ผู้ว่าราชการประเทศอินเดีย

อุปราชและผู้ว่าราชการแผ่นดินของอินเดีย
มาตรฐานในช่วงการปกครองของอังกฤษ[1]
มาตรฐานในช่วงที่อินเดียปกครอง[2]
สไตล์	ท่านผู้มีเกียรติ
ที่พักอาศัย	ทำเนียบรัฐบาล (พ.ศ. 2401–2474) บ้านอุปราช (พ.ศ. 2474–2493) ลอดจ์อุปราช (1888–1947)
ผู้แต่งตั้ง	บริษัทอินเดียตะวันออก (ค.ศ. 1774–1858) พระมหากษัตริย์แห่งสหราชอาณาจักร (ค.ศ. 1858–1876) จักรพรรดิแห่งอินเดีย (ค.ศ. 1876–1947) พระมหากษัตริย์แห่งอินเดีย (ค.ศ. 1947–1950)
ระยะเวลากำหนด	ตามพระทัยของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ( de jure ) ห้าปีต่ออายุได้[ จำเป็นต้องมีการชี้แจง ] ( de facto )
การก่อตัว	20 ตุลาคม 1773 ( ฟอร์ตวิลเลียม ) 22 เมษายน 1834 ( อินเดีย )
ผู้ถือครองรายแรก	วาร์เรน เฮสติ้งส์ ( ฟอร์ตวิลเลียม ) ลอร์ดวิลเลียม เบนทิงค์ ( อินเดีย )
ผู้ถือครองรอบสุดท้าย	ลอร์ดเมานต์แบตเทน (21 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2490 - 15 สิงหาคม พ.ศ. 2490 ดำรงตำแหน่งอุปราชแห่งอินเดีย ) จักราวตี ราชาโกปาลจารี (21 มิถุนายน พ.ศ. 2491 - 26 มกราคม พ.ศ. 2493 ดำรงตำแหน่งผู้ว่าการรัฐอินเดีย )
ยกเลิก	26 มกราคม 2493 (74 ปี มาแล้ว) ( 26 ม.ค. 2493 )
ถูกแทนที่ด้วย	ผู้ว่าการรัฐปากีสถาน (ในดินแดนที่กลายมาเป็นปากีสถาน )

ผู้สำเร็จราชการแห่งอินเดีย (ค.ศ. 1833 ถึง 1950, 1858 ถึง 1947 อุปราชและผู้สำเร็จราชการแห่งอินเดียซึ่งมักเรียกสั้นๆ ว่าอุปราชแห่งอินเดีย ) เป็นตัวแทนของพระมหากษัตริย์แห่งสหราชอาณาจักรในฐานะจักรพรรดิ/จักรพรรดินีแห่งอินเดียและหลังจากอินเดียได้รับเอกราชในปี ค.ศ. 1947 ก็เป็นตัวแทนของพระมหากษัตริย์แห่งอินเดียสำนักงานนี้ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1773 โดยมีตำแหน่งเป็นผู้สำเร็จราชการแห่งตำแหน่งประธานาธิบดีฟอร์ตวิลเลียมเจ้าหน้าที่มีอำนาจควบคุมโดยตรงเฉพาะตำแหน่งประธานาธิบดีของตนเท่านั้น แต่ทำหน้าที่กำกับดูแล เจ้าหน้าที่ บริษัทอินเดียตะวันออก คนอื่นๆ ในอินเดีย อำนาจเต็มเหนือดินแดนอังกฤษทั้งหมดในอนุทวีปอินเดียได้รับมอบให้ในปี ค.ศ. 1833 และเจ้าหน้าที่ผู้นี้ได้รับการขนานนามว่าผู้สำเร็จราชการแห่งอินเดีย

ในปี 1858 เนื่องมาจากการกบฏของอินเดียในปีก่อนหน้า ดินแดนและทรัพย์สินของบริษัทอินเดียตะวันออกจึงตกอยู่ภายใต้การควบคุมโดยตรงของราชวงศ์อังกฤษเป็นผลให้การปกครองของบริษัทในอินเดียถูกสืบทอดต่อโดยราชอังกฤษผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน (ปัจจุบันคืออุปราช ) เป็นหัวหน้ารัฐบาลกลางของอินเดีย ซึ่งบริหารจังหวัดต่างๆ ในอินเดีย ที่ปกครองโดยอังกฤษ รวมทั้งเบงกอล บ อมเบย์มัทราส ปัญจาบสหจังหวัดและอื่นๆ^[3]อย่างไรก็ตาม อินเดียส่วนใหญ่ไม่ได้ถูกปกครองโดยตรงโดยรัฐบาลอังกฤษ นอกจังหวัดต่างๆ ในอินเดียที่ปกครองโดยอังกฤษ มีรัฐอิสระ ในนาม หรือ "รัฐพื้นเมือง" หลายร้อยแห่ง ซึ่งไม่ได้มีความสัมพันธ์กับรัฐบาลอังกฤษหรือสหราชอาณาจักร แต่เป็นการแสดงความเคารพโดยตรงกับพระมหากษัตริย์อังกฤษในฐานะผู้สืบทอดอำนาจอธิปไตยของจักรพรรดิโมกุล ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2401 เป็นต้นมา เพื่อสะท้อนถึงบทบาทเพิ่มเติมของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในฐานะตัวแทนของพระมหากษัตริย์เพื่อตอบสนองต่อความสัมพันธ์ทางความจงรักภักดีต่อรัฐในราชวงศ์ จึงได้มีการพระราชทานบรรดาศักดิ์เพิ่มเติมแก่ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ โดยตำแหน่งใหม่นี้มีชื่อว่า "รองผู้สำเร็จราชการและผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของอินเดีย" ซึ่งโดยปกติจะย่อเป็น "รองผู้สำเร็จราชการของอินเดีย"

ตำแหน่งอุปราชถูกยกเลิกเมื่ออินเดียภายใต้การปกครองของอังกฤษถูกแบ่งออกเป็นสองดินแดน อิสระ คืออินเดียและปากีสถานแต่ตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ยังคงมีอยู่ในแต่ละประเทศแยกจากกัน จนกระทั่งประเทศเหล่านั้นได้นำรัฐธรรมนูญแบบสาธารณรัฐมาใช้ในปี พ.ศ. 2493 และ พ.ศ. 2499 ตามลำดับ

จนถึงปี 1858 ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินได้รับเลือกโดยศาลกรรมการของบริษัทอินเดียตะวันออก ซึ่งผู้สำเร็จราชการแผ่นดินเป็นผู้รับผิดชอบ หลังจากนั้น ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินได้รับการแต่งตั้งโดยกษัตริย์ตามคำแนะนำของรัฐบาลอังกฤษ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงอินเดียซึ่งเป็นสมาชิกของคณะรัฐมนตรีอังกฤษมีหน้าที่ให้คำแนะนำแก่เขาเกี่ยวกับการใช้อำนาจ หลังจากปี 1947 กษัตริย์ยังคงแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแผ่นดินต่อไป แต่หลังจากนั้นก็ดำเนินการตามคำแนะนำของรัฐบาลของอินเดียที่เพิ่งได้รับเอกราช

ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินทำหน้าที่ตามความพอใจของกษัตริย์แม้ว่าตามธรรมเนียมแล้วจะให้ดำรงตำแหน่งห้าปีก็ตาม ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินสามารถถูกเพิกถอนตำแหน่งได้ และหากผู้สำเร็จราชการแผ่นดินถูกปลดหรือลาออก ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินชั่วคราวบางครั้งจะได้รับการแต่งตั้งจนกว่าจะมีการเลือกผู้ดำรงตำแหน่งใหม่ ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินคนแรกในอินเดีย (เบงกอล) คือ วาร์เรน เฮสติ้งส์ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินอย่างเป็นทางการคนแรกของอินเดียในสมัยที่ปกครองโดยอังกฤษคือลอร์ดวิลเลียม เบนทิงค์และผู้สำเร็จราชการแผ่นดินคนแรกของอาณาจักรอินเดียคือลอร์ดเมานต์แบตเทน

ภูมิภาคต่างๆ ของอนุทวีปอินเดียถูกปกครองโดยบริษัทอินเดียตะวันออก ของอังกฤษ (ก่อตั้งในปี ค.ศ. 1600) ซึ่งทำหน้าที่เป็นตัวแทนของจักรพรรดิโมกุลผู้บริหารชาวอังกฤษในยุคแรกๆ คือประธานหรือผู้ว่าการของเบงกอลเพรสซิเดนซี ในปี ค.ศ. 1773 รัฐบาลอังกฤษได้รับแรงบันดาลใจจากการทุจริตในบริษัท จึงเข้าควบคุมการปกครองอินเดียบางส่วนด้วยการผ่านพระราชบัญญัติควบคุมในปี ค.ศ. 1773ผู้ว่าการทั่วไปและสภาสูงสุดของเบงกอลได้รับการแต่งตั้งให้ปกครองประธานาธิบดีฟอร์ตวิลเลียมในเบงกอลผู้ว่าการทั่วไปและสภาคนแรกได้รับการตั้งชื่อในพระราชบัญญัติดังกล่าว

พระราชบัญญัติกฎบัตร ค.ศ. 1833ได้แทนที่ผู้ว่าการรัฐและสภาฟอร์ตวิลเลียมด้วยผู้ว่าการรัฐและสภาอินเดีย อำนาจในการเลือกผู้ว่าการรัฐยังคงอยู่โดยศาลกรรมการบริหาร แต่การเลือกนั้นขึ้นอยู่กับการอนุมัติของกษัตริย์ผ่าน คณะ กรรมการ อินเดีย

หลังจากการกบฏของอินเดียในปี ค.ศ. 1857ดินแดนของบริษัทอินเดียตะวันออกของอังกฤษในอินเดียตกอยู่ภายใต้การควบคุมโดยตรงของกษัตริย์พระราชบัญญัติรัฐบาลอินเดีย ค.ศ. 1858มอบอำนาจในการแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ให้กับกษัตริย์ ในทางกลับกัน ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็มีอำนาจในการแต่งตั้งรองผู้สำเร็จราชการทั้งหมดในอินเดีย โดยขึ้นอยู่กับการอนุมัติของกษัตริย์

อินเดียและปากีสถานได้รับเอกราชในปี 1947 แต่ผู้ว่าการรัฐยังคงได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งในแต่ละประเทศจนกระทั่งมีการร่างรัฐธรรมนูญของสาธารณรัฐ หลุยส์ เมานต์แบตเทน เอิร์ลเมานต์แบตเทนที่ 1 แห่งพม่ายังคงดำรงตำแหน่งผู้ว่าการรัฐของอินเดียเป็นเวลา 10 เดือนหลังจากได้รับเอกราช แต่ทั้งสองประเทศยังคงมีผู้ว่าการรัฐเป็นชาวพื้นเมือง อินเดียกลายเป็นสาธารณรัฐฆราวาสในปี 1950 และปากีสถานกลายเป็นสาธารณรัฐอิสลามในปี 1956

เดิมทีผู้ว่าการรัฐมีอำนาจเหนือประธานาธิบดีฟอร์ตวิลเลียมในเบงกอล เท่านั้น อย่างไรก็ตาม พระราชบัญญัติควบคุมได้ให้อำนาจเพิ่มเติมแก่ผู้ว่าการรัฐเกี่ยวกับกิจการต่างประเทศและการป้องกันประเทศ ประธานบริษัทอินเดียตะวันออกอื่นๆ ( มัทราสบอมเบย์และเบนคูเลน^{) ไม่ได้รับอนุญาตให้ประกาศสงครามหรือทำสันติภาพกับเจ้าชายอินเดียโดยไม่ ได้}รับความเห็นชอบล่วงหน้าจากผู้ว่าการรัฐและสภาฟอร์ตวิล^{เลียม}

อำนาจของผู้ว่าการรัฐเกี่ยวกับกิจการต่างประเทศได้รับการเพิ่มขึ้นตามพระราชบัญญัติอินเดีย ค.ศ. 1784พระราชบัญญัติดังกล่าวระบุว่าผู้ว่าการรัฐคนอื่นๆ ภายใต้บริษัทอินเดียตะวันออกไม่สามารถประกาศสงคราม ทำสันติภาพ หรือทำสนธิสัญญากับเจ้าชายอินเดียได้ เว้นแต่จะได้รับคำสั่งโดยชัดแจ้งจากผู้ว่าการรัฐหรือศาลกรรมการบริษัท

แม้ว่าผู้สำเร็จราชการแผ่นดินจะเป็นผู้ควบคุมนโยบายต่างประเทศในอินเดีย แต่เขาก็ไม่ใช่หัวหน้าของบริติชอินเดียโดยตรง สถานะดังกล่าวมีอยู่ในพระราชบัญญัติกฎบัตรปี 1833 เท่านั้น ซึ่งให้อำนาจแก่เขาในการ "ควบคุม ดูแล และควบคุมรัฐบาลพลเรือนและทหารทั้งหมด" ของบริติชอินเดียทั้งหมด พระราชบัญญัติดังกล่าวยังให้อำนาจในการออกกฎหมายแก่ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินและสภาด้วย

ในปีพ.ศ. 2378 ลอร์ดวิลเลียม เบนทิงค์กลายเป็นผู้สำเร็จราชการคนแรกของอินเดีย^[4]

หลังจากปี 1858 ผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน (ปัจจุบันมักเรียกว่าอุปราช) ทำหน้าที่เป็นผู้บริหารสูงสุดของอินเดียและเป็นตัวแทนของกษัตริย์ อินเดียแบ่งออกเป็นจังหวัด จำนวนมาก แต่ละจังหวัดอยู่ภายใต้ผู้สำเร็จราชการ รองผู้สำเร็จราชการ หรือหัวหน้าคณะกรรมาธิการ หรือผู้บริหารผู้สำเร็จราชการได้รับการแต่งตั้งโดยรัฐบาลอังกฤษซึ่งพวกเขามีความรับผิดชอบโดยตรง อย่างไรก็ตาม ผู้สำเร็จราชการแทน หัวหน้าคณะกรรมาธิการ และผู้บริหารได้รับการแต่งตั้งโดยและอยู่ภายใต้อุปราช อุปราชยังดูแลผู้ปกครองที่มีอำนาจสูงสุด ได้แก่นิซามแห่งไฮเดอราบาด มหาราชาแห่งไมซอ ร์ มหาราชา ( สซินเดีย ) แห่งกวาลิเออร์มหาราชาแห่งชัมมูและแคชเมียร์และ มหาราชา เกควาด (เกควาร์) แห่งบาโรดา ผู้ปกครองที่เหลืออยู่จะถูกควบคุมดูแลโดยหน่วยงานราชปุตาน่าและหน่วยงานอินเดียกลางซึ่งมีตัวแทนของอุปราชหรือเจ้าหน้าที่ของจังหวัดเป็นหัวหน้า

สภาเจ้าชายเป็นสถาบันที่จัดตั้งขึ้นในปี 1920 ตามประกาศของกษัตริย์จอร์จที่ 5เพื่อเป็นเวทีให้ผู้ปกครองที่เป็นเจ้าชายสามารถแสดงความต้องการและความปรารถนาของตนต่อรัฐบาลได้ สภานี้มักจะประชุมเพียงปีละครั้ง โดยมีอุปราชเป็นประธาน แต่สภาจะแต่งตั้งคณะกรรมการถาวรซึ่งจะประชุมกันบ่อยกว่านั้น

หลังจากได้รับเอกราชในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1947 ตำแหน่งอุปราชก็ถูกยกเลิก ผู้แทนของกษัตริย์จอร์จที่ 6 แห่งอินเดียเป็นที่รู้จักอีกครั้งในฐานะผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน ในปี ค.ศ. 1948 ซี. ราชาโกปาลจารีกลายเป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดินเพียงคนเดียวของอินเดีย บทบาทของผู้สำเร็จราชการแผ่นดินเกือบทั้งหมดเป็นเพียงพิธีการ โดยอำนาจจะถูกใช้โดยคณะรัฐมนตรีของอินเดียในแต่ละวัน หลังจากที่ประเทศกลายเป็นสาธารณรัฐในปี ค.ศ. 1950 ประธานาธิบดีของอินเดียก็ยังคงทำหน้าที่เช่นเดิม

ผู้ว่าการรัฐจะได้รับคำแนะนำจากสภาเสมอเกี่ยวกับการใช้อำนาจนิติบัญญัติและบริหาร ผู้ว่าการรัฐจะปฏิบัติหน้าที่หลายอย่าง แต่จะถูกเรียกว่า "ผู้ว่าการรัฐในสภา"

พระราชบัญญัติควบคุมดูแล ค.ศ. 1773กำหนดให้ศาลกรรมการบริษัทอินเดียตะวันออกเลือกที่ปรึกษาสี่คน ผู้ว่าการรัฐจะได้รับความช่วยเหลือจากสภากรรมการบริหารสี่คน และมีสิทธิ์ออกเสียงชี้ขาดแต่ไม่มีสิทธิยับยั้ง การตัดสินใจของสภามีผลผูกพันต่อผู้ว่าการรัฐ

ในปี ค.ศ. 1784 สภาได้ลดจำนวนสมาชิกลงเหลือ 3 คน โดยผู้ว่าการรัฐยังคงมีสิทธิออกเสียงทั้งแบบธรรมดาและแบบชี้ขาด ในปี ค.ศ. 1786 อำนาจของผู้ว่าการรัฐเพิ่มขึ้นอีก เนื่องจากการตัดสินใจของสภาไม่มีผลผูกพันอีกต่อไป

พระราชบัญญัติกฎบัตร ค.ศ. 1833 ได้ทำการเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมต่อโครงสร้างของสภา พระราชบัญญัตินี้เป็นกฎหมายฉบับแรกที่แยกแยะความรับผิดชอบของผู้ว่าการรัฐออกเป็นฝ่ายบริหารและฝ่ายนิติบัญญัติ ตามที่กำหนดไว้ในพระราชบัญญัติ สภาจะต้องแต่งตั้งสมาชิกจำนวน 4 คนโดยศาลกรรมการบริหาร สมาชิก 3 คนแรกได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมในทุกโอกาส แต่สมาชิกคนที่ 4 ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมประชุมและลงคะแนนเสียงเฉพาะเมื่อมีการอภิปรายกฎหมายเท่านั้น

ในปี 1858 ศาลกรรมการบริษัทไม่มีอำนาจแต่งตั้งสมาชิกสภาอีกต่อไป แต่สมาชิกเพียงคนเดียวที่มีสิทธิ์ลงคะแนนเฉพาะประเด็นทางนิติบัญญัติได้รับการแต่งตั้งโดยพระมหากษัตริย์ และสมาชิกอีกสามคนได้รับการแต่งตั้งโดยรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศของอินเดีย

พระราชบัญญัติสภาอินเดีย ค.ศ. 1861ได้ทำการเปลี่ยนแปลงองค์ประกอบของสภาหลายประการ โดยรัฐมนตรีกระทรวงอินเดียจะแต่งตั้งสมาชิกสามคน และอีกสองคนจะได้รับการแต่งตั้งจากกษัตริย์ อำนาจในการแต่งตั้งสมาชิกทั้งห้าคนได้ส่งต่อไปยังกษัตริย์ในปี ค.ศ. 1869 อุปราชมีอำนาจแต่งตั้งสมาชิกเพิ่มเติมอีก "หกถึงสิบสอง" คน (เปลี่ยนเป็น "สิบถึงสิบหก" ในปี ค.ศ. 1892 และเป็น "หกสิบ" ในปี ค.ศ. 1909) บุคคลห้าคนที่ได้รับการแต่งตั้งโดยกษัตริย์หรือรัฐมนตรีกระทรวงอินเดียจะดำรงตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายบริหาร ในขณะที่ผู้ที่ได้รับการแต่งตั้งโดยอุปราชจะอภิปรายและลงคะแนนเสียงเกี่ยวกับกฎหมาย

ในปี 1919 สภานิติบัญญัติของอินเดียซึ่งประกอบด้วยสภาแห่งรัฐและสภานิติบัญญัติ ได้เข้ารับหน้าที่นิติบัญญัติของสภาอุปราช อย่างไรก็ตาม อุปราชยังคงมีอำนาจอย่างมากในการตรากฎหมาย เขาสามารถอนุมัติการใช้จ่ายเงินได้โดยไม่ต้องได้รับความยินยอมจากสภานิติบัญญัติเพื่อวัตถุประสงค์ "ทางศาสนจักร การเมือง [และ] การป้องกันประเทศ" และเพื่อวัตถุประสงค์ใดๆ ก็ได้ในช่วง "สถานการณ์ฉุกเฉิน" เขาได้รับอนุญาตให้ยับยั้งหรือแม้แต่หยุดการอภิปรายเกี่ยวกับร่างกฎหมายใดๆ หากเขาเสนอให้ผ่านร่างกฎหมาย แต่มีสภาเดียวเท่านั้นที่ให้ความร่วมมือ เขาสามารถประกาศว่าร่างกฎหมายนั้นผ่านความเห็นชอบจากสภาอื่นได้ สภานิติบัญญัติไม่มีอำนาจเหนือกิจการต่างประเทศและการป้องกันประเทศ ประธานสภาแห่งรัฐได้รับการแต่งตั้งโดยอุปราช สภานิติบัญญัติเลือกประธาน แต่การเลือกตั้งนั้นต้องได้รับความเห็นชอบจากอุปราช

จนกระทั่งถึงปี 1833 ตำแหน่งดังกล่าวคือ "ผู้สำเร็จราชการแห่งฟอร์ตวิลเลียมในเบงกอล" พระราชบัญญัติรัฐบาลอินเดียปี 1833ได้เปลี่ยนตำแหน่งดังกล่าวเป็น "ผู้สำเร็จราชการแห่งอินเดีย" โดยมีผลใช้ตั้งแต่วันที่ 22 เมษายน 1834 ^[5]ตำแหน่ง "อุปราชและผู้สำเร็จราชการ" ถูกใช้ครั้งแรกในประกาศของราชินีที่แต่งตั้งวิสเคานต์แคนนิงในปี 1858 ^[6]ไม่เคยได้รับพระราชทานโดยพระราชบัญญัติของรัฐสภา แต่ใช้ในหมายเรียกผู้สำเร็จราชการและในกฎบัตรอัศวิน ในการใช้งาน "อุปราช" จะใช้ในกรณีที่ตำแหน่งผู้สำเร็จราชการเป็นตัวแทนของพระมหากษัตริย์อยู่ในสายตา^[7]ตำแหน่งอุปราชไม่ได้ใช้เมื่อพระมหากษัตริย์ประทับอยู่ในอินเดีย ตำแหน่งนี้หมายถึงการบ่งชี้ความรับผิดชอบใหม่ โดยเฉพาะความรับผิดชอบในพิธีกรรม แต่ไม่ได้ให้สิทธิตามกฎหมายใหม่ ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินมักใช้ตำแหน่งดังกล่าวในการติดต่อกับสภานิติบัญญัติของจักรวรรดิแต่กฎหมายทั้งหมดถูกตราขึ้นในนามของผู้สำเร็จราชการแผ่นดินในสภา (หรือรัฐบาลอินเดีย) เท่านั้น^[8]

ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นฯพณฯและมีอำนาจเหนือเจ้าหน้าที่รัฐคนอื่นๆ ในอินเดีย เขาได้รับการเรียกว่า 'ฯพณฯ' และถูกเรียกว่า 'ท่านผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน' ตั้งแต่ปี 1858 ถึง 1947 ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินเป็นที่รู้จักในฐานะอุปราชแห่งอินเดีย (จากภาษาฝรั่งเศสroiแปลว่า 'กษัตริย์') และภริยาของอุปราชเรียกว่า Vicereines (จากภาษาฝรั่งเศสreineแปลว่า 'ราชินี') อุปราชเรียกว่า 'ท่านผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน' และถูกเรียกว่า 'ท่านผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน' เช่นกัน ตำแหน่งทั้งสองนี้ไม่ได้ใช้ในขณะที่กษัตริย์ประทับอยู่ในอินเดีย อย่างไรก็ตาม กษัตริย์อังกฤษเพียงพระองค์เดียวที่เสด็จเยือนอินเดียในช่วงที่อังกฤษปกครองคือพระเจ้าจอร์จที่ 5ซึ่งเสด็จเยือนเดลีดูร์บาร์ในปี 1911 พร้อมกับพระมเหสีแมรี่^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

เมื่อ ก่อตั้ง Order of the Star of Indiaขึ้นในปี 1861 อุปราชได้รับการแต่งตั้งให้เป็นปรมาจารย์โดยตำแหน่งนอกจากนี้ อุปราชยังได้รับแต่งตั้งให้เป็นปรมาจารย์โดยตำแหน่งแห่งOrder of the Indian Empireเมื่อก่อตั้งในปี 1877 อีกด้วย

ผู้สำเร็จราชการทั่วไปและอุปราชส่วนใหญ่  เป็น ขุนนางชั้นขุนนางบ่อยครั้งที่อุปราชที่ดำรงตำแหน่งขุนนางชั้นขุนนางอยู่แล้วจะได้รับยศขุนนางชั้น ...

ตั้งแต่ประมาณปี พ.ศ. 2428 เป็นต้นมา อุปราชแห่งอินเดียได้รับอนุญาตให้ชักธงยูเนี่ยนแจ็กที่ประดับด้วย "ดาวแห่งอินเดีย" ไว้ตรงกลางโดยมีมงกุฎอยู่ด้านบน ธงนี้ไม่ใช่ธงประจำตัวของอุปราช แต่ยังใช้โดยผู้ว่าราชการ รองผู้ว่าราชการ ผู้บัญชาการทหารสูงสุด และเจ้าหน้าที่อังกฤษคนอื่นๆ ในอินเดีย เมื่ออยู่ในทะเล อุปราชเท่านั้นที่ชักธงจากเสากระโดงหลัก ในขณะที่เจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ชักธงจากเสากระโดงหน้า

ตั้งแต่ปี 1947 ถึง 1950 ผู้ว่าการรัฐอินเดียใช้ธงสีน้ำเงินเข้มมีตราสัญลักษณ์ของราชวงศ์ (สิงโตยืนบนมงกุฎ) ด้านล่างมีคำว่า "อินเดีย" ประดับด้วยตราสัญลักษณ์ สีทอง การออกแบบแบบเดียวกันนี้ยังคงใช้โดยผู้ว่าการรัฐเครือจักรภพหลายคน ธงสุดท้ายนี้เป็นธงประจำตัวของผู้ว่าการรัฐเท่านั้น

• 
  ตราสัญลักษณ์ของอุปราชแห่งอินเดีย (พ.ศ. 2419–2447) ที่มีรูปมงกุฎเซนต์เอ็ดเวิร์ด
• 
  ตราสัญลักษณ์ของอุปราชและผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน (พ.ศ. 2447–2490) ที่มีรูปมงกุฎทิวดอร์
• 
  มาตรฐานของอุปราชและผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน (พ.ศ. 2428–2490)
• 
  มาตรฐานของผู้ว่าราชการจังหวัด (พ.ศ. 2490–2493)

ผู้ว่าการรัฐฟอร์ตวิลเลียมเคยอาศัยอยู่ที่Belvedere Houseเมืองกัลกัตตาจนถึงต้นศตวรรษที่ 19 เมื่อ มีการสร้าง Government Houseขึ้น ในปี 1854 ผู้ว่าการรัฐเบงกอลได้เข้ามาอาศัยอยู่ที่นี่ ปัจจุบัน Belvedere Estate เป็นที่ตั้งของหอสมุดแห่งชาติ อินเดีย

ลอร์ดเวลสลีย์ซึ่งเชื่อกันว่าเคยกล่าวไว้ว่า "อินเดียควรได้รับการปกครองจากพระราชวังไม่ใช่จากบ้านในชนบท " ได้สร้างคฤหาสน์ หลังใหญ่ ที่รู้จักกันในชื่อ ทำเนียบรัฐบาล ในกัลกัตตา ระหว่างปี ค.ศ. 1799 ถึง 1803 คฤหาสน์หลังนี้ยังคงใช้งานอยู่จนกระทั่งเมืองหลวงย้ายจากกัลกัตตาไปยังเดลีในปี ค.ศ. 1912 หลังจากนั้น ผู้ว่าราชการแคว้นเบงกอล ซึ่งเคยอาศัยอยู่ที่ Belvedere House ได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ว่าราชการเต็มตัวและย้ายไปที่ทำเนียบรัฐบาล ปัจจุบัน ทำเนียบนี้ใช้เป็นที่พักอาศัยของผู้ว่าราชการรัฐเบงกอลตะวันตก ของอินเดีย และเรียกด้วยชื่อภาษาเบงกาลี ว่า Raj Bhavan

หลังจากเมืองหลวงย้ายจากกัลกัตตาไปยังเดลี อุปราชก็ได้เข้าพักในบ้านอุปราชที่เพิ่งสร้างใหม่ ซึ่งออกแบบโดยเซอร์เอ็ดวิน ลูเตียนส์แม้ว่าการก่อสร้างจะเริ่มในปี 1912 แต่ก็ไม่แล้วเสร็จจนกระทั่งปี 1929 วังแห่งนี้จึงไม่ได้เปิดใช้เป็นทางการจนกระทั่งปี 1931 ค่าใช้จ่ายขั้นสุดท้ายเกินกว่า 877,000 ปอนด์ (มากกว่า 35 ล้านปอนด์ในเงื่อนไขปัจจุบัน) ซึ่งมากกว่าสองเท่าของจำนวนเงินที่ได้รับการจัดสรรในตอนแรก ปัจจุบัน บ้านพักแห่งนี้ซึ่งปัจจุบันรู้จักกันในชื่อภาษาฮินดีว่า ' Rashtrapati Bhavan ' ใช้โดยประธานาธิบดีของอินเดีย

ตลอดช่วงการบริหารของอังกฤษ ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินจะถอยร่นไปยังViceregal Lodge (ปัจจุบันคือ Rashtrapati Niwas)ที่Shimlaในช่วงฤดูร้อนของทุกปีเพื่อหลบร้อน และรัฐบาลอินเดียก็ย้ายไปกับพวกเขา Viceregal Lodge ปัจจุบันเป็นที่ตั้งของIndian Institute of Advanced StudyอาคารPeterhoffใน Shimla ยังถูกใช้โดยอุปราชหลายคน แม้ว่าอาคารเดิมจะถูกไฟไหม้ในปี 1981 ก็ตาม

• จักรวรรดิอังกฤษ
• ผู้บัญชาการทหารสูงสุด ประเทศอินเดีย
• สภาแห่งอินเดีย
• จักรพรรดิแห่งอินเดีย
• ประวัติศาสตร์ของประเทศบังคลาเทศ
• ประวัติศาสตร์ของอินเดีย
• ประวัติศาสตร์ของประเทศปากีสถาน
• สำนักงานในอินเดีย
• ราชการพลเรือนอินเดีย
• การเคลื่อนไหวเพื่อเอกราชของอินเดีย
• รายชื่อผู้ว่าราชการแผ่นดินของประเทศอินเดีย
• การแบ่งแยกอินเดีย

• สมาคมบรรณารักษ์และผู้จัดการบันทึกแห่งเครือจักรภพ (1999) "อาคารรัฐบาล – อินเดีย" ^{[ ลิงก์ตายถาวร ]}
• Forrest, GW , CIE , (บรรณาธิการ) (1910) การคัดเลือกจากเอกสารของรัฐของผู้ว่าการรัฐอินเดีย; Warren Hastings (2 เล่ม), Oxford: Blackwell's
• สารานุกรมบริแทนนิกา ("จักรวรรดิอังกฤษ" และ "อุปราช") ลอนดอน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ 2454 ฉบับที่ 11
• เจมส์ ลอว์เรนซ์ (1997) ราช: การสร้างและการทำลายอินเดียของอังกฤษลอนดอน: Little, Brown & Company ISBN 0-316-64072-7 
• Keith, AB (บรรณาธิการ) (1922) Speeches and Documents on Indian Policy, 1750–1921 , ลอนดอน: Oxford University Press
• Oldenburg, P. (2004). "อินเดีย" สารานุกรมออนไลน์ Microsoft Encarta (เก็บถาวร 31 ตุลาคม 2009)
• mountbattenofburma.com – เว็บไซต์บรรณาการและรำลึกถึงหลุยส์ เอิร์ลแห่งเมานต์แบตเทนคนที่ 1 แห่งพม่า

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับผู้ว่าราชการแผ่นดินแห่งอินเดีย

• อาร์โนลด์ เซอร์ เอ็ดวิน (1865) การบริหารอินเดียของอังกฤษโดยมาร์ควิสแห่งดาลฮูซี: การผนวกดินแดนพะโค นากปอร์ และอูดห์ และบทวิจารณ์ทั่วไปเกี่ยวกับการปกครองอินเดียของลอร์ดดาลฮูซี ซอนเดอร์ส ออตเลย์ และบริษัท
• Dodwell HH, ed. The Cambridge History of India. เล่มที่ 6: The Indian Empire 1858–1918. With Chapters on the Development of Administration 1818–1858 (1932) ฉบับออนไลน์ 660 หน้า; ตีพิมพ์เป็นเล่มที่ 5 ของCambridge History of the British Empire ด้วย
• Moon, Penderel The British Conquest and Dominion of India (2 เล่ม 1989) 1,235 หน้า ประวัติศาสตร์วิชาการที่สมบูรณ์ที่สุดเกี่ยวกับเหตุการณ์ทางการเมืองและการทหารจากมุมมองจากบนลงล่างของอังกฤษ
• Rudhra, AB (1940) รองกษัตริย์และผู้ว่าการรัฐอินเดียลอนดอน: H. Milford, สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด
• Spear, Percival (1990) [พิมพ์ครั้งแรกในปี 1965], A History of Indiaเล่ม 2, นิวเดลีและลอนดอน: Penguin Books. หน้า 298, ISBN 978-0-14-013836-8-