სელტიკი (საფეხბურთო კლუბი)
 | ||||
| სრული სახელი | Celtic Football Club | |||
|---|---|---|---|---|
| მეტსახელი | The Bhoys | |||
| დაარსდა | 6 ნოემბერი, 1887 | |||
| სტადიონი |
სელტიკ პარკი გლაზგო, შოტლანდია (ტევადობა: 60.837 მაყურებელი) | |||
| პრეზიდენტი |
 იან ბანქიერი | |||
| მწვრთნელი |
 ანგელოს პოსტეკოგლუ | |||
| ლიგა | შოტლანდიის პრემიერშიპი | |||
| 2023–24 | ჩემპიონი | |||
| საიტი | ოფიციალური საიტი | |||
| ||||
სელტიკი (ინგლ. Celtic Football Club) — საფეხბურთო კლუბი, რომელიც თამაშობს „სელტიკ პარკის“ სტადიონზე, პარკჰედში — შოტლანდიის ქალაქ გლაზგოს აღმოსავლეთ ნაწილში. „სელტიკი“ ბრიტანეთისა და ევროპის ერთ-ერთი ყველაზე განთქმული და წარმატებული კლუბია, და უამრავ ეროვნულ ტიტულთან ერთად მოგებული აქვს ევროპის ჩემპიონთა თასი 1967 წელს.
„სელტიკი“ ირლანდიელი იმიგრანტების მიერ დაარსებული კლუბია, და აქედან გამომდინარე დიდი პოპულარობით სარგებლობს არა მხოლოდ დიდ ბრიტანეთსა და ირლანდიაში, არამედ ირლანდიური წარმოშობის ხალხთა შორის მთელ მსოფლიოში, განსაკუთრებით კი აშშ-ში, კანადასა და ავსტრალიაში, სადაც მას ბევრი ორგანიზირებული გულშემატკივართა კლუბი ჰყავს.
„სელტიკისა“ და დასავლეთ გლაზგოს გუნდის „რეინჯერსის“ ერთმანეთთან დაპირისპირება — ე.წ. „ოლდ ფერმი“ (Old Firm) — მსოფლიო ფეხბურთის ერთ-ერთი ყველაზე განთქმული და დაძაბული დერბი არის.
ისტორია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ადრეული წლები
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
კლუბი დაარსდა 1888 წელს ირლანდიელ იმიგრანტთა ჯქუფის მიერ, რომელსაც სათავეში კათოლიკური სასულიერო პირი, "ძმა უოლფრიდი" (Brother Walfrid) ედგა. მათ სახელად "სელტიკი" შეარჩიეს, რაც კლუბის ორმაგ , შოტლანდიურ და ირლანდიურ იდენტიტეტზე, კონკრეტულად კი ამ ორ ხალხთა საერთო კელტურ წარმოშობაზე მიუთითებს. კლუბს თავდაპირველად საქველმოქმედო ფუნქცია ჰქონდა. თამაშებზე შეგროვილი ფულით სელტიკი აღმოსავლეთ გლაზგოს გაღატაკებულ მოსახლეობას, რომლის უმრავლესობას ირლანდიელი იმიგრანტები წარმოადგენდნენ, ეხმარებოდა.
გუნდს, რომელსაც თავიდანვე ჩინებული ფეხბურთელები გააჩნდა, მალე უფრო სერიოზული სპორტული მიზნები ჰქონდა, და 1893 წელს მან თავისი პირველი ეროვნული ჩემპიონობა მოიპოვა. მეოცე საუკუნის დასაწყისში კი სელტიკს შოტლანდიაში თანატოლი არ ჰყავდა, მან 1905-1919 წლებში კიდევ თერთმეტჯერ გაიმარჯვა შოტლადიის ჩემპიონატში, და აგრეთვე ექვსჯერ მოიპოვა ეროვნული თასი. 1922-1937 წლებში გუნდში თამაშობდა ბრიტანეთის საფეხბურთო ისტორიის ყველაზე გამორჩეული ბომბარდირი, ჯიმი მაკგრორი (Jimmy McGrory). ეროვნული ლიგის 408 თამაშში მას საოცარი 410 გოლი აქვს გატანილი, სულ მთლიანად ოფიციალურ თამაშებში კი - 550. ორივე ეს მონაცემი არა მხოლოდ შოტლანდიის, არამედ მთელი ბრიტანეთის რეკორდს წარმოადგენს. მაკგრორი შემდეგ ოცი წლის განმავლობაში გუნდს წვრთნიდა, მაგრამ ეს პერიოდი (1945-1965) კლუბის ისტორიაში ყველაზე წარუმატებელი გამოდგა, და მან მხოლოდ ერთხელ, 1954 წელს, იმარჯვა ეროვნულ პირველობაზე. ამის მიუხედავად, 1957 წელს მაკგრორის გუნდმა ისტორიულ წარმატებას მიაღწია, როდესაც მან ლიგის თასის ფინალში "რეინჯერსი" 7-1 გაანადგურა, რაც აგრეთვე ბრიტანეთის ეროვნული თასების ფინალების რეკორდს წარმოადგენს.
სელტიკი უეფა-ს ევროთასების დაარსებამდეც ხშირად გამოდიოდა საერთაშორისო ასპარეზზე, და მას რამდენიმე პრესტიჟული ტურნირი, როგორც 1914 წლის "ბუდაპეშტის თასი",[1] 1938 წლის "იმპერიის თასი",[2] და 1953 წლის "დაგვირგვინების თასი" აქვს მოგებული, სადაც მან ინგლისის წამყვან გუნდებს სძლია.[3] ევროპის კონტინენტზე კი სელტიკმა უფრო გვიან, სწორედ ევროთასების მეშვეობით მოიპოვა თავისი დიდი სახელი.
„ოქროს ხანა“
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]| "ლისაბონის ლომები". მწვრთნელი ჯონ "ჯოკ" სტინი. |
სელტიკის „ოქროს ხანა“ უპირველეს ყოვლისა ერთ ადამიანს უკავშირდება — ჯონ „ჯოკ“ სტინს (Jock Stein).[4][5][6] მან უკვე 1951 წელს თავისი „რეინჯერსის" ქომაგთა ოჯახის რისხვა გამოიწვია, როდესაც „სელტიკის“ მოთამაშე, მოგვიანებით კი კაპიტანი გახდა. 1965 წელს კი ჯოკ სტინმა მწვრთნელის თანამდებობა დაიკავა და მალევე უდიდეს წარმატებებს მიაღწია. 1965–1974 წლებში „სელტიკმა“ ზედიზედ 9 ეროვნული ჩემპიონატი მოიგო, 7 ეროვნული თასი, და 6 ლიგის თასი. 1967 წელს კი გუნდმა ყველა ეროვნულ პრიზთან ერთად მსოფლიო ფეხბურთის ყველაზე პრესტიჟული ტურნირიც, ევროპის ჩემპიონთა თასი მოიგო, როდესაც ქალაქ ლისაბონში უდიდესი სენსაცია მოახდინა და მილანის „ინტერი“ 2–1 დაამარცხა. „სელტიკი“ პირველი ბრიტანული კლუბია, რომელმაც ამ ტურნირში იმარჯვა და ყველა ის ფეხბურთელი, ვინც ფინალში ითამაშა, „სელტიკ პარკის“ მიმდებარე რაიონში იყო დაბადებული. „სელტიკის“ გულშემატკივრები მათ „ლისაბონის ლომებს“ (Lisbon Lions) უწოდებენ. 1970 წელს „სელტიკი“ კვლავ გავიდა ჩემპიონთა თასის ფინალში. ნახევარფინალურ შეხვედრას ინგლისის ჩემპიონ „ლიდს იუნაიტედის“ წინააღმდეგ „ჰამფდენ პარკის“ ეროვნულ სტადიონზე გლაზგოში 133,961 მაყურებელი დაესწრო, რაც ევროთასების რეკორდია. „სელტიკმა“ „ლიდს იუნაიტედი“ როგორც სახლში, ასევე სტუმრადაც დაამარცხა და „სან სიროზე“ როტერდამის „ფეიენოორდს“ შეხვდა, ამჯერად, ფავორიტის როლში, თუმცა მოულოდნელად 1–2 დამარცხდა დამატებით დროში. გუნდის რიგებს ამ წლებში განსაკუთრებით ჯიმი ჯონსტონი (Jimmy Johnstone) ამშვენებდა თავისი თამაშით, რომელიც 2002 წელს კლუბის ისტორიის საუკეთესო მოთამაშედ დასახელდა. გუნდის კაპიტანი კი ბილი მაკნილი (Billy McNeill) იყო, რომელმაც „სელტიკის“ შემადგენლობაში 18 წელი და 790 თამაში ითამაშა, რაც კლუბის რეკორდია.
ბოლო წლები
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
სწორედ ბილი მაკნილმა აიღო სტინის წასვლის შემდეგ 1978 წელს გუნდის მწვრთნელობა თავის ხელში, და სამჯერ მოიგო ეროვნული ჩემპიონატი, სანამ ალექს ფერგიუსონის „აბერდინი“ გახდებოდა შოტლანდიის ფეხბურთის წამყვანი ძალა. 1986 წელს სელტიკმა ბოლო ტურში მეტად დრამატულად მოიპოვა ჩემპიონობა 2 ბურთის სხვაობით, და თავის ასწლიან საიუბილეო 1988 წელშიც მაკნილის მეთაურობით ეროვნული ჩემპიონატისა და თასის „დუბლი“ მოიპოვა. ამის შემდეგ, კლუბს მოედანზეც, და მოედნის გაღმაც, უდიდესი პრობლემები ჰქონდა. ჯოკ სტინის მიღწევა — ზედიზედ ცხრაჯერ მოგებული ჩემპიონობა — „რეინჯერსმა“ გაიმეორა, და კლუბის ეს რეკორდი მხოლოდ ჰოლანდიელმა მწვრთნელმა ვიმ იანსენმა (Wim Jansen) „გადაარჩინა“, როდესაც მან 1998 წელს სელტიკი კვლავ ეროვნული ჩემპიონი გახადა. 4 წლით ადრე, კანადელმა ბიზნესმენმა ფერგიუს მაკკანმა (Fergus McCann) კლუბი სრული ფინანსური გაბანკროტებისგან იხსნა. მაკკანმა აგრეთვე „სელტიკ პარკი“ ბრიტანეთის ყველაზე დიდ თანამედროვე სტადიონად აქცია (ეს „ტიტული“ მან კარდიფის „მილენიუმ სტედიუმის“ 1999 წელს აშენებამდე შეინარჩუნა), მაგრამ მოედანზე „რეინჯერსის" დომინირება მაკკანმა დიდი ხნით ვერ შეაჩერა. ეს მხოლოდ ახალი საუკუნის დასაწყისში, ირლანდიელი მწვრთნელის, მარტინ ო'ნილის (Martin O'Neill) მოსვლის შემდეგ მოხდა.
ო'ნილის ხელმძღვანელობით, და შვედი თავდამსხმელის, ჰენრიკ ლარსონის (Henrik Larsson) ბრწყინვალე თამაშის მეშვეობით, „სელტიკმა“ სამჯერ მოიპოვა ჩემპიონობა, ორჯერ კი იგი სეზონის ბოლო ტურში დათმო. ევროპის გრანდებთან მოპოვებული ბევრი შესანიშნავი გამარჯვების მიუხედავად, კლუბი ჩემპიონთა ლიგის ჯგუფურ სტადიას ვერ გასცდა, სამაგიეროდ კი 2003 წელს უეფა-ს თასის ფინალში გავიდა. ესპანეთის ქალაქ სევილიაში გუნდს 80 000 გულშემატკივარი გაჰყვა, მათი უმრავლესობა ბილეთის გარეშე. იქ სელტიკი დამატებით დროში ჟოზე მოურინიოს „პორტუსთან“ 2–3 დამარცხდა, მათ ქომაგებს კი სამაგალითო მოქცევის შედეგად ფიფა-ს „ფეარ ფლეი“ (Fair Play) პრიზი მიენიჭათ. ჩემპიონთა ლიგის მეორე სტადიაზე სელტიკმა უკვე გორდონ სტრახანის (Gordon Strachan) მეთვალყურეობის ქვეშ მოახერხა გასვლა, 2007 და 2008 წელს. სტრახანმა აგრეთვე სამჯერ ზედიზედ მოიპოვა ეროვნული ჩემპიონობა — იგი ამჟამად კლუბის ბოლო მწვრთნელია, ვინც ამას მიაღწია. 2010 წლის მარტში გუნდი ყოფილმა კაპიტანმა, ირლანდიელმა ნილ ლენონმა (Neil Lennon) ჩაიბარა. მისი ხელმძღვანელობით, სელტიკმა 2012 წელს, ოთხწლიანი პაუზის შემდეგ, ჩემპიონობა მოიპოვა და შემდგომ ჩემპიონთა ლიგის ჯგუფურ ეტაპზეც გავიდა. ამავე დროს, რეინჯერსის გაბანკროტების შედეგად, სელტიკს მთავარი კონკურენტი მოაკლდა ჩემპიონატში, და მან შემდეგი ორი წლის გათამაშებაც იოლად მოიგო. ნილ ლენონმა კლუბი 2013–14 წლის სეზონის ბოლოს დატოვა, და გუნდს სათავეში ჩაუდგა ნორვეგიელი სპეციალისტი რონი დაილა. „სელტიკის“ ტიტულების სიას კიდევ ორი ჩემპიონობა დაემატა, თუმცა, საერთაშორისო ასპარეზზე გუნდის წარუმატებლობამ კლუბის ხელმძღვანელობა ცვლილებების განხორციელებისკენ აიძულა. ახალ მთავარ მწვრთნელად „ლივერპულის“ ყოფილი თავკაცი ბრენდან როჯერსი დაინიშნა. მისი ხელმძღვანელობით ჩატარებულ პირველივე სეზონში გუნდმა შოტლანდიის ყველა ტურნირი დაუმარცხებლად დაასრულა და სამივე მთავარი ტიტული მოიპოვა.
ამას მოყვა ზედიზედ კიდევ სამი „ტრიპლი“ (ჩემპიონატი, შოტლანდიის თასი, ლიგის თასი), რაც შოტლანდიის საკლუბო ფეხბურთში უპრეცედენტო მიღწევაა. როჯერსის 2019 წელს „ლესტერში“ წასვლის შემდეგ გუნდში ნილ ლენონი დაბრუნდა. გუნდის მიზანი, ზედიზედ ისტორიული მე-10 ჩემპიონობის მოპოვება, მან ვერ შეასრულა და 2021 წელს იქამდე შედარებით უცნობ სპეციალისტს, ანგელოს „ენჯ“ პოსტეკოგლუს დაუთმო ადგილი. ავსტრალიელმა თავკაცმა რადიკალურად გადაახალისა შემადგენლობა, შეცვალა თამაშის სტილი და კულტურა. მისი ხელმძღვანელობით „სელტიკმა“ პირველივე ცდაზე დაიბრუნა ჩემპიონობა. აღსანიშნავია, რომ კლუბმა ამ პერიოდში აზიურ ბაზარზე აიღო ორიენტაცია, კერძოდ კი ორი წლის მანძილზე ექვსი იაპონელი ფეხბურთელი დაიმატა. [წყარო არ არის მითითებული 609 დღე]
გლაზგოს დერბი
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
„სელტიკისა“ და „რეინჯერსის“ დერბი ერთ-ერთ ყველაზე ძველ და ხშირად ნათამაშებ დაპირისპირებად ითვლება. მისი განსაკუთრებული დაძაბულობა კი პოლიტიკური, რელიგიური და სოციალური ვითარებებით არის გამოწვეული. „სელტიკი“ ირლანდიელი კათოლიკეების მიერ დაარსებული გუნდია, და მის გულშემატკივართა უმრავლესობა ისტორიულად სწორედ ამ ჯგუფს მიეკუთვნებოდა. „რეინჯერსის“ იდენტურობა ადგილობრივ პროტესტანტულ საზოგადოებაში იყო ჩამოყალიბებული. ამ ორ ჯგუფთა ცუდი დამოკიდებულებები ერთმანეთს შორის შოტლანდიასა და ირლანდიაში ფეხბურთის მოედანზეც ირეკლებოდა, სწორედ გლაზგოს დერბის სახით. „რეინჯერსი“ დიდი ხანი საერთოდ არ ათამაშებდა კათოლიკებს თავის კლუბში. ამავე დროს, პროტესტანტები ყოველთვის თამაშობდნენ „სელტიკის“ რიგებში, და როგორც ლეგენდარული მწვრთნელი ჯოკ სტინი, ასევე ბევრი გამორჩეული მოთამაშე (კენი დალგლიში, დანიელ მაკგრეინი, „ლისაბონის ლომებთა“ ნაწილი, და სხ.) ამ ჯგუფს მიეკუთვნებოდა. მეოცე საუკუნის მიწურულს ორივე კლუბი უფრო აქტიურად შეეცადა, სტადიონზე სექტანტობა მოესპო, და დღეისთვის მდგომარეობა ბევრად გაუმჯობესდა. 2012 წლის ივნისში „რეინჯერსის“ გაბანკროტებისა და პრემიერ ლიგიდან გამოთიშვის შედეგად, ეს დერბი ორი წლის განმავლობაში არ შემდგარა.
შემადგენლობა
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]| № | მოთამაშე | ეროვნება | გუნდში მოვიდა | ბოლო კლუბი | |||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
| 1 | ჯო ჰარტი | 
|
2020 | „ტოტენჰემი“ | |||
| 29 | სკოტ ბეინი |
|
2018 | „დანდი“ | |||
| 31 | ბენ სიგრისტი | 
|
2016 | „დანდი იუნაიტედი“ | |||
| |||||||
| 2 | ალისტერ ჯონსტონი | 
|
2022 | „მონრეალი“ | |||
| 3 | გრეგ ტეილორი |
|
2019 | „კილმარნოკი“ | |||
| 4 | კარლ სტარფელტი | 
|
2021 | „რუბინი“ ყაზანი | |||
| 18 | იუკი კობაიაში | 
|
2023 | „ვისელი“ კობე | |||
| 20 | კამერონ კარტერ-ვიკერსი | 
|
2021 | „ტოტენჰემი“ | |||
| 25 | ალექსანდრო ბერნაბეი | 
|
2021 | „ლანუსი“ | |||
| 56 | ენტონი როლსტონი |
|
2015 | ||||
| |||||||
| 13 | არონ მოი |
|
2021 | „შანხაი პორტი“ | |||
| 14 | დევიდ ტერნბული |
|
2020 | „მოზერველი“ | |||
| 16 | ჯეიმზ მაკკარტი | 
|
2020 | „ბნეი იეჰუდა“ თელ-ავივი | |||
| 24 | ტომოკი ივატა |
|
2015 | „იოკოჰამა მარინოსი“ | |||
| 33 | მატ ო'რაილი | 
|
2013 | „მილტონ კინსი“ | |||
| 41 | რეო ჰატატე |
|
2014 | „კავასაკი ფრონტალე“ | |||
| 42 | კალუმ მაკგრეგორი |
|
2013 | ||||
| 49 | ჯეიმზ ფორესტი |
|
2010 | ||||
| |||||||
| 8 | კიოგო ფურუჰაში |
|
2021 | „ვისელი“ კობე | |||
| 9 | სეად ჰაკშაბანოვიჩი | 
|
2022 | „რუბინი“ ყაზანი | |||
| 11 | ლიელ აბადა | 
|
2021 | „მაკაბი“ პეტაჰ ტიკვა | |||
| 17 | ჟოტა | 
|
2022 | „ბენფიკა“ | |||
| 19 | ო ჰიონ-გიუ | 
|
2023 | „სუვონი“ | |||
| 38 | დაიზენ მაედა |
|
2022 | „იოკოჰამა მარინოსი“ | |||
მწვრთნელები
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]| „საუკეთესო შემადგენლობა“. მწვრთნელი ჯონ „ჯოკ“ სტინი. |
- 1897 - 1940: უილიამ მეილი
- 1940 - 45: ჯიმი მაკსტეი
- 1945 - 65: ჯიმი მაკგრორი
- 1965 - 78: ჯოკ სტინი
- 1978 - 83: ბილი მაკნილი
- 1983 - 87: დევიდ ჰეი
- 1987 - 91: ბილი მაკნილი
- 1991 - 93: ლიამ ბრეიდი
- 1993 - 94: ლუ მაკარი
- 1994 - 97: ტომი ბერნსი
- 1997 - 98: ვიმ იანსენი
- 1998 - 99: იოზეფ ვენგლოში
- 1999 - 00: ჯონ ბარნსი
- 2000 - 05: მარტინ ო'ნილი
- 2005 - 09: გორდონ სტრახანი
- 2009 - 10: ტონი მოუბრეი
- 2010 - 14: ნილ ლენონი
- 2014 - 16: რონი დაილა
- 2016 - 19: ბრენდან როჯერსი
- 2019 - 21: ნილ ლენონი
- 2021 - : ანგელოს პოსტეკოგლუ
.svg){kind=small}
მიღწევები
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- შოტლანდიის საფეხბურთო ჩემპიონატი
- ჩემპიონი (54): 1893, 1894, 1896, 1898, 1905, 1906, 1907, 1908, 1909, 1910, 1914, 1915, 1916, 1917, 1919, 1922, 1926, 1936, 1938, 1954, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1977, 1979, 1981, 1982, 1986, 1988, 1998, 2001, 2002, 2004, 2006, 2007, 2008, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2022, 2023, 2024
- ვიცე-ჩემპიონი (32): 1892, 1895, 1900, 1901, 1902, 1912, 1913, 1918, 1920, 1921, 1928, 1929, 1931, 1935, 1939, 1955, 1976, 1980, 1983, 1984, 1985, 1987, 1996, 1997, 1999, 2000, 2003, 2005, 2009, 2010, 2011, 2021
- შოტლანდიის საფეხბურთო თასი
- თასის მფლობელი (40): 1892, 1899, 1900, 1904, 1907, 1908, 1911, 1912, 1914, 1923, 1925, 1927, 1931, 1933, 1937, 1951, 1954, 1965, 1967, 1969, 1971, 1972, 1974, 1975, 1977, 1980, 1985, 1988, 1989, 1995, 2001, 2004, 2005, 2007, 2011, 2013, 2017, 2018, 2019, 2020
- ფინალისტი (18): 1889, 1893, 1894, 1901, 1902, 1926, 1928, 1955, 1956, 1961, 1963, 1966, 1970, 1973, 1984, 1990, 1999, 2002
- შოტლანდიის ლიგის თასი
- თასის მფლობელი (21): 1957, 1958, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1975, 1983, 1998, 2000, 2001, 2006, 2009, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2022, 2023
- ფინალისტი (15): 1965, 1971, 1972, 1973, 1974, 1976, 1977, 1978, 1984, 1987, 1991, 1995, 2003, 2011, 2012
- გლაზგოს თასი
- თასის მფლობელი (35): 1891, 1892, 1895, 1896, 1905, 1906, 1907, 1908, 1910, 1916, 1917, 1920, 1921, 1927, 1928, 1929, 1931, 1939, 1941, 1949, 1956, 1962, 1964, 1965, 1967, 1968, 1970, 1975, 1982, 2008, 2011, 2014, 2015, 2016, 2017
- ფინალისტი (31): 1890, 1893, 1897, 1900, 1902, 1903, 1904, 1909, 1911, 1913, 1919, 1922, 1925, 1926, 1930, 1936, 1945, 1951, 1952, 1961, 1963, 1976, 1979, 1981, 1983, 1986, 1987, 2009, 2010, 2012, 2013
- კორონაციის თასი
- თასის მფლობელი: 1953
- თასის მფლობელი: 1967 [7]
- ფინალისტი: 1970
- ფინალისტი: 2003 [8]
- ფინალისტი: 1967 [9]
რესურსები ინტერნეტში
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]სქოლიო
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ Budapest Cup. thecelticwiki.com. ციტირების თარიღი: 15 აგვისტო, 2020.
- ↑ Empire Exhibition Cup. thecelticwiki.com. ციტატა: „The history of Celtic is laced with both moments of supreme triumph and wry irony. But seldom have both factors combined with such pleasing effect as they did in the summer of 1938.“ ციტირების თარიღი: 15 აგვისტო, 2020.
- ↑ Coronation Cup. thecelticwiki.com. ციტატა: „The Coronation Cup was a one-off football tournament to celebrate the coronation of Queen Elizabeth II in 1953 between four English and four Scottish clubs held in Glasgow in May 1953. The eight teams that took part were Aberdeen, Celtic, Hibernian and Rangers from Scotland and Arsenal, Manchester United, Newcastle United and Tottenham Hotspur represented England This tournament, like the Empire Exhibition Trophy was held in very high regard at the time as it gave teams the opportunity to test themselves against teams from other countries in the days before European football.“ ციტირების თარიღი: 15 აგვისტო, 2020.
- ↑ September 10th 2015 - Jock Stein Tribute. PLZ Soccer - The Football Show. ციტირების თარიღი: 15 აგვისტო, 2020.
- ↑ Kenny Dalglish On John 'Jock' Stein. History Of Football. ციტირების თარიღი: 15 აგვისტო, 2020.
- ↑ Fergie on Stein. YouTube. ციტირების თარიღი: 15 აგვისტო, 2020.
- ↑ A Sporting Nation – Celtic win European Cup 1967. BBC Scotland. ციტირების თარიღი: 15 აგვისტო, 2020.
- ↑ Celtic immersed in history before UEFA Cup final. Sports Illustrated (20 მაისი, 2003). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 11 იანვარი, 2012. ციტირების თარიღი: 15 აგვისტო, 2020.
- ↑ „Referee and both sides blamed for "war"“. The Glasgow Herald. 6 November 1967. p. 6. ციტირების თარიღი: 15 აგვისტო, 2020. შეამოწმეთ თარიღის პარამეტრი
|accessdate=-ში (დახმარება)
.svg){kind=small}
