สหภาพระหว่างสวีเดนและนอร์เวย์

บทความนี้ต้องการการอ้างอิงเพิ่มเติมเพื่อ การ ตรวจสอบโปรดช่วยปรับปรุงบทความนี้โดยเพิ่มการอ้างอิงจากแหล่งที่เชื่อถือได้เนื้อหาที่ไม่มีแหล่งที่มาอาจถูกโต้แย้งและลบออก ค้นหาแหล่งที่มา:  "สหภาพระหว่างสวีเดนและนอร์เวย์" – ข่าว  ·หนังสือพิมพ์  ·หนังสือ  ·นักวิชาการ  · JSTOR ( เมษายน 2023 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

สหราชอาณาจักรสวีเดนและนอร์เวย์ Förenade Konungarikena Sverige och Norge  ( ภาษาสวีเดน ) De forenede Kongeriger Norge og Sverige ( Dano-Norwegian ) [A] Sambandet millom Norig og Sverike ( Landsmål ) [B]
1814–1905
ธงชาติ ด้านบน: ธงชาติสวีเดน (ค.ศ. 1844–1905) ด้านล่าง: ธงชาตินอร์เวย์ (ค.ศ. 1844–1899) ตราประจำราชวงศ์ (1844–1905)
เพลงชาติ:   นอร์เวย์: Norges Skaal (1814–1820) Sønner af Norge (1820–1864) สวีเดน: Du gamla, du fria ( โดยพฤตินัย ) เพลงสรรเสริญพระบารมี :   นอร์เวย์: ไม่มี สวีเดน: Bevare Gud vår kung (1805–1893) Kungssången (1844–1905)
สวีเดน–นอร์เวย์ในปี พ.ศ. 2447
สถานะ	สหภาพส่วนบุคคล
เมืองหลวง	สตอกโฮล์มและคริสเตียนเนีย[ก]
ภาษาทั่วไป	สวีเดน , นอร์เวย์ ,[b] เดนมาร์ก , ซามิ , ฟินแลนด์
ศาสนา	นอร์เวย์: Church of Norway ( ศาสนาประจำชาติ ) สวีเดน: Church of Sweden ( ศาสนาประจำชาติ )
รัฐบาล	การปกครองแบบราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญ
กษัตริย์แห่งสวีเดนและนอร์เวย์
• 1814–1818	ชาร์ลส์ที่ 13/2
• 1818–1844	ชาร์ลส์ที่ 14/3 จอห์น
• 1844–1859	ออสการ์ ฉัน
• 1859–1872	ชาร์ลส์ที่ 15/4
• พ.ศ. 2415–2448	ออสการ์ที่ 2
สภานิติบัญญัติ	สภานิติบัญญัติ:[ง]
• สภานิติบัญญัติแห่งสวีเดน	ริกสแด็ก
• สภานิติบัญญัติของนอร์เวย์	สตอร์ติง
ยุคประวัติศาสตร์	ระหว่างสงครามนโปเลียนและสงครามโลกครั้งที่ 1
•  สนธิสัญญาคีล	14 มกราคม 2357
•  ชาร์ลส์ที่ 13แห่งสวีเดนได้รับเลือกเป็นกษัตริย์แห่งนอร์เวย์และรัฐธรรมนูญของนอร์เวย์ได้รับการแก้ไข	4 พฤศจิกายน 2357
•  สหภาพการเงิน	16 ตุลาคม 2418
•  สหภาพถูกยุบ	26 ตุลาคม 2448
ประชากร
• 1820	3,550,000[ค]
• 1905	7,560,000[ค]
สกุลเงิน	สวีเดน: ริกสดาเลอร์ (1814–1873) โครนา (1873–1905) นอร์เวย์: สเปเชียลเลอร์ (1814–1875) โครเน (1875–1905)
ก่อนหน้าด้วย ประสบความสำเร็จโดย สวีเดน เดนมาร์ก–นอร์เวย์ นอร์เวย์ สวีเดน นอร์เวย์
ส่วนหนึ่งของวันนี้	สวีเดน นอร์เวย์
ก. ^พระมหากษัตริย์ประทับสลับกันในสตอกโฮล์ม (ส่วนใหญ่) และคริสเตียนเนีย (โดยปกติแล้วบางเดือนในแต่ละปี) พระองค์ทรงรับรัฐมนตรีจากทั้งสองประเทศในสภา สหภาพ หรือแยกกันในสภา สวีเดนหรือนอร์เวย์ รัฐมนตรีในคณะรัฐมนตรีของนอร์เวย์ส่วนใหญ่จะประชุมกันในคริสเตียนเนียเมื่อพระมหากษัตริย์ไม่อยู่ ข. ^ภาษาเขียนภาษานอร์เวย์หยุดใช้ในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 16 และถูกแทนที่ด้วยภาษาเดนมาร์ก ภาษาเขียนภาษาเดนมาร์กยังคงใช้ในช่วงที่รวมเป็นหนึ่งกับสวีเดน แต่ถูกทำให้เป็นภาษานอร์เวย์เล็กน้อยผ่านการก่อตั้งเมืองนีน็อสก์ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 ในปี ค.ศ. 1885 สภาสตอร์ติงยอมรับลันด์สมอลเป็นภาษาเขียนอย่างเป็นทางการเทียบเท่ากับภาษาเดนมาร์ก ค.ศ. 1820 : 2,585,000 คนในสวีเดน และ 970,000 คนในนอร์เวย์[1] ค.ศ. 1905: 5,260,000 คนในสวีเดน และ 2,300,000 คนในนอร์เวย์[2] ง. ^รัฐสภาสวีเดนเป็นสภาที่ประกอบด้วยสมาชิก 4 สภาจนถึงปีพ.ศ. 2409 จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นสภานิติบัญญัติแบบสองสภาในขณะที่ รัฐสภาสตอร์ติง ของนอร์เวย์เป็นสภานิติบัญญัติ แบบสภาเดียว ซึ่งคณะรัฐมนตรีต้องได้รับการสนับสนุนจากเสียงส่วนใหญ่

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
สแกนดิเนเวีย
ประเทศ เดนมาร์ก ฟินแลนด์ ไอซ์แลนด์ นอร์เวย์ สวีเดน
ประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์จำแนกตามประเทศ โอลันด์ เดนมาร์ก หมู่เกาะแฟโร ฟินแลนด์ กรีนแลนด์ ไอซ์แลนด์ นอร์เวย์ สกอตแลนด์ สวีเดน ประวัติศาสตร์ตามลำดับเวลา ยุคก่อนประวัติศาสตร์ ยุคหิน ยุคสำริด ยุคเหล็ก ระยะเวลาการย้ายถิ่นฐาน ยุคไวกิ้ง ชาวนอร์ส การเป็นคริสเตียน สหภาพคาลมาร์ สวีเดน เดนมาร์ก–นอร์เวย์ สวีเดน–นอร์เวย์ เดนมาร์ก–ไอซ์แลนด์ สภานอร์ดิก
ภูมิศาสตร์ ภูเขา คาบสมุทร ทะเลบอลติก ทะเลเหนือ
เศรษฐกิจ แบบนอร์ดิก ฟินแลนด์ สวีเดน
ที่เกี่ยวข้อง ภาษา สแกนดิเนเวีย ประเทศนอร์ดิก สหภาพการเงิน สหภาพกลาโหม สแกนดิเนเวียนแอร์ไลน์
เดนมาร์ก หมู่เกาะแฟโร ฟินแลนด์ ไอซ์แลนด์ นอร์เวย์ สวีเดน
วี ที อี

สวีเดนและนอร์เวย์หรือสวีเดน–นอร์เวย์ ( สวีเดน : Svensk-norska unionen ; นอร์เวย์ : Den svensk-norske union(en) ) หรือชื่ออย่างเป็นทางการคือสหราชอาณาจักรแห่งสวีเดนและนอร์เวย์และรู้จักกันในชื่อสหราชอาณาจักรเป็น สหภาพส่วน บุคคลของราชอาณาจักรสวีเดนและนอร์เวย์ ที่แยกจากกัน ภายใต้พระมหากษัตริย์องค์เดียวกันและนโยบายต่างประเทศร่วมกันซึ่งกินเวลาตั้งแต่ พ.ศ. 2357 จนกระทั่งยุบสภาอย่างสันติในพ.ศ. 2448 [ ^{3] [4]}

ทั้งสองรัฐมีรัฐธรรมนูญ กฎหมาย สภานิติบัญญัติ การบริหาร ศาสนจักรของรัฐ กองกำลังติดอาวุธ และสกุลเงินแยกจากกัน พระมหากษัตริย์ส่วนใหญ่ประทับอยู่ในสตอกโฮล์มซึ่งเป็นที่ตั้งของสำนักงานตัวแทนทางการทูตต่างประเทศ รัฐบาลนอร์เวย์มีอุปราช เป็นประธาน ได้แก่ ชาวสวีเดนจนถึงปี 1829 และชาวนอร์เวย์จนถึงปี 1856 ต่อมาตำแหน่งดังกล่าวว่างลงและถูกยุบในปี 1873 นโยบายต่างประเทศดำเนินการผ่านกระทรวงต่างประเทศของสวีเดนจนกระทั่งสหภาพถูกยุบในปี 1905

นอร์เวย์มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเดนมาร์กมากกว่า แต่การเป็นพันธมิตรระหว่างเดนมาร์กและฝรั่งเศส ใน สมัยนโปเลียนทำให้สหราชอาณาจักรและรัสเซียยินยอมให้สวีเดนผนวกดินแดนเป็นค่าชดเชยสำหรับการสูญเสียฟินแลนด์ในปี 1809 และเพื่อเป็นรางวัลสำหรับการเข้าร่วมพันธมิตรต่อต้านนโปเลียนในสนธิสัญญาคีล ในปี 1814 กษัตริย์แห่งเดนมาร์ก-นอร์เวย์ถูกบังคับให้ยกนอร์เวย์ให้กับกษัตริย์แห่งสวีเดน แต่นอร์เวย์ปฏิเสธที่จะยอมรับเงื่อนไขของสนธิสัญญาประกาศเอกราชและเรียกประชุมสภาร่างรัฐธรรมนูญที่ไอด์สโวลล์ในช่วงต้นปี 1814

หลังจากการประกาศใช้รัฐธรรมนูญฉบับใหม่ของนอร์เวย์เมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม ค.ศ. 1814 เจ้าชายคริสเตียน เฟรเดอริกได้รับเลือกเป็นกษัตริย์สงครามสวีเดน-นอร์เวย์ที่ตามมา (ค.ศ. 1814)และการประชุมแห่งมอสส์บังคับให้คริสเตียน เฟรเดอริกสละราชสมบัติหลังจากเรียกประชุมสภานิติบัญญัตินอร์เวย์สมัยวิสามัญ(สตอร์ติง ) เพื่อแก้ไขรัฐธรรมนูญเพื่อให้สามารถรวมเป็นหนึ่งกับสวีเดนได้ ในวันที่ 4 พฤศจิกายน สตอร์ติงได้เลือกกษัตริย์สวีเดนชาร์ลส์ที่ 13เป็นกษัตริย์แห่งนอร์เวย์ซึ่งถือเป็นการยืนยันการรวมเป็นหนึ่ง ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องระหว่างสองอาณาจักรนำไปสู่ความพยายามที่ล้มเหลวในการสร้างบริการกงสุลนอร์เวย์แยกจากกัน และในวันที่ 7 มิถุนายน ค.ศ. 1905 สตอร์ติงก็ประกาศเอกราชฝ่ายเดียว สวีเดนยอมรับการยุบสหภาพในวันที่ 26 ตุลาคม หลังจากการลงประชามติยืนยันการเลือกตั้งเจ้าชายคาร์ลแห่งเดนมาร์กเป็นกษัตริย์องค์ใหม่ของนอร์เวย์ พระองค์ทรงยอมรับข้อเสนอของราชวงศ์สตอร์ติงในการขึ้นครองบัลลังก์ในวันที่ 18 พฤศจิกายน และใช้พระนามในรัชสมัยว่าฮากุนที่ 7

สวีเดนและนอร์เวย์เคยรวมกันภายใต้ราชบัลลังก์เดียวกันมาแล้วสองครั้ง ได้แก่ ตั้งแต่ปี 1319 ถึง 1343 ภายใต้การปกครองของแม็กนัส เอริกสันและอีกครั้งในช่วงสั้นๆ ตั้งแต่ปี 1449 ถึง 1450 ภายใต้ การปกครองของ คาร์ล คนุตส์ สัน โดยต่อต้านคริสเตียนแห่งโอลเดนเบิร์กผู้ได้รับเลือกให้เป็นกษัตริย์แห่งสหภาพคาลมา ร์ โดย ชาว เดนมาร์กในช่วงหลายศตวรรษต่อมา นอร์เวย์ยังคงรวมเป็นหนึ่งกับเดนมาร์กในฐานะสหภาพที่ใกล้ชิด โดยในนามเป็นอาณาจักรเดียว แต่ในความเป็นจริงแล้วลดสถานะลงเหลือเพียงจังหวัดเดียวที่ปกครองโดยกษัตริย์เดนมาร์กจากเมืองหลวงโคเปนเฮเกนหลังจากการสถาปนาระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ ในปี 1660 รัฐบาลรูปแบบรวมอำนาจที่มากขึ้นก็ได้รับการจัดตั้งขึ้น แต่ประเทศนอร์เวย์ยังคงมีสถาบันที่แยกจากกันบางส่วน รวมถึงกฎหมาย กองทัพ และการผลิตเหรียญกษาปณ์ของตนเอง นักประวัติศาสตร์รุ่นหลัง เรียกสหราชอาณาจักรว่าเดนมาร์ก-นอร์เวย์

สวีเดนแยกตัวออกจากสหภาพคาลมาร์อย่างถาวรในปี ค.ศ. 1523 ภายใต้การนำของกษัตริย์กุสตาฟ วาซาและในช่วงกลางศตวรรษที่ 17 ก็ขึ้นสู่สถานะของมหาอำนาจในภูมิภาคหลังจากที่กษัตริย์กุสตาฟที่ 2 อโดลฟัส เข้าแทรกแซง ในสงครามสามสิบปี อย่างไรก็ตาม สงครามอันทะเยอทะยานที่กระทำโดยกษัตริย์ชาร์ลส์ที่ 12นำไปสู่การเสียสถานะดังกล่าวหลังจากสงครามเหนือครั้งใหญ่ ระหว่าง ปี ค.ศ. 1700–1721

ภายหลังการล่มสลายของสหภาพคาลมาร์ สวีเดนและเดนมาร์ก-นอร์เวย์ยังคงเป็นคู่แข่งกันและต่อสู้ในสงครามหลายครั้ง ระหว่างนั้นทั้งเดนมาร์กและนอร์เวย์ต้องยกจังหวัดสำคัญให้แก่สวีเดนในปี ค.ศ. 1645 และ 1658 สวีเดนยังได้รุกรานนอร์เวย์ในปี ค.ศ. 1567 1644 1658 และ 1716 เพื่อแย่งชิงประเทศจากการรวมเป็นสหภาพกับเดนมาร์กและผนวกประเทศหรือก่อตั้งสหภาพ สงครามและการรุกรานซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้ชาวนอร์เวย์ไม่พอใจสวีเดน

ในช่วงศตวรรษที่ 18 นอร์เวย์มีความเจริญรุ่งเรืองอย่างมากและกลายเป็นส่วนสำคัญของสหภาพเพิ่มมากขึ้น อุตสาหกรรมที่มีการเติบโตสูงสุดคือการส่งออกไม้กระดาน โดยมีบริเตนใหญ่ เป็นตลาดหลัก เจ้าของโรงเลื่อยและพ่อค้าไม้ในภูมิภาคคริสเตียน เนียซึ่งได้รับการสนับสนุนจากโชคลาภและอิทธิพลทางเศรษฐกิจจำนวนมากได้ก่อตั้งกลุ่มชนชั้นนำที่เริ่มมองว่ารัฐบาลกลางในโคเปนเฮเกนเป็นอุปสรรคต่อความทะเยอทะยานของนอร์เวย์ ความมั่นใจในตนเองที่เพิ่มมากขึ้นทำให้พวกเขาตั้งคำถามถึงนโยบายที่สนับสนุนผลประโยชน์ของเดนมาร์กมากกว่าของนอร์เวย์ ขณะเดียวกันก็ปฏิเสธข้อเรียกร้องสำคัญของนอร์เวย์ในการจัดตั้งสถาบันระดับชาติที่สำคัญ เช่น ธนาคารและมหาวิทยาลัย สมาชิกบางส่วนของ "ชนชั้นสูงด้านไม้" จึงมองว่าสวีเดนเป็นหุ้นส่วนที่เป็นธรรมชาติมากกว่า และสร้างสัมพันธ์ทางการค้าและการเมืองกับสวีเดน ราวปี ค.ศ. 1800 ชาวนอร์เวย์ที่มีชื่อเสียงหลายคนสนับสนุนการแยกตัวจากเดนมาร์กอย่างลับๆ โดยไม่ได้ดำเนินการใดๆ เพื่อส่งเสริมเอกราช ผู้นำที่ไม่ได้ประกาศคือเคานต์เฮอร์มันเวเดล-ยาร์ลสเบิร์ก

นโยบายของสวีเดนในช่วงเวลาเดียวกันคือการสร้างสัมพันธ์ในนอร์เวย์และสนับสนุนสัญญาณของการแบ่งแยกดินแดนทุกรูปแบบ กษัตริย์กุสตาฟที่ 3 (ค.ศ. 1746–1792) ทรงเข้าหากลุ่มใดๆ ในนอร์เวย์ที่สนับสนุนการรวมตัวกับสวีเดนแทนที่จะเป็นกับเดนมาร์กอย่างแข็งขัน

ความพยายามดังกล่าวทั้งสองฝั่งของชายแดนเพื่อ "การปรองดอง" ถือเป็นสิ่งที่ห่างไกลจากความเป็นจริง ก่อนที่สงครามนโปเลียนจะสร้างเงื่อนไขที่ก่อให้เกิดความวุ่นวายทางการเมืองครั้งใหญ่ในสแกนดิเนเวีย

This section does not cite any sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (April 2023) (Learn how and when to remove this message)

สวีเดนและเดนมาร์ก-นอร์เวย์พยายามอย่างหนักเพื่อรักษาความเป็นกลางระหว่างสงครามนโปเลียนและประสบความสำเร็จเป็นเวลานานแม้จะมีคำเชิญมากมายให้เข้าร่วมพันธมิตรที่ทำสงคราม ทั้งสองประเทศเข้าร่วมกับรัสเซียและปรัสเซียในสันนิบาตความเป็นกลางทางอาวุธในปี 1800 เดนมาร์ก-นอร์เวย์ถูกบังคับให้ถอนตัวจากสันนิบาตหลังจากที่อังกฤษได้รับชัยชนะในยุทธการที่โคเปนเฮเกนครั้งแรกในเดือนเมษายน 1801 แต่ยังคงยึดมั่นในนโยบายความเป็นกลาง อย่างไรก็ตาม สันนิบาตก็ล่มสลายลงหลังจากการลอบสังหารซาร์พอลที่ 1ในปี 1801 ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

เดนมาร์ก-นอร์เวย์ถูกบังคับให้เป็นพันธมิตรกับฝรั่งเศสหลังจากที่อังกฤษโจมตีกองทัพเรือเดนมาร์กเป็นครั้งที่สองในยุทธการที่โคเปนเฮเกนครั้งที่สองเดนมาร์กถูกบังคับให้ยอมจำนนต่อกองทัพเรือหลังจากการโจมตีอย่างหนัก เนื่องจากกองทัพอยู่ที่ชายแดนทางใต้เพื่อป้องกันการโจมตีของฝรั่งเศสที่อาจเกิดขึ้น ในระหว่างนี้ สวีเดนเข้าข้างอังกฤษ เดนมาร์ก-นอร์เวย์จึงถูกบังคับโดยนโปเลียนให้ประกาศสงครามกับสวีเดนในวันที่ 29 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1808

เนื่องจาก การปิดล้อมทางเรือของอังกฤษทำให้การสื่อสารระหว่างเดนมาร์กและนอร์เวย์ถูกตัดขาด จึงมีการจัดตั้งรัฐบาลนอร์เวย์ชั่วคราวขึ้นในคริสเตียนเนีย โดยมีเจ้าชายคริสเตียน ออกุสต์แห่งออกุสต์แห่งออกุสต์บอร์กเป็นหัวหน้ากองทัพ รัฐบาลแห่งชาติชุดแรกนี้ซึ่งเกิดขึ้นหลังจากการปกครองของเดนมาร์กมาหลายศตวรรษ แสดงให้เห็นว่าการปกครองตนเองเป็นไปได้ในนอร์เวย์ และต่อมาก็ถือเป็นการทดสอบความยั่งยืนของเอกราช ความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคริสเตียน ออกุสต์คือการรักษาเสบียงอาหารระหว่างการปิดล้อม เมื่อสวีเดนรุกรานนอร์เวย์ในฤดูใบไม้ผลิของปี 1808 เขาก็ได้สั่งการกองทัพของนอร์เวย์ใต้และบังคับให้กองกำลังสวีเดนที่มีจำนวนมากกว่าถอนทัพออกไปด้านหลังพรมแดนหลังจากการสู้รบที่โทเวอรุดและเปรสเตบัคเคอ ความสำเร็จของเขาในฐานะผู้บัญชาการทหารและผู้นำรัฐบาลชั่วคราวทำให้เขาได้รับความนิยมอย่างมากในนอร์เวย์ นอกจากนี้ ศัตรูชาวสวีเดนยังสังเกตเห็นความดีความชอบและความนิยมของเขา และในปี 1809 เขาก็เลือกให้เขาเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์สวีเดนหลังจากที่พระเจ้ากุสตาฟที่ 4 อดอล์ฟถูกโค่นอำนาจ

ปัจจัยหนึ่งที่ทำให้กองกำลังสวีเดนบุกครองนอร์เวย์ทำผลงานได้ไม่ดีนักก็คือรัสเซียบุกครองฟินแลนด์ในวันที่ 21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1808 สงครามสองแนวรบนี้ถือเป็นหายนะสำหรับสวีเดน และฟินแลนด์ทั้งหมดถูกยกให้แก่รัสเซียในสนธิสัญญาสันติภาพเฟรดริกชัมน์ในวันที่ 17 กันยายน ค.ศ. 1809 ในขณะเดียวกัน ความไม่พอใจต่อการดำเนินการของสงครามก็ส่งผลให้พระเจ้ากุสตาฟที่ 4 ทรงถูกปลดจากตำแหน่งในวันที่ 13 พฤษภาคม ค.ศ. 1809 เจ้าชายคริสเตียน ออกุสต์ ผู้บัญชาการฝ่ายศัตรูซึ่งได้รับการเลื่อนยศเป็นอุปราชแห่งนอร์เวย์ในปี ค.ศ. 1809 ได้รับเลือกเนื่องจากกองกำลังกบฏสวีเดนเห็นว่าความนิยมอย่างล้นหลามของพระองค์ในหมู่ชาวนอร์เวย์อาจเปิดทางไปสู่การรวมเป็นหนึ่งกับนอร์เวย์เพื่อชดเชยการสูญเสียฟินแลนด์ พระองค์ยังได้รับความนับถืออย่างสูงเนื่องจากทรงงดเว้นการไล่ตามกองทัพสวีเดนที่กำลังล่าถอยในขณะที่ประเทศนี้ถูกกดดันอย่างหนักจากรัสเซียในสงครามฟินแลนด์คริสเตียน ออกุสต์ได้รับเลือกเป็นมกุฎราชกุมารแห่งสวีเดนเมื่อวันที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2352 และออกจากนอร์เวย์เมื่อวันที่ 7 มกราคม พ.ศ. 2353 หลังจากที่เขาเสียชีวิตกะทันหันในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2353 สวีเดนได้เลือกจอมพลศัตรูอีกคนคือจอมพลชาวฝรั่งเศสฌอง บัปติสต์ เบอร์นาด็อตต์ เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากเขา โดยจอมพลคนนี้ ถือเป็นศัตรูที่กล้าหาญและพิสูจน์ให้เห็นถึงความสามารถของเขาในฐานะผู้บัญชาการกองทัพ

เป้าหมายหลักของนโยบายต่างประเทศของเบอร์นาด็อตต์ในฐานะมกุฎราชกุมารชาร์ลส์ จอห์นแห่งสวีเดนคือการเข้ายึดครองนอร์เวย์ และเขามุ่งมั่นตามเป้าหมายนั้นด้วยการสละสิทธิ์ของสวีเดนในฟินแลนด์อย่างเด็ดขาดและเข้าร่วมกับศัตรูของนโปเลียน ในปี 1812 เขาลงนามในสนธิสัญญาลับเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กกับรัสเซียเพื่อต่อต้านฝรั่งเศสและเดนมาร์ก-นอร์เวย์ นโยบายต่างประเทศของเขาก่อให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์จากนักการเมืองสวีเดน ซึ่งมองว่าการชดใช้ค่าเสียหายแก่สวีเดนโดยแลกกับเพื่อนบ้านที่เป็นมิตรซึ่งอ่อนแอกว่านั้นเป็นสิ่งที่ผิดศีลธรรม นอกจากนี้ สหราชอาณาจักรและรัสเซียยังยืนกรานว่าหน้าที่แรกของชาร์ลส์ จอห์นคือการเป็นพันธมิตรต่อต้านนโปเลียน อังกฤษคัดค้านการใช้เงินอุดหนุนในการผจญภัยในนอร์เวย์อย่างแข็งกร้าวก่อนที่ศัตรูร่วมจะถูกบดขยี้ หลังจากที่ชาร์ลส์ให้คำมั่นแล้ว สหราชอาณาจักรจึงได้สัญญาว่าจะสนับสนุนการรวมกันของนอร์เวย์และสวีเดนโดยสนธิสัญญาสตอกโฮล์มเมื่อวันที่ 3 มีนาคม ค.ศ. 1813 ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา รัสเซียก็ให้คำมั่นสัญญาในลักษณะเดียวกัน และในเดือนเมษายน ปรัสเซียก็สัญญาที่จะมอบรางวัลให้แก่นอร์เวย์สำหรับการเข้าร่วมการรบกับนโปเลียน ในระหว่างนั้น สวีเดนก็ผูกมัดพันธมิตรด้วยการเข้าร่วมกองกำลังผสมครั้งที่ 6และประกาศสงครามกับฝรั่งเศสและเดนมาร์ก-นอร์เวย์ในวันที่ 24 มีนาคม ค.ศ. 1813

ระหว่างการรณรงค์ในทวีปยุโรป ชาร์ลส์ จอห์นประสบความสำเร็จในการนำกองทัพพันธมิตรทางเหนือปกป้องเบอร์ลินโดยเอาชนะความพยายามของฝรั่งเศสในการยึดเมืองถึงสองครั้ง และในยุทธการที่ไลพ์ซิก ซึ่งเป็นจุดตัดสิน หลังจากนั้น เขาก็เดินทัพไปยังเดนมาร์กเพื่อบีบให้กษัตริย์เดนมาร์กยอมจำนนต่อนอร์เวย์

This section does not cite any sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (April 2023) (Learn how and when to remove this message)

เมื่อวันที่ 7 มกราคม ในช่วงที่กองทัพสวีเดน รัสเซีย และเยอรมันอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของมกุฏราชกุมารที่ได้รับการเลือกตั้งของสวีเดน พระเจ้าฟรีดริชที่ 6 แห่งเดนมาร์ก (และนอร์เวย์) ทรงตกลงที่จะยกดินแดนนอร์เวย์ให้พระมหากษัตริย์สวีเดน เพื่อหลีกเลี่ยงการยึดครองจัตแลนด์

ข้อตกลงเหล่านี้เป็นทางการและลงนามเมื่อวันที่ 14 มกราคมในสนธิสัญญาคีลซึ่งเดนมาร์กเจรจาเพื่อรักษาอำนาจอธิปไตยเหนือหมู่เกาะแฟโรไอซ์แลนด์และกรีนแลนด์ของนอร์เวย์ มาตรา IV ของสนธิสัญญาระบุว่านอร์เวย์ถูกยกให้แก่ "กษัตริย์แห่งสวีเดน" ไม่ใช่ราชอาณาจักรสวีเดน ซึ่งเป็นบทบัญญัติที่เอื้อประโยชน์ต่ออดีตพลเมืองนอร์เวย์ของเขา รวมถึงกษัตริย์ในอนาคตของพวกเขา ซึ่งตำแหน่งของเขาในฐานะอดีตนักปฏิวัติที่กลายมาเป็นรัชทายาทแห่งบัลลังก์สวีเดนนั้นไม่ปลอดภัยเลย การติดต่อลับจากรัฐบาลอังกฤษในช่วงไม่กี่วันก่อนหน้านี้ได้กดดันให้คู่เจรจาบรรลุข้อตกลงเพื่อหลีกเลี่ยงการรุกรานเดนมาร์กเต็มรูปแบบ เบอร์นาด็อตต์ส่งจดหมายถึงรัฐบาลปรัสเซียออสเตรียและสหราชอาณาจักรเพื่อขอบคุณสำหรับการสนับสนุน ยอมรับบทบาทของรัสเซียในการเจรจาสันติภาพ และมองเห็นเสถียรภาพที่มากขึ้นในภูมิภาคนอร์ดิก ในวันที่ 18 มกราคม กษัตริย์เดนมาร์กได้ออกจดหมายถึงประชาชนนอร์เวย์เพื่อปลดพวกเขาจากความจงรักภักดีต่อพระองค์

เจ้าชายคริสเตียน เฟรเดอริกอุปราช แห่ง นอร์เวย์ทรงตัดสินใจที่จะรักษาความสมบูรณ์ของประเทศและหากเป็นไปได้ก็รวมเข้ากับเดนมาร์ก โดยเป็นผู้นำในการก่อกบฏของนอร์เวย์ พระองค์ได้รับแจ้งเกี่ยวกับแผนการดังกล่าวในจดหมายลับเมื่อเดือนธันวาคม ค.ศ. 1813 และอาจจะทรงร่วมด้วย แต่โดยผิวเผินแล้ว พระองค์กลับยึดมั่นตามเงื่อนไขของสนธิสัญญาคีลโดยทรงสั่งให้คริสเตียน เฟรเดอริกยอมมอบป้อมปราการที่ชายแดนและเสด็จกลับเดนมาร์ก แต่คริสเตียน เฟรเดอริกเก็บเนื้อหาของจดหมายไว้กับพระองค์เอง โดยทรงสั่งให้กองทัพยึดป้อมปราการไว้ พระองค์จึงทรงตัดสินใจอ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์ของนอร์เวย์ในฐานะรัชทายาทโดยชอบธรรม และจัดตั้งรัฐบาลอิสระโดยมีพระองค์เป็นผู้นำ ในวันที่ 30 มกราคม พระองค์ได้ปรึกษาหารือกับที่ปรึกษาชาวนอร์เวย์ที่มีชื่อเสียงหลายคน โดยทรงโต้แย้งว่าพระเจ้าเฟรเดอริกไม่มีสิทธิตามกฎหมายที่จะสละมรดกของพระองค์ โดยทรงยืนยันว่าพระองค์เป็นกษัตริย์โดยชอบธรรมของนอร์เวย์ และนอร์เวย์มีสิทธิในการกำหนดชะตากรรมของตนเอง สภาฉับพลันของเขาเห็นด้วยกับเขา โดยสร้างเวทีสำหรับการเคลื่อนไหวเพื่อเอกราช

เมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ประชาชนชาวนอร์เวย์ได้รับข่าวว่าประเทศของตนถูกยกให้แก่กษัตริย์แห่งสวีเดน เหตุการณ์ดังกล่าวก่อให้เกิดความขุ่นเคืองในหมู่ประชาชนส่วนใหญ่ ซึ่งไม่ชอบใจกับแนวคิดการตกอยู่ภายใต้การปกครองของสวีเดน และสนับสนุนแนวคิดเรื่องเอกราชของชาติอย่างกระตือรือร้น มกุฎราชกุมารเบอร์นาด็อตต์แห่งสวีเดนตอบโต้ด้วยการขู่ว่าจะส่งกองทัพไปยึดครองนอร์เวย์ และจะยืนหยัดตามมาตรการคว่ำบาตรธัญพืช เว้นแต่ประเทศจะปฏิบัติตามบทบัญญัติของสนธิสัญญาคีลโดยสมัครใจ ในกรณีนั้น เขาจะเรียกประชุมสภาร่างรัฐธรรมนูญ แต่สำหรับตอนนี้ เขากำลังยุ่งอยู่กับการสู้รบครั้งสุดท้ายในทวีปยุโรป เพื่อให้ชาวนอร์เวย์มีเวลาในการพัฒนาแผนการของพวกเขา

เมื่อวันที่ 10 กุมภาพันธ์ คริสเตียน เฟรเดอริกได้เชิญบุคคลสำคัญชาวนอร์เวย์เข้าร่วมการประชุมที่คฤหาสน์ของคาร์สเทน อังเคอร์ เพื่อนของเขาที่เมืองไอด์ สโวลล์เพื่อหารือเกี่ยวกับสถานการณ์ดังกล่าว เขาแจ้งให้พวกเขาทราบว่าเขาตั้งใจจะต่อต้านอิทธิพลของสวีเดนและอ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์นอร์เวย์เป็นมรดกของเขา แต่ในการประชุมไอด์สโวลล์ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ ที่ปรึกษาของเขาได้โน้มน้าวให้เขาเชื่อว่าการอ้างสิทธิในเอกราชของนอร์เวย์ควรยึดตามหลักการแห่งการกำหนดชะตากรรมของตนเองมากกว่า และเขาควรทำหน้าที่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เป็นการชั่วคราว เมื่อวันที่ 19 กุมภาพันธ์ คริสเตียนเฟรเดอริกได้สถาปนาตนเองเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของนอร์เวย์ เขาสั่งให้ชุมนุมทั้งหมดประชุมกันในวันที่ 25 กุมภาพันธ์ เพื่อสาบานตนว่าจะจงรักภักดีต่อเอกราชของนอร์เวย์ และเลือกผู้แทนเพื่อเข้าร่วมการประชุมร่างรัฐธรรมนูญที่เมืองไอด์สโวลล์ในวันที่ 10 เมษายน

รัฐบาลสวีเดนส่งคณะผู้แทนไปยังคริสเตียน เฟรเดอริกทันที โดยเตือนว่าการก่อกบฏดังกล่าวเป็นการละเมิดสนธิสัญญาคีล และทำให้ประเทศนอร์เวย์ต้องเข้าสู่สงครามกับมหาอำนาจพันธมิตร ผลที่ตามมาคือความอดอยากและการล้มละลาย คริสเตียน เฟรเดอริกส่งจดหมายผ่านเครือข่ายส่วนตัวไปยังรัฐบาลต่างๆ ทั่วทั้งยุโรป โดยรับรองว่าเขาไม่ได้เป็นผู้นำแผนการของเดนมาร์กในการพลิกกลับเงื่อนไขของสนธิสัญญาคีล และความพยายามของเขาสะท้อนถึงเจตจำนงของนอร์เวย์ที่ต้องการกำหนดชะตากรรมด้วยตนเอง นอกจากนี้ เขายังพยายามหาข้อตกลงลับกับนโปเลียนอีก ด้วย

คณะผู้แทนสวีเดนเดินทางมาถึงคริสเตียนเนียเมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ คริสเตียน เฟรเดอริกปฏิเสธที่จะยอมรับคำประกาศของกษัตริย์สวีเดน แต่ยืนกรานที่จะอ่านจดหมายของเขาที่ส่งถึงประชาชนนอร์เวย์แทน โดยประกาศตนเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ชาวสวีเดนมองว่าการตัดสินใจของเขาเป็นการประมาทและผิดกฎหมาย จึงเดินทางกลับสวีเดน วันรุ่งขึ้น ระฆังโบสถ์ในคริสเตียนเนียก็ดังขึ้นนานถึงหนึ่งชั่วโมง และชาวเมืองก็ประชุมกันเพื่อสาบานตนว่าจะจงรักภักดีต่อคริสเตียน เฟรเดอริก

คาร์สเทน แองเคอร์ถูกส่งไปลอนดอนเพื่อเจรจาเรื่องการยอมรับจากรัฐบาลอังกฤษ โดยมีคำสั่งจากผู้สำเร็จราชการดังนี้ "สิ่งที่จำเป็นที่สุดสำหรับเราคือสันติภาพกับอังกฤษ หากความหวังของเราที่จะได้รับการสนับสนุนจากอังกฤษต้องล้มเหลว ขอพระเจ้าอย่าทรงห้าม ท่านต้องชี้แจงให้รัฐมนตรีทราบอย่างชัดเจนว่าการปล่อยให้ประชาชนที่ไม่คู่ควรต้องทนทุกข์ทรมานจะเกิดผลอย่างไร ภาระหน้าที่แรกของเราคือการแก้แค้นสวีเดนและเพื่อนๆ ของเธออย่างนองเลือด แต่ท่านต้องไม่สูญเสียความหวังที่ว่าอังกฤษจะตระหนักถึงความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นกับเรา และจะพูดออกมาจนถึงวินาทีสุดท้าย รวมทั้งความปรารถนาของเราที่ต้องการสันติภาพด้วย" คำขอสนับสนุนของแองเคอร์ถูกปฏิเสธอย่างหนักแน่นโดยนายกรัฐมนตรีลอร์ดลิเวอร์พูลแต่เขายังคงดำเนินภารกิจในการโน้มน้าวให้คนรู้จักของเขาในกลุ่มขุนนางและนักการเมืองชาวอังกฤษเห็นถึงความสำคัญของนอร์เวย์ เขาประสบความสำเร็จในการเสนอประเด็นดังกล่าวต่อรัฐสภา ซึ่งเอิร์ลเกรย์ได้กล่าวสุนทรพจน์นานเกือบสามชั่วโมงในสภาขุนนางเมื่อวันที่ 10 พฤษภาคม ข้อโต้แย้งของเขายังถูกกล่าวถึงในสภาสามัญ ด้วย หลังจากที่ต่อสู้เพื่อเสรีภาพในยุโรปมาเป็นเวลา 22 ปี สหราชอาณาจักรไม่สามารถสนับสนุนสวีเดนในการกดขี่ประชาชนเสรีซึ่งในขณะนั้นอยู่ภายใต้การปกครองของต่างชาติได้ แต่สนธิสัญญาระหว่างอังกฤษและสวีเดนไม่สามารถเพิกเฉยได้ สวีเดนได้ช่วยเหลือพันธมิตรในช่วงสงคราม และต้องรักษาคำมั่นสัญญาไว้ แองเคอร์อยู่ต่อในลอนดอนจนถึงฤดูใบไม้ร่วง โดยยังคงรักษาความพยายามของเขาในการปลุกเร้าความเห็นอกเห็นใจและการสนับสนุนผลประโยชน์ของนอร์เวย์อย่างไม่ลดละ

เมื่อต้นเดือนมีนาคม คริสเตียน เฟรเดอริกได้จัดตั้งคณะรัฐมนตรีและหน่วยงานของรัฐห้าแห่ง แม้ว่าเขาจะยังคงมีอำนาจในการตัดสินใจทั้งหมดด้วยตนเองก็ตาม

เคานต์เวเดล-ยาร์ลสเบิร์กสมาชิกคนสำคัญของขุนนางนอร์เวย์ เดินทางมาที่เดนมาร์กเพื่อจัดเตรียมเสบียงอาหารสำหรับประชากรที่อดอยาก ขณะที่เจ้าชายคริสเตียน เฟรเดอริกกำลังก่อกบฏ ในการเดินทางกลับ เขาได้หยุดพักเพื่อเข้าพบเคานต์ฮันส์ เฮนริก ฟอน เอสเซนผู้ว่าการนอร์เวย์คนใหม่ของสวีเดน เมื่อมาถึงในเดือนมีนาคม เขาเตือนผู้สำเร็จราชการว่าตนกำลังเล่นเกมอันตราย แต่ตัวเขาเองก็ถูกกล่าวหาว่าสมคบคิดกับสวีเดน ความคิดเห็นของประชาชนวิพากษ์วิจารณ์นโยบายของผู้สำเร็จราชการมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งถูกสงสัยว่าวางแผนนำนอร์เวย์กลับคืนสู่การปกครองของเดนมาร์ก

เมื่อวันที่ 9 มีนาคม คณะผู้แทนสวีเดนประจำกรุงโคเปนเฮเกนเรียกร้องให้คริสเตียน เฟรเดอริกถูกตัดสิทธิ์จากการสืบราชบัลลังก์เดนมาร์ก และให้มหาอำนาจในยุโรปทำสงครามกับเดนมาร์ก เว้นแต่เขาจะแยกตัวออกจากขบวนการเรียกร้องเอกราชของนอร์เวย์ นีลส์โรเซนแครนซ์รัฐมนตรีต่างประเทศเดนมาร์ก ตอบสนองต่อข้อเรียกร้องของสวีเดนโดยยืนยันว่ารัฐบาลเดนมาร์กไม่สนับสนุนเอกราชของนอร์เวย์แต่อย่างใด แต่ไม่สามารถย้ายจุดผ่านแดนที่พวกเขาไม่ได้ถือครองได้ ข้อเรียกร้องที่จะตัดคริสเตียน เฟรเดอริกออกจากการสืบราชสมบัติไม่ได้รับการตอบรับ กองทหารสวีเดนรวมตัวกันตามแนวชายแดน และมีข่าวลือเรื่องการรุกรานเกิดขึ้นทุกวัน ในจดหมายหลายฉบับถึงฟอน เอสเซน ผู้บัญชาการกองกำลังสวีเดนที่ชายแดนนอร์เวย์ เบอร์นาด็อตต์อ้างถึงคริสเตียน เฟรเดอริกว่าเป็นกบฏ และสั่งให้ปฏิบัติต่อเจ้าหน้าที่เดนมาร์กทุกคนที่ไม่ยอมกลับบ้านเหมือนเป็นพวกนอกกฎหมาย แต่ผู้สำเร็จราชการตอบโต้ด้วยการยึดเรือรบทุกลำที่ประจำการในนอร์เวย์ และจับกุมเจ้าหน้าที่ที่วางแผนจะส่งเรือเหล่านี้ไปยังเดนมาร์ก

เมื่อวันที่ 1 เมษายน พระเจ้าฟรีดริชที่ 6 แห่งเดนมาร์กทรงส่งจดหมายถึงคริสเตียน เฟรเดอริก เพื่อขอให้พระองค์ยุติความพยายามและเสด็จกลับเดนมาร์ก โดยทรงกล่าวถึงความเป็นไปได้ที่จะปลดมกุฏราชกุมารออกจากราชสมบัติ แต่คริสเตียน เฟรเดอริกปฏิเสธข้อเสนอดังกล่าว โดยอ้างถึงสิทธิในการกำหนดชะตากรรมของตนเองของนอร์เวย์ รวมถึงความเป็นไปได้ในการรวมนอร์เวย์และเดนมาร์กเข้าด้วยกันในอนาคต ไม่กี่วันต่อมา คริสเตียน เฟรเดอริกทรงเตือนไม่ให้พบปะกับรัฐมนตรีต่างประเทศของเดนมาร์ก โดยระบุว่าการประชุมครั้งนี้จะจุดชนวนให้เกิดการคาดเดากันว่าเจ้าชายทรงมีเจตนารมณ์ที่เดนมาร์กมีต่อนอร์เวย์

แม้ว่ามหาอำนาจยุโรปจะปฏิเสธที่จะยอมรับการเคลื่อนไหวเพื่อเอกราชของนอร์เวย์ แต่ในช่วงต้นเดือนเมษายนก็มีสัญญาณว่าประเทศเหล่านี้ไม่เต็มใจที่จะเข้าข้างสวีเดนในการเผชิญหน้ากันแบบสุดตัว เมื่อการประชุมร่างรัฐธรรมนูญใกล้เข้ามา การเคลื่อนไหวเพื่อเอกราชก็เริ่มเข้มแข็งขึ้น

ในวันที่ 10 เมษายน ผู้แทนได้ประชุมกันที่ Eidsvoll โดยนั่งบนม้านั่งที่ไม่สะดวกสบาย ที่ประชุมได้เลือกเจ้าหน้าที่ของตนต่อหน้าคริสเตียน เฟรเดอริกในวันที่ 11 เมษายน ก่อนที่การอภิปรายจะเริ่มต้นขึ้นในวันถัดมา ไม่นานนัก ก็มีพรรคการเมืองสองพรรคก่อตั้งขึ้น ได้แก่ "พรรคอิสรภาพ" ซึ่งรู้จักกันในชื่อต่างๆ กัน เช่น "พรรคเดนมาร์ก" หรือ "พรรคของเจ้าชาย" และ "พรรคสหภาพ" ซึ่งรู้จักกันในชื่อ "พรรคสวีเดน" ผู้แทนทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าอิสรภาพจะเป็นทางออกที่เหมาะสมที่สุด แต่พวกเขาไม่เห็นด้วยว่าอะไรเป็นไปได้

• พรรคเอกราชมีเสียงข้างมาก และโต้แย้งว่าอำนาจหน้าที่มีจำกัดอยู่เพียงการทำให้การประกาศเอกราชของนอร์เวย์เป็นทางการโดยอาศัยคำสาบานแสดงความจงรักภักดีของประชาชนในช่วงต้นปีนั้น หากมีคริสเตียน เฟรเดอริกเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ความสัมพันธ์กับเดนมาร์กจะต้องเจรจากันภายใต้บริบทของการประกาศเอกราชของนอร์เวย์
• พรรคสหภาพ ซึ่งเป็นผู้แทนกลุ่มน้อย เชื่อว่านอร์เวย์จะได้รับสถานะที่เป็นอิสระมากขึ้นภายในสหภาพที่หลวมตัวกับสวีเดน มากกว่าที่จะเป็นส่วนหนึ่งของระบอบกษัตริย์เดนมาร์ก และสภาควรดำเนินงานต่อไป แม้ว่ารัฐธรรมนูญจะเสร็จสมบูรณ์แล้วก็ตาม

คณะกรรมการร่างรัฐธรรมนูญได้นำเสนอข้อเสนอเมื่อวันที่ 16 เมษายน ซึ่งก่อให้เกิดการถกเถียงกันอย่างดุเดือด พรรคเอกราชได้รับชัยชนะในวันนั้นด้วยคะแนนเสียงข้างมาก 78 ต่อ 33 เสียง เพื่อสถาปนานอร์เวย์ให้เป็นประเทศราชาธิปไตยอิสระ ในอีกไม่กี่วันต่อมา ความสงสัยและความไม่ไว้วางใจซึ่งกันและกันก็เริ่มปรากฏให้เห็นในที่ประชุม ผู้แทนมีความเห็นไม่ตรงกันว่าจะพิจารณาถึงความรู้สึกของมหาอำนาจในยุโรปหรือไม่ ข้อเท็จจริงบางประการอาจถูกปกปิดไว้จากพวกเขา

เมื่อวันที่ 20 เมษายน หลักการสิทธิของประชาชนในการกำหนดชะตากรรมของตนเองซึ่งกำหนดโดยคริสเตียน แม็กนัส ฟัลเซนและกุนเดอร์ แอดเลอร์ ได้รับการสถาปนาเป็นพื้นฐานของรัฐธรรมนูญ ร่างรัฐธรรมนูญฉบับแรกได้รับการลงนามโดยคณะกรรมการร่างรัฐธรรมนูญเมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม หลักการสำคัญของรัฐธรรมนูญ ได้แก่ การรับรองเสรีภาพส่วนบุคคลสิทธิในทรัพย์สินและความเท่าเทียมกัน

ภายหลังการถกเถียงอย่างดุเดือดเมื่อวันที่ 4 พฤษภาคม สมัชชาได้ตัดสินใจว่านอร์เวย์จะยึดมั่นใน ศาสนา ลูเทอรันโดยกษัตริย์จะต้องประกาศตนว่านับถือศาสนานี้ตลอดไป (เพื่อป้องกันไม่ให้เบอร์นาด็อตต์ซึ่งเกิดในนิกายคาธอลิกได้เป็นกษัตริย์) และชาวยิวและเยซูอิตจะถูกห้ามไม่ให้เข้าสู่ราชอาณาจักร แต่พรรคเอกราชพ่ายแพ้ในการต่อสู้อีกครั้งเมื่อสมัชชาลงมติด้วยคะแนนเสียง 98 ต่อ 11 เสียง ให้กษัตริย์สามารถปกครองประเทศอื่นได้ โดยได้รับความยินยอมจากสภานิติบัญญัติ 2 ใน 3 เสียง

แม้ว่าพระราชกฤษฎีกาฉบับสุดท้ายของรัฐธรรมนูญจะลงนามเมื่อวันที่ 18 พฤษภาคม แต่การเลือกตั้งคริสเตียน เฟรเดอริกแบบเอกฉันท์ในวันที่ 17 พฤษภาคมถือเป็นวันรัฐธรรมนูญในนอร์เวย์ การเลือกตั้งครั้งนี้เป็นเอกฉันท์ แต่ผู้แทนหลายคนได้ขอให้เลื่อนออกไปจนกว่าสถานการณ์ทางการเมืองจะกลับสู่ภาวะปกติ

ในวันที่ 22 พฤษภาคม กษัตริย์ที่เพิ่งได้รับการเลือกตั้งได้เสด็จเยือนคริสเตียนเนียอย่างสมเกียรติ ปืนใหญ่จากป้อมอาเคอร์ชุสได้ยิงสลุต และพิธีเฉลิมฉลองได้จัดขึ้นที่อาสนวิหารยังคงมีความกังวลอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับสภาพอากาศระหว่างประเทศ และรัฐบาลได้ตัดสินใจส่งผู้แทนสองคนจากสมัชชาร่างรัฐธรรมนูญไปร่วมกับคาร์สเทน อังเคอร์ในอังกฤษเพื่อยื่นคำร้องต่อนอร์เวย์ สภานิติบัญญัติชุดแรกได้ประชุมกันและจัดตั้งศาลฎีกาของประเทศ

ในวันที่ 5 มิถุนายน จอห์น ฟิลิป มอริเยร์ทูตอังกฤษเดินทางมาถึงคริสเตียนเนีย ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นการเยือนที่ไม่เป็นทางการ เขารับการต้อนรับจากรัฐมนตรีคนหนึ่งของคริสเตียน เฟรเดอริก และตกลงที่จะเข้าเฝ้ากษัตริย์ด้วยตนเองอย่างไม่เป็นทางการ โดยเน้นย้ำว่าการกระทำของเขาไม่ควรตีความว่าเป็นการยอมรับเอกราชของนอร์เวย์ มีข่าวลือว่ามอริเยร์ต้องการให้ถอดถอนเบอร์นาด็อตต์และเนรเทศไปยังเกาะบอร์นโฮล์ม ของ เดนมาร์ก กษัตริย์ขอให้สหราชอาณาจักรเป็นตัวกลางระหว่างนอร์เวย์และสวีเดน แต่มอริเยร์ไม่เคยเบี่ยงเบนจากจุดยืนอย่างเป็นทางการของรัฐบาลอังกฤษในการปฏิเสธนอร์เวย์ที่เป็นอิสระ เขากล่าวว่านอร์เวย์ควรอยู่ภายใต้สหภาพสวีเดน และจุดยืนของรัฐบาลของเขาจะต้องพิมพ์ในหนังสือพิมพ์นอร์เวย์ทุกฉบับ ในวันที่ 10 มิถุนายน กองทัพนอร์เวย์ได้รับการระดมพลและแจกจ่ายอาวุธและกระสุน

เมื่อวันที่ 16 มิถุนายน คาร์สเทน แองเคอร์เขียนจดหมายถึงคริสเตียน เฟรเดอริกเกี่ยวกับการหารือล่าสุดของเขากับนักการทูตระดับสูง ของ ปรัสเซียเขาได้ทราบว่าปรัสเซียและออสเตรียเริ่มไม่สนับสนุนการอ้างสิทธิ์เหนือนอร์เวย์ของสวีเดนแล้ว ซาร์อเล็กซานเดอร์ที่ 1 แห่งรัสเซีย (พระญาติห่างๆ ของคริสเตียน เฟรเดอริก) สนับสนุนสหภาพสวีเดน-นอร์เวย์แต่ไม่มีเบอร์นาด็อตเป็นกษัตริย์ และสหราชอาณาจักรกำลังมองหาทางออกที่จะทำให้ประเทศนอร์เวย์ไม่อยู่ภายใต้เขตอิทธิพลของรัสเซีย

ในวันที่ 26 มิถุนายน ทูตจากรัสเซีย ปรัสเซีย ออสเตรีย และสหราชอาณาจักรเดินทางมาถึงเมืองแวนเนอร์สบอร์กในสวีเดนเพื่อโน้มน้าวคริสเตียน เฟรเดอริกให้ปฏิบัติตามเงื่อนไขของสนธิสัญญาคีล ที่นั่น พวกเขาได้หารือกับฟอน เอสเซน ซึ่งแจ้งกับพวกเขาว่ากองทหารสวีเดน 65,000 นายพร้อมที่จะรุกรานนอร์เวย์ ในวันที่ 30 มิถุนายน ทูตได้เดินทางมาถึงคริสเตียนเนีย ซึ่งพวกเขาปฏิเสธที่จะต้อนรับคริสเตียน เฟรเดอริก ในวันถัดมา ทูตรัสเซีย ออร์ลอฟ ได้เสนอทางเลือกกับผู้ที่อยู่ในที่ประชุมว่านอร์เวย์จะยอมอยู่ภายใต้การปกครองของกษัตริย์สวีเดนหรือเผชิญกับสงครามกับส่วนที่เหลือของยุโรป เมื่อคริสเตียน เฟรเดอริกโต้แย้งว่าประชาชนนอร์เวย์มีสิทธิ์ที่จะกำหนดชะตากรรมของตนเอง ทูตออสเตรีย ออกุสต์ เอิร์นสท์ สไตเกนเทช ได้กล่าวคำพูดอันโด่งดังว่า "ประชาชน? พวกเขามีอะไรจะพูดเพื่อขัดต่อเจตจำนงของผู้ปกครองของพวกเขา? นั่นเท่ากับเป็นการพลิกโลก"

ในระหว่างการเจรจา คริสเตียน เฟรเดอริกเสนอที่จะสละราชบัลลังก์และกลับเดนมาร์ก โดยมีเงื่อนไขว่าชาวนอร์เวย์ต้องมีสิทธิ์ในการตัดสินใจเกี่ยวกับอนาคตของพวกเขาผ่านการประชุมสมัยวิสามัญของสตอร์ติง อย่างไรก็ตาม เขาปฏิเสธที่จะยอมยกป้อมปราการชายแดนนอร์เวย์ให้กับกองทหารสวีเดน คณะผู้แทนจากสี่มหาอำนาจปฏิเสธข้อเสนอของคริสเตียน เฟรเดอริกที่ให้รัฐธรรมนูญของนอร์เวย์เป็นพื้นฐานในการเจรจาเกี่ยวกับการรวมเป็นหนึ่งกับสวีเดน แต่สัญญาว่าจะนำข้อเสนอนี้ไปเสนอต่อกษัตริย์สวีเดนเพื่อพิจารณา

ในวันที่ 20 กรกฎาคม เบอร์นาด็อตต์ได้ส่งจดหมายถึงคริสเตียน เฟรเดอริก "ลูกพี่ลูกน้อง" ของเขา โดยกล่าวหาว่าเขาวางแผนการในราชสำนักและกล้าเสี่ยงอย่างบ้าบิ่น สองวันต่อมา เขาได้พบกับคณะผู้แทนที่อยู่ที่นอร์เวย์ พวกเขาสนับสนุนให้เขาพิจารณาเงื่อนไขที่คริสเตียน เฟรเดอริกเสนอสำหรับการรวมกับสวีเดน แต่มกุฎราชกุมารกลับโกรธมาก เขาย้ำคำขาดอีกครั้งว่าคริสเตียน เฟรเดอริกต้องสละสิทธิ์ทั้งหมดในราชบัลลังก์และละทิ้งด่านชายแดน มิฉะนั้นจะต้องเผชิญกับสงคราม ในวันที่ 27 กรกฎาคม กองเรือสวีเดนได้ยึดครองเกาะฮวาเลอร์ส่งผลให้สวีเดนตกอยู่ในภาวะสงครามกับนอร์เวย์ วันรุ่งขึ้น คริสเตียน เฟรเดอริกปฏิเสธคำขาดของสวีเดนโดยกล่าวว่าการยอมจำนนจะถือเป็นการทรยศต่อประชาชน ในวันที่ 29 กรกฎาคม กองกำลังสวีเดนได้บุกโจมตีนอร์เวย์

กองกำลังสวีเดนพบกับการต่อต้านเพียงเล็กน้อยในขณะที่พวกเขาเคลื่อนทัพไปทางเหนือสู่ประเทศนอร์เวย์ โดยผ่านป้อมปราการเฟรดริกสเทน การสู้รบครั้งแรกนั้นสั้นมากและจบลงด้วยชัยชนะเด็ดขาดสำหรับสวีเดน ในวันที่ 4 สิงหาคม เมืองเฟรดริกสตัดที่มีป้อมปราการก็ยอมแพ้ คริสเตียน เฟรเดอริกสั่งให้ถอยทัพไปยังแม่น้ำกลอมมากองทัพสวีเดนซึ่งพยายามสกัดกั้นการถอยทัพถูกหยุดในสมรภูมิลังเนสซึ่งถือเป็นชัยชนะทางยุทธวิธีที่สำคัญสำหรับชาวนอร์เวย์ การโจมตีของสวีเดนจากทางตะวันออกได้รับการต่อต้านอย่างมีประสิทธิภาพใกล้กับคองสวิงเงอร์

เมื่อวันที่ 3 สิงหาคม คริสเตียน เฟรเดอริกประกาศเจตนารมณ์ทางการเมืองของเขาในการประชุมคณะรัฐมนตรีที่เมืองมอสส์เมื่อวันที่ 7 สิงหาคม คณะผู้แทนจากเบอร์นาด็อตต์เดินทางมาถึงสำนักงานใหญ่ของกองทัพนอร์เวย์ใน เมือง สไปเดอเบิร์กพร้อมกับข้อเสนอหยุดยิงโดยยึดตามคำมั่นสัญญาในการรวมตัวเป็นสหภาพโดยเคารพต่อรัฐธรรมนูญของนอร์เวย์ วันรุ่งขึ้น คริสเตียน เฟรเดอริกแสดงความเห็นชอบต่อเงื่อนไขดังกล่าว โดยอนุญาตให้กองทหารสวีเดนยังคงอยู่ในตำแหน่งทางตะวันออกของกลอมมา การสู้รบปะทุขึ้นที่กลอมมา ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต แต่กองกำลังของนอร์เวย์ได้รับคำสั่งให้ล่าถอย การเจรจาสันติภาพกับทูตสวีเดนเริ่มขึ้นที่เมืองมอสส์เมื่อวันที่ 10 สิงหาคม เมื่อวันที่ 14 สิงหาคมอนุสัญญาแห่งเมืองมอสส์ได้ข้อสรุป ซึ่งเป็นการหยุดยิงทั่วไปโดยยึดตามเงื่อนไขสันติภาพอย่างแท้จริง

คริสเตียน เฟรเดอริกประสบความสำเร็จในการไม่นำข้อบ่งชี้ใดๆ ที่ระบุว่านอร์เวย์ยอมรับสนธิสัญญาคีลออกจากข้อความ และสวีเดนก็ยอมรับว่าสนธิสัญญาดังกล่าวไม่ควรถือเป็นข้อสันนิษฐานสำหรับการรวมตัวกันในอนาคตระหว่างสองรัฐ เบอร์นาด็อตต์เข้าใจถึงข้อได้เปรียบของการหลีกเลี่ยงสงครามที่มีค่าใช้จ่ายสูง และการให้ประเทศนอร์เวย์เข้าร่วมการรวมตัวกันโดยสมัครใจแทนที่จะถูกผนวกเข้าเป็นดินแดนที่ถูกพิชิต เขาจึงเสนอเงื่อนไขสันติภาพที่เอื้ออำนวย เขาสัญญาว่าจะยอมรับรัฐธรรมนูญของนอร์เวย์ โดยแก้ไขเพิ่มเติมเฉพาะที่จำเป็นเพื่อให้ทั้งสองประเทศรวมตัวกันได้ คริสเตียน เฟรเดอริกตกลงที่จะเรียกประชุมสมัยวิสามัญของสตอร์ติงในเดือนกันยายนหรือตุลาคม หลังจากนั้น เขาจะต้องโอนอำนาจของเขาให้กับตัวแทนที่ได้รับการเลือกตั้งจากประชาชน ซึ่งจะเจรจาเงื่อนไขการรวมตัวกันกับสวีเดน และในที่สุด เขาก็จะสละการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์นอร์เวย์ทั้งหมดและออกจากประเทศ

ข่าวนี้กระทบต่อสาธารณชนของนอร์เวย์อย่างรุนแรง และปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นมีทั้งความโกรธต่อ "ความขี้ขลาด" และ "การทรยศ" ของผู้บัญชาการทหาร ความสิ้นหวังต่อโอกาสที่จะได้รับเอกราชของนอร์เวย์ และความสับสนเกี่ยวกับทางเลือกของประเทศ คริสเตียน เฟรเดอริกยืนยันว่าเขาเต็มใจที่จะสละราชบัลลังก์เพราะ "เหตุผลด้านสุขภาพ" โดยมอบอำนาจให้กับสภาแห่งรัฐตามที่ตกลงกันไว้ในพิธีสารลับที่มอสส์ ในจดหมายลงวันที่ 28 สิงหาคม เฟรเดอริกสั่งให้สภายอมรับคำสั่งจาก "ผู้มีอำนาจสูงสุด" ซึ่งโดยนัยหมายถึงกษัตริย์สวีเดน สองวันต่อมา กษัตริย์สวีเดนได้ประกาศตนเป็นผู้ปกครองทั้งสวีเดนและนอร์เวย์

เมื่อวันที่ 3 กันยายน อังกฤษประกาศว่าการปิดล้อมทางทะเลของนอร์เวย์ได้สิ้นสุดลงแล้ว บริการไปรษณีย์ระหว่างนอร์เวย์และสวีเดนได้กลับมาเปิดให้บริการอีกครั้ง นายพลสวีเดนประจำพื้นที่ชายแดนที่ถูกยึดครองของนอร์เวย์Magnus Fredrik Ferdinand Björnstjernaขู่ว่าจะกลับมาสู้รบอีกครั้งหากนอร์เวย์ไม่ปฏิบัติตามข้อตกลงสงบศึกและยอมรับการรวมเป็นหนึ่งกับสวีเดนโดยเต็มใจ Christian Frederik เป็นที่เลื่องลือกันว่าตกอยู่ในภาวะซึมเศร้าอย่างหนักและถูกกล่าวโทษต่างๆ นานาสำหรับความพ่ายแพ้ในสมรภูมิ

ในช่วงปลายเดือนกันยายน เกิดข้อพิพาทระหว่างทางการสวีเดนและสภาแห่งรัฐนอร์เวย์เกี่ยวกับการกระจายธัญพืชให้แก่คนยากจนในคริสเตียนเนีย ธัญพืชดังกล่าวมีไว้เพื่อเป็นของขวัญจากกษัตริย์แห่งนอร์เวย์ให้แก่ราษฎรใหม่ของพระองค์ แต่สภาแห่งรัฐนอร์เวย์ต้องตัดสินใจตามหลักการเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ดูเหมือนว่านอร์เวย์มีกษัตริย์พระองค์ใหม่จนกว่าจะมีการเปลี่ยนผ่านอย่างเป็นทางการ บยอร์นสเตเยอร์นาส่งสารหลายฉบับขู่ว่าจะกลับมาสู้รบอีกครั้ง

ต้นเดือนตุลาคม ชาวนอร์เวย์ปฏิเสธที่จะรับข้าวโพดที่ส่งมาจากเบอร์นาด็อตอีกครั้ง และพ่อค้าชาวนอร์เวย์ก็กู้เงินเพื่อซื้ออาหารและสิ่งของจำเป็นอื่นๆ จากเดนมาร์กแทน อย่างไรก็ตาม ต้นเดือนตุลาคม เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่าการรวมเป็นหนึ่งกับสวีเดนเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ในวันที่ 7 ตุลาคม รัฐสภาสตอร์ติงได้ประชุมสมัยวิสามัญ ผู้แทนจากพื้นที่ที่สวีเดนยึดครองในเอิสต์โฟลด์ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมได้ก็ต่อเมื่อให้คำมั่นว่าพวกเขาไม่จงรักภักดีต่อทางการสวีเดน ในวันที่ 10 ตุลาคม คริสเตียน เฟรเดอริกสละราชสมบัติตามเงื่อนไขที่ตกลงกันที่มอสส์ และขึ้นเรือไปยังเดนมาร์ก อำนาจบริหารถูกมอบหมายชั่วคราวให้กับรัฐสภาสตอร์ติง จนกว่าจะสามารถแก้ไขรัฐธรรมนูญที่จำเป็นได้

หนึ่งวันก่อนที่การหยุดยิงจะสิ้นสุดลง สตอร์ติงลงมติ 72 ต่อ 5 เสียงเพื่อรวมสวีเดนเป็นสหภาพส่วนบุคคล แต่ญัตติเลือกชาร์ลส์ที่ 13เป็นกษัตริย์แห่งนอร์เวย์ไม่ผ่าน ประเด็นนี้ถูกยกเลิกโดยรอการแก้ไขรัฐธรรมนูญที่จำเป็น ในวันต่อมา สตอร์ติงได้ผ่านมติหลายฉบับเพื่อยืนยันอำนาจอธิปไตยให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ภายในสหภาพ เมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน พวกเขาลงมติ 52 ต่อ 25 เสียงว่านอร์เวย์จะไม่แต่งตั้งกงสุลของตนเอง ซึ่งการตัดสินใจดังกล่าวจะส่งผลร้ายแรงในภายหลัง สตอร์ติงได้แก้ไขรัฐธรรมนูญที่จำเป็นเพื่อให้เกิดสหภาพในวันที่ 4 พฤศจิกายนและเลือกชาร์ลส์ที่ 13 เป็นกษัตริย์แห่งนอร์เวย์อย่างเป็นเอกฉันท์ แทนที่จะยอมรับเขาในฐานะนั้น

กษัตริย์พระองค์ใหม่ไม่เคยเหยียบย่างอาณาจักรนอร์เวย์ของพระองค์ แต่ชาร์ลส์ จอห์น รัชทายาทบุญธรรมของพระองค์ เดินทางมาถึงคริสเตียนเนียเมื่อวันที่ 18 พฤศจิกายน ค.ศ. 1814 ในการพบปะกับสภาสตอร์ติง พระองค์ทรงยอมรับการเลือกตั้งและสาบานว่าจะรักษารัฐธรรมนูญในนามของกษัตริย์ ในสุนทรพจน์ของพระองค์ มกุฎราชกุมารเน้นย้ำว่าสหภาพเป็นสันนิบาตที่กษัตริย์ได้เข้าร่วมกับประชาชนชาวนอร์เวย์ และ "พระองค์เลือกที่จะรับภาระผูกพันที่ทรงคุณค่าต่อพระทัยของพระองค์มากกว่า ซึ่งก็คือภาระผูกพันที่แสดงถึงความรักของประชาชน มากกว่าสิทธิพิเศษที่ได้รับจากสนธิสัญญาอันเคร่งขรึม" การสละสนธิสัญญาคีลของพระองค์ในฐานะฐานทางกฎหมายสำหรับสหภาพได้รับการรับรองโดยริกสแด็กแห่งเอสเตทส์ แห่งสวีเดน ในคำนำของพระราชบัญญัติสหภาพเมื่อวันที่ 15 สิงหาคม ค.ศ. 1815 เพื่อที่จะเข้าใจธรรมชาติของสหภาพ จำเป็นต้องทราบเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ที่นำไปสู่การก่อตั้งสหภาพ เหตุการณ์เหล่านี้แสดงให้เห็นชัดเจนว่าสวีเดนซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากมหาอำนาจบังคับให้ประเทศนอร์เวย์เข้าร่วมสหภาพ ในทางกลับกัน นอร์เวย์ซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากมหาอำนาจเดียวกัน เป็นผู้กำหนดเงื่อนไขของสหภาพโดยพื้นฐาน

แน่นอนว่าเมล็ดพันธุ์แห่งความขัดแย้งนั้นแฝงอยู่ในสมาคมตามรัฐธรรมนูญของสองพรรคการเมืองที่อิงจากการคำนวณที่ขัดแย้งกันดังกล่าว สวีเดนมองว่าสหภาพเป็นการนำแนวคิดที่ได้รับการบ่มเพาะมานานหลายศตวรรษมาใช้จริง ซึ่งได้รับการเสริมความแข็งแกร่งจากการสูญเสียฟินแลนด์เมื่อไม่นานนี้ หวังว่าเมื่อเวลาผ่านไป ชาวนอร์เวย์ที่ไม่เต็มใจจะยอมรับความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดยิ่งขึ้น อย่างไรก็ตาม ชาวนอร์เวย์ซึ่งเป็นพรรคที่อ่อนแอกว่า เรียกร้องให้ยึดมั่นในเงื่อนไขที่ตกลงกันไว้อย่างเคร่งครัด และปกป้องการปฏิบัติตามรายละเอียดทั้งหมดที่ยืนยันความเท่าเทียมกันระหว่างสองรัฐอย่างหวงแหน^[5]

คุณลักษณะที่สำคัญอย่างหนึ่งของสหภาพคือนอร์เวย์มีรัฐธรรมนูญที่เป็นประชาธิปไตยมากกว่าสวีเดน รัฐธรรมนูญของนอร์เวย์ในปี ค.ศ. 1814 ยึดมั่นในหลักการแยกอำนาจระหว่างฝ่ายบริหารนิติบัญญัติและตุลาการ อย่างเคร่งครัดยิ่งขึ้น นอร์เวย์มีสภานิติบัญญัติแบบสภาเดียวที่แก้ไขแล้วซึ่งมีอำนาจมากกว่าสภานิติบัญญัติอื่นๆ ในยุโรป ในทางตรงกันข้าม กษัตริย์ของสวีเดนเป็นผู้ปกครองแบบเผด็จการเกือบหมด ตราสารการปกครองในปี ค.ศ. 1809 ระบุอย่างชัดเจนว่า "กษัตริย์เท่านั้นที่จะปกครองอาณาจักร" พลเมือง (ชาย) ในนอร์เวย์มากกว่า (ประมาณ 40%) มีสิทธิลงคะแนนเสียงมากกว่าในสวีเดนซึ่งมีการแบ่งชั้นทางสังคมมากกว่า ในช่วงปีแรกๆ ของสหภาพ ข้าราชการที่มีอิทธิพลกลุ่มหนึ่งครอบงำการเมืองของนอร์เวย์ อย่างไรก็ตาม ข้าราชการมีจำนวนน้อย และอาจสูญเสียการควบคุมได้ง่ายหากผู้มีสิทธิเลือกตั้งชุดใหม่เลือกที่จะใช้ประโยชน์จากความเหนือกว่าทางจำนวนของพวกเขาโดยเลือกสมาชิกจากชนชั้นทางสังคมที่ต่ำกว่า เพื่อรักษาอำนาจสูงสุด ข้าราชการจึงได้ร่วมมือกับเกษตรกรผู้มั่งคั่งในภูมิภาคต่างๆ นโยบายที่เอื้อต่อการเกษตรและผลประโยชน์ของชนบททำให้เกษตรกรมีความภักดี แต่ด้วยบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญที่กำหนดให้ สมาชิกรัฐสภา 2ใน3คนได้รับเลือกจากเขตชนบท ในที่สุดเกษตรกรก็จะได้รับเลือกมากขึ้น ซึ่งบ่งชี้ถึงความแตกแยกที่อาจเกิดขึ้นในพันธมิตร กฎหมายที่สนับสนุนการมีส่วนร่วมของประชาชนในรัฐบาลท้องถิ่นสิ้นสุดลงด้วยการนำการปกครองตนเองในท้องถิ่นมาใช้ในปี 1837 โดยสร้างเขตการปกครอง ท้องถิ่น 373 แห่ง ซึ่งสอดคล้องกับตำบลของคริสตจักรแห่งรัฐนอร์เวย์การมีส่วนร่วมของประชาชนในรัฐบาลทำให้ประชาชนมีประสบการณ์ด้านการบริหารและการเมืองมากขึ้น และในที่สุดพวกเขาก็จะส่งเสริมจุดยืนของตนเอง ซึ่งมักจะขัดแย้งกับชนชั้นข้าราชการ^[6]

ประชาธิปไตยที่เพิ่มมากขึ้นของนอร์เวย์จะส่งผลให้ระบบการเมืองของนอร์เวย์และสวีเดนแตกแยกกันมากขึ้น ทำให้ความร่วมมือระหว่างสองประเทศมีความซับซ้อน และท้ายที่สุดนำไปสู่การยุบสหภาพระหว่างนอร์เวย์และสวีเดนตัวอย่างเช่น ในขณะที่กษัตริย์มีอำนาจยับยั้งโดยเด็ดขาดในสวีเดน แต่พระองค์กลับมีอำนาจยับยั้งชั่วคราวในนอร์เวย์เท่านั้น ชาร์ลส์ จอห์นเรียกร้องให้สตอร์ติงให้อำนาจยับยั้งโดยเด็ดขาดแก่พระองค์ แต่พระองค์กลับถูกบังคับให้ถอยกลับ แม้ว่ารัฐธรรมนูญจะมอบอำนาจบริหารให้แก่กษัตริย์ แต่ในทางปฏิบัติ อำนาจดังกล่าวจะตกอยู่กับสภาแห่งรัฐ (statsråd) มากขึ้นเรื่อยๆ จุดเปลี่ยนในกระบวนการนี้เกิดขึ้นในปี 1884 เมื่อนอร์เวย์กลายเป็นราชาธิปไตยสแกนดิเนเวียแห่งแรกที่ใช้การปกครองแบบรัฐสภาหลังจากปี 1884 กษัตริย์ไม่สามารถแต่งตั้งรัฐบาลตามความประสงค์ของพระองค์เองหรือให้รัฐบาลดำรงตำแหน่งต่อไปโดยขัดต่อเจตนารมณ์ของสตอร์ติงได้อีกต่อไป ในทางกลับกัน พระองค์สามารถแต่งตั้งสมาชิกพรรคหรือกลุ่มพันธมิตรที่มีเสียงข้างมากในสตอร์ติงเท่านั้น สภายังต้องรับผิดชอบต่อสตอร์ติงด้วย ดังนั้น หากไม่ลงมติไว้วางใจ รัฐบาลก็จะต้องลาออก เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว การปกครองโดยรัฐสภาไม่ได้ก่อตั้งขึ้นในสวีเดนจนกระทั่งปี 1905 ซึ่งเป็นช่วงก่อนที่สหภาพจะสิ้นสุดลง

เจ้าชายชาร์ลส์ จอห์น มกุฎราชกุมารรู้สึกอย่างมากถึงการขาดรากฐานทางรัฐธรรมนูญร่วมกันสำหรับสหภาพในปีแรก เอกสารพื้นฐานมีเพียงอนุสัญญามอสส์และรัฐธรรมนูญนอร์เวย์ที่แก้ไขเมื่อวันที่ 4 พฤศจิกายน ค.ศ. 1814 แต่ริกสดักของสวีเดนที่อนุรักษ์นิยมไม่อนุญาตให้แก้ไขรัฐธรรมนูญของสวีเดน ดังนั้น จึงต้องเจรจาสนธิสัญญาทวิภาคีเพื่อชี้แจงขั้นตอนในการจัดการกับปัญหาทางรัฐธรรมนูญที่รัฐบาลทั้งสองประเทศจะต้องตัดสินใจร่วมกัน พระราชบัญญัติสหภาพ ( ริกซัคเทน ) ได้รับการเจรจาในช่วงฤดูใบไม้ผลิของปี ค.ศ. 1815 โดยมีนายกรัฐมนตรี เพเดอร์ อังเคอร์ เป็นผู้นำคณะผู้แทนนอร์เวย์ สนธิสัญญามีบทความ 12 บทความที่เกี่ยวข้องกับอำนาจของกษัตริย์ ความสัมพันธ์ระหว่างสภานิติบัญญัติทั้งสอง วิธีการใช้อำนาจบริหารหากกษัตริย์สิ้นพระชนม์ก่อนที่มกุฎราชกุมารจะมีเสียงข้างมาก และความสัมพันธ์ระหว่างคณะรัฐมนตรี นอกจากนี้ยังยืนยันการปฏิบัติในการจัดการกับปัญหาทางนโยบายต่างประเทศในคณะรัฐมนตรีสวีเดน โดยมีนายกรัฐมนตรีนอร์เวย์อยู่ด้วย คำถามสำคัญที่เกี่ยวข้องกับสหภาพจะต้องได้รับการพิจารณาในการประชุมคณะรัฐมนตรีร่วม ซึ่งรัฐมนตรีนอร์เวย์ทุกคนในสตอกโฮล์มจะเข้าร่วมด้วย พระราชบัญญัตินี้ได้รับการผ่านโดยสภาสตอร์ติงเมื่อวันที่ 31 กรกฎาคม ค.ศ. 1815 และโดยรัฐสภาเมื่อวันที่ 6 สิงหาคม และได้รับการอนุมัติจากพระมหากษัตริย์เมื่อวันที่ 15 สิงหาคม ในสวีเดน พระราชบัญญัติสหภาพเป็นชุดบทบัญญัติภายใต้กฎหมายทั่วไป แต่สภาสตอร์ติงของนอร์เวย์ได้ให้สถานะเป็นรัฐธรรมนูญ ดังนั้นบทบัญญัติของพระราชบัญญัติจึงสามารถแก้ไขได้ตามขั้นตอนที่กำหนดไว้ในรัฐธรรมนูญเท่านั้น

เงื่อนไขของสหภาพตามที่กำหนดไว้ในอนุสัญญามอสส์รัฐธรรมนูญนอร์เวย์ฉบับแก้ไข และพระราชบัญญัติสหภาพ ทำให้นอร์เวย์ได้รับเอกราชมากกว่าที่สนธิสัญญาคีลกำหนดไว้ จากการปรากฎทั้งหมด นอร์เวย์เข้าร่วมสหภาพโดยสมัครใจและปฏิเสธความเหนือกว่าของสวีเดนอย่างเด็ดขาด ในขณะที่ชาวสวีเดนจำนวนมากมองว่านอร์เวย์เป็นพันธมิตรที่ด้อยกว่าและเป็นรางวัลแห่งสงคราม

ตามกฎหมาย นอร์เวย์มีสถานะเป็นระบอบราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญที่เป็นอิสระ โดยมีความเป็นอิสระภายในประเทศมากกว่าที่เคยได้รับในรอบกว่า 400 ปี แม้ว่าจะมีพระมหากษัตริย์และนโยบายต่างประเทศร่วมกับสวีเดน แต่กระทรวงและสถาบันของรัฐอื่นๆ ทั้งหมดแยกจากกันในแต่ละรัฐ นอร์เวย์มีกองทัพบก กองทัพเรือ และกระทรวงการคลังเป็นของตนเอง กระทรวงการต่างประเทศอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของพระมหากษัตริย์โดยตรง ซึ่งเป็นข้อตกลงที่รวมอยู่ในรัฐธรรมนูญของนอร์เวย์เมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม ค.ศ. 1814 ก่อนที่จะมีการแก้ไขในวันที่ 4 พฤศจิกายน ผลที่ไม่คาดคิดคือ นโยบายต่างประเทศได้รับการตัดสินใจในคณะรัฐมนตรีของสวีเดนและดำเนินการโดยกระทรวงการต่างประเทศของสวีเดน เมื่อมีการหารือเกี่ยวกับนโยบายต่างประเทศในการประชุมคณะรัฐมนตรี มีเพียงนายกรัฐมนตรีเท่านั้นที่เข้าร่วมการประชุมซึ่งสามารถอ้างเหตุผลของนอร์เวย์ได้ รัฐสภาของสวีเดนสามารถมีอิทธิพลต่อนโยบายต่างประเทศโดยอ้อม แต่รัฐสภาของนอร์เวย์ไม่สามารถมีอิทธิพลต่อรัฐสภาของนอร์เวย์ได้ เนื่องจากตัวแทนในต่างประเทศได้รับการแต่งตั้งโดยรัฐบาลสวีเดนและส่วนใหญ่มีชาวสวีเดนเป็นเจ้าหน้าที่ ชาวต่างชาติจึงมักมองว่าสหภาพทำหน้าที่เหมือนรัฐเดียวมากกว่าที่จะเป็นรัฐอธิปไตยสองรัฐ อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป การเรียกสหภาพว่า "สวีเดน" ก็เริ่มน้อยลง และเรียกรวมกันว่า "สวีเดนและนอร์เวย์" แทน

ตามรัฐธรรมนูญของนอร์เวย์ กษัตริย์ต้องแต่งตั้งคณะรัฐมนตรีของพระองค์เอง เนื่องจากกษัตริย์ประทับส่วนใหญ่ในสตอกโฮล์มคณะรัฐมนตรีบางส่วนซึ่งนำโดยนายกรัฐมนตรีจึงต้องไปที่นั่น พร้อมด้วยรัฐมนตรีสองคน นายกรัฐมนตรีคนแรกคือPeder Ankerซึ่งเป็นบุคคลสำคัญในหมู่ชาวนอร์เวย์ที่ร่างรัฐธรรมนูญ และประกาศอย่างเปิดเผยว่าตนสนับสนุนสหภาพ รัฐบาลนอร์เวย์ได้ซื้อบ้านในเมืองPechlinska husetเพื่อเป็นที่อยู่อาศัยของคณะรัฐมนตรีในสตอกโฮล์ม ซึ่งยังทำหน้าที่เป็น "สถานทูต" อย่างไม่เป็นทางการของนอร์เวย์ด้วย รัฐมนตรีอีกหกคนที่อาศัยอยู่ในคริสเตียนเนียจะรับผิดชอบแผนกราชการของตน ในช่วงเวลาที่กษัตริย์ไม่อยู่ การประชุมคณะรัฐมนตรีของคริสเตียนเนียจะมีประธานเป็นอุปราช ( stattholder ) ซึ่งกษัตริย์แต่งตั้งให้เป็นตัวแทนของพระองค์ คนแรกที่ดำรงตำแหน่งนี้คือHans Henrik von Essenซึ่งได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ว่าการนอร์เวย์เมื่อสนธิสัญญาคีลสิ้นสุดลง เมื่อการยึดครองที่คาดว่าจะเกิดขึ้นจากสวีเดนมีผลบังคับใช้^[7]

อุปราชรุ่นต่อมาก็เป็นชาวสวีเดนเช่นกัน และนโยบายที่สม่ำเสมอนี้ตลอด 15 ปีแรกของการรวมเป็นสหภาพทำให้นอร์เวย์ไม่พอใจ ตั้งแต่ปี 1829 เป็นต้นมา อุปราชเป็นชาวนอร์เวย์ จนกระทั่งตำแหน่งว่างลงหลังจากปี 1856 และในที่สุดก็ถูกยกเลิกในปี 1873

หลังจากที่ชาร์ลส์ จอห์นขึ้นครองราชย์ในปี ค.ศ. 1818 พระองค์ได้พยายามดึงทั้งสองประเทศให้ใกล้ชิดกันมากขึ้น และเสริมสร้างอำนาจบริหาร ความพยายามเหล่านี้ส่วนใหญ่ถูกต่อต้านโดยสตอร์ติงแห่งนอร์เวย์ ในปี ค.ศ. 1821 พระมหากษัตริย์ได้เสนอแก้ไขรัฐธรรมนูญที่จะให้พระองค์มี อำนาจ ยับยั้งโดยเด็ดขาด ขยายอำนาจเหนือรัฐมนตรีของพระองค์ สิทธิในการปกครองโดยพระราชกฤษฎีกา และขยายการควบคุมสตอร์ติง แรงกระตุ้นเพิ่มเติมอีกประการหนึ่งคือความพยายามของพระองค์ที่จะสถาปนาขุนนางสืบเชื้อสายใหม่ในนอร์เวย์ พระองค์ทรงกดดันสตอร์ติงโดยจัดเตรียมการซ้อมรบใกล้กับคริสเตียนเนียในขณะที่สตอร์ติงกำลังประชุมอยู่ อย่างไรก็ตาม ข้อเสนอทั้งหมดของพระองค์ได้รับการพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วจึงถูกปฏิเสธ ข้อเสนอเหล่านี้ได้รับการตอบรับเชิงลบเช่นเดียวกันโดยสตอร์ติงในสมัยถัดมาในปี ค.ศ. 1824 จากนั้นก็ถูกเก็บเข้ากรุ เหลือไว้เพียงคำถามเกี่ยวกับการยับยั้งในระยะเวลานาน ข้อเรียกร้องดังกล่าวถูกเสนอต่อสตอร์ติงทุกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าในช่วงที่พระมหากษัตริย์ยังทรงพระชนม์ชีพ แต่ก็ไร้ผล

ประเด็นทางการเมืองที่ก่อให้เกิดความขัดแย้งมากที่สุดในช่วงต้นรัชสมัยของชาร์ลส์ จอห์น คือคำถามว่าจะชำระหนี้สาธารณะของเดนมาร์ก-นอร์เวย์อย่างไร รัฐบาลนอร์เวย์ที่ยากจนพยายามเลื่อนหรือลดการชำระเงิน 3 ล้านเปโซเดลอร์ให้แก่เดนมาร์ก ซึ่งเป็นจำนวนเงินที่ตกลงกันไว้ ทำให้เกิดความขัดแย้งอย่างรุนแรงระหว่างกษัตริย์และรัฐบาลนอร์เวย์ แม้ว่าในที่สุดจะชำระหนี้ได้ด้วยเงินกู้จากต่างประเทศ แต่ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นทำให้เคานต์เวเดล-ยาร์ลสเบิร์กลาออกจากตำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงการคลังในปี 1821 ต่อมาไม่นาน เปเดอร์ อังเคอร์ นายกรัฐมนตรีซึ่งเป็นพ่อตาของเขาก็ลาออก เนื่องจากรู้สึกว่ากษัตริย์ไม่ไว้วางใจเขา

คำตอบจากนักการเมืองนอร์เวย์ต่อการก้าวหน้าของราชวงศ์ทั้งหมดคือการยึดมั่นอย่างเคร่งครัดต่อนโยบายการอนุรักษ์นิยมตามรัฐธรรมนูญ โดยคัดค้านการแก้ไขเพิ่มเติมที่จะขยายอำนาจของราชวงศ์หรือทำให้มีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดยิ่งขึ้นและ การควบรวมกิจการกับสวีเดนในที่สุด แต่กลับสนับสนุน อำนาจปกครองตนเองในภูมิภาคแทน

ความแตกต่างและความไม่ไว้วางใจในช่วงปีแรกๆ เหล่านี้ค่อยๆ ลดน้อยลง และทัศนคติที่ผ่อนปรนมากขึ้นของชาร์ลส์ จอห์นทำให้เขาได้รับความนิยมมากขึ้น หลังจากเหตุจลาจลที่สตอกโฮล์มในฤดูใบไม้ร่วงปี 1838 กษัตริย์พบว่าคริสเตียนเนียเป็นมิตรมากขึ้น และระหว่างนั้น พระองค์ก็ทรงตกลงตามข้อเรียกร้องหลายประการ ในการประชุมร่วมกันของคณะรัฐมนตรีสวีเดนและนอร์เวย์เมื่อวันที่ 30 มกราคม 1839 ได้มีการแต่งตั้งคณะกรรมการสหภาพซึ่งประกอบด้วยสมาชิก 4 คนจากแต่ละประเทศเพื่อแก้ไขปัญหาที่โต้แย้งกันระหว่างทั้งสองประเทศ เมื่อสตอร์ติงในปี 1839 ประชุมต่อหน้าพระองค์ พระองค์ก็ได้รับการต้อนรับด้วยความรักใคร่จากนักการเมืองและประชาชน

ปัญหาความขัดแย้งอีกประการหนึ่งคือประเด็นเกี่ยวกับสัญลักษณ์ประจำชาติ เช่นธงตราประจำตระกูล ราชอิสริยยศ และการเฉลิมฉลองวันที่ 17 พฤษภาคมเป็นวันชาติ ชาร์ลส์ จอห์นคัดค้านการรำลึกถึงรัฐธรรมนูญเดือนพฤษภาคมอย่างแข็งกร้าว ซึ่งเขาสงสัยว่าเป็นการเฉลิมฉลองการเลือกตั้งคริสเตียน เฟรเดอริก แต่กลับสนับสนุนให้มีการฉลองรัฐธรรมนูญฉบับแก้ไขในวันที่ 4 พฤศจิกายน ซึ่งเป็นวันที่ก่อตั้งสหภาพ แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ ความขัดแย้งนี้สิ้นสุดลงด้วยการสู้รบที่จัตุรัส (torvslaget) ในคริสเตียเนียเมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม ค.ศ. 1829 เมื่อการเฉลิมฉลองอย่างสันติกลายเป็นการประท้วง หัวหน้าตำรวจอ่านพระราชบัญญัติควบคุมฝูงชนและสั่งให้ฝูงชนสลายตัว ในที่สุด หน่วยทหารและทหารม้าก็ถูกเรียกตัวมาเพื่อฟื้นฟูความสงบเรียบร้อยโดยใช้ความรุนแรง การประท้วงของประชาชนต่อเหตุการณ์นี้รุนแรงมากจนกษัตริย์ต้องยอมให้มีการเฉลิมฉลองวันชาตินับแต่นั้นเป็นต้นมา

ไม่นานหลังจากสนธิสัญญาคีล สวีเดนได้รวมตราแผ่นดินของนอร์เวย์ ไว้ใน ตราแผ่นดินใหญ่ ของสวีเดน ชาวนอร์เวย์มองว่าการที่ตราแผ่นดินยังปรากฏอยู่บนเหรียญและเอกสารราชการของสวีเดนนั้นถือเป็นการดูหมิ่น เพราะดูเหมือนว่านอร์เวย์เป็นส่วนหนึ่งของสวีเดน พวกเขายังไม่พอใจที่ตำแหน่งกษัตริย์บนเหรียญนอร์เวย์จนถึงปี 1819 คือกษัตริย์แห่งสวีเดนและนอร์เวย์ [ ^8]คำถามทั้งหมดนี้ได้รับการแก้ไขหลังจากที่กษัตริย์ออสการ์ที่ 1 ขึ้นครองราชย์ ในปี 1844 พระองค์เริ่มใช้ตำแหน่งกษัตริย์แห่งนอร์เวย์และสวีเดนในเอกสารทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับนอร์เวย์ทันที ข้อเสนอของคณะกรรมการร่วมเกี่ยวกับธงและตราแผ่นดินได้รับการตราขึ้นสำหรับทั้งสองประเทศ เครื่องหมายสหภาพถูกวางไว้ที่ธงของทั้งสองประเทศโดยรวมสีธงของทั้งสองประเทศเข้าด้วยกันอย่างเท่าเทียมกัน ทั้งสองประเทศใช้ระบบธงแยกกันแต่ขนานกัน ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความเท่าเทียมกันอย่างชัดเจน ชาวนอร์เวย์พอใจที่พบว่าธงสงครามร่วมและธงประจำกองทัพเรือเดิมถูกแทนที่ด้วยธงแยกกัน อาวุธของนอร์เวย์ถูกถอดออกจากอาวุธหลักของสวีเดน และอาวุธของสหภาพและราชวงศ์ทั่วไปถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้โดยราชวงศ์ กระทรวงการต่างประเทศ และในเอกสารที่เกี่ยวข้องกับทั้งสองประเทศเท่านั้น รายละเอียดที่สำคัญของอาวุธของสหภาพก็คือ มงกุฎราชวงศ์ สองอันถูกวางไว้เหนือโล่เพื่อแสดงว่าเป็นการรวมกันระหว่างราชอาณาจักรที่มีอำนาจอธิปไตยสองแห่ง

• 
  ธงประจำรัฐสวีเดน (ก่อนปี พ.ศ. 2357–2358)
• 
  ธงชาตินอร์เวย์ (ค.ศ. 1814–1821)
• 
  ธงชาติสวีเดนและนอร์เวย์ (ค.ศ. 1818–1844)
• 
  ธงรัฐและตรากองทัพเรือของสวีเดนและนอร์เวย์ (พ.ศ. 2358–2387)
• 
  ธง กองทัพเรือสหภาพและธงทูต (พ.ศ. 2387–2448)
• 
  ธงชาติสวีเดน (ค.ศ. 1844–1905)
• 
  ธงชาตินอร์เวย์ (ค.ศ. 1821–1844)
• 
  ธงชาตินอร์เวย์ (1844–1899)
• 
  ธงชาตินอร์เวย์ (1899–ปัจจุบัน)
• 
  ธงรัฐและตรากองทัพเรือของสวีเดน (พ.ศ. 2387–2448)
• 
  ธงชาตินอร์เวย์ (ค.ศ. 1844–1905) และธงประจำรัฐ (ค.ศ. 1844–1899)
• 
  ธงประจำรัฐนอร์เวย์ (1899–ปัจจุบัน)
• 
  ธงราชวงศ์ในสวีเดน (ค.ศ. 1844–1905)
• 
  ธงราชวงศ์ในนอร์เวย์ (ค.ศ. 1844–1905)

• 
  ตราแผ่นดินของราชวงศ์สวีเดน (ค.ศ. 1814–1844)
• 
  สหภาพและตราแผ่นดิน (1844–1905)

กลางศตวรรษที่ 19 เป็นช่วงที่สหภาพมีสันติสุข ปัญหาเชิงสัญลักษณ์ทั้งหมดได้รับการแก้ไขแล้ว นอร์เวย์ได้รับอิทธิพลมากขึ้นในนโยบายต่างประเทศ ตำแหน่งอุปราชหรือผู้ว่าราชการยังคงว่างหรือถูกแทนที่โดยSeverin Løvenskiold ชาวนอร์เวย์ และการค้าระหว่างประเทศเจริญรุ่งเรืองจากสนธิสัญญา ( mellomriksloven ) ที่ส่งเสริมการค้าเสรีและยกเลิกกำแพงภาษีศุลกากรป้องกันอย่างมีประสิทธิผล การสร้างKongsvinger Lineซึ่งเป็นเส้นทางรถไฟข้ามพรมแดนสายแรกทำให้การสื่อสารรวดเร็วขึ้นมาก บรรยากาศทางการเมืองของการปรองดองได้รับการส่งเสริมโดยการยอมรับของสวีเดนในประเด็นความเท่าเทียมกันระหว่างประเทศ

ลัทธิสแกนดิเนเวียถึงจุดสูงสุดในช่วงเวลานี้และมีส่วนช่วยให้พันธมิตรสหภาพมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นมากขึ้น โดยสนับสนุนแนวคิดของสแกนดิเนเวียในฐานะภูมิภาคที่รวมกันเป็นหนึ่งหรือชาติเดียว โดยอิงตามมรดกทางภาษา การเมือง และวัฒนธรรมร่วมกันของประเทศสแกนดิเนเวีย (ทั้งสามประเทศนี้ถูกเรียกว่า "สามพี่น้อง" ในบทที่ 6 ของเพลงชาตินอร์เวย์ ) การเคลื่อนไหวระดับสูงนี้เริ่มต้นโดยนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยในเดนมาร์กและสวีเดนในช่วงทศวรรษ 1840 ในตอนแรก สถาบันทางการเมืองในทั้งสองประเทศสงสัยในการเคลื่อนไหวดังกล่าว อย่างไรก็ตาม เมื่อออสการ์ที่ 1ขึ้นครองราชย์เป็นกษัตริย์ของสวีเดนและนอร์เวย์ในปี 1844 ความสัมพันธ์กับเดนมาร์กก็ดีขึ้นและการเคลื่อนไหวก็เริ่มได้รับการสนับสนุน นักศึกษาชาวนอร์เวย์เข้าร่วมในปี 1845 และเข้าร่วมการประชุมประจำปีสลับกันระหว่างประเทศต่างๆ ในช่วงสงครามระหว่างเดนมาร์กและปรัสเซียในปี 1848 กษัตริย์ออสการ์เสนอการสนับสนุนในรูปแบบของกองกำลังสำรวจนอร์เวย์-สวีเดน แม้ว่ากองกำลังนี้จะไม่เคยเข้าร่วมการสู้รบก็ตาม การเคลื่อนไหวนี้ได้รับผลกระทบอย่างหนักที่ไม่สามารถฟื้นตัวได้เต็มที่หลังจากสงครามเดนมาร์ก-เยอรมัน ครั้งที่สอง เหนือ รัฐ ชเลสวิกในปี พ.ศ. 2407 เมื่อรัฐบาลสวีเดนและนอร์เวย์ร่วมกันบังคับให้พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 15ถอนคำสัญญาเรื่องการสนับสนุนทางทหารที่พระองค์ให้ไว้กับกษัตริย์แห่งเดนมาร์กโดยไม่ปรึกษาหารือกับคณะรัฐมนตรีของพระองค์^[9]

เมื่อถึงเวลานั้น สหภาพก็สูญเสียการสนับสนุนจากชาวนอร์เวย์เนื่องจากความล้มเหลวที่เกิดจากประเด็นการยกเลิกตำแหน่งอุปราช พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 15 ทรงเห็นด้วยกับข้อเรียกร้องนี้ของนอร์เวย์ และหลังจากขึ้นครองราชย์ในปี 1859 พระองค์ทรงสัญญากับคณะรัฐมนตรีนอร์เวย์ของพระองค์ว่าจะอนุมัติการตัดสินใจของสตอร์ติงในเรื่องนี้ ข้อเสนอที่จะกำจัดสัญลักษณ์แห่งความเป็นเอกฉันท์นี้และแทนที่ด้วยตำแหน่งนายกรัฐมนตรีในคริสเตียนเนียได้รับความเห็นชอบเกือบเป็นเอกฉันท์ เมื่อพระเจ้าชาร์ลส์เสด็จกลับสตอกโฮล์ม พระองค์ก็ได้รับการตอบรับอย่างแข็งกร้าวจากสื่อชาตินิยมของสวีเดนอย่างไม่คาดคิดNya Dagligt Allehandaร้องว่านอร์เวย์ได้หลงทางจากเส้นทางแห่งความถูกต้องตามกฎหมายและหันไปสู่การปฏิวัติ ริกสดักเรียกร้องให้มีการแสดงความเห็นในประเด็นนี้ ประเด็นสำคัญของเรื่องนี้คือว่านอร์เวย์เป็นของนอร์เวย์ล้วนๆ หรือเป็นเรื่องที่ทั้งสองประเทศกังวล ชาวสวีเดนส่วนใหญ่ซึ่งเป็นอนุรักษ์นิยมประกาศว่าสวีเดนมี "ตำแหน่งที่เหนือกว่าโดยชอบธรรมในสหภาพ" พระเจ้าชาร์ลส์ทรงถูกบังคับให้ถอยทัพเมื่อคณะรัฐมนตรีของสวีเดนขู่จะลาออก พระองค์ไม่ทรงเลือกที่จะอนุมัติกฎหมายดังกล่าว แต่เพื่อเป็นการผ่อนปรนความรู้สึกที่บอบช้ำของชาวนอร์เวย์ พระองค์จึงทรงทำเช่นนั้นในการประชุมคณะรัฐมนตรีของนอร์เวย์ แต่การกระทำของพระองค์ได้ยืนยันโดยไม่ได้ตั้งใจว่าพระองค์มีเชื้อสายสวีเดนมากกว่านอร์เวย์ แม้ว่าพระองค์จะมีเจตนาดีก็ตาม

เมื่อวันที่ 24 เมษายน ค.ศ. 1860 สภาสตอร์ติงของนอร์เวย์ได้ตอบโต้ข้อเรียกร้องอำนาจสูงสุดของสวีเดนด้วยมติเอกฉันท์ว่ารัฐนอร์เวย์มีสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียวในการแก้ไขรัฐธรรมนูญของตนเอง และการแก้ไขเงื่อนไขของสหภาพใดๆ จะต้องยึดตามหลักการความเท่าเทียมกันอย่างสมบูรณ์ มติฉบับนี้จะขัดขวางความพยายามใดๆ ที่จะแก้ไขพระราชบัญญัติสหภาพเป็นเวลาหลายปี คณะกรรมการร่วมชุดใหม่ได้รับการแต่งตั้งในปี ค.ศ. 1866 แต่ข้อเสนอของคณะกรรมการถูกปฏิเสธในปี ค.ศ. 1871 เนื่องจากคณะกรรมการชุดดังกล่าวไม่ได้ให้อิทธิพลที่เท่าเทียมกันในนโยบายต่างประเทศ และจะปูทางไปสู่รัฐบาลกลาง^[10]

ความสัมพันธ์กับนอร์เวย์ในรัชสมัยของกษัตริย์ออสการ์ที่ 2 (ค.ศ. 1872–1907) มีอิทธิพลอย่างมากต่อชีวิตทางการเมืองในสวีเดน และดูเหมือนว่าสหภาพระหว่างสองประเทศกำลังจะสิ้นสุดลงหลายครั้ง ความขัดแย้งส่วนใหญ่มีต้นตอมาจากข้อเรียกร้องของนอร์เวย์ให้มีกงสุลแยกจากกันและในที่สุดก็มีหน่วยงานต่างประเทศแยกจากกัน ตามรัฐธรรมนูญฉบับแก้ไขของปีค.ศ. 1814 นอร์เวย์มีสิทธิในการมีสำนักงานกงสุลแยกจากกัน แต่ไม่ได้ใช้สิทธิ์ดังกล่าวด้วยเหตุผลทางการเงิน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะกงสุลที่ได้รับการแต่งตั้งโดยสำนักงานต่างประเทศของสวีเดนทำหน้าที่เป็นตัวแทนของนอร์เวย์ได้อย่างน่าพอใจ อย่างไรก็ตาม ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 กองเรือเดินทะเลของนอร์เวย์เติบโตอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นหนึ่งในกองเรือเดินทะเลที่ใหญ่ที่สุดในโลก และเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่งของเศรษฐกิจของประเทศ มีความรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ ว่านอร์เวย์ต้องการกงสุลแยกจากกันเพื่อช่วยเหลือการเดินเรือและผลประโยชน์ของชาติในต่างประเทศ ส่วนหนึ่ง ความต้องการกงสุลแยกจากกันยังกลายเป็นเพียงสัญลักษณ์ ซึ่งเป็นวิธียืนยันถึงความผิดหวังที่เพิ่มมากขึ้นกับสหภาพ

ในนอร์เวย์ ความขัดแย้งในประเด็นรัฐธรรมนูญนำไปสู่การยอมรับระบบรัฐสภาโดยพฤตินัยในปี 1884 หลังจากกระบวนการถอดถอนคณะรัฐมนตรีฝ่ายอนุรักษ์นิยมของคริสเตียน ออกุสต์ เซล์มคณะรัฐมนตรีถูกกล่าวหาว่าช่วยกษัตริย์ขัดขวางการปฏิรูปโดยใช้อำนาจยับยั้ง รัฐบาลเสรีนิยมชุดใหม่ของโยฮัน สเวอร์ดรูปได้รับการสถาปนาโดยกษัตริย์ออสการ์อย่างไม่เต็มใจ รัฐบาลได้ดำเนินการปฏิรูปที่สำคัญในทันที ซึ่งรวมถึงการขยายสิทธิออกเสียงเลือกตั้งและการเกณฑ์ทหารภาคบังคับ กลุ่มตรงข้ามสองกลุ่มได้จัดตั้งพรรคการเมืองอย่างเป็นทางการในปี 1884 ได้แก่พรรคเวนสเตร (ซ้าย) สำหรับพรรคเสรีนิยมที่ต้องการยุบสหภาพ และพรรคฮอยเร (ขวา) สำหรับพรรคอนุรักษ์นิยมที่ต้องการรักษาสหภาพของรัฐที่มีความเท่าเทียมกันสองรัฐไว้

พรรคเสรีนิยมชนะการเลือกตั้งในปี 1891 ด้วยคะแนนเสียงข้างมากในโปรแกรมสิทธิออกเสียงเลือกตั้งทั่วไปสำหรับผู้ชายทุกคนและการบริการต่างประเทศของนอร์เวย์ที่แยกจากกัน ในขั้นตอนแรก รัฐบาลใหม่ของSteenเสนอบริการกงสุลแยกต่างหาก และเริ่มการเจรจากับสวีเดน แต่การคัดค้านของราชวงศ์ทำให้เกิดวิกฤตการณ์ในคณะรัฐมนตรีหลายครั้ง จนกระทั่งมีการจัดตั้งรัฐบาลผสมในปี 1895 โดยมีFrancis Hagerupเป็นนายกรัฐมนตรี ในปีนั้น คณะกรรมการสหภาพร่วมชุดที่สามได้รับการแต่งตั้ง โดยมีสมาชิกจากแต่ละประเทศเจ็ดคน แต่ไม่เคยตกลงกันในประเด็นสำคัญ และถูกยุบในทันทีในปี 1898 เมื่อเผชิญกับการขู่เข็ญจากสวีเดนซึ่งมีกำลังทหารเหนือกว่า นอร์เวย์จำเป็นต้องถอนข้อเรียกร้องเรื่องกงสุลแยกต่างหากในปี 1895 การล่าถอยที่น่าสังเวชดังกล่าวทำให้รัฐบาลเชื่อว่ากองกำลังติดอาวุธถูกละเลยมานานเกินไป และได้เริ่มการเสริมกำลังอย่างรวดเร็ว มีการสั่งซื้อ เรือรบ สี่ลำ จากสหราชอาณาจักร และสร้างป้อมปราการที่ชายแดน

ท่ามกลางการเจรจาและหารือที่ไร้ผล ในปี 1895 รัฐบาลสวีเดนได้แจ้งให้ประเทศนอร์เวย์ทราบว่าสนธิสัญญาการค้าปัจจุบันของปี 1874 ซึ่งกำหนดให้มีตลาดร่วมที่มีแนวโน้มดี จะหมดอายุลงในเดือนกรกฎาคม 1897 เมื่อสวีเดนหันกลับไปใช้นโยบายคุ้มครองการค้า นอร์เวย์ก็ได้เพิ่มภาษีศุลกากรด้วย และผลที่ตามมาคือการค้าข้ามพรมแดนลดลงอย่างมาก เคานต์เลเวนฮอปต์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศของสวีเดน ซึ่งถือว่าเป็นมิตรกับชาวนอร์เวย์มากเกินไป ได้ลาออกและถูกแทนที่ด้วยเคานต์ลุดวิก ดักลาสซึ่งเป็นตัวแทนของความคิดเห็นส่วนใหญ่ในสภาชุดแรกอย่างไรก็ตาม เมื่อสภาสตอร์ติงผ่านร่างกฎหมายธง "บริสุทธิ์" โดยไม่มีตราสหภาพเป็นครั้งที่สามในปี 1898 ร่างกฎหมายดังกล่าวก็กลายเป็นกฎหมายโดยไม่ต้องได้รับอนุมัติจากราชวงศ์

การเลือกตั้งรัฐสภาครั้งใหม่ในปี 1900 แสดงให้เห็นชัดเจนว่าประชาชนชาวสวีเดนไม่มีแนวโน้มที่จะติดตามพรรค "รักชาติ" สุดโต่ง ซึ่งส่งผลให้ผู้นำสองคนของพรรคลาออก ได้แก่ ศาสตราจารย์ออสการ์ อาลินและนายอำเภอ ( ฮอฟมาร์ชาลล์ ) ปาตริก รอยเตอร์สวาร์ด จากตำแหน่งสมาชิกสภาชุดแรก ในทางกลับกัน อดีตศาสตราจารย์อี. คาร์ลสัน จากมหาวิทยาลัยโกเธนเบิร์กประสบความสำเร็จในการจัดตั้งพรรคเสรีนิยมและหัวรุนแรงที่มีสมาชิกประมาณ 90 คน ซึ่งนอกจากจะสนับสนุนการขยายสิทธิเลือกตั้งแล้ว ยังสนับสนุนความเท่าเทียมกันอย่างสมบูรณ์ระหว่างนอร์เวย์กับสวีเดนในการบริหารกิจการต่างประเทศ การเลือกตั้งนอร์เวย์ในปีเดียวกันพร้อมสิทธิเลือกตั้งที่ขยายออกไปทำให้พรรคเสรีนิยม (เวนสตร์) มีเสียงข้างมากในแผนงานของบริการต่างประเทศแยกจากกันและกงสุลแยกจากกัน สตีนดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีต่อ แต่ต่อมาในปี 1902 อ็อตโต เบลียร์ เข้ามาสืบทอดตำแหน่งต่อ

ในไม่ช้า ประเด็นเรื่องกงสุลที่แยกจากกันสำหรับนอร์เวย์ก็ถูกหยิบยกขึ้นมาอีกครั้ง ในปี 1902 รัฐมนตรีต่างประเทศ Lagerheim ได้เสนอให้มีการให้บริการกงสุลแยกกันในสภารัฐร่วม แต่ยังคงให้บริการต่างประเทศร่วมกัน รัฐบาลนอร์เวย์ตกลงที่จะแต่งตั้งคณะกรรมการร่วมอีกชุดหนึ่งเพื่อพิจารณาประเด็นนี้ ผลลัพธ์ที่มีแนวโน้มดีของการเจรจาดังกล่าวได้รับการตีพิมพ์ใน "แถลงการณ์" เมื่อวันที่ 24 มีนาคม 1903 แถลงการณ์เสนอว่าความสัมพันธ์ระหว่างกงสุลที่แยกจากกันกับกระทรวงต่างประเทศร่วมและสถานทูตควรได้รับการจัดการโดยใช้กฎหมายเดียวกัน ซึ่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงหรือยกเลิกได้โดยปราศจากความยินยอมของรัฐบาลของทั้งสองประเทศ แต่ข้อตกลงดังกล่าวไม่ถือเป็นข้อตกลงอย่างเป็นทางการ เป็นเพียงโครงร่างเบื้องต้น ไม่ผูกพันรัฐบาล ในการเลือกตั้งปี 1903 พรรคอนุรักษ์นิยม (Højre) ได้รับคะแนนเสียงจำนวนมากจากโครงการปรองดองและการเจรจา รัฐบาลผสมชุดใหม่ภายใต้การนำของนายฮาเกอรัปก่อตั้งขึ้นในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2446 โดยได้รับการสนับสนุนจากฉันทามติระดับชาติเกี่ยวกับความจำเป็นในการสรุปการเจรจาโดยการดำเนินการร่วมกัน ข้อเสนอของแถลงการณ์ดังกล่าวได้ถูกนำเสนอต่อสภาแห่งรัฐร่วมเมื่อวันที่ 11 ธันวาคม ทำให้เกิดความหวังว่าการแก้ปัญหาจะเกิดขึ้นในเร็วๆ นี้ กษัตริย์ออสการ์ทรงขอให้รัฐบาลต่างๆ จัดทำข้อเสนอสำหรับกฎหมายที่เหมือนกันทุกประการ

ร่างกฎหมายฉบับเดียวกันของนอร์เวย์ได้รับการเสนอในเดือนพฤษภาคม 1904 แต่กลับไม่ได้รับการตอบรับจากสตอกโฮล์มเลย แม้ว่านอร์เวย์จะไม่เคยมีสตอร์ติงและคณะรัฐมนตรีที่เป็นมิตรกับสหภาพมากเท่านี้มาก่อน แต่ปรากฏว่าความคิดเห็นทางการเมืองในสวีเดนได้เปลี่ยนไปในทิศทางตรงกันข้าม โฆษกของแถลงการณ์ รัฐมนตรีต่างประเทศ ลาเกอร์ไฮม์ ลาออกเมื่อวันที่ 7 พฤศจิกายน เนื่องจากมีความเห็นไม่ตรงกันกับนายกรัฐมนตรีเอริก กุสตาฟ บอสตรอมและเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ของเขา บอสตรอมปรากฏตัวในคริสเตียเนียเพียงลำพัง และนำเสนอหลักการหรือเงื่อนไขที่ไม่คาดคิดสำหรับการยุติข้อพิพาท รัฐบาลของเขากลับไปสู่จุดยืนที่ว่ารัฐมนตรีต่างประเทศของสวีเดนควรควบคุมกงสุลนอร์เวย์ต่อไป และหากจำเป็น ควรปลดพวกเขาออก และสวีเดนควรได้รับการกล่าวถึงต่อหน้านอร์เวย์ในเอกสารทางการเสมอ (ซึ่งถือเป็นการผิดธรรมเนียมปฏิบัติที่นำมาใช้ในปี 1844) รัฐบาลนอร์เวย์พบว่าข้อเรียกร้องเหล่านี้เป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้และไม่สอดคล้องกับอำนาจอธิปไตยของนอร์เวย์ เนื่องจากรัฐมนตรีต่างประเทศจะต้องเป็นชาวสวีเดน เขาจึงไม่สามารถใช้อำนาจเหนือสถาบันของนอร์เวย์ได้ การเจรจาเพิ่มเติมในเงื่อนไขดังกล่าวจึงไร้จุดหมาย

รัฐบาลสวีเดนปฏิเสธข้อเสนอโต้แย้งเช่นกัน และในวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 1905 กษัตริย์ในสภาร่วมได้ตัดสินใจยุติการเจรจาที่พระองค์ได้เริ่มไว้ในปี 1903 ถึงกระนั้น กษัตริย์ผู้อ่อนล้าก็ยังคงหวังว่าจะบรรลุข้อตกลง ในวันรุ่งขึ้น มกุฏราชกุมารกุสตาฟได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และในวันที่ 13 กุมภาพันธ์ พระองค์ได้ปรากฏตัวที่คริสเตียนเนียเพื่อพยายามรักษาสหภาพ ในช่วงหนึ่งเดือนที่พระองค์อยู่ในคริสเตียนเนีย พระองค์ได้ประชุมหลายครั้งกับรัฐบาลและคณะกรรมการพิเศษ ของรัฐสภา ที่จัดตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 18 กุมภาพันธ์ เพื่อหารือรายละเอียดเกี่ยวกับกฎหมายระดับชาติในการจัดตั้งกงสุลนอร์เวย์ พระองค์ได้ขอร้องพวกเขาไม่ให้ดำเนินการที่จะนำไปสู่การแตกหักระหว่างประเทศ แต่ก็ไร้ผล เนื่องจากคณะกรรมการพิเศษได้แนะนำเมื่อวันที่ 6 มีนาคมให้ดำเนินการตามงานที่กำลังดำเนินการอยู่ และคณะรัฐมนตรี Hagerup ที่มีแนวคิดปรองดองจึงถูกแทนที่ด้วยคณะรัฐมนตรีที่ไม่ยอมลดละของChristian Michelsen

เมื่อวันที่ 14 มีนาคม มกุสตาฟ มกุฏราชกุมารได้เรียกประชุมสภาร่วมเมื่อวันที่ 5 เมษายน เพื่อเรียกร้องให้ทั้งสองรัฐบาลกลับมาเจรจากันอีกครั้ง และหาทางออกโดยยึดหลักความเท่าเทียมกันอย่างสมบูรณ์ระหว่างราชอาณาจักรทั้งสอง เขาได้เสนอให้ปฏิรูปทั้งหน่วยงานต่างประเทศและกงสุล โดยมีข้อสงวนอย่างชัดเจนว่ารัฐมนตรีต่างประเทศร่วม ไม่ว่าจะเป็นของสวีเดนหรือของนอร์เวย์ เป็นเงื่อนไขเบื้องต้นสำหรับการดำรงอยู่ของสหภาพ รัฐบาลนอร์เวย์ปฏิเสธข้อเสนอของเขาเมื่อวันที่ 17 เมษายน โดยอ้างถึงความพยายามก่อนหน้านี้ที่ไม่ประสบผลสำเร็จ และประกาศว่าจะดำเนินการเตรียมการสำหรับหน่วยงานกงสุลแยกกันต่อไป แต่สภาทั้งสองของริกสดักได้อนุมัติข้อเสนอของมกุฏราชกุมารเมื่อวันที่ 2 พฤษภาคม 1905 ในความพยายามครั้งสุดท้ายเพื่อปลอบประโลมชาวนอร์เวย์ที่ดื้อรั้น บอสสตรอมซึ่งถือเป็นอุปสรรคต่อความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น ถูกแทนที่ด้วยโยฮัน แรมสเตดท์แต่การเสนอแนะเหล่านี้ไม่สามารถโน้มน้าวชาวนอร์เวย์ได้ ชาวนอร์เวย์ที่มีความคิดเห็นทางการเมืองที่แตกต่างกันได้ข้อสรุปว่าการหาทางแก้ไขข้อขัดแย้งอย่างยุติธรรมนั้นเป็นไปไม่ได้ และขณะนี้ก็มีฉันทามติร่วมกันว่าสหภาพจะต้องถูกยุบลง คณะรัฐมนตรีชุดใหม่ของมิเชลเซนทำงานอย่างใกล้ชิดกับสตอร์ติงในการวางแผนเพื่อบังคับใช้ประเด็นนี้โดยใช้คำถามทางกงสุล

This section does not cite any sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (June 2016) (Learn how and when to remove this message)

ในวันที่ 23 พฤษภาคม 1905 สภาสตอร์ติงได้ผ่านข้อเสนอของรัฐบาลในการจัดตั้งกงสุลนอร์เวย์แยกกัน กษัตริย์ออสการ์ซึ่งกลับมาดำรงตำแหน่งอีกครั้งได้ใช้สิทธิตามรัฐธรรมนูญของตนในการยับยั้งร่างกฎหมายในวันที่ 27 พฤษภาคม และตามแผน กระทรวงนอร์เวย์ได้ยื่นใบลาออก อย่างไรก็ตาม กษัตริย์ทรงประกาศว่าพระองค์ไม่สามารถยอมรับการลาออกของพวกเขาได้ "เนื่องจากไม่สามารถจัดตั้งคณะรัฐมนตรีชุดอื่นได้อีกต่อไป" รัฐมนตรีปฏิเสธที่จะเชื่อฟังคำเรียกร้องของเขาให้ลงนามรับรองการตัดสินใจของเขา และออกเดินทางไปยังคริสเตียนเนียทันที

กษัตริย์ไม่ได้ดำเนินการใดๆ เพิ่มเติมเพื่อฟื้นฟูสภาพรัฐธรรมนูญให้กลับมาเป็นปกติ ในระหว่างนี้ การยุบสภาอย่างเป็นทางการมีกำหนดจัดขึ้นในที่ประชุมสภาสตอร์ติงในวันที่ 7 มิถุนายน รัฐมนตรีได้ยื่นคำร้องลาออก และสภาสตอร์ติงได้ลงมติเอกฉันท์ว่าสหภาพกับสวีเดนถูกยุบเนื่องจากออสการ์ "ไม่ทำหน้าที่กษัตริย์แห่งนอร์เวย์อีกต่อไป" โดยปฏิเสธที่จะจัดตั้งรัฐบาลชุดใหม่ นอกจากนี้ ยังระบุด้วยว่า เนื่องจากกษัตริย์ประกาศว่าตนไม่สามารถจัดตั้งรัฐบาลได้ อำนาจกษัตริย์ตามรัฐธรรมนูญจึง "ไม่มีผลบังคับใช้อีกต่อไป" ดังนั้น มิเชลเซนและรัฐมนตรีของเขาจึงได้รับคำสั่งให้ดำรงตำแหน่งต่อไปในฐานะรัฐบาลรักษาการ รอคำสั่งเพิ่มเติม พวกเขาจะได้รับอำนาจบริหารซึ่งปกติแล้วเป็นของกษัตริย์ รอการแก้ไขที่จำเป็นเพื่อสะท้อนข้อเท็จจริงที่ว่าสหภาพถูกยุบไปแล้ว

ปฏิกิริยาของชาวสวีเดนต่อการกระทำของสตอร์ติงนั้นรุนแรงมาก กษัตริย์ทรงประท้วงอย่างเคร่งขรึมและทรงเรียกประชุมรัฐสภาสมัยพิเศษในวันที่ 20 มิถุนายน เพื่อพิจารณาว่าควรใช้มาตรการใดหลังจากที่ชาวนอร์เวย์ "ก่อกบฏ" รัฐสภาประกาศว่ายินดีที่จะเจรจาเงื่อนไขการยุบสหภาพหากประชาชนชาวนอร์เวย์ประกาศสนับสนุนผ่านการลงประชามติรัฐสภายังลงมติให้จัดสรรเงิน 100 ล้านโครเนอร์เพื่อให้รัฐสภาสามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้ เป็นที่เข้าใจกันแต่ไม่ได้ระบุอย่างเปิดเผยว่าเงินจำนวนดังกล่าวถูกเตรียมไว้เพื่อเผื่อเกิดสงคราม ภัยคุกคามที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นจากสงครามถือเป็นเรื่องจริงสำหรับทั้งสองฝ่าย และนอร์เวย์ตอบโต้ด้วยการขอยืมเงิน 40 ล้านโครเนอร์จากฝรั่งเศสเพื่อจุดประสงค์เดียวกันที่ไม่ได้ระบุ

รัฐบาลนอร์เวย์ทราบล่วงหน้าถึงข้อเรียกร้องของสวีเดน และขัดขวางโดยประกาศการลงประชามติในวันที่ 13 สิงหาคมก่อนที่สวีเดนจะเรียกร้องอย่างเป็นทางการให้มีการลงประชามติ จึงขัดขวางการอ้างว่าการลงประชามติเกิดขึ้นเพื่อตอบสนองต่อข้อเรียกร้องจากสตอกโฮล์ม ประชาชนไม่ได้ถูกขอให้ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ต่อการยุบสภา แต่ให้ "ยืนยันการยุบสภาที่เกิดขึ้นแล้ว" คำตอบคือ 368,392 เสียงเห็นด้วยกับการยุบสภา และ 184 เสียงไม่เห็นด้วย ซึ่งถือเป็นเสียงส่วนใหญ่กว่า 99.9 เปอร์เซ็นต์ หลังจากที่สตอร์ติงร้องขอความร่วมมือจากสวีเดนในการยกเลิกพระราชบัญญัติสหภาพ ผู้แทนจากทั้งสองประเทศได้ประชุมกันที่คาร์ลสตัดในวันที่ 31 สิงหาคม การเจรจาถูกขัดจังหวะชั่วคราวระหว่างนั้น ในเวลาเดียวกัน กองกำลังที่รวมพลอยู่ในสวีเดนทำให้รัฐบาลนอร์เวย์ระดมพลทหารบกและทหารเรือในวันที่ 13 กันยายน อย่างไรก็ตาม ข้อตกลงได้เกิดขึ้นในวันที่ 23 กันยายน ประเด็นสำคัญคือในอนาคตข้อพิพาทระหว่างประเทศทั้งสองควรส่งต่อไปยังศาลอนุญาโตตุลาการถาวรที่กรุงเฮกจัดตั้งเขตเป็นกลางขึ้นทั้งสองฝั่งของชายแดน และทำลายป้อมปราการของนอร์เวย์ในเขตดังกล่าว

ในไม่ช้ารัฐสภาทั้งสองก็ได้ให้สัตยาบันข้อตกลงและเพิกถอนพระราชบัญญัติสหภาพในวันที่ 16 ตุลาคม สิบวันต่อมา พระเจ้าออสการ์ทรงสละสิทธิ์ในการครอบครองราชบัลลังก์นอร์เวย์ทั้งหมดสำหรับพระองค์เองและผู้สืบทอดราชบัลลังก์ ราชวงศ์สตอร์ติงได้ขอให้พระเจ้าออสการ์อนุญาตให้ เจ้าชาย เบอร์นาด็อตต์ขึ้นครองราชบัลลังก์นอร์เวย์ด้วยความหวังว่าจะคืนดีกันได้ แต่พระเจ้าออสการ์ปฏิเสธข้อเสนอนี้ ราชวงศ์สตอร์ติงจึงได้เสนอราชบัลลังก์ที่ว่างอยู่แก่เจ้าชายคาร์ลแห่งเดนมาร์ก ซึ่งยอมรับหลังจากที่ มีการ ลงประชามติอีกครั้งเพื่อยืนยันสถาบันพระมหากษัตริย์ พระองค์เดินทางมาถึงนอร์เวย์ในวันที่ 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2448 โดยใช้พระนามว่าฮาคอนที่ 7

• รายชื่อพระมหากษัตริย์สวีเดน
• รายชื่อพระมหากษัตริย์นอร์เวย์
• ประวัติศาสตร์ของประเทศนอร์เวย์
• ประวัติศาสตร์ของประเทศสวีเดน
• ประวัติศาสตร์ของประเทศเดนมาร์ก
• ประวัติศาสตร์ของสแกนดิเนเวีย
• ประเทศนอร์เวย์ในปี พ.ศ. 2357
• สวีเดนเป็นสหภาพกับนอร์เวย์
• วันยุบสหภาพแรงงาน

• บาร์ตัน เอช. อาร์โนลด์สวีเดนและวิสัยทัศน์ของนอร์เวย์: การเมืองและวัฒนธรรม 1814–1905 (สำนักพิมพ์ SIU, 2003)
• Stråth, Bo (2005): Union och demokrati: de förenade rikena Sverige och Norge 1814–1905 . นอรา, เนีย โดซา . ISBN 91-578-0456-7 (ฉบับภาษาสวีเดน) 
• Stråth, Bo (2005): Union og demokrati: Dei Sameinte Rika Noreg-Sverige 1814–1905 . ออสโล, แพกซ์ ฟอร์แลก. ISBN 82-530-2752-4 (ฉบับภาษานอร์เวย์) 
• Gosse, Edmund William (1911). "Norway sv 1814–1907"  . ในChisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica . Vol. 19 (พิมพ์ครั้งที่ 11). Cambridge University Press. p. 809.
• Gosse, Edmund William (1911). "Sweden sv Union with Norway"  . ในChisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica . เล่ม 26 (พิมพ์ครั้งที่ 11). Cambridge University Press. หน้า 210.

ค้นหาสหราชอาณาจักรสวีเดนและนอร์เวย์ในวิกิพจนานุกรมพจนานุกรมเสรี

• “การโต้วาทีสนธิสัญญาสตอกโฮล์ม 3 มีนาคม 1813” จัดขึ้นที่มหาวิทยาลัยออสโลและมีเนื้อหารวมถึงข้อความของสนธิสัญญาสตอกโฮล์ม (1813) และเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก (1813)
• “สนธิสัญญาระหว่างสมเด็จพระราชินี จักรพรรดิแห่งฝรั่งเศส และพระมหากษัตริย์แห่งสวีเดนและนอร์เวย์ ลงนามที่สตอกโฮล์ม เมื่อวันที่ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2398” เผยแพร่ที่Google Books (ภาษาฝรั่งเศส) &