเขาในอีพิรัสด้วยความช่วยเหลือจากซิดิมุนด์ ซึ่งเป็นญาติของเขา ในปี ค.ศ. 482 เขาได้บุกโจมตีกรีซและปลดลาริสซา โชคร้าย การกบฏ และการตัดสินใจที่ผิดพลาดทำให้เซโนตกอยู่ในสถานการณ์ที่โชคร้าย[e]ซึ่งต่อมานำไปสู่การที่เขาพยายามหาข้อตกลงใหม่กับธีโอโดริก ในปี ค.ศ. 483 เซโนได้แต่งตั้งธีโอโดริกให้เป็นหัวหน้าทหารรักษาการณ์[24]และกงสุลในปี ค.ศ. 484 โดยเขาได้บัญชาการจังหวัดดานูบของดาเซียริเพนซิสและโมเอเซียอินเฟอริเออร์ ตลอดจนภูมิภาคที่อยู่ติดกัน[25]

รัชกาล

อาณาจักรออสโตรโกธิก (สีเหลือง) เมื่อพระเจ้าธีโอโดริคมหาราชสิ้นพระชนม์ (ค.ศ. 526)

เพื่อแสวงหาผลประโยชน์เพิ่มเติม ธีโอโดริคจึงได้บุกโจมตีจังหวัดต่างๆ ของจักรวรรดิโรมันตะวันออก อยู่บ่อยครั้ง จนในที่สุดก็คุกคามคอนสแตนติโนเปิลเอง ในปีค.ศ. 486 แทบไม่มีการโต้แย้งเกี่ยวกับความเป็นศัตรูอย่างเปิดเผยระหว่างธีโอโดริคและเซโน จักรพรรดิได้ขอความช่วยเหลือจากชาวบัลการ์ ซึ่งพ่ายแพ้ต่อธีโอโดริคเช่นกัน[26]ในปีค.ศ. 487 ธีโอโดริคได้เริ่มการรณรงค์เชิงรุกต่อคอนสแตนติโนเปิล โดยปิดล้อมเมือง ยึดชานเมืองที่มีความสำคัญเชิงยุทธศาสตร์ และตัดแหล่งน้ำ แม้ว่าดูเหมือนว่าธีโอโดริคจะไม่ตั้งใจที่จะยึดครองเมือง แต่กลับใช้การโจมตีเป็นวิธีการในการยึดอำนาจและเกียรติยศจากจักรวรรดิโรมันตะวันออก[27]

ชาวออสโตรโกธต้องการที่อยู่อาศัย และเซโนกำลังประสบปัญหาใหญ่กับโอโดอาเซอร์โฟเดราตัสชาวเยอรมันและกษัตริย์แห่งอิตาลี ซึ่งแม้ว่าโดยผิวเผินแล้วจะเป็นรองกษัตริย์ของเซโน แต่กลับคุกคามดินแดนไบแซนไทน์และไม่เคารพสิทธิของพลเมืองโรมันในอิตาลี ในปีค.ศ. 488 เซโนสั่งให้ธีโอโดริคโค่นล้มโอโดอาเซอร์ เพื่อภารกิจนี้ เขาได้รับการสนับสนุนจากฟรี ดริช กษัตริย์แห่งรูเกียนซึ่งเป็นบุตรชายของจิโซ ลูกพี่ลูกน้องของธีโอโดริค ธีโอโดริคเดินทางไปอิตาลีพร้อมกับประชาชนของเขาในฤดูใบไม้ร่วงปีค.ศ. 488 [28]ระหว่างทาง เขาถูกต่อต้านโดยเกปิดซึ่งเขาเอาชนะได้ที่เซอร์เมียมในเดือนสิงหาคมปีค.ศ. 489 [28]เมื่อมาถึงอิตาลี ธีโอโดริคได้รับชัยชนะในยุทธการที่อิซอนโซและเวโรนาในปีค.ศ. 489 [29]

ในปี 490 Theodoric ถูกกดดันจาก Zeno ให้โจมตี Odoacerอีกครั้ง[30]กองทัพของ Theodoric พ่ายแพ้ต่อกองกำลังของ Odoacer ที่Faenzaในปี 490 แต่ได้เปรียบกลับคืนมาหลังจากได้รับชัยชนะในยุทธการที่แม่น้ำ Addaในวันที่ 11 สิงหาคม 490 [31]เป็นเวลาหลายปีที่กองทัพของ Odoacer และ Theodoric แข่งขันกันเพื่อความเป็นใหญ่ในคาบสมุทรอิตาลี[32] Theodoric ปิดล้อม Odoacer ใน Ravenna จนถึงวันที่ 2 กุมภาพันธ์ 493 เมื่อมีการลงนามสนธิสัญญาที่ทำให้กษัตริย์เป็นผู้ปกครองร่วมของอิตาลี[31] Theodoric เข้าสู่ Ravenna ในวันที่ 5 มีนาคม 493 [33]และมีการจัดงานเลี้ยงฉลองสนธิสัญญาในวันที่ 15 มีนาคม[31]ในงานเลี้ยงนี้ Theodoric ยกดาบขึ้นและฟัน Odoacer ทำให้เขาขาดเป็นสองท่อนตั้งแต่ไหปลาร้าถึงต้นขา[34]นอกจากโอโดเอเซอร์แล้ว ธีโอโดริกยังสั่งให้สังหารผู้ติดตามที่ภักดีที่สุดของกษัตริย์ด้วย ทำให้เขากลายเป็นผู้ปกครองอิตาลี[35]

เมื่อโอโดเอเซอร์เสียชีวิตและกองกำลังของเขาแตกกระจัดกระจาย ธีโอโดริคจึงต้องเผชิญกับปัญหาในการตั้งถิ่นฐานของชนเผ่าของเขา[36]ธีโอโดริคกังวลว่าจะทำให้แนวอามัลบางลงมากเกินไป เชื่อว่าเขาไม่สามารถกระจายชาวเผ่าของเขาประมาณ 40,000 คนไปทั่วคาบสมุทรอิตาลีได้[37]การพิจารณาดังกล่าวทำให้เขาสรุปได้ว่าควรตั้งถิ่นฐานชาวออสโตรโกธในสามพื้นที่ที่กระจุกตัวกัน ได้แก่ รอบๆปาเวียราเวนนา และปิเซนัม [ 37]อาณาจักรของธีโอโดริคเป็นหนึ่งในรัฐอนารยชนที่ "โรมัน" มากที่สุด และเขาปกครองอิตาลีส่วนใหญ่ได้สำเร็จเป็นเวลาสามสิบสามปีหลังจากที่เขาทรยศต่อโอโดเอเซอร์[38]

พระองค์เสด็จเยือนกรุงโรมในปี ค.ศ. 500 และประทับอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 6 เดือน พร้อมทั้งจัดการแสดงละครสัตว์ที่คณะละครสัตว์ ซึ่งอาจจะอยู่ในโคลอสเซียมด้วย และทรงต่ออายุการบริจาคข้าวแก่ชาวโรมัน ซึ่งอาจจะถูกหยุดชะงักไปตั้งแต่สมัยของโอโดเอเซอร์[39]

ธีโอโดริคขยายอำนาจเหนืออาณาจักรเบอร์กันดีและแวนดัล (พร้อมกับราชวงศ์วิซิกอธ) โดยการสมรส เขาแต่งงานกับน้องสาวของโคลวิส กษัตริย์แฟรงก์ผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งน่าจะเป็นการยอมรับอำนาจของแฟรงก์[40]เขาส่งสินสอดจำนวนมากพร้อมกับทหารคุ้มกัน 5,000 นายพร้อมกับอามาลฟรีดา น้องสาวของเขา เมื่อเธอแต่งงานกับธราซามุนด์ กษัตริย์แห่งแวนดัลและอลัน[41]ในปี 504–505 ธีโอโดริคขยายอาณาจักรของเขาในบอลข่านโดยเอาชนะเกปิดและยึดครองจังหวัดแพนโนเนียได้[35]ธีโอโดริกกลายเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของกษัตริย์วิซิกอธผู้เยาว์ ซึ่งเป็นหลานชายของเขา คืออามาลาริก หลังจากที่ อัลลาริกที่ 2พ่ายแพ้ต่อชาวแฟรงค์ภายใต้การปกครองของโคลวิสในปี 507 ชาวแฟรงค์สามารถแย่งชิงการควบคุมอากีแตนจากชาววิซิกอธได้ แต่ในทางอื่น ธีโอโดริกก็สามารถเอาชนะการรุกรานของพวกเขาได้[42] [43]

ในปี ค.ศ. 511 อาณาจักรวิซิกอธถูกควบคุมโดยตรงโดยธีโอโดริก ก่อตั้งรัฐเหนืออาณาจักรแบบโกธิกที่ทอดยาวจากมหาสมุทรแอตแลนติกไปจนถึงแม่น้ำดานูบ แม้ว่าดินแดนที่สูญเสียไปโดยชาวแฟรงค์จะยังคงอยู่ในสภาพนั้น แต่ธีโอโดริกก็ได้ทำข้อตกลงสันติภาพกับทายาทของอาณาจักรแฟรงค์หลังจากที่โคลวิสสิ้นพระชนม์[44]หลักฐานเพิ่มเติมที่บ่งชี้ว่ากษัตริย์แห่งโกธิกมีอำนาจในราชสำนักอย่างกว้างขวาง ได้แก่ พระราชบัญญัติสภาคริสตจักรที่จัดขึ้นในตาร์ราโกนาและเฮโรนา แม้ว่าทั้งสองจะเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 516 และ 517 แต่ทั้งสองครั้งมีประวัติศาสตร์ย้อนกลับไปถึง "ปีแห่งการครองราชย์ของธีโอโดริก ซึ่งดูเหมือนจะเริ่มต้นในปี ค.ศ. 511" [45]

อิฐที่มีตราสัญลักษณ์ของธีโอโดริก พบในวิหารเวสตากรุงโรม เขียนว่า "+REG(nante) D(omino) N(ostro) THEODERICO [b]O[n]O ROM(a)E" ซึ่งแปลว่าด้วยเจ้านายของเราธีโอโดริกผู้ดีที่ครองราชย์ในกรุงโรม [อิฐก้อนนี้ถูกสร้างขึ้น ]
จักรวรรดิของธีโอโดริกในช่วงที่มีอำนาจสูงสุดในปีค.ศ. 523 โดยมีดินแดนที่ทำเครื่องหมายด้วยสีน้ำเงินซึ่งปกครองโดยธีโอโดริกโดยตรง และพื้นที่สีฟ้าอ่อนภายใต้การปกครองของเขา

เช่นเดียวกับโอโดอาเซอร์ ธีโอโดริคเป็นเพียงอุปราชของออคัสตัสในคอนสแตนติโนเปิล แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงใช้รูปแบบของสไตล์จักรวรรดิ โดยเน้นย้ำถึง "สถานะจักรวรรดิใหม่" ของเขามากขึ้นเรื่อยๆ[46]ตามที่นักประวัติศาสตร์ปีเตอร์ บราวน์ ธีโอโดริคเคยแสดงความเห็นว่า "ชาวโกธที่มีความสามารถต้องการเป็นเหมือนชาวโรมัน มีเพียงชาวโรมันที่ยากจนเท่านั้นที่ต้องการเป็นเหมือนชาวโกธ" [47]เช่นเดียวกับตัวแทนของจักรวรรดิตะวันออก ธีโอโดริคเลือกที่จะสวมชุดคลุมที่ย้อมสีม่วงเลียนแบบสีของจักรวรรดิ และบางทีอาจเสริมการส่งออกของจักรพรรดิอ นาสตา เซียสที่ 1ซึ่งระบุตำแหน่งของธีโอโดริคในฐานะเพื่อนร่วมงานของจักรวรรดิ[48]นักบันทึกประวัติศาสตร์เช่นคาสสิโอโดรัสได้เพิ่มความชอบธรรมให้กับธีโอโดริคและเผ่าอามัลที่เขามาจากโดยระบุว่าพวกเขาเป็นผู้มีส่วนร่วมในประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ของเมดิเตอร์เรเนียนที่ย้อนกลับไปในยุคของ อเล็กซาน เดอร์มหาราช[49]ในความเป็นจริง—อย่างน้อยก็ส่วนหนึ่งเป็นเพราะกองทัพที่แข็งแกร่งของเขา—เขาสามารถหลีกเลี่ยงการควบคุมดูแลของจักรวรรดิได้ และการติดต่อระหว่างจักรพรรดิและธีโอโดริกก็เท่าเทียมกัน อย่างไรก็ตาม ต่างจากโอโดอาเซอร์ ธีโอโดริกเคารพข้อตกลงที่เขาทำและอนุญาตให้พลเมืองโรมันภายในอาณาจักรของเขาอยู่ภายใต้กฎหมายโรมันและระบบตุลาการของโรมัน[50]ในขณะเดียวกัน ชาวกอธก็อาศัยอยู่ภายใต้กฎหมายและประเพณีของตนเอง ในปี 519 เมื่อฝูงชนเผาทำลายโบสถ์ยิวในเมืองราเวนนา ธีโอโดริกจึงสั่งให้เมืองสร้างโบสถ์ขึ้นมาใหม่ด้วยค่าใช้จ่ายของตนเอง[51]

ธีโอโดริคประสบความยากลำบากก่อนเสียชีวิต เขาให้ลูกสาวของเขา ชื่ออามาลาซูอินธาแต่งงานกับยูธาริคชาววิซิกอธแต่ยูธาริคเสียชีวิตในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 522 หรือ 523 ดังนั้นจึงไม่มีการเชื่อมโยงราชวงศ์ออสโตรกอธและวิซิกอธที่ยั่งยืน ซึ่งเน้นย้ำถึงความตึงเครียดระหว่างจักรวรรดิตะวันออกและตะวันตก[52] จัสติน ที่1 ออกัสตัสคนใหม่ซึ่งเข้ามาแทนที่อนาสตาเซียส บุรุษที่ธีโอโดริคมีความสัมพันธ์ที่ดีด้วย อยู่ภายใต้อิทธิพลของจัสติเนียน หลานชายของเขา ด้วยเหตุผลบางประการ ทัศนคติของจักรวรรดิจึงแข็งกร้าวต่อตะวันตก และมีการพูดถึงการล่มสลายของกรุงโรมในช่วงเวลานี้ ทำให้เกิดคำถามเกี่ยวกับความชอบธรรมของการปกครองแบบอนารยชน[52]ความสัมพันธ์อันดีระหว่างธีโอโดริกกับวุฒิสภาโรมันเสื่อมถอยลงเนื่องจากมีการสมคบคิดกันเรื่องวุฒิสภาในปี 522 และในปี 523 ธีโอโดริกได้สั่งให้ จับกุม โบเอทิ อุส นักปรัชญาและเจ้าหน้าที่ราชสำนัก และ ซิมมาคัสพ่อตาของโบเอทิอุสในข้อหากบฏที่เกี่ยวข้องกับแผนการที่ถูกกล่าวหา[53]เนื่องจากบทบาทของเขา ธีโอโดริกจึงสั่งให้ประหารชีวิตโบเอทิอุสในปี 524 [54] [f] [g]

แม้จะมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างธีโอโดริคกับซิ กิสมุนด์ กษัตริย์ชาวเบอร์ กันดี ผู้เป็นคาทอลิกซึ่งเป็นลูกเขย แต่ทั้งสองก็ยังมีสันติสุขร่วมกันเป็นเวลา 15 ปี[57]จากนั้นในปี 522 ซิกิสมุนด์ก็สังหารซิเกริก ลูกชายของตนเอง ซึ่งเป็นหลานชายของธีโอโดริค การกระทำดังกล่าวทำให้ธีโอโดริคโกรธแค้นและเขาจึงตอบโต้ด้วยการรุกรานอาณาจักรเบอร์กันดีโดยมีชาวแฟรงค์ร่วมทางไปด้วย ระหว่างสองชนชาติ กองกำลังเบอร์กันดีของซิกิสมุนด์เผชิญหน้ากันสองแนวรบและพ่ายแพ้[57]ในขณะเดียวกันโกโดมาร์พี่ชาย ของซิกิ สมุนด์ซึ่งเป็นชาวอาริอุสได้สถาปนาตนเองเป็นกษัตริย์เหนือดินแดนเบอร์กันดีที่เหลือและปกครองเป็นเวลาหนึ่งทศวรรษ[58]

เมื่อ Amalafrida น้องสาวของ Theodoric พยายามเปลี่ยนทิศทางการสืบทอดอำนาจของ Vandal หลังจากการเสียชีวิตของคู่สมรสของเธอ อดีตกษัตริย์ Vandal Thrasamund กษัตริย์ Vandal นิกายโรมันคาธอลิกคนใหม่Hildericได้สังหารเธอพร้อมกับบริวารชาวโกธิกที่ติดตามมาด้วย[57] Theodoric โกรธมากและวางแผนสำรวจเพื่อฟื้นคืนอำนาจเหนืออาณาจักร Vandal เมื่อเขาเสียชีวิตด้วยโรคบิดในฤดูร้อนปี 526 [59] [h]กษัตริย์ชาวโกธิกสืบทอดตำแหน่งต่อจากAthalaric หลานชายของเขา โดย Amalasuinthaลูกสาวของ Theodoric ดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ตั้งแต่ Athalaric อายุเพียง 10 ขวบเมื่อ Theodoric เสียชีวิต บทบาทของเธอคือการปฏิบัติตามพินัยกรรมทางการเมืองของผู้ปกครองที่เสียชีวิต[i]เพื่อหาข้อตกลงกับวุฒิสภาและรักษาสันติภาพกับจักรพรรดิ[60]ทันใดนั้น ชาวกอธที่เคยเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันก็แตกแยก และ Amalaric หลานชายของ Theodoric ก็ปกครองอาณาจักร Visigoth ที่เพิ่งได้รับเอกราชในอีกห้าปีข้างหน้า[60]

น้ำหนักสัมฤทธิ์ ฝังเงิน มีชื่อของธีโอโดริก ออกโดยเจ้าเมืองคาทูลินัสในกรุงโรม ค.ศ. 493–526

ครอบครัวและลูกหลาน

ธีโอโดริกเคยแต่งงานครั้งหนึ่ง เขามีภรรยาน้อยอยู่ที่โมเอเซียชื่อไม่ทราบแน่ชัด และมีลูกสาวด้วยกันสองคน:

จากการแต่งงานกับAudofleda ผู้นับถือศาสนาเพแกนในปีค.ศ. 493 ซึ่งเป็นน้องสาวของ Clovis ที่ได้รับบัพติศมาเป็นอาริอุสในช่วงเวลาที่แต่งงานกัน Theodoric จึงมีลูกสาวหนึ่งคน: [66]

หลังจากที่เขาเสียชีวิตในราเวนนาในปี 526 ธีโอโดริคก็ถูกสืบทอดตำแหน่งโดยอาธาลาริคหลานชายของเขา[ 60 ]ในตอนแรกอาธาลาริคเป็นตัวแทนโดยอามาลซูอินธามารดาของเขาซึ่งดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการระหว่างปี 534 ถึง 535 [68]อย่างไรก็ตามอาณาจักรของออสโตรโกธเริ่มเสื่อมถอยลงและสหภาพส่วนบุคคลของชนเผ่าโกธซึ่งครั้งหนึ่งเคยรวมตัวกันโดยธีโอโดริคก็ล่มสลายลงหลังจากที่เขาเสียชีวิต[60]การรณรงค์ครั้งต่อมาในอิตาลีโดยจัสติเนียนซึ่งครองราชย์ยาวนานตั้งแต่ปี 527 ถึง 565 ได้กำหนดเส้นแบ่งระหว่าง "ยุคโบราณสู่ยุคกลางในละตินตะวันตก" ตามที่นักประวัติศาสตร์ไมเคิล คูลิคอฟสกี้กล่าว ทำให้เกิดการโจมตีครั้งสุดท้ายต่ออาณาจักรที่ครั้งหนึ่งเคยมีอำนาจเหนือกว่าของธีโอโดริค[69]

โครงการก่อสร้างอาคาร

ธีโอโดริคสนับสนุนการสร้างเมืองโรมันขึ้นใหม่และการอนุรักษ์โบราณสถานในอิตาลี[70] ในปี 500 กรุงโรมเองก็ได้รับความสนใจเป็นพิเศษจากธีโอโดริค ซึ่งต้องการบูรณะโครงสร้างที่เสียหายจากกาลเวลาและจากพวกป่าเถื่อนมาก่อน เนื่องจากเขาครุ่นคิดว่าอาคารใหญ่ๆ ของกรุงโรมเป็นพยานถึงความยิ่งใหญ่และอำนาจ และด้วยเหตุนี้จึงสั่งให้สถาปนิกของเขาบูรณะทุกสิ่งที่เป็น "โบราณ" [71]ความพยายามในการอนุรักษ์ของเขาได้รับการออกแบบมาเพื่อเรียกความเกรงขามและความชื่นชมจากคนรุ่นต่อๆ ไป[72] ชื่อเสียงของงานก่อสร้างของธีโอโดริคไปถึง ซีเรียที่อยู่ห่างไกล[73]โดยรวมแล้ว โครงการก่อสร้างของธีโอโดริคได้เห็นการก่อสร้างและการบูรณะใหม่ที่ครอบคลุมมากกว่า จักรพรรดิ โรมันตะวันตก คนใด หลังจากโฮโนริอุส (395–423) [74]

ราเวนนา

ภาพโมเสกของด้านหน้าพระราชวังธีโอดอริคที่ผนังด้านใต้ของโบสถ์ซานอพอลลินาเร นูโอโวในเมืองราเวนนา ชาวโรมันตะวันออกได้นำธีโอดอริคและราชสำนักของเขาออกจากรูปเคารพ

ธีโอโดริคทุ่มเทความสนใจด้านสถาปัตยกรรมส่วนใหญ่ให้กับราเวนนาซึ่งเป็นเมืองหลวงของเขา[75]เขาฟื้นฟูแหล่งน้ำของราเวนนาโดยการซ่อมแซมท่อส่งน้ำที่สร้างโดยทราจันใน ตอนแรก [75]ตามบันทึกของคาสสิโอโดรัส เมืองหลายแห่งได้รับการฟื้นฟูโดยกิจการก่อสร้างของธีโอโดริค ซึ่งบางแห่งยังเหนือกว่าสิ่งมหัศจรรย์โบราณอีกด้วย[76]นักประวัติศาสตร์ Jonathan J. Arnold กล่าวติดตลกว่า:

เมืองทางตอนเหนือ เช่น ราเวนนา เวโรนา ปาเวีย มิลาน ปาร์มา โคโม อาควิเลีย และเมืองอื่นๆ อีกมากมาย ได้รับกำแพง พระราชวัง ท่อส่งน้ำ โบสถ์ ห้องอาบน้ำ และอาคารที่น่าประทับใจและงดงามอื่นๆ อีกมากมายที่สร้างใหม่หรือได้รับการปรับปรุงใหม่ โดยทั้งหมดเน้นย้ำถึงความสำคัญของเมืองในจักรวรรดิโรมันที่ฟื้นคืนชีพและฟื้นคืนพลังขึ้นใหม่ให้กับผู้อยู่อาศัย และเชื่อมโยงแนวคิดดังกล่าวกับการแทรกแซงของเจ้าชายธีโอโดริก ผู้เอาใจใส่และทุ่มเท [77]

สุสานของธีโอโดริคในเมืองราเวนนา
คำจารึกเดิมวางไว้ที่อัฒจันทร์ที่สร้างขึ้นในเมืองปาเวียโดย Theodoric ซึ่งมีการกล่าวถึง การบูรณะที่ดำเนินการระหว่างปี 528 ถึง 529 โดย Athalaricที่พิพิธภัณฑ์เทศบาลปาเวีย

เขาได้สร้าง "มหาวิหารเฮอร์คิวลีส ที่ยิ่งใหญ่ " ไว้ข้างๆ รูปปั้นขนาดยักษ์ของวีรบุรุษคนนั้น[75]เพื่อส่งเสริมลัทธิอาริอุส กษัตริย์จึงทรงสั่งให้สร้างมหาวิหารอาริอุสขนาดเล็กที่ชื่อว่าHagia Anastasisซึ่งมีห้องบัพติศมาของอาริอุสอยู่[78]โบสถ์อีกสามแห่งที่สร้างโดยธีโอโดริคในราเวนนาและเขตชานเมือง ได้แก่ S. Andrea dei Goti, S. Giorgio และ S. Eusebio ถูกทำลายในศตวรรษที่ 13, 14 และ 15 [79]ธีโอโดริคได้สร้างพระราชวังของธีโอโดริคให้กับตัวเองในราเวนนา โดยเลียนแบบพระราชวังใหญ่แห่งคอนสแตน ติโนเปิล [80]ซึ่งเป็นการขยายโครงสร้างโรมันก่อนหน้านี้[81]โบสถ์ในพระราชวังของพระคริสต์ผู้ไถ่บาปยังคงอยู่และเป็นที่รู้จักในปัจจุบันในชื่อมหาวิหาร Sant'Apollinare Nuovo [ 82]นี่เป็นโบสถ์ประจำการนมัสการส่วนตัวของธีโอโดริค และได้รับการสร้างแบบจำลองตามรสนิยมของเขาโดยเฉพาะ[83]มีการสร้างรูปปั้นนักขี่ม้าของธีโอโดริกไว้ที่จัตุรัสหน้าพระราชวัง[84]รูปปั้นเหล่านี้เป็นสัญลักษณ์ของโลกยุคโบราณ และรูปปั้นนักขี่ม้าของธีโอโดริกมีไว้เพื่อสื่อถึงสถานะของเขาในฐานะผู้ปกครองที่ไม่มีใครโต้แย้งของจักรวรรดิตะวันตก[85]

สุสานของธีโอโดริคมหาราชถูกฝังที่เมืองราเวนนา แต่กระดูกของเขาถูกกระจัดกระจาย และสุสานของเขาถูกดัดแปลงเป็นโบสถ์หลังจากที่เบลิซาริอุสพิชิตเมืองในปี 540 [86] สุสานของเขาเป็นหนึ่งในอนุสรณ์สถานที่งดงามที่สุดในราเวนนา ต่างจากอาคารร่วมสมัยอื่นๆ ในราเวนนาซึ่งสร้างด้วยอิฐ สุสานของธีโอโดริคสร้างขึ้นจากหินก้อนใหญ่คุณภาพดีทั้งหมด[ 87 ]อาจเป็นการอ้างอิงถึงประเพณีของชาวกอธซึ่งมีต้นกำเนิดในสแกนดิเนเวีย สถาปนิกตกแต่งสลักด้วยลวดลายที่พบในเครื่องประดับโลหะของสแกนดิเนเวียในศตวรรษที่ 5 และ 6 [88] [89]

กรุงโรม

พระราชวังโดมิเชียนบนเนินพาลาไท น์ ได้รับการสร้างขึ้นใหม่โดยใช้รายรับจากภาษีที่จัดเก็บเป็นพิเศษ ในขณะที่กำแพงเมืองโรมได้รับการสร้างขึ้นใหม่ ซึ่งเป็นความสำเร็จที่วุฒิสภาแห่งโรม เฉลิมฉลอง ด้วยรูปปั้นปิดทองของธีโอดอริก[73]คูเรียของวุฒิสภาโรงละครปอมปีย์ท่อส่งน้ำของเมือง ท่อระบายน้ำ และยุ้งข้าวได้รับการบูรณะและซ่อมแซม และมีการตั้งรูปปั้นในอัฒจันทร์ฟลาเวียน [ 73]

ศาสนา

ในปี ค.ศ. 522 นักปรัชญาชื่อโบเอทิอุสได้เป็นหัวหน้าหน่วยงานบริหารและศาลของเขา โบเอทิอุสเป็นขุนนางชาวโรมันและนักมนุษยนิยมคริสเตียน ซึ่งเป็นนักปรัชญา กวี นักเทววิทยา นักคณิตศาสตร์ นักดาราศาสตร์ นักแปล และนักวิจารณ์เกี่ยวกับอริสโตเติลและบุคคลสำคัญชาวกรีกคนอื่นๆ[ 90]เป็นเรื่องยากที่จะประเมินคนรับใช้ในอดีตและเหยื่อในที่สุดของธีโอดอริกคนนี้เกินจริงสำหรับอิทธิพลของเขาที่มีต่อปรัชญา โดยเฉพาะอย่างยิ่งปรัชญาคริสเตียน ตลอดยุคกลาง บทความและคำอธิบายของโบเอทิอุสกลายเป็นตำราเรียนสำหรับนักเรียนในยุคกลาง และนักปรัชญาชาวกรีกผู้ยิ่งใหญ่ไม่เป็นที่รู้จัก ยกเว้นงานแปลภาษาละตินของเขา[91] [j]การประหารชีวิตโบเอทิอุสไม่ได้ช่วยบรรเทาความตึงเครียดระหว่างชาวอาริอุสและชาวคาธอลิก แต่เพียงเพิ่มคำถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับความชอบธรรมของจักรวรรดินิยมป่าเถื่อน[92]

มหาวิหาร Sant'Apollinare Nuovoโบสถ์ของพระราชวัง Theodoricในราเวนนา

ธีโอดอริคเป็นผู้นับถือศาสนาอาริอุส (ไม่ใช่ตรีเอกภาพ)และในช่วงบั้นปลายชีวิตของเขา เขาไม่ใช่ผู้อุปถัมภ์ศาสนาอาริอุสที่ไม่ยึดติดกับการยอมรับในศาสนาอีกต่อไป ดังที่เขาเคยแสดงให้เห็นในช่วงก่อนหน้านี้ในรัชสมัยของเขา "แท้จริงแล้ว การเสียชีวิตของเขาทำให้สิ่งที่อาจกลายเป็นการข่มเหงคริสตจักรคาธอลิกครั้งใหญ่เพื่อตอบโต้มาตรการที่จัสติเนียนใช้ต่อคริสตจักรอาริอุสในคอนสแตนติโนเปิลนั้นสั้นลง" [93] แม้ จะมีลัทธิซีซา โรปาปิสต์ของไบแซนไทน์ ซึ่งรวมอำนาจของจักรวรรดิและศาสนจักรไว้ในคนๆ เดียวกัน—โดยที่ความเชื่อของธีโอดอริคที่มีต่อศาสนาอาริอุสได้รับการยอมรับภายใต้จักรพรรดิสองพระองค์ที่แยกจากกัน—แต่ข้อเท็จจริงก็คือสำหรับนักบวชส่วนใหญ่ในจักรวรรดิตะวันออก ธีโอดอริคเป็นพวกนอกรีต[94]ในช่วงปลายรัชสมัยของเขา เกิดการทะเลาะวิวาทระหว่างราษฎรชาวโรมันของเขาและจักรพรรดิจัสตินที่ 1 แห่ง ไบแซนไทน์ เกี่ยวกับเรื่องของลัทธิอาริอุส การทะเลาะวิวาทเหล่านี้ส่งผลให้โบเอทิอุสและสมเด็จพระสันตปาปาจอห์นที่ 1 สิ้นพระชนม์ในปีค.ศ. 524 และ 526 ตามลำดับ ความสัมพันธ์ระหว่างสองอาณาจักรเสื่อมถอยลง แม้ว่าความสามารถทางการทหารของธีโอโดริกจะห้ามปรามชาวไบแซนไทน์ไม่ให้ทำสงครามกับเขาก็ตาม หลังจากที่เขาเสียชีวิต ความลังเลใจดังกล่าวก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว[95]

มรดก

เพื่อแสวงหาการกอบกู้ความรุ่งเรืองของกรุงโรมโบราณธีโอโดริคจึงปกครองอิตาลีในช่วงเวลาที่สงบสุขและรุ่งเรืองที่สุดช่วงหนึ่ง และได้รับการยกย่องว่าเป็นจักรพรรดิทราจันและวาเลนติเนียนที่ 1 พระองค์ใหม่ สำหรับความพยายามในการสร้างและการยอมรับในศาสนา[96]เป้าหมายที่มองการณ์ไกลของพระองค์รวมถึงการนำสิ่งที่ดีที่สุดจากวัฒนธรรมโรมันมาผสมผสานกับพลังและพละกำลังแบบโกธิกเพื่อเป็นหนทางไปสู่อนาคต[97]ความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างเป็นมิตรระหว่างชาวโกธและชาวโรมันยังทำให้ราชอาณาจักรของธีโอโดริคโดดเด่นอีกด้วย[98]ความทรงจำในรัชสมัยของพระองค์ทำให้เขาเป็นวีรบุรุษในตำนานของเยอรมัน ในยุคกลาง เช่น ดีทริช ฟอน เบิร์น ซึ่งทั้งสองเป็นตัวแทนของบุคคลคนเดียวกัน[99]

รูปปั้นสำริดของธีโอโดริคมหาราช (โดยปีเตอร์ วิสเชอร์ผู้อาวุโสค.ศ. 1512–13) จากอนุสาวรีย์ของจักรพรรดิแม็กซิมิเลียนที่ 1ในโบสถ์ศาลในเมืองอินส์บรุค

นักประวัติศาสตร์จอห์น จูเลียส นอร์วิชเขียนว่า:

ไม่มีผู้ปกครองชาวเยอรมันคนใดที่สามารถสร้างบัลลังก์บนซากปรักหักพังของจักรวรรดิตะวันตกได้เทียบเท่ากับความเป็นผู้นำและวิสัยทัศน์ทางการเมืองของเขา และเมื่อเขาเสียชีวิต ... อิตาลีก็สูญเสียผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในช่วงต้นยุคกลาง ซึ่งไม่มีใครเทียบได้จนกระทั่งถึงสมัยของชาร์เลอมาญ [ 100]

แผนกต้อนรับในยุคกลาง

Theodoric เป็นตัวละครสำคัญในตำนานวีรบุรุษเยอรมันในชื่อDietrich von Bern ( เยอรมันสูงเก่า : Deotrīh ) ซึ่งรู้จักกันในภาษานอร์สเก่าว่าÞjóðrekrหรือÞiðrekrและในภาษาอังกฤษเก่าว่าÞēodrīc ในตำนานเยอรมัน Dietrich กลายเป็นผู้ลี้ภัยจากอาณาจักรบ้านเกิดของเขาที่ Lombardy โดยต่อสู้กับ Ermenrichลุงผู้แย่งชิงอำนาจของเขาด้วยความช่วยเหลือของEtzelมีเพียงHildebrandsliedของเยอรมันสูงเก่า เท่านั้น ที่ยังคงมี Odoacer ( เยอรมันสูงเก่า : Otacher ) เป็นศัตรูของ Dietrich เรื่องราว Þiðreks ของนอร์สในศตวรรษที่ 13 ซึ่งอิงจากแหล่งข้อมูลที่สูญหายไปในเยอรมันต่ำ ได้ย้ายสถานที่ในชีวิตของ Dietrich ไปที่เวสต์ฟาเลียและเยอรมนีตอนเหนือ ตำนานเหล่านี้วาดภาพเชิงบวกโดยทั่วไปของ Dietrich โดยมีอิทธิพลเพียงเล็กน้อยที่มองเห็นได้จากประเพณีเชิงลบของคริสตจักร[101] [102]

การถกเถียงทางประวัติศาสตร์สมัยใหม่

ภาพเหมือนที่น่าจะเป็นของธีโอดอริคซึ่งสวมเสื้อผ้าของจักรพรรดิในมหาวิหารซานต์อพอลลินาเร นูโอโว ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นภาพของจัสติเนียนในศตวรรษที่ 19 ซึ่งอาจหมายถึง อนาสตาเซียสที่ 1หรือ จัสติน ที่1ก็ได้

นักประวัติศาสตร์สมัยใหม่ยังคงถกเถียงกันอย่างต่อเนื่องว่าอำนาจที่ธีโอดอริคใช้ในดินแดนของตนนั้นมีลักษณะอย่างไร นักอนุรักษ์นิยมได้โต้แย้งกันมาระยะหนึ่งแล้วว่าธีโอดอริคเป็นกษัตริย์เยอรมัน โดยอ้างอิงแหล่งข้อมูลไบแซนไทน์ที่เขียนขึ้นในช่วงสงครามก อธิคในภายหลัง ซึ่งระบุว่าเขาเป็นเพียงกษัตริย์อนารยชนที่เลียนแบบประเพณีของชาวโรมัน นักวิชาการคนหนึ่งชื่อโจนาธาน เจ. อาร์โนลด์ สนับสนุนว่าธรรมชาติของธีโอดอริคเปลี่ยนไปในช่วงศตวรรษที่ 6 อาร์โนลด์กล่าวถึงแหล่งข้อมูลในท้องถิ่นและร่วมสมัย เช่นVita beatissimi viri Epiphani episcopi Ticinensis ecclesiaeของMagnus Felix Ennodius, Variae and LaudesของCassiodorusหรือPars Posterior of the Anonymus Valesianusโดยโต้แย้งว่ากรุงโรมในตะวันตกไม่ได้ล่มสลายในปี ค.ศ. 476 แต่เพียงรอให้มี "จักรพรรดิโรมันที่เหมาะสมมาปกครอง" เท่านั้น[103]ตามที่อาร์โนลด์กล่าว แหล่งข้อมูลทั้งสองนี้เปิดเผยในที่สุดว่าแท้จริงแล้วธีโอโดริกถูกมองโดยทั้งขุนนางอิตาลีและราชสำนักตะวันออกในคอนสแตนติโนเปิลว่าเป็นจักรพรรดิโรมันตะวันตกที่ถูกต้องตามกฎหมาย[104]

อาร์โนลด์สร้างกรณีของเขาขึ้นจากข้อเท็จจริงที่ว่าธีโอโดริกใช้ตำแหน่งเจ้าชาย อย่างแพร่หลาย สำหรับตัวเองและใช้คำว่าRes Publicaเพื่ออธิบายโดเมนที่เขาปกครอง[105]ตำแหน่งเหล่านี้แม้จะโบราณแต่โดยปกติจะสงวนไว้สำหรับจักรพรรดิและจักรวรรดิของเขา อาร์โนลด์อธิบายว่าการยับยั้งชั่งใจที่ธีโอโดริกแสดงให้เห็นในการงดเว้นการใช้ตำแหน่งเช่นImperator , ImperiumหรือAugustusนั้นมีจุดมุ่งหมายเพื่อประหยัดความภาคภูมิใจของสถาบันกษัตริย์ตะวันออกและรับรองความอาวุโสของไบแซนไทน์ แต่สิ่งนี้ไม่ได้ลดทอนการอ้างสิทธิ์ของธีโอโดริกในการครอบครองอำนาจสูงสุดในตะวันตก[106] [k]

อย่างไรก็ตาม นักวิชาการคนอื่นๆ ปฏิเสธมุมมองนี้ เช่น ฮันส์-อุลริช วิเอเมอร์ นักเขียนชีวประวัติคนล่าสุดของธีโอดอริก เขาอ้างว่าโจนาธาน เจ. อาร์โนลด์รับเอาความคิดเห็นของบุคคลที่สนใจไม่กี่คนจากกลุ่มขุนนางอิตาลีมาพิจารณาอย่างถี่ถ้วน วิเอเมอร์โต้แย้งว่าแหล่งข้อมูลเพียงไม่กี่แหล่งนี้ ซึ่งใกล้เคียงกับธีโอดอริกและมีความเป็นกลางอย่างน่าสงสัย ไม่ควรนำมาใช้เพื่ออนุมานความคิดเห็นทั่วไปที่มีต่อธีโอดอริกจากทุกชนชั้นของประชากรอิตาลีหรือจากผู้อยู่อาศัยในคอนสแตนติโนเปิล[109]นอกจากนี้ เขายังระบุด้วยว่าวิสัยทัศน์เกี่ยวกับตำแหน่งของธีโอดอริกนี้ล้มเหลวในการแก้ไขปัญหาความคลุมเครือในการปกครองของเขา นั่นคือ การต้องรักษาความภักดีของทั้งชาวโรมันและชาวกอธเหมือนกัน Wiemer ตั้งสมมติฐานว่า "การตีความ Theodoric ของ "โรมัน" เมื่อไม่นานมานี้ได้ถูกนำมาใช้ในทางสุดโต่งในทฤษฎีที่ว่า Theodoric เป็นจักรพรรดิโรมันตะวันตกในอิตาลีโดยแท้จริง ตามมุมมองนี้ Theodoric ได้ฟื้นฟูจักรวรรดิโรมันในตะวันตก ซึ่งเขาปกครองในฐานะเจ้าชาย Romanus " [110] Wiemer แสดงให้เห็นถึงความสงสัยของเขาในเรื่องนี้ โดยชี้ให้เห็นว่าในระหว่างการปกครองของ Theodoric เขาได้แยกกลุ่มชาติพันธุ์ทั้งสองอย่างชัดเจน - อิตาลี-โรมันและกอธ - ตัวอย่างเช่น เฉพาะชาวกอธเท่านั้นที่สามารถพกอุปกรณ์ทางทหารบางอย่าง (ดาบ หอก โล่ และหมวกเหล็ก) หรือดำรงตำแหน่งสำคัญในลำดับชั้นทางการทหาร และทรงผมระหว่างชาวกอธและชาวโรมันยังคงโดดเด่น ไม่ต้องพูดถึงภาษาของพวกเขา[111] Wiemer ยังยอมรับด้วยว่าราชสำนักตะวันออกไม่เคยรับรอง Theodoric อย่างเป็นทางการว่าเป็นจักรพรรดิตะวันตก ซึ่งเป็นเงื่อนไขที่จำเป็นในการเป็นจักรพรรดิ โดยจักรพรรดิคนสุดท้ายที่คอนสแตนติโนเปิลรับรองคือจูเลียส เนปอสซึ่งเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2418 480. [112] นอกจากนี้ Wiemer ยังเน้นย้ำถึงข้อเท็จจริงที่ว่าด้วยเหตุผลทางการเมือง กษัตริย์แฟรงค์และเบอร์กันดีไม่เคยยอมรับธีโอดอริกเป็นจักรพรรดิ ซึ่งแต่ละคนได้สถาปนาเป็นผู้ปกครองในสิทธิของตนเอง และเนื่องจากเป็นญาติชาวเยอรมันของกษัตริย์ออสโตรโกธิก พวกเขาจึงมีความผูกพันกันผ่านการแต่งงานทางการทูต[113]

ดูเพิ่มเติม

หมายเหตุ

  1. ^ นักประวัติศาสตร์ยังถกเถียงกันว่านี่คือเหรียญหรือเหรียญที่ไว้สวมรอบคอเท่านั้น เนื่องมาจากน้ำหนัก รายละเอียด และความหนา[1]คำ จารึก ภาษาละตินยุคหลังของREX THEODERICVS PIVS PRINCISก็ทำให้สับสนเช่นกัน โดยคำว่า "princis" อาจหมายถึง"princ[eps] i[nvictus] s[emper]" (โดยคร่าวๆ แล้ว 'ผู้นำที่ไม่เคยถูกพิชิต') [2]โปรดสังเกตหนวดและทรงผมแบบเยอรมัน
  2. ↑ โกธิค : * 𐌸𐌹𐌿𐌳𐌰𐍂𐌴𐌹𐌺𐍃 , อักษรโรมัน:  *Þiudareiks ; กรีก : Θευδέριχος , ถอดอักษรโรมัน: Theuderikhos ; ละติน : Theoderigus .
  3. ^ ดูตัวอย่างเช่นTheoderic and the Roman Imperial Restoration (2014) ของ Jonathan J. Arnold
  4. ^ นักประวัติศาสตร์Herwig Wolframเสนอว่าท่าทางของลีโออาจมุ่งไปที่การยกย่องชาวกอธแห่งแพนโนเนียนให้สูงขึ้นต่อต้านอดีตนายพลของเขา แอสพาร์ ผู้ก่อกบฏ ซึ่งได้ร่วมมือกับผู้นำชาวกอธแห่งธราเซียน ธีโอโดริก สตราโบ[15]
  5. ^ เหตุการณ์หนึ่งที่ประกอบเป็นความโชคร้ายของเซโนคือการเสียชีวิตก่อนวัยอันควรของธีโอโดริก สตราโบในปี 481 เขาถูกโยนจากหลังม้าและถูกแทงด้วยหอกเต็นท์ มิฉะนั้น วูล์ฟรามโต้แย้งว่าธีโอโดริกอาจไม่มีวันกลายเป็น "ผู้ยิ่งใหญ่" [23]
  6. ^ นักประวัติศาสตร์ โยฮันเนส ฟรีด ชี้ให้เห็นว่าไม่เคยมีหลักฐานใดๆ ปรากฏว่าโบเอทิอุสได้ก่ออาชญากรรม แต่เขาต้องจบชีวิตลงเพราะไม่ไว้วางใจธีโอดอริก ซึ่งฟรีดโต้แย้งว่าเขามีความผิดฐานตัดสินผิดพลาด และน่าจะ "เสียใจ" กับการกระทำของตน[55]
  7. ^ สองปีต่อมา (526) ซิมมาคัสก็ถูกประหารชีวิตเช่นกัน[56]
  8. ^ วันที่แน่นอนคือวันที่ 30 สิงหาคม 526 [60]
  9. ^ ในช่วงเวลาสั้นๆ Amalasuintha จัดการเรื่องต่างๆ ให้กับชาว Ostrogoth ได้อย่างน่าชื่นชม โดยเอาชนะ Gepids และ Heruli ซึ่งพยายามยึด Pannonia ในปี 530 เธอได้เสริมสร้างความสัมพันธ์กับชาว Burgundian โดยยกดินแดนทางตอนเหนือของ Durance ให้กับเธอ ร้องขอสถานะผู้ลี้ภัยทางการเมืองจากกรุงคอนสแตนติโนเปิลเมื่อกลุ่มภายในคุกคามเธอ และโน้มน้าว Theodahad ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอให้แต่งตั้งเธอให้เป็นผู้ปกครองร่วมของอาณาจักรกอธิคก่อนที่เธอจะถูกทรยศ[61]
  10. ^ คาสซิโอโดรัสสืบทอดตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ ของธีโอโดริกต่อจากโบเอทิอุส ในปี 523 นักประวัติศาสตร์และข้าราชสำนักผู้อ่อนน้อมถ่อมตนคนนี้สามารถไว้วางใจได้ว่าจะให้สัมผัสที่ละเอียดอ่อนในจดหมายทางการ "ท่าน [คาสซิโอโดรัส] เป็นผู้พิพากษาที่เป็นมิตรและเป็นผู้รู้ที่เคารพสำหรับกษัตริย์ เพราะเมื่อเขาพ้นจากภาระหน้าที่ทางการแล้ว เขาก็หันมาพึ่งการสนทนาของท่านในฐานะคำสอนของปราชญ์ เพื่อที่เขาจะได้ทำตัวคู่ควรกับผู้ยิ่งใหญ่ในสมัยโบราณ เขาอยากรู้เสมอมาและปรารถนาที่จะได้ยินเกี่ยวกับเส้นทางของดวงดาว กระแสน้ำในทะเล และน้ำพุในตำนาน เพื่อที่การศึกษาอย่างจริงจังของเขาในวิทยาศาสตร์ธรรมชาติจะทำให้เขาดูเหมือนเป็นนักปรัชญาที่แท้จริงในสีม่วง" (สมุดจดหมายของคาสซิโอโดรัสVariae 9.24.8)
  11. ^ Jonathan J. Arnold พิสูจน์ข้อเรียกร้องของเขาเพิ่มเติมโดยระบุว่า Theodoric ประพฤติตนเป็นจักรพรรดิ โดยใช้และสวมเครื่องราชอิสริยาภรณ์ ของจักรพรรดิ ที่Anastasius I Dicorus ส่งคืน ในปี 497 [107]นอกเหนือจากการสังเกตเหล่านี้แล้ว Arnold ระบุว่าอำนาจของจักรพรรดิ Theodoric ได้รับการยอมรับโดยปริยายในตะวันออกในระดับที่กษัตริย์ออสโตรโกธได้รับอนุญาตให้แต่งตั้งกงสุล จากนั้นก็มีการเปลี่ยนชื่อของเขาเป็น Flavius ​​Theodoricus ซึ่งเป็นอาชีพการบริหารเต็มรูปแบบของเขาในตะวันออก ซึ่งสิ้นสุดลงด้วยการเป็นกงสุลในปี 484 ซึ่งทำให้เขาได้รับตำแหน่งขุนนางวุฒิสภาและมีความสามารถในการบังคับใช้กฎหมายโรมันกับชาวอิตาลี-โรมันและชาวโกธเหมือนกัน[108]

อ้างอิง

  1. ^ ซิลเบอร์ 1970, หน้า 42.
  2. ^ Steffens 1903, หน้า 3.
  3. ^ โดย Frassetto 2003, หน้า 335.
  4. ^ Johnson 1988, หน้า 74, 95.
  5. ^ โดย Wiemer 2023, หน้า 83.
  6. ^ Langer 1968, หน้า 159.
  7. ^ Wiemer 2023, หน้า 84.
  8. ^ Heather 2013, หน้า 4–5.
  9. ^ จอห์นสัน 1988, หน้า 73.
  10. ^ Geary 1999, หน้า 122.
  11. ^ Heather 2013, หน้า 6.
  12. ^ Wolfram 1988, หน้า 262.
  13. ^ Wolfram 1988, หน้า 263.
  14. ^ Wolfram 1988, หน้า 265.
  15. ^ Wolfram 1988, หน้า 264–265.
  16. ^ Wolfram 1988, หน้า 267.
  17. ^ Burns 1991, หน้า 56.
  18. ^ Frassetto 2003, หน้า 337.
  19. ^ คิม 2013, หน้า 242.
  20. ^ Burns 1991, หน้า 58–59.
  21. ^ Burns 1991, หน้า 59.
  22. ^ Burns 1991, หน้า 63.
  23. ^ Wolfram 1988, หน้า 276.
  24. ^ เอลตัน 2018, หน้า 204.
  25. ^ Burns 1991, หน้า 64.
  26. ^ Wolfram 1988, หน้า 277.
  27. ^ Wolfram 1988, หน้า 277–278
  28. ^ โดย Heather 2013, หน้า 50
  29. ^ Heather 2013, หน้า 50–51
  30. ^ Rosenwein 2009, หน้า 43.
  31. ^ abc Heather 2013, หน้า 51.
  32. ^ Delbrück 1990, หน้า 289.
  33. ^ เอลตัน 2018, หน้า 221.
  34. ^ Norwich 1988, หน้า 179.
  35. ^ โดย Halsall 2007, หน้า 287.
  36. ^ Burns 1991, หน้า 80.
  37. ^ ab Burns 1991, หน้า 81.
  38. ^ เจมส์ 2014, หน้า 83.
  39. ^ Hodgkin 1896, หน้า 275.
  40. ^ เจมส์ 2014, หน้า 86.
  41. ^ เจมส์ 2014, หน้า 86–87.
  42. ^ Heydemann 2016, หน้า 29–30.
  43. ^ เจมส์ 2014, หน้า 87.
  44. ^ Wolfram 1988, หน้า 245.
  45. ^ Collins 2004, หน้า 41.
  46. ^ Halsall 2007, หน้า 290.
  47. ^ บราวน์ 1989, หน้า 123.
  48. ^ Arnold 2014, หน้า 96.
  49. ^ บราวน์ 1989, หน้า 128.
  50. ^ จอห์นสัน 1988, หน้า 74.
  51. ^ บราวน์ 2007, หน้า 421.
  52. ^ ab Halsall 2007, หน้า 291.
  53. ^ Halsall 2007, หน้า 291–292.
  54. ^ บราวน์ 1989, หน้า 132.
  55. ^ Fried 2015, หน้า 28.
  56. ^ Boethius 2000, หน้า xiv.
  57. ^ abc Wolfram 1997, หน้า 256.
  58. ^ Wolfram 1997, หน้า 256–257.
  59. ^ Wolfram 1997, หน้า 176, 225.
  60. ^ abcde Wolfram 1997, หน้า 225.
  61. ↑ ab วุลแฟรม 1997, หน้า 225–227.
  62. ^ หนังสือพิมพ์เดลี่ 2558, หน้า 88.
  63. ^ Burns 1991, หน้า 97.
  64. ^ Amory 1997, หน้า 269.
  65. ^ Burns 1991, หน้า 98.
  66. ^ Hartmann 2009, หน้า 27.
  67. ^ Hartmann 2009, หน้า 25–26, 34–36.
  68. ^ Hartmann 2009, หน้า 25.
  69. ^ Kulikowski 2019, หน้า 293.
  70. ^ จอห์นสัน 1988, หน้า 76.
  71. ^ ตุง 2001, หน้า 36.
  72. ^ ตุง 2001, หน้า 36–37.
  73. ^ abc Johnson 1988, หน้า 77.
  74. ^ จอห์นสัน 1988, หน้า 95.
  75. ^ abc Johnson 1988, หน้า 78.
  76. ^ Arnold 2014, หน้า 199.
  77. ^ Arnold 2014, หน้า 200.
  78. ^ จอห์นสัน 1988, หน้า 79.
  79. ^ จอห์นสัน 1988, หน้า 80.
  80. ^ จอห์นสัน 1988, หน้า 82.
  81. ^ จอห์นสัน 1988, หน้า 81.
  82. ^ จอห์นสัน 1988, หน้า 85.
  83. ^ อาร์โนลด์ 2014, หน้า 109.
  84. ^ จอห์นสัน 1988, หน้า 87.
  85. ^ Arnold 2014, หน้า 108.
  86. ↑ ริง, ซัลคิน และลา โบดา 1996, หน้า 1. 556.
  87. ^ จอห์นสัน 1988, หน้า 93, 96.
  88. ^ Näsman 2008, หน้า 31.
  89. ^ Stenroth 2015, หน้า 142.
  90. ↑ เคอนิกส์เบอร์เกอร์ 1987, หน้า 43–44
  91. ^ Koenigsberger 1987, หน้า 44.
  92. ^ Heydemann 2016, หน้า 32.
  93. ^ โอดอนเนลล์ 1995.
  94. ^ มะม่วง 2545, หน้า 14.
  95. ↑ วาซิลีฟ 1950, หน้า 321–28.
  96. ^ Arnold 2014, หน้า 58, 58fn, 73fn.
  97. ^ โอเวน 1990, หน้า 97.
  98. ^ Fletcher 1997, หน้า 98.
  99. ^ Lienert 2008, หน้า 3.
  100. ^ Norwich 1988, หน้า 180.
  101. ^ Haymes & Samples 1996, หน้า 20–21
  102. ^ Heinzle 1999, หน้า 1–10
  103. ^ อาร์โนลด์ 2014, หน้า 10.
  104. ^ Arnold 2014, หน้า 7–8, 58–61, 70–92.
  105. ^ Arnold 2014, หน้า 88–91.
  106. ^ Arnold 2014, หน้า 88–91, 110–113, 170–174.
  107. ^ Arnold 2014, หน้า 70–72.
  108. ^ Arnold 2014, หน้า 152–153, 158–159.
  109. ^ วีเมอร์ 2015.
  110. ^ Wiemer 2023, หน้า 16.
  111. ^ Wiemer 2023, หน้า 153.
  112. ^ Wiemer 2023, หน้า 22–23.
  113. ^ Wiemer 2023, หน้า 238–240.

แหล่งที่มา

  • Amory, Patrick (1997). People and Identity in Ostrogothic Italy, 489–554 . เคมบริดจ์; นิวยอร์ก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ISBN 0-521-57151-0-
  • อาร์โนลด์ โจนาธาน เจ. (2014). Theoderic and the Roman Imperial Restoration . เคมบริดจ์ นิวยอร์ก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ISBN 978-1-107-05440-0-
  • โบเอทิอุส (2000) ความปลอบโยนแห่งปรัชญาแปลโดย พีจี วอลช์ อ็อกซ์ฟอร์ดและนิวยอร์ก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดISBN 0-19-283883-0-
  • บราวน์, ปีเตอร์ (1989). โลกแห่งยุคโบราณตอนปลาย: ค.ศ. 150–750 . นิวยอร์กและลอนดอน: WW Norton and Co. ISBN 978-0-39395-803-4-
  • บราวน์, โทมัส เอส. (2007). "บทบาทของลัทธิอาริอุสในอิตาลีออสโตรโกธ: หลักฐานจากราเวนนา" ใน JB Barnish; Sam J. Barnish; Federico Marazzi (บรรณาธิการ) ชาวออสโตรโกธตั้งแต่ช่วงอพยพจนถึงศตวรรษที่ 6: มุมมองทางชาติพันธุ์วิทยา Woodridge; Suffolk; Rochester, NY: Boydell Press. ISBN 978-1-84383-074-0-
  • เบิร์นส์, โทมัส (1991). ประวัติศาสตร์ของชาวออสโตรโกธ . บลูมิงตัน; อินเดียนาโพลิส: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยอินเดียนาISBN 978-0-25320-600-8-
  • คอลลินส์, โรเจอร์ (2004) วิซิกอธ สเปน, 409–711 Malden, MA: สำนักพิมพ์ Blackwell ไอเอสบีเอ็น 978-0-47075-461-0-
  • Dailey, ET (2015). ราชินี คู่ครอง และสนม: Gregory of Tours และสตรีแห่งชนชั้นสูงแห่งราชวงศ์ Merovingian . ไลเดน; บอสตัน: Brill. ISBN 978-9-00429-089-1-
  • เดลบรึค, ฮันส์ (1990). การรุกรานของพวกอนารยชนประวัติศาสตร์ศิลปะแห่งสงคราม เล่มที่ II. ลินคอล์นและลอนดอน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเนแบรสกาISBN 978-0-80329-200-0-
  • เอลตัน ฮิวจ์ (2018). จักรวรรดิโรมันในสมัยโบราณตอนปลาย: ประวัติศาสตร์การเมืองและการทหารเคมบริดจ์และนิวยอร์ก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ISBN 978-1-10845-631-9-
  • เฟลตเชอร์, ริชาร์ด (1997). การเปลี่ยนศาสนาของชาวป่าเถื่อน: จากลัทธิเพแกนสู่คริสต์ศาสนา นิวยอร์ก: เฮนรี โฮลต์ISBN 0-8050-2763-7-
  • ฟราสเซตโต ไมเคิล (2003) สารานุกรมยุโรปอนารยชน: สังคมในการเปลี่ยนแปลงซานตาบาร์บารา แคลิฟอร์เนีย: ABC-CLIO ISBN 978-1-57607-263-9-
  • Fried, Johannes (2015). ยุคกลาง . เคมบริดจ์และลอนดอน: สำนักพิมพ์ Belknap ของสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดISBN 978-0-67405-562-9-
  • Geary, Patrick J. (1999). "Barbarians and Ethnicity". ใน GW Bowersock; Peter Brown; Oleg Grabar (บรรณาธิการ) Late Antiquity: A Guide to the Postclassical World. Cambridge, MA: The Belknap Press of Harvard University Press. ISBN 978-0-67451-173-6-
  • Halsall, Guy (2007). การอพยพของชาวป่าเถื่อนและตะวันตกของโรมัน, 376–568 . เคมบริดจ์และนิวยอร์ก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ISBN 978-0-52143-543-7-
  • ฮาร์ทมันน์, มาร์ติน่า (2009) Die Königen im frühen Mittelalter (ภาษาเยอรมัน) สตุ๊ตการ์ท: Verlag W. Kohlhammer. ไอเอสบีเอ็น 978-3-17018-473-2-
  • Haymes, Edward R.; Samples, Susan T. (1996). ตำนานวีรบุรุษแห่งภาคเหนือ: บทนำสู่วงจร Nibelung และ Dietrichนิวยอร์ก: Garland. ISBN 0815300336-
  • เฮเทอร์ ปีเตอร์ (2013). การฟื้นฟูกรุงโรม: พระสันตปาปาผู้ป่าเถื่อนและผู้แอบอ้างเป็นจักรวรรดิ อ็อกซ์ฟอร์ด: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดISBN 978-0-19-936851-8-
  • ไฮน์เซิล, โจอาคิม (1999) ไอน์ฟือห์รัง ใน ดี มิทเทลโฮชดอยท์เชอ ดีทริชเชปิก เบอร์ลิน, นิวยอร์ก: เดอ กรอยเตอร์ไอเอสบีเอ็น 3-11-015094-8-
  • Heydemann, Gerda (2016). "The Ostrogothic Kingdom: Ideologies and Transitions". ใน Jonathan J. Arnold; M. Shane Bjornlie; Kristina Sessa (บรรณาธิการ). A Companion to Ostrogothic Italy . Leiden and Boston: Brill. ISBN 978-9004-31376-7-
  • ฮอดจ์กิน, โทมัส (1896). อิตาลีและผู้รุกรานของเธอ. ลอนดอน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด
  • เจมส์, เอ็ดเวิร์ด (2014). Europe's Barbarians, AD 200–600ลอนดอนและนิวยอร์ก: Routledge ISBN 978-0-58277-296-0-
  • จอห์นสัน, มาร์ค เจ. (1988). "สู่ประวัติศาสตร์ของโครงการก่อสร้างของธีโอเดอริค" Dumbarton Oaks Papers . 42 : 73–96. doi :10.2307/1291590. JSTOR  1291590
  • คิม ฮยอนจิน (2013). ชาวฮันส์ โรม และกำเนิดของยุโรปสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์
  • Koenigsberger, HG (1987). ยุโรปยุคกลาง 400–1500เอสเซกซ์: Longman ISBN 0-582-49403-6-
  • Kulikowski, Michael (2019). โศกนาฏกรรมของจักรวรรดิ: จากคอนสแตนตินสู่การทำลายล้างอิตาลีสมัยโรมัน . เคมบริดจ์, แมสซาชูเซตส์: สำนักพิมพ์ Belknap ของสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดISBN 978-0-67466-013-7-
  • Langer, William L. (1968). "อิตาลี 489–554" สารานุกรมประวัติศาสตร์โลก George G. Harrap และคณะ
  • ลีเนิร์ต, เอลิซาเบธ, เอ็ด. (2551) Dietrich-Testimonien des 6. ทวิ 16. ​​Jahrhunderts . Texte und Studien zur mittelhochdeutschen Heldenepik (ภาษาเยอรมัน) ฉบับที่ 4. เบอร์ลิน: เดอ กรอยเตอร์ไอเอสบีเอ็น 978-3484645042-
  • แมงโก ซีริล (2002). "บทนำ". ใน Cyril Mango (ed.). The Oxford History of Byzantium . นิวยอร์ก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดISBN 978-0-19814-098-6-
  • แนสมาน, Ulf (2008) "ฟราน อัตติลาจนถึงร้านคาร์ล เดน" ใน M. Olausson (เอ็ด) Hem จนถึง Jarlabanke: Jord, makt och evigt liv i östra Mälardalen under järnåder och medeltid [ บ้านของ Jarlabanke: ที่ดิน อำนาจ และชีวิตนิรันดร์ใน Mälardalen ตะวันออกในช่วงยุคเหล็กและยุคกลาง ] (ในภาษาสวีเดน) ลุนด์: สื่อ Historiska. ไอเอสบีเอ็น 978-91-85507-94-8-
  • นอริช, จอห์น จูเลียส (1988). ไบแซนเทียม: ศตวรรษแรก . ลอนดอน: Guild Publishing.
  • O'Donnell, James (1995). "Cassiodorus". ข้อความออนไลน์ของ Georgetown University . Berkeley, CA: University of California Press . สืบค้นเมื่อ16 กรกฎาคม 2017 .
  • โอเวน ฟรานซิส (1990). ชนชาติเยอรมัน: ต้นกำเนิด การขยายตัว และวัฒนธรรมของพวกเขานิวยอร์ก: สำนักพิมพ์ดอร์เซ็ตISBN 978-0-88029-579-6-
  • Ring, Trudy; Salkin, Robert M.; La Boda, Sharon (1996). พจนานุกรมประวัติศาสตร์นานาชาติ: ยุโรปใต้. Taylor & Francis. ISBN 978-1-884964-02-2-
  • Rosenwein, Barbara H. (2009). A Short History of the Middle Ages . โทรอนโต: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยโตรอนโตISBN 978-1-44260-104-8-
  • ซิลเบอร์, แมนเฟรด (1970) ราชวงศ์ฝรั่งเศสของชาวเมอโรแวงยิอังในความสัมพันธ์กับ Orbis Terrarum Romanum ในช่วงศตวรรษที่ 5 และ 6 คริสต์ศตวรรษที่ 6 ซูริค: Peter Lang
  • สเตฟเฟนส์, ฟรานซ์ (1903) Lateinische Palaographie: Hundert Tafeln ใน Lichtdruck, mit gegenüberstehender Transscription, nebst Erläuterungen und einer systematischen Darstellung der Entwicklung der lateinischen Schrift ไฟรบูร์ก: Universitäts-Buchhandlung. ไอเอสบีเอ็น 9783112202593-
  • สเตนรอธ, อิงมาร์ (2015) Goternas Historia (ในภาษาสวีเดน) โกเทบอร์ก: Citytidningen CT. ไอเอสบีเอ็น 978-91-974194-8-2-
  • ตุง, แอนโธนี่ เอ็ม. (2001). การอนุรักษ์เมืองใหญ่ของโลก: การทำลายและการฟื้นฟูมหานครประวัติศาสตร์ . นิวยอร์ก: คลาร์กสัน พอตเตอร์ISBN 978-0-51770-148-5-
  • Vasiliev, AA (1950). จัสตินผู้เป็นเจ้าโลก . Cambridge, MA: Harvard University Press. OCLC  310492065.
  • วีเมอร์, ฮันส์-อุลริช (2015) Rezension von: Jonathan J. Arnold: Theoderic และการฟื้นฟูจักรวรรดิโรมันเซเฮพังค์ . 15 (10)
  • Wiemer, Hans-Ulrich (2023). Theoderic the Great: King of Goths, Ruler of Romansแปลโดย Noël Dillon นิวฮาเวนและลอนดอน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเยลISBN 978-0-30025-443-3-
  • Wolfram, Herwig (1988). ประวัติศาสตร์ของชาวกอธ . เบิร์กลีย์และลอสแองเจลิส: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียISBN 0-520-05259-5-
  • Wolfram, Herwig (1997). จักรวรรดิโรมันและชนชาติเยอรมัน . เบิร์กลีย์และลอสแองเจลิส: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียISBN 0-520-08511-6-

อ่านเพิ่มเติม

  • อันเดรียส โกลต์ซ, บาร์บาร์ – โคนิก – ไทรันน์ Das Bild Theoderichs des Großen in der Überlieferung des 5. bis 9. Jahrhunderts (เบอร์ลิน: de Gruyter 2008) (Millenium-Studien zu Kultur und Geschichte des ersten Jahrtausends n. Chr., 12)
  • เฮเทอร์, ปีเตอร์ (กันยายน 1995). "Theoderic, king of the Goths". ยุโรปยุคกลางตอนต้น . 4 (2). Wiley : 145–173. doi :10.1111/j.1468-0254.1995.tb00065.x.
  • เฮเทอร์, ปีเตอร์ (1998). The Goths . Oxford, UK: Wiley. ISBN 0-631-20932-8.OCLC 39945694  .
  • มัวร์เฮด, จอห์น (1992). Theoderic in Italy . Oxford: Clarendon Press. ISBN 0-19-814781-3.OCLC 25547805  .
  • Chisholm, Hugh , ed. (1911). "Theodoric"  . Encyclopædia Britannica . Vol. 26 (พิมพ์ครั้งที่ 11). Cambridge University Press.
  • Chisholm, Hugh , ed. (1911). "Dietrich of Bern"  . Encyclopædia Britannica . เล่มที่ 8 (พิมพ์ครั้งที่ 11). Cambridge University Press.
  • Kampers, Franz (1912). "Theodoric the Great"  . ใน Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia . เล่ม 14. นิวยอร์ก: Robert Appleton Company
  • ธีโอโดริคมหาราชที่ MiddleAges.net
  • Theodoric the Goth พ.ศ. 2440 โดย Thomas Hodgkin จากProject Gutenberg
  • หนังสือเสียงสาธารณสมบัติ Theodoric the Goth จากLibriVox
  • สื่อที่เกี่ยวข้องกับ Theoderic the Great ที่ Wikimedia Commons
ก่อนหน้าด้วย กษัตริย์แห่งออสโตรโกธ
474–526		ประสบความสำเร็จโดย
ก่อนหน้าด้วย กษัตริย์แห่งอิตาลี
493–526
ก่อนหน้าด้วย กงสุลโรมัน
ที่ 484
กับเดซิอุส มาริอุส เวนันเชียส บาซิลิอุส		ประสบความสำเร็จโดย
สืบค้นจาก "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ธีโอดอริกผู้ยิ่งใหญ่&oldid=1253706248"